1. Def. realna - (przedmiotowa) zd. podające jednoznaczną

charakterystykę jakiegoś przedmiotu;

Def. nominalna - podaje sposób rozumienia, znaczenie jakiegoś wyrażenia;

2. Def. sprawozdawcza - (analityczna) właściwa i prawdziwa

odpowiedź na pytanie co znaczy dany wyraz w tym języku;

Def. projektująca - (syntetyczna) do pewnego wyrażenia już

istniejącego albo nowo powstałego podaje propozycje nowego znaczenia;

1. def. konstrukcyjna - (czysto projektująca) do nowego

wyrażenia określa znaczenie lub do używanego wyrażenia określa nowe

nie patrząc na stare znaczenie;

2. def. regulująca - liczy się z dotychczasowym znaczeniem,

znaczenie nieostre zamienia w ostre;

3. Def. równościowa - (normalna) składa się z 3 członów definiowanego,

definiującego, łącznika definicyjnego;

1. stylizacja słownikowa - „znaczy tyle co”, metajęzyk;

2. stylizacja semantyczna - „oznacza”, „nazywa się”,

definiowany - metajęzyk, definiujący - j. przedmiotowy;

3. stylizacja przedmiotowa - „jest to”, język przedmiotowy;

DEF. KLASYCZNA - definicja przez rodzaj i różnicę gatunkowa, jest to

definicja realna bądź nominalna w stylizacji przedmiotowej, zbudowana wg

schematu A jest to B o cechach C.

Def. wyraźne - po stornie członu definiowanego ma jedynie wyraz definiowany;

Def. kontekstowe - definiują funktory, wyrażenia niesamodzielne, muszą one

występować w kontekście;

Def. nierównościowa:

1. def. przez abstrakcję - kontekstowa, służy określeniu wspólnej

własności, przysługującej jednakowym przedmiotom;

2. def. indukcyjna - rekurencyjna, określa zbiory dobrze

uporządkowane. Składa się z warunku wyjściowego i indukcyjnego;

3. def. aksjomatyczne - def. przez postulaty, określa znaczenie

terminów pierwotnych teorii. Zbudowana z postulatów znaczeniowych;

Nazwa - wyrażenie, które w dowolnym zdaniu podmiotowo-orzecznikowym

nadaje się na podmiot lub orzecznik.

Nazwy określają rzeczywistość a nie nasze wyobrażenie o niej.

NAZWY

proste - składają się tylko z jednego wyrazu,

złożone - składają się z więcej niż jednego wyrazu,

1) konkretne - takie nazwy które są znakami rzeczy albo osób

• gdy nie ma desygnatu ale wyobrażamy to sobie,

• gdy jest rzeczą, osobą ...,

• abstrakcyjne - takie nazwy które nie są znakami rzeczy czy osób ani czegoś,

co sobie jako rzecz czy osobę wyobrażamy. Wskazują one na pewną cechę wspólną

wielu przedmiotów, na pewne zdarzenia czy stany rzeczy, albo na pewien stosunek

między przedmiotami

1. indywidualna - wskazuje na desygnat jako na coś co jest tak a nie

inaczej nazywane bez względu na swoje cechy,

2. generalna - wskazuje na desygnat jako na coś co posiada określony

zespół cech,

1. ogólne - więcej niż jeden desygnat, jednostkowe - 1 desygnat,

puste - brak desygnatu,

1. zbiorowa - nazwy, których desygnatami są nie poszczególne rzeczy,

lecz takie przedmioty, które traktujemy jako agregaty złożone z poszczególnych rzeczy,

2. nie zbiorowa -

1. ostra - jeśli umiemy bez wątpliwości rozstrzygnąć o każdym napotkanym

przedmiocie, z którym odpowiednio się zapoznaliśmy, czy jest on, czy nie jest

desygnatem pewnej określonej nazwy,

2. nie ostra - jeśli o pewnych napotkanych przedmiotach, mimo dobrego

zapoznania się z ich cechami, nie umiemy orzec, czy są, czy nie są desygnatami nazwy.

Supozycja

1. prosta - gdy jest jeden desygnat,

2. formalna - wyraz może być nazwą dla całego gatunku przedmiotów,

dla oznaczenia całej klasy desygnatów tej nazwy,

3. materialna - gdy nazwa zastępuje samą siebie

Nazwy puste - nazwy nie posiadające żadnych desygnatow, nie pełnią więc

funkcji oznaczania, denotują bowiem pusty zbiór, wobec tego wszystkie

nazwy puste maja ten sam zakres.

Zasady dyskusji:

- każdy uczestnik dyskusji ma prawo krytykować ale ma tez obowiązek

poddania się krytyce;

- nie może być monologiem lecz dialogiem;

- obie strony musza być do dyskusji przygotowane;

- wszyscy musza posługiwać się jednakowo zrozumiałym językiem;

- wszelkie twierdzenia musza być odpowiednio uzasadnione;
- onus probandi - ciężar dowodu spoczywa na obrońcy danej tezy;

- gdy dyskusja ma wspólny cel to jest to dialektyka;
- gdy przeważa element sporu to jest to polemika;
- erystyka - sztuka prowadzenia sporu, łagodna co do formy, mocna

co do treści;

Barthes:

1.tropienie ukrytych znaczeń nadawanych przez środki masowego przekazu;

2.skupia się na śledzeniu i odczytaniu prawdziwych znaczeń i symboli;

3.demaskuje przez mity rzeczywistość i używa ich jako narzędzia do

interpretacji obrazu

4.zaklada ze w systemie komunikacji nadawane są znaczenia komunikatom

wiedząc jakie skojarzenia będą mieć odbiorcy

5.szuka kodów tam gdzie pozornie ich nie ma

Eco:

1. mity służą do odczytania i interpretacji rożnych aktów komunikacji

2.tropienie ukrytych znaczeń nadawanych przez środki masowego przekazu

3.bada wszystkie zjawiska jako system znaków

4. poszukuje kodów tam gdzie pozornie ich nie ma

5.wskazuje na wpływ obrazów tworzonych przez człowieka na otaczającą

nas rzeczywistość oraz nasz sposób percepcji

Metafory:

1.strukturalna-jedno pojecie nadaje strukturę metaforyczną innemu pojęciu.

Opieraj się na podobieństwie i wynikają z metafor orientacyjnej i ontologicznej.

2.orientacyjne-obejmuja przypadki kiedy cały system pojęć nadaje strukturę innemu

systemowi. Maja związek z orientacją przestrzenną. Nadają ją pojęciu.

3.ontologiczne-nasze doświadczenie jakie zdobywamy postrzegając przedmioty

fizyczne i substancjalne. Dostarczają podstawy do rozumienia, które wykracza poza

orientację przestrzenną. Rozumienie doświadczeń w kategoriach rzeczy i substancji

pozwala nam wyróżnić fragmenty tych doświadczeń i traktować jako odrębne rzeczy

lub substancje jednolitego rodzaju. Do tych metafor należy personifikacja i metonimia.

---