Różnicująca indywidualność a przynależność do subkultury.
Studia przypadku: „powszechność” a „niedostosowanie”
Ponowoczesność – nowoczesna masowa moda uległa fragmentaryzacji, „postfordowski pluralizm stylów”. Dochodzi do dwóch zjawisk: członkowie subkultur nie przypisują się do konkretnych kategorii jak „jestem punkiem” czy „jestem skinheadem”; zanikają różnicę między stylem subkulturowym a normalnym to znaczy, że członkowie subkultur nie mogą już częściowo budować swojej tożsamości w kontraście do „normalsów”
Analiza trzech wywiadów: z punkiem Duncanem(1), modsami Jimem, Jane i Seanem (2) i gotyckim punkiem (z tego co rozumiem z tego fragmentu tekstu) Saulem (3).
i (2) określają jasno swoją przynależność do grupy:
<<-Gdybym zapytał „kim jesteś?”, to co byś powiedział?
- Że jestem punkiem.
-Dobra, jesteś punkiem. Nieodwołalnie tak?
- Do szpiku, kurwa, kości.>>
ale z drugiej strony przedstawiają antygrupowe poglądy starając się nie być szufladkowanym, podkreślają własną indywidualność co skłania autora do przyjęcia tezy, że subkultura opiera się na wspólnych wartościach i przekonaniach. Modsi ustawiają się na granicy dwóch subkultur („psychodeliczni modsi”) opierając się świadomości grupowej jako czemuś co tworzy podziały rozdzielając właśnie takie etykietki jak mods – co rzecz jasna jest przeciwstawne do wcześniejszej jasnej deklaracji grupowej przynależności - taki rodzaj postawy jest nazywany tutaj traktowaniem grupy jako „antystruktury” bez jasno określonych granic, zachowań, etc.
Analiza kolejnych dwóch wywiadów: gotami Beth i Tony (4) oraz z hippisem/travelerem Nealem (5)
(4) jasno określają bycie gotami ale unikają już przypisania do metali podkreślając swoją indywidualność w przedstawianym stylu.
(5) odrzuca jasne określanie swojej znajomości budując swoją tożsamość w kontraście do innych, „normalnych” ludzi. Członkami subkultur według autora kieruje przede potrzeba niedostosowania się do standardów i oficjalnych konwencji dotyczących zachowania czy stroju. Należenie do subkultury jest jasnym i nieprzypadkowym wyborem w przeciwieństwie do należenia do „normalnych” , którzy oddają się „ograniczającemu, deterministycznemu wpływowi konwencji społecznych”.
Różnicująca indywidualność
Autor omawia pracę Sarah Thorton, która w odniesieniu do Pierre’a Bourdieu mówi o „kapitale subkulturowym”: członkowie subkultur tworzą kapitał poprzez modę czy „bycie dobrze poinformowanym” przy czym upodobania typowe dla danej subkultury są cenne póki nie są one znane czy dostępne reszcie społeczeństwa. Muggleton dowodzi, że w ponowoczesności subkultura straciła swoją wewnętrzną spójność i taka identyfikacja jest tworzona jedynie przez typy idealne tożsamości (odwołanie do Schutza: „współtowarzysze” i „współmieszkańcy” czyli :ze współtowarzyszami tworzymy wspólnotę i czasu i przestrzeni a ze współmieszkańcami jedynie wspólnotę czasu – nie musimy się spotkać – poznajemy tylko ich typy ogólne).
Analiza opisu przez członków subkultur grup do których należą na podstawie badań nad brytyjską młodzieżą (sposób wyboru i nabywania dóbr a tworzenie się tożsamości). Nabywanie podobnych do siebie ubrań pozwala na przyjęcie przez grupę i tylko drobne różnice pozwalają zachować konsumentom poczucie indywidualności (podobieństwo do podejścia do mody Simmla). Taka różnorodność w grupie („każdy jest oryginalny w grupie podobnie myślących oryginałów”) pozwala na jednoczesne pogodzenie wspólnej tożsamości i podkreślanego wymiaru indywidualizmu. Spojrzenie na homo- czy heterogeniczność grupy opiera się na uczestnictwie w niej tzn. osoby spoza grupy lub mało w nią zaangażowane uważają daną grupę za homogeniczną, natomiast osoby zaangażowane w daną grupę uważają ją za silnie zróżnicowaną.
Znów na podstawie Schutza autor uznaje, że badanie subkultur powinno docenić silne podkreślenie indywidualizmu i wolności członków subkultur jako źródeł kategoryzacji świata społecznego i to właśnie na tych odczuciach powinny być budowane naukowe wyjaśnienia zjawisk społecznych.
Subkultura graniczna (liminal)
Subkultura opiera się w dużej mierze na stylu ubioru ale również ogniskuje się na muzyce (analiza 3 wywiadów): badani określają się jako punk lub „coś koło tego” czy „trochę jak mods”, wytworzony jest tu obraz członka subkultury jako osoby, która ma słuchać jednego, danego typu muzyki. Osoby bardziej zróżnicowane starają się nie poddawać stereotypom podanym danym grupom jednocześnie stanowiąc „pewien rodzaj” punka, modsa czy metala. Przy ponowoczesnym zacieraniu granic badani czują się członkami danej grupy starając się uznawać za ich nieszablonowych członków – takie nieszablonowe subkultury to właśnie subkultury graniczne. Dochodzi do pojawienia się wspólnych obszarów dla pewnych subkultur (np. punki i skinheadzi słuchający tej samej muzyki na tych samych koncertach i nawiązujący tam luźnych kontaktów między sobą).
Kontrkultura krzyżówkowa
Część badanych odmawiała jakiegokolwiek przypisania do subkultury. Ich styl przedstawiał „cross over” czyli wymieszanie wcześniej działających oddzielnie subkultur, tworzą się kontrkultury krzyżówkowe (grupy amorficzne bez określonych zasad). Analiza wywiadu z Peterem, członka takiej kontrkultury krzyżówkowej: kosmopolityzm – pomieszanie wielu stylów pozwala na swobodne dostosowanie się do wielu grup, autentyczność jest wytwarzana przez indywidualność, która nie jest zacierana przez uniformizacje.
Za pracą Wooffitt’a i Widdicombe autor odrzuca podejście do subkultur jako sposobie czy pragnieniu posiadania przez jednostkę zbiorowej tożsamości. Subkultury należy raczej powiązać z zakorzenioną wiarą w indywidualizm i autentyczność własnej osoby. Członkowie subkultur wypadają poza typowo definiowaną tożsamość grupową – po prostu różni aktorzy społeczni różnie akcentują znaczenie indywidualizmu. Subkultury to nieco paradoksalne wyrażanie naraz indywidualizmu jak i kolektywizmu.