Unia europejska ma dwa prawa:

Prawo pierwotne – tj. prawo pochodzące od państw członkowskich, do którego zaliczamy po pierwsze traktaty założycielskie, protokoły i aneksy uzupełniające, traktaty modyfikujące oraz traktaty akcesyjne.

Prawo pochodne – nazywane wtórnym, które pochodzi od instytucji i organów UE takie jak komisja Europejska czy Parlament Europejski. Stąd w prawie UE istnieje hierarchia źródeł prawa. Wiąże się ona z podziałem prawa unijnego na prawo pierwotne oraz prawo wtórne. Na szcycie hierarhi źródeł prawa UE znajdują się traktaty na których opiera się UE oraz Euratom. Pierwszeństwo traktatów względem pozostałych elementów dorobku prawnego wynika z tego, że akty prawa wtórnego są przyjmowane przez instytucje wyłącznie w granicach i na podstawie kompetencji określonych w traktatach i na ich podstawie podlegają kontroli co do swej legalności. Nestępny szczebel w systemie źródeł prawa UE to umowy międzynarodowe z którymi zawiera z państwami trzecimi. Kompetencje Unii do zawierania umów międzynarodowych oraz tryb ich zawierania regulują przepisy traktatu, w szczególności art. 216 oraz art. 218 trakatu o funkcjonowaniu UE. Następne miejsce w hierachi źródeł prawa Unijnego zajmują akty prawa pochodnego. Na czele hierarchi aktów prawa pochodnego znajdują się akty ustawodawcze a następnie akty o charakterze nieustawodawczym i akty nie mające charakteru wiążącego. Prawo stanowione przez poszczególne instytucje (organy Unii) jest nazywany prawem wtórnym, a akty prawne będące efektem procesu decyzyjnego określane są jako pochodne. Każdy z unijnych aktów wywołuje innego rodzaju skutki prawne i pozwala na osiągnięcie innych celów. Instytucje UE mogą realizując swoje cele traktatowe wydawać akty prawne określająca cele wiążące i niewiążące. Do wiążących zaliczyć można rozporządzenie, dyrektywe oraz decyzję. Do nie wiążących zalecenia i opinie.

Rozporządzenie – ma zasięg ogólny(ogólną moc wiążącą) tzn. obowiązek stosowania zawartych w nim norm prawnych dotyczy zarówno państw członkowskich w tym instytucji i sądów państw członkowskich jak i jednostek tzn. osób fizycznych lub prawnych, których dotyczy określona w tym akcie sytuacja. Obowiązuje w całości we wszystkich państwach członkowskich. Stosowane wprost i bezpośrednio co oznacza, że nie wymaga dodatkowych zabiegów wdrażających je do prawa krajowego. Można się powoływać przed organami administracyjnymi i sądowymi państw członkowskich na równi z przepisami prawa krajowego. W sytuacji gdy prawo krajowe jest sprzeczne z przepisami danego rozporządzenia przepisy rozporządzenia mają pierwszeństwo stosowania przed prawem krajowym. Rozporządzenie jest stosowane najczęściej w tych dziedzinach funkcjonowania UE w których uzasadnione jest pełne ujednolicanie prawa państw członkowskich np. wspólna polityka rolna.

Dyrektywa – wiążę wyłącznie państwa członkowskie i tylko te do których jest skierowana. Nie są adresatami dyrektywy inne podmioty prawa ( w tym jednostki osoby fizyczne lub prawne). Zgodnie z art. 288 ust. 3 traktatu o funkcjonowaniu UE dyrektywa wiąże co do określonego celu pozostawiając państwom członkowskim pewien zakres swobody co do wyboru form i środków jego realizacji. Inaczej niż w przypadku rozporządzenia przepisy dyrektywy nie są bezpośrednio stosowane. Państwo członkowskie w celu wykonania dyrektywy zobowiązane jest do wydania przepisów ustawowych wykonawczych lub administracyjnych mających na celu jej wdrożenie. Zgodnie z orzecznictwem trybunału sprawiedliwości nie stanowi poprawnego wzdrożenia dyrektywy, samo jej stosowanie. Dyrektywa określa termin wdrożenia do porządków prawnych państw członkowskich. Z reguły jest to okres od 1 do 3 lat od uchwalenia dyrektywy.

Dezycja – zgodnie z art. 288 ust. 4 trakttau o funkcjonowaniu UE decyzja obowiązuje w całości tych do których jest adresowana. Jest ona instrumentem prawnym stosowanym w konkretnych przypadkach. Decyzja może mieć charakter indywidualny – skierowana jest wówczas do wskazanego adresata. Adesatami decyzji mogą być zarówno państwa członkowskie jak i jednostki tzn osoby fizyczne lub prawne. Instytucje UE mają również możliwość wydawania decyzji nie wskazujących adresatów. W porządkach prawnych państw członkowskich decyzji indywidualnej odpowiadają akty administracyjne.

Zalecenia i opinie – nie mają mocy wiążącej jako takie nie podlegają kontroli legalności ze strony trybunału sprawiedliwości. Znaczenie zalceń o opinii polega przede wszystkim na wyrażeniu przez instytucje UE swojego stanowiska w określonych sprawach oraz na promowaniu postulatów co do zachowania się adresatów tych aktów. Adresatami zaleceń i opinii mogą być zarówno państwa członkowskie jak i osoby fizyczne lub prawne. Zalecenia są przyjmowane przez komisję , radę europejską i bank centralny. Natomiast opinie mogą być przyjmowane przez wszystkie instytucje Unii i są najeczęściej wykorzystywane w stosunkach między samymi organami Unii wyrażającymi stanowisko w określonej sprawie. O ile opinia wyraża tylko stanowisko czy ocenę w danej kwestii o tyle zaleceniem oprócz cech właściwych opinii zawiera rekomendację do podjęcia przez adresata określonych działań

Każdy z wyżej wymienionych wiażących aktów czyli rozporządzenie, derektywa i decyzja może mieć charakter aktu ustawodawczego i nie ustawodawczego to jest aktu delegowanego, wykonawczego oraz bez przymiotnika. Aktu ustawodawcze zgodnie z art. 289 traktatu o funkcjonowaniu UE rozporządzenia, dyrektywy i decyzje przyjmowane przez parlament i radę w ramach zwykłej procedury prawodawczej oraz w ramach jednej ze specjalnych procedur prawodawczych. Są aktami ustawodawczymi. Traktat o UE wyklucza ustanawianie aktów ustawodawczych w ramch wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.

Akty delegowane – akty nieustaodawcze o zasięgu ogólnym, które uzupełniają lub zmieniają niektóre, inne niż istotne elementy aktu ustawodawczego wydawane przez komisję europejską na podstawie upoważnienia zawartego w kacie ustawodawczym. Parlament i rada sprawują nadzór nad wyadawniem przez komisję aktów delegowanych tzn. mogą zdecydować o odwołaniu przekazanych uprawnień albo też mogą uzależnić wejście w Zycie danego aktu delegowanego od braku sprzeciwu parlamentu lub rady w terminie określonym przez akt ustawodawczy. Akty delegowane przyjmują formę rozporządzeń delegowanych, dyrektyw i decyzji delegowanych w komisji europejskiej.

Akty wykonawcze – to akty wydawane przez komisję europejską, przyjmują formę rozporządzeń wykonawczych, dyrektyw wykonawczych i decyzji wykonawczych komisji europejskich. Wykonywanie prawa przez komisje europejską w tym zakresie poddawane jest kontroli przez państwa członkowskie. Forma tej kontroli to praca w specjalnych komitetach nazywana komitologią.