MODELE PROGRAMÓW NAUCZANIA

1. Ze względu na szeregowanie treści kształcenia wyróżniamy modele:

1. SPIRALNY: powtarzanie, pogłębianie, regularność, cykliczność

2. KONCENTRYCZNY: powtarzanie już poznanych wiadomości przy okazji wprowadzania innych zagadnień

3. LINEARNY: wprowadzamy raz całość zagadnienia i do już do niego nie wracamy

1. Ze względu na szeregowanie wg zasad organizacyjnych wyróżniamy modele:

1. PRZEDMIOTOWY – dotyczy jednego przedmiotu

2. BLOKOWY – zakłada realizację programu nauczania dla całego bloku przedmiotów powiązanych ze sobą, np. bloku humanistycznego (j. polski, historia, plastyka), treści każdego z przedmiotów należących do jednego bloku mają się uzupełniać

3. TEMATYCZNO-DYSCYPLINARNY – realizacja ścieżek, np. ścieżki prozdrowotnej; realizacji ścieżki dokonują programy pozornie odmienne

1. Zasada zagospodarowania programu:

1. MAKSIMUM – dodane są wiadomości rozszerzone (w mniejszości do podstawowych)

2. MINIMUM – tylko realizacja poziomu podstawy programowej

1. Zasada segmentacji programu:

1. CAŁOŚCIOWY – jednolity, wymienia treści nauczania z konkretnymi wytycznymi

2. MODULARNY – związany z poziomem trudności lub tematem

1. Modele programów:

1. ANALITYCZNY – uczyć się, by przyswoić: centralny, najważniejszy element – WIEDZA, uczeń ma ją tylko przyswoić, jest bierny, zapoznaje się z regułami, definicjami, ogólnie – z wiedzą teoretyczną

2. HERMENEUTYCZNY – uczyć się, by znaleźć odpowiedź: uczeń staje się aktywny i ważne jest jego działanie; wiedza staje się produktem współdziałania nauczyciela i ucznia; uczeń powinien uczyć się przez doświadczenie

3. KRYTYCZNY – uczyć się, by zmienić: uczeń dzięki zdobytej wiedzy dokonuje krytyki świata, proponuje zmiany i dąży do ich realizacji

1. Z pomocą programu nauczania WPROWADZAMY treści nauczania, PORZĄDKUJEMY je, a REALIZUJEMY podstawę programową.