11) Głównym celem uczenia się tekstów na pamięć jest:
wyrabianie pamięci językowej, ważne w nauce jest dzieci młodszych. Ucząc dzieci wyrabia się ich zdolność do zapamiętywania wyrazów, zwrotów językowych, całych zdań i większych fragmentów.
Wyrabianie pamięci logicznej i mechanicznej. P. logiczna pozwala zapamiętać treść i sens utworu. P. mechaniczna można zapamiętać wyrazy w ustalonej kolejności i wypowiedzenie jednego wyrazu pociąga za sobą mówienie następnych.
Poprzez naukę tekstów na pamięć realizuje się, realizuje się również cele poznawcze, kształcące i wychowawcze.
1)C. poznawcze: aby nauczyć czytać teksty i recytować je, trzeba opanować wiele wiad. Z gramatyki, ort. I teorii literatury, bowiem poprawna wymowa wiąże się z fonetyką i ort.
2)C. kształcące: ćwiczenia wyraźniej i poprawnej wymowy wyrabiają sprawność narządów artykulacyjnych, rozwijają myślenie warg, szczęk i języka. Ćwiczenia w czytaniu i recytacji kształtują również psychikę uczniów, umiejętność przeżywania i myślenia.
3)C. wychowawcze: ważnym zadaniem jest stosowanie takich metod, aby oprócz zrozumienia i przeżycia treści wiersza uczeń potrafił go pięknie wyrecytować. Uczenie się wierszy na pamięć, może przebiegać w różny sposób. N-l dokonuje wyboru metody stosownie do okoliczności występujących na lekcji, zależnie od warunków pracy, ilości czasu.
Do najczęściej stosowanych sposobów nauki tekstów na pamięć należą metody:
M. Bezpośrednia: uczniowie słuchają tekstu recytowanego przez n-la. Po krótkim omówieniu treści, i formy utworu, n-l kilkakrotnie wygłasza tekst. W tym czasie włączają się do recytacji uczniowie. Najpierw próbują powtarzać tekst ruchami warg, potem szeptem, półgłosem, dość głośno i wreszcie głośno. Każdy uczeń włącza się do recytacji indywidualnie. N-l, mówi tekst coraz ciszej, w końcu przestaje recytować włączając się tylko w momentach, gdy dzieci mają trudności. Na koniec następują próby recytacji indywidualnych.
M. Pośrednia: tekst utworu opracowuje się w dwóch dniach. W pierwszym dniu opracowuje się treść i formę utworu. W drugim dniu omawia się sposób wygłaszania utworu i opatruje się go oznaczeniami recytacyjnymi. Pod koniec lekcji można przeprowadzić próby recytacji indywidualnych.
M. Równoległa: N-l organizuje wycieczkę lub pokaz. Przeprowadza ćw. W mówieniu na temat występujący w utworze. W trakcie swobodnych wypowiedzi n-l posługuje się zwrotami i wyrażeniami z utworu. Dzieci przyswajają je sobie i stosują we własnych wypowiedziach. Wywoławszy odpowiedni nastrój, n-l wygłasza utwór z pamięci. Dzieci słuchają, rozpoznają usłyszane zwroty i wyrażenia. Następnie uczniowie z kl.I włączają się do recytacji n-la i powtarzają z nim aż do zupenego opanowania na pamięć. Natomiast uczniowie klas II-III
Czytają tekst parokrotnie po cichu i zgłaszają się do indywidualnych recytacji.
Poetyckie teksty przeznaczone dla dzieci mogą i powinny być traktowane jako punkt wyjścia do działań intersemiotycznych. Przekład słowa na obraz, gest, ruch, melodię wynika z naturalnego dziecku myślenia konkretno - obrazowego.
W przekładzie intersemiotycznym dokonuje się rekonstrukcji utworu pierwotnego, zachowuje się podstawową ideę, wydobywa i uwyraźnia - właśnie dzięki innemu tworzywu - te jego warstwy i sensy, które wymykają się gdzieś w odbiorze lub nie dają się uchwycić w ekspresji językowej, bo należą do tej "aury" słowa, która apeluje do różnych zmysłów, nie mieści się w warstwie czysto pojęciowej. Jest więc przekład intersemiotyczny zawsze syntetycznym skrótem myślowym, zawierającym sedno przesłania wydobyte z pierwowzoru.
Mówiąc najkrócej: przekład intersemiotyczny jest ekwiwalentem innego dzieła.
Przekład jest metodą analizy utworu ze względu na ucznia, wyzwala aktywność podmiotu poznającego. W materialnym ( wizualnym, dźwiękowym lub ruchowym ) rezultacie odbioru zawarty jest element kreatywności, który jednak nie marginalizuje pierwowzoru, lecz jest prezentacją odczytania, rezultatem wnikliwej interpretacji.
Przekład intersemiotyczny stosowany w dydaktyce bliski jest idei kształcenia integralnego, w którym nie rozdziela się i nie ćwiczy różnych dyspozycji psychicznych osobno.
Alicja Baluch uważa, że dokonując przekładu znaków słownych na obrazowe trzeba pamiętać, że w naszej kulturze istnieją różne konwencje obrazu. Do najczęściej spotykanych zalicza się konwencję realistyczną, symboliczną i abstrakcyjną. Rysunek realistyczny tworzy komiks, symboliczny ma charakter plakatu, a abstrakcyjny łączy się z muzyką.
Przekład intersemiotyczny jest zatem przekładem jednego systemu znakowego na inny, kiedy te same treści przekazuje się przy pomocy różnych sposobów komunikowania.