Rozwój fizyczny i sprawność fizyczna dzieci głuchych oraz organizacja procesu lekcyjnego w różnych formach zajęć z głuchymi

Właściwości dźwięku

Częstotliwość –hz

Natężenie db

Barwa-składoweharmoniczne

W zależności od stopnia uszkodzenia narządu słuchu Sowa (1997) rozróżnia głuchotę i niedosłuch

Głuchota to całkowite zniesienie czynności narządu słuchu lub głębokie ich uszkodzenie które pomimo korekcji przy pomocy aparatów wzmacniających ogranicza lub uniemożliwia orientację w otoczeniu i porozumiewania z osobami słyszącymi

Niedosłuch to uszkodzenie słuchu które można skorygować przy pomocy aparatu słuchowego nie powodujące większych trudności i ograniczeń w orientacji w otoczeniu ,porozumiewaniu się z osobami słyszącymi

Etiologia zaburzenia słuchu

Około 40% głuchoty na etiologię nieznaną

Przyczyny głuchoty mogą być wrodzone lub nabyte

Istotne znaczenie w pracy pedagogicznej ma okres w którym nastąpiła utrata słuchu i tak w badaniach przeprowadzonych w grupie ponad 3 tysięcy dzieci w wieku szkolnym stwierdzono że:

58.2 jest głuchymi od urodzenie

34,4 głuchota nastąpiła przed nauką mowy

3,8 w początkowym okresie nauki mowy

0,5 po opanowaniu nauki mowy

Przyczyny inwalidztwa narządu słuchu mogą być :

• Dziedziczne- jeśli występują również u innych członków rodziny

• Wrodzone gdy są wynikiem choroby matki przebytej w czasie ciaży. Są to oddziaływania chorób wirusowych czynników toksycznych niezgodności czynnika Rh

• Nabyte jeśli są wynikiem działania różnych czynników uszkadzających narządu słuchu

Do najczęstszych czynników uszkadzających narząd słuchu należą ½:

Czynnik zapalny procesy zapalne toczące się w uchu zewnętrznym i środkowym mogą powodować głuchotę przewodzeniową a obejmując ucho wewnętrzne-głuchotę odbiorczą lub mieszaną. Uszkodzenie nerwu słuchowego mogą wywołać także ogólne choroby zakaźne np. świnka grypa i inne

Czynniki toksyczne szereg leków np. preparaty salicylowe chinina wywiera toksyczne działanie na nerw słuchowy i może wywoływać zaburzenia słuchu oraz równowagi. Styczność zawodowa z niektórymi substancjami chemicznymi jak np. fosfor tlenek węgla ołów może prowadzić do uszkodzeń narządu słuchu

Czynniki zawodowe osoby pracujące w hałasie są narażone na uraz akustyczny który uszkadza zakończenia nerwu słuchowego w ślimaku w powoduje upośledzenia słuchu szczególnie dla tonów wysokich. Gwałtowne zmiany otaczającego ciśnienia np. w czasie wybuchu mogą powodować pęknięcie błony bębenkowej lub krwawy wylew na jej powierzchni. Nurkowanie i osoby pracujące w Kesonach? Są narażeni na głuchotę w razie zbyt gwałtownych zmian ciśnienia atmosferycznego (choroba dekompresyjna)

Czynnik psychiczny wstrząsy psychiczne u osób podatnych mogą spowodować zaburzenia słyszenia mimo braku uszkodzeń w narządzie słuchu. Jest to tzw głuchota czynnościowa występująca także w histerii (ustępuję po psychiatrii)

Zmiany nowotworowe uszkadzające ucho nerw słuchowy lub drogi i ośrodki w mózgu powodują głuchotę o typie zależnym od umiejscowienia zmiany

Uszkodzenia narządu słuchu mogą dotyczyć :

• Części przewodzącej narządu słuchu (ucho zewnętrzne i środkowe), co powoduje niedosłuch typu przedrdzeniowego

• Narządu przetwarzającego drgania dźwiękowe na impulsu nerwowe (ślimaki) co powoduje głuchotę typu odbiorczego

• Części przenoszonej impulsy nerwowe (nerw słuchowy z objawami niedosłuchu lub głuchoty odbiorczej

• Centralnej drogi słuchowej

Dwa zasadnicze typy głuchoty

Głuchota przewodzeniowa:

• Niedosłuch rzadziej głębsza głuchota

• Upośledzeniu ulegają zwykle niskie tony wysokie zachowują normalną słyszalność

• Przy tym typie głuchoty słyszenie i rozumienie mowy z reguły jest zachowane i rozwój mowy nie zaburzony

• Mówienie głośne lub zastosowanie aparatu słuchowego mogą znacznie poprawić warunki rozwoju mowy i uchronić przez innymi zaburzeniami

Głuchota typu odbiorczego

• Ubytek słuchu jest głębszy dla tonów wysokich w porównaniu z niskimi

• Trudności w percepcji mowy i w jej opanowaniu

• Występuje częściej u dzieci niż u dorosłych

Sposoby porozumiewania się z głuchymi

• Mowa głosowa

• Mimika

• Pantomima

• Gesty

• Migi

• Mowa palcowa

• Pismo

• Mowa z ust

Język migowy

Posługują się nim przede wszystkim osoby niesłyszące. Jest to zestaw znaków mimicznych lub pantomimicznych określających poszczególne litery lub całe słowa. Podstawę języka migowego stanowią znaki ideograficzne i znaki daktylograficzne. Znaki ideograficzne czyli pojęciowe określają poszczególne słowa lub zwroty. Język oparty tylko na znakach ideograficznych zażywany jest językiem migowym . Nie uwzględnia on zasad gramatycznych języka polskiego

Znaki daktylograficzne

Zwane także alfabetem palcowym są to znaki oznaczające poszczególne litery liczny itd. Tworzą je odpowiedni układy palców rąk przypominające często kształtem duże litery alfabetu łacińskiego. Połączenie znaków ideograficznych ze znakami daktylograficznymi pozwala na przekazywanie informacji zgodnie z zasadami gramatyki danego języka. Taki język nazywamy językiem migowym

Kształcenie mowy na zajęciach kultury osobistej

Prowadzenie zajęć ruchowych pod kątem rozwoju fizycznego i usprawniania motorycznego jest tylko częścią zaburzeń pracy rewalidacyjnej z dziećmi głuchymi szczególnie ważnym w czasie tych zajęć jesy działanie na rozwój mowy naszych wychowanków

Kształtowanie mowy dziecka głuchego podczas zajęć ruchowych powinno mieć trzy zasadnicze kierunki działania

• rozwój klatki piersiowej który odbija się wyraźnie na sprawności oddechowej wzrasta pojemność płuc. Najważniejsze jest wypracowanie odpowiedniego oddechu niezbędnego do formowania głosu dla potrzeb artykulacji

• pobudzanie układu motorycznego gdyż jest ono równocześnie pobudzeniem ośrodka mowy

kształtowanie mowy przez wprowadzenie mowy utrwalenie znanych pojęć słownych

SPECIAL OLYMPICS

OLIMPIADY SPECJALNE JAKO FORMA UCZESTNICTWA W KULTURZE FIZYCZNEJ

Cztery nurty współczesnego ruchu olimpijskiego

• igrzyska Olimpijskie

• Igrzyska Paraolimpijskie

• Igrzyska Olimpiad Specjalnych

• Igrzyska Głuchych

Zadaniem opimpiad specjalnych jest pomoc osobom z upośledzeniem umysłowym w funkcjonowaniu w społeczeństwie na pełnych prawach, stworzenie okazji do demonstrowania ich możliwości i potrzeb szerszym kręgom społecznym	Zasady: -zawodnik jest najważniejszy w tym ruchu, -podkreślana wartość uczestnictwa i indywidualnych osiągnięć zawodnika, -każdy zawodnik ma jednakowe szanse na rywalizacje z równymi przeciwnikami! równe szanse do awansowania na kolejne zawody, -fairplay, -przepisy I regulaminy O.S.

Miejsce Olimpiad specjalnych w Kulturze Fizycznej

Misja Olimpiad specjalnych

• Całoroczny

• Cykl treningów i zawodów sportowych

• Dyscypliny olimpijskie

• Osoby z upośledzeniem umysłowym

• Od 8 lat wzwyż

• rozwijanie sprawności fizycznej,

• demonstrowania odwagi

• dzielenie sie radością

• nawiązywanie przyjaźni

Misją Olimpiad Specjalnych jest

Zapewnienie całorocznego cyklu treningów i zawodów sportowych w całym szeregu dyscyplin olimpijskich
osobom w wieku co najmniej 8 lat z upośledzeniem umysłowym, zapewnienie im możliwości rozwijania sprawności fizycznej, demonstrowania odwagi, doświadczania radości i dzielenia sie nagrodami, umiejętnościami i przyjaźnią z rodzinami, innymi zawodnikami Olimpiad Specjalnych i społecznością lokalną.

Oficjalne logo Olimpiad Specjalnych Polska

Przysięga zawodników Olimpiad Specjalnych

„Pragnę zwyciężyć lecz jeśli nie będę mógł zwyciężyć niech będę dzielny w swym wysiłku”

„Let me win but if I cannot win let me be brave in the attempt"(od1968r)

Struktura Special Olympics

• Special Olympics Inc. SOInc

• Special Olympics Biura Kontynentalne

• Akredytowane Programy Narodowe (160, ponad 200 z programami USA)

• Programy Lokalne (akredytowane w danym programie narodowym)

Wymagania do uczestnictwa w ruchu specjal olippics

• Wymagania ogólne: trening oraz stosowanie się do przepisów O.S

• Wymagania wiekowe

• Określenie upośledzenia umysłowego

• Wymagania rejestracyjne

• Wymagania wiekowe

• 6-8 lat

• 8 lat i więcej

• nie ma wieku maksymalnego

Wymagania do uczestnictwa w ruchu Specjal Olympics –upośledzenie umysłowe

Upośledzenia umysłowe:

• istnieje i nie jest chorobą,

• jest trudne do zmierzenia w wartościach liczbowych,

• odnosi się do możliwości umysłowych i ograniczeń funkcjonowania społecznego

•określenie osoby z upośledzeniem umysłowym zależy od poziomu rozwoju społeczeństwa w którym
dana osoba mieszka, jest więc to problem nie medyczny, a społeczny.

Wymagania rejestracyjne do uczestnictwa w ruchu Special Olympics

• rejestrowanie Polsce deklaracja zawodnika Olimpiad Specjalnych.

• Zgoda lekarza na uprawianie sportu - w Polsce książeczka sportowo lekarska zawodnika.

• Problemy prawne i uwarunkowania w różnych krajach.

Korzyści z uczestnictwa w ruchu Olimpiad Specjalnych 0 wg badań naukowych

1995 (Obmiński) uczestnictwo poza poprawą motoryki powoduje korzystne zmiany w osobowości : redukcję lęku i zwiększenie pewności siebie.

1997 (AWF Warszawa. Poznecka, Paszkowaska)- uczestnictwo w ruchu O.S. ma pozytywny wpływ na rozwój, intelektualny i podniosi.mo dojrzałości społecznej (podczas O.S. zdobywają I umiejętności potrzebne w codziennym życiu), popraw, zdrowa kondycji fizycznej, możliwe. staję się nawiązani. szerszych

kontaktów i przyjaźni (integracja).

1999 USA • badania dowiodły. Iż udział w ruchu O.S. powoduje u tych osób zwiększoną aktywność społeczną, wzrastają różnorodne zainteresowania i hobby, wzrost samooceny, pozytywne zmiany w obszarach emocji i osobowości.

Korzyści z uczestnictwa Olimpiad Specjalnych

Sfera fizyczna - podnoszenie sprawności fizycznej i wytrzymałość., aspekt zdrowotny, rehabilitacyjny, nowe nawyki . umiejętności ruchowe.

Sfera intelektualna -

• sport jako bodziec do rozwoju umiejętności i sprawności myślenia i innych procesów umysłowych.

Sfera psychologiczna -

• wzmocnienie poczucia własnej wartości, samoakceptacji i samozadowolenia, wzrost pewności siebie, kształtowanie samodyscypliny, umiejętności dokonywania wyborów, postawy dążenia do postawionego przed sobą celu, wzrost aktywności i rozwój zainteresowań.

Sfera społeczna - korzyści dla zawodników :

• zdobycie akceptacji wśród rówieśników i społeczności lokalnej,

• wzmocnienie więzi rodzinnych, poznanie nowych miejsc i środowisk,

• zwiększenie możliwości bardziej samodzielnego życia i wykonywania pracy zarobkowej,

• możliwość pełnienia „nowych ról".

Korzyści z uczestnictwa w ruchu olimpiad specjalnych

Sfera społeczna –korzyści dla społeczeństwa

• poznanie możliwości osób z upośledzeniem umysłowym

• nauka tolerancji i zrozumienia

• poznanie to utrata obaw i leków przed tymi osobami

• uświadomienie iż osoby z upośledzeniem umysłowym mogą żyć i funkcjonować jako pełnoprawni członkowie społeczeństwa z takimi samymi prawami i każdemu należy się szacunek i poszanowanie godności osobistej.
  Osoby te tak samo jak inni pragną korzystać z polni życia sportowego i społecznego.

• Z badań wynika, iż udział w ruchu Olimpiad Specjalnych ma szeroki wpływ, daleko idący nie tylko poza aspekt sprawności i wydolności fizycznej.

• Korzyści uzyskiwane są bez względu na wiek i stopień upośledzenia

Cele Olimpiad Specjalnych

Rozwój

Jakość

Grupy sprawnościowe (procedura tworzenia)

1.podział ze względu na pleć
2. podział ze względu na wiek

• Sporty inwalidzkie

1. 8-11 lat II 12 - 15 lat. III 16 - 21 lat IV 22 - 30lat powyżej 3O

Sporty zespołowe

I do 15 lat II. 16-21 lat. III 22lata i powyżej

Kategoria wiekowa w sportach zespołowych zależy od wieku najstarszego zawodnika drużyny.

3. podział ze względu na poziom sprawności :

• sporty indywidualne wynik zgłoszone , preliminacje

• gdy indywidualne i zespołowe: indywidualny konkurs sprawności, test oceny sprawności drużyny, runda gier obserwowanych

GRUPY sprawnościowe (PROCEDURA TWORZENIA)

• W jednej grupie sprawnościowej – różnica pomiędzy najsłabszym i najlepszym nie przekracza – 10%

• liczba zawodników /drużyn/ w grupie: od 3 do 8

• przełamywania bariery płci, wieku, tak by doszło do stworzenia wyrównanych grup sprawnościowych.

Poziom sprawności fizycznej zawodnika to najważniejszy czynnik procedury tworzenia grup w Olimpiadach Specjalnych.

• obowiązki zawodnika, trenera, organizatora

• konkurencje wymierne,

• konkurencje oceniane przez sędziów

• gry indywidualne i zespołowe

Awans zawodnika

• Stosowanie przepisów Special oymipics

• trening - min. 10 godzin w ciągu 2 miesięcy

• medalista zawodów niższego szczebla

• antyelitarność - jednakowa szansa

• kwalifikacji dla wszystkich zawodników

• złoci medaliści

• losowanie

Poziom sprawności

Zawodnicy różnią się poziomem sprawności Grupy startowe tworzone są na podstawie poziomu sprawności

Podział na grupy w olimpiadach Specjalnych

Umieszczanie zawodników na ODPOWIEDNIM poziomie sprawności (wyniku sportowego)

.w ten sposób wszyscy zawodnicy mają jednakową szansę zwycięstwa

Podział na grupy

Podział na grupy pozwala na sprawdzanie czy zawodnicy prezentują odpowiedni poziom sprawnością

Zabezpieczenia uczciwości
oszukiwanie o czasie i poziomie sportowym.

To znaczy « oszukiwanie » o czasie:

Zawodnik biegnie « spokojnie » w preeliminacjach

Zawodnik zdobywa « łatwo » zloty medal w finale

Wprowadzenie do metodyki wychowania fizycznego specjalnego

Każdy z nas ma większe lub mniejsze trudności

• Życiowe

• Wychowawcze

• Psychologiczne

• Osobowościowe

• Inne utrudnienia

Niektórzy z nas jednak nie potrafią poradzić sobie samodzielnie z utrudnieniami z powodu zaburzeń rozwojowych:

• W nauce szkolnej

• W pracy zawodowej

• Adaptacji społecznej

Wychowanie specjalne

Pedagogika specjalna

Zajmuję się osobami które bez specjalnej pomocy wychowawczej nie zdołałyby osiągnąć pełni możliwego dla nich rozwoju osobowości i przystosowania do zadań specjalnych i zawodowych.

Pojęcie normy –kto jest pełnosprawny?

• Zależy to od przyjętych kryteriów i wartości

• Zależą one od wielu czynników -postęp wiedzy techniki rozwoju społecznego warunków ekonomicznych

Ogólny podział osób wymagających pomocy

• Brak lub uszkodzenie analizatorów zmysłowych

• Nieprawidłowy przebieg procesów poznawczych

• Uszkodzenie narządu ruchu

• Zaniedbania lub błędy wychowawcze

NOWA KONCEPCJA KLAS NIEPEŁNOSPRAWNYCH

• Stare (tradycyjne) to biologiczno-fizyczne podejście zewnętrzne- głusi niewidomi upośledzeni umysłowo, chorzy psychicznie

• Nowe (indywidualne specyficzne wewnętrzne potrzeby) schorzenia narządu ruchu , układu nerwowego, samodzielności społecznej, stopień przystosowania zakres niezbędnej pomocy

Problematyka pedagogiki specjalnej

• etiologia

• Fenomenologia

• Profilaktyka

• terapia wychowawcza-wychowanie korygujące rewalidacyjne leczenie

• Wskazania i przeciwskazania

Terminologia:

OSOBOWOŚĆ

Osobowość to zespół stałych cech psychicznych człowieka określający system emocjonalny ,motywacyjny i poznawczy jednostki, determinujący jej zachowanie i sposób funkcjonowania w grupie społecznej (sowa 1997)

OSOBOWOŚĆ nieprawidłowa

To różne postacie zmian osobowości które nie są spowodowanie nerwicą lub obniżeniem sprawności intelektu, a dotyczą sfery uczuć i dążeń. Zmiany te upośledzają zdolność do prawidłowej adaptacji społecznej. W życiu rodzinnym zawodowym i towarzyskim konsekwencją jest skłonność do popadania w konflikty z przyjętymi normami społecznymi

INWALIDZTWO

W znaczeniu biologicznym to stan w którym występują wady bądź uszkodzenia organizmu w swerze psychiki lub jego czynności fizycznych. Hulek(1969 s18) sformułował następującą definicję „za inwalidę (osobę poszkodowaną na zdrowiu) uważać będziemy taką jednostkę u której istnieje naruszenie sprawności i funkcji w stopniu wyraźnie utrudniającym(w porównaniu z osobami zdrowymi w danym kręgu kulturalnym) pobieranie nauki w normalnej szkole wykonywanie czynności życia codziennego, pracę zarobkową , udział w życiu codziennym oraz zajęciach w czasie wolnym od pracy”

NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ

To obniżony stan sprawności organizmy powodujący ograniczenie i utrudnienie w wypełnianiu przez człowieka ról społecznych. Może dotyczyć zarówno funkcji psychicznych jak i fizycznych. Niepełnosprawność obejmuję wszystkie stany niezależnie os okresu ich trwania i obniżenia sprawności. Niepełnoprawność jest pojęciem szerszym niż inwalidztwo(Kościelak 1996.s11)

REWALIDACJA

(z łac validus –silny sprawny)to krąg zabiegów pedagogiczno-leczniczych w pracy z jednostkami odchylonymi od normy, mający na celu ich przystosowania do życia w społeczeństwie ludzi normalnych

Rewalidacja jest tym samym co rehabilitacja z tym że termin rewalidacja stosowany jest głównie w pedagogice specjalnej( Dziedzic 19702)

OSOBOWOŚĆ osoby niepełnosprawnej jest strukturą rozbitą w fazie reorganizacji

• Przestaje pełnić lub ogranicza role społeczne

• Poczucia zagrożenia ,niepewności, niepełnej wartości

• Stany lekowe, niejasna przyszłość , widmo śmierci

• Ograniczenie kontaktów społecznych, zaburzenia uwagi ,orientacji, pamięci, zobojętnienie, spowolnienie psychoruchowe

• Mniejsza aktywność ruchowa ,sadek wydolności obniżenie siły i napięcia mięśni ,zaburzenia snu.

CELE PEDAGOGIKI SPECJALNEJ

• Objęcie opieką od urodzenia do śmierci

• Łączenie celów terapeutycznych i wychowawczych

• Zapewnić szczególne prawa do pomocy

• Jak najlepiej przygotować do pracy i uniezależnić od pomocy społecznej

• Zapewnić wszechstronne wykształcenie w celu umożliwienia optymalnego rozwoju

SPECYFICZNE ZASADY PRACY Z OSOBAMI NIEPEŁNOSPRAWNYMI

Wychowanie fizyczne niewidomych i niedowidzących

Do czego jest potrzebny wzrok?

By dobrze widzieć

• Dobrze rozwinięty wzrok

• Dobrze rozwinięty mózg

• Muszą zaistnieć bodźce

• komunikacja

• Orientacja w przestrzeni

• Pamięć wzrokowa

• Emocje

• Poznanie rzeczywistości

• Rozwinięcie czynności samoobsługi

Ostrość widzenia- zdolność rozróżniania dwóch punktów leżących bardzo blisko siebie, jako odrębne wrażenia świetlne

Definicje ślepoty

Według Polskiego związku Niewidomych. „Do niewidomych zalicza się dzieci i dorosłych którzy nic nie widza od urodzenia albo od tak wczesnego dzieciństwa że nie pamiętają aby kiedykolwiek, cokolwiek widzieli.”

Według WHO ślepota to

zupełny brak wzroku

ostrość wzroku przy maksymalnej korekcji okularami lub soczewkami kontaktowymi nie przekracza 1/20 (0,05) ? co oznacza mniej więcej, iż pacjent nie jest w stanie zobaczyć palców pokazywanych z odległości 2,5 m

pole widzenia jest ograniczone do przestrzeni zawartej w 20 stopniach (przy patrzeniu na wprost)

Klasyfikacja niewidomych

Wg PZN

1. Niewidomi całkowicie

2. Ociemniali którzy posługiwali sie wzrokiem ,ale go stracili

• Nagle podczas pracy , zatruć

• Stopniowo w wyniku przewlekłych chorób

1. Szczątkowo wiszący – osoby które maja b. dużą lecz nie całkowita utratę wzroku tzn. odróżniają światło od ciemności i nie mogą poprawić widzenia szkłami

• -z odległości rozpoznają zarysy słupa czy człowieka

• Mają ograniczone pole widzenia np. patrzą jakby przez mały otwór poza tym wszystko jest dla nich zakryte

Definicje Funkcjonalne oparte na kryteriach bardziej praktycznych

• Definicje zawodowe

• Definicje pedagogiczne

Przyczyny niepełnosprawności wzrokowej

1. GENETYCZNE jeżeli brak widzenia lub upośledzenie występowało w rodzinie, w kilku pokoleniach, to nie ma wątpliwości, że przyczyną kalectwa jest uwarunkowana genetycznie.

2. WRODZONE do ślepoty wrodzonej zalicza się jaskrę dziecięca,
   dziedziczny zanik nerwu wzrokowego, choroby matki różyczka,
   kiła toksoplazmoza zatrucia w okresie ciąży itp.

3. NABYTE- Ślepota nabyta występuje na skutek, urazów, oparzeń chemicznych, termicznych, ran ciętych gałki ocznej, obcych ciał wewnątrzgałkowych oraz chorób takich jak:

1. Jaglica

2. zaćma

3. Nowotwory oczu lub mózgu

Konsekwencje niepełnosprawności

KOMPENSACJA

- Zastąpienie poznania wzrokowego poprzez inne zmysły:

- WYOBRAŻENIA SUROGATOWE

- Dotyk - główny zmysł równowagi

- Słuch - staje się bardziej wyczulony

Podział zmysłów

• Zmysł termiczny

• Równowagi

• Węchu

• Zmysł przeszkód

• -człon intelektualny

• Człon emocjonalny

• Człon czuciowy

• Reakcja ruchowa osobnika

Budowa ciała i sprawność fizyczna cd.

• Niedorozwój mięśni pleców klatki piersiowej i szyi

• Brak formy naśladowania i określania odległości

• Niechęć do ruchu

1. zmiana postawy ciała

2. osłabienie krążenia

3. niższa odporność

4. skłonność do chorób

typowa sylwetka oraz sposób poruszania się dziecka niewidomego charakteryzuje się :

• wyciagnięciem kończyn górnych do przodu

• cofnięta głowa i tułów

• chód koguci

• stawianie stóp z góry

• w biegu stopy są ustawione szeroko, a wybicie z pięty

Ad 2.

* Motoryka podobna do dzieci zdrowych

Ad 3.

• 45% dziewcząt nie osiąga normy wzrostu

• Chłopcy są miej rozwinięci od rówieśników

Rehabilitacja niewidomego

1. Rehabilitacja lecznicza

2. Rehabilitacja podstawowa

3. Rehabilitacja zawodowa

4. Rehabilitacja społeczna

Rehabilitacja podstawowa: przystosowuje człowieka do życia bez udziału wzroku

-nauka Braila

-Wyleczenie z kompleksów

Rehabilitacja zawodowa : przystosowanie inwalidy do pracy

-o protezowanie

-oprzyrządowanie

-usprawnianie potrzebnych części ciała

Rehabilitacja społeczna- nauczenie życia inwalidy w środowisku osób widzących

Problemy rewalidacji osób niepełnosprawnych

Rewalidacja pedagogiczna osób słabo widzących

- Pomoce rtyflopedagogiczne

- Gabinety wyrównawcze

- Klasy specjalne i szkoły specjalne

- Kształcenie zintegrowane z osobami widzącymi

- Stosowanie odpowiednich pomocy

Rewalidacja w ośrodkach dla niewidomych

Orientacja przestrzenna

Terapia logopedyczna

Terapia muzyczna

Usprawnianie widzenia

Ruch rozwijający bazujący na metodzie Weroniki Sherborne

Programy : Aktywności oraz dotyku i komunikacji knillów – gimnastyka korekcyjna

Zajęcia na pływalni

Zajęcia w stadninie koni

Przeciwskazania do Wf

Jedną podstawowych kwalifikacji do uprawiania ćwiczeń ruchowych i sportu jest ustalenie
głębokości upośledzenia wzroku, a także zdolności do wykonywania ćwiczeń ruchowych

W obu przy przypadkach wymagana jest konsultacja z lekarzem okulistą w celu ustalenia grupy sportowej, a także dopuszczenia do uprawiania konkretnej dyscypliny

Stany chorobowe oczu stanowiące przeciwwskazania do udziału w zajęciach W-F

• Wysoka krótkowzroczność

• Garbiak rogówki lub twardówki

• Zapalenie brzegu powiek

• Jaskra

• Bielmo i zaćma

Ćwiczenia mogące pogłębić wady :

• skoki, podskoki

• ćwiczenia siłowe (wstrząsy, uderzenia)

• przewroty w przód i w tył

• zwisy głową w dół

• stanie na rękach i na głowie

• skłony w przód i W tył

Wyeliminowane powinny zostać zwłaszcza ćwiczenia wpływające na wzrost ciśnienia śródgałkowego !!

Charakterystyczne cechy lekcji w-f dla dzieci niewidzących

• grupa maksymalnie 12 osób

• prawidłowy dobór ćwiczeń które pomogą:

1. rozładować napięcie psychiczne i dostarczają radosnych przeżyć

2. kształtowanie zmysłu przeszkód

3. usprawnienie orientacji w przestrzeni

4. przezwyciężanie lęków

5. nabywanie odpowiednich cech charakteru

• dużą ostrożność i równowaga we wprowadzaniu nowych ćwiczeń

• Rozpoczynanie zajęć od najprostszych ćwiczeń

• Ważne by ćwiczący znal miejsce ćwiczeń, sprzęt i jego zastosowanie

• uwzględnienie wysiłków dziecka (nie efektów) przy ocenie

• Ogromnie ważny jest instruktaż własny

• Zapewnienie poczucia bezpieczeństwa

• Sala powinna być dobrze przygotowana: brak filarów i wystających elementów, okna zabezpieczone siatka, sprzęt w stałym miejscu

Metodyka nauczania nowego ruchu

• Podanie nazwy ruchu i objaśnienie czemu ma służyć

• Dokładny opis słowny ruchu

• Demonstracja ćwiczenia przez nauczyciela wf

• umożliwieniem dziecku obserwacji dotykowej

• Próba wykonania ruchu z pomocą dotykową i korekcją słowną nauczyciela

• Samodzielne wykonane ruchu pod kontrolą nauczyciela i z ewentualną korekcją słowną

• Samodzielne wykonanie ćwiczenia lub za współpartnerem słabowidzącym. który może kontrolować prawidłowość wykonania ćwiczenia i dokonywać korekcji słownej

• Całkowicie samodzielne wykonanie ruchu

Wychowanie fizyczne osób z niepełnosprawnością intelektualną
(upośledzonych umysłowo)

Definicja upośledzenia umysłowego

• Wg Kirajczyka

„upośledzenie umysłowe jest to istotnie niższy od przeciętnego w danym środowisku globalny rozwój jednostki z nasilonymi równocześnie trudnościami w zakresie uczenia się ,przystosowania spowodowany we wczesnym okresie rozwojowym przez czynniki dziedziczne, wrodzone, i nabyte po urodzeniu w tym socjalno-kulturowe wywołujące trwałe zmiany funkcjonowaniu OUN”

• Wg Grzegorzowskiej

• Oligofrenia

• otępienie

Definicje cd

Wg American Assocration on Mentol Retardation

„upośledzenie umysłowe odnosi się do istotnych ograniczeń w aktualnym funkcjonowaniu. charakteryzuje się ono sprawnością intelektualną znacznie poniżej przeciętnej, ze współistniejącymi ograniczeniami i w zakresie co najmniej dwóch następujących zdolności przystosowawczych porozumiewania się, samoobsługi, gospodarstwa domowego, kontaktów społecznych, korzystania z udogodnień publicznych, autonomii, dbania o zdrowie i bezpieczeństwo, uczenia się szkolnego. wypoczynku i pracy”

• wg Pietrulewicza

„upośledzenie umysłowe związane jest z podstawowymi trudnościami w uczeniu się i realizacji pewnych wymagań życia rodzinnego"

Przyczyny upośledzenia umysłowego

• Czynniki dziedziczne (genetyczne endogenne

• Środowiskowe egzogenne

• Prenatalne

• Pariatalne

• Postnatalne

Przyczyny prenatalne

• Wiek matki

• Choroby infekcyjne matki

• Uszkodzenia radiacyjne, chemiczne i mechaniczne

• Zaburzenia metabolizmu

Przyczyny periatalne

• Mechaniczny uraz porodowy

• Zamartwica

Przyczyny Postnatalne

• Choroby zakaźne

• Zapalenie mózgu i opon mózgowych

• Urazy mechaniczne czaszki

• Zatrucia

Klasyfikacja upośledzonych umysłowo

W teorii i praktyce można spotkać różna rodzaje klasyfikacji i niepełnosprawności intelektualnej dokonywanych na podstawie różnych kryteriów, takich jak:

wg Kirejczyka:

• kryterium psychologiczne

• kryterium społeczne

• kryterium ewolucyjne

• kryterium lekarskie

• kryterium pedagogiczne

Klasyfikacja c.d.

Przez wiele lat w Polsce dawniej (przed 1968 r.) wyróżniano trzy stopnie niedorozwoju umysłowego:

• Głęboki - zwany Idiotyzmem

• Średni - zwany Imbecylizmem

• Lekki - zwany Debilizmem

Z dniem 1 stycznia 1968 r Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wprowadziła czterostopniową klasyfikację upośledzenia umysłowego, zgodnie z którą upośledzenie umysłowa dzieli się na:

• lekkie

• umiarkowane

• znaczne

• głębokie

Stopień lekki

Iloraz inteligencji 55-69 w skali Wechstera

• Najczęstszy stopień niepełnosprawności

• Poziom intelektualny charakterystyczny dla 12 roku życia

• Brak różnic w wyglądzie zewnętrznym u dzieci (czasem otępienie wyrazu twarzy

Stopień umiarkowany:
iloraz inteligencji 40-54 w skali Wechslera

• funkcjonowanie intelektualne na poziomie 8-9 r.ż.

• procesy myślowo prymitywne (w tym m.in. upośledzenie pamięci). nieznaczny zasób słów

• działanie popędów* brak umiejętności przewidywania biegu zdarzeń

• trudności z nabywaniem reguł społecznych (lojalność, współdziałanie)

Stopień znaczny:
Iloraz inteligencji 25-39 w skali Wechslera

• poziom rozwoju intelektualnego 6-latkatka, dojrzałość społeczna dziecka w wieku 7-8 lat

• brak krytycyzmu i dużą sugestywność

• rozpoznają osoby znane od nieznanych

• objawy przywiązania ,sympatii antypatii

• ubogie słownictwo mowa często niezrozumiała

• rozumieją proste polecenia

Stopień głęboki:
iloraz inteligencji 0-24 w skali Wechslera

• poziom funkcjonowania odpowiadający 3 r.ż. osoby te żyją krótko

• rodzą się najczęściej zdeformowane fizycznie, z wadami narządów zmysłów i innymi chorobami

• zazwyczaj są zdolne do utrzymywania kontaktu emocjonalnego z opiekunem

W Polsce:

• Ogółem: ok. 380 rys.

• W stopniu lekkim: 75%

• W stopniu umiarkowanym: 12%

• W stopniu znacznym: 8%

• W stopniu głębokim: 5%

Klasyfikacja c.d.

American Association on Mentol Retardation poprzednią klasyfikacje zastąpiło klasyfikacją upośledzeń dokonaną na podstawie rodzaju wymaganej przez upośledzonego pomocy:

• Okresowo

• Ograniczona

• Rozszerzona

• Kompletna

Klasyfikacja niepełnosprawności intelektualnej ze względu na zakres wymaganej pomocy

Okresowa - pomoc udzielana przejściowo, sporadycznie: np. w przypadku utraty pracy lub wystąpienia problemów zdrowotnych

2) Ograniczona - pomoc udzielana regularnie przez dany okres:
np. podczas organizacji szkolenia zawodowego

3) Rozszerzona - pomoc udzielana regularnie (nie jest
ograniczona w czasie i miejscu)

4) Kompletna-pomoc o wysokim stopniu intensywności,
udzielana stale: zabezpiecza życie osoby niepełnosprawnej

Konsekwencje niepełnosprawności intelektualnej

• zaburzenia myślenia, mowy

• zaburzenia uczuć wyższych

• osłabienie sfery wolicjonalno - dążeniowej

• niższy poziom inteligencji

• obniżenie sprawności motorycznych

• utrudnione: zdobywanie wiedzy, możliwości kształcenie się w raźnych kierunkach, wybór zawodu

• brak umiejętności dostosowania się do nowych warunków

• większa podatność na choroby, wypadki

• często brak samodzielności

• Wady somatyczne, rozwojowe

• Różnice w rozwoju Intelektualnym w porównaniu z rówieśnikami

• Niezdolność do radzenia sobie z problemami i strasami

• Prawie całkowita zależność od innych w zakresie bezpieczeństwa

• Potrzeba opieki i nadzoru

• Zwiększające się poczucie niepewności w miarę rosnących trudności, w obcowaniu ze środowiskiem społecznym i otoczeniem fizycznym

• ograniczenie możliwości doświadczania i przezywania różnych sytuacji, na podstawie czego osoby upośledzone mogłyby kształtować swoje stosunki z innymi osobami i podnosić swe sprawności na wyższy poziom

• Poziom rozwoju cech motoryczny u chłopców lekko upośledzonych umysłowo można zwiększyć w ciągu jednego roku szkolnego, w wyniku dodatkowych ćwiczeń prowadzonych w szkołę i poza nią

Rozwój fizyczny tych dzieci jest utrudniony wskutek występujących zróżnicowań w budowie ciała :

• deformacje klatki piersiowej),

• końsko-szpotawa budowa kolan i stop

• dysplastyczna budowa głowy: makrocefalia i mikrocefalia

• wrodzone zwichnięcia stawu biodrowego

• rozszczepy kręgosłupa

• przepukliny rdzeniowe

Zaburzenia somatyczne c.d.

• wady postawy

• wzmożone lub osłabione napięcie mięśniowe

• schorzenia reumatyczne

• Ataksja( zespół objawów określający zaburzenia koordynacji ruchowej ciała Atoteza powolne nierytmiczne mimowolne ruchy szczególnie nasilone w odcinkach kończyn)

• wrodzone wady serca enuresis, epilepsja

• upośledzenie narządu wzroku i słuchu

NAJCZĘSTSZE ZABURZENIA RUCHOWE:

• Parantonia

• Synkinezja

• zaburzenia procesu laterallizacji
  zaburzenia koordynacji ruchowej

• Nadpobudliwość ruchowa: natręctwa ruchowe, ruchy przymusowe

• trudności z utrzymaniem równowagi, ruchy kołyszące

• Obniżenie sprawności manualne)

• W sterze wegetatywnej:

• zaburzenia łaknienia, snu, moczenia

Metody rewalidacji osób z niepełnosprawnością intelektualną

• Metoda ośrodków pracy

• Metoda wzmocnień pozytywnych

• Metoda Weroniki Sherborne

• Muzykoterapia

Metoda ośrodków pracy

Stosowana w klasach niższych dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim (czasem również w stopniu umiarkowanym)

Cel: przygotowanie do życia, w szczególności społecznego

Założenia :

• w nauczaniu należy wykorzystać zainteresowania dziecka

• materiał do nauczania należy czerpać z otaczającego środowiska

• nie należy nauczać oddzielnych przedmiotów, ale podawać wiedzę o wybranych zjawiskach z otoczenia

• obserwacja, kojarzenie i ekspresja jako podstawowe etapy organizacji pracy

Metoda wzmocnień pozytywnych

• Stosowana u osób o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności Intelektualnej

• Behawiorystyczna koncepcja sterowania zachowaniem: modyfikacja warunków i czynników środowiska zewnętrznego

• System nagród i kar; wzmocnienie natychmiast po wykonaniu zadania

• metoda kolejnych przybliżeń – podzielenie drogi wykształcenia pożądanego zachowania na krótkie etapy

• wytworzenie „nawyku odnoszenia sukcesów"

• cel: uzyskanie nagrody

• nagradzanie według stałych odstępów czasowych lub według stałych proporcji

BŁĄD: opóźnione wzmocnienie

Metoda Weroniki Sherborne

• Praca z dziećmi z zaburzeniami intelektualnymi motorycznymi , emocjonalnymi i trudnościami w nawiązywaniu kontaktów społecznych

• Metoda „ruchu rozwijającego” ruch w formie zabawy

• Zajęcia grupowe :dzieci +ich partnerzy

• Dziecko wykonuje ćwiczenia bez żadnego przymusi zewnętrznego –eliminacja czynników stresujących (nakaz przymus strach obawa oraz rywalizacja)

1. Ruch prowadzący do poznania własnego ciała

2. Ruch kształtujący zwózek jednostki
   z otoczeniem fizycznym

3. Ruch prowadzący do wytworzenia związków interpersonalnych

4. Ruch kreatywny

• Rozwijanie świadomości własnego ciała i osobowości

• Rozwijani kontaktów z innymi ludźmi

• Rozwijanie „języka ciała"

Wskazania metodyczne do lekcji WF

• Zajęcia w grupach od 2 do 8 osób (w szkole), w domu jedna osoba z terapeutą

• Za zajęciach muszą być wykorzystywano przyrządy pomocnicze (piłki ,chorągiewka)

• Nauczyciel powinien posiadać dużą wiedzę na temat metod postępowania z dziećmi upośledzonymi umysłowo

• Nauczyciel powinien dobrze znać dziecko oby dostosować na do jego potrzeb i możliwości

• Każde dziecko posiada swój indywidualny program nauczania (w zależności od towarzyszących osób)

• dobrze wykonane ćwiczenie powinno być nagrodzone (woda do picia, cukierki )

• dziecko podczas ćwiczeń nie może odczuwać bólu

ZABURZENIA PSYCHIATRYCZNE

Etiologia rodzaje zaburzeń psychicznych

Teoria kryzysu w psychiatrii

Sposoby terapii ruchowej z osobami o zaburzeniach Psychicznych

„Stan zdrowia psychicznego istnieje wtedy, kiedy nie ma objawów chorobowych oraz
kiedy zachowana jest umiejętność rozwiązywania trudnych sytuacji w sposób adekwatny do realnej rzeczywistości i z poczuciem dobrostanu”

ETOLOGIA ZABURZEŃ PSYCHICZNYCH

• złożona, wieloczynnikowa;

• łańcuch następstw i skutków tworzących „błędne koło samowzmacniające" akcji i reakcji między jednostką a jej środowiskiem społecznym;

• wynik kumulacji rożnych czynników.

Czynnik bezpośrednio poprzedzający wystąpienie zaburzeń psychicznych:

• może być dopełnieniem w łańcuchu patogenetycznym;

• może zmodyfikować obraz istniejącego już zaburzenia;

• może odgrywać rolę podtrzymującą lub nasilająca, zaburzenia powstałe z innych przyczyn.

Czynniki uszkadzające

• Biologiczno-fizyczne

• Psychospołeczne

Podział zaburzeń wg mechanizmów leżących u ich podstaw (wg Miliona):
Działające na zasadzie stresu:

• w naturalnych warunkach prowadzące do wyuczenia sic; pewnych zachowań poprzez
  warunkowanie lub prze naśladownictwo

• związane z niedostatecznym doświadczeniem, dającym możność wyuczenia się nabycia zachowań przystosowawczych, zdolności do radzenia sobie z trudnościami w otoczeniu.

Teoria Kryzysu (Caplan, 1964)

• Podejmuję probe wyjaśnienia pewnych zjawisk normalnych i patologicznych zarówno odniesieniu
  do jednostki. jak i grupy społecznej.

• Znajomość może pomóc u zrozumieniu wielu zjawisk psychologicznych i psychopatologicznych u dzieci i młodzieży, a także niektórychh zasad oddziaływań
  terapeutycznych.

Sytuacja kryzysowa (kryzys)

• stan stresu psychologicznego, który w pierwszym okresie cechuje się dezintegracją funkcji psychicznych następnie zmusza osobowość do zmierzenia się. radzenia sobie z trudną czy nieoczekiwaną sytuacją społeczną poprzez uruchomienie mechanizmów obronnych i technik zmagania:

Sytuacje kryzysowe:

• Rozwojowe

• Przypadkowe

Fazy w sytuacji kryzysowej:

• wystąpienia napięcia emocjonalnego

• narastanie napięcia emocjonalnego

• mobilizacja wszelkich mechanizmów obronnych i sposobów działania, takie charakteryzuj
  funkcjonowanie osobowości w stanach krańcowego zagrożenia

• niemożność przezwyciężenia kryzysu i w związku z tym utrwalenie się objawów nerwicowych, psychozy, zaburzeń psychofizjologicznych lub zaburzeń osobowości;

Pierwszym i najważniejszym środowiskiem społecznym dla człowieka jest jego rodzina

Czynniki decydujące o stylu i atmosferze rodziny (wg Miliona):

• uczucia i postawy rodziców:

• metody nadzoru i kontroli zachowania (metody karzące, stale nagradzające, nadopiekuńcze);

• styl komunikowania się w rodzinie;

• treść uczenia

Szkoła - ważne środowisko społeczne oddziałujące na psychikę dziecka

• wejście, włóczenie się w system szkolny;

• koniaki z nieznanym środowiskiem;

• oddziaływanie innych czynników stresowych

RODZAJE ZABURZEŃ PSYCHICZNYCH

1. Reaktywne zaburzenia psychiczne

2. Nerwice

3. Zaburzenia osobowości

4. Zaburzenia psychofizjologiczne

5. Zaburzenia związane z organicznym uszkodzeniem mózgu

6. Problemy okresu dojrzewania

7. Choroby psychiczne - psychozy

I Reaktywne zaburzenia psychiczne

• odpowiedz, reakcja na czynniki natury psychospołecznej wpływające ze środowiska;

• mieszczą się tu różne wzorce zachowań i emocje nie występujące przy prawidłowym rozwoju dziecka;

• trwają przeważnie krótko, od kilku dni do 6-8 tygodni;

• czasem występują tylko wobec określonych sytuacji, osób. warunków i wtedy można wnioskować o ich przyczynie.

II. Nerwice

• chorobliwe, przesadne, utrwalone reakcje na stres psychologiczny

• u podłoża leża konflikty emocjonalne, zazwyczaj głęboko zakorzenione w dzieciństwie;

• prawie zawsze podłożem nerwic jest lęk, poczucie zagrożenia, frustracja;

• Stanowią jeden z najważniejszych - ilościowo -problemów współczesnej medycyny.

Rodzaje nerwic

• Nerwicowe zaburzenia zachowania (u uczniów są to najczęściej dwa krańcowo różne zachowania - agresja i apatia)

• Nerwica lękowa (lek objawem dominującym)

• Nerwica fobii (lęk nakierowany na zjawisko zewnętrzne)

• Fobia szkolna (awersyjna niechęć pójścia do szkoły z powodu nieracjonalnego lęku i tendencja do pozostanie w domu z matką)

• Nerwica natręctw (obsesje i kompulsje)

• Hipochondria ( natrętne myśli odnosi się do stanu zdrowia)

• i Neurastenia (nadmierna wrażliwość na wszystkie niepowodzenia)

• Histeria(naśladowanie obserwowanych przez siebie schorzeń)

• Hospitalizm (zaburzenia psychiczne występujące jako konsekwencja izolacji dziecka od nutki)

• ' Nerwice narządowe (manifestacja ogólnego zaburzenia uwidacznia się poprzez dysfunkcję danego narządu )

III. Zaburzenia osobowości

• cechują się przewlekłymi, utrwalonymi wzorcami zachowania nieprzystosowawczego lub
  patologicznego;

• typy: lękowa, kompulsywna, histeryczna, nadmiernie zależna, opozycyjna, nadmiernie zahamowana, nadmiernie zależna, izolująca się. nieufna, ukazująca zaburzenia służące
  wyładowaniu napięcia, zaburzenia osobowości typu socjosyntonicznego, dewiacje seksualne i inne zaburzenia osobowości.

IV. Zaburzenia psychofizjologiczne

• stan wywołany najczęściej tymi samymi czynnikami, które spowodowały nerwicę, jednak stwierdza się już poważne zaburzenia, a często także zmiany anatomiczne;

• zaburzenia cielesne, na których powstawanie i podtrzymywanie mają wpływ czynniki emocjonalne; są wynikiem przewlekłego i nasilonego stanu emocjonalnego ze stłumioną subiektywną składową emocji, a wyeksponowaną -trzewną:

• dotyczą narządów unerwionych przez układ wegetatywny;

• zaburzenia – bóle glowy. zaburzenia z zakresu układu krążenia, układu oddechowego, układu trawiennego oraz niektóre przypadki otyłości, jadłowstręt psychiczny. Choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy; choroba wieńcowa z zawałem serca, a sima oskrzelowa, moczenie mimowolne i nietrzymanie stolca.

zaburzenia związane z organicznym uszkodzeniem mózgu

ostry zespół mózgowy ma najczęściej postać majaczenia zaburzeniami przytomności, orientacji, towarzyszącymi im zaburzeniami postrzegania, jak omamy i iluzje z zaburzeniami nastroju, lęki*-m;

przewlekły zespół mózgowy cechuj zaburzenia pamięci, wnioskowania ,rozumienia spadek zdolności uczenia się, zaburzenia afektu.

VII Choroby psychiczne - psychozy

Schizofrenia

• zaczyna się w 6-12 roku życia objawami nerwicowymi:

• cechuje sic bardzo głębokim odchyleniem od normalnego rozwoju osobowości z poważnymi zaburzeniami w myśleniu, percepcji świata i siebie, uczuciowości, zachowaniu, mowie, procesie indywidualizacji, zdolności komunikowania się i kontaktu z innymi, ocenie rzeczywistości:

• poważny problem społeczny- choruje na nią blisko 1% ludności; choroba prowadzi do trwałych defektów psychicznych; trwa długo, może przebiegać ostro, z gwałtownym nasileniem objawów, albo powoli, ze stopniowym narastaniem objawów.

Paranoja

• tzw. psychoza endogenna - przyczyny tkwią, w nieprawidłowym funkcjonowaniu struktur czy układów somatycznych:

• polega na występowaniu urojeń, to jest sadów nie mających uzasadnienia w sytuacji rzeczywistej;

• poza rym paranoik nie wykazuje odchyleń od normy; często przejaw ia dużą inteligencje, wysoki poziom intelektualny, prawidłowy sposób rozumowania;

Parafrenia (halucynoza)

• paranoja, której towarzysza halucynacje;

• wśród występujących omamów nie występują halucynacje wzrokowe, często spotyka się omamy słuchowe, smakowe, węchowe i dotykowe;

• urojenia mają zwykle charakter prześladowczy;

• choroba zaczyna się zwykle w 40-60 roku życia

• może trwać długo, wymaga przewlekłego leczenia;

Psychoza maniakalno-depresyjna (cyklofrenia)

• rozpoczyna się na ogół w okresie dojrzewania;

• jest to psychoza endogenna; podkreśla się także możliwość
  występowania czynnika środowiskowego:

• występowanie zespołów depresyjnych czasem na przemian z zespołem maniakalnym. odznaczającym się podnieceniem ruchowym, wielomównością. podwyższeniem nastroju często z agresywnością, drażliwością. dokuczliwością. zaburzeniami snu;

Psychozy zakaźne, psychozy toksyczne

• w przebiegu niektórych ostrych chorób gorączkowych, a także w przypadkach zatruć chemicznych czy też roślinami trującymi mogą występować objawy, które w normalnych warunkach sugerowałyby rozpoznanie psychoz;

• usunięcie zasadniczej przyczyny oraz właściwe leczenie dają dobre efekty.

KONSEKWENCJE CHORÓB PSYCHICZNYCH

• Spadek zdolności uczenia się zaburzania pamięci. Wnioskowania rozumienia- trudności w szkoła (organiczna uszkodzenia mózgu)

• Nadpobudliwość psychoruchowa (organiczna uszkodzenia mózgu)

• Agresywna zachowania

• Zmienność i wahania nastrojów

• Działania przestępcze

• Nadużywanie środków odurzających np. alkoholu, narkotyków itp.

• Ekscesy seksualne

• Przejawy buntu i sprzeciwu

• Gesty samobójcze często udramatyzowane (problemy związane z okresem dojrzewania)

• Uzależniania

• Odizolowanie od społeczeństwa (rzadko wychodzą z domu lub umieszczani są w zakładach dla osób chorych psychicznie)

• Ubezwłasnowolnienie- pozbawienie chorego decydowania o sobie z powodu jego nieświadomości ponoszenia konsekwencji

• Ograniczony dostęp do pracy (renta) oraz zwolnienie mężczyzn ze służby wojskowej

• Dodatkowe otępienie lekami psychotropowymi

BUDOWA CIAŁA I SPRAWNOŚĆ CHORYCH PSYCHICZNIE

• Otyłość

• Niedowaga, anemia, anoreksja

• Zahamowania czynności pewnych organów, wzmocnienie funkcji innych na skutek ich
  nadmiernego użytkowania (tiki, przyruchy, natręctwa ruchowe)

• Dysplastyczna budowa ciała

• „każdy proces psychiczny objawia się somatycznie a somatyczny psychicznie „(nerwice wegetatywne, psychonerwice )

• Osłabienie, wyczerpanie

• Ospałość (reakcje zbył długotrwałe w stosunku do bodźca) nadpobudliwość (zbyt silne reakcja w stosunku do bodźca)

• Często brak koordynacji ruchów

• Nieprawidłowe postawa na skutek przyjmowania przygarbionej, skulonej sylwetki ciała

• Napięcia przykurcze mięśni

Sposoby terapii z osobami o zaburzeniach psychicznych

• podstawowym warunkiem skuteczności rewalidacji jest zrozumienie sytuacji emocjonalnej chorego

• granica miedzy profilaktyką, leczeniem i rehabilitacją jest często sztuczna;

• w leczeniu i rewalidacji osób z zaburzeniami psychicznymi stosuje sic szereg metod.

Psychoterapia powierzchowna:

• zapewnienie choremu opieki osoby rozumiejącej go i darzącej sympatią, ale jednocześnie zapewnienie opieki osoby, która słucha, dodaje otuchy, wyjaśnia, odpowiada na pytania. sugeruje sposób postępowania w trudnych sytuacjach;

Psychoterapia wglądowa:

zmierza do osiągnięcia przez leczonego wglądu w zaistniałą chorobę, zrozumienia dlaczego reaguje tak a nie inaczej na bodźce, by następnie korzystać z tego w sytuacjach życiowych;

Terapia behawioralna

• oparta na zasadach teorii uczenia i wychodząca z założeń, że objawy zaburzeń psychicznych
  powstały w wyniku uczenia się w sytuacjach życiowych, z tą różnicą, że skutki tego uczenia stały się z jakichś względów nieprzystosowawcze;

• stosowanie zaprogramowanego systemu wzmocnień pozytywnych - dla zachowań pożądanych i wzmocnień negatywnych – dla niepożądanych.

Poradnictwo

• mniej wnikliwe i intymne działanie od psychoterapii;

• daje możliwość rozszyfrowania przez chorego swych uczuć zrozumienia innych, ukazania drogi wyboru właściwych decyzji, dostarczenia wsparcia emocjonalnego;

Terapia edukacyjna

• nauczanie jako czynnik rewalidujący;

• zaburzenia emocjonalne pogarszają zdolność uczenia się trudności uzyskiwania osiągnięć szkolnych są powodem

• zaburzeń emocjonalnych;

• nacisk na wymagania realności zewnętrznej, zmniejszenie poziomu lęku przez jasne ukazanie oczekiwań, rozróżnianie sytuacji. bodźców w czasie, na naukę wyrażania uczuć i myśli w słowach, na koordynację aktywności ruchowej;

• mogą być wykorzystane skutecznie różne zajęcia szkolne - sport, rozrywka, organizacja wolnego czasu, praca, koła zainteresowań, grupy zadaniowe.

Techniki grupowe

Grupy organizowane są na wzór społeczności i różny charakter:

• społeczność pracy;

• społeczność przeżywająca

• społeczność samorządowa;
społeczność wypowiadająca się

• społeczność udzielająca pomocy.

terapia rodzinna

• specjalna postać psychoterapii grupowej;

• terapia obejmuje wszystkich członków rodziny, a w działalności swej zmierza do tego. aby wszyscy jej członkowie lepiej rozumieli siebie, poznali swój obraz, role jaka odgrywają w tej społeczności, doceniali swą wartość;

• łatwiej zwalczać zarówno wewnętrzne siły destrukcyjne jak i zewnętrzne zagrożenia.

Psychiatria środowiskowa

• celem jest rozeznanie potrzeb zdrowotnych środowiska, zintegrowanie wszelkich wysiłków dla zapewnienia jak najlepszej opieki nad zdrowiem człowieka, organizacja różnych służb, które byłyby na różnych etapach zachwiana się stanu zdrowia najbardziej odpowiednie dla potrzeb;

• mają ze szkoły uczynić główne narzędzie działań leczniczo-rewalidacyjnych.

Sposoby terapii aktywnością fizyczną

• Ogólne usprawnianie

• Choreoterapia

• Terapia zajęciowa

• Dogo terapia

• Art terapia

• Sport

• Rekreacja

• ćwiczenia relaksacyjne i koncentrujące

• joga