BIEDA
Trwały brak środków materialnych niezbędnych do zabezpieczenia potrzeb życiowych, sytuujący zarówno poszczególne jednostki ludzkie, jak i całe grupy społeczne na poziomie minimum egzystencji lub poniżej tego poziomu. Bieda stanowi zagrożenie dla realizacji celów i zadań życiowych. Wprawdzie biedni byli zawsze na świecie, to jednak szczególna sytuacja wytworzyła się w związku z rozwojem przemysłu i powstaniem proletariatu. Współcześnie problem biedy ma przede wszystkim regionalny charakter. Polega on na nierównym rozwoju narodów i państw w różnych częściach świata (bogata Północ i biedne Południe). Co więcej, bieda występuje także w krajach wysoko rozwiniętych (warstwy uprzywilejowane i ubogie). Miarą biedy w państwie czy regionie jest ekonomiczne minimum egzystencji i jego zasięg. Minimum to nie zawsze można mierzyć obiektywnie. Częściej w określeniu jego poziomu odgrywają rolę dążenia i aspiracje ludzi oraz uznawany porządek wartości. Przezwyciężenie biedy stanowi główny cel polityki społecznej.
Nauczanie społeczne Kościoła zawsze kładło duży nacisk na likwidację biedy oraz na wprowadzanie zasad sprawiedliwości i równości społecznej w stosunkach międzyludzkich. Wszystkie encykliki społeczne piętnowały to negatywne zjawisko w życiu społecznym i wskazywały na środki zaradcze w oparciu o moralność ewangeliczną. Kościół nie tylko naucza, ale zawsze jest obecny wśród biednych i działa dla ich dobra (np. Caritas).