24 sierpnia 1991 roku Ukraina ogłasza niepodległość. 1 grudnia tego samego roku wybierają Leonida Krawczuka na swojego pierwszego prezydenta. Państwo Ukraińskie uzyskało możliwość samo decydowania o własnym losie.

5 grudnia 1991 świeżo wybrany prezydent powiedział, że Ukraina ma zamiar zostać „w przyszłości” państwem neutralnym, a co za tym idzie, że Ukraina nie chce wchodzić w żadne wojskowe sojusze. Tak więc, już na samym początku Ukraina przyjęła politykę, którą później określono jako „wielowektorową”, a której podstawową zasadą było budowanie dobrych stosunków ze wszystkimi sąsiadami i aktywność w wielu kierunkach.

Pierwsze kontakty z NATO datuje się na 1992 rok. W dniach 22-23 stycznia 1992 Ukraina bierze udział w międzynarodowej konferencji w Waszyngtonie, zwołanej w sprawie koordynacji pomocy międzynarodowej dla państw byłego ZSRR. Tego też roku Ukrainę odwiedza Sekretarz Generalny NATO Manfred Wörner gdzie rozmawia z prezydentem i ministrem spraw zagranicznych Ukrainy. 8 lipca 1993 odbyła się pierwsza wizyta głowy państwa Ukraińskiego w Kwaterze Głównej NATO w Brukseli.

W lutym 1994 roku Ukraina jako pierwszy kraj z byłego ZSRR podpisuje ramowy dokument programu NATO „Partnerstwo dla Pokoju”. Główne cele tego programu to zapobieganie sytuacjom kryzysowym, organizacja misji pokojowych i akcji ratowniczych oraz wzajemna pomoc w wypadku klęsk żywiołowych. Dla większości krajów ważniejsze jednak było przygotowanie ich do członkowstwa w sojuszu północno-atlantyckim. Był to poważny sygnał dla Rosji, że Ukraina jednak jest zdolna do nawiązania bliższych sojuszy z NATO.

1 czerwca 1995 r. odbyła się pierwsza wizyta prezydenta Leonida Kuczmy w Kwaterze Głównej NATO w Brukseli. Potwierdził on neutralny status Ukrainy, dalszą wolę współpracy z państwami euroatlantyckimi oraz możliwość wykorzystania jednostek wojskowych Ukrainy w misjach i operacjach pokojowych.

Komisja NATO-Ukraina (NUC) utworzona została w myśl podpisanej 9 lipca 1997 roku na szczycie NATO w Madrycie Karty o Szczególnym Partnerstwie NATO-Ukraina. Zadaniami Komisji są m.in. dokonywanie okresowej oceny rozwoju relacji NATO-Ukraina, planowanie przyszłych działań, proponowanie sposobów dalszej współpracy, wymiany poglądów na temat bieżących wydarzeń politycznych oraz przygotowania i oceny programów współpracy Ukrainy z NATO.

Mimo daleko posuniętych działań władz ukraińskich w stronę współpracy z NATO ludność ukraińska jest wciąż w większości negatywnie nastawiona do tego pomysłu. W 2007 roku 53% badanych było przeciwnych przystąpienia do NATO. Głównym powodem takiego zachowania jest zakorzeniona w ludziach sowiecka propaganda o zachodzie oraz głębokie zrusyfikowanie wschodniej Ukrainy. To ostatnie powoduje bardzo widoczne różnice między wschodem a zachodem Ukrainy.

Najczęściej mówi się o podziale na proeuropejski ukraińskojęzyczny Zachód i rosyjskojęzyczny prorosyjski Wschód. Wschód cechuje się traktowaniem ukraińskości jako produktu ubocznego, funkcjonowanie na szeroką skalę grup oligarchiczno-klanowych, występowanie świadomości sowieckiej, dominacja historycznego mitu o „Rusi – kolebce trzech narodów słowiańskich” oraz dążenie do postępującej integracji z Federacją Rosyjską.

Ukraińcy zachodni nigdy zaś nie przyswoili komunizmu i zawsze traktowali ZSRR jako intruza i reżim okupacyjny; wyznawali wartości europejskie, takie jak demokracja i prawa człowieka, pragnęli wejścia Ukrainy do struktur euro-atlantyckich. Na Ukrainie Zachodniej panuje ponadto mit o odwiecznej odrębności i walce o niepodległość Ukrainy jako państwa etnicznego, traktowanie wschodnio-południowych terenów jako terenów zrusyfikowanych, którym trzeba pomóc, zaś Galicji jako regionalnej ostoi integralności i suwerenności Ukrainy.

14 lipca 2008 roku rozpoczęły sie ćwiczenia wojskowe Sojuszu Północnoatlantyckiego o kryptonimie Morska Bryza 2008. Na ulicach ukraińskich miast organizowane były protesty przeciwko tej inicjatywie. Udział w Morskiej Bryzie brały głównie wojska ukraińskie i amerykańskie. Manewry odbywały sie w okolicach Odessy, Mikołajowa i na Krymie. Ich celem było doskonalenie współpracy sztabów z wielu krajów zgodnie ze standardami NATO. Ćwiczenia ponownie ukazały podział społeczeństwa ukraińskiego w kwestii współpracy z NATO. Niektóre organizacje społeczne i polityczne zdecydowanie sie im sprzeciwiały, podczas, gdy inne wyrażały dla nich aprobatę. Do Odessy skierowały sie setki uczestników antyNATOwskiego wiecu.

Niechęć Ukraińców do NATO to głównie wynik Rosyjskiej propagandy, że jest to agresywny blok wojskowy zagrażający Rosji.

Poza tym Ukraińcy chcąc utrzymać dobre stosunki z zachodem jak i Rosją boją się, że zbytnie zbliżenie z zachodem spowoduje konflikty z Rosją. W grudniu 2008, czyli tego samego roku co „Morska bryza”, Rosja wydała oświadczenie ,w którym zagroziła, że rozwiąże porozumienie o przyjaźni, współpracy i partnerstwie z Ukrainą, jeżeli Kijów zostanie zaproszony do członkostwa w NATO. Po tym zdarzeniu tylko 18% Ukraińców uważało, że należy dołączyć do NATO wbrew woli Rosji, 43% ankietowanych uważało, że Ukraina powinna całkiem zrezygnować ze starań dołączenia do NATO.

Badania rok 2006.

Październik 2009, na konwencji wyborczej Partii Regionów w Kijowie Wiktor Janukowycz ogłasza, że jeśli wygra wybory to Ukraina nie wejdzie do NATO. Poza tym obiecał, że Ukraina utworzy strefę wolnego handlu z unią europejską i Wspólnotą Niepodległych Państw. (wybory – styczeń 2010)

W 2010 Janukowycz wygrywa wybory uzyskując niecałe 49% głosów.

Kwiecień 2010 – Janukowycz rozwiązuje wszystkie instytucje odpowiedzialne za integrację z NATO. Tłumaczy to faktem, że większość Ukraińców nie chce NATO.