Wybory do Zgromadzenia Narodowego

Róża Luksemburg – Wybory do Zgromadzenia Narodowego (1918 rok)

Po wspaniałym „zwycięstwie” na kongresie Rad ludzie Eberta sądzą, że ich zamach na władzę

Rad Robotniczych i Żołnierskich, na rewolucję proletariacką i socjalizm został uwieńczony
powodzeniem.

Okaże się, że są w błędzie. Trzeba zniweczyć ten plan kontrrewolucji, rewolucyjną akcją mas

pokrzyżować akcję obrońców kapitalizmu.

Podobnie jak wykorzystywaliśmy nikczemną pruską trójkurialną ordynację wyborczą, by w

s a m y m trójkurialnym parlamencie prowadzić z nim walkę, tak też wykorzystamy wybory do
Zgromadzenia Narodowego do walki z tym Zgromadzeniem.

W tym miejscu, oczywiście, analogia kończy się. Uczestnictwo w Zgromadzeniu Narodowym dla

prawdziwych   bojowników   rewolucji   i   socjalizmu   nie   może   dziś   mieć   nic   wspólnego   ze   znanym
schematem, z przeżytą formułą o „wykorzystywaniu parlamentu” do tzw. „pozytywnych osiągnięć”. Ani
też   z   wydeptaną   ścieżką   parlamentaryzmu,   ani   z   przyszywaniem   łatek   i   nalepianiem   upiększających
plasterków na projekty ustaw. Nie idziemy tam również gwoli „próby sił”, przeglądu zwolenników itd.,
jak   to   zwykły   określać   wszystkie   znane   zwroty   z   okresu   młyna   burżuazyjno-parlamentarnego   i   ze
słownictwa Haasego i towarzyszy.

Znajdujemy się obecnie w centrum rewolucji, a Zgromadzenie Narodowe jest twierdzą

kontrrewolucji wzniesioną p r z e c i w k o rewolucyjnemu proletariatowi. Chodzi więc o to, by zdobyć
tę twierdzę i zburzyć ją. Wybory i trybuna Zgromadzenia Narodowego muszą być wykorzystane do
zmobilizowania mas p r z e c i w Zgromadzeniu Narodowemu i wezwania ich do najostrzejszej walki.

Nie po to, by wraz z burżuazją i jej giermkami fabrykować ustawy, lecz po to, by wygnać

burżuazję i jej giermków ze świątyni, po to, by zdobyć twierdzę kontrrewolucji i zatknąć na niej
zwycięski sztandar rewolucji proletariackiej – po to potrzebny jest udział w wyborach.

Czy dla osiągnięcia tego celu konieczna jest większość w Zgromadzeniu Narodowym? Wierzy w

to   tylko   ten,   kto   hołduje   kretynizmowi   parlamentarnemu,   kto   chce   rozstrzygać   sprawy   rewolucji   i
socjalizmu   przy   pomocy   parlamentarnych   większości.   Nawet   o   losach   samego   Zgromadzenia
Narodowego   nie   rozstrzyga   większość   parlamentarna   w   Zgromadzeniu,   lecz   masy   proletariackie   na
zewnątrz, w fabrykach i na ulicach.

Panom z otoczenia Eberta i Haasego, junkrom, kapitalistom i ich ciurom dogadzałoby, gdyby ich

zostawić w spokoju we własnym gronie, gdyby rewolucyjni proletariusze zadowolili się rolą gości zza
płota, którzy spokojnie przypatrują się, jak tam wewnątrz kupczy się ich skórą.

Rachuby te zawiodą. I chociaż tak szybciutko udało im się dzięki kongresowi mameluków z Rad

Robotniczych i Żołnierskich zabezpieczyć swe kontrrewolucyjne dzieło, mimo to był to i pozostaje nadal
rachunek   bez   gospodarza.   Gospodarzem   są   masy   proletariackie,   rzeczywisty   czynnik   rewolucji   i   jej
socjalistycznych   zadań.   Właśnie   one,   masy,   mają   decydować   o   losach   i   przebiegu   Zgromadzenia
Narodowego. Od ich rewolucyjnej aktywności zależy, co będzie w Zgromadzeniu Narodowym, jakie
będą jego losy. Punkt ciężkości leży w akcji na zewnątrz, która musi gwałtownie dobijać się do wrót
kontrrewolucyjnego parlamentu. Ale zarówno same wybory, jak i akcja rewolucyjnych przedstawicieli
mas   wewnątrz   parlamentu   muszą   służyć   sprawie   rewolucji.   Bezwzględnie   i   głośno   denuncjować
wszystkie sztuczki i krętactwa szacownego Zgromadzenia, demaskować na każdym kroku przed masami
jego   kontrrewolucyjną   robotę,   nawoływać   masy   do   rozstrzygnięcia,   do   interwencji   –   oto   sens
uczestnictwa w Zgromadzeniu Narodowym.

Panowie burżua z rządem Eberta na czele chcieliby przy pomocy Zgromadzenia Narodowego

spętać, sparaliżować walkę klas, chcieliby uniknąć rewolucyjnych rozwiązań. Wbrew temu planowi
niechaj walka klas wtargnie do samego Zgromadzenia Narodowego, niech wykorzysta zarówno wybory,
jak i obrady Zgromadzenia Narodowego właśnie do przyspieszenia rewolucyjnych rozwiązań.

Czekają nas niebawem gorące czasy. Bezrobocie, konflikty ekonomiczne będą w najbliższych

tygodniach i miesiącach niepowstrzymanie wzrastały. Wielka rozprawa między kapitałem a pracą, od
której zależy przyszłość rewolucji i która w swym ostatecznym wyniku wyklucza wszelkie inne
rozstrzygnięcie niż zburzenie kapitalistycznej władzy klasowej i triumf socjalizmu, ta rozprawa przyczyni
się do tego, by nastroje rewolucyjne i aktywność mas w kraju rosły z każdym dniem.

© Samokształceniowe Koło Filozofii Marksistowskiej

– 3 –

http://skfm.dyktatura.info/

Róża Luksemburg – Wybory do Zgromadzenia Narodowego (1918 rok)

Według planu ludzi Eberta Zgromadzenie Narodowe powinno wznieść tamę, która zagrodzi drogę

rewolucyjnej powodzi. Trzeba więc kierować powódź właśnie w samo centrum, do Zgromadzenia i
poprzez nie, aby przerwać tamę.

Akcja wyborcza i trybuna tego kontrrewolucyjnego parlamentu winny stać się pomocą w

szkoleniu, skupianiu i mobilizowaniu rewolucyjnych mas, etapem w walce o utworzenie dyktatury
proletariatu.

Szturm mas na wrota Zgromadzenia Narodowego, zaciśnięta pięść rewolucyjnego proletariatu

wznosząca się w samym Zgromadzeniu i powiewająca sztandarem, na którym jarzą się ogniste słowa:
C a ł a w ł a d z a w r ę c e R a d R o b o t n i c z y c h i Ż o ł n i e r s k i c h ! – oto nasz udział w
Zgromadzeniu Narodowym.

Proletariusze, towarzysze, do dzieła! Nie wolno tracić czasu. Dziś jeszcze klasy panujące święcą

triumf z powodu zwycięskiej akcji rządu Eberta na kongresie Rad, czekają i mają nadzieję, że 19 stycznia
przyniesie im powrót do niczym nie zamąconego panowania klasowego. Niech nie triumfują
przedwcześnie. Idy marcowe jeszcze nie minęły ani też Idy styczniowe. Przyszłość należy do rewolucji
proletariackiej, jej musi wszystko służyć – również wybory do Zgromadzenia Narodowego.

– 4 –

http://skfm.dyktatura.info/