Wprowadzenie do języka C. Struktura programu w języku C: funkcje i ich argumenty, funkcja main(), funkcja return(), dołączanie plików nagłówkowych, komentarze.
Struktura w języku C
Funkcja C – ciąg kolejnych instrukcji wykonywanych przez komputer w celu realizacji konkretnego zadania. Wiele funkcji zostało już napisanych i skompilowanych – znajdują się one w bibliotece funkcji dostarczonej wraz z kompilatorem.
Każdy program w języku C/C ++ musi rozpoczynać się od funkcji main()
Po każdej funkcji (w tym po main() ) musi pojawić się para nawiasów okrągłych. Nawiasy informują kompilator, że odnosimy się do funkcji.
Po main() umieszczamy instrukcje. Instrukcje mogą zawierać polecenia języka C itp.
Przed pierwszą instrukcją musimy umieścić klamrowy nawias otwierający {.
Po każdej ostatniej instrukcji musimy umieścić klamrowy nawias }.
Nawiasy klamrowe – początek i koniec bloku lub sekcji kodu. Każda funkcja musi się zaczynać i kończyć się nawiasami klamrowymi.
Podstawowa struktura programu C: po każdej instrukcji ;
Pogram wypisujący na ekranie tekst „HELLO” :
main()
{
puts(„HELLO”) ;
}
Jedna instrukcja, pierwsza poznana funkcja (poza main() ): puts(), znaki cudzysłowu nie zostaną wyświetlone, znaki cudzysłowu – ma zostać wyświetlony tekst pomiędzy nimi, a po nie stała lub zmienna o nazwie HELLO.
Pogram wyświetlający HELLO i HOW DO YOU DO?
{
puts(„HELLO”);
puts(„HOW DO YOU DO”);
}
Nie każdy wiersz musi kończyć się średnikiem. Niekiedy instrukcje zajmują na ekranie więcej niż jeden wiersz – średnik stawiamy na końcu instrukcji, a nie na końcu wiersza.
C/C++ - język dowolnie formatowany – nie ma znaczenia, gdzie umieszcza się nawias klamrowy lub rozpoczyna nowy wiersz instrukcji:
main() { puts(„HELLO”) ; }
Kompilator zrozumie oba zapisy – dla większej przejrzystości kodu lepiej jednak stosować pierwszy sposób (jedno pod drugim). Jest to szczególnie istotne przy rozbudowanych programach.
Przyjęło się, że polecenia i nazwy funkcji w C/C++ piszemy zwykle małymi literami (puts nie PUTS).
Duże litery stosuje się w nazwach stałych oraz w nazwach symbolicznych.
Po wykonaniu ostatniej instrukcji zawartej w programie:
Zatrzymanie programu
Komputer powraca do stanu sprzed uruchomienia programu
Instrukcja return():
Powoduje powrót do sterowania w systemie operacyjnym (powrót do Windowsa)
Umieszczana na końcu programu tuż przed nawiasem klamrowym zamykającym funkcję main()
Stosuje się ją wpisując return(0) – w niektórych kompilatorach 0 między nawiasami jest opcjonalne
W niektórych kompilatorach stosowanie funkcji return() jest opcjonalne – przypadku braku tej funkcji na końcu programu kompilator nie zwróci, błędu, a pogram i tak zamknie się prawidłowo
Komentarze:
Komunikaty dla każdego, kto odczytuje kod źródłowy
Ułatwiają zrozumienie programu
Szczególnie istotne w przypadku dużych, złożonych programów
Mogą być używane w dowolnym miejscu pliku źródłowego
Są pomijane przez kompilator – nie są dodawane do pliku wynikowego ani do programu wykonywalnego
Podstawowy typ komentarza rozpoczyna się od znaków /* a kończy znakami */
Znaki początku i końca komentarza mogą znajdować się w jednej linii (komentarz jednoliniowy) lub w różnych liniach (komentarz wieloliniowy).
Komentarze mogą występować w wierszach samodzielnie lub w wierszach zawierających instrukcje programu. Komentarze znajdujące się przed funkcją main() służą zazwyczaj do wyjaśnienia ogólnego działania programu. Komentarze występujące wewnątrz programu zwykle wyjaśniają wybraną instrukcję lub grupę instrukcji.
/* Wyświetlenie komunikatu HELLO */
puts(„HELLO”)
Innym ogranicznikiem komentarza są znaki //. Oznaczają one, że wszystko co znajduje się po nich do końca danego wiersza jest komentarzem (nie występuje znak końca komentarza)
Parametry (argumenty) funkcji – elementy informacji umieszczone w nawiasach okrągłych po nazwie funkcji. Mówimy, że parametry są przekazywane danej funkcji.
Parametry mogą być wymagane lub opcjonalne – część funkcji wymaga wprowadzenia parametru, część nie.
Dyrektywa #include - służy do dołączania tzw. plików nagłówkowych. Nakazuje kompilatorowi wykorzystanie informacji zawartych w dołączanym pliku. Stosowana przed funkcją main()
stdio.h - (standard input/output) – plik zawierający informacje potrzebne kompilatorowi do pracy z plikami dysku oraz do wysyłania informacji do drukarek. Plik zwykle dołączany do każdego programu.
Dołączanie plików nagłówkowych:
Wykorzystanie symbli < i > - kompilator poszukuje pliku nagłówkowego w katalogu bieżącym oraz w standardowym katalogu plików dołączonych - #include <stdio.h>
Wykorzystanie symboli cudzysłowu – kompilator poszukuje pliku nagłówkowego tylko w katalogu bieżącym - #include „stdio.h”