Forma rozwiniętej apostrofy, znanej już ze starożytnych poematów epickich („Iliada”, „Odyseja”). W ten sposób autor zwracał się do bogów lub muz z prośbą, aby z ich pomocą udało mu się napisać zamierzone dzieło, o czym i po co będzie pisał.

Rozpoczynająca poemat epicki rozwinięta apostrofa, w której poeta zwraca się do muzy lub istoty boskiej z prośbą o inspirację i opiekę nad zamierzonym dziełem. Była stałym i skonwencjonalizowanym składnikiem wierszowanego eposu na przestrzeni całej jego Europejskiej przestrzeni. Występowała w rozmaitych wariantach, zawsze na ogół nawiązujących do wzorca inwokacji ustalonych w arcydziełach eposu starożytnego.

Apostrofa, czyli bezpośredni, uroczysty zwrot do słuchaczy lub innych osób, a także abstrakcyjnych pojęć, zjawisk natury czy bóstw, które w ten sposób stają się jakby partnerami dialogu. Odmianą apostrofy jest inwokacja - postawiony na wstępie eposu wezwanie do muz lub Boga z prośbą o patronowanie dziełu i autorowi. „Pan Tadeusz” rozpoczyna się apostrofą: „Litwo! ojczyzno moja!” oraz inwokacją: „Panno Święta, co Jasnej bronisz Częstochowy, I w Ostrej świecisz Bramie”.

---