FOTOGRAFIA CYFROWA

FOTOGRAFIA CYFROWA – PORADY

FOTOGRAFIA CYFROWA – PORADY........................................................................................................................................................1

EKSPOZYCJĄ

możemy nazwać takie ustawienie wszystkich parametrów w aparacie aby uzyskać oczekiwany efekt naświetlenia
elementu światłoczułego. Parametry ekspozycji decydują ile światła dotrze do elementu światłoczułego.

Parametrami tymi są :
- Czas naświetlania
- Liczba przesłony
- Czułość ISO

Wszystkie te parametry zależą oczywiście od poziomu światła zastanego lub użytego.

W   celu  właściwego   ustawienia   ekspozycji   musimy   użyć   światłomierza   wbudowanego   w   aparat   lub  zewnętrznego.
W celu ułatwienia wykonywania  zdjęć, producenci wbudowali w aparat automatykę  ekspozycji,  która na podstawie
wskazań   wewnętrznego   światłomierza,   samoczynnie   ustawia   parametry   ekspozycji.   Jest   to   bardzo   wygodne   dla
początkujących fotografów ale po zdobyciu pewnej wiedzy i doświadczenia, ręczne ustawienie parametrów ekspozycji, w
niektórych przypadkach może prowadzić do znacznie ciekawszych efektów.

W ramach prawidłowej ekspozycji, fotograf może żonglować wszystkimi parametrami otrzymując za każdym razem taki
sam stopień naświetlenia zdjęcia ale zupełnie inną głębię ostrości i inny sposób pokazania ruchu. Jeżeli prawidłowe jest
ustawienie ekspozycji przy czasie migawki 1/125s i przesłonie f/8 to prawidłowe będzie również przy 1/250s i f/5.6 oraz
przy 1/500s i f/4 itd. Można z tego wnioskować, że prawidłowe warunki ekspozycji to cały ciąg różnych kombinacji
czasu i przesłony a zmiana jednego z parametrów o jeden stopień powinna być zrekompensowana zmianą drugiego
parametru również odpowiednio o jeden stopień.

W fotografii artystycznej, fotograf często zmienia warunki ekspozycji tak, aby uzyskany obraz zawierał odczucia artysty
a nie wiernie odtwarzał wygląd fotografowanej sceny.

W części tej zostanie też opisana temperatura barwowa, która ma wpływ na prawidłowe odzwierciedlenie kolorów na
zdjęciu a my możemy na to wpływać poprzez ustawienie balansu bieli.

ŚWIATŁO

Najważniejszym czynnikiem w fotografii jest światło, które przybierając różną barwę i intensywność czyni zdjęcia
pięknymi bądź też pozbawionymi wyrazu. Najlepsze fotografie powstają o świcie lub przed zmierzchem gdy światło jest
wyjątkowo miękkie i delikatne.

Wczesnym świtem, aby słońce oświetliło ziemię, promienie muszę się przebić przez grubą warstwę atmosfery pokonując
największą odległość pod bardzo dużym kątem. Podczas tej drogi najszybciej i najłatwiej ulegają rozproszeniu najkrótsze,
niebieskie fale a światło wykazuje tendencję do zabarwień różowo-czerwonych. Dodatkowo poranna mgła rozprasza
promienie przez co obraz nabiera uroku tworząc bajkową atmosferę. W tym czasie cienie są długie i przebiegając przez
plan zdjęciowy doskonale wkomponowują się w fotografię krajobrazu. Cienie takie podkreślają fakturę terenu i kontury
fotografowanej sceny. Po wschodzie słońca możemy obserwować jakim zmianom ulegają barwy i cienie w miarę jak
słońce podnosi się nad horyzontem.

W południe promienie słońca pokonują najkrótszą odległość do ziemi a w widmie świetlnym dominują fale niebieskie.
Kontrasty są bardzo mocne, a cienie krótkie, ostro zarysowane i ciemne. W świetle takim uzyskujemy najwierniejsze i
najmocniej nasycone kolory ale mocne promienie powodują z jednej strony duże wypalenia (białe plamy) a z drugiej
głębokie cienie. O tej porze dnia światło nadaje się do fotografii kształtów i form graficznych. Należy bardzo uważać

przy fotografowaniu pod słońce ponieważ nawet gasnące promienie słoneczne, mocno skupione przez teleobiektyw,
mogą trwale uszkodzić wzrok !

Przed   zachodem   słońca,   promienie   znowu   muszą   pokonać   najdłuższą   drogę   do   ziemi,   tracąc   po   drodze   z   widma
świetlnego   fale   niebieskie   przez   co   dominuje   barwa   czerwona.   Bardzo   duży   wpływ   na   kolorystykę   ma   stopień
przejrzystości   powietrza.   Dodatkowe   możliwości   przy   fotografowaniu   o   zmierzchu   dają   nam   zapalające   się   lampy
uliczne, reklamy i łuny rozciągające się nad miastami. Połączenie zachodzących promieni słońca ze światłem sztucznym
daje bardzo ciekawe rezultaty. Przy tego typu fotografii, stosując długie czasy naświetlania, wychwytujemy sztuczne
oświetlenie uliczne ale niezbędny okazuje się wtedy statyw.

Również nocą możemy uzyskiwać bardzo ciekawe efekty zdjęciowe. Wielkomiejskie światła reklam, latarni, neonów i
reflektory samochodów mogą dać piękne niekonwencjonalne ujęcia. Mokre ulice mogą dodatkowo uatrakcyjnić zdjęcia
poprzez odbicia światła i dodatkowe bliki. W tego typu fotografii również niezbędny staje się statyw.

LICZBA PRZESŁONY

Średnica otworu

przesłony

, która jest określana za pomocą

liczby przesłony

, ma wpływ na stopień naświetlenia elementu

światłoczułego oraz nagłębię ostrości. Swoboda z jaką możemy wybierać liczbę przesłony zależy od panującego
oświetlenia a dodatkowo jest ograniczona przez

czas naświetlania

oraz

czułość elementu światłoczułego

wyrażona w

ISO. Jeżeli w trudnych warunkach oświetleniowych chcielibyśmy użyć przesłony o liczbie 8 i wykonać zdjęcie z
“zamrożonym ruchem” to może się okazać niemożliwe uzyskanie tak krótkiego czasu aby ten ruch “zamrozić”.

Jeżeli   chcemy   kontrolować   głębię   ostrości,   to   parametrem
priorytetowym będzie właśnie liczba przesłony. Chcąc wykonać
zdjęcie   modela,   który   znajduje   się   na   nieciekawym,
rozpraszającym tle, ustawiamy wymaganą liczbę przesłony na
2.8   a   pozostałe   parametry   musimy   dostosować   do   liczby
przesłony   tak,   aby   światłomierz   wskazywał   prawidłową
ekspozycję   np.   migawka   1/500s   ,   100   ISO.   Przy   takich
parametrach głębia ostrości będzie bardzo mała przez co uzyska
się   efekt   rozmycia   tła   (foto   01).   Chcąc   uzyskać   znacznie
większą głębię ostrości (foto 02), powinniśmy liczbę przesłony
ustawić na wartość 16 (-5 EV), migawkę pozostawić na 1/125s
(+2 EV) oraz zwiększyć  czułość filmu do ISO 800 (+ 3 EV)
albo pozostawić czułość na ISO100 a migawkę ustawić na 1/15s
(+5 EV). Jak sami widzimy,  przesłona daje nam bardzo duże
możliwości   twórcze   oraz   swobodę   akcentowania   wybranych
elementów   zdjęcia.   Poza   przesłoną,   na   głębie   ostrości   ma   wpływ   również   ogniskowa   obiektywu   oraz   odległość   od
fotografowanego obiektu. Należy zawsze pamiętać, że zmiana przesłony musi  pociągać za sobą zmianę  pozostałych
parametrów naświetlania w celu zrównoważenia poziomu

ekspozycji

CZAS MIGAWKI

Czas otwarcia

migawki

ma wpływ na poziom

ekspozycji

oraz na sposób odzwierciedlenia ruchu na zdjęciu. Czas, przez

który materiał światłoczuły jest naświetlany liczony jest w sekundach i ich ułamkach. Tylko odpowiednia kombinacja
czasu migawki, przesłony oraz czułości ISO pozwoli wykonać prawidłową ekspozycję . Czas naświetlania decyduje, czy
obiekty ruchome będą oddane na zdjęciu jako “zamrożone” czy też będą znajdowały się na poruszonym tle. Przy pomocy
czasu migawki można też zadecydować czy obiekty statyczne będą odwzorowane w sposób ostry i ze wszystkimi
szczegółami czy też będą zamazane tworząc bardziej “impresyjny” obraz.

Czas naświetlania powinien być na tyle krótki, aby nie doprowadzić do rejestracji przypadkowych wstrząsów i zbędnego
poruszenia aparatu podczas otwarcia migawki. Przy stosowaniu dłuższych czasów naświetlania pomocny jest statyw.
Przyjęta jest zasada, że przy wykonywaniu zdjęć “z ręki” najlepiej jest stosować czas naświetlania równy “ 1 / użyta
ogniskowa w obiektywie “ - jeżeli ogniskowa wynosi 50mm to najlepiej stosować czasy 1/50s lub krótsze. Stosowanie tej
zasady pozwala uniknąć przypadkowego poruszenia aparatem na zdjęciu a wynika to z tego, że im dłuższa ogniskowa,
tym bardziej wszelkie drgania są przenoszone na materiał światłoczuły.

Poprzez czas  naświetlania możemy  manipulować  sposobem rejestracji  ruchu na
zdjęciu. Jeżeli chcemy przedstawić jadący samochód w sposób “zamrożony”  to
powinniśmy zastosować bardzo krótki czas migawki np. 1/500s ( foto 04 ). Tak
krótki czas spowoduje, że wszystkie  elementy na zdjęciu będą nie poruszone a
fotograf będzie miał pewność, że przypadkowe poruszenie aparatu nie będzie miało
wpływu na treść zdjęcia. W celu całkowitego zamrożenia ruchu na zdjęciu, przy
bardzo  szybko   poruszających   się   obiektach  (   np.   skrzydła   kolibra)   powinniśmy
stosować   bardzo   krótkie   czasy   migawki.
Innym   sposobem   zamrożenia   ruchu   jest
użycie lampy błyskowej ale możliwe jest to
tylko   na   niewielkie   odległości.   Zamrożenie
ruchu powoduje, że zdjęcia takie są bardzo
statyczne   a   w   wielu   przypadkach   warto
dodać trochę dynamiki co pozwoli przekazać
widzowi   atmosferę   zdjęcia.   W   tym   celu
należy wydłużyć czas do takiego stopnia aby
obiekty  poruszające się zostały oddane jako
poruszone.   Zastosowanie   czasu   1/40s
podczas   rajdu   samochodowego   umożliwia
poruszenie samochodu a przez to przekazanie informację o ruchu tego pojazdu -
zdjęcie takie nabiera dynamiki  (foto 05). Wydłużenie  czasu migawki  powoduje

coraz większe poruszenie na zdjęciu. Jeszcze inną możliwość kreacji obrazu daje nam długi czas migawki w połączeniu
ze śledzącym ruchem aparatu za poruszającym się obiektem - jest to tak zwane panoramowanie akcji. Zastosowanie
podczas rajdu samochodowego czasu migawki 1/30s oraz prowadzenie w trakcie ekspozycji, aparatu za poruszającym się
samochodem, pozwala na uzyskanie ostrego obrazu samochodu na poruszonym tle (foto 06). Uzyskujemy przez to
maksymalne podniesienie dynamiki zdjęcia oraz przekazanie widzowi wrażenia szybkości samochodu. Stopień
poruszenia tła będzie uzależniony od czasu migawki oraz szybkości obrotu aparatu za poruszającym się obiektem. Jednak
przekroczenie pewnej granicy czasu powoduje, że cały obraz staje się poruszony i nie czytelny.

CZUŁOŚĆ ISO

W aparatach analogowych, fotograf zanim rozpocznie sesję zdjęciową, musi zdecydować jakiej czułości film będzie
używał. Każdy materiał światłoczuły posiada swoją czułość na światło, wyrażoną w jednostkach ISO. W przypadku
aparatów cyfrowych mówimy o

ekwiwalencie światłoczułym

również wyrażanym w ISO. W przeciwieństwie jednak do

aparatów analogowych, w cyfrówkach zmieniać czułość ISO w trakcie sesji zdjęciowej przed każdym zdjęciem. Pozwala
to na bardziej kreatywne wykorzystywanie pozostałych parametrów mających wpływ na

ekspozycję

czyli

liczby

przesłony

czasu naświetlania

Czułość ISO ma bezpośredni wpływ tylko na poziom ekspozycji. Zmiana czułości ISO o

jeden stopień np. z ISO 100 na ISO 200 powoduje, że czas ekspozycji powinien zostać skrócony o jeden stopień lub
przesłona przymknięta o jeden stopień. Dzięki możliwości zwiększania czułości, możemy wykonywać zdjęcia w
trudniejszych warunkach oświetleniowych przy niezmiennej przesłonie i czasie migawki.

Zwiększanie czułości pociąga jednak za sobą pogorszenie obrazu. Fotograficzne filmy analogowe wraz ze wzrostem
czułości mają powiększone ziarno a w aparatach cyfrowych wraz ze wzrostem czułości rosną szumy wydzielane przez
element światłoczuły, zakłócające rejestrowany obraz. Najlepsze efekty uzyskuje się przy najniższych czułościach
(ISO100 lub ISO 200) ale w drastycznych przypadkach stosuje się nawet ISO 1600, które pozwoli na wykonanie
nieporuszonego zdjęcia “z ręki”.

BALANS BIELI

Temperatura barwowa jest terminem odstraszającym fotografów ale w przypadku aparatów cyfrowych, wiadomości te są
niezbędne aby kolorystyka wykonanych zdjęć odpowiadała naszym oczekiwaniom.

Aby najlepiej zobrazować termin temperatury barwowej należy sobie wyobrazić kawałek metalu, który zostaje
rozgrzewany. Po osiągnięciu odpowiedniej temperatury metal zaczyna świecić - najpierw światło ciemnoczerwone a w
miarę podgrzewania przechodzące przez barwę jasnoczerwoną, żółtą aż do białej. Skala temperatury barwowej jest oparta
na takiej samej zasadzie a wyrażana jest w stopniach Kelwina.

Punktem odniesienia jest przeciętne światło dzienne w południe, którego temperatura barwowa wynosi ok. 5500 K.
Podobną temperaturę daje światło z lamp błyskowych. Po ustawieniu w aparacie balansu bieli na temperaturę 5500 K
każde odchylenie od temperatury 5500 K daje dominantę barwną - fotografowanie w temperaturze poniżej 5500K będzie

powodowało na zdjęciu ciepłą dominantę o zabarwieniu pomarańczowym lub nawet czerwonym a jeżeli temperatura
przekracza 5500 K to uzyskamy zimną dominantę o zabarwieniu niebieskim. W niektórych przypadkach zamiast
korygować, można wzmocnić takie zabarwienia a uzyskane efekty mogą być znacznie bardziej interesujące np. mocno
czerwony zachód słońca.

Trudno jest jednoznacznie określić temperaturę barwową w zależności od pory dnia ponieważ zależy ona dużej mierze od
pogody, zamglenia i pory roku. Światło poranka waha się pomiędzy 3000 K a 4000 K aby osiągnąć w południe przeciętną
temperaturę   ok.   5500   K   -   w   bardzo   ostrym   słońcu   temperatura   barwowa   w   południe   wynosi   ok.   6500K.   Jeżeli   w
bezchmurny dzień skierowalibyśmy  aparat w błękit nieba, to musielibyśmy  ustawić temperaturę barwową  nawet na
15000   K   (szczególnie   w   górach).   Przykłady   temperatury  barwowej   w   zależności   od   rodzaju   światła   zawarte   są   w

tabeli

Aparaty cyfrowe oferują nam mechanizm korekcji temperatury barwowej, który nazywa się

balansem bieli

. Każdy

aparat ma kilka zaprogramowanych ustawień, charakterystycznych dla różnych warunków oświetleniowych. Przeważnie
są to :

automatyczne ustawienie balansu bieli

światło słoneczne

światło z za chmur

oświetlenie zwykłą żarówką

oświetlenie jarzeniowe

oświetlenie błyskowe

Dzięki tej funkcji możemy dostosować aparat fotograficzny do światła jakie zastaliśmy a przez to uzyskamy naturalne
oddanie kolorów bez zbędnej dominanty.

Wyższe modele aparatów dysponują funkcją ręcznego ustawienia balansu bieli. Pozwala to w sposób bardziej precyzyjny
oraz w większym zakresie wpływać na dostosowanie aparatu do zastanej temperatury barwowej. Ręczny balans bieli
wykonuje się na dwa sposoby w zależności od modelu aparatu cyfrowego. W obu przypadkach zalecane jest stosowanie
białej powierzchni np. biała kartka papieru.

Wykonujemy zdjęcie białej powierzchni (pełny kadr) a następnie w menu aparatu wskazujemy to zdjęcia jako wzorcowe.
Na jego podstawie oprogramowanie w aparacie dokonuje korekty bieli dzięki czemu pozbywamy się dominanty barwnej.

Wybieramy w menu “balans bieli” a następnie ustawiamy pełny kadr na białą powierzchnię po czym wciskamy spust
migawki. Oprogramowanie na podstawie takiego kadru dokonuje korekty bieli i pozbywa się dominanty barwnej. W
niektórych przypadkach można użyć szarej powierzchni a uzyskane efekty mogą być bardziej zbliżone do naturalnych niż
przy wykonywaniu balansu bieli na podstawie białej powierzchni.

Niektóre aparaty posiadają bracketing balansu bieli, który polega wprowadzaniu korekty o określoną wartość w stosunku
do ustawionego balansu bieli - działanie jest analogiczne jak przy bracketing’u ekspozycji.

ROZPIĘTOŚĆ TONALNA

Rozpiętość tonalna jest różnicą pomiędzy najjaśniejszym a najciemniejszym obszarem sceny. Aparat fotograficzny ma
niestety ograniczone możliwości rejestrowania scen o dużej rozpiętości tonalnej i zanim naciśniemy spust migawki,
należy   się   zastanowić,   czy   wszystkie   obszary   sceny   zostaną   prawidłowo   zarejestrowane.   Elementy   światłoczułe
CCD/CMOS,   posiadają   większe   możliwości   rejestracji   obszarów   niedoświetlonych   niż   prześwietlonych.   Poza   tym,
bardzo   jasne   powierzchnie,   bez   widocznych   szczegółów,   powodują   utratę   czytelności   takiej   fotografii   i   mogą
wprowadzać chaos. Tak więc, najlepiej jest dokonywać pomiaru ekspozycji, na podstawie najjaśniejszych miejsc sceny.
Dokładnego pomiaru rozpiętości tonalnej możemy dokonać, przy pomocy światłomierza z punktowym pomiarem światła,
lub światłomierza naszego aparatu ustawionego w trybie spot (o ile aparat posiada taki tryb pracy). Dokonując pomiaru w
miejscu najjaśniejszym i najciemniejszym, możemy określić, czy cała scena zostanie prawidłowo zarejestrowana. Jeżeli
rozpiętość   jest   zbyt   duża,   to   należy   spróbować   zmniejszyć   rozpiętość   przy   pomocy   różnych,   dostępnych   środków.
Klasycznym   przykładem   zbyt   dużej   rozpiętości   tonalnej,   jest   fotografia   krajobrazu,   gdzie   niebo  jest   bardzo  jasnym
obszarem, a ziemia zbyt ciemnym. Ustawiając poziom ekspozycji na podstawie nieba, otrzymamy mocno niedoświetloną
ziemię,   ustawiając   ekspozycję   na   bazie   ziemi,   otrzymamy   prześwietlone   niebo.   Uśredniając   ekspozycję,   otrzymamy
niedoświetloną   ziemię   i   prześwietlone   niebo.   Najlepszym   wyjściem   jest   zastosowanie   filtru   polaryzacyjnego   lub
połówkowego   neutralnie   szarego   bądź   niebieskiego.   Filtry   takie   spowodują   zmniejszenie   kontrastu   i   poprawną
ekspozycję dla całej sceny. Możemy również poczekać na zmianę światła (poranne, popołudniowe, ...), która spowoduje
zmniejszenie rozpiętości tonalnej. Wprowadzenie dodatkowego oświetlenia lub korekta światła zastanego (blendy, ekrany
rozpraszające, zasłony) także poprawia światło na naszej scenie.

ŚWIATŁO BŁYSKOWE

Lampy błyskowe możemy podzielić na dwie podstawowe grupy : lampy wbudowane w aparat oraz lampy zewnętrzne.
Lampy wbudowane w aparat. Lampy wbudowane w aparat dysponują niewielką mocą w związku z czym możemy ich
używać przy fotografowaniu na niewielkie odległości lub traktować je jako lampy doświetlające. Dzięki pełnej
automatyce lamp wbudowanych nie musimy się martwić o poziom ekspozycji - aparat kontroluje proces naświetlania
przy użyciu takiej lampy.

Zewnętrzne lampy błyskowe dają nam znacznie większe możliwości kreacji obrazu. Nowoczesne modele lamp posiadają
zmienny kąt nachylenia głowicy błyskowej, możliwość regulacji siły błysku oraz kąta rozsyłu światła (w połączeniu z
ogniskową obiektywu ), błysk na otwarcie lub zamknięcie migawki, błyski stroboskopowe a także wspomaganie systemu
autofocus.

Poza standardowym oświetlaniem , możemy użyć lampy błyskowej do zamrożenia ruchu. Zamrożenie ruchu jest
spowodowane wysłaniem bardzo dużej ilości światła w bardzo krótkim czasie.

Czas błysku - nowoczesne lampy błyskowe mają regulowany czas błysku i może się on zawierać w przedziale 1/200 do
1/20000 sekundy.

Temperatura barwowa światła z lamp błyskowych jest zbliżona do temperatury światła dziennego i wynosi ok. 5600
stopni Kelwina (wg danych technicznych różnych producentów). W praktyce temperatura może się znacznie różnić i
zależy m.in. od stopnia zużycia palnika a także od użytych rozpraszaczy czy dyfuzorów, które mogę również w znacznym
stopniu zmienić temperaturę barwową.

Moc lamp błyskowych jest podawana w

liczbie przewodniej

lampy. Natężenie światła z lampy błyskowej bardzo

gwałtownie maleje wraz z odległością. Spadek mocy lampy jest proporcjonalna do kwadratu odległości - zmieniając
odległość dwukrotnie, światło z lampy będzie czterokrotnie słabsze oświetlając czterokrotnie większą powierzchnię.
Przyswojenie tej zasady jest przydatne przy fotografowaniu sceny wieloplanowej - obiekty z pierwszego planu będą
poprawnie naświetlone podczas gdy obiekty z dalszych planów będą sukcesywnie coraz gorzej oświetlone a najdalsze
plany będą pozbawione oświetlenia. Zaradzić temu możemy poprzez takie zaplanowanie fotografowanej sceny aby
zminimalizować odległość pomiędzy poszczególnymi planami lub skorzystania z kilku lamp błyskowych oświetlających
poszczególne plany zdjęciowe.

Kąt rozsyłu światła - przy rozbudowanych lampach, dedykacja zapewnia również pełną współpracę z obiektywem i
ustawioną ogniskową. Lampa taka potrafi regulować kąt rozsyłu światła, który jest uzależniony od ustawionej
ogniskowej. Dla długich ogniskowych kąt rozsyłu będzie wąski, tak aby osiągnąć oświetlenie na dużą odległość. Przy
krótkich ogniskowych kąt będzie szeroki tak aby pokryć błyskiem jak największą powierzchnię.

Błysk   wypełniający  -   najnowsze   aparaty   potrafią   bardzo
precyzyjnie   sterować   siłą   błysku   a   mikroprocesory  potrafią
określić,   czy   potrzebny   jest   pełny   błysk   lampy   czy   tylko
doświetlenie   obiektu   przy   świetle   zastanym.   Jeżeli
fotografowane   obiekty   są   oświetlone   mocnym   światłem
słonecznym,   które   powoduje   powstawanie   głębokich   cieni
(foto   01),   możemy   wtedy   zastosować   lekkie   doświetlenie
obiektu tak aby rozjaśnić te cienie (foto 02) - jest to tak zwany
błysk wypełniający. Również przy fotografowaniu w tylnym
oświetleniu   (np.   pod   słońce)   aby   nie   uzyskać   tylko   konturów,   powinniśmy   stosować   doświetlenie   obiektu   lampą
błyskową.

Błysk odbity  - wysokie modele lamp błyskowych mają obracaną głowicę z
regulowanym   kątem   jej   pochylenia.   Dzięki   takiemu   systemowi   możemy
skierować strumień światła w dowolne miejsce. Jest to wykorzystywane do
oświetlania   światłem   odbitym   od   ścian   lub   sufitu.   Standardowy   błysk
bezpośredni   dając   ostre   światło,   powoduje   powstawanie   głębokich   cieni   a
obraz staje się bardzo płaski (foto 03). Światło odbite jest bardziej miękkie i
rozproszone  przez  co likwidowane  są  ostre cienie a  obiekty oświetlone są
równomiernie   i   pod   innym   kątem   (foto   04).   Światło   odbite   nie   powoduje

efektu czerwonych oczu. Odbicie światła zabiera jednak znaczną część mocy błysku i tego typu oświetlenie może być
używane tylko z bardzo mocnymi lampami lub w niewielkich pomieszczeniach.

Zmiękczanie i rozpraszanie światła błyskowego bardzo pomaga w rozjaśnieniu głębokich cieni powstających przy
bezpośrednim oświetleniu. Im większa będzie powierzchnia świecąca, tym lepsze uzyskamy rezultaty. Zmiękczać światło
możemy poprzez stosowanie różnego rodzaju mini softboxów lub dyfuzorów. Możemy także odbijać światło od różnych
powierzchni, ścian lub sufitu. Można też używać ekranów rozpraszających lub specjalistycznej parasolki odbijającej,
dzięki której możemy dodatkowo kontrolować kierunek światła odbitego. Efektem takich zabiegów jest równomiernie
oświetlony plan zdjęciowy z miękkim światłem nie powodującym głębokich cieni.

Czerwone oczy  powstają w wyniku odbicia światła błyskowego od mocno ukrwionego dna oka. Odbicie to jest tym
większe   im   bliżej   osi   obiektywu   znajduje   się   lampa   błyskowa.   Można   to   zredukować   lub   wyeliminować   różnymi
sposobami - funkcja redukcji czerwonych oczu - realizowana jest za pomocą dodatkowego błysku wysyłanego przed
błyskiem głównym. Dodatkowy błysk ma spowodować zwężenie źrenic a zatem zmniejszenie dostępu światła do dna
oka. Niestety funkcja ta w niewielkim stopniu pomaga - odsunięcie lampy błyskowej od osi obiektywu - jest to możliwe
po zastosowaniu specjalnego przedłużacza do lampy błyskowej i pomaga to w bardzo dużym stopniu wyeliminować
czerwone oczy - błysk z odbiciem od sufitu lub od ściany możliwy jest w przypadku stosowania lamp o regulowanym
pochyleniu   głowicy   błyskowej.   Błysk   taki   całkowicie   eliminuje   czerwone   oczy   -   rozproszenie   światła   za   pomocą
softboxu lub ekranów rozpraszających - bardzo pomaga w eliminacji czerwonych oczu - usunięcie czerwonych oczu w
programie graficznym

Dedykacja - najnowsze lampy błyskowe posiadają dedykację do konkretnej firmy a nawet modelu aparatu. Lampa taka,
po podłączeniu do aparatu, integruje się z jego elektroniką i dzięki temu aparat potrafi w pełni kontrolować siłę i czas
błysku a także kąt rozsyłu światła. Najnowsze systemy pomiaru światła błyskowego (np. E-TTL u Canona) potrafią
dostosować kierunek i siłę wysłania światła do punktu ustawienia ostrości w kadrze nawet jeżeli ten punkt nie jest
ustawiony centralnie. Zapewnia to optymalne oświetlenie fotografowanego obiektu. Lampy nie posiadające dedykacji dla
konkretnego aparatu, mogą nie współpracować albo współpracować tylko w podstawowym zakresie.

Czas synchronizacji z lampą błyskową decyduje, przy jakim minimalnym czasie naświetlania możemy użyć lampy
błyskowej. Czas synchronizacji przeważnie wynosi ok. 1/125s dochodząc w najlepszych aparatach do 1/250s. Niektóre
modele aparatów potrafią synchronizować błysk lampy przy każdym czasie naświetlania ale dotyczy to tylko aparatów z
centralną migawką. Czynnikiem ograniczającym czas synchronizacji jest

migawka

, a właściwie kurtyny migawki, które

tylko do określonego czasu odsłaniają w pełni cały element światłoczuły. Najnowsze aparaty i lampy błyskowe potrafią
jednak obejść tą niedogodność i synchronizować przy wszystkich czasach migawki ale okupione jest to bardzo dużą stratą
błysku.

Błysk na otwarcie lub zamknięcie migawki ( na pierwszą lub drugą lamelkę) umożliwia nam kontrolowanie pokazanie
ruchu na zdjęciu. Możliwości tych funkcji możemy obserwować przy długich czasach otwarcia migawki (np. 1 sekunda).
Wyobraźmy  sobie, że robimy zdjęcie spadającego obiektu przy czasie naświetlania 1/3 sekundy.  Bez użycia  lampy
błyskowej obiekt będzie widoczny na zdjęciu jako rozmazana szeroka linia (foto 05). Przy u życiu błysku na otwarcie
migawki, lampa  zamrozi obiekt w
fazie   początkowej   a   dalej   będzie
widoczna rozmazan a szeroka linia
(foto   06)   -   na   zdjęciu   będzie   to
wyglądało   jakby   obiekt   leciał   do
tyłu.   Przy   użyciu   błysku   na
zamknięcie   migawki,   spadający
obiekt będzie rozmazywał  obraz a
przy   zamykaniu   migawki   nastąpi
błysk zamrażający ruch (foto 07) -
efektem   będzie   bardzo   naturalny
wygląd   spadającego   przedmiotu.
Standardowo aparaty są ustawione
na   błysk   podczas   otwarcia
migawki.

Błyski stroboskopowe - funkcję błysków stroboskopowych oferują tylko wysokiej klasy lampy błyskowe o bardzo dużej
mocy. Błyski takie są przydatne przy rejestracji różnych faz ruchu. Błyski są generowane z regulowaną szybkością (do
kilkudziesięciu razy na sekundę) i podczas długiej ekspozycji, możemy zarejestrować na jednym kadrze nawet do
kilkudziesięciu zamrożonych obrazów w różnej fazie ruchu.

Fotocela

umożliwia zdalne wyzwolenie lampy błyskowej za

pomocą innej lampy błyskowej. Fotocele są bardzo przydatne gdy aparat nie jest wyposażony w stopkę do podłączenia

Document Outline