Tablica 15
Życie w getcie
Brama do getta krakowskiego
od strony Rynku
Podgórskiego. Krakowskie
getto otoczone było
charakterystycznym murem
przypominającym kształtem
żydowskie płyty nagrobne -
macewy.
Chaim Rumkowski, prezes
Judenratu w getcie łódzkim
witający szefa Głównego
Urzędu Bezpieczeństwa
Rzeszy H. Himmlera, 5
czerwca 1941.
Dzieci żydowskie
przekraczające mur getta
Kolumna żydowskiej Służby
Porządkowej (OD) podczas
przemarszu przez
warszawskie getto.
Żydzi krakowscy
odśnieżający ulice w ramach
prac przymusowych. Ludność
żydowską traktowano jako
źródło darmowej siły
roboczej. W ramach
obowiązku pracy
wykorzystywano ich m.in.
przy oczyszczaniu miast, w
warsztatach i
przedsiębiorstwach
przejętych pod zarząd
niemiecki dając minimalne
wynagrodzenie i przydział
żywności.
Przesiedlanie krakowskich Żydów do
getta. Widok na most im. J.
Piłsudskiego, 3 marca 1941. Do
krakowskiego getta, które utworzono
jako jedno z ostatnich dużych gett,
przesiedlono blisko 70 tys. Żydów.
W 1940 roku Żydzi zostali
przesiedleni do specjalnie
wyznaczonych zamkniętych
dzielnic - gett. Na rozkaz Niemców
utworzono Rady Żydowskie
(Judenrat) i policję żydowską,
które jako organa administracyjne
w gettach zostały zmuszone do
kolaborowania z hitlerowcami w
ich polityce zagłady Żydów. W celu
utrzymania w gettach pozorów
normalności pozwolono na krótko,
aby funkcjonowały w nich szkoły,
kina i restauracje. Jednakże
Niemcy stopniowo pogarszali
warunki życia w gettach, które
stały się siedliskiem chorób i
śmierci głodowej. Coraz więcej
ludzi było przymusowo
przesiedlanych do gett, a
ograniczone przydziały żywności
zmuszały ludzi do szmuglu,
korupcji i kolaboracji, co było
warunkiem przeżycia.
1
