Tynkowanie mechaniczne-pracochłonność robót tynkarskich doprowadziła do mechanizacji procesów roboczych.Kolejność czynności na przygotowanym podłożu:-wyznaczenie lica powierzchni tynku,-mechaniczne wykonanie obrzutki,-mech.wykonanie narzutów,-mech.narzut gładzi z ręcznym zatarciem,-ręczne wykończenie tynków.Schemat instalacji do mech.tynkowania:zaprawa przygotowana w mieszarce przechodzi przez sito wibracyjne do zasobnika,stąd zostaje zassana przez pompę i przetłoczona przez nią przewodem gumowym do specjalnej końcówki tynkarskiej wyrzucającej zaprawę.Podstawowym urządeniem do tynkowania mechanicznego są agregaty tynkarskie. Agregat tynkarski PFT G4 należy do najnowszej generacji maszyn w Europie. Można używać mas workowych lub napełnić agregat za pomocą pokrywy przelotowej bezpośrednio z silosu lub pneumatycznie przez pokrywę wdmuchującą. Parametry:-Wydajność(6-55l/min);ciśnienie podawania(max30bar);odległość podawania(do50m).Agregat MP25-najnowszej konstrukcji,wyróżnia się lepszą jakością mieszania,łatwiejszą i poręczniejszą obsługą i bezpieczniejszą konstrukcją, i łatwiejszym demontażem.Przerabia suche mieszanki jak i podawane z silosu.Parametry:wydajność(2m3/h);ciśnienie podawania25bar;odległość podawania(40m).Należy do najciszej pracujących urządzeń tego typu.W Polsce produkuje się agregaty o symbolach ATM-38S/T i ATM-38/SP.Wskazane jest przstępować do wykonywania tynków dopiero po zakończeniu osiadania i skurczu podłoża.Śr dobowa temperatura tynkowanego elementu powinna wynoscić conajmniej 5 st.a najniższa 0st.Technologia tynkowania mechanicznego- przy tynkowaniu wnętrz w pierwszej kolejności narzuca się zaprawe na stropy a następnie na ściany.Gdy podłoże wykazuje dobrą przyczepność można narzut natryskiwać bezpośrednio na podłoże bez obrzutki.Wykonanie obrzutki na ścianach i stropach betonowych jest obowiązkowe.Objętościowy skład i konsystencja zapraw do tynków wewnętrznych:-obrzutka-cement:ciasto wapienne:piasek-1:1:9;-narzut-ciasto wapienne:piasek-1:3;-gładź-ciasto wapienne:piasek-1:1,5.Końcówkę tynkarską należy trzymać pod kątem 60-90st do tynkowanej powierzchni i prowadzić ruchem ciągłym wahadłowo-posuwistym zachowując optymalną odległość końcówki od tynkowanej powierzchni, gdy wykonuje się:-natrysk obrzutki i gładzi;-natrysk narzutu.Przed rozpocząciem pracy należy spr stan przewodów oraz miejsca ich połączeń i mocowań.Po zakończeniu pracy i po przerwach trwających ponad1 godz.przewody trzeba przedmuchać sprężonym powietrzem i przemyć wodą.Obiekt powinien być podzielony na działki równe pod względem powierzchni tynkowania.Organizacja robót tynkowych- do układania tynków wewnętrznych można w zasadzie przystąpić dopiero po:-wykonaniu pokrycia dachu;-ścian działowych;-osadzeniu stolarki(musi być odpowiednio zabezpieczona);założeniu rurowań do elektrycznej instalacji podtynkowej;-zamurowaniu bruzd do przewodów wodociągowych i kanalizacyjnych,centralnego ogrzewania itp. Tynki gipsowe jednowarstwowe-tynki gipsowe układane mechanicznie stanowią 30%całej ilości tynków wykonywanych na budowach w kraju.Stało się to dzięki opracowaniu przez producentów kompleksowych systemów układania mechanicznie gipsowych tynków.W ramach systemów są dostępne:-gotowa sucha mieszanka gipsowa do zaprawy tynkarskiej;-silosy na suchą mieszankę gipsową;-nowoczesne agregaty tynkarskie;-narzędzia pomocnicze;-przepisy z zakresu technologii i organizacji wykonywania zmechanizowanych gipsowych robót tynkarskich;-wytyczne stosowania wewnętrznych zapraw z gipsu tynkatskiego GTM.Gips tynkarski GTM do wykonywania tynków wewnętrznych sposobem mechanicznym.Jest to gotowa,sucha zaprawa tynkarska w postaci mieszanki naturalnego gipsu budowlanego,piasku wapiennego,wapna suchogaszonego oraz dodatków poprawiających urabialność przeznaczona do wykonywania jednowarstwowych tynków wewnętrznych sposobem zmechanizowanym na podłożach z elementów ceramicznych, cegły wapienno-piaskowej,betonu zwykłego i komórkowego oraz na podłożch styropianowych i drewnopodobnych.Cechy mieszanki:-odsiew na sicie o boku oczka kwadratowego;-czas wiązania:początek wiązania nie wczesniej niż po upływie 90 min;-przyczepność zaprawy do podłoża betonowego:min 0,3 MPa;-zużycie suchej gipsowej zaprawy tynkarskiej: 1,1-2 kg/mm/m2.Gips tynkarski pakuję się w worki papierowe wentylowane czterowarstwowe po 40 +/-2kg lub transportuje się luzem w przygotowanych wagonachlub samochodach. Operacje robocze przy tynkowaniu mechanicznym:Brygada tynkarska powinna się składać z:-operatowa agregatu tynkarskiego;-tynkarza narzucającego zaprawę przy użyciu końcówki agregatu;-murarzy-tynkarzy z pomocnikami, którzy wyrównują,zacierają i wygładzają narzut,-brygadzisty kierującego brygady.Skład brygady jest 3-5 osobowy.Techniczno-fizyczne parametry tynku gipsowego wykonanego systemem mechanicznym: Czas obróbki 120-150min.zależnie od podłoża i tempreatury.Średnia gr tynku 10mm.Wysychanie średnio 14 dni.Wytrzymałość na zginanie >1 MPa;Wytrzymałość na ściskanie>2,5 MPa.Tynki z gipsu GTM nie wymagają specjalnej pielęgnacji.Chronić je przed nasłonecznieniem i suszeniem w ciągu 24h.Styki z powierzchniami inaczej wykończonymi powinny być zabezpieczone przed pęknięciami lub odpryskami przez odcięcie.Naroża oraz wszelkie obrzeża tynków powinny być wykonywane zgodnie z dokumentacją.Inne tynki gipsowe:zaprawy tynkarskie MP75 i MP75L są przeznaczone do wykonania wewnątrz budynków jednowarstwowych tynków sposobem mechanicznym. Mogą być używane do wykończenia powierzchni ścian i stropów z elementów wapienno-piaskowych,ceramicznych i z betonu komórkowego i zwykłego.W przypadku podłoża betonowego lub chłoniącego nadmiernie wodę jest koniecznie zagruntowanie go odpowiednimi preparatami gruntującymi pod tynki gipsowe.Agregaty używane do tych tynków: PFT G5-maksymalna ilość ziaren 1-6mm,minimalny czas wiązania 30 min,odległość podawania(80,140,190m).Zaprawę natryskuje się tynkownicą PFT G5.Mieszanka nanosi się przez natryskiwanie aż do wymaganej grubości,a następnie równomiernie rozprowadza się ją i zaciąga.na koniec powierzchnie się filcuje i wygładza.Narzędzia stosowane przy pracach:łata H;łata trapezowa;paca z filcem do gładzenia;paca z gąbką do ostatecznego gładzenia.Zespoły tynkujące mechanicznie zaprawą gipsową składają się z przeciętnie 4 soób. Jeden pracownik narzuca tynk, jeden zaciąga i wyrównuje łata trapezową, jeden wykańcza, a jeden zajmuje się gruntowaniem, obsada profili, przygotowaniem frontu robót na następny dzień. Przeciętna wydajność to 30 m2 tynku na jednego robotnika, co na jeden dzien daje 120 m2, a w skali miesiaca 2500 m2. Aprobatę techniczną IITB uzyskła sucha gipsowa mieszanka tynkarska Baumit do nakładania agregatem. Składa się m. in. z gipsu, wapna budowlanego, piasków drobnoziarnistych, perlitu. Jesy używana do mechanicznego wykonywania jednowarstwowych, gipsowych tynków przeznaczonych do pomieszczeń wewnętrznych, łącznie z kuchniami i łazienkami. Podłoże musi być przed tynkowaniem odpowiednio przygotowane: oczyszczone i zagruntowane. Minimalna grubość tynki na ścianie to 10mm a na suficie 8 mm. Podłoże musi być przygotowane zgodnie z instrukcją producenta.Przygotowanie powierzchni: ściany sufity z cegły i pustaków – zaleca się stosować środek wyrównujący chłonność, należy odczekac 12 godzin do czasu rozpoczęcia tynkowania. Posadzki cementowe z kruszywem lekkim – przygotowanie nie wymagane. Beton komórkowy – stosować środek wyrównujący chłonność podłoża, rozmieszany w stosunku 1:2, odczekać 12 godzin do tynkowania. Beton kruszywowy – należy stotsowac podkład wzmacniający przyczepność, tynkowanie po 3 godzinach; na wszystkich krawędziach i narożnikach profile ochronne. Tynki pocienione: warstwa wyprawy od 1 do 3 mm. Rozróżnia się wyprawy: zewnętrzne, wewnętrzne, specjalne, kwasoodporne. W zależności od rodzaju spoiwa rozróżnia się masy na spoiwie: mineralnym, organicznym, mieszanym. W zależności od rodzaju wypełnienia rozróżnia się masy z wypełniaczem: mineralnym, sztucznym,organicznym, mieszanym.W zależności od przyczepności podłoża rozróżnia się masy tynkarskie: małej przyczepności, średniej, dużej.Atlas Cermit – cienkowarstwowe akrylowe tynki dekoracyjne strukturalne przeznaczone do ręcznego wykonywania pocienionych wypraw zewnętrznych. Nakładanie: na przygotowane podłoże naciągnąć warstwę tynku o gr 1-3 mm za pomoca pacy ze stali nierzdz. Powstałą powierzchnię fakturuje się wałkiem strukturalnym, packą, pędzlem lub gabką. W czasie wysychania tynku należy chronić powierzchnię prezd nasłonecznieniem działaniem wiatru i deszczu. Materiał można nakładać metoda „mokre na mokre”. Tynki termoizolacyjne: tynki mające właściwości termoizolacyjne. Na polskim rynku dostępny jest tynk ocieplający Bayosan DP 85 w postaci fabrycznie przygotowanej suchej mieszanki na bazie wapna i cementu i lekkiego wypełniacza.(lambda=0,07). Tynkowanie osćieży gzymsów i zabezpiecznie narożników: Wszelkie występy, załamania i uskoki powierzchni tynkuje się osobno, po wykonaniu tynków na wszystkich dużych powierzchniach. Tynkowanie ościeży: należy sprawdzić czy szczeliny miedzy ościeżem a murem zostały dokładnie utakne pakułami. Tynkowanie wykonuje się za pomoca wzorników.Tynkowanie gzymsów: wzornik osadza się na ścianach. Narzut zaprawy nie powinien być większy niż 1 cm ponad wcięcie wykroju. Przeciąganie wzornika powtarza się do osiągnięcia żądanej głębokości. Tynkownaie faset: fasety tynkuje się okrągłymi packami. Tynkowanie naroży, scian, słupów i pilastrów: jeżeli naroża są narażone na uderzenia to zabezpiecza się je kątownikami z przyspawanymi wąsami lub specjalnymi narożnikami z blachy. Suche tynki: Sa wykorzystwane jako poszycie ażutowych kostrukcji scian i stropów w systemie lekiej zabudowy, jak i w chcrakterze okładziny zastępującej mokre tynki wewnętrzne na ścianach i sufitach wykonanych z tradycyjnych materiałów.Osadzanie płyt gk na ścianie murowanej: jeśli ściana prezd montażem ma odchyłki >20mm/m, zniwelowac nierówności przed montażem płyt. Płyty do przyklejania układa się stroną licową do podłogi w miejscu ich zamontowania, następnie na tylną stronę nakłada się plaski zaczynu gipsowego w odstępach od 30 do 35 cm. Płytę podnosi się i lekko dociska do ściany oraz dosuwa do zamontowanej już płyty. Opukując gumowym młotkiem prez prosta łatę doprowadza się do zlicowania powierzchni płyt. Przyklejone płyty powinny przylegać do siebie dłuzszymi krawędziami. Mocowania płyt do stropu zaczynem lub klejem gipsowym nie zaleca się. Mocowanie plyt gk do łat drewnianych lub listew za pomocą wkrętów ocynkowanych. Układanie płyt rozpoczyna się od narożnika pomieszczenia. Wkręty należy rozmieszczać wzdłuż wzajemnie prostopadłych krawędzi, rozpoczynając od naroża płyty. W czasie montażu płyta powinna być dobrze dociśnięta do konstrukcji. Spoinowanie i szpachlownaie: w celu umożliwienia spoinie przenoszenia niewielkich napręzeń, wkleja się taśmę papierowoą z włókan szklanego lub papieru. Należy dokładnie wcisnać w świeżo nałożoną masę oraz pokryć wyciśniętą masa. Spoiny szlifuje się drobnoziarnstym papierem. Naroża zewnętrznych ścian z płyt gipsowo-kartonowych zabezpiecza się prezd uszkodzeniami używając narożników metalowych lub taśmy narożnikowej papierowej wzmocnionej. Po zamocowaniu pokrywa się masą szpachlową i szlifuje. Sufity podwieszane z płyt gk: Poziome konstrukcje metalowe wykonywane w formie rusztu metalowego lub drewnianego zamocowane za pomocą specjalnych łączników i zakryte płytami. Najczęściej strosuje się na ruszt profile giete na zimno z blachy ocynkowanej lub listwy drewniane. Na okładziny sufitowe stosuje się płyty 9,5 mm lub 12,5 mm. Płyty mocowane są za pomocą wkrętów lub gwoździ (do profili drewnianych), blachowkrętami (do profili stalowych).Jeśli strop jest równy można wykonać sufit jako jednowarstwowy z listew nośnych. Jeśli podłoże jest nie równe lub sufit ma być obnizony stosuje się konstrukcję ruszt podwójny z listew nośnych i głównych.Płyty mogą być mocowane do drewnianego rusztu sufitowego obniżonego. Sufity z płyt gk na ruszcie stalowym: Ruszt stalowy system NIDA gips z profili nośnych(CD) o wymiarach 60x27x07mm i profili przejściowych UD o wymiarach 60x28x07 podwieszany jest do stropu za pomocą wieszaków są też dostępne sufity podwieszane systemu Thermatex. Płyty prasowane z wełny mineralnej z dodatkami i gięte na zimno profile są elementami różnych systemów konstrukcji sufitów podwieszanych. Tynki-faktury na elementach prefabrykowanych: Wielkowymiarowe elementy prefabrykowane ścian zewnętrznych zwykle są dostarczane na budowę z gotową fakturą-tynkiem zewnętrznym. Faktury te są wykonywane w czasie formowania i nazywają się strukturalnymi stosowane są dwie metody stosowania faktur strukturalnych, licem ku górze technologia wierzchnia , licem ku dole technologia denna. Wierzchnia faktura wciskana: Jest wykonywana w ten sposób że na powierzchni zawibrowanego elementu układa się warstwę zaprawy cementowej o konsystencji gęstoplastycznej a następnie po jej krótkim zagęszczaniu i wyrównaniu łatą posypuje się grysem kamiennym o uziarnieniu 10/20 mm lub innym kruszywem sztucznym. Wierzchnia faktura zmywana: Jest wykonywana bezpośrednio po uformowaniu elementu betonowego przez powierzchniowe zmycie warstwy fakturowej zaraz po ułożeniu tej ostatniej, mgłą wodną pod ciśnieniem ok 0.5 MPa następuje dzięki temu odsłoniecie grysu ozdobnego. Faktura denna kruszywowa Jest wykonywana przez nakładnie na dno formy kruszywa luzem z zastosowaniem wibrowania lub przez rozkładanie kruszywa na dnie masy kleistej grubości kilku milimetrów ułożonej na dnie formy często jest używane kruszywo otoczakowe ziarna faktury kruszywowej nie mogą wystawać z elementów więcej niż 1/3 średnicy. Faktura denna płytek ceramicznych: Charakteryzuje się tym że płytki ceramiczne naklejane na papier są układane na dnie formy a następnie zalewane warstwą zaprawy cementowej grubości nie większej niż 10/15 mm łączącom płytki z betonem konstrukcyjnym. Faktura denna z płytek szklanych naklejanych na arkusze papieru wykonywana jest podobnie jak faktura z płytek ceramicznych. Faktura betonowa denna wzorzysta typu relief. Faktura stanowi wzór wklęsły wytłaczany za pomocą matrycy założonej na dnie formy. Przeważnie matryce sporządzane są z tworzyw sztucznych. Warunki techniczne odbioru robót: przy odbiorze tynków sprawdza się ich grubość gładkość oraz przyczepność do podłoża całej powierzchni na powierzchni tynków nie mogą występować a)zacieki b)wykwity c) pęknięcia d)widoczne nierówności wynikające z techniki wykonania tynków w tynkach pospolitych dopuszcza się występowanie nierówności powierzchni głębokości lub wypukłości do 4mm na całej długości łaty kontrolnej (2m) Tynki przy szczelinach dylatacyjnych powinny być zabezpieczone przed pęknięciami przez przecięcie warstwy tynku na całej jej grubości. Gładzie z gipsu tynkarskiego powinny być wykonane z dokładnością taką jak tynki tradycyjne klasy IV przyczepności głdzi nie mniejsza niż 0.45 MPa dla podłoża betonowego i 0,35 Mpa dla podłoża gipsowego. Warunki bezpieczeństwa przy robotach tynkowych (podstawowe zasady BHP) tynkowanie ręczne- czynność narzucania zaprawy na ściany szczególnie na sufity potrzebne okulary ochronne, zewnętrzne obramowania zewnętrzne należy tynkować z rusztowań zewnętrznych a nie z otworów okiennych, przy tynkowaniu ościeży zewnętrznych zabezpieczać okno balustradą tynkowanie mechaniczne-operatorzy urządzeń muszą być zabezpieczeni rękawicami i okularami ochronnymi, po zainstalowaniu agregatu tynkarskiego należy przeprowadzić próbę wodną calego urządzenia w ciągu kilku minut pod ciśnieniem 1 lub 1,5 Mpa, wyłącznik powinien być zakryty obudową, praca silnika bez uziemienia jest niedozwolona, dodatkowo zabrania się: -pracować przy ciśnieniu wyższym niż w metrycy agregatu, pracowac przy usterkach pompy, smarować czyścić ruchome częsci maszyny bez uprawnień, w obecności osób podtronnych przedmuchiwać weże ze spręzonym powietrzem, zatrudniać pracowników bez szkoleń BHP. Roboty okładzinowe-w zależności od miejsca występowania okładziny ceramicznej we wnątrz lub na zewnątrz budynku do jej wykonania mogą być użyte różne płytki ceramiczne, stosujemy: płytki i kształtki ścienne szkliwowe, płytki i kształtki kamionkowe, płytki kilnkierowe, płytki cermiczne elewacyjne na rynku występuje wiele okładzin ceramicznych zarówno krajowych i zagranicznych płytki ceramiczne są produkowane z masy fajansowej surowców naturalnych a szkliwa są bezołowiowe. Do przytwierdzenie okładzin ceramicznych do podłoża są stosowane (w zależności od rodzaju podłoża, miejsca zamocowania i warunków eksploatacyjnych) zaprawy: cementowe marki 8 lub 5, cementowo-wapienne marki 5 lub 3, gipsowe marki 0,3, gipsowo-wapienne marki 0,3 oraz polimerowo-cementowe, a przy dokładnie wyrównanym podłożu – także kleje. Zaprawy klejowe, zwane także często klejami, są produkowane na bazie mieszanego spoiwa proszkowanego typu mineralno-polimerowego oraz spoiwa polimerowego. Chętniej stosowane są kleje typu proszkowego (np., Ceresit, Sopro, Atlas) ze względu na łatwość stosowania, magazynowania i transportu. Płytki ceramiczne powinny być mocowane na warstwie wyrównującej podłoże lub bezpośrednio na innym podłożu np. tynku. Do osadzania okładzin na ścianach murowanych można przystąpić po zakończeniu procesu osiadania murów. Na oczyszczoną i zwilżoną ścianę murowaną powinien być nałożony podkład wykonany z obrzutki i narzutu (obrzutka grubości 2-3mm z ciekłej zaprawy cementowo-wapiennej marki 5 i 3). Powierzchnie monolityczne ścian betonowych lub żelbetowych powinny być wyrównywane zaprawą marki nie niższej niż 5, po uprzednim nakuciu podłoża, oczyszczeniu i zamoczeniu. Jeśli nierówności podłoża są mniejsze niż 3 mm wystarczy nałożenie cienkiej warstwy wygładzającej, np. mieszaniny kleju lateksowego ekstra z cementem lub wykonanie tynku pocienionego. Podłoża pod okładziny z płytek ceramicznych powinny spełniać wymagania jak dla tynków III kategorii i powinny być starannie oczyszczone z grudek zaprawy i brudu szczotkami drucianymi oraz zmyte. Przed rozpoczęciem robót płytki ceramiczne powinny być posegregowane wg wymiarów, gatunków i odcieni kolorów, a przed ułożeniem powinny być umoczone w ciągu 2-3 godzin w czystej wodzie. Układanie płytek na grubej warstwie zaprawy. Układanie płytek rozpoczyna się od wytrasowania linii poziomej, którą wyznacza wykonany już cokół posadzki i naciągnięciu sznura określającego poziom górnej krawędzi elementów w rzędach. W celu umocowania płytek na tylną żebrowaną ich powierzchnię nakłada się taką samą zaprawę jak zaprawa podkładu i płytkę dociska do podkładu. Dociśniętej płytki nie wolno przesuwać. Po ułożeniu całego rzędu płytek usuwa się nadmiar zaprawy i rozpoczyna układanie następnego rzędu, sprawdzając pionowość ustawienia krawędzi płytek. Spoiny powinny stanowić proste ciągłe linie pionowe i poziome szerokości nie większej niż 2 mm. W celu zagwarantowania jednolitej szerokości spoin można stosować wkładki lub listewki odpowiedniej grubości. Dopasowywanie płytek ceramicznych w narożnikach i obrabianie potrzebnych otworów odbywa się metodą przycinania płytek. Układanie płytek na cienkiej warstwie kleju. Płytki powinny być klejone na czystym, równym i mocnym podłożu. Należy stosować tylko kleje mające aprobatę techniczną ITB. Kielnią lub packą ze stali szlachetnej trzeba rozprowadzać równomiernie klej na podłożu. Następnie szpachlą ząbkowaną ruchem falistym przeczesuje się warstwę kleju w celu równomiernego rozprowadzania go na całą powierzchnię. Układanie płytek zaczyna się od dolnego rzędu. Po osadzeniu obu pierwszych płytek(z lewej i prawej strony) należy rozpiąć gumęi ustawić wg niej rząd płytek. Szerokość spoiny można zachować, stosując np. przeznaczone do tego celu krzyżyki z tworzywa sztucznego. Małe płytki kamionkowe, tzw. Mozaikowe, naklejone powierzchnią licową na papier, mogą być osadzone na podłożu, jeśli pod względem równości powierzchni odpowiada ono wymaganiom dot. Tynków co najmniej kat. II. Na parę godzin przed przystąpieniem do wykonania okładziny należy narzucić cienką warstwę półciekłej lub plastycznej zaprawy cementowej i ściągnąć ją dokładnie łatą. Bezpośrednio przed przystąpieniem do mocowania płytek zaprawę należy obficie posypać cementem i wtłaczać w nią płytki mozaikowe, dociskając je deszczułką. Po związaniu zaprawy papier należy zamoczyć ciepłą wodą i usunąć. Powierzchnie do których klejone są płytki powinny spełniać wymagania dla tynku dwuwarstwowego kat. III. Fragment okładziny na rozprowadzonej partii kleju powinno się ułożyć w ciągu 15 min. Po wykonaniu całej okładziny należ powierzchnię płytek dokładnie oczyścić z nadmiaru kleju lub plam. Spoinowanie. Po upływie 5-7 dni od wykonania okładziny na grubej warstwie zaprawy wypełnia sięspoiny. Po ułożeniu płytek na zaprawie klejowej można przystąpić do spoinowania już pod 3 dniach. Spoiny należy oczyścić i zwilżyć. Za pomocą gumy do spoin dokładnie wypełnia się spoiny zaprawą. Nmadmiar masy zbiera się ukośnie do spoiny. Po stwierdzeniu masy w spoinach oczyszcza się powierzchnię gąbką z dużą ilością wody. Po wyschnięciu i stwardnieniu masy spoinowej szmatką ściera się cienką warstwę zaprawy do spoin z powierzchni płytek i okładzina jest gotowa. W sprzedaży są też ulepszone mineralne zaprawy do spoinowania. Zastosowanie drobniejszych wypełniaczy mineralnych wyeliminowało konieczność pozostawiania między płytkami szczelin o szerokości min. 2mm. Zaprawę cechuje bardzo dobra obrabialność, łatwo też wypełnia przestrzenie między płytkami. Tak wykonane spoiny są bardzo gładkie i nie potrzeba wyrównywać ich powierzchni zaokrąglonymi narzędziami. Właściwości ulepszonych spoin dostosowano do wygodnych narzędzi coraz powszechniej używanych przez glazurników. Są to: pace z naklejoną miękką gumą, ułatwiające szybkie wypełnianie szczelin między płytkami, oraz pace z naklejonymi warstwami gąbki porowatej do zbierania nadmiaru materiału i bardziej odpowiednie do formowania powierzchni spoin