TENIS STOŁOWY

Historia

Wymyślili Chińczycy około XVII wieku. W 100 lat później trafił do Europy za pośrednictwem żeglarzy. Trafił do Anglii w latach 80. XIX w. Kiedy gra stawała się coraz bardziej popularna postanowiono sprzedawać sprzęt do gry (wcześniej służyły do tego przedmioty używane codziennie). Wkrótce pojawiły się też popularne nazwy powstałe od charakterystycznego dźwięku odbijanej piłeczki, np. ping pong- została zastrzeżona w 1901r przez angielskiego producenta sprzętu J. Jaques & Son Ltd. Ping pong był używany jako nazwa w czasie gry drogim sprzętem Jaquesa, choć w tym samym czasie inni producenci używali nazwy „tenis stołowy”. Kolejną zmianę wprowadził Anglik James Gibb, w 1901 zaczął używać piłeczki z Celuloidu. 1903 E.C. Goode wprowadził okładziny przyklejane do deski. Na początku XX w gra bardzo szybko się rozwijała, nabywała kolejnych swoich zwolenników, w 1902 odbyły się nieoficjalne mistrzostwa świata. W 1921 założono angielski Związek Tenisa Stołowego, w 1926 powst. Międzynarodowa Federacja Tenisa Stołowego (ang. International Table Tennis Federation). W Londynie odbyły się I oficjalne mistrzostwa świata w 1926. 1988- tenis stołowy po raz pierwszy pojawił się w programie igrzysk olimpijskich w Seulu.

ITTF wprowadził: piłki o średnicy 38 mm zastąpione piłkami 40-mm; zmniejszono liczbę punktów do wygrania seta (obecnie-11, poprzednio- 21)- zawodnicy nie mogą „odpuszczać” gry, muszą być niezwykle skoncentrowani od samego początku, ponieważ strata kilku punktów, przy grze na wysokim poziomie jest bardzo trudna do odrobienia; zaostrzenie przepisów odnośnie serwowania (wcześniej serwujący mogli łatwo zasłaniać piłkę), przez co zmniejszono przewagę zawodnika serwującego.

Zawodnicy sklasyfikowani są w 10 grupach w zależności od niepełnosprawności. W grupach 1-5 znajdują się tetraplegicy i paraplegicy, w pozostałych zaś osoby, które, siedzą na wózkach, grają nie poruszając wózkiem. We wszystkich grupach gra się single i deble.

Światowymi potęgami sportowymi w tenis stołowy osób niepełnosprawnych są Koreańczycy (Kyoung Sik Choi), Chińczycy (Gui Xiang Ren), Norwegowie (Tommy Urhaug), Austriacy (Stanislaw Fraczyk), Czesi (Jolanta Matouskova), Niemcy (Monika Sikora Weinmann), Hiszpanie (Jose Manuel Ruiz) i Polacy (Natalia Partyka- Mistrzostwa Europy

Srebro Stuttgart 2009 drużynowo, Brąz Sankt Petersburg 2008 gra podwójna, Igrzyska paraolimpijskie Złoto Pekin 2008 gra pojedyncza, Złoto Ateny 2004 gra pojedyncza, Srebro Pekin 2008 gra zespołowa, Srebro Ateny 2004 gra zespołowa; Małgorzata Grzelak- Mistrzostwa Europy Brąz zespołowa, Igrzyska paraolimpijskie srebro Pekin 2008 gra zespołowa + Katarzyna Pitra; Piotr Grudzień srebrny medal gra pojedyncza Pekin 2008) Medale Mistrzostw Polski osób niepełnosprawnych są udziałem Marianny Szychowskiej, Moniki Borewicz, Małgorzaty Grzelak oraz Zenona Grzelaka. Do czołówki należą też Francuzi i Szwedzi.

Uczestniczą 2 osoby (singel), 4 osoby- gra podwójna (debel). Polega na odbijaniu piłeczki rakietką tak, by przeleciała nad siatką na drugą połowę stołu. Piłeczka musi uderzyć o stół tylko raz, niedozwolone jest odbijanie piłeczki z powietrza, tak jak to ma miejsce w tenisie. Punkty przyznawane są za uderzenia, których przeciwnik nie odebrał.

Stół do tenisa pomalowany na zielono, niebiesko lub czarno; szerokość 152,5 cm, długość 274 cm, wysokość 76 cm, linia boczna i linia środkowa 20 mm. Wysokość siatki 15,25 cm, napięta tak aby przy jej obciążeniu na środku masą 100g, opuściła się o 10 mm. Rakietka może być dowolnej wielkości, kształtu i masy. Deska płaska, sztywna oklejona okładzinami czerwoną i czarną, gładka lub czopowata, składa się z 1-9 sklejek, musi być zrobiona przynajmniej w 85% z drewna. Rączki tez są różne, zależą od upodobań i potrzeb gracza. W przypadku tetraplegików zalecana jest rączka stożkowa- zapobiega wysunięciu się rakietki z ręki. Wyróżniamy 2 typy trzymania rakietki europejski (pozwala na odbijanie piłeczki 2 stronami rakietki, częściej stosowany), azjatycki (pozwala na odbicie piłeczki tylko 1 strona i zazwyczaj nie jest stosowany przez osoby na wózkach). Piłeczka z masy celuloidowej lub plastikowej. Kolor matowobiały lub matowo żółtopomarańczowy; masa 2,5-3g, średnica 40 mm. Opaski mocujące lub bandaż mocujący- u os. z porażeniem rąk. Palce dłoni zamykamy na uchwycie rakietki tak jak w przypadku osób z chwytem, następnie owijają bandażem zgodnie z kierunkiem zaciskanych palców. Siatki do zbierania piłek- umożliwia os. z ograniczeniami ruchowymi samodzielnie zbierać piłeczki z ziemi.

Uderzenie

- forhendowe (położenie kciuka określa stronę forhendowa)

- bekhendowe (palec wskazujący określa stronę bekhendową)

Rodzaje uderzeń

określają (w zależności od nadanej rotacji) tor lotu piłki, jej kierunek oraz wysokość odbicia po koźle. Zmieniając, nawet nieznacznie, kąt ustawienia rakietki względem piłki, decydujesz o zmianie jakości i charakteru rotacji.

- Uderzenie topspinowe - rakietką ustawioną pod kątem ostrym do płaszczyzny stołu, ruchem do przodu i ku górze zagrywamy piłkę nadając jej rotację przednią.

- Zagranie podcięciem bądź przebiciem - rakietką ustawioną pod kątem rozwartym w stosunku do powierzchni stołu, ruchem do przodu i w dół uderzamy piłkę nadając jej rotację wsteczną.

- Uderzenie półwolejowe - polega na wykonaniu otwartą rakietką ruchu w kierunku nadlatującej piłeczki, czego efektem jest odbicie piłki bezrotacyjnej.

- Uderzenie sidespinowe - główka rakietki w momencie kontaktu z piłką winna być ustawiona równolegle do jednej z krawędzi bocznych stołu. Zagranie to nadaje piłce rotację boczną lewą lub prawą.

Piłeczce możemy nadać rotację stroną forhendową i bekhendową. Po zdobyciu pewnej wprawy w nadawaniu piłce ruchu obrotowego łatwo można utrzymać ją w granicach powierzchni pola przeciwnika. Jednocześnie ruch obrotowy piłki ułatwia graczowi posyłanie jej w ściśle określonym kierunku, do obranego przez niego miejsca na stole.

Rodzaje rotacji

- Przednia - nadanie piłce obrotu postępującego. Osiąga się ją przy zagraniach topspinowych poprzez prowadzenie rakietki podczas uderzenia do przodu i w górę.

-Wsteczna- nadanie obrotu o kierunku przeciwnym do obrotu postępującego, wynikiem zagrań podcięciem i przebiciem.

-Boczna - nadanie piłce obrotu powodującego lewostronne lub prawostronne zakrzywienie toru jej lotu.

-Rotacje kombinowane - są złożeniem rotacji górnej lub dolnej z boczną.

Przepisy

- gracze nie mogą dotykać nogami podłogi,

- mecz składa się z 3 setów, a set z 11 punktów,

- piłka można odbić tylko rakietką i może tylko raz się odbić na jednej połowie,

- piłka przed podrzuceniem powinna leżeć po środku otwartej dłoni wolnej ręki. Nieruchoma dłoń z piłeczką musi znajdować się poza krawędzią końcową stołu,

- aby wykonać serw, piłeczkę należy podrzucić pionowo w górę na wysokość przynajmniej 16 cm,

- opadającą piłeczkę należy uderzyć tak, aby najpierw odbiła się na połowie zagrywającego, potem przeskoczyła siatkę i odbiła się na połowie przeciwnika,

- zawodnik zdobywa punkt jeśli zawodnik popełni błąd serwisowy lub popełni błąd w odbiorze serwisu,( zagra kolejną z piłek - poza serwisem i jego odbiorem - w siatkę, zagra tak piłkę, że przeleci ona nad linią końcową stołu, nie dotykając go, nie trafi w piłeczkę, odbije piłeczkę dwa razy z rzędu, poruszy podczas gry stół pingpongowy, ciałem lub ręką dotknie siatki lub stołu (nie dotyczy osób poruszających się na wózkach inwalidzkich - kwestia umowna) odbije piłeczkę niedozwoloną powierzchnią rakietki bądź częścią ciała.)

- zwycięzcą meczu zostaje zawodnik, który pierwszy wygra niezbędną do zwycięstwa liczbę setów w pojedynku składający się z nieparzystej liczby setów- 3lub 5,

- set jest wygrany przez zawodnika, który jako pierwszy zdobędzie 11 punktów, oprócz stanu gdy obaj zawodnicy zdobędą po 10 punktów- w taki wypadku set jest wygrany przez zawodnika, który uzyska dwupunktową przewagę,

- po każdych 2 punktach, które zostały zaliczone zawodnik odbierający powinien stać się zawodnikiem podającym. Jeśli obaj zawodnicy zdobędą po 10 punktów to na zmianę podają i odbierają tylko co jeden punkt.

Zasady gry deblowej

Trzymilimetrowa biała ciągła linia, łącząca środki krawędzi końcowych stołu, wyznacza pole serwisu gry podwójnej w prawych częściach jego połówek. Po rozlosowaniu podań odbioru bądź stron (analogicznie jak w grze pojedynczej), jeden z zawodników wykonuje serwis po prawej przekątnej stołu. Odbiór podania i kolejne obicia mogą być wykonywane w dowolne miejsca stołu po stronie przeciwnika, z tym, że zawodnicy obu debli zagrywają piłeczkę na przemian (nie dotyczy gry deblowej osób na wózkach). W grze podwójnej obowiązuje taka sama punktacja jak w pojedynczej.

Jeżeli dojdzie do decydującego rozegrania trzeciego bądź piątego seta, w chwili uzyskania przez jedną z par dziesięciu punktów zawodnicy zmieniają się stronami. Kolejność serwujących zostaje zachowana, odgrywający muszą zmienić zawodnika odbierającego serw.

Przeciwwskazania:

- złe samopoczucie,

- ćwiczenia w stanie ogólnego osłabienia organizmu,

- chorób przebiegających z wysoką gorączką,

- ciężki choroby serca i układu krwionośnego,

- skłonność do nadciśnienia tętniczego z tendencją do jego skoków,

- wczesne stany pourazowe i pooperacyjne