W roku 1291 połączyły się 3 pierwsze kantony: Unterwalden, Uri i Schwyz – uznajemy to za początek Konfederacji Szwajcarskiej. W XV w. Habsburgowie chcieli je przyłączyć do swojego cesarstwa. Jednak po przegranej bitwie cesarz Maksymilian I Habsburg uznał za niemożliwe podporządkowanie sobie kantonów. W wyniku pokoju podpisanego w tym samym roku Szwajcaria uzyskała gwarancje bezpieczeństwa. Umożliwiło to rozwój konfederacji, do której zaczęły kolejno przystępować następne kantony. Do końca XVI w. zjednoczyło się ich 13. Po wojnie trzydziestoletniej państwo uzyskało potwierdzenie swej niepodległości i suwerenności. Po zakończeniu wojen napoleońskich uczestnicy kongresu wiedeńskiego (1815) zgodzili się na nadanie Szwajcarii statusu państwa neutralnego. W 1848 uchwalono nową demokratyczną konstytucję. Szwajcaria przekształciła się w państwo związkowe (od 1874 w republikę federacyjną) ze stolicą w Bernie. Kraj zachował bezstronność podczas wojny francusko-pruskiej (1870-1871), pozostał neutralny podczas obu wojen światowych.
W związku z przyjętą przez Szwajcarię pozycją państwa niezaangażowanego ulokowano tu (głównie w Genewie), siedziby licznych organizacji międzynarodowych, m.in. powstałej w 1920 Ligi Narodów. W 1959 Szwajcaria przystąpiła do Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA). W 1992 w referendum odrzucono projekt przystąpienia do Europejskiego Obszaru Gospodarczego (układu stworzonego przez kraje Wspólnoty Europejskiej i EFTA). W tymże roku parlament uchwalił ustawę zezwalającą na udział wojsk szwajcarskich w operacjach pokojowych ONZ. W 2002 r. ludność kraju w referendum opowiedziała się za przystąpieniem Szwajcarii do ONZ. W 2005 r. zorganizowano kolejne referendum, tym razem Szwajcarzy zgodzili się na włączenie kraju do strefy Schengen.
W Szwajcarii mamy do czynienia z tzw. Systemem parlamentarno – komitetowym (nazywanym również rządami konwentu lub systemem parlamentarno – kantonalnym). Opiera się on na zasadzie jednolitości władzy państwowej. Parlament, który reprezentuje lud jako całość, sprawuje najwyższą władzę na zasadzie wyłączności. Wybiera on również rząd ( w innych systemach powołuje go głowa państwa), który jest przed nim odpowiedzialny i całkowicie podporządkowany. Jest swoistym komitetem wykonawczym parlamentu, nie sprawuje samodzielnie swoich funkcji. Jednocześnie jest jedynym organem, poprzez który parlament, jako organ ustawodawczy i określający zasadnicze kierunki polityki państwa, wykonuje swoje decyzje. Zarówno cały rząd, jak i poszczególni ministrowie mogą zostać w każdej chwili przez parlament odwołani.
Władza Ustawodawcza:
Sprawowana jest w Szwajcarii przez Zgromadzenie Federalne czyli wcześniej wspomniany parlament składający się z 2-óch izb.
Izba Niższa – Rada Narodowa:
Liczy 200 członków. Liczba deputowanych z każdego kantonu jest zależna od liczebności jego mieszkańców. Radę tę można inaczej nazwać Radą Ludową, gdyż jest ona reprezentantem całego społeczeństwa. Wybory odbywają się co 4 lata, w ordynacji bezpośredniej.
Izba Wyższa – Rada Kantonów:
Reprezentuje poszczególne kantony. Z każdego przypada po 2-óch deputowanych (w sumie 46). Wybierani oni są na okres od 1 do 4 lat (w zależności od kantonu) przez zgromadzenie ustawodawcze kantonów. Pół kantony mają prawo wystawić tylko jednego kandydata.
Obydwie te izby posiadają takie same prawa. Każda z ustaw musi zostać przyjęta przez obydwie izby. Do zadań Rady należy wybieranie członków rządu szwajcarskiego do Rady Związkowej. Zgromadzenie Federalne ma niezwykle szerokie uprawnienia. Najważniejsze jego funkcje to:
-ustawodawcza
-elekcyjna
-kierownicza
-kontrolna
-sądowa
Każdą z izb Zgromadzenia Federalnego kieruje przewodniczący, który sprawuje swój urząd przez okres 1 roku, po tym czasie nie ma on prawa powtórnego wyboru. Do zadań przewodniczącego każdej z izb należy kierowanie pracami izby. Jeżeli głosowanie kończy się równością głosów głos przewodniczącego jest rozstrzygający.
W każdej z izb działa dodatkowo organ zwany biurem, które zajmuje się sprawami organizacyjnymi. Decyduje także o liczebności i składzie komisji oraz ustala rezultaty głosowań plenarnych.
Obydwa połączone biura noszą miano Konferencji Koordynacyjnej, która ustala priorytety czasowego rozpatrywania poszczególnych spraw a także plan funkcjonowania w ramach sesji oraz zapewnia odpowiednie kontakty z Radą Związkową.
Władza wykonawcza:
Należy do Rady Związkowej (odpowiednik rządu), która liczy 7 osób. Skład rządu wybierany jest przez Zgromadzenia Federalne. Przedstawicielami rządu zostają osoby z różnych kantonów ( w tym zawsze z 3 największych: Berna, Zurychu i Vaud).
Prawo konstytucyjne nakazuje powołanie departamentów federalnych (odpowiedniki ministerstw). Na ich czele stoją kierownicy departamentów, będący jednocześnie członkami Rady Związkowej.
Każdy z ministrów jest wybierany przez Zgromadzenie Związkowe na 4 letnią kadencję, po skończeniu której może zostać wybrany ponownie. Spośród radców wybierany jestprezydent (od 2009 r. jest nim Hans – Rudolf Merz) oraz wiceprezydent (Doris Leuthard). Prezydent pełni rolę głównie reprezentacyjną. Do jego zadań należy wstępne rozpatrywanie spraw wpływających do poszczególnych departamentów. Funkcję swoja sprawuje przez rok będąc jednocześnie radcą federalnym i kierując pracami Rady Związkowej. Wiceprezydent zawsze obejmuje funkcję prezydenta po skończonej kadencji.
Rząd poprzez konstytucję jest podporządkowany parlamentowi i pełni funkcję organu wykonawczego. Członków rządu można odwołać przed zakończeniem ich kadencji.
Władza Sądownicza:
Należy do Trybunału Federalnego, który ma swoją siedzibę w Lozannie. W skład sądu federalnego wchodzi 26 – 28 członków, którzy są wybierani przez Zgromadzenie Federalne na okres 6 lat.
Do Trybunału może zwrócić się każdy kto uzna, że jego prawa obywatelskie lub publiczne zostały naruszone. Składa się tam także rewizje od wyroków wydanych przez sądy niższych instancji. Trybunał nie ma jednak prawa skontrolować czy ustawa na poziomie federalnym jest zgodna z prawem konstytucyjnym, takie działanie należy do społeczeństwa, które decyduje na ten temat w nieobowiązkowym referendum.
W obrębie władz Federacji Szwajcarskiej funkcjonuje również Kancelaria Federalna, na czele której stoi kanclerz i 2-óch wicekanclerzy. Są oni wybierani za pośrednictwem Zgromadzenia Federalnego na okres 4 lat, łącznie z wyborami Rady Federalnej. Prawo konstytucyjne mówi o niej jako o organie zajmującym się obsługą kancelaryjną parlamentu i rządu, czyli do jej zadań należy techniczno – biurowa obsługa prac rządu.
Narzędziami służącymi demokracji bezpośredniej są referendum i inicjatywa. Referenda mogą być obowiązkowe lub nieobowiązkowe. Referendum obowiązkowe jest przeprowadzane wówczas gdy dotyczy ono ważnych zmian np. w konstytucji. Ustawy są zatwierdzane poprzez referenda nieobowiązkowe (weto ludowe). Zazwyczaj przeprowadzane są 4 referenda rocznie.
Inicjatywa odnosi się do możliwości wprowadzenia zmian w konstytucji po zebraniu co najmniej 100 000 podpisów. Władzom nie przysługuje możliwość takiej inicjatywy, mogą one co najwyżej wysunąć swoją kontrpropozycję.
Główne partie polityczne: SPS – Socjaldemokratyczna Partia Szwajcarii, FDP – Szwajcarska Partia Radykalno-Demokratyczna, CVP – Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Ludowa Szwajcarii, SVP – Szwajcarska Partia Ludowa, GPS – Zielona Partia Szwajcarii, EVP – Ewangelicka Partia Ludowa Szwajcarii.
Wybory parlamentarne w 2007 roku wygrała Szwajcarska Partia Ludowa (SVP) z wynikiem 29%.
Drugą siłą w parlamencie została Socjaldemokratyczna Partia Szwajcarii (SPS) z wynikiem 19,1%. Dalej uplasowały się: Szwajcarska Partia Radykalno – Demokratyczna, Chrześcijańsko – Demokratyczna Partia Ludowa Szwajcarii, Zielona Partia Szwajcarii.