Wyrachowanie i śmierć

Polecamy w serii

Dotyk śmierci

Sława i śmierć

Skarby przeszłości

Kwiat Nieśmiertelności

Śmiertelna ekstaza

Czarna ceremonia

Anioł śmierci

Święta ze śmiercią

Rozłączy ich śmierć

Wizje śmierci

O włos od śmierci

Naznaczone śmiercią

Śmierć o tobie pamięta

Zrodzone ze śmierci

Słodka śmierć

Pieśń śmierci

Śmierć o północy

Śmierć z obcej ręki

Śmierć w mroku

Śmierć cię zbawi

Obietnica śmierci

Śmierć cię pokocha

Śmiertelna fantazja

Fałszywa śmierć

Pociąg do śmierci

Zdrada i śmierć

Śmierć w Dallas

Tytuł oryginału

CALCULATED IN DEATH

Projekt okładki

Elżbieta Chojna

Zdjęcie na okładce

Winkler/A.B./Corbis/FotoChannels

Redaktor prowadzący

Katarzyna Rudzka

Redakcja

Ewa Witan

Korekta

Mariola Będkowska

ISBN 978-83-7961-656-5

Warszawa 2014

Wydawca

Prószyński Media Sp. z o.o.

02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28

www.proszynski.pl

Rozdział 1

Przejmujący wiatr targał przenikliwie
zimnym,

listopadowym

powietrzem,

które  kąsało  kości  niczym  małe,
ząbkowane  nożyki.  Porucznik  Dallas
znowu zapomniała rękawiczek, ale może
to  i  lepiej,  bo  zniszczyłaby  ich  kolejną
drogą  parę  sprayem  do  zabezpieczania
dłoni.

Eve wsunęła więc tylko przemarznięte

ręce

kieszeni

płaszcza,

gdy

przyglądała się denatce.

Kobieta leżała u podnóża kilku stopni,

prowadzących  do  czegoś,  co  wyglądało
jak  mieszkanie  w  suterenie.  Widząc,
pod    jakim  kątem  w  stosunku  do  ciała
spoczywa  głowa  ofiary,  Dallas  nie
musiała czekać na lekarza sądowego, by
jej powiedział, że denatka skręciła kark.

Eve oceniła jej wiek na czterdzieści

kilka  lat.  Kobieta  nie  miała  na  sobie
płaszcza,  lecz  teraz  już  porywisty  wiatr
był  jej  obojętny.  Ubrana  była  jak
do  pracy  –  miała  na  sobie  żakiet,  golf,
spodnie  i  eleganckie  pantofle  na  niskim
obcasie.

Przypuszczalnie

wszystko

modne, ale Eve wolała zostawić ocenę
tego swojej partnerce, gdy tylko

detektyw

Delia

Peabody

dotrze

na miejsce zbrodni.

Nie dostrzegła żadnej biżuterii. Nawet

zegarka na rękę.

Brak torebki, teczki, aktówki.
Na schodach nie walały się śmieci,

murów nie zdobiły graffiti. Jedyny
dysonans stanowiły zwłoki.

końcu

Eve

odwróciła

się

do funkcjonariuszki, która pojawiła się
tu,

kiedy

ktoś

zadzwonił

pod dziewięćset jedenaście.

– Co wiadomo?
– Powiadomiono policję o drugiej

dwanaście.  Razem  ze  swoim  partnerem
byliśmy  zaledwie  dwie  przecznice  stąd,
w  sklepie  całodobowym.  Dotarliśmy

tutaj  o  drugiej  czternaście.  Właściciel
lokalu,  Bradley  Whitestone,  ze  znajomą
Alvą  Moonie,  stali  przed  budynkiem.
Whitestone  oświadczył,  że  zamierzali
wejść do mieszkania, w którym właśnie
trwa  remont,  więc  stoi  puste.  Znaleźli
ciało,  kiedy  przyprowadził  tu  Moonie,
żeby  jej  pokazać,  gdzie  już  wkrótce  się
przeprowadzi.

– O drugiej w nocy.
– Tak jest. Oświadczyli, że dziś

wieczorem wybrali się na miasto, zjedli
kolację, potem poszli do baru. Są
niezupełnie trzeźwi, pani porucznik.

– Rozumiem.
– Siedzą teraz w wozie razem z moim

partnerem.

– Porozmawiam z nimi później.
– Ustaliliśmy, że ofiara nie żyje. Nie

ma  przy  sobie  żadnego  dokumentu
tożsamości.  Brak  torebki,  biżuterii,
płaszcza.  Doznała  złamania  kręgów
szyjnych.  Widać  też  inne  obrażenia  –
siniak  na  policzku,  rozciętą  wargę.
Na  pierwszy  rzut  oka  wygląda  to
na napad rabunkowy, ale... – Policjantka
lekko  się  zarumieniła.  –  Coś  mi  tu  nie
pasuje.

Zaintrygowana Eve skinęła głową, by

policjantka mówiła dalej.

– Dlaczego?
– Brak płaszcza świadczy, że nie była

to zwykła kradzież na wydrę. Zdjęcie
płaszcza wymaga trochę czasu. A jeśli

spadła  ze  schodów  albo  ktoś  ją
popchnął,  dlaczego  leży  pod  murem,
a  nie  u  podnóża  stopni?  Tak,  że  nie
widać  jej  z  chodnika?  Bardziej  mi  to
wygląda  na  chęć  pozbycia  się  zwłok,
pani porucznik.

–

Przymawiacie

się

pracę

w wydziale zabójstw, Turney?

– Nie chciałam nikogo urazić, pani

porucznik.

– Nie czuję się urażona. Może

potknęła się na schodach, nieszczęśliwie
upadła i skręciła sobie kark. Jakiś
bandzior

ją

zobaczył,

przeciągnął

pod ścianę, żeby ukryć przed wzrokiem
przechodniów, a potem zabrał jej
płaszcz i pozostałe rzeczy.

– Tak jest.
– Nie wygląda mi jednak na to. Ale

potrzebujemy

czegoś

więcej

niż

przypuszczeń.  Zaczekajcie  tu,  Turney.
Detektyw  Peabody  już  jest  w  drodze.  –
Mówiąc  to,  Eve  otworzyła  zestaw
podręczny, by wyjąć puszkę Seal-It.

Zabezpieczyła sprayem dłonie i buty,

uważnie rozglądając się wkoło.

W tej części nowojorskiego East

Side’u  panowała  cisza  i  spokój  –
przynajmniej  o  tej  porze.  Większość
okien  mieszkań  i  wystaw  była  ciemna,
wszystko pozamykane, nawet bary. Może
kilka

lokali

nadal

działało,

ale

znajdowały się za daleko od tego
miejsca, by szukać w nich świadków

wydarzenia.

Wypytają okolicznych mieszkańców,

chociaż

mało

prawdopodobne,

znaleźli kogoś, kto widział, co się tutaj
stało. Z uwagi na przenikliwy ziąb, bo
rok

dwa

tysiące

sześćdziesiąty

najwyraźniej postanowił wziąć świat
w lodowaty uścisk, większość ludzi
wolała

siedzieć

domowych

pieleszach, rozkoszując się ciepełkiem.

Tak, jak ona. Spała, tuląc się do męża,

kiedy otrzymała wezwanie.

Ale taki już los gliniarzy, pomyślała,

a w przypadku Roarke’a – tych, którzy
poślubili funkcjonariusza policji.

Zabezpieczywszy dłonie i buty, zeszła

schodkach,

najpierw

uważnie

obejrzała drzwi do mieszkania, a potem
przykucnęła obok zwłok.

Tak,

czterdzieści

kilka

lat,

jasnobrązowe  włosy  zebrane  do  tyłu
i  spięte.  Niewielki  siniak  na  prawym
policzku,  odrobina  zaschniętej  krwi
na  rozciętej  wardze.  Uszy  miała
przekłute,  więc  jeśli  nosiła  kolczyki,
zabójca  ich  nie  wyrwał,  tylko  zdjął,
choć wymagało to nieco zachodu.

Uniósłszy

rękę

denatki,

Dallas

zobaczyła  otartą  skórę  na  dłoni.  Jakby
uprawiała  seks  na  szorstkim  dywanie,
pomyślała  Eve,  nim  przytknęła  prawy
kciuk ofiary do urządzenia, ustalającego
tożsamość.

Marta Dickenson, odczytała. Kobieta

rasy mieszanej, lat czterdzieści sześć.
Zamężna, mąż Denzel Dickenson, dwoje
dzieci, mieszkanka Upper East Side.
Zatrudniona

biurze

księgowym

Brewer, Kyle i Martini, mieszczącym się
osiem przecznic stąd.

Kiedy

wyjmowała

przyrządy

pomiarowe,  jej  krótkie,  brązowe  włosy
zatrzepotały  na  wietrze.  Nie  pomyślała,
by wcisnąć czapkę na głowę. Oczy Eve,
prawie  tego  samego  koloru  co  włosy,
pozostały zimne i obojętne. Nie myślała
o

mężu,

dzieciach,

przyjaciołach

denatki. Jeszcze nie. Na razie skupiła się
na zwłokach, ich ułożeniu, miejscu
wydarzenia,

godzinie

zgonu,

który

nastąpił

dwudziestej

drugiej

pięćdziesiąt.

Co robiłaś, Marto, kilka przecznic

od biura i od domu w lodowatą,
listopadową noc?

Eve oświetliła latarką spodnie kobiety

dostrzegła

czarnej

tkaninie

niebieskie włókna. Ostrożnie ujęła
pęsetą

dwie

nitki,

umieściła

w torebce i zostawiła znacznik dla
techników kryminalnych, by zbadali
spodnie.

Usłyszawszy nad głową głos Peabody

i  odpowiedź  policjantki,  Eve  się
wyprostowała.  Jej  skórzany  płaszcz
załopotał,  kiedy  odwróciła  się,  żeby
popatrzeć  na  swoją  partnerkę,  która
okutana po czubek nosa ciężkim krokiem

schodziła ze schodów.

Delia pomyślała o nakryciu głowy

i nie zapomniała rękawiczek. Różowa –
landrynkowo

różowa

–

czapka

narciarska

małym,

subtelnym

pomponem zakrywała jej ciemne włosy
i całe czoło, aż po brwi. Szyję
kilkakrotnie

owinęła

kolorowym

szalikiem.  Do  tego  śliwkowy  puchowy
płaszcz  i  różowe  kowbojki.  Eve
zaczynała  podejrzewać,  że  Peabody  nie
zdejmuje  ich,  nawet  kiedy  kładzie  się
spać.

– Jak możesz w ogóle się poruszać

taka okutana?

– Jakoś dotarłam do stacji metra,

a potem ze stacji metra tutaj, ale

przynajmniej nie zmarzłam. Jezu –
powiedziała ze współczuciem. – Nie ma
nawet płaszcza!

– Raczej nie narzeka. Marta Dickenson

– zaczęła Eve i zapoznała Delię
z istotnymi faktami.

– Kawał drogi od jej biura i miejsca

zamieszkania. Może wracała z pracy
do domu, ale dlaczego nie skorzystała
z metra, szczególnie w taki wieczór?

– Oto jest pytanie. W lokalu trwa

remont. Nikt tu nie mieszka. Bardzo
na rękę, prawda? Jeśli dodać do tego, że
leży wciśnięta w kąt, nikt nie powinien
jej znaleźć do rana.

– Dlaczego bandziorowi miałoby

na tym zależeć?

– To kolejne pytanie. Jeśli mu na tym

zależało,

skąd

wiedział,

że

mieszkanie stoi puste?

–

Mieszka

okolicy?

–

odpowiedziała Peabody, myśląc na głos.
– Należy do ekipy remontowej?

–

Być

może.

Obejrzymy

sobie

mieszkanie, ale najpierw porozmawiamy
z

tymi,

którzy

zadzwonili

pod dziewięćset jedenaście. Wezwij
lekarza sądowego.

– I techników?
– Na razie jeszcze nie.
Eve weszła na schody i skierowała się

do radiowozu. Kiedy dawała znak
gliniarzowi,

siedzącemu

przy

kierownicy,

środka

wysiadł

mężczyzna, zajmujący miejsce na tylnym
siedzeniu.

– Pani tu dowodzi? – spytał szybko,

wyraźnie zdenerwowany.

–

Porucznik

Dallas.

Czy

pan

Whitestone?

– Tak, to ja.
– To pan zawiadomił policję.
– Tak. Tak. Jak tylko znaleźliśmy... Ją.

Była... Byliśmy...

–

Pan

jest

właścicielem

tego

mieszkania?

– Tak. – Przystojny trzydziestolatek

wziął  głęboki  oddech.  Kiedy  znów  się
odezwał,  był  bardziej  opanowany,  nie
mówił już tak szybko. – Budynek należy
do  mnie  i  moich  dwóch  wspólników.

Na drugim i trzecim piętrze jest osiem
mieszkań.

Spojrzał w górę. Też był z gołą głową,

stwierdziła Eve, miał na sobie czarny,
wełniany płaszcz i szalik w czerwono-
czarne pasy.

– Jestem też wyłącznym właścicielem

lokalu na dole – ciągnął Whitestone. –
Przeprowadzamy

remont,

chcemy

na parterze i pierwszym piętrze urządzić
siedzibę firmy.

– Czym się zajmuje pańska firma?
– Doradztwem finansowym. WIN

Group. Whitestone, Ingersol i Newton.
W-I-N.

– Rozumiem.
– Zamierzałem zamieszkać na dole.

Przynajmniej taki miałem plan. Nie...

– Może mi pan powie, jak pan spędził

dzisiejszy wieczór – poprosiła go Eve.

– Brad?
– Zostań w samochodzie, Alvo.
– Nie mogę dłużej siedzieć. –

radiowozu

wysiadła

szczupła

blondynka  owinięta  w  naturalne  futro,
na  nogach  miała  skórzane,  sięgające  ud
botki  na  wysokich,  cienkich  obcasach.
Uczepiła się ramienia Whitestone’a.

Ładna z nich para, pomyślała Eve.

Oboje urodziwi, eleganccy, wyraźnie
wstrząśnięci.

– Porucznik Dallas. – Alva wyciągnęła

rękę. – Nie pamięta mnie pani?

– Nie.

–

Wiosną

spotkałyśmy

się

na  bankiecie.  Jestem  jedną  z  członkiń
komitetu  Big  Apple  Gala.  Nieważne  –
rzuciła,  kręcąc  głową.  Wiatr  rozwiewał
długie  włosy  Alvy.  –  To  straszne.
Biedaczka.  Nawet  zabrali  jej  płaszcz.
Nie  wiem,  dlaczego  tak  bardzo  się  tym
przejmuję,

ale

według

mnie

okrucieństwo.

– Czy któreś z państwa dotykało

zwłok?

– Nie – zaprzeczył Whitestone. –

Zjedliśmy  kolację,  a  potem  poszliśmy
się  czegoś  napić  do  Key  Club,  dwie
przecznice  stąd.  Opowiadałem  Alvie
o  naszym  nowym  przedsięwzięciu,
zainteresowała się, więc przyszliśmy tu,

żebym  mógł  ją  oprowadzić.  Moje
mieszkanie  jest  prawie  gotowe,  więc...
Wyjmowałem klucz, już miałem wstukać
kod,  kiedy  Alva  krzyknęła.  Nawet  nie
zauważyłem  tej  kobiety,  pani  porucznik.
Nie  widziałem  jej,  póki  Alva  nie
krzyknęła.

– Leżała w kącie – dopowiedziała

jego towarzyszka. – W pierwszej chwili
pomyślałam, że to jakaś bezdomna. Nie
zdawałam sobie sprawy z tego, że...
Dopiero

później

oboje

się

zorientowaliśmy.

Przytuliła się do Whitestone’a, a ten

objął ją w pasie.

– Nie dotykaliśmy jej – dodał. –

Podszedłem bliżej, ale widziałem...

Wiedziałem, że nie żyje.

–

Brad

chciał,

żebym

weszła

do środka, bo tam ciepło, ale nie
mogłam.

Nie

mogłabym

czekać

w środku, wiedząc, że ona tu leży
na zimnie. Policja przyjechała bardzo
szybko.

– Panie Whitestone, potrzebna mi

będzie

lista

nazwisk

pańskich

wspólników i osób zatrudnionych przy
remoncie budynku.

– Naturalnie.
– Jak tylko przekaże pan mojej

partnerce te informacje oraz poda, jak
można się z panem kontaktować, mogą
państwo wrócić do domu.

– Jesteśmy wolni? – spytała ją Alva.

– Na razie tak. Potrzebna mi pańska

zgoda na wejście do mieszkania
i do budynku.

– Jasne. Daję pani wolną rękę. Mam

klucze i kody... – zaczął.

– Mam klucz uniwersalny. Jeśli będą

jakieś problemy, powiadomię pana.

– Pani porucznik? – zawołała za nią

Alva,

gdy

Eve

się

odwróciła,

zamierzając  odejść.  –  Kiedy  panią
poznałam, myślałam, że pani zawód jest
na  swój  sposób  fascynujący.  Weźmy
chociażby  sprawę  Icove’ów.  To  będzie
prawdziwy  hit  filmowy.  Uważałam,  że
ma  pani  bardzo  ciekawą  pracę.  Ale  się
myliłam.  –  Alva  spojrzała  w  kierunku
schodów.  –  To  ciężkie  i  przygnębiające

zajęcie.

– Praca jak każda inna – odparła Eve

i  skierowała  się  do  schodów.  –
Zaczekamy  do  rana  z  przepytywaniem
okolicznych mieszkańców – zwróciła się
do  Turney.  –  Ludzie  zbyt  wiele  nam  nie
powiedzą,  kiedy  ich  wyrwiemy  ze  snu
o takiej porze. Nie tylko mieszkanie, ale
cały  budynek  jest  pusty.  Dopilnujcie,
żeby  świadkowie  dotarli  tam,  dokąd
chcą  się  udać.  Z  jakiego  jesteście
posterunku, Turney?

– Ze sto trzydziestego szóstego.
– A kto jest waszym przełożonym?
– Sierżant Gonzales, pani porucznik.
–

Jeśli

chcecie

wziąć

udział

przepytywaniu

okolicznych

mieszkańców, załatwię to z waszym
szefem.

Bądźcie

siódmej

trzydzieści.

–

Tak

jest!

–

Tamta

niemal

zasalutowała.

Lekko rozbawiona Eve zbiegła po

schodach, wstukała kod, otworzyła
drzwi

weszła

mieszkania

w suterenie.

– Włączyć światła na pełną moc –

poleciła i ucieszyła się, kiedy się
zapaliły.

Pomieszczenie

dzienne,

jak

się

domyślała, bo brakowało jeszcze mebli,
było  bardzo  przestronne.  Ściany  –  tam,
gdzie  je  pomalowano  –  błyszczały  jak
świeżo  opieczona  grzanka,  podłoga  –

tam,  gdzie  nie  przykrywał  jej  brezent  –
połyskiwała,  polakierowana  na  ciemno.
Materiały  budowlane  i  całą  resztę
rzeczy  ustawiono  starannie  w  kątach
pomieszczenia,  co  świadczyło,  że  prace
remontowe jeszcze trwały.

Prowadzono je schludnie i sprawnie,

przypuszczalnie

zwracano

uwagę

na najdrobniejsze szczegóły.

Dlaczego więc jedna płachta brezentu,

w przeciwieństwie do pozostałych,
leżała pofałdowana, ukazując szeroki
pas błyszczącej podłogi?

– Jakby ktoś się na niej poślizgnął albo

z kimś szarpał – powiedziała Eve,
kierując się w tamtą stronę. Zaczekała,
aż

kamera

zarejestruje

szerokość

długość

odsłoniętego

fragmentu

podłogi, a potem się pochyliła, żeby
naciągnąć brezent.

– Dużo plam farby, ale...
Ukucnęła,

wyciągnęła

latarkę

i oświetliła brezent.

– To mi wygląda na krew. Kilka kropli

krwi.

Otworzyła torbę, pobrała małą próbkę,

potem

zaznaczyła

miejsce

do zbadania przez techników.

Przeszła do kuchni, przypominającej

kambuz,

lśniącej

błyszczącej

pod płachtami brezentu.

Akurat kiedy skończyła pierwsze

oględziny głównej sypialni i łazienki
oraz drugiej sypialni lub gabinetu

i łazienki, pojawiła się Peabody.

–

Zebrałam

wstępne

informacje

o świadkach – zameldowała. – Kobieta
jest dziana. Nie tak, jak Roarke, ale stać
ją na takie futro i te naprawdę odlotowe
kozaki.

– Taa… to widać.
– Jemu też nieźle się powodzi.

Odziedziczył  majątek  po  rodzicach
i  nadal  go  pomnaża.  Dziesięć  lat  temu
zatrzymany  za  zakłócanie  porządku
publicznego pod wpływem alkoholu. Jej
największym

grzechem

jest

przekraczanie  dozwolonej  prędkości.
Ma  na  swoim  koncie  masę  mandatów
za  zbyt  szybką  jazdę,  głównie  na  trasie
do swojego domu w Hamptons.

– Wiesz, jak to jest, kiedy chce się

dotrzeć do Hamptons. Co tu widzisz,
Peabody?

–

Naprawdę

dobra

robota,

przywiązywanie  uwagi  do  wszystkich
szczegółów,  dobrze  wydane  pieniądze
i  wystarczająco  zasobne  kieszenie,  by
móc

wynagrodzić

dobrą

robotę

i przywiązywanie uwagi do wszystkich
szczegółów. I... – Uwalniając się
częściowo

długaśnego

szala,

Peabody

podeszła

miejsca

zaznaczonego przez Eve. – Coś, co mi
wygląda na krew na brezencie.

– Brezent był pofałdowany, jak dywan,

kiedy ktoś się na nim poślizgnie.
Pozostałe płachty leżą równiutko.

–

placu

budowy

dochodzi

do wypadków. Może się polać krew.
Ale...

– Tak, ale. Krew na brezencie i trup

za drzwiami. Ofiara ma przeciętą wargę
i  zaschniętą  krew.  Nie  jest  jej  dużo,
więc  ktoś  mógł  nawet  nie  zauważyć,  że
kilka  kropli  skapnęło  na  brezent.
Szczególnie

kiedy

płachta

była

pofałdowana.

– Zaciągnęli ją tutaj? – Peabody

zmarszczyła czoło i spojrzała na drzwi.
– Nie widziałam żadnych śladów
włamania, ale przyjrzę się jeszcze raz.

– Nie włamali się. Może posłużyli się

wytrychem, ale to wymaga czasu.
Bardziej prawdopodobne, że znali kod

albo mieli cholernie dobry czytnik.

– Jeśli to wszystko uwzględnić, nie był

to zwykły napad rabunkowy.

– No właśnie. Zabójca nie wydaje się

zbyt rozgarnięty. Skoro był na tyle silny,
by skręcić jej kark, dlaczego ją uderzył?
Ofiara ma siniak na prawym policzku
i rozciętą wargę.

– Wymierzył jej lewy prosty.
– Nie wydaje mi się, że to lewy prosty.

To  byłby  naprawdę  szczyt  głupoty.
Raczej  cios  na  odlew.  Facet  policzkuje
kobietę  tylko  wtedy,  kiedy  chce  ją
upokorzyć.  Uderza  pięścią,  jak  jest
wkurzony,  pijany  albo  ma  w  nosie,  że
może  jej  zrobić  krzywdę,  doprowadzić
do  rozlewu  krwi.  Wali  na  odlew,  kiedy

chce sprawić ból i zastraszyć. A to mi
wygląda na cios na odlew – uderzył
kłykciami w kość policzkową.

Eve oberwała wystarczająco wiele

razy, by to wiedzieć.

–

Sprawca

jest

wystarczająco

rozgarnięty i opanowany, żeby jej nie
okładać pięściami, nie zmasakrować –
ciągnęła

–

ale

niewystarczająco

rozgarnięty,  by  nie  zostawić  żadnych
śladów.  Niewystarczająco  rozgarnięty,
żeby  zabrać  ze  sobą  brezent.  Ofiara  ma
otartą

skórę

prawej

dłoni,

a na spodniach niebieskie włókna. Może
pochodzą z dywanika w samochodzie?

– Uważasz, że ktoś ją złapał

i wciągnął do samochodu.

– To całkiem możliwe. Trzeba ją było

jakoś

ściągnąć

tego

pustego

mieszkania, by móc zrobić to, co zostało
zaplanowane. Jest wystarczająco cwany,
żeby zabrać jej kosztowności oraz
płaszcz,

pozorując

napad

tle

rabunkowym.  Ale  zostawił  jej  buty.
Porządne,  wyglądają  na  prawie  nowe.
Jaki  bandzior  zdejmuje  ofierze  płaszcz,
a zostawia jej buty?

– Jeśli ściągnął ją tutaj, zależało mu,

żeby nikt im nie przeszkodził –
zauważyła Peabody. – I chciał mieć dużo
czasu. Nie wygląda mi to na gwałt. Bo
dlaczego miałby ją potem ubrać?

– Szła do pracy albo właśnie wracała.
– Wracała – potwierdziła Peabody. –

Kiedy ją sprawdzałam, ustaliłam, że mąż
zadzwonił  na  policję.  Nie  wróciła
do  domu.  Pracowała  do  późna,  ale  nie
wróciła  do  domu.  Tuż  przed  wyjściem
z biura, czyli tuż po dwudziestej drugiej,
zadzwoniła do męża.

– Zaalarmował policję, bo żona nie

wróciła po pracy do domu?

– Też wydało mi się to trochę dziwne,

więc go sprawdziłam. To szanowny pan
Denzel Dickenson, młodszy brat sędzi
Gennifer Yung.

– Wystarczy. – Eve wzięła głęboki

oddech. – Niezły pasztet.

– Też tak uważam.
–

Wezwij

techników,

Peabody,

powiedz, że to pilne. Nie zaszkodzi

postarać się o dupokrytki, kiedy ma się
do czynienia z martwą bratową pani
sędzi.

Przeciągnęła dłonią po włosach,

zastanawiając  się.  Zamierzała  pojechać
do  biurowca,  w  którym  pracowała
ofiara,  pokonać  tę  samą  trasę,  co  ona,
poznać  okolicę.  A  potem  wrócić  tu
przed  udaniem  się  do  domu  ofiary,  by
dokładnie  obejrzeć  miejsce  zbrodni,
spróbować  określić  czas  i  kolejność
wydarzeń. Ale w tej sytuacji...

– Pewnie mąż od wielu godzin krąży

tam i z powrotem po mieszkaniu.
Złożymy mu wizytę i przekażemy złą
wiadomość.

– Nienawidzę tego – mruknęła

Peabody.

– To może pora, żebyś sobie poszukała

innego zajęcia.

Dickensonowie

zajmowali

jeden

z  czterech  apartamentów  z  ogrodem
na  dachu  na  ostatnim  piętrze  jednego
z  dostojnych  budynków  w  Upper  East
Side. Elegancki dom z szarego kamienia
i  szkła  górował  nad  okolicą,  gdzie
nianie  i  osoby,  wyprowadzające  psy
na

spacer,

niepodzielnie

rządziły

na chodnikach i w parkach.

Automatyczny nocny strażnik kazał im

się przedstawić, co według Eve było

równoznaczne z szykanowaniem.

– Porucznik Eve Dallas i detektyw

Delia Peabody. – Przysunęła swoją
odznakę

ekranu.

–

Musimy

porozmawiać z Denzelem Dickensonem,
mieszkającym w apartamencie B.

– Proszę podać, w jakiej sprawie –

rozległ się beznamiętny, komputerowo
generowany głos.

– To nie twój interes. Zeskanuj odznaki

i wpuść nas.

– Przykro mi, ale apartament B jest

zabezpieczony

noc.

Wejście

do budynku i do wszystkich w nim
pomieszczeń

wymaga

zgody

administratora bądź lokatora. Chyba,
że to nadzwyczajna sytuacja.

– Posłuchaj mnie, ty niedorobiony,

mikroprocesorowy  mądralo,  jesteśmy  tu
oficjalnie,  z  ramienia  policji.  Zeskanuj
odznaki  i  wpuść  nas.  W  przeciwnym
razie

każę

natychmiast

sporządzić

nakazy

aresztowania

administratora

budynku,

szefa

zabezpieczeń

oraz

właścicieli

utrudnianie

pracy

wymiaru sprawiedliwości. A ty jeszcze
przed

wschodem

słońca

trafisz

na złomowisko.

–

Nieodpowiedni

język

stanowi

pogwałcenie...

– Nieodpowiedni język? Och, zaraz

usłyszysz bardziej nieodpowiedni język.
Peabody, skontaktuj się z zastępcą
prokuratora Cher Reo i rozpocznij

procedurę

wystawiania

nakazów

aresztowania

tych,

których

należy.

Przekonamy  się,  jakie  będą  mieli  miny,
kiedy  zostaną  wywleczeni  z  łóżek  o  tej
porze,  skuci  i  przewiezieni  do  komendy
głównej,

ponieważ

ten

skomputeryzowany, blaszany bożek nie
wpuścił do środka funkcjonariuszy
policji.

– Z największą przyjemnością, pani

porucznik.

–

Proszę

przedstawić

odznaki

do zeskanowania i położyć dłoń
na czytniku w celu weryfikacji.

Eve jedną rękę z odznaką uniosła

w górę, a drugą położyła na czytniku.

– Otwieraj. Natychmiast.

–

Tożsamość

zweryfikowana.

Zezwalam na wejście na teren budynku.

Eve

wpadła

środka,

przemaszerowała

czarnej,

marmurowej

posadzce

wind

o  błyszczących,  białych  drzwiach,
których po obu stronach strzegły wazony
wysokości  człowieka,  wypełnione  po
brzegi  czerwonymi,  ostro  zakończonymi
kwiatami.

– Proszę zaczekać w holu, aż

poinformujemy

pana

i/lub

panią

Dickenson o wizycie pań.

– Zamknij się, komputerowy cymbale.

– Wsiadła do windy, a Peabody za nią. –
Apartament B – poleciła. – Zrób jakąś
uwagę, a przysięgam na Boga, że

potraktuję paralizatorem twoją płytę
główną.

Kiedy winda bezszelestnie ruszyła

w górę, Delia westchnęła, wyraźnie
zadowolona.

– Miałam niezły ubaw.
–

Nienawidzę,

jak

urządzenia

elektroniczne mnie opierniczają.

– Cóż, prawdę mówiąc, opierniczał

cię programista.

– Masz rację. – Eve zmrużyła oczy. –

Masz całkowitą rację. Zapisz sobie,
żeby to sprawdzić. Chcę wiedzieć, kto
zaprogramował

tego

nadgorliwego

robota.

– To może być jeszcze zabawniejsze. –

Z twarzy Peabody zniknął wesoły

uśmiech, kiedy winda się zatrzymała. –
W przeciwieństwie do tego.

Podeszły do drzwi do apartamentu B.

Kolejne zabezpieczenia, zauważyła Eve,
do tego cholernie dobre. Skaner dłoni,
wizjer, kamera. Nacisnęła guzik, żeby
uaktywnić system.

– Cześć!
Dzieciak, pomyślała Eve, na chwilę

zbita z tropu.

– Tu rodzina Dickensonów.
Rozległy się głosy mężczyzny, kobiety,

dziewczynki  i  chłopca,  kiedy  wszyscy
po  kolei  się  przedstawiali.  „Denzel,
Marta,  Annabelle,  Zack”.  A  potem
szczekanie psa.

– A to Cody – poinformował chłopięcy

głos. – Kto tam?

– Ach... – Eve, nie wiedząc, co

powiedzieć, machnęła odznaką przed
kamerą.

Przyglądała

się

czerwonemu

promieniowi skanera. W chwilę później
rozległ się komputerowo generowany
głos.

Tożsamość zweryfikowana. Proszę

zaczekać chwilę.

I Eve zobaczyła, jak kolor diody

zmienia się z czerwonego na zielony.

Otworzył

mężczyzna

w  granatowych  spodniach  od  dresu,
szarej  bluzie  i  znoszonych  adidasach.
Miał  krótko  ostrzyżone,  lekko  kręcone
włosy,  ciemną,  zmęczoną  twarz.  Oczy

koloru gorzkiej czekolady na moment
zrobiły się okrągłe, a potem pojawił się
w nich strach. Zanim Eve przemówiła,
strach zastąpiła rozpacz.

– Nie. Nie. Nie. – Padł na kolana

i złapał się za brzuch, jakby mu
wymierzyła kopniaka.

Peabody natychmiast pochyliła się nad

nim.

– Panie Dickenson.
– Nie – powtórzył, kiedy wbiegł pies

wielkości kuca szetlandzkiego. Pies
spojrzał

Eve.

Przez

sekundę

rozważała, czy wyciągnąć paralizator.
Ale pies tylko zaskowyczał i położył się
obok Dickensona.

– Panie Dickenson – powtórzyła

Peabody  niemal  śpiewnym  głosem.  –
Proszę  mi  pozwolić  pomóc  panu  wstać.
Proszę  mi  pozwolić  pomóc  panu  usiąść
na krześle.

– Marta! Nie! Wiem, kim pani jest.

Znam

panią.

Porucznik

Dallas.

Policjantka od zabójstw. Nie!

Ponieważ współczucie okazało się

większe

braku

zaufania

do wielgachnego psa, Eve przykucnęła.

–

Panie

Dickenson,

musimy

porozmawiać.

– Proszę tego nie mówić. Proszę. –

Uniósł głowę i z rozpaczą spojrzał Eve
w oczy. – Proszę tego nie mówić.

– Bardzo mi przykro.
Rozpłakał się. Objął psa ramionami

i płakał, kołysząc się i bujając.

Trzeba to było powiedzieć. Nawet

kiedy to oczywiste, trzeba powiedzieć,
by zostało zarejestrowane. I, o czym Eve
wiedziała, żeby ten człowiek to usłyszał.

– Panie Dickenson, z przykrością

zawiadamiam pana, że pańska żona nie
żyje.

Proszę

przyjąć

wyrazy

współczucia.

– Marta… Marta… Marta… –

powtarzał śpiewnie jak modlitwę.

– Czy chce pan, żebyśmy do kogoś

zadzwonili w pana imieniu? – spytała go
delikatnie Peabody. – Do siostry?
Do sąsiada?

– Jak to się stało? Jak?
– Usiądźmy – powiedziała Eve

i wyciągnęła do niego rękę.

Przez chwilę wpatrywał się w nią,

a  potem  chwycił  się  jej  drżącą  dłonią.
Był  wysokim,  dobrze  zbudowanym
mężczyzną.  We  dwie  z  trudem  pomogły
mu wstać. Zatoczył się jak pijany.

– Nie mogę... Co...
– Usiądziemy – powiedziała Peabody,

prowadząc

przestronnego,

wygodnie urządzonego pomieszczenia
dziennego, pełnego kolorów pokoju,
w

którym

niewątpliwie

lubiła

przesiadywać

rodzina

dziećmi

i wielgachnym psem. – Przyniosę panu
trochę wody, dobrze? – ciągnęła. – Czy
chce pan, żebym zadzwoniła do pańskiej
siostry?

– Do Genny? Tak. Proszę zadzwonić

do Genny.

– Dobrze. A pan niech tu usiądzie.
Usiadł, a pies natychmiast położył mu

na  nogach  swoje  potężne  łapy  i  oparł
na  kolanach  wielki  łeb.  Kiedy  Peabody
poszła  poszukać  kuchni,  Dickenson
odwrócił się w stronę Eve. Nadal z oczu
leciały  mu  ciurkiem  łzy,  ale  płacz
sprawił, że pierwszy szok minął.

– Marta. Gdzie jest Marta?
– Bada ją teraz lekarz sądowy. –

Widziała, jak drgnął, lecz mówiła dalej:
–  Zajmie  się  nią.  Wszyscy  się  nią
zajmiemy.  Wiem,  że  panu  ciężko,  panie
Dickenson,  ale  muszę  panu  zadać  kilka
pytań.

– Proszę mi powiedzieć, jak to się

stało. Musi mi pani powiedzieć, co się
stało. Nie wróciła do domu. Dlaczego
nie wróciła do domu?

– Chcę to ustalić. Kiedy po raz ostatni

kontaktował się pan z żoną?

– Rozmawialiśmy koło dziesiątej.

Została dłużej w pracy, zadzwoniła
przed wyjściem z biura. Powiedziałem,
żeby

skorzystała

samochodu,

zadzwoniła  po  samochód,  ale  odparła,
że  niepotrzebnie  się  martwię.  Nie
chciałem,  żeby  szła  na  stację  metra  czy
też  próbowała  złapać  taksówkę.  Dziś
wieczorem taki ziąb.

– Czy zadzwoniła po samochód?
–

Nie.

Tylko

się

roześmiała.

Powiedziała,  że  spacer  do  stacji  metra
dobrze  jej  zrobi.  Prawie  przez  cały
dzień  siedziała  przy  komputerze,  poza
tym  chciała...  Chciała...  Chciała  zrzucić
dwa  kilogramy.  O,  mój  Boże.  O,  Boże.
Co

się

stało?

Czy

doszło

do  nieszczęśliwego  wypadku?  Nie  –
odpowiedział  sam  sobie,  kręcąc  głową.
–  Zajmuje  się  pani  zabójstwami.  Jest
pani  z  wydziału  zabójstw.  Ktoś  zabił
Martę.  Ktoś  zabił  moją  żonę,  moją
Martę. Dlaczego? Dlaczego?

– Czy zna pan kogoś, kto pragnąłby jej

śmierci?

– Nie. Nie ma nikogo takiego. Nie ma.

Na całym świecie nie miała ani jednego
wroga.

Wróciła Delia ze szklanką wody.
– Pańska siostra razem z mężem już tu

jadą.

– Dziękuję. Czy to był napad

rabunkowy? Nie rozumiem. Jeśli ktoś
chciałby jej zabrać torebkę, biżuterię,
oddałaby

wszystko.

Kiedy

postanowiliśmy zostać w Nowym Jorku,
obiecaliśmy  sobie  nawzajem,  że  nie
będziemy  głupio  ryzykować.  Mamy
dzieci.  –  Ręka,  w  której  trzymał
szklankę,  znów  zaczęła  mu  drżeć.  –
Dzieci.  Co  ja  powiem  dzieciom?  Jak
można

coś

takiego

powiedzieć

dzieciom?

– Czy państwa dzieci są w domu? –

spytała go Eve.

– Naturalnie. Śpią. Spodziewają się,

że kiedy rano wstaną, żeby pójść
do szkoły, zobaczą mamę.

– Panie Dickenson, muszę panu zadać

to pytanie. Czy przechodzili państwo
kryzys małżeński?

– Nie. Jestem prawnikiem, moja

siostra jest sędzią wydziału karnego.
Wiem, że musi mi się pani dokładnie
przyjrzeć.

Proszę

zrobić

–

powiedział,  a  do  oczu  znów  mu
napłynęły łzy. – Proszę mnie sprawdzić.
Ale  proszę  mi  powiedzieć,  co  spotkało
moją  żonę.  Proszę  mi  powiedzieć,  co
spotkało Martę.

Eve wiedziała, że nie ma co tego

odwlekać. Ani zbytnio się rozwodzić.

– Zwłoki pańskiej żony znaleziono

dziś w nocy kilka minut po drugiej
u

podnóża

zewnętrznych

schodów

w budynku, odległym od jej biura
o jakieś osiem przecznic. Doznała
złamania kręgów szyjnych.

Wypuścił powietrze z płuc i znów

wziął oddech.

– Nie poszłaby tak daleko, nie w nocy,

nie sama. I nie spadła, bo nie byłoby tu
pani. Czy... Czy została zgwałcona?

– Wstępne oględziny nie wskazują, że

był  to  napad  o  podłożu  seksualnym.
Panie  Dickenson,  czy  próbował  się  pan
skontaktować z żoną po waszej ostatniej
rozmowie  i  przed  naszym  pojawieniem
się tutaj?

– Co kilka minut do niej dzwoniłem.

Chyba

poczynając

wpół

do  jedenastej.  Ale  nie  odbierała.  Nigdy
nie  pozwalała,  żebym  tak  się  martwił,
do  tego  tyle  czasu.  Wiedziałem...
Przepraszam  na  minutkę.  –  Niepewnie
wstał.  –  Przepraszam  na  minutkę  –
powtórzył i wybiegł z pokoju.

Cody popatrzył za nim, a potem

ostrożnie podszedł do Peabody i położył
łapę na jej kolanie.

– Czasami jest gorzej niż normalnie –

mruknęła i spróbowała go pocieszyć, jak
umiała.