Granice sąsiedztwa (Christopher Alexander)

Elementem graniczącym może być specjalna strefa (wz. 59 „Ciche zakątki”) - elementy przyrody i formy izol.

Zieleń (wzorzec 60 „Dostępna zieleń”, 64 „Sadzawki i strumyki”, 174 „Ścieżki (...)”, 243 „Murek do siedzenia” + 61 „Publiczne placyki” łączyć z 41 „Wspólnota pracy”)

↓

rdzeń tw. węzeł aktywności

Różnorodna aktywność ludzi – kształtowanie promenady (wz. 31)

Zdefiniowane rozpoznawalne sąsiedztwo

Placyk pod właściwą skalę - „urbanistyczny pokój” nie może być opustoszały

Projektowanie założenia placowego: średnica ok 18m – teren zaczyna wydawać się wyludniony, gdy > 1os./30m²

Placyki mniejsze

„Wystarczy 4 os., aby „ożywić” placyk o śr. 10m” – C. Alexander

„Niech publiczne placyki będą dużo mniejsze, niż założyłeś sobie na początku.” - Paulo Coelho

Szerokość placyku: 14-18m (nigdy więcej niż 21m)

By obliczyć wielkość placu, załóż, ile zazwyczaj będzie tam ludzi = p

Kieszenie aktywności otaczające plac. Budynki nadają kształt placu.

(106 „Pozytywna przestrzeń wewnętrzna”, 122 „Hierarchia przestrzeni otwartych”, 125 „Siedzenie na schodach”, 126)

Rozproszenie życia publicznego nie ma wpływu na funkcjonowanie społeczeństwa.

Placyki grupują miejsca użytku publicznego. Ruch pieszy powinien przepływać przez węzły.

Place – węzły:

1. Węzeł powinien łączyć główne ścieżki przebiegające w okolicy.

2. Dla podtrzymania aktywności skoncentrowanej w danym miejscu – małe rozmieszczenie (? nie odczytam się samej)

3. Właściwie dobrane usługi użytku publicznego i inne funkcje np. kościół, kino, przedszkole – usługi użytku publicznego nie wspierają się wzajemnie, nie ma sensu grupować (przedszkole + małe parki, ogrody miejskie).

4. Rozmieszczenie dość równomiernie na całym obszarze (do kilkuset m każdego domu)

5. Miejsce ruchliwe - miejsce spokojne / w formie placyków lub terenów zielonych wspólnych.

Skupienie wokół krawędzi – przestrzeń placu będzie ożywać, gdy kieszenie aktywności będą otoczeniem.

Przestrzenie przy wlotach i między nimi – dobre miejsca na kieszenie aktywności.

Promenada nie jest jednym z wielu ciągów pieszych. Spaceruje się tam między celami w jej obrębie. Nie jest drogą do celów rozmieszczonych poza nią.

Cechy udanej promenady:

• zagęszczenie pieszych musi być duże,

• znajd. się w sercu każdej społeczności, łączy główne węzły aktywności,

• na końcach promenady atrakcyjne punkty,

• sklepy skłaniające do zatrzymania, nie tylko zakupów,4

• punkt przechadzki, nie dalej niż 50m od centrum aktywności, umożliwia kilkuminutowy spacer

Ciągi piesze – sieć (uliczka piesza); część c. p. odseparowana od ruchu samochodowego (może krzyżować się z ulicami, gdzie dopuszczony ruch kołowy). Można sporadycznie dopuścić dostawy w godzinach wczesnoporannych + pojazdy uprzywilejowane.

Najprzyjemniejsza ulica piesza: szerokość ≤ wysokości budynków wzdłuż ulicy

Ulica piesza tworzy całość przestrzenną / tarasy wychodzące na ulicę, schody zewnętrzne, podcienia, otwarcia...

(„Kształt ciągu pieszego”)

Priorytet ruchu pieszego, rowerowego.

Samochód stanowi środek komunikacji do okazjonalnej podróży dalekich. Ulice o charakterze ciągów pieszo-jezdnych.

Pasy przejść pieszych – progami zwalniającymi.

„Fasady budynków”

- Oddzielenie budynków od ulicy przyczynia się do zniszczenia ulicy jako przestrzeni społecznej

+ Fronty budynków – nieodsunięte od krawędzi ulic, ścieżek czy terenów otwartych.