VLADIMIR NABOKOV

Sebastian Knight urodził się 31 grudnia 1899 roku w niegdysiejszej stolicy mego

kraju. Pewna leciwa Rosjanka, która z niejasnych powodów b

łagała, żebym zachował w

tajemnicy jej nazwisko, pokazała mi w Paryżu pamiętnik z dawnych lat. W owej zamierzchłej
epoce  działo  się  najwidoczniej  tak  niewiele,  że  zapis  codziennych  drobiazgów (próba
utrwalenia własnej osoby; zawsze nieudana) w notatniku tej damy nieomal się sprowadzał do
krótkiej  relacji  o  pogodzie  panującej  w  poszczególnych  dniach;  zauważmy  przy  okazji,  że
prywatne dzienniki władców - choćby nie wiedzieć ile nieszczęść spadło na ich królestwo -
poświęcone  są  głównie  temu  właśnie  tematowi.  Ponieważ  szczęśliwy  traf  bywa  istotnie
szczęśliwy i trafny tylko wtedy, kiedy nie próbujemy nim sterować, drogą tą wpadł mi w ręce
łup,  jakiego  nigdy  może  nie  byłbym  wytropił  polując  na  upatrzonego.  Mogę  zatem
poinformować czytelnika, iż ranek w dniu narodzin Sebastiana był bezwietrzny, temperatura
wynosiła minus dwanaście stopni (w skali Reaumura)... innych danych nasza poczciwa dama
nie  uznała  jednak  za  godne  odnotowania.  Po  namyśle  stwierdzam,  że  właściwie  nie  muszę
dochowywać  sekretu.  Wydaje  się  niepodobieństwem,  aby  miała  przeczytać  tę  książkę.
Nazywała się - i nazywa - Olga Olegowna Orłowa: szkoda byłoby zataić przed czytelnikiem
tak jajowatą aliterację.

Komuś, kto niewiele w życiu podróżował, sucha relacja owej damy nie może

uzmysłowić wszystkich uroków zimowego dnia w Petersburgu; wyobraźmy sobie najczystszy
przepych nieba bez chmur, hen, wysoko, które nie ma grzać ciała, lecz tylko cieszyć oko;
połysk kolein wyjeżdżonych przez sanie na przestronnych ulicach pokrytych śniegiem mocno

ubitym, a

między śladami płóz zbrązowiałym od soczystego łajna; kolorowy pęk baloników w

ręku przekupnia opasanego fartuchem; łagodny zarys kopuły lśniącej złotem,
przypudrowanym i zmatowionym przez okwiat szronu; brzozy w ogrodach publicznych, aż

do najdrobniejszej

gałązki obrysowane bielą; skrzyp i dzwonki ulicznej sanny... a swoją

drogą, gdy człowiek patrzy na starą widokówkę (taką jak ta, którą właśnie położyłem na
biurku, żeby dziecko pamięci mogło chwilę poigrać), zdumiewa go obyczaj dawnych

rosyjskich do

rożkarzy, pozwalający skręcać za lada kaprysem, gdziekolwiek i jakkolwiek się

zachce, tak że zamiast równego, świadomego własnej sztuczności strumienia aut znanego

nam z dzisiejszych ulic widzimy -

na tejże malowanej fotografii - jezdnię rozległą niby sen i

rożki sunące skosem, każda inaczej, a wszystko to pod niewiarygodnie błękitnym niebem,

w oddali automatycz

nie przetapiającym się w różowy rumieniec mnemonicznego banału.

Nie udało mi się zdobyć fotografii budynku, w którym Sebastian przyszedł na świat,

ale dobrze znam ten dom, bo sam się w nim urodziłem jakieś sześć lat później. Mieliśmy
wspólnego ojca: rozwiódłszy się z matką Sebastiana niebawem ożenił się powtórnie. O tym
drugim małżeństwie nie ma, o dziwo, ani słowa w Tragedii Sebastiana Knighta pióra pana
Goodmana (ukazała się w roku 1936; będzie jeszcze okazja, żeby do niej szerzej nawiązać);
jej czytelnicy z pewnością uznają mnie za postać nie istniejącą - podrabianego krewniaka,

roz

gadanego samozwańca; ale sam Sebastian w najbardziej autobiograficznym ze swych

utworów (czyli w

Utraconej własności) ciepło się wyraża o mojej matce, ja zaś sądzę, że w

pełni zasłużyła ona na tych parę słów. Informacje podane przez prasę angielską po śmierci
Sebastiana, jakoby ojciec jego zginął w pojedynku w roku 1913, też są nieścisłe; prawda jest
taka, że raniony kulą w pierś stopniowo wracał do zdrowia, lecz po upływie całego 6 miesiąca
nabawił się przeziębienia, którego nie wytrzymało na wpół zagojone płuco.

Ten dzielny wojak, a zarazem życzliwy, wesół i pełen werwy człowiek miał w sobie

niepokój  i  żyłkę  awanturniczą;  Sebastian  odziedziczył  te  cechy  i  uzewnętrznił  je  w  swym
pisarstwie.  Gdy  zeszłej  zimy  na  śniadaniu  literackim  w  londyńskiej  dzielnicy  South
Kensington  rozmowa  zahaczyła  o  przedwczesną  śmierć  Sebastiana Knighta, pewien
znamienity  a  leciwy  krytyk,  którego  błyskotliwość  i  uczoność  zawsze  podziwiałem,
zauważył:

Biedny Knight! Miał właściwie w życiu dwa okresy: najpierw był nijakim

człowiekiem i pisał łamaną angielszczyzną, a potem załamał się jako człowiek i zaczął pisać

po angielsku w sposób nijaki.

Brzydki to przytyk, brzydki z kilku powodów, aż nazbyt łatwo jest bowiem mówić o

zmarłym autorze za grzbietami jego książek. Chciałbym wierzyć, że sam żartowniś nie
wspomina z dumą tego akurat dowcipu, skoro recenzując przed paroma laty utwory
Sebastiana Knighta okazywał znacznie większą powściągliwość.

Rzeczywiście trzeba jednak przyznać, że choć życie Sebastiana bynajmniej nie było

nijakie,  w  pewnym  sensie  brakowało  mu  tego  niesłychanego  wigoru,  którym  odznacza  się
jego  pisarstwo.  Ilekroć  otwieram  tę  czy  inną  spośród  książek  brata,  mam  wrażenie,  że  do
pokoju wtargnął mój ojciec; poznaję charakterystyczny ruch, jakim otwierał raptem drzwi i
natychmiast  dopadał  potrzebnej  mu  rzeczy  lub  kochanej  istoty.  Pierwsze odczucie jest w
takich razach zawsze jednakie: zapiera mi dech, znienacka odrywam się od podłogi i unoszę,
wciąż  jeszcze  trzymając  w  ręku  pół  nakręcanej  kolejki,  gdy  kryształki  żyrandola
niebezpiecznie  zbliżają  się  do  mej  głowy.  Za  chwilę  ojciec  spuści  mnie z powrotem na
podłogę  -  równie  nagle,  jak  porwał  na  ręce,  niczym  proza  Sebastiana,  której  podmuch

pozbawia czytelnika gruntu pod nogami, aby wnet cisnąć zszokowaną ofiarę w radosną
przyziemność następnego szalonego akapitu. Wydaje mi się też, że pewne ulubione żarty ojca
rozwinęły się w fantastyczne kwiaty na kartach tak typowych dla Knighta powieści, jak

Albinosy w czerni czy Dziwna góra -

być może najlepszy z jego utworów, historia piękna i

dziwaczna, która zawsze przywodzi mi na myśl dziecko śmiejące się przez sen.

Ojciec mój, podówczas młody gwardzista na urlopie, poznał Wirginię Knight za

granicą  -  o  ile  mi  wiadomo,  we  Włoszech.  Ich  pierwsze  spotkanie  miało  jakiś  związek  z
polowaniem  na  lisa  w  Rzymie  w  początkach  lat  dziewięćdziesiątych,  nie  umiem  jednak
powiedzieć,  czy  wiem  to  od  matki,  czy  też  podświadomie  zapamiętałem  nieostre  zdjęcie  z
albumu rodzinnego. Ojciec długo się starał o rękę panny. Była ona córką zamożnego jego-
mościa  nazwiskiem  Edward  Knight.  Nic  więcej  nie  wiem  o  tym  panu,  ale  babka, kobieta
surowa  i  władcza  (pamiętam  jej  wachlarz,  mitenki,  jej  zimne,  białe  palce),  zawzięcie  się
sprzeciwiała  planowanemu  małżeństwu  i  opowiadała  o  swych  ówczesnych  zastrzeżeniach
całe sagi nawet wtedy, gdy syn jej miał już drugą żonę, zgaduję więc, że rodzina Knightów

(kimkolwiek byli ci ludzie, których nazwisko znaczy „rycerz”, a zarazem „konik szachowy”)

niezupełnie dorastała do wymagań (cokolwiek wyznaczało ich poziom) karmazynów Rosji
starego ładu. Nie jestem też pewien, czy pierwsze małżeństwo ojca nie kłóciło się w ten lub
inny sposób z pułkową tradycją; w każdym razie zaczął on robić w wojsku prawdziwą karierę
dopiero podczas wojny japońskiej, czyli wtedy, kiedy żona już go opuściła.

Straciłem ojca będąc jeszcze dzieckiem. Dopiero znacznie później - w roku 1922, na

kilka miesięcy przed ostatnią operacją, której już nie przeżyła - matka uznała, że trzeba mi
powiedzieć o paru sprawach. Ojciec nie był szczęśliwy w pierwszym małżeństwie. Ożenił się
z  kobietą  dziwną,  z  niespokojną,  lekkomyślną  istotą,  dręczoną  jednak  innym  niepokojem
aniżeli  ten,  który  on  sam  w  sobie  nosił.  Niepokój  ojca  skłaniał  go  do  wytrwałych  dążeń,
zmieniających kierunek dopiero po osiągnięciu celu. Ona natomiast ścigała swe mrzonki bez
przekonania, kapryśną, krętą drogą, już to mocno z niej zbaczając, już to zapominając o niej
w  pół  kroku;  tak  właśnie  w  taksówce  zapomina  się  parasola.  Darzyła  ojca  jakimś  tam
uczuciem, lecz było to uczucie, mówiąc najłagodniej, o niestałej mocy, a gdy pewnego dnia
przyszło jej na myśl, że być może zakochała się w innym (ojciec nigdy nie usłyszał z jej ust
nazwiska  rywala),  opuściła  męża  i  dziecko  z  taką  samą  nagłością,  z  jaką  kropla  deszczu
zsuwa  się  po  liściu  bzu  w  stronę  czubka.  Porzucony  liść  utraciwszy  świetliste  brzemię
raptownie  targnie  się  w  górę;  targnięcie  to  musiało  sprawić  ojcu  szalony  ból.  Niechętnie
myślę o tamtym dniu w paryskim hotelu, kiedy to czteroletnim mniej więcej Sebastianem nie
dość starannie zajmowała się zdumiona niańka, a ojciec siedział zamknięty u siebie w pokoju,

„reprezen

tującym ten specjalny typ pokoi hotelowych, doskonale przystosowanych do roli

scen, na których się rozgrywają najgorsze tragedie: zamarły zegar pokryty śniedzią (z
nawoskowanym wąsem godziny za dziesięć druga), stojący pod szklaną kopułą na niecnym

kominku, wenec

kie okno z oszołomioną muchą między muślinem a szybą, na mocno zużytej

bibule próbka papieru z hotelowej papeterii”. Cytat ten, pochodzący z Albinosów w czerni, nie
wiąże się dosłownie z tą akurat katastrofą, zawiera jednak wspomnienie dziecka
grymaszącego na ponurym dywanie hotelowym: nie ma co robić, a czas tak dziwacznie się
rozciąga, czas zbłąkany, rozlazły...

Dzięki wojnie na Dalekim Wschodzie ojciec mógł na szczęście pogrążyć się w

działaniu, które - nawet jeśli nie pozwoliło mu zapomnieć Wirginii - przywróciło wiarę w to,
że  jednak  żyć  warto.  Jego  żywiołowy  egotyzm  był  jedynie  przejawem  męskiej  witalności,
wcale zatem nie kłócił się z właściwą ojcu wielkodusznością. Wiekuista udręka, nie mówiąc
już  o  samozniszczeniu,  z  pewnością  wydałaby  mu  się  niegodnym  rozwiązaniem,  haniebną
kapitulacją.  Gdy  w  1905  roku  ponownie  się  ożenił,  niewątpliwie  doznał  satysfakcji,  oto
bowiem wziął górę w rozgrywce z przeznaczeniem.

W roku 1908 znów pojawiła się Wirginia. Podróżowanie było jej nałogiem; wiecznie

się  przenosiła  z  miejsca  na  miejsce,  czując  się  wszędzie  jak  u  siebie  w  domu  -  czy to w
małych pensjonatach, czy w drogich hotelach, bo słowo „dom” oznaczało dla niej wyłącznie
swobodę,  umożliwiającą  nieustanne  zmiany.  Sebastian  odziedziczył  tę  dziwną,  nieledwie
romantyczną  namiętność  do  sypialnych wagonów i ekspresów transeuropejskich: „cicho
zgrzytają  polerowane  blachy  w  granatowym  cieniu  nocy,  smutno,  przeciągle  wzdychają

hamulce na domniemywa

nych w półmroku stacjach; zasłonka z wytłaczanej skóry sunie w

górę i oto widać peron: mężczyzna pcha wózek z bagażem; wokół mlecznego klosza latarni
wiruje blada ćma; metaliczny stuk młotka: ktoś sprawdza koła; posuwisty ruch w ciemność;
uchwycony mimochodem obraz: samotna kobieta palcami dotyka przedmiotów lśniących
srebrzyście w walizeczce, która stoi na niebieskim pluszu w jasno oświetlonym przedziale”.

Wirginia przyjechała w pewien zimowy dzień pociągiem Nord Express, ani słowem

nikogo nie uprzedziwszy, i w zwięzłym liście poprosiła o spotkanie z synem. Ojciec akurat
polował gdzieś w lasach na niedźwiedzie, toteż moja matka bez zbędnego hałasu zawiozła
Sebastiana do hotelu zwanego Hotel d'Europe, w którym podróżna zatrzymała się na jedno
popołudnie. W hotelowym hallu matka ujrzała pierwszą żonę swego męża - szczupłą, nieco
kościstą kobietę o drobnej twarzy, rozedrganej pod ogromnym czarnym kapeluszem. Wirginia
uniosła woalkę, żeby pocałować chłopca, ale zaledwie go dotknęła, wybuchła płaczem, jak
gdyby smutek jej miał swe źródło w ciepłej, wrażliwej skroni Sebastiana, a w zetknięciu z nią

osiągał  nieznośne  wprost  nasycenie.  Zaraz  potem  zaczęła  opowiadać  matce  bezsensowną
historyjkę  całkiem  nie  á propos o tym, jak pewna Polka w wagonie restauracyjnym
próbowała  skraść  jej  kosmetyczkę.  Wcisnąwszy  Sebastianowi  do  ręki  paczuszkę
kandyzowanych fiołków posłała matce nerwowy uśmiech i poszła w ślad za portierem, który
wynosił już jej bagaż. To było całe spotkanie, a w rok później Wirginia umarła.

Od jej kuzyna, niejakiego H. F. Staintona, pochodzi wiadomość, że w ostatnich

miesiącach życia przemierzała całą południową Francję, spędzając po kilka dni w prażonych
skwarem prowincjonalnych mieścinach, rzadko odwiedzanych przez turystów - trawiona
gorączką, samotna (już wcześniej porzuciła swego kochanka) i zapewne ogromnie
nieszczęśliwa. Przecinając dawniej przebyte trasy wracała po własnych śladach - można by
pomyśleć: w ucieczce przed kimś lub przed czymś, chociaż ci, którzy wiedzieli, jak bardzo
ulega nastrojom, dopatrzyliby się w jej nerwowej gonitwie jedynie tego samego co zawsze

niepokoju, doprowadzonego do osta

tecznej przesady. Latem 1909 roku umarła w miasteczku

Roquebrune z powodu niewydolności serca (zwanej także chorobą Lehmanna). Przewiezienie
zwłok do Anglii okazało się sprawą niełatwą; krewni Wirginii już nie żyli; na pogrzebie,
który się odbył w Londynie, pojawił się tylko pan Stainton.

Rodzice moi byli ze sobą szczęśliwi. Łączyła ich cicha, tkliwa więź, której nie mogły

skalać wstrętne plotki paru naszych krewnych, szepczących, że ojciec miewa pociąg do

nych kobiet, choć taki niby z niego kochający mąż. W roku 1912 w okresie świąt Bożego

Narodzenia pewna znajoma ojca, panna tyleż urocza, co bezmyślna, spacerując z nim po
Newskim Prospekcie wspomniała, jakoby narzeczony jej siostry, niejaki Pałczyn, znał swego
czasu jego pierwszą żonę. Ojciec odparł, że pamięta człowieka, o którym mowa - zetknął się z
nim w Biarritz przed dziesięcioma, a może dziewięcioma laty...

Och, ależ on znał ją i później - rzekła dziewczyna. - Widzi pan, zwierzył się mojej

siostrz

e, że żył z Wirginią po państwa rozstaniu... Rzuciła go gdzieś w Szwajcarii... Dziwne,

nikt o tym nie wiedział.

No cóż - spokojnie powiedział ojciec. - Skoro wtedy rzecz się nie rozniosła, czemu

ludzie mają sobie strzępić języki po dziesięciu latach?

Pon

ury traf chciał, że już nazajutrz bliski przyjaciel naszej rodziny, kapitan Biełow,

spytał ojca mimochodem, czy jego pierwsza żona rzeczywiście pochodziła z Australii - sam
Biełow miał ją zawsze za Angielkę. Ojciec wyjaśnił, że o ile mu wiadomo, rodzice Wirginii
istotnie mieszkali przez pewien czas w Melbourne, ona jednak urodziła się w hrabstwie Kent.

- ...A dlaczego pytasz? -

dodał.

Kapitan odparł wymijająco, że jego żona była na jakimś tam przyjęciu i coś jej się

obiło o uszy...

Zdaje się, że pewnym sprawom trzeba będzie niestety położyć kres - stwierdził

ojciec.

Nazajutrz rano odwiedził Pałczyna; ten zgotował mu znacznie gorętsze przyjęcie, niż

to było konieczne. Powiedział, że spędziwszy wiele lat za granicą zawsze z radością wita

starych znajomych.

Ktoś rozpowszechnia plugawe łgarstwa - rzekł ojciec. - Sądzę, że wie pan, o czym

mówię.

Mój drogi, niech pan posłucha - odparł Pałczyn. - Nie ma sensu udawać, że nie

wiem, do czego pan pije. Ludzie gadają i to jest, owszem, przykre, ale naprawdę nie mamy
powodu tracić panowania nad sobą. Nikt nie jest winien temu, że pan i ja jechaliśmy kiedyś

na tym samym wózku.

- Skoro tak, mój panie -

oświadczył ojciec - złożą panu wizytę moi sekundanci.

Pałczyn był głupcem i łajdakiem - tyle przynajmniej wywnioskowałem z relacji matki

(opowiedziała mi o całym zdarzeniu w sposób żywy i bezpośredni i tak też starałem się tutaj
je oddać). Ale właśnie dlatego, że Pałczyn był głupcem i łajdakiem, trudno mi pojąć, czemu
człowiek  równie  wartościowy  jak  mój  ojciec  ryzykował  życie  gwoli  zadośćuczynienia...
honorowi Wirginii? Własnej żądzy zemsty? Lecz Wirginia bezpowrotnie postradała honor z
tego prostego powodu, że uciekła od męża i syna, a wszelka myśl o zemście dawno winna
była utracić swą gorzką ponętę w ciągu szczęśliwych lat pożycia z drugą żoną. Może sprawił
to  sam  fakt,  że  padło  wreszcie  czyjeś  nazwisko,  ukazało  się  oblicze,  w  sposób  nagły  i
groteskowy  pojawiła  się  pieczęć  indywidualności  na  czymś,  co  dotychczas  pozostawało

nieszkodliwym wid

mem bez twarzy? Ale czy w sumie owo echo dalekiej przeszłości (a takie

echo to najczęściej tylko szczeknięcie, rzadko coś więcej, choćby ten, kto z przeszłości woła,
miał głos nie wiedzieć jak czysty) warte było rujnacji naszego domu i rozpaczy mojej matki?

Pojedynek odbył się nad zamarzniętym strumykiem podczas zamieci. Oddano dwa

strzały, nim ojciec runął twarzą na niebieskoszarą pelerynę wojskową, rozpostartą na śniegu.
Pałczyn drżącymi rękami zapalił papierosa. Kapitan Biełow zawołał stangretów, którzy
pokornie czekali na pobliskiej drodze, omiatanej śniegiem. Całe to ohydne zdarzenie trwało

trzy minuty.

Utraconej własności Sebastian opisuje wrażenie, jakie pozostawił mu w pamięci

tamten ponury styczniowy dzień. „Ani moja macocha - pisze - ani nikt inny spośród
domowników nie wiedział, na co się zanosi. Przy kolacji w przeddzień pojedynku ojciec
rzucał we mnie ponad stołem kulkami z chleba: przez cały dzień dąsałem się z powodu jakiejś

piekielnej wełnianej bielizny, którą kazał mi nosić lekarz, chciał mnie więc rozruszać; ja
jednak tylko się zmarszczyłem, zaczerwieniłem i odwróciłem twarz. Po kolacji siedzieliśmy u

niego w gabine

cie; popijał herbatę słuchając, jak macocha mówi, że ilekroć Mademoiselle

układa mego przyrodniego braciszka do snu, daje mu słodycze, choć to takie niezdrowe; ja
siedziałem na kanapie w drugim końcu pokoju i przeglądałem Kompanów: «Uwaga! Wkrótce
następny  odcinek  tej  wstrząsającej  historii.»  U  samego  dołu  dużych,  cienkich  kartek  żarty:
«Pewien  dostojny  gość  zwiedzał  szkołę:  Co  pana  najbardziej  uderzyło?  Groch  z  rurki.»
Wśród nocy mkną z rykiem ekspresowe pociągi. Krykiecista z Cambridge złapał w powietrzu
nóż,  którym  rzucił  w  jego  przyjaciela  niegodziwy  Malaj...  Trzej  chłopcy,  bohaterowie
«niebywale śmiesznego» serialu: pierwszy to akrobata, «człowiek z gumy», umiejący kręcić
nosem młynka, drugi jest iluzjonistą, a trzeci brzuchomówcą... Jeździec skacze nad pędzącym

autem...

Rano w szkole kompletnie sknociłem zadanie z geometrii, które w naszym żargonie

nazywało się «portki Pitagorasa». Ranek był tak mroczny, że w klasie zapalono światło, a od
tego zawsze paskudnie buczało mi w głowie. Wróciłem do domu koło wpół do czwartej, lepki
i brudny, jak zwykle po lekcjach, a co gorsza w łaskoczącej bieliźnie, która jeszcze wzmagała
te niemiłe sensacje. Ordynans ojca siedział w hallu i szlochał.”

Obraz dzieciństwa Sebastiana, który pan Goodman maluje kilkoma źle dobranymi

zdaniami w swej pospiesz

nie napisanej i nader mylącej książce, jest groteskowo nietrafny. Co

inneg

o być sekretarzem pisarza, co innego zaś samemu pisać jego życiorys; a jeśli bodźcem

jest pragnienie, aby książka weszła na rynek, póki jeszcze się opłaci podlewać kwiaty na
świeżym grobie, autor musi co gorsza pogodzić kupiecki pośpiech z prowadzeniem

dog

łębnych badań, bezstronnością i mądrością. Nie zależy mi na tym, żeby szkodzić

czyjejkolwiek  reputacji.  Nie  jest  jednak  potwarzą  stwierdzenie,  że  tylko  dzięki  rozpędowi
stukoczącej maszyny do pisania pan Goodman mógł oświadczyć, jakoby „wykształcenie na
modłę rosyjską narzucono chłopczykowi, który zawsze był świadom, iż w jego żyłach płynie
bogaty  strumień  angielskiej  krwi”.  Owe  cudzoziemskie  wpływy,  powiada  dalej  pan  Good-
man,  „sprawiły  dziecku  moc  cierpień,  toteż  w  latach  dojrzałych  pisarz  wzdrygał  się  na
wspomnienie  brodatych  muzyków,  ikon,  monotonnego  pobrzękiwania  bałałajek  -
wszystkiego, co zajęło w jego życiu miejsce należne zdrowemu angielskiemu wychowaniu”.

Nawet wspomnieć nie warto, że pojęcie, jakie ma pan Goodman o rosyjskiej

rzeczywistości, nie bardziej jest zgodne z prawdą niż, dajmy na to, wyobrażenia Kałmuka,
który przedstawiałby sobie Anglię pod postacią mrocznej krainy, gdzie nauczyciele o rudych

bokobro

dach chłoszczą na śmierć małych chłopców. Trzeba natomiast podkreślić, że

Sebastiana wychowano w atmo

sferze intelektualnego wyrafinowania, łączącej duchowe

piękno rosyjskiego domostwa z najcenniejszymi skarbami europejskiej kultury, i jakkolwiek
sam Sebastian wspominałby swą rosyjską przeszłość, przeżywał on te wspomnienia w sposób

skom

plikowany i specyficzny, nigdy nie zniżając się do wulgarności, którą sugeruje biograf.

Pamiętam Sebastiana, chłopca starszego ode mnie o sześć lat, przepysznie mażącego

akwarelami wśród swojskich emanacji majestatycznej lampy naftowej, której abażur z

ró

żowego jedwabiu tak świeci w mej pamięci, jakby to sam Sebastian go pomalował swym

mokrym pędzlem. Widzę też siebie - dziecko cztero - , a może pięcioletnie: oto wspinam się
na  palce,  wiercę  się  i  wyciągam  szyję,  żeby  lepiej  widzieć  pudełko  z  farbami,  zasłonięte
ruchliwym  łokciem  przyrodniego  brata;  lepkie  czerwienie  i  błękity,  tak  wypędzlowane  i
zużyte, że w dołkach połyskuje emalia. Słychać cichy chrobot, ilekroć Sebastian miesza farby
na  wewnętrznej  stronie  blaszanego  wieczka;  przed  sobą  ma  szklankę  z  wodą,  mieniącą  się

chmurami czarodziejskich barw. Jego ciem

ne, krótko przystrzyżone włosy odsłaniają

niewielkie znamię nad różanie prześwitującym uchem (tymczasem bowiem wgramoliłem się

na krzesło), on jednak nie poświęca mi cienia uwagi, aż wreszcie wychylam się ryzykownie i
próbuję wsadzić palec w najbardziej niebieski krążek w blaszanym pudełku, i dopiero wtedy

Sebas

tian ramieniem odpycha natręta, ale wciąż nie patrzy w moją stronę, wciąż tak jak

zawsze wobec mnie milczący i daleki. Pamiętam, że przechylony przez poręcz patrzyłem, jak
wracając  ze  szkoły  idzie  po  schodach  na  górę,  przepisowo  ubrany  w  czarny  mundurek
ściągnięty  skórzanym paskiem -  przedmiotem  mej  potajemnej  zawiści:  pnie  się  wolno,
rozlazłym  krokiem,  wlokąc  za  sobą  srokaty  tornister,  poklepuje tralki, a co pewien czas
chwyta  jedną  z  nich,  podciąga  się  i  bierze  dwa  lub  trzy  stopnie  na  raz.  Sznuruję  usta  i
wyciskam  z  siebie  białą  nitkę  śliny,  która  spada,  spada  coraz  niżej,  ale  nigdy  nie  trafia  w
Sebastiana;  wcale  nie  chcę,  żeby  się  rozgniewał  -  tym  żałosnym  i  daremnym  chwytem
próbuję  go  po  prostu  zmusić,  żeby  przyjął  do  wiadomości  moje  istnienie.  Mam  w  pamięci
żywy obraz Sebastiana jeżdżącego na rowerze cętkowaną słońcem alejką parkową w naszej
wiejskiej  posiadłości:  rower  o  kierownicy  mocno  wygiętej  ku  dołowi  toczy  się  pomału,
pedały zastygły w bezruchu, a ja biegnę za nim truchcikiem, lekko przyspieszając, gdy stopa
w  sandale  naciska  pedał;  co  sił  staram  się  nadążyć  za  tylnym  kołem,  które  terkocze  i

parkocze, ale Sebastian nie zwraca na

mnie uwagi, wkrótce więc zostaję w tyle, bez szans, i

okropnie zdyszany dalej biegnę truchcikiem.

Później, kiedy on skończył lat szesnaście, a ja dziesięć, pomagał mi czasem odrabiać

lekcje, ale wszystko tłumaczył tak szybko i niecierpliwie, że nigdy nic mi ta jego pomoc nie
dała; po chwili chował więc ołówek do kieszeni i dumnym krokiem wychodził z pokoju. Był
w owym czasie wysoki, cerę miał ziemistą, a nad górną wargą smugę cienia. Lśniące włosy
czesał z przedziałkiem i pisywał wiersze w kajecie z czarną okładką, który trzymał w

szufladzie pod kluczem.

Pewnego dnia odkryłem, gdzie chowa ten klucz (w szparze obok białego pieca

kaflowego w swoim pokoju), i otworzyłem szufladę. Znalazłem w niej wiadomy kajet, a także
fotografię siostry jednego z kolegów szkolnych Sebastiana, kilka złotych monet oraz
muślinowy woreczek kandyzowanych fiołków. Wiersze pisane były po angielsku. Na krótko
przed śmiercią ojca mieliśmy w domu lekcje angielskiego, a choć nie nauczyłem się mówić w
tym języku, czytałem i pisałem z jaką taką swobodą. Mgliście sobie przypominam, że były to
utwory wielce romantyczne, pełne ciemnych róż, gwiazd i zewu morza; jeden szczegół tkwi
jednak w mej pamięci jak żywy: pod każdym wierszem widniał zamiast podpisu maleńki

konik szachowy narysowany atramentem.

Postanowiłem stworzyć spójny portret przyrodniego brata na podstawie tego, co dane

mi było oglądać w dzieciństwie - powiedzmy, między rokiem 1910 (od którego datują się

początki mojej świadomości) a 1919 (kiedy to Sebastian wyjechał do Anglii). Nie radzę sobie
jednak  z  tym  zadaniem.  Sylwetka  Sebastiana  nie  jawi  mi  się  ani  jako  element  mych  lat
chłopięcych,  podlegający  zatem  nieustannej  selekcji  i  rozwojowi,  ani  jako  ciąg  znajomych
obrazów,  ale  ukazuje  się  w  postaci  kilku  jasnych  plam,  jak  gdyby  nie  był  on  członkiem
rodziny,  lecz  niby  gość  zawsze  niespodziewany  przechodził  czasem  przez  widny  pokój,
potem zaś na długo rozpływał się wśród nocy. Tłumaczę to sobie nie tyle faktem, że moje
dziecięce upodobania wykluczały jakąkolwiek świadomą więź między mną a chłopcem, który
wydoroślał zanadto, aby towarzyszyć mi w zabawach, a nie dość, żeby mnie prowadzić, ile
tym, że Sebastian nigdy nie pozwalał zbliżyć się do siebie, choć więc kochałem go z całego
serca,  uczucie  to  nie  doczekało  się  uznania  ani  pożywki.  Mógłbym  zapewne  opowiedzieć,
jakim krokiem chodził mój brat, jak śmiał się czy kichał, lecz byłyby to jedynie strzępy taśmy
filmowej z rozmaitych szpul, wycięte nożyczkami, bez związku z głównym wątkiem dramatu.
Bo też istotnie rozgrywał się tu pewien dramat. Sebastian nigdy nie zapomniał swej matki -
ani tego, że ojciec właśnie za nią dał się zabić. Fakt, że u nas w domu nie wymawiano jej
imienia, tylko dodawał chorobliwego czaru zapamiętanemu urokowi, który przesycił chłonną
duszę  chłopca.  Nie  wiem,  czy  zachował  on  w  miarę  wyraźne  wspomnienia  z  czasów,  gdy
Wirginia  była  żoną  naszego  ojca;  prawdopodobnie  pamiętał  ją  po  swojemu,  czyli  jako
łagodną światłość w tle własnego życia. Nie umiem też powiedzieć, co czuł, kiedy w wieku
lat  dziewięciu  znów  ujrzał  matkę.  Wedle  mojej  matki  był  wtedy  roztargniony  i  milczący,
potem  zaś  nigdy  nie  napomknął  o  tym  krótkim  i  żałośnie  cząstkowym  spotkaniu.  W
Utraconej  własności  Sebastian  daje  do  zrozumienia,  że  wobec  ojca,  tak  szczęśliwego  w
drugim  małżeństwie,  czuł  coś  na  kształt  gorzkiej  niechęci,  która  ustąpiła  miejsca

ekstatycznemu uwiel

bieniu, skoro tylko chłopiec się dowiedział o przyczynie fatalnego

pojedynku.

„Gdy zacząłem odkrywać Anglię - pisze Sebastian (Utracona własność) - tchnęło to

nowe  życie  w  moje  najbardziej osobiste wspomnienia... Z Cambridge wybrałem  się  na
kontynent  i  spędziłem  spokojne  dwa  tygodnie  w  Monte  Carlo.  Zdaje  się,  że  mają  tam  tak
zwane  Kasyno,  czyli  miejsce,  gdzie  uprawia  się  hazard,  lecz  jeśli  istotnie  tak  jest,  mnie  ta
atrakcja  ominęła,  większość  czasu  zajęło  mi  bowiem  pisanie  pierwszej  powieści  -  tekstu
okropnie  pretensjonalnego,  który  na  szczęście  odrzuciło  niemal  tylu  wydawców,  ilu  moja
druga książka miała czytelników. Pewnego dnia poszedłem na długi spacer i znalazłem się w

miasteczku

zwanym Roquebrune. Właśnie w Roquebrune trzynaście lat wcześniej umarła

moja matka. Dokładnie pamiętam dzień, gdy ojciec mi o tym powiedział, a także nazwę
pensjonatu, w którym nastąpiła śmierć. Pensjonat nazywał się «Les Violettes». Spytałem

jakiegoś szofera, czy wie, jak tam trafić, nie umiał mi jednak powiedzieć. Potem zagadnąłem
sprzedawcę  owoców  i  on  to  właśnie  wskazał  mi  drogę.  Kiedy  wreszcie  dotarłem  do
różowawej  willi  o  dachu  krytym  na  typowo  prowansalską  modłę  czerwoną,  zaokrągloną
dachówką, zauważyłem na furtce wymalowany niezdarną ręką bukiecik fiołków. Był to więc
dom,  którego  szukałem.  Przeszedłem  przez  ogród  i  porozmawiałem  chwilę  z  właścicielką.
Powiedziała,  że  dopiero  co  przejęła  pensjonat  i  nic  nie  wie  o  jego  przeszłości  Poprosiłem,
żeby pozwoliła mi posiedzieć w ogrodzie. Z balkonu patrzył na mnie starzec nagi od góry co
najmniej do balustrady. Nikogo poza tym nie widziałem. Usiadłem na niebieskiej ławce pod
ogromnym eukaliptusem, w połowie odartym z kory, co zresztą u tych drzew jest, zdaje się,
regułą. Usiłowałem zobaczyć różowy dom i drzewo oczami matki, uchwycić cały charakter
pensjonatu w taki sposób, w jaki ona go odbierała. Żałowałem, że nie wiem, gdzie jest okno
jej dawnego pokoju. Kierując się tym, jak willa się nazywa, nie wątpiłem, iż  matka często
musiała  spoglądać  na  tenże  klomb  fioletowych  bratków.  Stopniowo  doprowadziłem  się  do
stanu, w którym różowości i zielenie jęły migotać i płynąć, jakbym oglądał je przez zasłonę
mgły. Matka - niewyraźnie zarysowana figurka w wielkim kapeluszu - wolno wchodziła po
schodkach, te zaś zdawały się topnieć i rozpływać niczym woda. Świadomość przywrócił mi
straszliwy łoskot. Z leżącej na mych kolanach papierowej torby wytoczyła się pomarańcza.
Podniosłem  ją  i  wyszedłem  z  ogrodu.  Po  kilku  miesiącach  spotkałem  przypadkiem w
Londynie kuzyna matki. Z rozmowy samo jakoś wynikło, że wspomniałem o swojej wizycie
w domu, w którym umarła.

Ależ to było to drugie Roquebrune, w departamencie Var - powiedział kuzyn.”

Ciekawe, że pan Goodman cytując tenże fragment zadowala się stwierdzeniem, jakoby

„Sebastian Knight tak był oczarowany komiczną stroną wszelkich zjawisk i tak dalece nie
potrafił się przejąć ich poważną osnową, iż nie będąc z natury gruboskórnym ani cynicznym
umiał jednak wykpiwać najbardziej osobiste uczucia, które w oczach reszty ludzkości
słusznie uchodzą za święte”. Nic dziwnego, że ów solenny biograf na każdym kroku rozmija
się ze swym bohaterem.

W omówieniu chłopięcych lat Sebastiana ze wspomnianych już powodów nie pokuszę

się o metodyczność ani o ciągłość, na jaką niewątpliwie bym się zdobył opowiadając o
postaci fikcyjnej. Mógłbym mieć wówczas nadzieję, że przedstawiwszy harmonijny rozwój
bohatera od niemowlęctwa po wiek młodzieńczy pouczę, a zarazem ubawię czytelnika. Lecz

gdybym ter

az obrał takie rozwiązanie, powstałaby dzięki temu jeszcze jedna „powieść

biograficzna”, a gorszej literatury jak dotąd nie wynaleziono. Niech więc drzwi pozostaną
zamknięte, tak aby tylko napięta nitka światła przedostawała się szparą u dołu, niech zgaśnie i

ta lampa w sąsiednim pokoju, gdzie Sebastian już się położył do łóżka; niechaj piękny oliw-
kowy dom na nabrzeżu Newy z wolna pochłonie szaro - niebieska mroźna noc: lekko prószy
śnieg,  płatki  zawisają  w  blasku  ulicznej  latarni,  pałającej  białym,  iście  księżycowym
światłem, i osiadają niby puder na potężnych ramionach dwóch brodatych telamonów, co z
wysiłkiem  godnym  Atlasa  wspierają  wykusz  pokoju  mego  ojca.  Ojciec  nie  żyje,  Sebastian
usnął  za  ścianą,  a  przynajmniej  siedzi  cicho jak  mysz  pod  miotłą,  ja zaś  leżę  w  łóżku,  nie
śpiąc, i patrzę w ciemność.

Mniej więcej w dwadzieścia lat później wybrałem się do Lozanny, żeby odszukać

pewną starą Szwajcarkę, która najpierw była guwernantką Sebastiana, a potem moją.
Opuszczając nas w 1914 roku musiała mieć jakieś pięćdziesiąt lat. Korespondencja między
nami dawno się urwała, toteż w roku 1936 wcale nie byłem pewien, czy zastanę tę damę przy
życiu. Ona jednak wciąż żyła. Okazało się, że istnieje stowarzyszenie wiekowych Szwajcarek,

dawnych guwernantek z przedre

wolucyjnej Rosji. Staruszki „żyły przeszłością”, jak to

określił pan, który był łaskaw mnie do nich zaprowadzić; w większości zniedołężniałe i
zbzikowane, dożywały ostatnich lat porównując wspomnienia, tocząc między sobą boje o

drobno

stki i lżąc porządek, jaki zastały w Szwajcarii, wróciwszy z Rosji po wieloletnim

pobycie.  Tragedia  ich  polegała  na  tym,  że  mieszkając  tak  długo  za  granicą  ani  trochę  nie
uległy cudzoziemskim wpływom (nie nauczyły się nawet najprostszych rosyjskich wyrazów);
przez cały czas czuły wobec otoczenia lekką wrogość: ileż razy słyszałem, jak Mademoiselle
biada  nad  swym  wygnańczym  losem,  skarży  się,  że  jest  lekceważona  i  nie  zrozumiana,  i
wzdycha  do  nadobnej  ojczyzny;  lecz  gdy  nieszczęsne  wędrowczynie  wróciły  do  domu,  w

odmienionym k

raju poczuły się całkiem obco, własne emocje spłatały im więc osobliwego

figla i oto Rosja (która w rzeczywistości była dla nich nieznaną otchłanią, co otaczała swym

dalekim grzmie

niem ujęty w krąg światła lampy kącik dusznej służbówki, ozdobionej

fotogra

fiami rodzinnymi w ramkach z masy perłowej oraz akwarelą, przedstawiającą zamek

Chillon), ta nieznana Rosja nabrała cech raju utraconego - przestrzeni ogromnej wprawdzie i
niewyraźnej, lecz we wspomnieniu przyjaznej, zaludnionej smętnymi mrzonkami.

Mademoiselle

przygłuchła i posiwiała, ale pozostała równie gadatliwa jak dawniej, toteż po

pierwszych wylew

nych uściskach jęła wspominać różne drobne zdarzenia z mego

dzieciństwa, które jednak w jej wersji albo były beznadziejnie przeinaczone, albo tak zupełnie
nic mi nie mówiły, że powątpiewałem, czy kiedykolwiek miały miejsce. Nie wiedziała ani o
śmierci mojej matki, ani o tym, że Sebastian od trzech miesięcy nie żyje. Nawiasem mówiąc
nie miała też pojęcia, że za życia był wybitnym pisarzem. Zaczęła lać łzy, i to najzupełniej
szczere, ale chyba była trochę na mnie zła, gdy nie zapłakałem wraz z nią.

Zawsze byłeś taki opanowany - rzekła. Powiedziałem, że piszę książkę o Sebastianie

i chciałbym porozmawiać o jego dzieciństwie. Mademoiselle pojawiła się u nas w domu
wkrótce po tym, jak ojciec ponownie się ożenił, ale obraz przeszłości był w jej pamięci tak
zatarty i zniekształcony, że o pierwszej żonie ojca (cette horrible Anglaise) mówiła tonem
zdającym się świadczyć, iż znała ją nie gorzej niż moją matkę (cette femme admirable).

- Mój biedny Sebastianek -

zawodziła. - Taki był dla mnie czuły, taki szlachetny. Ach,

doskonale pamiętam, jak mi zarzucał rączki na szyję i mówił: „Nienawidzę wszystkich oprócz
ciebie, Zelle. Ty jedna rozumiesz moją duszę.” A kiedy leciutko dałam mu po łapce... une

toute petite tape...

bo był niegrzeczny dla twojej matki... tak na mnie popatrzył... aż mi się

płakać zachciało... i ten jego głosik, kiedy powiedział: „Dziękuję ci, Zelle. To się nigdy
więcej nie powtórzy...”

W tym mniej

więcej tonie przez dłuższy czas ciągnęła swą opowieść, a ja słuchałem,

czując się straszliwie niezręcznie. Po kilku bezowocnych próbach zdołałem wreszcie
skierować rozmowę na inny temat, lecz nim do tego doszło, porządnie ochrypłem, bo

staruszka zawierus

zyła gdzieś trąbkę, którą powinna była trzymać przy uchu. Zaczęła dla

odmiany mówić o swej sąsiadce; tuż po przyjściu spotkałem w korytarzu tę tłuścioszkę,
jeszcze starszą niż sama Mademoiselle.

Poczciwina jest już całkiem głucha - narzekała moja gospodyni - a w dodatku łże jak

najęta. Wiem z całą pewnością, że tylko dawała lekcje dzieciom księżny Demidow, ale nigdy
u niej nie mieszkała.

Napisz tę swoją książkę, piękną książkę - wołała z płaczem, kiedy wychodziłem. -

Niech to będzie baśń z Sebastianem w roli księcia. Zaklętego księcia... Ileż razy mu
powtarzałam: „Uważaj, Sebastian, kobiety będą cię uwielbiać.” A on mi na to ze śmiechem:
„Ja też będę je uwielbiał...”

Wzdrygnąłem się w duchu. Pocałowała mnie z głośnym cmoknięciem i poklepała po

ręce,  gotowa  znów  się  rozpłakać.  Ogarnąłem  ją  przelotnym  spojrzeniem:  stare  zamglone
oczy,  martwy  połysk  sztucznych  zębów,  na  piersi  broszka  z  granatów,  którą  tak  dobrze
pamiętałem...  Rozstaliśmy  się.  Padał  ulewny  deszcz,  a  ja  wstydziłem  się  i  czyniłem  sobie

wyrzuty

, że przerwałem drugi rozdział mej książki po to, aby odbyć tę bezcelową

pielgrzymkę. Zwłaszcza jedno mnie ubodło: Mademoiselle ani na chwilę nie zainteresowała
się późniejszym losem Sebastiana, nie chciała wiedzieć, jak umarł, nie spytała o nic.

W list

opadzie 1918 roku matka postanowiła uciec wraz z Sebastianem i ze mną z

niebezpiecznej Rosji. Rewolucja na dobre się rozhulała, granice były zamknięte. Matka
dotarła do kogoś, kto z przemycania uchodźców przez granicę zrobił sobie zawód; za

odpowiednim wynagro

dzeniem (w połowie płatnym z góry) człowiek ten zgodził się

przeszmuglować nas do Finlandii. Ustalono, że dojedziemy pociągiem prawie do samej

granicy - tak daleko, jak tylko jest to dozwolone -

a potem przejdziemy na drugą stronę

tajnymi ścieżkami (w dwójnasób, a nawet w trójnasób tajnymi dzięki obfitym w tej cichej
krainie śniegom). Rankiem na samym początku podróży matce i mnie wypadło czekać na

Sebastiana, który przy bohater

skiej pomocy kapitana Biełowa taszczył nasz bagaż z domu do

pociągu. Odjazd zaplanowany był na ósmą czterdzieści. Pół do dziewiątej, a Sebastiana nie
widać. Przewodnik nasz siedział już w wagonie i spokojnie czytał gazetę; zawczasu uprzedził
matkę, że pod żadnym pozorem nie wolno jej odezwać się do niego przy ludziach, toteż w
miarę  jak  mijały  minuty,  a  pociąg  przygotowywano  do  odjazdu,  ogarniało  nas  koszmarne,
obezwładniające przerażenie. Wiedzieliśmy, że przewodnik zgodnie z tradycją swej profesji
nigdy  już  nie  podejmie  przedsięwzięcia,  które  w  punkcie  wyjścia  spaliło  na  panewce.
Wiedzieliśmy  też,  że  nie  będzie  nas  stać  na  to,  aby  po  raz  drugi  pokryć  koszta  ucieczki.
Mijała minuta za minutą. W czeluściach żołądka zaczęło mi rozpaczliwie burczeć. Myśl, że
lada chwila pociąg ruszy, a my będziemy musieli wrócić na ciemne i zimne poddasze (dom
nasz  upaństwowiono  kilka  miesięcy  wcześniej),  budziła  w  nas  poczucie  całkowitej  klęski.
Idąc na dworzec wyprzedziliśmy Sebastiana i kapitana Biełowa, którzy pchali po skrzypią-
cym śniegu wyładowane taczki. Gdy tak na nich czekałem, obraz ten zastygł mi przed oczami
(miałem  trzynaście  lat  i  ogromną  wyobraźnię)  niczym  zaklęta  istota,  skazana  na  wiekuisty
paraliż. Matka schowała dłonie w rękawach; spod wełnianej chustki wymknął jej się kosmyk

posiwia

łych włosów. Chodziła w tę i z powrotem po peronie; ilekroć mijała okno naszego

przewodnika,  próbowała  zwrócić  na  siebie  jego  uwagę.  Ósma  czterdzieści  pięć,  ósma
pięćdziesiąt...  Odjazd  się  opóźniał,  lecz  w  końcu  rozległ  się  gwizdek,  ciepły  kłąb  białego
dymu  ruszył  w  zawody  z  własnym  cieniem,  gdy  ten  pomknął  po  brązowym  śniegu
pokrywającym peron, i w tejże chwili nadbiegł Sebastian, łopocząc na wietrze nausznikami

futrzanej czapki. Wszy

scy troje jakoś się wgramoliliśmy do jadącego już pociągu. Minęło

nieco czasu, nim Sebastian zdołał nam opowiedzieć, że kapitana Biełowa aresztowano na uli-

cy -

akurat kiedy mijali dom, w którym oficer niegdyś mieszkał; pozostawiając bagaż na

pastwę losu mój brat po desperacku rzucił się biegiem w stronę dworca. W kilka miesięcy
później dowiedzieliśmy się, że nasz nieszczęsny przyjaciel został rozstrzelany wraz z dwu-
dziestoma osobami z tej samej łapanki, ramię w ramię z Pałczynem, który zginął równie
mężnie jak on.

Jedną z epizodycznych postaci w ostatniej z wydanych książek Sebastiana,

zatytułowanej Wątpliwy asfodel (1936), jest człowiek, który dopiero co uciekł z nie nazwanej
krainy terroru i niedoli. „Cóż mogę wam powiedzieć, panowie, o swej przeszłości [mówi
uchodźca]: urodziłem się w kraju, w którym idea wolności, pojęcie tego, co słuszne, odruchy

ludzkiej dob

roci otoczone były zimną pogardą i bezwzględnie zakazane. W dziejach naszych

zdarzało się co pewien czas, że jakiś obłudny rząd malował nieco ładniejszym odcieniem
żółci mury więzienia, służącego narodowi za mieszkanie, i obwieszczał wszem i wobec

nadanie

praw, będących w państwach szczęśliwszych rzeczą zwykłą; lecz prawa te albo przy-

sługiwały jedynie strażnikom, albo też miały jakąś utajoną skazę, z winy której stawały się
jeszcze bardziej dokuczliwe niż jawnie tyrańskie dekrety... W kraju  mym ten tylko nie był
niewolnikiem, kto gnębił innych; ponieważ człowiekowi odmówiono prawa posiadania duszy
oraz wszystkiego, co z nią się wiąże, zadawanie fizycznego bólu uznano z czasem za środek
wystarczający,  aby  rządzić  i  kierować  ludzką  naturą...  Niekiedy  wybuchały  tak  zwane
rewolucje,  przemieniające  niewolników  w  ciemiężycieli  i  vice versa... Mroczna to kraina,
panowie,  istne  piekło,  a  jeśli  czegoś  w  życiu  jestem  pewien,  to  tego,  że  nigdy  się  nie
wyrzeknę wygnańczej swobody w zamian za nędzną parodię ojczyzny...”

W przemowie tej pada mimochodem wzmianka o „pu

szczach i śnieżystych

równinach”, toteż pan Goodman co rychlej wnioskuje, iż cały akapit wiernie odzwierciedla

stosunek samego Sebastiana Knighta do Rosji. Jest to groteskowe nieporozumienie; dla

bezstronnego czytel

nika winno być jasne, że zacytowane słowa odnoszą się do fikcyjnego

amalgamatu niegodziwości właściwych wielu tyraniom, a nie do jakiejś konkretnej nacji bądź

rzeczywi

stości historycznej. Jeśli zaś wplatam je w tę część mojego opowiadania, która

dotyczy ucieczki Sebastiana z Rosji wstrząsanej rewolucją, to dlatego, że chcę zaraz potem
przytoczyć kilka zdań z jego najbardziej autobiograficznego utworu: „Zawsze jestem zdania -

pisze Sebastian

(Utracona własność) - że uczucie banity tęskniącego za rodzinnym krajem

należy  do  emocji  najczystszych.  Chciałbym  pokazać,  jak  człowiek  taki  wytęża  pamięć  do
ostatnich  granic,  nieustannie  pilnując,  żeby  nie  obumarła  ani  nie  zblakła  wizja  przeszłości:
błękitne wzgórza, które zapamiętał, i szczęśliwe gościńce, żywopłot z niezobowiązującą różą
i  pole  z  królikami,  daleka  iglica  i  bliski  dzwonek  polny...  Ponieważ  jednak  motyw  ten
opracowali  już  lepsi  ode  mnie,  a  także  dlatego,  że  odnoszę  się  z  wrodzoną  nieufnością  do

wszystkiego, co, jak sądzę, łatwo byłoby mi wyrazić, żadnym sentymentalnym wędrowcom
nie dane będzie osiąść na skale mej nieprzyjaznej prozy.”

Pomimo takiej, a nie innej konkluzji przytoczonego fragmentu oczywiste jest, że tylko

kogoś, kto sam wie, co to znaczy porzucić ukochany kraj, może aż tak nęcić obraz nostalgii.
Jakkolwiek okropne oblicze ukazała Rosja, gdyśmy z niej uciekali, nie mogę wprost
uwierzyć, że Sebastian nie odczuł tegoż rozdarcia, co my wszyscy. Ostatecznie przecież to
właśnie Rosja była dlań domem, a łagodni, życzliwi, uprzejmi ludzie, za samą tylko zbrodnię
istnienia skazani na śmierć lub wygnanie, stanowili i jego sferę. Jestem pewien, że mroczne
chwile młodzieńczej zadumy, podobnie jak romantyczna i - pozwolę sobie dodać - nieco
sztuczna namiętność do kraju rodzinnego matki, nie wykluczały szczerego przywiązania do
stron, w których się urodził i wychował.

Po cichu przeturlaliśmy się przez fińską granicę i na pewien czas zamieszkaliśmy w

Helsingfors. Potem drogi nasze się rozeszły. Matka za radą starego przyjaciela zawiozła mnie
do  Paryża,  gdzie  miałem  dalej  się  kształcić.  Natomiast  Sebastian  pojechał  do  Londynu,
stamtąd zaś do Cambridge. Odziedziczył po swej matce kapitał, zapewniający dostatnie życie;
w  latach  późniejszych  miewał  może  zmartwienia,  ale  nigdy  nie  musiał  się  martwić  o
pieniądze.  Tuż  przed  jego  odjazdem  wszyscy  troje  usiedliśmy,  żeby  rosyjskim  obyczajem
pomilczeć chwilę. Pamiętam, w jakiej pozie siedziała matka: złożywszy dłonie na kolanach
obracała  ślubną  obrączkę  ojca  (jak  zwykle  w  momentach  bezczynności);  nosiła  ją  na  tym
samym  palcu,  co  własną,  a  ponieważ  ta  po  mężu  była  o  wiele  za  duża,  przywiązała  ją  do
swojej  czarną  nitką.  Pamiętam  też  pozę  Sebastiana:  ubrany  w  granatowy  garnitur,  założył
nogę na nogę i lekko nią kołysał. Wstałem pierwszy, po mnie on, na końcu matka. Sebastian
wymógł na nas obietnicę, że nie odprowadzimy go do portu, toteż pożegnaliśmy się właśnie
tam, w pokoju o bielonych ścianach. Mój brat pochylił twarz ku matce, ona zaś przeżegnała
go  szybkim,  nieznacznym  ruchem;  po  chwili  ujrzeliśmy  przez  okno,  jak  wsiada  z  torbą
podróżną do taksówki, zgarbiony w ostatniej pozie odjeżdżającego.

Rzadko miewaliśmy od niego wiadomości, a i te listy, które jednak pisał, nigdy nie

bywały długie. W ciągu trzech lat spędzonych w Cambridge tylko dwa razy odwiedził nas w
Paryżu... właściwie raz, bo powtórnie przyjechał dopiero na pogrzeb mojej matki. Ona i ja
dość często o nim rozmawialiśmy, zwłaszcza u schyłku jej życia, kiedy zdawała już sobie
sprawę, że koniec jest bliski. To właśnie matka opowiedziała mi o dziwnej przygodzie, którą
Sebastian przeżył w roku 1917; nic nie wiedziałem o tym zdarzeniu, bo spędzałem akurat

waka

cje na Krymie. Otóż Sebastian zaprzyjaźnił się z poetą - futurystą nazwiskiem Aleksis

Pan i z jego żoną Larysą; ta dziwaczna para wynajmowała domek nie opodal naszej wiejskiej

posiadłości w okolicy Ługi. Aleksis Pan, hałaśliwy, krzepki człowieczek, miał iskrę

prawdziwego talen

tu, którą maskowała bałaganiarska niejasność jego wierszy. Robił jednak,

co mógł, żeby zaszokować odbiorców potwornym nagromadzeniem zbędnych słów (wynalazł
coś, co nazywał „stekiem submentalnym”), toteż przeważająca część jego dorobku wydaje się
dziś tak błaha, sztuczna i staroświecka (rzeczy supernowoczesne mają dziwny dar
przyspieszonego starzenia), że o prawdziwej wartości Aleksisa Pana pamięta jedynie garstka
badaczy, ceniących wspaniałe przekłady poezji angielskiej, których dokonał u progu
literackiej kariery, bo też co najmniej jedno z tych tłumaczeń stanowi istny cud słownej trans-
fuzji. Mam tu na myśli rosyjską wersję La Belłe Dame Sans Mer ci Keatsa.

Tak więc pewnego ranka na początku lata siedemnastoletni Sebastian znikł,

zostawiwszy  mej  matce  kartkę:  zawiadamiał  ją  w  kilku  słowach,  że  zamierza  towarzyszyć
Panowi i jego żonie w podróży na Wschód. Matka początkowo uznała to za żart (Sebastian
mimo  swego  ponuractwa  wymyślał  czasem  upiorne  kawały;  pewnego  razu  w  zatłoczonym
tramwaju  dziewczynie  siedzącej  w  drugim  końcu  wagonu  przesłał  przez  konduktora
nagryzmolony liścik tej oto treści: „Jestem tylko biednym konduktorem, ale kocham panią.”),

lecz wy

brawszy się do Panów stwierdziła, że istotnie wyjechali. Jak się później okazało, w

pojęciu Pana wyprawa à la Marco Polo miała polegać na tym, aby z wolna sunąc ku
wschodowi kolejno się zatrzymywać w prowincjonalnych miasteczkach i aranżować w
każdym z nich „niespodziankę liryczną”, czyli wynajmować salę (albo i komórkę, jeśli sali
wynająć się nie dało) i urządzać w niej popis poetycki; czysty dochód z imprezy powinien był
umożliwić artyście, jego żonie oraz Sebastianowi dotarcie do następnego miasta. Nigdy nie
zostało powiedziane, jakiego rodzaju pomocy oczekuje się od Sebastiana: czy ma on pełnić
jakąś określoną funkcję, z którą wiązałyby się konkretne obowiązki, czy też wystarczy, jeżeli
będzie po prostu krążył wokół tamtych dwojga, przynosząc i podając, cokolwiek akurat okaże
się potrzebne, i świadcząc drobne uprzejmości Larysie, kobiecie porywczej i niełatwo dającej
się ułagodzić. Aleksis Pan wychodził zwykle na scenę w żakiecie, który wydawał się całkiem

prawny poza tym, że był haftowany w ogromne kwiaty. Z przodu łysiny poeta

wymalowany miał gwiazdozbiór (Wielkiego Psa). Tubalny głos, jakim recytował swe

wiersze, doby

wający się z tak niepozornego ciała, budził skojarzenia z myszą rodzącą góry. U

boku ar

tysty siadywała na podium Larysa, rosła kobieta mająca w sobie coś z klaczy, ubrana

w sukienkę koloru lila; przyszywała guziki albo łatała spodnie, a dowcip polegał głównie na
tym,  że  w  życiu  codziennym  nigdy  w  ten  sposób  nie  dbała  o  męża.  Co  pewien  czas  w
przerwie  między  utworami  Pan  wykonywał  powolny  taniec  -  skrzyżowanie jawajskiej gry
nadgarstków  z  płodami  swej  własnej  inwencji  rytmicznej.  Po  występach  imponująco  się

zalewał - i to go właśnie zgubiło. Podróż na Wschód dobiegła kresu w Symbirsku. Podczas
gdy Aleksis leżał w plugawej oberży, pijany w sztok i bez grosza przy duszy, Larysę wraz z
całą jej furią zamknięto na posterunku policji za spoliczkowanie wścibskiego urzędnika,
któremu nie przypadł do gustu hałaśliwy geniusz jej męża. Sebastian wrócił do domu z taką
samą nonszalancją, z jaką wyjechał.

Inny chłopiec na jego miejscu - stwierdziła matka - położyłby uszy po sobie i

wstydziłby się całej tej głupiej historii.

Ale Sebastian mówił o swej podróży jako o dość zabawnym zdarzeniu, które on sam

tylko beznamiętnie obserwował. To, czemu wziął udział w tak niedorzecznym popisie i
dlaczego w ogóle się skumał z tą groteskową parą, pozostało całkowitą tajemnicą (matka

przypusz

czała, że może omotała go Larysa, ta jednak była kobietą niemłodą i zupełnie

pospolitą,  a  w  dodatku  pałała  namiętną  miłością  do  dziwadła,  które  los  dał  jej  za  męża).
Oboje znikli niebawem z życia Sebastiana. W kilka lat później Pan przez krótki czas cieszył
się  wśród  bolszewików  sztucznie  aranżowanym  wzięciem;  zawdzięczał  je  moim zdaniem
dziwacznemu  przeświadczeniu  (opartemu  głównie  na  pomieszaniu  pojęć),  jakoby  istniał
naturalny związek między ekstremizmem w polityce a ekstremizmem w sztuce. W roku 1922
lub 1923 Aleksis Pan popełnił samobójstwo za pomocą szelek.

Zawsze miałam takie wrażenie - zwierzyła mi się kiedyś matka - jakbym właściwie

nie znała Sebastiana. Owszem, wiedziałam, że dobrze się uczy, pochłania zdumiewające
ilości książek, jest schludny, koniecznie chce brać co rano zimną kąpiel, chociaż wcale nie ma

za siln

ych płuc... wiedziałam to wszystko i jeszcze wiele innych rzeczy, ale on sam jakoś mi

się wymykał. No a teraz, kiedy mieszka w obcym kraju i pisuje do nas po angielsku, siłą
rzeczy wydaje mi się, że już zawsze pozostanie zagadką, chociaż Bóg mi świadkiem, starałam
się być dobra dla tego chłopca.

Gdy Sebastian odwiedził nas w Paryżu tuż przed końcem pierwszego roku studiów,

uderzył mnie jego cudzoziemski wygląd. Pod płaszczem z tweedu miał kanarkowy sweter.
Nosił workowate spodnie z flaneli i grube skarpety, nie znające podwiązek. Do tego krzyk-
liwy krawat w prążki. Chusteczkę do nosa nie wiedzieć czemu trzymał w rękawie. Fajkę palił
nawet na ulicy, a wystukiwał o obcas. Nauczył się stawać plecami do kominka, z rękami

wbitymi w kieszenie spodni. Po rosyjsku m

ówił z wyraźną ostrożnością, przechodząc na

angielski, ilekroć rozmowa przeciągała się ponad kilka zdań. Spędził u nas równo tydzień.

Kiedy znów przyjechał, matki nie było już na świecie. Po pogrzebie długo

siedzieliśmy we dwóch. Niezręcznie poklepał mnie po ramieniu, gdy spojrzałem przypadkiem
na jej okulary leżące na pustej półce i zacząłem dygotać, a z oczu popłynęły mi łzy, aż dotąd

skutecznie  hamowane.  Był  bardzo  dobry  i  pomocny,  lecz  zarazem  mgliście  daleki,  jakby
przez  cały  czas  myślał  o  czym  innym.  Gdy  omówiliśmy  sytuację,  zaproponował,  żebym
pojechał z nim na Riwierę, a potem do Anglii: byłem tuż po maturze. Odparłem, że wolę dalej
siedzieć w Paryżu, miałem tam bowiem przyjaciół. Nie nalegał. Mimochodem poruszyliśmy
także kwestię pieniędzy; Sebastian powiedział właściwym sobie zdawkowym tonem, że za-
wsze da mi ich tyle, ile zechcę - użył, zdaje się, słowa „forsa”, ale za to nie ręczę. Nazajutrz
wyjechał  na  południe  Francji.  Rano  przeszliśmy  się  trochę;  jak  zwykle,  gdy  zostawaliśmy
sami,  złapałem  się  na  tym,  że  rozpaczliwie  szukam  tematu  do  rozmowy.  On  także  był
milczący. Tuż przed rozstaniem powiedział:

No, to tyle. Jakbyś czegoś potrzebował, pisz na mój londyński adres. Mam nadzieję,

że na Siorbanej pójdzie ci równie dobrze, jak mnie w Cambridge. A skoro już o tym mowa,
postaraj się wybrać kierunek, który ci będzie odpowiadał, i nie zmieniaj go, póki cię nie

znudzi. -

W jego ciemnych oczach migotały lekkie błyski. - Powodzenia - rzekł. - Trzymaj

się.

Podał mi rękę omdlewającym, świadomie sztucznym gestem, nabytym w Anglii.

Nagle bez żadnego zrozumiałego powodu zrobiło mi się okropnie żal Sebastiana;
zapragnąłem powiedzieć coś naprawdę - coś, co miałoby skrzydła i serce - ale ptaki, które

wzy

wałem, usiadły mi na głowie i na ramionach dopiero później, kiedy zostałem sam i nie

potrzebowałem już słów.

Minęły dwa miesiące od śmierci Sebastiana, nim zacząłem pisać tę książkę. Wiem

doskonale, jak wstrętny byłby samemu Sebastianowi mój nagły sentymentalizm, muszę
jednak wyznać, że uczucie, którym zawsze darzyłem przyrodniego brata, wciąż w ten czy
inny sposób deptane i dławione, zbudziło się raptem do nowego życia, buchając tak silnym
płomieniem emocji, iż wszystkie inne moje sprawy zostały w jego świetle zredukowane do

migotliwych konturów. Podczas

naszych rzadkich spotkań nigdy nie rozmawialiśmy o

literaturze, a odkąd wszelką łączność między nami uniemożliwił ów dziwny ludzki obyczaj
umierania, zacząłem rozpaczliwie żałować, że nie powiedziałem Sebastianowi, jak bardzo
zachwycam się jego książkami. Już tego nie nadrobię, a nie jestem nawet pewien, czy w ogóle
wiedział, że je czytam.

Ale co właściwie ja sam wiedziałem o Sebastianie? Tych parę drobiazgów, które

zapamiętałem z jego dzieciństwa i młodości, mógłbym zawrzeć w kilku rozdziałach - lecz co

alej? Szkicując ogólny plan książki zrozumiałem, że będę musiał podjąć zakrojone na

ogromną  skalę  badania,  kolejno  wydobywając  na  powierzchnię  fragmenty  jego  życia  i
spajając  te  okruchy  własną  intuicyjną  wiedzą  o  usposobieniu  zmarłego.  Intuicyjna  wiedza?
Tak, tę akurat miałem, czułem ją w każdym nerwie. Im zaś dłużej rozmyślałem, tym bardziej
stawało się oczywiste, że mam w ręku jeszcze jedno narzędzie: wyobrażając sobie postępki
Sebastiana,  o  których  zasłyszałem  dopiero  po  jego  śmierci,  wiedziałem  ponad  wszelką
wątpliwość,  że  w  tej  czy  innej  sytuacji  byłbym  się  zachował  dokładnie  tak  samo,  jak  on.
Oglądałem raz mecz między dwoma braćmi, znakomitymi tenisistami; mieli zupełnie różne
uderzenia,  a  w  dodatku  jeden  wyraźnie  górował  nad  drugim,  lecz  gdy  śmigając  po korcie
wpadli w pewien rytm, był on u obu taki sam, i jeśliby się dało naszkicować systemy, wedle
których grali, wykresy okazałyby się identyczne.

Zaryzykowałbym stwierdzenie, że Sebastian i ja też mieliśmy jakiś wspólny rytm; stąd

może  owo  uczucie,  dające  się  wyrazić  słowami  „to  już  się  kiedyś  zdarzyło”,  które  mnie
ogarnia,  gdy  śledzę  meandry  jego  życia.  Jeśli  zaś,  jak  częstokroć  bywało  z  Sebastianem,
motywacje  jego  zachowań  musiałem  niegdyś  zapisywać  po  stronie  niewiadomych,  teraz

niejednokrotnie odna

jduję ich sens, wyjawia mi go bowiem to czy tamto z mych własnych

zdań, podświadomie sformułowanych w ten, a nie inny sposób. Nie twierdzę, że dane mi są te

same co Sebas

tianowi bogactwa umysłowości, podobne aspekty talentu. Bynajmniej. Geniusz

brata zaw

sze uważałem za cud, ani trochę nie związany z konkretnymi przeżyciami, których

być może obaj doznaliśmy w dzieciństwie, w zbliżonych okolicznościach. Możliwe, że
widziałem i zapamiętałem to samo co on, lecz różnica między jego a moją siłą wyrazu jest

iej więcej taka, jak między fortepianem Bechsteina a niemowlęcą grzechotką. Nigdy w

życiu nie pokazałbym mu choćby jednego zdania z tej książki, w obawie że się wzdrygnie,
przekonawszy się o nędzy mojej angielszczyzny. A wzdrygnąłby się z pewnością. Nie śmiem
też  sobie  wyobrażać  reakcji  Sebastiana  na  wieść,  iż  jego  przyrodni  brat  (którego
doświadczenie  literackie  sprowadzało  się  do  kilku  przypadkowych  tłumaczeń  na  angielski,
zleconych  przez  firmę  samochodową)  postanowił  ukończyć  kurs  pod  hasłem  „zostań

pisarzem”, re

klamowany z wielką werwą w angielskim czasopiśmie. Tak, przyznaję się - co

nie znaczy, że żałuję. Pewien pan miał za rozsądnym wynagrodzeniem zrobić ze mnie
wziętego autora i naprawdę wyłaził ze skóry, próbując wpoić mi skromność i wdzięk, siłę

przekonywania i lapi

darność, a jeśli okazałem się beznadziejnym uczniem - chociaż dobroć

serca  nie  pozwoliła  mu  głośno  tego  stwierdzić  -  to  z  tej  przyczyny,  że  od  początku  zahip-
notyzowała mnie przepyszna doskonałość opowiadania, które przysłał mi jako próbkę tego,
co uczniowie jego potrafią napisać i sprzedać. Występował tam między innymi niegodziwy,
wściekle prychający Chińczyk, dzielna piwnooka dziewczyna i rosły, cichy mężczyzna, które-
mu  bielały  knykcie,  kiedy  ktoś  go  naprawdę  rozgniewał.  Nie  wspomniałbym  o  tym  dość
niesamowitym  przedsięwzięciu,  gdyby  nie  fakt,  że  świadczy  ono,  jak  dalece  byłem  nie
przygotowany do stojącego przede mną zadania i ku jakim szaleństwom popychał mnie brak
wiary we własne siły. Sięgnąwszy zaś w końcu po pióro zwarłem się w sobie, żeby stawić
czoło temu, co nieuniknione - innymi słowy, gotów byłem dać z siebie wszystko.

W anegdocie tej kryje się jeszcze jeden drobny morał. Otóż gdyby Sebastian zgłosił

się na korespondencyjny kurs pisarstwa - ot, dla zabawy: żeby zobaczyć, co z tego wyniknie
(lubił bowiem takie rozrywki) - byłby bez porównania gorszym uczniem niż ja. Jeśliby mu
kazano  pisać  tak,  jak  piszą  wszyscy,  pisałby  jak  nikt.  Nie  umiem  nawet  imitować  stylu
Sebastiana, bo styl jego prozy brał się ze stylu myślenia, a ciągi myślowe mego brata były
olśniewającymi seriami luk. Tych  zaś naśladować nie sposób, nie wypełniając ich zarazem
taką  czy  inną  materią  -  czyli  wymazując.  Czasem  jednak  w  opisie  nastroju  lub  wrażenia
napotykam  u  Sebastiana  jakiś  detal,  i  natychmiast  przychodzi  mi  na  myśl  pewien  efekt
świetlny w całkiem konkretnym miejscu, który obaj zauważyliśmy, nic o sobie nawzajem nie
wiedząc;  czuję  w  takich  razach,  że  choć  talentem  nie  dorastam  mu  do  pięt,  istniały  jednak
między nami psychiczne powinowactwa i one to właśnie pomogą mi się uporać z podjętym
dziełem.

Znalazłszy narzędzie trzeba zrobić z niego użytek. Pierwszym moim zadaniem po

śmierci Sebastiana było przejrzenie jego rzeczy. Wszystko pozostawił właśnie mnie - między
innymi  list,  w  którym  kazał  mi  spalić  część  swych  papierów.  List  ten  sformułowany  był
bardzo niejasno, z początku więc sądziłem, że mowa w nim o brulionach lub poniechanych
rękopisach, ale Sebastian - o czym wkrótce się przekonałem - dawno już sam je zniszczył,
pominąwszy kilka luźnych stronic zawieruszonych tu i ówdzie pomiędzy innymi papierami,
należał bowiem do tej rzadkiej rasy pisarzy, którzy wiedzą, iż nic nie ma prawa ocaleć prócz
dzieła  w  doskonałej  postaci,  czyli  wydrukowanej  książki;  istnienia  jej  nie  sposób  zaś
pogodzić  z  istnieniem  widma  -  niechlujnego  rękopisu,  wystawiającego  na  pokaz  swe

niedostatki ni

czym mściwy upiór, co niesie pod pachą własną głowę; dlatego też w pewnym

momencie należy wyprzątnąć warsztat, unicestwiając cały śmietnik, choćby miał on nie
wiedzieć jaką wartość sentymentalną lub rynkową.

Kiedy po raz pierwszy wszedłem do londyńskiego mieszkanka Sebastiana na Oak

Park Gardens 36, ogar

nęło mnie uczucie pustki, jakiego doznaje człowiek stwierdziwszy, że

zbyt długo odwlekał spotkanie, a teraz jest już za późno. Trzy pokoje, wystygły kominek,

cisza. W ostat

nich latach Sebastian rzadko korzystał z tego mieszkania, a i umarł gdzie

indziej.  W  szafie  wisiało  pół  tuzina  garniturów,  przeważnie  starych;  na  sekundę  uległem
dziwacznemu złudzeniu, że oglądam ciało Sebastiana rozmnożone w szereg sztywnych form
o kwadratowych barkach. Widziałem go raz w tym brązowym płaszczu; dotknąłem rękawa,
był jednak bezwładny i niczym nie odpowiedział na ten cichy okrzyk z głębi mej pamięci. W
szafie stały też buty: przeszły wiele kilometrów, a teraz dotarły do kresu wędrówki. Złożone
koszule  leżały  na  plecach.  Cóż  mogły  mi  powiedzieć  o  Sebastianie  wszystkie  te  milczące
przedmioty? Jego łóżko. Na ścianie barwy kości słoniowej wisiał nad łóżkiem nieduży obraz
olejny  (błotnista  droga,  tęcza,  piękne  kałuże),  stary  i  lekko  spękany.  Tam  padało  jego
spojrzenie, kiedy się budził.

Rozglądałem się po sypialni z wrażeniem, że wszystkie sprzęty uskoczyły w ostatniej

chwili, jakbym je zaszedł znienacka, a teraz kolejno spoglądają mi w oczy, sprawdzając, czy
zauważyłem ten moment, gdy się wzdrygnęły, przyłapane na czymś zdrożnym. Zwłaszcza
pewien niski fotel w białym pokrowcu stojący obok łóżka miał taką minę; zastanawiałem się,
co też mógł ukraść. Grzebiąc w zakamarkach jego niechętnych fałd namacałem coś twardego:
okazało się, że to brazylijski orzech; fotel znów stanął z założonymi rękami, oblókłszy się w
tę samą co przedtem nieprzeniknioność (mogącą wyrażać pełne wzgardy dostojeństwo).

Łazienka. Szklana półka, pusta - tylko dwuramienny pojemnik po talku z nalepioną w

rozwidleniu etykietką przedstawiającą fiołki odbijał się w lustrze niczym kolorowa reklama.

Potem obejrzałem dwa większe pokoje. Jadalnia była dziwnie bezosobowa, jak

wszystkie pomieszczenia, w któ

rych się jada - może dlatego, że pokarm to główne ogniwo

między nami a pospolitym chaosem przetaczającej się wokół nas materii. W szklanej
popielniczce leżał wprawdzie niedopałek, ale zostawił go tam niejaki McMath, pośrednik w
handlu nieruchomościami.

Pracownia. Z jej okien rozpościerał się widok na ogród czy też może park za domem,

ciemniejące  niebo,  kilka  wiązów  -  wbrew  obietnicy  zawartej  w  nazwie  zaułka  nie  były  to
dęby.  W  jednym  końcu  pokoju  rozsiadła  się  obita  skórą  kanapa.  Gęsto  zaludnione  półki  z
książkami. Biurko. Blat prawie pusty: czerwony ołówek, pudełko spinaczy - mebel wydawał
się  ponury  i  nieprzystępny,  ale  lampa  na  jego  zachodnim  krańcu  była  przeurocza.  Gdy
namacałem  jej  puls,  opałowa  kula  stopniała  i  spłynęła  strugami  światła:  a  więc  ten  to
czarodziejski księżyc oglądał białą, ruchliwą dłoń Sebastiana. Teraz już serio zabrałem się do
dzieła. Wziąłem zostawione mi w spadku klucze i otworzyłem szuflady.

Przede wszystkim wywlokłem z nich dwie paczki listów, na których Sebastian

nagryzmolił: „zniszczyć”. Jedną zawinął tak, że nie mogłem zobaczyć charakteru pisma:
papier listowy był błękitny jak skorupka jajka, z ciemnoniebieskimi marginesami. Druga

paczka zawie

rała kartki z rozmaitych papeterii, zamaszyście pobazgrane kobiecą ręką.

Odgadłem, czyją. Przez jedną szaloną chwilę walczyłem z pokusą, aby dokładniej zbadać oba
zawiniątka.  Wyznaję  z  żalem,  że  lepsze  skłonności  wzięły  górę.  Lecz  gdy  paliłem  listy  w
kominku,  jeden  z  błękitnych  arkuszy  oddzielił  się  od  reszty,  gnąc  się  w  tył  pod  torturą
płomienia,  a  nim  oblazła  go  i  stłamsiła  czerń,  kilka  słów  rozbłysło  z  całą  jasnością,  wnet
jednak omdlały i wszystko się skończyło.

Osunąłem się na fotel i zamyśliłem. Przed chwilą przeczytałem parę słów napisanych

po rosyjsku, urywek zdania; same w sobie były one doprawdy nieistotne (nie mogłem zresztą
od  płomieni  rządzonych  ślepym  trafem  oczekiwać  sprytu  ani  rozmysłu,  właściwego
powieściopisarskim  fabułom).  W  dosłownym  przekładzie  znaczyłyby: „zwyczaj twój, aby
zawsze znajdować...” Lecz to nie ich sens mnie uderzył, a sam fakt, że napisano je w mojej
ojczystej  mowie.  Nie  miałem  pojęcia,  kim  mogła  być  owa  Rosjanka,  której  listy  Sebastian
przechowywał  w  tak  bliskim  sąsiedztwie  listów  Klary  Bishop  -  a  niewiedza  ta  z  jakiejś
przyczyny męczyła mnie i zbijała z tropu. Ze swego miejsca przy kominku, który znów był
czarny  i  zimny,  widziałem  jasny  krąg  światła  lampy  stojącej  na  biurku,  jaskrawą  biel
papierów  przelewających  się  przez  krawędź  szuflady  oraz  samotny  arkusz  na  niebieskim
dywanie, do połowy ukryty w cieniu, przecięty na ukos granicą strefy światła. Przez moment
zdawało mi się, że przy biurku siedzi przezroczysty Sebastian, wnet jednak przypomniałem
sobie fragment o niewłaściwym Roquebrune: może wolał pisać w łóżku?

Po pewnym czasie podjąłem przerwane zajęcie: znów zacząłem badać i z grubsza

klasy

fikować zawartość szuflady. Listów było wiele. Odłożyłem je na bok, żeby później

przejrzeć.  Wycinki  z  gazet  w  albumie  z  krzykliwą  okładką,  na  której  widniał
nieprawdopodobny motyl. Nie, nie znalazłem tam omówień jego własnych książek: Sebastian
był  zanadto  próżny,  żeby  gromadzić  recenzje,  a  gdyby  się  na  nie  przypadkiem  natknął  w
prasie, poczucie humoru nie pozwoliłoby mu wklejać ich cierpliwie do kajetu. Miał jednak,
jak  już  wspomniałem,  album  wycinków,  a  wszystkie  one  (stwierdziłem  to  później,
przeglądając je bez pośpiechu) dotyczyły bezsensownych zdarzeń, absurdalnych niczym sny,
rozgrywających się w najbardziej banalnych miejscach i sytuacjach. Zauważyłem, że darzył
także uznaniem niezborne metafory; pewnie zaliczał je do tej samej kategorii zjawisk z lekka
koszmarnych. Pośród jakichś dokumentów prawniczych znalazłem karteluszek z początkiem

opowiadania -

było to zaledwie jedno zdanie, urwane w połowie, dzięki niemu poznałem

jednak  ten  osobliwy  zwyczaj  Sebastiana,  aby  w  trakcie  pisania  nie  skreślać  słów,
zastępowanych  innymi;  na  przykład  znalezione  przeze  mnie  zdanie  brzmiało  następująco:
„Jako okropny śpioch Okropny śpioch, Roger Rogerson, stary Rogerson kupił stary Rogers
kupił,  tak  się  bał  Będąc  okropnym  śpiochem,  stary  Rogers  tak  się  zawsze  bał,  że  przegapi
jutro. Był okropnym śpiochem. Śmiertelnie się bał, że przegapi jutrzejsze wydarzenie chwałę
poranny pociąg chwałę, kupił więc i przyniósł do domu nie jeden, ale osiem budzików różnej
wielkości,  tykających  z  rozmaitym  wigorem  dziewięć  osiem  jedenaście  budzików  różnej
wielkości, tykających które to budziki dziewięć budzików, tyle samo, ile kot ma które ustawił
które nieco upodobniły jego sypialnię do”.

Żałowałem, że nie ma dalszego ciągu.
W pudełku po czekoladkach cudzoziemskie monety: franki, marki, szylingi

austriackie, korony - i drobniejszy bilon. Kilka wiecznych piór. Ametyst orientalnego

pochodzenia, bez oprawy. Gumka recepturka. Szklana fiolka tabletek od bólu głowy, przeciw
nerwowym załamaniom, newralgii, bezsenności, złym snom i bólom zębów. Wzmianka o
zębach nie budziła zaufania. Stary notes (1926) z wymarłymi numerami telefonów. Foto-

grafie.

Spodziewałem się znaleźć wśród nich całą masę zdjęć dziewcząt. Znacie ten typ:

uśmiechy w słońcu, migawki z lata, kontynentalne sztuczki z cieniem, uśmiechy w bieli na
trotuarze,  piasku  lub  śniegu  -  ale  tym  razem  nie  zgadłem.  Gdy  z  dużej  koperty,  na  której
widniała  wypisana  ręką  Sebastiana  lakoniczna  informacja  „pan  H.”,  wytrząsnąłem
dwadzieścia parę fotografii, okazało się, że wszystkie przedstawiają jedną i tę samą osobę na
różnych  etapach  życia:  najpierw  był  to  łobuziak  o  twarzy  jak  księżyc  w  pełni,  ubrany  w

marynarski mundurek prostac

kiego kroju, potem brzydki chłopiec w czapce krykiecisty,

następnie młodzieniec z perkatym nosem, i tak dalej, aż w końcu pojawiała się cała seria
dorosłych panów H. - dość odrażający mężczyzna podobny do buldoga stopniowo tył w
świecie, na który składały się już to dekoracje w fotograficznych ateliers, już to prawdziwe

ogródki przed domkami jednorodzinnymi. Zrozu

miałem, kim miał być ten człowiek, kiedy

natrafiłem na wycinek z gazety, przypięty do jednego ze zdjęć:

„Pisarz pracujący nad biografią fikcyjnej postaci poszukuje fotografii pana o

energicznej aparycji, prze

ciętnego, ustabilizowanego, abstynenta, najchętniej kawalera.

Zakupi zdjęcia z dzieciństwa, młodości i wieku męskiego celem publikacji we wspomnianym

utworze.”

Książka ta nigdy nie powstała, ale możliwe, że niedoszły autor jeszcze w ostatnim

roku życia nosił się z zamiarem jej napisania, bo końcowe zdjęcie pana H., stojącego z
radosną miną obok nowiutkiego samochodu, opatrzone było datą „marzec 1935”, a Sebastian
umarł zaledwie w rok później.

Nagle ogarnęło mnie zmęczenie i przygnębienie. Chciałem zobaczyć twarz Rosjanki, z

którą Sebastian korespondował. Chciałem zobaczyć zdjęcia samego Sebastiana. Chciałem
wielu rzeczy... Błądząc spojrzeniem po pokoju spostrzegłem fotografie w ramkach, wiszące w
półmroku nad regałem z książkami.

Wstałem, żeby im się przyjrzeć. Jedna - powiększona odbitka - przedstawiała

Chińczyka nagiego od pasa w górę, uchwyconego w chwili, gdy z wielką energią ścinano mu
głowę, obok zaś wisiało banalne studium kędzierzawego dziecka bawiącego się ze
szczeniakiem. Uznałem, że jest to kombinacja w wątpliwym guście, ale Sebastian miał widać
swoje powody, żeby zachować i powiesić obok siebie te zdjęcia.

Rzuciłem też okiem na książki; było ich wiele, najrozmaitszych, poutykanych byle

jak. Na jednej półce panował nieco większy ład i tam właśnie zauważyłem sekwencję, która

przez c

hwilę zdawała się układać w ledwie uchwytną frazę muzyczną, dziwnie mi skądś

znajomą: Hamlet, La morte d'Arthur, Most w San Luis Rey, Doktor Jekyll i Mr Hyde, Wiatr z
południa, Dama z pieskiem, Madame Bovary, Niewidzialny człowiek, Le Temps Retrouve,
Słownik angielsko - perski, Autor Trixie, Alicja w krainie czarów, Ulisses, O kupowaniu koni,

Król Lir...

Melodia wydała ni to okrzyk, ni to westchnienie, i ucichła. Wróciłem do biurka i

zacząłem sortować listy, które przedtem odłożyłem na bok. Przeważnie dotyczyły spraw
urzędowych, uznałem więc, że mam prawo je przejrzeć. Niektóre w żaden sposób nie wiązały
się z zawodem Sebastiana, inne - owszem. Panował wśród nich niezły bałagan; wielu aluzji

nie zdołałem rozszyfrować. W paru przypadkach Sebastian zachował kopie swych własnych
listów, i tak na przykład zapoznałem się bez żadnych skrótów z pełną animuszu wymianą
zdań między nim a jego wydawcą na temat pewnej książki. Potem pojawił się jakiś marudny

osobnik -

ni mniej, ni więcej, tylko z Rumunii - i hałaśliwie domagał się opcji...

Dowiedziałem  się  też,  jak  przebiega  sprzedaż  w  Anglii  i  w  jej  dominiach...  Nic
nadzwyczajnego, ale w jednym przypadku wynik co najmniej zadowalający. Kilka listów od
zaprzyjaźnionych  pisarzy.  Pewien  łagodny  literat,  autor  jednej  jedynej  sławnej  książki,
zbeształ  Sebastiana  (4  kwietnia  1928  roku)  za  „korzeniowszczyznę”,  radząc  mu  poniechać
„szczyzny”,  a  za  to  w  dalszych  utworach  kultywować  „korzeń”;  pomysł  ten  wydał  mi  się
osobliwie głupi.

Wreszcie na samym spodzie znalazłem listy matki i własne, a także kilka od kolegi, z

którym Sebastian studiował. Trochę się siłując z ich stronicami (stare listy nie lubią, kiedy je
się rozkłada) nagle pojąłem, gdzie teraz powinienem zapolować.

Studenckie lata Sebastiana Knighta nie były zbyt szczęśliwe. Wiele rzeczy w

Cambridge  sprawiło  mu  oczywiście  radość;  początkowo  wręcz  zachłysnął  się  tym,  że
nareszcie  widzi  wytęskniony  kraj  -  widzi,  dotyka,  czuje  zapachy.  Prawdziwa  dorożka
zawiozła  go  z  dworca  do  Trinity  College;  można  by  sądzić,  że  czekała  specjalnie na
Sebastiana,  do  ostatniej  chwili  rozpaczliwie  stawiając  opór  siłom  skazującym  tego  rodzaju

pojazdy na wymar

cie, a potem skonała z ochotą, aby przenieść się w świat bokobrodów i

czerwończyka płomieńca.

Błocko na ulicach lśniących wilgocią w mglistym mroku tworzyło wraz z

przyobiecanym kontrapunktem -

filiżanką mocnej herbaty i szczodrze płonącym ogniem na

kominku -

harmonię, którą przybysz doskonale skądś znał. Czyste dźwięki zegarów na

wieżach  już  to  zawisały  nad  miastem,  już  to  nakładały  się  na  siebie  i  odpowiadały  sobie
echem  z  oddali,  w  dziwny,  do  głębi  znajomy  sposób  zlewając  się  z  piskliwymi  okrzykami
gazeciarzy.  A  gdy  Sebastian  wkroczył  na  przepojony  ponurym  majestatem  główny
dziedziniec,  gdzie  cienie  w  togach  snuły  się  wśród  mgły,  widząc  przed  sobą  miarowo
podskakujący  melonik  odźwiernego  poczuł,  że  którymś  zmysłem  rozpoznaje  wszystkie  te
doznania:  zdrowe  wyziewy  wilgotnej  darni,  pradawną  dźwięczność  kamiennych  płyt  pod
obcasem,  niewyraźny  zarys  mrocznych  murów  wysoko  nad  głową  -  po prostu wszystko.
Szczególne to uniesienie trwało zapewne dość długo, lecz od razu zawierało też domieszkę
innego uczucia, które później wzięło górę. Otóż Sebastian chcąc nie chcąc zdał sobie sprawę
(być może z czymś na kształt bezradnego zdumienia, oczekiwał bowiem od Anglii więcej, niż
mógł  dostać),  że  choćby  nowe  otoczenie  najmądrzej  i  najsłodziej  schlebiało  jego  dawnym

roje

niom, on sam, a raczej najbardziej drogocenna część jego osobowości, znosić będzie tę

samą co dotychczas beznadziejną samotność. Bo też właśnie samotność była dominantą życia
mojego brata, im zaś troskliwiej los dbał o to, aby czuł się on na świecie jak u siebie w domu,
im umiejętniej podrabiał rzeczy, których Sebastian pragnął (a raczej tak mu się zdawało), tym
wyraźniej człowiek będący przedmiotem owych starań uświadamiał sobie, że nie pasuje do

obrazka -

ani tego, ani żadnego innego. Zrozumiawszy wreszcie problem do końca, jął z

ponurą zaciętością pielęgnować w sobie świadomą sztuczność niby rzadki talent lub pasję, i
wtedy dopiero zaczął czerpać satysfakcję z jej bujnego, wręcz monstrualnego rozrostu, już się
nie przejmując tym, że jest niesympatyczny i niezdarny; to jednak nastąpiło znacznie później.

Z początku musiał się rozpaczliwie bać, że nie zrobi tego, czego od niego oczekują,

albo

co gorsza zrobi to niezręcznie. Ktoś mu powiedział, że sztywną, kanciastą czapkę

uniwersytecką  należy  zmiąć  lub  nawet  całkiem  wyjąć  z  niej  tekturę,  pozostawiając  tylko
wiotką, czarną tkaninę. Ledwie Sebastian posłuchał tej rady, stwierdził, iż niechcący utrafił w
najbardziej prostacki ton „studenterii”, bo styl naprawdę doskonały polega na tym, aby nosić
czapkę  i  togę  zupełnie  je  ignorując,  zapewnia  im  to  bowiem  nieskazitelny  wygląd  rzeczy
nieistotnych, które w przeciwnym razie ośmieliłyby się domagać dla siebie znaczenia. Inny
przykład: kapelusze i parasole bez względu na pogodę obłożone były anatemą, toteż Sebastian
sumiennie  mókł  i  przeziębiał  się,  aż  pewnego  dnia  poznał  niejakiego  D.  W.  Gorgeta,

uroczego, przyjacielskiego lenia o nonszalanckim usposobi

eniu, słynnego rozrabiakę,

eleganta i dowcipnisia: i ten to Gorget najspokojniej w świecie chodził w miękkim kapeluszu
i z parasolem. Gdy w piętnaście lat później przyjechałem do Cambridge, najlepszy przyjaciel

Sebastiana z lat studenckich (obecnie wybitn

y uczony) opowiedział mi te historyjki;

pozwoliłem sobie wówczas zauważyć, że wszyscy w Cambridge chodzą przecież z...

- W rzeczy samej -

przytaknął mój rozmówca. - Parasol Gorgeta wydał potomstwo.

Niechże mi pan jeszcze powie - poprosiłem - jak było ze sportem? Czy Sebastian

dobrze sobie radził na boisku?

Gospodarz się uśmiechnął.

- Niestety -

rzekł. - Pominąwszy łagodnego tenisa, w którego czasem grywaliśmy na

dość grząskim trawiastym korcie, ani Sebastian, ani ja nie byliśmy wielkimi zwolennikami

teg

o rodzaju zajęć. Pamiętam, że miał bardzo drogą rakietę i twarzowy kostium z flaneli. W

ogóle  zresztą  wyglądał  nadzwyczaj  miło,  schludnie  i  tak  dalej.  Ale  zamiast  serwować,  po
kobiecemu  klepał  piłkę  rakietą.  Wciąż  się  uganiał  po  całym  korcie  i  nigdy  nie  trafiał,  a
ponieważ  ja  spisywałem  się  niewiele  lepiej,  nasze  mecze  polegały  głównie  na  tym,  że  co
chwila  podnosiliśmy  z  ziemi  mokre,  zielone  piłki  albo  odrzucaliśmy  je  właścicielom,
grającym na sąsiednich kortach, wszystko to zaś odbywało się wśród równomiernie siąpiącej
mżawki. Tak, Sebastian grał zdecydowanie kiepsko.

Martwił się tym?

Tak, w pewnym sensie. Właściwie cały pierwszy semestr zatruła mu świadomość, że

w tych sprawach nie nadąża. Kiedy on i Gorget poznali się u mnie, biedny Sebastian bez

rzerwy rozprawiał o tenisie, więc Gorget spytał wreszcie, czy w tenisa gra się kijem.

Sebastian trochę się wtedy pocieszył, bo pomyślał, że Gorget, którego z miejsca polubił, też

nie jest wysportowany.

A nie był?

No, grał w rugby w reprezentacji Cambridge, ale może nie przepadał za tenisem.

Zresztą Sebastian wkrótce się wyleczył z kompleksów na punkcie sportu. A w ogóle...

Siedzieliśmy w pokoju o ścianach wykładanych dębową boazerią, przy słabym

świetle,  w  fotelach  tak  niskich,  że  bez  trudu  sięgaliśmy  do zastawy herbacianej, która
pokornie czekała na dywanie; duch Sebastiana zdawał się unosić nad nami, gdy migoczące
płomienie odbijały się w mosiężnych gałkach kominka. Gospodarz był w młodości blisko z
Sebastianem,  chyba  zatem  wiedział,  co  mówi,  kiedy  twierdził,  że  mój  brat  miał  poczucie
niższości,  bo  pragnął  stać  się  bardziej  angielski  niż  sama  Anglia;  wiecznie  mu  się  to  nie
udawało, ale wciąż próbował, aż w końcu zrozumiał, iż zdradza go nie tyle zewnętrzność, nie
tyle manieryzmy, wtrącane pod dyktando modnego slangu, ile samo to usiłowanie, aby stać
się  takim  jak  inni  i  postępować  na  ich  modłę,  podczas  gdy  w  istocie  wisi  nad  nim
błogosławieństwo, skazujące go na odosobnienie w granicach własnego jestestwa.

Robił jednak, co mógł, żeby się przedzierzgnąć w typowego studenta. Zimowym

rankiem wychodził na dwór w brązowym szlafroku i starych lakierkach, zabierając ze sobą
mydelniczkę i saszetkę z przyborami do mycia, i szedł do łaźni za rogiem. Potem było
śniadanie w jadalni: owsianka szara i nudna jak niebo nad dziedzińcem oraz pomarańczowa

marmolada -

dokładnie w tym samym odcieniu, co pnącza porastające mury wokół tegoż

dzie

dzińca. Sebastian dosiadał swego, jak mówił mój informator, „bicykla”, i z togą

przerzuconą  przez  ramię  pedałował  do  tej  czy  innej  sali  na  wykład.  Lunch  jadał  w  lokalu
zwanym Pitt (był to, zdaje się, jakiś klub, zapewne o ścianach przyozdobionych malunkami w
guście  koniarzy,  gdzie  stareńcy  kelnerzy  zadawali  gościom  odwieczną  zagadkę:  czysta  czy
zabielana?).  Grywał  w  piątaki  (cokolwiek  się  za  tą  nazwą  kryło)  lub  w  inną  podobnie
bezpieczną grę, a potem w gronie paru przyjaciół zjadał podwieczorek; rozmowa kuśtykała od

herbatników do fajki, przy czym starannie unikano wszystkiego, czego nie mówili pozostali.

Przed kolacją mogło być jeszcze kilka wykładów, później zaś znów szło się do jadalni -
całkiem przyzwoitej sali, którą też mi sumiennie pokazano. Właśnie odbywało się tam
zamiatanie podłogi i tłuste białe łydki Henryka Ósmego sprawiały takie wrażenie, jakby się
bały łaskotek.

- A

gdzie zwykle siadywał Sebastian?

Tam, pod ścianą.

Ale jak się tam dostawał? Stoły ciągną się kilometrami.

Wskakiwał na zewnętrzną ławkę i przechodził po blacie stołu. Wszyscy tak robili,

chociaż czasem nadeptywało się komuś na talerz.

Po kolacji wr

acał do siebie, jeżeli nie szedł z jakimś milczącym kompanem do małego

kina w rynku, gdzie można było zobaczyć film z Dzikiego Zachodu albo Charliego Chaplina,

jak ucieka sztywnym truchcikiem przed niegodziwym grubasem, póki się nie poślizgnie na

rogu ulicy.

W ten sposób minęły trzy albo cztery semestry, potem jednak w Sebastianie zaszła

dziwna zmiana. Przestało go bawić to, czym się dotychczas zabawiał z poczucia obowiązku, i
z całym spokojem zajął się sprawami naprawdę dlań ważnymi. Na zewnątrz zmiana ta miała
taki skutek, że wypadł z rytmu życia uczelni. Nie widywał się z nikim prócz mego rozmówcy;
pozostał  on  jedynym  chyba  człowiekiem,  wobec  którego  mój  brat  był  całkiem  szczery  i
naturalny.  Łączyła  ich  piękna  przyjaźń;  doskonale  zresztą  rozumiałem  Sebastiana, bo ten
spokojny  badacz  miał  najwspanialszą  i  najdelikatniejszą  osobowość,  jaką  można  sobie
wyobrazić.  Obaj  interesowali  się  literaturą  angielską;  przyjaciel  Sebastiana  już  wtedy  szki-
cował plan swego pierwszego dzieła, zatytułowanego Prawa wyobraźni literackiej, za które w
kilka lat później dostał nagrodę Montgomery'ego.

Prawdę mówiąc - rzekł teraz, głaszcząc puszystego kota o błękitnym futrze i

seledynowych oczach; zwierzę pojawiło się nie wiedzieć skąd i właśnie sadowiło mu się na

kolanach. - Pr

awdę mówiąc, w tamtym okresie naszej przyjaźni trochę się martwiłem o

Sebastiana. Kiedy się nie pojawiał na wykładzie, szedłem go odwiedzić, i tu się okazywało,
że jeszcze leży w łóżku, skulony jak śpiące dziecko, ale przy tym z ponurą miną pali

papierosa.

Zmiętoszona poduszka cała obsypana była popiołem, a wyplamione atramentem

prześcieradło zamiatało podłogę. W odpowiedzi na moje energiczne powitanie ledwie stękał i
nawet się nie fatygował, żeby zmienić pozycję, więc pokręciwszy się trochę po mieszkaniu,
uspokojony, że nie zachorował, szedłem na lunch, a gdy potem znów do niego wstępowałem,
dalej leżał - tyle że na drugim boku - i strząsał popiół do kapcia. Pytałem, czy nie przynieść
mu czegoś do jedzenia, bo w spiżarce miał zawsze pustki, kiedy zaś wracałem z kiścią ba-
nanów, zrywał się wesół jak małpa i natychmiast zaczynał mnie drażnić stekiem mętnie

niemoralnych stwier

dzeń na temat życia, śmierci lub Boga, które wygłaszał ze szczególną

lubością,  wiedząc,  jak  mnie  złoszczą,  choć  nigdy  nie  wierzyłem,  że  mówi  serio.  Wreszcie
koło  trzeciej  czy  czwartej  wkładał  szlafrok  i  szurając  kapciami  szedł  do  saloniku.
Wychodziłem przejęty niesmakiem, a on siedział skulony przy kominku i drapał się w głowę.
Kiedy  nazajutrz  pracowałem  w  swoich  pieleszach, na schodach  zaczynały  raptem  dudnić
czyjeś kroki i do pokoju wpadał Sebastian, czysty, wyświeżony i podekscytowany, żeby mi
pokazać wiersz, który właśnie skończył.

Sądzę, że wszystko w tym opisie się zgadza; najbardziej żałosny wydał mi się pewien

drobny szczegół. Otóż angielszczyzna Sebastiana, choć płynna i wysoce idiomatyczna, była,
jak się zdaje, w oczywisty sposób angielszczyzną cudzoziemca. Głoskę „r” na początku

wyrazu  mój  brat  wymawiał  dźwięcznie  i  chrapliwie;  robił  czasem  dziwaczne  błędy,  na
przykład  mówił  „chwyciłem  grypę”  albo  „ten  facet  sympatyzuje”,  co  miało  po  prostu  zna-
czyć,  że  ktoś  wywarł  na  nim  miłe  wrażenie.  Nieprawidłowo  akcentował  takie  słowa,  jak
„interesujący”  czy  „laboratorium”.  Źle  wymawiał  imiona  w  rodzaju  „Sokratesa” lub

„Desdemony”. J

eśli zwrócono mu uwagę, nigdy nie powtarzał błędu, ale okropnie się dręczył

samym faktem, że nie jest pewien niektórych wyrazów, i oblewał się jaskrawym rumieńcem,
ilekroć z powodu przypadkowego potknięcia tępawy słuchacz nie całkiem go zrozumiał. W

okresi

e tym o wiele lepiej wprawdzie pisał niż mówił, lecz wiersze jego miały w sobie coś

niezupełnie angielskiego, choć trudno byłoby powiedzieć, co mianowicie. Żaden zresztą nie
dotarł do mych rąk. Owszem, przyjaciel Sebastiana przypuszczał, że może kilka...

Zdjął kota z kolan i zaczął grzebać wśród papierów w szufladzie, niczego jednak nie

znalazł.

Może u mojej siostry w jakiejś skrzyni - powiedział bez przekonania - ale nie dam

głowy... Takie drobiazgi szczególnie łatwo popadają w zapomnienie, a poza tym Sebastian
niewątpliwie byłby rad, że zaginęły.

Nawiasem mówiąc - wtrąciłem - wygląda na to, że czas, który pan wspomina, był

okropnie płynny, w sensie czysto meteorologicznym. Musiała wtedy panować wręcz
rozpaczliwa pogoda, taka jak dziś [spotkanie nasze wypadło w ponury, lutowy dzień]. Proszę
mi powiedzieć, czy nigdy wtedy nie bywało ciepło, słonecznie? Przecież sam Sebastian
napomyka chyba w którymś miejscu o „różowych świecznikach ogromnych kasztanów” nad
piękną rzeczułką?

Owszem, w Cambridge prawie

co roku była wiosna, a po niej lato (owo tajemnicze

„prawie” szczególnie mi się spodobało). Sebastian rzeczywiście dosyć chętnie się wylegiwał
w łódce, płynącej rzeką Cam. Lecz nade wszystko lubił jeździć o zmroku na rowerze pewną
ścieżką biegnącą skrajem łąk. Siadał na płocie i myśląc o tym i owym patrzył, jak na bladym
wieczornym  niebie  smużki  łososiowych  chmur  przybierają  kolor  matowej  miedzi.  O  czym
myślał?  O  dziewczynie,  która  mówiła  londyńską  gwarą,  a  puszyste  włosy  wciąż  jeszcze
zaplatała w warkocze (pewnego razu szedł za nią przez błonia, aż nagle zastąpił jej drogę,
pocałował  i  nigdy  już  potem  nie  zobaczył)?  O  kształcie  jednej  z  chmur?  O  mglistym  za-
chodzie  słońca  za  czarnym  jodłowym  borem  kędyś  w  Rosji  (ileż  dałby  za  takie

wspomnienie!)? O ukrytych znacze

niach gwiazdy i źdźbła trawy? O nieznanym języku ciszy?

O straszliwej wadze kropli rosy? O rozdzierającym pięknie kamyka wśród miliardów innych
kamyków, co układają się w sens - ale jaki? Czy też rozważał odwieczne pytanie „Kim
jesteś?”, stawiane własnemu ja, zaskakująco nieuchwytnemu pośród zmierzchu, a zarazem

światu stworzonemu boską ręką, z którym nigdy właściwie nie udaje nam się zapoznać?
Może bliższe prawdy będzie przypuszczenie, że gdy tak siedział na płocie, kłębiły mu się w
głowie rozmaite wyobrażenia i słowa, a choć te pierwsze były ledwie zarysowane, drugie zaś
nie dość celne, wiedział już, że w nich i tylko w nich zawiera się jego prawdziwe życie, bo to,

co jest mu pisane, czeka po drugiej stronie upiornego pola bitwy, które on w stosownym

czasie przemierzy.

Czy mi się podobały jego książki? Och, niesłychanie! Rzadko go widywałem, odkąd

wyjechał  z  Cambridge,  a  nigdy  nie  przysyłał  mi  egzemplarzy.  Wie  pan,  pisarze  bywają
zapominalscy.  Ale  wziąłem  kiedyś  z  biblioteki  trzy  powieści  i  przeczytałem  w  tyleż  nocy.
Nigdy  nie  wątpiłem,  że  w  końcu  zacznie  dobrze  pisać,  nie  spodziewałem  się  jednak  aż
takiego poziomu. W ciągu ostatniego roku, który tu spędził... nie rozumiem, co się stało tej
kotce. Tak jakby zapomniała, do czego służy mleko.

W ciągu ostatniego roku spędzonego w Cambridge Sebastian wiele pracował;

przedmiot jego studiów - literatura angielska -

jest niezwykle obszerny i złożony; był to

jednak zarazem rok nagłych wypadów do Londynu, przeważnie urządzanych bez zgody

zwierzch

ności. Promotor Sebastiana, nieboszczyk Jefferson, starzec ponoć okropnie nudny,

ale znakomity lingwista, w sposób bezdyskusyjny uznał swego podopiecznego za Rosjanina.
Doprowadził go więc do granic wytrzymałości, najpierw wyliczając znane sobie rosyjskie
słowa - była to zaś niezła kolekcja, zgromadzona przed laty w podróży do Moskwy - a potem
prosząc, żeby Sebastian uczył go dalej. Pewnego dnia mój brat wypalił bez ogródek, że zaszło
nieporozumienie, naprawdę bowiem urodził się nie w Rosji, a w Sofii. Natenczas zachwycony

starzec z miej

sca zaczął mówić po bułgarsku. Sebastian ratował się kulawą wymówką, że nie

zna tego akurat dialektu, lecz inny, kiedy zaś profesor zażądał próbki, zmyślił na poczekaniu
całkiem nowe narzecze, wobec którego sędziwy lingwista wielce się stropił, póki mu nie
zaświtało, że Sebastian...

No, chyba już wszystko pan ze mnie wycisnął - z uśmiechem rzekł mój informator. -

Wspominam  coraz  większe  błahostki  i  głupstwa...  pewnie  nawet  mówić  nie  warto,  że
Sebastian  skończył  studia  z  pierwszą  lokatą,  a  potem  u  szczytu  chwały  zrobiono  nam
zdjęcie... jeśli pan chce, spróbuję je znaleźć i przesłać pocztą. Naprawdę musi pan już iść?
Nie  przejdziemy  się  nad  rzekę?  Można  by  spojrzeć  na  krokusy.  Sebastian  nazywał  je

„grzybami poetów” - rozumie pan skojarzenie.

Za bardzo jednak lało. Postaliśmy jeszcze chwilę pod daszkiem ganku. Po kilku

minutach powiedziałem, że pora już na mnie.

Chwileczkę - zawołał w ślad za mną przyjaciel Sebastiana, gdy zacząłem kluczyć

To powiedziawszy, nieznajomy podsz

edł do nas... O, jak mi czasem brak swobodnego

rozkołysania dobrze naoliwionej powieści! Jakże byłoby wygodnie, gdyby głos ten należał do
pogodnego, leciwego profesora, który miałby długie, omszałe płatki uszu, a koło oczu

zmarszczki -

oznakę mądrości i poczucia humoru... Poręczna postać, mile widziany

przechodzień - ktoś, kto także znał mego bohatera, lecz patrzył nań z innej strony.

- Teraz zatem -

oświadczyłby - powiem panom, jak naprawdę wyglądały studenckie

lata Sebastiana Knighta.

I natychmiast rozp

ocząłby opowieść. Niestety, nic podobnego się nie stało. Głos

Spośród  Mgły  zadźwięczał  jedynie  w  najciemniejszym  zakątku  mego  umysłu.  Był  tylko
echem jakiejś wyobrażalnej prawdy, wygłoszonym w samą porę przypomnieniem: nie bądź
taki  pewny,  że  dowiesz  się  z  ust  teraźniejszości,  jak  wyglądała  przeszłość.  Strzeż  się
pośrednika,  choćby  najuczciwszego.  Pamiętaj,  że  to,  co  mówią  ludzie,  ma  w  istocie  trzy
warstwy: najpierw opowiadający kształtuje przekaz, który następnie po swojemu przeinacza
słuchacz,  a  przed  obydwoma  zataja  prawdę  zmarły  bohater  opowieści.  „Kto  mówi  o
Sebastianie  Knighcie?”,  powtarza  pytanie  ów  głos  w  zakamarkach  mego  sumienia.
Rzeczywiście, kto? Najlepszy przyjaciel i brat przyrodni. Łagodny naukowiec żyjący z dala
od świata i zakłopotany podróżny, co zawitał do odległej krainy. A gdzie jest ten trzeci? W
spokoju  gnije  na  cmentarzu  w  St  Damier.  Roześmiany  żyje  w  pięciu  tomach.  Sam
niewidzialny, zagląda mi przez ramię, gdy piszę te słowa (choć zbyt chyba nieufnie odnosił
się do tego banału, jakim jest wieczność, żeby nawet i teraz uwierzyć we własnego ducha).

Zgarnąłem w każdym razie taki akurat łup, jaki mogłem zdobyć dzięki ludzkiej

przyjaźni. Dodałem do niego kilka drobnych zdarzeń, wspomnianych w króciutkich listach

Sebastiana z tego okresu, i rzucone mimo

chodem wzmianki o życiu uniwersyteckim,

pojawiające się tu i ówdzie w jego książkach. Potem wróciłem do Londynu, gdzie już
wcześniej obmyśliłem kolejne posunięcie.

W trakcie naszego ostatniego spotkania Sebastian wspomniał o jakimś sekretarzu - nie

sekretarzu, którego sporadycznie zatrudniał między rokiem 1930 a 1934. Podobnie jak wielu

dawnych autorów - i bardzo niewie

lu współczesnych (chyba że o istnieniu tych, co nie umieją

prowadzić swych spraw w sposób rozsądny, czyli z tupetem, po prostu nic nie wiemy) - był w
interesach bezradny aż do śmieszności, a skoro już znalazł doradcę (który mógł zresztą się
okazać szwindlarzem albo zakutą pałą, albo jednym i drugim), z największą ulgą całkowicie

się  na  niego  zdawał.  Gdybym  zaś  spytał,  czy  ma  zupełną  pewność,  że  taki  -  to  -  a  -  taki,
prowadzący  obecnie  jego  sprawy,  nie  jest  w  rzeczywistości  wścibskim  łajdakiem,  czym
prędzej zmieniłby temat, tak strasznie się bał, aby wykrycie cudzych matactw nie kazało mu
przełamać  własnego  lenistwa  i  nie  zmusiło  go  do  działania.  Jednym  słowem,  wolał  mieć
najgorszego asystenta niż nie mieć go wcale i zawsze wmawiał sobie oraz otoczeniu, że jest
najzupełniej  zadowolony  z  dokonanego  wyboru.  Co  powiedziawszy,  spieszę  podkreślić  z
całym  naciskiem,  iż  z  prawnego  punktu  widzenia  ani  jedno  moje  słowo  nie  ma  charakteru
potwarzy, a nazwisko, które za chwilę wymienię, nie padło w niniejszym akapicie.

Od pana Goodmana chciałem usłyszeć nie tyle relację z ostatnich lat mego brata (nie

była mi jeszcze potrzebna, postanowiłem bowiem śledzić badany życiorys krok za krokiem,
nigdy nie wyprzedzając bohatera), ile parę wskazówek na temat ludzi, z którymi należało się
spotkać jako z osobami mogącymi coś wiedzieć o losach Sebastiana po ukończeniu studiów.

Pierwszego marca 1936 rok

u odwiedziłem zatem pana Goodmana w jego biurze na

Fleet Street. Nim jednak streszczę naszą rozmowę, pozwolę sobie na małą dygresję.

Wspomniałem już, że wśród listów Sebastiana znalazłem korespondencję między nim

a wydawcą, dotyczącą pewnej powieści. Otóż okazuje się, że jedna z drugoplanowych postaci
w pierwszej książce mego brata (1925), zatytułowanej Skos pryzmatu, stanowi niesłychanie

miczną i okrutną karykaturę współczesnego pisarza, któremu Sebastian uznał za stosowne

wymierzyć karę. Oczywiście wydawca natychmiast się połapał i tak bardzo zaniepokoił, że
zaczął nalegać, aby autor przerobił cały fragment. Sebastian stanowczo odmówił, a w końcu
oświadczył, że wyda książkę u kogo innego - co też uczynił.

„Zastanawia się pan - pisze w jednym z listów - co mnie podkusiło, mnie, pisarza,

który  dopiero  zaczyna  się  rozwijać  (tak  się  pan  wyraził,  ale  tutaj  określenie  to  nie  ma
zastosowania, bo autorzy rzeczywiście do tej kategorii należący przez całe życie «zaczynają
się  rozwijać»;  inni  zaś,  mnie  podobni,  jednym  skokiem  osiągają  pełnię  rozkwitu),  otóż
zastanawia  się  pan  (powtórzenie  to  nie  znaczy,  że  kajam  się  z  powodu  wtrąconego  przed
chwilą  proustowskiego  nawiasu),  czemu,  u  diabła,  sięgnąłem  między  współczesnych  i
wziąwszy  w  palce  milutką  figurkę  z  niebieskiej  porcelany  (prawda,  że  Iks  przypomina
tandetny  fajansowy  drobiażdżek,  jeden  z  tych,  które  na  jarmarkach  kuszą  człowieka  do
hałaśliwej  orgii  zniszczenia?)  upuściłem  ją  z  wieży  mej  prozy  na  dno  rynsztoka.  Mówi  mi
pan, że pisarz ten jest powszechnie ceniony; jego książki sprzedają się w Niemczech prawie
tak znakomicie jak u nas; jego stare opowiadanie tylko co włączono do antologii Arcydzieła
literatury współczesnej; wraz z Igrekiem i Zetem uchodzi za wybitnego pisarza «powojennej»
generacji; no i w końcu - choć rzecz to nie najmniej ważna - jest niebezpieczny jako krytyk.

Sugeruje pan, że nie należy zdradzać mrocznej tajemnicy jego sukcesów, polegającej na tym,
aby podróżować drugą klasą z biletem klasy trzeciej, czyli - jeżeli moje porównanie wyda się

anu nie dość jasne - schlebiać gustom najgorszej kategorii czytelników: nie tych czystych

duszyczek,  co  lubują  się  w  detektywistycznych  bajdach,  lecz  ludzi,  którzy  kupują
najokropniejsze  banały  tylko  dlatego,  że  zmiksowano  je  w  nowoczesny  sposób,  dodawszy
kroplę «freudyzmu», «strumienia świadomości» i czego tam jeszcze, a nie rozumieją - i nigdy
nie pojmą - że dzisiejsi nadobni cynicy to siostrzeńcy jejmości Grundy i bratanice pani Marie
Corelli.  Niby  czemu  mielibyśmy  dochowywać  tego  wstydliwego  sekretu?  Cóż  to  za
masoneria  banału,  wielbionego  bałwochwalczo?  Precz  z  tymi  tandetnymi  bożkami!  W
dalszym ciągu listu ostrzega mnie pan, że odbiorę sobie wszelkie szanse, jeśli u progu kariery
literackiej  zaatakuję  wpływowego  pisarza.  Nawet  gdyby  istniało  coś  takiego, jak «kariera
literacka»,  a  ja  miałbym  zostać  zdyskwalifikowany  tylko  za  to,  że  jadę  na  własnym
wierzchowcu, nie pozwoliłbym zmienić ani słowa w swoim tekście. Proszę mi wierzyć - pod
groźbą  żadnej  kary,  choćby  nie  wiedzieć  jak  brutalnej,  nie  wyrzeknę  się  pogoni  za
przyjemnością - zwłaszcza, jeśli jej źródłem jest młode, jędrne łono prawdy. Niewiele rzeczy
w życiu daje się porównać z rozkoszą uprawiania satyry, a gdy sobie wyobrażam, z jaką miną
ten szarlatan przeczyta (bo że przeczyta, to pewne) passus, o którym mowa, wiedząc równie
dobrze  jak  pan  i  ja,  że  jest  to  szczera  prawda,  moja  rozkosz  osiąga  najsłodsze  apogeum.
Dodam,  że  jeśli  wiernie  przedstawiłem  nie  tylko  świat  wewnętrzny  Iksa  (niczym  się  nie
różniący od stacji metra w godzinach szczytu), ale i wszystkie sztuczki, do których człowiek
ten ucieka się w mowie i w sposobie bycia, kategorycznie przeczę, jakoby on sam lub ktokol-
wiek z czytelników mógł znaleźć choćby cień wulgarności w niepokojącym pana fragmencie.
Niech  więc  już  się  pan  nie  dręczy  myślą  o  tej  sprawie.  Proszę  też  pamiętać,  że  wezmę  na
siebie  pełną  odpowiedzialność  -  w  sensie  moralnym,  a  także  komercyjnym  -  jeżeli  moja
niewinna książeczka istotnie «napyta panu biedy».”

List ten (cenny sam w sobie, gdyż ukazuje Sebastiana w tym pogodnym, chłopięcym

nastroju, który i później zawisał niby tęcza nad burzliwym smętkiem jego najbardziej
mrocznych opowieści) przytaczam, żeby wyjaśnić pewną delikatną kwestię. Otóż za parę
minut pojawi się pan Goodman we własnej osobie. Czytelnik już wie, że książce tego pana
odmawiam wszelkiej wartości. Lecz podczas naszej pierwszej (a zarazem ostatniej) rozmowy
nic nie wiedziałem o jego dziele (jeśli pospiesznie sporządzoną kompilację w ogóle można
tak nazwać). Podszedłem do książki pana Goodmana bez żadnych uprzedzeń, ale teraz jestem
już trochę uprzedzony, musi to więc zaważyć na tym, jak opiszę jego osobę. Z drugiej strony
nie bardzo sobie wyobrażam, abym mógł opowiedzieć o wizycie u niego, nie czyniąc aluzji -

choćby tak dyskretnych jak wtedy, gdy szło o przyjaciela Sebastiana z lat studenckich - do
manier, jeśli nie do wyglądu gospodarza. Czy uda mi się poprzestać na tych aluzjach? Czy
twarz  pana  Goodmana  nie  wyskoczy  nagle  spomiędzy  wierszy,  ku  zrozumiałej  irytacji  jej
właściciela, kiedy będzie je czytał? Przestudiowawszy list brata stwierdziłem w końcu, że nie
mogę  zrobić  panu  Goodmanowi  tego,  na  co  Sebastian  Knight  miał  prawo  sobie  pozwolić
wobec pana Iksa. Otwartość, z jaką przemawia geniusz Sebastiana, jest dla mnie nieosiągalna,
toteż tam, gdzie on potrafi błysnąć, ja zachowałbym się po prostu grubiańsko. Stąpam więc po
cieniuteńkim  lodzie  i  muszę  uważnie  patrzeć  pod  nogi,  wchodząc  do  gabinetu  pana  Good-

mana.

Zechce pan spocząć - rzekł gospodarz, wskazując dwornym gestem skórzany fotel

przy b

iurku. Ubrany był wytwornie, choć z wyraźnie urzędowym posmakiem. Twarz

zasłaniała mu czarna maska. - Czym mogę służyć? - spytał, przypatrując mi się przez otwory
na oczy i nie wypuszczając z ręki mej wizytówki.

Nagle zrozumiałem, że moje nazwisko nic mu nie mówi. Sebastian występował

jedynie pod nazwiskiem panieńskim swojej matki.

- Jestem -

wyjaśniłem - przyrodnim bratem Sebastiana Knighta.

Na chwilę zapadła cisza.

- Zaraz, zaraz -

powiedział pan Goodman. - Czy dobrze rozumiem, że idzie panu o

nieboszczyka Sebastiana Knighta, znanego pisarza?

Właśnie - przytaknąłem.

Pan Goodman gładził się po twarzy kciukiem i palcem wskazującym. To znaczy po

twarzy zasłoniętej maską... Głaskał się z namysłem, sunąc po niej dłonią w dół, w dół...

- Najmocniej przepraszam -

powiedział. - Jest pan pewien, że nie zaszło jakieś

nieporozumienie?

Nie ma tu żadnego nieporozumienia - odrzekłem i wytłumaczyłem najkrócej, jak

umiałem, na czym polega łączące mnie z Sebastianem pokrewieństwo.

- Ach, tak? - o

dparł pan Goodman z rosnącą zadumą. - Doprawdy, nie przyszło mi do

głowy. Oczywiście wiedziałem, że Knight urodził się i wychował w Rosji, ale jakoś nie
zwróciłem uwagi na jego nazwisko. Tak, teraz pojmuję... Tak, powinno mieć brzmienie

rosyjskie... Jego matka...

Przez minutę bębnił białymi, rasowymi palcami w bibułę, po czym lekko westchnął.

No cóż, nic już się nie da zmienić - rzekł. - Za późno, żeby dołączyć... To znaczy -

dodał czym prędzej - wielka szkoda, że wcześniej nie sprawdziłem. A więc jest pan jego
bratem? Miło mi poznać.

- Przede wszystkim -

oświadczyłem - chciałbym porozmawiać o interesach. Papiery

pana Knighta, przy

najmniej te, które mają związek z jego działalnością literacką, nie są

szczególnie uporządkowane, toteż nie wiem dokładnie, jak sprawy stoją. Nie widziałem się

jeszcze z jego wydawcami, ale o ile mi wiadomo, co najmniej jedna firma, ta mianowicie,

która wydała Dziwną górę, już nie istnieje. Pomyślałem sobie, że nie zaszkodzi, jeśli z panem
porozmawiam, zanim się w to wszystko zagłębię.

Ależ oczywiście - powiedział pan Goodman. - Nie wiem zresztą, czy jest pan

poinformowany, że mam udział w prawach autorskich do dwóch książek Knighta, Dziwnej

góry i

Utraconej własności. W tej sytuacji najlepiej będzie, jeśli powiadomię pana o pewnych

szczegó

łach. Jutro rano przekażę je panu listownie wraz z kopią umowy między mną a panem

Knightem. A może powinienem mówić o nim jako o panu... - tu pan Goodman spróbował
wymówić nasze proste rosyjskie nazwisko, uśmiechając się pod maską.

- Jest jeszcze jedna sprawa -

podjąłem przerwany wątek. - Mam zamiar napisać

książkę o życiu i dziele brata i bardzo są mi potrzebne pewne informacje. Czy nie mógłby

pan...

Wydało mi się, że pan Goodman zesztywniał. Zakasłał parę razy i posunął się nawet

do teg

o, żeby z puzderka na swym dystyngowanym biurku wybrać cukierek o smaku czarnej

porzeczki.

- Drogi panie -

rzekł, obracając się nagle wraz z fotelem i kręcąc młynka monoklem

zawieszonym na wstążce. - Bądźmy szczerzy. Oczywiście znałem biednego Knighta lepiej niż
ktokolwiek, ale... czy pan już zaczął pisać tę książkę?

- Nie -

odparłem.

Proszę więc nie zaczynać. Musi mi pan wybaczyć, że się wyrażam tak zupełnie bez

ogródek. To u mnie zadawniony nawyk, choć może i niedobry. Nie ma mi pan za złe,

prawda? Rze

cz w tym... jak by to powiedzieć?... Widzi pan, Sebastiana Knighta trudno

nazwać wielkim pisarzem... Ależ tak, wiem, wybitny artysta i tak dalej, lecz szerokim kręgom
odbiorców pozostał obojętny. Nie twierdzę, że nie da się o nim napisać książki. Owszem,

ożna. Trzeba by ją jednak pisać ze szczególnego punktu widzenia, żeby temat zafascynował

czytelnika. W przeciwnym razie książka zrobi klapę, bo widzi pan, sława Sebastiana Knighta
naprawdę wydaje mi się zbyt wątła, aby mogła podeprzeć publikację, o jakiej pan myśli.

Ten nagły potok słów tak mnie zaskoczył, że zmilczałem. Pan Goodman mówił zaś

dalej:

Mam nadzieję, że nie poczuł się pan dotknięty moją obcesowością. Pański brat

przyrodni i ja byliśmy parą starych kompanów, rozumie pan więc, jak mi ta sprawa leży na

sercu. Nie radzę, drogi panie, naprawdę nie radzę. Proszę to zostawić jakiemuś
zawodowcowi, człowiekowi znającemu rynek księgarski - a on już panu powie, że każdy, kto
by próbował sporządzić wyczerpujące studium życia i twórczości Knighta... tak pan to
bowiem określił... zmarnuje czas własny i czytelnika. Przecież nawet książka takiego - to - a -
takiego o nieboszczyku... [tu padło sławne nazwisko] z całą masą zdjęć i faksymilów fatalnie
się sprzedawała.

Podziękowawszy panu Goodmanowi za dobrą radę sięgnąłem po kapelusz. Wizyta

skończyła się fiaskiem: poszedłem za fałszywym tropem. Sam nie wiem czemu, ale jakoś nie
miałem ochoty prosić pana Goodmana, żeby mi szerzej opowiedział o czasach, kiedy on i Se-
bastian  byli  „parą  starych  kompanów”.  Ciekaw  jestem,  jakby  streścił  dzieje  swojego
sekretarzowania, gdybym o to poprosił. Serdecznie uścisnął mi dłoń i zwrócił czarną maskę,
którą  od  razu  schowałem  do  kieszeni:  mogła  się  jeszcze  przydać.  Odprowadził  mnie  do
najbliższych  oszklonych  drzwi  i  tam  się  rozstaliśmy.  Miałem  już  zejść  po  schodach,  ale
energiczna dziewczyna, która przedtem wytrwale stukała na maszynie w jednym z pokojów,
dogoniła mnie i zatrzymała (dziwna historia: w Cambridge przyjaciel Sebastiana także mnie
zawołał w ostatniej chwili).

- Jestem Helena Pratt -

powiedziała. - Podsłuchałam tyle z panów rozmowy, ile

mogłam wytrzymać, a teraz mam małą prośbę. Blisko się przyjaźnię z Klarą Bishop.

Potrzebna jej jest pewna informacja. Czy mog

libyśmy kiedyś porozmawiać?

Odparłem, że tak, oczywiście, po czym uzgodniliśmy dzień i godzinę.

Dosyć dobrze znałam pana Knighta - dodała Helena Pratt, patrząc na mnie

okrągłymi, błyszczącymi oczyma.

- Ach, tak? -

powiedziałem, bo nic lepszego nie przyszło mi do głowy.

Tak. Była to niesłychana osobowość. Powiem panu, że książka, którą o nim napisał

Goodman, jest po prostu obrzydliwa.

- O czym pani mówi? -

spytałem. - Jaka książka?

Ta, którą właśnie napisał. Przez cały ostatni tydzień robiłam z nim korektę. No,

muszę już pędzić. Bardzo panu dziękuję.

mknęła, a ja bardzo wolno zszedłem po schodach. Duża, miękka, różowa twarz

pana Goodmana mocno przypominała - i wciąż przypomina - krowie wymię.

Książka pana Goodmana, nosząca tytuł Tragedia Sebastiana Knighta, miała bardzo

dobrą  prasę.  Obszernie  ją  recenzowały  czołowe  dzienniki  i  tygodniki.  Mówiono  o  niej,  że
„robi  wrażenie  i  przekonuje”.  Autorowi  przypisywano  umiejętność  „przenikania  tajników”
psychiki „zasadniczo współczesnego” bohatera. Przytaczano fragmenty świadczące, iż potrafi
on  w  dwóch  słowach  zawrzeć  istotę  rzeczy.  Pewien  krytyk  posunął  się  aż  do  tego,  żeby
uchylić  przed  nim  kapelusza,  choć  gdy  sam  pan  Goodman  odkrył  głowę,  odsłonił  jedynie
kompletną pustkę swej mózgownicy. Krótko mówiąc, klepano go po plecach, a tymczasem
należało dać mu po łapach.

Osobiście zignorowałbym tę publikację, gdyby była ona jedną z wielu złych książek,

skazaną na to, aby wraz z resztą swego gatunku pójść wiosną w zapomnienie. W Bibliotece
Letejskiej  zgromadzono  już  wiele  tomów  nieoszacowanej  wartości,  ale  ja  wiem,  że
księgozbiór ten pozostaje żałośnie niepełny, póki nie ma w nim płodu pana Goodmana. Ta zła
książka  jest  jednak  zarazem  czymś  więcej.  Ze  względu  na  swój  temat  musi  bowiem
automatycznie  stać  się  satelitą  wciągniętym  w  orbitę  cudzej,  trwałej  sławy.  Póki  nazwisko
Sebastian Knight pozostanie w ludzkiej pamięci, zawsze jakiś dociekliwy szkolarz sumiennie
się wdrapie po drabinie, żeby zdjąć z półki Tragedię Sebastiana Knighta, trwającą w półśnie
między Upadkiem człowieka Godfreya Goodmana a Wspomnieniami z całego życia Samuela
Goodricha. Jeśli więc tak się uczepiłem tego tematu, to dlatego, że bronię sprawy zmarłego

pisarza.

Metoda pisarska pana Goodmana dorównuje prostotą jego filozofii. Autor ten za

jedyny cel stawia sobie ukazanie „biednego Knighta” w roli wytworu, a zarazem ofiary tego,

co nazywa „naszą epoką”, choć dla mnie zawsze było tajemnicą, czemu niektórzy ludzie
koniecznie chcą narzucać innym własne koncepcje chronometryczne. „Powojenne

pokolenie”, „powojenne niepokoje” to dla pana Goodmana magicz

ne określenia, zdolne

otworzyć  każde  drzwi.  Lecz  okrzyk  „Sezamie,  otwórz  się!”  użyty  przez  pewnych  ludzi
sprawia wrażenie nie tyle czarodziejskiego zaklęcia, ile wytrycha, obawiam się zaś, że pan
Goodman  należy  do  tej  właśnie  kategorii  osób.  Jest  jednak  w  błędzie,  jeśli  myśli,  że
sforsowawszy  zamek  znalazł  cokolwiek.  Nie  chcę  tym  samym  dać  do  zrozumienia, jakoby
istotnie myślał. Przekracza to możliwości tego pana. Jego książka obraca się jedynie wokół

idei, które - jak udowodniono (w praktyce rynkowej) - wa

bią przeciętne umysły.

Dla pana Goodmana młody Sebastian Knight, który „ledwie się wyłonił z rzeźbionego

kokonu  Cambridge”,  jest  młodzieńcem  o  niezwykle  wyostrzonej  wrażliwości,  rzuconym  w
świat zimny i okrutny. W świecie tym „rzeczywistość zewnętrzna tak brutalnie się wdziera w
sferę najskrytszych rojeń”, że dusza młodego człowieka chcąc nie chcąc obwarowuje się, nim
w  końcu  zostanie  zmiażdżona.  „Wojna  -  rzecze  pan  Goodman  nawet  się  nie  rumieniąc  -
zmieniła  oblicze  wszechświata.”  Następnie  objaśnia  tonem  pełnym  werwy,  z  jakimi  to
szczególnymi przejawami powojennego życia stykał się ów młodzian „u burzliwego zarania
kariery”:  jest  wśród  nich  głębokie  rozczarowanie,  znużenie  duchowe,  a  zarazem  iście
gorączkowe  podniecenie  fizyczne  (na  przykład  „pusta  lubieżność  fokstrota”);  poczucie
daremności wszelkich wysiłków oraz jego wynik: obrzydliwa swoboda obyczajów. Takoż i
okrucieństwo; odór krwi, wciąż jeszcze unoszący się w powietrzu; rażące obrazy na ekranach
kinoteatrów; w mrocznych zakątkach Hyde Parku ledwie widoczne pary; blaski standaryzacji;
kult maszyny; degradacja Piękna, Miłości, Honoru, Sztuki... i tak dalej. Cud to zaiste, że pan

Goodman -

o ile mi wiadomo, rówieśnik Sebastiana - przetrwał owe straszliwe lata.

Lecz co pan Goodman przetrzymał, temu jego Sebastian Knight najwyraźniej nie

podołał. Oto w roku 1923 krąży niespokojnie po swym londyńskim mieszkaniu, wróciwszy z
krótkiej wycieczki na kontynent, który „wulgarnym czarem swych piekieł hazardu przyprawił
go  o  wstrząs  nie  do  opisania”.  Tak,  tak,  „krążył  po  pokojach...  chwytając  się  za  skronie...
targany  namiętnym  rozgoryczeniem...  zagniewany  na  cały  świat...  samotny...  rwący  się  do
czynu, ale słaby - ach, jakże słaby...”. Wielokropki nie oznaczają tu trylów pana Goodmana,
lecz  zdania  miłosiernie  przeze  mnie  pominięte.  „Nie  -  ciągnie  pan  Goodman  -  w takim
świecie nie mógł żyć artysta. Można było wprawdzie robić na pokaz tęgą minę, obnosić się z
tym cynizmem, który tak drażni we wcześniejszych utworach Knighta, a tak boli czytelnika w

dwóc

h ostatnich książkach... można było udawać wyniosłość i superwyrafinowanie, lecz pod

tym wszyst

kim tkwił cierń - ostry, jadowity cierń.” Nie wiedzieć czemu obecność tego

ciernia, najzupełniej zresztą legendarnego, zdaje się sprawiać panu Goodmanowi ponurą
satysfakcję.

Niesprawiedliwością byłoby twierdzić, że pierwszy rozdział Tragedii Sebastiana

Knighta

jest jednym wielkim strumieniem filozoficznej melasy. Również i tutaj pojawiają się

obrazy słowne i anegdoty - niby grzanki punktujące zupę nic - które w innych partiach książki
stanowią jej główną tkankę (mówiąc ściśle, stają się nią, skoro tylko pan Goodman dochodzi
do tego etapu w życiu Sebastiana, kiedy poznał go osobiście). Pan Goodman to nie Boswell,
ale z pewnością prowadził dziennik i zapisywał w nim naprędce wypowiedzi chlebodawcy;
niektóre z nich musiały się widocznie odnosić do przeszłości pryncypała. Innymi słowy,
winniśmy sobie wyobrazić, że Sebastian przerywał czasem pracę, aby powiedzieć: „Wie pan,

drogi panie Goodman, ta sytuacja przypomina

mi pewien dzień w moim życiu, dzień sprzed

lat, gdy...” -

po czym następowała opowieść. Pan Goodman najwidoczniej uważa, że pięć

takich historyjek na krzyż w sam raz wypełnia okres, będący dlań zupełną białą plamą, czyli
młodzieńcze lata Sebastiana w Anglii.

W pierwszej opowiastce (która wydaje się panu Goodmanowi wielce reprezentatywna

dla „życia kręgów studenckich w okresie powojennym”) Sebastian oprowadza koleżankę z
Londynu po Cambridge. „To jest okno dziekana”, powiada; następnie wybija szybę

kamie

niem i dodaje: „A to jest dziekan”. Mój brat oczywiście wystrychnął pana Goodmana

na dudka: historyjka ta ma tyle samo lat, co uniwersytet w Cambridge.

A oto druga anegdota. Pewnej nocy podczas krótkich wakacji w Niemczech (1921?

1922?) Sebastiana wyprowa

dziły z równowagi wrzaski na ulicy, zaczął więc ciskać w

awanturników czym popadło, a między innymi rzucił jajkiem. Wkrótce do jego drzwi zapukał
policjant, który przyniósł wszystkie wyrzucone przedmioty oprócz jajka.

Historyjka ta pochodzi ze starej (jak

by powiedział pan Goodman, „przedwojennej”)

książki Jerome K. Jerome'a. Znowu dudek.

Trzecia anegdota: mówiąc o swej pierwszej powieści (której nie wydał, a maszynopis

w końcu zniszczył) Sebastian wspomniał, że jej bohaterem jest młody otyły student;

powró

ciwszy do domu młodzieniec stwierdza, iż matka wyszła tymczasem za stryja,

specjalistę od chorób uszu, ten zaś zamordował mu ojca.

Pan Goodman nie poznał się na żarcie.
Czwarta: latem 1922 roku Sebastian dostał z przepracowania halucynacji, w których

ukaz

ywała mu się swego rodzaju optyczna zjawa: mnich w czarnej szacie mknął ku niemu z

nieba.

Tym razem zagadka jest nieco trudniejsza: opowiadanie Czechowa.

Historyjka piąta...
Dajmy jednak temu spokój, bo jeszcze panu Goodmanowi wyrośnie ptasi dziób.

Pozwól

my mu zachować tę twarz - nie twarz, którą ma teraz. Żal mi go, ale trudna rada.

Gdyby chociaż nie wywatował tych „niezwykłych wypadków i urojeń” przyciężkimi
komentarzami, gdyby nie wyciągnął z nich takiego bogactwa wniosków! Gburowaty,
kapryśny, szalony Sebastian, outsider i gwałtownik, rybałt autyzmu, raz po raz nokautowany
przez świat pełen aeronautów, pędzących aut i innych złowrogich kształtów... Zresztą, czyja
wiem, może jednak jest w tym coś z prawdy.

Zależy mi na iście naukowej ścisłości. Nie chciałbym uronić choćby najdrobniejszej

cząstki prawdy tylko dlatego, że na pewnym etapie badań starannie spreparowane bzdury

doprowadziły mnie do ślepej furii... Kto tu mówi o Sebastianie Knighcie? Dawny sekretarz.
Czy był jego przyjacielem? Nie, jak się sami przekonamy. Czy kontrast między kruchym,
żarliwym Sebastianem a podłym, zmęczonym światem ma cokolwiek wspólnego z rzeczywis-
tością, czy w ogóle jest do pomyślenia? Ależ skąd. Może więc istniała tu innego rodzaju
przepaść, rozziew, rozłam? Owszem.

Wystar

czy przeczytać pierwszych trzydzieści parę stron Utraconej własności, żeby się

przekonać, z jaką obojętnością i brakiem zrozumienia pan Goodman (który zresztą nie
przytacza ani jednego cytatu, mogącego się kłócić z zasadniczą tezą jego skłamanego dzieła)

traktuje we

wnętrzną postawę Sebastiana wobec świata zewnętrznego. Sebastian nigdy nie żył

w 1914, 1920 czy 1936 roku, lecz zawsze w roku pierwszym. Nagłówki gazet, teorie
polityczne, modne idee znaczyły dla niego tyle, ile przegadany tekst (w trzech językach, z
błędami w co najmniej dwóch) na opakowaniu mydła lub pasty do zębów. Piana mogła być
obfita, a tekst całkiem przekonujący, ale na tym rzecz się kończyła. Doskonale rozumiał, że
wrażliwi, inteligentni myśliciele nie śpią po nocach, bo w Chinach nastąpiło trzęsienie ziemi,
lecz będąc tym, kim był, nie pojmował, czemu tychże ludzi nie chwyta identyczny paroksyzm
żalu i buntu na myśl o analogicznej tragedii sprzed tylu lat, ile kilometrów dzieli Anglię od
Chin. Czas i przestrzeń były dla niego miarami tej samej wieczności, toteż pomysł, że miałby
w jakiś szczególny, „nowoczesny” sposób odbierać to, co pan Goodman nazywa „atmosferą

powojennej Europy”, jest czystym nonsen

sem. W świecie, w którym przyszło mu się urodzić,

ogarniało  go  na  przemian  uczucie  szczęścia  i  skrępowania,  podobnie  jak  podróżny  może
wpadać w uniesienie wobec roztaczających się przed nim widoków, a niemal równocześnie
dostawać napadów choroby morskiej. W jakiejkolwiek epoce Sebastian by się urodził, zawsze
byłby tak samo ubawiony i nieszczęśliwy, radosny i pełen obaw - niczym dziecko oglądające
pantomimę,  gdy  mu  się  raz  po  raz  przypomina  czekająca  je  nazajutrz  wizyta  u  dentysty.
Wspomniane  skrępowanie  brało  się  bynajmniej  nie  stąd,  że  Sebastian  jako  osobowość
moralna  żył  w  czasach  niemoralnych lub jako niemoralna w moralnych;  nie  było  to  też
poczucie stłamszenia, wrażenie, iż jego młodość nie może płonąć własnym ogniem w świecie,
w którym zbyt blisko sąsiadują ze sobą katafalki i fajerwerki; Sebastian po prostu zrozumiał,
że  jego  wewnętrzny  rytm  jest  o  wiele  bogatszy  niż  rytmy  cudzych  dusz.  Już  wtedy  -  pod
koniec studiów, a kto wie, czy nie wcześniej - wiedział, iż najbłahsze z jego myśli i doznań
mają zawsze co najmniej o jeden wymiar więcej aniżeli myśli i doznania bliźnich. Może by
się tym chełpił, gdyby żywił jakiekolwiek upodobanie do jaskrawych efektów. Ponieważ nie
miał  takich  upodobań,  mógł  tylko  odczuwać  całą  niezręczność  sytuacji  kryształu  wśród
szkieł, kuli pośród kół (było to zresztą niczym w porównaniu z tym, co przeżywał, zabrawszy

się w końcu do pracy literackiej). „Byłem tak nieśmiały - pisze w Utraconej własności - że
zawsze udawało mi się popełnić ten właśnie błąd, którego najbardziej pragnąłem uniknąć.

Gdy próbowa

łem dostosować się barwą do otoczenia, okazywało się to tak katastrofalne w

skutkach, że moje starania na tym polu można jedynie porównać do wysiłków kameleona -
daltonisty. Nieśmiałość moja byłaby znośniejsza - i dla mnie samego, i dla innych - gdyby
reprezentowała normalną odmianę, pryszczatą i lepką: niejeden młody człowiek przechodzi
przez  tę  fazę  i  nikomu  to  właściwie  nie  wadzi.  U  mnie  jednak  przybrała  ona  chorobliwą,
utajoną postać, która nie miała nic wspólnego z boleściami okresu pokwitania. Do najbardziej
oklepanych  pomysłów  rodem  z  izby  tortur  należy  pozbawianie  więźnia  snu.  U  większości
ludzi  za  dnia  to  ta,  to  inna  część  mózgu  trwa  w  błogim  uśpieniu:  człowiek  głodny  po-
chłaniając stek zajmuje się tym, co je, a nie, powiedzmy, wspomnieniem snu sprzed siedmiu
lat, w którym ukazały mu się anioły w cylindrach; ja jednak przez cały dzień, o każdej porze
miałem otwarte wszystkie drzwi, wieka i żaluzje umysłu. Większość mózgów miewa swoje
niedziele, ale mój nigdy nie odpoczywał, nawet przez pół dnia. Ten stan ciągłego czuwania
był  niesłychanie  bolesny  -  zarówno  on  sam,  jak  i  jego  bezpośrednie  skutki.  Każda  zwykła
czynność,  którą  naturalną  koleją  rzeczy  musiałem  wykonać,  wydawała  się  tak  złożona,
budziła  tyle  skojarzeń,  a  znów  skojarzenia  te  były  tak  pokrętne  i  niejasne,  tak  zupełnie,

pozbawione praktycznych za

stosowań, że albo w ogóle robiłem unik, albo z czystego

zdenerwowania wszystko fuszerowałem. Któregoś ranka wybrałem się do pewnego redaktora,
sądząc, że może wydrukuje on w swym magazynie część mych wierszy napisanych w

Cambridge, ale redaktor te

n w szczególny sposób się jąkał i ów defekt wymowy wraz z takim,

a  nie  innym  zestawieniem  kątów  geometrycznych  między  dachami a kominami, nieco
zniekształconymi  z  powodu  skazy  w  szybie  -  do  czego  doszedł  jeszcze  dziwny  odór
stęchlizny unoszący się w pokoju (czy to róże gniły w koszu na śmieci?) - wyprawił moje
myśli  w  długą  podróż,  obarczając  je  jakowąś  zawiłą  misją,  i  zamiast  powiedzieć,  z  czym
przychodzę, nagle zacząłem zwierzać temu człowiekowi, widzianemu pierwszy raz w życiu,

plany literackie wspólneg

o znajomego, choć ten, o czym przypomniałem sobie poniewczasie,

prosił, żebym je zachował w sekrecie...

Znając ową niebezpieczną skłonność mej świadomości do błądzenia po manowcach,

obawiałem się spotkań z ludźmi, bo a nuż sprawiłbym im przykrość albo się przed nimi
ośmieszył? Lecz ta sama cecha czy też wada, która zadawała mi tyle męczarni w zderzeniu z
tak zwaną praktyczną stroną życia (choć mówiąc między nami, takie dziedziny ludzkiej
działalności jak księgowość czy księgarstwo wydają się przy świetle gwiazd osobliwie nie-
rzeczywiste), stawała się narzędziem wyszukanej rozkoszy, ilekroć poddawałem się pędowi

ku  samotności.  Gorąco  kochałem  kraj,  będący  mi  ojczyzną  (o  tyle,  o  ile  pojęcie  ojczyzny
dawało się pogodzić z moją naturą); raz po raz wpadałem w nastrój już to Kiplinga, już to
Ruperta Brooke'a, już to Housmana. Pies ślepca przed Harrodsem czy różnokolorowa kreda,
którą  uliczny  rysownik  smarował  po  chodniku;  brązowe  liście  w  alei  do  konnej  jazdy,
wiodącej  przez  New  Forest,  lub  cynowa  wanna  na  haku  wbitym  między  poczerniałe  cegły
rudery  w  nędznej  dzielnicy; rysunek w «Punchu» albo pieprzne fragmenty Hamleta  -
wszystko to tworzyło wyraźną harmonię, a w harmonii tej ja też znajdowałem coś na kształt
miejsca  dla  siebie.  Londyn  mojej  młodości  wspominam  jako  miasto  nie  kończących  się
wędrówek bez celu, miasto, gdzie olśnione słońcem okno nagle przeszywało błękitną mgłę
poranka, a z przepięknych czarnych drutów zwisały rzędem krople deszczu. Jeszcze dziś mi
się  zdaje,  że  bezcielesnymi  krokami  przemierzam  widmowe  zieleńce,  sale  taneczne  pełne
zawodzeń  muzyki  z  Hawajów,  kochane  nudne  zaułki  o  uroczych  nazwach,  i  wreszcie
docieram do pewnej ciepłej jamki, w której coś, co mocno przypomina mnie samego w mej
najwłaśniejszej osobie, siedzi skulone wśród mroku...”

Szkoda, że pan Goodman nie miał czasu rzucić okiem na ten fragment, choć i tak

należy wątpić, czy zrozumiałby jego ukryte znaczenie.

Był jednak uprzejmy przysłać mi egzemplarz swej publikacji. W załączonym liście

wyjaśnił ociężale żartobliwym tonem, usiłując zarazem (drogą korespondencyjną) mrugać
dobrodusznie, a porozumiewawczo, że jeśli nie wspomniał o niej podczas naszej rozmowy, to
tylko po to, żeby mi sprawić wspaniałą niespodziankę. Ton listu, gromkie wybuchy śmiechu,

napuszone dowcipasy - wszys

tko to miało stworzyć obraz starego przyjaciela rodziny, który

przychodzi z wizytą i burcząc po swojemu wręcza najmłodszej latorośli cenny upominek.
Lecz pan Goodman jest kiepskim aktorem. Ani przez chwilę nie spodziewał się wprawić mnie

w zachwyt - czy to

książką, czy to samym faktem, iż zadał sobie tyle trudu, aby zapewnić

rozgłos mojemu krewnemu. Wiedział od początku, że jego książka to śmieć i że nie oszuka
mnie co do jej wartości ani okładka, ani obwoluta, ani entuzjastyczny slogan na tejże

obwolucie,

ani żadna z zamieszczonych w prasie recenzji i not. Nie bardzo rozumiem, czemu

wolał ukryć przede mną jej istnienie. Może się bał, że niecnie przysiądę fałdów i od ręki
machnę własną książkę, która akurat zdąży się zderzyć z jego publikacją.

Przysłał mi jednak nie tylko egzemplarz, lecz i obiecane rozliczenie. Nie miejsce tu na

omawianie tej kwestii. Przekazałem ją adwokatowi, on zaś już się ze mną podzielił swymi
wnioskami. Obecnie mogę jedynie stwierdzić, że otwartości, z jaką Sebastian załatwiał

sprawy

praktyczne, nadużyto w sposób arcygrubiański. Pan Goodman nigdy nie był agentem

literackim z praw

dziwego zdarzenia: on tylko obstawiał książki jak konie na wyścigach. Nie

Minęły dwa lata od śmierci matki, nim znów ujrzałem Sebastiana. Przez cały ten czas

dostałem od niego jedną jedyną widokówkę, nie licząc czeków, które uparcie mi przysyłał.
Ale w pewne ponure, szare popołudnie w listopadzie, a może grudniu 1924 roku, idąc przez
Pola  Elizejskie  w  stronę  Placu  Gwiazdy  nagle  zobaczyłem  go  przez  witrynę  popularnego
baru. Pamiętam, że w pierwszym odruchu chciałem pójść dalej swoją drogą, zraniony nagłym
odkryciem,  iż  przyjechawszy  do  Paryża  nie skontaktował  się  ze  mną.  Jednakże  po krótkiej
chwili zmieniłem zdanie i wszedłem do lokalu. Ujrzałem tył głowy Sebastiana z ciemnymi,
lśniącymi włosami i zaokularzone oblicze dziewczyny, która z przygnębioną miną siedziała
naprzeciw  niego.  Czytała  list,  a  gdy  podszedłem,  słabo  się  uśmiechnąwszy  oddała  go
Sebastianowi i zdjęła okulary w rogowej oprawie.

- Kapitalne, co? -

rzekł Sebastian, i w tej samej chwili oparłem mu dłoń na szczupłym

ramieniu.

O, jak się masz, V - powiedział, spojrzawszy na mnie. - To mój brat, panno Bishop.

Siadaj i czuj się jak u siebie.

Dziewczyna odznaczała się spokojną, cichą urodą - blada, trochę piegowata, o lekko

zapadniętych policzkach, szaroniebieskich oczach krótkowidza i wąskich ustach. Miała na
sobie szary kostium z niebieską apaszką, a do tego trójgraniasty kapelusik. O ile pamiętam,
była dość krótko ostrzyżona na pazia.

Właśnie miałem do ciebie dzwonić - rzekł Sebastian, lecz nie zabrzmiało mi to zbyt

szczerze. -

Wiesz, przyjechałem tylko na jeden dzień. Jutro mam być z powrotem w

Londynie. Co ci zamówić?

Oboje pili kawę. Klara Bishop trzepocząc rzęsami pogrzebała w torebce, znalazła

chusteczkę do nosa i musnęła nią jedno, a potem drugie różowe nozdrze.

Coraz gorzej z tym przeziębieniem - powiedziała i zatrzasnęła torebkę.

- O, znakomicie -

oświadczył Sebastian w odpowiedzi na oczywiste w tej sytuacji

pytanie. -

Właśnie skończyłem powieść. Chyba się spodobała wydawcy, którego wybrałem.

Na to by przynajmniej wskazywał ton zachęty w jego liście. Zdaje się, że przypadł mu do
gustu nawet tytuł Rudzik wali na odlew, chociaż Klarze się nie podoba.

Moim zdaniem brzmi głupio - powiedziała Klara. - A zresztą ptak nie może walić na

odlew.

- To aluzja do znanego wierszyka dla dzieci -

wyjaśnił Sebastian na mój użytek.

Głupia aluzja - stwierdziła Klara. - Pierwszy tytuł był dużo lepszy.

Sam nie wiem... pryzmat... krawędź pryzmatu... - mruknął Sebastian. - To nie

całkiem to, o co mi idzie... Szkoda, że Rudzik jest tak mało popularny...

Tytuł - rzekła Klara - musi oddawać koloryt książki, a nie temat.

Wtedy właśnie po raz pierwszy i ostatni Sebastian dyskutował przy mnie o sprawach

literatury.

Rzadko widywałem go w tak beztroskim nastroju. Był zadbany i wyglądało na to,

że jest w formie. Na jego rasowej bladej twarzy o policzkach jak gdyby lekko ocienionych
(należał do tych nieszczęśników, co to muszą się golić dwa razy dziennie, jeśli kolację
zamierzają zjeść poza domem) nie było śladu matowej, chorobliwej cery, którą tak często
miewał. Dość duże, nieco spiczaste uszy płonęły - jak zwykle, gdy wpadał w miłą ekscytację.
Ja za to zesztywniałem i zapomniałem języka w gębie. Coś mi mówiło, że jestem przy tym

stoliku intruzem.

Co robimy? Może by tak do kina? - spytał Sebastian, zagłębiając dwa palce w

kieszonce kamizelki.

- Jak chcesz -

odparła Klara.

- Gah - song -

powiedział Sebastian. Już wcześniej zauważyłem, że mówiąc po

francusku sili się na taki akcent, jaki miałby prawdziwy, zdrowy Brytyjczyk.

Przez pewien czas grzebaliśmy pod stołem i pod kanapkami krytymi pluszem,

szukając rękawiczki Klary. Klara używała perfum o miłym, chłodnym zapachu. W końcu
udało mi się zaaportować zgubę, uszytą z szarego zamszu na białej podszewce, z mankietem
w deseń. Kiedy przeciskaliśmy się przez obrotowe drzwi, dziewczyna bez pośpiechu włożyła
rękawiczki. Była dosyć wysoka i bardzo prosto się trzymała; nogi w kostkach miała zgrabne,
buty na płaskich obcasach.

Słuchaj - powiedziałem do Sebastiana. - Chyba nie mogę iść z wami na ten film.

Strasznie mi przykro, ale mam to i owo do załatwienia. Może... kiedy właściwie wyjeżdżasz?

Och, dziś wieczór - odparł Sebastian - ale niedługo znów przyjadę... Głupio

zrobiłem, że ci wcześniej nie dałem znać. Możemy się przynajmniej kawałek z tobą przejść...

Nie gubi się pani w Paryżu? - zwróciłem się z pytaniem do Klary...

- Moja paczka -

powiedziała, zatrzymując się w pół kroku.

Drobiazg, już po nią idę - rzekł Sebastian i zawrócił do baru.

My tymczasem bardzo wolno szliśmy szerokim chodnikiem.
Nieśmiało powtórzyłem pytanie.

Nie, znam Paryż całkiem nieźle - rzekła Klara. - Mam tu przyjaciół. Zostanę u nich

aż do Bożego Narodzenia.

Sebastian świetnie wygląda - stwierdziłem.

- Owszem, chyba tak -

powiedziała, spojrzawszy przez ramię, a potem popatrzyła na

mnie, mrugając oczami. - Kiedy go poznałam, wyglądał jak skazaniec.

Kiedy to było? - spytałem chyba, bo przypominam sobie jej odpowiedź:

Wiosną na jakimś okropnym przyjęciu w Londynie. Ale on na przyjęciach zawsze

robi minę skazańca.

- Masz tu te swoje bong - bony -

rozległ się za nami głos Sebastiana. Powiedziałem

im, że idę do stacji metra przy Placu Gwiazdy, zaczęliśmy więc okrążać plac od lewej. Kiedy
mieliśmy przejść przez Aleję Klebera, jakiś rowerzysta o mało nie przewrócił Klary.

Głupiątko - rzekł Sebastian, mocno chwytając ją za łokieć.

Za dużo tu gołębi - powiedziała, gdy przeszliśmy na drugą stronę.

Właśnie, i w dodatku cuchną - zgodził się Sebastian.

- Czym? Nos mam kompletnie zapchany -

rzekła Klara, usiłując coś wywęszyć.

Patrzyła przy tym na ciżbę spasionych ptaków, które kręciły nam się pod nogami, wypinając

piersi.

Irysami i gumą - odparł Sebastian.

Rozległ się ryk ciężarówki mijającej się z meblowozem; ptaki zerwały się do lotu i

zaczęły kołować po niebie. Wreszcie porozsiadały się w czarnych zakamarkach
perłowoszarego fryzu, zdobiącego Łuk Triumfalny, a gdy po chwili część stada wzbiła się z
trzepotem, wyglądało to tak, jakby kawałki rzeźbionej entablatury ożyły w postaci płatków.
Po kilku latach odnalazłem ten obraz - „kamień topniejący w skrzydło” - w trzeciej książce

Sebastiana.

Przeszliśmy przez jeszcze parę alej i wreszcie pojawiła się przed nami biała balustrada

stacji metra. Tam

właśnie się rozstaliśmy, w całkiem dobrych humorach... Pamiętam

znikający w oddali płaszcz deszczowy Sebastiana i szaroniebieską postać Klary. Klara wzięła
pod rękę mego brata, maszerującego zamaszyście, i zmieniła krok, żeby iść z nim w nogę.

Od panny Pratt usłyszałem o kilku nie znanych mi dotąd sprawach i zapragnąłem

dowiedzieć się dużo, dużo więcej. Zwróciła się do mnie, bo chciała ustalić, czy wśród rzeczy
Sebastiana  zachowały  się  jakieś  listy  od  Klary  Bishop.  Podkreśliła  przy  tym,  że  Klara  nie
tylko  nie  wysłała  jej  z  tą  misją,  ale  nawet  nic  nie  wie  o  naszej  rozmowie.  Wyszła  za  mąż
przed  trzema  czy  czterema  laty  i  jest  zbyt  dumna,  aby  mówić  o  przeszłości.  Panna  Pratt
widziała  się  z  nią  może  w  tydzień  po  tym,  jak  wiadomość  o  śmierci  Sebastiana  trafiła  do
gazet, lecz choć się przyjaźniły od wieków (czyli każda z nich więcej wiedziała o drugiej, niż
się tamtej zdawało), Klara nie rozwodziła się nad tym wydarzeniem.

Mam nadzieję, że nie był zanadto nieszczęśliwy - powiedziała cicho, po czym

dod

ała:

Ciekawe, czy zachował moje listy?

Jej ton, zmrużenie oczu, krótkie westchnienie, które jej się wyrwało, nim zmieniła

temat -

wszystko to uświadomiło przyjaciółce, z jak wielką ulgą przyjęłaby wiadomość, że

listy te zostały zniszczone. Spytałem pannę Pratt, czy mógłbym się skontaktować z Klarą: czy
dałoby się ją skłonić do rozmowy o Sebastianie. Panna Pratt odparła, że znając Klarę nie
odważyłaby się jej nawet przekazać mojej prośby.

- Beznadziejna sprawa -

powiedziała.

Przez chwilę targała mną niegodziwa pokusa, aby dać jej do zrozumienia, iż mam te

listy w ręku i zwrócę je Klarze, jeśli ta z kolei obieca umówić się ze mną - tak namiętnie
pragnąłem ją spotkać, choćby po to, żeby zobaczyć, jak po jej twarzy przemyka cień imienia,
które bym wspomniał. Ale nie: nie mogę przecież szantażować przeszłości Sebastiana.

Wykluczone.

- Listy spalono -

to powiedziawszy prosiłem dalej, mówiąc raz po raz, że przecież nie

zaszkodzi spróbować; czy panna Pratt nie mogłaby zapewnić Klary, powtarzając jej naszą

rozmow

ę, że moja wizyta będzie całkiem krótka i całkiem niewinna?

A co pana właściwie interesuje? - spytała panna Pratt. - Bo widzi pan, ja sama dużo

umiałabym panu opowiedzieć.

Potem przez dłuższy czas mówiła o Klarze i o Sebastianie. Świetnie się wywiązała z

zadania, choć tak jak większość kobiet miała skłonność do tego, aby opowiadając o
przeszłości uderzać w ton z lekka dydaktyczny.

Czy mam rozumieć - przerwałem jej w pewnym momencie - że nikt nigdy nie poznał

nazwiska tej drugiej kobiety?

- Nie - odpar

ła panna Pratt.

No to jak ja ją znajdę? - zawołałem.

- Nigdy jej pan nie znajdzie.

Powiada pani, że kiedy się to zaczęło? - przerwałem po raz drugi, gdy zaczęła mówić

o jego chorobie.

- Nie wiem nic pewnego -

odrzekła. - Ten atak, którego dostał przy mnie, nie był

pierwszy.  Wychodziliśmy  akurat  z  jakiejś  restauracji.  Było  bardzo  zimno,  a  on  nie  mógł
złapać  taksówki.  Zdenerwował  się  i  rozgniewał.  Pobiegł  do  taksówki,  która  się  zatrzymała
kawałek  dalej.  Nagle  przystanął  i  powiedział,  że  źle  się  czuje.  Pamiętam,  że  z  małego
pudełeczka wyjął coś, jakby pigułkę, wziął ją w palce przez biały jedwabny szalik i zgniótł, a

potem chyba przycisnął sobie do twarzy. Musiało to być w dwudziestym siódmym albo

ósmym.

Zadałem jeszcze parę pytań. Na wszystkie odpowiedziała z tą samą sumiennością i

zaraz podjęła swą ponurą opowieść.

Po jej odejściu wszystko sobie zanotowałem, ale na papierze cała ta historia była

martwa, po prostu martwa. Koniecznie musiałem zobaczyć się z Klarą! Wystarczyłoby jedno

spojrzenie, jedno s

łowo, sam dźwięk jej głosu (nic więcej, nic mniej), aby przeszłość ożyła.

Nie rozu

miem, skąd u mnie to przeświadczenie, tak jak nigdy nie pojąłem, czemu kilka

tygodni wcześniej pewnego niezapomnianego dnia byłem święcie przekonany, że jeśli ko-
nającego zastanę przy życiu i w pełni władz umysłowych, dowiem się czegoś, czego dotąd nie

wie nikt z ludzi.

Aż w któryś poniedziałkowy ranek wybrałem się z wizytą.
Pokojówka wprowadziła mnie do niewielkiej bawialni. Klara była w domu - tak

przynajmniej powiedziała mi owa młódka, rumiana i dosyć nieokrzesana. (Sebastian
stwierdza w którymś miejscu, że angielscy powieściopisarze nigdy nie porzucają pewnego
określonego tonu, gdy opisują służące.) Z drugiej zaś strony wiedziałem od panny Pratt, że

pan Bishop w dni powsz

ednie jest zajęty, bo pracuje w jakimś biurze; dziwna rzecz - Klara

wyszła za mężczyznę o tym samym nazwisku, który w żadnym stopniu nie był jej krewnym;
przypadek i tyle. Czy zechce mnie przyjąć? Dom raczej zamożny, powiedziałbym, choć nie

przesadnie...

Na parterze zapewne salon w kształcie litery L, a nad nim sypialnie. Cała ulica

składała się z takich właśnie ściśniętych, wąskich domków. Klara długo się wahała... Czy
powinienem był najpierw zaryzykować telefon? Czy panna Pratt już jej powiedziała o listach?
Wtem usłyszałem, że ktoś miękko stąpając idzie w dół po schodach i do pokoju wszedł
wielkimi krokami ogromny mężczyzna w czarnym szlafroku z fioletową lamówką.

- Przepraszam za ten strój -

powiedział - ale jestem straszliwie przeziębiony.

Nazywam si

ę Bishop. Rozumiem, że chce się pan widzieć z moją żoną.

„Czyżby się zaraził - pomyślałem w dziwnym rozbłysku wyobraźni - od tej

zachrypniętej Klary o różowym nosie, którą widziałem przed dwunastoma laty?”

Ależ tak - odparłem - jeśli mnie jeszcze pamięta. Spotkaliśmy się kiedyś w Paryżu.

Och, usłyszawszy pańskie nazwisko od razu wiedziała, kim pan jest - rzekł pan

Bishop, patrząc mi prosto w oczy - ale niestety muszę pana zawiadomić, że nie może pana
przyjąć.

Wolno mi będzie wstąpić później?

Po kró

tkim milczeniu pan Bishop spytał:

Czy trafnie przypuszczam, że ta wizyta rzeczywiście ma jakiś związek ze śmiercią

pańskiego brata?

Stał przede mną z rękami wbitymi w kieszenie szlafroka i patrzył; jasne włosy miał

zaczesane w tył gniewnymi ruchami szczotki - porządny, przyzwoity jegomość; chyba się nie
obrazi, że tak tu o nim napisałem. Dodam, że całkiem niedawno w bardzo smutnych
okolicznościach doszło między nami do wymiany listów, która unicestwiła wszelki ślad
niechęci, jaka być może wkradła się w naszą pierwszą rozmowę.

A czy stałoby to na przeszkodzie temu, żebym się z nią zobaczył? - spytałem z kolei.

Przyznaję, że spytałem głupio.

Tak czy owak nie będzie się pan z nią widział - odparł pan Bishop nieco miększym

tonem, czuł bowiem, że moja natarczywość słabnie i niczym już mu nie zagrożę. - Jestem
pewien, że w innych okolicznościach... ale widzi pan, żona niezbyt się pali do tego, żeby
wspominać dawne przyjaźnie. Daruje pan szczerość, ale ta wizyta to błąd z pańskiej strony.

Wracałem z uczuciem, że fatalnie sfuszerowałem sprawę. Przedstawiałem sobie w

wyobraźni, co bym powiedział Klarze, jeślibym ją zastał samą. Zdołałem jakoś w siebie
wmówić, że gdyby była sama, przyjęłaby mnie: tak to wobec nieoczekiwanej przeszkody
maleją te, któreśmy sobie wyobrażali. Powiedziałbym więc:

- Nie mówmy o Sebastianie. Porozmawiajmy o Pary

żu. Nie czuje się w nim pani

zagubiona? Pamięta pani te gołębie? Proszę mi powiedzieć, co pani ostatnio czytała... A
filmy? Czy dalej gubi pani rękawiczki, paczki?

Mógłbym też uciec się do śmielszych rozwiązań i zaatakować wprost:

Owszem, wiem, jakie uczucia musi w pani budzić ta historia, ale proszę, błagam,

porozmawiajmy o nim. Dla dobra jego portretu. Dla tych drobiazgów, które oddalą się i
przepadną, jeśli nie pozwoli mi ich pani wykorzystać w mojej książce o Sebastianie.

Och, byłem pewien, że by nie odmówiła, w żadnym razie.
W dwa dni później wytknąwszy sobie ten właśnie cel podjąłem kolejną próbę. Tym

razem postąpiłem znacznie rozważniej. Ranek był pogodny, pora dość wczesna; nie wątpiłem,
że Klara nie zechce przesiedzieć w domu takiego dnia. Postanowiłem dyskretnie zająć
stanowisko na rogu ulicy, poczekać, aż małżonek uda się do biura, aż wyjdzie sama Klara, i
wtedy ją zaczepić. Ale sprawy potoczyły się niezupełnie tak, jak się spodziewałem.

Od wybranego punktu dzieliło mnie jeszcze kilkadziesiąt kroków, gdy nagle pojawiła

się Klara Bishop. Właśnie przeszła z mojej strony ulicy na przeciwną. Od razu ją poznałem,
choć widzieliśmy się tylko przez pół godziny, i to przed wieloma laty. Poznałem ją, chociaż
twarz miała ściągniętą, a ciało dziwnie pełne. Szła wolno i ociężale, a gdy przeszedłem przez

jezdnię  i  nieco  się  zbliżyłem,  zrozumiałem,  że  jest  w  zaawansowanej  ciąży.  Powodowany
wrodzoną  impetycznością,  która  już  nieraz  sprowadziła  mnie  na  manowce,  ani  się
spostrzegłszy ruszyłem ku niej z powitalnym uśmiechem, lecz wystarczyło tych parę chwil,
aby owładnęło mną krystalicznie jasne przeświadczenie, że nie wolno mi ani wszcząć z nią
rozmowy,  ani  w  żaden  sposób  się  przywitać.  Wrażenie  to  nie  miało  nic  wspólnego  z
Sebastianem ani z moją książką, ani też z rozmową między mną a panem Bishopem; jedyną
jego przyczyną było dostojne skupienie Klary. Wiedziałem, że nie mam prawa nawet przypo-
mnieć jej, kim jestem, ale, jak już mówiłem, z samego rozpędu przeszedłem przez jezdnię, i
to w taki sposób, że na chodniku o mało nie zderzyłem się z Klarą. Ociężale ustąpiła mi z
drogi i zwróciła ku mnie krótkowzroczne spojrzenie. Nie, nie poznała mnie, chwalić Boga.
Serce  się  krajało na widok uroczystego wyrazu jej twarzy, bladej jak trociny. Oboje
przystanęliśmy w pół kroku. Z groteskową przytomnością umysłu sięgnąłem do kieszeni po
pierwszy przedmiot, o który zawadziłem palcami, i spytałem:

Przepraszam, czy pani to upuściła?

- Nie -

odparła z bezosobowym uśmiechem. Wzięła rekwizyt do ręki i przyjrzała mu

się z bliska. - Nie - powtórzyła, oddała mi, co moje, i poszła dalej swoją drogą. Stałem
trzymając w ręku klucz, jakbym przed chwilą podniósł go z chodnika. Był to klucz od zasuwy
w mieszkaniu Sebastiana; dziwnie mnie zakłuło, kiedy nagle sobie uświadomiłem, że Klara
dotknęła go niewinnymi, ślepymi palcami...

Ich związek trwał sześć lat. Sebastian napisał w tym czasie dwie pierwsze powieści:

Skos pryzmatu i Sukces. Nad pierwsz

ą pracował około siedmiu miesięcy (kwiecień -

październik 1924), a nad drugą - dwadzieścia dwa miesiące (lipiec 1925 - kwiecień 1927). Od
jesieni roku 1927 do lata 1929 napisał trzy opowiadania, wznowione później (1932) pod
wspólnym tytułem Dziwna góra. Innymi słowy, Klara z bliska przyglądała się powstawaniu
pierwszych trzech piątych całego jego dorobku (pomijam tu juwenilia - na przykład wiersze z

Cambridge -

które sam zniszczył); ponieważ zaś w przerwach między książkami Sebastian

wciąż snuł, zawieszał i snuł od nowa rozmaite twórcze zamysły, wolno przypuszczać, że w
ciągu tych sześciu lat nie ustawał w pracy. A Klara kochała jego zapracowanie.

Weszła w życie mojego brata bez pukania - jak przez pomyłkę wchodzi się do

cudzego pokoju, bo w pewien nieokre

ślony sposób przypomina on nasz własny. Weszła i

została,  zapomniawszy,  gdzie  jest  wyjście,  i  po  cichu  zaczęła  się  oswajać  z  dziwnymi
stworami,  które  tam  napotkała  i  pomimo  ich  zdumiewających  kształtów  przyhołubiła.  Nie
stawiała  sobie  wyraźnie  za  cel  ani  tego,  żeby  być  szczęśliwą,  ani  żeby  uszczęśliwić
Sebastiana,  i  bez  żadnych  obaw  myślała  o  najbliższej  przyszłości;  wspólne  życie  z
Sebastianem całkiem naturalnie brała takim, jakim ono było, życie bez Sebastiana wydawało
się bowiem jeszcze mniej wyobrażalne niż turystyczny namiot Ziemianina rozbity na zboczu
księżycowej  góry.  Gdyby  urodziła  mu  dziecko,  prawdopodobnie  weszliby  płynnie  w  fazę
małżeństwa, bo byłoby to najprostszym rozwiązaniem dla wszystkich trojga; tak się jednak
nie  stało,  toteż  nie  wpadło  im  do  głów,  żeby  się  poddać  tym  białym  i  zdrowym
formalnościom,  które  zresztą  obojgu  sprawiłyby  zapewne  przyjemność,  gdyby  w  ogóle
pomyśleli  o  takim  ceremoniale.  Sebastian  nie  miał  w  sobie  nic  z  postępowca,  niby  to
potępiającego  przesądy.  Doskonale rozumiał,  że  obnoszenie  się  z  własną  pogardą  dla
przyjętych  zasad  moralnych  to  tylko  zabobon  schowany  pod  podszewkę  i  kołtuństwo

wywrócone na nice. W kwes

tiach etyki chadzał zazwyczaj po najmniejszej linii oporu (tak jak

w sprawach estetyki obierał najbardziej ciernisty szlak) jedynie dlatego, że właśnie tamtędy
najszybciej dochodził na skróty do upatrzonego celu; w życiu codziennym był zbyt wielkim
leniem (choć znów jako artysta zanadto się zapracowywał), aby zawracać sobie głowę

problemami, które stawiali i r

ozwiązywali inni.

Klara poznała Sebastiana mając dwadzieścia dwa lata. Nie pamiętała swego ojca;

matka jej także nie żyła, a ojczym ponownie się ożenił; blade wyobrażenie o domu, jakie

wyrobiła sobie dzięki ojczymowi i macosze, można więc porównać do starego sofizmatu o
zamienionym trzonku i zamienionym ostrzu, choć oczywiście Klara miała niewielkie szansę
odnaleźć  i  połączyć  oryginalne  części  narzędzia  -  przynajmniej po tej stronie granicy,
dzielącej  nas  od  wieczności.  Mieszkała  sama  w  Londynie  i  bez  wielkiego zdecydowania
uczęszczała  do  szkoły  plastycznej,  a  równocześnie  studiowała  -  ni  mniej,  ni  więcej,  tylko
języki Wschodu. Lubiano ją; ze swą uroczo przyćmioną twarzą i miękką chrypką odbierana
była jako osoba w spokojny sposób pociągająca; nie wiedzieć czemu wbijała się ludziom w
pamięć,  jak  gdyby  posiadła  ten  subtelny  dar,  aby  nie  być  zapominaną:  po  prostu  ładnie
wychodziła na kliszach pamięci - inaczej mówiąc, była „mnemogeniczna”. Nawet jej dłonie,
dość  duże  i  kościste,  miały  specyficzny  wdzięk;  umiała  też  lekko  i  bezgłośnie  tańczyć.
Najlepsze  jednak  było  w  niej  to,  że  należała  do  tych  nielicznych,  ach,  jakże  nielicznych
kobiet,  które  nie  biorą  świata  za  dobrą  monetę  i  dla  których  codzienność  nie  jest  li  tylko
spowszedniałym zwierciadłem ich własnej kobiecości. Miała wyobraźnię (muskuł duszy), i to
szczególnie silnego, nieomal męskiego typu, a prócz wyobraźni prawdziwe poczucie piękna,
przejawiające  się  nie  tyle  nawet  w  kontakcie  ze  sztuką,  ile  w  nieustannej  gotowości,  aby
dostrzec aureolę wokół patelni lub podobieństwo między wierzbą płaczącą a skye terrierem.
Wreszcie, los obdarzył ją wyostrzonym poczuciem humoru. Nic dziwnego, że tak świetnie się
wpasowała w życie Sebastiana.

Już w pierwszym okresie znajomości spędzali razem mnóstwo czasu; gdy jesienią

Klara  wyjechała  do  Paryża,  Sebastian  ją  tam  odwiedzał  -  podejrzewam,  że  nie  raz.  Jego
pierwsza książka była już wtedy gotowa. Klara nauczyła się pisać na maszynie, toteż letnie
wieczory  1924  roku  przybrały  dla  niej  postać  kartek,  które  wsuwała  w  szczelinę,  a  potem
wyciągała kręcąc wałkiem, rojące się od czarnych i fioletowych słów. Chętnie sobie wyob-
rażam, jak stuka w lśniące klawisze na tle szumu ciepłej ulewy wśród ciemnych wiązów za
otwartym  oknem,  gdy  głos  mego  brata  (który  według  panny  Pratt  nie  dyktował,  lecz
celebrował dyktando) wolno, z powagą krąży tam i sam po pokoju. Sebastian prawie całe dnie
spędzał na pisaniu, lecz praca jego posuwała się tak żmudnie, że Klara wieczorami miewała
do przepisania najwyżej kilka nowych stron, a i te trzeba było potem przepisywać od nowa,
bo  autor  pozwalał  sobie  na  iście  orgiastyczne  korekty;  czasem  robił  coś,  czego  -  śmiem
twierdzić  -  nie  próbował  przed  nim  żaden  pisarz,  a  mianowicie  swą  pochyłą,  niezupełnie
angielską kaligrafią własnoręcznie kopiował wystukaną na maszynie stronicę i dyktował raz
jeszcze. Staczał ze słowami niezwykle bolesne walki, z dwojakich powodów. Jedne stanowiły
rzecz  częstą  u  tego  typu  pisarzy:  były  to  trudności,  jakie  sprawia  przerzucenie  mostu  nad
otchłanią,  dzielącą  myśl  od  jej  wyrazu;  obłędne  uczucie,  że  właściwe  słowa,  jedyne  słowa

czekają  na  drugim  brzegu  w  mglistej  dali;  dygot  nie  -  odzianej  myśli,  która  przyzywa  je
rozpaczliwie z tej strony przepaści. Na nic mu były zdania - gotowce, bo wszystko, co chciał
wyrazić,  miało  wyjątkową  strukturę,  a  poza  tym  wiedział,  że  żadna  prawdziwa  idea  nie
istnieje rzeczywiście, póki nie istnieją słowa skrojone dla niej na miarę. Zatem (aby posłużyć
się mniej odległym porównaniem) myśl, która jedynie wydawała się naga, w rzeczywistości
błagała tylko o szaty, mogące uczynić ją widzialną, natomiast słowa przyczajone w oddali nie
były wbrew pozorom pustymi łupinami, lecz po prostu czekały, aż myśl od dawna już w nich
ukryta zapali je i wprawi w ruch. Sebastian czuł się chwilami dzieckiem, któremu wręczono
bezładną plątaninę drutów i kazano sprawić cud, aby stało się światło. No i owszem, sprawiał
go  raz  po  raz;  czasem  nawet  nie  zdawał  sobie  sprawy,  jak  mu  się  to  udaje,  kiedy  indziej
godzinami  dłubał  w  kłębowisku  drutów,  postępując  przy  tym,  zdawałoby  się,  zupełnie

racjonalnie -

a wynik był żaden. Klara zaś, choć przez całe życie nie stworzyła ani jednego

wersu prozy czy poezji zasługującej na miano dzieła wyobraźni, tak świetnie rozumiała (na
swój sposób dokonując cudu) każdy epizod walk, które staczał Sebastian, że słowa

wystukiwa

ne na maszynie były dla niej nie tyle przekaźnikami przyrodzonego im sensu, ile

krzywiznami, lukami i zyg

zakami pokazującymi, jak pisarz kroczy po omacku szlakiem

idealnej linii wyrazu.

Na tym jednak sprawa się nie kończyła. Wiem, wiem to na pewno - tak jak jestem

pewien,  że  mieliśmy  jednego  ojca:  Sebastian  lepiej  znał  rosyjski  i  posługiwał  się  nim  z
większą  naturalnością  niż  angielskim.  Łatwo  mi  uwierzyć,  że  zaniechawszy  na  pięć  lat
mówienia po rosyjsku zdołał narzucić sobie przekonanie, iż stracił tę umiejętność. Ale język
to  żywe,  fizycznie  istniejące  stworzenie,  które  nie  daje  się  tak  łatwo  odprawić.  Należy  też
pamiętać,  że  zaledwie pięć lat  przed  napisaniem  swej  pierwszej  książki  - to znaczy wtedy,
gdy opuszczał Rosję - Sebastian dysponował angielszczyzną równie wątłą jak moja. Ja swoją
sztucznie ulepszyłem po wielu latach (kosztem ciężkiej pracy, gdy mieszkałem w kraju, gdzie
była  ona  językiem  obcym);  on  natomiast  próbował  doprowadzić  swoją  do  rozkwitu  w

naturalnym dla nie

j środowisku. Rozkwitła zresztą wspaniale, wciąż jednak utrzymuję, że

gdyby zaczął pisać po rosyjsku, uniknąłby tego akurat rodzaju lingwistycznych boleści.
Dodam, że jestem w posiadaniu listu, napisanego przezeń na krótko przed śmiercią, i ten
niedługi list ubrany jest w słowa ruszczyzny tak czystej i bogatej, jak nigdy nie był czysty ani
bogaty jego angielski, choć co się tyczy piękna ekspresji, to Sebastian wzniósł się w swych
książkach na wyżyny.

Wiem też, że przepisując słowa, które wymotywał ze swego manuskryptu, Klara

przestawała czasem stukać w klawisze, lekko marszczyła brwi, unosząc zewnętrzny skraj

uwięzionego arkusza odczytywała ostatni wers i mówiła:

Nie, kochanie. Po angielsku tak się nie powie.

Przez chwilę w nią się wpatrywał, po czym znów podejmował przechadzkę drapieżcy,

niechętnie zastanawiając się nad tą uwagą; dziewczyna czekała w milczeniu, z dłońmi miękko
złożonymi na kolanach.

Nie sposób tego inaczej wyrazić - mruczał w końcu.

A może by na przykład... - mówiła Klara i rzucała konkretną propozycję.

No, jeśli chcesz... - odpowiadał.

Nie upieram się, kochanie. Rób, jak wolisz. Skoro uważasz, że błędy gramatyczne

nie zaszkodzą...

- Och, pisz dalej -

wołał Sebastian. - Masz rację, pisz już dalej...

W listopadzie 1924 roku Skos pryzmatu

został ukończony. Ukazał się drukiem w

marcu  i  zrobił  kompletną  klapę.  O  ile  mogłem  stwierdzić  przeglądając  gazety  z  tamtego
okresu,  raz  tylko  o  nim  napomknięto.  Pięć  i  pół  linijki  w  niedzielnym  wydaniu,  między
innymi  linijkami,  mówiącymi  o  innych  książkach.  „Skos pryzmatu stanowi  bodajże  debiut
powieściowy,  nie  powinno  się  go  zatem  oceniać  z  taką  surowością,  jak  [wcześniej
wspomnianą książkę takiego - to - a - takiego]. Jego komizm jest w moim odczuciu niejasny,
a  niejasności  komiczne,  ale  bardzo  możliwe,  że  istnieje  pewien  rodzaj  beletrystyki,  której
subtelności  zawsze  będą  mi  się  wymykały.  Jednakże  na  użytek  czytelników  lubiących  te
rzeczy  dodam,  że  pan  Knight  z  wielką  imaginacją  dzieli  włos  na  czworo  w  imadłach
imiesłowów.”

Wiosna ta była zapewne najszczęśliwszym okresem w życiu Sebastiana. Wydał na

świat jedną książkę i już zaczynał czuć, że druga kopie. Zdrowie nadzwyczaj mu dopisywało.
Miał  uroczą  przyjaciółkę.  Nie  dręczyła  go  ani  jedna  z  tych  drobnostek,  które  we
wcześniejszych  okresach  spadały  nań  czasem  z  zaciekłością  roju  mrówek  obłażących
hacjendę. Klara zanosiła mu listy na pocztę, sprawdzała zawartość paczek z pralni, pilnowała,
żeby  mu  nie  zabrakło  żyletek,  tytoniu  i  solonych  migdałów,  do  których  miał  szczególną
słabość. Lubił wspólne z Klarą kolacje na mieście, a potem teatr. Po obejrzeniu sztuki niemal
zawsze  jęczał  i  wił  się  jak  w  konwulsjach,  czerpał  jednak  chorobliwą  przyjemność  z

drobiazgowego anali

zowania komunałów. Kiedy jednym skokiem rzucał się na jakiś

nieszczęsny banał, nozdrza rozszerzały mu się w wyrazie zachłanności, niegodziwego zapału,

a równo

cześnie w paroksyzmie obrzydzenia zgrzytał trzonowcami. Panna Pratt pamiętała, jak

to przy pewnej okazji jej ojciec, podówczas udziałowiec wytwórni filmowej, zaprosił

Sebastiana i

Klarę na prywatny pokaz filmu, nakręconego z wielkim nakładem kosztów i

przepychem. Główną rolę grał niezwykle przystojny młodzieniec w strojnym turbanie, a
fabuła była srodze dramatyczna. W chwili największego napięcia Sebastian ku ogromnemu

zaskoczeniu

i irytacji pana Pratta zaczął się trząść ze śmiechu; Klara też gotowa była

parsknąć,  ciągnęła  go  jednak  za  rękaw,  żeby  przestał,  ale  na  próżno.  Ci  dwoje  musieli
przeżywać  razem  cudowne  chwile.  Aż  trudno  uwierzyć,  że  ciepła,  tkliwości  i  piękna  ich
związku  nie  zgromadził  jakiś  nieśmiertelny  świadek  żywota  śmiertelnych, aby sobie tylko
znanym sposobem przechować ów plon. Na pewno widywano ich, kiedy przechadzali się po
ogrodach  Kew,  po  parku  w  Richmond  (nigdy  tam  nie  byłem,  ale  nazwy  te  mają  dla  mnie

wiele p

owabu), jedli jajka na szynce w uroczej gospodzie podczas letniej włóczęgi po wsiach

angielskich  albo  czytali,  siedząc  na  ogromnej  kanapie  w  pracowni  Sebastiana,  gdy  ogień
płonął  wesoło,  a  angielskie  Boże  Narodzenie  zaczynało  już  przesycać  powietrze  lekko
pikantnymi woniami na podkładzie lawendy i skórzanej tapicerki. Z pewnością był także ktoś,
kto  podsłuchał,  jak  Sebastian  opowiadał  Klarze  o  niezwykłych  sprawach,  które  zamierzał
wyrazić w swej kolejnej książce, zatytułowanej Sukces.

Latem 1926 roku, stocz

ywszy walkę z jakimś osobliwie krnąbrnym rozdziałem,

Sebastian,  który  wyniósł  z  tego  boju  spieczone  gardło  i  zmącony  umysł,  postanowił
zafundować  sobie  miesiąc  wakacji  za  granicą.  Klara  musiała  jeszcze  coś  załatwić  w
Londynie,  oświadczyła  więc,  że  dołączy  do  niego  po  tygodniu,  a  najwyżej  dwóch.  Kiedy
wreszcie przybyła do nadmorskiej miejscowości wypoczynkowej w Niemczech, którą wybrał
mój brat, w hotelu o dziwo poinformowano ją, że wyjechał on w nieznanym kierunku, wróci
jednak za kilka dni. Klara była zdezorientowana, ale - jak zwierzyła się później pannie Pratt -
nieobecność  Sebastiana  zbytnio  jej  nie  zaniepokoiła  ani  nie  uraziła.  Możemy  ją  sobie
wyobrazić  jako  szczupłą,  wysoką  postać  w  niebieskim  makintoszu  (niebo  zachmurzone,

pogoda nieprzyjazna), bez wy

raźnego celu przechadzającą się już to promenadą, już to po

piaszczystej plaży - opustoszałej, jeśli nie liczyć kilkorga niezłomnych dzieci, trójkolorowych
chorągiewek łopoczących żałobnie w dogorywającej bryzie, gdy stalowo - szare morze łamie
się tu i ówdzie w kształt spienionych grzebieni. W dalszej części wybrzeża rósł bukowy las,
głęboki i ciemny, podszyty jedynie kępami powoju, którymi upstrzony był falisty, brązowy
grunt; wśród prostych, gładkich pni stała dziwna brązowa cisza i jak gdyby czegoś

czekiwała; Klara pomyślała, że lada chwila niemiecki krasnoludek w czerwonej czapeczce

zerknie na nią lśniącymi oczkami spośród liści butwiejących w jakiejś jamie. Wyjęła z
walizki kostium kąpielowy i resztę dnia spędziła leżąc na miękkim białym piasku -

rzyjemnie, acz w lekkiej apatii. Nazajutrz rano znów padało; Klara aż do obiadu siedziała w

pokoju i czytała Donne'a; poeta ten odtąd już zawsze kojarzył jej się z bladoszarym światłem

deszczowego, mglistego dnia i z zawodzeniem dziecka, które chciało się bawić w korytarzu.
Wkrótce pojawił się Sebastian. Oczywiście ucieszył się na jej widok, ale zachował się nie
całkiem naturalnie. Nerwowy i strapiony, odwracał twarz, ilekroć próbowała spojrzeć mu w
oczy. Powiedział, że spotkał kogoś, kogo znał przed stu laty w Rosji i że obaj wybrali się

samo

chodem tego znajomego do... tu wymienił nazwę miejscowości położonej o parę

kilometrów dalej na wybrzeżu.

Ale co się właściwie stało, kochanie? - spytała Klara, zaglądając w jego ponure

oblicze.

- Och, nic, nic -

zawołał rozdrażniony. - Nie umiem siedzieć bezczynnie. Brakuje mi

mojej pracy -

dodał, uciekając spojrzeniem w bok.

Ciekawe, czy mówisz prawdę - rzekła Klara.

Wzruszył ramionami i przejechał kantem dłoni po zagłębieniu kapelusza, który

trzymał w ręku.

Chodź - powiedział. - Zjedzmy obiad i wracajmy do Londynu.

Ale pierwszy dogodny pociąg odjeżdżał dopiero pod wieczór. Kiedy się przejaśniło,

poszli na spacer. Sebastian parokrotnie próbował się rozpromienić, tak jak zwykle się

rozpromieni

ał przy Klarze, ale w końcu przygasł i oboje zamilkli. Weszli w bukowy las.

Panowało w nim to samo zagadkowe, ospałe wyczekiwanie; Klara nie przyznała się
Sebastianowi, że raz już była w tym miejscu, on jednak rzekł:

- Dziwnie cichy ten las. Niesamowity,

prawda? Człowiek prawie się spodziewa, że

zobaczy krasnoludka wśród tych zeschłych liści i powoju.

Słuchaj, Sebastian! - wykrzyknęła nagle Klara, kładąc mu ręce na ramionach. - Chcę

wiedzieć, co się dzieje. Może przestałeś mnie kochać. Czy tak?

Ależ kochanie, co ty pleciesz - odparł z zupełną szczerością. - Chociaż... skoro

koniecznie chcesz wie

dzieć... hmmm... Nie bardzo potrafię udawać, a zresztą wolę, żebyś

wiedziała. Otóż poczułem piekielny ból w piersi i ramieniu, postanowiłem więc skoczyć do

Ber

lina i dać się zbadać, no a lekarz zapakował mnie do łóżka... czy to coś poważnego? Mam

nadzieję, że nie. Porozmawialiśmy o tętnicach wieńcowych, dopływie krwi, zatokach Salvy i
w sumie dziadek wydał mi się bardzo uczony. W Londynie pójdę do innego doktora i porów-
nam diagnozy, chociaż dzisiaj czuję się jak młody bóg...

Przypuszczam, że Sebastian już wtedy wiedział dokładnie, na jaką chorobę serca

cierpi. Jego matka umarła z powodu identycznej dolegliwości; tę rzadką odmianę dusznicy
bolesnej część lekarzy nazywa chorobą Lehmanna. Zdaje się jednak, że po pierwszym ataku
miał przynajmniej rok wytchnienia, choć co pewien czas czuł w lewym ramieniu dziwne

kłucie, jakby wewnętrzne swędzenie.

Znowu wziął się do roboty i pracował systematycznie przez całą jesień, wiosnę i zimę.

Pisanie Sukcesu

okazało się jeszcze większym mozołem niż praca nad pierwszą powieścią, a i

potrwało znacznie dłużej, chociaż obie te książki mają podobną objętość. Szczęśliwym trafem

stałem z pierwszej ręki opis dnia, w którym Sebastian ukończył Sukces. Zawdzięczam to

późniejszemu znajomemu; wiele zresztą impresji przedstawionych w niniejszym rozdziale
powstało, gdy prawdziwość relacji panny Pratt potwierdziły wspomnienia innego z przyjaciół

Seba

stiana, aczkolwiek stwierdzić wypada, że iskra, z której buchnął cały ten ogień, w

tajemniczy sposób wywodzi się z ujrzanego w przelocie obrazu Klary Bishop, ociężale idącej
londyńską ulicą.

Otwierają się drzwi: Sebastian Knight leży z rozkrzyżowanymi rękami i nogami na

podłodze swej pracowni. Klara układa arkusze maszynopisu w równiutki stosik na biurku.
Przybysz zatrzymuje się w pół kroku.

- Nie, Leslie -

mówi z podłogi Sebastian. - Nie umarłem. Właśnie skończyłem

budować świat i odpoczywam, bo mam dziś swój szabas.

Skos pryzmatu docenio

no w całej pełni dopiero, gdy Sebastian po raz pierwszy odniósł

prawdziwy  sukces,  wtedy  zaś  i  tę  powieść  wznowił  inny  wydawca  (Bronson),  lecz  nawet
druga  edycja  sprzedawała  się  gorzej  od  Sukcesu  czy  Utraconej  własności.  Jak na debiut
powieściowy  książka  ta dowodzi niezwykle silnej woli twórczej i literackiej samokontroli

autora. Sebastian Knight swoim zwy

czajem użył w niej parodii jako trampoliny, pozwalającej

mu  wzbić  się  w  najwyższe  rejony  poważnych  emocji.  J.  L.  Coleman  przyrównał  go  do
„błazna, co się dochował skrzydeł, anioła, który przedrzeźniałby koziołkującego gołębia”, i
określenie to  wydaje  mi  się  wielce  trafne.  Sprytnie  wykorzystując  w  formie  parodii  pewne
sztuczki, dobrze znane branży literackiej, Skos pryzmatu szybuje prosto w niebo. Sebastian
Knight  z  bez  mała  fanatyczną  nienawiścią  tropił  wszystko  to,  co  niegdyś  iskrzyło  się
świeżością, zostało jednak znoszone już do cna i teraz tkwi martwe wśród żywych: martwotę
pozorującą życie, malowaną i przemalowywaną, wciąż braną za dobrą monetę przez leniwe
umysły,  trwające  w  błogiej  nieświadomości,  że  to  zwykły  szwindel.  Ta  czy  tamta  idea
stoczona  zgnilizną  sama  w  sobie  mogła  być  całkiem  niewinna;  można  by  też  twierdzić,  że
niewielki to grzech, gdy ktoś wytrwale eksploatuje wyświechtany temat lub styl, który dalej
bawi  i  cieszy.  Lecz  w  oczach  Sebastiana  Knighta  najmniejsza  błahostka  -  dajmy na to,
przejęty  od  innego  autora  sposób  prowadzenia  detektywistycznego  wątku  -  stawała  się
rozdętym,  cuchnącym  trupem.  Nie  miał  nic  przeciwko  „groszowym  horrorom”, bo nie
obchodziła  go  zwykła  moralność;  tym,  co  niezmiennie  go  drażniło,  była  literatura
drugorzędna, a nie trzecio - czy n - rzędna, tam bowiem, w książkach od biedy nadających się
do  czytania,  zaczynało  się  mydlenie  oczu  -  działalność  z  artystycznego  punktu widzenia

niemoralna. Skos pryzmatu

stanowi jednak nie tylko ucieszną parodię realiów opowiastki

detektywistycznej; jest to zarazem przewrotna imitacja wielu innych zjawisk literackich: i tak

to  na  przykład  Sebastian,  obdarzony  niesamowicie  czułym  węchem,  pozwalającym  wykryć
symptomy  utajonego  rozkładu,  zauważył  we  współczesnej  powieści  pewną  nawyczkę,  a
mianowicie  modny  chwyt  polegający  na  tym,  żeby  jakąś  ludzką  zbieraninę  umieścić  w

ograniczonej przestrzeni (w hotelu, na wyspie, na ulicy). W trakcie rozwoju akcji autor

wykpiwa też rozmaite style literackie oraz pewien sposób łączenia mowy niezależnej z
narracją i opisami, który to problem eleganckie pióro rozstrzyga, wyszukując tyle wariantów
słowa „powiedział”, ile znaleźć można w słowniku między „bajał” a „zaskowyczał”. Lecz
cały ten niejasny komizm jest, powtarzam, dla autora jedynie trampoliną.

Dwanaście osób mieszka w pensjonacie; został on opisany bardzo drobiazgowo, ale

żeby podkreślić nutę „wyspiarską”, resztę miasta autor ukazuje w sposób mocno zdawkowy,
jako krzyżówkę naturalnej mgły z hybrydą dekoracji teatralnej i zmory, dręczącej agenta od
handlu nieruchomościami. Jak sam daje do zrozumienia, jest to metoda poniekąd bliska
praktyce stosowanej w filmie, polegającej na tym, aby główną bohaterkę w nieznośnej wersji
z czasów internatu malować jako osóbkę urokliwie odmienną od tłumu pospolitych i zupełnie
realistycznie ukazanych koleżanek. Jednego z mieszkańców pensjonatu, niejakiego G.

Abesona, marszanda z zawodu, znaleziono zamordowanego

w jego własnym pokoju.

Komendant  miejscowego  posterunku  policji,  opisany  wyłącznie  pod  kątem  butów  z
cholewami,  dzwoni  do  londyńskiego  detektywa  i  prosi  go,  żeby  natychmiast  przyjechał.  Z
powodu  całej  kombinacji  nieszczęśliwych  zbiegów  okoliczności  (detektyw  przejeżdża
samochodem staruszkę, a potem wsiada do niewłaściwego pociągu), przyjazd ten bardzo się
opóźnia.  Tymczasem  policja  gruntownie  przesłuchuje  lokatorów  pensjonatu,  a  także
przypadkowego  przechodnia,  starego  Nosebaga,  który  akurat  znalazł  się  w  hallu, kiedy
odkryto  zbrodnię.  Wszyscy  prócz  tego  właśnie  łagodnego,  leciwego  jegomościa  o  siwej
brodzie, lekko  pożółkłej  w  kącikach  ust,  z  nieszkodliwą  pasją  kolekcjonującego tabakierki,
mogą  się  wydawać  mniej  lub  bardziej  podejrzani  -  zwłaszcza  zaś  pewien  student  szkoły
plastycznej,  mętna  postać:  pod  jego  łóżkiem  znaleziono  pół  tuzina  zakrwawionych  chus-
teczek. Nawiasem warto zauważyć, że dla uproszczenia i „skoncentrowania” całej sytuacji ani
jeden służący czy pracownik pensjonatu nie zostaje wymieniony jako konkretna osoba i nikt
się tym ich nieistnieniem nie przejmuje. Raptem następuje poślizg i w fabule zaczynają się
rozmaite przesunięcia (pamiętajmy, że detektyw wciąż jest w drodze, a zesztywniałe zwłoki
G. Abesona leżą na dywanie). Pomału wychodzi na jaw, że wszyscy lokatorzy są między sobą
na różne sposoby powiązani. Stara dama z numeru 3 okazuje się matką skrzypka z pokoju 11.
Powieściopisarz zajmujący sypialnię od frontu jest w rzeczywistości mężem młodej niewiasty
z  pokoju  na  trzecim  piętrze  o  oknach  wychodzących  na  tyły  hotelu.  Student  szkoły
plastycznej,  sprawiający  tak  mętne  wrażenie,  to  ni  mniej,  ni  więcej  tylko  brat  tejże  pani.
Uroczysty osobnik o twarzy jak księżyc w pełni, nienagannie uprzejmy wobec wszystkich,
jest  służącym  stetryczałego  pułkownika  -  ten  zaś  okazuje  się  ojcem  skrzypka.  Topnienie
podziałów nie ustaje: student szkoły plastycznej zaręcza się z małą tłuścioszką z numeru 5,
która jest córką z poprzedniego małżeństwa starej damy. Gdy wreszcie ustalimy, że posiadacz
tytułu mistrzowskiego w amatorskim tenisie jest bratem skrzypka, powieściopisarz to ich wuj,
a stara dama z pokoju numer 3 jest żoną stetryczałego pułkownika, z drzwi pokojów znikną
po cichu cyfry, a wątek pensjonatu gładko i bezboleśnie ustąpi miejsca wątkowi wiejskiego

dworku, z wszystkimi stąd wynikającymi konsekwencjami. I tu właśnie opowieść nabiera

niezwyk

łego piękna. Sama idea czasu, dotychczas ośmieszana (zbłąkany detektyw, co ugrzązł

kędyś  pośród  nocy...),  teraz  jak  gdyby  zasnęła,  zwinąwszy  się  w  kłębek.  Życie  każdej  z
wymienionych postaci zaczyna lśnić prawdziwą, ludzką doniosłością, a zapieczętowane drzwi
pokoju G. Abesona wiodą już tylko do zapomnianej przez wszystkich komórki. Nowa fabuła,
nowy dramat, nie związany z początkiem opowieści, który tym samym zostaje wypchnięty w
sferę snów, zdaje się walczyć o byt i rwać ku światłu. Lecz właśnie gdy czytelnik zaczyna się
czuć  całkiem  bezpiecznie  w  mile  rzeczywistej  atmosferze,  a  gracja  i  dostojeństwo  stylu
pozwalają się spodziewać po autorze jakowychś wzniosłych, głębokich zamysłów, rozlega się
humorystyczne  pukanie  do  drzwi  i  wchodzi  detektyw.  Znowu  nurzamy  się  w  grzęzawisku
parodii.  Detektyw  to  cwaniak  mówiący  londyńską  gwarą;  jest  to  tak  urządzone,  żeby
czytelnik myślał, iż postać została świadomie udziwniona; nie mamy tu bowiem do czynienia
z parodią książek w stylu Sherlocka Holmesa, lecz z parodią reakcji współczesnych pisarzy,
odchodzących od tego stylu. Znów się zaczyna przesłuchiwanie lokatorów. Rozszyfrowuje się

nowe poszlaki. Poczciwina Nosebag sz

wenda się tam i sam, okropnie roztargniony i cał-

kowicie  nieszkodliwy.  Tłumaczy,  że  wstąpił  tylko  na  chwilę,  bo  chciał  spytać,  czy  nie  ma
wolnego  pokoju.  Wygląda  na  to,  że  lada  chwila  autor  bezlitośnie  wykorzysta stary gag,
polegający  na  tym,  aby  pozornie  największe  niewiniątko  okazało  się  łotrem  nad  łotrami.
Wtem łapsa zaczynają interesować tabakierki.

- Siemasz z rana - powiada. -

A śtuka? Co pan powisz?

Nagle wtarabania się policjant, bardzo czerwony na twarzy, i melduje, że trup znikł.

Na to detektyw:

- Co znaczy znik? Policjant:

Znikł, szefie. Nie ma go w pokoju.

Przez chwilę wszystko trwa w groteskowym zawieszeniu.

Wydaje mi się - mówi cicho stary Nosebag - że znam wyjaśnienie.

Wolno i bardzo ostrożnie odczepia brodę, zdejmuje perukę i ciemne okulary,

odsłaniając twarz G. Abesona.

Widzicie państwo - powiada Abeson z uśmiechem skruchy. - Być zamordowanym to

żadna przyjemność.

Starałem się jak najdokładniej pokazać mechanizm książki, a przynajmniej niektóre

jego części. Jej czar, dowcip i patos ocenić można tylko czytając ją samemu. Lecz ku
oświeceniu tych, których jej uporczywa zmienność stropiła - albo po prostu zbrzydziła, widzą
bowiem coś sprzecznego z samym pojęciem „ładnej książki” w fakcie, że okazuje się ona

znienacka książką całkiem inną - jedno chciałbym zauważyć: z czytania Skosu pryzmatu
można mieć całe mnóstwo przyjemności, zrozumiawszy, że bohaterami tej powieści są
(mówiąc z grubsza) „metody kompozycji”. To tak, jakby malarz powiedział: patrzcie, pokażę

wam nie tyle namalowany pe

jzaż, ile namalowane na płótnie rozmaite sposoby malowania

pejzażu, i wierzę, że gdy wszystkie harmonijnie się stopią, ukażą wam krajobraz takim, jakim
chcę, żebyście go ujrzeli. W swej pierwszej książce Sebastian doprowadził ten eksperyment

do logicznego

i zadowalającego końca. Poddając próbie ad absurdum tę czy tamtą manierę

literacką i kolejno odrzucając jedną po drugiej, wydedukował ostatecznie własny styl, aby w
pełni go wykorzystać w następnej książce, zatytułowanej Sukces. Wydaje się, że wzniósł się
tu  o  poziom  wyżej,  gdy  bowiem  podstawą  pierwszej  powieści  były  literackie  metody
kompozycji,  druga  zajmuje  się  głównie  metodami,  wedle  których  los  komponuje  żywoty
ludzkie.  Przestrzegając  naukowej  dokładności  podczas  klasyfikowania,  badania  i  selek-

cjonowa

nia bezmiaru danych (samo ich zgromadzenie możliwe było jedynie przy

podstawowym założeniu, że autor jest w stanie dowiedzieć się o swych postaciach czego
tylko zechce, a zdolność tę ogranicza wyłącznie sposób i cel doboru informacji, bo przecież

nie idzie

tu o to, aby na oślep uzbierać wielką rupieciarnię bezwartościowych szczegółów,

lecz o metodyczne dążenie w jasno wytyczonym kierunku), Sebastian Knight całe trzysta

stron Sukcesu

poświęca dociekaniom tak skomplikowanym, jakie mało który pisarz

dotychcz

as podejmował. Dowiadujemy się, że komiwojażer nazwiskiem Percival Q na

pewnym  etapie  życia  i  w  pewnych  okolicznościach  poznaje  dziewczynę,  asystentkę
iluzjonisty,  i  odtąd  żyją  razem  szczęśliwie.  Ich  pierwsze  spotkanie  jest,  przynajmniej na
pozór,  dziełem  przypadku:  w  dniu  strajku  kierowców  autobusów  oboje  jadą  autem
życzliwego  nieznajomego.  Tak  właśnie  wygląda  formuła  powieści:  jeśli  opisane  zdarzenie
uznamy  za  fakt  rzeczywisty,  nie  wyda  się  ani  trochę  interesująca,  zbadana  pod  pewnym
szczególnym kątem stanie się jednak źródłem dużej radości intelektualnej i wielką podnietą
dla umysłu. Zadaniem autora jest dowiedzieć się, jak doszło do powstania tej formuły; wzywa
on na pomoc całą magię i siłę swej sztuki, aby dokładnie ustalić, co właściwie sprawiło, że

etknęły się dwa życiorysy; książka ta jest w gruncie rzeczy przepyszną ruletką prawdopodo-

bieństw, czy - jak kto woli - drążeniem zagadki etiologii zdarzeń aleatorycznych. Możliwości
wydają się nieograniczone. Autor podąża za kilkoma oczywistymi poszlakami, ze zmiennym
powodzeniem.  Krocząc  wstecz  odkrywa,  czemu  strajk  wyznaczono  na  ten  akurat  dzień:
okazuje się, że u korzenia sprawy tkwi odwieczna predylekcja pewnego polityka do liczby 9.
Ślad  ten  wiedzie  donikąd,  toteż  go  porzucamy  (po  drodze  pozwolił  nam  jednak  być
świadkami  gorącej  dyskusji  partyjnej).  Inny  fałszywy  trop  prowadzi  za  nieznajomym

automobilistą.  Próbujemy  się  dowiedzieć,  kto  on  zacz  i  czemu  w  danym  momencie
przejeżdżał daną ulicą; lecz ustaliwszy, że od dziesięciu lat w każdy dzień powszedni o tej
porze jeździ tamtędy do biura, nie stajemy się ani trochę mądrzejsi. Chcąc nie chcąc musimy
więc założyć, że zewnętrzne okoliczności towarzyszące wiadomemu spotkaniu nie stanowią
próbki oddziaływania losu na dwa egzemplarze ludzkie, ale samoistny byt, stały punkt bez
znaczenia przyczynowego; z czystym sumieniem zwracamy się zatem ku zagadnieniu, czemu
spośród  całej  ludzkości  właśnie  Q  i  dziewczyna  imieniem  Anna  musieli  się  zejść  i  przez
minutę  stać  ramię  w  ramię  w  tym  akurat  miejscu  przy  krawężniku.  Przez pewien czas
śledzimy więc losy dziewczyny, zdążając wstecz, potem losy mężczyzny, porównujemy dane
i znów ruszamy tropem obu życiorysów.

Dowiadujemy się ciekawych rzeczy. Dwie linie, które w końcu zbiegły się w jednym

punkcie, nie są bokami trójkąta, rozchodzącymi się równomiernie ku niewiadomej podstawie,
lecz suną faliście, czasem oddalone, kiedy indziej zaś niemal styczne. Innymi słowy, ci dwoje
już co najmniej dwukrotnie nic o tym nie wiedząc o mało się nie spotkali. W obu wypadkach
los, zdawałoby się, z najwyższą starannością zaaranżował ich spotkanie; uruchamiał to tę, to
znów inną możliwość; maskował wyjścia i przemalowywał drogowskazy; uchwytem
skradających się palców zacieśniał siatkę, w której trzepotały motyle; najdrobniejszym

zdarzeniom

wyznaczał pory, niczego nie pozostawiając przypadkowi. Autor ukazuje nam owe

tajne przygotowania w fascynujący sposób, ogarniając nadludzko bystrym spojrzeniem
wszystkie barwy miejsc i sytuacji. Lecz za każdym razem maleńki błąd (cień skazy, zamulony

otwó

r niedoglądanej możliwości, kaprys wolnej woli) psuje determiniście zabawę i linie

dwóch życiorysów zaczynają się rozchodzić ze zdwojoną prędkością. Oto Percival Q już, już
ma pójść na przyjęcie, na które los pokonując niezliczone trudności zdołał sprowadzić Annę,
ale nie pójdzie, bo w ostatniej chwili pszczoła użądliła go w wargę; oto Annie nerwy płatają

figla i dziewczyna nie dostaje starannie dla niej zaklepanej posady w biurze rzeczy

znalezionych, gdzie pracuje brat pana Q. Jednakże los nazbyt jest wytrwały, aby miał się
zrazić porażką. Gdy zaś jego wysiłki uwieńczy w końcu powodzenie, stanie się to za sprawą
machinacji tak delikatnych, że kiedy ci dwoje nareszcie się spotkają, dobrze naoliwiony
mechanizm nawet nie zadźwięczy.

Nie będę bardziej szczegółowo streszczał tej pięknej, zręcznie napisanej powieści. Jest

ona najpopularniejszym utworem Sebastiana Knighta, choć trzy późniejsze książki pod
wieloma względami ją przewyższają. Podobnie jak wtedy, gdy prezentowałem Skos pryzmatu,
tak i teraz chcę tylko pokazać mechanizm - być może ze szkodą dla wrażenia, jakie wywiera
ta powieść dzięki samemu swemu pięknu, niezależnemu od zmyślnych rozwiązań. Co więcej,

zawiera ona fragment w tak przedziwny sposób związany z życiem wewnętrznym Sebastiana

z okresu sz

lifowania końcowych rozdziałów, że warto go tu przytoczyć jako przeciwwagę dla

wcześniejszych spostrzeżeń, odnoszących się raczej do meandrów mózgu pisarza aniżeli do

emocjonalnej strony jego sztuki.

„William [pierwszy narzeczony Anny, zwichrowany niewieściuch, który z nią potem

zerwie] jak zwykle odprowadził ją do domu i trochę przytulił w mrocznej niszy przy
drzwiach. Nagle poczuła, że mężczyzna ma mokre policzki. Zakrył twarz ręką i zaczął szukać

po kieszeniach chusteczki.

- W raju pada -

rzekł. - ...cebula szczęścia... biedny Wiluś kląska jak wilga w wilię

deszczu.

Pocałował ją w kącik ust, po czym z cichym bulgotem wydmuchał nos.

Dorośli mężczyźni nie płaczą - powiedziała Anna.

Ale ja nie jestem dorosły - zaskamlał William. - Księżyc jest dziecinny, ten mokry

chodnik też jest dziecinny, a miłość to bobas, kapryszący wśród kapryfolium...

Proszę cię, przestań - rzekła Anna. - Wiesz, że nie cierpię, kiedy się wysilasz na takie

wywijasy.

Kiedy się wywiliam - westchnął. Znów ją pocałował; przez chwilę stali niczym

miękki, ciemny posąg o dwóch głowach, niewyraźnie widocznych w ciemności. Policjant
przechodzący z nocą na smyczy przystanął i dał jej obwąchać skrzynkę na listy.

Jestem tak samo szczęśliwa jak ty - powiedziała Anna - ale wcale nie chce mi się

płakać ani bajdurzyć.

- Czy nie rozumiesz -

szepnął - że szczęście nawet będąc u szczytu tylko błaznuje w

obliczu własnej śmiertelności?

- Dobranoc -

odparła Anna.

- Jutro o ósmej! -

zawołał, gdy mu się wymknęła. Lekko poklepał drzwi i ruszył ulicą.

Jest  taka  ciepła  i  ładna,  myślał,  i  kocham  ją,  ale  wszystko  na  nic,  na  nic,  bo  przecież
umieramy.  To  nie  do  zniesienia,  ten  poślizg  wstecz,  w  przeszłość.  Ostatni  nasz  dzisiejszy
pocałunek jest martwy, Kobieta w bieli [film, który obejrzeli tegoż wieczora] to zimny trup,
ten policjant, co przed chwilą przechodził, też już nie żyje, i nawet drzwi są równie martwe
jak tkwiący w nich gwóźdź. Ta ostatnia myśl też już umarła. Coates [lekarz] słusznie twierdzi,
że serce mam za małe jak na moje rozmiary. I koszmary. Szedł, mówiąc do siebie, a jego cień
już to dostawał długiego nosa, już to dygał, ilekroć mijając latarnię półkoliście przemykał w
tył.  Wróciwszy  do  swego  okropnego  mieszkania  William  długo  wdrapywał  się  na  ciemne
schody. Nim się położył, zapukał do drzwi starego iluzjonisty; kiedy wszedł, tamten stał w

samej bieliźnie i uważnie oglądał trzymane w ręku czarne spodnie.

- No i...? -

spytał William.

Mój słownik trochę im nie pasuje - odparł zapytany - ale chyba i tak dostanę angaż.

lliam usiadł na łóżku i powiedział:

Powinieneś ufarbować włosy.

Więcej mam na głowie łysiny niż siwizny - rzekł iluzjonista.

Czasem się zastanawiam - powiedział William - gdzie się podziewa wszystko to, co z

nas obłazi. No bo gdzieś przecież musi się podziewać... wiesz, wszystkie te wypadnięte
włosy, obcięte paznokcie...

Znowuż dałeś w gaz - bez większego zaciekawienia stwierdził iluzjonista. Spędził

Williama z łóżka, żeby wsunąć pod materac spodnie, które przedtem starannie złożył.
William usiadł na krześle, a gospodarz dalej robił swoje; zjeżyły mu się włosy na łydkach,
zesznurował usta, dłońmi tkliwie muskał nogawki.

Jestem po prostu szczęśliwy - powiedział William.

Nie wyglądasz - z niezmienną powagą rzekł staruszek.

Mogę ci kupić królika? - spytał William.

Jakby co, to wypożyczę - odparł iluzjonista, przeciągając słowo «wypożyczę» niby

wstęgę bez końca.

Śmieszny zawód - rzekł William. - Zajęcie dla obłąkanego kieszonkowca, gadka -

gratka. Grosze w czapce żebraka i omlet w twoim cylindrze. Absurdalnie to samo.

Przywykliśmy do obelg - powiedział iluzjonista. Z całym spokojem zgasił światło, a

William wyszedł po omacku. Książki na łóżku w jego pokoju najwyraźniej nie miały ochoty
ruszyć się z miejsca. Rozbierając się wyobrażał sobie zakazane rozkosze pralni zalanej
słońcem: błękitna woda i szkarłatne nadgarstki. Wolno mu błagać Annę o upranie koszuli?
Naprawdę znów ją rozgniewał? Czyżby wierzyła, że kiedyś się pobiorą? Malutkie blade piegi
na lśniącej skórze tuż pod jej niewinnymi oczami. Prawa jedynka lekko wystaje. Miękka,
ciepła szyja. Znów poczuł napór łez. Czy z Anną stanie się to samo, co z May, Judy, Juliette,
Augusta i z całą resztą węgielków jego miłości? Usłyszał, że tancerka w sąsiednim pokoju

zamy

ka drzwi, myje się, z głośnym stukotem odstawia dzbanek, melancholijnie chrząka. Coś

upadło z brzękiem. Iluzjonista zaczął chrapać.”

Szybkimi krokami zbliżam się do przełomowego punktu w życiu uczuciowym

Sebastiana,  ale  gdy  wykonanej  pracy  przyglądam  się  w  bladym  świetle  czekającego mnie
jeszcze  zadania,  czuję  się  dziwnie  niezręcznie.  Czy  przedstawiłem  życie  Sebastiana  z  taką
wiernością, z jaką zamierzałem to uczynić i jaką mam nadzieję osiągnąć, streszczając życia
tego  końcowy  okres?  Koszmarna  szamotanina  z  cudzoziemską  stylistyką  i  kompletny  brak
doświadczenia literackiego - nie są to rzeczy, z których można by czerpać zbytek wiary w
siebie.  Ale  choćby  nie  wiedzieć  ile  potknięć  zdarzyło  mi  się  w  dotychczas  napisanych
rozdziałach,  postanowiłem  wytrwać,  a  wspiera mnie w tym postanowieniu skryta
świadomość, iż cień Sebastiana nie narzucając się próbuje przyjść mi z pomocą.

Otrzymałem także pomoc mniej abstrakcyjnej natury. Poeta P. G. Sheldon, który

między rokiem 1927 a 1930 często widywał Klarę i Sebastiana, zechciał łaskawie podzielić
się  ze  mną  wszystkimi  posiadanymi  informacjami,  gdy  zgłosiłem  się  do  niego  wkrótce  po
owym  dziwnym,  połowicznym  spotkaniu  z  Klarą.  On  też  w  kilka  miesięcy  później  (kiedy
praca  nad  niniejszą  książką  była  już  w  toku)  doniósł  mi  o  nieszczęsnym  losie  Klary.
Sprawiała  wrażenie  takiej  normalnej,  zdrowej  kobiety,  dlaczego  więc  wykrwawiła  się  na
śmierć  obok  pustej  kołyski?  Powiedział  mi,  jak  się  ucieszyła,  gdy  Sukces  nie  zadał  kłamu
swemu tytułowi. Bo też tym razem był to naprawdę sukces. Czemu tak jest, czemu znakomita
książka  robi  klapę,  a  tymczasem  inna,  nie  ustępująca  jej  znakomitością,  zbiera  zasłużone

laury, na zawsze pozo

stanie do pewnego stopnia tajemnicą. Podobnie jak w przypadku swej

pierwszej  powieści,  tak  i  teraz  Sebastian  palcem  nie  kiwnął,  nie  poruszył  najmniejszego
trybiku,  żeby  zapewnić  Sukcesowi  błyskotliwe  zapowiedzi  i  gorący  aplauz.  Kiedy  biuro
wycinków prasowych zaczęło go zasypywać próbkami pochwał, nie chciał ani opłacić jego
usług,  ani  dziękować  życzliwym  krytykom.  Wyrażanie  wdzięczności  komuś,  kto  spełniał
jedynie  swą  powinność  oznajmiając,  co  sądzi  o  książce,  wydawało  mu  się  rzeczą
niestosowną, wręcz zniewagą, ponieważ sugerowałoby, że w beznamiętnej ocenie, dokonanej
z mroźnym spokojem, jest jednak miejsce dla letniego człowieczeństwa. Co więcej, gdyby raz
zaczął,  musiałby  odtąd  dziękować  za  każdy  poświęcony  mu  wers,  bo  inaczej  recenzent
poczułby się urażony nagłym zaniedbaniem; w końcu zaś narosłoby tyle mącącego w głowie,

wilgot

nego ciepełka, że mimo powszechnie znanej rzetelności tego lub owego krytyka

wdzięczny autor nigdy już nie byłby całkiem pewien, czy tu i ówdzie nie wkradła się na

paluszkach osobista sympatia.

Sława jest w naszych czasach zjawiskiem zbyt pospolitym, aby wolno było ją mylić z

trwałym  blaskiem,  jaki  otacza  zasługujące  nań  książki.  Cokolwiek  jednak  z  tego  stało  się
udziałem  Sebastiana,  Klara  postanowiła  się  tym  cieszyć.  Chciała  przyjmować  ludzi,  kiedy
chcieli  widzieć  się  z  Sebastianem,  ale  on  zdecydowanie  oglądać  ich  nie  chciał.  Chciała
słuchać, jak nieznajomi mówią o Sukcesie, lecz Sebastian twierdził, że książka ta już go nie
interesuje.  Chciała,  żeby  wstąpił  do  któregoś  z  klubów  literackich  i  nawiązał  stosunki  z

innymi pisarzami. Ow

szem, parokrotnie włożył i zdjął krochmaloną koszulę, nie wyrzekłszy

ani s

łowa w czasie kolacji wydanej na jego cześć. Czuł się nie najlepiej. Źle sypiał. Dostawał

napa

dów furii, co dla Klary było nowością. Gdy kiedyś po południu pracował nad Dziwną

górą, usiłując nie zgubić stromego, śliskiego szlaku wśród mrocznych turni neuralgii, weszła
do pracowni i spytała najłagodniejszym tonem, na jaki umiała się zdobyć, czy nie przyjąłby
gościa.

- Nie -

odparł, szczerząc zęby w stronę słowa, które dopiero co napisał.

Ale kazałeś mu przyjść o piątej i...

No i masz, czego chciałaś... - zawołał Sebastian, ciskając wiecznym piórem prosto w

zaszokowaną biel ściany. - Czy nie możesz dać mi spokojnie popracować - krzyknął,
crescendo wznosząc głos, aż P. G. Sheldon, grający z Klarą w szachy w sąsiednim pokoju,
wstał i zamknął drzwi do hallu, w którym czekał jakiś potulny człowieczek.

Czasem wpadał w szalony, figlarny nastrój. Pewnego popołudnia obmyślił wraz z

Klarą i kilkoma przyjaciółmi prześliczną psotę, wymierzoną w kogoś, do kogo wybierali się
całą grupą po kolacji. Ciekawe, że Sheldon kompletnie zapomniał, co właściwie wtedy

uknuto. Seba

stian raz po raz wybuchał śmiechem i obracał się na pięcie, stukając pięścią o

pięść, jak to miał w zwyczaju, gdy był czymś szczerze ubawiony. Wszyscy mieli już
wychodzić, panował ogólny zapał i tak dalej, Klara zatelefonowała po taksówkę, jej nowe
srebrne buciki migotały i nawet sama znalazła torebkę, gdy raptem Sebastian jakby zupełnie
stracił zainteresowanie przedsięwzięciem. Zrobił znudzoną minę i zaczął ziewać w okropnie
irytujący sposób, prawie nie otwierając ust; wkrótce oznajmił, że wyprowadzi psa na spacer i
zaraz potem się położy. Miał w tamtych czasach małego czarnego buldoga, który w końcu
zachorował i trzeba go było uśpić. Dziwna góra została ukończona, po niej przyszła kolej na

Albinosy w czerni i wreszcie trzecie, a zarazem ostatnie opowiadanie Sebastiana, Druga

strona księżyca. Pamiętacie państwo tę uroczą postać, która w nim występuje? Tego
potulnego człowieczka, co czeka na pociąg, a później trzema różnymi sposobami pomaga

trze

m nieszczęsnym pasażerom? Ów jegomość, niejaki Siller, to jeden z najbardziej żywych

bohaterów Sebastiana, a zarazem ostatni przedstawiciel „wątku badawczego”, wcześniej

przeze mnie omówionego w związku ze Skosem pryzmatu i Sukcesem. Wręcz ma się
wrażenie, że pewna idea narastała w dwóch książkach, aby wreszcie wybuchnąć, przybierając
rzeczywistą, fizyczną postać - i oto kłania się pan Siller, odrobiony co do najdrobniejszego

szczegó

łu przyzwyczajeń i manier, dotykalny i jedyny w swoim rodzaju: krzaczaste brwi i

skromny wąs, miękki kołnierzyk i jabłko Adama, „ruchome niczym brzuchaty kształt szpicla
za arrasem”, piwne oczy, usiany żyłkami o winnej czerwieni krzepki nochal, „którego kontur
nasuwał pytanie, czy aby narząd ten nie zgubił gdzieś garbu”; czarny krawacik i stary parasol
(„kaczka w głębokiej żałobie”); czarna gęstwa w nozdrzach; i ta przepiękna niespodzianka,
lśniąca doskonałość, obnażana, ilekroć pan Siller zdejmuje kapelusz. Lecz im lepsze owoce
dawała praca, tym gorzej czuł się sam autor - zwłaszcza w przerwach. Sheldon uważa, że
świat ostatniej książki, jaką Sebastian miał napisać w kilka lat później (Wątpliwy asfodel), już
wtedy rzucał cień na całe jego otoczenie, a wcześniejsze powieści i opowiadania to jedynie

barwne maski, szczwani ku

siciele, pod pozorem artystycznej przygody wiodący go

nieomylnie  do  bliskiego  a  groźnego  celu.  Klarę  darzył  zapewne  tym  samym  co  zawsze
uczuciem,  jednakże  dojmujące  przeświadczenie  o  własnej  śmiertelności  sprawiało,  że  ich
związek wydawał się może bardziej kruchy, niż był w istocie. Z kolei Klara, niewinna i pełna
jak  najlepszych  chęci,  przez  zwykłą  nieuwagę  zamarudziła  w  miłym,  słonecznym  zakątku
życia  Sebastiana,  on  jednak  niedługo  tam  zabawił;  teraz  więc  pozostała  w  tyle,  nie  bardzo
wiedząc, czy próbować go doścignąć, czy raczej przywołać z powrotem. Wciąż była radośnie
zaabsorbowana, no bo ktoś musiał przecież prowadzić literackie interesy Sebastiana i w ogóle
porządkować  mu  codzienność,  a  choć  Klara  z  pewnością  czuła,  że  coś  idzie  na  opak  i

niebezpie

cznie byłoby stracić kontakt z życiem płynącym w jego wyobraźni, prawdopodobnie

pocieszała się myślą, iż to tylko chwilowy niepokój i wszystko „samo pomału się ułoży”.
Oczywiście nie mogę tu poruszyć intymnej strony ich związku, bo po pierwsze śmieszny

łbym, gdybym dyskutował o czymś, czego nikt nie potrafi stwierdzić z całą pewnością, po

wtóre zaś sam dźwięk słowa „seks” z jego wulgarnym sykiem i końcówką „ks, ks”, przywo-
dzącą na myśl kocią muzykę, wydaje mi się tak pusty, że chcąc nie chcąc powątpiewam, czy
za słowem tym kryje się cokolwiek rzeczywistego. A gdy w rozważaniach nad jakimkolwiek
ludzkim problemem przyznaje się „seksowi” specjalną pozycję albo co gorsza pozwala, aby
„idea seksu” przepajała i „tłumaczyła” wszystkie inne sprawy, jest to moim zdaniem poważny
błąd w rozumowaniu. „Załamanie się fali nie wyjaśnia zagadki morza, zawartej między
księżycem a wężem morskim; lecz sadzawka w zagłębieniu skalnym to też woda, tak jak

usiana diamentowymi zmarszczkami droga do Kitaju”

(Druga strona księżyca).

„Miłość fizyczna to tylko jeden więcej sposób powiedzenia tego samego, nie zaś

specjalna nuta seksofonowa, którą, gdy raz zostanie usłyszana, powtarzają echem wszystkie

inne rejony duszy”

(Utracona własność, strona 82). „Wszelkie zjawiska należą do tego

samego rzędu zjawisk, a sprawia to jedność ludzkiego postrzegania, jedność indywidualności,
jedność materii, czymkolwiek byłaby materia. Spośród wszystkich liczb rzeczywista jest
tylko jedynka, pozostałe są zaledwie jej powtórzeniami” (tamże, strona 83). Choćbym nawet
wiedział ze źródła zasługującego na zaufanie, że Klara w roli kochanki nie całkiem spełniała
wymagania Sebastiana, i tak do głowy by mi nie przyszło wskazać ten akurat rodzaj

niezadowo

lenia jako powód ogólnego rozgorączkowania i nerwowości mego brata. Ponieważ

jednak był on niezadowolony z życia w ogóle, tonacja romansu także mogła go nie
zadowalać. Proszę zauważyć, że używam słowa „niezadowolenie” w sposób daleki od

precyzji, bo nastrój Sebas

tiana był w tamtej epoce czymś znacznie bardziej skomplikowanym

niż zwykły Weltschmerz czy blues. Odczuć ten nastrój można jedynie za pośrednictwem jego

ostat

niej książki, zatytułowanej Wątpliwy asfodel. W omawianym okresie jawiła się ona

dopiero  jako  odległa  mgiełka,  wkrótce  jednak  miała  się  stać  konturem  wybrzeża.  W  1929
roku słynny kardiolog, doktor Oates, poradził Sebastianowi spędzić miesiąc w Blaubergu w
Alzacji; prowadzono tam pewną terapię, która w kilku podobnych przypadkach okazała się
zbawienna.  Zapadło,  jak  się  wydaje,  milczące  postanowienie,  że  Sebastian  pojedzie  sam.
Kiedy  przed  wyjazdem  panna  Pratt,  Sheldon  i  Klara  spotkali  się  u  niego  na  herbacie,  był
pogodny i gadatliwy; pokpiwał z Klary, bo upuściła swoją zmiętą chusteczkę między rzeczy,
które pakowała mu do walizki w jego zrzędnej przytomności. Wtem rzucił się Sheldonowi do
mankietu (nigdy nie nosił zegarka na ręku), zerknął na cyferblat i nagle zaczął okropnie się
spieszyć, chociaż do odjazdu została jeszcze prawie godzina. Klara nie proponowała, że go
odprowadzi,  wiedząc,  jak  on  tego  nie  lubi.  Pocałował  ją  w  skroń;  Sheldon  pomógł  mu
wynieść  walizkę  (czy  już  wspomniałem,  że  oprócz  bliżej  nie  określonej  sprzątaczki  oraz
kelnera,  przynoszącego  posiłki  z  pobliskiej  restauracji,  Sebastian  nie  miał  służby?).  Po
wyjściu gospodarza tamci troje usiedli na chwilę w milczeniu.

Raptem Klara odstawiła czajniczek na stół i powiedziała:

Coś mi się zdaje, że moja chusteczka chciała z nim pojechać. Mam wielką ochotę

pójść za tym podszeptem.

Nie bądź niemądra - rzekł pan Sheldon.

- Czemu nie? -

spytała.

Jeżeli chcesz złapać ten sam pociąg... - zaczęła panna Pratt.

- Czemu nie? -

powtórzyła Klara. - Mam na to czterdzieści minut. Pobiegnę do domu,

spakuję kilka drobiazgów, wskoczę do taksówki...

Tak też zrobiła. Nie wiadomo, co się wydarzyło na dworcu Królowej Wiktorii, ale

mniej więcej po godzinie Klara zadzwoniła do Sheldona, który tymczasem wrócił do siebie, i
dość żałośnie się podśmiewając powiedziała mu, że Sebastian nie pozwolił jej nawet
poczekać na peronie, aż pociąg odjedzie. Dokładnie sobie wyobrażam, jak się zjawiła - z
walizką, gotowa rozchylić wargi w żartobliwym uśmiechu, zamglonymi oczyma zaglądała w
okna pociągu, szukając Sebastiana, i wreszcie go ujrzała, a może to on pierwszy ją zobaczył...

Cześć, jestem - powiedziała zapewne radosnym tonem, może troszkę zanadto

radosnym...

Po kilku dniach napisał jej, że miejscowość jest bardzo przyjemna, a on czuje się

świetnie. Potem zapadło milczenie, i dopiero gdy Klara wysłała pełen niepokoju telegram,
nadeszła kartka z wiadomością, że Sebastian skraca pobyt w Blaubergu, a nim wróci do
domu, zatrzyma się na tydzień w Paryżu.

Pod koniec owego tygodnia zadzwonił do mnie i zjedliśmy razem kolację w rosyjskiej

restauracji. Nie wi

działem go od 1924 roku, a był już 1929. Sebastian wyglądał jak człowiek

przemęczony i chory, a z powodu swej bladości wydawał się także nie ogolony, chociaż
dopiero co wyszedł od fryzjera. Na karku miał czyrak zalepiony różowym plastrem. Zapytał
mnie o różne moje sprawy i po chwili obaj poczuliśmy, że podtrzymywanie rozmowy

kosztuje nas wiele trudu. Spy

tałem, co się stało z miłą dziewczyną, z którą go ostatnio

widziałem.

Z jaką dziewczyną? - zdziwił się. - A, z Klarą. W porządku. Jesteśmy prawie

małżeństwem.

Wyglądasz, jakbyś był trochę złachany - powiedziałem.

Gwiżdżę na to. Zjesz pielmieni?

Że też jeszcze pamiętasz, jak smakują.

Niby dlaczego miałbym nie pamiętać? - spytał oschle.

Przez kilka minut jedliśmy, nie mówiąc ani słowa. Potem wypiliśmy kawę.

Mówisz, że jak się ta miejscowość nazywała? - zapytałem. - Blauberg?

- Tak, Blauberg.

Udał ci się pobyt?

Zależy, co dla kogo znaczy „udał” - gdy to mówił, drgnęły mu mięśnie szczęk:

zdławił w zarodku ziewnięcie. - Przepraszam - dodał. - Mam nadzieję przespać się w pociągu.

Nagle zaczął mi gmerać przy nadgarstku.

Wpół do dziewiątej - odparłem.

Muszę zadzwonić - mruknął i pomaszerował przez restaurację, trzymając w ręku

serwetkę. Po pięciu minutach wrócił z serwetką do połowy wepchniętą w kieszeń płaszcza.
Wyciągnąłem mu ją stamtąd.

Słuchaj - powiedział. - Strasznie mi przykro, ale muszę już iść. Zapomniałem, że

mam spotkanie.

„Zawsze mnie to dręczyło - pisze Sebastian Knight w Utraconej własności - że ludzie

w restauracjach nigdy nie dostrzegają tych ożywionych tajemnic, które przynoszą im potrawy,
odbierają  płaszcze  w  szatni  i  zawczasu  otwierają  drzwi.  Przypomniałem  kiedyś  pewnemu
człowiekowi interesu, z którym parę tygodni wcześniej zjadłem lunch, że szatniarka podająca
nam  kapelusze  miała  w  uszach  watę.  Odparł  z  zakłopotaną  miną,  że  nie  zauważył  żadnej
szatniarki, w ogóle nikogo... Ktoś, kto nie dostrzega zajęczej wargi taksówkarza, bo tak się
spieszy, jest z mojego punktu widzenia monomanem. Często czuję się, jakbym siedział wśród
ślepców  lub  szaleńców,  kiedy  pomyślę,  że  w  całym  tym  tłumie  mnie  jednego  zastanawia
leciuteńkie chromanie dziewczyny sprzedającej słodycze.”

Kiedy po wyjściu z restauracji ruszyliśmy, żeby stanąć w ordynku pośród łowców

taksówek, jakiś starzec o mętnym wejrzeniu zwilżył kciuk i próbował wręczyć Sebastianowi,
mnie lub nam obu drukowane reklamówki. Żaden z nas nie przyjął ulotek: patrząc prosto
przed siebie zlekceważyliśmy ofertę. Ponurzy marzyciele.

- No, to do widzenia -

powiedziałem, kiedy Sebastian skinął na taksówkę.

Odwiedź mnie kiedyś w Londynie - rzekł, równocześnie zerkając przez ramię. -

Zaraz, zaraz -

dodał. - Tak nie można. Zignorowałem żebraka...

Zostawił mnie na moment i wnet wrócił z karteluszkiem w ręce. Przeczytał go

dokładnie, zanim wyrzucił.

Podwieźć cię? - spytał.

Czułem, że nie może się doczekać, kiedy wreszcie mnie się pozbędzie.

Nie, dziękuję - powiedziałem. Nie dosłyszałem, jaki adres podał taksówkarzowi, ale

pamiętam, że kazał mu szybko jechać.

Gdy wrócił do Londynu... Nie, tutaj nić opowiadania się rwie i muszę poprosić kogoś,

żeby na nowo związał jej pasma.

Czy Klara od razu spostrzegła, że coś się zmieniło? Czy od razu zaczęła podejrzewać,

co mianowicie? Może spróbujemy odgadnąć, z jakimi pytaniami zwróciła się do mego brata,
jak on jej na to odpowiedział i co ona z kolei rzekła? Nie, lepiej nie... Sheldon zobaczył się z
nimi tuż po powrocie Sebastiana i stwierdził, że ten jakoś dziwnie wygląda. Ale i przedtem
wyglądał dziwnie...

Wkrótce zaczęło mnie to niepokoić - zwierzył mi się pan Sheldon. Spotkał się z

Klarą w cztery oczy i spytał, czy jej zdaniem Sebastian dobrze się czuje.

- Sebastian? -

odparła Klara z okropnym, powolnym uśmiechem. - Sebastian

zwariował. Kompletnie zwariował - powtórzyła, szeroko otwierając jasne oczy. - Przestał się
do mnie odzywać - dodała cichutko.

Potem Sheldon spotkał się z Sebastianem i jego z kolei spytał, w czym tkwi problem.

A co ci właściwie do tego? - odrzekł Sebastian z nieco żałosnym opanowaniem.

Lubię Klarę - powiedział Sheldon - i chciałbym wiedzieć, czemu się snuje jak

potępiona dusza.

(Klara dzień w dzień odwiedzała Sebastiana i przesiadywała w różnych dziwnych

kątach,  w  których  nigdy  dotąd  nie  siadała.  Czasem  przynosiła  mu  słodycze  albo  krawat.
Słodycze  leżały  nietknięte,  a  krawat  zwisał  bez  życia  z  oparcia  krzesła.  Myślałby  kto,  że
dziewczyna  przechodzi  przez  Sebastiana  niczym  duch.  Po  pewnym  czasie  znikała  równie
bezszelestnie, jak się pojawiła.) - No, stary - rzekł Sheldon. - Wal. Co jej zrobiłeś?

Sheldon nic a nic z niego nie wyciągnął. Wszystkiego dowiedział się bezpośrednio od

Klary, ale było tego bardzo niewiele. Po powrocie do Londynu Sebastian zaczął dostawać
listy w języku rosyjskim, pochodzące od kobiety, którą poznał w Blaubergu. Mieszkali tam w

jed

nym hotelu. Niczego więcej nie dało się ustalić.

Po sześciu tygodniach (we wrześniu 1929 roku) Sebastian znów wyjechał z Anglii i

wrócił dopiero w styczniu. Nikt nie wiedział, gdzie się przez ten czas podziewał. Sheldon
przypuszczał, że może we Włoszech, „bo kochankowie zwykle tam jeżdżą”. Nie
przywiązywał się jednak zbytnio do tych domysłów.

Pozostaje sprawą niejasną, czy Sebastian odbył z Klarą jakąś rozstrzygającą rozmowę

i wszystko jej wy

tłumaczył lub wyjeżdżając zostawił list. Odeszła w dal równie cicho, jak się

pojawiła. Przeprowadziła się: dawne mieszkanie było za blisko mieszkania Sebastiana. W
pewien ponury listopadowy dzień panna Pratt spotkała ją we mgle; Klara wracała właśnie z

agencji ubezpiecze

niowej, w której znalazła posadę. Po tym spotkaniu dość często się

widywały, ale imię Sebastiana z rzadka tylko padało w rozmowie. Po pięciu latach Klara
wyszła za mąż.

Utracona własność, którą Sebastian zaczął pisać w tym akurat okresie, jawi się jako

swego rodzaju popas w jego literackiej podróży odkrywczej: podsumowanie, rachunek rzeczy

i dusz straconych w

drodze, ustalanie współrzędnych; brzęk wędzideł rozsiodłanych koni,

skubiących trawę w ciemnościach; blask obozowego ogniska; w górze gwiazdy. Książka ta
zawiera między innymi krótki rozdział, opowiadający o katastrofie samolotowej (zginął pilot i

wszysc

y pasażerowie prócz jednego); jedynym ocalonym był starszy wiekiem Anglik; jakiś

farmer znalazł go nie opodal miejsca wypadku. Rozbitek siedział na głazie, skulony we dwoje

- wcielenie zgryzoty i bólu.

- Bardzo pan poraniony? -

spytał farmer.

- Nie - odpar

ł Anglik. - Ząb. Boli mnie przez całą drogę.

Na polu znaleziono porozrzucane listy, w sumie pół tuzina: resztki worka z pocztą.

Dwa z nich dotyczyły ważnych interesów, trzeci adresowany był do kobiety, ale zaczynał się
od słów: „Szanowny Panie Mortimer, w odpowiedzi na pańskie pismo z dnia 6 bm. ...” i
omawiał kwestię jakiegoś zamówienia; czwarty zawierał życzenia urodzinowe; piąty był
listem od szpiega, skrywającym swój stalowy sekret w stogu jałowej paplaniny; ostatni tkwił

w kopercie zaadresowanej do pr

zedsiębiorstwa handlowego, lecz był to włożony tam przez

pomyłkę list miłosny. „To musi zaboleć, moje biedne kochanie. Skończył się nasz piknik;
przed nami mroczna, wyboista droga i najmłodsze dziecko w samochodzie zaraz się
pochoruje. Jakiś nędzny dureń powiedziałby na moim miejscu: bądź dzielna. Lecz z drugiej
strony wszystko, co mógłbym ci powiedzieć ku pokrzepieniu, na pociechę, musiałoby trącić

mlecznym budyniem -

wiesz, o co mi idzie. Zawsze wiedziałaś, o co mi szło. Słodko było żyć

z tobą - mówiąc «słodko» myślę o łaniach i o łodyżkach sasanek, o słonecznych zajączkach i
o tym miękkim, różowym «ł», o twych wargach, układających się w kształt przeciągle
podwojonej głoski «o». Nasze wspólne życie upływało wśród aliteracji, a gdy pomyślę o tych

wszystkich drobiaz

gach, które umrą przez to, że już nie możemy ich razem przeżywać, sam

czuję się jak umarły. A może naprawdę umarliśmy. Widzisz, im większe było nasze
szczęście, tym bardziej mgliste stawały się jego brzegi, jak gdyby kontury topniały, aż

wresz

cie całkiem się rozpuściło. Nie przestałem cię kochać; ale coś we mnie umarło i już cię

nie  widzę  przez  mgłę...  Wszystko  to  poezja  i  tyle.  Okłamuję  cię.  Zajęcze  serce.  Trudno  o
większe  tchórzostwo,  niż  gdy  poeta  owija  rzecz  w  bawełnę.  Pewnie  sama  zdążyłaś  już
odgadnąć,  jak  sprawy  stoją:  przeklęty  schemat  z  «tą  trzecią».  Jestem  z  nią  rozpaczliwie
nieszczęśliwy - tu przynajmniej mówię prawdę. I chyba niewiele więcej da się powiedzieć o

tej stronie zagadnienia.

Nie potrafię się uwolnić od przeświadczenia, że miłość w samej swej istocie dotknięta

jest  skazą.  Przyjaciele  mogą  się  pokłócić  albo  oddalić,  tak  samo  bliscy  krewni,  ale  bez  tej
zadry,  patosu,  fatalności,  która  nieodłącznie  związana  jest  z  miłością.  Przyjaźń  nigdy  nie
przybiera  tak  potępieńczych  min.  Dlaczego,  co  się  właściwie  dzieje?  Nie  przestałem  cię
kochać, ale nie mogę już dłużej całować tej drogiej, przygaszonej twarzy, musimy się rozstać,
musimy  się  rozstać.  Czemu  tak  jest?  Skąd  ta  tajemnicza  wyłączność?  Można  mieć  tysiąc
przyjaciół, ale kochać się wolno tylko z jedną. Nie chodzi mi o harem: mówię o tańcu, nie o
gimnastyce. A może to jednak do pomyślenia, że mocarny Turek tak kocha każdą ze swych
czterystu żon, jak ja kocham ciebie? Bo gdy powiem «dwa», zaczyna się liczenie i nigdy już
się  nie  kończy.  Istnieje  tylko  jedna  liczba  rzeczywista:  Jedność.  A  miłość  jest  wedle
wszelkich oznak najlepszym przykładem tej osobliwości.

Żegnaj, moje kochane biedactwo. Nigdy cię nie zapomnę, nikim nie zastąpię. Byłoby

absurdem, gdybym próbo

wał ci wmówić, że ciebie kochałem miłością czystą, a ta druga

namiętność to tylko cielesna komedia. Wszystko jest ciałem i wszystko jest czystością. Lecz
jedno wiem na pewno: byłem z tobą szczęśliwy, a teraz męczę się z inną. I w ten to sposób
dalej potoczy się życie. Będę dowcipkował z kolegami w biurze i ze smakiem jadał kolacje
(póki nie nabawię się niestrawności), czytywał powieści, pisywał wiersze, bacznym okiem

śledził notowania giełdowe - w ogóle mam zamiar zachowywać się po staremu. To jednak nie
znaczy, że bez ciebie będę szczęśliwy... Każdy drobiazg przypominający mi o tobie - karcący
wyraz  sprzętów  w  pokojach,  w  których  uklepywałaś  poduszki  i  mówiłaś  do  pogrzebacza,
każdy  drobiazg  wspólnie  przez  nas  wyśledzony  -  wyda  mi  się  połówką  muszli,  połówką
pensa,  a  drugą  połówkę  mieć  będziesz  ty.  Żegnaj.  Odejdź,  odejdź.  I  nie  pisz.  Wyjdź  za
Charliego, za jakiegokolwiek poczciwca z fajką w zębach. Na razie wyrzuć mnie z pamięci,
ale wspomnij później, kiedy gorycz minie. Ten kleks to nie łza. Zepsuło mi się wieczne pióro,
więc  piszę  niechlujną  stalówką  z  wyposażenia  pokoju  w  tym  niechlujnym  hotelu.  Jest
straszliwy  upał,  a  mnie  się  nie  udało  dopiąć  sprawy,  którą  miałem,  jak  powiada  ten  osioł
Mortimer,  «doprowadzić  do  pomyślnego  końca».  Masz  chyba  kilka  moich  książek...  ale  to
właściwie bez znaczenia. Proszę, nie pisz. L.”

Sądzę, że jeśli z tego fikcyjnego listu wykluczymy wszystko, co osobiście dotyczy

jego mniemanego autora, zostanie wiele rzeczy, które Sebastian mógł czuć, a kto wie, czy nie
napisać do Klary. Miał on ten dziwaczny zwyczaj, że nawet swym najbardziej groteskowym

staciom przypisywał czasem idee, wrażenia lub żądze, z którymi sam niegdyś igrał. List

bohatera powieści może w szyfrowanej formie wyrażać kilka prawd o związku Sebastiana i
Klary. Nie potrafiłbym jednak wymienić ani jednego pisarza, posługującego się swą sztuką w
sposób tak zbijający z tropu - przynajmniej mnie, gdy pragnę zobaczyć ukrytego za autorem
człowieka z krwi i kości. Trudno w migotaniu wyobraźni dostrzec światło osobistej prawdy,

lecz jeszc

ze trudniej jest pojąć zdumiewający fakt, że ktoś, kto pisał o sprawach naprawdę w

trakcie pisania przeżywanych, mógł mieć tę moc, aby zarazem stworzyć - biorąc za tworzywo
właśnie to, co tak dręczyło jego umysł - postać fikcyjną i cokolwiek absurdalną.

bastian wrócił do Londynu w początkach 1930 roku i po bardzo ciężkim ataku serca

położył  się  do  łóżka.  Zdołał  jakoś  pisać  dalej  Utraconą  własność,  moim zdaniem
najłatwiejszą ze swych książek. W związku z tym, o czym za chwilę będzie mowa, trzeba,
żeby  czytelnik  wiedział,  iż  dotychczas  wyłącznie  Klara  prowadziła  literackie interesy
Sebastiana.  Wkrótce  po  jej  odejściu  zapanował  w  nich  dziki  chaos.  Sebastian  nie  miał
najmniejszego  pojęcia  o  stanie  wielu  spraw,  nie  wiedział,  jak  właściwie  wygląda  stosunek

ędzy nim a tym czy tamtym wydawcą. Był tak zdezorientowany, tak absolutnie niezaradny,

beznadziejnie niezdolny zapamiętać choćby jedno nazwisko, adres, miejsce, gdzie położył to
czy  tamto,  że  zaczął  się  pakować  w  kłopotliwe  sytuacje  najbardziej  absurdalnego rodzaju.
Ciekawa  historia:  dziewczęce  roztrzepanie  Klary  ustępowało  miejsca  doskonałej  jasności
umysłu  i  wytrwałości  dążeń,  gdy  zajmowała  się  ona  sprawami  Sebastiana;  teraz  jednak
wszystko oszalało. Sebastian nie umiał pisać na maszynie, był zaś o wiele za nerwowy, żeby

raptem  zacząć  się  tego  uczyć.  Dziwna góra ukazała  się  równocześnie  w  dwóch
amerykańskich czasopismach, a on za nic nie mógł sobie przypomnieć, jakim cudem sprzedał
prawa  dwóm  różnym  osobom.  Potem  wynikła  skomplikowana  historia  z  kimś,  kto  chciał
sfilmować  Sukces  i  z  góry  zapłacił  Sebastianowi  (który  wcale  tego  nie  zauważył,  z  takim
roztargnieniem czytał listy) za wersję skróconą i „wzmocnioną”, autor zaś ani przez chwilę
nie  miał  zamiaru  jej  pisać.  Skos pryzmatu powrócił  na  rynek,  lecz  Sebastian  mało  o  tym
wiedział. Zaproszeń nie tylko nie przyjmował, ale nawet nie odpowiadał na nie. Zapamiętane
telefony okazywały się mirażami, a udręka, z jaką szukał koperty, na której nabazgrał ten czy
tamten numer, wyczerpywała go bardziej niż napisanie całego rozdziału. Myślami był gdzie
indziej:  podążał  za  tropem  nieobecnej  kochanki,  czekał,  aż  ona  do  niego  zadzwoni  -  i oto
dzwoniła, albo on sam nie mógł już dłużej znieść stanu zawieszenia i wychodził, ukazując się

ludziom w takiej postaci, w jakiej

widział go raz Roy Carswell: wychudłego mężczyzny w

jesionce  i  kapciach,  wsiadającego  do  pulmanowskiego  wagonu.  Właśnie  na  początku  tego
okresu  pojawił  się  pan  Goodman.  Sebastian  po  troszeczku  przekazał  mu  wszystkie swoje
pisarskie  interesy  i  odetchnął  z  ulgą,  że  znalazł  tak  sprawnego  sekretarza.  „Zwykle  go
zastawałem - pisze pan Goodman - gdy leżał w łóżku niczym naburmuszony lampart” (jakoś
się to kojarzy z wilkiem w szlafmycy, znanym z Czerwonego Kapturka)... „Nigdy w życiu nie
widziałem  -  stwierdza gdzie indziej -  istoty  o  tak  nieszczęsnym  wyglądzie...  Podobno
francuski pisarz M. Proust, którego Knight świadomie i nieświadomie naśladował, także miał
wielką  skłonność  do  przyjmowania  pewnej  apatycznej,  «interesującej»  pozy...”  I  dalej:
„Knight był bardzo chudy, miał bladą cerę i wrażliwe ręce, które z iście kobiecą kokieterią
rad wystawiał na pokaz. Wyznał mi kiedyś, że lubi wlać sobie do porannej kąpieli pół butelki
francuskich perfum, lecz mimo tych zabiegów wydawał się szczególnie zaniedbany... Knight
był  nadzwyczaj  próżny,  podobnie  jak  większość  pisarzy  -  modernistów. Kilkakrotnie
przyłapałem go na tym, że wkleja wycinki z gazet, niewątpliwie recenzje swoich własnych
książek, do pięknego, kosztownego albumu, który trzymał w biurku pod kluczem, bo pewnie
trochę  się  wstydził  pozwolić,  abym  objął  krytycznym  spojrzeniem  owoc  tej  ludzkiej
słabości...  Często  wyjeżdżał  za  granicę  -  powiedziałbym,  dwa  razy  na  rok  -  zapewne do
Paryża,  miasta  uciech.  Był  jednak  w  tej  kwestii  ogromnie  tajemniczy  i  usilnie  pozował  na
bajronowską  omdlałość.  Nieodparcie  nasuwa  mi  się  przypuszczenie,  że  owe  wycieczki na
kontynent stanowiły element jego artystycznego programu... był to bowiem typowy poseur.”

Lecz pan Goodman dopiero wtedy rozwija skrzydła elokwencji, gdy dotyka głębszych

zagadnień. Zamysł jego polega na tym, aby ukazać i wyjaśnić ów „fatalny rozziew między
Knightem jako artystą a wielkim, huczącym światem wokół niego” (wzmiankowana

rozpadlina mu

siała więc oczywiście mieć kształt kolisty). „Knight nie był życzliwy ludziom i

to go zgubiło”, woła Goodman i wystukuje trzy kropki. „Wyniosłość to grzech główny w
epoce, gdy zdezorientowana ludzkość żarliwie zwraca się ku swym pisarzom i myślicielom,
żądając od nich uwagi - jeśli nie lekarstwa - dla swych zgryzot i ran... Nie sposób tolerować
«wieży z kości słoniowej», jeżeli nie przekształci się ona w latarnię morską lub stację nadaw-
czą... W takiej epoce... kipiącej palącymi problemami, gdy... kryzys gospodarczy... na bruk...

oszukany... zwyk

ły człowiek... narastanie totalitarnych... bezrobocie... kolejna superwojna...

nowe aspekty życia rodzinnego... seks... struktura wszechświata.” Jak widać, pan Goodman
ma  rozległe  zainteresowania.  „Otóż  Knight  -  kontynuuje  -  nie  był  skłonny  choćby  w
najmniejszym  stopniu  zainteresować  się  współczesnymi  kwestiami...  Poproszony,  aby
przyłączył się do tego czy tamtego ruchu, wziął udział w doniosłym spotkaniu lub po prostu
złożył podpis wśród sławniejszych nazwisk pod jakimś manifestem nieśmiertelnej prawdy lub
aktem oskarżenia, wymierzonym w którąś z wielkich niegodziwości... odmawiał bez ogródek
pomimo mych upomnień, a nawet błagań... Owszem, w swej ostatniej (a zarazem najbardziej
mętnej) książce przygląda się światu... lecz obiera całkiem odmienny kąt widzenia i zauważa
zupełnie  inne  aspekty  spraw  niż  te,  których  ukazania  poważny  czytelnik  naturalną  koleją
rzeczy oczekuje od poważnego pisarza... To tak, jakby komuś, kto stara się jak najsumienniej
wniknąć w życie i mechanizm jakiegoś wielkiego przedsiębiorstwa, pokazano z kunsztownie

wymij

ającym komentarzem martwą pszczołę na parapecie... Ilekroć zwracałem jego uwagę na

tę czy tamtą spośród ostatnio wydanych książek, które mnie zafascynowały, ponieważ
zajmowały się żywotnymi kwestiami ważnymi dla każdego czytelnika, odpowiadał po

dziecinne

mu, że to «bełkot» albo wygłaszał jakąś inną uwagę, równie nie na miejscu...

Powodowany temperamentem solisty grawitował ku solipsyzmowi, kojarząc go z solą ziemi i
z łacińskim określeniem słońca. Nie uświadamiał sobie, że zaszywa się przez to w ciemny
kąt... Ponieważ jednak był przewrażliwiony (pamiętam, jak się wzdrygał, kiedy się ciągnąłem
za palce, aż mi strzelało w stawach - ulegam bowiem temu nałogowi podczas medytacji), nie
mógł  się  oprzeć  wrażeniu,  że  coś  jest  nie  tak...  że  coraz  bardziej  odgradza  się  od  życia,  a
przełącznik  w  jego  solarium  odmówi  w  końcu  posłuszeństwa.  Żałosny  stan,  mający  swój
początek  w  reakcji  szczerego  młodzika  na  grubiaństwo  świata,  w  który  wtłoczono  jego
porywczą młodość, w czasach sukcesów pisarskich wystawiany na pokaz jako modna maska,
nabrał teraz nowej ohydnej realności. Napis na deseczce zdobiącej pierś nie obwieszczał już:
«Jestem artystą - samotnikiem»; niewidzialne palce zmieniły litery, abyśmy mogli przeczytać:
«Oślepłem»„.

Byłoby zniewagą wobec przenikliwości czytelnika, gdybym pozwolił sobie

skomentować płytką swadę pana Goodmana. Jeśli Sebastian istotnie oślepł, to jego sekretarz
ochoczo rzucił się grać rolę rwącego do przodu, wyszczekanego przewodnika. Roy Carswell,
który w 1933 malował portret Sebastiana, wspominał przy mnie, jak ryczał ze śmiechu, gdy
ten opowiadał o swych stosunkach z panem Goodmanem. Mój brat może nigdy nie byłby z
siebie  wykrzesał  dość  energii,  aby  się  pozbyć  tego  pompatycznego  osobnika,  gdyby  nie
wykazał on nieco przesadnej inicjatywy. W 1934 roku Sebastian napisał z Cannes do Roya
Carswella,  jak  to  wykrył  przypadkiem  (rzadko  czytywał  swe  opublikowane  książki),  że
Goodman  zmienił  jeden  epitet  w  Dziwnej górze,  wznowionej przez Swana. „Z miejsca go
wylałem”,  dodał.  Pan  Goodman  skromnie  przemilcza  ten  drobny  szczegół.  Wyczerpawszy
zasób  impresji  stwierdza  na  koniec,  że  prawdziwą  przyczyną  śmierci  Sebastiana  było
ostateczne uświadomienie sobie „własnej porażki jako człowieka, a więc również i artysty”,
po  czym  radośnie  oświadcza,  iż  jego  rola  sekretarza  skończyła  się  w  pewnym  momencie,
zajął  się  bowiem  innego  rodzaju  działalnością.  Więcej  o  książce  Goodmana  nie  wspomnę.

Zostaje niniejszym unicestwiona.

Lecz gdy patrzę na portret, który namalował Roy Carswell, wydaje mi się, że w

oczach Sebastiana do

strzegam leciuteńki błysk, choć tyle w nich zarazem smutku. Malarz

wspaniale  oddał  wilgotną,  ciemnozielonkawą  szarość  tęczówki,  okolonej  ciemniejszą
obwódką, z ledwo zasugerowaną konstelacją złotego pyłu wokół źrenicy. Powieki są ciężkie i
może  odrobinę  zaczerwienione,  a  na  lśniącej  powierzchni  gałki  ocznej  pękło  chyba  kilka
żyłek. Oczy i resztę twarzy namalowano w taki sposób, aby stworzyć wrażenie, że podobnie
jak u Narcyza odbijają się w przejrzystej wodzie - z leciutkim ruchem fal nad zapadniętym
policzkiem, bo jest tam i nartnik, który przed chwilą się zatrzymał i teraz sunie w tył. Zwiędły
liść  osiadł  na  odzwierciedlonym  czole,  zmarszczonym  jak  czoło  kogoś,  kto  bacznie  się
czemuś przygląda. Potargane włosy częściowo zalała inna fala, lecz jedno pasmo na skroni
zajęło  się  mokrym  promieniem  słońca.  Między  prostymi  brwiami  widnieje  głęboka
zmarszczka; druga biegnie od nosa do ciemnych, zaciśniętych warg. Prócz samej głowy na
obrazie niewiele widać. Mroczny opalizujący obłok przesłania cieniem szyję, jak gdyby górna
część postaci stopniowo niknęła w dali. Tłem jest tajemniczy błękit z delikatnym treliażem
gałązek w jednym rogu. Tak to Sebastian w sadzawce ogląda samego siebie.

Chciałem zasugerować obecność kobiety gdzieś za nim czy nad nim... może cień

ręki, coś... Ale z drugiej strony bałem się, że zamiast malować, zacznę opowiadać historyjki.

Wygląda na to, że nikt nic nie wie na jej temat. Nawet Sheldon.

Złamała mu życie. To chyba wszystko o niej mówi.

Nie, ja chcę się dowiedzieć czegoś więcej. Chcę wiedzieć wszystko. W przeciwnym

razie  będzie  dla  mnie  tak  samo  niepełny,  jak  twój  obraz.  Och,  portret  jest  znakomity,
doskonale  uchwyciłeś  podobieństwo,  a  nartnik  sunący  po  wodzie  podoba  mi  się
nadzwyczajnie.  Zwłaszcza  jego  szpotawy  cień  na dnie. Ale ta twarz to tylko przypadkowe
odbicie. W wodę może spojrzeć każdy.

Nie uważasz, że on to robił wyjątkowo dobrze?

Owszem. Wiem, o czym mówisz. Ale tak czy owak muszę odnaleźć tę kobietę. Ona

jest brakującym ogniwem w jego ewolucji, więc muszę zdobyć ten okaz. To po prostu
naukowa konieczność.

Założę się o ten portret, że jej nie znajdziesz - powiedział Roy Carswell.

Przede wszystkim trzeba było ustalić jej tożsamość. Od czego należało zacząć

poszukiwania? Jakimi danymi dysponowałem? W czerwcu 1929 roku Sebastian mieszkał w
Hotelu Beaumont w Blaubergu i tam właśnie ją spotkał. Była Rosjanką. Innych poszlak nie
miałem.

Czuję tę samą co Sebastian odrazę do poczty we wszelkich przejawach jej istnienia.

Łatwiej mi przejechać tysiąc kilometrów niż napisać choćby najkrótszy list, znaleźć kopertę,
znaleźć właściwy adres, kupić właściwy znaczek (a potem zachodzić w głowę, czy aby nie
zapomniałem się podpisać). Co więcej, w tej delikatnej sprawie, do której się zabierałem,
korespondencja była wykluczona. W marcu 1936 po miesięcznym pobycie w Anglii
zasięgnąłem języka w agencji turystycznej i wyruszyłem do Blaubergu.

„A więc tędy przejeżdżał”, myślałem, patrząc na mokre pola z długimi trenami białej

mgiełki,  wśród  której  topole  dryfowały  w  rozmytym  pionie.  U  stóp  miękkiej  szarej  góry
przycupnęło miasteczko kryte czerwoną dachówką. Zostawiłem torbę podróżną w szatni na
żałosnej  stacyjce,  gdzie  ze  stojącej  na  uboczu  ciężarówki  dobiegało  smutne  porykiwanie
niewidocznych krów, i ruszyłem pod górę łagodnym zboczem ku grupce hoteli i sanatoriów z
parkiem  pachnącym  wilgocią.  Ludzi  widziałem  bardzo  niewielu  -  nie  trafiłem  na  „szczyt
sezonu”; z nagłym ukłuciem w sercu zdałem sobie sprawę, że hotel może być zamknięty.

Tu jednak się pomyliłem; jak dotąd szczęście mi sprzyjało.
Hotel okazał się całkiem przyjemnym domem w zadbanym ogrodzie z kasztanami w

pąkach. Wyglądało na to, że może w nim przebywać najwyżej pięćdziesiąt parę osób; dodało
mi to otuchy: wolałem mieć ograniczony wybór. Dyrektor hotelu był szpakowatym panem o

przy

strzyżonej brodzie i czarnych, aksamitnych oczach. Zacząłem bardzo ostrożne podchody.

Najpierw oświadczyłem, że mój brat Sebastian Knight, sławny pisarz angielski,

ogromnie  sobie  chwalił  pobyt  i  w  związku  z  tym  ja  również  zamierzam  spędzić  w  Hotelu
Beaumont  część  lata.  Powinienem  był  może  wziąć  pokój,  wśliznąć  się  chyłkiem  -  że  tak
powiem, wkraść się w łaski - a ze swą główną supliką czekać bardziej sprzyjającej pory; jakoś
jednak  wydało  mi  się,  że  mogę  załatwić  sprawę  od  ręki.  Owszem,  powiedział  dyrektor:
pamiętał Anglika, który przyjechał w 1929 roku i żądał, żeby mu co rano szykować kąpiel.

Niełatwo się zaprzyjaźniał, co? - spytałem fałszywie zdawkowym tonem. - Wciąż

był sam?

Zdaje się, że przyjechał do nas z ojcem - bez przekonania odparł dyrektor.

Mocowaliśmy się przez pewien czas, rozplątując kłębowisko trzech czy czterech

Anglików, którym w ciągu ostatnich dziesięciu lat zdarzyło się zatrzymać w Hotelu
Beaumont. Zrozumiałem, że dyrektor bardzo mgliście przypomina sobie Sebastiana.

Będę szczery - rzekłem bez ceregieli. - Szukam adresu pewnej pani, przyjaciółki

mego brata, która mieszkała tu w tym samym czasie co on.

Dyrektor lekko uniósł brwi, a ja poczułem się niezręcznie; wydało mi się. że palnąłem

gafę.

- Czemu? -

spytał. („Dać mu łapówkę?”, przemknęło mi przez głowę.)

Jeśli odnajdzie pan potrzebną mi informację, jestem gotów zapłacić za fatygę -

oświadczyłem.

Jaką informację? - zapytał. (Był starym, podejrzliwym durniem - oby nigdy nie

przeczytał tego passusu.)

- P

omyślałem sobie - ciągnąłem niezmordowanie - że będzie pan może tak

niesłychanie uprzejmy i pomoże mi odszukać adres pewnej pani, która mieszkała tu w tym

samym czasie co pan Knight, czyli w czerwcu 1929 roku?

- Jakiej pani? -

spytał elenktycznym tonem gąsienicy Lewisa Carolla.

- Nie jestem pewien jej nazwiska -

odparłem zdenerwowany.

No to jak pan chce, żebym ją znalazł? - rzekł, wzruszając ramionami.

Była Rosjanką - powiedziałem. - Może przypomina pan sobie rosyjską damę,

młodą... no i... atrakcyjną?

- Nous avons eu beaucoup de jolies dames -

odparł, coraz bardziej daleki. - Jakżeż

miałbym pamiętać?

No cóż - rzekłem. - Najprościej byłoby zajrzeć do ksiąg i wybrać rosyjskie nazwiska

z czerwca 1929 roku.

Na pewno będzie niejedno. Jak pan wybierze to, o które panu idzie, skoro pan go nie

zna?

Proszę mi podać nazwiska i adresy - powiedziałem z desperacją - a ja już sobie

poradzę.

Westchnął głęboko i pokręcił głową.

- Nie -

powiedział.

Czy chce pan przez to powiedzieć, że nie prowadzi pan książki meldunkowej? -

spytałem, siląc się na spokój.

Och, oczywiście, że prowadzę. W mojej branży trzeba bardzo przestrzegać tych

spraw. Tak, oczywiście, mam zapisane wszystkie nazwiska...

Odszedł w głąb pokoju i wydobył skądś czarne tomisko.

O, proszę - rzekł. - Pierwszy tydzień czerwca 1935 roku... Profesor Ott z małżonką,

pułkownik Samain...

Niech pan posłucha - przerwałem mu. - Nie interesuje mnie czerwiec trzydziestego

piątego roku. Chcę...

Zamknął księgę i odniósł ją z powrotem na miejsce.

Chciałem tylko pokazać - powiedział, stojąc do mnie tyłem. - Pokazać panu [rozległ

się cichy zgrzyt zamka], że prowadzę księgi, jak należy.

Wrócił do swego biurka i złożył list leżący na bibule.

Lato dwudziestego dziewiątego - rzekłem błagalnym tonem. - Czemu nie chce mi

pan pokazać stron, o które proszę?

- Wie pan -

powiedział. - Tego się nie robi. Po pierwsze nie życzę sobie, żeby ktoś

zupełnie mi obcy zawracał głowę osobom, które były i będą moimi klientami. Po drugie nie

rozumiem, czemu tak strasznie zale

ży panu na odszukaniu kobiety, której nazwiska nie ma

pan ochoty wymienić. Po trzecie nie chcę mieć żadnych kłopotów. I tak mi ich nie brak. W
hotelu za rogiem dwoje Szwajcarów popełniło samobójstwo w dwudziestym dziewiątym -
dodał bez widocznego związku.

To pańskie ostatnie słowo? - spytałem.

Skinął głową i spojrzał na zegarek. Odwróciłem się na pięcie i zatrzasnąłem za sobą

drzwi -

a przynajmniej próbowałem zatrzasnąć: te przeklęte pneumatyki w takich razach

stawiają opór.

Wolnym krokiem wróciłem na stację. Park. Może Sebastian umierając wspominał tę

właśnie kamienną ławkę pod cedrem. Kontur tej dalekiej góry mógł stać się parafą jakiegoś
niezapomnianego wieczoru. Cała okolica wydawała mi się jednym wielkim śmietniskiem, w

któ

rym, jak wiedziałem, zagubiono mroczny klejnot. Moja porażka była absurdalna,

przerażająca, wręcz nie do zniesienia. Ołowiana gnuśność wysiłków podejmowanych we śnie.
Beznadziejne szukanie po omacku wśród topniejących przedmiotów. Czemu przeszłość jest
taka krnąbrna?

„I cóż ja teraz pocznę?” Strumień biografii, na którego wody tak pragnąłem się

wypuścić, w jednym z ostatnich zakoli spowijała blada mgła; podobnie jak dolinę rozpo-
ścierającą się przed moimi oczyma. Czy mógłbym tak to zostawić i mimo wszystko napisać
swoją książkę? Książkę z plamką ślepą. Nie dokończony obraz - nie pomalowane członki
męczennika z tkwiącymi w boku strzałami.

Owładnęło mną przeświadczenie, że zabłądziłem i już nie mam dokąd pójść. Dość

długo się zastanawiałem, jak odszukać ostatnią ukochaną Sebastiana, abym teraz wiedział, że
praktycznie rzecz biorąc nie sposób inną drogą poznać jej nazwiska. Jej nazwisko! Czułem, że
natychmiast bym je rozpoznał, gdybym tylko dostał w swe ręce te zatłuszczone czarne foliały.
Czy powinienem dać sobie spokój z całą sprawą i zająć się gromadzeniem kilku mniej
ważnych detali dotyczących Sebastiana, których jeszcze potrzebowałem, a zarazem
wiedziałem, skąd je wziąć?

W takim to stanie oszołomienia wsiadłem do wlokącego się ospale pociągu linii

lokalnej; miał mnie on zawieźć do Strasburga. Stamtąd może pojadę do Szwajcarii, kto wie...
Nie mogłem jednak się uwolnić od świerzbiącego bólu porażki, choć szczerze próbowałem
się zagrzebać we wziętej na drogę angielskiej gazecie: dla treningu czytałem tylko po
angielsku, szykując się do dzieła, które miałem niebawem rozpocząć... Ale czy można
rozpocząć coś, czego obraz w umyśle jawi się w sposób tak niepełny?

Siedziałem sam w przedziale (jak to zwykle bywa w wagonach drugiej klasy tego

rodzaju  pociągów),  lecz  na  najbliższej  stacji  wsiadł  mały  człowieczek  o  krzaczastych
brwiach:  wszedł  do  przedziału,  powitał  mnie  na  modłę  kontynentalną,  mówiąc  zawiesistą,
gardłową  francuszczyzną,  i  usiadł  naprzeciwko.  Pociąg  jechał  dalej,  prosto  w  zachodzące
słońce. Wtem zauważyłem, że współpasażer patrzy na mnie, rozpromieniony.

- Cudowna aurha -

powiedział i zdjął melonik, odsłaniając różową łysinę. - Pan

Anglik? -

spytał, uśmiechając się i kiwając głową.

- Hmmm, owszem, chwilowo -

odparłem.

Widzę, widziałem, jak pan czyta angielski żurnal - powiedział, wskazując palcem

gazetę,  czym  prędzej  jednak  ściągnął  beżową  rękawiczkę  i  znów  wysunął  palec  w  moim
kierunku (być może uczono go, że niegrzecznie jest wytykać ludzi urękawiczonym palcem).
Mruknąłem coś w odpowiedzi i uciekłem spojrzeniem: nie lubię pogaduszek w pociągach, a
w  tamtej  akurat  chwili  wyjątkowo  nie  miałem  ochoty  nawiązywać  rozmowy.  Nieznajomy
podążył  za  moim  wzrokiem.  Nisko  stojące  słońce  zapaliło  liczne  okna  wielkiego  gmachu,
który z wolna się obracał, kolejno wystawiając na pokaz ogromne kominy, gdy pociąg mijał

go z turkotem.

- To -

oznajmił człowieczek - jest „Flambaum i Roth”, wielką faktoria, fabryka.

Papierń.

Nastąpiła krótka pauza. Mój współpasażer podrapał się po lśniącym nochalu i pochylił

ku mnie.

Byłem - powiedział - Londyn, Manchester, Sheffield, Newcastle.

Popatrzył na kciuk nie objęty rachunkiem.

- Tak -

rzekł. - Brhanża zabawkarhska. Przed wojną. Kopałem też trochę piłki - dodał,

może dlatego że zauważył przelotne spojrzenie, jakie rzuciłem na wyboiste boisko z
przygnębionymi bramkami na obu krańcach (jedna z nich postradała poprzeczkę).

Mrugnął do mnie, jeżąc nieduży wąsik.

- Rhaz, wie pan -

powiedział i skręcił się w konwulsyjnym, bezgłośnym śmiechu. -

Rhaz, wie pan, rzucam, rzuciłem piłkę z aut prost w bramkę.

- O -

rzekłem ze znużeniem. - I zdobył pan gola?

Nie ja, tylko wiatr. To ci była rhobinsonnada!

- Co takiego?

Rhobinsonnada. Wspaniała sztuczka. Tak... czy pan daleko podróżuje? - spytał

przymilnym, wybitnie uprzejmym tonem.

Pociąg jedzie chyba tylko do Strasburga?

Nie, ja mam, miałem na myśli generhalnie. Pan podróżnik?

Przytaknąłem.

A w jakiej brhanży?

Hmmm, chyba w przeszłości.

Skinął głową, jakby zrozumiał. Następnie znów się pochylił w moją stronę, trącił mnie

w kolano i powie

dział:

- Bo

ja sprzedaję skórne... wie pan, skórne piłki, żeby ludzie nimi grhali. Stary! Nie ma

siły! Poza tym kagańce na psy i różne takie.

Znowu klepnął mnie lekko po kolanie.

- Ale dawniej -

rzekł. - Przez zeszłe lato, przez ostatnie cztery lata byłem w policji...

nie, nieraz, nie całkiem. Po cywilijnemu. Rozumie pan?

Spojrzałem na niego z nagłym zainteresowaniem.

Chwileczkę - powiedziałem. - To mi nasuwa pewien pomysł...

- Tak -

odparł. - Jeśli potrzebuje pan pomoc, dobrą skórę, cigarette - etui, paski, dobrą

dę, rękawice bokserskie...

To pierwsze na pewno, a może i piąte - przerwałem.

Wziął do ręki leżący obok na siedzeniu melonik, starannie włożył go na głowę (jabłko

Adama turlało mu się z góry na dół i z powrotem) i szybko przede mną uchylił, uśmiechając
się połyskliwie.

Nazywam się Silbermann - powiedział i podał mi rękę. Uścisnąłem ją i wymieniłem

własne nazwisko.

Ależ to nie angielskie! - zawołał, klepiąc się po kolanie. - To rosyjskie! Gawrit

parusski?

Znam jeszcze inne słowy... Zarhaz! Tak! Kukoika... laleczka.

Umilkł na chwilę. Wałkowałem na wszystkie strony pomysł, który mi podsunął. Czy

zwrócić się do prywatnego biura detektywów? A może sam ten człowieczek na coś mi się

przyda?

- Rhiba! -

wykrzyknął. - To już drugie. Fisza, tak? I... tak. Brhat, milij brhat... drogi

bruder.

Tak sobie myślę - zacząłem - że może gdybym panu opowiedział, w jaką kabałę się

zapędziłem...

Ale to już wszystko - rzekł z westchnieniem. - Mówię [znów się zaczęło liczenie

palców] litewsku, nie

miecku, angielsku, francusku [kciuk i tym razem nie zmieścił się w

rachunku]. Zapomniałem rosyjskiego. Rhaz na całkiem!

Czy może mógłby pan...

- Wszystko. Skórne paski, torebki, notesniki, wskazówki.

Wskazówki. Widzi pan, próbuję dotrzeć do pewnej osoby... Rosjanki. Nigdy tej

damy nie spotkałem i nie znam jej nazwiska. Wiem tylko, że przez jakiś czas mieszkała w

hotelu w miasteczku Blauberg.

- A, dobre miejsce -

powiedział pan Silbermann. - Barhdzo dobre - powtórzył i z

wyrazem powagi i aprobaty ściągnął ku dołowi kąciki ust. - Dobra woda, spacerhy, kasino.
Co pan chce, żebym zrobił?

Przede wszystkim chciałbym ustalić, co w takich razach w ogóle można zrobić.

Najlepiej dać jej spokój - odrzekł czym prędzej pan Silbermann.

Nagłym ruchem wysunął głowę do przodu i poruszył krzaczastymi brwiami.

- Niech pan o niej zapomni -

powiedział. - Niech pan ją wyrzuci z głowy. To

rhyzykowne i na nic.

Strzepnął coś z kolana moich spodni, skinął głową i znów oparł się wygodnie.

- Mniejsza z tym -

odrzekłem. - Nieważne powody. Ważne, żeby znaleźć sposób.

Każdy powód ma swój sposób. Znajduje, znalazł pan jej obrazę, jej fotogrhafię, i

teraz chce pan znaleźć jej własną osobę? To nie miłość. Ba! Powierzchownia!

Ależ nie! - zawołałem. - To wcale nie tak. Nie mam najmniejszego pojęcia, jaka ona

jest. Ale widzi pan, kochał ją mój zmarły brat, więc chcę z nią o nim porozmawiać. W sumie
całkiem prosta historia.

- Smutna! -

stwierdził pan Silbermann i pokręcił głową.

Chcę o nim napisać książkę - ciągnąłem - i ciekawi mnie każdy szczegół jego życia.

Na czego chorował? - ochrypłym głosem spytał pan Silbermann.

- Serce.

Serhce, to niedobrze. Za dużo ostrzegań, za dużo przebie... przebie...

Przymiarek do śmierci. Owszem.

Właśnie. W jakim wieku?

Trzydzieści sześć lat. Pisywał książki. Jako pisarz występował pod nazwiskiem

panieńskim matki. Knight. Sebastian Knight.

Prhoszę tu napisać - pan Silbermann podał mi nowiutki notes niezwykłej urody, w

którym tkwił prześliczny srebrny ołówek. Z cichutkim terkotem delikatnie wyjął kartkę,
schował ją do kieszeni i znów podał mi notesik.

Podoba się, co? - spytał z niemal bolesnym uśmiechem. - Pozwoli pan, że sprezencę.

- Doprawdy -

powiedziałem. - Bardzo pan łaskaw...

- Drhobiask, drhobiask -

rzekł, machając ręką. - No, to co panu trzeba?

- Potrzebny mi jest -

odparłem - pełny wykaz gości Hotelu Beaumont z czerwca 1929

roku. Chciałbym też dowiedzieć się o nich czegoś bliższego, przynajmniej o kobietach.
Muszę mieć ich adresy. Muszę mieć pewność, że pod jakimś cudzoziemskim nazwiskiem nie
ukrywa się Rosjanka. Potem wybiorę najbardziej prawdopodobną kandydatkę albo

kandydatki i...

I spróbuje pan do nich dotrzeć - powiedział pan Silbermann, kiwając głową. -

Dobrze! Barhdzo dobrze! Mia

łem, mam wszystkich panów hotelarzów tu [pokazał mi otwartą

dłoń], więc wszystko pójdzie gładko. Pański adres, prhoszę.

Wyjął inny notes, dla odmiany okropnie zniszczony, o zabazgranych stronicach;

niektóre sypały się jak jesienne liście. Dodałem, że nie ruszę się ze Strasburga, póki nie

zadzwoni.

Piątek - oświadczył. - Punktualnie szósta. Następnie ten niezwykły człowieczek z

powrotem opadł plecami na oparcie siedzenia, założył ręce i zamknął oczy, jak gdyby dobicie
interesu było kropką kończącą rozmowę. Mucha zwiedzała jego łyse czoło, lecz on ani
drgnął. Drzemał aż do samego Strasburga. Tam nasze drogi się rozeszły.

- Jeszcze jedno -

powiedziałem, kiedyśmy sobie podali ręce. - Muszę wiedzieć,

jakiego oczekuje pan hono

rarium... Jestem gotów zapłacić każdą sumę, jaką uzna pan za

stosowną... A może chciałby pan wziąć zaliczkę...

Przyśle mi pan swoją książkę - odparł unosząc krótki gruby palec. - I w razie czego

zwróci koszta -

dodał cicho. - Zrhozumiałe!

W ten to sposób zdobyłem wykaz czterdziestu dwóch nazwisk, wśród których

nazwisko Sebastiana (S. Knight, 36 Oak Park Gardens, London, SW) wydawało się dziwnie
piękne i zbłąkane. Spore (a zarazem miłe) wrażenie zrobiło na mnie to, że przy wszystkich
nazwiskach wymieniono także adresy: Silbermann pospieszył wyjaśnić, że w Blaubergu
przyjezdni często umierają. Spośród czterdziestu jeden nieznajomych osób aż trzydzieści sie-
dem „nie wkraczało w rachubę”, wedle określenia małego człowieczka. Owszem, trzy z nich
(niezamężne kobiety) miały rosyjskie nazwiska, lecz dwie były Niemkami, a jedna Alzatką:
wszystkie one często przyjeżdżały do Hotelu Beaumont. Trochę zbiła mnie z pantałyku

dziew

czyna o nazwisku Vera Rasine, ale Silbermann wiedział z całą pewnością, że to

Francuzka; wiedział nawet, że jest ona tancerką, a zarazem kochanką jednego ze strasburskich
bankierów. Dwoje wiekowych Polaków przepuściliśmy bez cienia obawy. Wśród reszty
grupy „nie wkraczającej w rachubę”, czyli trzydziestu jeden osób, było dwudziestu dorosłych
mężczyzn; zaledwie ośmiu z nich miało żony, a w każdym razie tylko ośmiu przywiozło je z
sobą (Emmę, Hildegardę, Paulinę i tak dalej); Silbermann przysięgał, że wszystkie te panie są
leciwe, szacowne i w żadnym razie nie pochodzą z Rosji. Pozostały nam więc cztery

nazwiska: Mademoiselle Lydia Bohemsky z paryskim

adresem. Spędziła w hotelu dziewięć

dni na początku pobytu Sebastiana. Dyrektor w ogóle jej sobie nie przypominał. Madame de
Rechnoy. Opuściła hotel i pojechała do Paryża o dzień wcześniej niż Sebastian. Dyrektor

zapa

miętał ją jako elegancką młodą kobietę, dającą sute napiwki. Wiedziałem, że „de”

sugeruje w tym wypadku pewien typ Rosjanki lubiącej podkreślać swą szlacheckość, choć w
istocie używanie francuskiej particule przed rosyjskim nazwiskiem jest nie tylko absurdalne,
ale i bezprawne. Mogła to być awanturnica; mogła to też być żona jakiegoś snoba.

Helena Grinstein. Nazwisko brzmiało z żydowska, lecz pomimo końcówki „stein” nie

miało  niemieckiego  rodowodu.  Litera  „i”  w  słowie  „grin”,  która  wyrugowała  „ü”  z
naturalnego dlań miejsca, sugerowała rosyjskie nasienie. Właścicielka tego nazwiska przybyła
do  hotelu  zaledwie  na  tydzień  przed  wyjazdem  Sebastiana,  a  po  jego  wyjeździe  została
jeszcze trzy dni. Dyrektor powiedział, że jest ładna.  W przeszłości odwiedziła już raz jego
hotel, a stale mieszkała w Berlinie.

Helena von Graun.

Prawdziwe niemieckie nazwisko. Dyrektor był jednak pewien, że

w czasie swego pobytu kilkakrotnie śpiewała po rosyjsku. Wedle jego relacji miała wspaniały
kontralt i w ogóle była zachwycająca. Spędziła w hotelu miesiąc, a wyjechała do Paryża o

pięć dni wcześniej niż Sebastian.

Z drobiazgową dokładnością zanotowałem wszystkie te szczegóły oraz cztery adresy.

Każdy z nich mógł się okazać tym, którego szukałem. Gorąco podziękowałem panu
Silbermannowi; siedząc przede mną trzymał kapelusz na złączonych kolanach. Westchnął i
spojrzał na czubki swych małych czarnych kamaszków, przyozdobionych starymi getrami o
barwie mysiej szarości.

Zdziałałem to - powiedział - bo mi pan sympatyzuje. Ale... [popatrzył na mnie jakby

z lekkim błaganiem w lśniących piwnych oczach] ale prhoszę: to na nic, ja myślę. Nie można
obejrzeć drugiej strony księżyca. Prhoszę pana nie szukać tej kobiety. Co przeszłość, to nie
wróci. Ona nie pamięta, kim był pański bruder.

Już ja jej przypomnę - rzekłem ponuro.

- Jak pan sobie prhagnie -

mruknął, prostując się w ramionach i zapinając płaszcz.

Wstał. - Szczęśliwej podrhóży - dodał bez swego zwykłego uśmiechu.

Chwileczkę, panie Silbermann, mamy jeszcze coś do uregulowania. Ile jestem panu

winien?

Słusznie - powiedział, siadając z powrotem. - Moment.

Otworzył wieczne pióro, pospiesznie nabazgrał kilka cyfr i przyjrzał im się, stukając

się po zębach oprawką.

Zgadza się. Sześćdziesiąt osiem franki - oświadczył.

- No, to niewiele -

powiedziałem. - Może by pan...

- Zarhaz -

krzyknął. - Przecież to fałsz”. Ma pan jeszcze ten notesnik, co panu daję,

dałem?

Ależ tak. Prawdę mówiąc, już go zacząłem używać. Widzi pan, myślałem...

No to nie sześćdziesiąt osiem - powiedział, szybko przeliczając od nowa. - Tylko...

tylko

osiemnaście, bo kajet kosztuje pięćdziesiąt. Wszystkiego osiemnaście franki. Koszta

przejażdżki...

- Ale -

zacząłem, dosyć oszołomiony tą kalkulacją...

- Nie, terhaz wszystko harmonizuje -

stwierdził pan Silbermann.

Wyszukałem w portmonetce dwudziestofrankową monetę, choć z ochotą byłbym mu

dał sumę sto razy większą, gdyby tylko mi na to pozwolił.

Więc - powiedział. - Jestem teraz panu zawiniony... Tak, zgadza się. Osiemnaście i

dwa, pospołu dwadzieścia. To pańskie.

Położył moją dwudziestofrankówkę na stole i znikł. Sam nie wiem, jak mu prześlę tę

książkę, kiedy już będzie gotowa: śmieszny człowieczek nie podał mi adresu, a mnie tyle

innych spraw kołatało się po głowie, że nie przyszło mi na myśl go o to poprosić. Lecz jeśli

kiedykolwiek napotka egzemplarz

Prawdziwego życia Sebastiana Knighta, niech wie, jak

wdzięczny mu jestem za okazaną pomoc. Co zaś do notesu, to jest on już prawie pełen, a
niedługo każę weń wprawić nowy plik kartek, kiedy te zapiszę do cna.

Po odejściu pana Silbermanna uważnie się wczytałem w cztery adresy, które zdobył

tak czarodziejskim sposo

bem, i w końcu postanowiłem zacząć od berlińskiego. Gdyby

spotkało mnie tam rozczarowanie, mógłbym w Paryżu uporać się z całym triem
ewentualności, nie podejmując kolejnej dalekiej podróży, tym bardziej wyczerpującej, że z
pełną świadomością rzucałbym wtedy na stół ostatnią swą kartę. Jeśli zaś poszczęściłoby mi
się już za pierwszym razem... mniejsza z tym. Los szczodrze mnie nagrodził za tę decyzję...

Duże, mokre płatki śniegu sunęły skosem nad Passauer Strasse w zachodniej części

Berlina, gdy się zbliżałem do starej, brzydkiej kamienicy o fasadzie na wpół ukrytej pod
maską rusztowań. Zastukałem w szybę stróżówki, ktoś szorstkim ruchem odsunął muślinową
zasłonkę i nagłym pchnięciem otworzył lufcik, po czym rozczochrana, czerwona na twarzy
starucha zrzędnym tonem poinformowała mnie, że Frau Helena Grinstein istotnie mieszka w
tym domu. Poczułem przedziwny dreszczyk uniesienia i ruszyłem schodami w górę. Na
drzwiach wisiała mosiężna tabliczka z nazwiskiem „Grinstein”.

Wpuścił mnie milkliwy chłopiec o bladej, zapuchniętej twarzy, z czarnym krawatem

pod szyją, który nawet nie spytał, jak się nazywam, tylko odwrócił się i odszedł korytarzem.
Na  wieszaku  w  maleńkim  hallu  tłoczyły  się  palta.  Na  stole  między  dwoma  uroczystymi
cylindrami  leżał  bukiet  chryzantem  mokrych  od  śniegu.  Ponieważ  nikt  się  nie  zjawiał,
zapukałem  do  którychś  drzwi,  pchnąłem  je  i  natychmiast  znów  zamknąłem.  Zdążyłem
dostrzec ciemnowłosą dziewczynkę na kanapie, przykrytą futrem z kretów i twardo śpiącą.
Przez  chwilę  stałem  pośrodku  hallu.  Wytarłem  zmoczoną  śniegiem  twarz.  Wydmuchałem
nos.  W  końcu  zaryzykowałem  i  ruszyłem  w  głąb  korytarza.  Jedne  drzwi  były  uchylone;
dobiegały  zza  nich  przyciszone  głosy,  mówiące  po  rosyjsku. W dwóch  dużych  pokojach  z
przejściem  w  kształcie  łuku  zgromadziło  się  wiele  osób.  Kiedy  wszedłem,  kilka  głów
niezdecydowanie zwróciło się w moją stronę, poza tym jednak nie wywołałem najmniejszego

zainteresowa

nia. Na stole stały szklanki z nie dopitą herbatą i talerz z okruchami ciasta. Jakiś

mężczyzna w kącie czytał gazetę. Kobieta okryta szarym szalem siedziała przy stole,
podparłszy ręką policzek; na jej nadgarstku zatrzymała się łza. Parę innych osób siedziało

nieruchomo na kanapie. Dziewczynka podobna do te

j, którą widziałem śpiącą, głaskała

starego psa, zwiniętego w kłębek na krześle. W sąsiednim pokoju, gdzie także siedzieli i cho-
dzili jacyś ludzie, rozległ się czyjś śmiech, a może kilka głośnych westchnień. Ten sam

chłopiec, który powitał mnie w hallu, przeszedł ze szklanką wody w ręku; spytałem go po
rosyjsku, czy mogę porozmawiać z panią Heleną Grinstein.

- Ciociu Eleno -

powiedział, zwracając się do pleców szczupłej, ciemnowłosej kobiety,

pochylającej się nad starcem, zgarbionym w fotelu. Podeszła i zaprosiła mnie do saloniku po
drugiej stronie korytarza. Była to osoba bardzo młoda, obdarzoną masą wdzięku, o drobnej,
upudrowanej twarzy i łagodnych, podłużnych oczach, które wyglądały, jakby ich kąciki
podciągnięto ku skroniom. Miała na sobie czarny sweter. Jej dłonie były równie delikatne jak

szyja.

Kak eto użasno... czyż to nie okropne - szepnęła.

Niezbyt mądrze odparłem, że chyba przyszedłem nie w porę.

- Aaa... -

powiedziała. - Zdawało mi się... - Popatrzyła na mnie. - Proszę, niech pan

siada

. Zdawało mi się, że dopiero co widziałam pana na pogrzebie... Więc jednak nie? Widzi

pan, umarł mój szwagier i... Nie, nie, proszę nie wstawać. Straszny dzień.

Nie chcę się pani narzucać - powiedziałem. - Lepiej już sobie pójdę... Chciałem tylko

porozm

awiać z panią o kimś z mojej rodziny... wydaje mi się, że miała pani okazję go

poznać... w Blaubergu... ale mniejsza z tym...

W Blaubergu? Byłam tam dwa razy - odrzekła. Skurcz przebiegł jej po twarzy, gdy

gdzieś za ścianą zaczął dzwonić telefon.

- Nazyw

ał się Sebastian Knight - powiedziałem, patrząc na jej nie umalowane usta,

tkliwe i drżące.

Nie, nigdy nie słyszałam tego nazwiska - odparła. - Nie, nie słyszałam.

Był na wpół Anglikiem - dodałem. - Pisał książki.

Pokręciła głową i zwróciła się ku drzwiom, które właśnie otworzył ten sam nadąsany

chłopiec, jej siostrzeniec.

Sonia przyjdzie za pół godziny - oznajmił. Skinęła głową. Chłopiec wyszedł.

Właściwie z nikim wtedy w hotelu się nie zaznajomiłam - powiedziała kobieta.

Skłoniłem się i raz jeszcze przeprosiłem.

Ale jakże pan się nazywa? - spytała, wpatrując się we mnie miękkim, zamglonym

spojrzeniem, które w pe

wien sposób przypominało mi Klarę. - Chyba już pan mówił, ale

jestem dzisiaj jak nieprzytomna... Aaaa... -

powiedziała, kiedy się przedstawiłem. - Jakbym

skądś znała... Czy mi się zdaje, czy rzeczywiście mężczyzna o tym nazwisku zginął w
pojedynku w Sankt Petersburgu? Ach, pański ojciec? Rozumiem. Zaraz, zaraz. Ktoś... kilka
dni temu... wspominał tamten przypadek. Dziwna sprawa... Takie rzeczy zawsze się zdarzają
w ten sposób, seriami. Tak... Rozanowowie... Znali pańską rodzinę, i tak dalej...

Kolega szkolny mojego brata nazywał się Rozanow - wtrąciłem.

Znajdzie ich pan w książce telefonicznej - pospiesznie ciągnęła kobieta. - Widzi pan,

niezbyt dobrze ich znam, a w tej chwili zupełnie nie jestem w stanie szukać po notesach.

Gdzieś ją zawołano, a ja ruszyłem sam do hallu. Zastałem tam starszego pana, który z

melancholijną miną siedział na moim płaszczu i palił cygaro. Początkowo nie mógł
zrozumieć, czego od niego chcę, a potem zaczął mnie wylewnie przepraszać.

Trochę żałowałem, że Helena Grinstein okazała się nie tą kobietą. Choć oczywiście w

żadnym razie nie mogła nią być: tą, co tak unieszczęśliwiła Sebastiana. Tego rodzaju

dziewczy

ny nie druzgocą mężczyzn, lecz ich budują. Bo i proszę: spokojnie dyrygowała

domem, rozsadzanym przez ból, i jeszcze potrafiła się zająć fantastycznymi sprawami
zupełnie zbędnego, obcego przybysza. I nie tylko mnie wysłuchała, ale w dodatku podsunęła

mi tr

op, za którym natychmiast poszedłem, a choć napotkani dzięki temu ludzie nie mieli nic

wspólnego  z  Blaubergiem  i  z  nieznajomą  kobietą,  dołączyłem  do  mej  kolekcji  jedną  z
najcenniejszych  kart  z  życia  Sebastiana.  Umysł  bardziej  systematyczny  umieściłby  ją  na
początku  książki,  lecz  moja  pielgrzymka  nabrała  z  czasem  własnej  magii  i  logiki,  a  choć
chwilami miewam nieodparte wrażenie, iż stopniowo przeistoczyła się w sen, jedynie po to
biorąc wzór z rzeczywistości, aby snuć swe własne rojenia, nie mogę nie zauważyć, że od
początku kroczyłem właściwą drogą i że usiłując przedstawić wierny obraz życia Sebastiana
winienem teraz podążać tymi samymi rytmicznie się przeplatającymi ścieżkami.

Dostrzegam dziwną harmonię w tym, że spotkanie związane z pierwszym nastoletnim

romansem Sebastiana nastąpiło w zasięgu ech jego ostatniej, mrocznej miłości. Dwie różne
tonacje życia mego brata przesłuchują się nawzajem, a odpowiedzią jest samo owo życie - i

bar

dziej już nie można się zbliżyć do ludzkiej prawdy. On miał szesnaście lat, ona tyle samo.

Gasną światła, kurtyna idzie w górę, odsłaniając rosyjski pejzaż latem; zakole rzeki do
połowy ukryte w cieniu rzucanym przez ciemne jodły, które rosną na gliniastej skarpie, a ich
głębokie czarne odbicia niemal sięgają drugiego brzegu, ten zaś jest niski, słoneczny i pełen
uroku, porośnięty prawoślazem i trawą o srebrzystych miotełkach. Sebastian z gołą, krótko
ostrzyżoną głową, w luźnej jedwabnej koszuli, oblepiającej mu na przemian łopatki i pierś,
zależnie od tego, czy akurat pochyla się do przodu, czy wygina w tył, krzepko wiosłuje w
łódce pomalowanej na kolor lśniącej zieleni. Przy sterze siedzi dziewczyna, pozostawimy ją
jednak w wersji achromatycznej; sam kontur, biały kształt, którego malarz nie wypełnił bar-
wami. Granatowe ważki niespiesznie śmigają tędy i owędy, przysiadając na płaskich liściach

nenufarów. W czer

wonej glinie stromego brzegu wyryto imiona, daty, nawet twarze; widać

wśród nich otwory, z których jerzyki wyfruwają i wlatują w nie z powrotem. Sebastianowi

błyszczą zęby. Na chwilę przestaje wiosłować i ogląda się za siebie, a wtedy łódka z
jedwabistym poszumem wślizguje się w sitowie.

- Kiepski z ciebie sternik -

mówi Sebastian. Sceneria się zmienia: widzimy inne zakole

tej samej rzeki. Ścieżka biegnie do wody, zatrzymuje się, waha chwilę i skręca, luźną pętlą
omijając toporną ławkę. Jeszcze nie zapadł wieczór, ale powietrze już się złoci i drobne
muszki wykonują prymitywny taniec krajowców w słupie słońca między liśćmi osiki, które
wreszcie znieruchomiały, zapomniawszy o Judaszu.

Sebastian siedzi na ławce i po angielsku czyta na głos jakieś wiersze z zeszytu w

czarnej okładce. Nagle urywa: trochę na lewo ukazuje się tuż nad powierzchnią wody głowa
najady o kasztanowatych włosach, a gdy z wolna zaczyna się oddalać, długie sploty dryfują w
ślad za nią. Po chwili naga postać wyłania się na przeciwległym brzegu i wydmuchuje nos,
przyciskając go kciukiem: jest to długowłosy wiejski pop. Sebastian znów czyta wiersze
siedzącej obok dziewczynie. Malarz wciąż jeszcze nie wypełnił białej plamy: wyjątek zrobił
tylko dla szczupłej, opalonej ręki, którą po zewnętrznej stronie od nadgarstka do łokcia
porasta smuga lśniącego puchu. Sceneria znów się zmienia, niczym we śnie Byrona. Jest noc.

Na niebie rój gwiazd. Po latach Sebastian na

pisał, że wpatrując się w gwiazdy czuje mdłości i

lekką odrazę, podobnie jak wtedy, gdy - dajmy na to - ogląda się wnętrzności patroszonego
zwierzęcia. Wtedy jednak ta myśl pozostawała jeszcze nie wyrażona. Jest bardzo ciemno. W
mroku możemy się domyślać parkowej alei, lecz nie widzimy żadnych szczegółów. Jedna za
drugą posępna zwalistość, a gdzieś pohukuje sowa. Otchłań czerni, w której nagle sunie do
góry zielonkawe kółeczko: świetlista tarcza zegarka (w latach dojrzalszych Sebastian nie był

zwolennikiem zegarków).

Musisz iść? - pyta jego głos.

Ostatnia zmiana: klucz wędrownych żurawi w kształcie litery V; ich tkliwy jęk

roztapia się w turkusowym niebie wysoko nad płową brzeziną. Sebastian, jeszcze nie sam,

siedzi na pniu zwalonego drzewa w kolorach bieli i popie

latej szarości. Jego rower spoczywa

na ziemi, połyskując szprychami w chaszczach orlicy. Rusałka żałobnik przemyka w locie,
siada na pniu akurat tam, gdzie widać ślad topora, i rytmicznie porusza aksamitnymi
skrzydłami. Jutro z powrotem do miasta, w poniedziałek zaczyna się szkoła.

Czy to koniec? Dlaczego mówisz, że zimą się nie zobaczymy? - pyta Sebastian po

raz drugi lub trzeci. Nie ma odpowiedzi. -

Naprawdę myślisz, że się zakochałaś w tym jakimś

studencie? - w etogo studienta?

Postać siedzącej dziewczyny wciąż jest bezbarwna, z wyjątkiem ręki i szczupłej

smagłej dłoni, która od niechcenia bawi się pompką do roweru. Końcem rączki wolno kreśli

na miękkiej ziemi słowo yes, tak - po angielsku, żeby mniej bolało.

Spada kurtyna. Tak, to już wszystko. Bardzo niewiele, ale dość, żeby serce pękło.

Odtąd nigdy już nie będzie mu wolno spytać chłopca, który w klasie codziennie siada w
sąsiedniej ławce: „Co u twojej siostry?” Nie ma też prawa wypytywać starej panny Forbes,

gdy ta czasem jeszcze wpadnie z

wizytą, o dziewuszkę, której dawniej także dawała lekcje. I

jak on będzie stąpał latem przyszłego roku po tych samych ścieżkach, oglądał zachody słońca
i jeździł rowerem nad rzekę? (Najbliższe lato zostało jednak głównie poświęcone Panowi,

poecie - futur

yście.)

Dziwnym zbiegiem okoliczności właśnie brat Nataszy Rozanowny odwiózł mnie

autem na dworzec Charlottenburg, żebym zdążył złapać ekspres do Paryża. Wyznałem mu,
jak niezwykle się czułem, rozmawiając z jego siostrą, wówczas już pulchną matką dwóch
chłopców, o odległym lecie w krainie snów: w Rosji. Odparł, że posada w Berlinie zupełnie
mu odpowiada. Próbowałem - pomimo kilku wcześniejszych, równie daremnych prób -
wciągnąć go w rozmowę o szkolnym życiu Sebastiana.

Mam okropnie słabą pamięć - rzekł. - A zresztą za bardzo jestem zajęty, żeby się

rozczulać nad takimi zwyczajnymi sprawami.

- Och, ale na pewno -

odparłem - pamięta pan jakieś szczególnie wyraziste zdarzenie,

cokolwiek... Wdzięczny będę za każdą informację...

Zaśmiał się.

Przecież dopiero co przegadał pan kilka godzin z moją siostrą, prawda? Ona uwielbia

przeszłość, nie sądzi pan? Twierdzi, że umieści ją pan w swej książce taką, jaką wtedy była. Z
góry się na to cieszy.

Proszę, niechże pan spróbuje coś sobie przypomnieć - nalegałem.

Przecież mówię, że wszystko zapomniałem, dziwaku jeden. Nic z tego. Mógłbym

najwyżej pleść zwykłe w takich razach bzdury o ściąganiu, podpowiadaniu i o przezwiskach
nauczycieli. W sumie pewnie się nieźle zabawialiśmy... Ale wie pan, pański brat... jak by to
powiedzieć?... pański brat nie był w szkole popularny...

Czytelnik być może zauważył, że samego siebie staram się pokazywać w tej książce

jak  najmniej.  Unikam  aluzji  (choć  drobna  uwaga  dodana  tu  i  ówdzie  mogłaby  uczynić  tło
moich  badań  nieco  zrozumialszym)  do  własnej  sytuacji  życiowej.  Toteż  i  w  tym  punkcie
opowieści  nie  będę  się  rozwodził  nad  pewnymi  kłopotami  zawodowymi,  które  na  mnie
spadły, gdy przybyłem do Paryża, gdzie mniej lub bardziej stale mieszkałem; trudności te nie
miały żadnego związku z moimi poszukiwaniami, a jeśli wspominam o nich mimochodem, to
tylko dla podkreślenia, że oddawszy się bez reszty pogoni za ostatnią ukochaną Sebastiana
radośnie machnąłem ręką na wszelkie osobiste strapienia, jakie mogłem na siebie ściągnąć,

fun

dując sobie tak długie wakacje.

Nie żałowałem, że zacząłem od berlińskiej poszlaki. Bądź co bądź dzięki niej

niespodziewanie mignął mi przed oczami fragment jednego więcej rozdziału z przeszłości
Sebastiana. Zarazem jedno imię zostało wykreślone, przede mną zaś otwierały się jeszcze trzy
możliwości. Z paryskiej książki telefonicznej dowiedziałem się, że nazwiska „Graun (von),
Helene” i „Rechnoy, Paul” („de”, jak zauważyłem, tym razem się nie pojawiło) odpowiadają

posiadanym przeze mnie adresom. Perspektywa

spotkania z mężem tej pani była niemiła, ale

nieunikniona.  Trzecią  damę,  czyli  Lydię  Bohemsky,  ignorowały  oba  wykazy  -  zarówno
książka  telefoniczna,  jak  i  drugie  arcydzieło  Bottina:  spis  adresów,  ułożony  według  ulic.
Dane,  które  już  miałem,  mogły  jednak  pomóc  mi  do  niej  dotrzeć.  Dobrze  znając  Paryż  od
razu ułożyłem najmniej czasochłonną kolejność wizyt, aby odpowiednio je rozplanowawszy
uporać  się  z  nimi  w  jeden  dzień.  Jeśli  czytelnik  się  dziwi,  czemu  poczynałem  sobie  tak
bezceremonialnie, dodam, że telefonowania nie cierpię prawie tak samo, jak pisania listów.

Gdy zadzwoniłem do drzwi, otworzył mi wysoki i chudy mężczyzna o bujnej

czuprynie; był bez marynarki, a przy koszuli nie miał kołnierzyka, tylko pod brodą mosiężną
spinkę. W ręku trzymał figurę szachową - czarnego konia. Przywitałem go po rosyjsku.

Ależ proszę, proszę - rzekł radośnie, jakby mnie oczekiwał.

Nazywam się tak - a - tak - powiedziałem.

- A ja -

wykrzyknął - jestem Pal Palicz Riecznoj. - Tu parsknął dziarskim śmiechem,

jakby mu się udał wyśmienity żart. - Zechce pan wejść - dodał, wskazując figurą szachową

otwarte drzwi.

Wprowadzono mnie do skromnego pokoju, gdzie w rogu stała maszyna do szycia, a w

powietrzu unosiła się słaba woń wstążek i płótna. Masywnie zbudowany mężczyzna siedział

przy stole z rozpostartą ceratową szachownicą; pionki były za duże w stosunku do pól. Patrzył
na nie spode łba, a w przeciwnym kierunku patrzyła trzymana w kąciku ust pusta
cygarniczka. Ładny chłopczyk w wieku czterech, może pięciu lat klęczał na podłodze,
otoczony miniaturowymi samochodzikami. Pal Palicz cisnął na stół czarnego konia, któremu
natychmiast odpadła głowa. Czarny starannie przykręcił ją z powrotem.

Niechże pan siada - powiedział Pal Palicz. - To mój kuzyn - dodał. Czarny się

ukłonił. Usiadłem na trzecim (i ostatnim) krześle. Dzieciak podszedł do mnie i w milczeniu
pokazał mi nowy czerwono - niebieski ołówek.

Jakbym chciał, tobym ci teraz zbił wieżę - rzekł Czarny mrocznym tonem - ale mam

dużo lepszy ruch.

Podniósł hetmana i delikatnie wtłoczył go w gromadkę żółtawych pionków, z których

jeden zastąpiono naparstkiem.

Pal Palicz spadł na niego lotem błyskawicy, gońcem zbił hetmana i ryknął śmiechem.

- A teraz -

spokojnie oświadczył Czarny, kiedy Biały przestał ryczeć - jesteś

ugotowany.

Szach, gołąbeczku.

Ci dwaj się kłócili, Biały usiłował cofnąć ruch, a ja tymczasem rozglądałem się po

pokoju. Zauważyłem portret niegdysiejszej Rodziny Cesarskiej. Także wąs pewnego
sławnego generała, którego przed paroma laty zmoskwiczono o głowę. Spostrzegłem też
wypukłe sprężyny kanapy w kolorze robaczywego brązu; domyśliłem się, że służy ona jako
trzyosobowe łoże - mężowi, żonie i dziecku. Cel moich odwiedzin wydał mi się przez chwilę
dzikim absurdem. Nie wiedzieć czemu przypomniałem sobie całą rundę dziwacznych wizyt,
które składa Cziczikow w Martwych duszach Gogola. Chłopczyk specjalnie dla mnie rysował

samochód.

Jestem do pańskiej dyspozycji - oznajmił Pal Palicz (widziałem, że przegrał: Czarny

chował właśnie figury do starego tekturowego pudełka - wszystkie prócz naparstka).
Powiedziałem to, co zawczasu starannie sobie przygotowałem: mianowicie, że chcę się
widzieć z jego żoną, ponieważ była ona niegdyś przyjaciółką... no, pewnych Niemców, moich
znajomych. (Bałem się za wcześnie wymienić nazwisko Sebastiana.)

Wobec tego musi pan trochę poczekać - odparł Pal Palicz. - Załatwia coś na mieście.

Lada chwila powinna wrócić.

Postanowiłem czekać, choć czułem, że tego dnia niewielkie mam szansę spotkać się z

jego żoną sam na sam. Miałem jednak nadzieję od razu ustalić dzięki serii zręcznych pytań,
czy w ogóle znała Sebastiana; potem stopniowo skłoniłbym ją do rozmowy.

- A tymczasem -

rzekł Pal Palicz - strzelimy sobie po kropelce brandy: koniaczku.

Uznawszy, że wystarczająco zainteresowałem się jego rysunkami, dzieciak odszedł do

wuja; ten natychmiast posadził go sobie na kolanie i zaczął rysować - niezwykle szybko i
bardzo pięknie - samochód wyścigowy.

- Artysta z pana -

powiedziałem ot tak, żeby coś powiedzieć.

Pal Palicz, który właśnie płukał kieliszki w maleńkiej kuchence, roześmiał się i

zawołał przez ramię:

- O, to wszechstronny geniusz. Daje koncerty skrzyp

cowe stojąc na głowie, w trzy

sekundy mnoży przez siebie dwa numery telefoniczne i potrafi się podpisać do góry nogami,
nie zmieniając charakteru pisma.

I umie prowadzić taksówkę - dodało dziecko, majtając chudymi, brudnymi nóżkami.

Nie, nie piję z wami - powiedział wuj Czarny, gdy Pal Palicz postawił kieliszki na

stole. -

Chyba zabiorę chłopca na spacer. Gdzie są jego rzeczy?
Znaleziono paletko małego i Czarny wziął go na dwór. Pal Palicz nalał nam koniaku i

rzekł:

Musi mi pan wybaczyć te kieliszki. W Rosji byłem bogaty, a dziesięć lat temu w

Belgii znów się wzbogaciłem, ale potem straciłem wszystko co do grosza. Pańskie zdrowie.

Żona szyje? - spytałem, żeby ruszyć z miejsca.

O, tak, wzięła się za krawiectwo - oznajmił z radosnym śmiechem. - A ja jestem

zecerem, ale właśnie straciłem pracę. Żona na pewno zaraz wróci. Nie wiedziałem, że się
przyjaźniła z Niemcami - dodał.

Zdaje się - powiedziałem - że ją poznali w Niemczech, a może w Alzacji?

Gospodarz ochoczo napełniał swój tylko co opróżniony kieliszek, ale nagle przerwał i

spojrzał na mnie z rozdziawionymi ustami.

Musiała zajść jakaś pomyłka! - wykrzyknął. - Widocznie chodzi panu o moją

pierwszą żonę. Warwara Mitrofanna nie była nigdzie poza Paryżem... oczywiście z wyjątkiem
Rosji... a przyjechała tu z Sewastopola przez Marsylię.

Wypił do dna i zaczął się śmiać.

Niezły numer - powiedział, przyglądając mi się z ciekawością. - Czy myśmy już się

kiedyś spotkali? Znał pan osobiście moją pierwszą?

Pokręciłem głową.

No to ma pan szczęście - zawołał. - Cholerne szczęście. A ci pańscy Niemcy kazali

panu czerpać wodę sitem, bo nigdy jej pan nie znajdzie.

- Czemu? -

spytałem, coraz bardziej zaintrygowany.

Bo wkrótce po separacji, czyli wiele lat temu, zupełnie straciłem ją z oczu. Ktoś

widział ją w Rzymie, kto inny w Szwecji... ale nawet i tego nie jestem pewien. Może jest w
tym mieście, a może w piekle. Mnie to nic nie obchodzi.

I w żaden sposób nie umie mi pan doradzić, jak jej szukać?

W żaden.

- A przez wspólnych znajomych?

- To byli jej znajomi, nie moi -

odparł, wzdrygając się.

Nie ma pan na przykład jej fotografii?

- Niech no mi pan powie, do czego to wszystko zmierza? Policja jej szuka? Bo wie

pan, wcale bym się nie zdziwił, gdyby się okazała szpiegiem na międzynarodową skalę. Jak
Mata Hari! To jej typ. Absolutnie! A poza tym... No, nie jest to dziewczyna, którą łatwo
zapomnieć, jak już człowiekowi wejdzie w krew. Wyssała mnie do cna, i to w niejednym
znaczeniu. Straciłem przez nią... na przykład pieniądze i duszę. Byłbym ją zabił... gdyby nie

Anatol.

- A kto to taki?

Anatol? Aaa, to tutejszy kat. Gość z gilotyną. Więc jednak nie jest pan z policji.

Prawda? O

statecznie, pańska sprawa. Ale ona naprawdę doprowadzała mnie do szału. Wie

pan, poznałem ją w Ostendzie, musiało to być, zaraz, w dwudziestym siódmym... miała
dwadzieścia lat, nie, nawet mniej. Wiedziałem, że jest kochanką innego i tak dalej, ale było

wszystko jedno. Według niej życie polegało na tym, żeby pić koktajle, jadać ogromne

kolacje o czwartej rano, tańczyć shimmy czy jak to tam wtedy nazywano, zwiedzać burdele,
bo wśród paryskich snobów akurat była taka moda, kosztownie się ubierać i robić piekło w
hotelach, jeśli jej się wydało, że pokojówka ukradła drobne, które potem sama znajdowała w
łazience... To, i cała reszta... znajdzie ją pan w pierwszej lepszej tandetnej powieści, bo to taki
typ, po prostu typ. Uwielbiała wymyślić sobie co jakiś czas rzadką chorobę, pojechać do
sławnego kurortu i...

Chwileczkę - wtrąciłem. - Tu mnie pan zaciekawia. W czerwcu dwudziestego

dziewiątego była sama w Blaubergu.

Zgadza się, ale to był już sam schyłek naszego małżeństwa. Mieszkaliśmy wtedy w

Paryżu i wkrótce potem byliśmy już w separacji. Przez następny rok pracowałem w fabryce w
Lyonie. Wie pan, zostałem bez grosza.

Chce pan przez to powiedzieć, że w Blaubergu poznała jakiegoś mężczyznę?

- Nie, nic o tym nie wiem. Widzi pan, nie przypusz

czam, żeby ona rzeczywiście jakoś

poważnie mnie zdradzała, właściwie to chyba nie, wie pan, raczej nie szła na całego...
przynajmniej starałem się tak myśleć, bo zawsze kręciły się przy niej stada mężczyzn, a ona

pewnie dawała się całować, ale gdybym sobie pozwolił dłużej nad tym przemyśliwać, po
prostu bym zwariował. Pamiętam, że raz...

- Najmocniej przepraszam -

wtrąciłem znowu. - Jest pan pewien, że nigdy pan nie

słyszał o Angliku, z którym się przyjaźniła?

O Angliku? Zdawało mi się, że wspomniał pan o Niemcach. Nie, nie wiem nic na ten

temat. Gdzieś chyba w dwudziestym ósmym w Ste Maxime był pewien młody Amerykanin,
który prawie mdlał za każdym razem, kiedy Ninka z nim tańczyła... zresztą jacyś Anglicy też
mogli się trafić, w Ostendzie albo gdzie indziej, ale niech mi pan wierzy, nigdy nie
zawracałem sobie głowy narodowością jej wielbicieli.

Więc jest pan pewien, że nigdy pan nie słyszał o Blaubergu ani... ani o tym, co się

działo później?

- Nie -

odparł. - Nie sądzę, żeby ktoś ją tam zainteresował. Widzi pan, przechodziła

wtedy przez jedną z tych swoich niby chorobowych faz... jadała wyłącznie lody cytrynowe i
ogórki, mówiła o śmierci, nirwanie i różnych takich... miała słabość do Lhasy, rozumie pan...

Jak dokładnie brzmiało jej nazwisko? - spytałem.

- No

, kiedy ją poznałem, nazywała się Nina Turowiec, ale czy... Nie, chyba jej pan nie

znajdzie. Prawdę mówiąc, często mi się wydaje, że nigdy nie istniała. Opowiedziałem o niej
Warwarze Mitrofannie, a ona mi na to, że miałem po prostu niedobry sen po niedobrym

filmie. Och, chyba pan jeszcze nie wychodzi? Ona wróci lada chwila... -

Spojrzał na mnie i

wybuchnął śmiechem (zdawało mi się, że wypił trochę za dużo koniaku).

Aaa, zapomniałem - powiedział. - Przecież to nie tej pan szuka. A tak przy okazji -

dodał - to papiery mam w idealnym porządku. Mogę panu pokazać swoją carte de travail. A
jeśli pan ją jednak znajdzie, chciałbym z nią się zobaczyć, nim pójdzie do więzienia. Chociaż
może lepiej nie.

No cóż, dziękuję za rozmowę - rzekłem, gdy nieco zbyt entuzjastycznie ściskaliśmy

sobie dłonie: najpierw w pokoju, potem w korytarzu i wreszcie w samych drzwiach.

To ja panu dziękuję - zawołał Pal Palicz. - Wie pan, nawet dosyć lubię o niej

rozmawiać. Szkoda, że nie zachowałem ani jednej z jej fotografii.

Przystanąłem, namyślając się przez chwilę. Czy aby dostatecznie go

wypompowałem... Ba, zawsze mogę złożyć mu jeszcze jedną wizytę... A czy w którymś
ilustrowanym czasopiśmie o samochodach, futrach, psach i modzie z Riwiery nie znalazłoby
się jakieś zdjęcie, zrobione przypadkiem? Spytałem go o to.

Możliwe - powiedział. - Możliwe. Dostała kiedyś nagrodę na balu kostiumowym, ale

nie pamiętam, gdzie to było. W tamtych czasach zdawało mi się, że wszystkie miasta składają

W pierwszym o

druchu stwierdziłem, że mam wreszcie to, czego szukałem - że wiem

przynajmniej, kim była kochanka Sebastiana; wnet jednak ostygłem w swym zapale. „Czyż
mogła to być ta właśnie kobieta, pierwsza żona tego gaduły?”, zastanawiałem się, gdy
taksówka wiozła mnie pod kolejny adres. Czy warto iść za tym prawdopodobnym, aż nazbyt

prawdopodobnym tro

pem? Czy obraz, który nakreślił przede mną Pal Palicz, nie był zanadto

oczywisty?  Kapryśna  wietrznica  rujnuje  życie  głupca.  Ale  czy  Sebastian  był  głupcem?
Przywołałem  w  pamięci  jego  odrazę  wobec  oczywistego  zła  i  oczywistego dobra; wobec
taśmowo  produkowanych  form  przyjemności  i  wyświechtanych  form  cierpienia.  Tego  typu
dziewczyna z miejsca zaczęłaby go drażnić. Bo i o czym mógłby z nią rozmawiać, gdyby w

ogóle zdo

łała zadzierzgnąć znajomość z cichym, nietowarzyskim, roztargnionym Anglikiem z

Hotelu Beaumont? Niechby tylko wyjawiła, co myśli, na pewno by jej zaczął unikać.
Twierdził - wiem to na pewno - że ostre dziewczyny są tępe na umyśle, a nie ma nic

nudniejszego ni

ż ładna, lubiąca się bawić kobieta; mało tego: przyjrzawszy się uważnie

choćby najpiękniejszej dziewczynie, gdy wydziela samą śmietankę pospolitości, nie sposób

nie do

strzec w jej urodzie jakiejś maleńkiej skazy, będącej odpowiednikiem jej nawyków

myślowych. Nie byłby może od tego, żeby czasem odgryźć kąsek z jabłka grzechu, bo samo
pojęcie  grzeszności  nie  obchodziło  go  nic  a  nic  -  wyjąwszy  jedynie  błędy  składniowe;  nie
znosił  natomiast  jabłkowej  galaretki,  zakonserwowanej  i  opatentowanej.  Mógłby  pewnie
wybaczyć kobiecie skłonność do flirtu, ale nie ścierpiałby pozorów tajemniczości. Może by
go  ubawiła dzioucha  upita  piwem,  lecz  nie  miałby  pobłażania,  gdyby  jakaś  grande cocotte
napomknęła,  iż  haszyszu  łaknie.  Im  dłużej  myślałem,  tym  mniej  wydawało  mi  się
prawdopodobne,  że  to  właściwy  ślad...  W  każdym  razie  nie  powinienem  zawracać  sobie
głowy tą dziewczyną, póki nie sprawdzę dwóch pozostałych możliwości.

Krokiem pełnym zapału wmaszerowałem więc w progi majestatycznego domostwa (w

bardzo szykownej dziel

nicy), przed którym zatrzymała się taksówka. Służąca oświadczyła, że

Madame

nie ma w domu, lecz widząc moje rozczarowanie kazała mi zaczekać, po chwili zaś

wróciła z propozycją, żebym został, jeśli mam ochotę, i porozmawiał z przyjaciółką Madame

von Graun - Madame

Lecerf. Ta okazała się drobną młodą kobietą o bladej twarzy i

ciemnych, gładko przyczesanych włosach. Pomyślałem, że chyba nigdy w życiu nie
widziałem tak równomiernie bladej cery; Madame Lecerf miała na sobie czarną sukienkę ze
stójką, a w ręce trzymała długą czarną cygarniczkę.

A więc chciałby się pan widzieć z moją przyjaciółką? - spytała; wydało mi się, że z

jej słów, wypowiedzianych krystalicznie czystą francuszczyzną, bije zachwycająca,
staroświecka uprzejmość.

Przedstawiłem się.

- Tak -

powiedziała. - Widziałam pańską wizytówkę. Jest pan Rosjaninem, prawda?

Przyszedłem - zacząłem - z ogromnie delikatną sprawą. Ale proszę mi najpierw

powiedzieć, czy słusznie się domyślam, że Madame Graun jest moją rodaczką?

- Mais oui, elle est tout ce qu’il y a de plus russe -

odparła miękkim głosem, w którym

brzmiały dzwoneczki. - Jej mąż był Niemcem, ale mówił także po rosyjsku.

- Aaa -

powiedziałem. - Miło mi słyszeć ten czas przeszły.

Może być pan ze mną zupełnie szczery - rzekła Madame Lecerf. - Przyznam, że

dosyć lubię delikatne sprawy.

- Jestem krewnym -

podjąłem - angielskiego pisarza, Sebastiana Knighta, nie żyjącego

od dwóch miesięcy; próbuję opracować jego biografię. Miał on bliską przyjaciółkę, którą
poznał w Blaubergu, gdzie przebywał w 1929 roku. Usiłuję ją odnaleźć. To z grubsza rzecz
biorąc wszystko.

- Quelle drôle d'histoire! -

zawołała. - Ależ dziwna historia. I co chciałby pan od niej

usłyszeć?

Och, cokolwiek zechce mi powiedzieć... Ale czy z tego wynika... Mam rozumieć, że

Madame

Graun jest osobą, o którą mi chodzi?

- Niewykluczone -

odparła. - Chociaż nie pamiętam, żebym kiedykolwiek słyszała z

jej ust to akurat nazwisko... Jakżeż ono brzmiało?...

- Sebastian Knight.

Nie, nie pamiętam. Ale i tak możliwe, że to ona. Gdziekolwiek się zatrzymuje,

zawsze z kimś się zaprzyjaźnia. Il va sans dire - dodała - że powinien pan osobiście z nią
porozmawiać. O, na pewno wyda się panu urocza. Ale jaka to dziwna historia - powtórzyła,
patrząc na mnie z uśmiechem. - Dlaczego musi pan pisać o nim książkę i jak to się stało, że

nie zna pan nazwiska tej kobiety?

Sebastian Knight był człowiekiem dość skrytym - wyjaśniłem. - A listy od tej damy,

które zachował... Widzi pani, życzył sobie, żeby je spalono po jego śmierci.

Słusznie - rzekła radosnym tonem. - Doskonale go rozumiem. Oczywiście, listy

miłosne należy palić. Przeszłość to taki szlachetny opał. Chciałby pan może wypić filiżankę

herbaty?

- Nie -

odparłem. - Chciałbym natomiast wiedzieć, kiedy będę mógł się zobaczyć z

Madame Graun.

- Niebawem -

powiedziała Madame Lecerf. - Akurat nie ma jej w Paryżu, ale myślę,

że jutro mógłby pan znowu wstąpić. Właśnie, tak chyba będzie najlepiej. Ona może wrócić
nawet dziś wieczór.

Zechce mi pani coś więcej o niej powiedzieć? - spytałem.

- Nic trudnego -

rzekła Madame Lecerf. - Jest niezłą śpiewaczką... wie pan, pieśni

cygańskie, mniej więcej ten styl. Jest niezwykle piękna. Elle fait des passions. Przepadam za
nią i kiedy tylko jestem w Paryżu, mieszkam u niej. Zresztą stoi tu jej zdjęcie.

Woln

o, bezszelestnie przeszła przez wyłożony puszystym dywanem salonik i zdjęła z

fortepianu dużą fotografię w ramce. Przez chwilę wpatrywałem się w twarz niezwykłej urody,
na wpół odwróconą ku tyłowi. Miękki owal policzka i mknąca skosem ku górze widmowa

ew wydały mi się wybitnie rosyjskie. Na dolnej powiece widać było lekki poblask, na

pełnych, ciemnych wargach takoż. W wyrazie twarzy dostrzegłem przedziwną mieszankę

rozmarzenia i sprytu.

- Tak -

powiedziałem. - Tak...

- A co, czy to ona? - dociekliwie s

pytała Madame Lecerf.

Możliwe - odparłem. - Wiele sobie obiecuję po spotkaniu z nią.

Spróbuję sama się dowiedzieć - powiedziała Madame Lecerf uroczo spiskowym

tonem. -

Bo widzi pan, moim zdaniem znacznie uczciwiej jest pisać książki o ludziach,

który

ch się zna, niż robić z nich siekaninę, a potem przedstawiać ją jako coś, co samemu się

wymyśliło!

Podziękowałem jej i, jak mówią Francuzi, wykonałem swoje adieux. Miała wyjątkowo

małą dłoń, którą niechcący za mocno ścisnąłem; Madame Lecerf skrzywiła się z bólu, bo na
środkowym palcu nosiła duży pierścień o ostrych kantach. Mnie także trochę zabolało.

- Jutro o tej samej porze -

powiedziała śmiejąc się łagodnie. Miła, spokojna osoba,

spokojnie wzruszająca.

Jak dotąd niczego się nie dowiedziałem, czułem jednak, że robię postępy. Należało

jeszcze uspokoić sumienie w związku z Lydią Bohemsky. Kiedy się zgłosiłem pod posiadany
adres, konsjerż powiedział mi, że ta pani wyprowadziła się przed kilkoma miesiącami.
Wydawało mu się, że zamieszkała w hoteliku naprzeciwko. Tam oznajmiono mi, że wyniosła
się przed trzema tygodniami i mieszka na drugim końcu miasta. Spytałem mego informatora,

czy jego zdaniem jest to Rosjanka. Powie

dział, że owszem.

- Przystojna szatynka? -

podsunąłem, stosując stary fortel Sherlocka Holmesa.

Zgadza się - rzekł, trochę mnie zniechęcając (prawidłowa odpowiedź winna brzmieć:

Ależ skąd, szpetna blondynka). Po pół godzinie wszedłem do ponurego domu w pobliżu
więzienia Sante. Kiedy zadzwoniłem, drzwi otworzyła tłusta podstarzała kobieta o

aondulowanych jaskrawopomarańczowych włosach i obwisłych fioletowych policzkach, z

jakimś ciemnym puchem nad umalowaną wargą.

Czy zastałem Mademoiselle Lydię Bohemsky? - spytałem.

- C’est moi -

odparła ze straszliwie rosyjskim akcentem.

To ja pójdę po rzeczy - mruknąłem i czym prędzej opuściłem jej dom. Czasem sobie

myślę, że może ona dalej stoi w drzwiach.

Kiedy nazajutrz odwiedziłem mieszkanie Madame von Graun, pokojówka

wprowadziła  mnie  do  innego  pokoju;  był  to  rodzaj  buduaru,  który  robił,  co  mógł,  żeby
wyglądać  uroczo.  Już  poprzedniego  dnia  odczułem  panujący  w  tych  wnętrzach  upał,  a
ponieważ  na  dworze  była  wprawdzie  wyraźna  wilgoć,  ale  na  pewno  nie  chłód,  owa
kaloryfeeria wydawała się lekką przesadą. Długo kazano mi czekać. Na konsolce stało kilka

ienowych powieści francuskich (większość wyszła spod piór zdobywców literackich nagród)

i gruntownie zaczytany egzemplarz

Księgi z San Michele doktora Axela Munthe. W

afektowanym wazonie tkwił bukiet goździków. Tu i ówdzie stały kruche bibeloty; były

pew

nie ładne i kosztowne, lecz ja przez całe życie podzielałem niemal patologiczną niechęć

Sebastiana do wszystkiego, co szklane lub porcelanowe. Wymienię jeszcze - na końcu, choć
rzecz to nie najmniej ważna - coś, co udawało zwykły mebel na wysoki połysk, ja jednak
czułem, że w środku kryje się zgroza nad zgrozami: radio. Rozważywszy liczne za i przeciw
należało wszelako uznać Helenę von Graun za osobę „kulturalną i obdarzoną dobrym

smakiem”.

Drzwi otworzyły się wreszcie i moja rozmówczyni z poprzedniego dnia wsunęła się

boczkiem -

powiadam „boczkiem”, wchodząc oglądała się bowiem za siebie, nieco schylając

głowę, i przemawiała do jakiegoś stworzenia, które okazało się czarnym buldogiem o żabim
pysku; pies rzęził na progu, nie bardzo mając ochotę wejść do pokoju.

Proszę pamiętać o moim szafirze - powiedziała dama, podając mi drobną, zimną

dłoń. Usiadła na niebieskiej kanapie i wciągnęła za sobą ciężkiego buldoga.

- Viens, mon vieux -

wysapała. - Viens. Usycha z tęsknoty za Heleną - dodała, kiedy

zwierzę legło wygodnie wśród poduszek. - Taka szkoda, wie pan, spodziewałam się jej dziś
rano, ale zadzwoniła z Dijon i powiedziała, że wróci dopiero w sobotę [był zaś wtorek].
Okropnie mi przykro. Nie wiedziałam, gdzie pana łapać. Bardzo pan rozczarowany? -

Spojrza

ła na mnie, złożywszy podbródek na splecionych dłoniach; spiczaste łokcie ciasno

opięte aksamitem oparła na kolanach.

No cóż - odrzekłem. - Jeśli opowie mi pani coś więcej o Madame Graun, może dam

się pocieszyć.

Sam nie wiem czemu, atmosfera tego mieszka

nia skłaniała mnie do afektacji w mowie

i w gestach.

- Poza tym -

oznajmiła kobieta, unosząc palec zakończony spiczastym paznokciem -

J'ai une petite surprise pour vous.

Ale najpierw wypijemy herbatę.

Zrozumiałem, że tym razem nie uniknę herbacianej farsy; pokojówka wtoczyła już

stolik na kółkach, na którym stał lśniący serwis.

- Postaw go tam, Jeanne -

poleciła Madame Lecerf. - Tak, teraz dobrze.

Musi mi pan powiedzieć możliwie najwyraźniej - rzekła, zwracając się do mnie - tout

ce que vous croyez raisonnable de demander à une tasse de thé.

Podejrzewam, że chciałby

pan do niej trochę śmietanki, skoro mieszkał pan przez jakiś czas w Anglii. Wie pan, że nawet
wygląda pan na Anglika.

Wolę wyglądać na Rosjanina - powiedziałem.

Niestety, chyba nie znam żadnych Rosjan, oczywiście prócz Heleny. Te herbatniki

wydają mi się dosyć zabawne.

Więc co to za niespodzianka?

Miała ten dziwny zwyczaj, że uważnie wpatrywała się w rozmówcę, ale nie w jego

oczy, tylko w dolną partię twarzy: myślałby kto, że przyczepił się tam jakiś okruch czy
paproch, który należało obetrzeć. Była jak na Francuzkę bardzo dyskretnie umalowana, a jej
przezroczysta skóra i ciemne włosy ogromnie mi się podobały.

- Aaaa! -

powiedziała. - Spytałam ją o coś, kiedy zadzwoniła, a ona... - zawiesiła głos i

chyba delektowała się przez chwilę moim zniecierpliwieniem.

Odpowiedziała - wtrąciłem - że moje nazwisko nic jej nie mówi.

- Nie -

rzekła Madame Lecerf. - Tylko się roześmiała, ale ja już znam ten jej śmiech.

Zdaje się, że wstałem i zacząłem się przechadzać po pokoju.

- Ha -

powiedziałem wreszcie. - Nie bardzo jest tu z czego się śmiać, prawda? Czy ona

nie wie, że Sebastian Knight nie żyje?

Madame

Lecerf zamknęła ciemne aksamitne oczy w milczącym „tak” i znów spojrzała

na mój podbródek.

Widziała ją pani ostatnio? Czy widziała ją pani w styczniu, kiedy w gazetach pisano

o jego śmierci? Nie było jej go żal?

Niech pan posłucha, przyjacielu. Jest pan dziwnie naiwny - rzekła Madame Lecerf. -

Istnieje wiele rodzajów miłości i wiele rodzajów smutku. Przyjmijmy, że Helena jest osobą,

której pan szuka. Skąd możemy wiedzieć, czy kochała go aż tak, żeby jego śmierć nią
wstrząsnęła? A jeśli istotnie go kochała, ale ma na temat śmierci jakieś szczególne poglądy,
wykluczające histerię? Cóż my w ogóle wiemy o takich rzeczach? To jej osobista sprawa.
Sama pewnie wszystko panu powie, ale jak dotąd nie zasłużyła na to, żeby jej ubliżać.

Ależ ja jej nie ubliżam - zawołałem. - Przepraszam, jeżeli byłem niesprawiedliwy.

Proszę mi dalej o niej opowiadać. Dawno ją pani zna?

Och, w ostatnich latach rzadko ją widywałam, dopiero w tym roku częściej... wie

pan, ona wciąż podróżuje... ale chodziłyśmy do jednej szkoły... tu, w Paryżu. Jej ojcem był,
zdaje się, pewien malarz rosyjski. Była bardzo młoda, kiedy wyszła za tego durnia.

- Jakiego durnia? -

rzuciłem pytanie.

Swego męża, kogóż by innego? Mężowie to przeważnie durnie, ale ten był hors

concours.

Długo to nie potrwało, no i całe szczęście. Proszę zapalić mojego. - Podała mi także

zapalniczkę. Buldog warknął przez sen. Posunęła się na kanapie i podwinęła nogi, robiąc mi

miejsce. -

Pan chyba niedużo wie o kobietach, prawda? - spytała, gładząc się po pięcie.

- Interesuje mnie tylko jedna -

odparłem.

- A ile ma pan lat? -

ciągnęła. - Dwadzieścia osiem? Zgadłam? Nie? O, to jest pan

starszy ode mnie. Ale mniejsza z tym. O czym to ja mówiłam?... Wiem o niej to i owo... Z
niektórych spraw sama mi się zwierzyła, resztę pozbierałam tu i ówdzie. Jedyny mężczyzna,
którego naprawdę kochała, był żonaty. Działo się to, zanim sama wyszła za mąż, a trzeba
panu wiedzieć, że była wtedy ledwie dziewuszką... znudziła mu się, czy jakoś tak... Potem
miała parę romansów, ale właściwie bez znaczenia. Un coeur de femme ne ressuscite jamais.
Jeszcze później zdarzyła jej się pewna historia, i tę opowiedziała mi w całości. Dosyć smutno
to brzmiało.

Zaśmiała się. Miała małe blade usta i trochę za duże zęby.

Zrobił pan taką minę, jakby to pańską wybraną była moja przyjaciółka - rzekła

kpiąco. - Ano właśnie, chciałam pana spytać, jak pan w ogóle trafił pod ten adres... Co pana
skłoniło, żeby szukać akurat Heleny?

Powiedziałem jej o czterech adresach zdobytych w Blaubergu. Wymieniłem nazwiska.

Coś nadzwyczajnego - zawołała. - To dopiero energia! Voyez vous ca! I pojechał pan

do Berl

ina? To była Żydówka? Przepyszna historia! I tamte dwie też pan odnalazł?

Widziałem jedną - powiedziałem - i to mi wystarczyło.

Którą? - spytała w napadzie niepohamowanej wesołości. - Którą? Tę jakąś Rechnoy?

- Nie -

odparłem. - Jej mąż ożenił się po raz drugi, a ona znikła bez śladu.

- Jest pan uroczy, po prostu uroczy -

powiedziała Madame Lecerf, ocierając oczy i

wybuchając nową falą śmiechu. - Już widzę, jak pan tam wpada i staje oko w oko z dwojgiem
niewinnych ludzi. Och, nigdy w życiu nie słyszałam tak śmiesznej historii. Jego żona zrzuciła
pana ze schodów czy coś w tym rodzaju?

Zmieńmy temat - rzekłem dość szorstko. Miałem już dość wesołości tej dziewczyny.

Traktowała ona niestety pożycie małżeńskie z typowo francuskim poczuciem humoru, które

edy indziej może by mi się nawet podobało; teraz jednak czułem, że podchodząc do moich

dociekań w sposób tak nonszalancko nieprzyzwoity, trochę lekceważy pamięć Sebastiana.

Uczucie to naras

tało i nagle pomyślałem, że może całe to przedsięwzięcie jest nieprzyzwoite,

a ja, niezdarnie tropiąc widmo, zaprzepaściłem wszelką szansę, iż wyrobię sobie jakikolwiek
obraz ostatniej miłości Sebastiana. A może i jego wyobraźnię połechtałaby groteskowa strona
pielgrzymki, którą dlań podjąłem? Czy przedmiot biografii dostrzegłby w niej ową
szczególną „kreskę Knighta”, wynagradzając w ten sposób biografowi wszelkie potknięcia i

upadki?

Proszę mi wybaczyć - powiedziała Madame Lecerf, kładąc lodowatą dłoń na mojej i

patrząc na mnie spod nachylonego czoła. - Wie pan, nie trzeba być aż tak drażliwym.

Szybko wstała i podeszła do mahoniowego sprzętu w kącie pokoju. Kiedy się

pochyliła, spojrzałem na jej szczupłe, dziewczęce plecy - i nagle odgadłem, co ma zamiar
zrobić.

Nie, tylko nie to, na miłość boską! - krzyknąłem.

- Nie? -

spytała. - Myślałam, że może odrobina muzyki ukoi pańskie nerwy i w ogóle

stworzy klimat w sam raz dla tej rozmowy. Nie? No cóż, jak pan chce.

Buldog otrząsnął się i ułożył z powrotem.

No właśnie - rzekła Madame Lecerf tonem przymilnie nadąsanym.

Miała mi pani coś powiedzieć - przypomniałem jej.

- Tak -

odparła i znowu usiadła obok mnie, podwijając nogę i równocześnie

obciągając rąbek spódnicy. - Tak. Widzi pan, nie wiem, kim był ten mężczyzna, ale z jej
opowiadań zrozumiałam, że należał do mężczyzn trudnych. Lubiła na niego patrzeć, miał
ładne ręce i sposób mówienia, pomyślała więc, że zabawnie byłoby go w sobie rozkochać...
bo widzi pan, wyglądał na wielkiego intelektualistę, a to zawsze miła rozrywka, kiedy taki

wyrafinowany mózgowiec, co to do wszyst

kiego ma dystans, zaczyna nagle łazić na

czworakach i merdać ogonem. Co się znowu stało, cher Monsieur?

Na miłość boską, o czym pani mówi? - zawołałem. - Kiedy... kiedy i gdzie

wydarzyła się ta... ta historia?

- Ah non mer ci, je ne suis pas le calendrier de mon amie. Vous ne voudriez pas! Nie

zawracałam sobie głowy tym, żeby ją wypytywać o daty i nazwiska, a jeśli nawet sama mi je
zdradziła, zdążyłam już zapomnieć. Proszę o nic więcej nie pytać: mówię panu to, co wiem, a

nie to, czego chcia

łby pan się dowiedzieć. Nie sądzę, żeby chodziło o pańskiego krewnego.

Taki był do pana niepodobny... ja oczywiście tylko porównuję to, co ona mi opowiedziała, z
tym,  co  pan  mi  zdążył  zademonstrować.  W  panu  jest  tyle  entuzjazmu  i  taki  z  pana  miły
chłopak - a o nim wszystko można by powiedzieć, tylko nie to, że był miły... zrobił się po
prostu  podły,  kiedy  poczuł,  że  się  zakochuje  w  Helenie.  O,  wcale  się  nie  zmienił  w
sentymentalnego szczeniaka, tak jak się spodziewała. Oznajmił jej z goryczą, że jest kobietą
tanią  i  próżną,  a  potem  ją  pocałował,  żeby  się  przekonać,  czy  aby  nie  ma  do  czynienia  z
porcelanową figurką. Porcelanowa to ona nie była, i wkrótce stwierdził, że nie może bez niej
żyć, natomiast ona uznała, że już dosyć się nasłuchała jego relacji z własnych snów, snów w
snach  i  snów  w  snach  ze  snów.  Proszę  zauważyć,  że  nikogo  tu  nie  potępiam.  Może  oboje
mieli rację, a może żadne - ale wie pan, moja przyjaciółka niezupełnie była tą pospolitą ko-
bietą, za którą tamten ją brał... o nie, była kimś zupełnie innym i wiedziała trochę więcej o
życiu, o śmierci i o ludziach, aniżeli on we własnym przekonaniu wiedział. Widzi pan, należał
do  tych  mężczyzn,  co  to  wszystkie  współczesne  książki  uważają  za  szmirę,  a  całą
współczesną młodzież za bandę durni, tylko dlatego że nie mogą zrozumieć cudzych doznań
ani  poglądów,  bo  zanadto  są  zaprzątnięci  własnymi.  Jego  gusta  i  kaprysy  to  podobno  coś
wręcz niewyobrażalnego, a jak się wyrażał o religii... to chyba musiało być okropne. A moja
przyjaciółka, wie pan, jest - a raczej była - bardzo wesoła, tres vive, i w ogóle, ale czuła, że
natychmiast się starzeje i gorzknieje, ilekroć on się pojawia. Bo wie pan, nigdy długo u niej
nie zostawał: przychodził à l'improviste, klapnąwszy na puf kładł dłonie w rękawiczkach na
gałce laski - i ponuro patrzył przed siebie. Wkrótce zaprzyjaźniła się z innym mężczyzną. Ten
nowy  ją  ubóstwiał,  okazywał  jej  znacznie  więcej  zainteresowania,  dobroci  i  troski  niż
człowiek, którego mylnie bierze pan za swego brata (proszę się tak nie marszczyć), ale ona o
żadnego nie dbała, a kiedy się czasem u niej spotkali, to tyle sobie okazywali uprzejmości, że
podobno można było boki zrywać. Lubiła podróże, ale skoro tylko znalazła jakieś naprawdę
miłe  miejsce, gdzie mogłaby zapomnieć o zmartwieniach i w ogóle o wszystkim, on znów
psuł krajobraz, bo nagle siadał przy jej stoliku na tarasie i zaczynał mówić, jaka jest próżna i
tania,  a  on  żyć  bez  niej  nie  może.  Kiedy  indziej  potrafił  wygłosić  długą  mowę  wobec  jej
przyjaciół - wie pan, des jeunes gens qui aiment à rigoler - długi i mętny wykład o kształcie
popielniczki albo o barwie czasu... no i w końcu zostawał sam: siedział na krześle i tylko się
głupio  uśmiechał  albo  mierzył  sobie  puls.  Byłaby  szkoda,  gdyby  rzeczywiście  okazał  się
pańskim krewnym, bo ona chyba zachowała niezbyt miłe souvenir z tamtych dni. Twierdzi,

że stał się wreszcie zupełnym utrapieniem i już nawet dotknąć mu się nie pozwalała, bo kiedy
się podniecił, to zaraz dostawał jakiegoś ataku czy czegoś w tym rodzaju. Aż któregoś dnia
wiedząc, że on przyjedzie wieczornym pociągiem, poprosiła pewnego młodego człowieka,

goto

wego zrobić wszystko, byle jej sprawić przyjemność, otóż poprosiła, żeby wyszedł

tamtemu na spotkanie i powie

dział, że ona nie chce go nigdy więcej widzieć na oczy, a jeśli

będzie próbował z nią się zobaczyć, zostanie uznany przez jej przyjaciół za natręta i

odpowiednio potrak

towany. Chyba niezbyt ładnie postąpiła, ale uważała, że na dłuższą metę

tak będzie dla niego lepiej. No i udało się. Przestał jej nawet przysyłać te swoje błagalne listy,
których zresztą i tak nigdy nie czytała. Nie, naprawdę nie sądzę, żeby mógł być pańskim
krewnym. Jeżeli tyle panu opowiadam, to tylko po to, żeby namalować portret Heleny, a nie
jej kochanków. Była taka pełna życia, słodka dla wszystkich, tryskająca tą vitalité joyeuse qui

est, d'ailleurs, tout - à - fait conforme à une philosophie innée, à un sens quasi - religieux des

phénomènes de la vie.

I co z tego wynikło? Wszyscy mężczyźni, którzy jej się podobali,

straszliwie ją zawiedli, kobiety z bardzo nielicznymi wyjątkami okazały się zwykłymi
plotkarami i w sumie spędziła najlepsze lata dążąc do szczęścia w świecie, który ze
wszystkich sił starał się ją złamać. No cóż, kiedy ją pan pozna, sam się pan przekona, czy
światu się udało.

Milczeliśmy przez dość długą chwilę. Niestety, nie miałem już cienia wątpliwości,

choć Sebastian wypadał w tej historii koszmarnie; pamiętałem jednak, że jest to portret z
drugiej ręki.

- Tak -

powiedziałem. - Muszę się z nią zobaczyć, za wszelką cenę. Z dwóch

powo

dów. Po pierwsze chcę jej zadać jedno pytanie, jedno jedyne. Po drugie...

- Tak? -

rzekła Madame Lecerf, upiwszy łyczek wystygłej herbaty. - Po drugie?

Po drugie w żaden sposób nie umiem sobie wyobrazić, czym taka kobieta mogła

przyciągnąć mojego brata, więc muszę ją zobaczyć na własne oczy.

Chce pan powiedzieć, że wydała się panu straszna, niebezpieczna? Une femme

fatale?

Bo wie pan, to nie byłaby prawda. Jest poczciwa z kościami.

Ależ skąd. Ani straszna, ani niebezpieczna. Może sprytna i tak dalej, ale... Nie, sam

ją muszę zobaczyć.

Kto dożyje, ten zobaczy - stwierdziła Madame Lecerf. - Niech pan posłucha. Mam

propozycję. Jutro wyjeżdżam. Jeżeli wpadnie pan tu w sobotę, Helena może być w takim
pośpiechu - bo ona stale dokądś pędzi - że odłoży spotkanie z panem na następny dzień

zapomi

nając, że wtedy z kolei wyjeżdża na tydzień do mojej wiejskiej posiadłości. Czyli

znowu pan się z nią minie. Inaczej mówiąc, najlepiej chyba byłoby, gdyby pan także mnie

„Ciekawa historia”, pomyślałem: coś w rodzaju podobieństwa rodzinnego łączyło

Ninę Rechnoy i Helenę von Graun - a przynajmniej ich portrety, namalowane na mój użytek
przez męża jednej i przyjaciółkę drugiej. Nie bardzo było jak wybrać między tymi dwiema:
Nina  płytka  i  urokliwa,  Helena  szczwana  i  twarda;  obie  niestałe,  a  żadna  z  nich  w  moim
guście - ani też, jak sobie wyobrażałem, w guście Sebastiana. Przez chwilę zastanowiłem się,
czy się znały w Blaubergu: tworzyłyby dosyć dobrany tandem - przynajmniej teoretycznie; w
rzeczywistości  pewnie  by  na  siebie  syczały  i  pluły.  Z  drugiej  jednak  strony  mogłem  teraz
całkowicie porzucić trop Madame Rechnoy - co uczyniłem z wielką ulgą. Niepodobna, żeby
to,  co  ta  młoda Francuzka opowiedziała  mi  o  swojej  przyjaciółce,  okazało  się  dziełem
zwykłego  przypadku.  Pominąwszy  emocje,  których  doznawałem  słuchając,  jak  traktowano

Sebastiana, musia

łem przecież czuć satysfakcję na myśl, że moje dociekania pomału

zmierzają do końca i że oszczędzono mi niewykonalnej pracy, jaką byłoby wydobycie -
choćby spod ziemi - pierwszej żony Pala Palicza, ta bowiem równie dobrze mogła siedzieć w
więzieniu w Los Angeles.

Wiedziałem, że stoję w obliczu ostatniej szansy, toteż pragnąc mieć pewność, że dotrę

do Heleny von Graun, zdobyłem się na niezmierny wysiłek i napisałem do niej na paryski
adres, tak aby po powrocie zastała w domu mój list. Był on całkiem krótki: powiadamiałem ją
tylko,  że  bawię  w  gościnie  u  jej  przyjaciółki  w  Lescaux,  przyjąłem  zaś  to  zaproszenie
wyłącznie z myślą o spotkaniu z nią; dodałem, że chcę omówić pewną ważną sprawę natury
literackiej.  W  ostatnim  zdaniu  trochę  minąłem  się  z  prawdą,  ale  dodałem  je  na  przynętę.
Niezupełnie  zrozumiałem,  czy  kiedy  Helena  von  Graun  telefonowała  z  Dijon,  przyjaciółka
wspomniała jej, że pragnę ją widzieć. Straszliwie się niepokoiłem, czy w niedzielę Madame
Lecerf nie oświadczy mi z całą uprzejmością, iż Helena zmieniła plany i pojechała do Nicei.
Wysławszy  list  czułem  przynajmniej,  że  zrobiłem  co  w  mojej  mocy,  aby  doprowadzić  do

spotkania.

Wyruszyłem o dziewiątej rano, żeby zgodnie z umową dotrzeć do Lescaux około

południa. Wsiadałem już do pociągu, kiedy doznałem wstrząsu, zdawszy sobie nagle sprawę,
że po drodze przejadę przez St Damier - miejscowość, w której Sebastian umarł i został
pochowany. Do tego właśnie miasteczka podróżowałem pewnej niezapomnianej nocy. Teraz
jednak nie rozpoznałem żadnych szczegółów: gdy pociąg zatrzymał się na minutę przy

peronie w St Damier, jedynie napis na

tablicy powiedział mi, że już wcześniej tam byłem.

Wszystko wydawało się takie proste, określone i stateczne w porównaniu z koślawym
wrażeniem sennym, tkwiącym w mej pamięci. A może ono też było proste i dopiero teraz się
wykoślawiło?

Poczułem dziwną ulgę, kiedy pociąg ruszył w dalszą drogę: z tą chwilą przestałem

wędrować widmowym szlakiem sprzed dwóch miesięcy. Dzień był pogodny; ilekroć pociąg
przystawał, zdawało mi się, że słyszę lekki, nierówny oddech wiosny, wciąż jeszcze ledwie

dostrzegalnej, lecz

niewątpliwie obecnej: „zziębnięte baletnice czekają za kulisami” - tak

nazwał niegdyś Sebastian ten stan.

Dom Madame

Lecerf był duży, ale w opłakanym stanie. Kilkanaście chorych drzew

udawało park. Z jednej strony ciągnęły się pola, z drugiej, na wzgórzu, widać było fabrykę.
Wszystko w tym miejscu wydawało się przedziwnie sfatygowane, zapuszczone i pokryte
kurzem; kiedy później się dowiedziałem, że dom ma dopiero trzydzieści parę lat, tym bardziej
zdumiała mnie rujnacja, do jakiej go doprowadzono. Idąc do głównego wejścia spotkałem
mężczyznę, który spieszył w moją stronę, zgrzytając butami po żwirze; przystanął i podał mi
rękę:

- Enchanté de vous connaître -

powiedział, mierząc mnie melancholijnym

spojrzeniem. -

Żona oczekuje pana. Je suis navré... Muszę niestety jechać do Paryża, i to

właśnie w niedzielę.

Był to Francuz w średnim wieku, o dość pospolitym wyglądzie, zmęczonych oczach i

automatycznym uśmiechu. Znowu podaliśmy sobie ręce.

- Mon ami,

spóźnisz się na pociąg - dobiegł z werandy krystaliczny głos Madame

Lecerf, a mężczyzna posłusznie ruszył truchcikiem.

Tego dnia gospodyni włożyła beżową suknię; usta miała jaskrawo umalowane, lecz

ani  jej  się  śniło  paprać  czymkolwiek  swą  przezroczystą  cerę.  Słońce  nadawało  jej  włosom
niebieskawy  połysk  i  oto  pomyślałem,  że  ta  młoda  kobieta  jest  właściwie  bardzo  ładna.
Przeszliśmy  przez  kilka  pokojów,  które  tak  wyglądały,  jakby  niezbyt  zdecydowanie
podzielono  między  nie  rolę  salonu.  Miałem  wrażenie,  że  jesteśmy  sami  w  tym
nieprzyjemnym domu, wśród plątaniny pomieszczeń. Madame Lecerf podniosła szal z obitej
zielonym jedwabiem kanapki i otuliła się nim.

Ależ ziąb - powiedziała. - Jeżeli czegoś w życiu nienawidzę, to właśnie zimna.

Proszę zobaczyć, jakie mam lodowate ręce. Są takie przez cały rok, z wyjątkiem lata. Obiad
będzie za minutę. Niech pan siada.

Kiedy dokładnie ona przyjeżdża? - spytałem.

- Écoutez -

odrzekła Madame Lecerf. - Czy nie może pan na chwilę o niej zapomnieć i

porozmawiać o innych sprawach? Ce n’est pas très poli, vous savez. Proszę mi powiedzieć
coś o sobie. Gdzie pan mieszka i czym się pan zajmuje?

Będzie tu po południu?

- Tak, tak, uparciuchu, Monsieur l'entêté.

Przyjedzie na pewno. Proszę się tak nie

niecierpliwić. Wie pan, kobiety nie interesują się mężczyznami, którzy miewają idée fixe. Jak
się panu podobał mój mąż?

Powiedziałem, że jest chyba dużo od niej starszy.

- Poczciwina, ale straszny nudziarz -

odparła ze śmiechem. - Specjalnie go wysłałam.

Dopiero rok temu wzięliśmy ślub, a ja już się czuję jak po diamentowych godach. I nie cierpię

tego domu. Okropny, prawda?

Powiedziałem, że sprawia dość staroświeckie wrażenie.

O, to nie jest właściwe słowo. Kiedy go pierwszy raz zobaczyłam, wydawał się

nowiuteńki. Ale od tamtej pory sypie się i blaknie. Zwierzyłam się lekarzowi, że wszystkie
kwiaty prócz goździków i żonkili więdną, jeśli ich dotknę... Czy to nie dziwne?

A cóż lekarz?

Powiedział, że nie jest botanikiem. Z pewną księżniczką perską było tak samo jak ze

mną. Uschły przez nią całe ogrody pałacowe.

Starszawa, dość ponura pokojówka zajrzała do pokoju i ruchem głowy dała znak swej

pani.

Proszę za mną - rzekła Madame Lecerf. - Vous devez mourir de faim, sądząc po

minie.

Zderzyliśmy się w drzwiach, bo gdy szedłem za nią, nagle się odwróciła. Wczepiła mi

się w ramię, a jej włosy musnęły mój policzek.

Niezdara z pana, młody człowieku - powiedziała. - Zapomniałam swoich tabletek.

Kiedy je znalazła, przeszliśmy przez cały dom, szukając jadalni. W końcu do niej

trafiliśmy.  Było  to  posępne  pomieszczenie  z  wykuszem,  który  jakby  w ostatniej chwili
zmienił zdanie i bez większego przekonania spróbował wrócić do pierwotnego kształtu, czyli
stać się zwyczajnym oknem. Dwie osoby weszły sunąc bezgłośnie, każda innymi drzwiami.
Jedną  z  nich  była  jakaś  stara  dama  -  domyśliłem  się,  że  to  kuzynka  Monsieur  Lecerfa. Jej
udział  w  rozmowie  ograniczał  się  do  uprzejmych  mruknięć,  gdyśmy  sobie  wzajemnie
podawali  wiktuały.  Drugim  nowo  przybyłym  okazał  się  dość  przystojny  mężczyzna o
uroczystym  wyrazie  twarzy,  z  dziwnym  szarym  pasmem  wśród  rzadkich  włosów  blond,

ubrany w brycze

sy. Przez cały obiad nie odezwał się ani słowem. Madame Lecerf

dokonywała prezentacji jednym pośpiesznym machnięciem ręki, nie zaprzątając sobie głowy

nazwiskami. Zorientowałem się, że w ogóle nie zauważa tego jegomościa, a on w dodatku
siedzi jakby na uboczu. Potrawy przyrządzone były smacznie, ale zestawione trochę bez

sensu. Za to wino podano dobre.

Kiedy wśród brzęku sztućców przebrnęliśmy przez pierwsze danie, jegomość o

włosach blond zapalił papierosa i gdzieś sobie poszedł. Po minucie wrócił z popielniczką.

Madame

Lecerf, dotychczas zajęta jedzeniem, spojrzała na mnie i rzekła:

A więc sporo pan ostatnio podróżował? Wie pan, nigdy nie byłam w Anglii... jakoś

się nie składało. To chyba nudny kraj. On doit s'y ennuyer follement, n'est - ce - - pas? No i te
mgły... I ani śladu muzyki, w ogóle żadnej sztuki... Tego królika przyrządzono według
specjalnego przepisu, myślę, że będzie panu smakował.

- Aha -

wtrąciłem. - Byłbym zapomniał. Napisałem do pani przyjaciółki, żeby ją

uprzedzić o swoim tutaj pobycie i... powiedzmy, przypomnieć, że jest oczekiwana.

Madame

Lecerf odłożyła nóż i widelec. Minę miała zdumioną i zagniewaną.

Pan chyba żartuje! - wykrzyknęła.

Ale przecież nic złego się nie stało, a może sądzi pani...

milczeniu dokończyliśmy królika. Podano krem czekoladowy. Blondyn starannie

złożył serwetkę, wsunął ją w obrączkę, złożył naszej gospodyni lekki ukłon i się wycofał. -
Kawę wypijemy w zielonym pokoju - rzekła Madame Lecerf do służącej.

Wściekła jestem na pana - powiedziała, kiedy usiedliśmy. - Obawiam się, że pan

wszystko popsuł.

Czemu? Co takiego zrobiłem? - zapytałem.

Spojrzała gdzieś w bok. Jej drobne, twarde łono falowało (Sebastian napisał raz, że

coś takiego zdarza się tylko w książkach, lecz oto i dowód jego pomyłki). Błękitna żyłka na
bladej dziewczęcej szyi zdawała się pulsować (tego jednak nie jestem już pewien). Rzęsy
trzepotały. Tak, była to niewątpliwie ładna kobieta. Ciekawe, czy pochodzi z południa
Francji, pomyślałem. Może z Arles. Ale nie, akcent miała paryski.

Urodziła się pani w Paryżu? - spytałem.

Dziękuję - odparła, nie patrząc w moją stronę. - Po raz pierwszy spytał pan o coś, co

mnie dotyczy. Ale i tak nie odkupił pan tym swojej gafy. Większego głupstwa już nie mógł
pan zrobić. Chociaż, gdybym się postarała... Przepraszam, zaraz wrócę.

Usiadłem wygodnie i zapaliłem. W ukośnym promieniu słońca wirowały drobinki

kurzu; woluty dymu z pa

pierosa łączyły się z nimi i krążyły w powolnych insynuacjach, jak

gdyby lada chwila miały się ułożyć w żywy obraz. Raz jeszcze przypomnę, że bynajmniej nie
jestem skłonny dręczyć tych stronic czymkolwiek, co tylko mnie osobiście dotyczy; chyba

jednak  ubawię  czytelnika  (a  kto  wie,  może  i  ducha  Sebastiana)  pewnym  wyznaniem:  otóż
przez  chwilę  myślałem,  żeby  się  kochać  z  tą  kobietą.  Było  to  naprawdę  bardzo  dziwne,
zarazem  bowiem  mocno  mnie  ona  irytowała  -  nie  tyle  ona,  ile  jej  słowa.  Trochę  chyba
przestawałem nad sobą panować. Kiedy wróciła, otrząsnąłem się w duchu.

No, to dopiął pan swego - powiedziała. - Heleny nie ma w domu.

- Tant mieux -

odparłem. - Pewnie właśnie tu jedzie, a pani naprawdę powinna

zrozumieć to, że tak niecierpliwie oczekuję spotkania z jej przyjaciółką.

Ale że też pan musiał do niej pisać! - krzyknęła Madame Lecerf. - Przecież pan jej

nawet nie zna. A ja obiecałam, że dziś tu będzie. Czegóż więcej mógł pan pragnąć? A jeśli mi
pan nie wierzył, jeśli chciał mnie pan sprawdzić... alors vous êtes ridicule, cher Monsieur.

Oj, proszę pani - odrzekłem zupełnie szczerze. - Nawet mi to nie przyszło do głowy.

Po prostu pomyślałem sobie, że... że masło nie zaszkodzi owsiance, jak to my, Rosjanie,

mawiamy.

Chyba nie przepadam za masłem... ani za Rosjanami - odparła. Cóż miałem począć?

Zerknąłem na jej rękę, spoczywającą tuż obok mojej. Dłoń drżała lekko, Madame Lecerf
miała na sobie zwiewną suknię... po krzyżu przebiegł mi dziwaczny dreszczyk, i to nie z

zimna. Po

winienem może ucałować tę dłoń? Czy potrafię zachować się dwornie i nie czuć

przy tym, że poniekąd robię z siebie durnia?

Westchnęła i wstała.

Ha, nic już się na to nie poradzi - rzekła. - Boję się, że ją pan do siebie zniechęcił i

jeśli nawet przyjedzie... no, mniejsza. Zobaczymy. Miałby pan ochotę zwiedzić naszą
posiadłość? Na dworze jest chyba cieplej niż w tym nieszczęsnym domu - que dans cette

triste demeure.

„Posiadłość” składała się z ogrodu i zagajnika, które już wcześniej spostrzegłem.

Wszędzie panowała wielka cisza. Czarne gałęzie, tu i ówdzie nabijane zielonymi ćwiekami,
zdawały się wsłuchiwać w swe życie wewnętrzne. Nad całą okolicą zawisła obmierzła
monotonia. W pewnym miejscu jakiś tajemniczy ogrodnik wykopał dół, a wybraną z niego
ziemię spiętrzył pod ceglanym murem i odszedł, zapominając o zardzewiałym szpadlu. Nie
wiedzieć czemu przypomniało mi się popełnione niedawno zabójstwo i sam zabójca, który
pogrzebał swą ofiarę w takim właśnie ogrodzie.

Madame

Lecerf milczała; po chwili rzekła:

Musiał pan być bardzo przywiązany do przyrodniego brata, skoro tak pan grzebie w

jego przeszłości. Jaką śmiercią umarł? Samobójstwo?

- O, nie -

powiedziałem. - Chorował na serce.

A zdawało mi się, że mówił pan o tym, jak się zastrzelił. Byłoby dużo romantyczniej.

Pańska książka sprawi mi zawód, jeżeli wszystko skończy się w łóżku. Latem rosną tu róże...
w tym błocku... ale nikt mnie tu więcej latem nie przyłapie.

Nawet mi to w głowie nie postało, żeby w jakikolwiek sposób sfałszować jego

życiorys - odparłem.

Dobrze już, dobrze. Znałam takiego, co opublikował listy swej zmarłej żony i

rozdawał je przyjaciołom. Czemu uważa pan, że biografia pańskiego brata zainteresuje

czytelników?

Czy nigdy pani nie czytała... - zacząłem, wtem jednak w bramie stanął szykowny,

choć dosyć ubłocony samochód.

- Masz ci los -

powiedziała Madame Lecerf.

Może to ona - zawołałem.

Jakaś kobieta wygramoliła się z auta prosto w kałużę.

- Owszem, nikt inny -

przytaknęła Madame Lecerf. - Proszę się nie ruszać z miejsca -

dodała.

Pobiegła ścieżką, machając ręką na powitanie, a kiedy stanęła przed nowo przybyłą,

pocałowała ją i poprowadziła na lewo; zniknęły za kępą krzaków. Po chwili znów je
spostrzegłem, gdy okrążywszy ogród wchodziły na schody. Zniknęły w głębi domu.
Właściwie nie zdążyłem zobaczyć Heleny von Graun: mignęło mi tylko jej rozpięte futro i

kolorowy szalik.

Znalazłem kamienną ławkę i usiadłem. Byłem podekscytowany i dosyć zadowolony z

siebie: dopadłem przecież wreszcie zdobyczy. Na ławce leżała czyjaś laska; wziąłem ją do
ręki i dźgnąłem pulchną brunatną ziemię. Udało mi się! Wieczorem zaraz po rozmowie z nią
wrócę  do  Paryża  i...  Myśl  obca  wszelkim  innym  moim  myślom,  odmieniec,  drżący  kretyn,
wślizgnęła  się  i  zmieszała  z  tłumem...  Czy  rzeczywiście  wrócę  jeszcze  tego  samego
wieczoru?  Jak  brzmiało  to  zdyszane  zdanie  w  drugorzędnej noweli Maupassanta?
„Zapomniałem książki.” Ja też chwilami zapominałem o swojej.

- A, tu pan jest -

rozległ się głos Madame Lecerf. - Myślałam, że może pan wrócił do

domu.

No i co, wszystko w porządku?

- Nic podobnego -

odparła ze spokojem. - Nie mam pojęcia, co pan nawypisywał, ale

ona doszła do wniosku, że chodzi o kontrakt filmowy, o który właśnie się stara. Twierdzi, że
zwabił ją pan w pułapkę. Powiem panu, co ma pan robić. Nie porozmawia pan z nią dziś,
jutro ani pojutrze, ale zostanie pan tutaj i będzie dla niej bardzo miły. Obiecała, że wszystko

mi opowie, a potem może i panu uda się z nią pomówić. Umowa stoi?

To naprawdę bardzo ładnie z pani strony, że zadała pani sobie aż tyle trudu -

powiedziałem.

Usiadła obok mnie na ławce, a że ławka była bardzo krótka, a ja jestem... no, raczej

krępy... jej ramię dotykało mojego. Zwilżyłem językiem usta i dalej bazgrałem laską po

ziemi.

- Co pan rysuje? -

spytała i odchrząknęła.

Falowanie własnych myśli - odparłem głupawo.

- Pewnego razu -

powiedziała miękkim tonem - pocałowałam mężczyznę tylko

dlatego, że umiał się podpisać do góry nogami.

Laska wypadła mi z ręki. Spojrzałem na Madame Lecerf. Patrzyłem na jej gładkie,

białe  czoło,  widziałem  ciemne,  fiołkowe  powieki,  które  spuściła,  być  może  opacznie
zrozumiawszy  moje  uporczywe  spojrzenie...  widziałem  maleńkie  blade  znamię  na  bladym
policzku, delikatne skrzydełka nozdrzy, lekko odętą górną wargę, uwydatnioną pochyleniem
ciemnowłosej  głowy,  matową  biel  szyi,  szczupłe  palce  zakończone  lakierowanymi  paz-
nokciami, czerwonymi jak róże. Uniosła twarz i dziwnymi aksamitnymi oczyma o tęczówce
umieszczonej nieco wyżej niż u reszty ludzi spojrzała na moje usta.

Wstałem.

- O co chodzi? -

spytała. - O czym pan myśli?

Potrząsnąłem głową. Nie pomyliła się jednak: rzeczywiście o czymś myślałem; coś

należało rozstrzygnąć, i to natychmiast.

- Jak to, wracamy? -

spytała, gdy poszliśmy ścieżką przed siebie.

Skinąłem głową.

Ale wie pan, ona zejdzie dopiero za jakiś czas. Proszę mi powiedzieć, czemu pan się

dąsa?

Chyba przystanąłem wtedy i znowu utkwiłem w niej spojrzenie; tym razem patrzyłem

na jej szczupłą sylwetkę, spowitą obcisłą beżową suknią.

Ruszyłem dalej, pogrążony w ciężkiej zadumie; cętkowana słońcem ścieżka zdawała

się marszczyć tak samo, jak moje czoło.

- Vous n’êtes guère amiable -

stwierdziła Madame Lecerf.

tarasie stał stół i kilka krzeseł. Milczący blondyn, którego pierwszy raz widziałem

podczas lunchu, siedział na jednym z nich i dokładnie oglądał maszynerię swego zegarka.
Gdy siadałem, przez nieuwagę trąciłem go w łokieć, a on upuścił jakąś śrubkę.

- Boga radi -

rzekł (nie ma o czym mówić), kiedy przeprosiłem. (Aaa, więc to

Rosjanin? Dobrze, to mi ułatwi zadanie.)

Stojąca tyłem do nas dama nuciła z cicha, wybijając stopą rytm na kamiennych

płytach.

Zwróciłem się do milczącego rodaka, który zalotnie spoglądał na swój zepsuty

zegarek.

- A u niejo na szejkie pauk -

powiedziałem półgłosem.

Dama nagle poderwała dłoń, dotknęła karku i obróciła się na pięcie.

- Czto? -

spytał mój ociężały na umyśle rodak, obrzucając mnie przelotnym

spojrzeniem. Popatrzył na gospodynię, uśmiechnął się z zakłopotaniem i znów zaczął dłubać

przy zegarku.

J'ai queląue chose dans le cou... Mam coś na szyi, czuję to - rzekła Madame Lecerf.

Ano właśnie - powiedziałem. - Dopiero co mówiłem panu Rosjaninowi, że chyba

pająk chodzi pani po szyi. Ale to nieprawda, zmyliło mnie światło.

Włączymy gramofon? - spytała radośnie.

- Okropnie mi przykro -

odparłem - ale muszę chyba wracać do domu. Daruje mi pani,

prawda?

- Mais vous êtes fou -

zawołała. - Pan jest szalony, nie chce się pan widzieć z moją

przyjaciółką?

Może kiedy indziej - rzekłem uspokajającym tonem. - Kiedy indziej.

Niech mi pan wytłumaczy - powiedziała, schodząc za mną do ogrodu - co się

właściwie stało?

Bardzo to było sprytne - odparłem w naszej szczodrej i wspaniałej rosyjskiej mowie.

Bardzo to było sprytne kazać mi wierzyć, że opowiada pani o przyjaciółce, podczas gdy w

rzeczywistości przez cały czas mówiła pani o sobie. Ten szwindelek mógłby się nawet mocno
przeciągnąć, ale los szturchnął panią w łokieć, no i sypnęły się gruszki z fartuszka. Bo tak się
składa, że miałem okazję poznać kuzyna pani byłego męża - tego, co to umiał pisać do góry
nogami. Więc zrobiłem mały sprawdzian. A kiedy pani podświadomie zrozumiała zdanie,
które wymamrotałem po rosyjsku...

Nie, nie

powiedziałem z tego ani słowa, tylko raz po raz się kłaniając wyszedłem z

ogrodu. Kiedy dostanie pocztą egzemplarz tej książki, sama zrozumie.

Miałem do Niny pewne pytanie, ale go nie zadałem. Chciałem spytać, czy w ogóle

zdawała  sobie  sprawę,  że  bladolicy  mężczyzna,  przy  którym  tak  się  nudzi,  jest  jednym  z
najwybitniejszych pisarzy swych czasów. Bo i po cóż było pytać! Książki nic nie znaczą dla
kobiety tego rodzaju; jest przekonana, że jej własne życie zawiera w sobie tyle podniet, ile
mieści  się  w  stu  powieściach.  Gdyby  czyjś  wyrok  skazał  ją  na  spędzenie  całego  dnia  w
bibliotece,  już  koło  południa  znaleziono  by  ją  martwą.  Jestem  pewien,  że  Sebastian  nigdy
przy  niej  nie  napomknął  o  swej  pracy:  byłoby  to  jak  dyskusja  z  nietoperzem  o  zegarach
słonecznych. Zostawmy więc nietoperza, niech sobie drży i krąży w gęstniejącym zmierzchu,
niezgrabny naśladowca jaskółki.

W ostatnich, a zarazem najsmutniejszych latach swego życia Sebastian napisał

Wątpliwy asfodel; jest to z pewnością jego arcydzieło. Gdzie i jak nad nim pracował? W

czytelni Muzeum Brytyjskiego (z dala od czujnych oczu pana Goodmana). Przy skromnym

stoliku w najdal

szym rogu paryskiego bistro (nie z tych, w których mogła bywać jego

kochanka). Na leżaku pod pomarańczowym parasolem gdzieś w Cannes albo w Juan, kiedy
ona wraz ze swą bandą opuszczała go, żeby hulać gdzie indziej. W poczekalni bezimiennej
stacji kolejowej, między dwoma atakami serca. W hotelu, wśród szczęku talerzy mytych na
podwórku.  W  wielu  innych  miejscach,  które  mogą  być  dla  mnie  tylko niejasnym
domniemaniem.  Temat  tej  książki  jest  prosty:  człowiek  umiera  -  ze  strony  na  stronę  coraz
mocniej czujemy, jak się pogrąża; jego myśli i wspomnienia przenikają całość raz bardziej,
raz  mniej  wyraziście  (przypomina  to  wzbieranie  i  opadanie  piersi wznoszonej nierównym
oddechem), wywołując to ten, to tamten obraz, puszczając go na wiatr, a nawet rzucając na
piaszczysty brzeg, gdzie przez chwilę zdaje się poruszać i żyć własnym życiem, wnet jednak
znów go ku sobie pociąga szara otchłań morza, w której tonie albo dziwnie się przeistacza.
Człowiek umiera, i on to właśnie jest bohaterem opowieści; lecz podczas gdy życie innych
postaci  występujących  w  książce  wydaje  się  absolutnie  rzeczywiste  (przynajmniej  w  takim
sensie, w jakim Knight pojmował rzeczywistość), czytelnik nie dowiaduje się o umierającym,
kto  on  zacz,  gdzie  stoi  lub  dryfuje  łoże  śmierci  i  czy  to  w  ogóle  jest  łoże.  Umierający  i
książka  są  jednym  i  tym  samym;  to  właśnie  książka  dyszy  z  trudem  i  kona,  podciągając
widmowe  kolano.  Na  wybrzeżu  świadomości  rozpryskuje  się  jeden  obraz  myślowy  za
drugim, a my śledzimy powołaną w ten sposób do istnienia rzecz lub istotę: zbłąkane szczątki
strzaskanego  życia;  niemrawe  mrzonki,  które  pełzają  po  ziemi,  nim  rozwiną  wielookie

skrzydła.  Każdy  z  tych  żywotów  to  jedynie  glosa  do  głównego  tematu.  Podążamy  za
Schwarzem,  starym  dobrodusznym  szachistą,  gdy  siada  na  krześle  w  pewnym  pokoju  w
pewnym domu, żeby nauczyć chłopca - sierotę ruchów konika szachowego; spotykamy tłustą
Czeszkę  z  szarym  pasmem  włosów  odbijającym  od  krzykliwej  barwy  jej  tandetnie
ufarbowanej koafiury; jesteśmy świadkami, jak blada kanalia hałaśliwie demaskuje politykę
ucisku,  czemu  uważnie  się  przysłuchuje  agent  tajnej  policji  w  szynku  okrytym  złą  sławą.
Prześliczna, wysoka primadonna z pośpiechu wchodzi w kałużę, niszcząc srebrne buciczki.
Łka starzec, pociesza go zaś odziana w żałobę dziewczyna o łagodnym wykroju ust. Profesor
Nussbaum, uczony Szwajcar, o wpół do czwartej nad ranem zabił w hotelowym pokoju swą
młodą kochankę, a potem sam się zastrzelił. Ci oraz inni ludzie przychodzą i odchodzą, na
przemian otwierają i zamykają drzwi, żyją, póki oświetlona jest droga, którą idą, nim ich z
kolei  spowiją  fale  głównego  tematu:  człowiek  umiera.  Czasem  zdaje  się  poruszać  ręką  lub
kręcić głową, spoczywającą na czymś, co przypomina poduszkę, a z każdym jego ruchem to
czy  tamto  życie,  które  dopiero  co  oglądaliśmy,  zanika  albo  się  zmienia.  Chwilami  bywa
świadom  własnej  osobowości,  my  zaś  czujemy  w  takich  razach,  że  poruszamy  się  jedną  z
głównych  arterii powieści.  „Teraz,  gdy  było  już  za  późno,  gdy  Życie  pozamykało  swoje
sklepy, zrobiło mu się żal, że nie kupił pewnej książki, którą zawsze chciał mieć; że nigdy nie
przeżył trzęsienia ziemi, pożaru, katastrofy kolejowej; nie pojechał do Tybetu, żeby zobaczyć
Tatsienlu, ani nie słyszał, jak błękitne sroki jazgoczą wśród chińskich wierzb; nie zagadnął tej
zbłąkanej uczennicy o bezwstydnych oczach, napotkanej pewnego dnia na odludnej polanie;
nie  śmiał  się  z  biednego  żarciku  nieśmiałej  brzyduli,  który  nie  rozśmieszył  nikogo  z
obecnych;  umykały  mu  pociągi,  aluzje  i  szanse;  nie  wyjął  z  kieszeni  pensa  dla  starego
skrzypka ulicznego, który drżąco grał sobie w pewien ponury dzień w pewnym zapomnianym
mieście.”

Sebastian Knight zawsze lubił żonglować tematami, zderzając je z sobą albo sprytnie

stapiając, aby wyrazić za ich pośrednictwem owo ukryte znaczenie, wyrażalne jedynie w
postaci fali płynącej za falą, tak jak i z chińskiej boi tylko falowanie wydobyć może muzykę.

Wątpliwym asfodelu doprowadził tę metodę do perfekcji. Liczą się tu nie części, lecz ich

kombinacja.

Także i w tym, jak autor przedstawia sam fizyczny proces umierania, można się

dopatrzyć metody: krok za krokiem w ciemność; do akcji kolejno wkracza mózg, ciało, płuca.

Najpierw mózg

odbywa wędrówkę wśród pewnej hierarchii idei na temat śmierci: zrazu są to

pozornie przenikliwe myśli, gryzmolone na marginesie pożyczonej książki (epizod filozofa):
„Przyciągające oddziaływanie śmierci: fizyczny wzrost rozważany na wspak jako

przedłużenie zawieszonego spadania; i wreszcie upadek w nicość.” Myśli poetyczne,
religijne: „...grzęzawisko wybujałego materializmu i złote raje tych, których dziekan Park
nazywa optymistykami... Lecz umierający wiedział, że w ideach tych nie ma prawdy; że samo

poj

ęcie śmierci jest tylko w połowie rzeczywiste: naprawdę istnieje wyłącznie ta strona

sprawy -

szarpiący ból, rozstanie, keja życia oddala się łagodnie, trzepocząc rojem chusteczek

do nosa: ach! był więc już po tamtej stronie, skoro widział plażę niknącą w dali; nie, niezupeł-

nie -

skoro jeszcze myślał.” (Podobnie ktoś, kto odprowadza przyjaciela, może zbyt długo

zamarudzić na pokładzie, nie stając się przez to pasażerem.)

Potem demony fizycznych dolegliwości pomalutku zadławiają górami bólu wszelką

myśl,  filozofię,  domniemania,  wspomnienia,  nadzieję,  żal.  Kuśtykamy  i  pełzniemy przez
ohydne  krajobrazy  i  właściwie  jest  nam  obojętne,  dokąd  zmierzamy,  bo  wszystko  staje  się
męką i tylko  męką. Metoda ulega odwróceniu. Miejsce obrazów  myślowych, które słały w
naszą stronę słabnące z każdą chwilą promieniowanie, gdy skręcaliśmy ich śladem w ślepe

uliczki, zajmuje powolny najazd okro

pnych, grubiańskich wizji, nadciągających ku nam,

coraz bardziej nas osaczających; jest tu historia torturowanego dziecka; opowieść wygnańca o
życiu w okrutnej krainie, z której zbiegł; łagodny szaleniec, któremu podbito oko; wieśniak, z
nikczemną pasją kopiący psa. Ale w końcu nawet ból traci kolor. „Był już tak wyczerpany, że
nie potrafił się zainteresować śmiercią.” Tak właśnie „w zatłoczonym wagonie trzeciej klasy
chrapią spoceni mężczyźni; tak właśnie uczeń zasypia nad nie dokończonymi rachunkami”.
„Jestem zmęczony, zmęczony... opona samochodowa toczy się z rozpędu przed siebie, to się

zakolebie, to zwolni, to...”

W tym momencie

książkę zalewa nagła fala światła:

„...jak gdyby ktoś raptem otworzył drzwi na oścież, a wszyscy w pokoju zerwaliby się

i mrugając oczami zaczęliby gorączkowo zbierać manatki.” Czujemy, że jesteśmy o krok od
jakiejś prawdy absolutnej, olśniewająco wspaniałej, a zarazem niemal poczciwej w swej

dosko

nałej prostocie. Wznosząc się na szczyty sugestywności sformułowań autor każe nam

wierzyć, że zna całą prawdę o śmierci i że ją wyjawi. Za parę chwil, na końcu tego oto zdania,
w środku następnego, a może jeszcze kawałek dalej dowiemy się czegoś, co zmieni wszystkie
nasze zapatrywania, jak gdybyśmy znienacka odkryli, że umiemy fruwać, poruszając rękami
w prosty sposób, którego nigdy dotąd nie wypróbowaliśmy. „Najbardziej zasupłany węzeł to
tylko sznurek idący zygzakiem; pod paznokciami wydaje się twardy, lecz w istocie składają
się nań leniwe i pełne wdzięku zapętlenia. Oko potrafi go rozwikłać, choć niezdarne palce
krwawią. On sam (umierający) był tym właśnie węzłem, a rozwiązanie nastąpiłoby

natychmiast, gdyb

y tylko umiał dostrzec nić i pobiec za nią wzrokiem. I nie tylko on sam, ale

wszystko by się rozwikłało - wszystko, co potrafił sobie wyobrazić w naszych dziecinnych
kategoriach przestrzeni i czasu, które są łamigłówkami wymyślonymi przez człowieka
właśnie jako łamigłówki i dlatego raz po raz do nas wracają: bumerangi nonsensu... Nareszcie
uchwycił coś prawdziwego, coś, co nie miało nic wspólnego z żadną myślą, z uczuciami, z
czymkolwiek, czego mógł doświadczyć w życiu, w tym przedszkolu...”

Słowami odpowiedzi na wszelkie pytania o życie i śmierć, literami „absolutnego

rozwiązania” pokryty był cały dotychczas mu znany świat: jak gdyby podróżny zdał sobie
nagle sprawę, że badana przezeń dzika kraina nie jest przypadkowym zbiorem naturalnych

zjawisk, lecz str

onicą w księdze, w której góry, lasy, pola i rzeki poukładane są w sensowne

zdania; samogłoska jeziora zlewa się ze spółgłoskowo syczącym zboczem; wijąca się droga
to, co ma do przekazania, pisze krągłą kaligrafią, równie wyraźną, jak niegdyś ojcowska;

drzewa porozu

miewają się na migi, językiem niepojętym dla kogoś, kto nie nauczył się

gestów tej mowy... Tak zatem podróżny sylabizuje treść krajobrazu, aż w końcu sens pejzażu
wychodzi na jaw, zawiły wzór ludzkiego życia okazuje się zaś monogramem, całkiem już

teraz przejrzystym dla we

wnętrznego oka, rozplątującego zawikłane litery. A słowo -

wyłaniające się znaczenie - zdumiewa swą prostotą: najbardziej zaskakujące jest chyba to, że
podczas ziemskiego bytowania, kiedy nasz mózg pozostawał zamknięty w żelaznym
pierścieniu, w obcisłym śnie o własnej osobowości, żaden przypadek nie kazał nam dokonać

tego prostego mentalnego podrygu, który oswo

bodziłby uwięzioną myśl i dał jej wielkie

zrozumienie. Wreszcie jednak zagadka została rozwiązana. „Gdy zaś sens wszystkich rzeczy
jął prześwitywać przez ich kształty, wiele pojęć i zdarzeń, mających dotychczas pozory naj-
wyższej doniosłości, jakby skarlało, lecz nie stały się przez to nieważne, bo na tym etapie nic
nie mogło już być sprawą bez znaczenia, a jedynie skurczyły się do wymiaru, który osiągnęły
teraz inne zdarzenia i pojęcia, niegdyś pozbawione wszelkiej wagi.” Promieniści giganci

naszego mózgu - nauka, sztuka czy religia -

wypadli zatem ze swojskiego układu klasyfikacji

i wziąwszy się za ręce zostali wymieszani i radośnie zrównani z otoczeniem. Zarazem pestka
wiśni i jej maleńki cień spoczywający na malowanym drewnie zmęczonej ławki lub strzępek

papie

ru czy jakikolwiek tego rodzaju drobiazg spośród miliardów innych drobiazgów rozrósł

się do wspaniałych rozmiarów. Po nowemu ulepiony i poskładany, świat wydał duszy swój
sens z taką samą naturalnością, z jaką jedno i drugie oddychało.

Teraz się dowiemy, w czym rzecz; padnie słowo - a wtedy wy, ja, wszyscy ludzie na

świecie palną się w czoła: Ależ byliśmy głupi! Na ostatnim zakręcie książki autor robi krótki
postój, jakby się jednak namyślał, czy mądrze będzie wyjawić nam prawdę. Rzec by można,
unosi głowę, przestaje się zajmować umierającym, za którego myślami dotychczas podążał,

odwraca się i w duchu pyta: pójdziemy za nim do końca? Szepniemy wreszcie to słowo, co
strzaska przytulną ciszę naszych mózgów? Zrobimy to. I tak posunęliśmy się już za daleko,
słowo obleka się w kształt i wkrótce zabrzmi. Odwracamy się i znów pochylamy nad
mglistym łożem, nad szarym, płynnym zarysem - niżej, coraz niżej... Lecz chwila wątpliwości
okazała się zgubna: człowiek nie żyje.

Człowiek nie żyje, a my dalej nie wiemy. Asfodel na drugim brzegu jest wciąż tak

samo wątpliwy. Trzymamy w dłoniach martwą książkę. A może się mylimy? Przewracając
kartki  arcydzieła  Sebastiana  chwilami  czuję,  że  gdzieś  jednak  w  nim  tkwi  „absolutne
rozwiązanie”,  ukryte  w  nazbyt  pospiesznie  przeczytanym  akapicie  albo  wplecione  między
słowa,  których  pozorna  swojskość  wprowadziła  mnie  w  błąd.  Nie  znam  drugiej  książki
przyprawiającej  czytelnika  o  tego  rodzaju  szczególne  doznania,  i  może  taki  właśnie
szczególny cel stawiał sobie jej autor.

Żywo pamiętam dzień, gdy przeczytałem w angielskiej gazecie zapowiedź, że

Wątpliwy asfodel niebawem się ukaże. Natknąłem się na tę gazetę w hallu paryskiego hotelu,
czekając na człowieka, którego w imieniu swojej firmy miałem bałamucić, żeby podpisał
kontrakt. Bałamucenie to nie moja specjalność, a zresztą w ogóle transakcja ta wydawała mi
się mniej obiecująca niż moim chlebodawcom. Siedziałem sam jeden wśród grobowego
komfortu, czytałem anons wydawcy, a w nim wydrukowane dużymi literami czarne, zgrabne

nazwisko Sebas

tiana, i myśląc o jego losie czułem zazdrość bardziej dojmującą niż

kiedykolwiek  przedtem.  Nie  wiedziałem,  gdzie  się  podziewa,  nie  widywałem  go  od  co
najmniej  sześciu  lat,  nie  wiedziałem  też,  że  jest  taki  schorowany  i  nieszczęśliwy.  Wręcz
przeciwnie:  reklama  jego  książki  była  w  moich  oczach  znamieniem  szczęścia,  toteż  wyob-
rażałem go sobie w tym czy innym klubie, jak stoi z rękami w kieszeniach w ciepłym pokoju
pełnym ludzkiej radości, uszy mu pałają, oczy ma wilgotne i błyszczące, uśmiech trzepocze

mu na wargach -

a wszyscy stoją wokół niego, trzymają w dłoniach kieliszki portwajnu i

śmieją  się  z  jego  żartów.  Głupia  to  była  wizja,  wciąż  jednak  lśniła  mi  przed  oczami
rozedrganym  deseniem  z  białych  krochmalonych  gorsów,  czarnych  smokingów  i  wina
dostałej  barwy,  a  także  wyraźnie  zarysowanych  twarzy  -  niczym jedna z tych kolorowych
fotografii, które się widuje w czasopismach na ostatniej stronie okładki. Postanowiłem kupić
tę książkę, gdy tylko się ukaże, zresztą wszystkie jego książki kupowałem natychmiast, lecz
akurat do tej szczególnie mi się spieszyło. Wkrótce nadszedł pan, na którego czekałem. Był to
Anglik,  całkiem  oczytany.  Ponieważ  przed  przystąpieniem  do  rzeczy  i  tak  przez  chwilę
rozmawialiśmy  o  zwykłych  sprawach,  mimochodem  wskazałem  wydrukowaną  w  gazecie
zapowiedź i spytałem, czy zna którąś z książek Sebastiana Knighta. Odparł, że czytał kilka -

Coś tam pryzmatu i Utraconą własność. Zapytałem, czy mu się podobały. Powiedział, że
owszem, w pewnym sensie, ale autor musi chyba być straszliwym snobem, przynajmniej w
sferze intelektu. Poproszony, żeby to szerzej wytłumaczył, odrzekł, że Knight jego zdaniem

nieustannie prowa

dzi jakąś grę własnego pomysłu, nie objaśniając partnerom jej reguł. On

sam woli książki skłaniające do myślenia, a powieści Knighta tego akurat nie robią - po ich
lekturze człowiek jest zbity z tropu i poirytowany. Potem zaczął mówić o innym żyjącym
autorze, który według niego znacznie górował nad Knightem. Skorzystałem z chwili przerwy
w tej dyskusji, żeby przejść do rozmowy o interesach. Nie zakończyła się ona aż takim
sukcesem, jakiego spodziewała się moja firma.

Wątpliwy asfodel doczekał się wielu recenzji, przeważnie długich i wcale

pochlebnych. Jednakże tu i ówdzie pojawiała się w nich dyskretna sugestia, że autor jest jako
pisarz zmęczony, czyli innymi słowy zestarzał się i przynudza. Wychwyciłem nawet cień
współczucia, tak jakby tamci wiedzieli o autorze smutne i okropne rzeczy, które w samej
książce co prawda się nie pojawiły, zabarwiły jednak postawę krytyków wobec niej. Jeden z
nich posunął się do stwierdzenia, że czytał ją „z mieszanymi uczuciami, jest to bowiem dla
czytelnika dość niemiłe doznanie, gdy siedzi przy łożu śmierci i nigdy nie jest pewien, czy
autor występuje w roli lekarza, czy też pacjenta”. W niemal wszystkich recenzjach dawano do
zrozumienia, że książka jest odrobinę za długa, że zawiera wiele fragmentów niejasnych i w
niejasny sposób jątrzących. Wszyscy krytycy wychwalali „szczerość” Sebastiana - cokolwiek
to było. Ciekawiło mnie, co Sebastian sądzi o tych recenzjach.

Pożyczyłem swój egzemplarz znajomemu, który trzymał go przez kilka tygodni, ale

nie przeczytał, w końcu zaś zgubił w pociągu. Kupiłem drugi i nigdy go nikomu nie
pożyczam. Tak, ze wszystkich książek Sebastiana tę chyba lubię najbardziej. Nie wiem, czy
skłania ona do „myślenia”, a jeśli nie, mało mnie to obchodzi. Lubię ją dla niej samej. Lubię

jej sp

osób bycia. A czasem myślę sobie, że wcale nie byłoby rzeczą nieludzko trudną

przetłumaczyć ją na rosyjski.

Zdołałem mniej więcej zrekonstruować ostatni rok życia Sebastiana: 1935. Sebastian

umarł w początkach roku 1936, a ja patrząc na tę cyfrę nie mogę się oprzeć wrażeniu, że
zachodzi tu iście okultystyczna zbieżność między człowiekiem a datą jego śmierci. Sebastian

Knight, zm. 1936...

Data przypomina odbicie nazwiska w sadzawce marszczonej drobną falą.

Krzywizny ostat

nich trzech cyfr kojarzą się z meandrycznymi zarysami osobowości

Sebastiana...  Usiłuję,  tak  jak  już  nieraz  w  tej  książce  usiłowałem,  wyrazić  myśl,  która
mogłaby  mu  się  spodobać...  Jeśli  tu  i  ówdzie  nie  uchwyciłem  przynajmniej  cienia  jego
rozumowania,  jeśli  tu  i  ówdzie  nie  zdołałem  dzięki  nieświadomej  pracy  mózgu  skręcić  w
odpowiedni  korytarz  jego  prywatnego  labiryntu,  to  moja  książka  jest  niezdarnym,
poronionym płodem.

Publikacja

Wątpliwego asfodela wiosną 1935 roku zbiegła się w czasie z ostatnim

wysiłkiem, który podjął Sebastian, żeby zobaczyć Ninę. Kiedy jeden z jej ulizanych żulików
oznajmił mu, że Nina nie chce mieć z nim nic wspólnego, wrócił do Londynu i spędził tam
kilka  miesięcy,  próbując  oszukać  samotność  w  ten  żałosny  sposób,  że  starał  się  możliwie
najwięcej  pokazywać  publicznie.  To  tu,  to  tam  pojawiał  się  jako  chuda,  milcząca  postać  o
żałobnym wyglądzie: nawet w najcieplejszych jadalniach nie zdejmował szalika, doprowadzał
do  rozpaczy  wszystkie  gospodynie  swym  roztargnieniem  i  łagodnym  uporem,  z  jakim
odmawiał  wzięcia  udziału  w  rozmowie,  pośrodku  przyjęcia  odchodził  w  siną  dal  albo  dla
odmiany  odnajdywano  go  w  pokoju  dziecinnym,  pochłoniętego  układaniem  łamigłówki.
Pewnego dnia w pobliżu Charing Cross Helena Pratt odprowadziła Klarę do jakiejś księgarni,
a ruszywszy dalej wpadła po kilku sekundach prosto na Sebastiana. Podając jej rękę trochę się
zaczerwienił i odprowadził ją do stacji metra. Była mu wdzięczna, że nie pojawił się o minutę
wcześniej, a tym większą wdzięczność poczuła, gdy się okazało, że nie będzie się fatygował

wiązywaniem do przeszłości. Uraczył ją natomiast zawiłą opowieścią o ludziach, którzy

poprzedniego wieczoru usiłowali go oszukać przy pokerze.

Miło, że się spotkaliśmy - powiedział na pożegnanie. - Zdaje się, że tu ją dostanę.

- Co mianowicie? -

spytała panna Pratt.

Właśnie szedłem do [wymienił nazwę tejże księgarni], ale widzę, że przy tym

straganie kupię to, czego szukam.

Chadzał na koncerty i do teatrów, a w środku nocy pijał z taksówkarzami gorące

mleko przy budkach z ka

wą. Podobno trzy razy obejrzał ten sam film - absolutnie nijaką

historyjkę pod tytułem Zaklęty ogród. W kilka miesięcy po jego śmierci, wiedząc już od paru
dni,  kim  naprawdę  jest  Madame  Lecerf,  znalazłem  to  filmidło  w  programie  jednego  z
francuskich  kin  i  wysiedziałem  do  końca  projekcji  jedynie  po  to,  żeby  ustalić,  czemu  tak
wabiło  Sebastiana.  Mniej  więcej  w  połowie  akcja  przeniosła  się  na  Riwierę  i  przelotnie
mignął obraz plażowiczów opalających się po kąpieli. Czyżby Nina była wśród nich? Czy do
niej  należało  to  nagie  ramię?  Pewna  dziewczyna,  która  obejrzała  się  za  siebie,  zerkając  w
stronę kamery, wydała mi się trochę w jej typie, ale opalenizna, olejek do opalania i daszek
chroniący oczy przed słońcem to aż nazbyt skuteczna maska dla twarzy ujrzanej mimocho-

dem. W sierpniu przez

tydzień Sebastian bardzo chorował, ale wbrew zaleceniom doktora

Oatesa nie położył się do łóżka. We wrześniu pojechał do kogoś na wieś: zaledwie trochę znał
gospodarzy, a oni zaprosili go tylko z uprzejmości, gdy wspomniał przypadkiem, że widział
w piśmie „Prattler” zdjęcie ich domu. Przez cały tydzień snuł się po wyziębionym domostwie,
w  którym  wszyscy  pozostali  goście  byli  z  sobą  bardzo  zżyci,  aż  pewnego  ranka  przeszedł
pieszo  dziesięć  kilometrów  z  okładem,  dzielących  go  od  stacji,  i  cichutko  pojechał  z
powrotem  do  miasta,  zostawiwszy  smoking  i  saszetkę  z  przyborami  toaletowymi.  Na
początku  listopada  zjadł  lunch  z  Sheldonem  w  klubie,  do  którego  ten  należał,  i  był  tak
małomówny,  że  Sheldon  się  zastanawiał,  po  co  Sebastian  w  ogóle  przyszedł  na  spotkanie.
Potem następuje luka. Chyba wyjechał za granicę, ale nie wydaje mi się prawdopodobne, że
uczynił to z wyraźnym zamiarem, aby spróbować znów zobaczyć Ninę, choć u źródeł jego
niepokoju mogła tkwić jakaś wątła nadzieja.

Prawie całą zimę 1935 roku spędziłem w Marsylii, doglądając interesów firmy. W

połowie stycznia trzydziestego szóstego dostałem list od Sebastiana, o dziwo napisany po

rosyjsku.

„Jestem, jak widzisz, w Paryżu, i pewnie będę tu jeszcze tkwił (zastrianu) przez

pewien czas. Jeśli dasz radę przyjechać, przyjedź; jeśli nie dasz rady, też się nie obrażę; ale
może  lepiej  jednak  przyjedź.  Mam  już  po  uszy  (oskomina)  paru  dręczących  spraw,  a
zwłaszcza  wzorów  na  własnej  skórze,  zrzucanej  (wypolziny)  podczas kolejnych linek,
znajduję więc poetyczną pociechę w rzeczach oczywistych i zwyczajnych, które z takich czy
innych  powodów  przez  całe  życie  przeoczałem.  Chciałbym  cię  na  przykład  zapytać,  co
porabiałeś przez te wszystkie lata, i opowiedzieć ci o sobie: mam nadzieję, że powiodło ci się
lepiej  niż  mnie.  Ostatnio  często  widuję  starego  doktora  Starowa,  który  leczył  maman  [tak
Sebastian  mówił  o  mojej  matce].  Pewnego  wieczoru  spotkałem  go  przypadkiem  na  ulicy,
zażywając  przymusowego  wypoczynku  na  stopniu  czyjegoś  zaparkowanego  auta.  Pomyślał
chyba, że wegetuję w Paryżu od samej śmierci maman, a ja się zgodziłem na taką wersję swej

emigranckiej egzystencji, bo (ibo)

tłumaczenie czegokolwiek wydawało mi się zbyt

skomplikowanym przedsięwzięciem. Mogą ci wpaść w ręce pewne papiery; spalisz je

natychmiast; owsz

em, słyszały one głosy z [kilka słów nie do odczytania: Dot czetu?], teraz

jednak pora im na stos. Przechowałem je, zapewniłem im nocleg (noczleg), ponieważ takim
rzeczom bezpieczniej jest dać się wyspać, bo jeśli je się zabije, ich duchy mogą nas straszyć.
Pewnej nocy, kiedy się poczułem szczególnie śmiertelny, podpisałem na nie wyrok śmierci i
po  tym  właśnie  je  poznasz.  Początkowo  mieszkałem  w  tym  co  zawsze  hotelu,  ale  się
przeniosłem  do  czegoś  w  rodzaju  sanatorium  za  miastem,  patrz  adres.  Zacząłem  ten list
prawie  tydzień  temu  i  póki  nie  napisałem  słowa  «życie»,  był  on  przeznaczony

(priednaznaczalos)

dla kogoś całkiem innego. Potem nie wiedzieć jak sam zwrócił się ku

tobie, niby nieśmiały gość w obcym domu, prowadzący niebywale długą rozmowę z bliskim

krew

nym, z którym przyszedł na przyjęcie. Wybacz więc, jeśli cię zanudzam (dokuczaju), ale

nie bardzo mi się podobają te gołe konary i gałązki za oknem.”

List ten oczywiście wytrącił mnie z równowagi, lecz nie zaniepokoił tak, jak

powinien: nie wiedziałem, że Sebastian od 1926 roku cierpi na nieuleczalną chorobę, a przez
ostatnich pięć lat stan jego stale się pogarsza. Naturalny w tej sytuacji niepokój stłumiła myśl,
do której przyznaję się ze wstydem: że mój brat, niesłychanie wrażliwy i nerwowy, zawsze
skłonny  był  do  przesadnego  pesymizmu,  ilekroć  jego  zdrowie  doznawało  uszczerbku.  Po-
wtarzam,  nie  miałem  najmniejszego  pojęcia  o  jego  dolegliwościach  sercowych,  zdołałem
więc  wmówić  sobie,  że  jest  po  prostu  przepracowany.  Był  jednak  chory  i  prosił  mnie  o
przyjazd tonem, który wydał mi się całkiem nowy. Nigdy nie dał mi odczuć, że potrzebuje
mojej  obecności,  teraz  zaś  wręcz  o  nią  błagał.  Wzruszyło  mnie  to,  a  zarazem
zdezorientowało; gdybym znał całą prawdę, na pewno wskoczyłbym w pierwszy pociąg. List

dost

ałem w czwartek; od razu postanowiłem wyruszyć do Paryża w sobotę i wrócić w nocy z

niedzieli na poniedziałek, czułem bowiem, że moja firma wolałaby, abym nie urządzał sobie
wakacji w przełomowej fazie interesów, których miałem doglądać w Marsylii. Postanowiłem
nie pisać i niczego nie wyjaśniać, tylko wysłać Sebastianowi telegram w sobotę rano, gdy
będę już zapewne wiedział, czy uda mi się pojechać wcześniejszym pociągiem.

W nocy przyśnił mi się wyjątkowo niemiły sen. Siedziałem w dużej, mrocznej izbie,

órą mój sen pospiesznie umeblował zbieraniną sprzętów z różnych mniej więcej mi

znajomych domów, ale z jakimiś wyrwami i dziwnymi podstawieniami: na przykład pewna
półka była zarazem drogą, tonącą w obłokach pyłu. Czułem mgliście, że izba ta mieści się w

iejskim domu lub karczmie: było to ogólne wrażenie wywołane przez drewniane ściany oraz

deski sufitu i podłogi. Oczekiwaliśmy Sebastiana: miał wrócić z jakiejś długiej podróży.

Siedziałem na czymś w rodzaju skrzynki; w izbie była także moja matka, a prócz niej jeszcze
dwie osoby, pijące z nami herbatę przy stoliku: pewien mężczyzna z mojego biura wraz z
żoną; Sebastian wcale nie znał tych dwojga, a wprowadził ich tam reżyser snu, żeby
kimkolwiek wypełnić scenę.

Oczekiwaliśmy pełni niepokoju i niejasnych obaw; czułem, że pozostali wiedzą coś,

czego  ja  nie  wiem,  ale  okropnie  się  bałem  spytać,  czemu  matka  aż  tak  się  przejmuje
ubłoconym  rowerem,  który  za  nic  nie  dawał  się  upchnąć  w  szafie:  drzwi  raz  po  raz  się
otwierały. Na ścianie wisiał obrazek przedstawiający parowiec wśród fal, które się poruszały
niby  cała  procesja  gąsienic:  statek  się  kołysał  i  to  mnie  drażniło;  przestałem  się  irytować
dopiero,  gdy  sobie  przypomniałem,  że  stary  i  powszechnie  znany  obyczaj  każe  wieszać  na
ścianie taki właśnie obrazek, kiedy się oczekuje powrotu wędrowca. Ten zaś mógł się pojawić
lada  chwila,  toteż  drewnianą  podłogę  przy  drzwiach  posypano  piaskiem,  żeby  się  nie
poślizgnął. Matka gdzieś poszła, zabierając z sobą ubłocone ostrogi i strzemiona, których nie
mogła  schować,  a  tamto  niewyraźne  stadło  widocznie  po  cichu  usunięto,  bo  byłem  sam  w
izbie, kiedy otworzyły się drzwi na galeryjkę i stanął w nich Sebastian; zaczął wolno schodzić
po chwiejnych schodach, wiodących prosto do izby. Włosy miał potargane i był bez płaszcza:

zrozum

iałem, że drzemał po podróży i dopiero co się zbudził. Kiedy tak schodził, przystając

na każdym stopniu, z jedną stopą - wciąż tą samą - zawieszoną w pół kroku, oparty ręką o

drew

nianą poręcz, matka wróciła i pomogła mu wstać, bo tymczasem się potknął i na plecach

zjechał ze schodów. Śmiał się, idąc w moją stronę, czułem jednak, że czegoś się wstydzi. Był
blady  i  nie  ogolony,  ale  minę  miał  całkiem  pogodną.  Matka  ze  srebrnym  kubkiem  w  ręku
usiadła - jak się okazało, na noszach, bo zaraz wynieśli ją dwaj mężczyźni, którzy co sobota
nocowali u nas w domu, o czym z uśmiechem powiedział mi Sebastian. Wtem spostrzegłem,
że  na  lewej  dłoni  ma  czarną  rękawiczkę,  a  palce  tej  ręki  są  nieruchome,  sama  zaś  ręka
najwyraźniej  do  niczego  mu  nie  służy  -  i  ogarnął  mnie  straszliwy,  mdlący  lęk,  trwoga
przyprawiająca o wymioty, że Sebastian niechcący mnie nią dotknie, zrozumiałem bowiem, iż
jest to sztuczna kończyna przymocowana do nadgarstka: zoperowano go, a może miał jakiś
okropny  wypadek.  Pojąłem  też,  czemu  w  wyglądzie  mego  brata  i  w  całej  atmosferze
towarzyszącej jego nadejściu jest coś tak niesamowitego, lecz on dalej spokojnie pił herbatę,
choć mógł zauważyć, że się wzdrygnąłem. Matka wróciła na chwilę po zapomniany naparstek
i  zaraz  odeszła,  bo  mężczyznom  się  spieszyło.  Sebastian  spytał,  czy  przyszła  już
manicurzystka,  ponieważ  chciał  jak  najszybciej  zacząć  przygotowania  do  bankietu.
Usiłowałem zbyć niczym to pytanie, nie mogąc znieść myśli o jego okaleczonej ręce, wtem
jednak ujrzałem całe pomieszczenie w transkrypcji na poszarpane paznokcie, a pewna znana

mi niegdyś dziewczyna (ale dziwnie wyblakła) weszła z walizeczką przyborów manicurzystki
i usiadła na taborecie przed Sebastianem. Ten poprosił, żebym nie patrzył, lecz nie mogłem
się powstrzymać. Widziałem, jak odpina czarną rękawiczkę i pomału ją ściąga; gdy tak się
zsuwała,  wysypała  się  z  niej  jedyna  zawartość:  maleńkie  dłonie,  przypominające  przednie
łapki  myszek,  sinoróżowe  i  miękkie  -  całe  mnóstwo;  upadły  na  podłogę,  a  dziewczyna w
czerni osunęła się na kolana. Schyliłem się, żeby zobaczyć, co robi pod stołem, i ujrzałem, że
zbiera te rączęta i układa na talerzu... Kiedy podniosłem głowę, Sebastiana już nie było, a nim
znów się schyliłem, dziewczyna także znikła. Poczułem, że nie wytrzymam w tej izbie ani
chwili dłużej. Lecz gdy się odwróciłem i zacząłem po omacku szukać zasuwki, rozległ się za
mną  głos  Sebastiana;  zdawał  się  dobiegać  z  najdalszego,  najciemniejszego  kąta
pomieszczenia,  które  stało  się  tymczasem  przeogromną  stodołą:  zboże  sypało  się  strużką  z

dziura

wego worka leżącego u moich stóp. Nie widziałem Sebastiana, a tak bardzo chciałem

się wyrwać na zewnątrz, że mój niecierpliwy puls niemal zagłuszał jego słowa. Wiedziałem,
że brat mnie woła i mówi coś bardzo ważnego, obiecując mi oznajmić rzecz jeszcze większej
wagi,  jeśli  tylko  podejdę  do  kąta  -  czyli  tam,  gdzie  siedział  czy  też  leżał,  przygnieciony
ciężkimi  workami,  które  mu  spadły  na  nogi.  Poruszyłem  się,  a  wtedy  dobiegło  mnie  jego
ostatnie  natarczywe  błaganie,  wypowiedziane  gromkim  głosem:  zdanie  to  nie  miało  krzty
sensu,  kiedy  je  potem  ze  snu  wyłowiłem,  lecz  w  samym  śnie  zadźwięczało  brzemienne
absolutną doniosłością, niezłomną wolą rozwiązania na mój użytek monstrualnej zagadki, i
byłbym w końcu pobiegł do Sebastiana, gdyby nie to, że już się w połowie wydobyłem ze

snu.

Wiem, że pospolity kamyk, który znajdujemy w dłoni, zanurzywszy rękę aż po ramię

w wodzie, gdzie na bladym piasku zdawał się lśnić klejnot, naprawdę jest tym upragnionym
skarbem,  aczkolwiek  schnąc  w  słońcu  codzienności  wygląda  jak  kamyk.  Choć  więc  po
przebudzeniu dzwoniło mi w głowie nonsensowne zdanie, czułem, że stanowi ono w istocie
koślawy  przekład  oszałamiającej  nowiny;  leżąc  na  wznak  słuchałem  znajomych  dźwięków
ulicy oraz kretyńskiej sieczki muzycznej z radia, umilającego wczesne śniadanie komuś, kto
mieszkał  piętro  wyżej,  i  nagle  owiał  mnie  kolczasty  ziąb  jakiegoś  okropnego  przeczucia;
wstrząsnął mną dreszcz bez mała fizyczny i zaraz postanowiłem wysłać Sebastianowi depeszę

z wia

domością, że przyjeżdżam jeszcze tego samego dnia. Powodowany idiotycznym

odruchem zdrowego rozsądku (który poza tą jedną jedyną okazją nigdy nie był moją mocną
stroną), pomyślałem, że warto sprawdzić w marsylskim przedstawicielstwie firmy, czy obejdą
się tam beze mnie. Okazało się, że nie tylko teraz moja obecność jest nieodzowna, ale
prawdopodobnie nawet i na weekend nie będę mógł wyjechać. W piątek wróciłem do domu,

udręczony kończącym się dniem. Od południa czekał na mnie telegram, ale dzienne banały
tak są przedziwnie wszechwładne wobec delikatnych objawień snu, że całkiem
zapomniawszy żarliwego szeptu, dobiegającego z sennej otchłani, spodziewałem się po prostu
jakiejś służbowej wiadomości, kiedy rozdzierałem depeszę.

„Stan Sevastiana beznadziejny przyjechać natychmiast Starov.” Tekst napisano po

francusku; litera „v” w imie

niu Sebastiana wzięła się z transkrypcji rosyjskiej pisowni; nie

wiadomo po co poszedłem do łazienki i na chwilę stanąłem przed lustrem. Potem chwyciłem

kapelusz i zbieg

łem po schodach. Na dworzec dotarłem za kwadrans dwunasta, a dwie minuty

po dwunastej odjeżdżał pociąg, który miał przybyć do Paryża około wpół do trzeciej po
południu.

Dopiero na stacji stwierdziłem, że mam przy sobie za mało gotówki na bilet drugiej

klasy; przez chwilę zastanawiałem się, czy nie byłoby lepiej wrócić po pieniądze i polecieć do
Paryża  pierwszym  samolotem.  Lecz  to,  że  pociąg  jest  tuż,  tuż,  zanadto  mnie  kusiło.
Poszedłem  po  najmniejszej  linii  oporu,  bo  taki  już  jestem.  I  zaledwie  pociąg  ruszył,
uświadomiłem  sobie  ze  zgrozą,  że  list  Sebastiana  zostawiłem  w  biurku,  a  nie  pamiętam
adresu, który brat mi podał.

Zatłoczony przedział był ciemny, duszny i pełen nóg. Po szybach ściekały krople

deszczu: nie płynęły prosto, lecz poszarpanym, niezdecydowanym torem, zygzakiem z

wieloma postojami. W czarnym

szkle odbijała się fioletowoniebieska lampa. Pociąg kolebał

się i stękał, mknąc przez noc. Jakżeż się nazywa to sanatorium? Jakoś na „M”. Na „M”, jakoś
na...  koła  potknęły  się  w  cyklicznym  pędzie,  wnet  jednak  odnalazły  zgubiony  rytm.
Oczywiście  doktor  Starow  poda  mi  adres.  Zadzwonię  do  niego  z  dworca,  zaraz  po
przyjeździe. Czyjś masywnie obuty sen usiłował wcisnąć mi się między golenie, ale cofnięto
go  pomału.  „W  tym  co  zawsze  hotelu”  -  co  to znaczy?  Nie  przypominałem  sobie  żadnego

szczególnego adresu, pod

którym Sebastian zatrzymywał się w Paryżu. Tak, Starow będzie

wiedział,  gdzie  go  szukać.  Mar... Man... Mat. ...Czy  zdążę  w  porę?  Sąsiad  pchnął  mnie
biodrem w biodro, zmieniając tonację chrapania na smutniejszą. Czy po przybyciu zastanę go
przy  życiu...  przy  byciu...  przy  życiu...  Miał  mi  coś  do  powiedzenia,  coś  bezgranicznie
ważnego.  Ciemny,  rozkołysany  przedział,  szczelnie  wypchany  rozkraczonymi  manekinami,
wydawał mi się fragmentem snu z poprzedniej nocy. Co mi powie, nim umrze? Deszcz pluł i
dzwonił  w  szybę,  w  jednym  jej  rogu  osiadł  widmowy  płatek  śniegu  i  zaraz  stopniał.
Naprzeciwko ktoś ożył pomału; najpierw szeleścił papierem i żuł po ciemku, a potem zapalił
papierosa,  którego  krągły  ognik  wpatrywał  się  we  mnie  niby  oko  cyklopa.  Muszę,  muszę
zdążyć.  Czemu  nie  pognałem  na  lotnisko,  gdy  tylko  dostałem  list?  Byłbym  już  teraz  z
Sebastianem! Na co umiera? Na raka? Na dusznicę bolesną, tak jak jego matka? Zwyczajem
wielu  ludzi,  którzy  nie  przejmują  się  religią,  póki  ich  życie  toczy  się  normalnym  trybem,

nap

rędce wymyśliłem miękkiego, ciepłego, łzawo zamglonego Boga i wyszeptałem

niekanoniczną  modlitwę.  Spraw,  żebym  dojechał  na  czas,  spraw,  żeby  dotrwał  do  mojego
przyjazdu, spraw, żeby mi wyjawił swój sekret. Teraz padał już tylko śnieg: szyba zapuściła
szarą  brodę.  Człowiek,  który  żuł  i  palił,  znowu  zasnął.  Może  uda  mi  się  wyciągnąć  nogi  i
gdzieś je oprzeć? Zacząłem macać piekącymi palcami stóp, ale noc była cała z ciała i kości.
Daremnie  marzyłem,  żeby  oprzeć  łydki  i  kostki  nóg  o  coś  drewnianego.  Mar...  Matamar...
Mar... Jak daleko od Paryża leży ta miejscowość? Doktor Starow. Alexander Alexandrowicz
Starow.  Koła  zaturkotały  po  zwrotnicach,  powtarzając  iks  za  iksem.  Nieznana stacja. Gdy
pociąg się zatrzymał, z sąsiedniego przedziału dobiegły głosy: ktoś snuł opowieść bez końca.
Rozległ  się  posuwisty  dźwięk  otwieranych  drzwi:  nasze  też  się  otworzyły,  stanął  w  nich
podróżny  z  żałobną  miną  i  zobaczył,  że  nie  ma  nadziei.  Nie  ma  nadziei.  Etat desespere.

Muszę  zdążyć  na  czas.  Jakie  długie  są  te  postoje!  Sąsiad  z  prawej  westchnął  i  spróbował
przetrzeć  szybę,  ta  jednak  pozostała  równie  zamglona  jak  przedtem;  ledwie  przez  nią
przebijało  żółtawe  światło.  Pociąg  znów  ruszył.  Bolał  mnie  kręgosłup,  kości  miałem  jak  z
ołowiu. Usiłowałem zamknąć oczy i trochę się zdrzemnąć, ale moje powieki podszyte były
dryfującymi deseniami, a wśród nich, wyruszając zawsze z tego samego kącika, raz po raz
przepływała  maleńka  wiązka  światła,  dość  podobna  do  wymoczka.  Zdawało  mi  się,  że
poznaję w niej kształt dworcowej latarni, która znacznie wcześniej mignęła za oknem. Potem
zjawiły się barwy, i oto różowa twarz z wielkim okiem gazeli z wolna obróciła się ku mnie...
po  niej  ukazał  się  kosz  kwiatów,  a  jeszcze  później  nie  ogolony  podbródek  Sebastiana.  Nie
mogąc już znieść tego optycznego pudełka z farbami wszcząłem ostrożne, wlokące się bez
końca manewry, niby kroki baletmistrza sfilmowane w zwolnionym tempie, i wydostałem się
na korytarz. Był on rzęsiście oświetlony i zimny. Najpierw zapaliłem, potem zataczając się
poszedłem  na  koniec  wagonu,  przez  chwilę  kiwałem  się  nad  plugawą,  ryczącą  dziurą  w
podłodze, chwiejnym krokiem wróciłem na korytarz i wypaliłem jeszcze jednego papierosa.
Nigdy  przedtem  nie  pragnąłem  niczego  tak  zajadle,  jak  teraz  tego,  żeby  zastać  Sebastiana
przy  życiu  -  pochylić  się  nad  nim  i  uchwycić  skierowane  do  mnie  słowa.  Jego  ostatnia
książka, mój niedawny sen, tajemniczość jego listu - wszystko to napawało mnie niezłomną
wiarą,  że  z  ust  konającego  usłyszę  jakieś  niebywałe  objawienie.  Jeśli  będzie  jeszcze  nimi
poruszał. Jeśli się nie spóźnię. Na ścianie między oknami wisiała mapa, nie miała jednak nic
wspólnego  z  trasą,  którą  podróżowałem.  Moja  twarz  mrocznie  odbijała  się  w  szybie.  Il est

dangereux... E pericoloso...

żołnierz o zaczerwienionych oczach otarł się o mnie w przejściu;

jeszcze  przez  kilka  sekund  straszliwie  swędziała  mnie  dłoń,  którą  musnął  rękawem.
Marzyłem o tym, żeby się umyć. Pragnąłem zmyć z siebie cały ten chropawy świat i w zimnej
aurze czystości stanąć przed Sebastianem. Porachował się już ze śmiertelnością, nie mogłem
więc  zionąć  mu  w  nozdrza  jej  odorem.  Och,  na  pewno  będzie  jeszcze  żył,  kiedy  przyjadę.
Starow nie sformułowałby w ten sposób telegramu, gdyby był pewien, że nie zdążę. Telegram
przyszedł w południe. Telegram, mój ty Boże, przyszedł w południe! Minęło już szesnaście
godzin, a kiedyż ja zajadę do Mar... Mat... Ram... Rat... Nie, nie „R” - nazwa zaczyna się od
„M”. Na chwilę ukazał mi się jej mglisty zarys, ale rozwiał się, nim go zdołałem pochwycić.
Może  się  pojawić  jeszcze  jedna  przeszkoda:  pieniądze.  Prosto  ze  stacji muszę  popędzić  do
biura i natychmiast zdobyć trochę gotówki. Biuro jest przy samym dworcu. Bliżej niż bank.
Czy ktoś z moich licznych przyjaciół mieszka niedaleko stacji? Nie, wszyscy mieszkają albo

w Passy, albo w okolicach Porte

St Cloud: w jednej z dwóch rosyjskich dzielnic w Paryżu.

Zgniotłem trzeciego papierosa i poszedłem się rozejrzeć za mniej zatłoczonym przedziałem.

Bogu  dzięki,  żaden  bagaż  nie  kazał  mi  niby  kula  u  nogi  wracać  do  tego,  który  właśnie
opuściłem.  Ale  w  wagonie  panował  ścisk,  a  ja  byłem  zanadto  rozbity  psychicznie,  żeby
przejść  korytarzami  przez  cały  pociąg.  Nie  jestem  nawet  pewien,  czy  kiedy  wreszcie  po
omacku  wszedłem  do  jakiegoś  przedziału,  był  to  istotnie  przedział  inny,  czy  ten  sam  co
przedtem; wypełniało go identyczne kłębowisko kolan, stóp i łokci - choć powietrze wydało
mi się może trochę mniej skisłe. Czemu nigdy nie odwiedziłem Sebastiana w Londynie? Parę
razy mnie zapraszał. Czemu z uporem trzymałem wobec niego dystans, skoro podziwiałem go

tak jak n

ikogo innego? Te cholerne osły, co kpiły z jego geniuszu... Zwłaszcza jednemu

staremu  durniowi  byłbym  z  lubością  skręcił  chudy  kark  -  z  lubością  i  furią.  Aaa,  więc  to
pokaźne  monstrum  po  lewej  jest  kobietą;  eau  -  de  -  Cologne  i  pot  idą  o  lepsze,  to  drugie
bierze górę. Nikt w tym przedziale nie wie, kim jest Sebastian Knight. Ten rozdział Utraconej
własności, tak marnie przetłumaczony w piśmie „Cadran”. A może w „La Vie Litteraire”? A
może  już  się  spóźniłem,  spóźniłem...  może  Sebastian  już  nie  żyje,  gdy  ja  siedzę  na  tej
przeklętej  ławce,  obitej  cienką  jak  na  urągowisko  skórzaną  tapicerką,  niezdolną  oszukać
moich obolałych pośladków? Szybciej, proszę, szybciej! Czemu wam się zdaje, że warto się
zatrzymywać na tej stacji? I po co tak długo? Jazda, jazda. O, właśnie - to rozumiem.

Ciemność bladła bardzo wolno, przechodząc w mętną szarówkę, i wreszcie za oknem

dał  się  od  biedy  widzieć  ośnieżony  świat.  Okropnie  marzłem  w  cienkim  płaszczu
deszczowym.  Twarze  mych  towarzyszy  podróży  stopniowo  się  wyłaniały,  jakby  pomału  z
nich  odmiatano  warstwę  pajęczyn  i  kurzu.  Moja  sąsiadka  okazywała  termosowi  z  kawą
uczucia  nieledwie  macierzyńskie.  Cały  się  lepiłem,  a  świeży  zarost  sprawiał  mi  katusze.
Chyba  bym  zemdlał,  gdybym  szczeciniastym  policzkiem  dotknął  jedwabiu.  Widać  było
różową  chmurę  w  masie  burych;  matowy  róż  zarumienił  też  spłachcie  topniejącego  śniegu
pośród  tragicznej  samotności  jałowych  pól.  Skądciś  zjawiła  się  droga:  może  przez  minutę
sunęła równo z pociągiem, a na chwilę przedtem, nim skręciła w dal, wśród śniegu, błocka i
kałuż zakolebał się rowerzysta. Dokąd jechał? Kim był? Nikt nigdy się nie dowie.

Na jakąś godzinę musiałem się chyba zdrzemnąć - a przynajmniej wyłączyć

wewnętrzne widzenie. Kiedy otworzyłem oczy, moi towarzysze rozmawiali i jedli; chwyciły
mnie nagle takie mdłości, że wygramoliłem się z przedziału i resztę podróży przesiedziałem
na strapontenie, mając w głowie szarą pustkę przypominającą światło tego nieszczęsnego
poranka. Pociąg, jak się dowiedziałem, miał duże opóźnienie, spowodowane nocną zamiecią
lub czymś w tym rodzaju, toteż dopiero za kwadrans czwarta po południu zajechaliśmy do
Paryża. Idąc po peronie szczękałem zębami; o mało nie uległem głupiemu odruchowi, żeby
tych kilka franków, które pobrzękiwały mi w kieszeni, wydać na jakiś mocny trunek. Zamiast

tego poszedłem do budki telefonicznej. Przekartkowałem miękką, zatłuszczoną księgę,
szukając numeru doktora Starowa i usiłując nie myśleć o tym, że za moment się dowiem, czy
Sebastian żyje. Starkaus, cuirs, peaux; Starley, jongleur, humoriste; Starow... o, jest: Jaśmin

61 - 93.

Zacząłem jakieś straszliwe manewry, w połowie wykręcania numeru zapomniałem

dalszego ciągu, stoczyłem kolejną utarczkę z książką, ponownie wykręciłem numer i przez
chwilę  wsłuchiwałem  się  w  złowieszcze  buczenie.  Minutę  siedziałem  bez  ruchu:  ktoś  rap-
townie  otworzył  drzwi  i  zaraz  się  wycofał,  gniewnie  mrucząc  pod  nosem.  Tarcza  telefonu
znów  zaterkotała  w  tę  i  z  powrotem  -  pięć,  sześć,  siedem  razy,  i  od  nowa  rozległ  się
monotonny nosowy zaśpiew: trenn, trenn, trenn... Czemu prześladuje mnie taki pech?

Skończył pan? - spytał ten sam człowiek, zagniewany starzec o rysach buldoga.

Mając nerwy napięte do granic wytrzymałości wdałem się z paskudnym staruchem w kłótnię.
Na  szczęście  zwolniła  się  tymczasem  sąsiednia  budka;  starzec  wszedł  do  niej  i  zatrzasnął
drzwi. Próbowałem dalej. W końcu mi się udało. Kobiecy głos oznajmił, że doktora nie ma w
domu,  ale  będzie  można  go  złapać  o  wpół  do  szóstej  -  tu  kobieta  podała  mi  inny  numer
telefonu.  Wstąpiwszy  do  biura  nie  mogłem  nie  zauważyć,  że  swym  pojawieniem  się
wszystkich nieco zaskoczyłem. Pokazałem otrzymany telegram szefowi, ten jednak wykrzesał
z siebie mniej współczucia, niż miałem prawo oczekiwać. Zadał mi parę kłopotliwych pytań

na temat interesów w Marsyli

i. Wreszcie wydobyłem od niego pieniądze i zapłaciłem

taksówkarzowi, czekającemu u wejścia do biura. Była za dwadzieścia piąta, miałem więc
przed sobą prawie godzinę.

Poszedłem się ogolić i w pośpiechu zjadłem śniadanie. Dwadzieścia po piątej

zadzwoniłem pod numer, który mi podano, i dowiedziałem się, że doktor pojechał do domu,
ale  wróci  za  kwadrans.  Nie  miałem  cierpliwości  czekać,  wykręciłem  więc  jego  domowy
numer. Znany mi już kobiecy głos oświadczył, że doktor przed chwilą wyszedł. Oparłem się o
ścianę  (tym  razem  dzwoniłem  z  budki  telefonicznej  w  jakimś  barze)  i  puknąłem  w  nią
ołówkiem. Czy nigdy nie dotrę do Sebastiana? Co za gnuśni idioci powypisywali na ścianach
„Śmierć Żydom” albo „Vive le front populaire” i pomazali je nieprzyzwoitymi rysunkami?
Jakiś  bezimienny  plastyk  zaczął  zamalowywać  na  czarno  kwadraty  -  szachownica,

Schachbrett, un damier...

Przez głowę przemknęła mi błyskawica, a na języku osiadło słowo:

St Damier! Wybiegłem na dwór i zatrzymałem przejeżdżającą taksówkę. Zawiezie mnie do St
Damier, gdziekolwiek to jest? Taksówkarz flegmatycznym ruchem rozłożył mapę i przez
jakiś czas w nią się wpatrywał. Wreszcie odparł, że wziąwszy pod uwagę stan dróg, podróż
zajmie co najmniej dwie godziny. Spytałem, czy jego zdaniem powinienem raczej wsiąść w
pociąg. Nie wiedział.

Wobec tego niech się pan pospieszy - powiedziałem. Dając nura do taksówki,

zgubiłem kapelusz.

Długo trwało, nim wyjechaliśmy z Paryża. Stawały nam na drodze wszelkiego rodzaju

przeszkody; chyba nigdy w życiu nic nie budziło we mnie takiej nienawiści, jak ręka pewnego
policjanta na skrzyżowaniu. Wreszcie wywikłaliśmy się z zatoru na jezdni i wjechaliśmy w
długą,  mroczną  aleję.  Wciąż  jednak  posuwaliśmy  się  za  wolno.  Pchnąłem  okienko  i  jąłem
błagać  szofera,  żeby  dodał  gazu.  Odparł,  że  jest  o  wiele  za  ślisko  -  i  tak  już  parę  razy
wpadliśmy w poślizg. Po godzinie jazdy zatrzymał się i spytał o drogę policjanta na rowerze.
Przez  długi  czas  we  dwóch  studiowali  mapę  mundurowego,  potem  szofer  wyjął  własną  i
zaczęli  porównywać.  Okazało  się,  że  gdzieś  po  drodze  źle  skręciliśmy  i  teraz  musimy  się
cofnąć  przynajmniej  o  parę  kilometrów.  Znów  zastukałem  w  szybę:  taksówka  po  prostu
pełzła.  Kierowca  pokręcił  głową,  nawet  nie  odwracając  się  w  moją  stronę.  Spojrzałem  na
zegarek: dochodziła siódma. Zatrzymaliśmy się przy stacji benzynowej i szofer odbył poufną
rozmowę  z  mechanikiem.  Zupełnie  nie  wiedziałem,  gdzie  jesteśmy,  ale  ponieważ  droga
biegła  teraz  skrajem  rozległych  pól,  miałem  nadzieję,  że  się  zbliżamy  do  celu.  Deszcz  z

szumem omiat

ał szyby; gdy znów spróbowałem ubłagać szofera, żeby trochę przyspieszył,

przestał nad sobą panować i ze swadą mnie zwymyślał. Osunąłem się na oparcie, bezradny i
otępiały. Na zewnątrz przemykały rozmyte plamy świetlne: okna domów. Czy kiedykolwiek
odnajdę Sebastiana? Czy zastanę go przy życiu, jeśli w ogóle dojadę do St Damier?
Parokrotnie wyprzedziły nas inne auta; zwróciłem uwagę kierowcy na to, jak szybko jadą. Nie
odpowiedział, lecz raptem zahamował i gwałtownie rozpostarł swą śmiechu wartą mapę.

Spyta

łem, czy znów zabłądził. Zmilczał, ale jego kark przybrał jadowity wyraz. Ruszyliśmy

dalej.  Z  satysfakcją  zauważyłem,  że  teraz  jedziemy  dużo  szybciej.  Przemknęliśmy  pod
mostem  kolejowym  i  stanęliśmy  przed  stacją.  Gdy  się  zastanawiałem,  czy  może  wreszcie
znalazłem  się  w  St  Damier,  szofer  wygramolił  się  z  auta  i  nagłym  szarpnięciem  otworzył

drzwiczki.

- O co znów chodzi? -

spytałem.

Pojedzie pan jednak pociągiem - rzekł kierowca. - Ani mi się śni dla pańskiej

przyjemności rozbić wóz. Stąd odchodzą pociągi do St Damier. I tak ma pan szczęście, że w
ogóle pana tu przywiozłem.

Miałem więcej szczęścia, niż myślał, bo pociąg przyjechał po kilku minutach.

Kolejarz przysięgał, że przed dziewiątą zajadę do St Damier. Ostatni etap podróży był

zarazem najbardziej

mroczny. Siedziałem sam w wagonie; ogarnęła mnie dziwna apatia.

Pomimo całej niecierpliwości, jaka mną miotała, okropnie się bałem, że zasnę i przegapię

stację.  Pociąg  często  przystawał,  a  mnie  się  robiło  słabo,  ilekroć  musiałem  wypatrzyć  i
odcyfrować  nazwę  miejscowości.  W  pewnej  chwili  doznałem  obrzydliwego  uczucia,  że
raptem się budzę, przespawszy twardym snem nie wiedzieć ile czasu, gdy zaś spojrzałem na
zegarek,  było  kwadrans  po  dziewiątej.  Czyżbym  przejechał?  Już  mi  przychodziło  na  myśl,
żeby włączyć sygnał alarmowy, pociąg jął jednak zwalniać, a ja wychyliwszy się przez okno
spostrzegłem  sunący  w  powietrzu  oświetlony  napis,  który  niebawem  znieruchomiał:  St
Damier.  Przez  kwadrans  potykałem  się  w  ciemnych  zaułkach,  potem  zaś  w  czymś,  co
szumiało jak sosnowy las, i wreszcie dotarłem do szpitala St Damier. Za drzwiami rozległo
się szuranie i sapanie, a po chwili wpuścił mnie do środka otyły starzec w grubym szarym
swetrze  zamiast  marynarki  i  w  znoszonych  filcowych  kapciach.  Wszedłem  do  czegoś  w

rodzaj

u biura, skąpo oświetlonego słabą żarówką bez klosza, którą z jednej strony zdawała się

pokrywać warstwa kurzu. Starzec patrzył na mnie, mrugając oczami; jego obrzmiała twarz
błyszczała, powleczona szlamem snu; sam nie wiem, czemu odezwałem się szeptem:

Przyjechałem, żeby się zobaczyć z Monsieur Knightem. K, n, i, g, h, t. Knight. Po

angielsku wymawia się jak „noc”.

Stęknął i usiadł ociężale za biurkiem pod wiszącą żarówką.

Za późno na odwiedziny - wybełkotał jakby do siebie.

Dostałem depeszę - powiedziałem. - Mój brat jest bardzo chory.

Mówiąc to czułem się tak, jakbym usiłował tym samym zasugerować, że nie ma cienia

wątpliwości co do tego, czy Sebastian żyje.

Mówi pan, że jak on się nazywa? - spytał mężczyzna wzdychając.

- Knight -

powtórzyłem. - Przez „ka”. To angielskie nazwisko.

Cudzoziemskie nazwiska należałoby zastępować numerami - mruknął tamten. -

Byłoby dużo prościej. Jeden pacjent umarł wczoraj w nocy, a nazywał się...

Ugodziła mnie straszliwa myśl, że mówi o Sebastianie... Czyżbym jednak się spóźnił?

- Twierdzi pan... -

zacząłem, lecz on pokręcił głową i przewrócił parę kartek w

księdze, która leżała na biurku.

- Nie -

warknął. - Monsieur Anglik nie umarł. K, K, K...

- K, n, i, g... -

zacząłem od nowa.

- C’est bon, c'est bon - przerw

ał mi. - Nie jestem idiotą. Numer trzydziesty szósty.

Zadzwonił dzwonkiem i ziewnąwszy zapadł się w fotel. Zacząłem chodzić w tę i z

powrotem po pokoju, targany niepohamowanym zniecierpliwieniem. Wreszcie zjawiła się
pielęgniarka, a nocny portier wskazał na mnie palcem.

Numer trzydzieści sześć - rzekł do pielęgniarki.

Poszedłem za nią białym korytarzem, a potem w górę po kilku schodach.

Jak on się czuje? - wyrwało mi się pytanie.

- Nie wiem -

odparła. Zaprowadziła mnie do drugiej pielęgniarki, która siedziała przy

stoliczku w końcu innego białego korytarza, będącego wierną kopią pierwszego, i czytała
książkę.

Gość do numeru trzydzieści sześć - oznajmiła moja przewodniczka i zaraz znikła.

- Ale Monsieur

Anglik śpi - powiedziała pielęgniarka, młoda kobieta o krągłej twarzy

z bardzo małym i bardzo świecącym nosem.

- Jest poprawa? -

spytałem. - Widzi pani, jestem jego bratem i dostałem telegram...

- Chyba jest lekka poprawa -

oświadczyła pielęgniarka uśmiechając się, a ja nie

byłbym umiał w tamtej chwili wyobrazić sobie piękniejszego uśmiechu. - Wczoraj rano miał
bardzo ciężki zawał. Teraz śpi.

Proszę posłuchać - rzekłem, wręczając jej monetę: dziesięć, a może dwadzieścia

franków. -

Jutro znów przyjdę, ale tymczasem chciałbym zajrzeć do jego pokoju i chwilę przy

nim posiedzieć.

Och, nie powinien go pan budzić - odparła pielęgniarka, znów się uśmiechając.

Nie obudzę go. Tylko przy nim posiedzę, najwyżej minutę.

- Sama nie wiem -

powiedziała. - Może pan oczywiście rzucić okiem, ale proszę

bardz

o uważać.

Gdy zaprowadziła mnie do drzwi oznaczonych numerem trzydziestym szóstym,

weszliśmy do maleńkiego pokoiku czy też może sionki z leżanką; lekko pchnęła wewnętrzne
drzwi, odrobinę uchylone, a ja na moment zapuściłem spojrzenie w głąb ciemnego pokoju. Z
początku wszystko zagłuszał łomot mego własnego serca, potem jednak usłyszałem cichy,
przyspieszony oddech. Wytężyłem wzrok; łóżko do połowy było zasłonięte czymś na kształt
parawanu, a poza tym w pokoju panował zbyt gęsty mrok, żebym mógł poznać Sebastiana.

O, właśnie - szepnęła pielęgniarka. - Zostawię drzwi leciutko uchylone, a pan może

sobie chwileczkę posiedzieć na leżance.

Zapaliła lampkę z niebieskim abażurem i zostawiła mnie samego. W idiotycznym

odruchu o mało nie sięgnąłem do kieszeni po papierośnicę. Ręce jeszcze mi się trzęsły, ale
byłem  szczęśliwy.  On  żył.  Spał  spokojnie.  A  więc  nic  innego,  tylko  właśnie  serce  -  czy
rzeczywiście serce? - odmówiło mu posłuszeństwa. Tak jak jego matce. Była poprawa, była
nadzieja.  Miałem  zamiar  ściągnąć  kardiologów  z  całego  świata,  żeby  go  uratowali.  Z  jego
obecności  w  pokoju  obok,  z  jego  wątłego  oddechu  czerpałem  poczucie  bezpieczeństwa,
spokój,  cudowne  ukojenie.  Gdy  tak  siedziałem  i  słuchałem,  złożywszy  ręce,  myślałem  o

minionych latach, o naszych krótkich i rzad

kich spotkaniach, postanawiając oznajmić mu tym

zem, kiedy tylko będzie mógł mnie wysłuchać, że odtąd - czy mu się to podoba, czy nie -

nigdy już daleko od niego nie odejdę. Mój dziwny sen, moja dziwna wiara, że Sebastian przed
śmiercią wyjawi mi jakąś doniosłą prawdę - wszystko to wydawało się niewyraźne i
abstrakcyjne, jak gdyby zatopione w ciepłym strumieniu prostszego, bardziej ludzkiego
uczucia, w fali miłości, którą darzyłem człowieka śpiącego za uchylonymi drzwiami. Jakim

sposobem uda

ło nam się aż tak od siebie oddalić? Czemu podczas naszych krótkich rozmów

w Pa

ryżu zawsze byłem taki głupi, ponury i nieśmiały? Wkrótce stąd sobie pójdę, przenocuję

w hotelu -

a może dostanę pokój w szpitalu, tylko do rana, póki go nie zobaczę. Przez chwilę

zdawało mi się, że wątły rytm oddechu jak gdyby zawisł, że śpiący zbudził się i z jego pokoju
dobiegł dźwięk, przypominający lekki stuk metalu o metal, nim chory znów pogrążył się we
śnie: rytm powrócił, oddech tak jednak był cichy, że wsłuchując się weń chwilami nieomal
myliłem go z własnym. Och, powiem mu tysiące rzeczy - będę mówił o Skosie pryzmatu i o

Sukcesie, o Dziwnej górze, o Albinosach w czerni, o

Drugiej stronie księżyca, Utraconej

własności, Wątpliwym asfodelu... o wszystkich tych książkach, tak mi znanych, jakbym sam
je  napisał.  On  też  będzie  mówił.  Jak  mało  wiedziałem  o  jego  życiu!  Teraz  jednak  z  każdą
chwilą dowiadywałem się czegoś nowego. Uchylone drzwi tworzyły między nami najlepsze
ogniwo,  jakie  można  sobie  wyobrazić.  Dobiegający  zza  nich  delikatny  oddech  więcej  mi
mówił o Sebastianie, niż dowiedziałem się przez wszystkie poprzednie lata. Gdybym jeszcze
mógł  zapalić,  niczego  by  mi  nie  brakowało  do  szczęścia.  W  leżance  szczęknęła  sprężyna,
kiedy zmieniałem pozycję; zląkłem się, że zgrzyt ten zakłócił mu sen. Ale nie: cichy szmer
wciąż podążał wąskim szlakiem, który zdawał się biec skrajem samego czasu, tu wpadając w
dołek, ówdzie na powrót się wyłaniając, wędrując wytrwale przez pejzaż złożony z symboli

milczenia -

ciemności, kotar i niebieskiego światełka, żarzącego się tuż przy moim łokciu.

Niebawem wstałem i na palcach wyszedłem z pokoiku.

Mam nadzieję - rzekła pielęgniarka - że go pan nie obudził? Sen dobrze mu robi.

- Niech mi pani powie -

poprosiłem - o której przychodzi doktor Starow?

- Doktor jaki? -

spytała. - Aaa, ten Rosjanin. Non, c 'est le docteur Guinet qui le

soigne. Rano zastanie go pan w szpitalu.

- Widzi pani -

powiedziałem. - Chciałbym gdzieś tu przenocować. Czy nie byłoby

możliwe...

Mógłby pan się zobaczyć z doktorem Guinetem choćby i teraz - miłym, spokojnym

tonem ciągnęła pielęgniarka. - Mieszka tuż obok. Więc jest pan bratem chorego? A jutro
przyjeżdża z Anglii jego matka, n 'est ce pas?

- O, nie -

odparłem. - Jego matka od lat nie żyje. Proszę mi powiedzieć, jak on się

czuje za dnia? Rozmawia? Cierpi?

Pielęgniarka zmarszczyła brwi i jakoś dziwnie na mnie spojrzała.

- Ale... -

powiedziała. - Czegoś tu nie rozumiem... Przepraszam, jak się pan nazywa?

- Racja -

przytaknąłem. - Powinienem był wyjaśnić. Jesteśmy właściwie przyrodnimi

braćmi. Nazywam się [tu wymieniłem swoje nazwisko].

- Oh la - la! -

zawołała, okropnie się czerwieniąc. - Mon Dieu! Pan Rosjanin wczoraj

umarł, a pan odwiedził Monsieur Kegana...

W końcu więc nie zobaczyłem się z Sebastianem, a w każdym razie nie zobaczyłem

go  żywego.  Lecz  parę  minut  spędzonych  na  słuchaniu  oddechu,  który  wziąłem  za  jego
oddech,  tak  gruntownie  zmieniło  moje  życie,  jakby  Sebastian  przemówił  jednak  do  mnie
przed  śmiercią.  Nie  wiem,  jaką  posiadł  tajemnicę,  ale  ja  też  poznałem  pewien  sekret  -  ten
mianowicie, że dusza to tylko sposób istnienia, nie zaś stały stan; że każda dusza może być
duszą człowieka, jeśli ten odnajdzie jej falowanie i za nim podąży. Niewykluczone, że życie
przyszłe to zdolność świadomego bytowania w dowolnie wybranej duszy, w dowolnej liczbie
dusz nieświadomych brzemienia, które sobie raz po raz przekazują. Jestem więc Sebastianem
Knightem. Czuję się tak, jakbym odgrywał jego postać na jasno oświetlonej scenie, podczas
gdy  znani  mu  ludzie  przychodzą,  odchodzą...  niewyraźne  figurki  zaledwie  paru  przyjaciół:

uczonego, poety i malarza -

płynnie i bezszelestnie składają pełen gracji hołd; pojawia się i

Goodman, platfusowaty bufon z podkoszulkiem wy

stającym spod kamizelki; tam oto sieje

blade promienie pochyl

ona głowa Klary, którą odprowadza na stronę życzliwa panna.

Wszyscy okrążyli Sebastiana - czy też raczej mnie, który gram jego rolę - a stary magik czeka
za kulisami z ukrytym królikiem; Nina siedzi tymczasem na stole w najmocniej oświetlonym
kącie sceny, pod malowaną palmą, w ręku zaś trzyma kieliszek wody barwionej fuksyną. I
nagle maskarada dobiega końca. Drobniutki łysy sufler zamyka swą księgę, łagodnie gasną
światła. Koniec, koniec. Każdy wraca do swego codziennego życia (a Klara do grobu) - ale

boha

ter pozostaje, bo choćbym nie wiedzieć jak się starał, nie umiem wyjść z roli: maska

Sebastiana przywarła mi do twarzy, podobieństwo nie daje się zmyć. Jestem Sebastianem
albo Sebastian jest mną, a może obaj jesteśmy kimś, kogo żaden z nas nie zna.

Document Outline