plik

Jednominutowy Mened¿er
oraz zarz¹dzanie samym sob¹

Autorzy: Ken Blanchard, Susan Fowler, Laurence Hawkins
T³umaczenie: Dagmara Gumkowska
ISBN: 978-83-246-0196-7
Tytu³ orygina³u:

Self Leadership and the One Minute Manager:

Increasing Effectiveness Through Situational Self Leadership

Format: 122×194, stron: 172

Jesteœ gotów zarz¹dzaæ samym sob¹ wtedy,

gdy przyjmujesz odpowiedzialnoœæ za w³asny sukces

• Skoñcz z wymówkami
• Przejmij inicjatywê
• B¹dŸ wsparciem dla swojego zespo³u
• Poka¿ szefowi, co potrafisz

Koniec z biernym wykonywaniem poleceñ prze³o¿onych! Czas przej¹æ stery i wykazaæ
siê inicjatyw¹. Umiejêtnoœæ zarz¹dzania samym sob¹ i radzenia sobie w chwilach kryzysu
to olbrzymi atut ka¿dego mened¿era. Firmy najbardziej ceni¹ pracowników potrafi¹cych
dokonaæ w³aœciwej oceny sytuacji i odwa¿nie podejmuj¹cych siê samodzielnego
rozwi¹zywania problemów. Nie pozwól, ¿eby inni byli lepsi od Ciebie. Poznaj techniki
opracowane z myœl¹ o ambitnych liderach — takich jak Ty.

To nie jest kolejny nudny poradnik na temat zarz¹dzania. To wspaniale opowiedziana
historia, któr¹ bêdziesz czytaæ z zapartym tchem. Poznaj jej dwóch g³ównych bohaterów:
Steve’a (mened¿era pracuj¹cego w agencji reklamowej) oraz czarodziejkê Caylê
(obdarzon¹ niezwyk³¹ moc¹). Steve w³aœnie wróci³ z nieudanej prezentacji i przybity
pora¿k¹ postanawia napisaæ wypowiedzenie z pracy… œledz¹c jego drogê od skrajnego
za³amania do euforii zwyciêstwa, wprowadŸ do w³asnego ¿ycia magiê zarz¹dzania
samym sob¹. Zostañ prawdziwym autoliderem i œmia³o zacznij:

• rzucaæ wyzwania ograniczeniom,
• doceniaæ posiadane przez siebie rodzaje w³adzy i korzystaæ z nich,
• wspó³pracowaæ z innymi dla osi¹gniêcia sukcesu,
• a nawet przek³adaæ g³owê przez standardow¹ wizytówkê!

Czy wierzysz w magiÚ? / 7

Spis treĂci

Wprowadzenie 9

1 Czy wierzysz w magi

Ú? 15

2 Ludzie nie potrafi

È czytaÊ w myĂlach 31

3 My

Ălenie sïonia 42

4 Orbity w

ïadzy 57

5 Poznaj siebie 79
6 Zdobywanie tego, czego potrzebujesz 95
7 Biegn

Èc razem 108

¿adnych wymówek 130

9 Jednominutowa magia 151

Aneks     163
PodziÚkowania     165
Noty o autorach     167
DostÚpne usïugi     171

Czy wierzysz w magiÚ? / 15

Czy wierzysz w magiÚ?

anim zaprezentuj

Ú pañstwu reklamy telewizyj-

ne, prasowe oraz scenariusze spotów radiowych,
które dla pa

ñstwa przygotowaliĂmy, chciaïbym

najpierw wyja

ĂniÊ ideÚ przewodniÈ, która doprowa-

dzi

ïa do opracowania pañstwa kampanii reklamowej”.

Po miesi

Ècach pracy nadeszïa wreszcie chwila, na

któr

È Steve tak ciÚĝko pracowaï — jego pierwsza ofer-

ta kampanii. By

ï Ămiertelnie przeraĝony.

Rozda

ï zbindowane opisy kampanii jedenastu wi-

ceprezesom, po czym wr

Úczyï egzemplarz Rogerowi,

prezesowi United Bank. W pó

ïkolu przed nim siedzieli

jego klienci — dziesi

Úciu mÚĝczyzn i dwie kobiety, do

nich nale

ĝaïo podjÚcie decyzji, czy jego kampania re-

klamowa by

ïa do zaakceptowania na nadchodzÈcy rok.

16 / Czy wierzysz w magiÚ?

Steve skierowa

ï ich uwagÚ na czÚĂÊ dotyczÈcÈ bu-

ĝetu oferty, przerzucajÈc przygotowane w PowerPoint

slajdy dla zilustrowania swojej prezentacji. Wyszcze-
gólni

ï procentowy udziaï zawartych w budĝecie na-

ïadów na przygotowanie projektu, koszty produkcji

oraz zakup mediów reklamowych. Przedstawi

ï swoje

sugestie dotycz

Èce wybranych mediów oraz przesïan-

ki przemawiaj

Èce za wyborem kaĝdego z nich.

Nikt nie zada

ï ĝadnego pytania i Steve wyczuï, ĝe

czekaj

È po prostu, aby usïyszeÊ, jaki jest zamysï twór-

czy, g

ïówna idea kampanii. Pewne oĝywienie wĂród

zgromadzonych da

ïo siÚ odczuÊ, gdy wyciÈgnÈï ze

swojej zbyt du

ĝej teczki z materiaïami do prezentacji

kilka poka

ěnych plansz i oznajmiï: „Poniewaĝ zdaje

Ú, ĝe nie ma pytañ dotyczÈcych budĝetu, pozwólcie

ñstwo, ĝe przejdÚ do opisu idei przewodniej, na któ-

rej proponujemy oprze

Ê pañstwa kampaniÚ telewizyj-

È, radiowÈ, realizowanÈ poprzez druki oraz reklamÚ

wysy

ïanÈ bezpoĂrednio pocztÈ”.

Steve prezentowa

ï dokumentacjÚ rysunkowÈ ob-

razuj

ÈcÈ waĝne fragmenty reklam telewizyjnych oraz

Úcznie naszkicowane projekty reklam drukowanych.

Na ekranie wy

Ăwietlaï towarzyszÈce im scenariusze

oraz zarys og

ïoszenia reklamowego.

Przeczytawszy na g

ïos scenariusz reklamy radio-

wej usiad

ï, wziÈï gïÚboki oddech i czekaï, aby usïyszeÊ

opinie zebranych. Po kr

ÚpujÈcej chwili ciszy jeden

z wiceprezesów zauwa

ĝyï: „WidaÊ tu znacznie lĝejsze

nastawienie, ni

ĝ siÚ spodziewaïem, ale moĝe to dobrze

— sugeruje przyjazny bank”.

Czy wierzysz w magiÚ? / 17

ïos zabraï kolejny wiceprezes. „WidaÊ, ĝe wïoĝy-

ïeĂ duĝo czasu i wysiïku w przygotowanie tej kampanii”.

Po kolejnej chwili kr

ÚpujÈcej ciszy wszystkie gïo-

wy zwróci

ïy siÚ do Ărodka póïkola, gdy Roger oznaj-

ï: „To jest do kitu”.

Wszyscy byli oszo

ïomieni. Nikt nie patrzyï na

Steve’a, którego twarz straci

ïa nagle jakikolwiek wyraz.

Nie wiedzia

ï jak zareagowaÊ. Poruszaï gïowÈ w górÚ

i w dó

ï, jakby chciaï odepchnÈÊ od siebie jakÈĂ myĂl.

Wiedz

Èc, ĝe powinien cos powiedzieÊ, bezmyĂlnie

zacz

Èï zbieraÊ plansze.

„Có

ĝ, najwyraěniej chybiliĂmy” — powiedziaï.

„Wróc

Ú do biura i porozmawiam z moim dziaïem kre-

atywnym. Skontaktuj

Ú siÚ z pañstwem w przyszïym

tygodniu”.

Steve nie pami

Útaï jak znalazï siÚ w swoim samo-

chodzie. Ockn

Èï siÚ, gdy juĝ go prowadziï — nie jechaï

jednak w kierunku agencji. Za nic nie chcia

ï stanÈÊ

twarz

È w twarz ze swoim dziaïem kreatywnym. Na

szcz

ÚĂcie jego szefowa, Rhonda, byïa poza miastem.

Potrzebowa

ï miejsca, gdzie mógïby pobyÊ sam i po-

ĂleÊ. Potrzebowaï teĝ filiĝanki dobrej kawy. JadÈc

przez nieznan

È okolicÚ, natknÈï siÚ na miejsce zwane

„Kawiarnia Cayli”. Wszed

ï do Ărodka majÈc nadziejÚ,

ĝe znajdzie tam odrobinÚ wytchnienia.

Rozejrza

ï siÚ po ksiÚgarni-kawiarni peïnej solid-

nych drewnianych sto

ïów i pasujÈcych do nich ciÚĝ-

kich drewnianych krzese

ï. Miejsce byïo zdecydowa-

nie odmienne od nowoczesnej, chromowej i t

ÚtniÈcej

energi

È agencji reklamowej. Chïód niczym w jaskini

18 / Czy wierzysz w magiÚ?

przyniós

ï mu ukojenie, podczas gdy wymieszana z za-

pachem farby drukarskiej wo

ñ kawy ogrzaïa go. Lu-

ï, gdy otaczaïy go regaïy wypeïnione po samÈ górÚ

stosami ksi

Èĝek i magazynów, miaï nadziejÚ, ĝe wyci-

szy to nieco niedaj

Ècy mu spokoju dylemat. Wiedziaï,

ĝe musi stawiÊ czoïa faktom. Co poszïo nie tak? Jak to
mo

ĝliwe, ĝe sprawy przybraïy aĝ tak zïy obrót?

Zamówi

ï kawÚ mokka i, trzymajÈc kubek, czekaï,

aby ciep

ïo przeniknÚïo do jego dïoni, zanim zrobiï

pierwszy

ïyk. Po tym ostatnim niepowodzeniu byï

pewny,

ĝe zostanie zwolniony. MówiÈc otwarcie, im

Úcej o tym myĂlaï, tym bardziej byï zaskoczony, ĝe

tak d

ïugo udawaïo mu siÚ tego uniknÈÊ.

Trzy lata temu Steve czu

ï siÚ tak, jak gdyby wygraï

los na loterii. Rhonda, wspó

ïzaïoĝycielka Kreatywnej

Agencji Reklamowej zatrudni

ïa go zaraz, gdy tylko

sko

ñczyï college, uzyskujÈc dyplom z marketingu. Za-

czyna

ï od zera, od podstawowego stanowiska dla kogoĂ

nowego, ale szybko utorowa

ï sobie drogÚ do posady

ïównego menedĝera produkcji odpowiedzialnego za

zlecenia kilku wa

ĝnych klientów. W ubiegïym roku

ï wspóïproducentem programu branĝowych nagród

dla wyró

ĝniajÈcych siÚ kampanii.

Cztery miesi

Èce temu Steve poczuï siÚ mile po-

ïechtany, gdy Rhonda zaproponowaïa mu moĝliwoĂÊ
skrócenia typowej

Ăcieĝki kariery, której kolejnym kro-

kiem by

ïoby stanowisko mïodszego menedĝera wyko-

nawczego zajmuj

Ècego siÚ duĝym zleceniem i zamiast

tego samodzielne prowadzenie zlece

ñ mniejszego, ale

Czy wierzysz w magiÚ? / 19

szanowanego klienta — United Bank. Rhonda oznaj-
mi

ïa Steve’owi, ĝe chciaïaby uniezaleĝniÊ go i ĝe to

doskona

ïy moment, by to zrobiÊ.

Dla Steve’a taki awans by

ï szansÈ wykazania siÚ.

Gdyby uda

ïo mu siÚ odnieĂÊ sukces, prowadzÈc zle-

cenie United Bank, wkrótce móg

ïby przejÈÊ bardziej

presti

ĝowe zlecenia z duĝym budĝetem.

Tak w ka

ĝdym razie myĂlaï. Teraz jego wiara w sie-

bie by

ïa zdruzgotana, a przyszïoĂÊ wydawaïa siÚ wÈt-

pliwa. Spotkanie wytr

Èciïo go z równowagi. Im wiÚcej

Ălaï o reakcji prezesa banku, tym wiÚkszy wzbieraï

w nim gniew.

W nag

ïym olĂnieniu Steve zrozumiaï, co byïo praw-

dziw

È przyczynÈ jego klÚski — Rhonda. OpuĂciïa go.

Gdzie by

ïa, gdy jej potrzebowaï — gdy wszystko za-

Úïo siÚ waliÊ? Dlaczego nie ostrzegïa go, ĝe to kosz-

marny klient,

ĝe autor tekstów reklamowych w jego

zespole potrafi tylko j

ÚczeÊ i ĝe dyrektor artystyczny

jest egocentrykiem? Rhonda by

ï jedynÈ osobÈ, która

mog

ïa uchroniÊ go przed tym upokorzeniem, ale za-

miast tego „da

ïa mu niezaleĝnoĂÊ”. Zaufaï jej, a ona

rzuci

ïa go na poĝarcie wilkom.

Steve by

ï pewny, ĝe teraz, gdy okazaï siÚ nieudacz-

nikiem, Rhonda go zwolni. Postanowi

ï jÈ uprzedziÊ.

Nie zwolni go, to on sam zrezygnuje. Wyci

ÈgnÈï ĝóïty

ïuĝbowy blok listowy, dïugopis i zaczÈÊ planowaÊ

swoje wymówienie.

ïaĂnie pisaï pierwsze zdanie, gdy jego uwagÚ

przyci

ÈgnÚïa grupa dzieci gromadzÈcych siÚ pod nie-

zgrabnym znakiem z napisem „Magiczny k

Ècik Cayli”

20 / Czy wierzysz w magiÚ?

i próbuj

Ècych stïumiÊ Ămiech. Patrzyï jak drobna, wy-

razista, czarnoskóra kobieta pojawi

ïa siÚ przed dzieÊ-

mi i usiad

ïa naprzeciw nich na prostym drewnianym

taborecie. Opar

ïa przedramiona na udach i pochyliïa

Ú w ich stronÚ. Bez sïowa patrzyïa na dzieci, powoli

zagl

ÈdajÈc kaĝdemu z nich w oczy. Steve czuï, ĝe w tej

ciszy us

ïyszaïby nawet upadajÈcÈ szpilkÚ.

„Nazywam si

Ú Cayla”. Powiedziaïa ïagodnie i bar-

dzo powoli, wymawiaj

Èc kaĝde sïowo tak, jak gdyby

ujawnia

ïa wielkÈ tajemnicÚ. „Jestem magikiem”.

Opowiedzia

ïa im o starym hinduskim mistyku, któ-

ry nauczy

ï jÈ sztuki panowania umysïem nad materiÈ

i okoliczno

Ăciami. ChcÈc zaprezentowaÊ im jakiĂ przy-

ïad, wyciÈgnÚïa dwie gumki, splotïa je razem i szarp-

Úïa, aby pokazaÊ, ĝe nie da siÚ ich ïatwo rozplÈtaÊ.

Konsekwentnie kontynuuj

Èc swojÈ opowieĂÊ, oznaj-

ïa, ĝe moĝe rozdzieliÊ gumki, uĝywajÈc wyïÈcznie si-

ïy wïasnego umysïu, po czym tak wïaĂnie zrobiïa. Dzie-
ci wrzasn

Úïy z aprobatÈ. To niewÈtpliwie byïa magia.

Steve’owi uda

ïo siÚ znów skupiÊ uwagÚ i wróciÊ do

pisania wymówienia, zupe

ïnie tracÈc poczucie czasu.

„Czy podoba

ïy ci siÚ czary?”.

ïos wyrwaï go z gïÚbokiej koncentracji. Spojrzaï

w gór

Ú i zobaczyï stojÈcÈ obok niego CaylÚ. Wstaï nie-

zgrabnie i wyci

ÈgnÈï rÚkÚ.

„Przepraszam, mam nadziej

Ú, ĝe nie masz mi tego

za z

ïe — ciekawie byïo obserwowaÊ to, co robisz. Je-

ste

Ă dobrym magikiem. Mam na imiÚ Steve”.

„Czy mam za z

ïe? OczywiĂcie, ĝe nie” — powie-

dzia

ïa kobieta, odwzajemniajÈc uĂcisk dïoni. „Mia-

Czy wierzysz w magiÚ? / 21

ïam nadziejÚ, ĝe siÚ do nas przyïÈczysz. Mam na imiÚ
Cayla”.

„Czy to twoje prawdziwe imi

Ú?”.

Cayla u

ĂmiechnÚïa siÚ. „Tak, prawdziwe. Moi

rodzice lubili je, poniewa

ĝ znaczy ono po hebrajsku

»obdarzony moc

È«. Moĝe to stÈd pochodzi moja ma-

giczna moc”, — powiedzia

ïa, ĂmiejÈc siÚ.

Steve popatrzy

ï na niÈ ze smutnym uĂmiechem.

„Pami

Útam, kiedy wierzyïem w czary. PamiÚtam teĝ,

jak bardzo by

ïem rozczarowany, kiedy zrozumiaïem,

ĝe nie ma czegoĂ takiego jak magia. Ale nie zrozum
mnie

ěle — doceniam oczywiĂcie umiejÚtnoĂci, które

stoj

È za tego rodzaju sztuczkami”.

„Nie wierzysz w magi

Ú” — powiedziaïa z wes-

tchnieniem. „Niedobrze, poniewa

ĝ zdaje siÚ, ĝe mo-

ïaby ci siÚ teraz przydaÊ”.

Steve by

ï zbyt zaskoczony, by odpowiedzieÊ. Nie

mia

ï pojÚcia, ĝe wszystko tak po nim widaÊ. Cayla

przysun

Úïa krzesïo stojÈce przy stoliku obok i usiadïa,

wskazuj

Èc gestem, by on takĝe usiadï.

„Pos

ïuchaj” — powiedziaïa, patrzÈc mu w oczy

z tak

È samÈ intensywnoĂciÈ, jak wczeĂniej dzieciom.

„Wida

Ê, ĝe jesteĂ biznesmenem, ale jest Ărodek dnia,

a ty jeste

Ă w tej ksiÚgarni. Prawie nie tknÈïeĂ swojej

kawy ani ciastka. Czym

Ă siÚ martwisz”.

Zach

Úcony jej wspóïczujÈcym uĂmiechem, Steve

opowiedzia

ï Cayli swojÈ smutnÈ historiÚ, zaczynajÈc od

podekscytowania i dumy z powodu otrzymania w

ïasne-

go klienta po niespe

ïna trzech latach pracy w firmie.

22 / Czy wierzysz w magiÚ?

„Ju

ĝ wkrótce jednak mój sen przeobraziï siÚ w kosz-

mar”, wyja

Ăniï. „Juĝ podczas poczÈtkowych spotkañ

z klientem zmagali

Ămy siÚ z ustaleniem budĝetu na

kampani

Ú reklamowÈ. Opracowywaïem juĝ wczeĂniej

bud

ĝety zwiÈzane z mediami i produkcjÈ, ale temu

klientowi nie by

ïem w stanie doradziÊ, co jest dla nie-

go w

ïaĂciwe. Nic podczas tych pierwszych spotkañ

nie potwierdzi

ïo ich pierwszego dobrego wraĝenia,

jakie sprawi

ïem na nich ja i agencja — i od tego mo-

mentu wszystko sz

ïo juĝ tylko gorzej”.

„Nie by

ïo budĝetu, celów, strategii. Nie wiedzia-

ïem, jak ukierunkowaÊ mój zespóï kreatywny, nie zna-
j

Èc przyjÚtej strategii reklamowej. Klient doprowadzaï

mnie do sza

ïu — nie moĝna byïo osiÈgnÈÊ porozumie-

nia w jakiejkolwiek sprawie!”.

Cayla kiwa

ïa gïowÈ w zamyĂleniu, sïuchajÈc, jak

Steve przedstawia swój punkt widzenia na nieudan

relacj

Ú z klientem. „A co z twoim dziaïem kreatyw-

nym? Pomogli ci?” — zapyta

ïa.

„O, to zupe

ïnie inna historia. Kreatywni sÈ gorsi

ĝ rozpieszczone dzieci. Staraïem siÚ dawaÊ im wska-

zówki, ale przypomina

ïo to próby pasienia kotów. Gdy

pytali o wi

Úcej szczegóïów, staraïem siÚ wytïumaczyÊ,

ĝe klient nie zdecydowaï siÚ co do strategii. Nikt mnie
jednak nie s

ïuchaï. Powiedzieli mi tylko, ĝe do mnie

nale

ĝy ustalenie, czego chce klient, nawet jeĝeli sam

klient nie jest tego pewny. Niby jak mia

ïbym to zro-

Ê? Koniec koñców nalegaïem, ĝeby coĂ zapropono-

wali — cokolwiek — co

Ă, co mógïbym pokazaÊ klien-

towi. Tak te

ĝ zrobili”.

Czy wierzysz w magiÚ? / 23

„A

ĝ bojÚ siÚ zapytaÊ…” — sïowa Cayli zawisïy

w ciszy.

„Dlatego w

ïaĂnie tu jestem. To byïo kompletne

fiasko. Klient by

ï bardzo niezadowolony. Cholera, ja

sam by

ïem niezadowolony. Wiedziaïem, ĝe to marna

propozycja, ale nie mia

ïem nic innego”. Steve pod-

piera

ï gïowÚ rÚkami, jak gdyby ciÚĝar tego, co mówiï,

ï zbyt duĝy, by stawiÊ mu czoïa. „Mam doĂÊ caïego

tego procesu kreatywnego. Nie jestem kreatywny,
wi

Úc muszÚ polegaÊ na moim zespole, a na nich kom-

pletnie nie mo

ĝna polegaÊ. To sprawia, ĝe jestem na

z góry przegranej pozycji. W jaki niby sposób mam
zarz

ÈdzaÊ caïym tym procesem twórczym, jeĝeli nie

jestem »twórczy«?”.

„Wi

Úc co teraz zrobisz?” — naciskaïa Cayla.

„W

ïaĂnie piszÚ moje wymówienie” — powiedziaï

rzeczowo Steve.

„Hmm” — powiedzia

ïa Cayla w zamyĂleniu. „Re-

zygnujesz?”.

„Tak, zanim zostan

Ú zwolniony” — odpowiedziaï

Steve.

„Dlaczego nie zwrócisz si

Ú z proĂbÈ o pomoc do

swojego szefa?” — zapyta

ïa Cayla.

„Za pó

ěno. Co Rhonda moĝe teraz zrobiÊ? Praw-

dopodobnie stracimy tego klienta — a ona obwini za
to mnie, nawet je

ĝeli to nie jest moja wina”.

„A czyja to jest wina?” — zapyta

ïa Cayla.

Steve potrz

ÈsnÈï gïowÈ, jeszcze mocniej czujÈc,

ĝe zostaï zdradzony przez RhondÚ. „Czy to nie oczy-
wiste? Wszystko posz

ïo ěle od momentu, gdy Rhonda

24 / Czy wierzysz w magiÚ?

zostawi

ïa mnie samego. Teraz straciïem nawet wiarÚ,

ĝe jestem w stanie robiÊ rzeczy, które kiedyĂ robiïem
dobrze — opracowywanie bud

ĝetów zwiÈzanych z me-

diami i produkcj

È. Nie zdawaïem sobie sprawy, ĝe Ăwiat

reklamy to w takim stopniu bezwzgl

Údna dĝungla. Nie

Ălaïem, ĝe tak to wyglÈda” — lamentowaï Steve.

„To tak jak z magi

È” — wtrÈciïa Cayla. „KochaïeĂ

magi

Ú, gdy byïeĂ naiwny i byïeĂ w stanie zawiesiÊ swo-

È niewiarÚ. Ale teraz nie masz juĝ co do niej zïudzeñ,

poniewa

ĝ odkryïeĂ, ĝe magia to sztuczki, triki”.

„Nie jestem pewny czy jest jakikolwiek trik, który

pozwala osi

ÈgnÈÊ sukces w tym biznesie. A jeĝeli jest,

nikt nie pofatygowa

ï siÚ, by mi go pokazaÊ” — powie-

dzia

ï Steve buntowniczo.

„Nie miej mi za z

ïe, ĝe to mówiÚ, ale wyglÈda na

to,

ĝe masz mnóstwo wymówek — biedna ofiara oko-

liczno

Ăci”.

Steve’a uderzy

ïa surowa uwaga Cayli i, próbujÈc

Ú broniÊ, zapytaï: „Co masz na myĂli, mówiÈc »ofiara

okoliczno

Ăci«?”.

„Mam na my

Ăli osobÚ, która nie chce przyjÈÊ od-

powiedzialno

Ăci za sytuacjÚ, w której siÚ znajduje.

atwiej jest obwiniaÊ wszystkich wokóï, niĝ przyjÈÊ
odpowiedzialno

ĂÊ za samego siebie” — odpowiedziaïa

Cayla bez cienia skruchy.

„Chwileczk

Ú. Nie moĝesz winiÊ mnie za to, co siÚ

sta

ïo. Oczekiwania Rhondy nie byïy fair. Nie otrzyma-

ïem potrzebnego mi wsparcia ani od niej, ani od ze-
spo

ïu kreatywnego — mógïbym tak wymieniaÊ i wy-

mienia

Ê” — stanowczo stwierdziï Steve.

Czy wierzysz w magiÚ? / 25

„Czyli” — kontynuowa

ïa Cayla — „Rhonda po-

winna by

ïa wiedzieÊ, ĝe przekazanie ci klienta i da-

nie wolnej r

Úki w twojej pracy nie jest dobrym pomy-

ïem, tak?”.

Steve by

ï nieco poirytowany i zaskoczony kierun-

kiem, w którym zmierza

ïa teraz ich rozmowa. Ale

w g

ïÚbi duszy wiedziaï, ĝe w tym, co mówiïa Cayla,

ïo trochÚ prawdy.

W oczach Cayli b

ïysnÚïo zrozumienie i kojÈcym

ïosem powiedziaïa: „Czujesz siÚ teraz zdezorientowa-

ny i niepewny. Wyczuwasz,

ĝe w tym, co powiedziaïam,

jest troch

Ú prawdy, ale zaakceptowanie takiej wersji

znaczy

ïoby, ĝe to ty musisz byÊ tym odpowiedzialnym

— nie Rhonda, twój klient czy kapry

Ăny zespóï kre-

atywny. Ale jako

Ă nie wydaje ci siÚ to fair. Czujesz na-

wet pewien przestrach”.

Steve wpatrywa

ï siÚ w CaylÚ, zastanawiajÈc siÚ,

jak ta kobieta mo

ĝe to wszystko wiedzieÊ. Jakby czy-

ïa w jego myĂlach.

„Pozwól,

ĝe wyjaĂniÚ” — powiedziaïa Cayla, za-

nim Steve zd

Èĝyï o cokolwiek zapytaÊ. „Nie potrafiÚ

czyta

Ê w twoich myĂlach. BÚdÈc magikiem, jestem mi-

strzyni

È obserwacji, choÊ akurat w tej chwili nie tak

trudno ci

Ú rozszyfrowaÊ”.

Cayla przerwa

ïa w zamyĂleniu i popatrzyïa mu

prosto w oczy. „Steve” — powiedzia

ïa — „dawno te-

mu sama by

ïam w ïodzi bardzo podobnej do tej, w któ-

rej ty teraz toniesz. Na szcz

ÚĂcie dla mnie spotkaïam

wspania

ïego czïowieka znanego jako Jednominuto-

wy Mened

ĝer. To, czego mnie nauczyï, sprawiïo, ĝe

26 / Czy wierzysz w magiÚ?

w moim

ĝyciu nastÈpiïa tak cudowna zmiana, ĝe nazy-

wam to magi

È. Chciaïabym przekazaÊ tÚ magiÚ tobie”.

„Magi

Ú?” — zapytaï Steve z niedowierzaniem.

„My

ĂlÚ, ĝe potrzebujÚ czegoĂ wiÚcej niĝ dym i lustra,

ĝeby poradziÊ sobie z tym baïaganem!”.

„Nie chodzi o dymy i lustra” — o

Ăwiadczyïa Cayla

kategorycznie. „Magia pochodzi z zarz

Èdzania samym

sob

È”.

„Zarz

Èdzanie moĝe skutkowaÊ w przypadku Jed-

nominutowego Mened

ĝera, ale ja nie jestem mene-

ĝerem — a juĝ na pewno nie sïawnym menedĝerem.

Jestem pracownikiem agencji reklamowej na kierow-
niczym stanowisku ni

ĝszego szczebla i mam menedĝe-

ra, który mnie nie wspiera — w ka

ĝdym razie nie wte-

dy, gdy ma to znaczenie” — odpowiedzia

ï pospiesznie

Steve.

Cayla unios

ïa brew. „Tak wyglÈda to z miejsca,

w którym teraz jeste

Ă — siedzÈc z rÚkÈ w nocniku”.

ĂmiechnÚïa siÚ, mówiÈc to, i Steve teĝ nie mógï stïu-

Ê uĂmiechu. „Musisz odwróciÊ problem do góry no-

gami” — ci

ÈgnÚïa dalej Cayla — „tak, ĝebyĂ to ty byï

tym kim

Ă na górze. Czas, byĂ przestaï szukaÊ wymó-

wek i zacz

Èï sam sobÈ kierowaÊ”.

„Dzi

ÚkujÚ za motywujÈce sïowa otuchy, ale nie

wierz

Ú w popularnÈ psychologiÚ i cudowne Ărodki” —

powiedzia

ï Steve ponuro.

„Musisz zawiesi

Ê swojÈ niewiarÚ, tak jak robiïeĂ

to jako dziecko, widz

Èc czary i wierzÈc w nie. Musisz

uwierzy

Ê w magiÚ zarzÈdzania samym sobÈ” — po-

wiedzia

ï Cayla.

Czy wierzysz w magiÚ? / 27

„Ju

ĝ dobrze, na czym wiÚc polega ta sztuczka?”

— zapyta

ï z póïuĂmiechem Steve.

„W zasadzie s

È to trzy sztuczki. PodzielÚ siÚ nimi

z tob

È gdy bÚdziesz gotów”.

„Sk

Èd bÚdÚ wiedziaï, ĝe jestem gotów?”.

„Jeste

Ă gotów na to, by zarzÈdzaÊ samym sobÈ wte-

dy, gdy przyjmujesz odpowiedzialno

ĂÊ za swój wïasny

sukces”.

Steve namy

Ălaï siÚ przez chwilÚ, zanim odpowie-

dzia

ï. „Chodzi ci o to, ĝe muszÚ przestaÊ obwiniaÊ

Rhond

Ú, mój dziaï kreatywny oraz klienta i zapytaÊ

sam siebie, co ja sam zrobi

ïem albo czego nie zrobi-

ïem, aby odnieĂÊ sukces?”.

„Tak” — odpowiedzia

ïa. „Musisz przestaÊ myĂleÊ

o niezale

ĝnoĂci jak o przekleñstwie i zrozumieÊ, ĝe to

wspania

ïa szansa. Musisz zaczÈÊ przejmowaÊ kontro-

Ú, ĝeby zdobyÊ to, czego potrzebujesz”.

Na d

ïuĝszÈ chwilÚ zapadïa cisza — Steve rozwa-

ĝaï wyzwanie rzucone przez CaylÚ. W koñcu powie-
dzia

ï ïagodnie: „MyĂlÚ, ĝe rozumiem. Rhonda daïa mi

niezale

ĝnoĂÊ i wïadzÚ, upowaĝniïa mnie do wykona-

nia zadania, a ja zawiod

ïem, nie wykazujÈc inicjatywy

i nie chc

Èc wziÈÊ odpowiedzialnoĂci za to, by odnieĂÊ

sukces. Odgrywa

ïem rolÚ ofiary. Problem z byciem

niezale

ĝnym polega na tym, ĝe gdy coĂ siÚ nie uda, nie

masz wymówki. Nie mo

ĝesz winiÊ nikogo poza sobÈ”.

„Prawda jest taka: niezale

ĝnoĂÊ daje moc tylko

wtedy, gdy potrafisz zarz

ÈdzaÊ sam sobÈ”. Cayla po-

czeka

ïa, aĝ Steve popatrzy na niÈ. „PamiÚtaj: