Czy tatuaże są dozwolone? – ks. Peter R. Scott, FSSPX
Data publikacji: 04-7-2009 @ 12:52 pm
Uzależnienie od tatuażu nie jest nowym zjawiskim w historii ludzkości. Oszpecanie
własnego ciała było spotykane w wielu prymitywnych społecznościach jako znak
męstwa, osiągnięć, jako prawdziwy znak honoru.
Czy jednak współczesna praktyka stosowania tatuaży jest możliwa do porównania?
Tatuaże podlegają pod pojęcie samookaleczenia. Samookalecznie jest oczywiście dopuszczalne
wtedy, gdy dokonywane jest dla dobra całego ciała, zgodnie z zasadą całości, oznaczającą iż część
istnieje dla całości. To zdroworozsądkowe zrozumienie podkreślone zostaje słowami Naszego Pana:
Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem
jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do
piekła.
(Mt. 5, 29)
W związku z tym, nikt nie podważa możliwości poddania organów czy ciała okaleczeniu,
zniekształcaniu zewnętrznego wyglądu, będących skutkiem leczenia poważnej lub zagrażającej
życiu chorobie, na przykład nowotworu. Jednakże tatuaże są zniekształcaniem ciała skierowanym
nie dla jakiegokolwiek dobra, czy to dla dobra ciała czy też duszy. Czy dopuszczalne jest zatem
przeprowadzenie takiej kosmetycznej deformacji bez jakiegokolwiek obiektywnego celu, jedynie z
tego powodu, iż ktoś po prostu chce tego dokonać?
Moralność zależy od władzy człowieka nad swoim ciałem. Zgodnie ze współczesnym myśleniem,
człowiek ma absolutną władzę nad swoim ciałem i może czynić z nim wszystko czego sobie
zażyczy. Nie jest to jednak nauczanie Kościoła, gdyż aczkolwiek rozporządzamy naszym ciałem, to
należy ono do Wszechmogącego Boga. Nasze panowanie nad naszym ciałem jest ograniczone do
używania go do celów, dla jakich zostało stworzone. Było to przedmiotem wyraźnego nauczania
papieża Piusa XI, który w encyklice dotyczącej małżeństw chrześcijańskich, potępił
samookaleczenie sterylizacji:
Jest to zresztą nauką chrześcijańską i także wynikiem ludzkiego rozumowania, że poszczególny
człowiek częściami swego ciała tylko do tych celów rozporządza, do których przez przyrodę są
przeznaczone. Nie można ich niszczyć lub kaleczyć lub w jaki inny sposób udaremniać naturalnego
ich przeznaczenia, chyba że tego wymaga zdrowie ciała całego.
Casti Connubii – Encyklika Piusa XI
Na zarzuty mówiące, iż tatuaże nie powodują szkody w funkcjonowaniu ciała, należy odpowiedzieć,
że każde działanie człowieka musi mieć swój cel opierający się moralności. Nie ma czegoś takiego
jak czyn moralnie obojętny. Czyn, który nie jest dobry, jest z konieczności zły. Jeśli nie ma celu w
robieniu tatuażu, to mamy do czynienia co najmniej z próżnością, brakiem respektu dla człowieka,
żądzą przyciągnięcia ku sobie uwagi lub zaszokowania innych. Ale w każdym z tych przypadków
mamy do czynienia z nieuporządkowanymi motywami. Jeśli tatuaż nie jest szlachetny bądź
umiarkowany, to jest zły, gorszący i grzeszny. Ten grzech może być powszedni, jeśli tatuaż nie
atakuje Boga lub religii, lub nie jest niemoralny w swojej symbolice i jeśli dokonany został w akcie
próżności, sam przez się jest powszednim nieuporządkowaniem. Może jednak być grzechem
śmiertelnym, jeśli tatuaż jest bluźnierczy lub zaprzeczający religii, lub zastosowany jako
bezpośredni atak na Boską władzę nad ciałem człowieka.
Czasami podnoszone są zarzuty, iż nawet żarliwi katolicy mają tatuaże z symbolami krzyży czy
innymi symbolami świętymi. W takich przypadkach tatuaż może być wyrażeniem Wiary i
zewnętrznym zademonstrowaniem świętości ciała, konsekrowanego Wszechmogącemu Bogu
poprzez chrzest. Czytamy więc, że św. Jane Frances Fremiot de Chantal wycięła na swojej klatce
piersiowej gorącym żelazem święte imię Jezusa Chrystusa. Jednak jest to nadzwyczajna inspiracja
świętej. W naszych czasach, najczęściej te symbole są zastosowane jako forma przedrzeźniania, i
są bardziej symbolem desekralizacji tej świątyni Boga, którą jesteśmy, niż w celu przeciwnym.
1
