plik

Dotyk Boga - Człowiek należący do Boga

(The Touch of God - The God-Possessed Man)

David Wilkerson
17 czerwca 2002
__________

Chciałbym zwrócić waszą uwagę na trzy punkty, które stanowią sedno
mojego kazania dotyczącego Bożego dotknięcia:

1. Gdy Bóg kogoś dotyka i bierze w swoje posiadanie, nie jest tylko na jakiś
czas. To przemiana na całe życie. Pan nigdy nie odda pod władanie
szatanowi tego, co do Niego należy.

2. Tych, których Bóg bierze w swoje posiadanie, również strzeże. Możemy
być chwiejni, zawodzić lub wpaść w sidła przynoszącego zniszczenie
grzechu. Lecz gdy Bóg już raz weźmie nas w posiadanie, to nigdy,
przenigdy z nas nie zrezygnuje: “Bo Pan... nie opuszcza swoich wiernych;
na wieki ich strzeże” (Ps 37:28).

3.  Tych,  których  Bóg  bierze  w  swoje  posiadanie,  przygotowuje  do  coraz
bardziej efektywnej służby. Dotyczy to również tych, którzy niegdyś służyli
Bogu, a teraz oddalili się od Niego i popadli w zniechęcenie. Możesz być
przekonany, że Bóg z ciebie zrezygnował i nie może cię już użyć. Prawda
jest  jednak  taka,  że  jeśli  jesteś  skruszony  w  sercu,  to  Bóg  nieustannie
przygotowuje  cię  do  czegoś  znacznie  większego.  Bóg  używa  nawet  tych
rzeczy, które w zamyśle szatana mają nas zniszczyć.

W wielu fragmentach Biblii widzimy, jak ten schemat powtarza się w życiu
należących  do  Boga  ludzi.  Czytamy  o  pobożnych  świętych,  którzy
popełniają  godne  pożałowania  błędy  i  grzechy.  Czasami  są  bliscy
rezygnacji, lecz Bóg z nich nie rezygnuje. Zamiast tego wciąż ich nawiedza
i  wielu  podnosi  się  z  prochów  ruin  i  zostaje  uzdrowionych.  Zaiste,  ich
najlepsze dni są jeszcze przed nimi.

To sedno tego, co chciałbym ci przekazać. Chce ci udowodnić, że gdy Bóg
już raz cię dotknie i weźmie w swoje posiadanie, to wybawi cię z każdej
pułapki zastawionej przez szatana, jeśli tylko zwrócisz się o pomoc do Pana.
Będzie cię strzegł przed gniewem diabła i użyje każdego aspektu twego
życia – włączając w to twoje błędy, problemy, próby – by przygotować cię
do czegoś wspanialszego, co wciąż jest przed tobą.

Wróć pamięcią do chwili, w której Bóg nawiedził cię, dotykając twej duszy
w  ponadnaturalny  sposób.  Przywołał  Cię  do  siebie  i  wypełnił  Duchem
Świętym.  W  tym  momencie  Bóg  złożył  ci  przyrzeczenie:  “Chcę  ciebie  i
roszczę sobie prawo do ciebie. Należysz do Mnie”. W jednej chwili przejął
kontrolę  nad  twoim  życiem  i  nic  nie  będzie  w  stanie  zmienić  tego  faktu.

Stałeś się Bożą własnością nabytą przez Niego samego: “...zbór Boży,
którego nabył przez własną krew” (Dz 20:28 BG).

Stworzyciel  wszechświata  wykupił  cię  za  cenę  własnej  krwi,  a  nic  innego
nie ma większej mocy. Tak więc pozostajesz Bożą własnością, nawet kiedy
moce  piekielne  zwodzą  cię  i  potępiają.  Szatan  może  osobiście  pochwycić
cię  w  pułapkę  rodem  z  piekła.  Jednak  dokładnie  w  momencie,  gdy  diabeł
myśli: “Mam go”, Bóg odpowiada: “Nie szatanie, nie będziesz go miał. On
należy  do  Mnie.  Wykupiłem  go.  Oddaj  teraz  Moją  własność”.  Nadal
należysz  do  Boga,  a  On  cię  strzeże  i  przygotowuje  do  czegoś
wspanialszego. Oto biblijny schemat:

1. Rozważ życie należącego do Boga

przywódcy Izraela, Mojżesza.

Mojżesz należał do Boga. Pan strzegł go w czasie każdej próby jaką
przechodził i jednocześnie przygotowywał go do wielkiego dzieła.

Mojżesz  został  dotknięty  przez  Boga  jeszcze  w  czasie  gdy  przebywał  w
domu  faraona,  w  wyniku  czego  sprzeciwił  się,  by  nazywano  go  synem
faraona:  “I  wolał  raczej  znosić  uciski  wespół  z  ludem  Bożym,  aniżeli
zażywać przemijającej rozkoszy grzechu, uznawszy hańbę Chrystusową za
większe  bogactwo  niż  skarby  Egiptu;  skierował  bowiem  oczy  na  zapłatę
[nagrodę – anglojęzyczny przekład KJV]” (Hbr 11:25-26).

Bez wątpienia Bóg dotknął życia Mojżesza, gdy ten był jeszcze w Egipcie.
Mojżesz  odrzucił  wszystko  co  pochodziło  z  ciała.  Wiedział,  że  został
powołany,  by  wybawić  Izraela  z  niewoli  i  faktycznie  zakładał,  że  izraelici
uznają go za swego wyzwoliciela, gdy pozbawił życia egipskiego nadzorcę
niewolników.  Szczepan  składa  takie  świadectwo  o  Mojżeszu:  “...  zabił
Egipcjanina.  Sądził  zaś,  że  bracia  zrozumieją,  iż  Bóg  przez  jego  ręce  daje
im wybawienie” (Dz 7:24-25).

Zamiast tego Mojżesz musiał obawiać się ze strony faraona kary za to, co
uczynił, więc uciekł z Egiptu. Jednak już w tamtym momencie całkowicie
należał do Boga. Zrezygnował ze wszystkiego w imię Chrystusa. Nie
wiedział jednak, że już za małą chwilę miał wkroczyć w długi okres,
podczas którego ukrywał się na skraju pustyni przez czterdzieści lat.

Co w życiu Mojżesza reprezentuje ten okres spędzony na pustyni? To czas,
którego doświadcza wielu należących do Boga sług. Odczuwają, że utknęli
w  jakimś  miejscu,  gdzie  wymaga  się  od  nich  czegoś  znacznie  poniżej  ich
możliwości.  Rola,  jaką  odgrywają  nie  da  się  w  żaden  sposób  porównać  z
tym,  co  w  ich  przekonaniu  zamyślił  dla  nich  Bóg.  Mojżesz  był  właśnie
takim  sługą.  Odczuwał  wagę  Bożego  powołania  nad  swoim  życiem  i
marzył,  aby  dokonywać  wielkich  dzieł  dla  Boga.  Jednak  tkwił  na  skraju
pustyni, nie mając widoków na przyszłość.

Zastanawiam się jak często Mojżesz spoglądał na swoje owce i modlił się:

“Boże,  dotknąłeś  mnie  w  tak  namacalny  sposób.  Myślałem,  że  powołałeś
mnie, by być Twoim wyzwolicielem. Dlaczego pozostawiłeś mnie tutaj? Z
pewnością  mogłeś  powierzyć  mi  coś  większego  od  pasienia  tych  kilku
owiec.  Pozwoliłeś  mi  wykształcić  się  u  najlepszych  egipskich  nauczycieli.
Pokazałeś mi wielkie rzeczy, których mogłaby dokonać Twoja ręka. Czuję
się  jednak  pominięty,  odłożony  na  półkę.  Czy  to  wszystko,  co  dla  mnie
przygotowałeś?”

Wierzę, że Mojżesz był przekonany, iż jego czas już minął. Z jego zdaniem
nikt  się  nie  liczył,  nie  odbierał  żadnego  przesłania  od  Boga.  Pogodził  się
więc  z  egzystencją  pasterza  na  krańcach  pustyni.  Lecz  Bóg  był  szczerze
oddany temu człowiekowi i przez cały ten czas, kiedy Mojżesza wypełniała
frustracja  nad  swą  marną  egzystencją,  Pan  strzegł  i  przygotowywał  go  do
znacznie większych rzeczy.

W  tym  czasie  teść  Mojżesza,  Jetro  przeszukiwał  pustynię,  wyznaczał
miejsca  obfitujące  w  wodę  oraz  punkty  nawigacyjne,  odnajdywał  szlaki.
Mojżesz  nie  zdawał  sobie  sprawy,  że  Jetro  miał  się  stać  przewodnikiem
rodu  izraelskiego  w  jego  podróży  przez  pustynię.  Jednocześnie  Pan
przygotowywał  w  ukryciu  Bożych  pasterzy  i  szkolił  ich,  jak  przetrwać  na
pustyni – wszystko po to, aby mogli zrealizować Boże dzieło, jakie na nich
czekało.

Chwilę później, Mojżesz nieoczekiwanie natknął się na gorejący krzew. Ten
krzew  był  prawdopodobnie  zwykłym  krzakiem,  nisko  pnącym  się  nad
ziemią  i  bezużytecznym.  Ale  Bóg  postawił  go  w  płomieniach  ognia  i
wydobył  się  z  niego  głos,  mówiący:  “Zdejmij  z  nóg  swoje  sandały
Mojżeszu, bo miejsce na którym stoisz jest ziemią świętą”. Następnie Pan
przemówił  wprost  do  serca  Mojżesza  i  po  zaledwie  kilku  godzinach
spędzonych przy tym krzewie, życie Mojżesza zmieniło się raz na zawsze.
Bóg pouczył go: “Idź, zgromadź ród Izraela. Powiedz faraonowi: ‘Wypuść
mój lud’.”

Oto należący do Boga człowiek, który był strzeżony i przygotowywany
przez wiele lat. Teraz z gorejącego krzewu przemawiał do niego sam Bóg.
Wszystko to miało znaczyć: “Nie zapomniałem o tobie. Przez cały ten czas
byłem z tobą. To Ja wyprowadziłem cię na pustynię, jak również strzegłem
przed faraonem. Stoisz teraz u progu znacznie większych dzieł w ramach
swej służby dla Mnie”.

Ten  gorejący  krzew  był  ogniem  Ducha  Świętego,  działającym  poprzez
naturalny  przedmiot.  Bóg  użył  bezużytecznego  krzaka  i  sprawił,  że  przez
ten  krzew  zaszły  niezwykłe  zmiany.  Być  może,  w  podobny  sposób  i  ja
jestem dziś nisko pnącym się nad ziemią krzewem, którego Bóg używa, by
przemówić  do  twojego  serca.  Pozwól  mi  zapytać:  Czy  jesteś  na  krańcach
pustyni?

Być  może  gdzieś  utknąłeś,  wykonując  nisko  płatną  pracę  i  nie  mając
nadziei, że będziesz  miał  wpływ  na  cokolwiek. Albo twoja żona, czy mąż
jest osobą niewierzącą i chwilami wasze małżeństwo poddaje próbie twoją
duszę. Wcale nie zazdrościsz innym błogosławieństwa, ale zastanawiasz się:
“Panie,  dlaczego  mnie  nie  używasz?  Dałeś  mi  serce  wypełnione

pragnieniem, by czynić coś więcej dla Twojego królestwa. Nie pomijaj
mnie”.

Bóg jest oddany tobie tak samo jak Mojżeszowi. Może jesteś sfrustrowany
swoją  marną  egzystencją.  Lecz  w  międzyczasie  Bóg  strzeże  cię  i
przygotowuje. Może nie jesteś powołany do jakiegoś wielkiego dzieła, ale
za to do chodzenia z Panem w nowym wymiarze, jakiego nigdy wcześniej
nie  doświadczyłeś.  Jesteś  również  powołany,  by  usługiwać  w  Chrystusie
tak,  jak  nigdy  dotąd.  Twoja  rola  sprowadza  się  do  uwierzenia,  że  Bóg
doprowadzi  cię  do  wyżej  położonej  świętej  ziemi.  On  chce  objawić  ci
znacznie więcej o sobie samym i rozpalić w tobie swój ogień. Chce, by ci,
którzy są wokół ciebie uświadomili sobie: “Ta osoba była z Jezusem”.

Gdy już zaczniesz Go gorliwie szukać, będziesz doświadczał cudów.
Zostaniesz przemieniony w nowego męża, czy niewiastę, a wszystko to
stanie się dlatego, że należysz do Niego. Twoje najlepsze dni są nadal przed
tobą.

2. Dawid był również człowiekiem

należącym do Boga.

W  sercu  Dawida  toczyła  się  zaciekła  walka  z  pożądliwością.  Oto  rycerz,
pogromca  olbrzyma,  namaszczony  psalmista,  król  potężnie  używany  w
rządzeniu  ludem  Bożym.  Sam  Pan  nazwał  Dawida  mężem  według  swego
serca. Jednak u samego szczytu Bożego błogosławieństwa i przychylności,
zostaje on nagle zaskoczony gwałtownym atakiem pożądliwości.

Ten  sprawiedliwy  król,  dopiero  co  odniósł  serię  zwycięstw  nad  wieloma
wrogami, odzyskał arkę przymierza i przywrócił ją na jej miejsce, otrzymał
obietnicę,  że  Pan  utrwali  jego  dom  na  wieki.  Pismo  mówi:  “...  [strzegł  -
anglojęzyczny  przekład  KJV]  Pan  Dawida  wszędzie,  gdzie  się  obrócił"  (2
Sm 8:14).

Lecz któregoś dnia, Dawid ujrzał Batszebę i został przytłoczony ogromną
pożądliwością. Popełnił cudzołóstwo i spłodził z nią dziecko. Dawid
usiłował rozpaczliwie ukryć ten okropny grzech. Manipulował, knuł intrygi
i kłamał, by to zatuszować. Ostatecznie upadł tak nisko, że przyczynił się do
śmierci męża swojej kochanki.

Gdyby prasa była znana społeczeństwom żyjącym na przestrzeni dziejów, w
każdym  przypadku  ten  okropny  grzech  Dawida  widniałby  w  nagłówkach
gazet.  Gdybyś  żył  w  jego  czasach,  prawdopodobnie  pomyślałbyś:  “Bóg
wkrótce  zrezygnuje  z  tego  człowieka.  Przecież  zgrzeszył  w  obliczu  tak
ogromnej  światłości”.  Co  jednakże  reprezentuje  dziś  upadek  Dawida?  Oto
obraz  należącego  do  Boga  sługi  zaskoczonego  przez  przytłaczającą
pożądliwość.  Szatan  próbuje  zaskoczyć  każdego  sługę,  który  poważnie
traktuje chodzenie w społeczności z Bogiem.

Czy zdarzyło ci się kiedyś, że zostałeś zaskoczony i pokonany przez

jakiegoś rodzaju pożądliwość? Miałeś czystą kartę i wzorowo chodziłeś w
społeczności z Jezusem. Uważano cię za prawego sługę, za kogoś
rozmiłowanego w Bogu. Ale szatan ani na chwilę nie spuszczał cię z oka,
wycelował w ciebie i wystrzelił piekielny arsenał ognistych strzał.

Być  może  twoim  upadkiem  było  cudzołóstwo,  a  może  pornografia  albo
potajemne  pijaństwo.  Tak,  jak  to  było  w  przypadku  Dawida,  twój  grzech
odnalazł  cię  i  zostałeś  zdemaskowany.  (Mam  posługującego  przyjaciela,
który  tego  doświadczył.  Kiedy  podczas  swej  podroży  z  posługą  duchową
spędzał  noc  w  hotelu  spostrzegł,  że  jest  kuszony  przez  okropną
pożądliwość. W końcu poddał się jej i zamówił film pornograficzny. Ale w
przeciągu zaledwie kilku minut jego grzech został ujawniony.)

Być  może  powiesz:  “W  moim  życiu  nie  ma  takiego  grzechu.  Żyję  w
czystości”. Ale, co z korzeniem wszystkich grzechów, jakim jest niewiara?
Może dotarłeś do miejsca zwycięstwa, jakiegoś szczytu w swoim chodzeniu
w wierze. Czułeś, że przebiłeś się na drugą stronę i dotarłeś do Boga. Lecz
nagle,  ni  stąd,  ni  zowąd,  zostałeś  przytłoczony  niewiarą.  Dręczyła  cię
depresja,  lęk,  niepokój,  a  nawet  złość  na  Boga.  W  jednej  chwili  zacząłeś
wątpić, czy Bóg jest obecny w twoim życiu. Powiadam ci, że sama ta myśl
to pułapka zastawiona przez szatana. Wróg nie pragnie niczego więcej, jak
tylko zniszczyć wiarę każdego należącego do Boga wierzącego.

Nie ważne jakiej niegodziwości  się  dopuściłeś.  Nie  ma  takiego grzechu  w
twoim życiu, który spowodowałby, że Bóg z ciebie zrezygnuje. Nadal jesteś
Jego  wykupioną  własnością.  Choć  Dawid  pogardził  Bogiem,  popełniając
cudzołóstwo,  Pan  nie  opuścił  go.  Pismo  mówi  nam:  “Wtedy  Pan  posłał
Natana  do  Dawida”  (2  Sm  12:1).  Podczas,  gdy  Mojżeszowi  zostało
postawione  wyzwanie  w  postaci  gorejącego  krzewu,  Dawid  został
skonfrontowany  przez  proroka.  Natan  wskazał  na  niego  i  powiedział:
“Jesteś  tym  mężem,  który  zgrzeszył.  Popełniłeś  cudzołóstwo”.  W  jaki
sposób  zareagował  Dawid?  Ukorzył  się,  wyznając:  “Zgrzeszyłem  wobec
Pana” (2 Sm 12:13).

Dawid poniósł straszne konsekwencje swojego grzechu. Jednak Bóg strzegł
go w tej życiowej próbie. Po tym jak Natan poddał Dawida konfrontacji,
powiedział królowi: “Pan również odpuścił Twój grzech” (2 Sm 12:13). W
istocie, po swoim upadku Dawid był przygotowywany do jeszcze większej
służby. Jego głos słychać było w kraju jak nigdy dotąd. Dziś czytamy jego
namaszczone słowa w Psalmach. W rzeczy samej, Słowo, które Bóg objawił
Dawidowi poprzez jego próbę jest treścią kazań do dnia dzisiejszego.

Niestety,  Saul,  poprzednik  Dawida,  nie  był  tak  strzeżony  jak  Dawid.  Saul
również  został  dotknięty  przez  Boga  i  Duch  Pański  nim  zawładnął.  Lecz
Saul  sprzeciwiał  się  wszelkiemu  słowu  wypowiedzianemu  pod  jego
adresem  przez  proroka  Samuela.  Zamiast  ukorzyć  się,  Saul  pozwolił,  by
zgorzknienie i gniew wobec Boga wzrastały w nim. Pan próbował dotrzeć
ponownie  do  Saula  w  Ramie,  wylewając  na  niego  Ducha  Świętego.  Lecz
Saul  zamknął  się  na  to  działanie.  Całkowicie  zrezygnował  z  Boga,
zwracając się po poradę do czarownicy.

Faktem jest, że Bóg nigdy cię nie zostawi. Jeśli znalazłeś się w sidłach

grzechu, On postawi cię “twarzą w twarz” przed przekonywującym słowem
proroczym. Wielokrotnie powtarzałem, że nigdy nie twierdziłem, iż jestem
prorokiem.  Lecz  teraz  wiem,  że  usługuję  jako  prorok  wielu  czytelnikom
tego  kazania.  Jestem  twoim  Natanem  i  oświadczam  ci:  “Jeśli  wyznasz  i
porzucisz  swój  grzech,  jeśli  zaufasz  Bogu,  że  wypełni  względem  ciebie
obietnice  zawarte  w  Nowym  Przymierzu,  to  doświadczysz  nie  tylko
przebaczenia i odnowy, lecz najlepsze, najbardziej owocne dni będą jeszcze
przed tobą”.

3. Piotr był człowiekiem

prawdziwie należącym do Boga.

Ten należący do Boga uczeń popełnił największy grzech z możliwych. To,
że Mojżesz uciekł i ukrył się przed Bogiem, a Dawid pogardził Panem, to
nie to samo. Najgorszej rzeczy dopuścił się Piotr, zapierając się, że zna
Chrystusa. Nawet przeklął swego Pana.

Jezus  powiedział,  że  jego  dobry  przyjaciel  Piotr  jest  skałą.  Ten  odważny
uczeń  nawet  chodził  z  Panem  po  wodzie.  Ze  śmiałością  przysięgał,  że
gotów  umrzeć  za  swojego  Mistrza.  Jednak  później,  gdy  Piotr  został
oskarżony  o  bycie  uczniem  Chrystusa,  chłodno  odpowiedział  tymi  słowy:
“Nie  znam  tego  człowieka”  (Mt  26:72),  a  gdy  tłum  nalegał  “począł
przeklinać i przysięgać, mówiąc: Nie znam tego człowieka” (Mt 26:74 BG).

Czy potrafisz wyobrazić sobie tę okropną scenę? Gdybyśmy znali Piotra,
pomyślelibyśmy: “To koniec, Piotr jest skończony. Przeklął oblicze samego
Boga i zaparł się Jezusa, dopomagając w ten sposób w Jego ukrzyżowaniu.
Nie ma dla niego żadnej nadziei. Bóg musi z niego zrezygnować.”

Szatan z pewnością napawał się upadkiem Piotra, wołając: “Mam cię. Teraz
jesteś mój." Lecz Bóg nie zrezygnował ze swego prawa własności.
Zamierzał strzec Piotra i zawołał: “Nie diable, on jest Moją własnością.
Spójrz tylko, co z nim uczynię.”

Podczas, gdy Mojżesz stanął twarzą w twarz przed gorejącym krzewem, a
Dawid  przed  prorokiem,  Piotr  został  skonfrontowany  przez  Ducha
Świętego.  Duch  Święty  przypomniał  mu,  co  powiedział  mu  Chrystus:  “I
wspomniał  Piotr  na  słowa  Jezusa,  który  powiedział:  Zanim  kur  zapieje,
trzykroć się mnie zaprzesz. I wyszedłszy gorzko zapłakał” (Mt 26:75).

Duch Święty zstąpił na Piotra, przekonując go o grzechu i zmiękczając jego
serce, które zostało złamane, a jego duch skruszony. Zaledwie kilka tygodni
później widzimy całkowicie odmienionego Piotra. Ten człowiek odważnie
głosił ewangelię w dzień Zielonych Świątków stojąc przed 3,000 ludzi. Ten
sam uczeń, który stchórzył przed jakąś służącą, był teraz nieustraszonym i
namaszczonym ewangelistą pełnym ognia.

Oto pierwszorzędny przykład tego, w jaki sposób Pan strzeże i
przygotowuje to, co do Niego należy. Czy dostrzegasz już ten schemat?

Piotr był przygotowany nawet w czasie, gdy zapierał się Jezusa. Bóg obrócił
na swą chwałę to, co w zamyśle diabła miało stać się wielkim złem. W jaki
sposób?  Ci  sami  kapłani,  którzy  widzieli  Piotra  zapierającego  się  Jezusa,
ujrzeli  jak  ten  sam  człowiek  powstał  i  głosił  o  zmartwychwstałym
Chrystusie.  Święta  odwaga  Piotra  wprowadziła  ich  w  zdumienie:  “Ten
człowiek  był  z  Jezusem,  którego  sam  się  zaparł.  Co  za  moc  prowadzi  i
namaszcza go?”

4. Bóg poprzysiągł ochronę i owocne życie

wszystkim, którzy do Niego należą.

Poprzez  przymierze  Pan  przysiągł  ratunek  i  odnowę  dla  upadłych,
zranionych sług, którzy do Niego należą. Czy możesz szczerze powiedzieć,
że  Bóg  sprawił,  że  stałeś  się  Jego  własnością?  Pamiętam  ten  dzień,  kiedy
sam  tego  doświadczyłem.  Brałem  udział  w  spotkaniu  namiotowym,  a
miałem  wtedy  osiem  lat.  Duch  Boży  zstąpił  na  mnie,  biorąc  w  posiadanie
moje ciało, umysł, duszę oraz ducha. Powołał mnie, by głosić Jego Słowo.

Ponieważ  Bóg  wziął  mnie  wtedy  w  swoje  posiadanie,  strzegł  mnie  przez
wszystkie te lata. Wybawiał mnie z każdej zasadzki, jaką szatan zastawił na
mojej  drodze.  Każda  z  tych  demonicznych  pułapek  mogła  zniszczyć  moją
służbę i zrujnować moje życie. Ponieważ jednak Bóg wziął mnie w swoje
posiadanie,  za  każdym  razem  wkraczał,  ogłaszając:  “Nie  oddam  ci  go
szatanie”.  Teraz,  w  wieku  siedemdziesięciu  jeden  lat,  wiem,  że  moje
najlepsze  lata  są  jeszcze  przede  mną.  Widzę  również,  że  wszystkie  moje
próby przygotowały mnie właśnie na ten czas.

Przed laty doświadczyłem najciemniejszego okresu w swej służbie. Byłem
atakowany przez wszelkiego rodzaju pokuszenie z piekła rodem. Moja żona
Gwen  z  powodu  swojej  choroby  poddana  była  ogromnej  presji.
Najciemniejszy  scenariusz,  jaki  mógłbym  sobie  wyobrazić  dla  swojej
służby,  zrealizował  się  właśnie  w  tamtym  okresie.  W  pewnym  momencie
moi współpracownicy zaczęli mnie opuszczać. Obawiałem się głosić Słowo,
gdyż  dostrzegałem  tak  wiele  hipokryzji  we  własnym  życiu.  Czułem  się
nieczysty i niegodny.

Ból,  jaki  odczuwałem  w  tym  czasie  był  nie  do  opisania.  Siedziałem  w
kościele  błagając:  “Boże,  ześlij  mi  słowo,  jakąś  osobę,  coś,  co  może
uśmierzyć ten ból w moim wnętrzu. Powiedz mi proszę, gdzie popełniłem
błąd. Dlaczego szatan policzkuje mnie w ten właśnie sposób? Błagam cię,
uwolnij  mnie  z  tej  zasadzki.”  Myślałem,  że  jestem  skończony,  całkowicie
skonany.  Czułem,  że  Bóg  ma  pełne  prawo,  by  odebrać  mi  swoje
namaszczenie, gdyż byłem takim nieudacznikiem.

To  właśnie  w  czasie  tego  ciemnego  okresu  Bóg  przysłał  do  mnie  męża
Bożego,  proroka  Leonarda  Ravenhilla.  Ten  człowiek  łagodnego  serca
ofiarował  mi  książkę i powiedział: “Dawidzie,  Bóg posłał mnie  do ciebie.
Masz tu książkę, przeczytaj ją, a odmieni to twoje życie.”

I tak też się stało. Była to książka “Chrześcijanin w pełnej zbroi” autorstwa
purytańskiego  pisarza  Williama  Gurnalla.  Po  przeczytaniu  zaledwie  20
stron, padłem na twarz. Słowa Gurnalla wstrząsnęły mną do szpiku kości i
rozbudziły  moją  duszę.  Zrozumiałem:  “Panie,  nie  znam  Ciebie  tak
dogłębnie,  jak  ten  człowiek”.  Bóg  użył  tego  doświadczenia,  by  odnowić
mego  ducha  i  powołanie.  Objawił  mi:  “Dawidzie,  kocham  cię  i  wcale  cię
nie  opuściłem.  Chcę  jednak,  żebyś  rozprawił  się  z  kilkoma  sprawami  w
swoim  życiu.  Chcę  również,  byś  zrozumiał,  że  twoje  najlepsze  dni  są
jeszcze przed tobą.”

Bóg  nigdy  ze  mnie  nie  zrezygnował. W  rzeczywistości  pozwolił  mi  upaść
tak  nisko,  abym  mógł  uśmiercić  wszelką  ufność  pokładaną  w  ciele.  Przez
cały  ten  czas  wiedziałem,  że  On  mnie  strzeże,  gdyż  Jego  duch  nie
przestawał szeptać do mnie: “Kocham cię”.

Ostatecznie Duch Święty wybawił mnie, objawiając mi Boże obietnice
zawarte w Nowym Przymierzu. Uwolnił mnie, otwierając mi oczy na
poręczoną przez Pana przysięgę, że będzie dla mnie Bogiem: przebaczając
mi, okazując miłosierdzie i oferując wybawienie. On zaspokoił każdą moją
potrzebę.

Oto obietnice Nowego Przymierza,

które poprzysiągł nam Bóg.

Czy jesteś owładnięty jakimś usidlającym grzechem? Czy jesteś
przekonany, że ten nałóg cię zniszczy? Obietnice Bożego przymierza
przyniosły mi wolność, odpocznienie
oraz zwycięstwo.

1.  Bóg  obiecał  poskromić  wszystkie  nasze  grzechy.  “...  zmyje  nasze  winy;
wrzuci  do  głębin  morskich  wszystkie  nasze  grzechy”  (Mi  7:19).  Słowo
przetłumaczone jako zmyć oznacza tutaj poskromić, pokonać. Pan obiecuje
uśmiercić  i  usunąć  wszystkie  nasze  grzeszne  nałogi  i  warownie  poprzez
wiarę i prawdziwą pokutę.

2.  Bóg  obiecał  sprawić,  że  będziemy  chodzić  w  świętości.  Czy  myślisz
sobie: “Chcę być wolny, ale nie jestem na tyle zdeterminowany, by porzucić
swój  grzech”?  Pan  odpowiada:  “...  oczyszczę  was...  i  dam  wam  serce
nowe...  mojego  ducha  dam  do  waszego  wnętrza  i  uczynię,  że  będziecie
postępować według moich przykazań, moich praw będziecie przestrzegać i
wykonywać je” (Ez 36:25-27).

3. Pan obiecał nigdy nie opuścić tych, którzy są Jego własnością. Bóg karci
nas  za  nasze  grzechy,  ale  nigdy  nie  opuszcza  swojego  potomstwa:  “Jeżeli
znieważą ustawy moje i nie będą przestrzegali przykazań moich, to ukarze
rózgą przestępstwo ich... ale łaski mojej nie odmówię mu, ani też nie złamię
wierności  mojej;  nie  naruszę  przymierza  mego  i  nie  zmienię  słowa  ust
moich...  Potomstwo  jego  trwać  będzie  na  wieki,  a  tron  jego  jak  słońce
przede mną” (Ps 89:32-37).

4. Pan obiecał umieścić swą bojaźń w naszych sercach. “... w ich serce
włożę bojaźń przede mną, aby ode mnie nie odstąpili [nie odstąpią już ode
mnie – anglojęzyczny przekład KJV]” (Jr 32:40).

Chcę  skierować  me  słowa  bezpośrednio  do  tych,  którzy  zmagają  się  z
ukrytym  grzechem,  rozpaczą  lub  duchowym  znużeniem:  jedyną  rzeczą
oddzielającą  cię  od  całkowitego  zwycięstwa  jest  niewiara.  Bóg  przysiągł
ofiarować ci wszelką moc, jakiej tylko potrzeba, by przestrzegać każdego z
Jego  słów.  W  rzeczy  samej,  Pan  dał  ci  te  obietnice  przymierza,  byś
zaprzestał prób pokonywania grzechu przy użyciu własnych sił.

Oto klucz do zrozumienia Nowego Przymierza: Bóg nie zna żadnych granic
ani ograniczeń. To my ograniczamy Pana poprzez własne zawężone
rozumowanie. Lecz On dał nam swe obietnice przymierza, abyśmy zrzucili
kajdany, które na Niego nakładamy.

W  ogrodzie  Eden,  szatan  użył  nie  znającej  ograniczeń  natury  Boga,  by
zwieść Adama  i  Ewę.  Powiedział  im:  “Możecie  być  jak  Bóg.  On  nie  zna
granic,  żadnych  ograniczeń.  Wy  też  możecie  to  osiągnąć.”  (Z  tego  oto
kłamstwa  zrodziła  się  fałszywa  doktryna,  która  głosi:  “Możesz  dokonać
wszystkiego, co tylko jesteś w stanie zrodzić w swoich myślach. Jeśli tylko
potrafisz to sobie wyobrazić, możesz też to osiągnąć.”)

Pan musiał zesłać swoje prawo, by pokazać ludzkości, że nie możemy być
tacy, jak Bóg. Po prostu nie jesteśmy w stanie pokonać wszystkich granic i
ograniczeń,  jakie  istnieją  w  naszym  ciele.  Tak  więc  Bóg  użył  prawa,  by
pomóc  nam  rozpoznać  naszą  całkowitą  bezsilność.  Jezus  również
demonstrował  tę  prawdę.  Nałożył  na  samego  siebie  ograniczenia  ciała,
proklamując:  “Bez  Ojca  nie  potrafię  niczego  uczynić”.  Jednak  Chrystus
przyszedł także, by objawić nam, że każdy wierzący, który ufa Panu może
sięgnąć  po  następującą  obietnicę  Nowego  Przymierza:  “Będę  twoim
Bogiem bez żadnych granic i ograniczeń”.

Może  myślisz,  że  twój  niezbawiony  małżonek  czy  małżonka  nigdy  nie
zwróci się ku Chrystusowi. Lecz Bóg mówi: “Ograniczasz Mnie. We Mnie
nie  ma  granic.”  Na  podobnej  zasadzie  w  pewnym  okresie  czasu  kościół
myślał,  że  komunizm  zacznie  w  końcu  władać  nad  światem.
Rozumowaliśmy w następujący sposób: “Pan nie jest w stanie działać pod
rządami tak bezbożnej dyktatury”. Lecz tym samym ograniczaliśmy Boga.
W swoim czasie Bóg doprowadził ten system do upadku, rozpoczynając od
Muru  Berlińskiego.  Powiew  Jego  Ducha  odczuwalny  był  w  całej  Europie
wschodniej oraz Rosji.

Chrześcijanie  podobnie  myśleli  w  przypadku  “kurtyny  bambusowej”.
Nałożyliśmy  ograniczenia  na  Bożą  możność  wstrząśnięcia  Chinami.  Lecz
dziś ta ogromna nacja nosi w sercach ogień rozpalony przez Ducha Bożego.
Włożyliśmy  również  ograniczenia  na  Boga  w  przypadku  Kuby.  Lecz
całkiem  niedawno  widziałem  film  dokumentalny,  informujący  o  100,000
kubańskich Metodystów przepełnionych ogniem Ducha Świętego.

Powiadam wam, Bóg nie zna żadnych granic, żadnych ograniczeń, nawet w
świecie Islamu. Boże przebudzenie może zdarzyć się wszędzie, gdzie tylko

Panu się spodoba. Może wydarzyć się w twoim domu, gdzie doświadczać
go będą twoje dzieci, a nawet pośród twoich nienawróconych bliskich. Bóg
może w każdej chwili zmieść z powierzchni ziemi aborcję i pornografię.
Naszym zadaniem jest jedynie zaniechać tego, co może zrodzić w myślach
nasze ciało i podporządkować się wiernym obietnicom Boga. Musimy Mu
uwierzyć w kwestii cudów.

Gdy stawiasz czoła swojemu zmaganiu, pamiętaj, że Bóg nie zrezygnuje z
ciebie.  On  nazywa  cię  swoim  przyjacielem  i  wciąż  trzyma  na  tobie  swą
rękę,  a  prosi  cię  jedynie  o  pokutujące  serce  i  całkowite  zaufanie  Jego
obietnicom. Musisz jednak wziąć sobie do serca to ostrzeżenie: pomimo, że
Bóg z ciebie nie zrezygnuje, ty możesz zrezygnować z Niego. A to prowadzi
do  zatwardziałości  serca.  Pamiętaj  o  przykładzie  Saula.  Gdyby  tylko  ten
człowiek o zatwardziałym sercu zwrócił się do Pana zamiast do czarownicy,
Bóg by go zbawił.

Właśnie  teraz  stajesz  zarówno  przed  gorejącym  krzewem  jak  i  proroczym
głosem. Mocno wierzę, że Duch Święty przemawia do ciebie poprzez moje
słowa,  ogłaszając:  “Oto  godzina  twojej  wolności.  Nie  odkładaj  tego
przesłania, pozostając z nieprzemienionym sercem. Nie pozwól sobie na to,
by  odejść  z  ciężarem  jakiegokolwiek  zniechęcenia,  zniewolenia,  warowni,
poczucia  winy  czy  też  usidlającego  grzechu.  Zamiast  tego  uchwyć  się
obietnic Nowego Przymierza. Należysz do  Boga,  a  On  cię potrzebuje. Już
wkrótce  wyprowadzi  cię  na  zielone  niwy  i  nad  spokojne  wody.  Tak  więc
przyjmij teraz przez wiarę Jego miłość, moc, przebaczenie i wolność. Twoje
najlepsze dni są jeszcze przed tobą”.

“Bo nie odrzuci Pan ludu swego, a dziedzictwa swego nie opuści” (Ps
94:14).

---
Wykorzystano za zgodą World Challenge, P. O. Box 260, Lindale, TX
75771, USA.

COPYRIGHT/OGRANICZENIA WYNIKAJĄCE Z PRAW AUTORSKICH:

Plik ten jest wyłączną własnością World Challenge. Nie może być zmieniany i poprawiany w żaden sposób. Może być
powielany jedynie w całości i wprowadzany do obiegu jako "freeware", za darmo. Każde powielanie tego pliku musi
zawierać wzmiankę na temat praw autorskich (np. "Copyright (c) 2005 by World Challenge"). Plik ten nie może być
odsprzedawany lub używany do wzbogacania innych sprzedawanych produktów bez pozwolenia World Challenge.
Dotyczy to całej zawartości, z wyjątkiem kilu krótkich cytatów. W każdym przypadku należy powoływać się na
Copyright (c) 2005 by World Challenge, Lindale, Texas, USA.

Document Outline