Planowanie przestrzenne
Planowanie przestrzenne jest głównym instrumentem polityki przestrzennej. Dotyczy co najmniej trzech poziomów integracji zjawisk społecznych - miasta (gminy), regionu i kraju. Współcześnie planowaniem obejmowane są także ponadnarodowe całości, co wyraża się we współpracy np. w ramach krajów nadbałtyckich czy rozmaitych regionów europejskich. Im wyższy poziom złożoności struktur społecznych i gospodarczych, tym większa skala trudności w godzeniu interesów różnych podmiotów i harmonizowaniu interesów w życiu społecznym i w gospodarce na poziomie mikro, mezo i makro.
Sens planowania przestrzennego:
kierowanie zdarzeniami
porządkowanie - ład przestrzenny
koordynacja i regulacja/sterowanie
osiąganie określonych celów
rozwiązywanie problemów
ochrona dobra publicznego
łagodzenie konfliktów
Cele planowania przestrzennego - akcent na:
jakość życia
racjonalność użytkowania terenu
wartość przestrzeni urbanistycznej
wartość nieruchomości
aktywności gospodarcze
konkurencyjność przestrzeni urbanistycznej
równoważenie/harmonizowanie rozwoju