Chris Martin on Jay Friedman's website, Six months in Chicago, Feb 9, 2006,
tłum. Łukasz Michalski
152. Sześć miesięcy w Chicago Six months in Chicago
Chris Martin, luty 2006
Pomyślałem, że chciałbym podzielić się z wiernymi czytelnikami Jaya swoimi
doświadczeniami grania w CSO przez ostatnie sześć miesięcy i tym, czego się nauczyłem.
Przenosząc się do pracy w Chicago wiedziałem, że łatwo nie będzie i nic nie mogło mnie
przygotować na to, jak wiele nauczę się w tak krótkim czasie. Od pierwszego tygodnia
koncertów w Ravinia (letni festiwal) wiedziałem, że nie da się tego porównać z pracą w żadnej
innej orkiestrze. Moje pierwsze koncerty to I i II Symfonia Mahlera, wykonane dzień po dniu.
Wraz z ekscytacją tymi koncertami przyszła świadomość, że będę musiał trochę zmienić moje
granie, aby się rozwinąć i dopasować do tradycji blachy CSO. Opiszę tu kilka zastosowanych
zmian, które dotyczyły mojego podejścia do grania na trąbce, technice ćwiczenia i ogólnej
muzykalności. To mój dziewiąty rok zawodowego grania w orkiestrze. Kiedy pięć lat temu
przeniosłem się, jako pierwszy trębacz, do Atlanta Symphony, to było jak kurs przyspieszony:
dostosowanie się do nowego zespołu, nowe poziomy głośności, obciążenie graniem jako lider
grupy etc. Dostosowanie się po przeprowadzce do Chicago było jeszcze szybsze, a wyzwania
większe. Głównie chodziło o niektóre z najbardziej podstawowych aspektów grania. W ciągu
ostatnich sześciu miesięcy poświęciłem dużo czasu na zajęcie się trzema kluczowymi obszarami:
brzmieniem, wytrzymałością i kontrastami dynamicznymi.
Od zawsze słuchałem nagrań świetnych wykonawców, jeszcze jako mały chłopiec razem
z ojcem, z czarnych płyt. Większość moich nagrań orkiestrowych to CSO, jak pewnie
u większości blaszanych dęciaków. Przez ostatnie sześć miesięcy prawie codziennie wracałem do
tych nagrań, już na CD. Wiele godzin spędziłem próbując pojąć muzykalność, poczucie rytmu,
frazowanie, a przede wszystkim brzmienie pana Hersetha. Głęboko wierzę w niewiarygodną
zdolność mózgu do przyjmowania, uczenia się i ewoluowania w oparciu o dobry wzór
i wielokrotne powtarzanie. W przypadku muzyków nie wystarczy posłuchać znakomitego artysty
raz, dwa, czy nawet pięć razy, aby umieć skopiować jego brzmienie. Tak, jak w przypadku
innych przedsięwzięć, sukces jest sumą setek pozytywnych działań, powtarzanych przez czas
dłuższy. Im więcej słucham pana nagrań Hersetha, tym łatwiej przyswajam sobie pewne aspekty
jego muzykalności. Czy kiedykolwiek zabrzmię tak, jak On? Oczywiście, nie! Nikt tego nie zrobi,
to pewne. Ale też nikt nie zabrzmi dokładnie tak, jak Ty, czy ja. Jay to niesamowity kolega, z nim
nad tym pracowałem. Jedną z najbardziej pomocnych, przekazanych przez niego informacji była
ta, że Bud spędził mnóstwo czasu grając na trąbce z wentylami obrotowymi. Wziąłem sobie tę
radę do serca i do moich codziennych sesji rozgrzewkowych i ćwiczeń dodałem regularne granie
na obrotowych trąbkach B i C. Zauważyłem duży i korzystny przyrost dokładności, zauważalną
poprawę wyrazistości i rozpoznawalności mojego brzmienia też na trąbce tłokowej. Legato,
wyraźnie „wszechwypełnione” moim powietrzem, by użyć terminu Jaya, uległo znacznej
poprawie, dzięki częstemu ćwiczeniu na wentylach obrotowych. Twierdzenie Jaya, że wentyle
tłokowe pozwalają trębaczom odprężyć strumień powietrza podczas zmiany wentyli, jest
absolutnie prawdziwe. Jeśli nie posiadasz trąbki obrotowej, to pomysł Jaya z wykorzystaniem
zapasowej trąbki i smaru do puzonu (opisany w artykule „69. Trąbka!” z 04/2004) znakomicie
umożliwi takie ćwiczenie legato.
Do moich stałych ćwiczeń dodałem też te skupione wyłącznie na budowaniu wytrzymałości.
Jak mówi profesor Barbara Butler: „aby zostać poetą trąbki, musisz być też sportowcem”.
Granie na trąbce to aktywność fizyczna chwilami przypominająca bieg maratoński, jak choćby
w finałowych częściach Brucknera, chwilami też przypomina podnoszenie ciężarów, jak
w intensywnych fragmentach Zaratustry. Wytrzymałość definiowana jest jako stała energia
fizyczna lub psychiczna, oraz siła pozwalająca robić coś przez długi czas. Mój program
budowania wytrzymałości jest bardzo prosty. To trzy sesje w tygodniu lub więcej, w zależności
