plik

Alchemik

Wysoko, na poro

tym traw

wierzchołku wzgórza, którego zbocza i

podstaw

porastaj

ne ost

py z pokrzywionymi, pos

pnymi drzewami,

stoi stare zamczysko moich przodków. Od stuleci jego blanki i krenele
spogl

dały ponuro na dzik

i surow

okolic

wokoło, pełni

c funkcje

siedziby i warowni dumnego rodu, którego szlachetna linia starsza
jest nawet ni

poro

te mchem zamkowe mury. Owe stare, nadgryzione

bem czasu wie

yce składały si

ongi, jeszcze w czasach feudalizmu,

na jedn

z najbardziej przera

cych i strasznych fortec w całej

Francji. Z jego machikułowych gzymsów i podwy

szonych blanków

odpierano ataki baronów, hrabiów, a nawet królów, na tyle skutecznie,

e jego przestronne komnaty nigdy nie rozbrzmiewały echem kroków

naje

ców. Jednak w miar

upływu czasu wszystko si

zmieniło. Lata

chwały nale

ały ju

do przeszło

ci. Ubóstwo granicz

ce z n

poł

czeniu z dum

naszego imienia nie pozwalaj

na złagodzenie tego

stanu poprzez prowadzenie kupieckiego trybu

ycia stało si

przyczyn

, i

moi przodkowie nie zdołali utrzyma

posiadło

ci w

stanie dawnej chluby i chwały, za

odpadaj

ce od gzymsów kawałki

kamieni, chwasty pieni

ce si

w parkach, wyschła fosa,

wybrukowane dziedzi

ce i chyl

ce si

ku upadkowi zewn

trzne wie

podobnie jak zapadaj

ce si

posadzki, z

arta przez korniki boazeria i

wyblakłe gobeliny - wszystko to zdawało si

opowiada

pos

pna

histori

o czasach minionej

wietno

ci. W miar

upływu wieków

najpierw jedna, potem za

druga z czterech wie

została opuszczona i

pozostawiona, by obróci

w ruin

. Na koniec nieliczni ju

potomkowie pot

ęż

nych ongi władców maj

tku zagnie

dzili si

ostatniej wie

To wła

nie w jednej z ogromnych komnat owej wie

y przyszedłem na

wiat ja: Antoine, ostatni z nieszcz

snych, przekl

tych hrabiów de

C..., 90 długich lat temu. W tych murach i po

ród mrocznych,

cienistych ost

pów le

nych, dzikich w

wozów i grot na zboczu wzgórza

poni

ej, sp

dziłem pierwsze lata mego burzliwego

ycia, nie znałem

moich rodziców. Ojciec zgin

ł w wieku lat 32 zabity przez kamie

który jakim

sposobem odpadł od gzymsu jednej z opuszczonych wie

, na

miesi

c przed moim przyj

ciem na

wiat. Matka umarła w połogu, a

opiek

nade mn

i moj

edukacj

, przej

ł ostatni z zamkowych sług,

stary, wierny człek o wybitnej inteligencji, którego imi

brzmiało,

jak pami

tam, Pierre. Byłem jedynakiem i doskwierał mi brak

towarzystwa, który był wynikiem osobliwego stylu wychowania,
narzuconego mi przez podstarzałego opiekuna, nie pozwalaj

cego na

spotykanie si

z dzie

mi wie

niaków, bawi

cymi si

zwykle na

równinach u podnó

a wzgórza. Pierre powiedział,

e zakaz ten

obowi

zywał mnie dlatego, i

jako szlachetnie urodzonemu nie

uchodziło mi przebywa

w towarzystwie ludzi z plebsu. Teraz wiem

jednak,

e chciał w ten sposób nie dopu

, bym usłyszał pogłoski o

przera

cej kl

twie, jaka ci

ąż

yła na naszym rodzie; o której plotki

ąż

yły do

ść

szeroko, rozgłaszane i ubarwiane przez wie

niaków

opowiadaj

cych je sobie nawzajem, z podnieceniem i ze zgroz

wieczorami, przy rozgrzanych przyjemnie kominkach ich chat.
Tak odizolowany i pozostawiony samemu sobie sp

dziłem długie godziny

mego dzieci

stwa na studiowaniu starych ksi

g, których bez liku było

w nawiedzanej przez cienie bibliotece zamczyska, lub te

ąż

yłem bez

celu po widmowym lesie, którego rozległa poła

gała nieomal

podnó

a pot

ęż

nego pagórka.

e wskutek takiego, a nie innego otoczenia, mój umysł bardzo

wcze

nie ogarn

ła mgiełka melancholii. Moja uwaga za

skupiła si

nauce i zgł

bianiu mrocznych, okultystycznych sztuk.

O moim rodzie powiedziano mi mo

liwie jak najmniej, nie mniej nawet

tak sk

py zapas informacji zdołał wprawi

mnie w t

gie przygn

bienie.

e to wahanie z jakim mój stary opiekun rozmawiał ze mn

moich przodkach spowodowało pojawienie si

w mym sercu dojmuj

cej

zgrozy, która narastała z ka

wzmiank

o moim wielkim domu. Kiedy

przestałem by

dzieckiem zdołałem zrozumie

oderwane fragmenty

rozmów, przej

zyczenia i zapomnienia, które staruszkowi w miar

upływu lat zdarzały si

coraz cz

ęś

ciej, i poł

czyłem je z pewn

okoliczno

, która zawsze wydawała mi si

dziwna, teraz za

uwa

ałem j

za jawnie przera

. Okoliczno

ść

o której wspomniałem

to młody wiek w jakim hrabiowie z mego rodu rozstawali si

z tym

wiatem. Z pocz

tku uwa

ałem to za rzecz zwyczajn

, s

c, i

e nale

eli

my do rodu ludzi

cych krótko "z natury", w ko

jednak zacz

łem zgł

bia

szczegóły poszczególnych przedwczesnych

zgonów i ł

czy

je z dygresjami staruszka, który cz

sto mówił o

twie jaka przez stulecia nie pozwoliła kolejnym dziedzicom mego

tytułu na prze

ycie wi

cej ni

trzydziestu dwóch lat.

Na dwudzieste pierwsze urodziny otrzymałem od Pierre'a rodzinny
dokument, który, jak mi powiedział, przechodził od wielu pokole

ojca na syna i trafiał w r

ce kolejnych spadkobierców tytułu. Jego

tre

ść

była doprawdy wielce osobliwa, i gdy przeczytałem go z uwag

potwierdziły si

moje najmroczniejsze przypuszczenia. Moja wiara w

rzeczy nadnaturalne była wówczas bardzo silnie zakorzeniona, w
przeciwnym bowiem razie nawet nie zadawałbym sobie trudu, by rzuci

okiem na ów po

ółkły ze staro

ci dokument. Przeniósł mnie on do

mrocznych lat trzynastego wieku, kiedy stare zamczysko, w którym si

znajdowałem, było przera

, straszliw

, niezdobyt

fortec

Na kartach dokumentu zawarta była historia o pewnym starcu, który
mieszkał ongi w naszym maj

tku, człeku wielce utalentowanym, cho

był

on jedynie prostym wie

niakiem, o imieniu Michel, do którego dodawano

zwykle przydomek Mauvais - co znaczy Zły. Cieszył si

on sk

din

zasłu

, paskudn

reputacj

. Studiował nauki nieznane jego ziomkom,

poszukuj

c rzeczy takich jak Kamie

Filozoficzny, czy Eliksir

Wiecznego

ycia i, jak głosiła fama, posiadał ogromn

wiedz

zakresu Czarnej Magii i Alchemii. Michael Mauvais miał jedynego syna,
imieniem Charles; młodzie

ca "biegłego" podobnie jak on w

tajemniczych sztukach, zwanego Le Sorcier - czyli Czarownik. Para ta,
unikana przez wie

niaków - podejrzewana była o najbardziej odra

praktyki. Mówiono,

e Michel spalił

ywcem swoj

, by zło

ofierze Diabłu; tym dwóm przera

cym indywiduom przypisywano

równie

niezliczone i niewyja

nione zagini

cia dzieci tutejszych

wie

niaków. Pomimo mrocznej natury przejawianej tak przez ojca jak i

przez syna, ich ciemne dusze rozja

niał jeden jedyny promyk

człowiecze

stwa: zły starzec z całego serca kochał swojego syna,

podczas gdy młodzieniec darzył swojego ojca bardziej ni

synowskim

afektem.
Której

nocy na zamku powstało nieopisane zamieszanie, spowodowane

znikni

ciem młodego Godfreya, syna hrabiego Henri. Grupa

poszukiwawcza z odchodz

cym od zmysłów ojcem na czele, przybyła do

chaty czarowników i natkn

ła si

tam na Michela Mauvais gotuj

cego

w ogromnym, buchaj

cym par

kotle. Bez konkretnej przyczyny, w

nagłym przypływie w

ciekło

ci i rozpaczy, hrabia rzucił si

starego czarownika i zacz

ł go dusi

. Nie rozlu

nił u

cisku, dopóki

ze starca nie uszły resztki

ycia. Tymczasem, rozradowani słu

żą

oznajmili o odnalezieniu panicza Godfreya w odległej i nie
wykorzystywanej komnacie wielkiego zamczyska, stwierdzaj

c tym samym,

cho

po niewczasie,

e Michel Mauvais umarł na pró

no. Kiedy hrabia i

jego towarzysze odwrócili si

od stygn

cego z wolna ciała starca,

spomi

dzy drzew wyłoniła si

pos

pna sylwetka Charlesa le Sorcier.

Zdenerwowani słu

żą

cy wyja

nili mu co si

stało, jednak m

ęż

czyzna

przez chwil

wydawał si

nie poruszony

mierci

ojca. Nagle,

podchodz

c wolno do hrabiego, dobitnie wypowiedział przera

słowa kl

twy, która od tej pory sp

dzała sen z powiek kolejnym

dziedzicom rodu de C...:
"niechaj nigdy szlachcic z twego rodu nie prze

yje wi

cej lat ni

ty!"
Po czym odskoczywszy w tył, w cie

drzew, wyrwał spomi

dzy fałd swej

tuniki fiolk

bezbarwnego płynu i cisn

wszy j

w twarz mordercy swego

ojca rozpłyn

ł si

w mroku nocy. Hrabia skonał na miejscu i

pogrzebano go nast

pnego dnia, w kilka godzin po jego trzydziestych

drugich urodzinach, nie odnaleziono

ladu zabójcy, pomimo i

grupki

uzbrojonych wie

niaków przeczesały okoliczne lasy i pastwiska wokół

wzgórza.
Czas i brak kogo

kto mógłby przypomina

o niej, zatarł wspomnienia

twy w umysłach rodziny zmarłego hrabiego, tote

kiedy Godfrey,

mimowolny sprawca całej tragedii zgin

ł, przeszyty strzał

, na

polowaniu, w wieku lat 32, jedyn

reakcj

był smutek i

al wywołany

jego przedwczesnym odej

ciem. Kiedy jednak, wiele lat pó

niej

nast

pny hrabia, imieniem Robert został znaleziony bez

ycia na

pobliskim polu, i nie wykryto konkretnej przyczyny jego zgonu,
wie

niacy pocz

li szepta

e ich senior, na krótko przed spotkaniem

mierci

sko

czył 32 lata. Louis, syn Roberta w tym samym wieku co

ojciec utopił si

w zamkowej fosie, i od tej pory, upiorna kronika

przera

cych wypadków ci

gnie si

przez całe stulecia - Henri,

Robertowie, Antoineowie i Armandowie - wszyscy oni zostali skoszeni
przez bezlitosn

kostuch

, gdy liczyli sobie prawie dokładnie tyle

samo lat co ich przodek, kiedy zamordował starego Michela Mauvais.
To co przeczytałem upewniło mnie,

e zostało mi jeszcze najwy

jedena

cie lat.

ycie które dot

d sobie lekcewa

yłem, stało si

cenniejsze z ka

dym mijaj

cym dniem, gdy zagł

białem si

coraz dalej

i dalej w

wiat tajemnych sztuk czarnej magii. Poniewa

yłem w

odosobnieniu, nowoczesna nauka nie miała na mnie najmniejszego wpływu
i pracowałem z równym zaci

ciem jak stary Michel i Charles, usiłuj

zgł

sekrety demonologicznych i alchemicznych nauk. Mimo to w

aden sposób nie potrafiłem wytłumaczy

dziwnej kl

twy spoczywaj

cej

na moim rodzie. W chwilach niezwykłej wr

cz racjonalno

ci, byłem

nawet gotów szuka

naturalnego wyja

nienia. Jednak - kiedy

poszukiwania naukowe spełzły na niczym - powróciłem do
okultystycznych studiów i próby znalezienia zakl

cia, które

uwolniłoby mój ród od przera

cego brzemienia. Jednego byłem

absolutnie pewny. Nigdy nie powinienem si

eni

, bo je

li nie

powstanie nast

pna gał

ąź

naszej rodziny, by

e kl

twa zako

czy si

na mojej osobie.
Gdy dobiegałem trzydziestki, stary Pierre został wezwany w ostatni

podró

do najodleglejszej z krain. Pogrzebałem go własnor

cznie pod

kamieniami na dziedzi

cu, po którym tak lubił przechadza

ycia. Zostałem wi

c sam w pos

pnych murach fortecy, a dławi

uczucie samotno

ci sprawiło, i

umysł przestał buntowa

przed

nieuchronn

zgub

i praktycznie rzecz bior

c pogodziłem si

z tym,

podziel

los moich przodków. Wiele czasu zajmowało mi obecnie

zwiedzanie ruin, opuszczonych sal i wie

starego zamczyska, do

których w młodo

ci nie pozwalał mi zagl

strach, i w których - jak

mawiał stary Pierre - od czterech stuleci nie postała ludzka stopa.
Napotkałem tam wiele osobliwych i przera

cych rzeczy. Moje oczy

spogl

dały na meble pokryte naniesionym przez stulecia kurzem i

prze

arte do cna przez wilgo

i grzyby. Wsz

dzie rozci

gały si

grube, lepkie, odra

ce paj

czyny, a w nieprzeniknionych

ciemno

ciach rozlegał si

łopot ogromnych, skórzastych, nietoperzych

skrzydeł.
Prowadziłem dokładny dziennik, zapisuj

c w nim dokładnie dni, a nawet

godziny, gdy

dy ruch wahadła starego zegara stoj

cego w

bibliotece zdawał si

przypomina

mi o nieuchronno

ci mego losu. W

cu nadszedł czas, którego tak si

obawiałem. Poniewa

moi

przodkowie po

egnali si

yciem na krótko przed uko

czeniem 32 roku

ycia, osi

wszy ów złowieszczy wiek zacz

łem spodziewa

mier

e zaskoczy

mnie praktycznie w ka

dej chwili, nic

wiedziałem w jakiej dziwnej objawi mi si

postaci, wiedziałem wszak,

nie b

jej potuln

pasywn

ofiar

. Z

ywszym wigorem wznowiłem

zwiedzanie starego zamku i przepatrywanie znajduj

cych si

w nim

osobliwo

ci.

Stało si

to podczas najdłu

szej z moich w

drówek w opuszczonej

ęś

ci zamku na mniej ni

tydzie

przed fataln

godzin

, która, jak

obawiałem, b

dzie ostateczn

granic

mego ziemskiego

ywota, i

której prze

ycia nie łudziłem si

w naj

mielszych marzeniach. Przez

ksz

ęść

ranka kr

ciłem si

w gór

i w dół po na wpół

zniszczonych schodach w jednej z najbardziej zapuszczonych,
pradawnych wie

. Po południu postanowiłem odwiedzi

sze poziomy

schodz

c w gł

b czego

, co wygl

dało na

redniowieczne lochy lub, by

e, prochowni

. Kiedy w

drowałem wolno wzdłu

pokrytego warstewk

saletry przej

cia u podnó

a ostatnich schodów stwierdziłem,

podło

e jest wyj

tkowo wilgotne i niebawem w migotliwym

wietle

pochodni spostrzegłem, i

dalsz

drog

zagradza mi gruba,

lepa,

pokryta wodnymi zaciekami

ciana. Odwróciłem si

, by zawróci

, gdy

wtem mój wzrok padł na niewielk

uchyln

klap

elaznym kółkiem

rodku, znajduj

dokładnie pod moimi stopami. Odst

piłem o

krok i pochyliwszy si

, uniosłem j

z trudno

odsłaniaj

c mroczn

czelu

ść

, z której buchn

ł podmuch cuchn

cego powietrza o mało nie

gasz

c mojej pochodni; w jej złotawym blasku dostrzegłem szczyt

skich kamiennych schodów. Kiedy, pochyliwszy dło

z pochodni

gł

b otworu, stwierdziłem, i

łuczywo pali si

swobodnie i nie

zamierza zgasn

ąć

, podj

łem decyzj

. Stopni było sporo i prowadziły

one do w

skiego kamiennego korytarza, który, o czym byłem przekonany,

musiał znajdowa

gł

boko pod powierzchni

ziemi. Był on, jak si

okazało bardzo długi i ko

czył si

masywnymi d

bowymi drzwiami,

ociekaj

cymi wilgoci

i uparcie opieraj

cymi si

podejmowanym przeze

mnie próbom ich otwarcia. Gdy po pewnym czasie zaprzestałem pró

nych

wysiłków, i zawróciłem ku schodom, prze

yłem najbardziej

zdumiewaj

cy, mro

żą

cy krew w

yłach szok, jaki jest w stanie ogarn

ąć

ludzki umysł.
Nagle, bez ostrze

enia, usłyszałem jak ci

ęż

kie drzwi za moimi plecami

otwieraj

powoli, przy wtórze skrzypienia zardzewiałych zawiasów.

Moich pierwszych wra

po prostu nie sposób opisa

. Spotkanie, w

miejscu takim jak ten opuszczony stary zamek z ewidentnym dowodem
obecno

ci człowieka, czy ducha wywołało w moim mózgu uczucie

dojmuj

cej, przenikaj

cej do szpiku ko

ci zgrozy. Kiedy si

w ko

odwróciłem i spojrzałem w kierunku

ródła d

ku, skamieniałem z

przera

enia. W prastarych gotyckich drzwiach stał jaki

człowiek. Był

to m

ęż

czyzna nosz

cy dług

ciemn

redniowieczn

tunik

i myck

Jego długie włosy i g

sta broda miały przera

liwy, ciemny odcie

Czoło wydawało si

nienaturalnie wysuni

te do przodu, policzki

zapadni

te i pokryte niewiarygodnie gł

bokimi zmarszczkami, a jego

długie, powykrzywiane i przypominaj

ce szpony r

ce, były niemal

marmurowo białe; tak białych r

k nie widziałem jeszcze u

adnego

człowieka. Jego sylwetka, chuda jak u ko

ciotrupa była dziwnie

przygarbiona i nieomal gin

ła w

ród fałd lu

nej, osobliwej szaty.

Najbardziej zdumiewaj

ce były jednak jego oczy - bli

niacze jaskinie

bezdennej czerni, przepełnione zrozumieniem i wiedz

, nasycone jednak

robaczywym, niemal namacalnym złem. Wpatrywały si

teraz we mnie,

przeszywaj

c m

dusz

jadem nienawi

ci i sprawiały,

e stałem w

bezruchu, jak wro

ty w ziemi

. Wreszcie posta

przemówiła tubalnym

głosem, który zmroził mnie do szpiku ko

ci sw

pustk

i nieskrywan

wrogo

. J

zyk, jakim posługiwał si

ów m

ęż

czyzna był pewn

form

łaciny u

ywanej przez

redniowiecznych uczonych i któr

znałem dzi

zgł

bieniu rozlicznych dzieł starych alchemików i demonologów. Widmo

powiedziało mi o kl

twie, która wisiała nad mym rodem, o moim

zbli

cym si

cu, o morderstwie Michela Mauvais popełnionym

przez mego przodka i o upojnej zem

cie Charlesa Le Sorcier.

nieznajomy opowiedział mi równie

o tym, jak młody Charles znikn

wszy

w mroku nocy, powrócił, wiele lat pó

niej, by zabi

hrabiego

Godfreya, na polowaniu, kiedy dziedzic osi

ł okre

lony wiek,

zbli

ony do wieku w jakim ojciec jego dokonał okrutnego zabójstwa;

oraz o tym jak potajemnie powrócił do zamczyska, gdzie, nie zauwa

ony

przez nikogo, zamieszkał w podziemnej komnacie, w drzwiach której
stał obecnie upiorny narrator, o tym jak dopadł Roberta, syna
Godfreya, na polu i napoiwszy go - przemoc

- trucizn

, pozostawił

trzydziestodwuletniego m

ęż

czyzn

mier

w długich m

czarniach,

wypełniaj

c tym samym złowrogie słowa swej kl

twy.

W tym momencie pozostawiona została w sferze domysłów kwestia

rozwi

zania najwa

niejszej tajemnicy: w jaki sposób mianowicie kl

twa

mogła trwa

przez stulecia, skoro niew

tpliwie musiał nadej

ść

taki

dzie

, i

Charles Le Sorcier rozstał si

yciem: m

ęż

czyzna bowiem

zmienił temat i zaj

ł si

opowie

o alchemicznych badaniach dwóch

czarowników - ojca i syna, mówi

c przede wszystkim o badaniach

Charlesa Le Sorcier dotycz

cych eliksiru, który dałby pij

cej go

osobie wieczne

ycie i młodo

ść

. Jego entuzjazm na krótk

chwil

przygasił płon

cy w jego oczach płomie

nienawi

ci, która w pierwszej

chwili tak mnie przeraziła, ale nieoczekiwanie wrogo

ść

powróciła i, z

gło

nym w

ęż

owym sykni

ciem, obcy uniósł trzyman

w dłoni szklan

fiolk

, zamierzaj

c, jak si

domy

liłem zako

czy

mój ziemski

ywot w

taki sam sposób, jak Charles Le Sorcier przed sze

ciuset laty

miercił mego przodka.

Kierowany dziwnym instynktem przetrwania zerwałem wi

ążą

ce mnie,

niewidzialne okowy l

ku i cisn

łem dogasaj

pochodni

w upiorn

posta

stanowi

dla mnie

miertelne zagro

enie. Usłyszałem trzask

kaj

cej i niegro

nej ju

Fiolki, rozstrzaskuj

cej si

o kamienn

posadzk

, gdy tunika dziwnego m

ęż

czyzny zapaliła si

wietlaj

c całe

pomieszczenie upiornym, krwistopomara

czowym blaskiem. Wrzask

przera

enia i bezsilnej w

ciekło

ci wydany przez niedoszłego zabójc

był zbyt wielkim ci

ęż

arem dla moich starganych nerwów i zemdlony

run

łem na

lisk

, wilgotn

posadzk

Kiedy doszedłem do siebie wszystko ton

ło w przera

cej ciemno

ci,

a mój umysł na krótk

chwil

sparali

owała zgroza,

e mógłbym ujrze

cej, nie mniej jednak ciekawo

ść

okazała si

silniejsza.

Kim - zapytywałem sam siebie - był ów zły człowiek i w jaki sposób
znalazł si

w murach tego zamczyska? Dlaczego szukał zemsty za

mier

Michela Mauvais i w jaki sposób kl

twa przetrwała stulecia po

mierci

Charlesa le Sorcier?
Strach opu

cił mnie, bowiem wiedziałem,

e ten którego pokonałem był

głównym

ródłem mego zagro

enia i to on miał zada

mier

, by

twa mogła si

spełni

. Teraz byłem wolny i przepełniało mnie

pragnienie dowiedzenia si

czego

cej o złowieszczej istocie,

która przez stulecia nawiedzała mój ród i zmieniła m

młodo

ść

w pasmo

nie ko

cego si

koszmaru.

Ogarni

żą

zacz

łem grzeba

w kieszeniach w poszukiwaniu

krzesiwa i stali, po czym zapaliłem drug

, nie u

ywan

pochodni

jak

miałem przy sobie. Blask łuczywa o

wietlił przede wszystkim

żą

na ziemi, skr

con

i poczerniał

posta

tajemniczego

ęż

czyzny. Upiorne oczy były teraz zamkni

te. Poniewa

był to

odra

cy widok odwróciłem si

i wszedłem do komnaty za gotyckimi

drzwiami. Znalazłem za nimi co

, co przypominało laboratorium

alchemika. W jednym rogu znajdowała si

sterta l

cego,

ółtego

metalu, który l

nił i migotał w blasku mojej pochodni. Mogło to by

złoto, ale nie przystan

łem by to sprawdzi

, bowiem ostatnie

prze

ycia wpłyn

ły na mnie w nader osobliwy sposób. W drugim ko

komnaty znajdował si

otwór prowadz

cy do jednego z dzikich w

wozów w

mrocznych ost

pach lasu porastaj

cego zbocze wzgórza. Dopiero teraz,

przepełniony zdumieniem, u

wiadomiłem sobie w jaki sposób człowiek ów

dostał si

do zamku.

Wyszedłem z pomieszczenia. Zamierzałem min

ąć

szcz

tki nieznajomego,

nawet na niego nie spogl

daj

c, ale gdy si

zbli

yłem wydało mi

e usłyszałem słaby d

k, jak gdyby w poczerniałym ciele tliła

jeszcze iskierka plugawego

ycia. Z odraz

pochyliłem si

, by

przyjrze

zdeformowanemu, nadpalonemu ciału spoczywaj

cemu na

ziemi, nagle te przera

ce oczy, czarniejsze nawet ni

osmalona

twarz, w której były osadzone, otworzyły si

szeroko w wyrazie,

którego nie potrafi

okre

. Sp

kane wargi szeptały niezrozumiałe

dla mnie słowa. Raz wychwyciłem nazwisko Charlesa Le Sorcier, w
pewnej chwili wydawało mi si

e słysz

niewyra

ne: "lata" i

"kl

twa". Było to jednak zbyt mało, by zrozumie

sens tej bezładnej

wypowiedzi. Widz

e nie pojmuj

znaczenia jego słów, m

ęż

czyzna

drgn

ł, a w jego oczach raz jeszcze rozbłysł płomie

wrogo

ci.

Wzdrygn

łem si

mimowolnie, i naraz ów ludzki wrak, resztk

sit