Badania terenowe nad polskim seksem

AGORA

SA 2013

ISBN

978-832-681-458-7

Wydanie

elektroniczne 2013

Teksty

były publikowane w Gazecie Wyborczej i jej dodatkach

Konwersja publikacji do wersji elektronicznej

===bV9nUGFX

Badania

terenowe nad seksem

grupowym

JAKUB

JANISZEWSKI

może zastąpić ci wojnę, rewolucję, wielką miłość.

Czy jest niebezpieczne? Pewnie

WTED

Barte

Małolat był pierwszy.
Kojarzysz plac Narutowicza w Warszawie? Tam był

taki bar, nazywaliśmy go z Iwką Kibel, wcześniej to
naprawdę był szalet. Małolata poznaliśmy właśnie tam.
W Kiblu.

Był październik, ale wyjątkowo słoneczny, siedzieliśmy

na ławce, piliśmy piwo i patrzyliśmy na tramwaje. Aż się
nam zachciało siusiu. I poszliśmy do Kibla. Usiedliśmy
przy stoliku.

Poczułem, że ktoś pali trawkę.
Może ten zapach mnie ośmielił? Poszedłem za węchem.

I dosiadłem się do piątki facetów przy sąsiednim stoliku.

– Co, chłopaki, palicie? – zapytałem. A zaraz potem

rzuciłem: – Mam propozycję. Co wy na to, żebyśmy
wszyscy poszli do mnie i uprawiali razem seks z moją
dziewczyną? Siedzi przy tamtym stoliku.

I pokazałem im Iwkę.
Zapanowała konsternacja, potężna. I strach.
Chwilę ich przekonywałem, że to nie żart. Ale

odmówili. Wszyscy z wyjątkiem jednego.

Małolata.

Pola

Piotr mi o tym opowiedział. Byliśmy kochankami przez

kilka miesięcy. Pokazał mi takie sfery seksu, które
wcześniej wydawały mi się albo obrzydliwe, albo się ich
bałam lub wstydziłam. Spodobało mi się. Wprowadzało
mnie w stan transu.

Piotr mieszkał wiele lat na Zachodzie, był artystą,

obracał  się  w  bardzo  wyzwolonym  seksualnie  światku
i  uczestniczył  w  życiu  swingersów.  Wytłumaczył  mi,
że  swing  to  tzw.  wymiana  par.  Trójkąty,  czworokąty,
większe lub mniejsze grupy. Poznają się przez ogłoszenia
internetowe, spotykają na prywatkach albo w specjalnych
klubach.  Pokazał  mi  zdjęcia  takich  klubów,  jakieś  filmy
z imprez.

Mieliśmy plan, że pojedziemy do Berlina albo Pragi

i wybierzemy się do jednego z takich miejsc. Zanim to
nastąpiło, nasz związek się rozleciał.

Ale

ciekawość pozostała.

Pogrzebałam trochę w internecie i znalazłam strony,

serwisy,  fora,  anonse.  Niby  wszędzie  zaznaczano,
że swing to seks par, a nie singli, ale ja tego nie kupiłam.
Ogłosiłam  się.  Szukam  seksu  grupowego,  wyglądam  tak
i  tak,  mam  lat  tyle  i  tyle.  Precyzyjnie,  bez  owijania
w bawełnę, żeby nie było wątpliwości.

No i wszystko potoczyło się bardzo szybko. Zgłosił się

jeden facet. Zaproponował, że mnie na taką imprezę
zabierze. Ze dwa maile wymieniliśmy, raz rozmawialiśmy
przez telefon.

Parę

dni

później, wieczorem, przyjechał pod mój dom

swoim samochodem.

Zeszłam na dół, wsiadłam i pojechaliśmy.
Umierałam ze strachu. Ale im bardziej się bałam, tym

bardziej byłam podniecona. A im bardziej byłam
podniecona, tym większy był mój strach.

Bartek i Iwka

BARTEK: Było jakoś po dziesiątej, kiedy razem

z Małolatem poszliśmy do nas do domu. Uprawiał z nami
seks przez 15 godzin.

IWKA:

Ty zasnąłeś dwa razy!

B.:

No, ja się rzeczywiście parę razy zdrzemnąłem.

Budziły mnie wasze miłosne odgłosy...

I.: Miłosne! O rany, proszę cię...
B.: Miłosne, niemiłosne, grunt, że nie dało się spać.

A ja już miałem 27 lat, on miał 17...

I.: Wolę tego nie pamiętać. Gdybym miała córkę, której

przydarzyłoby  się  takie  spotkanie,  byłabym  zrozpaczona.
Bo  potem  się  okazało,  co  to  za  jeden.  Jakiś  światek
przestępczy,  handlował  w  okolicy  trawą.  Jak  nam  trochę
poopowiadał,  jakie  numery  robi  z  kolegami,  to  się  nam
odechciało  spotkań  z  nim.  Przez  następne  dni  byliśmy
w  ciężkim  strachu,  że  może  nam  się  włamać
do  mieszkania,  okraść...  Miałam  moralniaka,  ale
zaczęliśmy szukać kolejnych partnerów.

B.: Po prostu Iwce się wtedy spodobało, nie ma

co ukrywać.

Pola

Pojechaliśmy w takie miejsce, nieco odosobnione,

na peryferiach prawobrzeżnej Warszawy. Nieduża willa
ogrodzona wysokim murem.

Nie był to bynajmniej buduar pełen przytłumionych

świateł, czerwonych aksamitów i zapachów kadzidła.
Szczerze mówiąc, dość obskurnie.

W dużym salonie z aneksem kuchennym stały

postpeerelowskie  kanapy  i  fotele.  Boczne  światło
z  jakiegoś  pożal  się  Boże  kinkietu.  Początkowo  mnie  to
zmroziło,  ale  za  chwilę  ten  denny  entourage  stracił
jakiekolwiek znaczenie.

Kiedy weszliśmy, było już kilkanaście osób. Siedzieli

i gadali. Jakaś drętwa gadka szmatka o polityce.

Kim byli ci ludzie? Mijasz ich na ulicy, w sklepie, twoi

przełożeni,  podwładni,  kumple  z  biurka  obok.  Z  czasem
poznałam  ze  dwie  czy  trzy  nauczycielki,  rzemieślników,
rolników,  taksówkarzy,  jedną  wysoko  postawioną
dziewczynę z banku, masę młodych japiszonów.

Sama świadomość, że za moment będę z tymi obcymi

ludźmi uprawiała seks, doprowadzała mnie na skraj
omdlenia.

W którymś momencie ten facet, z którym przyjechałam,

wziął mnie za rękę. Wyszliśmy z salonu. Przeszliśmy
do sypialni. Niedużego pokoju, którego podłoga w całości
została przykryta materacami owiniętymi w białe
prześcieradła.

środku

pudełko

prezerwatyw.

Przyćmione światło.

Zaczęliśmy grę wstępną. Na razie tylko we dwoje.

Ale

wkrótce potem pojawił się jakiś inny facet.

Za nim kolejny.
I jeszcze jeden.
Dopiero później dowiedziałam się, że tak byli

umówieni. Byłam nowa, więc stałam się bohaterką
wieczoru. A oni skupili się na tym, żeby mnie oswoić.

Potem

pojawiły się pary.

I zaczęliśmy się wszyscy ze sobą kotłować.
To było fantastyczne przeżycie. Oni byli już

doświadczeni, więc dobrze czuli się ze sobą. A ja byłam
dla nich pociągająca, atrakcyjna. I taka się też czułam.

Pamiętam taką sytuację. Kocham się z jednym

małżeństwem. Z nim i z nią.

On leży na mnie. Ona zachęca jego, żeby się mną

zajmował, widać, że ją to podnieca. Jest bardzo aktywna.
Obok  nas  kotłują  się  dwie  czy  trzy  pary,  tak  splecione,
że  prawie  nic  nie  widać.  Kątem  oka  zauważam  trzech,
może  czterech  facetów,  którzy  ewidentnie  czekają,
aż  wokół  mnie  zrobi  się  trochę  miejsca.  Przywołuję  ich.
Mam  poczucie  kontroli  i  władzy.  Złudne  –  jak  wszystko
tutaj.  Ich  jest  czterech,  ja  jedna,  mogą  zrobić  ze  mną,
co  chcą.  Ale  paradoksalnie  w  tej  podległości  czuję,
że rządzę. Bo robię to, na co zawsze miałam ochotę.

Taka sytuacja świetnie robi na ego. Czymkolwiek to

ego jest i gdziekolwiek się znajduje.

PRZEDTE

Barte

Pierwszy raz w czworokącie wylądowałem, jak miałem

19 lat. Mój najlepszy przyjaciel, jego dziewczyna, moja
dziewczyna i ja. Wypad nad jezioro. Kąpaliśmy się nago
w jeziorze i jakoś samo wyszło. Trochę wtedy wypiliśmy,
ale nie za dużo. Nie byliśmy pijani.

Oczywiście, że mi się podobało. Potem z moją

ówczesną partnerką kontynuowaliśmy takie zabawy.
Niezbyt często. Może ze dwa razy w ciągu czterech lat się
zdarzyło.

W końcu daliśmy sobie w naszym związku całkowitą

dyspensę  na  seks  z  innymi.  Ale  dla  niej  to  było  zbyt
trudne. Odeszła, mówiła, że się zakochała. Ja nie miałem
nigdy  takich  problemów,  zawsze  umiałem  oddzielać  seks
od  uczuć.  Z  tamtego  okresu  pochodzą  moje  pierwsze
doświadczenia  w  seksie  grupowym,  ale  z  samymi
mężczyznami – jestem biseksualny.

Iwka

Kiedy poznałam Bartka, pracowałam jako sekretarka

w firmie teleinformatycznej u siebie, na Śląsku. Ogłosiłam
się na jednym z portali erotycznych. Jestem bardzo
otwartą seksualnie kobietą, zawsze taka byłam.

Miałam stałego partnera, ale zdarzały mi się skoki

w bok. To nie sprawiało, że przestawałam go kochać.
Seks to seks, miłość to miłość. Różne sprawy.

Wracając do ogłoszenia – Bartek był jednym

z pierwszych, którzy się odezwali. I tak się poznaliśmy.

Barte

Przez pół roku nie widziałem się z Iwką ani razu.

Mieliśmy  kontakt  internetowo-telefoniczny  i  na  tym
koniec. Ale  dużo  rozmawialiśmy.  Pamiętam,  jak  któregoś
dnia  opisałem  jej  w  mailu  wszystkie  moje  ekscesy
homoseksualne.

Iwka

To nas na siebie nakręcało, te internetowe zwierzenia,

choć osiem lat temu seks dwóch mężczyzn wydawał mi się
obrzydliwy. Dwóch facetów, a fe! Nie znałam żadnego
geja, nie miałam o tym zielonego pojęcia. Dziś jest
zupełnie inaczej, to nie jest żaden problem. Tak samo jak
nie jest problemem dla mnie uprawianie seksu z kobietą.

Ze wszystkim można się oswoić.

Barte

Spotkaliśmy się na peronie pierwszym dworca

w  Katowicach.  Nie  było  żadnych  fajerwerków,  żadnej
wielkiej  miłości  od  pierwszego  wejrzenia,  żadnych
uniesień.  Po  prostu  okazało  się,  że  się  lubimy.  W  łóżku
i poza nim. Wielkie emocje przyszły później.

Ale pamiętam, że nawet podczas tego pierwszego

weekendu w Katowicach dobrze się zrozumieliśmy. Przed
moim powrotem do Warszawy siedzieliśmy razem
na patio w kawiarni przy dworcu kolejowym. Obsługiwał
tam bardzo przystojny kelner.

– Ładny chłopak – powiedziałem do Iwki.
– Faktycznie, ładny – odpowiedziała i sobie trochę

razem pofantazjowaliśmy na jego temat, wyobrażaliśmy
sobie, jaki też seks z nim mógłby być.

Takie swingowanie w wyobraźni. Ale zanim Iwka

zdecydowała się na to, żeby to zrobić w rzeczywistości,
musiałem trochę poczekać.

Iwka

Pamiętam, że kiedy zamieszkaliśmy już razem

w  Warszawie,  to  mieliśmy  taki  swój  osiedlowy  sklep  –
mydło  i  powidło  tam  sprzedawali.  Obsługiwała  tam
dziewczyna,  która  podobała  się  Bartkowi.  Kiedy  razem
chodziliśmy  do  tego  sklepu,  droczyłam  się  z  nim
i  powtarzałam  mu  do  ucha:  „No  uśmiechnij  się  do  niej!
No powiedz dzień dobry. No pogadaj z nią!”. Chciałam go
zezłościć,  bo  sama  byłam  na  niego  zła  za  te  wszystkie
fantazje.

Moja niechęć do swingu? Kiedy poznałam Bartka,

byłam bardzo otwarta, zgodziłabym się na wszystko, ale
kiedy zamieszkaliśmy razem, coś się we mnie zmieniło.

Namówienie mnie do seksu grupowego zajęło Bartkowi

cztery lata. Czułam, że jeśli nie będę chciała się
zgodzić, to zacznie to robić beze mnie.

Pola

Przed swingiem miałam wielu partnerów, ale niewiele

długotrwałych związków. Nigdy nie byłam i nie chciałam
być  żoną,  nie  mam  dzieci  i  nigdy  nie  chciałam  ich  mieć.
Kiedy  zdecydowałam,  że  chcę  spróbować  swingu,  nie
żałowałam,  że  wchodzę  w  to  jako  singielka.  Wizja  seksu
grupowego  z  kimś,  kogo  kocham,  nie  pociągała  mnie.
Kojarzyła  mi  się  z  komplikacjami,  problemami,
obciążeniami. A ja chciałam być w tym wolna.

A dlaczego to zrobiłam? Bo takie miałam fantazje

erotyczne. Pewnie nie jestem w tym oryginalna, myślę,
że bardzo wielu ludzi fantazjuje na temat seksu
grupowego, ale większość tego nie realizuje.

Zawsze

czułam,

że

taki

seks

będzie

czymś

ekstremalnym,  a  ja  takich  rzeczy  szukałam.  Czegoś,
w  czym  się  można  zatracić.  Lubię  tak  tańczyć.  Lubię  tak
uprawiać  sport.  Lubię  robić  wszystko,  co  pozwala  mi
czuć, że przestaję istnieć.

Seks zawsze lubiłam, ale myślę, że niewiele o nim tak

naprawdę wiedziałam. Bo nie rozumiałam facetów ani ich
potrzeb.  Zdarzało  mi  się  udawać  orgazm.  Wielokrotnie.
Wydawało  mi  się  wtedy,  że  tak  jest  lepiej,  prościej,
że  uniknę  w  ten  sposób  niepotrzebnych  rozmów.  Ale
szczęśliwa  z  tym  nie  byłam  i  koniec  końców  dochodziło
do napięć.

Oni nie wiedzieli, o co mi chodzi, ja nie miałam

odwagi  powiedzieć.  Jak  chciałam  coś  dostać,  to  się
dąsałam,  obrażałam,  mówiłam:  „Bo  ty  zawsze”,  „Ty
nigdy”. Nie powiedziałabym: „Napraw klapę od sracza”,
tylko  czekałabym  po  królewsku,  aż  sam  naprawi.  Nie
mówiłam:  „Idź  umyj  nogi,  bo  ci  śmierdzą”,  tylko  się
żenowałam,  blokowałam.  A  już  powiedzieć:  „Poliż  mi
łechtaczkę,  ale  ruchami  okrężnymi,  bo  pionowymi  mnie
nie podnieca”, tobym w życiu nie powiedziała.

W swingu mi odpuściło.

POTE

Iwka

Po Małolacie był Piotruś. Wyhaczyłam go w klubie

Dekada. Bardzo jestem z siebie z tego powodu dumna,
bo Piotruś okazał się super, naprawdę super. Spotykamy
się po dziś dzień.

Barte

Ale Piotruś ma żonę, a żona nic nie wie. Przynajmniej

nie  wiedziała  do  momentu,  kiedy  znalazła  płyty
ze  zdjęciami.  Bo  widzisz,  Piotruś  uwiecznia  każdy  swój
kontakt erotyczny. I na tej płycie, co ją żona znalazła, były
zdjęcia.  Na  niektórych  pojawiała  się  dziewczyna,  która
była  ich  świadkiem  na  ślubie,  na  innych  jej  koleżanki,
a  na  bardzo  wielu  koledzy  Piotrusia.  Ci  sami,  z  którymi,
w  oficjalnej  wersji,  umawiał  się  na  piwo  lub  wspólne
oglądanie meczu.

Żona to wszystko obejrzała. A potem poszła

do Piotrusia z płytą w ręce, siadła przy stole, postukała
nią o blat i powiedziała: – Krzyczeć nie będę. Rozwodzić
się nie będziemy. Ale jak mi podskoczysz, to mamusia
dowie się, co jest na tej płycie.

Więc Piotruś żyje w takim świecie. Ale to

przesympatyczny człowiek.

Bartek i Iwka

I.: Żaden problem znaleźć ludzi, którzy chcą

swingować.  Problem  to  znaleźć  takich,  którzy  ci  pasują.
Tym bardziej że chodzi o to, żeby pasowali obojgu z nas.
Bartek  lubi  na  przykład  okrąglejsze  panie.  Mnie  z  kolei
nie  zależy  na  tym,  żeby  facet  był  jakoś  szczególnie
przystojny,  byleby  się  sprawdził  pod  względem,  no...
centymetrów...

B.: A ja lubię, kiedy mam o czym pogadać. Musi być

jakaś, choćby mała, iskierka, jak przy świecy zapłonowej.
Mieliśmy przez dłuższy czas układ z Michałem i Agatą,
z którymi przyjaźnimy się do tej pory. Ale ten wspólny
seks nie do końca nam wychodził...

I.: Dobrze się czuliśmy ze sobą towarzysko. Ale potem

pojawiła  się  zazdrość  z  mojej  strony.  Nie  podobało  mi
się,  że  Bartek  i  ta  dziewczyna  codziennie  do  siebie
dzwonili,  gadali.  Dla  mnie  zawsze  było  wszystko  białe
i czarne. Seks to seks, a małżeństwo to małżeństwo. A tu
nagle  jakaś  fascynacja  psychiczna  się  pojawiła.  Jakaś
niewidzialna nić.

B.: No i po roku przestaliśmy się spotykać. Ja straciłem

pracę i przestałem mieć ochotę na kontakty towarzyskie.
A

poza

tym

chcieliśmy

jeszcze

sobie

poeksperymentować z innymi parami, a im się to chyba
nie bardzo podobało, że dalej szukamy.

I.: W seksie też mieli inaczej ustawione. W grę

wchodził  tylko  seks  oralny.  Inne  formy  były  już  dla  nich
zdradą.  Wśród  swingersów  wiele  par  ma  takie  granice,
których  obie  strony  nie  przekraczają.  Znamy  parę,  dla

której zdrady nie ma, dopóki wszystko odbywa się
w prezerwatywie. A jak bez gumy – to zdrada jest.

Ustalenie tych reguł to nie jest wcale oczywista rzecz.

My też mieliśmy taki czas, że Bartek robił mi awantury,
bo całowałam się z facetami, z którymi uprawiałam seks.
Pocałunek był dla niego czymś intymnym, dla mnie nie.
Większość naszych kłótni po imprezach dotyczyła właśnie
tego. Z czasem przeszło.

B.: Co dla nas jest zdradą? Teraz? Zdrada to ukrywanie

się,  kłamstwo,  wzajemne  oszustwa.  Seks  w  wielokącie
nie  jest  zdradą.  Gdyby  Iwka  teraz  uprawiała  w  tym
budynku  seks  z  kimś  innym,  a  ja  wiedziałbym  o  tym
i siedział z tobą tutaj, to nie byłbym zdradzony.

PÓŹNIEJ

Pola

Po roku mniej więcej to zaczęło wyglądać w ten

sposób, że chodziłam do pracy, a w czasie wolnym nie
spotykałam

się

nikim,

nie

miałam

żadnych

zainteresowań, tylko się na okrągło pieprzyłam. Cały czas
wolny  zajmowały  mi  przygotowania  do  seksu  lub  seks.
Bo przygotowania też dużo czasu zabierają. Ja na przykład
muszę  sobie  zrobić  lewatywę,  jeśli  mam  ochotę  na  seks
analny,  muszę  się  ogolić  tu  i  tam,  jeśli  chcę  się
komfortowo  czuć,  muszę  się  umalować  i  odpowiednio
ubrać.

Mam parę takich strojów kupionych na takie specjalne

okazje.

Wysokie

czerwone

szpilki.

Pończochy.

Czarna

koronkowa bielizna. Gorsety. Wszystko takie seksowne,
burdelowe, kurewskie.

Ubierałam się i wychodziłam z domu. Albo ktoś

przyjeżdżał do mnie. Uprawiałam seks codziennie
i codziennie z kim innym. I tak miesiącami.

Barte

Nie jest tak, że na imprezie to każdy z każdym.

Niektórzy w ogóle nie uprawiają seksu, tylko patrzą. Inni
dobierają sobie partnerów według własnych upodobań.
Do klubu nie przychodzą sami inteligentni, dobrze ubrani,
zadbani. Zdarzają się grubi, ze słomą w butach, z brudem
za paznokciami...

Pola

Był taki jeden facet, którego omijałam szerokim łukiem,

bo  był  tak  niewiarygodnie  głupi,  że  nie  byłam  w  stanie.
I  była  też  taka  jedna  pareczka:  jacyś  tacy  poblokowani,
pochowani,  zawstydzeni.  Irytowali  mnie,  ale  nigdy  nie
miałam  z  ich  strony  żadnej  propozycji.  Ludzie  się
po prostu wyczuwają.

Bartek i Iwka

B.: Życie klubowe tak nam się spodobało, że weszliśmy

do  biznesu  jako  wspólnicy.  Klubem  kręciła  para
po  czterdziestce.  Na  co  dzień  prowadzili  duże  rodzinne
przedsiębiorstwo,  a  swingersclub  był  weekendową
imprezą,  o  której  wiedzieli  tylko  znajomi  ze  środowiska.
Tylko  ich  19-letni  syn  wiedział  i  uczestniczył
w zabawach, chociaż seksu nie uprawiał. Ale zdarzały się
takie  sytuacje,  że  rodzice  bawili  się  na  dużej  sali,  a  syn
siedział  w  kuchni  i  pomagał  rozwozić  gości,  robił
za szofera.

I.: Ale tak naprawdę jego matka też się nie bawiła, nie

chciała. Mówiła, że jest zbyt wybredna.

B.: A ja myślę, że chciała mieć męża pod kontrolą. On

sobie bzyknie na boku, ona go przypilnuje i szafa gra. Tak
czasem wśród swingersów jest. W 90 proce. przypadków
to mężczyzna dąży do takiego seksu. Czasem jedna strona
związku poświęca się dla drugiej.

Poznałem kiedyś parę z Płocka. Ona była nauczycielką

angielskiego,  on  zajmował  się  reklamą  w  rafinerii.
Wcześniej  był  zawodowym  żołnierzem,  który  jeździł
na  misje  oenzetowskie.  Tam  zaraził  się  biseksualnością.
Opowiadał,  jak  stacjonowali  w  jakiejś  Serbii  czy  gdzieś
tam.  Do  najbliższej  wsi  sto  kilometrów,  oni  totalnie
wyposzczeni,  więc  chcąc  nie  chcąc  pojawił  się
homoseksualizm, niby to zastępczy. Ale jemu się to na tyle
spodobało, że po powrocie do Polski szukali razem z żoną
mężczyzn  biseksualnych  przez  ogłoszenia  w  prasie.  Niby

to do trójkąta.

Odpowiedziałem. Zresztą nie tylko ja – połowa naszych

znajomych z nimi się spotykała. Stąd wiem, że zawsze
powtarzał się ten sam scenariusz. On chętny, ona nie.
Dlatego myślę, że była tylko lepem na facetów.

TERA

Pola

Jaki ja miałam stosunek do tych wszystkich facetów?

Taki,  że  gramy  razem  w  grę  zespołową.  Oni  są  w  jednej
drużynie, ja w drugiej, a i tak zawsze jest remis. Przyznam
szczerze  –  nie  znosiłam  tych  sytuacji,  kiedy  ktoś  był
skryty, poblokowany, nieśmiały i wymagał oswajania. Nie
lubiłam  tych,  którzy  przychodzili  sobie  popatrzeć,
bo  miałam  wrażenie,  że  biorą  za  darmo  coś,  w  co  ja
wkładam samą siebie. Nie miałam ochoty ani czasu na to,
żeby kogoś otwierać. W dupie to miałam. W dupie miałam
drugiego człowieka.

Bartek i Iwka

I.: Już mamy dosyć ogłoszeń, umawiania się na jakieś

kawki,  herbatki,  z  których  nic  nie  wynika.  Dosyć  tych
hotelowych  imprez,  tych  prywatek,  gdzie  na  15  metrach
bawi  się  dziesięć  osób.  I  do  tego  jeszcze  wszyscy  palą,
udusić się można...

B.:

Sami postanowiliśmy założyć klub. Długo

szukaliśmy takiego miejsca. Nieduża miejscowość,
peryferia Warszawy...

Pola

Nie, nie miałam nigdy moralniaka. Wobec kogo?

Z jakiego powodu?

Tak, byłam marginesem, byłam częścią małej

społeczności,

gdzieś

obrzeżach

tzw.

normy.

I  niesłychanie  mnie  to  podniecało.  Po  każdym
przekroczeniu  kolejnej  bariery  budziłam  się  radosna,
z  chęcią  do  życia,  z  rozgrzanym  ciałem,  wymyślająca
kolejne eskapady.

Teraz jest materiał do wspomnień. Bardzo je lubię,

pomagają mi w różnych sytuacjach, dają wsparcie.

Nauczyłam się wreszcie akceptować swoje ciało.

Nauczyłam się mówić, o co mi chodzi.

Bartek i Iwka

B.: Willa ma 300 metrów. Tam, gdzie kiedyś był garaż,

będzie darkroom z sufitem lustrzanym, jest już duże łóżko,
jest  sauna,  mamy  duży  ekran  z  filmami  porno.  Ostrzejsza
muzyka  dla  wielbicieli  hardcore’owych  klimatów.  Tutaj,
gdzie teraz siedzimy, jest część barowa i dancefloor. Oraz
jacuzzi  na  16  osób.  Największe,  jakie  nam  się  udało
znaleźć.

I.: Na górze bardziej romantyczny klimat. Muzyka

„love”, jak ja to mówię, dużo łóżek dla tych, którzy lubią

się poprzytulać. Oraz sling. No, taka huśtawka, na której
możesz kogoś położyć i przelecieć.

B.: Sąsiedzi? Dają nam spokój. Po miasteczku krąży

plota, że tu będzie burdel. Jakoś się nie przejmujemy,
bo to legalna działalność.

Pola

Czy

to jest niebezpieczne? Pewnie.

Istnieje ryzyko szantażu. Jeśli to jest pan dyrektor

w państwowej firmie albo pani przedszkolanka, to raczej
trudno sobie wyobrazić, żeby wieść o ich upodobaniach
pomogła w dalszej karierze.

Poza tym choroby weneryczne. Jasne, niby wszyscy

używają gum, ale to przecież nie jest stuprocentowe
zabezpieczenie. No i w niektórych sytuacjach nie
kontrolujesz samego siebie, głowę ci urywa.

Raz wzięłam ecstasy i myślałam, że zwariuję.

Połączenie seksu i dragów daje nieprawdopodobny odlot
i  od  tego  można  się  natychmiast  uzależnić.  Ja  i  bez  tego
miałam  czasem  poczucie,  że  jestem  uzależniona.  A  czy
jestem? Tego nie wiem. Ostatnią imprezę zaliczyłam jakiś
rok  temu.  Może  mam  przerwę,  jak  typowy  alkoholik,
co  miewa  przerwy  w  piciu?  Nie  wykluczam,  że  kiedyś
jeszcze do tego wrócę.

Tak, to mogło być zamiast. Zamiast innych rzeczy.

Takie silne, zagarniające całościowo przeżycia. To jest
wielka pasja, namiętność. To jest gorące. To może być

namiastką,  erzacem  wielkich  uczuć.  To  można  mieć
zamiast  wojny,  rewolucji,  zamiast  wielkiej  miłości.
I  wciąż  pozostać  bezpiecznym.  To  bezpieczniejsze  niż
wielka  miłość.  Nie  pozostawia  szansy  na  zranienie.  Nie
wymusza

odsłonięcia.

Nie

obnaża

tak

głęboko.

Uniemożliwia bliskość. Jest oddaleniem i nastawieniem
na spełnianie własnych zachcianek, własnej przyjemności.
Bardzo egoistyczna forma zabawy – chodzi o to, żeby
tobie było dobrze. Inni niech się martwią o siebie.

Bartek i Iwka

B.: Z czasem chcemy rozwinąć działalność. W drugim

budynku

powstanie

profesjonalne

studio

sadomasochistyczne.  To  dla  ludzi,  którzy  lubią  bardzo
nieprzyzwoite  rzeczy.  Wiązanie,  bicie,  kneblowanie.
Zakucie kogoś w dyby, pranie go jakimś biczem, pejczem,
deską,  polewanie  zimną  wodą,  oddawanie  na  niego
moczu, podwieszanie na haku...

I.: I może kiedyś, taką mamy nadzieję, ktoś nakręci

u nas jakiś fajny filmik...

Pola

Wszystko

może się znudzić, zapewniam cię.

Dwie sytuacje mnie zniechęciły i wygasiły moją

potrzebę  swingu.  Po  pierwsze,  ten  facet,  z  którym  po  raz
pierwszy  pojechałam  na  imprezę,  zakochał  się  we  mnie.
Nie  mam  pojęcia,  co  mu  do  głowy  strzeliło,  jak  się

w ogóle można zakochiwać w takich okolicznościach, ale
on twierdził, że mnie kocha.

Miał żonę i ta żona, rzecz jasna, niczego nie wiedziała.

Ani  o  tym,  że  się  ze  mną  spotyka,  ani  o  jego  życiu
seksualnym.  A  on  spotykał  się  ze  mną  poza  imprezami,
adorował  mnie,  chciał  się  mną  opiekować.  Sam  przestał
uczestniczyć w imprezach. Chciał się rozwieść z żoną.

Czułam się coraz bardziej osaczona. Bo nie chciałam

żadnej miłości, rozumiesz? Ten facet mnie nie
interesował. Lubiłam go, ale co z tego?

Przestało być fajnie. Wszystko, przed czym uciekałam

w  świat  swingu,  nagle  wróciło.  To,  że  ktoś  chce  mnie
mieć  na  wyłączność,  osacza  mnie,  kontroluje.  Ja  tego  nie
znoszę,  a  to  się  zawsze  dzieje  w  monogamicznych
związkach. Przynajmniej w moich. Czuję, że to już nie ja
kontroluję  swoje  życie,  tylko  –  bo  ja  wiem?  Ten  drugi
człowiek? Ta sytuacja?

Nie znoszę tego poczucia. Nie znoszę lęku przed

porzuceniem. Tylko raz mnie narzeczony zostawił, ze 20
lat temu to było. Rozpadłam się wtedy, nie wstawałam
z łóżka, nie myłam się. Skończyło się u psychiatry.

Więcej do takiej sytuacji nie dopuściłam. Nie dawałam

się już porzucać, zawsze odchodziłam pierwsza.

Mówisz, że boję się bliskości – tak, masz rację.

Zauważyłam u siebie taką rzecz: jedyny dotyk, który
znoszę i akceptuję, to dotyk seksualny. Nikomu, w żadnej
innej sytuacji, nie pozwalam się dotykać. Ani mojej

matce, ani przyjaciołom, nikomu. Chciałabym, ale nie
mogę. Wiem, że chciałbyś się teraz dowiedzieć, dlaczego
tak jest, ale ja nie mam jednej prostej odpowiedzi.
W ogóle nie wierzę, że taka istnieje.

Ale człowiek to taka wańka-wstańka, wiecznie się

kołysze z jednej strony na drugą. Bo pomimo tego, co ci tu
mówię o związkach, ja sama się zakochałam. I to jest ten
drugi powód, dla którego zrezygnowałam ze swingu.

Samo się stało. I teraz czasem myślę, że cały ten swing

był mi potrzebny po to, żeby zapomnieć o prawdziwej,
wielkiej miłości, na chwilę uwolnić się od jej
poszukiwania.

Marek

jest

totalnym

zaprzeczeniem

tego,

co reprezentuje sobą świat swingu. Znam go od wielu lat,
jest moim przyjacielem. Nie potrzebuje eksperymentów
seksualnych, a ja się już naeksperymentowałam.

Zna całą moją historię. On jest monogamiczny. I ja to

akceptuję. Czy to jest z mojej strony kompromis? Słowo
daję, że nie czuję straty. Co będzie za jakiś czas, tego
żadne z nas nie wie. Nikt tego w ogóle nie wie. Nigdy.

Mogę sobie spokojnie wyobrazić, że gdybym miała

związek z kimś, kto lubi taki seks, być może jeździlibyśmy
na imprezy razem. Ale wydaje mi się znamienne,
że znalazłam partnera spoza swingerskiego środowiska.

Pary swingersów? Mogę sobie jedynie wyobrazić,

że przeżywają razem coś ważnego. Może w ten sposób
bronią się przed światem zewnętrznym? Taka wspólna

tajemnica, której nie powiesz ani rodzicom, ani
przyjaciołom, ani kolegom z pracy. To może czasem
spajać.

Może też chronić przed cierpieniem, jakie przynosi

zdrada,  przynajmniej  poniekąd.  Kiedy  w  ramach
kontraktu, umowy patrzysz na kogoś, kogo kochasz, jak się
pieprzy  z  kimś  innym,  to  uniemożliwiasz  prawdziwą
zdradę.  To  jest  ucieczka  od  zdrady.  Ucieczka  do  przodu.
Prostsza

niż

ciągły

strach

przed

opuszczeniem

i kłamstwem.

Ale nie bądź też taki serio, kiedy o to pytasz. To, że dla

ciebie  seks  jest  serio,  nie  oznacza  jeszcze,  że  taki  musi
być  dla  wszystkich.  Czasem  to  też  zabawa.  Patrzyłam
na  tych  ludzi,  z  którymi  się  wcześniej  pieprzyłam,  jak
potem  łażą  po  mieszkaniach  i  hotelach  nago.  Ten  się
zmęczył,  tamten  chce  się  napić  wody.  Gadają.
O dzieciach, szkole, interesach. Ten coś produkuje, tamten
sprzedaje. A czym wracacie do domu? A podwieźć was?
Ktoś remontuje kuchnie, ktoś ma fajną ekipę do polecenia.

Jak w każdym innym klubie zainteresowań.

===bV9nUGFX

Antropologia płatnego seksu

MARTA SZAREJKO

Już 40 tys. mężczyzn ujawniło, czego szuka

u prostytutek.

Forumowicze posługują się bardzo prostym schematem

– oceniają lokal, ciało prostytutki, stosunek oralny,
klasyczny i analny w skali od 1 do 10. Społeczność
użytkowników nazywają Wersalem, a prostytutki divami.

Regulamin

Forum jest instytucją prywatną. Albo akceptujesz

obowiązujące  tu  zasady,  albo  żegnamy  –  informują
moderatorzy.  Każdy  może  tu  wejść,  zdobyć  informacje,
wkleić  swoje  oceny,  obejrzeć  zdjęcia,  podzielić  się
wrażeniami,  a  także  umówić  się  z  innymi  użytkownikami
na wspólną wizytę u prostytutki.

Im więcej zamieszczonych postów, tym wyższy stopień

wtajemniczenia. Największym powodzeniem cieszy się
dział

„strefa

niskobudżetowa”

(obejmująca

opisy

najtańszych  prostytutek),  „drogówka”  oraz  „Milf”  (opisy
najstarszych  prostytutek).  W  innych  kategoriach  można
znaleźć  oceny  prostytutek  nieletnich  lub  ciężarnych.  Jest
także specjalny dział dla prostytutek, które chcą zamieścić
informacje o swoich klientach. Nie jest jednak nadmiernie

popularny.

Nad wypowiedziami użytkowników czuwa „Wielka

Inkwizycja”

składająca

się

moderatorów

i administratorów forum. Natomiast nad poprawnością jej
działania – „Rada Najwyższa”.

Jej decyzjom podlega niemal 40 tys. mężczyzn.

Klient nr 1

Jak na kurewskie standardy jej uroda plasuje się dość

wysoko.  Wprawdzie  rzadkie  włosy  z  odrostami  nieco  ją
szpecą,  ale  za  twarz  mogę  jej  z  czystym  sumieniem
wystawić  7/10.  Figura  bez  zarzutu.  Piersi  rozmiaru  B,
ładne  i  zadbane.  Panienka  wyglądała  na  lekko  speszoną,
co  jednak  mi  się  podobało,  niestety,  nie  pozwalała
na  całowanie  twarzy.  Wprawdzie  nie  skończyłem  po  30
minutach, ale to już zasługa mojej oziębłości.

Od wejścia do wyjścia (wliczając rozmowę, prysznic

i wszystko inne) spędziłem z nią półtorej godziny. Diva
nie należy do spoglądających na zegarek co pięć minut.

Przyjmuje całkiem prywatnie.
Cena: 150 zł.
Lokal 8/10. Jest w dobrym stanie, ładne, czyste, duże,

wygodne  łóżko.  Choć  ocenę  psuje  słabej  jakości  radio
i  brak  telewizora.  Łazienka  duża  i  przestronna.  Brak
kabiny  prysznicowej,  jest  wanna.  Minusem  jest  to,  że  nie
ma  wieszaków,  na  których  można  powiesić  ubrania
(na  szczęście  jest  pralka,  na  niej  można  wszystko

zostawić). Ręczniki duże i czyste. Duży wybór płynów
do kąpieli.

Uroda 7/10. Diva jest bardzo ładna i zgrabna,

zaokrąglona tam, gdzie trzeba. Zresztą sami zobaczcie
zdjęcia, podsyłam linki.

Oral 6/10. Poprawny, trochę płytki, bez okolic.

Delikatny, w jednym tempie. Przeżyłem już lepsze,
przeżyłem też gorsze.

Klasyka 8/10. Wyśmienite wrażenia wzrokowe,

spostrzegłem dużą ruchliwość jeździecką. Postękiwanie
nawet nieźle grane, ale kompletnie nie pasowało
do całokształtu.

Atmosfera 8/10. Oceniam dość wysoko. Diva jest

ładna, miła. Podczas spotkania nie przeszkadzały żadne
telefony. Na pewno jeszcze ją odwiedzę.

Klient nr 2

To moja pierwsza warszawska przygoda. Umówiłem

się  z  nią  telefonicznie  w  słynnym  już  wieżowcu  przy  ul.
Ł.  Między  12  a  16  łatwo  tam  zaparkować.  Cieć  nie  jest
zainteresowany  wchodzącymi.  Wpisuję  kod,  jadę  windą
na  górę,  człowiek  czuje  się  tam  jak  w  labiryncie  drzwi
i  korytarzy,  ktoś,  kto  to  projektował,  musiał  być  nieźle
pokręcony.  Drzwi  otwiera  niewysoka  lala  z  długimi,
ciemnymi,  farbowanymi  włosami,  ubrana  w  jakiś
peniuarek. Rzut oka na mieszkanie – czysto, nowocześnie,
coś  w  rodzaju  kawalerki,  żeby  nie  powiedzieć:

garsoniery.  Dziewczyna  wykąpana,  pachnąca,  żadnej  gry
na zwłokę. Akcja zaczyna się niespiesznie na jasnej sofie.
K.  nawet  na  moment  nie  przestaje  mnie  głaskać
i przytulać, co jej się bardzo chwali. Rozpoczynamy akcję
od  tyłu.  K.  ma  bardzo  zgrabne  i  proporcjonalne  ciałko,
mimo iż bardzo małe. Zaproponowała wspólną kąpiel, ale
nie skorzystałem.

Lokal 10/10. Absolutna dyskrecja, bez fauny i flory.

Łóżko  duże  i  nowoczesne,  ale  niezbyt  wygodny  materac
i  jakaś  taka  rozchwiana  konstrukcja.  Łazienka  –  duża
wanna  (chyba  mogło  być  fajnie),  ręczniki,  mydło
w płynie, bez zastrzeżeń.

Uroda 7/10.
Oral 9/10.
Klasyk 8/10.
Anal – nie próbowałem.
Atmosfera 8/10. Mały minus za prostą gadkę, zbyt dużo

komentarzy o klientach, akcent i powtarzane „no nie?”.

Cena: 120 zł. Stosunek ceny do otrzymanej satysfakcji

według mnie 10/10.

Klient nr 3

Z samym umówieniem nie było problemu. Przez telefon

poprosiłem, żeby założyła pończoszki, a ona tego nie
zrobiła. Kasa przed. Cena: 100 zł (francuz, 69, klasyka nie
oferuje). Dziewczyna przeciętnej urody, ale całkiem miła,
w piątym miesiącu ciąży.

Ogólnie rzecz biorąc, już do niej nie wrócę.

Odwiedziłem ją, bo miałem akurat ochotę na ciężarną.

Klient nr 4

Mieszkanie – jakieś 18 metrów, ciasno, duszno, bez

cudów  i  blichtru.  Jeden  pokój  z  wnęką  kuchenną
przedzielony  ścianką.  Osoby  mierzące  powyżej  dwóch
metrów  wzrostu  nie  zmieszczą  się  nie  tylko  na  łóżku,  ale
też w tymże pokoju, ponieważ tyle on ma długości.

Pościel nie pierwszej świeżości, ale i nie brudna.
Nieistotne, do rzeczy.
Widać wyraźnie, że ta pani będzie miała problem

za  parę  lat  z  powodu  zaczynającego  się  tu  i  ówdzie
bielactwa  bądź  też  zjarała  się  w  solarium  i  skóra
nierówno  jej  pozłaziła  (choć  obstawiam  to  pierwsze).
Kontakt  werbalny  ograniczony  –  po  pierwsze,  intelektem
owej,  a  po  drugie  piwskiem,  które,  siedząc  tam,
najwyraźniej bezustannie żłopie.

Łazienka czysta, ręcznik jak zwykle gabarytów

niewielkich, prany chyba w samej wodzie, bo zapachu
środków piorących nie wykazywał.

Po przejściu do łóżka panna kładzie się na boku i się

gapi.  Na  mnie.  I  nic.  Leży,  jakby  wpadła  w  katatonię.
Jedyne  doznania,  jakie  pamiętam,  to  przeraźliwy  smród
piwska  z  jej,  pardon,  gęby.  Ponieważ  nie  jest  zbyt
szczupła,  ale  raczej  zaokrąglona,  to  sytuacja  mimo  moich
gabarytów przypominała próbę uduszenia wieloryba przez

morświna.

Nigdy w życiu nie komentowałem ani nie oceniałem

spotkanych kobiet, ale w tym przypadku musiałem
po prostu zasugerować zmianę zawodu. Nie zrozumiała.

Uiściłem 300 zł za maksymalnie siedem minut pobytu

tam. W odróżnieniu ode mnie ona kompletnie nie
wywiązała się z umowy.

Nie polecam.
PS Rozmawiała przy mnie z kolejnym klientem, że jest

wolna, i zachęcała, żeby przyszedł. Gość czekał pod
klatką, aż skończymy. Na jego telefon odpowiadała,
że dopiero przyszła i musi się przygotować.

Skandal.

Klient nr 5

Na wstępie wyjaśniam Szanownemu Towarzystwu,

że  nie  będzie  tu  ocen  w  niektórych  dyscyplinach,
ponieważ nie były uprawiane. Z uwagi na wiek starczy nie
mogę  już  wykonywać  owych  niegodnych  filozofa,
a  niezbędnych  ruchów  z  taką  intensywnością  jak  niegdyś.
Pozostaje  oczywiście  francuz,  ale  w  moim  przypadku
warunkiem  powodzenia  tej  zabawy  jest  nieco  bliższe
poznanie  się.  Jestem  okrutnie  staromodny.  Postanowiłem
więc poprzestać na miłych pieszczotach i dobrym masażu,
bo  uważam,  że  dobrze  wykonany  handjob  daje  dużo
satysfakcji.

To tyle tytułem wstępu.

Gdy za pierwszym razem otworzyły się przede mną

drzwi  tego  przybytku,  zostałem  dość  stanowczo
wciągnięty, a następnie przepędzony przez kuchnię, nawet
nie  wiem  przez  kogo.  Wprawiło  mnie  to  jednak  w  dobry
humor,  o  dziwo.  Kątem  oka  ujrzałem  dość  obfitych
kształtów  jejmość  zabawiającą  się  przy  komputerze
układaniem  pasjansa.  Zaraz  też  znalazłem  się  w  pokoju
za kuchnią, pomarańczowym czy też żółtym, z zasuwanymi
drzwiami.  Ponad  połowę  jego  powierzchni  wypełniało
przestronne  łoże,  światło  łagodne,  ale  nie  przyćmione,
pozwalające dobrze widzieć, a nawet czytać, bo – bardzo
rozsądnie  –  na  widocznym  miejscu  znajdował  się  cennik
precyzyjnie  określający,  co  się  należy  za  jaką  usługę.
Aranżację tego wnętrza oceniam na 8.

Po chwili pojawiły się dziewczyny z pytaniem, czego

też  bym  sobie  życzył.  Wysoka  i  bardzo  szczupła
rudowłosa  O.  w  siatkowych  pończochach  nie  jest  może
pięknością,  ale  ma  miłą  twarz  zdradzającą  poczucie
humoru.  Wydaje  mi  się,  że  ma  wschodni  akcent.  Biust  –
mała dwójka. Ciemna karnacja. Za wygląd 7.

M. – blondynka z pasemkami. Zgrabna, ciało pełniejsze

niż O., jasna karnacja, biust 3, sympatyczny pyszczek,
obejście miłe i ciepłe.

Po uiszczeniu opłaty zostałem wysłany do łazienki

(natrysk, ręczniki dla klientów, dość ciasno, zwłaszcza
że trzeba na powrót wskakiwać w łachy, bo droga
do łazienki wiedzie przez kuchnię i korytarz).

Umiejętności obu pań raczej skromne (3/10).

Najwyraźniej moje nietypowe zachcianki zbiły obie panie
z tropu.

W sumie duży plus za przyjacielską, ciepłą atmosferę,

minus za natychmiastowe przystąpienie do porządków
i pozostawienie mnie samego. Ogólne wrażenie
pozytywne, 7.

Trzęsienia ziemi jednak nie było.

Klient nr 6

Nie pojechałem tam po to, żeby być traktowanym jak

sułtan w istambulskim haremie, tylko po to, żeby się
wcielić w rolę, że się tak wyrażę, rzeźnika, który bez
pardonu

eksploatuje

burdelowe

mięso

armatnie.

Przychodząc z takim nastawieniem, można wyjść
z uśmiechem na twarzy. W przeciwnym razie wychodzi się
z poczuciem, że to klienta wyruchano.

To tylko moja skromna rada, którą być może ktoś sobie

weźmie do serca. Oczywiście zawsze można ją odrzucić,
ale nie radzę.

Tak czy inaczej wybrałem E. Twarz nawet ładna, choć

raczej tępa – oczy E. przybierają wyraz tęsknoty
za inteligencją, zwłaszcza gdy próbuje zastanowić się nad
czymś, chociażby najbardziej trywialną sprawą. Kolejna
wada to jej peruka. Niestety, lubię czuć zapach kobiecych
włosów.

Summa summarum powłoka zewnętrzna jest jak

najbardziej na zadowalającym poziomie, przynajmniej
na tle warszawskiej podaży.

Reszty nie komentuję. To istny dramat.

Klient nr 7

Byłem ostatnio na ul. Rz. – 100 zł, standard.
Lokal na poziomie, czyściutko, miłe panie, szefowa też

niczego

sobie.

Nie

panów

bezkarkowców,

przynajmniej ich nie widać.

Miałem, niestety, mały wybór, bo dwóch Anglików

przede  mną  zwinęło  dwie  gołąbeczki.  Zostały  tylko  dwie
dziewczyny (ale za to jakie) – perełki dosłownie. Oliwia
–  cudeńko.  Niska,  krótkie  włosy,  małe  piersi,  ale
ciekawie  się  prezentowała  w  staniku.  Najciekawsze  jest
w  tej  dziewczynie  to,  że  nie  wygląda  jak  pani
do  towarzystwa,  tylko  jak  zwykła  studentka.  Jest  w  niej
coś  bardzo  naturalnego.  I  Edyta  –  po  prostu  miód.
Kochałem  się  z  nią  ponad  godzinę.  Ciemne  włosy,
superbiodra,  duża  pupa  i  jej  największy  atut  –  biust.
Twarz  –  rewelacja.  Delikatnie  jęczy  i  widać,  że  lubi  to,
co  robi.  Ma  duże  poczucie  humoru  (można  z  nią  konie
kraść,  równa  dziewczyna).  Nie  pozwoli,  żebyś  wyszedł
niezadowolony.

Nie mogłem się zdecydować, wziąłem obie.
Polecam.

Klient nr 8

Byłem w O. kilka razy i myślę, że nie ma sensu

opisywanie konkretnych dziewczyn (których zresztą nie
pamiętam), bo rotacja jest naprawdę spora.

Istotne jest to, że:
a) lokal jest mało dyskretny (zanim misiek wartownik

otworzy, trzeba stać przy drzwiach, a patrzy na ciebie cały
przystanek tramwajowy i ludzie z przejeżdżających
tramwajów – ja tego nie lubię);

b) w środku syf – dziurawe koce, zapach petów

i taniego dezodorantu, w łazienkach na dole nie ma ciepłej
wody (sic!);

c) szansa trafienia fajnej, naprawdę młodej i ładnej

panny jest raczej duża;

d) ceny standardowo niskie, czyli 100 zł/godz.
Polecam tym, którzy są w stanie znieść klimat syfu,

szukają młodych dziewczyn zza wschodniej granicy i mają
czas odwiedzić ten przybytek najlepiej popołudniową
porą.

Klient nr 9

Drzwi otworzyła mi panienka bardzo wesoła, takiej

sobie  urody.  Zachowanie  świadczyło,  jakby  była  z  lekka
po używkach miękkich. Cała chata dosyć obszerna, ale nie
w  tym  rzecz.  Na  dole  pokój  do  oblukania  panienek,
oczywiście  przyciemniony,  w  rogu  tradycyjnie  rurka
do tańca, na niej wyginająca się laska. Na kanapie dwóch
ciemnych typków (na pewno nie klienci).

Myślę sobie, tragedii nie ma, walnę jeszcze lufę

w  skroń  i  jakoś  to  przejdzie,  pytam,  ile  kosztuje  50  g
wódki,  a  ona  mi  na  to,  że  50  zł.  Oż  w  mordę  mać,  se
myślę,  20  zł  już  płaciłem  kiedyś,  ale  żeby  50  –  nigdy.
Od  razu  dymać  mi  się  odechciało,  więc  spokojnie
wstałem i wyszedłem jak najszybciej.

Klient nr 10

Doszedłem do wniosku, że mężczyzna ponad podwójnie

pełnoletni  powinien  już  dyskretnie  dbać  o  zdrowie
i  urodę.  Zainwestowałem  więc  w  quasi-masaż.  Było
późne  sobotnie  popołudnie.  Pierwsze  piętro,  chwila
zastanowienia, czy czekać na windę, jednak nie, forsowny
marsz  schodami  na  piętro,  trzy  minuty  odpoczynku
na  korytarzu,  dzwonek  i  jestem  w  środku.  Zza  drzwi
wyłoniła  się  masażystka  ubrana  w  krótką,  obcisłą
spódniczkę  i  coś  na  górze  –  wszystko  w  ciapki.
Zasugerowała, żebym pozbył się obuwia, ale ja jakoś nie
mogę  się  przyzwyczaić  do  takich  arabskich  zwyczajów
i  wkroczyłem  do  pokoju  w  całym  rynsztunku,  także
w czystych butach.

Mieszkanie czyste. Pokój dość duży, w rogu po lewej

stronie od wejścia coś jakby stół do masażu, a bliżej okna
kremowa kanapa, nierozkładana, z niebiańskim obiciem
(znaczy ze skaju).

Pani Teresa, bo tak chyba miała na imię, to zgrabna,

szczupła, ale nie anorektyczna kobieta o wzroście 165 cm.

Biust  śladowy,  ale  jak  się  okazało,  z  żywo  reagującymi
sutkami.  Włosy  farbowane,  jasne,  kolor  nijaki,  twarz
trudno  mi  opisać.  Trochę  nieświeża,  ziemista  cera.  Ręce
zdradzają,  że  ma  więcej  niż  deklarowane  42  lata.
Po autokorekcie okazało się, że pani ma lat 47 i jak na ten
wiek naprawdę dobrą figurę.

Złapałem już nieco oddech po marszu na piętro, więc

pytam, jak z masażem. Pani T. zakłopotana pyta, czy mi się
podoba i czy zostaję. Potem okazało się, że uznała, że jest
dla mnie zbyt mało atrakcyjna. Potwierdziła też moje
przypuszczenia, że masować nie potrafi, ale się stara.

Klient nr 11

Powiedziała, że ma 18 lat, ale jak na mój gust ma mniej

(o dowód nie prosiłem). Mieszka z rodzicami, więc
spotkanie u niej nie jest możliwe. A teraz konkrety. Panna
ma 172 cm wzrostu, 70 kg, włosy długie (ciemny blond).
Podobno zbiera na wakacje. Chciała 80 zł za godzinkę,
ale jak jej zaproponowałem 60, to też się zgodziła.

Zaangażowanie niewielkie, ale na szczęście wszystkie

zachcianki spełnia od razu.

Klient nr 12

Jest czysta i pachnąca. Stara się porozmawiać przed

seksem, żeby zawiązała się mała więź. Jest to imponujący
poziom dyskusji i nie należy się obawiać, że rozmowa
służy skracaniu czynności seksualnych, raczej intensywnie

podkreśla  jej  kobiecą  naturę.  Spytałem  ją,  czemu  pracuje
tylko  w  weekendy,  przecież  przy  takiej  jakości  usług
mogłaby zarabiać dużo więcej. W odpowiedzi strzeliła mi
mowę,  że  ona  myśli  już  o  emeryturze  i  chce  zachować
ciągłość  kariery  w  CV,  dlatego  nie  chce  rezygnować
z pracy.

Byłem pod wrażeniem.
Cena: 80 zł/godz.

Klient nr 13

Stawka za wieczór: 1400 zł.
Wiek: 28 lat.
Wzrost: 164 cm.
Włosy: ciemny blond, delikatnie kręcone (długość

do zapięcia biustonosza).

Kolor oczu: zielone (duże i wyraziste).
Sylwetka: szczupła i smukła.
Biust: 2.
Wykształcenie: wyższe magisterskie.
Godzina 16.30, otrzymuję telefon, że czeka na mnie tam

i tam. Pojechałem, a mym oczom ukazał się rzadki taki typ
urody, chyba że w pismach z modelkami. Chwila
rozmowy w samochodzie, propozycja południowej kuchni
oraz szczerej rozmowy spotkała się z aprobatą.

Pojechaliśmy.
Kolacja – wyśmienita, zawsze lubiłem pieszczoty

podniebienia. Po wypiciu kilku lampek wina język damy

zaczął  się  rozwiązywać,  zaś  sama  rozmowa  przybrała
konstruktywną  i  rzeczową  formę.  Przerwana  telefonem,
kiedy to owa dama wykazała się perfekcyjną znajomością
języka  włoskiego  (klient  zapraszał  ją  na  weekend
do  Wenecji).  Dobiegała  godzina  21,  poprosiłem
o  rachunek  i  wyszliśmy.  Dama  zapytała,  czy  mógłbym  ją
dostarczyć do domu z uwagi na jej lekko wstawiony stan.
Zgodziłem  się.  Mieszkanie  –  dwa  pokoje,  nowoczesna
kuchnia,  łazienka  duża  i  czysta  (jak  można  mieć  tak
ogromną  ilość  perfum  i  kosmetyków?),  czyściutkie,
urządzone ze smakiem, w stylu Ikea.

Dama zrobiła herbatkę waniliową, chwila rozmowy,

podczas której dowiedziałem się, że jestem pierwszym
(obcym) facetem w jej mieszkaniu. Zazwyczaj wieczory
i noce spędza w hotelach.

O tym, co było potem, nie będę się rozpisywał. Było

zbyt namiętnie i romantycznie.

Pozwolę sobie na oceny zgodnie z szablonem przyjętym

na forum.

Pocałunki: 8/10 (rewelacyjnie miękkie i duże usta).
Seks oralny: 8/10 (mogłaby delikatniej, ale każdy ma

swoje zdanie na ten temat).

Seks klasyczny: 8/10 (niesamowicie aktywna, uwielbia

pozycję siedzącą).

Dodatki:

włoskie

sandałki

paseczki

(10-

centymetrowe szpilki), koronkowe stringi itd. Moje gusta
„Fetish” zaspokojone w 98 proc. Ona też chyba uwielbia

się przebierać. 9/10.

Koszty: posiłek z napiwkiem ok. 400 zł +

wynagrodzenie dla damy.

Ogólna ocena: 8,8/10.
Na koniec pozostaje mi zadać sobie pytanie: czym owa

pani różni się od innych (oczywiście poza ceną)?
Odpowiedzi na razie nie znam, ale wiem jedno – ta diva
na pewno była warta poniesionych kosztów.

Teraz już wiesz dlaczego. I po co

K. (43 lata, stomatolog, żonaty, ma dwójkę dzieci,

od roku jest użytkownikiem forum, na wizyty u prostytutek
wydaje ok. 1000 zł miesięcznie).

– No więc tak. Chodzi o to, że znam się na czymś i to

lubię,  to  moje  hobby.  Faceci  lubią  mieć  hobby.  Tak  jak
wędkarze opisują łowiska, a hodowcy gołębi pocztowych
gołębie,  tak  ja  opisuję  divy.  Tu  można  złapać  rybę
i  polecam,  a  tu  nie  można  i  nie  polecam. A  to,  że  jest  to
sprawa większa niż ryba, to opisuję ją dokładniej. Nie ma
w tym żadnej filozofii.

M. (28 lat, grafik, od kilku miesięcy jest użytkownikiem

forum. Wydaje ok. 600 zł miesięcznie na wizyty
w agencjach towarzyskich).

– Ja się czuję trochę jak kolekcjoner wrażeń, pewnie

większość tak ma, tylko o tym nie myśli. Każdy by chciał
osiągnąć wreszcie 10/10 we wszystkich kategoriach za jak
najmniejszą cenę, ale nawet jak ktoś to osiągnie, to i tak

się nie przyzna, bo ktoś inny pójdzie i napisze, że to
ledwie 6/10 i że tamten to jednak za wiele w tym życiu nie
doświadczył.

A jak kolekcjonować seks, w dodatku nielegalny? Nie

tylko  na  forum  ocenia  się  kobiety  punktami.  Opis,
punktowanie,  wszystko  jest  tu  uporządkowane  i  zapisane,
nie ginie, ktoś inny może z tego skorzystać. W ten sposób
można  też  przedłużyć  sobie  w  głowie  wizytę  w  lokalu
albo wybić ją z głowy komuś innemu.

W. (34 lata, kierowca, ma żonę, dziecko, od prawie

dwóch lat dzieli się swoimi doświadczeniami na forum.
Wydaje ok. 300 zł miesięcznie na wizyty u prostytutek).

– Dla mnie ważne są informacje. Jeśli to jest usługa, to

muszę mieć dane, żeby podjąć decyzję, i tyle.

A. (37 lat, pracuje w agencji reklamowej, ma żonę, nie

ma dzieci, jest użytkownikiem forum od kilku miesięcy,
na wizyty w lokalach wydaje ok. 800 zł miesięcznie).

–

Panowie

lubią

wtajemniczenie.

takie

chłopakowate  trochę,  ale  ważne,  żeby  przynależeć
do czegoś, do jakiegoś klubu, bractwa, tajnej grupy. Żeby
żona,  znajomi,  rodzina  nigdy  się  o  tym  nie  dowiedzieli.
Stąd  wszystkie  stopnie  wtajemniczenia,  nicki,  hasła,
rejestracje.  Przez  nie  możesz  chwalić  się  swoimi
posiadłościami.  A  to,  że  napiszesz  o  tym  szczegółowo,
tylko  uwiarygodni  twoją  pozycję.  Teraz  już  wiesz,
dlaczego i po co.

===bV9nUGFX

Rozmowy o pożądaniu

ADAM SZARY

W seminarium ojciec duchowny mówił nam, że lepiej,
byśmy rozbili się na pierwszym lepszym drzewie, niż
dojechali na spotkanie z kochanką.

Ksiądz Paweł Trzaska klęczy gorliwie w pierwszej

ławie. Patrzy w ołtarz, ale nie widzi tam Chrystusa, tylko
oczyma wyobraźni zerka na Jolę. Ubrana w bluzkę luźną,
spódnicę  nad  kolano,  szpilki  fioletowe.  Odpędza  myśl
o  dziewczynie,  sięga  po  Biblię  i  szuka  hymnu
o wyzwoleniu Izraelitów spod jarzma faraona. Pochylony
nad  biblijnym  tekstem  myśli  o  chłoście,  jaką  żołnierze
zgotowali  Narodowi  Wybranemu;  chłosta  rozrywająca
skórę  i  żebra,  chłosta  spinająca  nerwy  we  wszystkich
członkach ciała.

Czyta: „Będę śpiewał ku czci Jahwe, który wspaniale

swą potęgę okazał, gdy konia i jeźdźca jego pogrążył
w morzu. Jahwe jest moją mocą i źródłem męstwa! Jemu
zawdzięczam moje ocalenie”.

– Powiedziałeś mi kiedyś, że niedługo po święceniach

założyłeś „Porno zeszyt” i trzymasz go w szafce z Pismem
Świętym.

– To nie jest „Porno zeszyt”, ale „Zeszyt goryczy”.
– Więc po co ci „Zeszyt goryczy”?
– Obnażam się tam do rosołu, to znaczy piszę

o  wyrzutach  sumienia,  które  mnie  dręczą  po  tym,  kiedy
dokonam samogwałtu. Piszę o kamieniu, który uciska mnie
w piersiach, gdy zasypiam zaraz po i gdy budzę się rano.
Piszę  po  to,  abym  wtedy,  kiedy  mnie  kusi,  przypomniał
sobie  o  goryczy,  którą  czuję  po  fakcie.  Dzięki  temu
od  dwóch  lat  mam  spokój,  co  nie  znaczy,  że  nie  mam
ochoty.  Średnio  co  miesiąc  wyciągam  zeszyt  z  szafki
i czytam na głos. Tak, na głos. Żeby trafiło, gdzie trzeba.
Ale  nie  jest  tak,  że  raz  na  zawsze  masz  spokój
z  samogwałtem.  Owszem,  zdarzyło  się  i  tak,  że  pół  roku
nie

miałem

poważniejszych

problemów.

Tylko

że po takim okresie chce się ze zdwojoną siłą. Powiem
brzydko, a ty to wygładź: przychodzą czasami takie dni,
że nasienie wylewa się uszami.

– I wtedy zatykasz uszy „Zeszytem goryczy”.
– Między innymi.
– Jak wygląda zeszyt?
– Zwyczajny – twarda oprawa, z czerwonym porsche.

Na  60  stron  zapisanych  15  i  mam  nadzieję,  że  reszta
pozostanie  czysta.  Choć  już  wiem,  że  życie  nie  jest  białą
kartką,  ale  układa  się  w  kratkę.  A  zeszyt  naprawdę  mi
pomaga,  kiedy  mnie  najdzie.  Niewiele  trzeba.  Wystarczy
reklama  szamponu  do  włosów;  piękne  kobiece  kształty,
mokre  włosy  opadające  na  plecy.  Albo  reklama  wody

mineralnej. Wiesz, ta, w której występuje kobieta
na motocyklu i w obcisłej skórze. Widzę taką przez cały
dzień i zasypiam z nią. Wróci, choćbyś ją zwalił. Z łóżka.

– Czerwienisz się.
– Słowa są niebezpieczne. Powiesz w gimnazjum:

„Członek  grupy  wyznaniowej”,  to  chłopaki  pękają
ze śmiechu. Powiesz: „Zwalił”, to jakiś dziennikarz mówi
ci,  że  się  czerwienisz.  Powiesz  na  kazaniu:  „Bracia
i  siostry,  współżyjcie  ze  sobą  w  dobie  kryzysu”,
i marzysz, żeby zatrzęsła się ziemia.

Trzeba dzisiaj uważać na to, co się mówi, bo nie ma

jednoznaczności. Wieloznaczność jest niebezpieczna dla
księdza, zwłaszcza w kontaktach z kobietami. One łatwiej
wyłapują słowa, czasami wyrwane z kontekstu. Powiesz
„a”, ona słyszy „b”. Dlatego najbezpieczniej być gburem.

Podszepty

Ksiądz Piotr Szostak, wysportowany 35-latek, nie lubi,

kiedy  opadają  liście  w  ogrodzie  przy  plebanii.
W  październiku  i  listopadzie  czuje  się  bardziej  samotny
niż w lipcu i sierpniu. Jesienią ślęczy przed komputerem,
pisze  maile,  czyta  newsy,  widzi  link  „Przyjemny  seks
z puszystymi”, idzie dalej, piszą o kłopotach Grecji, idzie
dalej i znowu „Poznaj tajemnicę Kamasutry”. Ucieka, ale
znów  obija  się  o  „Przyjemny  seks  z  puszystymi”.
Wchodzi. Szepcze: „Boże, pomóż mi wyłączyć komputer”.
Cudem  wyłącza,  najwyższą  siłą  woli.  Idzie  do  łazienki,

by wziąć kąpiel. Ma do wyboru wannę lub prysznic.
Świadom kłopotów odkręca kurek i zalewa wannę prawie
do pełna, tak że kiedy do niej wchodzi, woda wylewa się
przez odpływ bezpieczeństwa. Ale nie czuje się
bezpiecznie. Myśli biegną w zakazaną stronę.

– Jak je zatrzymujesz? Zatrzymujesz?
– Po prostu. W tych dniach nie przesiaduję w wannie.

Wymaga to niemałej determinacji, ale wiem, o co walczę.
Czystość dla mnie jest tym, co chciałbym dać Bogu, kiedy
wpuści mnie do siebie. Bo kiedy idę do babci
na imieniny, kupuję jej herbatę. Kiedy pójdę na spotkanie
z Bogiem, chcę Mu dać czystość.

– Nie myślałeś, żeby dać Bogu coś innego, na przykład

posłuszeństwo biskupowi?

– Być posłusznym biskupowi to wcale nie jest trudne

zadanie  i  nie  sądzę,  żeby  Bóg  odbierał  to  jako  heroizm.
Trudniej  zmagać  się  z  sobą  samym  niż  z  wolą  biskupa.
Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, że jestem posłuszny
biskupowi,  a  przy  okazji  uprawiam  bogate  życie
seksualne.

Ale i tak nie wiem, czy jestem czysty, bo jako

mężczyznę dopadają mnie myśli nieczyste.

Wiem natomiast, że nie popełniłem samogwałtu

od czwartej klasy LO, nigdy nie spałem z dziewczyną.

Wiem też, że jako księdza dopadają mnie większe

pokusy niż w liceum czy seminarium.

W liceum byłem w Ruchu Światło-Życie i tam

poznałem  młodych  ludzi,  którzy  żyli  w  czystości.  Naszą
siłą była wspólnota ludzi podobnie myślących. Wydawało
mi się wtedy, że mój popęd seksualny raz na zawsze został
uśpiony.  Dlatego  zdziwiłem  się,  kiedy  przed  przyjęciem
do wyższego seminarium duchownego lekarz seminaryjny
zaglądał  mi  w  majtki.  Starsi  koledzy  mówili,  że  chodzi
o to, czy wszystko mam na swoim miejscu, bo jeśli byłoby
inaczej,  to  moje  kapłaństwo  będzie  pozbawione  ofiary.
Przełożeni  nie  tłumaczyli  nam,  dlaczego  zaglądał  w  te
majtki. Nie wiem, może o tym nie wiedzieli.

Przez sześć lat życia w seminarium nie miałem

problemów  z  czystością.  Człowiek  jest  wtedy  pełen
ideałów,  święci  są  dla  niego  wzorem  do  naśladowania.
Koledzy  myślą  nie  o  wikariacie,  ale  o  biskupstwie,
najlepiej  zakończonym  męczeństwem.  Jazda  zaczyna  się
dopiero  po  seminarium.  Mówi  się  wśród  księży,
że do piątego roku po święceniach ksiądz jeździ na diable,
a po piątym – diabeł na księdzu.

Jeździ na mnie całą jesień. Nie wiem dlaczego, ale

zawsze  uaktywnia  się  o  tej  porze  roku.  Może  dlatego,
że  na  zewnątrz  zimno,  ciemno,  melancholijnie.  Nieraz
ściska  mnie  w  sercu,  jak  widzę  z  okna  plebanii  zapalone
światła  w  bloku  naprzeciwko.  Wybieram  jedno
mieszkanie,  na  przykład  na  trzecim  piętrze,  i  wyobrażam
sobie,  co  tam  się  dzieje.  Myślę:  „Dzieci  kładą  się  spać,
tata  odkręca  butelkę  wina,  mama  kończy  sałatkę.  Dzieci
śpią,  rodzice  kończą  butelkę,  on  ją  niesie  do  wielkiego

łoża z baldachimem. Gaszą światło…”.

Nie chciałbym, aby zabrzmiało to jak zwierzenia

nieszczęśliwego faceta, któremu ślubem celibatu zrobiono
krzywdę. Nie, tak to nie. Wiem, dla Kogo zrezygnowałem
z rodziny, i widzę w tej rezygnacji sens. W gruncie rzeczy
celibat daje mi poczucie szczęścia i bezcenną wolność.
Mogę się nią dzielić z całym Kościołem powszechnym,
a nie tylko z jedną kobietą.

– Rozumiem, że celibat jest równoznaczny zarówno

z bezżeństwem, jak i ze wstrzemięźliwością seksualną.

–

teorii,

owszem,

praktyce

tą

wstrzemięźliwością  bywa  różnie.  W  mojej  diecezji
znajdzie  się  kilku  księży,  którzy  są  przekonani,  że  chodzi
wyłącznie  o  bezżeństwo.  A  przygodny  seks,  taki  bez
zaangażowania emocjonalnego, nie klasyfikują w kategorii
grzechu, ale słabości.

– Twoja recepta na wstrzemięźliwość?
– Na pewno nie da się udusić seksualności tak, żeby się

nie odezwała. Można tłumić pewne zachowania, to znaczy
nie  przekraczać  granic.  Na  przykład  jeśli  ksiądz  pozwoli
sobie  raz  w  miesiącu  na  pornografię,  to  wiadomo,
że  z  czasem  będzie  oglądał  gołe  piersi  codziennie,
a później zechce zobaczyć je na żywo.

A wracając do mnie, jak mnie najdzie, staram się

więcej

przebywać

kościele,

niekoniecznie

na modlitwie, ale z ludźmi. Dobrze rzucić się w wir
pracy. Najgorzej, jak człowiek ślęczy przed komputerem,

ma ochotę wpisać w Google’u kilka pikantnych słów typu:
„wielkie  piersi”,  „seks  z  blondynką”,  i  włączyć  funkcję
obraz.  Są  to  podszepty  Czarnego.  Gorzej,  jak  nie  milkną.
„Chcica”  potrafi  trzymać  parę  ładnych  dni.  Mnie  trzyma
całą  jesień.  Myślę,  że  gdybym  miał  żonę,  moje  dzieci
byłyby poczynane w listopadzie.

Ponadto chodzę na skałkę, basen, sporo biegam, jeżdżę

na wrotkach. Robię to po to, aby rozładować napięcie
we wszystkich członkach ciała.

Po 22

Ksiądz Konrad Stanaszek, siedem lat po święceniach,

z pornografią był na ty przez dwa i pół roku.

– O 19 kolacja, o 21 kompleta, o 22 one, koleżanki

po  drugiej  stronie  monitora.  Moje  ciało,  mózg,  dusza
traktowały  pornografię  jako  coś,  co  wpisuje  się
w  program  dnia,  i  bez  pornografii  dzień  byłby
niedomknięty.  Gorzej,  świat  w  komputerze  był  tym
światem, o którym myślałem przez cały dzień – w szkole,
kościele,  samochodzie,  konfesjonale.  Wszystko  inne  było
wątkiem  pobocznym,  a  ludzie  niepotrzebni.  Prawdziwe
życie zaczynało się po 22, kiedy wiedziałem, że proboszcz
już  do  mnie  nie  zajrzy,  wracając  ze  spaceru  z  Sonią,
pięknym labradorem.

Miałem ulubione filmiki, godzinne erotyczne seanse.

Rano wstawałem niewyspany i znowu nie mogłem się
doczekać, kiedy proboszcz wróci ze spaceru.

Wystarczał mi internet, bałem się spotkań na żywo.

Bałem  się  niechcianej  ciąży,  że  ktoś  mnie  rozpozna,
że  złapię  HIV,  wirusowe  zapalenie  wątroby  typu  C,  kiłę,
owsiki. Wmawiałem sobie, że przez internet to prawie nie
grzech  i  nikogo  nie  ranię.  Poza  tym  mój  kolega  –  też
ksiądz  –  powiedział  kiedyś,  że  jest  na  świecie  odsetek
facetów, którzy za Chiny ludowe nie mogą wytrzymać bez
seksu. Muszą to robić, choćby świat się walił.

Szybko uznałem, że należę do tego pokrzywdzonego

grona  i  nie  powinienem  mieć  skrupułów.  Uwierzyłem,
że jestem obciążony seksem genetycznie, skrzywdzony jak
nieuleczalną  chorobą.  Nawet  w  lutym,  kiedy  obchodzony
jest  Światowy  Dzień  Chorego,  myślałem  sobie,  że  to
również  mój  dzień.  Ale  tego  dnia  tak  samo  pozwalałem
triumfować chorobie.

Przekonany o swojej niewinności zrezygnowałem

ze  spowiedzi  u  stałego  spowiednika.  Chodziłem  raz
na  dwa  miesiące  do  różnych  spowiedników,  najczęściej
przy  zgromadzeniach  zakonnych.  Ojcowie  mówili  tylko,
żebym  trwał  w  Panu,  bo  On  jest  jedynym  oparciem
i sensem człowieka grzesznego.

Moją ulubioną modlitwą stała się wtedy „Koronka

do  Miłosierdzia  Bożego”.  Czułem,  że  z  każdym  „…miej
miłosierdzie  dla  nas  i  całego  świata”  wszystkie
nieprawości  są  mi  przebaczane.  Modliłem  się  zazwyczaj
po 21, Pan był moim oparciem oraz sensem.

Po 22 sensu i oparcia szukałem gdzie indziej.

Dopiero po czasie zrozumiałem, że to „obciążenie

genetyczne”,  ta  „nieuleczalna  choroba”  wyniszcza  mnie.
Przyszła  depresja,  z  którą  nigdy  wcześniej  nie  miałem
do  czynienia.  Zrozumiałem,  że  okłamuję  Boga,  Kościół,
ludzi  i  siebie.  Czułem  na  sobie  przygniatający  ciężar
pornografii.  Chodziłem  przygarbiony,  z  opuszczoną
głową.  Na  mszy  świętej  miałem  objawienia,  ale  nie  byli
to  święci  Pańscy,  tylko  soczyste  sceny  z  sieci.  Lud
śpiewał  „Przeczysta  Panienko”,  a  ja  buszowałem
w wielkim łożu przykrytym różowym prześcieradłem.

– Dzisiaj już nie masz objawień?
– Zdarzają się, ale jako skutek uboczny dawnej

fascynacji.

– Jak wychodziłeś?
– Wiedziałem, że nie jestem w stanie od razu skoczyć

do  mety.  Dałem  sobie  pozwolenie  na  grzebanie
w  pornografii  co  drugi  dzień,  później  dwa  razy
w  tygodniu,  aż  w  końcu  postanowiłem,  że  wytrzymam
do Bożego Narodzenia, czyli dwa miesiące. Teraz jestem
wolny  od  ponad  roku,  co  nie  znaczy,  że  nie  kusi.  Tylko
że  z  każdym  miesiącem  mam  świadomość,  że  wiele
wytrzymałem i szkoda zmarnować tego czasu.

Pamiętam

też,

jak

bardzo

chciałem

skończyć

z  pornografią.  Czułem,  że  tracę  życie,  że  wieczorem  coś
mnie  wciąga  do  sieci,  w  nocy  przebudzony  pędzę
do  komputera  jak  głodny  do  lodówki,  a  w  dzień  cierpię
z powodu wyrzutów sumienia. I tak w kółko.

Nie potrafię tego wytłumaczyć, ale w tamtym czasie

ciągle  słyszałem  w  głowie  dwa  zdania:  „Konrad,  szkoda
życia”  oraz  „Miej  miłosierdzie  dla  nas  i  całego  świata”.
Zdania  te  były  dla  mnie  latarnią.  Dzisiaj  też  pomagają,
bo z seksoholizmem jak z alkoholizmem – wypijesz jeden
kieliszek  i  wszystko  musisz  zaczynać  od  nowa,  zerkniesz
raz  na  panienkę  w  komputerze  i  wszystko  staje  do  góry
nogami.

Kościół ma rację, życie w celibacie i czystości pomaga

otworzyć się na ludzi i Boga. Pomaga zaangażować się
na rzecz innych. Czy mając żonę, mógłbym się tak samo
otworzyć? Tak samo zaangażować? Nie wiem. Może tak.
Jednak ślubowałem w katedrze przed Bogiem i zamierzam
danego słowa dotrzymać.

Jestem dla Boga na wyłączność, jak mąż dla żony, żona

dla męża. On mi pomaga uświadomić sobie, że to, co tak
głośno krzyczy w majtkach, to marność nad marnościami.
No i dzisiaj już smacznie śpię, kiedy proboszcz wraca
ze spaceru z Sonią, pięknym labradorem.

Zakochanie

Ksiądz Andrzej Kowalik zostawił samochód u stóp

wzgórza  i  pognał  do  klasztoru.  Jeszcze  w  bramie  niemal
rzucił  się  do  stóp  furtiana  z  żądaniem  spowiednika.
Furtian tłumaczył, że teraz się nie da, że za godzinę, może
dwie.  Ksiądz  Andrzej  odpowiedział  krzykiem,  że  musi,
i to natychmiast.

– Ile miała lat?
– 35, o dwa lata starsza ode mnie. Była zaangażowana

w  prowadzenie  spotkań  dla  młodzieży  przy  parafii.
Rozumieliśmy się bardzo dobrze. Chodziliśmy na wspólne
kolacje  do  restauracji,  do  kina,  na  spacery.  Kiedyś
pojechaliśmy  na  wycieczkę  z  noclegiem  w  hotelu.
Oczywiście  każdy  miał  swoje  łóżko.  Ale  stało  się.
Chociaż  nie  wiem,  czy  stwierdzenie  „stało  się”  jest
na miejscu, bo w trakcie uniesienia uciekłem do swojego
łóżka.  Seks  był...  jak  by  to  powiedzieć…  połowiczny.
Później  do  rana  nie  spałem,  ona  również.  Mówiłem  jej,
że  nie  powinienem  wylądować  w  jej  łóżku,  że  jestem
księdzem, że celibat. Rozumiała.

Rano czułem się jak z krzyża zdjęty. Byłem śmiertelnie

blady, trząsłem się cały, serce mnie kłuło. Jadąc
samochodem,

chciałem

wpaść

pod

ciężarówkę,

bo dręczyły mnie koszmarne wyrzuty. Spowiedź była
jedynym sposobem, by załagodzić ból.

Spowiednik nie krzyczał na mnie, był wyrozumiały.

Tamtego dnia powiedziałem Bogu i sobie: „Nigdy
więcej”. Być może jeszcze się zakocham, ale już wiem,
że trzeba to ucinać w zarodku. I nie chodzi o ślub celibatu,
tylko o czystość, którą tamtej nocy splamiłem.

– Myślisz, że ksiądz może się jakoś przygotować

na spotkanie z kobietą?

– Myślę, że tak. Wielka rola spada na seminarium, ale

polskie

seminaria

tego

nie

przygotowują.

W  seminarium  ojciec  duchowny  mówił  nam,  że  lepiej,
byśmy  rozbili  się  na  pierwszym  lepszym  drzewie,  niż
dojechali  na  spotkanie  z  kochanką.  Innych  rad  nie
pamiętam.  A  szkoda.  Przydałyby  mi  się  tamtej  nocy
w hotelu.

Jestem przekonany, że 90 proc. księży zakocha się

przynajmniej  raz  w  życiu.  Nie  wszyscy  z  tych  90  proc.
ulegną,  ale  będą  się  zmagać.  Konferencja  Episkopatu
Polski  musi  zastanowić  się  nad  nową  formą  kształcenia
księży,  bo  ta  obecna  jest  nieżyciowa.  Powinno  się
wyrzucać kleryków z seminarium na rok. Niech w świecie
poznają  fajne  dziewczyny  i  niech  się  zmierzą
z  zakochaniem.  Jeżeli  po  takim  okresie  wrócą,  to
w  przyszłości  będą  wiernymi  księżmi.  Widzę  sens
w czystości i chciałbym w niej żyć, ale do cholery jasnej,
dlaczego wypuszczono mnie na wojnę bez karabinu?

Jeszcze jedno mnie boli. W seminarium nikt mi nie

powiedział,  jak  mam  sobie  radzić  z  samogwałtem.
Przełożonym wydawało się, że młodzi chłopcy, zapatrzeni
w  Chrystusa  i  Matkę  Najświętszą,  nigdy  nie  będą  mieli
z tym problemu. Bali się z nami o tym rozmawiać, tak jak
rodzice boją się rozmawiać z dziećmi o seksie. A szkoda,
bo  zmaganie  z  samogwałtem  jest  chlebem  powszednim
niejednego  księdza.  Mnie  dziewięć  razy  się  udaje,
za dziesiątym nie. Kiedy kusi, włączam komedię. Byle nie
romantyczną. Albo uciekam z mieszkania – idę do sklepu,
jadę do znajomych.

Seks dzikich zwierząt

Wszystko,

chcielibyście

wiedzieć

seksie

zwierzęcym, ale wstydzicie się zapytać z dr. Andrzejem
Kruszewiczem, dyrektorem warszawskiego zoo, rozmawia
Wojciech Staszewski

Czy zwierzęta się całują?

– Całują się ryby, ptaki w pewnym tylko sensie, bo nie

mają ust. U ssaków to wyraz przyjaźni, miłości,
pożądania. Pierwotniaki nie potrafią.

Ale seks uprawiają wszystkie?

– U najprostszych organizmów trudno doszukiwać się

seksu,  takie  orzęski  stykają  się  ze  sobą  i  wymieniają
jądrami.  U  pluskwy  kopulacja  polega  na  tym,  że  samiec
wbija  swój  sztyletowaty  narząd  w  dowolne  miejsce
samicy.  Jego  nasienie  dostaje  się  do  jej  krwiobiegu
i zapładnia jej jajeczka.

Czy to dla niej przyjemne?

– Nie sądzę. Wśród owadów seks jest najobrzydliwszy.

Wystraszony  samiec  pająk  wyciągniętą  łapką  podaje
samiczce  spermatofor,  drugą  łapką  podsuwając  jej  coś
do  jedzenia.  Bywa,  że  ona  zjada  przy  tym  samca.

U pająków samica jest znacznie większa od samca, żyje
dłużej.

Pełny matriarchat.

– U modliszek prowadzący aż do dekapitacji samca,

czyli  obcięcia  mu  głowy.  Od  dawna  wiemy,  że  samica
modliszki  zjada  samca,  ale  nowe  badania  pokazują,
że  dekapitacja  pomaga  samcowi  w  ejakulacji.  Tu  samiec
się nie liczy. Ma tylko zapłodnić i zginąć.

A samiec nie mógłby się powstrzymać
od zapłodnienia i przeżyć?

– To po co miałby żyć?
U mrówek samica jest ogromna i zapładnia się w locie

godowym, a potem spada, gubi skrzydełka i całe życie
produkuje jaja z tego zapłodnienia.

Czyli ma jeden stosunek w życiu?

– Jedną orgietkę.
Mamy jeszcze ślimaki, które są obupłciowe. W czasie

aktu każdy osobnik ma jednocześnie kopulację męską
i żeńską.

Skoro nie budujemy mrówczych kopców ani nie
mieszkamy w skorupach, to znaczy, że ewolucyjnie te
modele nie okazały się najlepsze. Lepszy jest
równoprawny, a nawet silniejszy samiec, tak?

– W procesie ewolucji pojawienie się samca jest

milowym  krokiem.  Samce  ssaków  czy  ptaków  dopadają
wszystkiego,  co  przed  nimi  nie  ucieka.  Ich  strategia  to
wyprodukować  jak  największą  liczbę  potomstwa.  Są
większe,  kolorowe,  bo  muszą  konkurować  o  względy
samic.  Ponieważ  to  samice  dokonują  wyboru.  Samice
bowiem  inwestują  nie  w  liczbę  potomstwa,  tylko
w jakość.

Tu jest niesprawiedliwość społeczna, bo u ludzi samice

są i piękniejsze, i dokonują wyboru.

Powinniśmy być ładniejsi od samic.

– Mamy brodę, wąsy, bokobrody. To elementy, które

u małp funkcjonują jako ozdoby samców. Ale myśmy się
wszystkiego, co zwierzęce, wyparli.

Ale do ssaków jeszcze dojdziemy, na razie ryby.

U niektórych ryb głębinowych po pierwszym zbliżeniu
samiec wrasta w organizm samicy i do końca życia trwa
permanentna kopulacja. Bo w świecie głębinowym trudno
się spotkać po raz drugi.

Inną strategią jest orgia. U naszych karasi trą się

wszyscy, woda się aż gotuje, totalne szaleństwo, wszyscy
wyrzucają z siebie jaja i plemniki, woda jest gęsta
od nasienia. A wielkie ławice śledzi rozsiewają po morzu
miliardy ziaren ikry.

U płazów też mamy orgie. Ropuchy obłapiają samice

i nie tylko. Dlatego nie należy wrzucać butelek do wody,

bo jak taką butelkę dopadnie ropuszy samiec, to zmarnuje
z nią całą wiosnę.

U gadów ciekawostką są węże, które mają dwa penisy.

Kopulacja jest tak skomplikowana, że jeśli trzeba uciekać,
nie da się tak łatwo wycofać. Wtedy samiec urywa sobie
tzw. hemipenis, ale ma jeszcze drugi. Prawdziwe związki
partnerskie zaczynają się dopiero u ptaków.

Bo?

– Bo jaja ptaków muszą być ogrzewane i chronione

przez rodziców. Młode muszą być karmione przez ileś dni
czy tygodni. Więc strategie seksualne muszą związać
ze sobą pary.

Zaczyna się wątek feministyczny – o samicach
wysiadujących jajka i samcach na polowaniu?

– Niekoniecznie. U ptaków najlepiej widać, że to

samica  wybiera.  Im  bardziej  ekstrawaganckie  ozdoby
zobaczymy  u  samca  i  im  większa  różnica  wielkości
między dużym samcem i mniejszą samiczką – tym większa
skłonność do poligamii. Najbardziej ekstremalny przykład
to  paw  albo  bażant.  Dobry  kogut  jest  w  stanie
zmonopolizować 95 proc. samic w okolicy.

To tak, jakby wszystkie kobiety miały dzieci
z Arnoldem Schwarzeneggerem.

– Muchołówki żałobne, które badałem w Norwegii,

wybierają  według  strategii:  najlepszy  z  dostępnych.
A  samce?  Dokładnie  pilnują  samicy,  kiedy  ona  jest
płodna.  Jak  złoży  jaja  i  je  wysiaduje,  nikt  jej  nie  może
zapłodnić, samiec ma zaklepaną tę samicę na 14 dni. Stara
się  w  tym  czasie  zdobyć  inną.  Zaczyna  śpiewać,  ale
zmienia głos, żeby nie rozpoznała go pierwsza samica…

Żona.

– Tak. Jeden rekordzista miał drugą samicę,

powiedzmy, kochankę, 500 metrów od pierwszej. Musiał
latać przez całą dolinę. Kiedy ją zapłodnił i ona zaczynała
wysiadywanie, on się przełączał znów do pierwszej,
bo tam miał większą szansę na sukces.

Dlaczego samica, która ma świadomość, że ten samiec

nie jest kawalerem, decyduje się na bycie jego drugą
samicą?

Bo ma świetne geny i dobre terytorium.

– Dobrze. Lepiej być szóstą żoną szejka niż pierwszą

żoną  biedaka.  Nie  każda  samica  ma  szanse  związać  się
z  najlepszym  samcem.  Więc  wiąże  się  z  byle  jakim,  ale
dzieci  ma  po  najlepszym  samcu  w  okolicy.  A  ten  jej
partner może jakieś jajo zapłodnić, ale niekoniecznie.

Taka samiczka wymyka się na skoki w bok?

– Tak. Mało kto to widzi, a wszyscy wiemy, że tak się

dzieje. I wśród muchołówek, i wśród ludzi.

A co z tym Schwarzeneggerem?

– Mój znajomy badał podróżniczki. Na tokowisko

przyleciał  pierwszy  samiec  i  zaczął  śpiewać.  Kolejne
przyleciały,  też  śpiewały.  Każdy  zwabił  samicę  i  jej
pilnował,  poza  tym  pierwszym.  On  cały  czas  śpiewał,
a  jego  samica  gdzieś  tam  sobie  siedziała  na  jego
terytorium,  miała  dzieci.  Pozostałe  samce  się  włączały
w wychowywanie potomstwa.

Zbadano DNA. Okazało się, że ten pierwszy samiec był

ojcem wszystkich dzieci w swoim gnieździe i ojcem
większości piskląt w okolicy.

On nie musiał niczego pilnować. To samice musiały

wiedzieć, gdzie on jest.

Czyli najbardziej prymitywne wzorce macho
zaczynają się w świecie ptaków.

– U morneli jest dokładnie na odwrót. Tu samica jest

ozdobna, uwodzi samca, składa mu jaja, on te jaja
wysiaduje, a ona idzie dalej i szuka kolejnego samca. To
dlatego, że w tundrze składanie jaj jest bardzo kosztowne.
Gdyby samica złożyła tylko cztery jaja, mogłaby stracić
sezon, jeśli coś by się z nimi stało.

Zawsze przechlapane ma ten, kto wysiaduje jaja?
Musi siedzieć i wiernie czekać.

– Ptakom nie chodzi o wierność, tylko o potomstwo.

Przechlapane to mają kaczki. U nich narzeczeństwo trwa

tylko do momentu, kiedy samica złoży jaja. Potem samice
je wysiadują, a samce tworzą kluby męskie, polują,
stroszą

piórka

nie

interesują

się

samicami

aż do następnego roku.

W świecie ssaków jest inaczej – mamy ciążę u samicy

i  młodym  trzeba  się  opiekować.  Stąd  rozwinięty  system
zachowań  seksualnych,  żeby  partnerów  związać  ze  sobą
na  czas  potrzebny  do  odchowania  potomstwa.  Są
zwierzęta,  których  kopulacja  jest  zjawiskiem  trudnym,
na przykład słonie. Sztuczki cyrkowej stawania na tylnych
nogach  można  nauczyć  wyłącznie  samca,  bo  to  jego
naturalna pozycja kopulacyjna.

Jak wygląda seks u słoni?

– Wejście do pochwy słonicy jest ukryte bardzo nisko.

Penis  samca  jest  wygięty,  musi  przyjąć  odpowiednią
pozycję,  żeby  tam  trafić.  Zachowuje  się,  jakby  miał
własny  rozum  i  oczy,  szuka  drogi.  To  duży  narząd,
półtorametrowy, bo kanał pochwowy jest długi.

U nosorożców pancernych zaloty to gonitwy, walki.

Dopiero kiedy obydwa są zmęczone, może dojść
do kopulacji. W naszym zoo przeżywamy to już drugi rok
i nie możemy się doczekać, żeby się zmęczyły. Chodzi
o zahamowanie agresji, bo inaczej nosorożce mogłyby się
zabić.

U zwierząt stadnych, jak wilki, hieny, likaony, rozmnaża

się tylko samiec alfa i samica alfa. Pozostałe mają tylko

pomóc zdobyć pokarm, obronić.

A nie mają popędu?

– A widział pan kiedyś stado wilków? Tam cały czas

coś  się  dzieje,  zęby  są  na  wierzchu.  Te  samce  są
wykastrowane  psychicznie,  nie  są  w  stanie  pomyśleć
o  seksie.  Mogą  być  przyjaźnie,  koalicje,  ale  na  seks  są
zablokowane.

Seks tylko dla wybranych? A u jakich zwierząt seks
się demokratyzuje?

– Tam, gdzie zwierzęta żyją w parach. Weźmy

za przykład kotowate, łaszowate, nawet niektóre gryzonie.
U naczelnych są prawdziwe pary, odpowiedzialność
za rodzinę, ale warto pamiętać, że u większości zwierząt
seks ma charakter sezonowy, krótkotrwały, przelotny.

U dużych kotowatych każda próba stosunku może się

skończyć  źle,  bo  jedno  potrafi  drugie  zabić  jednym
ruchem.  Tu  nie  może  być  nic  na  siłę,  potrzebny  jest  cały
rytuał.  Jak  tygrysy  u  nas  kopulowały,  to  były  całodniowe
zabawy, festiwal seksualny. On wchodził na nią, pokręcił
się  chwilę,  odszedł,  ona  mu  się  przewracała.  Feromony
płciowe, zapachy w powietrzu.

Cała seksualność u ssaków rozgrywa się w sferze

zapachów.  U  tygrysów  to  ważne,  bo  samiec  musi  mieć
jednoznaczną  informację,  że  można.  Ale  ssaki  w  ogóle
komunikują  się  przez  zapach.  My  jako  homo  sapiens  to

wyłączyliśmy.

Nie jesteśmy przecież zwierzętami.

– Jesteśmy, i to bardziej, niż nam się wydaje.

Amerykanie  w  piśmie  „Animal  Behavior”  opublikowali
szokujące  badania  przeprowadzone  wśród  studentów.
Na  przykład  liczba  plemników  w  porcji  nasienia  jest
wprost  proporcjonalna  do  masy  ciała  partnerki.  Im
potężniejsza partnerka, tym mocniej nas stymuluje.

Od czasów rzymskich żyjemy w kulcie młodości

i smukłości,

ale

podświadomie

ciągle

jesteśmy

jaskiniowcami. Wielka klocowata samica, jaką była
Wenus z Willendorfu, była atrakcją dla samców,
bo gwarantowała przetrwanie potomstwa. Jesteśmy zatem
potomkami mężczyzn, którzy mieli skłonność do pulchnych
kobiet.

Dzisiaj wiemy, że otyłość nie oznacza zdrowia.

– Tak, ale kiedy panował głód, trudno było zdobyć

pokarm, pulchne kobiety miały większe szanse.

Albo masturbacja – u ludzi zjawisko powszechne.

A u zwierząt? Też.

Po co zwierzętom masturbacja?

– Żeby samiec, kiedy będzie mógł zapłodnić samicę,

dysponował świeżą porcją nasienia. Dlatego co jakiś czas
musi się pozbyć starego zapasu.

Tylko ssaki się masturbują?

– W naturze praktycznie tak. W warunkach hodowli

robią to jeszcze ptaki. Na patyku, na żerdce. Samice też,
dla satysfakcji.

Zwierzęta przecież także mają orgazm. To silny

bodziec, żeby uzależnić samice od tych doznań i żeby się
chciały rozmnażać. Okazuje się też, że wszystko, co się
dzieje w ciele samicy podczas orgazmu – ruchy szyjki
macicy, zmiana ustawienia pochwy – to wszystko sprzyja
zapłodnieniu.

Instynkt

rozmnażania

zaspokojeniu

głodu

i pragnienia jest najsilniejszym instynktem.

To tylko przymus rozmnażania czy też kwestia
przyjemności?

– U szympansów bonobo cały dzień się toczy wokół

seksu. Znajdą coś do jedzenia – z radości orgietka. Nie
znajdą – orgietka ze smutku. Któryś jest zdenerwowany –
to odbywa kontakt seksualny i zaraz inne się dołączają.

Co z młodymi u bonobo?

– Wszystkie dzieci nasze są. To bardzo mądra strategia.

U wielu małp – u szympansów, pawianów – ale też
u lwów albo likaonów, jeśli zmienia się król, to zabija
wszystkie dzieci. Zapładnia samice i dba dopiero o swoje
potomstwo. A u bonobo nikt nie wie, które dzieci są czyje,
bo samica ma kontakty ze wszystkimi samcami.

Hipisiarska komuna.

– Dokładnie. I to się u zwierząt sprawdza.

Emerytury seksualnej zwierzęta nie mają, bo jej nie
dożywają?

– Im starszy samiec, tym bardziej atrakcyjny dla samic.

Bo to znaczy, że jest bardzo silny, wiele przeżył, ma dobre
geny. To okaz, supersamiec, póki może. A jak hormony
przestają funkcjonować, to zwierzę zostaje przepędzone
ze stada, i koniec.

A w zoo?

– Nasz szympans Szymi w ogóle nie interesuje się

samicami.  Ma  wzwody,  masturbuje  się  nogą,  czasem
próbował  zaszaleć  z  jakąś  samiczką,  ale  się  szybko
wycofywał  i  dokańczał  nogą.  Nie  jest  to  impotencja,  ale
coś innego mu się podoba.

Może jest gejem?

– U zwierząt, zanim połączą się w pary, zdarzają się

epizody homoseksualne. U kopytnych żyrafy tworzą grupy
męskie. U gili – pierwsze pary są homoseksualne, potem
to się przeradza w heteroseksualizm. To trening
seksualności.

Było pomówienie słonia poznańskiego przez pewnego

radnego z Poznania, że jest gejem, bo się nie interesował
samicami, kiedy był u nas w Warszawie. A myśmy mieli

wtedy dwa samce, razem dorastały, jeden zaczął się
interesować samicami, więc ten drugi nie mógł, bo ten
pierwszy mu na to nie pozwalał.

W przypadku słoni homoseksualny kontakt płciowy jest

niemożliwy. To wszystko jest nie w tym miejscu.

Homoseksualizm praktykują jeszcze młode samce

zwierząt stadnych. Takie zabawy można zobaczyć
u męskich surykatek, młodych lwów. A na przykład
u

psów

mają

charakter

rytualny

świadczą

o podporządkowaniu innego osobnika, tego na dole.

A samiczki?

– U naczelnych zdarzają się takie zabawy. Ale

orgazmów przy tym nie ma.

Mało na ten temat wiemy. Trudno na ulicy u ludzi

rozpoznać parę homoseksualną kobiet albo mężczyzn,
chociaż znamy ludzką psychikę, zachowania. U zwierząt
jeszcze trudniej.

Czy zdarza się seks międzygatunkowy?

– W naturze rzadziej niż w hodowli. W zoo w Łodzi był

mieszaniec niedźwiedzia brunatnego z niedźwiedziem
polarnym. Wyszedł kawowo-mleczny.

W naturze to prawie niemożliwe. Chyba że gatunek

w danym miejscu jest bardzo rzadki, jak na przykład
głuszec w Polsce. Zdarza się, że samiec głuszca kopuluje
z

cieciorkami,

czyli

samicami

cietrzewia.

Udokumentowano też sytuację, że bażant kopulował
z cieciorką.

Zdarza się, że suka psa jest kryta przez wilki. Póki jest

atrakcyjna, to jej nie zjedzą.

Seksowi zwierząt towarzyszą pieszczoty?

– U kopytnych to sekundy. Gra wstępna, czyli

obwąchiwanie, obsikanie terenu, skok – cyk – i wszystko.

A na przykład u takich wodniczek, tych małych

ptaszków z wielkimi jądrami, samiec z samiczką potrafi
twarzą w twarz siedzieć na ziemi przez 20 minut.

Papugi lubią to robić dla przyjemności. Raz tu u nas

w  zoo  przybiegł  ochroniarz,  że  papugi  się  strasznie  drą,
biją. Poszedłem z nim, a one się bawią: podchodzą, ogon
pod  ogon,  on  ją  trzyma  za  głowę.  Mówię:  „To  jest
przecież  normalny  kontakt  moczo-płciowy,  prokreacja”.
A on: „Ale tak długo?”.

Jak długo?

– Papugi mogą to robić przez 20 minut albo dłużej.

Znają nawet pozycję 69 – na patyku w poziomie, a jak
trzeba, to jedna jest głową w dół. To całodzienne
pieszczoty, gmeranie się.

Napięcie przedmiesiączkowe – znam domy, w których
to poważny problem. A u zwierząt?

– Nie ma miesiączek, więc nie ma napięcia. U zwierząt

występuje ruja, ale to same pozytywne emocje. Odwrotnie
niż u kobiet, u których napięcie oznacza dołek
emocjonalny, złe samopoczucie.

Popęd u mężczyzn jest przez cały rok
na niezmienionym poziomie. A u samców zwierząt?

– U ptaków jądra zwiększają się kilkakrotnie. Poza

okresem rozrodczym ulegają niemal zanikowi. Samiec
gatunku rozmnażającego się wiosną zimą nie jest w stanie
zapłodnić samicy, bo jego jądra nie produkują nasienia.

I seks go wtedy nie interesuje?

– W ogóle. Aktywność hormonalna u wielu gatunków

ma związek z okresem rozrodczym.

Dlaczego kobiety mają „ruję” raz w miesiącu, a nie
raz w roku?

– Kiedy ludzie zaczęli mieszkać w jaskiniach,

skończyła się epoka sezonowości rozrodu. Dla związania
ze sobą partnerów rozbudowaliśmy swoją seksualność
na cały rok.

Czy zwierzęta mogą wiele razy?

– Można spytać, ile razy może mężczyzna. I warto

dodać: z iloma partnerkami. Gdyby miał pan kilkakrotnie
w ciągu dnia odbyć stosunki płciowe z kilkoma
partnerkami, to miałby pan większą motywację, niż gdyby

to była za każdym razem ta sama partnerka.

Nie wiem, co na to moja żona, ale ma pan rację. Ale
co ze zwierzętami?

– Kiedyś żartowałem, że mały ptaszek dużo może.

Bo wróbelek robi to kilkanaście razy na godzinę, od świtu
do zmierzchu. Ale tylko przez kilka-kilkanaście dni. Za to
gryzonie nie myślą o niczym innym przez cały rok.

Jakie są zwierzęce fetysze? My najpierw patrzymy
kobietom w oczy…

– U większości zwierząt albo się widzi układ

rozrodczy, albo oczy.

Ludzie

inaczej

dobierają

partnera

seksualnego,

a  inaczej  kogoś  do  wychowywania  potomstwa.  Kochanki
są  zawsze  smukłe  i  zgrabne.  Natomiast  partner  życiowy
ma  zapewniać  stabilizację.  Matka  powinna  mieć  ładną
twarz.

A inne ssaki zwracają uwagę na zapach. Samiec się nie

interesuje samicą, kiedy nie wyczuje z jej zapachu, że jest
gotowa do kopulacji. A jak we wsi jest suka w rui, to
wszystkie psy szaleją.

Samica naszego wilka grzywiastego pachnie przez cały

ogród, dobre 800 metrów.

Czy rozmiar ma znaczenie?

– Penisa? Nie. On spełnia wyłącznie funkcję

praktyczną. Tapir ma ogromnego penisa, jak ogier, prawie
długości  ludzkiej  ręki.  Osioł  też,  bo  musi  głęboko  nim
wejść.  Nosorożec  ma  dziwnego  penisa,  kalafior
z  zawijasami.  To  ma  uzasadnienie  praktyczne  –  musi
gdzieś wejść, coś wypełnić.

A u naczelnych? Goryl ma malutkie jądra, ukryte

i prawie niewidoczne, a siusiaczka takiego małego,
że masturbuje się jednym palcem.

Szympans ma ogromne wiszące jądra i sztywnego,

włóknistego, ale cienkiego penisa. U człowieka zaś jądra
nie są duże w porównaniu z szympansem, ale penis wielki
– do zabaw seksualnych.

Czy tylko ludzie mają kult penisa?

– Ludzie i hieny.
U hien w ogóle dominująca jest samica, która ma

udawanego penisa. Kiedyś sądzono, że hieny są
hermafrodytami. A ten penis spełnia pewną funkcję
w kontaktach socjalnych, jest obiektem kultu innych samic.
Samców zresztą też.

Czego możemy się nauczyć od zwierząt?

– Szczerości seksualnej. My kłamiemy w sprawie

seksualności. Ukrywamy zapachy, zachowania seksualne
traktujemy jako nieczyste. W świecie zwierząt wszystko
jest jasne, a w świecie ludzi – zakamuflowane.

Polak w gabinecie seksuologa

Z SEKSUOLOGIEM I GINEKOLOGIEM TOMASZEM
LEONOWICZEM

ROZMAWIA

WOJCIECH

STASZEWSKI

Ukrywają to przed całym światem, przychodzą tu i ja
mówię spokojnie: „Proszę państwa, to się często
zdarza. Z punktu widzenia medycznego to taka
sytuacja jak angina albo skręcenie kolana – można to
leczyć”. Oni są wtedy w szoku

Z czym przychodzą do seksuologa mężczyźni?

– Z zaburzeniami. W młodym wieku najczęstszy jest

przedwczesny  wytrysk  wynikający  na  przykład  ze  stresu:
nie  wiem,  jak  to  ma  wyglądać,  nie  wytrzymam  napięcia.
Przedwczesny  wytrysk  na  początku  jest  zjawiskiem
fizjologicznym  i  mija  po  uporządkowaniu  relacji
partnerskich  i  opanowaniu  stresu.  Ale  jeżeli  stres  się
nasila od kontaktu do kontaktu, to przejściowe zaburzenie
może się utrwalić.

W starszym wieku dominują zaburzenia erekcji. To

wpływ leków, używek, zmian naczyniowych, cukrzycy,
nadciśnienia.

Co ma seksuolog do nadciśnienia? Może pan
najwyżej wysłać pacjenta do kardiologa.

– I zasugerować zmianę leków, jeśli wiem, że ich

działanie uboczne powoduje zaburzenia erekcji. Ale bywa
odwrotnie: widzę mężczyznę z zaburzeniami erekcji,
u

którego

podejrzewam

schorzenia

naczyniowe.

A od momentu wystąpienia zaburzeń erekcji do choroby
niedokrwiennej lub zawału mija średnio rok. Czyli jestem
w stanie w miarę szybko skierować pacjenta na terapię,
która może wyeliminować ryzyko zawału.

Ogląda pan penisy?

– To część badania.

Po co?

– Bo na przykład defekt anatomiczny może powodować

przedwczesny wytrysk albo bolesność przy współżyciu.

Pomaga pan sobie wziernikiem?

– Najczęściej wystarczy obejrzeć. Ale jeśli u starszych

mężczyzn jest jakaś deformacja, należy obmacać prącie,
bo mogą być zwłóknienia, na przykład w przebiegu
choroby

Peyroniego,

która

charakteryzuje

się

skrzywieniem prącia i bolesnym współżyciem. Tu badanie
dotykowe jest niezbędne.

Ale pacjent jest informowany, na czym badanie polega

i czemu służy. To podstawa.

Faceci się krępują?

– Niektórzy są wręcz przerażeni. Ale nie spotkałem się

z problemem, żeby pacjent oponował. Informacja jest
podstawą, pacjent jest partnerem lekarza w procesie
leczenia.

U młodych chłopców też się ogląda prącie?

– Również. Obecność załupka czy stulejki, a to nie są

rzadkie  schorzenia,  nie  może  być  stwierdzona  tylko
na  podstawie  wywiadu.  Stulejka  to  zbyt  wąski  napletek,
który nie jest w stanie zsunąć się z żołędzi, próba stosunku
może  być  bolesna. A  jeśli  się  uda  zsunąć  napletek,  może
się nie dać go odprowadzić. Wtedy konieczna jest szybka
interwencja chirurgiczna, bo jest przekrwienie, ból.

Porównałbym to do badania ginekologicznego. Prawie

się nie zdarza, że kobieta, idąc do ginekologa, jest
zdziwiona, że będzie badana. To normalne badanie
lekarskie.

Oczywiście

jest

ono

całkowicie

zabronione

w specjalnościach pozamedycznych – psycholog, pedagog
nie mają prawa go przeprowadzać.

Seksuolog to ktoś w połowie drogi między
psychologiem albo ginekologiem?

– Nie. Seksuolog to specjalność lekarska, którą można

zdobyć, będąc wcześniej na przykład ginekologiem albo
psychiatrą. Istnieje również u psychologów specjalność

„seksuologia kliniczna” uprawniająca do prowadzenia
terapii w sprawach związanych z seksualnością.

Ale taki psycholog seksuolog nie stwierdzi stulejki?

– Może podejrzewać na podstawie rozmowy. Ale nie

ma podstaw prawnych do przeprowadzenia badania
fizykalnego.

Powinien

wysłać

wtedy

klienta

na konsultację lekarską.

Jak się leczy przedwczesny wytrysk?

– Dedykowanego leku w Polsce jeszcze nie ma.

Chociaż  w  kilku  krajach  europejskich  jest  już
zarejestrowany  taki  preparat.  Na  razie  wykorzystujemy
działania  uboczne  innych  leków,  które  mogą  przedłużyć
stosunek.

Na przykład pigułki na wątrobę?

– Nie, ale niektóre leki przeciwdepresyjne mają takie

działanie. Żele znieczulające. Treningi, które pacjent może
stosować, żeby przedłużyć ten czas.

Jakie treningi?

– Mówi się pacjentowi, co może zrobić. Poleca się

najpierw

masturbację

przed

stosunkiem,

by w momencie, kiedy jest partnerka, mógł zrealizować
dłuższy stosunek.

Masturbacja budzi czasem sprzeciw. W gabinecie
też?

– W gabinecie można przekazać wiele informacji, jeśli

się uzasadnia, jaki jest cel.

Wielu pacjentów pamięta jeszcze, jak uczono ich,

że od masturbacji rosną włosy między palcami i wysycha
mózg. Ja mogę wyjaśnić, że to typowe zachowanie
rozwojowe,

proc.

płci

obydwojga

uprawia

masturbację  w  wieku  nastoletnim,  część  później  jako
aktywność  zastępczą  albo  uzupełniającą.  Dopóki  nie  jest
to czynność przymusowa, pochłaniająca zbyt wiele czasu,
nie  jest  uważana  za  coś,  co  wymaga  ograniczania,
zniechęcania.

A co z zaburzeniami erekcji, obniżeniem popędu?

– Bardzo często to pacjenci, którzy są ustawieni

zawodowo,  finansowo,  po  trzydziestce.  Dużo  pracują,
często  palą,  korzystają  z  dopalaczy  albo  alkoholu.
Wszystko  im  się  w  życiu  udaje,  tylko  kolejne  kontakty
seksualne kończą się niepowodzeniem. Więc odbierają to
w  sposób  bardzo  bolesny:  „Ja,  perfekcjonista  w  każdej
sferze, nie jestem macho? Jak to?!”. To powoduje bardzo
często  ostry  stres,  konieczność  sprawdzenia  się  z  inną
partnerką, pójścia do agencji...

I co pan może na to poradzić?

– Usiłuję dociec, dlaczego taka sytuacja miała miejsce.

Czy  to  kwestia  zaburzeń  somatycznych,  dotyczących
funkcjonowania  organów,  czy  problemy  mają  podłoże
psychologiczne.  W  pierwszym  przypadku  należy  leczyć
chorobę  podstawową,  na  przykład  cukrzycę  albo
nadciśnienie.  Bada  się  cholesterol,  trójglicerydy,  poziom
cukru,  poziom  testosteronu,  prolaktyny  i  opracowuje
strategię

leczenia.

Jeśli

kwestia

zaburzeń

psychosomatycznych,

nie

zawsze

jest

potrzebna

zaawansowana

psychoterapia.

najprostszą

psychoterapię stosuje każdy lekarz, wyjaśniając przyczynę
– wtedy pacjent mniej się boi schorzenia, wie, jak
reagować.

Walka z mitami, usuwanie lęków – to również

psychoterapia.

Ale jeśli się stwierdza, że pacjent ma depresję, stany

lękowe – często korzystamy z konsultacji psychiatrycznej.
Włączenie leków psychotropowych poprawia sytuację.

A viagra?

– To rewolucja w seksuologii, lek, który pozwolił

funkcjonować milionom mężczyzn. Mogą go dyskretnie
łykać, podreperować swoje ego.

Leczymy objawy, a co z przyczyną?

– Leczenie objawowe też jest ważne. Proszę pamiętać,

że seks to nie tylko ciało, lecz także głowa. Jeśli seks
szwankuje, pacjent czuje się niesprawny, gorszy. Wtedy

coraz trudniej o erekcję, to sprzężenie zwrotne.

Kilkakrotne zastosowanie leku przywraca pacjentowi

wiarę w siebie i sprawia, że problem mija. To rodzaj
auto-psycho-farmakoterapii.

Niektórym

mężczyznom

wystarcza sam fakt, że mają w kieszeni tabletkę, po którą
mogą sięgnąć.

Viagra uratowała wiele związków. Ale również były

takie, które z powodu viagry się rozpadły. Część kobiet
postrzega viagrę jako rywalkę.

Rywalkę?!

– Zaczynają myśleć, że są mało atrakcyjne, skoro ich

partner musi się wspomagać chemią.

Z czym przychodzą do seksuologa kobiety?

– Z partnerami. Pacjent w seksuologii to najczęściej

para.  Pan  Nowak  może  funkcjonować  dobrze  z  panią
Kowalską,  ale  jeżeli  nastąpi  zmiana  partnerki  na  panią
Malinowską,  on  może  zacząć  mieć  kłopoty  w  życiu
seksualnym.  Zaburzenia  seksualne  leczy  się  w  ramach
związku, do tego potrzebna jest też partnerka.

Ale po co? Przecież nie będzie pan oceniał, czy jest
ładna, czy brzydka?

– Odwrotnie. Jako ginekolog seksuolog zadaję

standardowe pytanie: „Czy jest pani zadowolona
ze współżycia?”. Jeśli słyszę: „Ze mną wszystko jest

w porządku, ale partner ma problemy”, to pytam jakie.
I jak wyjaśniam, że można je leczyć, kobieta przychodzi
potem z partnerem.

Kobiety nie mają swoich problemów?

– Mają. W Europie zbadano, że symptomy problemów

seksuologicznych ma trochę ponad 40 proc. mężczyzn i 40
proc. kobiet. Więc prawie połowa spośród nas ma, miała
albo będzie miała problemy.

U kobiet najczęstsze jest obniżenie popędu i bolesne

współżycie. Na

problemy

seksualne

wpływ

macierzyństwo,  zespół  pustego  gniazda,  kiedy  dzieci  się
wyprowadzają,  menopauza,  poczucie  starzenia  się.  Jest
też  wiele  młodych  kobiet,  dla  których  seks  mógłby  nie
istnieć, ale przychodzą, bo partner chciałby, żeby bardziej
angażowały  się  w  życie  seksualne,  a  nie  traktowały  tego
tylko jako obowiązku.

Obowiązek małżeński? Nie pasuje to do wizerunku
wyzwolonej kobiety XXI wieku.

– Jeśli coś nie jest przyjemne, staje się obowiązkiem.

Czasem  tylko  w  okresie  zauroczenia  seks  jest  naturalny
jak oddychanie. Potem ze strony kobiety może to być chęć
utrzymania  partnera.  Wolałaby  rzadziej  współżyć,  ale
żeby  partner  nie  poszukał  sobie  innej,  prowokuje  wbrew
sobie  aktywność.  Może  to  być  chęć  scementowania
relacji.

Mężczyzna

będzie

bardziej

skłonny

do zalegalizowania związku z taką partnerką niż z panią,
którą ciągle boli głowa.

Proszków od bólu głowy pan chyba nie zapisuje?

– Poza Polską są już zarejestrowane leki, które

zwiększają popęd u kobiet. Ale możemy poprawiać
sytuację. U kobiet wpływ na obniżenie popędu mają
zaburzenia hormonalne, stosowanie niektórych preparatów
antykoncepcyjnych.

A najbardziej kobiety stresuje lęk przed ciążą. Jeśli nie

stosują odpowiedniego zabezpieczenia, to reakcje lękowe
są w stanie wykasować popęd do zera. Zgadzają się
na współżycie z powodów pozaseksualnych, ale to dla
nich udręka.

Co wtedy?

– Można zaproponować antykoncepcję, bo wiele z nich

jest

etapie

„uważania”.

Praktykują

stosunek

przerywany,  który  nigdzie  na  świecie  nie  jest  uważany
za metodę antykoncepcyjną. Trzeba pacjentce powiedzieć,
na  czym  polega  antykoncepcja,  jakie  są  skuteczne  środki.
Rolą pacjentki jest albo wybrać którąś z metod uważanych
za skuteczne, albo przyjąć, że w przeciwnym wypadku jej
lęków  nie  da  się  wykluczyć  i  mało  prawdopodobne  jest
przywrócenie jej popędu.

I co?

– Dosyć często restrykcyjne wychowanie albo

wyznawana

religia

nie

pozwalają

pacjentce

na jakąkolwiek antykoncepcję poza naturalnymi metodami.

Nie wierzy pan w takie metody?

– Wierzę w statystyki. Metody naturalne mogą być

stosowane, jeśli się chce „trochę zabezpieczyć przed
ciążą”. Para planuje dziecko za rok, ale jeśli się to zdarzy
wcześniej, to nie będzie tragedii.

Ale jeśli pacjentka ma trójkę dzieci, nie chce

wychowywać następnych, zrealizowała się jako matka?
Powinna wybrać środek antykoncepcyjny pozwalający jej
na zrealizowanie planów. O ile pozwolą jej na to
przekonania moralne.

Złości się pan na naukę Kościoła?

– Nie mam powodów. Obowiązkiem lekarza jest

przekazanie wiedzy medycznej, a pacjentka dokonuje
wyboru.

Dobrze. Przychodzi para: ona nie chce, a on chce...

– Albo odwrotnie. Konfiguracja problemów przekracza

granice wyobraźni. Zdarzają się pary, które nie
skonsumowały związku. Żyją w związku małżeńskim, ale
nigdy ze sobą nie współżyli. Rekordowa para przez 18 lat.

18 lat bez seksu w małżeństwie?!

– Przyczyną może być molestowanie seksualne u kobiet

w  dzieciństwie.  Te  pary  się  z  przyjemnością  ogląda:
skoczyliby za sobą w ogień, nadają na tych samych falach.
Idealne  pary.  A  seks?  Jest  realizowany  przez  petting,
wszystkie  pieszczoty  poza  stosunkiem.  Bo  wprowadzenie
członka  do  pochwy  jest  niemożliwe  –  powoduje  reakcję
lękową, napinanie mięśni. Taki stan nazywa się pochwica.

Mają orgazmy?

– Tak, kobiety również. Takie pary wypracowują sobie

wiele metod – stymulacja piersi, łechtaczki. Na wizytę
u seksuologa decydują się dopiero, kiedy myślą o ciąży.

Ukrywają to przed całym światem, przychodzą tu i ja

mówię spokojnie: „Proszę państwa, to się często zdarza.
Z punktu widzenia medycznego to taka sytuacja jak angina
albo skręcenie kolana – można to leczyć”. Oni są wtedy
w szoku.

Jak można to leczyć?

– Te pacjentki może nigdy nie były badane przez

ginekologa.  Nie  mogły  nawet  pomyśleć  spokojnie
o  włożeniu  wziernika  do  pochwy.  Odpowiednio  łagodne
podejście  pozwala  te  pacjentki  zbadać.  Pokazanie  jej
potem: „Proszę bardzo, udało się panią zbadać”, to często
pierwszy  etap  rewolucji.  „To  mnie  też  można  zbadać?
Zaczynam funkcjonować normalnie?”.

A desensybilizacja.

– To odczulanie, pozbycie się pewnych reakcji na dany

bodziec, usuwanie lęków, napięcia.

Jak to się robi?

– Bardzo istotny jest trening relaksacyjny. Pacjentka

albo pacjent umieją odgrodzić się od tego, co się dzieje
na zewnątrz, i wyluzować się.

Kolejny trening to wizualizacja. Pacjentka w stanie

relaksacji  umie  sobie  wyobrazić  pewien  bodziec.
Na przykład dotyk jej własny albo partnera będzie uważać
za  próbę  wprowadzenia  członka  do  pochwy.  Jeśli
wyobraża  sobie  te  bodźce  i  umie  się  zrelaksować,
wyciszyć  –  to  w  sytuacji,  kiedy  będą  mogli  spróbować
naprawdę, okaże się, że to możliwe.

Te treningi eliminują reakcję ucieczki, napięcie mięśni,

odczucie  bólu.  To  się  omawia  na  terapii. Ale  nie  jest  to
związane  z  aktywnym  udziałem  terapeuty.  Terapeuta  nie
pokazuje,  jak  to  się  robi,  nie  dotyka.  Tylko  przekazuje
pewne komendy: „Lewa ręka robi się ciężka itd.”. Pacjent
jest w pewnym stanie nirwany, wyciszenia. Ale cały czas
jest przytomny, utrzymuje kontakt.

Hipnozy nie można stosować?

– Można. Ale musi to być psycholog, który ma

umiejętności prowadzenia psychoterapii potwierdzone
odpowiednim certyfikatem, przechodzi superwizje, czyli

ze swoim nauczycielem rozmawia o przypadkach, którymi
się zajmuje, jest przez niego oceniany. I – jak mówiłem –
wtedy się klienta nie dotyka.

Przy

leczeniu

nieskonsumowanych

związków

współpracuję

kolegą

(psychiatrą,

seksuologiem

i psychoterapeutą) oraz koleżanką (psycholog, seksuolog
kliniczny,

psychoterapeutka).

Taki

układ

współdziałających specjalistów jest w tym wypadku
najlepszy.

Czy kobieta u seksuologa się rozbiera?

– Badanie ginekologiczne jest u mnie standardowym

elementem badania seksuologicznego. Bo u kobiety wiele
zaburzeń

sferze

seksualnej

jest

związanych

z problemami anatomicznymi, stanami zapalnymi. Choćby
bolesność

współżycia,

która

może

być

efektem

przewlekłych

stanów

zapalnych,

nieprawidłowego

położenia macicy, bolesności blizn po nacięciu krocza
przy porodzie.

A seksuolog, który nie jest ginekologiem, też
powinien obejrzeć kobietę?

– Nie. Psychiatra nie będzie kładł kobiety na fotelu,

tylko skieruje ją do ginekologa.

Ale penisy ogląda?

– Może. U mężczyzn jest łatwiej, bo to nie jest

ingerencja  w  integralność  pacjenta.  Ale  powinienem
jeszcze  –  dla  dobra  pacjenta  –  obmacać  jądra.
Bo  na  podstawie  ich  konsystencji  można  na  przykład
stwierdzić  raka.  Są  sytuacje,  że  badanie  seksuologiczne
kończy  się  skierowaniem  do  onkologa,  więc  jest  to
badanie ratujące życie.

Lubi pan to?

– Jeśli ktoś lubi oglądać, lubi obmacywać, to nie

powinien w tym zawodzie pracować, bo w którymś
momencie skończy w prokuraturze. Badanie musi służyć
medycznej diagnozie.

Wykonuję tę pracę od 30 lat. Mam szacunek dla

każdego pacjenta, jeśli cierpi na jakiekolwiek schorzenie,
moim zadaniem jest mu pomóc.

Czy ginekologowi seksuologowi mogą się podobać
nagie kobiety?

– Prywatnie – oczywiście. Ale nie w gabinecie. Kiedy

się  przekracza  próg  gabinetu,  seksualność  powinna  być
odcinana.  Myślę,  że  w  99,9  proc.  tak  jest.  Nie  widzi  się
piękna, kobieta przestaje być obiektem pożądania. To nie
jest  tak,  jak  nam  mówią  koledzy:  „Popatrzycie  sobie,  wy
to macie fajnie”.

Nie macie fajnie?

– Fajne jest, że można pomagać ludziom. Golizna

pozbawiona otoczki romantyzmu, seksualności w ogóle
nie działa.

Nigdy panu przez głowę nie przemknie: „Ale ładna
kobieta!”?

– Wie pan, co widzę u kobiet i co pamiętam? Twarze.

Widzę oczywiście ładne kobiety, ale ich uroda na twarzy
się  kończy.  Za  twarzą  stoi  jednak  cała  historia  choroby.
Wchodzi  pacjentka,  a  ja  sobie  przypominam:  tu  były  trzy
ciąże,  z  którymi  był  problem,  potem  zapalenie  jajników,
a ostatnio źle toleruje jakąś antykoncepcję.

Skąd tylu mężczyzn seksuologów, ginekologów,
położników?

– To stresująca praca. W położnictwie w ciągu trzech

minut  zdrowa  kobieta  może  wymagać  szybkiej  operacji.
To  zupełnie  coś  innego  niż  na  przykład  pediatria  albo
dermatologia,  specjalności,  w  których  dominują  kobiety.
Ja  bałbym  się  w  pracy  nudy,  monotonii  pracy  jak
na  taśmie.  A  w  ginekologii  można  operować,  jest
położnictwo,  leczenie  niepłodności,  endokrynologia,
genetyka, pogranicze urologii ginekologicznej, onkologii.

Odmalowuje mi pan bajeczne przygody. A to przecież
jedna wagina za drugą.

– Rzeczywiście, i dominują przy tym stany zapalne. Ale

co jakiś czas, jak założę wziernik, widzę coś, czego

Kobiece porno

EDUKATORKĄ

SEKSUALNĄ

ALICJĄ

DŁUGOŁĘCKĄ

ROZMAWIA

MAGDALENA

GRZEBAŁKOWSKA

Proszę zobaczyć, jaki wytrwały jest ten kochanek.
Teraz stymuluje jej przednią ścianę pochwy, czyli
tajemniczy punkt G

– Włączę pierwszy film.
(Na ekranie pojawia się młoda, lekko wstawiona

kobieta. Idzie ciemnymi ulicami).

Powiedziałam znajomym, że będę z panią rozmawiać
o pornografii kobiecej. Wszyscy mówili, że to pewnie
takie lesbijskie filmy, gdzie panie z paniami
uprawiają seks, a na koniec przyłącza się facet.

– Bo wychodzimy z założenia, że pornografia jest dla

mężczyzn,  tak?  A  kobieca  to  ta,  gdzie  dominującym
motywem  będą  dwie  kobiety,  które  doznają  rozkoszy,
nieważne,  czy  autentycznej,  ale  spełniającej  rolę
stymulującą  dla  mężczyzny,  który  jest  wzrokowcem?
Żałosne  i  smutne.  Na  taki  film  ze  scenami  lesbijskimi
żadna  autentyczna  lesbijka  by  nie  spojrzała,  boby  się  jej

zrobiło niedobrze.

To niewyobrażalnie stereotypowe i seksistowskie

myślenie,  bez  pogłębionej  analizy,  można  by  postawić
diagnozę  o  stosunku  naszego  społeczeństwa  do  kobiecej
seksualności.  Tyle  się  mówi,  że  jesteśmy  wykształcone,
asertywne,  niezależne,  że  bierzemy  rozwody,  kiedy
chcemy, i rodzimy dzieci poza małżeństwem, a i tak wciąż
okazuje  się,  że  żyjemy  w  kulturze  pełnej  opresji  wobec
nas i naszego ciała.

Prawdziwa pornografia dla kobiet jest w ogóle
możliwa?

– Możliwa, choć trudniejsza do określenia. Carole

Vance  poddała  następującą  myśl:  „Pokaż  ulubiony  obraz
erotyczny  grupie  kobiet,  a  jedna  trzecia  uzna  go
za  obrzydliwy,  jedna  trzecia  za  śmieszny,  jedna  trzecia
za  podniecający”.  Do  podobnych  wniosków  doszły
artystki  z  grupy  Kiss  &  Tell,  które  w  roku  1990
zorganizowały  w  San  Francisco  wystawę  zdjęć
przedstawiających

różnych

sytuacjach

–

od  neutralnych  po  obsceniczne.  Zadaniem  widzów  kobiet
było zaznaczanie na ścianie granicy pomiędzy pornografią
i  erotyką  oraz  wskazanie  zdjęć,  których  nie  są  w  stanie
zaakceptować.  Stworzenie  jednoznacznej  granicy  było
zupełnie niemożliwe.

Kobiety nie oglądają pornografii z głównego nurtu?

– Bardzo rzadko spotykam kobiety, które chcą i lubią

oglądać takie filmy. Częściej, choć też nie często,
spotykam kobiety, które oglądają pornografię, bo partner
tego chce dla „terapii” związku.

Kolorowe pisma polecają: „Chcesz mieć udane życie
seksualne, oglądaj pornografię z ukochanym”.

– To dosyć idiotyczna rada. Oczywiście fajnie jest

razem coś oglądać, ale to, co także na kobietę wpłynie
stymulująco. A takich rzeczy na rynku nie ma.

(Tymczasem na ekranie młoda, wstawiona dziewczyna

wchodzi do kamienicy i znajduje na klatce schodowej
żabę. Całuje ją i płaz zmienia się w kobietę. Koniec).

I to wszystko? Jeszcze nic nie zaczęły, a już koniec?
To ma być ta pornografia kobieca?

– Spokojnie, w następnym filmie będzie się działo

więcej.

Będzie

pani

między

innymi

świadkiem

sfilmowanej kobiecej ejakulacji. Pokażę pani „One Night
Stand”.  Nakręciła  go  młoda  francuska  reżyserka  Émilie
Jouvet. Ten film o żabie też jest jej. Cztery lata temu „One
Night  Stand”  zajął  pierwsze  miejsce  na  festiwalu  filmów
pornograficznych w Berlinie (I Berlin Porn Film Festival
2006).  W  tym  filmie  będą  sceny  głównie  lesbijskie,
bo  najwięcej  w  kierunku  porno  dla  kobiet  robią  właśnie
lesbijki.

(Na ekranie kolejno pojawiają się dziewczyny.

Tłumaczą, że wystąpią w filmie, bo chcą zrealizować
swoje fantazje i przełamać tabu).

To profesjonalne aktorki?

– Myślę, że to zwykłe dziewczyny, koleżanki reżyserki.

Proszę  na  nie  spojrzeć,  są  bez  makijażu,  wyluzowane,
uśmiechnięte,  zwyczajne.  Mają  pryszcze,  cellulit  albo
małe  piersi.  Żadnego  sylikonu  czy  botoksu.  Są  takie  jak
my.  Co  mają  wspólnego  z  aktorkami  znanymi  z  filmów
porno?  No,  nic.  Wietrzę  tu  oczywiście  podstęp,  że  to
mogą być aktorki udające zwykłe dziewczyny. Ale i tak to
byłoby genialne i kobiece zagranie.

To dość nietypowy początek jak na film
pornograficzny. Zwykle aktorzy wymieniają dwa
sztuczne zdania i zabierają się do uprawiania seksu.

– A tu zaskoczenie. Te rozmowy na początku to świetny

chwyt psychologiczny, bo likwidują nasze obawy
związane z wejściem w świat porno, gdzie kobieta jest
traktowana przedmiotowo.

Wyobraża sobie pani Polki, które biorą udział
w takim filmie?

– Pewnie tak, choć pornografia kobieca na świecie

w ogóle jest młoda. Takie filmy powstają zaledwie
od kilkunastu lat. W każdym razie Polki, które takie filmy
oglądają, to dziewczyny przed trzydziestką, po studiach

genderowych,  artystycznych,  ze  środowisk  queerowych,
poszukujących. Spotkałam takie na festiwalu FAQ!, gdzie
prowadziłam  warsztaty  waginalne.  Polskie  dziewczyny
mają już inne podejście do seksu, chcą eksperymentować
ze  swoją  płcią  i  seksualnością.  Zaczyna  się  pierwsza
scena, proszę spojrzeć.

(Impreza w klubie w jakichś kazamatach. Dwie

dziewczyny zaczynają się podrywać. Tańczą ze sobą.
Wszystko

wygląda,

jakby

było

kręcone

kamerą

amatorską).

To film reprezentatywny dla pornografii kobiecej?

– Chyba bardziej reprezentatywny będzie „All About

Anna” z 2005 roku, nakręcony w spółce Innocent Pictures
należącej  do  Zentrope  –  wytwórni  Larsa  von  Triera.  To
najbardziej znany film pornograficzny dla kobiet, szalenie
popularny  w  Skandynawii.  Kobiety,  które  go  nakręciły,
tworzyły  wcześniej  formację  Pussy  Power  i  spisały
reguły, jakie mają obowiązywać w porno dla kobiet.

Jak brzmią te reguły?

– W „kobiecych produkcjach” tak kreuje się postacie

kobiece,  by  ich  pożądanie  wynikało  z  relacji,  a  nie
wyłącznie  z  samego  aktu  seksualnego.  W  filmie  ma  być
akcja,  ciągłość  narracji.  Nie  do  przyjęcia  jest  seks
wyrwany  z  kontekstu,  chyba  że  są  to  marzenia  bohaterki.
W  miejsce  „ginekologicznej  pornografii”  ma  się  pojawić

erotyzm.  Punktem  wyjścia  są  pragnienia  seksualne
i  przyjemność  kobiety  ze  szczególnym  naciskiem
na bliskość, namiętność i zmysłowość. W takim filmie ma
być  pokazany  pozytywny  stosunek  do  ciała,  przy  czym
ciało  mężczyzny  jest  równowartościowym  obiektem
erotycznym.  Obrazy  presji  i  przymusu  są  zakazane,
szczególnie  sceny  z  fellatio,  z  ciągnięciem  za  włosy
i  wytryskiem  nasienia  na  twarz  kobiety.  Oprócz  „All
About  Anna”  zrealizowano  jeszcze  w  tej  wytwórni
zgodnie  z  tymi  regułami  „Constance”  (1998)  i  „Pink
Prison” (1999).

„All About Anna” spełnia te warunki? Czy to
w ogóle film pornograficzny? Na mnie sprawił
wrażenie raczej ładnego romansu erotycznego.

– Ten film spełnia zasady „określone w statucie”. Ma

akcję,

dramaturgię,

jednocześnie

zawiera

wiele

elementów z erotycznych fantazji kobiecych: spontaniczny
seks  z  kochankiem,  z  nieznajomym  wzbudzającym  dziką
namiętność, seks oralny w ryzykownym miejscu, z kobietą.
Motywy  seksualne  są  dominujące,  jednak  historia
zachowuje  emocjonalną  ciągłość.  W  dodatku  jest  to  film
z  happy  endem  i  miłość  wygrywa!  Bohaterka  nie  jest
do  niczego  przymuszana,  miotają  nią  sprzeczne  uczucia,
poszukuje  i  w  końcu  znajduje.  Nie  ma  w  nim  tak  zwanej
ekspozycji  genitalnej,  choć  ciało  pokazywane  jest  bez
cenzury. Film jest lajtową wersją tego, co oglądamy teraz.

Z mojej perspektywy, seksuologicznej, „One Night

Stand” jest jednak ważniejszy. Fragmenty tego filmu daję
czasami

obejrzenia

kobietom

jako

metodę

autodiagnostyczną.  Mogą  się  skonfrontować  ze  swoimi
odczuciami,  bo  oglądanie  obrazów  ściśle  seksualnych,
poza  walorem  poznawczym,  może  przecież  wywołać
pożądanie.

Czyli pornografię można wykorzystywać w terapii
seksualnej kobiet?

– Oczywiście. Już w latach 80. powstała spółka

filmowa

Femme

Films.

Większość

filmów

wyprodukowała  i  wyreżyserowała  aktorka  Candida
Royalle. W 1995 roku wydała książkę „XXX: A Woman’s
Right  to  Pornography”  będącą  manifestem  pornografii
przyjaznej  dla  kobiet.  Jej  filmy  były  wykorzystywane
w poradnictwie i terapii seksuologicznej, bo realistycznie
i  emocjonalnie  pokazują  seks  i  spełniają  warunki
partnerstwa w relacjach seksualnych.

Wróćmy do tego, co widzimy na ekranie. Niech pani

powie o swoich odczuciach.

To już 15. minuta filmu, a one wciąż się rozkręcają.
Czy to wszystko ma być grą wstępną, która
w pornografii głównego nurtu nie występuje?

– Tak. To współczesna i jednocześnie kobieca wersja

gry wstępnej. Nie ma tu żadnego miziania się, jest mocna

muzyka, patrzenie sobie w oczy, zazdrość i tłum dookoła,
czyli

będzie

element

ryzyka.

Dziewczyny

idą

do klubowych podziemi, a jedna z nich szykuje się
do akcji.

Złamano

kolejny

stereotyp

opierający

się

na  przekonaniu,  że  jak  są  dwie  kobiety  w  kobiecym
porno,  to  będą  piękne  suknie  i  pomieszczenia.  A  tu  są
normalne  dziewczyny,  które  chodzą  do  klubów.  My
wierzymy, że to się mogło dziać naprawdę. Oglądała pani
fisting?

Penetrację pochwy lub odbytu za pomocą całej
dłoni? O nie, nie wiem, czy to zniosę na ekranie.

– Bardzo dobrze, że pani tak mówi. Proszę obejrzeć tę

scenę, żeby sprawdzić, czy pani to wytrzyma.

(Akcja filmu się rozwija, kobiety namiętnie się całują

i częściowo rozbierają, jedna z nich pieści oralnie
partnerkę, potem nakłada na dłoń gumową rękawiczkę
i naciera ją lubrykantem. Ostra muzyka w tle).

Czy to dla pani obrzydliwe?

Ku mojemu zdumieniu raczej nie. Ale dlaczego
z góry założyłam, że nie będę mogła patrzeć
na fisting, skoro nigdy wcześniej go nie widziałam?

– Prawdopodobnie uznała pani, że to będzie potworna

ingerencja w ciało. Ale jeśli pani urodziła dziecko, to
wie, jak rozciągliwa jest pochwa. W dodatku nasza

dziewczyńska  świadomość  często  mówi  nam,  że  kobiece
narządy  są  brzydkie,  a  pokazywanie  i  oglądanie  ich  jest
związane z utratą godności. Ile pokoleń musi minąć, żeby
nasze  córki  miały  świadomość,  że  wagina  jest
„w porządku”?

Czy fisting ociera się już o seks sadomasochistyczny?

– Lekko tak. Dlatego zaczęłyśmy oglądać film od sceny,

która może budzić kontrowersje. Pokazuję czasem młodym
adeptom  seksuologii  sceny  z  tego  filmu,  bo  są  tu  normy
seksualne,  których  niektórzy  nie  uznają.  A  oni  powinni
wyrobić  w  sobie  postawy  nieoceniające.  Jak  widać
na  filmie,  obydwu  kobietom  ta  sytuacja  bardzo
odpowiada,  więc  mieszczą  się  całkowicie  w  tak  zwanej
normie.  Tu  nie  ma  żadnej  sztuczności.  Wierzymy  w  to,
że  one  są  naprawdę  spocone,  naprawdę  podniecone
i naprawdę jedna z nich będzie miała orgazm. Nikomu się
nic złego nie dzieje.

(Dziewczyna stymulowana waginalnie ręką drugiej

dziewczyny zaczyna dodatkowo stymulować sobie
łechtaczkę).

Mamy tu dodatkowo walor edukacyjny.

To znaczy?

– Widzimy instruktaż, jak powinna wyglądać stymulacja

waginalna i łechtaczkowa. Ta dziewczyna stymuluje sobie
łechtaczkę długo, cierpliwie i na wiele sposobów, tak jak

w zwykłym życiu bywa. Tylko w filmach porno głównego
nurtu  kobieta  ma  orgazm  za  orgazmem  w  wyniku
klasycznego  stosunku  seksualnego.  I  dlatego  ta  scena  jest
wiarygodna,  bo  każda  kobieta,  która  choć  raz  w  życiu
miała  orgazm,  może  tutaj  odnaleźć  coś  z  siebie.  Może
pomyśleć:  „Jestem  OK,  nawet  wydaję  dźwięki  takie  jak
dziewczyny  w  tym  filmie,  a  nie  jak  w  jakimś  pornosie,
gdzie wszystko jest odegrane”.

Przy takich obrazach kobieta może się spokojnie

masturbować, bo czas trwania sceny będzie odpowiadał
temu, ile ona może go potrzebować, żeby osiągnąć
orgazm. Oglądając klasyczny film porno, musiałaby jedną
scenę przewinąć sobie kilka razy, bo tak szybko się to nie
stanie.

Na dodatek one tu promują bezpieczny seks. Skoro to

kontakt przypadkowy, stosują zabezpieczenie w postaci
rękawiczek.

Dobrze, przeskoczymy do następnej sceny.
(Dwoje ludzi całuje się na klatce schodowej).
To dziewczyna, z którą kobiety mogłyby się

identyfikować.  Zwykła  paryżanka.  Śliczna,  ale  będzie
widać,  że  ma  cellulit,  porwą  się  jej  rajstopy  i  rozmaże
makijaż.  Jej  partnerem  jest  osoba  queerowa.  Jest
niesamowitym kochankiem.

O, coś się zablokowało, bo ten film był wiele razy

oglądany przez różne kobiety. Przewińmy do sceny
pieszczot.

Były takie filmy przedtem?

– Raczej nie i pewnie dlatego właśnie ten wygrał

na festiwalu, bo widzowie uznali, że tędy droga. Mnie też
zwykła  pornografia  kojarzy  się  raczej  bazarowo
i opresyjnie. A tu się okazuje, że gdy same kobiety zabiorą
się  do  tematu,  pornografia  nie  musi  być  z  założenia  zła,
ale  żeby  trafiła  w  ich  potrzeby,  musi  mieć  swoją
specyfikę.  Kobietom  łatwiej  się  utożsamić  z  filmem,  gdy
jest naturalny. Żadnych sztuczności.

Wcześniej nic dla nas nie było?

– Coś było, są filmy softpornograficzne, takie jak

„Emmanuelle”

1974

roku,

ładną

muzyką

i wysmakowanymi scenami. W zamierzchłych czasach nie
budziły mojego sprzeciwu, ale teraz bałabym się pokazać
je myślącym współczesnym dziewczynom.

Żeby nie umarły ze śmiechu?

– Nie, bo te filmy z lat 70. mają po dziś dzień swój

urok.  Chodzi  o  ideowość.  To  są  skrajnie  seksistowskie
filmy.  Jeszcze  gorsze  niż  zwykła  pornografia,  bo  tu
seksizm  jest  ubrany  w  piękną  szatkę.  To,  co  jest  okropne
w tych filmach, to piękne „wyzwolone” dziewczyny, które
zrobią  wszystko,  żeby  tylko  zadowolić  partnera.  I  udają,
że  im  to  sprawia  wielką  radość.  Plus  wątki
pseudolesbijskie.

Kobiece

porno

też

sposób

filmowania, ważne jest to, jak kochankowie lub kochanki

na siebie patrzą i że widać, jak blisko są ze sobą.

Współczesna kultura masowa nieustająco stara się

przypodobać  męskiemu  odbiorcy,  bo  opiera  się
na  bodźcach  wzrokowych  i  przy  każdej  okazji
wykorzystuje seksualne konteksty związane z męską (a nie
z  kobiecą)  wrażliwością  seksualną.  Nic  więc  dziwnego,
że  dla  wielu  działaczek  feministycznych  aktywnych
w  latach  80.  pornografia  stanowiła  ekstremalny  wyraz
męskiego  popędu  płciowego  i  symbol  paternalizmu
w czystej postaci.

A tak nie jest?

– Z inicjatywy słynnych feministek Andrei Dworkin

i  Catharine  MacKinnon  zrodziła  się  propozycja  cenzury
pornografii. Większość teoretyczek feminizmu sprzeciwia
się nie tylko temu, że w tradycyjnej pornografii kobiety są
przedstawiane jako przedmioty konsumpcji, ale również –
wiązaniu  seksu  z  przemocą.  Odgrywające  w  niej  role
kobiety  czerpią  rozkosz  z  poniżenia,  a  przemoc  ma  dla
nich posmak erotyczny.

Pomimo ogólnej zgody co do wymienionych postulatów

pojawiły  się  feministki,  które  od  razu  zaprotestowały,
przypominając,  że  jakakolwiek  cenzura  zaprzecza
podstawowym  wartościom  ruchów  wolnościowych.
Kontrowersje wobec pornografii w środowisku kobiecym
pozostają gorące do dziś.

Czyli istnieje coś takiego jak pornografia dla kobiet?

– Chociaż niemiecka reżyserka Jutta Brückner

stwierdziła,  że  dominujący  model  seksu  w  filmach
pornograficznych  to  „praca  mężczyzny  nad  kobiecym
ciałem,  w  której  nagrodą  dla  obojga  jest  rozpryskiwanie
spermy”,  to  nie  dyskredytowała  pornografii  całkowicie.
Uznała  –  zresztą  jak  wiele  kobiet  –  że  męska  wersja
pornografii  jest  po  prostu  nużąca,  i  użyła  ciekawego
porównania  seksualnej  wrażliwości  kobiety  do  snu.  Sen
jest  bardziej  intuicyjną  formą  percepcji,  nierozdzielającą
wyraźnie  tego,  co  na  zewnątrz  i  wewnątrz,  otwartą
na  swobodną  grę  wyobraźni  i  uczuć,  a  nie  na  ogląd,
powtarzalność  i  logikę,  jak  to  się  dzieje  w  przypadku
męskiej pornografii.

Kobiety z grupy zwolenniczek pornografii często

odrzucają tradycyjne obrazy i poszukują własnego języka
porno, który lepiej by przemawiał do ich wrażliwości.

(Tymczasem udaje się nam przesunąć film do sceny

w mieszkaniu. Kochankowie są już na łóżku).

Proszę zobaczyć, jaki wytrwały jest ten kochanek.

Teraz stymuluje jej przednią ścianę pochwy, czyli
tajemniczy punkt G. W klasycznym filmie porno byłby już
przynajmniej jeden wytrysk.

I potem jest problem, bo mężczyźni oglądają te swoje
pornosy i są później w łóżku beznadziejni.

– Schematyzm typowych filmów pornograficznych

prowadzi do tego, że kobieta jest postrzegana jak

wysokiej jakości sprzęt elektroniczny. Tu się naciśnie, tam
przyciśnie  i  efekt  murowany.  Nie  krytykuję  mężczyzn
samych  w  sobie,  bo  wielu  z  nich  ma  autentycznie  dobre
chęci  i  dystans  do  tego,  co  oglądają.  Krytykuję
pornografię

jako

wyraz

potwierdzania

męskich

stereotypów na temat seksualności, z taką samą szkodą dla
obu płci.

Przecież mężczyźni w filmach porno są równie

nieszczęśliwi  –  muszą  mieć  wytrysk  za  wytryskiem
(najczęściej  udaje  je  mydło  w  płynie  pryskane  zza
kamery),  spełniać  określone  warunki  co  do  wielkości
członka  (co  ma  tak  naprawdę  trzeciorzędne  znaczenie
w seksie) i udawać reakcje podniecenia na widok aktorek
(ciężka praca).

Ten problem dotyczy szczególnie młodych chłopaków,

bo  uczą  się  nierealistycznych  i  szkodliwych  zachowań.
Przyjmując  takie  wzorce,  mają  o  wiele  mniejsze  szanse
na  zostanie  dobrymi  kochankami,  bo  będą  mieć  mnóstwo
kompleksów  i  dziwaczne  wyobrażenia  na  temat
seksualności kobiet.

(Dziewczyna w filmie ma orgazm i wytrysk z pochwy.

Wygląda to trochę tak, jakby zrobiła siku na łóżko).

To prawdziwy kobiecy wytrysk?

– Myślę, że tak. Ta dziewczyna na początku filmu

opowiadała, że zdarzyło jej się to po raz pierwszy
w życiu.

Pokażę pani jeszcze jedną scenę hiperkobiecą między

dwiema dziewczynami. Będzie im niezbyt wygodnie, ale
będą zdeterminowane. Spełnione i jednocześnie samotne.

(Na ekranie dwie młode kobiety siedzą przy stole

w pokoju. Widać, że nie bardzo mają o czym rozmawiać.
Jedna wstaje i wychodzi. Druga wraca pamięcią
do zdarzenia sprzed kilku chwil, gdy kochały się
w ciasnej toalecie).

Proszę spojrzeć na ich grę, co się dzieje z twarzami

tych dziewczyn. Być może udają, ale w taki sposób,
że wierzymy w to całkowicie. Ta scena trwa nie dłużej niż
15 minut, to dość krótko, żeby obie mogły przeżyć orgazm.

(Jedna z dziewczyn ma orgazm).

Chyba tego orgazmu to nie udaje.

– No właśnie. Ale co to ma wspólnego z kobiecym

szczytowaniem w pornografii dla mężczyzn? Z tym
rytmicznym „a, a, a, a!” na jedną nutę?

(Koniec filmu. Reżyserka Émilie Jouvet, przed

trzydziestką, w przebraniu różowej wróżki, macha do nas
na pożegnanie różdżką).

Czarodziejka,

grzeczna

dziewczynka,

która

zrealizowała  ten  film.  Dała  dziewczynom  możliwość
zabawy,  niektóre  przy  okazji  odkryły  swoją  seksualność.
Reżyserka  znalazła  dobry  sposób,  żeby  przebić  się  przez
kobiecą  psychikę  –  zero  przymusu,  okazja  do  zadawania
sobie pytań, pójście drogą fantazji.

Przychodzi do pani pacjentka, która obejrzała ten
film, i mówi...

– Na przykład że jej opory związane z oglądaniem tego

filmu wiążą się z tym i tym. Ja oczywiście nie zakładam,
że  oglądanie  pornografii  jest  świetne  i  terapeutyczne  dla
kobiet, ale oglądając taki film, mogą się zastanowić, jak to
jest  z  nimi.  Nie  muszą  przeżyć  takiej  przygody,  ale  mogą
sobie  wyobrazić,  w  jakim  kierunku  by  to  poszło,
co  byłoby  dla  nich  podniecające.  Żeby  rozbudzić  się
seksualnie,  musimy  przecież  od  czasu  do  czasu  wysłać
jakiś  sygnał  z  mózgu  do  naszego  ciała.  Jako  „kobieca
seksuolożka”  jestem  zwolenniczką  wrzucania  w  sposób
kontrolowany

różnych

fajnych

treści

seksualnych

do głowy, także tych, które łamią nasze schematy.
Pornografia w zwykłym stylu może powodować, że się
blokujemy na własną fizyczność. A taki film może stać się
pożywką dla wyobraźni.

To będzie dziwne, co powiem, ale smutno mi
po obejrzeniu fragmentów „One Night Stand”.

– Bo zazdrości pani tym dziewczynom?

Może trochę, ale też dlatego, że tak ważne rzeczy są
w nim pokazane, a tak niewiele kobiet i mężczyzn je
zobaczy. Jesteśmy jak dzieci we mgle.

– Pani jest smutno, a ja mam poczucie kobiecego

osamotnienia w sprawach seksu. Nie ma z kim szczerze

pogadać. Większość z nas, kobiet, to samotne atomy,
nawet jeśli mamy akurat w życiu fazę udanego seksu.
Proszę

zauważyć,

że

oglądałyśmy

ostre

sceny

pornograficzne,  ale  zamiast  czuć  zażenowanie  czy  się
śmiać,  co  byśmy  robiły  pewnie  przy  zwykłym  porno,
odczułyśmy  coś  na  kształt  kobiecej  solidarności
i  porozumienia,  mówiąc:  „O,  proszę,  tak  to  naprawdę
wygląda”.

Jak mężczyźni przyjmują ten film?

– Pierwszy raz oglądałam go w kinie. Oczywiście, to

był  film  festiwalowy,  a  więc  widzowie  niszowi.
Odniosłam  jednak  wrażenie,  że  mężczyźni  wyszli  z  filmu
poruszeni.  Gdybym  ja  była  facetem,  doznałabym  swego
rodzaju  szoku  i  dużo  bym  potem  myślała,  co  ja  tak
naprawdę  wiem  na  temat  seksu.  Nie  każdy  chce  być
świadomy  samego  siebie  i  drugiej  osoby,  bo  to  jest
trudniejsze.  Można  więc  pozostać  w  schematach
rzeczywistości  porno  –  tego  bazarowego,  przaśnego,
na granicy śmieszności.

Skąd kobiety mają brać takie filmy?

– Znikąd. Nasza rozmowa wyprzedza czas. Film, który

obejrzałyśmy, można zapewne kupić w internecie
w wersji francuskiej, podobnie film „All About Anna” –
w wersji duńskiej i angielskiej.

Są trzy nurty w kobiecej pornografii. Pierwszy to filmy

takie  jak  „One  Night  Stand”  w  wersji  hard  i  „All About
Anna”  w  wersji  lajt  –  pożywki  dla  wyobraźni
i  do  „samoedukacji”.  Drugi  nurt  to  kino  zaangażowane
społecznie  i  artystycznie,  w  którym  kobiety  obnażają
stereotypy. I trzeci nurt – satyryczny, ściśle ukierunkowany
na krytykę męskiej pornografii.

To wszystko jest niebywale świeże, dopiero dwa lata

temu napisałam pierwszy artykuł o kobiecej pornografii
do czasopisma naukowego.

Może to rzeczywiście materiał do pracy ściśle

seksuologicznej, ale przecież równocześnie wyraz zmian
kulturowych.

ALICJA DŁUGOŁĘCKA
Edukatorka seksualna, doradca rodzinny. Pracuje w Zakładzie Psychoterapii
i Psychosomatyki AWF w Warszawie. Wykłada na podyplomowych studiach
wychowania

seksualnego

przy

Wydziale

Pedagogiki

Uniwersytetu

Warszawskiego.

===bV9nUGFX

Document Outline