Terapia zajęciowa z osobami z niepełnosprawnością sensoryczną

Terapia zajęciowa z osobami z niepełnosprawnością sensoryczną

Etiologia:

Czynniki wywołujące wadę wrodzoną:

- czynniki genetyczne

- czynniki działające na dziecko w okresie życia płodowego bądź w czasie porodu (różyczka, kiła, złe warunki zdrowotne i psychiczne, zatrucie, konflikt serologiczny, antybiotyki ototoksyczne)

Czynniki wywołujące wadę nabytą:

- ostre lub przewlekłe choroby ucha

- choroby zakaźne

- choroby wysokogorączkowe (zapalenie opon mózgowych)

- antybiotyki

- urazy chemiczne, mechaniczne lub psychiczne (głuchota psychogenna)

Klasyfikacja:

A). Ze względu na czas wystąpienia wady mówimy o osobach z wadą słuchu:

- prelingwalną, gdy uszkodzenie wystąpiło przed okresem nabycia mowy ustnej;

- interlingwalną, gdy dziecko zaczęło uczyć się mowy, ale nie opanowało jeszcze struktury gramatycznej języka;

- postlingwalną, gdy uszkodzenie słuchu nastąpiło po opanowaniu mowy. Osoby z tym uszkodzeniem określa się jako ogłuchłe.

B). Ze względu na stopień uszkodzenia określamy osoby jako:

- niesłyszące – głuche. Są to osoby z tak znaczną wadą słuchu, która uniemożliwia odbieranie mowy za pomocą słuchu, w sposób naturalny. Niesłyszący odbiera informacje głównie drogą wzrokową. Dużą pomocą są urządzenia wzmacniające dźwięki, tzw. aparaty słuchowe. Najpoważniejszym następstwem głuchoty jest niemożność opanowania mowy ustnej drogą naturalną, tj. przez naśladownictwo słyszanej mowy otoczenia. Osoby niesłyszące mają trudności w kontaktach z ludźmi słyszącymi. Trudności te powodują tendencje izolacyjne i tworzenie się grup „mniejszości językowej” posługujących się głównie językiem migowym lub miganym.

- niedosłyszące, słabo słyszące. Są to osoby, u których wada słuchu ogranicza odbiór mowy drogą słuchową. Odbiór informacji słownej jest pełniejszy przy stosowaniu aparatu słuchowego. Słabo słyszący w odróżnieniu od niesłyszących mogą opanować mowę ustną drogą naturalną, poprzez słuch. Wada ta nie jest tak wielka, aby uniemożliwiała korzystanie ze słuchu w nauce, pracy i zabawie, ogranicza jednak i zniekształca odbieraną mowę ustną. Osoby słabo słyszące w zależności od stopnia uszkodzenia mają pewne trudności w kontaktach słownych, korzystaniu z radia, wykonywaniu zawodu wymagającego dobrego słuchu. W zależności od stopnia uszkodzenia i osiągniętego stopnia rewalidacji osoby te zbliżają się do słyszących lub głuchych

C). Ze względu na dodatkowe (sprzężone) uszkodzenia rozróżniamy:

- głuchoniewidomych,

- osoby z wadą słuchu i z upośledzeniem umysłowym,

- z wadą słuchu i kalectwem narządu ruchu.

E). Ze względu na czas występowania przyczyny powodującej wadę słuchu rozróżniamy wadę:

- wrodzoną

- nabytą

Cele pracy:

metody porozumiewania się:

  1. Metoda migowa- porozumiewanie się przy pomocy umownych znaków migowych, określających pojęcia dotyczące czynności, rzeczy, osób itp

  2. Dyktalografia- mowa palcowa

  3. Fonogesty- Są to umowne ruchy jednej dłoni, wykonywane na wysokości twarzy mówiącego. Ruchom ręki towarzyszy głośne i wyraźne mówienie. Osoba słysząca powinna mówić wyraźnie, aby niesłyszące dziecko mogło zobaczyć wymawiane słowa (czytać z ust).

NIEWIDOMI

Klasyfikacja:

Osoby z uszkodzonym wzrokiem dzieli się na dwie grupy:

Przyczyny:

  1. Czynniki genetyczne.
    2. Wady wrodzone analizatora wzrokowego i uszkodzenia okołoporodowego-gdy uszkodzenie wzroku powstaje w okresie płodowym i jest spowodowane głównie chorobami matki w czasie ciąży, zatruciami, spożywaniem przez matkę alkoholu i wcześniactwem
    3. Choroby analizatora wzrokowego .tj jaskra ,zaćma,
    4. Choroby zakaźne przebiegające z wysoką temperaturą oraz nowotwory.
    5. Chorób ogólnych: cukrzyca, zapalenie opon mózgowych
    6. Urazy mechaniczne, termiczne, chemiczne.
    7. Awitaminoza (brak witaminy A)
    8. Zmiany starcze

Brak wroku powoduje:

Trudności w poszczególnych obszarach funkcjonowania, takich jak: 

orientacja przestrzenna i poruszanie się,  

poznawanie rzeczywistości i zjawisk,

rozumienie pojęć,

wykonywanie czynności dnia codziennego,

sfera emocjonalna, zubożałe doznania uczuciowe, ograniczona możliwość uczenia i przystosowania społecznego przez naśladownictwo,

funkcjonowanie społeczne

ograniczenie samodzielności,

- ograniczone zaspokojenie potrzeb psychicznych,

- uczucie osamotnienia,

- blokadę potrzeb poznania, niezależności

Następstwa i skutki psychologiczne utraty wzroku:
1. U dziecka – od urodzenia rozwija się szereg wadliwych postaw poznawczych, emocjonalnych i społecznych. Takie dziecko później rozgląda się dookoła, później unosi główkę, obraca nią. Później chwyta przedmioty, czołga się, opóźniony jest ruch poprzez naśladownictwo.
W wyniku tego stale narasta napięcie psychiczne w oczekiwaniu rzeczy i zjawisk nieznanych. To trwałe napięcie w każdej fazie życia wyniszczające.
2. Świadomość niebezpieczeństw sprawia, że osoby niewidome stają się mniej aktywne, ograniczają ruchy, to sprawia, że żyją w hipokinezie, która jest dzmęczenia, patologicznych zahamowań, ograniczeniem ruchów pewnych grup mięśni, tików, blindizmów.
Blindizmy – to zespoły tików, odruch obrony, póz i gestów będących reakcją na niezidentyfikowane obiekty oraz braku mimicznej kontroli własnych zachowań ukierunkowanych na środowisko.
3. Brak wzroku powoduje: skrzywienia kręgosłupa, wadliwe postawy, wyciągnięcie ramion do przodu, cofnięcie głowy i tułowia tzw. „koguci chód”. Drażliwość, zmęczenie, zaczerwienienie.
4. Brak wzroku powoduje zubożenie odbioru informacji, to powoduje, że człowiek podejmuje złe decyzje. Osoba niewidoma kompensuje wzrok innymi analizatorami: węchem, słuchem, dotykiem.

Konsekwencje psycho – społeczne ślepoty
- zaburzone poczucie własnej wartości
- zaburzona klasyfikacja zdarzeń dobrych i złych, które pooprawiają lub zagrażają i obniżają poczucie własnej wartości.
- zaburzone motywowanie do działań, których celem jest poprawianie własnej wartości

Co jest ważne dla terapeuty:

Terapeuta musi znać aktualny stan wzroku podopiecznego, prognozę medyczną oraz sposób funkcjonowania w sytuacjach życiowych.

Musi poznać metody i techniki pracy nie oparte na wzroku a słuchu i dotyku

Pamiętać o kilku zasadach:

Rehabilitacja:

Termin rehabilitacji wzroku pojawił się stosunkowo niedawno, gdyż kiedyś uważano, że osłabiony wzrok należy oszczędzać.

Ważną kwestią procesu rehabilitacji jest wyposażenie niewidomych i słabowidzących w odpowiedni dla nich sprzęt rehabilitacyjny i nauczenie sprawnego posługiwania się nim.

Do sprzętu pomocnego należą:

Różnorodne pomoce optyczne: lupy, lunety optyczne, monookulary, powiększalniki telewizyjne itp. są przydatne dla słabowidzących

Oraz dodatkowe pomoce tj: sprzęt z lektorem, oznaczniki kolorów, przyrządy do pomiaru cieczy, deska z klipsem, okienko,

Pomoce:

  1. Oświetlenie

  2. Kontrast (widoczność obiektu można poprawić poprzez zwiększenie kontrarstu między obiektem a tłem)

  3. Wielkość obiektu

  4. Czas obserwacji

Metody prowadzenia terapii zajęciowej dla osób niewidomych i niedowidzących:
- socjoterapia
-biblioterapia
-arteterapia
-kinezyterapia
-logorytmika
- wszystkie formy mogące przynieść  podwyższanie stanu zdrowia fizycznego i kondycji psychofizycznej podopiecznych.
Ważne jest, aby osoba niewidząca znajdowała się pod odpowiednią opieką pedagogiczną i psychologiczną, i aby tok zajęć dostosowany był do jej potrzeb i możliwości.
W wielu ośrodkach dba się  o opanowanie wielu zwykłych, codziennych czynności, takich jak sprzątanie czy łączenie kolorów w ubiorach. Są to umiejętności dla zdrowego człowieka oczywiste, natomiast dla osób niewidomych mogą stanowią poważną trudność. Dla osób, które tracą wzrok w wieku późniejszym, ważnym elementem terapii w szerokim znaczeniu jest pomoc psychologa. Dla osoby ociemniałej największą obawą jest to, że zostanie sama. Potrzebne jest wtedy towarzystwo i oparcie. Po udanej rehabilitacji, włączające terapię zajęciową, osoby niewidome mogą w dużym stopniu poczuć się niezależne  od pomocy  innych ludzi

Jako osoba z dysfunkcją narządu wzroku ( umiarkowany, znaczny stopień niepełnosprawności) ma prawo:


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Terapia zajęciowa z osobami z niepelnosprawnością sensoryczną(1)
Funkcjonowanie społeczne osób dorosłych niepełnosprawnych umysłowo, terapia zajęciowa
Metody aktywizujace dziecko niepelnosprawne, terapia zajęciowa
2. Terapia zajęciowa jako forma rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Ergoterapia
Czym jest warsztat terapii zajęciowej, Niepełnosprawność, Niepełnosprawność intelektualna, WTZ
praca magisterska zasady tworzenia, dzialalnosci oraz finansowania warsztatow terapii zajeciowej dla
Terapia zajeciowa WPROWADZENIE
Procedury do redukcji zachowań niepożądanych wykorzystywane, terapia zajęciowa
Quiz, Terapia zajęciowa
terapia zajeciowa w dysfunkcjach narzadu ruchu, Terapia zajęciowa
TERAPIA ZAJĘCIOWA, fizjoterapia
KONSPEKT DO ZAJĘĆ Z TERAPII ZAJĘCIOWEJ
17 Organizowanie pracy w pracowni terapii zajęciowej
Bezpośrednie oddziaływanie na dziecko na terenie terapii zajęciowej
WARTOŚĆ RUCHU W TERAPII DZIECI, Dokumenty o niepełnosprawnościach

więcej podobnych podstron