Etos rycerza stanowi jeden z podstawowych wzorców osobowych propagowanych w parenetycznej literaturze średniowiecznej.
Trzeba wspomnieć, że pareneza polega właśnie na propagowaniu pewnych wzorców osobowych, ideałów i wartości, którymi powinien kierować się człowieka danej epoki.
Rycerz jest propagowanym wzorcem osobowym. Kierował się on następującymi zasadami - hasłami: Bóg, Honor i Ojczyzna. Utworami prezentującymi postawę rycerza były chansons de geste, a w śród nich najbardziej znana Pieśń o Rolandzie. Opowiada ona o wyprawie wojennej króla Franków Karola Wielkiego do Hiszpanii, aby pomóc w walce z saracenami. W czasie powrotu ze zwycięskiej walki, tylna straż dowodzona przez hrabiego Rolanda, siostrzeńca króla, zostaje zaatakowana i rozbita. Zanim się to stało, Roland miął możliwość przywołania pomocy z użyciem rogu, ale uważał to za hańbiący czyn i postanowił bronić się bez pomocy, ale gdy okazuje się, ze siły wroga wiele razy przewyższają sile jego wojska, intensywnie zastanawia się nad wezwaniem pomocy, aby zabici zostali pomszczeni. Jednak gdy broniących zostaje mała garstka, postanawia bronić się do ostatka, dokonując nadludzkich czynów (wręcz groteskowych) i według wszelkich zasad rycerskich - umiera. Cechami rycerza są: konsekwentność w realizacji czynów i idei, takich jak obrona ojczyzny, nawet w obliczu śmierci. Roland jest wzorem wszelkich cnót rycerza średniowiecznego (choć nie wzywanie pomocy można nazwać głupotą): odwagi, męstwa, wierności wobec króla i ojczyzny, dbałości o honor.