. 1 .

    Wyłącznie w taką noc mogło się wydarzyć, coś równie niebywałego. Na wzgórzu 
od wieków uznanym przez jednych za przeklęte, przez innych za święte.

    Pioruny walczą ze sobą i jednoczą się, żądła błyskawic omijają jednak, szczyt 
wzgórza. Grzmoty przetaczają się dostojnie gdzieś, hen, w górze.

    Samotny rycerz nic sobie nie robi sobie z deszczu, mroku i wiatru. Dzisiejsza noc 
jest tą, którą obrał na zaślubiny, ze swoją panią. Właśnie Wybranka jego serca stoi 
przed nim i słucha, w pełni świadoma, że jest jedyną istotą, przed którą klęczy on - 
najdumniejszy z dumnych.

    - Przysięgam na mój miecz, honor i imię. Klnę się na ciemność i światło. 
Przywołuję na świadków śmierć, bogów i te pioruny - wzniósł dłoń. - Że do końca 
moich dni pozostaniesz jedyną, którą będę miłował. Nie pozwolę byś kiedykolwiek 
cierpiała. Jeśli coś mi cię zabierze, przemierzę świat cały, świat by cię odzyskać. 
Nigdy nie skalam się żadną inną. Nie poddam się nikomu, ani niczemu. Nie złamie 
mnie zwątpienie, ni pogarda, ni człowiek czy... - głos uwiązł mu w gardle. Łzy 
wielkie i szczere spłynęły po znaczonych bliznami policzkach.

    Otarła je delikatnie.

    Opanował wzruszenie, uśmiechnął się nawet. By dopełnić rytuału musiał 
wypowiedzieć wszystkie słowa.

    - ...demon. Porzucę wszystko, gdy tego sobie zażyczysz. Pokonam każdego człeka, 
monstrum i bogów samych, jeśli staną mi na przeszkodzie...

    Silniej oparł się na mieczu.

    - ...w zamian nie żądam niczego.

    Po wyznaniu spuścił głowę, na pierś, by za chwilę śmiało ją unieść, dostrzec. Był 
przekonany, że ona, - wymarzona i wyśniona, należy wyłącznie do niego.

    Zaślepienie nie pozwoliło dostrzec. Nie zwrócili uwagi, jakże pioruny przyczajone 
po ostatnim grzmocie, od którego zatrzęsła się ziemia, zebrały się w większą wiązkę.

    Z nieba wyskoczyły dwa ogniste krzewy.

    Skupiły się nad wzgórzem. Przemieniwszy się w dwie szponiaste, kostropate 
łapska otoczyły kobietę i wzbiły na powrót w chmury.

    Rycerz nie słyszał, tylko patrzył. I nie wierzył w to, co zobaczył.

    Nie mógł uwierzyć. Nie pojmował co się stało. Rycerz Dopiero po chwili zerwał 
się jak opętany. Zaczął wygrażać niebu i wykrzykiwać obelgi. Walczył z niewidzialną 
armią. Nie zważał, że w szaleństwie sam siebie ranił.

    W końcu wyczerpany padł. Krew i łzy zmieszały się z błotem. Wewnętrzny Szloch 

rozdzierał jak konie ciągnące członki waleczne, zaprawione bojach serce, które raz 
przystawało, bądź trzepotało szaleńczo. Niebezpiecznie rozchybotany umysł nie mógł 
pogodzić się z tym, co się stało. jaką poniósł. Wszystkie słowa wydały się nagle 
jałowe i puste. Obłęd z każdą chwilą mocniej go ogarniał., Rycerz ani z nim walczył, 
ani mu się poddawał. Zatracił poczucie czasu.

    Podświadomie ciągle odczuwał obecność ukochanej i zapewne dzięki temu 
pozostał wśród żywych.

    Do świata trzeźwiej myślących przywróciło go bolesne szturchnięcie w bok. Potem 
usłyszał słowa, które z trudem zaczął pojmować.

    - Dyć mówiłem, nie żyw. Nie dycha, nie rucha się, znać nie żyw! - Darł się ktoś lub 
coś. - Dalej! Z blach obedrzem! Ścierwo psom i sępom zostawim!

    - Czekaj psubracie, toż to jakiś pan możny! Tak się nie godzi! - dodał drugi głos.

    - Na co tu czekać?! Nawet jak żyw, dobić trza i bogactwo zabrać - zawyrokował 
trzeci. - Za samego konia i miecz ze trzy zimy przeżyjem!

    Z nagła otwarte oczy ze zdziwieniem napotkały jasność dnia.

    Musiałem przeleżeć, gryząc ziemię całą noc. A tymczasem Vidiana...

    - Konia ja biere!

    - Po moim trupie, łachudro!

    Skąd te Nieznośne wrzaski nie ustannie znośne wrzaski?

    - Kto go najpierwszy zoczył?! - Powrócił pierwszy głos. - Wara wam psiejuchy! 
Jak wam co dam, to z mojej łaski!

    Co za demony tak krzyczą?

    Prostackie gęby. Oczy, aż wypukłe od żądzy i strachu zarazem. Jednakowo brudne 
koszule i portki, jednako zalatujące gorzałką oddechy.

    Ci zachłanni głupcy o mnie się spierają... Na pewno zabrali też Vidianę. Zemsta! 
Zemsta!

    Jak nocne pioruny z nieba, tak on poderwał się z ziemi.

    - Zemsta!!!! - Miecz zalśnił światłem przeklętych błyskawic.

    Wieśniacy jeszcze nie do końca pojęli, co się dzieje, a już pierwsze, niedokładnie 
odrąbane łebramię, zawisło na strzępach szyi bezwładnie. Zaskoczony chłop ciało 
zrobiło dwa kroki w tył., nim bluzgając z potwornej rany krwią runęło. Z rany bluzgał 
krwawy potok.

    Na nic zdały się kije i widły, Norn Rijter rozpoczął rzeź.

    Jeden z chłopów, znać bystrzejszy od innych, rzucił się do ucieczki.

    Pchnięcie i ostrze dosięga kolejną ofiarę, która odruchowo powstrzymała 
wypływające wnętrzności. Miecz tymczasem już jak cielaka rozpruwał chłopa 
stojącego za plecami rycerza. z tyłu.

    Któryś, choć trząsł się, wzniósł widły. Zwierzęcy strach nie pozwolił prosić o 
łaskę. chciał się bronić. Pierwszy cios zręcznie zablokował. Krzyknął coś 
niezrozumiale i w nagłym przypływie odwagi ruszył do ataku.

    Ostatniego w swoim życiu.

    Dwa zwinne ruchy i ramiona, wciąż dzierżące widły, legły na murawietrawie. 
Czarnozbrojny nie poprzestał. Krok, półobrót i finalny zamach szybki niczym 
mgnienie. Między zaciśnięte pięści upadła i głowa. Zielona

    Uciekający nawet się nie obejrzał. Panika niosła go szybciej od umykających spod 
stóp zajęcy. Nie zobaczył pogromu towarzyszy, ani jak ten, który powstał z martwych 
schyla się, by wyciągnąć coś zza cholewy.

    Szybko wycelował. Trafił! Idealnie między łopatki!.

    Uciekinier zrobił z rozpędu jeszcze dwa susy i zwinąwszy się w pałąk upadł. Nie 
zdążył ani wyszeptać, ani wykrzyczeć imion swych bogów,. a już nNie żył.

    Siewca śmierci zamarł w bezruchu. Bez wzruszenia przyjrzał się ludziom, których 
pokonał, wymordował.

    Bez wzruszenia? Dalibóg nie! Mord rozbudził bestię. Krew zagotowała się w 
żyłach Rudolfa. Jedyne czego pragnął, to wyrżnąć więcej tych potworów, które 
zabrały, ukradły jego ukochaną.

    Wciąż słysząc w głowie jedno słowo "zemsta" - które na nowo nadające znaczenia 
sens jego czynom, wytarł miecz. Z ciała człowieka, który próbował uciec wyjął nóż. o 
jednego z leżących. Podszedł do naiwnego, który odbiegł kilkanaście metrów. 
Odebrał ciału nóż.

    Stanął na chwilę. Zatrzymał się, lecz nie po to jednak, by pomodlić się za 
martwych. Rozważał, dokąd ma się udać, by ją odnaleźć.

    Za plecami, miał skały. Dalej, niedostępne góry. Przed sobą, łagodnie opadający 
stok, kończący się lasem.

    Wśród drzew i krzewów mignęła czerwień.

    Czy to aby nie kolejny demon? Bardziej stwierdził niż zapytał. A czy tam, za lasem 
to nie dymy osady? Pewnie tam ją trzymają!

    I już wiedział, gdzie szukać. Ruszył po przywiązanego opodal konia.

    Zmęczone całonocnym staniem zwierzę, radosnym rżeniem przywitało pana. Ten , 
gdy już go dosiadł bez zwłoki dosiadł go, i od razu skierował się na wschód. Ku 
osadzie, której mieszkańcom poprzysiągł śmierć.

    Nie wiedział, że wieści dotrą znacznie wcześniej.

   - Tatku! Tatku!!

    Przenikliwy krzyk oderwał pracujących od zajęć. Wzywany odłożył młot i skinął 
pomocnikom by pracowali dalej. Podkuwali wyjątkowo niespokojnego konia, a tu ten 
szczyl głowę zawraca. Ojcowskie serce nie mogło jednak zignorować wołania.

    Drobny jasnowłosy chłopiec odziany w czerwoną kamizelkę, wbiegł na podwórze 
kuźni. Wpadł jak bomba w ramiona ojca. Kowal, zwany Podwalikiem, przygarnął 
chłopaka do piersi ruchem szorstkim, lecz znaczonym miłością.

    Gdy pierwsza fala szlochu minęła, zabrzmiały surowe słowa:

    - No gadajże, ino mig! Co się stanęło! Pożar we wsi? - Wyobraźnia podsuwała 
najgorsze wizje. - Pani matka chora!? Czemuż oczy wytrzeszczasz? Ojcaś nie 
poznajesz? Gadaj, bo skórę złoję! - zagroził na koniec.

    Z obawy przed ojcowskim gniewem i wspomnieniem tego, czego przed chwilą 
były świadkami, oczy dziecka przemieniły się w dwa spodki. Zdarzenia przekroczyły 
granicę pojmowania paroletniego dziecka. Jedyne co chłopak był zdolny zrobić, to 
wskazać na drogę. Po czym znów zapłakał, dodatkowo szczękając zębami.

    Kowalowi wydawało się to niepojęte! Jego syn, prawie mężczyzna, co to już sam 
krowy pasał, płacze i drży jakby mu rodzicieli ubili.

    Krzyknął do pomocników, że sami robotę kończyć mają i ruszył w stronę wsi. 
Czując, że trzymana dłoń syna zaciska się, szloch wzmaga i chłopak za nic sam nie 
pójdzie, zatrzymał się. Z delikatnością, o którą trudno byłoby posądzać tak potężnego 
mężczyznę, wziął dzieciaka na ręce. Szkrab objął ojcowską szyję, wtulił twarz w 
ramię i wypłakiwał z siebie całą grozę.

    Do chaty nie było daleko, lecz już na drodze opadli ich starzy znajomi - dzieci i 

psy. Pierwsze, obawiając się gniewu kowala, szły w prawie nabożnym milczeniu. 
Drugie, biegły tuż za dziećmi i jakby również wyczuwały powagę sytuacji. Ujadały 
mniej niż zwykle.

    Ktoś z hałastry wyrwał się naprzód, bo naprzeciw nim wyszło kilkoro ludzi. Na 
czoło pochodu wysunęła się zażywna kobiecina. Już z daleka krzyczała:

    - Synku, co oni ci zrobili! Kto ci krzywdę jaką wyrządził?

    Gdy podeszła do męża, spojrzała na niego z wyrzutem. Zamaszyście wytarła ręce 
w fartuch i oderwała syna od szyi ojca.

    W ramionach matki, dziecko zaczęło się powoli uspokajać.

    Ludzi zbierało się coraz więcej. Każdy chciał wiedzieć, co się stało. Jakby nie 
widziano płaczącego dzieciaka, albo roboty brakowało.

    Nie widzieli, by kowal rozpieszczał któregoś z synów i nosił go na rękach.

    - Cichajta ludziska, może tera cosik do rzeczy powi! - cisza zapadła i tylko psy 
odważyły się ją zakłócić.

    Chłopię zaczęło mówić. Cicho wprawdzie, lecz matka i ojciec zrozumieli.

    - Na wzgórzu... na Górze Wczele możnego pana... nieżywego znaleźli a on demon 
jakowyś wstał... z martwych... wszystkich pięciu jak prosiaki... ino jam uszedł... i tera 
tutej idzie...

    Ostatnie słowa wyszeptał tak, jakby się ich bał.

    Podwalikowi, mimo że nie do końca uwierzył, rozwaga podpowiadała ostrożność. 
A że mir we wsi miał, zaczął wydawać polecenia:

    - Matka zbierz dzieciska do chałupy! - ozwały się pojedyncze lamenty. - Inne baby 
też! - Doświadczenie podpowiadało dalsze postępowanie.

    - Bez płaczów mi tu, nie czas po temu! Robić co każę! - rozkazywał, nie dając 
ludziom wytchnienia.

    Kobiety rozbiegły się jak wystraszone kury. Tylko kowalowa żona nad wyraz 
spokojnie odprowadzała tulącego się wciąż synka.

    Pośród powstałego zamętu unosił się głos kowala:

    - Wszystkie chłopy do mnie! Przynieść widły, drągi i cepy! - wydawał 
zdecydowane polecenia. - Wyjdziem tamtemu na spotkanie!

    - Józwa! Leć, obudź Drzewoja, migiem go tu prowadź!

    Demon nie demon. Czary starego zawsze mogą się przydać. Rozumował Podwalik.

    - Ty Razmir na konia siadaj i na wzgórze! - Wskazał na młodego mężczyznę, który 
natychmiast pobiegł wykonać polecenia. - Obacz co z tamtymi! Zważaj po drodze! - 
krzyknął do niego kowal, gdy ten pojawił się, jadąc na ciężkiej chłopskiej kobyle - 
Szczypawce, której żadną miarą nie szło zmusić do galopu.

    - Przynieś mi miecz, Trawój! Ten, co żeśmy rycerzowi złupili! - rozporządził 
kolejnym człowiekiem. - A sobie łuk weź! Pewno zda się wreszcie!

    Reszta chłopów wracała już z zabraną w pośpiechu bronią. Zaraz też i Trawój 
przyleciał z wielkim, oburęcznym mieczem, na plecach niósł kołczan, w nim łuk i 
strzały. Podał miecz kowalowi. Zabrakło czasu, by dobrze zważyć go w dłoni, a już 
posłyszeli tętent kopyt.

    Wracał Razmir, podjechał do środka placu i zsunął się, prawie spadł z konia.

    Zaczęli wypytywać jeden przez drugiego. Teraz dopiero spostrzegli jak zgonił 
konia i że obaj są przerażeni.

    Razmir rozepchnął tłoczący się i przekrzykujący tłumek. Podszedł do Podwalika.

    - Nie gniewajcie się, alem do wzgórza nie dojechał. - Po rozedrganym głosie i 
rzucanych na boki spojrzeniach znać było, że przeżył nie lada wstrząs. - Ledwom za 
wieś trzy wajchy odjechał, a naprzeciw jakaś postać na koniu jedzie. Gdym się 
zbliżył, pozdrowiłem grzecznie, widząc, że to rycerz zbrojny.

    Pewnikiem ten, o którym chłopak gadał. Przebiegło wszystkim przez głowy.

    Podjeżdżam, on dalej nic... - język odmówił Razmirowi posłuszeństwa.

    Ktoś z boku podał butelkę. Pociągnął zdrowo. Rękawem obtarł usta. Potrząsnął z 
niedowierzaniem głową i podjął opowieść:

    - ...jak żem go mijał, to w oczyska mu zajrzałem. Dziwnie błyszczały, jakby 
Zhizofrenigowi albo i inszemu dyjabłowi. I wtedy... wtedy to.... on jakoś tak 
zarechotał... chociem cały zmartwiał z bojaźni, to jużem Szczypawkę obracał, by 
życie ratować... - Z przejęcia zaczął mówić szybko i urywanie. - A ten waryjat miecz 
wyszarpnął, zachichotał, jak ta jędza cośmy ją ostatniej jesieni na pal nawlekli i... 
dalej, hajda na mnie! Szczęściem kobyła nie w ciemię bita, w porę przed tamtymi 
uskoczyła, ino ostrze koło słuchów przelazło! - złapał się za ucho, szukając 
potwierdzenia swoich słów. - Jużeśmy do dom gnali, a on ci brechtał się jeno i 
szczerzył... jakoby, jakoby... szalej garściami żarł! Jedna prawda, nie gonił za nami. 
Tera do wsi jedzie!!!

    - Z drogi, psie mordy! - odezwał się ktoś zza pleców. - Drzewoj idzie!

    W rzeczy samej, prowadzony przez wysłanego młodzieńca szedł dziad olbrzymi. 
Biała grzywa okalała starczą twarz. Wyblakłe wargi, krzaczaste siwe brwi, sępi nos i 
zaspane oczy dopełniały wizerunku wiejskiego guślarza.

    - Po coście mnie kowalu tak rano ze snu rwali? - Rzekł, wyczesując z brody resztki 
słomy.

    - Nie czas na próżne gadanie. Zbieraj do kupy swoje czary. Potrzebne będą! - 
odpowiedział Podwalik. - Rycerz strasznie okrutny na nas idzie. Znać, że nie taki, jak 
ten chłystek Donki Szot, co za cudaczne wiatraki nas miał. Z tym łatwo nie pójdzie! 
Bronić się trza! Więcej ich wszak być może! - uznał rozmowę za zakończoną. Zajął 
się przeliczaniem ludzi.

    Z Drzewojem, szesnastu chłopa. Nie ma Kacpra z rudym bratem... - liczył - 
Strachajły - pośmiewiska całej wioski, Radlicza i Onufrego - syna Trawoja. Albo 
pospali się gdzieś pijani albo... wolał nie myśleć, co im się przydarzyło.

    - Wszystkie chłopy za mną, na drogę przed wieś idziem! Drzewoj obok! Reszta z 
tyłu! - wydał polecenia. - Razmir ty bier ze sobą Szczypawkę. Jakby się pan rycerz w 
bój wdał, wrócisz do wsi i babom z dzieciskami w las każesz uciekać. Kowal wiedział 
co robi. Wyłącznie Razmir znał miejsce, gdzie schowano majątek w złocie.

    - Jak krzyknę "Brać go!" wszyscy macie konia obskoczyć, jeźdźca na widły brać! 
Zrozumiano?!

    Wiara odpowiedziała mruknięciami. Każdy dobrze znał tę prostą strategię, 
pozwalającą złupić niejednego nierozważnego wędrowca. Nikt tylko nie chciał być 
tym pierwszym, który dostanie się pod miecz.

    Skwapliwie ruszyli za milczącym kowalem i zadumanym Drzewojem.

    Uszli ledwie kawałek drogi od chałup, gdy idący z przodu przystanęli. Zatrzymali 
się wszyscy, odruchowo wyciągając przed siebie się prymitywną bronią. Trawoj 
niewprawnymi rękoma założył strzałę na cięciwę.

    Zza lasu, tuż za zakrętem, który zasłaniał drogę, dało się słyszeć stąpanie konia. 
Stawało się coraz bliższe i wyraźniejsze.

    Jesteście wreszcie, demony w ludzkiej skórze! Gdzież ją ukryliście? Nie widać jej 
między wami.

    W milczeniu przyglądał się przeciwnikom.

    Po co te kije? Czyżbyście chcieli walczyć?!

    Zatrzymał się i zawarczał jak warczy dziki zwierz.

    Struchleli, wystraszeni wyniosłą postacią i niepojętym zachowaniem.

    - Człeku, nie wiemy skądś przybył, nie wiemy coś za jeden! Źle ci z oczu patrzy i 
stracha niejednemu napędziłeś - pierwszy z odrętwienia wyrwał się przywódca 
wioski. - Powiedz czego chcesz. Do wsi i tak nie puścim! Odejdź po dobroci, albo 
będziemy się barować! Nie chcemy cię ubijać, ale nas tu siła. Nie dasz rady! Nie 
przejdziesz! - starał się mówić głośno i pewnie.

    Zbrojny mąż i jego koń nadal stali niczym posągi. Gwałtownie zatrzasnął 
przyłbicę. Jego mowa zabrzmiała jak ostrze lodu:

    - Daję wam czasu tyle tylko, ile potrzeba, by przyprowadzić Vidianę - zdumieni 
wieśniacy popatrzyli po sobie.

    - Jeśli żadnej szkody nie zaznała, puszczę was żywych. Jeno domostwa jako 
przestrogę oddam płomieniom!

    W odpowiedzi mocniej ścisnęli styliska, twarze stężały. Zaciśnięte zęby i 
rozszerzone źrenice świadczyły o zwierzęcej determinacji.

    Kowal trącił Drzewoja, ten rozumiał, że na nic czary, jakimi leczył chore na 
wzdęcie krowy. Będzie potrzebna magia. Silna i prawdziwa.

    Jeszcze raz odezwał się kowal:

    - Jako się rzekło, nie przejdziesz panie. Idź swoją drogą, albo jak psa ubijem! - 
zagroził. - Może i paru ranisz, ale dalej nie puścim! - ściszonym głosem dodał 
ostatnie słowa.

    Jeździec i koń ani drgnęli.

    Siwy dziadyga to guślarz. Heretycki zabobon i tu dotarł. Pewnie zaśmiałby się do 
swoich myśli, lecz nie mógł zapomnieć o porwanej w noc Vidiany.

    Starzec był gotów zaatakować tego pachołka Szelela swoją najsilniejszą bronią. 
Urokiem, który powodował kołowaciznę. Mamrocząc tajemne słowa złożył ręce, by 
wykonać skomplikowane ruchy...

    Na wszelki wypadek chłopi cofnęli się o krok. Wszyscy z wyjątkiem kowala.

    Oraz rycerza, który rzekł:

    - Sami tego chcieliście! Ma cierpliwość dobiegła kresu!

    Przy ostatnim słowie dosięgnęła go fala tandetnej magii. Spłynęła nie czyniąc 
żadnej krzywdy.

    Zaśmiał się szyderczo. Szybkim sięgnął po wiszący przy siodle topór. W drugiej 
ręce dzierżył wyjęty nie wiadomo kiedy nóż.

    Rzucona broń minęła się w locie. Świsnęło przecinane powietrze. Z głuchymi 
uderzeniami, bezbłędnie trafiły.

    Kowal ze zdziwienia spojrzał na sterczący ze swej piersi zdobiony trzonek i 
krwawy wykwit wokół niego. Chcąc wyjąć nóż, chwycił go oburącz. Szarpnął. Upadł 
z jękiem, nadziewając się na ostrze.

    Białe włosy i broda starca w jednej chwili stały się czerwone. Jego twarz, 
zamieniona przez topór w krwawą miazgę, uprzytomniła reszcie los, jaki ich czeka.

    Wśród wieśniaków zapanował zamęt, nie wiedzieli, co robić. Gdy brakuje 

przywódcy, zastępuje go panika. Jedni, zrywali się by wiać, inni zbili się w ciasną 
gromadę. Wyglądali jak stado kur, na które za chwilę spadnie jastrząb.

    Drapieżnik wiedział co czynić. Instynkt dyktował mu postępowanie. Szarżował z 
wzniesionym w prawej dłoni mieczem. Od pancerza odbiła się nieudolnie 
wypuszczona strzała.

    Na gościńcu zadudniły kopyta jeszcze jednego konia. To Razmir gnał do wsi.

    Trzy świetliste błyski i trzy ciała legły, jak skoszone ręką Żniwiarza. Dwóch 
chłopów nadbiegło, godząc widłami od tyłu. Dostrzegł ich kątem oka. Obrócił konia, 
który aż przysiadł na zadzie. Pierwszy z odważnych osunął się z rozpłataną głową, 
drugi zdążył sparować cios i odskoczyć w bok.

    Widząc to, następni nabrali odwagi.

    Nagły skok konia i kolejna ofiara padła zmiażdżona kopytami. Jednocześnie miecz 
upomniał się o tego, który przed chwilą umknął. Zginął od ciosu w plecy.

    Jakiś chłop roztropny chciał podciąć cepem konia. Ten, wyćwiczony i wyczuwając 
niebezpieczeństwo, odskoczył, a jego pan ciął celnie na odlew.

    Ponownie rozbiegli się, chowając w lesie. Uciekli, nie patrząc nawet czy ich goni, 
ani ilu konających zostawili na drodze. Ujrzeli tak wiele śmierci, że już na nic 
woleliby nie patrzeć.

    Rudolf nie zamierzał nikogo ścigać. Był pewien, że nie ujdą. Wrócą do domów. 
Tam dokończy dzieło.

    Nogą odwrócił ciało kowala na plecy. Nie poświęcił jednej chwili by przyjrzeć się 
zastygłej w śmiertelnym grymasie twarzy. Wyszarpnął swoje ulubione ostrze. 
Podobnie uczynił z toporem. Z tego, co pozostało z głowy Drzewoja ostrze wyszło z 
obrzydliwym mlaśnięciem.

    Sprawnie dobił rannych, nie zważając na ich prośby i błagania. Ostatniego złapał 
za włosy. Boleśnie odchylił mu głowę do tyłu.

    - Błagam panie... nie czyń... jam... niczemu... - wystękał ranny.

    - Gdzie ją trzymacie?! - zapytał twardo.

    - Aahrrg... jam nie winien... - jęczał chłop, przewracając oczami.

    - Powiesz, gdzie ją trzymacie i skrócę ci cierpienie.

    - Kogo panie?... ahh... jam nie winien... - z na w pół odrąbanego ramienia wciąż 
ciekła krew.

    Kłamliwe psy, nie zasługujecie na to, by kalać ziemię.

    Jedno głębokie cięcie i trzymał w dłoni głowę trupa. Z szyi sikała posoka. Nie 

zważał na to, że ochlapała mu twarz, ręce i zbroję.

    Wstał, przywołał konia. Ogier, na podobieństwo wiernego psa, podbiegł strzygąc 
uszami. Rycerz wskoczył na koński grzbiet i skierował się do wsi. Tam, gdzie 
trzymają Vidianę. Tam, gdzie może cierpi.

    Może patrzą na nią z pożądaniem? A może...

    Tego by nie zniósł. Popędził konia.

    Jeśli ktokolwiek ją dotknął, obetnę mu obie ręce.

    Taki miał być początek.

    Wieś przywitała go ciszą. Ciszą, bo zjadliwe szczekanie psów nie miało znaczenia. 
Oprócz nich nie napotkał nikogo.

    Każda chałupa pozdrawiała go zamkniętymi na głucho okiennicami. Wśród tej 
pustki zaklekotał z nagła zwolniony łańcuch studni.

    - Precz, precz, precz, precz...

    I to ucichło, urwane głośnym pluśnięciem wiadra.

    Zsiadł z konia i puścił go samopas. Wiedział, że nie umknie i że przybędzie na 
wezwanie. Z mieczem w dłoni kopnięciem otworzył drzwi najbliższej chałupy.

    Porozrzucane w pośpiechu sprzęty, płonący pod kuchnią ogień.

    Przeszedł izbę będącą jedynym pomieszczeniem. Nogą rozrzucił polana po 
podłodze. Zabrał dwa palące się najżywiej. Wyszedł przed dom i przyłożył ogień do 
strzechy. Wilgotna od nocnej burzy, nie chciała się zająć. Skwierczała tylko i dymiła. 
W końcu płomienie zwyciężyły i poczęły pełgać w górę dachu.

    Uczynił to samo z drugiej strony. Gdy zaglądał do kolejnego domostwa, pożar na 
dachu pierwszego rozprzestrzenił się na dobre. Ze środka dobywały się kłęby dymu. 
Dom, który odwiedził, podzielił los poprzedniego. Płomienie żółto złotymi jęzorami 
lizały obie powały.

    Gwizdnięciem wezwał konia. Chwycił za wodze. Choć zwierzę było zaprawione w 
potyczkach i bitwach mogło się spłoszyć.

    Podchodząc do kolejnych drzwi dojrzał, że są lekko uchylone. Puścił konia. 
Końcem miecza wepchnął odrzwia do środka. Z wnętrza, mimo szumiącego za 

plecami ognia dobiegał szloch. Śmiało wkroczył.

    W kącie izby, tuląc dwoje dzieci, siedziała kobieta. Mniejsze rzewnie płakało. 
Przestała je uspokajać. Spojrzała wyzywająco na rycerza.

    Chłopak, który przyniósł nieszczęsną nowinę, również się odwrócił. Natychmiast 
schował twarz w fałdy matczynej sukni. Demon przyszedł po niego!

    Zakuty od pasa w górę w stal. Głowa z metalu zwieńczona nietoperzymi 
skrzydłami. Zamiast twarzy, jedynie cień. Tam gdzie powinny być oczy, dwa jarzące 
się punkty. Umazany krwią i wnętrznościami. W ręku miecz, matowy od zakrzepłej 
juchy.

    Choć serce wywołując nieznośny ból skurczyło się, matka wstała i rzekła mężnie:

    - Precz stąd antychryście! Precz od moich dzieci!

    Milczał chwilę, po czym ochryple powiedział:

    - Powiedz, gdzie ją trzymacie, a daruję dzieciom życie.

    - Nikogo tu nie trzymamy! Precz stąd! Cośmy ci winni? - prawie płakała, lecz nie 
zamierzała ulec. - Odejdź i ostaw nas w pokoju! Precz!!

    - Mów kobieto, gdzie ona! To twoje ostatnie chwile! - rzucił przez zęby, 
podchodząc bliżej.

    Zasłoniła potomstwo rękoma. Dumnie i nieustępliwie stała naprzeciw niego.

    - Nikogośmy tobie nie zabrali! Czy ci bogowie rozum odebrali? Idźżesz do piekieł 
skądś przybył! Nie straszne mi twoje groźby! Precz rzekłam!!

    Może ona mówi prawdę? - Myśl pojawiła się i od razu zniknęła. Nie było czasu na 
wątpliwości. Zamachnął się z półobrotu, celnie i silnie. Głowa kobiety potoczyła się 
po klepisku. Dzieci wciąż kurczowo trzymały się sukni matki.

    Wyszedł szybko i zaryglował drzwi. Z innej chaty wyniósł naręcze płonących 
polan. Wziął tyle, ile zmieścił w garści i ruszył przez wieś rzucając je na domostwa. 
Musiał obrócić trzy razy, nim na wszystkich dachach zakwitł ogień. Ostatnie 
pochodnie rzucił na chatę, w której zamknął dzieci.

    Tkwił pośrodku pustego placu, patrząc na swe dzieło. Wsłuchiwał się w szaleństwo 
płomieni i dziecięcy krzyk. Rozmyślał nad podłością tego świata i nad tym, jak 
odnaleźć swą miłość.

    Z lasu przyglądało mu się kilka postaci przerażone bestialstwem. Ocaleni z 
pogromu nie wiedzieli, co z sobą począć. Jeden człowiek, dla nich demon z czeluści 
piekieł, zniszczył całe ich życie. Jak i on, nie mieli dokąd się udać.

    Na trakt wybiegł płonący pies. Jego skowyt przebił się przez szum ognia. Gnał na 
wschód, niosąc płomienie na swej sierści.

    Norn Rijter bez dalszego wahania dosiadł konia. Porównywał swój los do 
przeznaczenia jakie spotkało kundla. Wydało mu się to trochę zabawne i dlatego 
podążył jego śladem.

. 2 .

    Młode dziwki, któż ich od czasu do czasu nie potrzebuje? Jedna z opierających się 
niedbale o ścianę wydała się w miarę ponętna.

    Pokręcone, czarne jak najprawdziwszy węgiel włosy opadały na smukłe ramiona i 
szyję. Twarz bardziej dziewczęca niż kobieca. Niczym nie przypominała koleżanek 
po fachu.

    Tłuste, obleśne kurwy.

    Gdybym tej młodziutkiej tu, w tym zakątku sprzedajnej miłości nie znalazł, 
wziąłbym pewnie którąś z nich.

    Wybór był bardziej niż oczywisty.

    - Ile bierzesz? - Przez twarz przemknęła niepewność w postaci lekkiego rumieńca, 
którego puder nie dał rady ukryć.

    - Dwadzieścia - odrzekła, siląc się na śmiałość. Takie narowiste nastolatki nie 
wiedzieć czemu utarło się nazywać dzikimi osiołkami.

    Dopiero z bliska spostrzegłem, że wybielacz na twarzy nie służy wyłącznie 
podkreśleniu piękna. Przede wszystkim ma zasłonić paskudne sińce pod oczami. 
Raczej nie wyglądały na siniaki z niewyspania. Cóż, przy mnie raczej żadna z 
tamtych macior jej nie uderzy. Alfonsi też niech mi lepiej w drogę nie wchodzą. Nie 
znosiłem ich wrednego zawodu, jakby mój był lepszy.

    - Dobra, idziemy - złapałem ją za rękę i pociągnąłem za sobą. Nie miałem zamiaru 
silić się na jakieś czułości. Dziś na noc potrzebowałem dupy.

    Doprawdy, zabawne. Najemny zabójca nie chce być sam. Takie tam fanaberie, ale 
mnie rozbawiły. Zapomniałem gdzie i z kim jestem. Zachichotałem do własnych 
myśli.

    - Z czego się śmiejesz? - spytała małolata.

    - A co? Mam ku... twa mać płakać? - krzyknąłem na nią, zawstydzony swą 
beztroską.

    Przez dalszą drogę do gospody "U Hashishina" milczeliśmy. Zapomnienia i 
zatracenia, oto czego potrzebowałem.

    Nie dalej jak tydzień temu znaleźli mnie w tym zapomnianym przez bogów 
mieście. Skądś musieli się dowiedzieć, że trudnię się zabijaniem. Ale, do diabła! Nie 

takich ludzi, jakiego chcieli bym zabił dla nich! Chłopi okazali się sprytniejsi, niż na 
to wyglądali. Nie dość, że bez przerwy miałem przed sobą pełny kubek przepalanki, 
to jeszcze zaproponowali mi tyle złota, że zapewne sami nie znali jego wartości. 
Byłem akurat bardzo biedny i bardzo bezrobotny...

    Kmiecie chcieli, bym uśmiercił jakiegoś rycerza. Ów jednak okazał się tęgim 
zabijaką. Na rozstajach pełno było listów gończych rozesłanych za mordercą co 
najmniej czterech tuzinów ludzi.

    Od tych wszystkich kłopotów, które wcale nie były moją specjalnością, chciałem 
choć na chwilę uciec. Liczyłem, że uda się w ramionach dziewki, która szła potulnie 
za mną.

    - Lubisz to robić? - zapytałem, starając się nadać pytaniu obojętny ton.

    - Pewnie, że tak.

    Spodziewałem się wzruszającej opowieści o chorej matce, głodującym rodzeństwie 
i takich tam. Tak podpowiadało doświadczenie zdobyte w moim, równie 
skurwysyńskim, zajęciu.

    Większość stałych bywalców i przypadkowych gości zajęta była swoimi sprawami. 
Jedynie karczmarz rzucił mi zza szynkwasu porozumiewawcze mrugnięcie. Miał przy 
tym minę starego jebaki wyjadacza.

    Stary, głupi buc. Pomyślałem o wstrętnym moim oczom grubasie. Wycieraj swoje 
kubki, łachudro, nie dla psa kiełbasa, ni dla kota kawior.

    Taki człeczyna każdemu by się wydał szpetny, gdyby tuż przed oczami miał to co 
ja. Zgrabny tyłeczek kołysał się miarowo, w takt stawianych po schodach kroków. 
Długie, zgrabne nogi, podobnie jak ich kształtne zwieńczenie obiecywały wiele. 
Bardzo wiele.

    Żywiej zagrało serce. Prawie wbiegłem po schodach, wyprzedzając zaskoczoną 
dziewczynę. Z galanterią otworzyłem drzwi i szerokim gestem zaprosiłem do środka. 
Weszła, próbując się nie uśmiechać.

    Na świecie nie jest wolny od przywar nikt przecie... Omiotłem spojrzeniem pokój, 
czegoś chyba brakowało.

    - Poczekaj chwilę! - rzuciłem, gdy już siadła na wyrku, nie zasługującym na miano 
łóżka.

    Nie zdążyła pewnie dobrze się rozejrzeć, a już byłem z powrotem. Nie sam. W ręku 
miałem okazałą butelkę najlepszego wina, jakie można było kupić w tej spelunce. 
Chciałem ją poczęstować, lecz ona po raz kolejny tego wieczoru przejęła inicjatywę.

    - Płacisz teraz, nim się upijesz, albo sobie pójdę.

    Zatkało mnie, ale tylko na moment. Sięgnąłem po pieniądze. Nie licząc, podałem 
jej pełną garść monet.

    - Proszę, to dla ciebie. Ale pamiętaj, mam prawo do reklamacji - z trzymanej w 
drugiej ręce butelki pociągnąłem spory łyk. - Napij się. Na koszt firmy.

    Napiła się, a jakże, lecz wpierw przeliczyła pieniądze i wcale nie oddała reszty. 
Życie zdążyła trochę poznać.

    - Bądź tak dobra i rozbierz się sama.

    Bez o ciągania rozsznurowała długą suknię, zdjęła ją przez głowę, uwalniając 
drobne piersiątka. Pozbyła się tandetnej bielizny. Patrzyłem z wzbierającą w kroczu 
żądzą.

    W końcu zdjęła buty. Zostałem w swoich.

    Jeszcze przez moment podziwiałem szczupłe, pełne wdzięku ciało, po czym 
rzuciłem się na nią jak wygłodniałe zwierzę. Nie pozostało jej nic innego, jak mocno 
trzymać się łóżka. Miało przynajmniej tę zaletę, że nie trzeszczało. Dobrze, że 
przynajmniej nie stękała, kiedy ją maltretowałem.

    A po wszystkim i tak nie mogłem zasnąć.

    Zszedłem więc na dół, do pełnej głosów i dymów sali. Kupiwszy wino 
czmychnąłem na górę. Nie dla mnie dziś, przy tak melancholijnym nastroju, siedzenie 
pośród pstrej zbieraniny. Zwykle kończyło się to solidną bijatyką.

    Siedząc w ciemnościach, które niezwykle sobie ceniłem, sączyłem trunek prosto z 
butelki, postanawiając mocno, że za jego pomocą poukładam sobie w głowie.

    Ona wciąż spała. Mocniej skuliła się przez sen. Narzuciłem na nią koc. Chyba 
poważnie przejąłem się tym dzieciakiem. Czyżby budziła się we mnie niezwykła, jak 
na człowieka od mokrej roboty, wrażliwość?

    Mniejsza z tym.

    Zacznijmy od początku. Początku? Jakiego początku? Nawet nie wiem, kiedy 
wszystko się zaczęło. Czy wtedy, gdy obudziłem się galopując na koniu pośród 
burzy? Czy wtedy, gdy coś zdrowo rzuciło mną o ziemię i "przypomniałem" sobie 
przeszłość? Co za bzdury! Być może moja historia zaczęła się w klasztorze. Lecz i 
ten epizod wydaje się nie do końca wyśnionym majakiem. A może nadal śnię? Na 
tego typu myśli człowiek wynalazł jedno doskonałe lekarstwo.

    Pociągnąłem solidnie z flaszki.

    Chociaż wytężam umysł nie jestem w stanie rozwikłać tkwiących we mnie 
zagadek. Moja przeszłość była i wciąż, do diabła, jest murem, którego nie sposób ani 
przeskoczyć ani rozbić. Nawet obejść się nie da. Czasami ktoś przerzucał na moją 
stronę kamienie - drobiny wspomnień. Niektóre raniły, inne były całkiem miłe. 
Większość była kolejnymi zagadkami. Kolejne ułudy.

    Lepiej się napić.

    Czyje to kpiny? Moje z siebie samego? Przecież znam siebie i swoją wartość. Choć 
zarazem, czuję się jak obcy w obcym ciele. Nie śmiało się ze mnie to dziecko, które 
zabrałem z ulicy. Przeznaczenie też sobie ze mnie nie szydzi. Ono jest obojętne na 
wszystko i wszystkich. Prędzej to ja kpię sobie z niego, żyjąc wciąż na krawędzi. 
Może to pieprzone wino robi mnie w konia? Tak, oto winowajca! Drwi sobie w 
najprostszy z możliwych sposobów. Kończy się. Lepiej bym ja z nim skończył.

    Golnąłem do samiutkiego dna.

    Przednie to wińsko! Szkoda, że już go nie ma. Gdyby mi się chciało, zszedłbym po 
jeszcze jednego i uporał się z tymi kretyńskimi egzystencjalnymi problemami. Głowa 
ciąży... Ręką ruszyć nie mogę... Myśli jakoś mętne... O, bogowie! Jakże spać się chce. 
Nic, tylko zasnąć...

    Zaraz!

    Nagłe olśnienia mają do siebie, że przychodzą całkiem w najmniej 
niespodziewanych momentach.

    Co za jedni? Bogowie? Panowie i panie, którzy ponoć decydują o losach świata? 
Może oni będą coś o mnie wiedzieć? Tak, jutro udam się do ludzi mających z bogami 
jakieś konszachty! Nieważne - kapłani, wróżki czy szamani. Na pewno coś poradzą. 
Jakem La Dyslayer.

    I to była ostatnia świadoma myśl, nim udałem się w objęcia boga, którego imienia, 
jak i wszystkich pozostałych, nie pamiętałem. Mętnie kojarzyłem, że rozpoczynało 
się na literę "O".

    Dlaczego, do kurwy nędzy, człowiek jest taki głupi? Nie da się ukryć, odbiło mi. 
Ściągam sobie jakieś małoletnie dziwki. Użalam się nad nimi, upijam, i znów użalam. 
Nad sobą samym.

    Och żesz, moja głowa!

    Jeszcze ta młoda suka. Nie dość, że darowałem jej życie, to zwyczajnie mnie 
okradła!

    Niech piorun strzeli ten kapeć w gardle! Pić!

    Nieopatrznie pod rękę nawinęła się pusta butelka.

    Precz z nią!

    Ciśnięta flaszka wyleciała razem z tandetnie wstawioną szybą. Szkło poleciało w 
dół i zabrzęczało na bruku.

    - Co za cham... - usłyszałem pełen gniewu głos.

    - Zamknij się, parchu jeden! - czasem bardzo lubię warczeć. - Bo jak zejdę to ci 
nogi z dupy powyrywam i okręcę dookoła szyi! - Nie da się ukryć, byłem w nastroju, 
by dopełnić gróźb.

    Nie minęła chwila a otworzyły się drzwi. Stał w nich szynkarz. Ten, co miał tik w 
oku. Był dokładnie takim tchórzem, na jakiego wyglądał. Nie przyszedł sam. Za 
tłuściochem stali dwaj pachołkowie z pałkami w rękach.

    - Pan szanowny co za demolkę uskutecznia?! Jak energia rozpiera, ta zara 
wyrzucim! Nie trza mi tu gości, tfu, co od rana burdy wszczynają! - Za wszelką cenę 
starał się przybrać groźny wyraz nalanej twarzy. Rozwścieczył mnie tylko. Mógłbym 
ich porąbać nim odszczekałby te słowa, ale postanowiłem być dziś wielkoduszny. 
Darowałem im życie.

    Po pierwsze - potrzebowałem tego lokalu, po drugie i ostatnie - gdybym zabił ich 
tak otwarcie, straż miejska i kat uatrakcyjniliby mój pobyt w Skorinto. Więcej 
kłopotów chwilowo nie potrzebowałem.

    - Wybacz szanowny gospodarzu. Tkwią we mnie moce, których czasem nie 
potrafię okiełznać. Proszę, oto drobne zadośćuczynienie. - Blask złotych monet odbił 
się w jego oczach.

    Jak każdy inny oberżysta, tak i ten był łasy na pieniądze. Zgarnął je zwinnie, 
odwrócił się i wyszedł.

    - Co tak stoita! Do roboty, lenie jedne! - Pogonił podobnych do siebie jak dwa 
pnie, pachołków.

    Z ulgą zamknąłem drzwi. Trochę się uspokoiłem. Niewiele. Na tyle, by zacząć 
trzeźwiej myśleć. Nie na darmo wpajano nam, żeby nigdy nikogo i za nic nie 
przepraszać. Teraz też nie musiałem się upokorzyć. Moje szczęście, że ta kurewka, 
nie znalazła wszystkich pieniędzy.

    Większość sądzi, że do konia trzeba mówić "wio" i to wystarczy. Wystarczy, ale 
wyłącznie siwkom ciągnącym chłopskie furmanki. Z moim Frento rozumieliśmy się 
bez takich głupich okrzyków. Ten koń to prawdziwy skarb. Mam go od samego 
początku. To jest, od pewnej przygody w pewnym podupadającym zajeździe. Dzięki 
szybkim nogom i mądrej głowie podpowiadającej mu, kiedy uciekać, wyciągnął mnie 
z niejednej opresji. Czasami jego pan miewa dzikie zapędy i chce samotnie pokonać 

pułk krasnoludzkiej piechoty. Nie, Frento nie był tchórzem. Był rozważny. I był tak 
wyszkolony, że żaden bojowy rumak nie mógł mu dorównać. Bo też i nie był żadną 
tresowaną wojskową kobyłą. Był jedyną istotą, o której bez fałszywego wstydu 
mogłem powiedzieć, że jest moim przyjacielem. Podobnie jak i ja lubił poranne 
treningi. Musiałem być wszakże w dobrej formie. Mój przeciwnik do słabeuszy nie 
należał.

    Gdy znaleźliśmy się za miastem, znalazłem dość szeroką polanę. Od razu 
skoczyliśmy w galop. Frento uwielbiał takie ostre gnanie, a przestąpywanie z kopyta 
na kopyto w stajni znużyło go wystarczająco. Rześki i pełen wigoru rwał się do biegu 
niczym źrebak. Wręcz przeciwnie do jego pana.

    Szarża na kępę drzew. Miecz sam wskoczył w dłoń. Szybka wymiana udawanych 
ciosów. Ogier sam ustawia się bym łatwiej mógł trafiać. Lekkie kopnięcie piętami, 
odskakujemy. Chowam się kuląc za końską szyją. Z tyłu też atakują! Zasłona na 
wyprostowanej ręce. Błąd! Straciłbym ramię. Zwrot. Koń wyrywa trawę kopytami. 
Wyobraźnia podsuwa obrazy wrogów. Trzeba zawsze atakować przywódcę. Frento 
gna, jakby miał się za chwilę wznieść. Unik. Wierny koń, rozumiejąc co zamierzam, 
pochyla łeb...

    Słońce praży, na niebie żadnej chmurki. Gorąc jak w piecu. Obaj spoceni, mokrzy 
jak nieboskie stworzenia. Skórzany kubrak klei się do ciała. Sierść konia lśni. Tylko 
kretyni zostają rycerzami i noszą zbroje. Świat musi stać się uboższy o jednego z 
nich.

    Bezgłośna komenda. Frento rusza, najpierw powoli, z rozmysłem. Stępa, galop i 
wreszcie cwał. Przeskakuję kilka razy przez koński grzbiet. Mocna rzecz dla 
mocnych mężczyzn. Miecz wraca do dłoni. Kopyta walą o ziemię. Koncentracja. 
Zbliżamy się. Skupienie. Delikatny skręt, schylam się przed smagającymi gałęziami. 
Nagły wypad i gdyby ktoś się nawinął pod miecz niechybnie straciłby głowę.

    Na dziś wystarczy. Jeszcze parę przebiegów, jeszcze kilka rzutów nożem i innych 
ćwiczeń, by nie przystawać zbyt nagle. Możemy wracać.

    Pełen satysfakcji z dokonanych czynów walecznych zacząłem rozważać, dokąd się 
udać.

    Wolałem się nie zastanawiać, skąd u mnie te wszystkie umiejętności. W klasztor, w 
którym ponoć się szkoliłem coraz mniej chciało mi się wierzyć.

    Może jak i Frenta darowali mi je... bogowie? Ach, oni. Przecież miałem dziś 
pogadać z tymi koleżkami.

    Czas więc wybrać się do świątyń czy innych instytucji parających się ogłupianiem. 
Wcześniej jednak pojechaliśmy obydwaj dobrze się umyć i napić. Uczciwie na to 
zasłużyliśmy.

    Przyglądający się wyczynom LaDy'ego ubogi chłop, pomyślał ni w pięć ni w 
dziewięć: To się dopiero panom we łbach pokiełbasiło. Nie dość, że drwa na opał 
mieczem rąbią, to jeszcze ich nie bierą i same se ze sobą gadają. Baba nie uwierzy w 
takie dziwy. Bedą kłopoty, oj bedą.

    Proste myśli pojawiły się w prostym umyśle. Były jak wszystko co proste, słuszne.

    Dokąd indziej mógłbym się wpierw udać, jak nie na rynek. Prowadząc konia 
szedłem główną ulicą Skorinto. Spacer wśród rozgrzanych, pstrych kamienic był mi 
zupełnie obojętny. Podobnie, jak otaczająca mnie pstrokata ciżba.

    Mijałem gwarny tłum spieszących w sobie tylko znanych sprawach ludzi i nieludzi, 
wypatrując jakichś szyldów czy wyróżniających budynków. Może kogoś zapytać? 
Chyba psa z kulawą nogą. Lepiej nie zwracać na siebie uwagi.

    Hałastra żuli, kupców, przekupek, szlachetek i panów mniej lub bardziej możnych 
przewijała się obok. Każda z istot - z wyjątkiem zapracowanych kieszonkowców - w 
duchu zapewne przeklinała tłok i ścisk.

    Z oddali wyłoniło się wreszcie to, czego szukałem. Kopuła okrywająca budynek, 
znajdujący się jakieś czterysta kroków na lewo, z daleka odróżniała się od 
spadzistych, głównie brudnoczerwonych dachów zdobionych gdzieniegdzie 
mansardami bądź maszkaronami. Cała lśniąca, aż kapiąca od złota i srebra, 
zwieńczona pięciokątnym symbolem, mającym w szczycie czteroramienny krzyż. Nie 
obchodziło mnie, czyj to symbol, ani co przedstawia. Interesowało mnie, czy kryje się 
za nim bożek dostatecznie silny, by rozwikłać dręczące mnie pytania.

    Gdy podszedłem bliżej, mimo otaczającego szumu, zza zamkniętej, wielkiej bramy 
ze środka dało się słyszeć śpiew.

    Pod bramą, jak zwykle w takich miejscach, żebracy nachalnie napraszali się o 
jałmużnę. Ich kalectwa, choroby i wynaturzenia nie wzbudzały litości. Raczej 
obrzydzenie.

    Ulokowawszy konia w zajeździe znajdującym się po przeciwnej stronie ulicy, 
nakazałem mu cierpliwie czekać. Właściciel zajazdu nie robił żadnych trudności. Za 
odpowiednią kwotę, obiecał, że stajenni zajmą się Frento, aż do mojego powrotu.

    Pielgrzymi wraz z miejscowymi przepłukiwali gardła i snuli opowieści o świecie i 
o tym jak bardzo chcieliby go zmienić. Może później dołączę. Teraz miałem interesy 
do załatwienia.

    Wychodząc odruchowo sprawdziłem rynsztunek. Wszystko na miejscu. Broń czeka 
i niecierpliwi się. Ruszyłem do świątyni.

    Na progu złapał mnie za kostkę jeden z żebraków.

    - Zlituj się łaskawy panie, jam żołnierz za ojczyznę ranion. Zlituj się.

    Chwycił mnie jedną dłonią. Drugiej, jakby się mogło wydawać, nie miał. Jeszcze 
nie wiedział, że zaczepił nieodpowiednią osobę. Brudna twarz, oczy cwanego lisa, 
szczerby między zębami i łachmany tylko irytowały. Inni patrzyli niczym psy. Dam 
jednemu, obskoczą mnie jak rannego dzika.

    - Żołnierzem byłeś, mówisz?

    - Tak łaskawco, daj staremu wojakowi choć srebrnika.

    - To pokaż jak uciekałeś z pola walki, łachudro! - Kopnięcie w twarz sprawiło cud. 
Były żołdak odnalazł schowaną za plecami rękę i zaczął uciekać. Najpierw na 
czworakach, potem wyprostowany.

    Nikt już nie patrzył w moją stronę.

    Uchyliłem odrzwia, za nimi wśród tajemniczych oparów, śpiewów, migotliwego 
światła świec przyczaił się inny świat.

    Wnętrze, znacznie większe niż wydawało się z zewnątrz, wypełniali modlący się 
ludzie. Sklepienie ginęło gdzieś w górze pośród dymów z wonnych kadzideł i 
płonących ogni. Spotęgowana mowa to wznosiła się, to znów opadała.

    Kończono właśnie podniosłą inwokację i z wolna milkły krzykliwe głosy 
kościelnych śpiewaczek. Na podwyższenie przed wiernymi wyszedł kapłan.

    Niezły świr. Pomyślałem. Ciekawe, kogo tu czczą? Sądząc po freskach jakiegoś 
bożka płodności.

    Na tyle, na ile pozwalał mdły blask, dostrzegłem pokrywające ściany płaskorzeźby. 
Nic wyjątkowego. Tysiące miłosnych pozycji. Nie ma co, nieźle trafiłem. 
Umieszczone tu chyba wszystkie możliwe kombinacje i warianty. Gorzej, bo nie 
tylko między ludźmi. Część poczwar wyglądała nie najciekawiej i skłamałbym, 
gdybym powiedział, że je rozpoznaję. Miały rogi i kosmate nogi zakończone 
kopytami. Szczerzyły kły w nieludzkich uśmiechach. Ciarki przechodziły, gdy się 
patrzyło na te bezeceństwa. Kto przy zdrowych zmysłach kopuluje ze skrzyżowaniem 
kozy i człowieka?

    Lecz oto kapłan stojący tyłem do tłuszczy począł przemawiać:

    - Nadszedł czas! Nadszedł czas, powiadam wam! Uświęćmy imię Jego! Oddajmy 
mu nasze ciała i dusze!

    Obrócił się efektownie zrywając z siebie błękitny habit. Wyciągnął dłoń. Palcem 
wskazał wybrankę. Pozostali, jakby potracili rozumy, zaczęli rozbierać siebie i 
stojących najbliżej.

    Na wszelki wypadek cofnąłem się pod ścianę. Stanąłem w zbawczym cieniu 
rzeźby, przedstawiającej równie potężnego mężczyznę jak ten z przodu, który z 
diabolicznym uśmiechem kopulował z jakąś leciwą dewotką.

    Popełniłem spory błąd wchodząc tutaj.

    Dookoła rozpętało się piekło. Dzieci, starcy, kobiety, mężczyźni utworzyli ciasny 
splot ciał. Każdy z każdym, wszyscy ze wszystkimi. Na wszelkie możliwe i 
niemożliwe sposoby. Gigantyczny węzeł żądz i niezaspokojenia. Wybałuszone oczy, 
rozlatane języki, drgające pośladki, starcze wola, dziecięce ciałka, zmieszane w jeden 
wielki pseudomiłosny kłąb. Obrzydlistwo, to doprawdy, mało powiedziane.

    Pora iść - postanowiłem.

    Poczułem dotyk na ramieniu. Obejrzałem się natychmiast i choć nogi się pode mną 
ugięły już ściskałem rękojeść sztyletu. Rzeźba ożyła! Na widok pazurzastej łapy, 
która mnie chwyciła lęk przebiegł po plecach niby stado mrówek.

    - Spokojnie bracie, bo się jeszcze skaleczysz. Nie zamierzam niszczyć życia. Jak 
widzisz my je tu pomnażamy.

    Mówił tak łagodnym, wręcz natchnionym głosem, że prawie mu uwierzyłem. Na 
szczęście tylko prawie. To, co z początku wziąłem za posąg, było perfekcyjnie 
zbudowanym facetem, który, sądząc po ruchach, równie doskonale panował nad 
swoim ciałem. Ciekawy przeciwnik, lecz niestety nie tu, gdzie mogło być ich więcej

    - Jak to możliwe, że powstrzymałeś się przed uczestnictwem w naszym Wirze 
Życia? - zapytał uduchowionym tonem, któremu zaprzeczał jednak demoniczny blask 
oczu.

    - Trenuję jogę. Co czwartek - grunt to bezczelność. - A jak tobie udaje się stać bez 
ruchu tyle czasu? - zapytałem bezceremonialnie strząsnąwszy łapsko z barku.

    - Widzę, że coś cię dręczy synu.

    Miał rację, trudno się skoncentrować, gdy dokoła kilkadziesiąt osób jęczy, dyszy, 
płacze i zwija się w spazmatycznych uniesieniach.

    - Chuj ci do tego, szczwany kolego! - wypaliłem. Myślałem, że wszedłem do 
świątyni, a znalazłem się w jebalni na płozach.

    - Szukałeś więc odpowiedzi na dręczące cię pytania. Wyrzecz je, a nasz Pan cię 
wysłucha. - Nadal twarz z kamienia. Dodatkowo wydawało mu się, że przejrzał mnie 
na wylot.

    - Jedyne, co twój pan ma do powiedzenia, nosi między nogami!

    - Żal mi cię. Między zwierzęciem, a człowiekiem leży coś, czego nigdy nie 
zaznałeś i nie poznasz.

    Proszę, jeszcze filozoficzne sentencje.

    Co mnie zdziwiło, to fakt, że nikt nam nie przeszkadzał, a cały czas rozglądałem 
się, czy nie zbliżają się jego pobratymcy. Dla pewności i zabezpieczenia tyłów 
oparłem się plecami o skrzydło drzwi.

    - Wiesz co, chyba już pójdę. Miłego pieprzenia! - rzuciłem na pożegnanie.

    - Szkoda, że mi nie ufasz - zrzucił z siebie szaty. - Będziesz się jeszcze długo 
błąkał, nim odnajdziesz to, czego szukasz. A mogłem powiedzieć ci więcej niż 
myślisz.

    Już byłem na zewnątrz. Już w pośpiechu domykałem bramę, a jeszcze dostrzegłem 
jego szatański uśmiech. Błysnęły kły. A między nogami... Nie, nie gigantyczny 
członek. Tego bym się nie wystraszył.

    On miał tam ogon. Najprawdziwszy, zwierzęcy ogon!

    Oblany zimnym potem, z trudem panując nad rozdygotanymi rękoma wyszedłem 
na ciepły, słoneczny dzień. Ponownie przeniosłem się do innego świata. W miarę 
normalnego świata, zaludnionego przez w miarę normalnych ludzi, których bardzo 
teraz potrzebowałem.

    Wystarczy wrażeń jak na jedno przedpołudnie. Spuściłem głowę, dobrze że 
żebraków wymiotło. Chociaż... szkoda, że ich nie ma. Chętnie bym któregoś 
ucałował, dotknął choćby, podarował co nieco. Byle tylko uspokoić rozklekotane 
myśli.

    Najbardziej sprężystym krokiem, na jaki było mnie stać, podążyłem w górę ulicy. 
Potrzeba mi jakiejś cichej lecznicy, w której głównym lekarstwem byłoby mocne 
piwo.

    Pokrzepiony ludzką strawą i wzmacniającymi napitkami bez trudu odnalazłem 
kolejne zadziwiające miejsce. Na szczęście tu nikt nie upajał się swoim 
wynaturzeniem. Jeśli już, to wiedzą. Podejrzewam, że trochę do tego wnętrza nie 
pasowałem; młody, barczysty, noszący broń i podróżny strój. Panie bibliotekarki 
przyglądały mi się podejrzliwie nie tylko na początku. Kiedy grzecznie usiadłem w 
wyznaczonym dla miejscu zapomniałem o ich obecności. Nie zaczepiał mnie też 
żaden z żaków, profesorów i kłócących się zawzięcie w swoim gronie alchemików. 
Bez przeszkód mogłem zagłębić się w pożółkłe karty historii.

    Najbardziej interesowały mnie dwie rzeczy: tkwiący w mojej głowie, ponoć mój 
własny, Zakon szkolący bezwzględnych zabójców. Poznając jego dzieje chciałem 
dotrzeć do prawdy o sobie i poznać swoją przeszłość. Potrzebowałem też jak 
najwięcej wiadomości o człowieku, którego miałem zlikwidować. O moim 
przeciwniku, do którego już wcześniej z różnych powodów zaczynałem czuć 
szacunek, powinienem dowiedzieć się jak najwięcej. Inaczej nie miałem zbyt dużej 
szansy zarówno w walce otwartej jak skrytej. Był zbyt dobrze wyszkolony. Ale jak 
naucza mateczka historia, każdy ma swoje słabe strony. Na przykład ja - La Dyslayer 

- pogardzam ludźmi i ta pogarda pewnie kiedyś mnie zgubi. Owo "pewnie kiedyś" 
przesuwam jednak w daleką przyszłość.

    Pora zagłębić się w kolejny odmienny świat. Tym razem stworzony piórem i 
pomysłowością autora, czy skrupulatnością kronikarza.

    Zwykły los przeciętnych ludzi mieszał się z ambicjami władców, upadek z 
powstaniem, śmierć z narodzinami, magia z nauką, a religie z pogromami wiernych. 
Banalne aż do bólu. Jedyne, co na dłużej przyciągało uwagę to piękne, kolorowe 
mapy. Zapadły mi też w pamięć dwie legendy. Pierwsza opowiadała o losach 
tutejszego herosa - Mścisława. Zaiste niezwykły to człek i niezwyczajny żywot 
prowadził. Rad bym go poznał. Dokonał wielu bohaterskich i postmodernistycznych 
czynów.

    Skoro herosi żyją wyłącznie na kartach książek i na nich są nieśmiertelni... 
rozejrzałem się dyskretnie... akurat nikt mi się nie przyglądał... "Mścisławowe 
opowieści" znalazły się za pazuchą.

    Poczytam w wolnej chwili.

    Druga z opowieści zainteresowała mnie ze względu na zupełnie nowe ujęcie 
powszechnie znanej sprawy smoków i dziewic. Otóż w nie tak znów odległych 
górach (sądząc z map jakieś 3-4 tygodnie drogi) żył smok, który smokiem nie był. 
Został nim za sprawą przegranego pojedynku. Walczyli ze sobą dwaj najpotężniejsi w 
okolicy czarownicy. Zwycięzca po nad wyraz długiej i monotonnej wymianie 
stosownych obelg i czarów, zamienił pokonanego w smoka właśnie. Nie powiodło się 
odebranie magicznych zdolności. Gad lata sobie więc dokąd chce, a jak jest w złym 
humorze miota zaklęciami gdzie popadnie. Dodatkowo na przegranego rzucono 
klątwę, w myśl której pozostanie w swej gadziej postaci do momentu, aż jakaś 
dziewica dobrowolnie mu się odda.

    Niesamowita inwencja. Czy jest na świecie dziewica, która poszłaby do łóżka z 
przerośniętą jaszczurką? Nie sądzę. Smoczysko-czarodziej musiało więc cierpieć, aż 
do momentu, gdy jakaś litościwa ręka go usiecze. Trzeba pamiętać, że nie było to 
proste, bo mógł wszak bronić się oprócz pazurów, ognia, ogona i kłów, także magią. 
Zapewne niejedna rycerska zbroja leżała pod smoczą jaskinią świadcząc o ludzkiej 
naiwności i głupocie. Ważne w tej historii było jeszcze to, że wśród magów 
przegrany pojedynek oznacza koniec. Nie było mowy o zemście.

    Zaczytałem się tak, że zapomniałem zupełnie gdzie jestem i aż kość ogonowa mnie 
rozbolała od twardego, niewygodnego krzesła. Nim powróciłem do lektury 
rozejrzałem się po książnicy. Przeurocze miejsce. Jeno książki. Grube, cienkie, 
oprawione w nową skórę, omszałe ze starości, ze zdobionymi grzbietami i zupełnie 
gładkie. Musiało ich być tysiące. Kto to wszystko przeczyta? I po co?

    Tymczasem obsługa nie do końca zrezygnowała z zainteresowania moją osobą.

    Pewnie bali się, żebym czegoś nie ukradł. Ha! Ha!

    W pobliżu bez przerwy kręcił się bibliotekarz o twarzy zbitego psa. Węszył i nie 
mógł przestać.

    A niech mu będzie na zdrowie, wałowi jednemu - pomyślałem i zacząłem szukać 
informacji, po które tu przyszedłem. Starałem się je znaleźć w przepastnej, zdobionej 
księdze o tytule, wypisanym złoconymi literami:

    Spis Bractw Y Zakonów

    Leksykonem Też Zwany

    Dzieło spisane przez nieznanego badacza dziejów Bitchiego Rackmore'a. Uważnie 
przejrzałem indeks nazw i opadły mnie mieszane uczucia. Tak, jak oczekiwałem nie 
znalazłem choćby wspomnienia, nawet drobnej poszlaki dotyczącej mojego klasztoru. 
Czyżby wszystkie moje wspomnienia były paranoicznymi urojeniami? Pijackimi 
zwidami? Nie czas by roztrząsać. Jeszcze dziś wieczorem poszukam jakiegoś 
kompetentnego szamana i razem udamy się w podróż. Teraz pora zająć się hasłem - 
Zakon Obłędnych Rycerzy.

    Rozgorączkowane palce szybko odnalazły odpowiednią stronę. To było to, czego 
szukałem.

    Zakon Obłędnych Rycerzy - Rycerz jaki jest każdy widzi. Tenże Zakon utworzony 
przez wasala króla Ewgiliena, prawego rycerza - Enebrisa w dziesiątą rocznicę bitwy 
i wiktorii nad siłami Południa. Z początku planowany jako Bractwo Rycerzy Honoru, 
Czci, Posłuszeństwa i Wiary, przemieniło się w Zakon Rycerzy, potem w Zakon 
Rycerzy Obłędu, by wreszcie przekształcić się w Zakon Obłędnych Rycerzy. Siedzibą 
od zarania był zamek króla. Po jego bestialskim zamordowaniu - złe języki donoszą, 
że przez samego Enebrisa, który znany był z gwałtowności czynów - Rycerstwo 
Zakonu gnieździ się w Twierdzy zwanej Magwor położonej w Górach Zguby.

    Prawo, obyczajność takoż i czyny są surowe. Dlatego tylko nieliczni wstępują w 
Święte Szeregi Zakonu. Na kandydatów przyjmuje się chłopięta nie starsze niż 
siedem wiosen liczące. Ludzie prawią, że w czasach niedoboru, bractwo porywa 
pierworodnych i zwozi do Twierdzy. Wychowania, w którym i ciało i umysł hartuje 
się na podobieństwo miecza, większość pacholąt nie wytrzymuje, umiera najpewniej, 
ale ciał, ani grobów nie widziano. Mimo zgromadzonych bogactw Rycerze żyją 
skromnie i w pokorze. W mury Magworu nie ma wstępu żadna białogłowa. Godziny 
niezbędnego odpoczynku kadeci poświęcają na modlitwy, medytacje i zdobywanie 
wiedzy. Głównie technik walki i sposobów niszczenia zła. Po odbyciu w wieku lat 
dwudziestu ostatnich tajemnych prób, które przeżywa niewielu wybrańców, ma 
miejsce pasowanie na Rycerza. Tedy też, nowy Brat ma obowiązek wyruszyć z 
Twierdzy, by szerzyć Ideę Totalnego Dobra. Jako że nie parają się magią, zwykle 
chronieni są silnymi amuletami dobranymi dla każdego osobno.

    Jedyną osobą, która ma nad nimi władzę (oprócz Wielkiego Protektora Zakonu) 
jest kobieta. Na ogół wybrana ze szlacheckiego rodu, często wbrew woli rodzicieli. 
Rycerz przysięga jej wierność do końca swych dni. Obowiązkiem każdego takiego 
związku, jest dać Zakonowi co najmniej jednego męskiego potomka. Jeśli się to nie 
powiedzie, Rycerz skazany jest na wieczną tułaczkę.

    Jako ludzie nie znający lęku, zaprawieni w trudach i wojaczce najlepszym 
sposobem...

    Przeniosłem wzrok na kolejną stronę.

    ...zbieranie grzybów i korzonków. Zajmują się także prymitywną uprawą. Nie 
polują, gdyż zabrania tego religia...

    Zaraz, zaraz coś nie gra. Wojaczka i grzyby? Co za cholerne korzonki? Ktoś po 
prostu wyrwał kartkę. Przed chwilą czytałem stronę z numerem 458, a teraz jestem na 
461. Wedle spisu hasło ze strony 461 dotyczy Wolnych Wyznawców Bezmięsnego 
Boga To-Fu i ma się tak do Zakonu, jak ostrze miecza do wyszywania.

    Może poprosić o inny egzemplarz? Ci wszarze jeszcze gotowi pomyśleć, że to ja 
zniszczyłem. Nawet nie zauważyłem kiedy na dworze zrobił się wieczór. Od tych 
dylematów uwolnił mnie psopodobny bibliotekarz.

    - Wybacz, szlachetny rycerzu, ale już zamykamy.

    Wyraźnie się bał, ale skoro był jedynym mężczyzną, na niego spadł przykry 
obowiązek wypędzenia mnie.

    - Doprawdy? Szczęściem właśnie skończyłem. - Chociaż byłem zły jak stado 
diabłów, rzuciłem na odchodnym przez zęby:

    - Dobrej nocy!

    - Jako rzeczesz, rycerzu. Proszę zajrzeć jutro - odpowiedział bibliotekarz, 
zatrzaskujący z nieskrywaną ulgą za mną wrota.

    I tak najchętniej spaliłbym ten wasz interes.

    Z takimi niewesołymi myślami ruszyłem w miasto, które wydało się jeszcze 
bardziej ponure. Zapadał przedwczesny wieczór, po ulicach przemykali nieliczni 
przechodnie. Każdy w swoich sprawach i w swoją stronę. Ja, wybrałem najkrótszą 
drogę prowadząca do gospody, w której zostawiłem konia.

    Noc w Skorinto nie należy do najprzyjemniejszych, choć ma swoje uroki. A jeśli 
ktoś ma duszę drapieżnika i lubi mrok, może przeżyć i w takiej dziurze coś 
niezwykłego. Jakby nie było, to właśnie na uliczkach i w zaułkach tej mieściny 
dokończyłem gonitwy z gośćmi z karczmy "Pod Babiną".

    Miasto miało swoje tajemnice i odsłaniało je tylko przed wścibskimi. Mój plan 
nader prosty, zamierzałem pośród nocnych cieni, stłumionych krzyków i 
przyduszonych świateł udać się do starej części miasta, zwanej Burned, mającej w 
sobie tyleż uroku, co złej sławy. Tam mieściły się główne siedziby najważniejszych 

klanów: złodziei, oprychów, alfonsów, rajców miejskich i kupców. Wokół takich 
ludzi, zawsze skupiali się pomniejsi oszuści. Miałem więc spore szanse odnaleźć 
osobę, jakiej poszukiwałem. Jakiś mały zakład usługowy, w miarę uczciwego 
szamana, czy wróżbitkę, która potrafiłaby skontaktować się z tymi, których nie 
widać.

    Od knajpy do Burned nie było daleko. Spacer byłby nawet przyjemny. Do samych 
granic dzielnicy nie zdarzyło się nic szczególnego. Dopiero po ich przekroczeniu, gdy 
rozglądałem się za szyldem obwieszczającym kontakty z magicznymi siłami noc 
dostarczyła paru atrakcji. Nic nadzwyczajnego, ale zawsze.

    Gdy na przecznicy przede mną rozległy się krzyki, przezornie stanąłem w cieniu 
najbliższej bramy. W miarę bezpieczny dojrzałem uciekającego w pośpiechu 
zażywnego jegomościa. Tuż za nim biegło trzech chłopców.

    - I, kurwa, nie wracaj! - krzyczał najstarszy, na oko trzynastolatek.

    - Nie wracaj, słyszysz!

    Dwaj młodsi zawtórowali śmiechem. Jeden schylił się po kamień. Celnie ciśnięty 
ugodził mężczyznę w plecy. Ten odwrócił się. Ze strachem, łzami i błaganiem w 
oczach prawie wyskamlał:

    - Przecież jestem waszym ojcem...

    - Co nas to, kurwa, obchodzi? - to była jedyna odpowiedź synalków.

    Drugi kamień śmignął koło głowy. Nie pozostawało nic innego jak wiać dalej.

    Uciekający i młodociani zwyrodnialcy minęli moje schronienie, nie zwracając na 
nie najmniejszej uwagi. Wyszedłem z ukrycia i podążyłem w przeciwną stronę.

    Kolejna przygoda mogła się skończyć znacznie gorzej. Na trasie mojej przechadzki 
stało paru, sądząc po zachowaniu, wstawionych wyrostków. Kiedy mnie dostrzegli, 
przestali rozmawiać.

    Nie zwalniając kroku, ani w żaden inny sposób nie okazując wahania minąłem ich, 
kładąc dłoń na mieczu i odrobinę wysuwając go do przodu. Wystarczyło. Nie byli aż 
tak pijani, by umierać za własną głupotę. Minęliśmy się w milczeniu. Moją uwagę 
zwrócił czarny mężczyzna ubrany lepiej od pozostałych. Zapewne przywódca tych 
bydlaków. Paskudna rana szpeciła ciemną twarz, ciągnąc się od lewego ucha do 
nasady nosa. Zamiast lewego oka miał źle zrośniętą bliznę.

    Czyżby pamiątka po jakiejś kocicy? Zapytałbym w każdej innej sytuacji.

    Gdy oddaliłem się o dwie przecznice, z przykrością stwierdziłem, iż opryszki w 
tym mieście nie są ani trochę bardziej wyrafinowani i tak samo, jak gdziekolwiek 
indziej głupi. Zamiast dalej opowiadać sobie o bójkach, flaszkach i dupach banda 
ruszyła za mną.

    Samotny wędrowiec już nigdzie nie może czuć się bezpiecznie.

. 3 .

    Kroki za mną nie cichły, lecz i nie zbliżały się. Prześladowcy czekali na jakąś, ich 
zdaniem, dogodną okazję.

    Po przeciwległej stronie ulicy dostrzegłem przystrojone drzwi. Nieznane i 
niezrozumiałe symbole, oplecione czarnymi i czerwonymi kwiatami. Płaskorzeźby 
groteskowych twarzy i postaci łączyły się w pełen wewnętrznej harmonii ornament. 
Nad drzwiami wisiała olejowa lampa, która rozpraszała mrok zapraszająco żółtym 
światłem. Okna na dole zasłonięte, a te na górze ciemne. Nie wyglądało na kolejny 
burdel czy kolejną piwiarnię. Zanadto dbano o porządek.

    Z mieszanymi uczuciami nacisnąłem klamkę. Natychmiast wzdrygnąłem się. Pod 
palcami wyczułem kształt ludzkiej dłoni. Jednak nie sam profil klamki tak mnie 
poruszył, lecz bijące od niej ciepło. Przeklęte, magiczne sztuczki!

    Każde miejsce ma swój zapach. To, co uderzyło w moje nozdrza, gdy już 
znalazłem się za drzwiami było czymś zupełnie nowym, lecz nie było w tym zła ani 
głupoty. Słodkawo-lepka atmosfera jaka mnie otoczyła oprócz tego, że niosła w sobie 
ukojenie, podkreślała urokliwość miejsca. Krótki korytarz kończył się drzwiami 
podobnymi, do wejściowych. Podobnymi, bo przyozdobionymi jeszcze bardziej 
bajecznie. Dzięki mocniejszemu światłu wzór z kwiatów i płaskorzeźb był łatwiejszy 
do rozpoznania. Tysiącpłatkowy lotos. Ściany, sufit i podłogę pokrywała niezwykle 
delikatna w dotyku ciemnofioletowa materia. Całość wystroju dopełniał niski taboret 
w kształcie kwitnącego kwiatu. Obok przyczaił się stolik, który przypominał 
skradającego się kota. Na nim dzbanek i jak wszystko tutaj zdobiony kubek. Gdy 
przyjrzałem się im bliżej dostrzegłem że obydwa przedmioty przedstawiają ptaki.

    Pomijając niesamowitość tego miejsca, każdy z przedmiotów miał własną aurę. 
Wszystko zwolniło me reakcje, bezwiednie chciałem pozostać tu dłużej.

    W powietrzu musi być jakiś narkotyk. Podpowiadało mi doświadczenie. Nie ma 
więc na co czekać, bo o tej porze więcej klientów chyba nie ma. Albo tutaj odnajdę 
czego szukam, albo nigdzie. A już na pewno stracę sporo grosza.

    Powoli, przełamując fale dziwnej senności i rozleniwienia, sięgnąłem do klamki 
drugich drzwi. Spodziewałem się wiele i już zdążyłem sobie wmówić, że nic mnie nie 
zaskoczy, gdy usłyszałem ciche, choć wyraźne:

    - Wejdź śmiało, czekałam na ciebie.

    Stanąłem jak wryty. Osoba, która wypowiedziała te słowa, była całkowitym 
przeciwieństwem mych oczekiwań. Starsza, żeby nie powiedzieć - stara - kobieta o 
nalanej twarzy. Włosach raczej siwych niż czarnych, zaskakująco młodych oczach i 
łagodnym uśmiechu, kogoś, kto wie więcej, lecz nie zamierza tego źle wykorzystać. 
Biła od niej ufność, spokój, olbrzymia wiedza i... matczyna troska?

    Gdybym tylko znał swoją matkę! Byle nie dać się złapać na tę otoczkę 
kiczowatego mistycyzmu. Doszło do głosu cyniczne ego.

    Pomieszczenie obite znanymi mi już fioletami draperii, funkcjonalne sprzęty o 
zwierzęcych kształtach i cała masa roślin. Wszystko zatopione w znajomym 
półmroku żółtego światła. Nie sposób było nawet określić, jak duży jest pokój, do 
którego wszedłem.

    Moją uwagę skupiała kobieta i jej słowa.

    - Wejdź proszę śmiało dalej, nie masz się czego obawiać - nadal wolałem nic nie 
mówić. Nagle wszystkie myśli wydały się zbyt puste. Zrobiłem trzy niezdecydowane 
kroki.

    - Wiem dlaczego przyszedłeś. Postaram się pomóc.

    Skąd to możesz wiedzieć? Chciałem spytać, lecz na przekór sobie rzekłem jedynie:

    - Dobrze, ale skąd wiedziałaś, że przyjdę właśnie teraz?

    I znów ten szczególny mądro-starczy uśmiech i słowa, którym sam nie wiem 
czemu wierzyłem.

    - A kiedy miałbyś przyjść? - Zaraz potem dorzuciła - Siądź przy mnie. Pożyw się, 
napij, jeśli masz ochotę. Potem zacznij mówić, nie ma znaczenia od czego zaczniesz, 
ważne dokąd dojdziesz i jak to zrobisz. Nie próbuj kalkulować, ani zbyt długo się 
zastanawiać, mów wszystko, co leży ci na sercu, a na pewno O n - położyła akcent na 
ostatni wyraz i w zabawny sposób uniosła palec - nadstawi ucha i dotknie cię jednym 
ze swych wcieleń.

    W tym pokoju musiało być jeszcze więcej obezwładniającego narkotyku, 
zaczynałem czuć się, jak błądzący we mgle. Bez protestów usłuchałem poleceń.

    Wpatrywała się we mnie łagodnie i intensywnie zarazem. Na stole dostrzegłem 
naczynie z wodą i drugie napełnione białymi ziarenkami. Po prawej ręce miałem 
siedmioramienny świecznik. Na nim świece, każda innego koloru i długości. 
Wszystkie paliły się jednakowo niewzruszonie hipnotyzującym płomieniem. Pod jego 
wpływem uspokajałem się coraz bardziej. Nie dręczyło mnie pragnienie, więc tylko 
zwilżyłem wargi. Nie byłem głodny, uszczknąłem jeno kilku białych ziaren.

    Czułem na sobie przyzwalające, pełne oczekiwania spojrzenie oraz spokój, jakiego 
nie miałem okazji jeszcze nigdy zaznać. Pojawiły się też wspomnienia. Te z ostatnich 
dni i te wcześniejsze.

    Nie wiem kiedy zacząłem opowiadać, a ona słuchała. Ale nie tak, jak czynimy to 
na co dzień, nieuważnie i bez namysłu. Słuchała jak dziecko - chłonąc każde słowo i 
łapiąc znaczenie całości. Jej skupienie i uwaga pomagały mi przejść całą drogę do 
dnia dzisiejszego. I opowiadałem więcej szczegółów, niż, jak mi się zdawało, 
zapamiętałem.

    Gdy na moment zatrzymałem się przy tragicznym finale niesławnych urodzin w 
karczmie "Pod Babiną", wodą wyrysowała na stole jakiś znak. Położyła na nim dłoń, 
drugą dotknęła mojej. Lody pękły, a wraz z nimi wszelkie opory, mówiło mi się 

jeszcze łatwiej. Nigdy nie byłem przed nikim tak otwarty i szczery. Sam nie 
wierzyłem, że potrafię to wszystko wypowiedzieć, a pamięć przechowywała tyle 
zdarzeń, wątków i drobiazgów.

    Gdy doszedłem do burzy i przebudzenia potok słów płynący z moich ust ustał.

    - Wyczuwam, że wstrzymuje cię coś silniejszego od ciebie samego. Opisz to! - 
rzekła, a palcem zmoczonym w wodzie nakreśliła kolejny znak.

    - Widzę przed sobą mur - mówiłem najświętszą prawdę. W takim stanie nie da się 
kłamać. - Szary, gładki, wyniosły i potężny. Dalej iść nie sposób.

    - Jaki jest wysoki?

    - Stojący człowiek mógłby sięgnąć szczytu.

    - Czy potrafiłbyś go przeskoczyć?

    - Nie, to niemożliwe. Jest zbyt wysoki i zbyt gładki.

    - Czy możesz go obejść?

    - Nie! Ciągnie się bez końca.

    - Może da się rozbić?

    - Nie wiem. Wygląda na bardzo solidny.

    - Czy lękasz się zobaczyć co jest za nim? - nie ustępowała.

    Po raz pierwszy nie wiedziałem co odpowiedzieć.

    - Odpowiedz!

    - Nie wiem! - tak było, naprawdę nie wiedziałem.

    - Czy chcesz znaleźć się po drugiej stronie?

    - Dlaczego tak mnie dręczysz?! - robiła się nieznośna w swych dociekaniach. 
Zadawała zbyt wiele bólu. Ręce mi drżały, wargi spuchły, głowa bolała i ciążyła. 
Czułem się jak podczas wyczerpującej walki. - Przecież mówiłem - nie wiem!

    - W takim razie choć za mną. Ukażę ci to, czego nie wiesz i pokażę to, o czym 
zapomniałeś. Patrz na stół. - Zajęty swoimi wspomnieniami nie dostrzegłem zmian, 
jakie zaszły w czarownicy.

    Odmłodniała, wyszlachetniała. Twarz wyrażała dumę i chęć walki. Walki niosącej 
pomoc.

    Na stole pojawiło się więcej tajemniczych znaków. Wpatrywałem się w nie, aż 
oczy zaszły mi łzami. Nie byłem w stanie rozpoznać ich znaczenia, choć gdzieś już je 

widziałem. W sieci runów znajdowało się jakieś ukryte i skierowane wyłącznie do 
mnie przesłanie. Trzeba tylko bardziej się skupić. Na granicy zrozumienia zjawiła się 
muzyka. Gdzieś obok, niedaleko. Odległa i wydobywana z niewidzialnych 
instrumentów. Rytmiczna i ckliwa, choć słodka i łagodna. Pulsowała wraz z czerwoną 
kulą światła, która również pojawiła się nie wiadomo skąd. Znaki na stole utraciły 
pierwotną formę, by połączyć się ze światłem i muzyką. Oplotły mnie i stało się. 
Umysł wywędrował z ciała.

    Stałem kompletnie nagi na czymś białym. Na śniegu? Dookoła mgła i czyjaś 
wyczuwalna obecność. Idź cały czas naprzód. Znaki cię poprowadzą. Nie oglądaj się, 
w żadnym wypadku nie zbaczaj. Będę cały czas przy tobie. Rozpoznałem głos mojej 
przewodniczki. Kobieta z pokoju, w którym pozostawiłem ciało. Jakże musiała się 
zmienić, skoro jej głos brzmiał wśród mgieł młodo i dźwięcznie.

    Gdzie jesteś, nie widzę cię? zapytałem bezgłośnie.

    Ruszaj! Czas jest tutaj naszym wspólnym wrogiem! Jestem w pobliżu.

    Zrobiłem pierwszy krok, potem kolejny i następne. Gdy do moich uszu dobiegł 
daleki skowyt, przyśpieszyłem. Potępieniec? Samotny drapieżca? Strażnik tego 
miejsca? Wył tak, że dreszcze przebiegały po plecach.

    Na śniegu wrysowano te same, co na stole, znaki. Szedłem po nich, bo lepszego 
przewodnika nie miałem. Nie wiedziałem, dokąd prowadzą, ale byłem przekonany, że 
nie na manowce. Zresztą, dokąd indziej miałem podążać?

    Wraz z ostatnim symbolem pojawiły się ślady stóp. Trop prowadził ze strony, w 
którą właśnie zmierzałem. Obok ciężko naznaczonych w śniegu śladów, biegł 
gęstszy, drobniejszy trop, odciśnięty bosymi stopami. Sądząc po delikatności - 
dziewczęcy. Odważyłem się i przystawiłem stopę do większego śladu, mógłby być 
moim własnym.

    Nie zatrzymuj się! Podążaj tym śladem! Usłyszałem znajomy głos tuż obok ucha. 
Zaraz też poczułem na twarzy delikatny powiew. Nie trzeba było mnie poganiać. Z 
tyłu znów usłyszałem skowyt.

    Nowy szlak, tak jak poprzedni, prowadził w wełnistą mgłę. Wśród 
wszechogarniającej zasłony nie sposób było odkryć, czy ślady kręcą, czy wciąż 
wyznaczają prostą drogę. Ufałem niewidzialnej opiekunce.

    Jedynym źródłem światła była mgła. Bił od niej monotonny żółto-pomarańczowy 
blask. Mimo to śnieg, jeśli to w ogóle był śnieg, pozostawał biały. Dziwną, 
chorobliwą bielą.

    Nie wiem, jak długo szedłem. Nie wiem ile kroków tych, co stąd wracali minąłem. 
Choć początkowo je liczyłem, pogubiłem się przy siódmej setce. Nie wiem, co mnie 
ścigało. Jedynie co wiedziałem to, że powinienem iść. Nie męczyłem się, nie czułem 
głodu ani pragnienia. Nawet zimna czy gorąca. Przecież ciało zostało kilometry, może 
lata stąd. Przerażało mnie coraz bliższe zawodzenie. Jakby tego było mało, 
opalizująca mgła wyraźnie gęstniała. Ślady, po których szedłem zaczęły być słabiej 
widoczne.

    Co będzie, gdy dopadnie mnie bestia, co się stanie ze mną? Co z moim ciałem? 
Lepiej nie myśleć. Lepiej iść, dopóki można. Jeśli zwątpię i przystanę choć na chwilę, 
przegram. Więc naprzód! Jeśli w ogóle istniał jakiś przód. Pośród zwątpienia, strachu, 
gonitwy kroków i mgły zamajaczył przede mną ciemny kształt. Plama wśród 
wszechogarniającej mgły.

    Skowyt rozległ się zatrważająco blisko. Uszami wyobraźni słyszałem oddech 
bestii. Przed oczyma miałem obraz kłów i ślepi płonących żądzą mordu.

    Dojdź do tych drzwi i przekrocz próg. Cokolwiek tam spotkasz przyjmij to ze 
spokojem. Gdy odnajdziesz czego szukasz, dojdź do drugiej furty. Otwórz ją, jeśli 
zdołasz. Potem będziesz wiedział co robić. Tajemnicza towarzyszka pojawiła się w 
samą porę. Teraz biegnij i cokolwiek usłyszysz czy zobaczysz, podążaj do bramy 
przed tobą. Biegnij! Łap swój los! Ja powstrzymam to, co nas ściga!

    Nie trzeba dwa razy powtarzać. Sądząc po odgłosach demon z piekła rodem był tuż 
tuż. Przede mną czarne wrota zawieszone w próżni. Biegłem jak oszalały. Zwierz za 
mną wył. Wył tak, że drżałem na samą myśl o tym, że mogę go zobaczyć. Oto wyścig 
o życie, o duszę, o kolejne wcielenie. Biegłem do miejsca, którego nikt nie jest w 
stanie określić, a które każdy chciałby poznać. Brakuje tylko sił i odwagi. Niczym 
rozpędzony taran wpadłem w drzwi. Kiedy znalazłem się po drugiej stronie dysząc 
przywarłem plecami do zbawczej powierzchni. Rozpętało się istne piekło. Wrzask, 
skowyt, niezrozumiałe słowa, głuche uderzenia, brzęk stali... łomot... wzniesiony do 
granic słyszalności głos... obrzydliwy... zanikający krzyk i łkanie.

    Łkanie? To przecież cisza. Nie, to z moich oczu płyną łzy. Poza tym wszędzie 
cicho. Tak cicho, jakby tu nikogo nigdy nie było.

    Nie mam pojęcia jak długo stałem bez ruchu. Trwałem ogarnięty złością i 
gniewem, nie wiedząc gdzie znalazłem się tym razem. Zewsząd otaczały mnie 
nieprzeniknione ciemności. Dopiero po dłuższej chwili, z trudem wstałem, 
pozbierałem myśli. Przecież bez względu na to, co się stało bądź stanie, kazała mi iść 
dalej. W mojej naturze nie leżała słabość - niech będzie przeklęta po stokroć.

    Pełen obaw postawiłem pierwszy krok. Podłoże było wyżej od miejsca, w którym 
stałem, powierzchnia choć gładka dawała mocne oparcie. Rozłożyłem ręce najszerzej 
jak mogłem. Nic, kompletna pustka, choć ściany musiały być bliskie. Niewidzialne 
naciskały z obu stron.

    Drugi krok. Znów poziom wyżej... To schody! Odkrycie dodało sił i odwagi. 
Śmielej pokonywałem kolejne stopnie. Trzy, cztery... dwanaście... może prowadzą w 
nieskończoność?... siedemnaście... tylko ciemność... dwadzieścia... może mam tak się 
wspinać, aż mój czas się dopełni?... dwadzieścia pięć... i stopa opadła niżej niż 
przeczuwałem. Schody się skończyły. Od razu pojawiło się światło. Długie rzędy 
pochodni, z których buchały upiorne czerwone płomienie. Ogień pląsał po obu 
stronach korytarza. Wszystko było tu czerwone, drażniło i niepokoiło. Co za 
diabelskie miejsce? Jakaś rzeźnia? Może to nareszcie koniec wędrówki we własnych 
urojeniach? Cokolwiek to jest, byleby wreszcie się skończyło!

    Wszechobecna cisza zatrważała. Przytłumiła też gniew.

    - Hej! Jest tu kto?!

    Zawołaniem chciałem uspokoić samego siebie.

    Tukto... ukto... kto...

    Opowiedziało, ginące w oddali stłumione echo.

    Czas najwyższy odnaleźć drugie drzwi i kończyć igraszki z siłami, których 
zamierzeń nie pojmę.

    Ledwo postąpiłem naprzód, a na obu ścianach pojawiły się otwory. Było ich 
kilkanaście. Na końcu korytarza ziała paszcza. Otoczona kłami, z wyrzeźbioną w 
najdrobniejszych szczegółach mordą rodem z koszmaru. Nie od razu zrozumiałem, że 
to wspomniana ostatnia bariera.

    Trzeba tam tylko dojść. To tylko kolejne, najzwyklejsze drzwi. Wmawiałem sobie. 
Przy okazji można zajrzeć...

    Zerknąłem do pierwszego bocznego pomieszczenia. Ujrzałem coś, czego nie 
umiałem do końca określić. Dziwacznie umeblowany pokój, siedzący przy biurku 
młody mężczyzna wyraźnie się nad czymś męczy. W ręku trzyma żółty patyczek i 
ciągnie nim po karcie papieru. Na głowie, dwa okrągłe przedmioty zasłaniające uszy. 
Przerwał swoje zajęcie, obrócił się w moją stronę. Blada, szczupła twarz znaczona 
zaciętością.

    Lepiej idź swoją drogą, bo nie zdążysz. Pamiętaj, zawsze jestem z tobą.

    Dobiegły mnie jego słowa. Nie byłem w stanie nic odrzec. Tajemniczy skryba 
ponownie garbiąc się przy biurku, powrócił do pracy. Wolałem się wycofać. Pytania 
pozostały.

    Zajrzałem do pomieszczenia naprzeciw. Kolejna zagadka. Niezmierzona przestrzeń 
wypełniona ludźmi. Nagle wszyscy unoszą ręce, klaszczą rytmicznie. Wyznawcy 
jakiegoś kultu? Tak, tam z przodu gigantyczny ołtarz migający tysiącami świateł. Na 
podwyższeniu pięciu ludzi. Jeden siedzi wśród złotych kotłów i luster, czterech 
nieprzerwanie biega. W takt intonowanej modlitwy zachęcają wiernych do wyznania 
wiary. Choć jestem wyłącznie obserwatorem, czuję bijącą od spektaklu energię, 
miłość i radość życia.

    Tylko jak to możliwe, że ja to widzę? Gdzie widziałem coś podobnego wcześniej?

    Powróciłem na środek korytarza. Boczne otwory zrobiły się na powrót ciemne. Jak 
pogodzić dążenie do paszczy i jednoczesną z chęcią przyjrzenia się wszystkim 
niespodziankom? Gdyby nie było ich tak wiele...

    Postanowiłem zaglądać tylko do wybranych, by jak najszybciej zakończyć 
wędrówkę.

    Postąpiłem naprzód. Wątpliwości opadły mnie jak wilki jelenia. Jedyna szansa to 

im uciec. Przyśpieszyłem kroku zaglądając przy okazji do najbliższego otworu z 
prawej. Z ciemności wyłonił się dziwny kwadratowy budynek o dziesiątkach okien. 
Zaglądałem do jednego z nich. W otoczeniu piątki dzieci siedziała stara kobieta, 
łudząco podobna do wróżki, którą odwiedziłem. Obok warował ogromny czarny pies. 
Nim wycofałem się dojrzałem jeszcze z boku leżącego na łóżku mężczyznę. Spojrzał 
szklistym wzrokiem. Wyglądał na człowieka, który umierał za życia. Zawirowało mi 
w głowie. Pobiegłem więc wzdłuż korytarza i choć wytężałem wszystkie siły, 
okropna morda nie zbliżyła się ani odrobinę. Korytarz wydłużał się i wydłużał. 
Biegłem, aż do utarty tchu i kiedy zdyszany stanąłem, dostrzegłem, że nie 
przybliżyłem się nawet o krok. Dla wytchnienia zajrzałem do najbliższej czarnej 
dziury.

    Były tam dziewczęce twarze. Właściwie głowy. Kilka pięknych twarzyczek nie 
oszpeconych złośliwością ani zmarszczkami starości. Brakowało ciał. Każda 
zatknięta na włóczni. Mówiły coś, lecz nie mogłem zrozumieć słów. Żadnej twarzy, 
choć wydawały się tak bliskie i znajome, nie byłem w stanie rozpoznać.

    Coś w duszy szarpnęło. Zabolało.

    Nie wolno się poddawać! Pozostań sobą! Popełzłem dalej zerkając do niektórych 
pomieszczeń.

    Twarze, postacie, demony, przewiny, ciemność, potwory, cienie, tłumy, troski, 
dziwaczne krajobrazy, przedmioty, pragnienia, żal, szaleństwo w tysięcznych 
postaciach. Oto, co spotkałem. Nie pojmowałem, tego, co widziałem, lecz już się 
nawet nie starałem. Szedłem naprzód, choć drzwi pozostały odległe, dalekie. 
Nieosiągalne.

    Zniechęcony usiadłem. Chciało mi się płakać, śmiać, drapać ściany albo przegryźć 
żyły. Najlepiej wszystko naraz. Gdzie jestem? Gdzie jest wyjście z tego przeklętego 
labiryntu? Jak się stąd wydostać? Równie dobrze mógłbym krzyczeć na środku 
oceanu. Nikt by nie odpowiedział.

    W udręce zajrzałem do jednego z otworów. Rozjarzył się niesamowitym blaskiem. 
Pośród złotobiałego, rażącego oczy światła siedział człowiek. Ni stary, ni młody. 
Wariat czy zakonnik?

    - Zapomniałeś czego cię uczyłem? - za nic nie mogłem sobie przypomnieć, by 
nauczał mnie czegokolwiek. A jednak nie był mi obcy.

    - Jeśli chcesz osiągnąć cel, musisz zajrzeć w głąb siebie. Tam odnajdziesz ścieżkę, 
którą musisz podążać. Jeżeli będziesz dostatecznie wytrwały reszta przyjdzie sama. 
Nie cel jest ważny, ale droga, jaką do niego zmierzasz. - Zamilkł i przypatrywał mi 
się. Łagodnie, z miłością.

    Postać zniknęła razem ze światłem i spokojem, które roztaczała.

    Nie zamierzałem pozostać w tym piekle ułud na wieczność. Do diabła ciężkiego, z 
pewnością nie! Niech mnie diabli porwą, jeśli im się uda!

    Wyrównałem oddech. Myślom pozwoliłem biec swobodnie. Dopiero po dłuższej 

chwili uciekły. Gdy odciąłem zmysły, przestałem odczuwać cokolwiek. Nic nie 
obchodziło mnie bardziej niż ja sam. Wraz z kołyszącym wewnętrznym rytmem 
zacząłem stawać się czystą energią. Budziła się, była falą. Wielką i oczyszczającą. 
Dotknęła mnie, pogładziła, okryła sobą i poniosła. Delikatnie, lecz przełamując każdy 
opór. Strumień mocy przestał emanować. Otworzyłem oczy. Siedziałem przed 
paszczą-bramą! Z radości miałem ochotę zaśmiać się jej prosto w nos.

    Pozostało przekroczyć ostatni próg i na zawsze pożegnać to przerażające miejsce. 
Wstałem i pchnąłem wrota. Jak należało się spodziewać ani drgnęły. Pośród bogactwa
ornamentu wyryto inskrypcję w obcych, przypominających płomienie literach.

    KOMPLEKSY I ZŁUDZENIA

    JEDYNI PRAWDZIWI WROGOWIE

    Naparłem z całych sił. Bezskutecznie. Gorączkowo chwytałem za wszystkie 
wystające elementy. Nic, ani drgnęły. Kopnąłem, najmocniej jak mogłem. Złość 
trochę przeszła, ale stopa zabolała.

    I co ja mam do kurwy nędzy zrobić? Poprosić? Zapukać? Może tylko przyjaciół 
wpuszczają?

    Uderzyłem. Cisza. Zacząłem bić pięściami. Mocniej i mocniej, aż z obu popłynęła 
krew. Przestałem walić. To nie miało sensu. Przykucnąłem kryjąc twarz w dłoniach. 
Dotarłem tak daleko, pokonałem tyle przeszkód i... przegrałem na samym końcu. 
Gorycz porażki ma swój niepowtarzalny smak. Dopiero teraz dotarło do mnie, ile 
przeszedłem w tym niby-świecie. O bogowie! Ąleż ze mnie zakpiliście! Jedyną istotą, 
która mogłaby mi pomóc był wierny Frento. Ale jego tu nie było. I dobrze, 
oszczędzono mu wielu cierpień.

    Wspomnienie przyjaciela podziałało niczym lek. Wszystkie żale, tęsknota i ostatnie 
przeżycia zamiast odpłynąć zlały się jak woda do kałuży. I kiedy zebrało się tyle, że 
zabrakło miejsca, coś pękło, bo pęknąć musiało. Struny nie należy przeciągać, choć 
pusta nie wyda żadnego dźwięku.

    Chciałem uciec, zniknąć, a mogłem jedynie leżeć i zwijać się jak robak. Męki 
zapewne trwały dalej, lecz straciłem przytomność, choć może tylko usnąłem.

    A może właśnie się obudziłem.

    - Cóż to za człek szalony podąża Szlakiem? - dystyngowana dama spytała swego 
kochanka.

    - Czy doprawdy musisz przejmować się takimi drobnostkami? W Skorinto znów 

Szelel urządza swe bezeceństwa. Tracimy wyznawców.

    - Jeśli to potrwa dłużej, przyjdzie nam odejść w zapomnienie. Lecz ten człowiek 
fascynuje mnie bardziej. Nie mogę przejrzeć jego myśli!

    - Pewnie znów jakiś naćpany mistyk. Bestia się nim zajmie. Szykuj się, zaraz 
wychodzimy. Dziś Tiamat wydaje przyjęcie.

    - Co mnie obchodzi ta zdzira! Zobacz on przedarł się przez Pierwsze Wrota! Bestia 
walczy z jakąś istotą... To kobieta!

    - Tak, widzę! - powiedział przez zęby - zraniła Bestię Odpowie za to! Odpowiedzą 
obydwoje: ona i ten przybłęda. Nikt nie będzie ranił moich zwierzaczków. Idę do 
nich!

    - Czekaj! - krzyknęła gdy już prawie znikał. Spójrz, Bestia wygrała. Zobacz jak 
tamten człowiek się miota, Nigdy nie odnajdzie Drogi. Chyba wystarczająca kara? - 
dodała uśmiechając się okrutnie.

    - Skoro tak mówisz, kochanie. Ale teraz już bardzo cię proszę, zacznij się ubierać. 
Wiesz przecież, Tiamat nie znosi, gdy ktoś się spóźnia.

    - Dobrze, już dobrze. - Wyraźnie uległa. Lubiła mu ulegać, był taki, taki...

    - Wiesz co? Ja też nie mogę go przeniknąć. Co za dziwaczna postać. Może lepiej 
zabić go od razu? Widzisz jak szaleje, by znaleźć drogę do Paszczy?

    - Naiwny głupiec! Jeśli opowiemy o nim na przyjęciu, na pewno ktoś zechce go 
odwiedzić.

    - Co to za światło?! Kim jest ten staruch?! - przekrzyczał własne zaskoczenie.

    - Hej człowieczku! Nie wolno zbliżać się do Paszczy!

    - Jeśli się otworzy... Wymiary i żywioły wymieszają się...

    - Jak to mu się udało?

    - Patrz! Krew leje mu się z rąk! Widziałeś kiedykolwiek czyjąś krew w 
Labiryncie?! On pada! Jego twarz, jego ciało! Co się z nim dzieje?! Kochanie jakie to 
okropne! - chociaż była boginią zupełnie kobiecym gestem skryła twarz w ramieniu 
towarzysza.

    - Nie wiem co się tu dzieje. Nie pojmuję sił, które się wmieszały. On sam pewnie 
też ich nie zna... Nie umarł! Znika! Po prostu znika! Musi go chronić jakaś istota 
potężniejsza niż my. Ten człek może oznaczać nasza zgubę...

    Jak każdej prawdziwej bogini, tak i Ryanie nieobce były nagłe zmiany nastrojów.

    - Przyjrzyjmy mu się w bliżej, może uda się go wykorzystać?

    Skinął głową na zgodę. Przemienili się w kruki.

. 4 .

    Instynkty mają to do siebie, że nie trzeba się ich prosić. Same wiedzą kiedy, jak, i 
co potrzeba. Poderwałem głowę ze stołu. Otrząsnąłem się z majaków. Jeden rzut oka i 
już wiedziałem, gdzie jestem. W czaszce czułem nieznośny szum i otępiające 
kołatanie.

    Pokój wieszczki niewiele się zmienił. Świece wypaliły się do cna. Brakowało 
gospodyni. Wstałem i po cichu przeszukałem pomieszczenie. Było znacznie większe, 
niż mogło się wydawać. Sprytnie rozplanowane kotary, światła i cienie miedzy nimi 
czyniły z izby labirynt zakątków i zakamarków. W jednym z nich dokonałem 
makabrycznego odkrycia. Z potwornie rozszarpaną szyją leżała stara kobieta. Więc to 
nie żadne narkotyczne wizje. Ona naprawdę oddała za mnie życie. Co za przeklęty 
świat! Co za idiotyczna historia!

    Wychodząc, pośpiesznie zerknąłem stół. Rozlana woda ułożyła się w napis: 
"uważaj na kruki". Świece na świeczniku same zaczęły się zapalać. Tego było za 
wiele. Przecież nie było tu nikogo oprócz mnie! Wbiegłem do korytarza - poczekalni, 
szarpnąłem za drzwi i...

    Zderzyłem się z samym Rudolfem Norn Rijterem. Człowiekiem, którego miałem 
zabić. Nie ma mowy, żebym się mylił. Chłopi opisali go zbyt dokładnie. Każdy 
zapamiętał coś innego, i w ten sposób z odłamków wspomnień stworzyłem sobie 
wizerunek postaci, która stała w całej krasie przede mną.

    Matowo czarna półzbroja, ciemny hełm ozdobiony skrzydłami nietoperza. Na 
ramiona spływały długie rude włosy. Twarz lodowata i zimna, nie zdradzająca 
żadnych emocji. Chłopięca, a jednocześnie zaskakująco dojrzała. Oczy, zwierciadła 
duszy, świeciły chorobliwym blaskiem. W żaden sposób nie zdradzał swych 
zamiarów. Stał i czekał.

    - Wróżka dziś nikogo już nie przyjmie. Jest bardzo późno - niebo na wschodzie 
jaśniało - i jest zbyt zmęczona. - Wykorzystując zdolności aktorskie, zatoczyłem się. 
Przyszło mi tym łatwiej, że rzeczywiście byłem wykończony.

    Przytrzymał mnie nie pozwalając upaść.

    - Tobie, panie, również potrzeba wypoczynku? - bardziej stwierdził, niż zapytał.

    - ...Tak... jestem trochę... chory... ale to przejdzie... - mocno starałem się mówić 
zbolałym głosem. Rycerz dał się nabrać.

    - Odprowadzić cię gdzieś? To niebezpieczne miejsce. Dziś już, jako rzekłeś, z 
usług wieszczki korzystać nie przystoi...

    - Nie śmiałbym prosić... kwateruję niedaleko... gdybyś zechciał...

    Po drodze nadarzy się niejedna okazja, by zakończyć naszą znajomość.

    - Dobrze, prowadź więc - Odrzekł po chwili wahania.

    Pomyśleć; tyle czasu go szukałem! A teraz? Najzwyczajniej w świecie szedł obok. 
Poważny, skupiony, milczący. Jednocześnie jakby spięty i w każdej chwili gotowy 
skoczyć do walki.

    Pośród mroku jedynie odgłosy naszych kroków odbijały się od ścian kamienic, 
wyraźnie więc usłyszeliśmy najpierw brzęk upadającego żelastwa, a zaraz potem 
przekleństwo.

    Odwróciliśmy się błyskawicznie, każdy z mieczem w dłoni. Moja reakcja była 
równie szybka jak Norn Rijtera. Obdarzył mnie ledwie jednym przelotnym 
spojrzeniem.

    Zwykła uliczna bójka, w której walczy się dla walki, a krew przelewa dla sportu. 
Zwycięzca czasem bierze łupy. Szczęścia szukali kolesie brzydkiego Murzyna, 
którego mijałem idąc w przeciwnym kierunku. Siedmiu przeciw dwóm. Nie byli zbyt 
odważni, skoro ryzykowali taką nieuczciwą zaczepkę. Nie mój interes. Chociaż nie, 
mój - w ferworze potyczki mogłem skorzystać z okazji i "rozstać" się z Rijterem.

    "Powalczymy - zobaczymy". Mówi stare, niedoceniane porzekadło.

    Herszt rzezimieszków, wysunął się naprzód.

    - Cóż to panowie? Nocne spacery dla zdrowia? To nasz teren i za łażenie trzeba 
płacić - zagadał, uśmiechając się jadowicie.

    - Czym się płaci? - bez cienia zdenerwowania spytał Rudolf.

    - Tym, co Nocni Rzeźnicy lubią najbardziej! - łupieżca nie uśmiechał się już. - 
Krwią!

    - Reszty nie trzeba! - Norn Rijter, wraz ze słowami, rzucił nie wiedzieć kiedy 
wyjęty nóż. Gadatliwy bandyta gładko wykonał unik i wyszczerzył zęby w parodii 
uśmiechu.

    Po raz ostatni dzisiejszego wieczora.

    Za jego plecami jeden z łazęgów zaciskał dłonie na trzonku tkwiącego w brzuchu 
noża. Spomiędzy palców spływała szkarłatna krew. Charczał. Wcale nie jak rzeźnik, 
raczej jak jego bezbronna ofiara.

    Przywódca poderwał z ziemi upuszczony topór. Dobrze zrobił, bo tylko dzięki 
temu, odbił spadający z góry miecz. Obłędny Rycerz rozpoczął swój taniec. Na 
pomoc dowódcy skoczyło dwóch kolejnych rzezimieszków.

    Nie trzeba mnie dwa razy zapraszać. Z początku chaotyczna wymiana ciosów 
pozwoliła mi ciąć jednego w nogę. Uskoczyłem przed klingą i odszukałem wzrokiem 
Rijtera. Jeden z jego przeciwników starał się odczołgać z pola walki, za wszelką cenę 
próbując wepchnąć wnętrzności tam, gdzie ich miejsce. Szef szajki, ranny w rękę, 

starał się ustawić tak, by zajść Rijtera od tyłu. To było nie możliwe. Czarnozbrojny 
wirował niczym demon wiatru. Z łatwością unikał ciosów. Swoje zadawał rzadko. 
Zawsze celne.

    I ta chwila nieuwagi mogła zakończyć moje przygody. Ogromny łysol z 
wytatuowaną głową zaszedł mnie z boku i ciął po nogach. Podskoczyłem jedynie po 
to, by zaraz pochylić się przed ostrzem tnącym w szyję.

    Dobrze, że brałem lekcje unikania takich ciosów od samego mistrza Ian-Osika. 
Niestety, starożytny mistrz nie przewidział, że przeciwników może być trzech.

    Ten, którego raniłem zamierzył się i pchnął. Z trudem sparowałem. Nagle 
poczułem jak miecz wyskakuje mi z ręki. Prostak o mordzie buldoga miał w drugim 
ręku łańcuch. Doskonale wiedział jak go użyć. Nie było czasu na namysły. 
Przetoczyłem się - obijając plecy na kamieniach - szybciej niż zdążyli wykorzystać 
przewagę. Pora dać chłopaczkom nauczkę. Zacisnąłem garotę wokół szyi cwaniaka z 
łańcuchem. Nim zdążył wywalić język, już zdychał. Czułem jak jego ciało wiotczeje, 
gdy usłyszałem świst opadającego ostrza. Jedyna szansa - jeśli jakaś istniała - to 
zasłonić się konającym. Tak też zrobiłem. Wykonując półobrót, prosiłem 
umierającego, by jego głowa odpadła dopiero za chwilę. Ostrze czarnoskórego 
wraziło się w bok zasłaniającego mnie ciała. Moja stalowa struna przecięła szyję, 
korpus osunął się, chlapiąc dookoła posoką. A ja widziałem już wymierzone we mnie 
ostrze. We mnie, bezbronnego. Cóż, każdy kiedyś musi umrzeć. Odruchowo 
zamknąłem oczy. Ktoś mi to kiedyś mówił, że lepiej nie patrzeć.

    Wzniesione do góry ręce opadły, nie zadając oczekiwanego ciosu. Rudolf 
przyszedł mi z pomocą. Ciął herszta po przegubach. Potem, od razu rzucił się na 
dwóch ostatnich pozostałych przy życiu. Pierwszy skończył z rozrąbaną głową. Drugi 
wybrał ucieczkę.

    Rudolf normalnie, jakby nic się nie stało wytarł miecz. Podszedł do mnie i zapytał:

    - Możemy iść dalej? Ciałami przez noc zajmą się szczury i inni złodzieje. Strażnicy 
przyjdą dopiero, gdy wstanie słońce. Choć do świtu blisko, mamy czas by się oddalić.

    Miałem dość. Przeżyłem za dużo jak na jedną noc. Po raz pierwszy w życiu 
zemdlałem.

    Przypatrując się różnym rasom i nacjom, porównując ich zachowanie i 
postępowanie nieuniknione okazały się porównania. Wszystkie elfy, krasnoludy, 
które spotkałem na tym świecie, gobliny, trolle, ba!, smoki nawet są lepsze od nas - 
ludzi. Mają coś, czego nam brakuje. Solidarność i uczciwość. Od zarania dziejów 
oszukiwaliśmy siebie i wszystkich dookoła. Ludzie zwykle traktują innych całkiem 
obojętnie. Jak przedmioty. Nie uświadczysz tego u żadnej innej, choćby najbardziej 

prymitywnej rasy. Kolejną wadą człowieczego rodu jest brak umiejętności 
odczuwania i przeżywania czegoś naprawdę. Nie potrafią też właściwie wyrażać 
swych uczuć i w ten sposób koło się niejako zamyka. Czasem tylko pojawia się ktoś, 
kto przerasta innych. Wciąż szuka i goni. Ale odpowiedzi nie znajduje.

    Za nic nie mogłem odkryć co tkwi w duszy mego towarzysza. Tak, towarzysza, 
wszakże tenże człowiek uratował mi życie. Kiedy omdlałem, niby słabowita kobieta, 
zaniósł mnie w bezpieczne miejsce i zaopiekował się do czasu, aż odzyskałem 
zmysły, co nastąpiło gdzieś koło połowy dnia. Pomyślałby kto - chodząca dobroć - 
gdyby nie widział tego, co ja zobaczyłem wczoraj. Jego umiejętności robiły wrażenie.

    Więc tylko, gdy poczułem się na siłach wstałem z łóżka. Mego "dobrodzieja" przy 
szklanicy wody i jakimś ohydnym roślinnym jedzeniu. Do jedzenia zdjął swój hełm. 
Wzbudzał umiarkowane zainteresowanie, choć i tak nikt nie odważyłby się go 
zaczepić. Jego Zakon otaczała legenda i sława. Sława wywołująca strach i nienawiść. 
Rycerze z Magworu należeli do wyjątkowo bezwględnych i okrutnych. Trzeba też 
przyznać, że w potrzebie uczciwych i solidnych. Przyglądano mu się tylko, a on jadł 
tak spokojnie, jakby nikogo w pobliżu nie było. Podszedłem, nie wiedząc od czego 
zacząć rozmowę.

    - Dzięki ci wielkie, za wczorajsze... - i słów mi zabrakło, kiedy nasze spojrzenia się 
spotkały. Te zielone oczy!

    - Nie ma o czym mówić. Nie wiem czemu, wydałeś mi się znajomy... panie. Stąd 
moje uczynki.

    Strapiony zrozumiałem, że chociaż znam jego imię, on nie zna mego.

    - Dyslayer - wyciągnąłem dłoń.

    Zerwał się od stołu. Wyprostował dumnie i rzekł:

    - Rudolf Norn Rijter, Rycerz Zakonny. Obecnie na Krucjacie - ujął moją prawicę. 
Nie tak jak zwykli robić to inni, lecz dziwnie składając palce, przekręcając nadgarstek 
i chwytając za kciuk. Potrząsnął solidnie, aż kości strzeliły. Chcąc, nie chcąc 
uczyniłem podobnie. Zasiedliśmy, a ja zamówiłem jedzenie dla prawdziwych 
mężczyzn.

    - Karczmarzu, mięsa przednie i piwo wyborne. Dla nas obu.

    Rudolf spojrzał z wyrzutem. Chciał zaprotestować ale mu się nie udało, bo właśnie 
miął w ustach swoją papkę.

    - Ależ ja nie jadam mięsa - powiedział gdy przełknął.

    Tym razem mnie zatkało.

    - Dobrze, jak sobie życzysz. Ja, jeśli pozwolisz...

    - Alkoholu też nie pijam. W żadnej postaci.

    Zamurowało mnie. Szczęśliwie dostrzegł moje zmieszanie i dodał:

    - My z Zakonu nie folgujemy słabościom. Jesteśmy przyzwyczajeni do surowego 
życia. Na Krucjacie obowiązują pewne prawidła, od których nie możemy odstąpić. 
Myślę, że pojmujesz. Po za tym to, co niosą do stołu nie służy zdrowiu.

    Zamilkł, uważając, że wyjaśnił wystarczająco. Tymczasem posługacz przyniósł 
przecudnie zarumienioną baraninę, kromki chleba i garniec piwa. Zająłem się nimi, 
choć korciło mnie, by zapytać: dlaczego na zdrowiu się podupada, jak się takim 
daniem pożywić? Może to być, czegoś dosypują?

    - Cóż to za Krucjata, tak ostre posty narzuca? - nie wytrzymałem i zapytałem 
miedzy kolejnymi kęsami.

    - O tym, wybacz, ale nie teraz. Może za czas jakiś - dodał po chwili, wcale nie 
zmieszany. I dalej wsuwał tę swoją kaszkę.

    Zaprawdę, tajemniczy gość. Uratował mi wczoraj życie, a ja miałem go zabić. Ale 
on o tym nie wie...

    Znów się zaczyna. Prowadząca donikąd gonitwa myśli. Lepiej skupić się na chwili 
obecnej.

    - Wydaje mi się, że nie pochodzisz z tych stron? - po dłuższym milczeniu, 
zacząłem wielce podchwytliwie, przerywanym jedynie odgłosami spożywania.

    - Słusznie wnioskujesz - odrzekł lakonicznie.

    - Z daleka droga prowadzi? - nie ustępowałem.

    - Z odleglejszego miejsca niż możesz sobie wyobrazić - nadal starał się być 
uprzejmy. Tu go miałem.

    - Poważnie? Wcale nie trudno wyobrazić sobie samotną warownię pośród 
niedostępnych gór.

    Żaden mięsień nie drgnął na jego twarzy. Odłożył łyżkę i wpatrywał się we mnie. 
Na wszelki wypadek udawałem pochłoniętego strawą.

    - Wiesz więcej niż mówisz - stwierdził.

    Jedno zdanie, a rozmowa przemieniła się w słowną szermierkę.

    - Cóż, chyba autor bajek ma prawo wykorzystywać w swoich opowieściach pewne 
elementy rzeczywistości. Zwyczajnie przeczytałem jedną z nich.

    - Wątpię. Nie umiesz kłamać. Drży ci głos.

    Miał rację, mało się nie udławiłem. Chwila na zastanowienie, maskowana 
udawanym przełykaniem. Mój ruch. Jeśli chciałem poznać szczegóły, musiałem pójść 
na całość.

    - Każdemu by się zadrżał, gdyby słyszał, co pewien rycerz mający w hełmie 
nietoperze skrzydła zrobił z wioską. Nie tak znowu odległą.

    Nim coś odrzekł, na sali rozległ się wrzask jednego z kurduplowatych nieludzi. 
Sądząc po kłótni, jaka w chwilę po tym nastąpiła, jakaś czarodziejka przypaliła rękę 
hobbitowi, który próbował oszukać ją podczas gry w trzy czaszki. Rudolf nie zwrócił 
na całe zdarzenie uwagi. Pochylił się w moją stronę i rzekł chłodnym jak stal tonem:

    - Widzi mi się, że czytujemy te same baśnie. Bacz jednak, że to nie była jedna 
wioska, a cztery. W ostatniej, rzeczony rycerz, samodzielnie powiesił wszystkich 
mieszkańców. Pewnie jeszcze zdobią gałęzie. Chciałbyś dołączyć?

    Każdy przy zdrowych zmysłach odwróciłby się, grzecznie podziękował za posiłek i 
cicho odszedł w swoją stronę. Z tym, że ja miałem coś do zrobienia. Mówiąc inaczej: 
mój przekorny duch wywęszył przygodę.

    - Moja opowieść miała zupełnie inny koniec. A właściwie dwa. W pierwszym 
pewien młodzian w pewnej karczmie, zawołał nagle, by wezwano straż. Dalej nie 
doczytałem. W drugim ten sam młodzian, siedząc przy jednym stole z pewnym 
poszukiwanym osobnikiem, opowiedział mu długą historię. W zamian, rycerz uczynił 
podobnie. - Wydawało mi się, że to mądre posunięcie. Nic bardziej naiwnego.

    - Ha! Ha! Ha! Toś mnie rozbawił! - klepnął się rękoma po udach. - Ta opowieść 
może mieć jeszcze inne zakończenie. Pretensjonalny młodzian z oberży zginął. Ha! 
Ha! Ha! - momentalnie spoważniał.

    - Myślisz głupcze, że straż może ci pomóc? Sądzisz, że obchodzi mnie twoje 
złachmanione życie. Do koziej dupy z nim! - uniósł się trochę. - Nie wciskaj mi tu 
takich głodnych kawałków. Gadaj co wiesz i skąd, albo wymyślę jeszcze ciekawszy 
finał tej rozmowy!

    Celowo zwlekałem. Zimne piwo ugasiło język rozgrzany gadaniną. Odruchowo 
sięgnąłem po dzban. Równie odruchowo nalałem do obu kubków. Wpierw jak 
nakazywała grzeczność jemu, potem sobie. Nie raczył w ogóle zwrócić na to uwagi. 
Nie byłem w stanie wytrzymać jego spojrzenia. Czułem je tak, jak odczuwa się palący
skórę żywy ogień.

    - Cóż, więc może wypijemy za szczęśliwe zakończenie? - rzuciłem nieśmiało.

    Jedyne co uzyskałem, to lekki uśmiech i pełne ironii słowa:

    - Po co się poniżać? Dam ci więcej czasu, niż wieśniakom, którzy zapewne 
wynajęli cię byś mnie zabił. Wyruszam dopiero jutro. Jeśli mnie przekonasz, że 
warto, daruję ci twoją bezczelność.

    Nie potrafiłem ukryć podziwu, ale musiałem się opanować. To mogło się źle 
skończyć.

    - Twoje zdrowie! - mój toast utonął we wrzawie, jaka rozpętała się przy stole 
hazardzistów. Tym razem kędzierzawy podskakiwał na jednej nodze, dmuchając na 

drugą. Tliły się na niej te ich okropne włosy. Wrzeszczał jak opętany. Sprawczyni 
jego bólu, śmiała się w głos bawiąc się amuletem.

    Rudolf sięgnął po swój kubek. Posmakował, powąchał, po czym bez zastanowienia 
wypił. Do samiutniego dna.

    - Ohyda! Jak można pić coś t a k obrzydliwego? - Gorączkowo poszukiwałem 
odpowiednich słów. Te, jak na złość właśnie zrobiły sobie wolne.

    - Skoro nie chcesz mówić, pomogę ci. Dlaczego zamordowałeś wieszczkę? Może 
wolisz opowiedzieć o tym dowódcy straży miejskiej?

    Więc i to sprawdził. Co za człek. Charakternik jakich mało. Miał mnie w ręku. 
Musiałem coś zrobić, coś powiedzieć. Cokolwiek, byle tylko przestał tak na mnie się 
gapić. Jedyne co wpadło mi do głowy, a właściwie do rąk to garniec piwa. Nalałem 
dla nas obu.

    - Jakby tu powiedzieć... masz rację i jednocześnie nie masz... nie wiem jak to 
wytłumaczyć... ale...

    - Do rzeczy - przerwał ostro - nie pora na pieprzenie!

    Na pieprzenie? Dupy mu w głowie? Zaraz, przecież jest poza Warownią i w 
odpowiednim wieku, żeby mieć przy sobie jakąś wybrankę. Może ją gdzieś zostawił? 
Albo stracił?

    Myśli niczym błyskawice przemykały przez moją biedną głowę. Ze wszystkich sił 
chciałem przypomnieć sobie jak najwięcej z tego, co przeczytałem w książnicy. Co 
też chłopi gadali? Że bełkotał coś o stracie... że chciał, żeby mu kogoś oddali... a 
może... nie, to niemożliwe. Chwyciłem się tej myśli jak tonący chwyta się miecza, 
który może obciąć mu palce, ale ostrze jest jedyną nadzieją. Więc może on się mści? 
Ale za co? Nie powie? Nie zawadzi spróbować...

    - Gdzie, rycerzu, pani twego serca? - wypaliłem na chybił trafił.

    Walnął mnie pięścią w twarz, prosto między oczy. Zabolało jak nie wiem. Aż w 
uszach zaszumiało. Ciężką miał rękę.

    - Nie pytaj psie! Odpowiadaj! - warknął.

    Nikt z sali nie zwracał na nas uwagi, zresztą, pewnie tylko czarodziejka, by coś 
przeciw niemu wskórała. Duma piekła. Po raz pierwszy nie mogłem komuś oddać. 
Oby ostatni. Takiej zniewagi nie daruję.

    Patrzył, ale oczy świeciły mu jakoś inaczej. Dlaczego tak ostro zareagował? Może 
jeszcze nie przeleciał żadnej dziewuchy? W tym Zakonie wszystko jest możliwe. 
Zmarło się jakiejś kruchej niebodze, którą zbyt maltretował i teraz cały świat za to 
wini? Cholera go wie. Gapi się tylko i gapi.

    Od strony graczy znów podniósł się gwar.

    - Tu stał smok! Smok, szanowna pani! Olbracht widział! No powiedz, że widziałeś! 
Teraz to ty oszukujesz! - darł się jeden z niziołów.

    - A nie mówiłem, żebyś nie grał z czarodziejką. Takie zawsze kantem puszczą 
uczciwych hobbitów - stwierdził zimno inny z graczy.

    - Przeto mówię, że tu stał smok i że jest mój ruch. Tak nie można! My gramy 
uczciwie! - krzyczał domagając się sprawiedliwości.

    Piękność z medalionem wyraźnie się zniecierpliwiła. Uniosła się znad stołu, 
górując nad karłami.

    - Ja oszukuję?! A kto wcześniej fajt pointy sobie dopisał?! Kto miał fałszywe 
kości?! Może ja, co?! A może ten wasz smok?! - wściekła się i wyraźnie sprawiło jej 
to przyjemność. Sięgnęła po medalion.

    Hobbici błyskawicznie skryli się pod stół.

    Szepcąc zaklęcie jedną ręką zgarnęła ze stołu całą pulę, by nagle wypowiedzieć 
krótkie, tajemne zaklęcie.

    Wystający zad jednego z kurdupli zapłonął. Jego właściciel wrzasnął, poderwał się 
i zwalił cały stół razem z figurkami. Ktoś zdobył się na poświęcenie, chlusnął nie 
dopitym trunkiem, inny podstawił nogę. Płonący upadł, przewrócił się na plecy.

    Wszystko zamarło.

    Ale i tak wyłącznie Norn Rijter usłyszał jak przez zaciśnięte zęby powiedziałem:

    - Bo widzisz... ja wiem gdzie jest twoja ukochana.

    W duszy się śmiałem. Rozwiązanie było tak szalone, że prawie nierealne. 
Jednocześnie tak proste, że tylko głupiec nie umiałby go znaleźć. Ten oszukujący 
niziołek razem z chciwą czarodziejką dołożyli ostatni element do układanki. Smok z 
legendy o czarnoksiężnikach i przegranym pojedynku - to on był kluczem.

    Lepiej będzie, żebym się nie mylił.

. 5 .

    Sokole oczy widzą daleko. Nie umknie im ni zając przemykający wśród traw, ni 
gołąb lotny, co wśród chmur schronienia szuka.

    Para kruków spłoszona przez ptasiego wojownika przysiadła wśród gałęzi. Wciąż 
jednak obserwowały dwóch jeźdźców mozolnie pnących pod górę.

    Jezdni, zbyt zajęci pokonywaniem szlaku, nie raczyli spojrzeć na niebo, gdzie 
rozgrywał się dramat.

    Gołębica, która prawie osiągnęła cel, zamiast sfrunąć do koni, musiała uciekać 

przed drapieżcą. I choć ze wszystkich sił chciała ujść z życiem, by wypełnić misję, 
nie było jej to dane.

    Sokół lotny i zwinny niczym pierzasta strzała dopadł zmęczonego długim lotem 
ptaka. Szarpnął pazurami, dziobnął i życie odebrał. Porwał martwe ciało do swojego 
gniazda, by nasycić młode. Wraz ze skrzydlatym posłańcem przepadł list.

    Dwaj podróżni wciąż wspinali się na szczyt.

    Kruki patrzyły. Widziały i jadących, i ptaki. Listu jednak nawet one nie odczytały.

    Życzliwa istoto kimkolwiek jesteś, która właśnie czytasz moje słowa wzrusz się 
choć odrobinę i jeśli nie masz serca z kamienia, przekaż ten list dalej. Z pewnością 
trafi do Jego rąk.

    Do Szlachetnego

    Rudolfa Norn Rijtera

    Ukochany Rudolfie!

    Drżenie ogarnia mą duszę na wspomnienie naszego straszliwego rozstania. Ręka 
wzdraga się opisać okrutny los, jaki mi przypadł w udziale. Porwana przez siły 
nieznane spędzam samotne chwile w niewoli. Zamknięto mnie w wysokiej wieży, na 
szczycie urwiska. Przypomina mi ona wieżę, w której zginęli moi bracia oblegani 
przez wrogie wojska. Z okien więzienia widzę przelewające się daleko w dole fale, 
które rozbijają się w pianę o nadbrzeżne skały sterczące niby zęby olbrzyma. Po 
drugiej stronie, jak okiem sięgnąć rozlewa się morze traw, które falując tworzy 
lśniący, zielony kobierzec. Częstokroć porywiste wiatry znad morza zdają się chwiać 
wieżą, tak iż lękam się bardzo.

    Towarzystwa dotrzymuje mi jeno biała gołębica, przylatująca codziennie do mego 
okna. Zwierzyłam się jej ze wszystkich tajemnic. Stała się moją nadzieją i 
powierniczką. Jej powierzam me słowa do Ciebie.

    Tęsknota moja za Tobą nie ma granic. Przybądź proszę i uwolnij mnie z tego 
strasznego miejsca!

    Ślę pocałunki Twoim ognistym włosom.

    Na zawsze Twoja

    Vidiana

    Słońce już zaszło. Wieczór był ciepły i cichy. Chociaż siedziałem cały dzień w 
siodle, jazda przestała być uciążliwa. Mój z rzadka odzywający się towarzysz 
kontemplował roztaczające się uroki krajobrazu. Przed nami widniały niebosiężne 
szczyty gór, w których kierunku podążaliśmy. Dookoła zielony dywan lasów, 
ciągnących się hen, po horyzont. Niebo z prawej strony było jeszcze 
jaskrawoczerwone, lecz po lewej już mroczne. Ani jednej chmury. Niedługo powinny 
zapalić się gwiazdy, a pierwsza migocąca zielono już pojawiła się na wschodniej 
części nieboskłonu. Taki widok nie trafia się co dzień, przystanęliśmy więc na 
szczycie wzgórza, skąd był lepszy widok. Chcieliśmy wypatrzyć jakieś dogodne 
miejsce na nocleg. Dookoła tylko drzewa i drzewa. Staliśmy na jedynym odkrytym 
miejscu w promieniu wielu dni drogi. Mogliśmy równie dobrze nocować tu, jak i 
gdziekolwiek indziej. Nie było też sensu szukać jakiejś sadyby czy samotnego 
domostwa. W te okryte złą sławą okolice mało kto się zapuszczał.

    I nieważne, kto z nas był bardziej szalony, ja że pojechałem z tym człowiekiem, 
czy on, że mi uwierzył. Wspólnie zdecydowaliśmy się na wyprawę, która - jeśli 
przeżyjemy - zostanie zapewne uwieczniona w legendach. Najdziwniejsze, że 
pogodziliśmy nasze interesa. W gruncie rzeczy, czym dłużej nad tym rozmyślam, tym 
łatwiejsze się to wydawało. Dwóch nieprzystających do reszty samotników może 
wszak szybko zapałać do siebie sympatią. Jeśli tylko nie pozabijają się na początku 
znajomości. Jeszcze teraz, mimo tylu spędzonych razem dni, przypominam sobie 
czasem o tym, że Rudolf miał zginąć od mego ostrza. Podróżowaliśmy i wspieraliśmy 
się jednak nawzajem. Nie byliśmy też dla siebie zbyt uciążliwi. Przyzwyczajeni do 
trudów, walki i długich rajdów nie uskarżaliśmy się i nie pytaliśmy za wiele. Układ, 
jaki panował między nami, był bardzo prosty - ja prowadzę go do miejsca gdzie (być 
może) przebywa Vidiana, on obiecał mi pomoc w odszukaniu przeszłości.

    Żaden z nas nie zastanawiał się co dalej. Jeszcze spory kawał czasu i drogi do 
przebycia.

    Najlepszym miejscem na nocleg było wzgórze, lecz mnie trapiło co innego.

    - Nie wydaje ci się, że od dłuższego czasu towarzyszy nam jeden i ten sam kruk? 
To bardzo dziwne zachowanie jak na ptaka - podzieliłem się z Norn Rijterem swoimi 
wątpliwościami.

    - Owszem, leci za nami od samego Skorinto.

    - Czy to coś oznacza? - Rudolf był prawdziwą skarbnicą wiedzy. Skąpił jednak 
słów i nie pytany rzadko się nią dzielił.

    - Kruki to sługi boga i bogini Sore i Ryana. Strażników Wspomnień i Marzeń. 
Może któryś z nas jest im potrzebny? Ponoć czasem bogowie przybierają postaci 
ptaków i zlatują ze swej siedziby. Potrafią być okrutni i mściwi. Ich pojawienie się 
może oznaczać wojnę, zarazę albo inne nieszczęścia.

    - Cóż możemy mieć z nimi wspólnego?

    - Mnie nie pytaj. To sprawy bogów.

    Zdążyłem poznać go na tyle, że wiedziałem, że więcej nic nie powie. To, co 

usłyszałem wystarczało choć zaniepokoiło. Jeśli jeszcze jacyś bożkowie wmieszają 
się w tę przygodę, może ona przybrać wcale niewesoły przebieg. Pomijając fakt, że 
od początku nie była zbyt radosna.

    - Będziemy tu nocować - rzucił krótko.

    Do tych lakonicznych stwierdzeń też już przywykłem. Z reguły jego wybory były 
trafne. Na wzgórzu będzie łatwiej nas wypatrzyć, ale trudniej zaskoczyć. Zawsze 
możemy też zbiec i skryć się między drzewami. Nigdy nie wiadomo, co może czaić 
się w tych nie tkniętych toporami puszczach.

    Bez zbędnych słów zakrzątnęliśmy się by sporządzić obozowisko. Jeden zajął się 
końmi, drugi drewnem na ognisko, posiłkiem i posłaniami. Nie rozmawiając o 
niczym ważnym z wyjątkiem planu dnia jutrzejszego, który miał wyglądać tak, jak 
poprzednie, czyli jazda od świtu do zmroku, posililiśmy się. Choć obaj byliśmy 
jednakowo zmęczeni, on objął wartę przede mną. Nigdy nie pozwolił mi czuwać 
pierwszej połowy nocy. Nauczony nie dyskutować z tym bezkompromisowym 
człekiem, pozwalałem budzić się gdzieś w połowie nocy i drzemiąc trzymałem swoją 
wartę. Potem, jeśli droga była znośna, dosypiałem w siodle. Bywało i tak, że pozwalał 
mi spać całą noc. Nie okazywał potem żadnego zmęczenia. Ciekawym też, o czym 
rozmyślał po nocach? Pewno o niej, o tej którą utracił, i do której tęsknota kazała mu 
uczynić te wszystkie podłości. Z rzadka tylko zdradzał swe uczucia. Przebywałem z 
nim już tyle czasu, że czasem wyłapywałem je z niewielkich zmian w zachowaniu, 
gestach, barwy głosu. Zbyt drobnych dla niewprawnych zmysłów. Można było przy 
nim popaść w kompleksy, tak świetnie się kontrolował. Niezłą szkołę musiał przejść.

    To, co zobaczyłem u wieszczki i co przeszedłem w świecie poza światem - jak 
nazywałem miejsce z tysiącem drzwi - wskazywało, że jestem z zupełnie innej bajki...

    Nie należy zbyt wiele rozmyślać, trzeba spać. Roztrząsanie minionych wydarzeń na 
nic się nie zda, ani w niczym nie pomoże.

    Z tym mocnym postanowieniem starałem się usnąć. Jeszcze tylko dobiegł mnie 
szelest pośród drzew, skrzeknięcie nocnego ptaka, jakiś tupot. Zwykłe nocne leśne 
życie. Trzaski z małego ogniska, szum otaczającego lasu, siedząca sylwetka, 
ogarniająca mnie senność, ciche rżenie konia...

    Wszystko stało się nagle odległe i nieważne. Sen przyszedł równie niespodzianie 
jak cioteczka Śmierć. Ale czyż nie jest jej młodszym bratem?

   - I co uczynimy z tymi dwoma szaleńcami?

    - Nie wiem, Ryano. Jakoś nie mam pomysłu. Musimy ich nadal śledzić. 
Wyczuwam wokół nich coś niesamowitego.

    - Dobrze. Niech nasi słudzy im towarzyszą.

    - A co z nami? Może wreszcie pójdziemy na to przyjęcie?

    - Och, kompletnie zapomniałam. Gdzie jest mój naszyjnik?

    - Tutaj - założył na jej smukłą szyję aż kapiącą od klejnotów ozdobę.

    - Jak zwykle, o wszystkim pamiętasz - pocałowała go pieszczotliwie w policzek. - 
Chodźmy.

    Obudził mnie, jak co dzień, szarpnięciem za ramię. Z trudem wyrwałem się z 
oparów snu, który o dziwo zapamiętałem.

    Znów spałem całą noc.

    Słońce wychyliło się zza horyzontu, zapowiadał się kolejny dzień wypełniony 
powolnym przedzieraniem się przez pagóry i pagórki - forpocztę prawdziwych gór.

    Napojone konie parskały gotowe do drogi. Ognisko wygaszone, Rudolf nawet 
skromne śniadanie przygotował. Nie tracąc czasu na zbędne pytania ruszyliśmy 
zwierzęcą ścieżką. Przeszukałem niebo, by sprawdzić czy tajemnicze ptaki są z nami.

    - Tam jest - wskazał Norn Rijter na pobliskie drzewo. - Nie opuszczał nas przez 
całą noc.

    Skinąłem ze zrozumieniem głową, wyrażając jednocześnie podziw dla jego 
spostrzegawczości. Do pewnych rzeczy nie mogłem się przyzwyczaić. Nie spał całą 
noc, a od razu domyślił się czego szukam. Może to jakiś mutant, tak jak ci... no jak im 
tam... wiedźmini? Ale wiedźminów już przecież nie ma. Wszystkich co do jednego 
wybito.

    Postanowiłem opowiedzieć Rudolfowi sen, który męczył mnie niczym kac po 
całonocnym pijaństwie

    - Wierzysz w sny? Wierzysz, że mogą pokazywać przyszłość? - zacząłem, niby od 
niechcenia.

    - Nie. Sny to jedynie mieszanina naszych przeżyć z przeszłości i niespełnionych 
marzeń. Nic więcej.

    - Skąd ta pewność? Czy nie słyszałeś, że przez sny przemawiają do nas bogowie, 
albo zmarli? - nie ustępowałem.

    - To bajania starych bab. - Urwał dalszą dyskusję.

    Mijane drzewa strzelistością mogły zaimponować każdej miejskiej wieży. Pośród 
ich koron i korzeni żyły różnorakie stwory, o których nikt nigdy nic nie napisze.

    - Ale ty spałeś tej nocy bardzo niespokojnie. Coś ci się śniło i bardzo cię to trapi - 
wyrwał mnie z zadumy, czytając w moich myślach niczym w otwartej księdze.

    - Masz rację. Nie pamiętam wszystkiego, ale rzeczywiście miałem bardzo 
dziwaczny sen.

    - Człowiek śni o wielu rzeczach, ale i tak jeśli coś pamięta to tylko ostatnie majaki. 
Rad bym wysłuchał, co też cię poruszyło tak, żeś aż krzyczał i machał rękoma.

    Wierzyć się nie chciało, że chciał o tym posłuchać. I że tak zachowywałem się w 
nocy. Nie trzeba mi było dalszej zachęty.

    - Znalazłem się gdzieś daleko stąd. Po drogach, ale innych, ciemnych i twardych 
pędziły stalowe potwory. W niektórych siedzieli ludzie. Widziałem to przez szybę, 
wielką jak koń. Umiesz wyobrazić sobie tak wielką taflę szkła?

    Pokiwał głową. Z niedowierzania.

    - Byłem w pomieszczeniu, coś jakby karczma. Przez tę szybę nie było nic słychać z 
zewnątrz. Po drugiej stronie drogi bez przerwy gnały metalowe zwierzęta i chodzili 
dziwacznie ubrani ludzie. - Starałem się opisywać możliwie jak najdokładniej, choć 
było to piekielnie trudne. Słów brakowało, by odmalować coś tak nierealnego. - Jak 
mówiłem byłem w karczmie, ale odmiennej jakiejś. Wszystko kanciaste, niby 
drewniane, a gładkie i śliskie. W powietrzu grała jazgotliwa muzyka, a muzyków 
widać nie było. Barman ubrany tak, że śmiać się chciało. Ale przeszło mi, jak 
zobaczyłem, ile wymyślnych butelek i szklanic ma za sobą. W całym Skorinto, co ja 
plotę! Nigdzie nie ma tyle szkła, co tam możnaby wytłuc!

    - Jednak było w twojej głowie - rzekł Rijter.

    - A żebyś wiedział. Ja to widziałem, jak tę sarnę co nam ścieżkę przecięła - na 
leśnej drodze widok sarny to przecież nic niezwykłego. - Ludzie w oberży tacy jak na 
zewnątrz. Każden jeden inny. Jedli nie znane mi dania przy pomocy takich 
śmiesznych metalowych przyrządów, popijali kolorowe trunki i rozmawiali. Ja sam 
nie mówiłem. Słuchałem. Naprzeciw mnie, przy jednym z tych niby drewnianych, 
okrągłych stołów, siedziała jakaś młoda dama. Ubrana wcale nie jak dama. Miała na 
sobie bluzę, ale bez żadnych guzików czy rozcięć. Rękawy ktoś jej oberwał nad 
łokciami. Na nogach spodnie z niebieskiego materiału. Wyobrażasz sobie tak ubraną 
kobietę?

    - Sądząc z twojego opisu, to był raczej jakiś demon lub jeszcze coś gorszego - 
odparł całkiem poważnie.

    - Jej twarz była zupełnie zwykła. Przeciętna dla jednych, mogła wydać się ładna 
innym. Włosy jakoś tak dziwnie nastroszone i opadające na szyję. Na nosie okulary 

grube, lecz dodające uroku. Coś do mnie mówiła, a ja za nic nie mogłem zrozumieć 
co, choć starałem się z całych sił. Jej słowa zupełnie do mnie nie docierały. Czasem 
popijała z delikatnego kubka. Podobny stał przede mną, ale bałem się go tknąć. 
Miałem wrażenie, że ona mówi tak do mnie od dawna, tylko że ja wciąż nie 
pojmowałem, o czym. I nagle zaśmiała się. Śmiech dotarł do mnie bardzo wyraźnie. 
Sięgnęła do bardzo dziwnie zamykanej sakwy. Wyjęła garść różnokolorowych 
kamyków. Znów coś powiedziała. Tym razem coś pojąłem. Co prawda tylko trzy 
słowa: "talenty", "łap" i "każdy". Lepsze niż nic. Po czym zamierzyła się, by 
podrzucić je do góry nad stołem. Wyciągnąłem ręce by pochwycić spadające...

    - Wstrzymaj się i zapomnij o tym na chwilę. Mamy kłopot.

    Miał rację. Gadając i podniecając się własną opowieścią nie zauważyłem, że 
dojechaliśmy do miejsca, w którym jedyną drogę przez las przecinał ostro rwący 
strumień szeroki na solidny strzał z łuku. Brodu strzegł strażnik. Nie żaden, jak to w 
bajkach, bywa prymitywny i głupkowaty troll, wsparty o potężny topór - z miną 
świadczącą o głębokim zamyśleniu - przy brzegu stał brodaty krasnolud. Obok tkwił 
drugi, wyższy od niego o głowę.

    Nie wiem czemu, ale na widok tych grubian przypomniało mi się stare porzekadło, 
mówiące o tym, że urodziliśmy się po to, by umierać. Ale jeśli już to z klasą i 
fantazją, a nie od siekiery takiego prostaka, jakim był szczerzący zęby drab. Od tego 
parszywego uśmiechu jego okrągła twarz wyglądała jak rozpękły się na dwoje owoc. 
Łypał kaprawymi oczkami spod okapu za dużego hełmu i sprawiał wrażenie kogoś, 
kto zwykł pobierać opłaty za przejazd przez swój teren. Zwykle to on ustalał ich 
wysokość.

    Jeśli ktoś wam opowiadał, że krasnoludy są niskimi istotami o pękatych brzuchach 
możecie wsadzić to między bajania starych bab. Taka postać nie miałaby sił dobrze 
się kijem zamachnąć, a co dopiero walczyć toporem. Ten, który stał przed nami, z 
pewnością do bajkowych krasnali nie należał. Sięgał mi przynajmniej do ramienia i 
choć był trochę przy kości, sprawiał wrażenie szybkiego i zaprawionego w walce. 
Całość wizerunku dopełniał strój, który, jak na prawdziwego zabijakę przystało, 
składał się z metalowych blach naszytych na zwierzęce skóry. Tam gdzie wyzierały 
mięśnie dało się dostrzec tatuaże. Co przedstawiały nie dostrzegłem, bo staliśmy 
oddaleni od siebie kilkanaście kroków. Lustrację przerwał zbój odzywając się w 
szczekliwym języku:

    - Mejne libe heren. Es tud mir lajd, abe zie calen miusen - zabrzmiało jakby ktoś 
kamieniami bębnił w metalowy garnek. Nie wiem co chciał przez to powiedzieć, ale 
dla podkreślenia swoich słów potrząsnął bronią, jakby to była sucha gałąź, a nie 
ciężki dwuręczny topór.

    - Isz wajs es gud. Kanst du unifik szpresien? Majn frojnd fersztejt ga nyszt- Rudolf 
po raz kolejny wykazał się umiejętnością, o którą trudno byłoby podejrzewać osobę 
nawykłą do miecza, siodła i bezsensownych krucjat.

    - Dobrze. Możemy rozmawiać po ludzku. Za przejazd 30 sztuk złota się należy - 
tym razem zrozumiale i dla mnie, choć z nieprzyjemnym akcentem rzekł krasnolud.

    - Z jakiej to niby racji mamy płacić? Las, rzeka i bród także do wszystkich należą. - 

Nie będzie mi przybłęda z siekierą czegoś zabraniał.

    - Zarysław! Pokaż panom cennik.

    W naszą stronę podszedł drugi z krasnoludów, wyższy i tęższy. Spod przetartego tu 
i ówdzie odzienia błyszczało tym razem niczym nie ozdobione gołe ciało. Zbliżył się 
na odległość miecza, lecz nie chciałem ryzykować. Może uda się załatwić wszystko 
polubownie. Wielki krasnolud, wyciągnął z zza pasa starannie złożony pergamin i 
rozwinął go pełnym galanterii ruchem.

    Stało tam wykaligrafowane:

    CENNIK

    Pszejście przez bród:

    Od głowy człowieka - 5 sztuk złota

    Od głowy konia - 10 sztuk złota

    Od każdej dodatkowej nogi - 2 sztuki złota

    Kobiety z dziećmi - 3 sztuki złota

    Grupy zorganizowane - 25 sztuk złota od grupy

    (tylko wcześniejsze rezerwacje)

    Pszewodnictwo po Górach Stszelistych - 3 sztuki złota za dzień + zwrot kosztów

    Ścinanie głóf - na koszt firmy

    Co za barbarzyństwo. Oto jak można okradać i bałamucić ludzi w biały dzień w 
środku lasu. Wystarczy założyć spółkę, zgłosić gdzie trzeba i już można podliczać 
zyski. Ledwo przeczytałem te bzdury, a ręka sama sięgała po miecz. Powstrzymały 
mnie słowa Norn Rijtera:

    - Mniemam, że najbliższy przejezdny bród daleko?

    - Dobrze sobie mości rycerzu konfundujesz - stanowczo odrzekł ten z toporem. - 
Pół dnia drogi.

    - Spieszno nam. Przepuść nas i ujdziesz z życiem - powiedział spokojny i pewny 
siebie Rudolf.

    Odpowiedzią był śmiech, który spłoszył wszystkie ptaki w okolicy.

    - Grozisz? Nam? - Śmiali się obaj, trzymając za brzuchy. - Taki chuderlawy 
rycerzyna daruje nam łaskawie życie? To może jeszcze coś śmiesznego powiesz. 
Strasznieś nas ubawił.

    - Zejdźcie z drogi łachudry! - nie wytrzymałem.

    - A bo co? - szef z lubieżnym uśmiechem, sprawdził kciukiem ostrość topora. - 
Chcecie zasmakować Helgi? - w jego głosie zabrzmiała groźba. - Jakem Olesław, 
jeszcze nikt nie przekroczył tego brodu nie płacąc.

    - Nie ruszaj się - rzekł do mnie Rudolf - sam to załatwię. Gdyby mnie zabił lub 
zranił, masz sam - zaklinam cię - uratować Vidianę i powiedzieć jej o losie jaki mnie 
spotkał. Ona zrozumie - dokończył schodząc z konia.

    Ten jak zwykle swoje. W najmniej odpowiednich momentach unosi się honorem. 
Kiedyś źle skończy. Rad nie rad musiałem go posłuchać.

    Sięgnął po miecz. Stanął przed nadal szczerzącym się nieprzyzwoicie Olesławem w
tej swojej pozie, niby niedbałej, a jednocześnie pełnej gotowości.

    - Będziemy walczyć. Tylko my dwaj.

    Krasnoludom nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Dodając sobie animuszu 
ogłuszającym rykiem natarli. Obaj jednocześnie.

    Spiąłem konia. Dość miałem tych głupot. Jeszcze gotowi zranić tego obłędnego w 
każdym calu rycerza. Lecz nim Frento dobrze skoczył, a ja chwyciłem miecz, już nie 
byliśmy potrzebni.

    Szybsze od mrugnięcia cięcie i Zarysław porzucił oręż, by chwycić się za twarz. 
Odcięty nos poniewierał się wśród kamieni. Rijter uchylił się przed drugim 
atakującym, wykonał zgrabny piruet, a po nim szybki wypad. Zbił topór tuż przy 
rękojeści i przytknął swoje ostrze do odsłoniętego gardła krasnala.

    - Tylko my dwaj - rzucił - Dyslayer cofnij się! Pamiętaj co ci rzekłem! Nie mieszaj 
się, powinienem dać...

    Nie dokończył. Olesław, mimo nie wskazującej na to postury, był szybki. Szybki 
na tyle, by uniknąć śmierci kosztem szramy na gardle. Odskoczył do tyłu. Sapnął i 
mocniej chwycił trzonek. Pochylony zaczął krążyć wokół Rudolfa. Co dziwniejsze, 
nie przestawał się uśmiechać. Jednocześnie przeklinał. Złorzeczył w tym swoim 
zgrzytliwym języku.

    Rudolf nie czekał, skoczył do przodu. Zwarli się. Brzęknęła stal. Wymienili ciosy, 
aż skry poszły. Po czym odpadli od siebie, by znów krążyć i czekać na dogodny 
moment. Zapowiadało się na dłuższy pojedynek.

    Za którymś razem ostrze Rudolfowego miecza zaklinowało się. Z bronią 
wzniesioną nad głowami siłowali się przez dłuższą chwilę. Olesław puścił jedną ręką 
stylisko i pięścią walnął Norn Rijtera w twarz. Tenże wyszarpnął miecz i cofnął się. Z 
nosa kapała mu krew.

    - Kurwa, magii nie ma! - Tym razem zrozumiale powiedział grubas i natarł na 
rycerza. Norn Rijter nie dał się jednak zaskoczyć. Potrząsnął głową, cios widać do 
słabych nie należał, przerzucił miecz do drugiej ręki i zgrabnie odbił topór.

    Widać za młodu krasnolud był nie w ciemię bity i walczył wcale nie gorzej od 
Rudolfa. Mogli tak trykać się do samego wieczora. A ja nie potrafię bezczynnie 
patrzeć jak ktoś się bije. Od razu mnie krew zalewa. Zawsze muszę brać czyjąś 
stronę, albo próbować rozdzielić walczących. W tym wypadku nie miałem żadnych 
dylematów. Wyczekałem chwilę, w której Olesław był odwrócony do mnie plecami i 
spiąłem konia. Rudolf nie miał tu nic do gadania. Dwa czy trzy susy i krasnolud 
usłyszał tętent - za późno. Chciał się odwrócić - nie zdążył. Głownią miecza 
huknąłem go prosto w czoło. Rozłożył ręce, hełm spadł mu z głowy, fajtnął nogami i 
legł jak kłoda.

    - Po coś to zrobił. Właśnie zamierzałem kończyć - jedyny wyrzut jaki usłyszałem. 
Norn Rijter nie oczekiwał odpowiedzi, już dosiadał swego rumaka.

    Strażników brodu zostawiliśmy tam, gdzie było ich miejsce. Jednego 
mamroczącego coś i wciąż szukającego na czworakach zguby, drugiego rozłożonego 
krzyżem. Mają nauczkę na przyszłość. Od porządnych ludzi nie bierze się opłat za 
byle co.

    Znikając między drzewami po drugiej stronie brzegu, usłyszeliśmy jeszcze radosne 
wrzaski Zarysława. Czyżby znalazł nos?

. 6 .

    Człowiek bez marzeń jest jałowy niczym pustynia. Jedni wielkie, inni całkiem 
małe, ale jakieś ma każdy. Każdy ma też pomysły, jak je realizować lub pociesza się 
mądrymi myślami, dlaczego to czy owo w życiu nie wychodzi. Wszelkie 
niepowodzenia są wynikiem panoszącej się na świecie niesprawiedliwości. Nie 
jakiejś tam, byle jakiej, w której jeden ma więcej pieniędzy, a drugi mniej, lecz 
Wielkiej Niesprawiedliwości. Gdyby jej zabrakło, rodzaj ludzki zacząłby dreptać w 
miejscu. Nieludzie natychmiast by to wykorzystali.

    Jako się rzekło, każdy ma swoje zamierzenia i cele, do których dąży. Na ten 
przykład mój towarzysz pragnie ujrzeć ponownie Vidianę. Ona też pewnie stęskniła 
się już niewymownie. Objąć ją, pocałować, popatrzeć w oczy... Kto wie? Kto wie?

    W ogóle go nie rozumiem. Jak można oszaleć na punkcie dziewki?! Moje marzenia 
są znacznie bardziej przyziemne i może dlatego szybko same - tak, zwykle same - bez 
niczyjej pomocy się spełniają. Wymyśliłem sobie, żeby mieć dwie dziwki. 
Jednocześnie. I proszę, nie trzeba było długo czekać.

    Jedynym większym problemem jest moja tożsamość i świat, który mnie otacza. Nie 
rozumiem go, a czasem wręcz nienawidzę. Lecz to jest problem, a nie marzenie. 
Najlepiej zrobię, jeśli powrócę do tych dwóch dziewoji. Wspomnienie tamtej nocy, 
pozwalało zachować zdrowe zmysły w głuszy, którą przemierzaliśmy. Na pewno nie 
było tu kobiet. Co najwyżej jakieś stworze, zdusze, rusałki z pazurami na łokieć albo 
stetryczałe baby jagi myślące, że ktoś poleci na ich zakalcowate pierniczki.

    Myśl zbłądziła w kierunku Rudolfa i początku naszej znajomości. Kiedy już 
rzekłem, co rzec musiałem. Nie miałem wszakże innego wyjścia. Mógłbym źle 

skończyć, gdybym nie poszedł na całość. Kiedy więc powiedziałem, że wiem gdzie i 
kto trzyma Vidianę - choć niech mnie diabli wezmę, jeśli wtedy znałem choćby jej 
imię - Rudolfa zamurowało. Na chwilę, ale zawsze. Walnął kielicha. Otarł wargi 
wierzchem dłoni. Uderzył kubkiem o stół tak, że mało się nie rozpękł.

    - Jesteś martwy, jeśli oszukujesz. Przeżyjesz, jeśli mnie do niej zaprowadzisz - 
powiedział z takim jadem w głosie, że każda żmija zaczerwieniłaby się ze wstydu. 
Dalej syczał:

    - Pójdę po konia. Wrócę wieczorem... może później. Jutro z rana masz być gotów 
do drogi. Nie radzę ci uciekać - wyprzedził moje myśli. - Jeśli nie zawiedziesz, 
zaprowadzę cię do kogoś, kto ci pomoże. Może nawet wrócisz tam skąd przybyłeś. - 
Ostatnie słowa sprawiły, że ponownie straciłem pewność siebie. Co, i od kogo, do 
diabła ciężkiego, wiedział?!

    Rzucił dwie złote monety.

    - Dla karczmarza. Za posiłek - rzekł i wyszedł. Jeszcze w drzwiach nałożył ten 
swój nietoperzy hełm. Trudno powiedzieć, by było mu w nim do twarzy.

    Gracze przy sąsiednim stole zdążyli się w międzyczasie pogodzić i rozpoczęli 
nową rozgrywkę. Nigdy nie przepadałem za modą na rolepleje, nigdy nie lubiłem 
udawanego hazardu. Tym razem byłem im wdzięczny. Na smętnym popijaniu 
upłynęło mi całe południe. Trochę przysłuchiwałem się grającym, którzy jak na złość 
przestali się kłócić. Przyglądałem się innym gościom. Było na kogo się gapić. Ludzie, 
smukłe elfy, jeszcze smuklejsze elfki, gobliny i mało pociągające goblinice. Tylko 
krasnoludów brakowało. Coraz rzadziej zachodzili do miast. Woleli swoje jaskinie i 
kamienne twierdze.

    Nikt się nie dosiadał, a i ja nie miałem ochoty na czcze pogawędki. Między jednym 
a drugim piwem intensywnie rozmyślałem. Co powinienem uczynić? Jak postąpić? 
Tuż przed wieczorem, mimo że byłem z lekka wstawiony poszedłem do stajni i 
zabrałem Frento na przejażdżkę. Bez codziennego treningu biedak zamieniłby się w 
tłustą kobyłę albo jeszcze coś gorszego. Pogalopowaliśmy więc za miasto, ale nie za 
szybko, bo mną z lekka kolebało. Podczas powrotu doszło do pewnego spotkania...

    W pobliżu karczmy, kiedy prowadziłem Frento za uzdę, podbiegła do mnie 
niebrzydka dziewczyna.

    - Szlachetny panie! Powróżyć z ręki? - zaszczebiotała.

    - A umiesz wróżyć z czegoś innego?

    - Pewnie - wypięła dumnie całkiem okazały biust. - Przyjaciółkę mogę zabrać? Ona 
też nieźle wróży.

    Przyjaciółka stała nieopodal. Takie same kasztanowe włosy, zbliżony owal 
twarzyczki. Raczej siostra niż koleżanka. Cóż, różne bywają drogi kariery. Jedni 
zarabiają rękoma, inni głową, jeszcze inni żebrzą, niektórzy kantują, a takie jako te 
dwie, przynajmniej nikogo nie oszukują. Oddają się całe. Zdrowa, nie skrępowana 
sprzedajna miłość jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Zagarnąłem więc obie "wróżki" i 

powiodłem do pokoju, który pomału stawał się siedliskiem rozpusty.

    Zanim jednak do czegokolwiek doszło, czekała mnie jeszcze jedna niespodzianka.

    - Nie wspominałeś o koledze - odezwała się jedna z dziewoi na widok rozpartego 
na krześle Rudolfa. - Świntuszek z ciebie.

    Nie raczył zareagować. Patrzył jak zwykle tym swoim nieodgadnionym wzrokiem, 
co w połączeniu z kamiennym wyrazem jego chłopięcej twarzy dawało efekt ni to 
straszny, ni komiczny.

    Podeszła nie zrażona (drugą obejmowałem w pół i nie zamierzałem puścić, tamta 
mogła być jego, jeśli sobie życzył). Ruchem tak bardzo kobiecym i pełnym wdzięku 
pogłaskała go po podbródku. Pewnie posunęła by się dalej, gdyby nie zerwał się jak 
oparzony.

    - Pani wybaczy, ja zaraz pójdę. Mam sprawę do... - zawiesił głos.

    - No co ty, sprawa nie zając... - przysunęła się i otarła o niego jędrnym ciałem. Nie 
miał dokąd się wycofać. Chwycił ją niezręcznie i równie niezgrabnie odsunął od 
siebie.

    - Pani wybaczy... - rzekł ponownie. Nadal był zmieszany i spłoniony jak sztubak. - 
A ty pamiętaj. Jutro skoro świt czekaj na mnie z gotowym do drogi koniem.

    Odwrócił się i wyskoczył przez otwarte okno.

    Obie "panie" wydały z siebie ciche "ach", a potem "och". A ja po raz kolejny tego 
dnia zbaraniałem. Przecież kwaterowałem na drugim piętrze. Puściłem mą piękność i 
dopadłem okna.

    W dole Norn Rijter spokojnie dosiadał swego konia, potężnego ogiera, który 
posłuszny jego gestom ruszył ulicą, dzwoniąc podkowami o bruk.

    Nie mogąc wyjść z podziwu zająłem się moimi pocieszycielkami. Postanowiłem 
nie zmarnować ani chwili. To bardzo miłe, gdy ktoś tak pełen wdzięku siedzi ci na 
twarzy. Tymczasem druga równie pełna uroku i sympatyczna osoba jest zajęta 
okolicą twoich ud.

    Później gdy już obie posnęły, a ja leżałem zmęczony i szczęśliwszy niż zwykle, do 
głosu doszły głupie myśli Sięgnąłem do rzuconego na podłogę ubrania. Znajoma 
rękojeść nawinęła się pod rękę. Ostrze, choć wypolerowane nie zalśniło, bo było zbyt 
ciemno. W tych ciemnościach słyszałem tylko spokojne równe oddechy. Kształtne 
piersi, które jeszcze dla niejednego będą powodem radości, jakiej dziś zaznałem, 
cudnie falowały w rytm wdechów i wydechów. Bezwiednie bawiłem się ostrzem. 
Wszystko jakby się zatrzymało.

    Odłożyłem nóż i starałem się skupić na czymś innym. Co za pieskie życie. 
Cokolwiek zrobię wychodzi nie tak. Zawsze jednak można sobie coś postanowić. 
Cokolwiek. Nie byłem w stanie dociec, co zmieniło się we mnie po wizycie u 
wieszczki. Może to sprawka obłąkanego rycerza?

    Niebawem usnąłem, po to tylko by wraz ze świtem obudzić się i stwierdzić, że 
niechęć do siebie samego jedynie wzrosło. Chyba działo się coś niedobrego, nigdy 
wcześniej nie miałem takich myśli. Zatruwały mój umysł niczym trucizna.

    Zabrałem swoje rzeczy i wychodząc zamknąłem pokój. Skoro Rudolf chciał bym z 
nim jechał, obie królowe nocy mogły jeszcze odpocząć.

    Na dole czekała moja niedoszła ofiara. W pełnym rynsztunku i w hełmie na głowie 
prezentował się wśród hałastry zapełniającej salę, jak byk wśród łani. Mimo, że 
wśród gości byli też tędzy zabijacy, niektórzy porządnie zalani, swoim zachowaniem 
i postawą sprawiał wrażenie kogoś, kto nawet po miecz nie musi sięgać, by 
udowodnić swe racje. Karczmarz żwawo kręcił się, dbając o interesy. Paru, będących 
najwyraźniej w drodze, gości w pośpiechu kończyło śniadania. Przy stoliku wciąż 
graczy toczyła się rozgrywka. Zapewne grano całą noc. Dwóch potężnych osiłków - 
wykidajłów przysypiało na swojej ławie. Zabawnie wyglądali, podobni jak dwie 
krople wody, pochrapywali na zmianę. Jeden miał zaczerwienione lewe oko, 
drugiemu prawe zaczynało sinieć. Mieli niełatwą pracę, ale po ich poobijanych 
pięściach znać, że przywykli.

    Na dzień dobry postanowiłem się trochę poprzekomarzać.

    - Zaraz, zaraz, a może wcale nie chcę nigdzie jechać - Rudolf nie wydawał się 
zaskoczony moimi pretensjami.

    - Tak sądzę. Ale nie masz innego wyjścia.

    Nagle odwrócił się i podszedł do ławy, na której drzemali bracia. Kopnął tak, że 
gruchnęli jak bele.

    - To on! To ten człowiek! - krzyknął, wskazując na mnie.

    Wszyscy obrócili się w moja stronę, takoż dwaj strażnicy, gramolący się z ziemi i 
przecierający podbite oczy. Tymczasem czarnozbrojny szaleniec doskoczył do stołu 
hazardzistów. Złapał oburącz za blat. Szarpnął i cisnął, jakby nic nie ważył. 
Przygniótł jednego z hobbitów, drugiemu wybił zęby. Reszta rozpierzchła się w 
poszukiwaniu schronienia. Czarodziejka, wykazując się refleksem, odskoczyła pod 
ścianę.

    - Sławomir! Mirosław! Psiajuchy, brać go! - odezwał się basem właściciel 
gospody. Zapomniał dodać kogo. Obok jego głowy przeleciał stołek. Pozostali goście 
włączyli się do bójki. Zaspani bracia ruszyli na mnie. Chwyciłem taboret zrzucając 
siedzącego ma nim goblina. Dobiegłem do tego z podbitym lewym okiem, uchyliłem 
się przed pięścią spadającą niczym kafar i grzmotnąłem z całej siły w podbrzusze. 
Nawet nie jęknął. Machnął drugim kułakiem i zarobiłem pięścią z taką siłą, że nagle 
wszystko stało się jasne.

    A potem ciemne.

    Lądując między ławami na własne szczęście oprzytomniałem.

    Drugi z braci opędzał się od stada goblinów, grzmocąc je z góry. Te ostatnie nie 
pozostawały mu dłużne, gryzły, kopały i kąsały. Jeden uczepił się byczego karku i 
sięgał pazurami do oczu. Dryblas, który mnie zaprawił zerwał go z karku brata i 
cisnął biedakiem o przeciwległą ścianę. Drabom, którym przerwano poranne 
konwersacje przy piwku, nie trzeba było zachęty do takich baletów. Raźno złapali za 
ławy, na których siedzieli i ruszyli okładać pozostałych.

    - Bij, kto w boga nie wierzy! - wykrzyknął ogromny, na w pół rozebrany, włochaty 
brodacz. Złapał oberżystę za szyję i próbował zanurzyć jego głowę w o wiele za 
małym do tego kuflu.

    - Kto nam wodą wino zaprawiał, łachudro?! Chlej to sam! - darł się.

    Utopiłby biedaka, ale w sukurs przyszły mu dwa elfy. Jeden z nich bez żenady, 
wbił nóż w plecy włochacza, drugi osłaniał tyły. Za chwilę rozproszyli szyki przed 
nacierającym z furią drwalem machającym ogromną siekierą.

    Ze schodów stoczył się skopany nizioł, poderwał się szybko na nogi, złapał za 
garniec i rozbił na głowie któregoś z goblinów.

    Przyjemnie było patrzeć na taką ładną bójkę. Tym bardziej, że skoro leżałem, 
uznano mnie za unieszkodliwionego.

    Wykidajło rozmazał kolejnego goblina na ścianie. Drugi opędzał się od 
pozostałych. Wątła elfka kopnęła w krocze potężnego osiłka, po czym sama upadła 
po silnym prawym prostym.

    Sprawca całego zamieszania - Rudolf Norn Rijter - stał spokojnie z boku. Zdałoby 
się, że panuje nie tylko nad sobą, ale też nad piekiełkiem jakie rozpętał.

    Obok mnie pojedynkowali się elf i jakiś zarośnięty drab, sądząc po stroju najemny 
żołdak. Smukły elf zwinnie uchylał się przed ogromnymi łapskami najemnika. Sam 
wyprowadzał oszczędne ciosy to ręką, to znów nogą. Siła wzięła jednak górę nad 
finezją. Elf legł tuż przy mnie, plując krwią.

    Po drugiej stronie też ktoś upadł. To żołnierz z wystającym z pleców sztyletem. 
Drugi z elfów pomścił kompana. Leżący obok błysnął ostrymi ząbkami w uśmiechu. 
Niektórych brakowało.

    Postanowiłem odczołgać się w spokojniejsze miejsce. I gdy już pełznąłem do 
drzwi, bo tylko wydostanie się na zewnątrz gwarantowało przeżycie, nad ciżbą i 
tumultem wzniósł się wysoki i donośny głos:

    - Sa'd iem stillee! Sa'd iem stilleeeee!

    Zrazu poczułem jakbym brodził w bagnie. Ruchy spowolniały. Nie tylko moje. 
Wszystkich walczących. Wyglądało to koszmarnie i zabawnie zarazem. Ciśnięte 
przedmioty leciały z tą samą prędkością. Stosowny czar rzuciła piękna czarodziejka. 
Paskudnie się uśmiechała. Lecący w jej stronę stołek zapłonął trafiony kulą ognia.

    Norn Rijter ponownie włączył się do zajścia. W paru niczym nie krępowanych 

susach dopadł do mnie i zdzielił solidnym kopniakiem pod żebra. Pochylił się.

    Niechybnie dorżnąć - przebiegło mi przez głowę. Po raz kolejny się pomyliłem. 
Zza kaftana wyjął przedmiot w kształcie zwierzęcego kła. Przytknął mi amulet do 
czoła. Wbrew wszelkim teoriom żadnej magii nie poczułem.

    - Zbieraj się! Weź konia. Dogonię cię - rzucił krótko i na poparcie swych słów 
dołożył jeszcze jednego kopniaka. Z godnością przyjąłem go na rzyć, jako że już 
zamierzałem wychodzić. Na wszelki wypadek na czworakach. W porównaniu z 
innymi nad wyraz żwawo.

    U samych drzwi odwróciłem się, by spojrzeć na pobojowisko. Wszyscy walczący 
zamarli w groteskowych pozycjach. Cudny widok.

    Były tylko dwie postacie, na które czar nie działał: Rudolf i czarodziejka. 
Zrozumiała, że to nie byle jaki przeciwnik, a ktoś odporny na najprostszą magię. 
Uderzyła tym, co miała pod ręką czy w rękawie. Ja się tam na czarostwie nie 
wyznaję.

    Pomarańczowa kula ognia przecięła dzielącą ich przestrzeń, owionęła wszystkich 
gorącym podmuchem, który dotarł aż do mnie i trafiła gotującego się do skoku 
Rudolfa. Szumiąc i sycząc otoczyła go płomienną chmurą. Rycerz wyszarpnął miecz i 
napierał w stronę wiedźmy. Płomienie spłynęły po nim jak deszczówka, jeszcze tu i 
ówdzie pełzały płomyki, ale znać było, że czar nie uczynił mu najmniejszej krzywdy. 
Dalej wolałem nie patrzeć, wybiegłem.

    Na podwórzu stały dwa konie. Mój Frento i ogier Rudolfa. Oba gotowe do drogi. 
Dosiadłem swego. Z karczmy dobiegł mnie krzyk kobiety. Więc jednak ją dopadł!

    Odrzwia rozpadły się z impetem. Ze środka wyskoczył czarnozbrojny, chowający 
w pośpiechu miecz. Jednym skokiem dosiadł konia. Ten od razu ruszył z kopyta.

    - Za mną, jeśli ci życie miłe! - zakrzyknął Rudolf.

    Pogoniłem Frento. Z naprzeciwka nadjeżdżali gwardziści. Broń w ich rękach 
świadczyła, że pytać będą w drugiej kolejności. Najpierw zaprowadzą porządek.

    Galopując wśród na szczęście pustych uliczek umknęliśmy stróżom prawa. Zaspani 
strażnicy przy bramie woleli się rozstąpić niż zostać stratowani. Za miastem, na 
krzyżówce opodal lasu osadziliśmy konie.

    Los ponownie wybrał za mnie. Niech się dzieje co chce, dołączam do tego 
szaleńca. Pal sześć chłopów i ich pieniądze! Dni z Rudolfem rozpoczynały się bardzo 
oryginalnie.

    Słup ogłoszeniowy był zupełnie zwykły. Cały wyklejony mniej lub bardziej 
aktualnymi obwieszczeniami i reklamami. Stał na rozstajach.

    - Zbój Madej!

    - Żywy lub martwy!

    - 1000 sztuk złota nagrody!

    - Poszukiwany martwy lub żywy! - podnieceni hobbici, przekrzykiwali się czytając 
list gończy.

    - Niezły z ciebie facet. Chciałabym cię mieć w łóżku - czarodziejka kierowała swe 
słowa do ponurej gęby, która wyzierała z listu gończego.

    Jedynie Mirogniewa przyglądała się plakatom dokładnie.

    - Naprawdę chciałabyś mieć mnie w łóżku?!

    Na chwilę wszyscy zamarli.

    Czterech karłów próbowało schować się za siebie nawzajem. Mirogniewa, 
przyczajona niczym kocica, gotowa była odeprzeć atak. Ręce i szczęka jej jednak 
opadły, gdy zobaczyła zbója Madeja. Spodziewając się najgorszych gwałtów i 
rozboju wypaliła:

    - Co to za zwyczaje porządne kobiety od tyłu zachodzić?!

    - Porządne kobiety. He, he - zatrzęsła się góra mięśni. - Porządne he, he, kobiety 
he, he. - Łapą wielgachną niczym bochen ucapił jednego z hobbitów za kołnierz i bez 
wysiłku uniósł na wysokość twarzy. - Kobiety! He, he! Chciałbym cię mieć w łóżku - 
nieudolnie naśladował głos czarodziejki.

    - Madej puść go, bo jak fajerbola utoczę... - zagroziła, krzesząc pomiędzy palcami 
małą iskierkę.

    - Tylko nie Madej - rozwarł pięść i niziołek gruchnął o ziemię. Podniósł się zaraz i 
podbiegł do towarzyszy. - Tylko nie Madej, dobra? Bo jak młoteczkiem zakręcę, to ci 
te rude kłaki...

    Nie dokończył.

    Kula ognia uderzyła go w pierś jak taran. Efektownie wy rzuciło go w powietrze. 
Poleciał do tyłu i walnął plecami w piach. Z rąk wyleciał mu wielki młot.

    Uradowani hobbici klasnęli i nie zwlekając złapali w kosmate ręce sztylety. Raźno 
podbiegli do oszołomionego zbója. Jeden postawił na Madeju stopę. Pod gardło 
podetknął ostrze. Leżący poruszył się niezgrabnie. Trzy dalsze brzeszczoty zalśniły 
koło oczu.

    - Dobić? - ironicznie zapytał ten trzymany wcześniej za kołnierz.

    - Nie - zabroniła Mirogniewa - może się przydać. Na drugi raz jak coś powiesz o 
mojej urodzie, to pomyśl ze trzy razy.

    Nie da się ukryć, takie dictum daje do myślenia. Duży co prawda, lecz nie 
przyzwyczajony do zbyt częstych wysiłków madejowy mięsień mózgowy przyjął 
informację, że nie wypada pytać skąd u rudowłosej piękności tak szpetna blizna na 
licu.

    - I nie gap się tak! - wrzasnęła histerycznie, tupiąc ze złością jak nastoletnia 
panienka.

    Odwrócił wzrok. Przez głowę mu przeszło, że dał się tak łatwo pokonać. Już 
kombinował, jak ich wszystkich pokroić, rozszarpać, na pal powbijać, lecz nie 
wiedział jak poradzić sobie z magią.

    Postanowił wziąć wiedźmę na litość.

    - Potężna czarodziejko! Jestem tylko biednym zbójem grasującym wzdłuż dróg - 
uderzył w płaczliwy ton. - Nigdy nic nie dałem ubogim, wszystko zawsze sam 
przepijałem. Każ swoim potężnym sługom uwolnić mnie a odwdzięczę ci się jak 
tylko będę potrafił.

    I nogi z dupy razem z kręgosłupem powyrywam! Dodał w myśli.

    - Nie mów tak szczerze, bo jeszcze uwierzę. Źle ci z oczu patrzy. - nauczona 
wieloletnim doświadczeniem pozostawała nieufna. - Ale mam dla ciebie propozycję...

    - Cały w słuch się zamieniam, i gdybym już nie leżał padłbym do nóżek padł - tym 
razem nie udało się ukryć ironii.

    - Nie drwij - uniósł się honorem jeden z niziołów.

    - Pojedziesz z nami i pomożesz nam zgładzić takich dwóch... - nieświadomie 
potarła bliznę na policzku - co nam trochę... dokuczyli. W zamian dostaniesz... co 
będziesz chciał - uśmiechnęła się zalotnie. - Potem pojedziemy z powrotem do 
Skorinto. Niby oddamy cię władzom - oparła rękę na biodrze, na drugiej dłoni 
przekręciła pierścień - a tak naprawdę oszukamy ich, zgarniemy nagrodę i... 
zobaczymy co dalej. Jakby od niechcenia, odsłoniła zgrabne udo.

    Czar zadziałał bezbłędnie. Madej był jej. Wyślepił oczy, mało mu nie wypadły.

    - Twoje życzenia, są dla mnie rozkazem.

    - Możecie go puścić. Nic nam nie zrobi. - Zwróciła się do towarzyszących jej sług. 
Posłusznie schowali mieczyki do pochew. Madej podniósł się, po to tylko, by 
uklęknąć przed Mirogniewą. Bez zbędnych słów położył przed nią swój młot.

    Przyjmując hołd nie kryła tryumfującego uśmieszku.

. 7 .

    Zaufanie to ważna sprawa. Z reguły nie w pełni świadomie decydujemy o tym, 
komu, kiedy i w jakim zakresie ufamy. Jeśli decyduje się w przytomności umysłu 
wiele można zyskać. Jednak ludzie i inne istoty są na tyle nieprzewidywalni, że nie 
ma reguły dającej pewność.

    Przyjąłem twarde reguły komu nie ufać. Przede wszystkim elfom - te zdradliwe 
istoty dbają tylko o swoje interesy. Mają poniekąd rację, też bym tak postępował, 
gdyby wybito mój gatunek prawie do szczętu. Nigdy też nie rozmawiam długo z 
ludźmi, którzy są wiecznie zadowoleni. Na pewno znacie takich, cały czas 
uśmiechnięci, bez choćby jednej poważniejszej myśli. Beztroska, kołtuństwo i wtórny 
kretynizm. Nie bratam się też z takimi - i to bez względu na rasę - co na wszystko 
mają odpowiedź. Cokolwiek się do nich powie, okazuje się, że znają z własnego 
doświadczenia. Wszędzie byli, wszystkich znają, cały świat zjeździli. Puste słowa, 
banalne historie, wytarte frazesy. Ludzie bez twarzy i charakteru.

    Do żadnej z tych kategorii nie zaliczał się Rudolf Norn Rijter. Nie dbał o siebie 
bardziej niż nakazywał rozsądek. Nie mówił za wiele. Jeśli się odzywał, jego słowa 
coś znaczyły. Nie mogę powiedzieć, bym darzył go całkowitym zaufaniem. Rczej 
fascynował i przyciągał jak ogień ćmę. Musiałem się więc strzec.

    Przebywaliśmy razem od dobrych kilkunastu dni, a on nadal nie zrobił niczego, co 
umniejszyłoby go w moich oczach. Chociaż... Raz, obudzony chłodem poranka, kiedy 
po raz kolejny Rudolf czuwał całą noc, podchwyciłem jego spojrzenie. Patrzył na 
mnie, jak patrzy wierny pies, którego pan zbił bez powodu. Tyle było w jego 
spojrzeniu tęsknoty i zagubienia, że sam poczułem żałość. Zorientował się jednak 
natychmiast, że nie śpię i na jego twarz wpełzła maska obojętnej wyniosłości. Zaraz 
też zabrał się do przygotowań do dalszej drogi.

    Podczas tych wszystkich dni niewiele rozmawialiśmy. Najczęściej ja pytałem, i ja 
udzielałem odpowiedzi. Kiedy dowiedział się o mych, dotyczących Vidiany, 
przypuszczeniach, (jej imię zechciał mi podać) zamilkł prawie całkiem. Po pewnym 
czasie powiedział, że jestem wolny, i że powinienem szukać swego przeznaczenia. 
Dodał, żebym lepiej przestał grzebać w swej przeszłości i zajął się chwilą obecną.

    Wolałem jednak jechać z nim. Wariaci powinni trzymać się razem. Wszakże 
nieszczęścia mają zwyczaj chadzać przynajmniej parami.

    Rzadko spotykaliśmy kogoś na szlaku. Od momentu opuszczenia Skortino 
mieliśmy dość czasu, by poznać się lepiej. Zaczynała łączyć nas magia wspólnego 
szaleństwa. Tym wyraźniejsza tu, wśród dziewiczej przyrody.

    Być może kiedyś, kiedy nasze ciała znajdą ukojenie w jakichś przydrożnych 
rowach, kruki zmówią się z wronami dobiorą się do nas. To jednak opisze już kto 
inny. Ptasie rozboje niewiele nas obchodziły.

    W ciągu dwóch dni wjechaliśmy między przedgórze. Trawiaste pagóry ustąpiły 
miejsca większym, porośniętym dziewiczą puszczą. Wśród drzew kotłowało się 
życie. Nocowaliśmy w przypadkowych miejscach, czasem na jakieś polance, czasem 

wśród drzew lub w jaskiniach. Od spotkania z krasnoludami nie spotkaliśmy nikogo, 
mówiącego ludzkim językiem. Zwierzęta i leśne demony szczęśliwie nie nękały nas 
zbytnio. Jedynie raz zbyt dokuczył nam strela. Znałem jednak pewien niezawodny 
sposób. Rzucony w chmurę zwodniczego wiatru nóż i strela rozwiał się razem ze 
swym ostatnim wyciem, pozostawiając jako jedyną pamiątkę kropelkę krwi na ostrzu.

    Rusałek żadnych nie widziałem. Nawet z daleka. Szkoda, starzy hobbici gadają, że 
są wyjątkowi ponętne.

    Tym bardziej byliśmy zaskoczeni, gdy w samym sercu nieprzebytej puszczy dało 
się wyczuć zapach dymu, a w oddali między drzewami zamigotało światło. Miało się 
już dobrze ku wieczorowi, więc to, że ktoś palił ogień nie było niczym dziwnym. 
Niespodziewane było, że robił to tutaj, w miejscu zapomnianym przez bogów, bo 
zaprawdę, nie ma już miejsca, gdzie nie dotarliby ludzie.

    Promyk rychło przemienił się w światło bijące z okna solidnie zbudowanej chaty. 
Takiej, o jakiej marzy każdy mieszczuch lub strudzony wędrowiec pod koniec 
nużącego dnia.

    - Ani chybi - podstęp - zatrzymałem się i podzieliłem wątpliwościami z Norn 
Rijterem.

    - Jesteś zbyt podejrzliwy. Ktokolwiek tu mieszka, niczego się nie obawia - śmiało 
podjechał bliżej. Zsiadł z konia, który posłusznie czekał na pana. Rudolf zastukał w 
drzwi. Nie za mocno, ale zdecydowanie.

    - A kogo tam po nocy niesie? - dobiegło ze środka. Potem dało się słyszeć 
człapanie i drzwi uchyliły się zapraszająco.

    Dobrze, że Rudolf zdjął swoje wariackie nakrycie głowy. Inaczej starzec, który stał 
na progu, mógłby zejść na serce.

    - My podróżni z daleka. Znajdziemy nocleg u ciebie mędrcze? - wykazał się ogładą 
Norn Rijter.

    - A pewnie, pewnie. Mili panowie. Proszę, proszę do środka - dziadek nie 
okazywał strachu, raczej zaciekawienie.

    - Konie ostawcie tam, - wskazał dłonią miejsce - pod daszkiem.

    Norn Rijter wszedł do środka, pozostawiając mi oporządzenie koni. Zrobiłem to z 
tym większą przyjemnością, że zawsze fascynował mnie rumak Rudolfa. Potężny 
ogier, doskonale umięśniony a jednocześnie smukły, budził podziw i zazdrość. 
Kasztanowata sierść lśniła, nie znające zmęczenia muskuły podkreślały perfekcję 
kształtów. Czujny i nieufny wobec obcych, ślepo posłuszny wobec pana. 
Nieustraszony w boju, choć chwilami łagodny jak baranek. Piękne zwierzę. Idealny 
przyjaciel, który nie zawiedzie. Umiałem to docenić i nie dziwiło mnie przywiązanie 
ich obu do siebie. Znali się wszak od dziecka.

    Rozkulbaczywszy konie, nasypałem świeżego owsa, które stało w skrzyni, jakby 
było przygotowane specjalnie dla nas, a raczej dla naszych koni, dałem im świeżej 

wody. Uwiązałem do palików i na odchodnym kazałem Frento pilnować, by nic złego 
się nie stało.

    Choć słońce prawie całkiem skryło się za drzewami, dostrzegłem, że gapi się na 
mnie jeden z kruków. Zaczynały działać mi na nerwy. Podniosłem kij i rzuciłem. 
Przeklęte ptaszysko! Zdążyło się poderwać i ze złośliwym krakaniem zaczęło krążyć 
nad polaną.

    Przeklinając w duchu, wszedłem do chaty. Rudolf gawędził w najlepsze z 
gospodarzem.

    - ...się. Czego się mam niby bać? Po lasach jeno czarty grasują. Czasem 
podokuczają, czasem cośik popsowają, ale to zwykłe u nich psoty, więc nie gonię. 
Zwierz dziki ognia się lęka, to i pod próg nie podchodzi. Choć zeszłej zimy 
niedźwiedź głodny trochę mi za skórę zalazł... - zadumał się przez chwilę, pociągając 
ze zdobionej fajki. Wydmuchał okrąglutką chmurę dymu i podjął na nowo.

    - Zmyślna bestia była. Co i rusz coś zwędziła... Aleć co tam, zwierz też człowiek, 
więc się pogodziliśmy. A takich jak wy, co to sami nie wiedzą czego szukają, dawno, 
oj dawno nie było. Miło z obcym człowiekiem pogadać i wieści ze świata 
posłyszeć...-

    Wpierw wolałbym coś zjeść i pociągnąć tego miodu, co go na stole dostrzegłem.

    - Ja tu gadam i gadam, a gościom w brzuchu kiszki z głodu się skręcają - 
wprawnymi dłońmi zabrał się do przygotowania posiłku.

    Zaczynało być, jak mawiają zniewieściali mieszczanie przytulnie. Ogień na 
kominku wesoło trzaskał, światło łojowych świec rzucało cienie, zapach mięs, chleba, 
serów i nade wszystko miodu, do tego aromat ziół, i tych suszonych - leczniczych, i 
tych palonych w fajce starca. Po dniach i nocach spędzonych w ostępach więcej nie 
było nam trzeba,

    Chociaż nie, brakowało kobiety. Rijter pewnie też do Vidiany mocno tęsknił. 
Gospodarzowi, mimo że krzątał się dookoła półmisków usta się nie zamykały.

    - Mawiano zawżdy "Gość w dom, szczęście w dom". Prawda, to sama prawda. A 
panowie pytali czy się nie lękam tak sam na pustkowiu. Ano, wiecie ja się bać nie 
muszę. Nie dalej jak pięć dni drogi stąd jest wioska. Zapomniana przez wszystkich 
oprócz jej mieszkańców. Na żadnej mapie jej nie odnajdziecie. Co noc ktoś patrzy ze 
szczytów na moją samotnię. Jeśli w oknie światła braknie, znaczy źle i zaraz ktoś z 
pomocą przybieża. Krzywdy mi zrobić nie dadzą! - dodał dobitniej. - Dlaczego, to 
panom szanownym pokażę. Ale jak już zjecie co nieco i odpoczniecie kapeczkę. 
Prosiemy, czym chata... - zastawiony stół kusił i nęcił. Podziękowaliśmy grzecznie i 
nie tracąc więcej czasu zabraliśmy się do pałaszowania. Podczas posiłku, dopytaliśmy 
się jeszcze czy możemy tu nocować, choć było to oczywiste.

    - Wszytko zależy dokąd udać się chcecie - odrzekł starzec.

    - Szukamy smoka, który ponoć gdzieś w górach ma leże - zgodnie z prawdą 
odpowiedział Rudolf.

    - Do poczwary idziecie? - zdziwił się nieco starzyk. - Po ki diabeł, jeśli można 
wiedzieć? Przecież nie zabić, bo ubić się smoka nie da. Czary zna i dla tych, co na 
niego nastają nielitościwy okrutnie. Każdego jednego śmiałka, który zatłuc go chciał, 
na strzępy rozerwał. Tylko ochłapy - ku przestrodze - dokoła jamy porozrzucał. A 
wielcy wojownicy tu przybywali, by z poczwarą się mierzyć...

    - My się go nie boimy. Nie ubijać, lecz w interesach jedziemy - rzekłem.

    - Ach, interesa! Znam ja te wasze interesa! Z oczu mordowanie wam, panie wyłazi, 
jak o gadzinie prawimy - to tyczyło Norn Rijtera. - I mnie starego nie nabierzecie. 
Dziwno mi jeno, że się wam chciało w góry tak daleko pchać. Dawno nikt na smoka 
nie szedł. Ludzie się porobili leniwi i niemrawi jacyś. Trzeba wam wiedzieć, że smok 
sam z siebie zwady nie szuka. Do miast nie lata, owiec pasterzom nie porywa, ludzi 
okolicznych nie gnębi. Siedzi w tej swojej norze i czasem gdzieś wylata. Nie ma go 
tedy dniami całemi, ale zawsze wraca. Ludziska gadają, że skarby gromadzi, ale ja 
tam nie wierzę w żadne skarby. Łacniej bym uwierzył, że to kiedyś był jakiś człek z 
tych okolic, który nie temu co trzeba za skórę zalazł. Czarnoksiężnik to musiał byś 
jakiś złośliwy i zuchwalca w magiczny sposób na fest w jaszczura przemienił. Kręci 
się bydlę dokoła, i sposobu na odmianę szuka. Widzieliśta tedy jakowegoś inszego 
smoka? - obydwaj pokręciliśmy głowami zaprzeczając. Innego smoka nie 
widzieliśmy. Więcej, z tym też jeszcze nie mieliśmy okazji się poznać. Czyżby mógł 
to być ten ostatni?

    - Jak nam trafić do jego siedziby? - nie ustępowałem, bo dziadek gotów się 
rozgadać na dobre i zapomnieć o najważniejszym.

    - Jako i rzekłem. Zboczyliśta ze szlaku troszki. Trudno było nie zbłądzić, skoro 
szlaku żadnego nie ma, jeno ścieżki zwięrzęce, nie zawsze widne. Szczęściem 
trafiliście do mnie, to i dalszą drogę objaśnię. Przyjechaliście od miasta na południu - 
bardziej stwierdził niż zapytał.

    - Stamtąd nasza droga wiedzie - odrzekł zgodnie z prawdą Rudolf.

    - Jak jechaliście, widzieliście na pewno trzy szczyty postrzępione, jakby je kto 
młotem obrobił i robotę nie dokończoną zostawił. Rzadko widać wszystkie trzy, bo 
chmury zasłaniają, ale znać je z daleka. Tedy trza wam dalej szlakiem, który stromo 
pod górę idzie, z lewej strony turnią je ominąć. Baczenie jeno dawajcie, bo to miejsce 
przeklęte i czasem dziwne rzeczy się dzieją. Jak zejdziecie w Dolinę Pod Trzema 
Kłami - tutejsi tak ją zwą, trza na zachód odbić. Łatwo znać gdzie. Zaraz przy 
zamarzniętym wodospadzie szlak znów się zaczyna. Jak konie wytrzymałe, to po 
dwóch dniach na równym staniecie. Płasko niby na talerzu, ale wysoki jak góry, tylko 
wjazd lekciejszy. Widoki stamtąd palce lizać, ale lepiej szybko w dół leźć, bo mroźny 
wiatr tamój króluje. Niepogoda złapać potrafi. Z płaskowyżu, tego co za Trzema 
Kłami, będzie znów wam na zachód trzeba. Prosto do chałup górali, co je z góry 
widać. Nikogo spotkać nie powinniście, bo to ziemie dzikie, niechętne dla ludzi i 
inszych ras z pomyślunkiem. Czasem może jakiś oddział krasnoludów się tu zapędzi, 
ale oni zawsze czegoś tam w skałach grzebią. Poszanowania, psie syny, dla ziemi nie 
mają...

    W kącie izby stał stół. Cały zawalony narzędziami. Dookoła nich walały się drobne 

wiórki i całe sterty pestek. Nie mogłem się mylić. To były pestki, jakie dziesiątki razy 
wypluwałem po zjedzeniu owocu. Przy tym świetle nie sposób było zobaczyć 
dokładnie, ale coś z tymi pestkami było nie tak. Rudolf także wytężał wzrok w tamtą 
stronę. Starzec, dostrzegł nasze spojrzenia.

    - Ja tu plotę, a obiecałem pokazać moje skarby - to mówiąc podszedł do warsztatu. 
Pogrzebał chwilę wśród porozrzucanych przedmiotów.

    - A jest! - wziął okrągłe szkło osadzone w czarnej oprawie. W drugą dłoń zgarnął 
kupkę pestek.

    - Weźcie po jednej - usłuchaliśmy zdziwieni. Przyjrzałem się pestce. Cała była 
chropowata, jakby ją robak po wierzchu toczył.

    Gospodarz podsunął mi szkło w oprawie.

    - Trzymaj tu - wskazał na uchwyt. - Patrz tak blisko, żebyś wyraźnie widział.

    Spojrzałem jak przykazał. Nie pierwszy raz widziałem szkło, które przybliża. 
Przecież niektórzy noszą je na nosie. Zwą się wtedy okularami. Takie coś nosiła 
kobieta - demon z mojego snu. To dawny wynalazek mędrców i magików, powszedni 
wśród ludzi zamożnych.

    Lecz pierwszy raz widziałem twarze rzeźbione w pestce! Na tej, którą miałem w 
palcach musiały być ich dziesiątki, oddane z każdym detalem. Każda miała 
zaznaczony jakiś grymas. To się uśmiechała bądź smuciła, to czoło marszczyła, to 
znów miała opadłe powieki i wyraz taki, jak kto śpiący. Lica całymi wianuszkami 
oplatały pestkę, nie łącząc się i nie mieszając. Zadziwiony misterną robotą odsunąłem 
szkło. Miałem w ręku najzwyklejszą, tylko bardziej niż zwykle chropowatą pestkę. 
Przysunąłem lupę. Znów głowy i dziesiątki twarzy. Żadna się nie powtarzała.

    Co za cierpliwość i dar w rękach. Ten człowiek mógłby zrobić fortunę, a siedzi w 
ostępach na podobieństwo borsuka.

    Nic nie mówiąc podałem szkło Rudolfowi. Ten, również milcząc zaczął wpatrywać 
się w kolejną pestkę. Grymas wykrzywił jego zazwyczaj kamienną twarz. 
Napatrzywszy się, zapytał:

    - Czy robisz to z czyjegoś polecenia?

    - Podoba się szanownym panom? - niedowierzając, pytaniem na pytanie 
odpowiedział starzec. - Sam tak sobie robię. Nikomu to niepotrzebne, jeno mnie 
samemu. Jak wam się te podobają, to możecie po jednej zabrać. Ale tylko po jednej! - 
zastrzegł szybko.

    Gdyby nam przyszło zapłacić ten dar, musielibyśmy tyrać do końca życia, grabiąc 
możnych po gościńcach. I tak byśmy zebrali za mało.

    Rudolf chyba uparł się, by nie powiedzieć "dziękuję".

    - Jak mniemam, jutro gdy odjedziemy uwiecznisz w ten sposób nasze twarze? - 

zapytał przyciszonym głosem.

    Że też sam na to nie wpadłem.

    - Racja jest przy tobie, rycerzu - odrzekł z dumą starzec, sięgając po zgasłą fajkę.

    - Ale podejrzewam, że nie za to - wskazał na pestkę - tak bardzo cenią cię ludzie z 
gór.

    - I znów racja, święta racja, miły panie. Dla nich te rzeźby to, że tak powiem, estka. 
Oni mnie potrzebują, bo im szykuję cosik inszego. Chcecie wiedzieć? - nie 
zdążyliśmy potwierdzić, a już opowiadał dalej. Strasznie musiało mu się cknić w 
samotności. - Oni czczą bogów jakowychś pogańskich, co im się w kruku czy innym 
ptaku objawiają. Rok w rok przez dwa miesiące szykuję im mnóstwo drewnianych 
ptaków. Wszystkie dokładne jako i te twarze. Każdy ma potem pióra przylepione, 
oczka ze szkiełek wstawiane, tu i tam czernidłem maźnięte. Skrzydła rozwinięte niby 
do lotu. Potrzebują tych ptaków drzewnianych na swoje święto. Lezą tedy całą 
wioską na jedną górę taką, co się przepaścią kończy, że dna nie widać. W nocy tam 
idą. Nie raz, nie dwa dziecko albo i kto starszy spadł w dół. Mawiają, jak kto zleci, że 
zły znak, że się bóg sroży. Nigdy ciał nie szukają. A jak wszystkie na szczyt się 
wespną, to modły dziwaczne odprawiają. Pieśni, tańce, wywary piją, od których oczy 
im błyskają i we łbach się mąci. Dwóch, czasem trzech młodzianków żywicą się 
smaruje. A wszystek w nocy, przy ogniu jeno się dzieje. Każdy przytyka swojego 
kruka do pochodni. Kiedy każden jeden zapłonie, stają na krawędzi urwiska. 
Chłopaczków w żywicy też podpalają, albo i oni sami w ogień wskakują. Szkoda 
ich... A potem, naraz każdy rzuca ptaka w noc, a tamci skaczą, choć bywa że trza ich 
zepchnąć. Ręce jeno rozkładają i jako te ptaki lecą. Reszta patrzy i śpiewa, pieśni, 
których sami nie rozumieją, bo języka dziadów zapomnieli. Może to być, że strofy 
starsze od nich samych. Rozchodzą się dopiero, jak ostatni ptak zagaśnie...

    Raz tam z nimi byłem i wystarczy. Żal patrzeć, jak się tyle roboty i ludzi marnuje. 
Ale trza im tak czynić, bo tak obyczaj nakazuje.

    W zamian za moją pracę jedzenie, przyodziewek, drwa i wszystko inne, czego mi 
trzeba, dają. Chronią mnie starego bez ustanku. Bo jak mnie zabraknie, to kto im 
ptaki na czas wyszykuje?

    Tak się zasłuchaliśmy, że zabrakło języka w gębie. Nic nie odpowiedzieliśmy.

    - Dość tych bajań. Wy pewnie zmęczeni, a i mnie powieki się kleją. Jutro skoro 
świt ruszacie. Pora na spoczynek najwyższa. Posłanie wam jakie przygotować? - 
zgasił fajkę, wstał i podszedł do drzwi po przeciwnej stronie.

    Wolałem nadal milczeć. Nie chciałem zbrukać tajemnicy i magii jaką odsłonił ten 
człowiek.

    - Nie trudźcie się gospodarzu, przy ogniu pośpimy. Wiele nam nie potrzeba. - 
odpowiedział za nas obu Rudolf.

    - Zatem, dobrych snów. Zbudzę was wraz ze słońca wstawaniem.

    - Dobrych snów - zgodnym chórem niczym uczniacy pożegnaliśmy rzeźbiarza.

    - Olłejs lok on de brajt sajd ow lajf! Olłejs lok...

    Raźne porykiwanie, mające imitować śpiew, niosło się po okolicy.

    - Co za baran tak beczy? - zapytał zbój.

    - Olłejs lok... - zabrzmiało znacznie bliżej i były to jedyne słowa, jakie usłyszał w 
odpowiedzi. Hobbici na wszelki wypadek schowali się za plecy roślejszych ludzi.

    - Olł... - urwało się niespodziewanie.

    Naprzeciw Mirogniewy i Madeja zatrzymała się istota udająca, że nie jest 
zaskoczona.

    - Mów kim jesteś, albo łeb ci rozwalę! - Madej nie starał się być subtelny. Chyba 
że wobec czarodziejki.

    Wysoka postać odrzuciła kaptur, ukazując wyniosłą i przystojną elfią twarz.

    - Jestem Prorokiem Dobrej Wiary - odrzekł nagabywany z nutką pogardy w głosie. 
- Głoszę Złą Nowinę. Zechciejcie...

    - Słuchaj no bratku! Dość tych pierdół! - wrzasnął przerywając nietaktownie 
rozbójnik.

    - Madejku, nie unoś się, proszę - Mirogniewa położyła mu smukłą dłoń na 
ramieniu. - A ciebie... - zawahała się - proroku... prosiłabym byś wyrażał się jaśniej.

    Madej zagryzł zębiska, aż skry poszły.

    - Do usług miła milejdy - elf skłonił się dwornie, brudząc aksamitną szatę pyłem 
drogi.

    - Jak ja, kurwa, tych kłamliwych sukinsynów nienawidzę! - nie wytrzymał Madej.

    - Prosiłam cię o coś! - ostrym tonem przerwała wszelkie dyskusje Mirogniewa. - 
Jak cię zwą? - zwróciła się do proroka.

    - Nie wolelibyście się sami najpierw przedstawić? - prorokowi dość już było tych 
impertynencji. - Nie strasz mnie pani kuglarską magią - wskazał na drobną iskierkę 
jaśniejącą w dłoni Mirogniewy. - Nie straszna mi ona, moja wiara mnie chroni.

    - Pytałam o twoje imię, przyb... wędrowcze - ton należał do nie znoszących 
sprzeciwu. Zgrabną rączkę wymownie położyła na bicepsie Madeja. W zbóju aż 
gotowało się ze złości i nienawiści.

    - Przemocy tego chama też się nie lękam - twarz elfa wyrażała głęboki spokój. - 
Ale żeby okazać swą niezaprzeczalną wyższość... zwą mnie Trzebiemysł.

    - On kłamie - zawołał jeden z hobbitów.

    - Łże, jak nie przymierzając pies - dodał drugi.

    - Mam rozdeptać to łajno? - Madej czuł się jak widzący zdobycz ogar trzymany na 
smyczy.

    - Każdy jeden wie, że elfy to istoty parszywe, kłamliwe i złośliwe - starała się 
zatuszować niezręczną sytuację czarodziejka. Zawsze i wszędzie wynosicie się ponad 
innych...

    - Czyżbyśmy nie mieli powodów? - ironicznie zapytał prorok. - Czy ktoś z nas 
powitałby w taki sposób strudzonego piechura?

    Nastała chwila ciężkiego milczenia, które pozwoliło wsłuchać się w płynące 
zewsząd odgłosy przyrody. Oto wiatr niby lekki, a jednak poruszał koronami 
wiekowych drzew. Pośród nich ptak tu i ówdzie trele swoje i gwizdy do samicy 
poczynał. Gdzieś w oddali zwierz dziki godzinę ucztowania rykiem obwieszczał.

    Na niebie chmurami zasnutym, słońce przesuwało się statecznie ku zachodowi. 
Stojących na drodze nic to nie obchodziło. Byli zbyt mali, (może z wyjątkiem 
Trzebiemysła, ale jego dusza, jak dusza każdego prawdziwego artysty pozostała 
nieprzenikniona) by dostrzec piękno otaczającego świata. Co tam świat, ważniejsze są 
najbliższe cele. Doraźne cele.

    - Zabij go - szepnęli najmniejsi. - Nic dobrego nam nie przyniesie. Srom jeno i 
hańbę.

    - Choć raz nizioły dobrze gadają - przyklasnął im Madej. - Ukatrupić go i ścierwo 
spalić, żeby mateczki ziemi nie kalało.

    W stojącym nad wyraz spokojnie elfie była jednak siła i godność zarazem. Nie 
musiał wykonywać żadnych ruchów czy gestów, nie potrzebował nic mówić, a mimo 
tego powstrzymywał Madeja i pozostałych przed otwartą napaścią.

    Pozostawały potyczki na słowa.

    - Jakoś mi się widzi, że pani - tu elf schylił lekko głowę - i twoi... hm... towarzysze 
kogoś ścigacie? Czy się mylę?

    - Przymknij się, bo... - nie dokończył Madej, po raz kolejny skarcony przez 
czarodziejkę.

    - Przebiegły i przewrotny elfie - śmiało odrzekła. - Nie wiem jak na to wpadłeś, ale 

to prawda. I wiedz, że nic ci do tego!

    - Ależ nie chciałem nikogo z państwa urazić. Moglibyście schować miecze i zdjąć 
z twarzy te maski zawziętości - miny wszystkim trochę zrzedły. - O wiele łatwiej by 
się nam rozmawiało - kontynuował Trzebiemysł. - Jak widzicie, nie jestem tym, 
którego gonicie - mówił nad podziw łagodnie i to przemówiło do rozsądku 
Mirogniewy, a tym samym i pozostałych. Opuścili ostrza, popatrzyli po sobie. Nie za 
bardzo wiedzieli co odpowiedzieć.

    Nie wierzę ci kłamliwy... - Madej nie tracił rezonu.

    - Madej zamknij się! - zabrzmiało ostro.

    - Lepiej byś - dodał Trzebiemysł - jadł mniej mięsa. Byłbyś mniej agresywny - 
szybko zakończył, widząc pałające żądzą mordu oczy zbója. Ów wolał jednak nie 
sprzeciwiać się swojej pani.

    - Może poszukamy jakiegoś... kompromisu? - po chwili niezręcznego milczenia 
spytała czarodziejka.

    - To znaczy?

    Nie wiesz, czy rośnie jakiś w pobliżu? Chciał zakpić elf, ale w porę ugryzł się w 
język. Dla niego nie było problemu. Chciał tylko iść dalej. Kierunek nie był istotny. 
Byle miał komu głosić Słowo.

    - Czy spotkałeś po drodze dwóch konnych? - nie wytrzymał Rufin, najdzielniejszy 
z hobbitów. - Jednego w czarnej zbroi, drugiego na łaciatym koniu?

    - Może tak, a może nie. Chętnie odpowiem, ale w jakimś sposobniejszym miejscu - 
nieufny z natury elf nie zamierzał odkrywać wszystkich sekretów.

    - Niech ci będzie. Jeśli będziesz mógł nam pomóc, odwdzięczymy ci się - przystała 
Mirogniewa, wykrzywiając usteczka jakby ugryzła cytrynę.

    - Znam świetne miejsce. Całkiem niedaleko. Dają tam ciepłą strawę i grzane piwo. 
I mają łóżka z czystą pościelą - Trzebiemysł łypnął na kobietę. Trafił w sedno, miała 
dość spania pod gołym niebem.

    Grupa ruszyła za elfem, który zawrócił z dotychczasowego szlaku i podjął marsz 
raźno wyciągając nogi. Ponownie zaczął śpiewać dziwną piosenkę.

    Za nim, w otoczeniu wiernych sług szła Mirogniewa, której jak każdej prawdziwej 
kobiecie nie wiadomo co chodziło po głowie.

    Madej, mrucząc coś do siebie pod nosem, szedł kilka kroków z tyłu.

    ...Nadjechała straż, ale Czarny Rycerz razem z tym drugim, nie powiem całkiem 
przystojnym, zdążyli uciec. I teraz ich ścigamy, bo to źli ludzie - zakończyła 
dramatycznie unosząc głos.

    Po ciepłej kolacji, przy trzaskającym wesoło ogniu, wśród drewnianych ścian, w 
stylowym wnętrzu przydrożnego zajazdu, jakie bez względu na szerokość 
geograficzną udzielały schronienia zgonionym w poszukiwaniu Niewiadomoczego 
wędrowcom, każdy czuł się bezpiecznie. Mirogniewa na tyle, by opowiedzieć 
Trzebiemysłowi historię spotkania z Rudolfem i Dyslayerem. Prawie całą, ani 
słowem nie wspomniała skąd szrama na policzku. Wstyd i nienawiść nadal piekły.

    Okazało się, że elf nie należy do ubogich ani duchem, ani finansowo. 
Sprawiedliwie dbał, by nie zabrakło napitków i jadła. Siedzieli wszyscy wokół 
jednego stołu, popijali, pojadali, ogrzewali się wzajemną bliskością oraz słowami 
opowieści. Wszyscy mężczyźni, jeśli do takich zaliczyć hobbitów i elfa, pociągali 
grzane piwo zaprawione korzeniami. Czarodziejka rzekła, iż nie wleje w siebie ani 
kropli alkoholu. A jednak, a może właśnie dzięki temu, ona narzucała temat i 
przebieg rozmowy.

    - Znasz już naszą historię. Radzi bylibyśmy wysłuchać twojej - prowokowała 
Trzebiemysła.

    - Pytajcie, a znajdziecie - uwielbiał w ten sposób odpowiadać. - Co chcecie 
wiedzieć?

    - Czy nie spotkałeś czasem tych dwóch, no wiesz? - wypalił szczerbaty nizioł.

    - Niestety nie, ale rozmawiałem z człowiekiem, który dał im schronienie - wszyscy 
zamilkli, by nie zapeszyć.

    - Nie dalej jak jeden atkins wstecz, odwiedziłem pewnego artystę. Artystę - 
rzeźbiarza, prawdziwego sztukmistrza. Goszcząc mnie zawsze opowiada o ludziach i 
innych istotach, które go odwiedzają...

    Nim opowieść dobiegła końca zapadła noc gwiaździsta. Madej zdążył upić się tak, 
że ledwo słyszał, co się do niego mówi. Bertold i Rufin posnęli opierając się o siebie 
nawzajem. Olbracht i Kilian nie uronili ani słowa. Mirogniewa - mimo zmęczenia - 
słuchała z rozpalonymi policzkami.

    - Dość na dziś - zawyrokowała. - Resztę opowiesz podczas podróży.

    - Nie powiedziałem, że pojadę z wami - Trzebiemysł mimo późnej pory zachował 
trzeźwość umysłu.

    - Och, doprawdy? - żachnęła się czarodziejka. - Porozmawiamy o tym rano, 
dobrze? Teraz jestem już zmęczona - wstała od stołu.

    - W którym pokoju mam spać? - zapytała, mimo że znała odpowiedź, bo sama 
wybierała sypialnie. Urządziła jeszcze dziką awanturę właścicielowi zajazdu, który za 
nic nie chciał oddawać komuś dwuosobowego pokoju za cenę jednego łóżka.

    - Drzwi naprzeciw moich - z figlarnym uśmiechem odpowiedział elf. To dzięki 
zawartości jego mieszka załagodzono sytuację.

    - Madej! - wzywany momentalnie otrzeźwiał. - Masz nie spać! Stój pod drzwiami 
do mojej komnaty i pilnuj, by żaden obcy nie wszedł.

    Kiwnął głową na znak, że zrozumiał. Gdziekolwiek nocowali, historia się 
powtarzała. A on naiwny wciąż warował pod jej drzwiami, licząc, że w końcu go 
zaprosi. Biedny niewolnik kobiecej magii.

    - Miłych snów, moi panowie - rzuciła zalotnie na odchodnym.

    - Dobrej nocy milejdy - odpowiedział Trzebiemysł, wyszczerzając drobne ostre 
ząbki. Gdy zniknęła na schodach prowadzących do pokoi gościnnych, elf spytał 
niepocieszonego Madeja.

    - Niezła jest?

    - Pewno! - odrzekł nagabnięty. - Najlepsza i lepiej się do niej nie zbliżaj, bo 
pożałujesz - zagroził na koniec. Po czym dodał już znacznie mniej ponuro: - Hej tam, 
łachudry, wina przynieście!

    Posługująca dziewucha natychmiast zakrzątnęła się obok ich stołu.

    - To nie idziesz pilnować? - zdziwił się elf.

    - Niech no który tam do niej wleźć spróbuje. Jakeśmy ostatnio w mieście stajali i 
taki hardy oficer próbował, to tak mu słabiznę przysmaliła, że długo on kobity on nie 
zazna...

    - Co tam kobiety, kiedy wino od stania procenty traci - ożywił się elf.

    Wnet i obaj śpiący hobbici się rozbudziły. W szóstkę raźno zabrali się do 
opróżniania dzbanów, które wciąż były napełniane. Wreszcie mogli sobie pozwolić 
na prawdziwie męską zabawę.

    Na wymianie informacji - jako że plotkują tylko kobiety - wspólnych śpiewach i 
zapewnieniach, że wszyscy są sobie przyjaciółmi po wsze czasy zeszło im do 
świtania. Za czym znów poprosili o wino, bo witanie słońca śpiewem mocno gardła 
wysuszyło.

    Mirogniewa zakończyła obrzucanie się czarem mejkap, przydatnym dla każdej 
szanującej się kobiety, a dla czarodziejki z wybujałym ego niezbędnym. Upięła 
jeszcze włosy, wyrównała niewidoczną fałdę na rękawie. Mogła się pokazać.

    Już na schodach dobiegł ją śpiew. Śpiewano, a raczej usiłowano śpiewać, pieśń z 
gatunku tych, które potrafią mocno zaniepokoić.

    - Trzepała Zośkaaa...

    Woleli przestać, kiedy zobaczyli Mirogniewę.

    Obejmując się nawzajem Madej i Trzebiemysł wpatrywali się przekrwionymi 
oczami w zbliżające się w ich stronę bóstwo. Z trudem kojarzyli, że oto nadchodzi 
prawdziwa bogini. Bogini zemsty.

    - Ach, wy... - nie skończyła, bo słów jej brakło.

    - Tylko się pani nie złość. Złośliwość to silny nałóg, który piękności... - nie wyczuł 
sytuacji Trzebiemysł.

    - Pijanice, nieroby, warchlaki! Ja wam dam nałogi! - wściekła się. - Bertold! Rufin! 
Gdzie się podzialiście! - spod stołu dały się słyszeć niewyraźne odgłosy.

    - Więc to tak! - niczym przekupka na targu wzięła się pod boki.

    Madej skulił się. Wiedział, czego może oczekiwać.

    - In canda remenum - z namysłem powiedział Trzebiemysł.

    - I jeszcze będzie mi tu przeklinał! - zżymała się dalej. - Ty elfi pomiocie! Kiliam! 
Olbracht! W tej chwili do mnie!

    Jakby na przekór, spod blatu dobiegły odgłosy wymiotowania.

    Tego było już za wiele. Splotła dłonie przed twarzą, wiążąc palce w 
skomplikowanym geście. Poczęła szeptać, co zabawnie kontrastowało z jej 
wściekłością.

    Spod blatu wychyliła się ryża czupryna jednego z hobbitów. Widząc co się święci 
szybko się schował.

    Trzebiemysł nie pozwolił jednak na magiczne ekscesy. Z trudem, ale wstał, 
wyprostował się, spotężniał jakby. Nie wiadomo skąd w jego ręku pojawił się kostur, 
służący mu dotychczas wyłącznie jako laska. Uniósł go oburącz ponad głowę i nim 

Mirogniewa zakończyła swój zaśpiew wrzasnął tak, że struchlały i przerażony 
karczmarz skrył się za kontuar.

    - Omnis qui se exaltut, humiliabitur!

    Mirogniewa, jak i wszyscy pozostali, osłupiała. Przerwała w pół słowa. Elfia magia 
okazała się silniejsza.

    - A teraz, wiedz o pani - tu Trzebiemysł skłonił się lekko, jak to miał w zwyczaju - 
że nie będzie przy mnie nikt heretyckich czarów czynił. Jeśli pozwolisz - dodał 
łagodniej, choć nadal trochę bełkotliwie - to do waszej kompanii dołączę.

    - Jak śmiesz... - z gniewu i złości nie wiedziała co robić, tupnęła więc tylko.

    - Mój druh najmilszy, bibant wielki, gorzałecznik przedni, dybidzban niepospolity, 
łapitrunek wyrywny, sączykwaterka szczery... - pogubił się Trzebiemysł, a Madej 
poczerwieniał, bo tyle pojmował, że to o nim. - Całą noc pospołu z dumnymi 
wojownikami, którzy w boju padli - dramatycznym gestem wskazał na podłogę, gdzie 
zalegali hobbici - przekonywali mnie, żebym z wami na wroga Prawdy, Wiary i 
Ducha ruszył...

    Czarodziejka słuchała, ale tylko jednym uchem. Szykowała się do kolejnego ataku.

    - Nie radziłbym - wtrącił Trzebiemysł w swoją tyradę i postukał zgiętym palcem w 
kostur - On jeszcze wiele może. Ale ja o czym innym... - zawahał się na moment. - 
Aha! Tak więc zamierzałem was nawrócić. Bo wiedzcie, żeście ludzie dobre, ale z 
lekka nadpsute. Robakiem lenistwa i gnuśności toczone. Przeciw złu, które was 
poprzedza jednak się zwrócę. A po drodze... Kto wie co się przydarzyć może?

    - On powiedział, że ma jakiś list! - Jak filip z zupełnie innej bajki wyskoczył Rufin, 
widząc że niebezpieczeństwo zażegnane.

    - Tylko pokazać nie chciał! - dołączył zezowaty Olbracht.

    - List mam, a jakże. Niech wpierw karczmarz śniadanie przyrządzi. Ciebie 
szanowna pani proszę do stołu. Podzielę się z wami i strawą i listem. - Wyciągnął 
rękę w zapraszającym geście w stronę czarodziejki.

    Podeszła, wyrwawszy mu z dłoni list, prychnęła jak kotka. Usiadła gwałtownie, 
westchnęła i zaczęła czytać.

    Najukochańszy Rudolfie!

    Dni płyną, a ja wciąż nie mam żadnego znaku od Ciebie. Moja gołębica nie 
wróciła. Łudzę się ciągle nadzieją, że mój poprzedni list dotarł w życzliwe ręce i 
wkrótce go otrzymasz.

    Trwoga moja wciąż rośnie. Nigdy nie widziałam mego ciemiężyciela. Czy jego 
oblicze jest aż tak potworne, że nie chce go pokazać, czy też jest po temu inny 
powód?

    Czuję się strasznie samotna. Rozmawiam wprawdzie z gołębicą - jest ich tu wiele - 
ale ona wszak nie może mi odpowiedzieć. Opowiadam jej o Tobie, najdroższy. O 
Twoich czynach i bohaterskich potyczkach. Opowiadam jej także o mojej miłości do 
Ciebie i wtedy widzę błysk zrozumienia w jej bursztynowych oczkach. Podobnie 
lśniły ślepia ogarów, siedzących przy kominku w zamku, kiedy Tatko opowiadał 
myśliwskie historie.

    Proszę, przybądź ukochany. Nie każ mi czekać dłużej.

    Po wieki Twoja

    Vidiana

    Hobbici starali się coś podejrzeć pod łokciami Mirogniewy. Nie pozwoliła im, 
gromiąc groźnym spojrzeniem spod rdzawej grzywki. Madej siedział spokojnie. Nie 
umiał czytać.

    Trzebiemysł swoim zwyczajem uśmiechał się. Jak ktoś kto pojął, że każdego 
można oszukać.

    Życie to jedna wielka układanka. Dopóki ktoś myśli, że uda mu się odnaleźć i 
dopasować wszystkie brakujące elementy, znaczy że jest młody. Kiedy już zaczyna 
dostrzegać dziury, których nie uda się w żaden sposób zapełnić to znak, że i jego 
dopadła najgorsza z chorób - starość.

    Przy Rudolfie zaczynałem dostrzegać coraz większe braki w życiu, jakie wiodłem. 
Podejrzewałem jednak, że podobnie odczuwałby każdy inny człek będący w moim 
położeniu. Z każdym dniem silniej docierała do mnie dewiza jego Zakonu. Księga, 
którą czytałem jeszcze w Skortino kłamała i mówiła prawdę zarazem. Owszem, 
Obłędni Rycerze przynosili Dobro. Lecz nie było ono bezsensownym zabijanie w 
imię jakieś idei. Ich Dobrem, które przeciwstawiali Złu tego świata, było 
samodoskonalenie. Tylko tyle i aż tyle. Niby jeden wyraz, a znaczeń tyle, że głowa 
boli.

    Rzecz jasna, Norn Rijter nie powiedział mi tego wprost. On raczej naprowadził 
mnie. Była to pewnie jedna z dróg rozwoju. Co do jednej rzeczy miałem wątpliwości. 
Jeśli tacy, jak Rudolf mieli stać się kimś w rodzaju "nadludzi", to skąd u nich to 
przeklęte uzależnienie od istoty tak dalece niedoskonałej, jaką jest kobieta? Może to 
tylko kaprys Rudolfa, może liczy się potomstwo? Może, może... Morze wątpliwości i 
domysłów. Tak musiało być i już. On przecież ani sam, ani tym bardziej nagabywany 
nie odpowie. Pytania zbywał pełnym dumy milczeniem.

    Kiedy więc nadeszła pora pożegnania się z naszym gospodarzem - mistrzem 
rzeźbienia w pestkach - to mnie przypadło dziękować za gościnę. Pieniędzy, na 

szczęście, nie chciał. Dał nam jeszcze prowiant i tak jak obiecał, pokazał dalszą 
drogę. Za zapłatę, jak rzekł, wystarczyły mu nasze twarze. Uwieczni je w tych swoich 
"medalionach". Przed odjazdem, wzięła górę moja ciekawska natura. Nie 
wytrzymałem i wypaliłem:

    - Dlaczego to panie, zajmujecie się takim, może i pięknym i oryginalnym, ale 
zawsze - dziwactwem? Tak się nie godzi.

    Starzec, skrzywił się ni to w uśmiechu, ni to w grymasie niezadowolenia.

    - A co ja sam na starość mam czynić? Długo mógłbym opowiadać z jakich to 
powodów rzezam, a nie co inszego robię. Ale wam śpieszno już. Rzeknę jeno tyle, 
dobrze spamiętaj! - dobre rady zawsze są ważne. Najważniejsze dla tego, kto ich 
udziela.

    - Coś w życiu trzeba sobie znaleźć. Jakiejś miejsce, osobę, zwierzę czy robotę. Na 
tym trza się oprzeć. Tego się trzymać, by zmysłów nie potracić

    Na te słowa nawet Rudolf zwrócił uwagę.

    - Co ja stary, który potracił bliskich, robić miałem? Na żebry leźć? Nie w smak mi. 
Do muzykowania, handlu ni wojaczki talentów nie mam. Pisarstwem się zająć? Kota, 
by natchnienie dawał, sobie sprawić? Pióra gęsie? Papier drogi? Skóry, atramenta 
przeróżne? A potem ślęczeć nocami, wzrok tracić, od zmysłów odchodzić, byleby 
czytelnikowi fabułę gładką zgotować? Słowa składać, tak by się kolegom po piórze 
przypodobać? Z krytykami dysputy toczyć, o to czy sam siebie, czy też jeno słowo 
pisane propaguję? Nie dla mnie starego takie ekstrawagancyje. Ja tam pozostanę przy 
swoim. Całe życie dudki w drzewie, figury rozmaite rzezałem. To i na starość tak 
zostało...

    - ...Jak się dobrze przypatrzeć to i pisanie i rzeźbienie jedno to samo. Jeno materia 
insza - zakończył, zniżając głos prawie do szeptu.

    - Rzekłeś starcze, święte słowa. Do serca je i wszystkie twoje rady przyjmiemy, bo 
i z serca szczerego dane - Norn Rijter wykazał się zrozumieniem dla duszy artysty. - 
Bywaj zdrów. I niech bogowie dadzą ci wiele nowych twarzy.

    - A bywajcie, bywajcie. Pamiętajcie, że nie ma niczego takiego, co by na jeszcze 
gorsze nie zeszło. Niech wam te ptaki - wskazał palcem chmurne niebo, gdzie 
kołowały serdecznie znienawidzone przeze mnie kruczyska - dobrą wróżbę przyniosą.

    - Przynieśta głowę smoka, jak go ubijecie! Jego też wyrzeźbiem! - zakrzyknął, 
kiedy już wjeżdżaliśmy między drzewa.

    - Co z nimi zrobimy? Zaczynają mnie nudzić.

    - Moja mała Ra, jak zwykle taka niecierpliwa... Powiedziałbym, że ten człowiek, a 
właściwie obaj, z każdą chwilą zaciekawiają mnie coraz bardziej.

    - A mnie nie!- tupnęła zgrabną nóżką, by podkreślić wagę swych słów. - 
Kończymy z nimi!

    - Teraz?

    - Tak! Teraz! - Rozkazujący ton i nutka nie znoszącej sprzeciwu histerii pojawiły 
się w jej głosie.

    - W takim razie, niech twoja ukochana siostrzyczka Deaf spotka ich w wiosce 
Culainna.

    - A jeśli tam się nie uda?

    - Wtedy... wtedy... no cóż... zabierzemy ich dusze.

. 8 .

    Całe życie to jedynie mgnienie. Lepiej nie przywiązywać do niego zbyt dużej wagi. 
Nie dotyczy to ludzi, którzy myślą tylko o przyszłości lub są skupieni na chwili 
obecnej. Ale to nieliczne wyjątki, to prawdziwi szczęśliwcy, którym trzeba 
zazdrościć. Ich życie upływa pod znakiem szybkiego godzenia się z faktami. A ta 
magiczna umiejętność się przydaje. Nader często.

    Czemu jednak przeszłość miałaby mieć znaczenie dla człowieka, który, jak ja, 
szuka p r a w d z i w y c h wspomnień? Te, które posiadam wydają się mi 
podstawione przez wyjątkowego gnoma złośliwca.

    Podzieliłem się tymi spostrzeżeniami z jadącym na przedzie Rudolfem. Nawet nie 
raczył się odwrócić, a co dopiero odpowiedzieć. Zdążyłem się przyzwyczaić. Nie 
mogłem jednak zaniechać wyciągania od niego jak najwięcej przydatnych informacji. 
Niedługo wszakże przyjdzie nam się rozstać. Być może na zawsze. A on wciąż nie 
powiedział, gdzie mam szukać mojego prawdziwego ja. Nieważne jak to nazywa, 
byleby się odnalazło. Chwilowo pozostało mi, dopóki nie wymyślę jakiejś następnej 
zaczepki, podziwiać krajobraz. Było czemu się przypatrywać.

    Góry otaczały nas wyniosłym pięknem. Ich majestat zachwycał ale i groził. 
Spośród głębokiej zieleni lasów wyrastały niczym zęby gigantycznej paszczęki - 
niebosiężne szczyty przykryte czapami śniegu, przyozdobione gdzieniegdzie 
lodospadami. O grzbietach jakby pooranych potwornych rozmiarów pazurami, 
postrzępione, wyniosłe, niewzruszone. Zdałyby się wieczne i niezniszczalne. 
Przytłaczały swą potęgą, a jednocześnie uwznioślały i powodowały, że czułem się 
dumny. Dumny z tego, że jestem częścią tej dzikiej, nieposkromionej przyrody. Mimo 
ciepłej pory roku, w każdej chwili mogliśmy oczekiwać nagłej śnieżycy. Nasza droga 
nie wiodła co prawda najwyższymi szczytami, to trzeba było jednak mieć się na 
baczności, by nie zostać zaskoczonym i nie zginąć od odmrożeń albo co gorsza pod 

lawiną.

    Szlak, który wskazał nam samotnik, okazał się może niełatwy, lecz, co ważniejsze, 
przejezdny dla koni. Nie uśmiechałoby się nam podróżowanie pieszo, nie dość że 
trwałoby dłużej, to żaden z nas nie chciał rozstawać się ze swoim czworonożnym 
druhem.

    Rudolf pewnie postrzegał otaczające nas szczyty jako kolejne przeszkody do 
pokonania.

    A gdyby tak wbić mu ostrze w plecy i zakończyć tę szaloną przygodę?

    Nie... nie... nie... Tak nie można... Byle o tym nie myśleć... Rudolf jest moją jedyną 
nadzieją... Jaki dziwny kształt ma ta skała... Jakby jakiś gigant przysiadł by spocząć i 
zadumał się odrobinę za długo...

    I tak pośród głazów, drzew, stukotu kopyt, krótkich popasów i widoków jak z 
ryciny mijały kolejne dni. Aż do momentu, w którym nagle ogarnęło mnie silne 
wrażenie, że w miejscu, w którym się znaleźliśmy, chyba już byliśmy. Jak w kiepskiej 
legendzie - zabłądziliśmy. Rudolf potwierdził moje wątpliwości.

    Nie mieliśmy pojęcia, którędy jechać dalej. Coś jednak trzeba było robić. Stanie w 
jednym miejscu niczego zazwyczaj nie zmienia. Pojechaliśmy dalej, uważnie 
rozglądając się. Bogowie nam sprzyjali i nie musieliśmy długo szukać. Trakt, a raczej 
jego namiastka, którym podążaliśmy do tej pory miał boczną odnogę, zarośniętą 
niskimi, poskręcanymi krzewami. Ze skalnego labiryntu wjechaliśmy w łożysko 
wyschłego potoku. Prowadziło na północ, a więc w kierunku, w którym podążaliśmy. 
Nie przejmowaliśmy się zbytnio, że trochę zboczyliśmy ze szlaku, jaki wskazał nam 
dziadunio.

    Rudolf skwitował wszystko wzgardliwym ruchem ramion i suchym stwierdzeniem, 
że to z pewnością będzie droga na skróty. Wolałbym, żeby się nie mylił. Jechaliśmy 
więc dalej. On, milczący prowadził. Ja szukałem słów, by opisać otaczającą nas 
zewsząd przyrodę, która tętniła życiem. Dzikie zwierzęta często przystawały by 
przyjrzeć się nam - takim samym zwierzętom, tyle że bardziej wyrachowanym.

    I zwierzęcy żywot jednak musi mieć swój kres. Gdy więc napotkaliśmy kopiec 
kamieni będący nagrobnym kurhanem, nie byliśmy specjalnie zaskoczeni. Przecież 
mieli gdzieś w pobliżu żyć górale. Raczej wątpliwe, by nie potrafili zabijać. Zadziwił 
nas natomiast napis umieszczony na drewnianej tabliczce.

    "Tu leży pies" - głosił.

    - Ciekawym, kto go pogrzebał? - wyraziłem zdumienie za nas obu.

    - Zaraz się dowiemy, w pobliżu musi być wioska. Nikomu nie chciałoby się targać 
jakiegoś kundla, po to, by go grzebać kawał od budy - podsumował fakty Rudolf. 
Ceniłem tę bezpośredniość.

    Skręciliśmy w zaczynającą się za grobem ścieżkę. Szlak wiódł wśród rzadkich 
drzew wczepionych powykręcanymi korzeniami w kamienistą i wyschłą glebę, po 

czym ścieżynka rozszerzyła się i znaleźliśmy się na szerszej drodze, prowadzącej 
wprost ku przytulonym do skały drewnianym chatom. Z żadnego komina nie leciał 
dym. Nikt nie kręcił się po obejściach. Żadnego głosu, żadnego ruchu. Ni żywej 
duszy. Wszyscy gdzieś się pochowali. Albo umarli.

    Rudolf dał znak ręką, bym na wszelki jechał za nim w pewnym oddaleniu. Tak też 
uczyniłem. Bloki skał zamykały wioskę tak, że jedyny wjazd i wyjazd był możliwy 
drogą, którą podążaliśmy. Jeśli ktoś mierzył do nas ze skał, nie mógł wymarzyć sobie 
dogodniejszego miejsca.

    Przepatrywałem więc skalne półki, lecz nikt stamtąd nie wychynął. Cisza, pośród 
której wjeżdżaliśmy między domostwa, przeraziłaby pewnie słabszych duchem, lecz 
nie nas. Czułem jedynie podniecający dreszczyk. Za Rudolfa ręczę, że się nie bał. On 
nie bał się niczego, nawet diabła.

    Oba rumaki postawiły uszy łowiąc nowy dźwięk. Długie przeraźliwe wycie, 
grożące i nawołujące pobratymców. Psy czy wilki, bez różnicy. Były blisko i mogły 
być niebezpieczne.

    Sięgnęliśmy po broń.

    Może to one są winne tej pustce? Pytanie, jak wiele poprzednich pozostało bez 
odpowiedzi.

    Tymczasem Rudolf zsiadł z konia i gestem przykazał mu by został na miejscu. Sam 
wszedł do jednej z chat. Wyszedł po krótkiej chwili.

    - Tu nic nie ma. Nawet śladów walki. Nikt nie mieszkał tu od lat.

    - W takim razie zmykajmy stąd. Nic tu po nas. Wracajmy na szlak. Wycie płoszy 
konie - odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Konie zaczynały się niepokoić. Przeklęte 
miejsce.

    - Zajrzę do jeszcze jednej chałupy i zawracamy - stwierdził, idąc w jej kierunku. 
Kiedy uchylił drzwi, wycie niewidzialnych zwierząt spotęgowało się. Do 
diabelskiego chóru musiały dołączyć kolejne. Brzmienie ich głosów było przerażając 
i złowróżbne.

    Gdy Rudolf wychodził z chaty rozkładając ręce, by pokazać, że i w tej nic nie 
znalazł, dostrzegłem pierwszego. Wielki niby wilk brązowo-czarny pies, o 
kwadratowej głowie, cieknącej z pyska ślinie i wyszczerzonych kłach szarżował 
prosto na Norn Rijtera. Pies wybiegł z opłotków naprzeciw, jeszcze chwila i byłoby 
za późno. Rycerz zrobił dwa kroki w przód, stanął w pozycji obronnej i opuścił nisko 
miecz. Koń Rudolfa zarżał. Mój Frento zatańczył w miejscu. Chciał wiać, lecz nie 
mogłem mu na to zezwolić. Samotni bylibyśmy bez szans. Najgorsze dopiero 
nadchodziło.

    Za pierwszą bestią biegły następne. Nie mniejsze i nie mniej wściekłe. Kilkanaście 
rozwścieczonych czworołapych demonów. Ten pierwszy odbił się od ziemi; chciał 
sięgnąć gardła Rudolfa.

    Rudolf wyczekał dokładnie tyle, ile było trzeba. Pochylił się i ciął bestię. Mocno i 
celnie. Łeb i ciało poleciały w dwie różne strony.

    Płazem miecza zdzieliłem jego konia. Sam pędziłem już w stronę walczącego 
Rudolfa. Za nami rozległo się wycie. Zbliżała się kolejna wataha. Rudolf opędzał się 
od trzech najbliższych zwierząt, jednocześnie chciał wesprzeć się plecami o ścianę. 
Psy jednak, jakby poznały jego zamiary i trzymały go w szachu nie pozwalając się 
cofać, choć same bały się zbliżyć. Krążyły i szczerzyły kły aż któryś podbiegał bliżej. 
Wycofał się ze zwisającą łapą nadal warcząc. Resztą zająłem się ja. Wpadłem w sam 
środek grupy szatańskich kundli. Frento, mimo że na ich widok z początku robił 
bokami, pomagał jak potrafił. Waląc kopytami unieszkodliwił dwa psy. Sam ciąłem 
jednego przez grzbiet i zamierzyłem uderzyć drugiego, skaczącego do szyi Frento, 
gdy dołączył ogier Rudolfa. Nie dość, że potężnymi kopnięciami rozgonił 
"pieseczki", to jeszcze starał się kąsać.

    Rudolf rzucił w jednego z psów nożem i nie zwlekając zaatakował. Dla psów 
skutek był opłakany - podzieliły los pozostałych.

    Ale prawdziwe kłopoty dopiero nadbiegały. Nie było to kilka grzecznych i 
łaszących się pieseczków. Od strony lasu biegło na nas kilkadziesiąt bestii.

    - Do chaty! Szybko! - wrzasnął Rudolf.

    Miał rację. Naszą jedyną szansą było szybkie skrycie się. Tylko czy konie wejdą do 
środka? Nie dowiedzieliśmy się. Zabrakło czasu nawet by się dobrze rozejrzeć.

    Najpierw dopadły Norn Rijtera. Tym razem nie mógł zasłonić się mieczem, 
przeciwnik skoczył mu na plecy. Przewrócił się, a pies zaczął go szarpać za rękę.

    Nie mogłem pomóc Rudolfowi bo już nadbiegły następne. Każdy musiał zadbać o 
siebie. Na szczęście były z nami nasze konie, które chyba pojęły, że jeśli chcemy 
przeżyć trzeba będzie zabijać piekielne psy zanim nas rozszarpią.

    Spiąłem Frento do skoku. Nie chciałem czekać. Spadliśmy na nich jak sokół na 
zająca, zabijając od razu trzy bestie. Ale przewaga tylko przez chwilę była po naszej 
stronie. Chociaż ciąłem bez przerwy na lewo i prawo, a Frento walczył jak 
najmężniejszy wojownik psów było zbyt wiele. Czułem, że po nogach płynęła mi 
krew. Miecz mało nie wyślizgnął mi się z zakrwawionych dłoni. Nie wiedziałem 
nawet, czyja to krew - moja, psów czy Frento.

    Między kolejnymi ciosami, wzniosłem oczy do nieba. Niczego nie oczekiwałem, 
ale ratunek byłby się przydał. Gdybym potrafił się modlić pewnie bym teraz zaczął. 
Jedyne, co zobaczyłem, to dwa wielkie kruki, przyglądające się bezczelnie temu jak 
umieramy. Nim zdążyłem zakląć Frento sprowadził mnie z powrotem na ziemię. 
Kwiknął boleśnie i szarpnął w bok tak nagle, że cudem nie wyleciałem z siodła. Ten 
odskok uratował jednak i mnie. Pies, który niechybnie złapałby moją rękę minął cel. 
W zamian za to, jeszcze w locie, ciąłem go po łapach.

    Biedak pomyślałem o swoim koniu, który musiał na to wszystko patrzeć.

    Ramiona przestały boleć. Ciągłe machanie mieczem sprawiło, że zamiast rąk 

czułem dwa kloce drewna. Z trudem zacisnąłem ślizgające się po rękojeści palce i 
rozpłatałem łeb kolejnemu kundlowi.

    Wciąż nie widziałem Rudolfa. Za to jego koń dawał dowody waleczności i odwagi. 
Wierzgał bez przerwy celnie kopiąc, stawał na zadnich nogach, by miażdżyć 
przednimi. Gdy trzeba było uderzał łbem i gryzł. Nie uchronił się jednak od ran. 
Obficie broczył z pokrytych pianą boków.

    Kruki niczym sępy nadal krążyły. Jeden z nich krzyknął ochryple. Zamiast grozy 
wzbudził nadzieję.

    Nie wiem czemu, ale nagle nabrałem przekonania, że nadchodzi pomoc. Lepiej 
późno niż wcale.

    I stał się cud. Najbliższy zrywający się do skoku pies upadł z wbitą w bok pierzastą 
strzałą. Zaraz potem kolejny, a po nim następny.

    Rozejrzałem się za wybawcami. Zbliżali się od strony lasu. Dwóch dziwaków 
jakich wielu w tych krainach. Jeden z nich był jednorożcem. Dosiadał go rosły woj, 
który raz za razem szył z łuku. Strzelał jadąc w pełnym galopie, a mimo tego, żadna 
ze strzał nie chybiła. Gdy byli blisko, jeździec sięgnął po miecz zeskakując ze swego 
rumaka. Biegł w naszą stronę. Krzyczał, ryczał wręcz i wymachiwał mieczem nad 
głową. Dopadli sfory, siejąc śmierć.

    Dzięki temu zyskaliśmy trochę swobody. Jednym ciosem prawie rozpłatałem 
najbliższego demona. Frento potężnym kopnięciem posłał kolejnego psa tam, gdzie 
jego miejsce - do diabła.

    Wojownik, który pojawił się tak nagle nie marnował czasu ani sił. Każdy zamach 
miecza oznaczał kolejnego psiego trupa. W niczym nie ustępował mu jego rumak, 
walczył równie dzielnie. Zajadle kopał i wierzgał, a gdy mógł - uderzał rogiem. 
Bezpańskie kundle nie miały szans, zaledwie garstka podkuliła ogony i zbijając się w 
gromadę pierzchła w stronę lasu. Dotarły tam jednak tylko dwa. Pozostałe dogoniły 
strzały z łuku tajemniczego wybawiciela.

    Po chwili tajemniczy przybysz zechciał się przedstawić:

    - Mścisław jestem! - zawołał rubasznie, ściskając mi prawicę. - W sam czas 
przybyliśmy, bo z wami już nietęgo było!

    - Dyslayer, miło mi - odpowiedziałem, siląc się na uśmiech. - Nie byłem sam, 
gdzieś tu powinien leżeć mój druh - powiedziałem, z trudem rozprostowując palce.

    - Ano, to go poszukajmy! - Na skinienie jednorożec podbiegł do herosa, o którym... 
Jakoś nie mogłem skojarzyć skąd znam to imię...

    No tak - książka z biblioteki!

    Doprawdy, nigdy nie myślałem, że dane mi będzie takie spotkanie. Kto wie co 
byśmy czynili gdyby nie okoliczności. Przede wszystkim należało zająć się 
Rudolfem. O siebie też nie zaszkodzi zadbać.

    Mścisław ubiegł mnie jednak. Nie bacząc, że ochlapie się posoką, zaczął odrzucać 
przygniatające Rudolfa psie zwłoki. Mimo zmęczenia dołączyłem do niego.

    Trzeba przyznać, że z Rudolfa był twardziel, walczył do ostatka. Wielce się 
natrudziliśmy by wyrwać dwa psie ciała z rąk rycerza. Palce konwulsyjnie zacisnął na 
ich gardłach. Jeszcze oporniej przyszło nam uwolnić Norn Rijtera od ostatniego trupa. 
Tym razem musieliśmy podważyć Rijterowi zęby. Byłem bardziej niż pewny, że 
Rudolf nie żyje.

    I stał się drugi w tym dniu cud.

    Poraniony, poszarpany w miejscach, gdzie nie osłoniętych zbroją, Rudolf żył. 
Jakimś nadzwyczajnym zrządzeniem łaskawego Losu nie wykrwawił się na śmierć. 
Byłby to przecież koniec zbyt banalny, zbyt zwykły i mało zaskakujący. Każdy ma 
prawo oczekiwać czegoś więcej, zarówno od życia jak i od śmierci. Nie wypadałoby 
wręcz, żeby człek pokroju Rudolfa ginął w tak podły sposób.

    Kiedy więc podważyłem mu zęby nożem, a Mścisław odciągał zwłoki, dostrzegłem 
jak ostrze pokrywa się delikatną mgiełką. Lewy policzek drgnął nieznacznie a 
powieka uniosła się parę milimetrów. Na potwierdzenie tego, że nie skonał, jęknął z 
cicha.

    - Twój przyjaciel, żyw jeszcze, ale jeśli nie pośpieszymy się pogrzebiemy go 
niebawem - rzekł Mścisław odrzucając psie ścierwo.

    - Racja, lecz w tych puszczach nie znajdziemy medyka - odpowiedziałem zgodnie z 
prawdą.

    Miałem pod nożem osobę, którą powinienem zabić. Człowieka, który ciągnął mnie 
przez pół świata za jakąś dziewką, która mogła być jego wymysłem. Człowieka, 
któremu jednak sporo zawdzięczam. Jeśli nie mądrość i doświadczenie, jeśli nie 
godnych pozazdroszczenia przygód, to jednak to o n uratował mi życie. I to nie raz.

    Swoim zwyczajem wahałem się jedynie moment. Nie potrafiłem zabić Rudolfa. 
Okazał się jedyną istotą próbującą mnie zrozumieć i, kto wie?, może nawet pomóc. 
Ale zło kusiło... Już od dawna miałem ochotę... Brakowało wyłącznie sprzyjającej 
okazji...

    Spojrzałem na Mścisława - stał odwrócony, tłumacząc cos jednorożcowi. 
Sięgnąłem za skórzany kaftan Rudolfa. Dłoń odnalazła amulet. Szarpnięcie i zielony 
kamień był mój. Wstydząc się skryłem go szybko. Ale co ma wisieć nie upadnie i 
takoż śmierć, jeśli była Rudolfowi pisana, spotka go dziś lub jutro.

    Mścisław był człowiekiem raczej czynu, niż pustych słów.

    - Czesław poniesie twego druha - zadysponował. - To nie jest zwykły koń i potrafi 
stąpać delikatnie a zarazem szybko.

    Kiwnąłem głową by potwierdzić i ukryć wciąż palący wstyd.

    - Ja wezmę konia Rudolfa - byłem jedynym, któremu pozwoliłby się dosiąść to 
dumne zwierzę. - Weź mojego Frento. I prowadź, jeśli znasz drogę do ludzi - dodałem 
bez namysłu.

    - Święta racja, szlachetny panie, najświętsza. Nie daleko - był pewien tego, co 
mówi - jest wieś górskich ludzi. Nie pora teraz polowań na Yeti, więc będą pospołu w 
chatach. Ruszajmy przeto! - zakrzyknął poganiając zwierzęta. - Do wsi jeno za te 
górę z lewej, potem na szagę przez las i wieczorem u progów górali staniemy.

    Wzięliśmy miedzy siebie Srebrnorogiego z Rudolfem na grzbiecie. Jednorożec 
szedł wyjątkowo równo i posłusznie. Ranny czasem stęknął, ale braliśmy to za dobry 
znak.

    Mścisław okazał się wymarzonym towarzyszem podróży. Nie dość, że potrafił 
zadbać o wszystko i wszystkich, zręcznie opatrzył rany moje, Rudolfa i koni. Napoił 
każdego to jeszcze bez przerwy gadał. Nie bez przyczyny, gdyż jak mówił zapuścił 
się w te góry, w poszukiwaniu nowych czynów chwalebnych i nawet znalazł kilka 
okazji. Ale ile można rozmawiać ze swoim wierzchowcem? Nawet jeśli jest 
ukochany, wierny i magiczny tak jak Srebrnogrzywy. Człowiek nie może znieść zbyt 
długo samotności, musi się przed kimś wygadać.

    Mścisław miał się czym chwalić. Uwolnił dwie księżniczki więzione przez 
okrutnych ojców. Tatusiów zrzucił z wież. Zabił ze trzy monstra grasujące w 
miastach po drugiej stronie gór. Wziął udział w dwóch bitwach. W jednej walnie 
przyczynił się do zwycięstwa, w drugiej osłaniał odwrót pokonanej armii. Pomógł 
zbudować nową świątynię. Złego czarnoksiężnika utopił w wyziewach jego własnej 
magii. To tylko część najznamienitszych czynów, jakich dokonał ostatnio. Naprawdę 
było ich znacznie więcej, lecz były to dzieła drobne, wręcz przypadkowe, takie jak 
wybawienie nas od sfory.

    Gdziekolwiek się pojawił Mścisław, brał od razu czyjąś stronę. Nazywał ją sobie 
Dobrem. Bo jak nauczył go ojciec zawsze to, co się robi trzeba starać się robić 
dobrze. Mścisław samym swoim entuzjazmem i zapałem od razu radził sobie z 
najtrudniejszymi problemami. Przepędzał nieszczęście, gdzie pieprz rośnie. Niczym 
się nie przejmował, brał co mu było potrzebne i ruszał dalej. Oto dusza prawdziwego 
zawadiaki, uczciwego poszukiwacza przygód. Stare księgi w niczym nie kłamały.

    Właśnie księgi, prawie bym zapomniał.

    Mścisław był żywą legendą i bohaterem całą gębą. A z niej nieprzerwanie płynęły 
słowa tworzące nowe zaskakujące opowieści. Słuchałem, jakby mi ktoś za to płacił. A 
poza tym to nie byle jaki zaszczyt jechać obok tak znamienitego męża. Można się 
wiele nauczyć, i o wyrzutach sumienia zapomnieć...

    W przerwie między jedną a drugą opowieścią zapytałem czy słyszał coś o smoku.

    Zdziwił się bardzo, bo nic nie słyszał i odrzekł, że jeśli mamy lub mieliśmy z 
poczwarą kłopoty chętnie nas od nich wybawi. Niech tylko zawiezie Rudolfa do wsi, 
zawróci szybko dokończyć zadanie, do którego zmierzał - pomoc jakieś zaklętej w 
żabę księżniczce. I ani się obejrzymy, a już będzie z powrotem. Gada odnajdzie i jeśli 
jakie zło on czyni, to nawet nie wstanie a już mu parszywy łeb ukręci.

    Na takie dictum wyciągnąłem książkę - "Mścisławowe opowieści" - i poprosiłem o 
autograf.

    Podpisał się pięknie, ale wcześniej obejrzał ją starannie. Z pewnością dostrzegł, że 
kradziona, ale co tam. On sam do świętych nie należał. Podziękował mi uprzejmie, 
mówiąc, że to ogromna przyjemność dla niego. Poradził też bym jednak lepszej 
wersji - innego autora - poszukał, bo ten ma w zwyczaju niekiedy zmyślać. I dlatego 
przygody wydają się bliższe jakiejś durnej fantasy niż rzetelnej relacji. A poza tym z 
warsztatem pisarskim autora jeszcze kiepsko.

    Obiecałem solennie, że poszukam innych ksiąg o Mścisławie, ale tę tymczasem 
zatrzymam jako pamiątkę najmilszą.

    Taki ci on ten Mścisław - nieborak gwałtownik. Choć serce złote to pokiełbaszone 
w głowie jak u mało kogo w tej pełnej wariatów krainie.

    Nie zapraszałem go jednak na wyprawę. Zbyt dobrze znałem Rudolfa, ten 
charakternik na pewno będzie chciał w pojedynkę, a nie samotrzeć, smoka ubijać. 
Honor by mu nie pozwolił.

    Oczywiście jeśli wyżyje.

    Jęknął głucho, potwierdzając, że tak. Kto, jak kto ale on będzie trzymał się życia do 
końca, choćby nie wiem jak ciężkiego, choćby wszyscy już padli. Byleby tylko 
otuchę miał, że Vidiana gdzieś tam, wciąż mu życzliwa, czeka go w pokorze i z taką 
samą nadzieją.

    Dla mnie pozostawał prostoduszny Mścisław i jego pełne życia opowieści. 
Zasłuchany, nie dostrzegłem jak szlak wiedzie ku nowej przygodzie.

. 9 .

    Górska osada, do której dojechaliśmy nie była ani spokojna, ani wesoła. Życie 
pośród gór nigdy nie należy do prostych albo przyjemnych. Gdy na wiodącą przez 
przełęcz, ostro nachyloną drogę wypadli górale, od razu widać było, że to nie 
zwyczajni ludzie. Otoczyli nas zwinni, krzepcy, zdyscyplinowani i roztropni 
mężczyźni.

    Patrząc na nich przypomniałem sobie podział ludzi, jaki podpowiedział mi 
wcześniej Rudolf; twierdził on, i to dosyć uparcie, że istnieją trzy miary wielkości lub 
jak kto woli małości człowieka. Każdy, i to słowo silnie akcentował, może być wielki 
na trzy sposoby: duchem, ciałem lub umysłem. Niektórzy, rzecz oczywista, nie są 
wielcy na żaden z tych sposobów, inni znów nie posiadają w ogóle żadnego z 
przymiotów, co poniektórzy mają je tak wymieszane, że wariują, są wreszcie i tacy 
którzy jedną cechę mają rozwiniętą do tego stopnia, że stają się geniuszami bądź 
świętymi. Tych jest jednak zawsze za mało. Ale tak już widać świat został 
przewrotnie urządzony.

    Kiedy więc najroślejsi z górali, poruszający się niczym dzikie zwierzęta odbiegli 

ku nam - pod bacznym okiem, wydającego polecenia przywódcy - chwycili wodze z 
lekka spłoszonych koni. Ostrożnie ściągnęli Norn Rijtera z Srebrnogrzywego, ułożyli 
go na noszach i bez ociągania ponieśli w stronę domów. Nie okazywali żadnej 
wrogości, nie tracili czasu na zbędne wyjaśnienia. Wiedzieli, że potrzebujemy 
pomocy i przybyli z nią, gdyż uważali to za słuszne.

    Gdy w otoczeniu świty ludzi gór dojechaliśmy do doliny, którą zamieszkiwali, 
przywitali nas, tym razem już oficjalnie, ojcowie wioski. Konkretnie trzech, bo tylu 
światłych starców liczyła sobie starszyzna decydująca o losach tego zapomnianego 
przez wszystkich zakątka.

    Po krótkim grzecznościowym powitaniu moja niecierpliwość wzięła górę:

    - Skąd wiedzieliście, że potrzebujemy pomocy?

    Nic nie odrzekli. Jeden z nich wzniósł starczą rękę ku niebu. Na tle zwiastujących 
rychłą burzę, sino-szarych chmur, krążyły dwa ptaszyska.

    Przeklęte fruwacze, przynajmniej raz na coś się przydały! Niech tam sobie latają, 
byle nie wściubiały dziobów w nie swoje sprawy!

    - Wasz towarzysz jest już w rękach naszego zielarza - odrzekł drugi ze starców. 
Skrzekliwa mowa podkreślona była dziwacznym akcentem. - Was zaś prosimy, 
żebyście byli naszymi gośćmi i zostali wśród nas do czasu aż Rudolf Norn Rijter 
odzyska zdrowie.

    Nie trzeba mi było dwa razy tego powtarzać, chociaż miałem jeszcze pewne 
wątpliwości...

    - Skąd znacie nasze imiona? - zapytałem nie mogąc się nadziwić - przecież nie 
spotkaliśmy się wcześniej.

    - Wieść niesie się pośród gór szybciej niż oddech boga wiatru - to trzeci starzec 
zaszczycił nas swą mądrością.

    - Rzeźbiarz powiedział nam o was - dodał dotychczas milczący starzec.

    Wszystko jasne. Jeśliby zechcieli, to pewnie mogliby nie spuszczać nas z oczu 
podczas całej wyprawy przez te przeklęte górzyska.

    - Jeśli troska na twej twarzy bierze się stąd, że nie wspomogliśmy was w starciu z 
bestiami - ponownie zaskrzeczał ten stojący naprzeciw - to wiedz, że dawaliśmy 
baczenie i na mężnego Mścisława, - spojrzał na wspomnianego - który gdyby się nie 
pojawił zawiódłby nas sromotnie. Lecz wtedy my przepędzilibyśmy nękające was 
stado - na chwilę obecna takie wyjaśnienia w zupełności mi wystarczyły.

    Starszawi panowie również chyba uznali, że nagadali się dosyć. Odwrócili się do 
nas plecami, nakazawszy uprzednio podążać za sobą.

    Zrobiłem to tym chętniej, że już dostrzegłem kilka kobiecych sylwetek. Od dawna 
miałem ochotę na małe co nieco. Co tu ukrywać, wcale nie na małe. Jedyne, co mnie 

drażniło, to fakt, że wszystkie białogłowy wpatrują się nie we mnie, lecz w 
Mścisława.

    On jak na zawodowego bohatera tego typu opowieści przystało udawał, że ich nie 
widzi.

    Problem - na szczęście - rozwiązał się sam.

    - Wybaczcie - rozpoczął dłuższą przemowę Mścisław, kiedy dotarliśmy do drzwi 
okazałej chaty, do której przywiedli nas przewodnicy - ale niestety, tu musimy się 
rozstać, gdyż ja nie do wypoczywania zostałem stworzony. Mam obowiązki do 
wypełnienia. Zło nie śpi, a dobrzy ludzie za szybko się męczą i zasypiają, oddając mu 
pole. Pomogłem tyle, ile potrafiłem. Cieszę się, że mogłem się na coś przydać i 
pchnąć akcję choć trochę w przód. Teraz czekają mnie poważniejsze zadania. 
Wybaczcie drodzy gospodarze, i ty wielkoduszny Dyslayerze - tu skinął głową w 
moją stronę - lecz odjadę teraz, by zająć się sobie tylko, no i może jeszcze jednemu 
człowiekowi, znanymi sprawami. Pojawię się, obiecuję po stokroć, gdy najmniej 
będziecie się tego spodziewać i tam, gdzie najbardziej będziecie mnie potrzebować! - 
obrócił jednorożca i pogonił go piętami.

    - Niewąskich dróg i wrażych wrażeń! - krzyknął na pożegnanie i tyleśmy go 
widzieli. Przesłonił go obłok pyłu wzbity przez galopującego Czesława. Nikt nie 
próbował ich zatrzymać. Bo i nikomu by się to nie udało. Mścisław był przydatny, ale 
i nieobliczalny. Nie można przewidzieć, co i kiedy strzeli mu do głowy.

    Przechodzące obok dziewoje patrzyły tęsknie za znikającym chwatem. Wzdychały 
z żalu, gdy przesłoniły go skały stojące na zakręcie. Nawet się na mnie nie obejrzały. 
Zobaczymy później.

    Rad nie rad przekroczyłem próg. Doleciały mnie zapachy pomieszane w ten jeden 
wyjątkowy sposób, który nadaje charakter miejscu i ludziom, którzy w nim 
przebywają. Ogromna izba, do której wszedłem służyła, najwyraźniej za miejsce, w 
którym zbierano się na wszelkie ważniejsze okazje. Wszędzie surowe drewno. 
Mocne, grube i miejscami czarne ze starości. Woń potu, kadzideł, strawy wymieszały 
się ze sobą. Naprzeciw okien, umieszczonych w szczytowej ścianie budynku, widać 
było otwarte na oścież drzwi do kolejnych pomieszczeń. Krzątali się tam jacyś ludzie 
i dochodziły stamtąd zapachy szykowanych potraw. Pośród ław i stołów poślednich, 
tuż przy północnej ścianie stały trzy siedziska - wielkie i przykryte skórami 
przeróżnego zwierza. Dla ważniejszych widać ludzi zgotowane.

    Anim się obejrzał, a podbiegło ku mnie dwoje dzieci. Bez kwiatów, lecz ze 
szczerym, radosnym śmiechem. Raźno wzięły mnie pod ramiona i powiodły do 
środkowego fotela. Jeden z dziadów gestem ręki nakazał oddać cały suto już 
zastawiony stół do mojej dyspozycji. Nie zdążyłem zaprotestować, ani choćby udać 
zaskoczenia. Szykowano to wszystko specjalnie dla nas. Dla Rudolfa, Mścisława i dla 
mnie. Szkoda, że ich tu nie ma. Byleby równie dobrze o Rudolfa dbali. A może wśród 
zbierającego się pomału ludu zobaczyłby kogoś, kto zastąpiłby mu utraconą Vidianę? 
Na przykład ta czarnulka błyskająca ząbkami i śląca uśmiech za uśmiechem.

    - Drogi gościu, zechciej biesiadować z nami. Nie troskaj się o swego druha. Na 
czas jego choroby, schronienie i opiekę pewną w nas macie. Posilaj się, wypocznij 

zdrowo. Potem, jeśli sił wystarczy na nasze gawędy prosimy. Radzi będziemy 
wysłuchać twoich opowieści, a może i ty zechcesz ucha nastawić ku naszym 
bajaniom - w tak piękną przemowę uderzył ten, który stał zawsze pośrodku. 
Najwyraźniej człek najsolidniejszy duchem i najmędrszy umysłem.

    Nie wypadało być gorszym. Czarnowłose dziewczę coraz bardziej mi się podobało.

    - Nie wiem jak dziękować powinienem - zacząłem. - Nie ma takich słów, którymi 
wdzięczność mą ogromną opisać dało radę. Więc jeśli można - uderzyłem w inny ton 
- chciałbym prosić, aby przez dni, które pośród was, ludzi o wielkich sercach, 
przyjdzie mi spędzić nie być żadnym gościem, o prawach wyjątkowych. - 
Podchodziłem do miejsca, które upatrzyłem sobie wcześniej, a które było dogodną 
pozycją do późniejszych wypadów w kierunku dziewczęcia. - Chciałbym jeno prosić, 
żebym w tych dniach, oddechem przed dalszą wyprawą będących, był jednym z was. 
Wśród codziennych waszych trosk i radości, nimi się dzielić i wspólnie przeżywać - 
niewiele brakowało, a zacząłbym rymować. Pal to sześć! - I błagam też was, nie 
pozwólcie memu przyjacielowi najserdeczniejszemu marnie sczeznąć i truposzów 
szeregi zasilić. To człowiek wielkiej sławy i męstwa. Serce jego żarliwe - ale się 
rozgadałem, chyba wystarczy - którego nie można zmarnować. Uzdrówcie go, 
zróbcie, co w waszej mocy! Ręczę wam, że wnuki wasze niejedną pieśń o nim 
śpiewać będą! - wpatrywali się we mnie jak w obrazek. Czyżbym cos pokręcił? - 
Pozwólcie, że jeśli afrontu wam to nie uczyni, między wami samemi siędę. Miejsce 
zaszczytne, które tak pięknie i słusznie mi wyszykowaliście, godniejszym odstąpię. 
Niech zasiądzie na nim ten, kto najpiękniej opowiadać będzie - usiadłem obok 
zażywnej kobieciny i perfidnie błagalnym spojrzeniem podbiłem jej serce.

    Czekałem na reakcję starszyzny. Braw się nie spodziewałem, tu nie dotarła 
cywilizacja, gdzie w teatrze się klaszcze. To nie są ludzie, którym od klaskania 
puchną ręce.

    Nagle wszyscy, jeden przez drugiego zaczęli krzyczeć i gadać. Pokazywali mnie 
palcami, podsuwali, co mieli najlepszego do jedzenia i picia. Dwaj woje w gorącej 
wodzie widać kąpani za łby się złapali. Pobiliby się jak nic, gdyby ich ziomkowie nie 
rozdzielili. Parę kobiecych zachwyconych spojrzeń też złapałem. A czarnowłosa 
piękność o zmysłowym uśmiechu patrzyła już w y ł ą c z n i e na mnie.

    Tak oto stałem się jednym z nich. Jak by to rzec, miałem ich w garści. Byleby tylko 
coś w niej przy wyjeździe zatrzymać. Niechby i chociaż wspomnienie, to już wysiłek 
się opłacił i w jakiś sposób zwrócił.

    Przyszła pora, by moje przypuszczenia potwierdził, ktoś kto rządzi tym 
towarzystwem.

    - Cicho, ludzie, cicho! - zaczęto się nawzajem uciszać, co spowodowało jeszcze 
większy rwetes. Przywódca wstał i chrząknął znacząco. Kiedy pobrzmiewały już 
tylko tu i ówdzie nic nie znaczące szepty, przemówił dostojnie:

    - Pięknymi słowy przemówiłeś czcigodny Dyslayerze. Wdzięczni ci i my zatem 
będziemy, jeśli zechcesz, choć na czas krótki, stać się jednym spośród nas. O twego 
przyjaciela nie lękaj się, wyratujemy go, ręczę moją brodą - pogładził imponujący 
zarost. - Teraz zaś, skoro tak gładko przemówiłeś, zechciej opowiedzieć, jakie wichry 

przyniosły was do naszego siedliska.

    Wszystkie pary oczu, zwróciły się ponownie ku mnie. Nie mogłem czekać, trzeba 
było coś zrobić, coś odrzec.

    - Nawet nie wiecie, mili moi, ile takich cudnych wieczorów przed nami, bym mógł 
opowieść swą do końca dowieść. Obiecuję wam, że poznacie dzieje nasze tak jak się 
należy. Uczciwie i z uczuciem. Teraz jednak, jeśli pozwolicie mnie utrudzonemu, 
przy waszych - zatoczyłem ręką po zebranych - legendach kapkę wypocznę. Byłbym 
wdzięczny za wyrozumiałość, potem z nawiązką odpłacę.

    Znów się spodobało, bo ponownie zrobił się rejwach, jak na jarmarku. Ponieważ 
nikt nie starał się nad nim zapanować, zająłem się najbliższym otoczeniem.

    Ludzie, wśród których się znalazłem, zadziwili mnie, chociaż poznałem już tak 
wiele. Mężczyźni, tym zdążyłem przyjrzeć się już wcześniej - wszyscy jak jeden mąż 
- nosili brody. Nie było pośród tych silnych, krępych ludzi ani jednego, który był 
gładko ogolony, nie licząc, oczywista, pod uwagę młodzików. Brody były 
najprzeróżniejszych kolorów, gęstości, kształtów, z wąsami lub bez i przeróżne miały 
długości. Jeśli dobrze odczytałem panującą tu regułę, to długość brody wyznaczała 
pozycję społeczną. Dłuższe pozwalano nosić tylko tym, którzy na to zasługiwali. 
Najdłuższe, bo sięgające brzuchów, nosili trzej starcy, którzy cieszyli się 
największym poważaniem. Bardziej jednak od ich owłosienia i mniej lub bardziej 
przystojnych twarzy zainteresowały mnie góralki. Te, chociaż nie grzeszyły jakimiś 
figurami bogiń, lecz na pewno miały w sobie wiele uroku. Szczególnie te młode, 
które uwijały się wokół stołów ino suknie furkotały. Starszym, doświadczonym też 
miło było się poprzyglądać.

    Górale byli ludźmi wesołymi i pełnymi życia. Nie było wśród nich miejsca na 
smutki. Wieczór i wieczerza przednia się przeto szykowała. Dla nich moje, a raczej 
nasze, przybycie to doskonały powód, by zebrać się gromadą. Razem poprzebywać, 
gawędzić, pojeść do syta, za czuby w kłótni czasem się wziąć. Żaden człowiek nie 
lubi być samotny, a w gromadzie zawsze raźno i bez trwogi czuć się można. Między 
dorosłymi dzieciska jak iskry się kręciły, bez przerwy któreś do mnie przybiegało. Z 
bojaźliwa ciekawością patrzyło na obcego, czasem o coś pytało, czasem uciekało 
szybko za spódnicę matki się chowając. Co odważniejsze na kolana mi właziły i tak 
pospołu wieczerzę pożywaliśmy. Starsze, szczególnie dziewczęta, z dala stały i jeno, 
kiedy usłużyć trzeba było podchodziły, szybko i gładko naczynia podając albo 
sprzątając. Chłopaczyska, jak wszędzie, udawali starszych niż byli i podpierali 
ściany.

    Podczas gdy jedni jedli, bajarze i bardowie występy swoje czynili. Ja tam na sztuce 
specjalnie się nie znam. Więc nie mnie śpiewy, prozę, albo i poezję mówioną oceniać. 
Uszy jednak mam, a i może solidny kawał duszy. Z tego co dane słyszeć mi było, 
górale mieli przeszłość i tradycję bogatą. Ludzi odważnych też nie zabrakło, co 
przygody swoje i obce piękne opisać umieli. Nie zabrakło też opowieści o innych 
bohaterach. Ze trzy pieśni były o dzielnym Mścisławie, o tym jak ze złem za bary się 
brał i za każdą razą kark złu do ziemi przyginał.

    Pośród tych śpiewów i bajań, jeden występ szczególnie mnie urzekł. Ojciec i syn - 
może dziesięcioletni - razem skoczne piosnki wykonywali. Dziecię o głosie jak 

skowronek o świcie, z tatkiem, co na gitarze cudnie wygrywał. Słów nie 
pojmowałem, bo w obcym, śpiewnym niezwykle języku były. Ale one nie były 
ważne. Liczyły się melodie, szybkie, lekkie, zgrabne jak cwał młodego konika, albo 
przepełnione smutkiem i tęsknotą, wtedy nuty łkały wprost do serc trafiając. 
Rudolfowi by się pewnie spodobało. Nie tylko ja tych dwóch magików ze skupieniem 
słuchałem. Dookoła wszyscy bez wyjątku, gadać przestali, uszy nastawiali, 
przeszkadzać nie śmieli i jeno w przerwach krzyczeli, tupali i łyżkami w stół walili 
aplauz swój śpiewakom dając. Ci, gdy skończyli, skromnie odeszli i zajęli gdzieś 
dalsze miejsca.

    Wreszcie i na mnie przyszła kolej. Rad nie rad trzeba mi było opowiedzieć swoje i 
Rudolfa losy. Zacząłem od tego, jak to się niby przez przypadek z pomocą (ha! ha!) w 
poszukiwaniach Vidiany zaoferowałem. Nie, nie kłamałem. Tu i ówdzie coś 
pominąłem, tam szczegół uwypukliłem, gdzieniegdzie kolejność lekko przestawiłem. 
Tak dobrnąłem do momentu, w którym okrutnika - krasnoluda Olesława 
napotkaliśmy. Na tym poprzestałem, zmęczeniem się wykręcając i obiecując solennie, 
ze jutro dokończę. Po czym pośród ogólnego animuszu do stołu powróciłem, by 
innym się przysłuchać.

    Prawdę rzekłszy przez całą opowieść to raczej Rudolfa starałem się przedstawić, 
nie siebie. Co ja rzec ciekawego o sobie mogłem, skoro sam o t y m moim wcieleniu 
pojęcia nie miałem. Uczyniłem więc z Norn Rijtera bohatera na schwał co to potwory,
człeka i innych bestyj się nie lęka, dobro i życzliwość ludziom niesie. A że czasem za 
pomocą miecza, to wina czasów, miejsca i konwencji jeno. Wszelkie rzeczy o 
Zakonie, Vidianie, moim i jego szaleństwach na razie przemilczeć wolałem. Należało 
by o smoka się wywiedzieć i upatrzoną dziewuchę, gdzieś do sieni spróbować 
zaciągnąć.

    Nim na dobre stosowne podchody zacząłem, na drodze do celu stanął mi jowialny 
brodacz.

    - Widzę drogi panie - zaczął serdecznie - że nasza nauczycielka wielce ci się 
spodobała.

    Nie znając jego zamiarów, musiałem go jakoś wymanewrować. Tylko że on nie 
dawał mi dojść do słowa. Gadał bez ustanku.

    - Wiedz zatem, że to nie żadna tam latawica, co to ją po krzakach ciągać można. To 
osoba uczona. Dobrych parę roków nazad do nas przybyła. Kształcić czy tam 
kształtować nas jej się zachciało. A my lud na wiedzę i mądrość oporny. Ona 
delikatna, w dalekim mieście, pośród murów wychowana. Głowa ideałami nabita. Do 
nas prostaków ją zagnało. I na co bidulce przyszło? - zapytał tak jakoś żałośnie. - 
Ledwo edukacyję zaczęła, a we łbie jej się pokręciło. Z dnia na dzień gorzej z nią 
było. Plotła nie wiedzieć co i komu, do księżyca tańczyła, pieśni jakoweś zaczęła 
układać. Rozum pogubiła. Żal nam jej, bo się starała i dobrze nie dla siebie, lecz dla 
nas chciała. Co za sprawiedliwość na świecie?! Oszalała biedaczka, tak jej skończyć 
przyszło. Ale nie nasza to wina... nie nasza... Ale ty widzi mi się nie głupi, więc 
wiesz, że nie ma tego złego, co by na jeszcze gorsze nie zlazło, oj nie ma... - gdzieś 
już to słyszałem, ale nie chciałem mu przerywać. - Tera, widzisz stoi tam sobie 
zwyczajne pod ścianą i uśmiechem mami - rzeczywiście grymas nie schodził z jej ust. 
Może za sprawą słów, które usłyszałem dostrzegłem nieobecne spojrzenie?

    - Nie daj się zwieść panie, ona do każdego taka uśmiechnięta. Czasem jak ją szał 
napadnie to ją wiązać musimy i w komorze zamykać, a jedzenie przez szpary 
podawać. Dzieciaki tylko zabawę z niej mają i Mocarką przezywają... - Plótłby tak 
bez końca, gdyby mógł. Więc niech sobie gada. Nie ma co, miałem szczęście, szaloną 
dziewicę na noc chciałem przygruchać.

    - ...gdzie pójść miała? To i została... - monologował dalej góral.

    Miałem tego serdecznie dość. Z czarniawą nie wyszło, ten się przypieprzył i 
chrzani. Ale to jeszcze nie było najgorsze. W tej zabitej dechami dziurze nie pili nic 
mocniejszego! Nawet piwa! W głowie się nie mieści. Jedyne co podawano to jakiś 
napar z dziwacznych liści. Arbatą ciecz tę zwali. Chyba powariowali do szczętu! 
Prawie każdy przed wypiciem zaprawiał ją czymś białym, sypkim i cholernie 
słodkim, a co poniektórzy to jeszcze jakiś owoc zżółkły krajali i plasterki do 
czerwonawobrązowej cieczy wrzucali. Ohydztwo! Pić jednak musiałem, bo w 
zastępstwie jeno woda źródlana była. Z początku się krzywiłem, choć tylko w duchu, 
bo to przy stole nie wypada, a potem to już ten smak obojętny mi się stał. Sącząc 
ostatnią filiżankę (obiecałem sobie później dopytać, skąd tu, na takim odludzi tak 
misterne naczynia) dotrwałem do końca kolejnej gędźby, tym razem o dwóch 
niziołach, co to do góry jakiejś leźli. Niby to na straszenie, niby to z jakąś błyskotką 
magiczną. Cała opowieść zbyt mi się zagmatwaną zdała. I wierzyć mi się nie chciało, 
że oni dwaj przez właśnie tę wioskę leźli. Zresztą nie oni jedni. Ze słów bajarzy 
wywnioskować się dało, że tędy co i raz jacyś dziwaczni bohaterowie leźli. Takich 
głupich jak i my z Rudolfem nie brakowało. Bo to przecież zawsze honor i sława 
przez byle góry leźć.

    Miałem jednak na dziś dość wrażeń i nie dawałem zbyt posłuchu tym bredzeniem. 
Jutro, kiedy umysł świeższy będzie, zobaczę co z Rudolfem, a przy okazji dziewczę 
słodkouste o wszystko wypytam.

    Zarysław skradał się najciszej jak potrafił. Przyczajony i gotowy mu pomóc 
Olesław stał za drzewem i obserwował ofiarę. Potencjalny obiad stał nad wyraz 
spokojnie, jakby na coś czekał.

    Roślejszy z krasnoludów zbliżył się na odległość trzech kroków, przystanął, 
spojrzał w stronę Olesława. Ten, skinięciem nakazał: rób swoje. Zarysław wyciągnął 
ręce, palce zakrzywił na wzór pazurów drapieżnika.

    Jasnobrązowy gołąb okręcił łepek i przyjrzał mu się z ciekawością. Nadal nie 
zamierzał odfrunąć.

    Krasnolud wahał się jeszcze przez chwilę. Jedną, krótką, niezbędną do podjęcia 
decyzji. Gdy minęła, skoczył. Rozciągnięty na całą długość zawisł w powietrzu 

zaprzeczając prawu grawitacji. Olesław mimowolnie zagryzł wargi. Ptak nadal nic 
sobie z nich nie robił. Zarysław gruchnął na ziemię niby głaz. W dłoniach trzymał 
gołębia.

    - Mam go! - wydarł się na całe gardło. Szef już biegł w jego stronę, zawijając 
przykrótkimi krzywymi nóżkami. Brzuch trząsł mu się cały z tego pośpiechu. 
Zaciśnięty w ogromnej garści ptak trzepał się trochę. Nie wiele myśląc Zarysław 
uniósł go do ust, rozdziawił zęby i jednym kłapnięciem odgryzł główkę.

    - Ty tępy głupku! - Olesław nie zamierzał przebierać w słowach. - Tyle razy ci 
powtarzałem, że mięso wpierw się przyrządza!

    Tamten popatrzył tylko, wyraźnie nie rozumiejąc, czego się od niego wymaga. Z 
ust zwisały mu pióra i ściekała stróżka krwi. W garści trzymał ptasie ciało. Znów 
zrobił coś nie tak, bo szef się wkurzył. Ale jemu to szczerze mówiąc zwisało. Od 
dawna chciał być chory na kuryzm i prawie mu się udało. Od jednego nie mógł się 
odzwyczaić. Musiał jeść surowe mięso. Nie było mu z tego powodu przykro.

    - Oddawaj - przywódca dwuosobowej bandy zabrał mu gołębia.

    - On ma coś przyczepione - dokonał nagłego odkrycia, odrywając od łapki zwiniętą 
kartkę.

    - Patrzaj Zarysław toż to jakiś list! - Zarysław popatrzył równie tępo, jak 
poprzednio.

    - Chyba miłosny! "Do Najdroższego Rudolfa Norn Rijtera" I pismo jakie delikatne 
- zachwycał się i dziwował Olesław.

    - Mej żałości i przerażenia wysłowić nie potrafię. Czemuż to bogowie pokarali 
mnie tak okrutnym losem? - czytał głosem wysokim i wzdychał głęboko przy każdym 
słowie. Zarysław zaczął rechotać.

    - Przeraża mnie moja samotność. Pojmuję już uczucia mojej nieszczęsnej siostry 
ukaranej odosobnieniem... - dalej jest lepsze, posłuchaj tego:

    - Najbardziej jednak przeraża mnie to, że nie wiem, co się z Tobą, ukochany, 
dzieje. Nie wiem, czy żyjesz jeszcze? Szukasz mnie? Czy już zapomniałeś? Ślę 
pocałunki... Ajn ungluk komt szeltem alejn... Zarysław, tępy półgłupku topór bier!

    Pod rozłożystym drzewem stała oglądając paznokcie niebrzydka niewiasta. 
Wysoka, rozłożysta w biodrach, o silnych zgrabnych nogach, trochę za szeroka w 
barkach jak na kobietę. Ale ledwo to znać było pod schludnym i zadbanym strojem. 
Biała koszula z falbankami i śmiałym dekoltem wpuszczona w obcisłe skórzane 
spodnie, do tego porządna kamizela i długie buty. Broni na widoku żadnej nie miała.

    - Czegoż sobie życzysz panienko? - spytał Olesław, czujnie rozglądając się na 
boki.

    - List. Oddaj mi ten list - powiedziała i mimo że się uśmiechała nie sprawiała 
dobrego wrażenia.

    - A czemu, jeśli można wiedzieć? - tymczasem Zarysław podniósł się już z klęczek.
Przygarbiony z opuszczonymi do kolan rękami wyglądał jak troll przygnieciony 
wyrzutami sumienia. Gapił się na Mirogniewę - bo była to ona we własnej osobie - i 
przestać nie mógł. Topora jednak z dłoni nie wypuszczał.

    - Bo nie do was pisany. List proszę! - przestała oglądać palce puszczając między 
nimi, niby od niechcenia, iskierki. Wsparła ręce na biodrach.

    - A jeśli nie? - ironicznie spytał Olesław. - Czy nas obu za brody wytargasz i pismo 
zabierzesz? - obaj zaczęli się śmiać.

    - Ostatni raz po dobroci proszę - choć słów wcale nie po dobroci wypowiedziała. - 
Oddaj list!

    - Oddam, jak dasz coś w zamian. A jak nie, to nie po dobroci sobie weźmiem. - 
Olesławowi zebrało się na przedrzeźnianie. - Dobrze mówię, Zarysław? - zawołany 
skinął głową, choć nic nie rozumiał.

    - O wy chamy nieokrzesane! - nie wytrzymała Mirogniewa. - Krasnoludy 
przebrzydłe! Nie wasz interes, co w liście stoi! Oddawać mi go zaraz!

    - Ho ho ho! Jakaż to złość. Powstrzymaj pani ten humor wstrętny, bo piękności 
swej zaszkodzisz - dworował sobie dalej Olesław. Całkiem niepotrzebnie. Zbyt 
osłabił swoją czujność.

    - Madej! - zabrzmiało jak zaklęcie. Zza drzew za plecami wychynął zbój.

    - Trzebiemysł? - z prawej flanki wkroczył z jaśniejącym końcem kostura i srogą 
miną kapłan Złego Słowa.

    - Bertold! - ostatnią drogę ucieczki zagrodzili hobbici z kordami w dłoniach.

    Krasnoludy nawet nie zdążyli splunąć, a w potrzask byli schwytani. Popatrzyli po 
sobie, popatrzyli po wrogach, nic nie rozumieli. Jak mogli tak dać się podejść?

    - Oddacie list, czy wolicie zginąć dla tego świstka? - Mirogniewa uwielbiała mieć 
przewagę.

    - A takiego wała, jak list zdziro dostaniesz! Godzi się to porządne krasnoludy 
podstępem nachodzić?! Po moim trupie! - nie zdzierżył Olesław. - Jak chcesz, to go 
sobie weź! - i z tymi słowy pergamin do ust wrzucił. Kłapnął zębami dwa razy, 
grdyka mu zadrgała - przełknął, oczami przewrócił i było po liście.

    Mirogniewa niby tygrysica przyskoczyła do niego, chcąc mu choćby z gardła 
pismo dobyć. Olesław na to objął ją gładko i znów oczami przewrócił. Tym razem z 
zadowolenia. Zbliżających się na ten widok towarzyszy czarodziejki Zarysław 
odpędził machnięciem topora. Olesław brodatą twarz nastawił, jakby ucałowania 
oczekiwał. W zamian policzek taki otrzymał, że mało mu głowa z szyi nie spadła. 
Zaraz potem dla symetrii drugi. I jakby tego było mało, Mirogniewa jeszcze kolanem 
go potraktowała, tam gdzie kolczuga się kończyła - w męskość. Za czym czarodziejka 

odskoczyła prychając jak kotka. Nieborak Olesław tak pobity złapał się niczym 
śpiewak jakowyś zamorski za krocze. Znów oczyma przewrócił i jęczeć zaczął. Mało 
się na ziemię nie obalił.

    Zarysław zdębiał widząc, jak haniebnie został potraktowany jego wódz.

    Inicjatywę przejął Trzebiemysł i bez żadnych ceregieli rzucił na obu czar krępujący 
ruchy.

    Madej na wszelki wypadek szturchnął obu leżących swoją oburęczną lagą. Jęknęli 
tylko, znaczy żyli. Splunął więc na nich, mnąc w ustach wiązankę przekleństw.

    Brać hobbicka do szabrowania i przetrząsania kieszeni chciała się brać.

    Mirogniewa nadal czerwona od gniewu rzuciła tylko:

    - Niech tak leżą do rana. Później się zastanowimy co z nimi zrobić.

    - Madej, możesz ich powrozem związać. Nie warto mocy na łapserdaków 
marnować - dorzucił Trzebiemysł.

    - A po co tam ich wiązać. Lepiej od razu gardła poderżnąć albo na gałęziach 
powywieszać - odpowiedział filozoficznie Madej i z ociąganiem zabrał się do 
krępowania więźniów.

    Kilian i Olbracht zaczęli mu pomagać, pozostałe nizioły poszły szykować 
obozowisko. Zapadał zmrok, a polana, na której zajście miało miejsce, była równie 
dobra na nocleg jak każda inna.

    Olesław strasznie się męczył. Siedział przykucnięty w krzakach, wypinając swój 
włochaty tyłek w stronę pilnującego go Madeja. Spodnie, spuszczone do kolan, 
przytrzymywał w garści. Stękał, sapał i aż poczerwieniał z wysiłku. Tkwił już tak od 
dobrej godziny, mimo to list za nic nie chciał wyjść. Nie tylko krasnolud miał tego 
dość.

    - Madej! Przyprowadź go do nas! - dobiegł ich głos czarodziejki.

    Olesław z ulgą podciągnął spodnie i poszedł potulnie przed Madejem.

    - I co? - spytał Trzebiemysł, gdy dołączyli.

    - Nic, mówiłem... - zaczął marudzić Madej. Nie chciało mu się kończyć, machnął 
ręką.

    - W takim razie bierzemy ich ze sobą - zarządziła Mirogniewa. - Może po drodze 
coś wymyślimy. Na razie musimy znosić ich prostackie towarzystwo.

    - Ajn futer ambos fursztet kajnem hamer - powiedział przez zęby Olesław, 
dopinając pas.

    - Jeśli macie coś do powiedzenia, zachowajcie to na drogę. - Trzebiemysł, jeśli 
było trzeba potrafił być zdecydowany. - Zamknąć się i zbierać graty! - Ostatnie słowa 
skierował i do Olesława, i do Zarysława. Temu ostatniemu było obojętne, kto wydaje 
rozkazy. Słuchał ich jednakowo uważnie, a polecenia wykonywał tak samo niedbale.

    Wszyscy oprócz Madeja, który nie spuszczał oczu z krasnoludów krzątali się i 
zbierali dobytek, by opuścić miejsce odpoczynku.

    Dzień od rana słoneczny i niosący dobrą wróżbę dawno już przekroczył południe i 
bliższy był końcowi niż początkowi. Jak to pośród górskich szczytów bywa, wieczór 
mógł przynieść co mu się żywnie spodobało. Wraz z coraz bliższym wieczorem od 
północy nadciągały chmury, które niekoniecznie zwiastowały dobrą pogodę. Wiatr, 
który rozwiewał peleryny podróżnych i zrywał im z głów kapelusze też nie należał do 
lekkich letnich zefirków. Podróżni woleli poszukać lepszego miejsca na schronienie 
niż odkryta polana. W górskich lasach musiały być skały, a tam gdzie są skały znajdą 
się jakieś pieczary i jaskinie.

    Trzebiemysł nie musiał dzielić się tą wiedzą z Mirogniewą. Dla obydwojga nie 
była to pierwsza wyprawa. Znali reguły i wiedzieli, czego mogą się spodziewać. Nie 
wiedzieli tylko, gdzie szukać. Świadomi też byli, że każdy postój daje więcej czasu 
tym, których ścigali. Szanse na dogonienie LaDy i Rudolfa malały wraz z upływem 
czasu. Każdy dzień oznaczał stratę. Nienawiść i chęć zemsty pchała jednak naprzód. 
Głód przygód i awanturniczość robiły swoje. Mirogniewa zwolniła trochę i dołączyła 
do idącego z tyłu elfa. Zdjęła kaptur z głowy i zaczęli ze sobą rozmawiać 
przyciszonymi głosami. Nie chcieli, by ktoś dzielił ich tajemnice.

    Reszta grupy dziarsko maszerowała górską ścieżyną, która wiła się i kręciła jak to 
tylko górskie ścieżki potrafią. Na przodzie dwóch hobbitów - Bertold i Rufin - 
krótkimi nóżkami narzucało tempo marszu. Za nimi milczące krasnoludy z ponurymi 
jak zły dzień minami. Następnie Madej gwiżdżący sobie tylko znane melodie. 
Mirogniewa wcześniej zabroniła mu śpiewać. Piosenki jakie znał składały się głównie 
z wulgarnych słów. Oprócz tego fałszował tak, że uszy bolały. Za zbójem dreptali 
raźno Kilian z Olbrachtem i równie raźno się kłócili. Jak zwykle o szczegóły 
dotyczące jakieś minionej rozgrywki.

    I chociaż ścieżka pięła się raz pod górę, raz stromo opadała, to znów zagradzały ją 
powalone drzewa, zastęp szedł wytrwale. Nikt nie skarżył się, ani nie narzekał. 
Jedynie krasnoludy patrzyły coraz bardziej spode łbów.

    Najbardziej nie lubię, jak kto z samego rana głowę mi zawraca. Obudzony 
gwałtownymi szarpnięciami ledwo kojarzyłem słowa, jakie wymawiał do mnie 
uniesionym głosem pryszczaty gołowąs.

    - ...Twój... druh twój... - nie mógł złapać oddechu. Znać, że bardzo mu się do mnie 
śpieszyło - widzieć cię... mówi... że umiera!

    - Umiera? Rudolf?! - nie wierzyłem własnym uszom. - Czy ty wiesz co mówisz?!

    - Noc całą bełkotał, rzucał się w gorączce! Słowa obce krzyczał, i na przemian 
gorąc i zimno go brało - tłumaczył przejęty chłystek. - A na koniec padł słabością 
zmożony i powiedział, że jeno ciebie chce widzieć. Starcy, co przy nim straż 
trzymają, wnet mnie wysłali.

    Dopiąłem spodnie, zabrałem resztę rzeczy. Dziewczęciu, co ze mną tych strasznych
nowin słuchało posłałem całusa. W sumie jej się należało coś więcej, bo wdzięcznie 
mi noc umiliła, ale niech tam! Razem z młodzikiem wyszliśmy na mroźne powietrze 
poranka. Mimo zimna dzień zapowiadał się pogodny. Na niebie ani jednej chmurki, 
słońce nieśmiało wychylało się zza jednego ze szczytów i powoli zaczynało grzać. 
Góry same, otaczające nas zewsząd, jawiły się w swoich białych habitach - czapach 
śniegu, niczym kapłanki spokoju, pogody strzegące.

    Idąc dróżką pośród chałup nie trudno było dostrzec, że ludzie tu robotni i zaradni 
żyją. Z kominów dymiło, pewnie strawę poranną szykowano, tu i ówdzie niewiasty 
przy zwierzętach się kręciły. Paru mężczyzn idących w górską wyprawę pozdrowiło 
nas uprzejmie. Gdzie spojrzeć ład, porządek, praca i gospodarność. Kto wie, może 
kiedy już zestarzeć się przyjdzie osiedlę się tu i może nawet którąś z tych góralek za 
żonę wezmę?

    Co za myśli szalone! Chyba górskie powietrze i ta ich arbata mi nie służą. Osiedlić 
się, żenić? Toż to dla jakiegoś mięczaka, a nie dla skrytobójcy! Pora jednak odrzucić 
te kretyństwa, bo jeszcze sam do siebie, jak mi się wcześniej zdarzało, gadać zacznę. 
Dom, w którym Rudolf być może dogorywał był blisko. Nim zaprowadzono mnie do 
niego, pojawił się gospodarz i częstować arbatą począł. Nie chciałem być 
niegrzeczny, więc wychyliłem szybko filiżankę parząc sobie przy tym język. Z 
trudem powstrzymałem się od przekleństw. Szczęściem gazda darował sobie dalszy 
poczęstunek i powiódł do pokoju, w którym spoczywał Norn Rijter. Oprócz niego, 
leżącego na szerokim łożu, okrytego skórami i futrami zwierzy dzikich, dwóch 
lekarzy wioskowych zastałem i jednego ze starców - przywódców wioski.

    Rudolf nie wyglądał na zdrowego. Obrócił wychudłą i bladą jak strój Kostucha 
twarz na dźwięk rozwieranych drzwi. Spojrzał jak wtedy w lesie wzrokiem kogoś 
niesprawiedliwie pokrzywdzonego i przywołał mnie do siebie gestem dłoni. Jego ręki 
mało się nie wystraszyłem. Uwierzyć nie mogłem, że ta dłoń o skórze przezroczystej, 
żyłkami błękitnymi znaczona, krucha i wiotka, kiedyś miecz dzierżyła i jednym 
cięciem człeka potrafiła rozpłatać. Gdym podszedł i usiadł przy nim, wyszeptał takoż 
bladymi wargami.

    - Każ im odejść.

    Szeptał tak cicho, a mimo to starzec czujnym uchem sens słów złowił. Nakazał 
zielarzom by wyszli. Do mnie rzekł jeno:

    - Gdybyś nas potrzebował zastukać w ścianę wystarczy. Nie męcz go też nadto, bo 
zmordowany po nocy strasznej. Mało nie opuścił padołu i do lepsiejszego świata 
poszedł.

    Ledwo wyszli, a Rudolf chwycił mnie swoją upiorną dłonią. Aż mnie dreszcz po 
plecach przeszedł tak była lodowata.

    - Mylisz pewnie, żem oszalał do szczętu - zaczął. - A ja tylko czuję, że w pyskach 
psów diabelskich nie tylko ślina i wściekłość była. Jad tam musiał być straszliwy! - 
ton i słowa także mnie przeraziły. Toż i ja byłem pokąsany! - To na mnie one 
polowały, nie na ciebie. Dlatego jad tylko w mojej krwi w truciznę się przemienił... 
psy to kara za moją niewierność i głupotę... - uspokoiłem się trochę. Rudolf 
najwyraźniej bredził w gorączce.

    - I nie myśl, że chorobą otumaniony gadam od rzeczy... ja czuję, że śmierć już czai 
się pod tym łóżkiem i na moją głowę sierp ostrzy... Słuchaj więc - oczy mu zapłonęły 
nagłym blaskiem - co ci w godzinie swej ostatniej powiem. A słowa moje, zaklinam 
cię po stokroć, do serca głęboko weź i prośby moje wykonaj. Inaczej potępionym jak 
i ja zostaniesz - gdy mówił, zapalał się coraz bardziej, rękę na mojej mocniej zacisnął. 
Opadł zmęczony na poduszki i podjął dalej:

    - Śmierć tuż przy ramieniu czuję. Ale nie lękam się. Nigdy się o siebie nie 
lękałem... Ja nigdy n i c z e g osię nie lękałem... tak nas uczono, że strach zabija 
duszę... odkąd poznałem Vidianę tylko o nią serce drżało, by żadnej krzywdy nie 
zaznała. Ten przeklętnik... szczęście moje, że nam spotkać się dane było... pamiętasz 
cóżeś mi obiecał? - gdyby miał dość sił, krzyknąłby pewnie, tak natarczywie zapytał.

    - Pewnie, że pamiętam. Jakże mógłbym zapomnieć? - uspokoiłem go nie 
odpowiadając nic konkretnego. Coraz mniej rozumiałem. Musiało być z nim bardzo 
źle.

    - Dobrze... dobrze... wiedziałem, że na ciebie jednego mogę liczyć. Najtrudniej 
było tylko przekonać, byś poniechał walki ze mną i ruszył na tę wyprawę... jako się 
rzekło: nie ma tego złego, co by na gorsze... teraz mnie sczeznąć marnie przyjdzie, a 
tobie wiatr jeden wie jaki los pisany. - Znów spotkał mnie zawód. Miałem nadzieję, 
że powie coś do rzeczy.

    - ...gdybym dzisiejszej nocy nawrót choroby miał i gdyby mnie zmogła. Idź 
Vidianę ratować. Nie będziesz sam. Masz swego konia - najlepszego przyjaciela, a po 
mnie amulet, co go na szyi noszę, weźmiesz...

    Bardzo starałem się nie zaczerwienić, na wszelki wypadek zainteresowałem się 
widokiem za oknem.

    - ...on cię od każdej magii i złej przygody ochroni. Po czasie dostrzeżesz, że spokój 
sercu i ład myślom daje... trzeba ci jeno poczuć moc jego... - bez przyczyny zaczął 
mówić coraz słabiej i słabiej. Może to i dobrze. Wstyd mnie palił taki, że wolałbym 
odejść.

    - ..słabnę, czuję że... Tyle ci rzec chciałem, wołaj tamtych, może co pomogą... idź 
już, jeśli jutra dożyję, całą prawdę o swym życiu ci opowiem... jeśli zemrę, wiesz co 
masz czynić...

    Już starcy wchodzili, już formułki tajemne mamrotali. Rzuciłem jakieś banalne 
słowa otuchy i symboliczne, pełnej dobrej wiary "do jutra". Wyszedłem. Ale w 
środku nie byłem spokojny. Sprzeczne myśli kotłowały się w głowie. Jedyna rada 
zająć się czymś innym, przeczekać. Co ma być, to będzie. Najwyżej będzie jeszcze 
gorzej. Jeśli to jeszcze możliwe.

. 10 .

    W tym miejscu zamilkł. Skończył opowieść, bo tak zawsze czynił. Według niego, 
nie było w tej krainie człeka, który by na ciąg dalszy zasługiwał. Ale dzisiejszy gość 
był inny. Zdawał się jednocześnie dziwnie znajomym. Starcze kości rwącym bólem 
przypominały, by miał się na baczności.

    - Wiele już wyjaśniłeś. Nie ukrywam, wielce zajmująca twa opowieść, ale wybacz 
starcze, o paru rzeczach chyba zapomniałeś...

    - Doprawdy? - w wyblakłych oczach płonął wciąż ogień życiowego sprytu.

    - Postaw łaskawy panie jeszcze jedno piwo, to i wszelkie zawiłości wyjaśnię...

    Młodzian zadumał się przez chwilę, po czym odrzekł:

    - Niech ci będzie, ale obiecaj, że odpowiesz na wszystkie moje pytania.

    - A, to będzie kosztowało trzy piwa i sutą kolację - dziad wiedział, że może 
pozwolić sobie na wiele wobec obcokrajowca - nie zwykłem gadać przez pół nocy na 
głodnego.

    - Niechże i tak będzie bajarzu. Skoro taka jest cena za twą opowieść zapłacę... 
Karczmarzu! Karczmarzu!

    Czemu tak szybko się zgodził. Wydało się to starcowi wielce podejrzane. Coś 
ukrywał? Dziad wiedział, jak zajmująca była ta historia, ale mało kto słuchał uważnie 
i chciał dopytywać... Zresztą... od razu jak wszedł wydał się podobny do... Stary aż 
się wzdrygnął na wspomnienie. Gdyby nie te oczy i usta... może to po niej? Nieczęsto 
zdarza się, by ktoś za gędźbę posiłkiem płacił. Więc nie trza obcego pytaniami nękać, 
bo obrazić się może... Obcego?

    - Słucham tedy paniczu, gdzieżeś to wątek pogubił?

    - Nie pogubiłem, trzeźwy jestem, ty go zapodziałeś, albo i celowo pominąłeś, kto 
cię tam wie... Wpierw powiedz, jak to być mogło, że całkiem zdrów Rudolf mógł w 
dalszą wędrówkę ruszyć.

    - To cię trapi... Wiedz więc, że Norn Rijter słabowity nie był i jeno gadał o śmierci. 

Nie minęło dni wiele a z łóżka mógł wstać, za parę kolejnych sam na konia już 
wsiadał. Nie mógł się doczekać, kiedy miłą zobaczy. Miłość go wyleczyła, a że 
wyjątkowej krzepkości był, tym łacniej jej poszło. Bacz, że nie był to człek 
zwyczajny, ale do trudów zaprawiony...

    Te oczy, nazbyt podobne do o..., nie to być nie może.

    - Nie rzekłeś nic o przebudzeniu LaDy ze snu, w którym go bogi same nękały. O 
samym śnie takoś gadał, jakby on twój był.

    Starzec pociągnął solidnie z kufla, otarł pianę z wąsów i podjął:

    - Tkaczem iluzji to ja nie jestem, jeno skromnym gawędziarzem, aleć skoro 
ciekawi...

    - Jako LaDy po przebudzeniu wstał, podwórzec cały w krukach zobaczył. Górale 
czekali, ale zbudzić nie śmieli. Pamiętaj, dla nich kruki więcej znaczyły niż znie... 
zwykłe ptaszyska... - stary rozkasłał się kaszlem suchym i nieprzyjemnym - uznali 
tedy LaDy za osobę... coś na kształt... świętego. Zawsze mógł na ich wspomorzenie 
liczyć...

    - A oni sami?! Toż to naród niezwykły?!

    Ten głos, jaki podobny! Nawet tak samo dociekliwie pyta. Może to być, że ten 
rycerz...? Nie, toż obydwa rodziciele martwi.

    - Żebyś wiedział paniczu, żebyś wiedział... Warto ich sadybę odnaleźć i 
pomieszkać między nimi. Jeno trza uważać, bo oni strasznie wobec obcych nieufni. I 
napojów mocniejszych trzeba ze sobą zabrać. Górale tylko arbatą się raczą, a wstrętna 
ona jako te zbiry, co pod przeciwną ścianą zasiedli.

    Jedno ci powiem. Któregoś dnia, kiedy LaDy czekał jeszcze na ozdrowienie 
Rudolfa, przyglądał się zwykłemu góralowi. Człek ów, dzień cały pracą się zajmował,
a to zwierzęta oporządzał, a to w obejściu pomagał, a to sąsiada w codziennym znoju 
wspierał. Dzień cały mu zszedł, przysiadał na spoczynek by się posilić nieco. LaDy 
tymczasem od samego patrzenia się zmęczył. A kiedy wieczór nastał, góral 
przykładnie dzieciskami się zajmował. Na noc jego pora na czuwanie przyszła. Bez 
szemrania poszedł w góry. Jak się go LaDy spytał, czy zmęczenia nie czuje, odrzekł, 
że gdzieżby tam, przecież nic niepotrzebnego przez dzień cały nie czynił, to i 
zmęczyć się nie było czym. A żebyś panie ichnich legend posłuchał, jako i ja...

    Oto co ci powiem, naród to niebywale osobliwy... niebywale... Prawie bym 
zapomniał! - Dziad klepnął się w udo otwarta dłonią. - Jeszcze coś ich spośród 
dziesiątków nacji górali wyróżniało. O ichnich babach, że zdrowe i chętne prawiłem 
ci już. Wiedz, jednak, że chłopi wcale z babami nie spali. Oni wkradali się niby lis do 
kurnika. Na czas nie dłuższy niż potrzeba do łoża żony przychodzili. Gnietli się tam 
po trochu, dogadzając sobie. Rach, ciach i po sprawie i chłop czmychał na swój 
siennik. Widziałeś gdzieś taką osobliwość?

    Młodzian nie widział zapewne, więc zapytał o co innego:

    - A chłopi? Co z chłopami, którzy pomsty na Rudolfie szukali? Wszak i najęty 
LaDy do wiatru ich wystawił.

    Tym razem nagły atak kaszlu przerwał rozmowę na dłużej. Jeszcze nikt, a przecież 
opowiadał tę historię tyle razy, nie spamiętał tak dokładnie. Młodzieniec wzbudzał 
coraz większe podejrzenia.

    Te rude włosy, znajomy owal twarzy...

    - Trza ci wiedzieć, że chłopi... - podjął po chwili zgubiony wątek - nie zamierzali 
popuścić. Kiedy dowiedzieli się o ucieczce Rudolfa i LaDy ze Skorinto, część poszła 
za nimi. Ci co pozostali lepiej zrobili. W mieście kąt i pracę znaleźli. Jakoś szło 
przeżyć, jeno co poniektórzy na żebry musieli pójść. Ich dzieci pewnie teraz przy 
ogniu plotą o spotkaniu z okrutnym Czarnym Rycerzem... - spojrzał spode łba na 
słuchającego. Jak Rudolf, nie zdradzał żadnych emocji. - Tych, co poszli śladem 
uciekinierów gorszy los spotkał. Jedni od miecza zbójów zginęli, inni w ucieczce na 
bagna się zapędzili i tam potopili. Żaden nie wrócił.

    Do karczmy wtargnęła banda podpitych krasnoludów. Przewodził im wytatuowany 
grubas. W mocno już siwą powplatał kolorowe kokardki

    Tuż za nim czaił się beznosy dryblas. Śpiewali, ryczeli raczej jakąś sprośną 
piosnkę. Młody szlachcic spojrzał na nich z pogardą.

    Tamten nigdy na nikogo krzywo nie spojrzał. Ot, gołowąs jakich wielu...

    - Ostatnie pytanie i nie będę cię starcze dalej dręczył.

    - Słucham tedy. - Starał się powiedzieć jak najspokojniej. Przez tyle lat nauczył się 
panować nad sobą, świat mu zobojętniał. Mimo to czuł lęk. Bał się tego ostatniego 
pytania.

    - Czy zmyśliłeś to wszystko, czy prawdę opowiadasz?

    - Od słuchacza zależy, czemu zechce dać wiarę.

    - A czy wyjawisz mi swoje imię? - napierał młodzian.

    - Nosiłem ich wiele, sam już nie wiem, które... - młodzian włożył rękę pod kaftan. - 
Tera ludzie wołają na mnie Mangwie... Mangwie Ylmstin - dodał szybko, za szybko. 
- Ale wymówić trudno...

    - Nie chodzi mi żadne z przybranych. Chciałbym poznać twoje

    p r a w d z i w e imię.

    Dziad rozkasłał się. Kasłał wyjątkowo długo, sucho i nieprzyjemnie.

    - Sam go nie znam...

    - W takim razie powiedz, jak wołali na ciebie, kiedy Rudolf ruszał, by uwolnić 
Vidianę.

    Starzyk zamilkł. Nawet kasłać mu się odechciało. Nikt nigdy nie zapytał o jego 
imię.

    - To stare dzieje... - zaczął niepewnie, drapiąc ze zdenerwowania po stole.

    - Może to być, że nie pamiętasz?! Tyle innych rzeczy z głowy ci nie uleciało! 
Własne miano do grobowej deski się pamięta. Mam ja jednak coś, co pamięć ci 
przywróci.

    Wyjął na stół pożółkły papier, zwinięty na kształt listu.

    Dziad spojrzał błagalnie. Trzęsącą się dłonią dotknął papieru i zaraz ją cofnął, 
jakby obawiając się, że się rozsypie. Nie musiał zgadywać, czyja ręka go pisała. 
Widywał już takie pisma wcześniej. Dawno temu. Nie było ich wiele, ale wszystkie 
miały ten sam symbol listka w rogu.

    - ...Tak, dała mi go matka. Miałem odnaleźć ojca i mu go przekazać. Taka była jej 
ostatnia wola. Uszanujmy ją. Przyznaj się jeno, przede mną i sumieniem, jeśli je w 
ogóle masz, jak ci na imię. Choć wiem już prawie, to sam je wypowiedz. Krzywdy 
ode mnie nie zaznasz. Historię mojej matki i ojca dokończ.

    Gdyby nie wiek, załkałby pewnie. Milczał jednak. Usta zacisnął, brwi nastroszył, 
pot pokrył mu czoło. Jakim prawem ten tu chłystek koszmary i okrutne wspomnienia 
przyzywa? Dość już się przecież nacierpiał, dość odpokutował.

    Rzekł jednak tak cicho, że siedzący naprzeciw ledwo go dosłyszał.

    - Dobrze, niech i tak będzie... Wtedy La Dyslayer mnie wołali, bo sam - nikt inny - 
takie miano sobie nadałem. Tobie jako pierwszemu opowieść dokończę. Potem 
odejdź i ostaw mnie starego w spokoju...

    Z człowieka to już taka bestia przewrotna, która bez przerwy musi udowadniać 
sobie, że istnieje. Wrodzona pomysłowość podsuwa jej na to miliony sposobów. Ale 
dwa są, były i długo jeszcze pozostaną najważniejszymi, i choć przeczą sobie wzajem 
nie mogą istnieć bez siebie.

    Śmierć i stworzenie - walka i miłość - chaos i porządek.

    Rozgrywający się w dole bój był tylko potwierdzeniem tej prostej prawdy.

    Z jednej strony - Rudolf z całą swą naiwną miłością, doświadczeniem oraz 
przekonaniem o własnej nieśmiertelności. Z drugiej - potwór, wytwór wyobraźni 
szaleńca. Wielki jak skała, czterołapy - każda noga niby pień. Pełen zębów pysk, w 
którym zmieściłby się koń. Błoniaste skrzydła i ogon skręcający się niczym wąż. 
Wszystko w kolorze zielonkawego, gnijącego bagna. Co dziwne - nie śmierdział.

    Potykali się ze sobą od dobrej godziny. A właściwie to Rudolf nacierał i próbował 
gada ubić. Dla smoczyska widać romantyczni rycerze nie pierwszyzna. Wyczekiwał 
stosownego momentu, wzlatywał w powietrze i przepuszczał szarżującego. Ryczał 
przy tym i zionął ogniem, ale tylko na postrach. Po czym przelatywał na stronę 
przeciwną. Lądował lekko i czekał na kolejny atak. Wyraźnie grał na czas.

    Towarzyszącej mi kompanii niezbyt się to podobało. Woleliby jak najszybciej 
dorwać się do obiecanych łupów.

    - Pak szlagt sisz, pak wertrag - podsumował wysiłki rycerza Olesław.

    Mirogniewa spojrzała na niego z wyrzutem, który on jak zwykle był uprzejmy 
zignorować.

    - Mogą się tak trykać do wieczora. Chodźta lepiej chopy i pomożemy nieborakom. 
Nóż albo wiśta wio! - wykrzyczał swój wieczny pragmatyzm i animusz Madej. 
Mirogniewa znów musiała przybrać minę karcącej matki. Chyba tylko ona 
pojmowała, że jeszcze nie czas. Że wszystko musi potoczyć się zgodnie z planem. 
Wpierw musi dojść do dramatu.

    Gromada przycupnięta na skale ponad wejściem do smoczej jamy ponownie 
zapadła w stan milczącego oczekiwania. Jakby na przekór, smok znów ryknął. Tym 
razem jakoś inaczej. Wściekle i pytająco zarazem. Rudolf trafił go kopią w 
podbrzusze. Mało przy tym nie spadł z konia. Zyskał tyle, że drzewce mu się złamało, 
poza tym nie zadał żadnej znaczącej rany. Smoki wcale nie mają miękkiego brzucha. 
Przynajmniej ten nie miał.

    Smok się wściekł. Tym razem nie wylądował. Zgrabnie nawrócił i zaatakował. 
Norn Rijter dzierżąc miecz podążał na przeciw nienawistnemu potworowi.

    Bestia ryknęła i puściła z nozdrzy trochę dymu. Odpowiedzią był grzmot walących 
kopyt rumaka.

    Machnięcie skrzydeł skróciło dystans. Rudolf zasłonił się tarczą, prawe ramię 
wzniósł do ciosu.

    Lecz głupota nie należała do cech wrodzonych gada. Na chwilę przed zwarciem 
zionął oślepiając Szarpe czerwonożółtym płomieniem. Nieznacznie zmienił pułap. 
Rozwarł pysk i zawisając na ułamek sekundy pochwycił łeb konia.

    Kwik zwierzęcia dotarł i do nas.

    - Wen man deju zurm trit, kriumt eja sisz - skwitował całość Olesław i dalej ostrzył 
swoją Helgę.

    Zanim Rudolf spadł z siodła, zanim smok uniósł się w powietrze z koniem w 
pysku, rycerz zdążył wymierzyć dwa desperackie cięcia. Sądząc po ilości dymu, jaki 
wydobył się z nozdrzy smoka, oba celne. Potem Rudolf efektownie poleciał w tył i 
gruchnął ze szczękiem zbroi o ziemię. Smok wzniósł się na bezpieczną wysokość. Z 
paszczy zwisało mu wierzgające ciało konia.

    Rudolf poderwał się natychmiast, ale mógł tylko bezsilnie się przyglądać.

    Smok odleciał kawałek i wzniósł się na wysokość, z której mógłby nas dojrzeć, 
więc odruchowo się skuliliśmy. Rozwarł szczęki i koń poleciał w dół. Głucho walnął 
w ziemię parę metrów od bezradnego Rudolfa. Dał się słyszeć ryk. Ogłuszający, 
pełen buty i swady. Smoczysko obwieszczało swój triumf. Gdy skończył, dostojnie 
zamachał skrzydłami, zakręcił ogonem i przysiadł na skale. Wylądował i zamarł w 
idealnym bezruchu, gdyby nie posoka cieknąca z ran na pysku wyglądałby jak 
pomnik.

    Nie zwlekając ani minuty, zasłaniając się tarczą, rycerz ponownie ruszył do ataku.

    Nim zbliżył się na odległość pozwalającą zadać skuteczny cios smok przemówił:

    - Może lepiej pogadamy - głęboki tenor byłby całkiem przyjemny, gdyby należał 
do człowieka. - Nie chciałbym cię zabijać jak to biedne zwierzę.

    Rudolf puścił jego słowa mimo uszu i podszedł bliżej.

    - Zabiłem dziesiątki takich jak ty - podjął znów smok. - Jeśli chodzi o dziewczynę, 
gdy tylko zgodzi się pójść z tobą - w co wątpię - możesz ją zabrać bez wymachiwania 
mieczem.

    Nic głupszego nie mógł powiedzieć. Rycerz wydał jakiś niezrozumiały okrzyk i 
kręcąc mieczem szalone młyńce ruszył biegiem. Od poczwary dzieliło go kilkanaście 
kroków.

    - Jesteś równie głupi jak pozostali - stwierdził smok i wypuścił chmurę złotych 
płomień.

    Norn Rijter przebiegł przez nią nie dopuszczając, by zatliły się skórzane części 
pancerza. Wciąż krzyczał, ale słów nie mogliśmy zrozumieć. Kiedy był nie dalej niż 
siedem kroków od smoka, ten nonszalancko wzniósł się ponownie w powietrze i 
przysiadł na skale powyżej. Rudolf zatrzymał się na chwilę po to jedynie, by schować 
miecz do pochwy. Zaczął wspinać się ku znienawidzonemu gadowi.

    - W tym mężczyźnie jest wielkie męstwo - wyraziła swój zachwyt Mirogniewa. 
Pozwoliła sobie nawet na tęskne westchnienie. W szczerej rozmowie, jaką odbyliśmy 
zechciała mi wyznać, że jednym z jej marzeń jest, by ktoś powiedział do niej czule: 
„mija mała czarodziejko”, a z blizną, jaką zrobił jej Rudolf to raczej mało który 

mężczyzna patrzył na nią czule, chyba, że pijak, ale tych serdecznie nie znosiła.

    - Jeśli myślisz, że jestem naiwną, przerośniętą jaszczurką - dał się znów słyszeć 
pomruk smoka - którą byle kto może zgładzić, to zbyt uwierzyłeś wymysłom 
podrzędnych pisarzyn. Jestem... - tu ryknął tak, że aż skały zadrżały. Zapewne było to 
jego imię. Ponownie skuliliśmy się, co bardziej tchórzliwi chcieli uciec.

    Rudolf musiał przerwać wspinaczkę, by w ogóle utrzymać się na stromej ścianie.

    - Szczerze mówiąc, to mam cię dość, namolny rycerzyku.

    Domyślałem się, co smoczysko szykuje, spojrzałem porozumiewawczo na 
czarodziejkę. Nie była tępa, wiedziała, że w jej rękach i umiejętnościach leży los 
Rudolfa. Miała w tym swój interes.

    Zanim gad rzucił swoje zaklęcie, Rudolf został otoczony, utkaną przez Mirogniewę 
do spółki z zakapturzonym elfem, misterną siatką magii ochronnej. Smoczy czar, 
jakikolwiek nie był, nie zadziałał. Mityczne zwierzę po raz pierwszy wydawało się 
zaskoczone. Rycerz uparcie posuwał się do góry.

    Skrzydłacz sfrunął ze skalnej półki z powrotem na polanę.

    Mogłem sobie mgliście wyobrazić, co przeżywał Rudolf. Pozostało mu rozpocząć 
jeszcze trudniejszą drogę w dół. Zapewne mocno zagryzł zęby.

    Ów czekał bez najmniejszej oznaki zniecierpliwienia.

    - Coś mi się widzi, że przyjdzie nam gadzisko tuż przed zmrokiem ubijać - 
zabłysnął intelektem Olesław. - Ten twój Rudolfino sporo się jeszcze napoci.

    - Wejshejt yst beser als gewald - ucięła ewentualną dyskusję Mirogniewa.

    Jak zwykle nie zrozumiałem. Mowa ojczysta krasnoludów była mi równie obca jak 
ich obyczjaność. Trudno. Bez względu na to, co tam sobie myślą i gadają, mnie 
wyczekiwanie zaczynało drażnić. Ledwo mogłem patrzeć na mordęgę przyjaciela. 
Banda, którą zebrałem i tak nic nie rozumiała. Oni chcieli złota i bogactw. W zamian 
za nie byli gotowi się sprzedać jak świnie na targu.

    Rudolf wreszcie zszedł. Opanował się trochę albo był zmęczony. Zamiast ganiać za 
smoczyskiem, przystanął. Zdjął zdobiony hełm, rzucił go w stronę gada. Tym razem 
on przemówił, słowa brzmiały dźwięcznie i mężnie:

    - Stań do uczciwej walki poczwaro! Albo bądź przeklęta na wieki! Rzucam ci 
honorowe wyzwanie. Jeśli go nie przyjmiesz, niech twoje imię i potomstwo będzie 
przeklęte!

    Wielkogłowy niczym nie okazał, że się przejął. Zmrużył czerwone niczym wino 
oczy. Dopiero po chwili namysłu odpowiedział:

    - Dobrze. Pamiętaj, sam tego chciałeś... - przy ostatnim słowie skoczył. Wyciągnął 
szyję i byłby uderzył rycerza pyskiem. Rudolf, jakby się spodziewał tak nagłego 

ataku, przetoczył się zgrabnie w lewo i nim smok zdążył odskoczyć zadał pchnięcie w 
szyję. Zaskoczony gad szarpnął się w tył, pochylony rycerz był tuż tuż. Dopadł 
przedniej nogi i ciął po pazurzastych palcach.

    Po raz kolejny tego dnia ryk bólu targnął powietrzem. W odwecie smok zdzielił 
Rudolfa skrzydłem. Cios obalił człowieka na ziemię, a tymczasem gad wzniósł łapę 
by dokończyć walki. Rycerz poderwał się jednak i znów dźgnął szyję poczwary. Tym 
razem smok okazał się czujniejszy. Nie pozwolił, by dosięgło go ostrze, skręcił szyję 
w niewiarygodny sposób i plunął ogniem.

    - Mirogniewo zrób coś! - nie wytrzymałem. Obrzuciła mnie spojrzeniem mogącym 
zmrozić wrzącą wodę.

    - Nie mów mi co mam robić. Doskonale wiem, jak pomóc temu straceńcowi.

    Ku zaskoczeniu smoka płomienie nie zaszkodziły czarnozbrojnemu. 
Nieoczekiwanie Rudolf zaatakował i w przypływie jakieś niesamowitej siły udało mu 
się wskoczyć bestii na łeb. Miecz niczym żądło wraził poczwarze w oko.

    Mirogniewa westchnęla.

    Smok już nie ryczał. Szalał z bólu. Bił tylnymi łapami w ziemię. Przednimi, to 
lewą, to prawą próbował sięgnąć zręcznie odsuwającego się Rudolfa. Trząsł łbem i 
wykręcał szyję. Ogonem wzbijał tumany pyłu. Rycerz oburącz napierał na miecz, 
coraz głębiej i głębiej.

    Smok cierpiał ale nie całkiem zgłupiał. Wszakże wystarczyło się wznieść.

    Finału nie dane mi było zobaczyć. Oto nadszedł stosowny moment, by realizować 
plan, którego byłem częścią i twórcą.

    - Mścisławie! - rzuciłem do herosa. Spojrzał ze zrozumieniem w oczach. - 
Przejmujesz dowodzenie. Schodzę do jaskini. Wiesz, co i kiedy robić.

    Zamiast odpowiedzi, skinienie głową. Na tego człowieka zawsze można liczyć. 
Pozostawiłem więc w jego rękach los Rudolfa i tej całej zbieraniny.

    Górale również bez zbędnej gadaniny rzucili linę. Kończyła się przy wejściu do 
smoczego leża.

    Ci w dole zmagali się jeszcze zajadlej. Dobrze, żaden nie zwróci na mnie uwagi.

    Gdybym potrafił, to bym się przeżegnał jak uczył świątobliwy Trzebiemysł. 
Posłałem mu niepewny uśmiech. Odpowiedział tym samym. Z niego też było niezłe 
ziółko.

    Za pomocą dwóch sznurków i sprytnych węzłów zjechałem na linie pod samo 
wejście do jaskini. Góralskie wynalazki miały to do siebie, że były proste i niezwykle 
skuteczne.

    Stanąłem na twardej skale. Smok wciąż nie mógł strącić z siebie Rudolfa. 

Najwyraźniej ból był tak silny, że nie pozwalał mu się wznieść. Miotał się coraz 
bardziej chaotycznie i rozpaczliwie. Dostrzegłem, że Rudolf też ledwo stał na nogach. 
Wygra więc ten, kto pierwszy opadnie z sił. Dla mnie lepiej by było, gdyby padli 
obaj.

    Nie pora jednak na wahanie. Co zamierzone, musi się dokonać. Potem przyjdzie 
czas zapłaty. Jakakolwiek by ona była.

    Wkroczyłem do wnętrza groty. Na parę kroków docierało światło dzienne. 
Wpadało tam, mieszając się z odgłosami walki, tłumionymi przez kamienne ściany. 
Jaskinia nie rozszerzała się, ale i nie zwężała. Wiodła, o ile mogłem dostrzec wprost, 
na północ.

    Sięgnąłem do torby po świecącą kulę podarowaną przez czarodziejkę. Gdybym tak 
jeszcze wyrzuty sumienia umiała rozproszyć... Bezwiednie sprawdziłem broń, kto 
wie, czy smoczysko nie miało młodych albo jakichś sługusów. Dotknąłem też i 
amuletu Rudolfa. Był na miejscu i rzeczywiście to mnie trochę uspokoiło.

    Z zewnątrz doleciał mnie jakiś dziwny hałas. Najwyższa pora, by pomogli 
Rudolfowi. Po to ich wszystkich tu przecież przywiodłem. Najwyższa pora, by 
samemu kończyć to, co zacząłem. Ileż czasu minęło?...

    Idąc tunelem rozświetlonym mdłym promykiem, poczułem się niewyraźnie. 
Czegoś tu brakowało... Coś nie pasowało... Po kilkunastu kolejnych krokach 
dostrzegłem żółtawe światełko.

    Odgłosy bitwy toczonej na zewnątrz przestały do mnie docierać.

    Minąłem parę odgałęzień od głównego tunelu. Wolałem się w żadne nie 
zapuszczać. Któż wie, co za monstra się tam czają. W miarę jak się zbliżałem, światło 
stawało się silniejsze. Wbrew sobie, porzuciłem ostrożność i przyspieszyłem kroku. 
Czy tu jest więziona Vidiana - piękność, która przywiodła Rudolfa do zguby?

    Na skraju wielkiej jak kościół sali zatrzymałem się. Skalne pomieszczenie było 
wykute przez jakiś dawno wyschnięty podziemny potok. Rozświetlone podobnymi do 
mojej magicznymi kulami, tylko promieniującymi żółtym światłem. Pełno w nim 
skrzyń, broni wszelkiego rodzaju, gobelinów, rzeźb, ksiąg i innego bogactwa. Tak jak 
przypuszczałem - wszystkiego w bród. Aż dziw, że gad tyle uzbierał. W prawym 
kącie pośród najlepszych dywanów i futer musiało być jego leże. Zadziwiająco czyste 
i schludne, nawet powiedziałbym pachnące. Zresztą całe pomieszczenie było 
przepełnione zapachem piżma, lawendy i czegoś jeszcze. Czegoś całkiem 
obiecującego. Któż by mógł przypuszczać.

    Ale to wszystko docierało do mnie jakby mimochodem. Powodem mojego 
roztargnienia była wpatrzona we mnie niewiasta.

    Nie mogłem oderwać od niej wzroku. Figury tancerki, nie mogła skryć zgrabnie 
uszyta skromna szata. Twarz jasna, nad podziw kształtna i harmonijna. Włosy 
częściowo spięte, po części luźno opadające na ramiona. No i te oczy. Rozmarzone, 
wielkie, namiętne i... współczujące? Można się zapaść jak w aksamit.

    Miał Rudolf gust. Była dokładnie taka, jaką opisywał. Szczęściarz i pechowiec.

    Stojąca przede mną osoba to bez wątpienia Vidiana. Ona również zakończyła 
oględziny mojej skromnej osoby.

    - Witam szlachetny panie - dygnęła dwornie. - Czy przysłał cię mój ojciec? Co ze 
smokiem? - pytanie dość dziwne, jak na zniewolone dziewczę. - Chyba nie 
wyrządziłeś mu czego złego? - Ona się martwiła o gada i nie zapytała o Rudolfa. Oto 
wdzięczność i wierność. Ponownie nabrałem przekonania do tego, co zamierzałem.

    - Ależ pani... - niby to chciałem się skłonić, a w rzeczywistości zatoczyłem się, 
chwytając za się ramię. Nie po raz pierwszy odgrywanie zranionego bohatera 
przyszło mi z łatwością. - Smoka musiałem ubić... dla ciebie... - dodałem jak kretyn - 
jam ranion...

    Jeśli oczekiwałbym choćby dobrego słowa to bardzo bym się zawiódł. Z kieszonki 
na ramieniu kubraka wyjąłem długą, cienką igłę. Ukryłem ją między palcami.

    Oczy, dotychczas pełne piękna, rozszerzyły się. Pojawiły się dwie wielkie jak 
szmaragdy łzy, usteczka złożyły się w owal.

    - Zabiłeś...? - Tyle było w tym pytaniu żalu, tyle smutku i tyle wyrzutu zarazem...

    Jeszcze trochę, a zrezygnowałbym i zaczął prosić, by przestała, że to tylko smok, 
że przyniosę jej innego. Co ja plotę, tuzin innych, byle tylko przestała płakać.

    W co ja się, do diabła ciężkiego, wplątałem.

    Szalony rycerz, zakochana w smoku księżniczka, zgraja ścigających mnie 
szaleńców i na koniec gad gadający ludzkim głosem. Tego było już za wiele.

    Podszedłem już się nie zataczając. Objąłem ją tak czule jak potrafiłem. Cała drżała. 
Drugą ręką otarłem spływające z jej policzków łzy. Przytuliła się, przylgnęła ufnie 
niby małe dziecko. Przesunąłem dłoń z policzka na szyję. Pogłaskałem złociste 
włosy. Jeszcze chwila, a jej rozżalenie i mnie się udzieli. Odnalazłem punkt na 
smukłej szyi. Miejsce, w którym zbiegają się nerwy, tam, gdzie krew płynie 
najszybciej. Tuż za uchem, trochę w prawo. Igła przez moment błysnęła złowrogo. A 
księżniczka obejmowała mnie i wciąż płakała.

    Nie myśleć. Nie czuć. Odrzucić wątpliwości.

    Delikatnie jak pieszczota końcówka igły wbiła się dokładnie, tam gdzie powinna. 
Nacisnąłem odrobinę mocniej. Dziewczyna przestała szlochać. Wbiłem głębiej. 
Spojrzała na mnie tak jakoś... z wyrzutem i litością... sam nie wiem. Nagle 
dostrzegłem, że i z moich oczu płyną łzy... Zesztywniała na moment, wydobyła z 
siebie ostatnie tchnienie i jak lalka zawisła w moich rękach.

    Teraz to ja płakałem. Może jakiś sprawiedliwy Bóg wybaczy mi to, co zrobiłem. 
Może pojmie, że to dla ich dobra. Jeśli nie, niech mnie czarty porwą. Nie jestem 
godny, by żyć między uczciwymi ludźmi.

    Z tymi myślami ułożyłem Vidianę na jej łożu. Postarałem się, by wyglądała jakby 
przed chwilą usnęła. Przynajmniej tyle mogłem.

    Ochłonąłem, otarłem łzy, starałem się wstrzymać bieg myśli. Wziąłem trzy głębsze 
oddechy - pomogło. Miałem chwilę na przyjrzenie się skarbom.

    Nie znalazłem nic, co mogłoby mnie zainteresować. Wśród skrzyń i kufrów, tylko 
złoto i szlachetne kamienie, broń, każda jakiej tylko można zapragnąć, misternie 
zdobione starożytne naczynia, nabrzmiałe wiedzą księgi. Wciąż przyłapywałem się na 
tym, że myślę o Rudolfie, a jeśli nie o nim, to o niej...

    W korytarzu rozległ się brzęk, po nim drugi. Ktoś nadchodził. Sądząc po 
odgłosach, raczej człek niż smok.

    Skoczyłem za ogromną skrzynię, wyjąwszy z niej pergamin, który leżał na 
wierzchu. Zdążyłem przysunąć jeszcze w swoją stronę instrument w kształcie 
skrzydła motyla z wieloma cienkimi nitkami. Wątła to zasłona, ale zawsze. 
Wolałbym, żeby przybyszem nie okazał się...

    Los zadecydował inaczej.

    Rudolf wyglądał jakby stratował go pułk pancernej jazdy. Lewa ręka zwisała pod 
nienaturalnym kątem. Twarz sina i osmolona. Zbroja, poszarpana i pognieciona. Do 
tego wszystkiego kulał na prawą nogę. W dłoni wciąż jednak ściskał miecz.

    Potoczył wzrokiem po pomieszczeniu. Przez chwilę wydawało mi się, że mnie 
zobaczył, ale nie. Jego spojrzenie zatrzymało się na środku sali. Kiedy dostrzegł 
Vidianę, dziwny grymas przebiegł mu przez lico. Wypuścił z ręki miecz, który 
brzęknął, wywoławszy złowrogie echo z każdego załomu. Rudolf chciał wykrzyczeć 
jej imię i zbudzić ją, ale ze wzruszenia nie mógł wykrztusić ani słowa. Szedł do niej 
powoli, choć zapewne wolałby biec.

    Wyciągnął zdrową rękę w jej stronę. Nie rozumiał dlaczego go nie woła, ale 
tłumaczył sobie, że pewnie śpi. Ona, Vidiana jego życie i miłość. Jego świat cały. Nie 
będzie jej przecież budził. Niech pośpi. Potem opowiedzą sobie wszystko. Potem 
będą już tylko dla siebie. Nie pozwoli, by ktokolwiek ponownie ich rozdzielił.

    Powtórnie przez jego twarz przebiegł ów niewytłumaczalny grymas. Wykrzywił 
okropnie usta. Fala bólu płynąca z piersi próbowały przerwać oddech. Stłumił ją i 
szedł dalej. Najciszej jak potrafił. Przecież nie będzie budził swojego szczęścia.

    Ból znów smagnął niczym bat i tym razem nie ustąpił tak łatwo. Z Rudolfem działo 
coś niepojętego. Będąc tuż przy ciele Vidiany, upadł. Nadal nie pojmował czemu, ona 
nie wstaje, a jednocześnie nie chciał zakłócić jej słodkiego snu.

    Nie wytrzymałem i zerwałem się na nogi. Trzeba mu pomóc. Może Mirogniewa 
coś zaradzi?!

    Oddech Rudolfa stał się rzężący i urywany. Z ust popłynęła strużka krwi. Zielone 
oczy zmatowiały...

    On umierał! Z ran, wysiłku i wzruszenia. Konał - tuż przed nagrodą. Ginął przy tej, 
o którą tak walczył. Dla niej przysiągł poświęcić życie... Dotrzymał słowa...

    Nim jednak umarł, ostatkiem świadomości zobaczył, że dziewczyna, przy której 
leży, to nie Vidiana.

    To nie jego skarb... nie te usta tak kochał całować... nie te dłonie pieścił... kolor 
włosów też trochę...

    - To nie ona! - chciał krzyknąć. - To nie Vidiana! Vidiano, gdzie je...! Vidiano?! - 
Byłby krzyczał, złorzeczył, walczył ze światem całym. Lecz tchu zabrakło. Waleczne 
serce zgubiło rytm, przestało bić. Pękło.

    Zamknął powieki, skonał zabierając tajemnicę ze sobą.

    Nie wiedziałem co robić. Tego nie przewidziałem. Zginęli oboje, a wszystko przez 
moją głupotę.

    Tymczasem nadchodziły kolejne postaci. Szabrownicy.

    - Hej, LaDy! - wrzeszczał beztrosko Olesław. - Smok ubity! Co z tobą?! LaDy 
słyszysz mnie?!

    - Ze mną? Złoto! - odpowiedział mu Zarysław. - Złoto, szefie, złoto!

    Nawet nie drgnąłem. Najchętniej bym ich wszystkich...

    - Patrzta leżą - wskazał któryś z górali na Rudolfa i Vidianę - jakoby poumierały.

    - Ano, poumierały - odezwał się Trzebiemysł prowadzący pod rękę Mirogniewę.

    Olesław przerwał na chwilę wypełniać kieszenie diamentami. Podszedł do ciał. 
Podniósł głowę Vidiany za włosy.

    - Niebrzydkaś, szkoda cię. - Trącił nogą ciało Norn Rijtera. - Dzielnie stawałeś, 
wyprawimy ci piękny pogrzeb! - Razem z Zarysławem zaczęli rechotać.

    Mirogniewa nic nie odrzekła. Z trudem ukrywała zmieszanie. Po raz pierwszy w 
życiu nie wiedziała, jak się zachować.

    - Zamknąć się! - histerycznie wrzasnąłem. - Nie ważcie się ich dotykać! Reszta jest 
wasza. - Wybiegłem z jaskini, nie mogłem patrzeć na tych parszywców. U samego 
wejścia minąłem Mścisława, chociaż on jeden nie poszedł grabić.

    Na przedpolu jaskini leżał smok. Naszpikowany strzałami, posoka płynęła z 
dziesiątek ran. Wyglądał jeszcze groźniej niż za życia. Nie patrzyłem, dokąd idę. 
Było mi wszystko jedno.

    Przypomniałem sobie o amulecie Rudolfa. Zerwawszy rzemień, na którym wisiał, z 
wściekłością odrzuciłem kamień. Jakby zabrało mi resztę sił i ochoty do życia. 
Usiadłem, schowałem głowę w dłoniach. Nie mogła pomieścić wszystkiego, co się 

wydarzyło.

    Nie wiem jak długo biłem się z własnymi myślami, bo czas mi zobojętniał. Nim 
mnie znaleźli zdążyłem się uspokoić, tak że przypomniałem sobie o pergaminie, który 
wyniosłem z jaskini - grobu obojga... Gdy czarne myśli rozstąpiły się, na przekór 
sobie rozwinąłem papier i zacząłem czytać: Krocz spokojnie wśród zgiełku i 
pośpiechu - pamiętaj, jaki pokój może być w ciszy. Tak dalece jak to możliwe, nie 
wyrzekając się siebie, bądź w dobrych stosunkach z innymi ludźmi. Prawdę swą głoś 
spokojnie i jasno, słuchaj też tego, co mówią inni, nawet głupcy i ignoranci, oni też 
mają swą opowieść. Jeśli porównujesz się z innymi możesz stać się próżny lub 
zgorzkniały, albowiem zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie. Ciesz się zarówno swymi 
osiągnięciami jak i planami. Wykonuj z sercem swą pracę, jakkolwiek by była 
skromna. Jest ona trwała wartością w zmiennych kolejach losu. Zachowaj ostrożność 
w swych przedsięwzięciach - świat bowiem pełen jest oszustwa. Lecz niech ci to nie 
przesłania prawdziwej cnoty, wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów i wszędzie 
życie pełne jest heroizmu. Bądź sobą, a zwłaszcza nie zwalczaj uczuć; nie bądź 
cyniczny wobec miłości, albowiem w obliczu wszelkiej oschłości i rozczarowań jest 
ona wieczna jak trawa. Przyjmuj pogodnie to, co lata niosą, bez goryczy wyrzekając 
się przymiotów młodości. Rozwijaj siłę ducha by w nagłym nieszczęściu mogła być 
tarczą dla ciebie. Lecz nie dręcz się tworami wyobraźni. Wiele obaw rodzi się ze 
znużenia i samotności. Obok zdrowej dyscypliny bądź łagodny dla siebie. Jesteś 
dzieckiem wszechświata, nie mniej niż gwiazdy i drzewa masz prawo być tutaj i czy 
to jest dla ciebie jasne czy nie, nie wątp, że wszechświat jest taki jak być powinien. 
Tak więc bądź w pokoju z Bogiem cokolwiek myślisz o jego istnieniu i czymkolwiek 
się zajmujesz i jakiekolwiek są twe pragnienia; w zgiełku ulicznym, zamęcie życia 
zachowaj pokój ze swą duszą. Z całym swym zakłamaniem, znojem i rozwianymi 
marzeniami ciągle jeszcze ten świat jest piękny. Bądź uważny, staraj się być 
szczęśliwym.

    Kiedy skończyłem, nic już nie było takie jak przedtem.

   

    E P I L O G

    Do Szlachetnego

    Rudolfa Norn Rijtera

    Najsłodszy Rudolfie!

    Łzy rozpaczy pokryły solą mury mego więzienia. Wkrótce żal przepełni me serce. 
Ból wyschniętych od szeptanych błagań ust wypali mnie do końca. Niegdyś modły do 
bogów wstrząsały moim więzieniem, dziś mój oddech nie zdmuchnie nawet pyłu.

    Przez długie miesiące wylewałam smutki i tęsknoty. Teraz już koniec. To mój 
ostatni list do Ciebie, ukochany. Nie ma już dla mnie nadziei. Nie ma jej dla nas. 
Wkrótce powiję naszego - tak wyczekiwanego przez Ciebie syna. Obiecuję, opowiem 
mu o wszystkim, może on pomści naszą krzywdę.

    Wszystko, wszystko stracone. Być może nie żyjesz. Gdybyś żył, odnalazłbyś mnie 
już. Przyjdzie mi dokonać żywota w tej samotni. Nigdy już nie ujrzę Twojego 
cudownego oblicza, Twoich oczu zielonych jak szmaragdy, nie dotknę Twoich 
płomiennych włosów, ni silnych ramion. Nigdy już nie ucałuję Twych warg, które 
szeptały słowa miłości.

    Żegnaj, najdroższy Rudolfie. Kiedyś, być może, bogowie sprawią, że spotkamy się 
w lepszym świecie.

    Żegnaj, zawsze będę o Tobie pamiętać.

    Żegnaj, zawsze będę Cię kochać.

    Vidiana