Dukaj Jacek - Jeden, Dwa

C o p y r i g h t © by Jacek Dukaj, 1997

J a c e k D u k a j

J e d e n

N A D C H O D Z I

Deptał gwiazdy. Potrafił wmówi

sobie dół i uwierzy

w ci

ąż

enie,

którego nie było. Przesuwał stop

i oto inna konstelacja zostawała

przesłoni

ta. Miał gwiazdy pod nogami, a wi

c zdeptane. Jednak ruch

własny Armstronga 7, w którym, chc

c nie chc

c, brał udział - ruch

ten nieustannie usuwał mu kosmos spod masywnych buciorów skafandra.
Wszystko si

przemieszczało. Id

nie poruszaj

c ko

czynami, my

lał

niowo. Podniósł spojrzenie znad zgi

tych kolan. Wsz

dzie to sa-

mo. Ta czer

. Szukał gwiazd orientacyjnych, kiedy

przecie

uczył

kosmografii. To chyba Syriusz... albo i nie Syriusz. Samo Sło

ce znajdowało si

z przeciwnej strony, niewiele wi

ksze. Najła-

twiejszy do zlokalizowania powinien by

Saturn, najja

niejsza spo-

ród wszystkich tych zimnych iskier. Gdzie

za lewym ramieniem...

Obejrzał si

. Za lewym ramieniem miał ju

inny kawałek wszech

wia-

ta, sfera niebieska zd

ąż

yła si

obróci

. Tam z boku sun

ł krzywy

płat bezgwiezdnego cienia: to jeden z orbituj

cych dookoła Arm-

stronga 7 fragmentów jego rozprutej czaszy odrzutowej, niczym
Moebiusowsko wykr

cona

wiartka skórki pomara

czy. Godiva obliczyła

ich tory, za kilka godzin dwa mniejsze fragmenty zderz

ze so-

: jeden wypadnie poza zasi

g przyci

gania statku, drugi zejdzie

na ni

orbit

Ponownie wł

czył si

w dospek. Godiva i M

cisłowski jeszcze nie

zako

czyli swojej kłótni. - Krzem ci prze

arł mózg! - darł si

hra-

bia. - Nie do

ść

e kurwa, to głupia kurwa! - Znalazł si

ekspert! -

syczała Godiva. - Bez instrukcji nie umiałby

w niewa

ci na-

wet wysra

! Arystokrata jebany! - Wyciszył to i otworzył oddzielny

kanał do Xiena. Kaleka zgłosił si

natychmiast.

- Schwarz? O co chodzi?
- Wisz

na kilometrze tej nici ju

drugi kwadrans. Powietrze mi

sko

czy.

- Moment, towarowy si

sklinował.

- To po choler

mnie tak pop

dzałe

? Xien...? Ile jeszcze? Trzy

razy ju

przeszedł.

- Spoko, nie wszystko naraz. Yusuf si

nie pokazał?

- Pewnie nadal lokalizuje Mekk

- odmrukn

ł zgry

liwie Schwarz i

wrócił na główny. Godiva komentowała wła

nie co poniektóre szczegó-

ły anatomii M

cisłowskiego; M

cisłowski zagłuszał j

swymi niearty-

kułowanymi wrzaskami.

Schwarz złapał za sztywn

a cienk

jak struna link

bezpiecze

stwa, przymocowan

z tyłu do jego pasa narz

dziowego, poci

ł,

napr

ęż

ył j

i obrócił si

o sto osiemdziesi

t stopni. Armstrong 7

wyskoczył mu nagle zza lewego uda i na ostre kontrszarpni

cie za-

trzymał si

razem z całym kosmosem; znieruchomiał wysoko z prawej,

na drugiej godzinie, widoczny jedynie profilem swej o

wietlonej

strony, asymetrycznie przeci

ty bezatmosferycznym terminatorem, na

wyci

gni

cie r

ki Schwarza nie wi

kszy od biurowego spinacza, cho

aperspektywicznie bliski w tym pozbawionym powietrza

rodowisku.

Linka natomiast wygl

dała niczym promie

wycelowanego w statek la-

sera. Schwarz wybrał opcj

powi

kszenia i w wykwitłym natychmiast

na krzywi

nie jego hełmu prostok

tnym okienku, opstrokaconym mnó-

stwem wielokolorowych liczników i skal, ujrzał naje

cy na nie-

go wycinek nieba z Armstrongiem 7 w ognisku. Szaro-czarna konstruk-
cja szybko wypełniła okienko. Sk

pany w zimnym blasku Sło

ca luk

towarowy - mieszcz

cy si

w kratownicowym przew

ęż

eniu, tu

za Koł-

nierzem Breneki - wła

nie otwierał si

na zewn

trz, majestatycznie

powoli, zamieraj

c co chwila i tucz

c nowe cienie. Schwarz obserwo-

wał to z cierpliw

irytacj

. Burdel, nie statek kosmiczny, my

lał.

Pieprzona demokracja; nikt nie dowodzi, nikt nikogo nie słucha, i
oto efekty.

Luk roztworzył si

na o

cie

i teraz j

ła si

wynurza

z je-

go wn

trza kanciasta bryła MAMS-a. Robot złapał si

jednym ze swych

wieloprzegubowych ramion za kraw

klapy i, wyzyskuj

c j

jako

punkt oparcia, obrócił si

przodem do Schwarza, bezustannie a bez-

czynnie okr

ąż

cego na ko

cu wielusetmetrowej linki wiruj

cy nie-

dostrzegalnie powoli statek. MAMS pu

cił klap

i wł

czył na sekund

swój nap

d - powi

kszenie okienka zogniskowanego na robocie zacz

ło

stopniowo zmniejsza

Tymczasem lewa cz

ęść

wrót zamykaj

cego si

luku zablokowała si

uchylona do pół

wierci, i dalej ju

nie posun

ła, pomimo wy-

siłków operatora, kiwaj

cego ni

desperacko w te i we w te.

Gdzie

z boku, spoza obrazu hełmowego teleskopu Niemca, wychyn

jaki

obiekt, jaskrawo odbijaj

cy sw

barw

od jednostajnej czerni

tła. Schwarz zmienił opcj

i spojrzał w tamt

stron

. Po jasnobł

kitnym skafandrze rozpoznał Yusufa; Arab w swym powolnym locie w
pustk

rozwijał link

identyczn

z t

, na jakiej “wisiał” Schwarz.

Oceniał on tworzony w ten sposób k

t na jakie

dziesi

ęć

-dwana

cie

stopni; w zamierzeniu odległo

ść

pomi

dzy dwoma “strzelcami” powinna

wynosi

osiemdziesi

t metrów, a obiekt winien przemkn

ąć

prostopadle

do owego osiemdziesi

ciometrowego odcinka. Oby tylko linka wytrzy-

mała, pomy

lał, kln

c w duchu na zniszczony główny magazyn, w któ-

rym znajdowały si

były całe jej kilometry; a tak, zdani na jedyne

ocalałe te dwa jej kawałki, modli

musz

o poprawno

ść

wylicze

Godivy. Je

li zbiornik oka

e si

odrobin

ęż

szy lub pr

dko

ść

jego

nieznacznie wi

ksza - linki prysn

niczym nici babiego lata. Godiva

nie przeprowadzała nawet pobie

nych ekstrapolacji losów Yusufa i

Schwarza dla takiego rozwoju wypadków, a i oni nie pytali. Stanie
si

, co ma si

sta

. Karma. Splun

łby, gdyby mógł. Scheisse.

Na zamkni

tym odezwał si

Yusuf.

- Jestem.
- Tak.
- Teraz czy przy nast

pnym przej

ciu?

- Jeszcze dwie i pół minuty.
- Teraz.
Schwarz  z  powrotem  obrócił  si

ku otwartemu kosmosowi i si

do pasa narz

dziowego po metrowej długo

ci, ci

ęż

jak nieszcz

ęś

cie

rur

spieczon

z jakich

pseudoceramicznych komponentów. Była to

bezodrzutowa wyrzutnia pró

niowa, wersja eksportowa, Scoot-12; cał-

kowicie bezpieczna po odpowiednich przeróbkach, jak zapewniał
Yusuf. On dokonał tych przeróbek. Xien natomiast zało

ył w poci-

skach na miejsce głowic atomowych chwytne dyski magnetyczne. Te

dawał słowo. No ale nie on b

dzie strzelał.

Uło

ywszy wyrzutni

w klasycznej pozycji na ramieniu - co w da-

nych warunkach było gestem całkowicie zb

dnym - Schwarz wł

czył

podgl

d jej celownika. I znów okienko na hełmie: obraz celu Scoota.

Pustka; gwiazdy. Zerkn

ł w bok, na Yusufa - Arab zło

ył si

tak,

jak go szkolono: bokiem, “le

żą

c” płasko na plecach, odwrócony “do

góry nogami”. Schwarz zwolnił zatrzask i uwolnił w pró

pozosta-

ęść

zwojów linki asekuracyjnej; po chwili to samo uczynił

Yusuf. Komputer zacz

ł w dolnym rogu hełmu Niemca wsteczne odlicza-

nie do momentu przelotu zbiornika. Schwarz otworzył na moment okno
podgl

du tyłów i rzucił okiem na zbli

powoli, nierówno

wietlon

, jajowat

brył

MAMS-a. W tle, z lewej, cie

statku. Za-

mkn

ł okno. Czekał.

Yusuf:
- Bóg z tob

- I z tob

, diable.

Odliczanie trwa: jeszcze dziesi

ęć

, osiem sekund. Na czarnym kor-

pusie Scoota zapaliło si

wiatełko zdalnej kontroli: to nafaszero-

wany programami Xiena komputer przej

ł odpowiedzialno

ść

za odpale-

nie i sterowanie pociskami. Człowiek, rzecz jasna, nie byłby w sta-
nie tego uczyni

ść

precyzyjnie, nie mówi

c ju

o zsynchronizowa-

niu obu strzałów. Bez komputera co najwy

ej rozwaliliby ten zbior-

nik na kawałki, anihiluj

c tym samym siebie i Armstronga 7.

ęć

... cztery... trzy... Cie

zbiornika w celowniku, militarny

software opisuje go p

kiem wektorów, zmieniaj

cych si

liczb, bi-

narnych znaczników. Koniec odliczania. Ruch wyrzutni za celem. Kom-
puter ju

tylko wyczekuje odpowiedniego momentu. Pulsacja alarmo-

wych sygnałów nakłada si

na łomot serca Schwarza, głuszy to

wszystko jego szybki oddech. Teraz-teraz-teraz...

Nie zobaczył nagłego wykwitu gazów wylotowych Scoota, nie było

adnego szarpni

cia. Pocisk pomkn

ł w pró

, mi

dzy gwiazdy,

nieznacznie manewruj

c bocznymi dyszami i ci

c za sob

błyska-

wicznie si

napr

ęż

link

z zawisłych przy lewej pi

cie Niemca

zwojów, w zastraszaj

cym tempie si

zmniejszaj

cych. Wszedł w pole

widzenia Schwarza tak

e pocisk Yusufa. Białe cygara zbli

ały si

siebie. Rósł cie

nadci

gaj

cego majestatycznie zbiornika. Wszystko

w ułamkach sekund.

Obcoj

zyczne przekle

stwo Yusufa.

Koniec zwojów. Nagłe przeci

ąż

enie, i zaraz drugie, przeciwnie

skierowanie: rzuciło Niemcem przez pró

na jakie

sto, sto pi

ęć

dziesi

t metrów, niczym szmacian

lalk

, jeszcze mu z

by dzwoni

wiruj

gwiazdy przed oczyma. Linka jak tytanowy pr

t - od Armstron-

ga 7 do mrocznej plamy zbiornika - a Schwarz zaczepiony o

w dwóch

trzecich długo

ci. Wytrzymała. Obrót i spojrzenie w “dół”: wytrzy-

mała równie

linka Yusufa, nie było bł

du w obliczeniach Godivy.

Xien na ogólnym:
-

yjecie?

- Tak jakby - odezwał si

Schwarz. - Lepiej pospiesz si

z tym

złomem.

- Ju

MAMS zbli

ał si

powoli do ciemnej masy zbiornika, który orbito-

wał był dot

d dookoła statku jako jeszcze jeden oderwany kawałek

jego ciała: cylindryczny pojemnik z płatem wewn

trznego poszycia

ogniecionym wokół w jak

ąś

abstrakcyjn

rze

o rozmiarach ci

ęż

rówki; pojemnik, w którym, uwi

ziona w magnetycznych pier

cieniach,

obraca si

doprowadzona do stanu plazmy antymateria. Yusuf i

Schwarz nie zdawali sobie z tego sprawy, ale ta anihilacyjna bomba
wła

nie spadała na statek - sun

ła ku niemu po spirali o długo

zdeterminowanej długo

linek. To znaczy oni o tym wiedzieli,

lecz na razie ani czuli ten ruch, ani widzieli jego skutki. MAMS
powinien złapa

linki i unieruchomi

zbiornik zanim doleci on do

Armstronga 7. Robot wszak tak

e zajmował wyliczon

wcze

niej, jedy-

liw

pozycj

. Jednak na wszelki wypadek Schwarz obrócił si

przodem do statku, odczepił od linki, zamarł w półprzysiadzie - i,
uruchomiwszy na moment silniczki plecaka, popłyn

ł ku płon

cemu mu

na hełmie t

czowym refleksem jasnemu profilowi kalekiej konstruk-

cji, kolebi

c si

przy tym co chwila na wszystkie mo

liwe strony w

automatycznych milisekundowych korekcyjnych strzałach owych sil-
niczków.



- B

my szczerzy - mrukn

ła Y. H. Jaqueritte, przegryzaj

c nit-

, któr

sko

czyła wła

nie zszywa

podarty czarny T-shirt, ostat-

ocalał

ęść

swego ubioru, nie wystrzelon

w pró

wraz z

reszt

baga

u podczas niedawnego szale

stwa komputera. - To w ogóle

cud,

e jeszcze

yjemy.

- A pewnie - zazgrzytał hrabia. - Z takim lekarzem na pokładzie

to faktycznie cud.

- Chodzi mu o to,

e nie zdołała

wyleczy

jego impotencji -

skrzywiła si

w szyderczej odmianie u

miechu Godiva.

- Ty si

lepiej zamknij.

- Sam si

zamknij, stary capie.

- Zamknijcie si

obydwoje - warkn

ł Schwarz.

Y. H. cisn

ła igł

przez cał

długo

ść

sali, bezbł

dnie trafiaj

Godiv

w po

ladek. Godiva, jak zwykle, dla wi

kszej irytacji M

ci-

słowskiego wisiała z głow

skierowan

w przeciwn

stron

pozo-

stali. Na nagłe ukłucie zareagowała nieprzemy

lanym, szybkim ruchem

ki ku miejscu trafienia, była to reakcja na Ziemi mo

e naturalna,

lecz w niewa

ci, gdzie ka

dy gest nale

y zaplanowa

, zanim si

go wykona, co najmniej nierozwa

na. Zahaczyła łokciem o wolne za-

trzaski bielej

cych pod “sufitem” butli z powietrzem i obróciło j

dookoła prawego barku; plecami hukn

ła o

cian

Hrabia zarechotał z satysfakcj

- Pieprzony czarnuch - warkn

ła Godiva, wyszarpuj

c igł

w krót-

kim rozprysku jasnej krwi.

Y. H. Jaqueritte naci

ła T-shirt, obcisły i elastyczny jak

nale

y, a w swej matowej czerni niewiele ciemniejszy od jej skóry.

Zwin

ła resztk

nici, szpulk

wrzuciła do woreczka, po czym staran-

nie go zasun

ła.

Jej jaskrawo tatuowana, bezwłosa głowa do

ść

szybko pokrywała si

potem, roztrz

sanym dookoła przy nagłych ruchach - podobnie jak

dy inny fragment jej hebanowej skóry; lecz pot na egipsko wysmu-

kłej czaszce bardziej rzucał si

w oczy. Schwarz, dla którego dok-

tor Jaqueritte od jakiego

czasu stanowiła ideał klasycznej urody,

obserwował to z niesmakiem.

- Ty si

pocisz - stwierdził, w tonie nie tak bardzo znowu

ar-

tobliwym.

Strzepn

ła pot z uda i spojrzała na Schwarza przewracaj

c si

powietrzu na plecy. - Gor

co tu jak w saunie - u

miechn

ła si

. -

Ja jestem człowiekiem, Aax.

- Igłami b

dzie we mnie rzuca

, wariatka - mamrotała Godiva.

Gło

niki zarz

ziły i odezwały si

głosem Xiena: - Uwaga tam, za

chwil

e si

pojawi

ąż

enie.

Przegl

daj

cy podr

czn

apteczk

cisłowski wykrzywił si

straszliwie na kolejny gło

ny pisk sprz

ęż

enia. - Nie mógł przez do-

spek...?

- Lepiej si

czego

złap, bo spadniesz na twarz - powiedziała Y.

H. pod adresem Godivy.

- Moja twarz - odwarkn

ła jej informatyczka.

Jaqueritte wzruszyła ramionami. Okr

ciła si

przodem do Schwarza

i, chwytaj

c wbudowan

cian

por

cz, zagarn

ła go do siebie dłu-

, czarn

nog

, w modliszkowatym tym ruchu przyci

gaj

c go naci-

skiem łydki na jego plecy - a

podpłyn

ł, bezwładnym swym ci

ęż

arem

przyciskaj

c j

do plastikowego pudła przeno

nej komory diagno-

stycznej; ciało przy ciele, oddech w oddech, pot na pot. W takiej
wła

nie, baletowo-erotycznej pozycji odbywały si

w bezgrawitacyj-

nym Armstrongu 7 rozmowy prywatne.

Weszli w dospek, wybieraj

c artykulacj

przedgłosow

- Co z Yusufem? - spytała, ledwo poruszaj

c wargami a w ogóle

nie wydaj

c d

ku, cho

on we wszczepionych w mał

owiny uszne mi-

nigło

niczkach słyszał j

doskonale - on i tylko on.

- Został. Pruje ten złom na zbiorniku. Z niego jaki

cholerny

Terminator, nigdy si

bydlak nie m

czy.

- Ani razu nie dał mi si

zeskanowa

. - Zmarszczyła brwi. - Dia-

bli wiedz

jak oni zmieniaj

im metabolizmy. Diabli wiedz

co on ma

tam w

rodku.

- Jak my

lisz - zmienił nagle tamat - uratujemy si

- My

e tak - zasubwokalizowała powoli - ale ja tak my

bo chc

uratowa

: nie zastanawiam si

nad realnymi szansami. I

tak nie mam wpływu. Ty mi powiedz, ty si

znasz.

Wszyscy go o to pytali, z racji jego niew

tpliwie najdłu

szego

sta

u w kosmosie.

- Ruletka.
- Pi

knie.

- Co z powietrzem? - nie wytrzymał wreszcie.
Przez cały czas patrzyli sobie w oczy.
- Ruszyło pierwsze ogniwo. Zd

ąż

ymy si

pouszczelnia

Odetchn

ł.

- Wymi

kasz, Aax. - Zlizała mu pot z czoła.

Pocałował j

i odepchn

ł si

wstecz. Koniec rozmowy. Dopłyn

ł do

stolika bryd

owego, wsun

ł si

na przy

cienne krzesło.

ąż

enia wci

ąż

nie było, za to wleciał do sali Xien w swej wła-

snej kalekiej osobie.

- M

cisłowski! - krzykn

ł. - Ty mi dasz pi

ęć

procent udziałów za

ruszenie z miejsca tego złomu!

- On si

upił - skonstatował hrabia, pochłoni

ty selekcj

opa-

trunków pró

niowych.

Chi

czyk wł

czył silniczki i zgrabnie podleciał do M

cisłowskie-

go, nie zdradzaj

c przy tym owym krótkim, oszcz

dnym przelotem

ad-

nych oznak zamroczenia alkoholowego - czy jakiegokolwiek innego,

eby by

precyzyjnym.

- M

cisłowski - powtórzył. - Ja zdob

te udziały, albo sobie

tak powoli wydryfujemy poza ekliptyk

- Yusuf ci

dostanie w swoje r

ce i przestaniesz si

wygłupia

Yusuf, pomy

lał Schwarz rozpakowuj

c gum

ucia, Yusuf Abu

al-Ala ibn Kisa’i. Ten kamiennotwarzy, podstarzały bojowiec prze-
granej rewolucji, ten ortodoksyjny fundamentalista, fundamentali-
styczny ortodoks, tytanowo-silikonowy muzułmanin, wierny po

mier

ołnierz Allaha, jego jihad nigdy si

nie sko

czy, jego honor jest

niepodwa

alny, słowo

elazne, gniew zimny, mord bezlitosny. Do ja-

kiego stopnia kupił go M

cisłowski? Na pewno nie a

do takiego, jak

sobie to wyobra

- Ja nie ust

- zarzekał si

Xien. - Pi

ęć

procent.

- Samobójca jeste

czy co?

Schwarz zamkn

ł oczy. Zaniewidział na cały chaos tej sali. Pier-

wotnie, jeszcze zanim Armstrong 7 dostał si

w r

ce hrabiego M

ci-

słowskiego, była ona sal

gimnastyczn

. Swego czasu udawała i ni-

skotemperaturowy magazyn; podczas tego lotu przywrócono jej jednak
funkcj

pokoju treningowego, chocia

słu

yła równie

za mess

miejsce spotka

i rozmów, tu rozgrywano tak

e wielogodzinne partie

bryd

a i toczono równie długie kłótnie. Była po prostu najwi

kszym

pomieszczeniem w Brenece i, wbrew swemu poło

eniu na najni

szym po-

ziomie, stanowiła dla nich jej centrum. Teraz wszak

e niewiele wol-

nej przestrzeni tu pozostało: przytargali do sali wszystko, co tyl-
ko si

dało uratowa

z rozprutych modułów. W efekcie trudno było

podrapa

w plecy,

eby nie zahaczy

o jaki

bibelot dryfuj

wskro

pokoju, jaki

kabel swobodnie wij

cy si

metrami: po prostu

nie zd

ąż

yli zabezpieczy

dego przedmiotu. Po prawdzie nie zd

ąż

li zabezpieczy

połowy z nich. Na dodatek nie działała klimatyzacja

i fruwały one wsz

dzie dookoła tworz

c chaos równie doskonały, jak

symulacyjne programy Godivy. Schwarz miał jednak opuszczone powieki
i nie widział tego.

Wszedł w dospek, na zamkni

ty do Yusufa.

- Schwarz mówi. Xien wła

nie szanta

uje hrabiego, udziały za ru-

szenie statku. Jakie jest twoje stanowisko?

Yusuf odparł po chwili zastanowienia.
- Hrabia si

ugnie - powiedział i wył

czył si

Schwarz uniósł powieki. Ordynarna pyskówka pomi

dzy M

cisłowskim

a Xienem rozwijała si

w najlepsze. Godiva najwyra

niej weszła w

dzyczasie w za

lep - oczy niewidz

ce, brak reakcji, brak skoor-

dynowanych ruchów - i szalała teraz gdzie

po pami

ciach pokładowe-

go komputera, na szcz

ęś

cie wi

c nie była w stanie wł

czy

kłótni

. Tak

e i Y. H. nie my

lała tego czyni

, nie le

ało to w jej

naturze. Jedynie posłała Schwarzowi znad ekranu kontrolnego komory
diagnostycznej wymowne spojrzenie. Ju

pewnie planuje - pomy

lał

Niemiec - co zrobi

gdyby Xien faktycznie d

ąż

ył do spełnienia swo-

jej samobójczej gro

by.

li było tak w rzeczywisto

ci - plany te okazały si

przed-

wczesne. Hrabia M

cisłowski spełnił przepowiedni

Yusufa i ugi

; utargowali z Xienem dwa i cztery dziesi

te procenta dla kale-

ki. Xien u

miechał si

sko, w błogim samozadowoleniu; hrabia był

ciekły, ale hrabia rzadko kiedy popadał w mniej ekstremalne na-

stroje.

- Panowie. Panie - zadeklamował Xien. - Mam trzy dobre wiadomo-

ci i jedn

zł

. Eee... czy ona mnie słyszy? - wskazał Godiv

- Nawet je

li nie swoimi uszami, to przez czujniki drganiowe

statku - mrukn

ła Y. H. - Wiadomo

ci - nacisn

ła.

- No tak. Najpierw zła. Najprawdopodobniej mo

emy si

na do-

bre po

egna

z ci

ąż

eniem: silniki boczne nie reaguj

, poza tym za-

chwiana została równowaga w rozkładzie masy i o

obrotu wyszłaby

nam chyba nawet poza kioskiem. A je

li chodzi o wiadomo

ci dobre...

Po pierwsze: z t

gni

przez was antymateri

mamy dosy

mocy,

by zej

ść

na eliptyczn

podsaturnow

. Po drugie: ocalałe ekrany Koł-

nierzy zmniejsz

nat

ęż

enie promieniowania anihilacji do akceptowal-

nego poziomu...

- Co to znaczy: akceptowalnego? - wpadł Xienowi w słowo Schwarz.
- Sze

ść

dziesi

t procent - u

lił Xien i kontynuował. - Po

trzecie: mamy szans

na odzyskanie uszu.

Tym zaskoczył wszystkich.
- Jakim cudem? - warkn

ł hrabia.

- Striangulowałem za pomoc

tego tranzystorowego malucha trajek-

tori

pobliskiego wraku. Mo

emy go przechwyci

, on sieje wysokim

chaosem po całym odbieralnym przeze mnie spektrum, powinien mie

anteny w porz

dku. Zreszt

e trafi si

nam jaki

bonus; nie

przewidzisz.

- Wojskowy? - zaciekawił si

Schwarz.

- A sk

d ja to mog

wiedzie

? Módl si

eby

my na nic nie wpa-

dli dopóki nie zedrzemy z niego radarów, bo

my teraz

lepi jak

ownica; a nawet z radarami bym ci nie powiedział, oni za dobrze

wyciszaj

odbicia, abym mógł co

wydedukowa

z tej odległo

ci,

zreszt

nie mam oprogramowania.

- Kiedy odpalamy?
- Kiedy si

da.

- A punkt przechwycenia wraku?
- Plus sto dziewi

ęć

z małym hakiem.



Załatwiła ich bomba Hawkinga. Zapewne był to jaki

asteroid,

którego implodowano do osi

gni

cia g

sto

ci wi

kszej od krytycznej,

zwin

ł si

w sztuczn

czarn

dziur

rednicy mniejszej od

rednicy j

dra atomowego i temperaturze rz

du 10

stopni; masa

owej czarnej minidziury, równowa

na masie wyj

ciowej implodenta,

wynosiła kilkaset ton - cało

ść

“wyparowała” w ułamku sekundy, zgod-

nie z równaniami Einsteina i Hawkinga zmieniaj

c si

w energi

wy-

buchu o sile rz

du teratony

. Implozja i natychmiast po niej nade-

szła eksplozja nast

piły na tyle daleko od Armstronga 7,

e wyso-

ść

nat

ęż

enia wyemitowanego promieniowania nie spowodowała rozbi-

cia

ywych zwi

zków białka obecnych we wn

trzu habitatu. Lecz na-

wałnica przyspieszonego wybuchem do znacznych pr

dko

ci wszelakiego

zagarni

tego po drodze przez “fal

uderzeniow

” kosmicznego złomu i

gruzu (w tym zapewne tak

e szcz

tków jednego z rzeczywistych celów

bomby) - nawałnica, jaka uderzyła w statek zaraz potem, rozpruła
niemal cały jego bok zwrócony w stron

kollapsenta i przekazała im-

pet a

nadto wystarczaj

cy do wyrzucenia Armstronga 7 daleko poza

pasywn

orbit

, po której do tej pory pod

ąż

ał ku Saturnowi. Ze

statku zmiotło mi

dzy innymi wszystkie anteny i odpruło i posłało

gdzie

w niesko

czono

ść

moduł komunikacyjny, nie dowiedzieli si

c z przechwyconych ziemskich transmisji radiowych i telewizyj-

nych, czyja to była bomba i w kogo wymierzona, tak, jak do tej pory
dowiadywali si

o przebiegu wojny, kopulastymi odbiornikami Arm-

stronga 7 wyłapuj

c echa elektromagnetycznego szumu Ziemi i wzmac-

niaj

c je do poziomu pozwalaj

cego na odtworzenie przez zmy

lny

system komputerowy statku oryginalnej postaci audycji informacyj-
nych.

Wojna trwała ju

trzydziesty trzeci rok i nic nie wró

yło ry-

chłego jej ko

ca. W istocie, w miar

eskalacji konfliktu, przył

czało si

coraz wi

cej i wi

cej pa

stw. Obecnie, spo

ród krajów

dysponuj

cych ponadatmosferycznymi ruchomo

ciami, jedynie Szwajca-

ria, Watykan i Portugalia pozostawały neutralne, a ta ostatnia po
prawdzie ju

wył

cznie formalnie. Co innego wszak

e stanowiło nie-

pojmowalny cud tej wojny, a mianowicie fakt, i

, pomimo nieustanne-

go jej podsycania, nie przeniosła si

ona na powierzchni

Ziemi -

rzecz jasna, je

li nie liczy

drobnych incydentów, przeró

nych te-

lewizyjnych afrontów dyplomatycznych, mniejszych i wi

kszych star

gospodarczych oraz quasi-oficjalnego terroryzmu, w którym przodowa-
ły zwłaszcza pa

stwa z Bliskiego i Dalekiego Wschodu. Praktycznie

Przedstawiony tu schemat powstania i u

ycia “bomby Hawkinga” w teorii

jest zgodny z aktualnym stanem wiedzy fizycznej; tymczasem zastosowanie
takowej broni w praktyce wyklucza ujemny bilans energetyczny procesu: nie
kalkuluje si

dla uzyskania przedstawionych efektów wydatkowa

energi

konieczn

do “

cia” masy do zadanej g

sto

ci.

cało

ść

militarnych zmaga

miała miejsce poza studniami grawitacyj-

nymi. Ludzie ogl

dali relacje z wojny w telewizji, zazwyczaj zresz-

sztucznie prokurowane na superkomputerach symulacyjnych, które w

obrazach i d

kach nieodró

nialnych od autentycznych mogły poka-

dosłownie wszystko; jednakowo

fałszerstwa te były oczywiste i

jawne do tego stopnia,

e nieomal nie były fałszerstwami: ka

przecie

doskonale zdawał sobie spraw

, i

prawdziwych zmaga

odby-

wanych w miliardach kilometrów pró

ni kosmosu nie sposób sfilmowa

to nie s

rzeczy obejmowalne ludzkim wzrokiem, a dla wi

kszo

społecze

stwa - nawet i umysłem. Co

tam si

dzieje ponad nami, id

w ten kosmos pot

ęż

ne cz

ęś

ci narodowego bud

etu, wyzwalane s

tam

moce wr

cz piekielne - lecz niewielu obchodzi to bardziej od pre-

miery nowego filmu Garmaque’a czy bessy na Wall Street. Mo

e chwi-

lowo, na krótko, gdy nadejdzie wiadomo

ść

mierci jakiego

ołnie-

rza - ale rzadko nadchodzi, bo wszystkich

ołnierzy wysłanych w

przestrze

nie ma wi

cej, jak pi

ęć

tysi

cy, i bynajmniej nie zali-

czaj

oni do celów strategicznych. Cele strategiczne to s

na tyle drogie,

e ich zniszczenie mogłoby zachwia

gospodark

wro-

ga, a rynkowa warto

ść

jednego egzemplarza homo sapiens zbli

ona

jest do zera.

Rynkowa warto

ść

Armstronga 7 wraz z wyposa

eniem, w chwili, gdy

go Agenor Konstanty hrabia M

cisłowski kupował, wynosiła dwadzie-

cia dwa i pół megakodolara, bo tyle te

zapłacił. Aczkolwiek

hrabia rzadko i niech

tnie rozmawiał na ten temat, z rzucanych

przez niego przy ró

nych okazjach uwag Schwarz wywnioskował, i

transakcja ta oraz pospieszny odlot ku Saturnowi spowodowane były
konfliktem, w jaki M

cisłowski popadł z ksi

ęż

ycowym odłamem triady

- on po prostu uciekał. Wbrew tytułowi, jakim si

szczycił, nie był

bogaty z domu i owe miliony, którymi szastał w orbitalnych stocz-
niach lunaria

skich dla szybszego wyprawienia Armstronga 7 w drog

najprawdopodobniej wzi

ły si

ze sprzeniewierzonych funduszy tria-

dy. Musiał czym pr

dzej wydosta

poza zasi

g jej wpływów. Przy-

ł zatem pierwszy lepszy daleki kontrakt zaproponowany przez luna-

ria

skiego agenta, zebrał załog

- i odpalił w gł

boki kosmos. Te-

raz przynajmniej zasypiaj

c mógł si

nie ba

, i

po przebudzeniu

znajdzie nó

dzy swymi

ebrami;

e w ogóle si

nie przebudzi.

Kontrakt był prywatny, opiewał na dziesi

ęć

megakodolarów plus

przeró

ne premie, głównie terminowe. Siedmioosobowa ekspozytura

kompanii TraCom na Iapetusie miała kłopoty: zerwała du

ym meteory-

tem w plantacje, co zaburzyło równowag

biologiczn

habitatu, a

nieodwracalne zniszczenia owych plantacji uniemo

liwiły ich odtwo-

rzenie - w efekcie siedmiu pechowcom groziła

mier

li nie z

głodu, to na skutek ostrej dewitaminozy i odmineralnienia pokarmu.
Taka była wersja oficjalna, Schwarz jednak

e w ni

nie wierzył.

Wiedział jaki jest standard lokalizacji planetarnych habitatów:
dziesi

tki metrów pod powierzchni

gruntu. Có

by to musiał by

meteoryt? Poza tym widział te trumniaste, metalowe hermetanty, któ-
re Armstrong 7 zabrał jako ładunek - nie wygl

dało to na zestaw ro-

linnych zarodków. Po prawdzie sam nie wiedział na co to wygl

dało,

w ka

dym b

razie nie na to, co utrzymywał M

cisłowski. No i

przecie

do transportu uzupełnie

na odległe placówki u

ywa si

bezzałogowych holowników, po co wynajmowa

statek z załog

, to wy-

chodzi znacznie dro

ej. Hrabia twierdził,

e TraCom nie miał wyj-

cia, gniotły go terminy, zanim zorganizowałby holownik, okno na

Saturna by si

zamkn

ło: rachunek czasowy zmuszał do improwizacji.

Schwarz wci

ąż

nie wierzył, TraCom to za du

a kompania, co

tu naj-

wyra

niej jest nie tak.

Niemiec był

wiadkiem dynamicznego rozwoju kosmicznego przemysłu

niemal od samego jego pocz

tku, uczestniczył w nim, znał obowi

zu-

ce mechanizmy. To wojna; wojna zawsze daje sporego kopa ekonomii.

W tym jednak

e przypadku zachodził przypadek wojny ograniczonej i

równie

wzrost gospodarczy dotyczył głównie przedsi

wzi

ęć

pozaziem-

skich. Wzorem Antarktydy, pokrojony na pa

stwowe sektory Ksi

ęż

przyj

ł na siebie rol

nowej Ameryki, ziemi pionierów, szale

ców i

zbrodniarzy. Wojna gwarantowała fundusze i - pomimo powodowanych
przez ni

strat oraz komplikacji tudzie

znacznego ogólnego ryzyka

- orbitalni inwestorzy srogo zmartwiliby si

jej ko

cem. Była im na

. Ponadnarodowe holdingi czerpały z niej korzy

ci niezale

nie

od tego, kto aktualnie przegrywał a kto wygrywał. One wygrywały
zawsze.

Pochodn

tej sytuacji był status prawny pozaziemskich ruchomo

i nieruchomo

ci oraz przebywaj

cych w nich ludzi. To znaczy - jego

brak. Pomin

wszy instalacje militarne czyli własno

ść

stwow

obowi

zywała jurysdykcja prawnych wła

cicieli. Za prawo słu

yły we-

trzkompanijne regulaminy. To dlatego Schwarz zabiwszy człowieka

został jedynie obło

ony grzywn

, pozbawiony wkładu emerytalnego i

dyscyplinarnie zwolniony.

cisłowski zgarn

ł go z ksi

ęż

ycowej poczekalni PanAmu, gdzie

Niemiec usiłował załatwi

sobie kredytowy bilet na Ziemi

. Hrabia

potrzebował do Armstronga 7 do

wiadczonego pró

niowca, bo sam w

niewa

ci jeszcze rzygał i nawet w 1/6 g Ksi

ęż

yca mało sobie nóg

nie łamał; a Schwarz pasował mu podwójnie, bo, Polak po matce

zaczce, na tyle jeszcze pami

tał z dzieci

stwa j

zyk polski, by móc

dosy

swobodnie konwersowa

w nim z M

cisłowskim. Hrabia ju

wtedy

chodził z Yusufem, Arab był pierwszym człowiekiem, którego naj

ł -

naj

ł go ze strachu, jako ochron

osobist

, bał si

bowiem triady

jak ogni piekielnych, w ka

dym cieniu widział skrytobójc

. Kupił

c własnego asasyna. Po Yusufie i Schwarzu przyszła kolej na Xie-

na, którego wepchn

li M

cisłowskiemu portowi reperanci, jako nie-

omal cz

ęść

wyposa

enia statku. Godiv

dostali przez pewnego szemra-

nego po

rednika, informatyk był konieczny dla reanimacji zdechłego

systemu Armstronga 7. Y. H. Jaqueritte polecił agent TraComu - sko-
ro lec

ratowa

ludzi od

mierci z wycie

czenia, lekarz jest ko-

nieczny. Schwarz pytał Y. H., czy nie czuje, i

jest wykorzystywana

w charakterze parawanu, atrapy, myl

cego ozdobnika dla zmamienia

postronnych. Jej to nie przeszkadzało, pieni

dze te same, a je

roboty mniej, to i tym lepiej. Rozumiał j

, ale irytowała go taka

postawa. Wygl

dało na to,

e Schwarz jest jedynym członkiem załogi,

którego w ogóle obchodz

kłamstwa hrabiego M

cisłowskiego. Po ja-

kim

czasie przestał si

dziwi

. To nie była normalna załoga. Ów

lot Armstronga 7 stanowił ratunek i ucieczk

nie dla jednego Ageno-

ra Konstantego. Rychło wyszło na jaw, i

małomówny Yusuf Abu al-Ala

ibn Kisa’i równie

jest

cigany, na Ksi

ęż

ycu pozostawił za sob

trupy dwóch oficerów Mossadu, kolejni ju

nast

powali mu na pi

ty;

a tu, w gł

bokim kosmosie, jest przed nimi bezpieczny. Godiva była

poszukiwana listem go

czym za wielokrotne włamanie do banków danych

Microsoftu. Xien za

został z tej orbitalnej stoczni praktycznie

wyrzucony, a to za prowadzenie w

ród techników komunistycznej agi-

tacji. Jaka

to zatem gro

ba wisiała nad Jaqueritte?

Eksplozja bomby Hawkinga mogłaby zosta

uznana za kar

żą

sprawiedliwie spadł

na owo gniazdo grzeszników, gdyby nie zakrawa-

cy na cud fakt, i

aden z nich nie został nawet ranny. Wszyscy

znajdowali si

w owej chwili w Brenece, cylindrycznej, mieszkalnej

ęś

ci statku, i na dodatek wszyscy po jej bezpiecznej stronie,

przeciwnej do punktu kollapsacji. Co wi

cej, trafienia unikn

ł tak-

e ładunek. Na tym wszak

e ich szcz

ęś

cie si

sko

czyło.



Pytała go wielokrotnie, wi

c starał si

wytłumaczy

. Tu nie cho-

dzi o sprawno

ść

czysto fizyczn

; to jest jaki

muskuł umysłu, któ-

rego innym ludziom brakuje, mi

sie

, który pozwala na skr

canie my-

li w specyficzny sposób. Ona pojmowała to na poziomie fizjologii:

wisisz w niewa

ci z jasn

Ziemi

ponad głow

, dookoła masz roz-

rzucone pi

tna

cie ró

nych płaszczyzn, wszystkie symbolizuj

ce bez-

grawitacyjny “dół” - a nie rzygasz. Ale on twierdził,

e i do tego

na si

przyzwyczai

. A tu chodzi o predyspozycje wrodzone: nie-

którzy je posiadaj

, a niektórzy nie. On je posiadał. Wyobra

nia

przestrzenna, mówił. Lecz to tylko słowa. Napisał wi

c pro

ciutki

programik generuj

cy i obracaj

cy na płaskim ekranie o czarnym tle

trójwymiarowe szkielety brył: symboliczne zbiory cienkich, białych
linii oznaczaj

cych ich kraw

dzie. Sze

ciany; graniastosłupy forem-

ne; rozgwiazdy. Obracały si

w zrandomizowanym tempie, w nieregu-

larnych zrywach przybli

c si

i oddalaj

c od obserwatora;

Schwarz zniekształcił przy tym lekko gł

obrazu, w symuluj

perspektyw

algorytm wpisuj

c mał

odchyłk

dla uzyskania słabego

efektu “rybiego oka”. Kazał si

Y. H. Jaqueritte wpatrywa

w taki

nieustannie zmieniaj

cy swe wzgl

dne poło

enie sze

cian i - ani ra-

zu nie opuszczaj

c powiek, nie odwracaj

c wzroku - wywróci

go w

wyobra

ni na nice. Jest to test nieomal klasyczny. Te dwana

cie

kresek na ekranie samo z siebie nie narzuca patrz

cemu pierwszego i

drugiego planu, oko nie wie, które kreski le

żą

“przed” którymi, a

które s

“zasłaniane”. To umysł kreuje zgodny z prawidłami perspek-

tywy obraz sze

cianu o bokach “bli

szych” i “dalszych” widzowi. Na

ekranie brak dla takiej kreacji jakichkolwiek wskazówek; obie suge-
rowane bryły - sze

cian oraz nieforemny, rozd

ty graniastosłup, b

cy jego “lewostronn

” wersj

- stanowi

równie uprawnione inter-

pretacje symulacji. Cała sztuka polega na

wiadomym narzuceniu swe-

mu umysłowi jednej z wersji. Mruga

nie wolno, bo jakkolwiek krót-

kie zamkni

cie oczu oznacza “wyzerowanie” pami

ci wizualnej umysłu,

a w ka

dym kolejnym spojrzeniu na ekran przyjmuje on za obowi

zuj

losowo wybran

wersj

bryły. To samo

wiczenie wykona

na z

obrazem nieruchomym, nawet narysowanym na kartce papieru, cho

wte-

dy jest ono mniej realistyczne. Zreszt

powodzenie w nim jeszcze

niczego nie przes

dza, poniewa

i tutaj ma znaczenie trening i

wprawa - jednakowo

Schwarzowi chodziło jedynie o to, by Jaqueritte

zyskała cho

by szcz

tkowe wyobra

enie o owym mi

ęś

niu, o którym mó-

wił. Chyba zrozumiała, bo przestała pyta

. Wyrobiła sobie nawet

własne zdanie, i to raczej niepochlebne dla Schwarza. Powiedziała
mu kiedy

, w owym szczególnym ciepłym rozleniweniu, rozlu

nieniu

wszystkich tkanek po godzinie gor

cej miło

ci, kiedy to bardzo

trudno jest kłama

, a bezlitosna, absolutna szczero

ść

narzuca si

sama z siebie, jako zachowanie wymagaj

ce najmniej wysiłku; powie-

działa mu: - To zwierz

ce... wszyscy

my jak zwierz

ta. I ty, Aax; i

wy w ogóle - jak zwierz

ta. In

ynierowie kosmosu - a tak naprawd

chodzi o fizjologi

i mo

e troch

prymitywnej psychologii: bo takie

te wasze umysły. To selekcja i

cie darwinowska.

le mówi

le? Nie taka była twoja historia? Przeszedłe

przez to sito, po-

niewa

ty akurat posiadasz ten “mi

sie

”; ale ani to nie wynika z

twojej inteligencji, ani ze sprytu, ani z siły woli, ani z jakich-
kolwiek innych przymiotów ducha czy ciała. Równie dobrze mogli
przyj

ąć

za kryterium naturalny kolor włosów.

Schwarz si

z ni

nie zgadzał, ale nie mógł jej zarzuci

kłam-

stwa, poniewa

to rzeczywi

cie tak wygl

dało. Wielkie kompanie ko-

smiczne po latach nieustannych kłopotów z nagłym, niespodziewanym a
wielce dla nich kosztownym “wytr

caniem si

” na orbicie materiału

ludzkiego, zdołały nareszcie tak sprofilowa

zestaw testów, aby au-

tomatycznie odrzuca

na etapie naboru wst

pnego wszystkich tych

ludzi, dla których kosmos mo

e si

okaza

not friendly. Sie

okaza-

ła si

bardzo ciasna, lecz szczelna. Pewnego grudniowego ranka bez-

robotny dwudziestotrzyletni Aax Schwarz zgłosił si

był do mona-

chijskiej filii Heinlemann Inc., zapłacił za pełny test kwalifika-
cyjny i, przeszedłszy go, został poinformowany, i

znajduje si

tej jednej dwunastotysi

cznej promila populacji ludzkiej, którego

zatrudnieniem korporacja jest zainteresowana. Czym pr

dzej podsta-

wiono mu do podpisania dwustuosiemdziesi

ciostronicowy kontrakt w

czterech egzemplarzach. Nale

y pami

, i

Schwarz miał wtedy dwa-

dzie

cia trzy lata i był bez pracy; podpisał go. Dzisiejszy

Schwarz, czterdziestojednoletni acz tak

e bezrobotny, nie uczyniłby

tego; no ale on ma ju

inn

pami

ęć

, a w tej pami

ci mi

dzy innymi

pierwsze trzy lata swej pracy na wysokich orbitach, kiedy to praco-
wał w istocie wył

cznie na opłacenie szkolenia, które łaskawie była

mu skredytowała Heinlemann Inc.; i lata dalsze, kiedy pracował -
cho

wtedy jeszcze tego nie wiedział - na grzywn

, jak

przyjdzie

mu ui

za zamordowanie człowieka. Ta grzywna zawierała w sobie

koszty transportu na Ziemi

ciała denata, jego pochówku i wszyst-

kich koniecznych opłat s

dowych - ale nie na tej podstawie j

obli-

czono; w ogóle jej nie obliczano: po prostu zagarni

to cał

zawar-

ść

konta Schwarza - gdzie

na owych dwustu osiemdziesi

ciu stro-

nach drobnego druku znajdowała si

klauzula podporz

dkowuj

ca pra-

cowników korporacji prawu jej wewn

trznego regulaminu, zwierzchnie-

mu wzgl

dem pierwotnych praw kraju urodzenia we wszelkich kwestiach

maj

cych zwi

zek z ponadatmosferycznym miejscem zatrudnienia sygna-

tariusza, no a Schwarz zabił tego faceta w samym

rodku

luzowego

doku nadksi

ęż

ycowego Heinlemanna 25. Był zatem nieomal

ebrakiem,

gdy trafił na

hrabia M

cisłowski. Co prawda, dzi

ki hrabiemu i

Armstrongowi 7 zd

ąż

ył ju

diametralnie zmieni

swój status: teraz

był nieomal trupem.

W kajucie, któr

dzielił z Y. H. Jaqueritte, sufit i podłoga

oraz dwie przeciwległe

ciany poci

gni

te były srebrn

lustrzank

;

Jaqueritte

artowała,

e to taka speckajuta dla kochanków, ale on

wiedział, sk

d si

wzi

ły owe lekko nierównoległe zwierciadlane

płaszczyzny: zanim wprowadzono na szerok

skal

inteligentne ska-

fandry, obowi

zywała bardzo

cisła procedura autokontroli ubioru

przed wyj

ciem w pró

i w tej izbie mo

na to było uczyni

bez

pomocy partnera. Teraz w lustrach

yły: gładka czer

smukłych

kształtów afryka

skiej bogini oraz matowa biel skóry twardo, nie-

przyjemnie muskularnego Europejczyka. Jaqueritte spała, Schwarz
grał na gitarze. Graj

c, nie zamykał oczu i widział w

cianie sie-

bie samego - graj

cego. Oto unosi si

rodku srebrnej niesko

czo-

ci nagi m

ęż

czyzna o nogach splecionych w turecki przysiad, przez

udo ma przeło

one w

skie, czarne wiosło sze

ciostrunowej elektrycz-

nej gitary; poruszaj

po jej strunach jego palce, porusza si

zgodnie z niesłyszalnym rytmem głowa, cho

spojrzenie pozostaje

nieruchome. Głow

obejmuj

mu ci

ęż

kie słuchawki poł

czone kablem z

korpusem instrumentu. Włosy m

ęż

czyzny, proste, kruczoczarne, scze-

sane s

gładko w tył, gdzie zbiera je i wi

ąż

e w sobie krótki warko-

czyk, ciasno opleciony złot

, wygl

daj

cy niczym matadorska

coleta. Prawy biceps oraz cz

ęść

barku pokrywa popielato-purpurowy

tatua

, przedstawiaj

cy drapie

ne zwierz

lub mgławic

planetarn

ęż

czyzna ma szerokie czoło, kanciast

szcz

, krzywo zro

nos, ciemne oczy pod ci

ęż

kimi nawisami łuków brwiowych; zł

, odpy-

chaj

twarz. Lewe ucho przyozdabia mu masywny

elazny kolczyk.

Gra: palce energicznie szarpi

struny. Gdy w swym powolnym ruchu

wirowym obraca si

i usuwa z centrum pomieszczenia, jego spojrzenie

utkwione w lustrzanej

cianie - a wła

ciwie ju

w suficie - spływa

na odbicie ciemnoskórej bogini. Muzyka si

uspokaja: palce muskaj

druty leniwie, jakby od niechcenia. Kobieta zwrócona jest do obser-
wowanego zwierciadła przodem, ale nie wida

jej twarzy, bo głow

zamkni

ma w plastikowo-skórzanym kołpaku, który odcina od

wiata

kszo

ść

jej zmysłów. Prócz niego i szerokiego, elastycznego pasa

obejmuj

cego jej w

tali

, jest naga. (Pas był po to,

eby nie

odleciała gdzie

nie; kiedy jeszcze Breneka si

obracała, sy-

piali na w

skich, otwieraj

cych si

ciany pryczach, lecz teraz

trzymaj

je zamkni

te, bo kabina jest jednak ciasna). Jej ciało,

pozostaj

ce aktualnie we władaniu autonomicznego układu nerwowego,

przyj

ło pozycj

embrionaln

: podci

gni

te lekko, zgi

te w kolanach

nogi, plecy podane w delikatny łuk, głowa z brod

opadaj

piersi. Same piersi nie odznaczaj

tak wyra

nie, jak działoby

to pod presj

grawitacji - tkanka tłuszczowa rozkłada si

wzgl

dnie równo, a silna, gładka skóra, stanowi

ca nieomal cech

charakterystyczn

rasy, utrzymuje t

tkank

blisko przy torsie; po-

za tym nie jest jej znowu tak du

o, a l

ca czer

spłaszcza

kształty. Spojrzenie skupia si

dłu

ej na brodawkach - lewa jest

spierzchni

ta, podczas gdy prawa pozostaje otwarta w mi

kki kwiat -

potem spływa po

ebrach, których jest mniej o dwie najni

sze pary.

(Pochodz

z bogatej rodziny, powiedziała mu kiedy

; moi rodzice w

odpowiednim momencie zafundowali mi pełne modelowanie). Pas aseku-
racyjny jeszcze uwypukla nieprawdopodobn

szczupło

ść

talii oraz

płaski brzuch kobiety. Długie, gazelo wysmukłe nogi rozchylaj

sennie, niczym na zwolnionym filmie. Podbrzusze i krocze s

bezwło-

se. (To depilacja trwała, dla wygody; wszyscy członkowie załogi
Armstronga 7 poddali si

jej, by dostosowa

do wymaga

sanitar-

nych  układów  skafandrów  -  Schwarz  uczynił  to  przed  laty,  jeszcze
podczas  planetarnego  szkolenia,  i  w  jego  przypadku  zabieg  dotyczył
powierzchni  całego  ciała,  za  wyj

tkiem szczytu głowy). Lewy płatek

sromu bogini zdobi absolutnie nieregulaminowa platynowa spinka w
kształcie pantery wyci

gni

tej w dzikim skoku, oko zwierza skrzy

drobniutkim szmaragdem; spinka obejmuje płatek z obu stron i

nie mo

na jej usun

ąć

bez uciekania si

do chirurgii. (Podarunek od

córki, powiedziała mu gdy spytał; w ten sposób dowiedział si

ona w ogóle ma dziecko). Spojrzenie dociera do stóp, których pode-
szwy s

znacznie ja

niejsze. Ich palce, prócz dwóch du

ych, pozba-

wione s

paznokci.

ęż

czyzna z gitar

- Schwarz - wiruj

c, z powrotem przesłonił

sob

czarn

kno

ść

; przymkn

ł oczy, przerzucił spojrzenie gdzie

w k

t. Muzyka pulsowała w wielkich słuchawkach. Ciemne, gł

bokie

tony. Głaskał instrument wn

trzem dłoni; lubił t

gitar

i gitara

lubiła jego, był to stary model, co prawda wyposa

ony w stałe bate-

rie, lecz pozbawiony samodostrajaj

cych si

procesorów korekty

ku. Cierpliwie czekał na Schwarza w ksi

ęż

ycowym lombardzie; i

nie dał si

porwa

i wymie

ść

w pró

wichurze podczas dehermety-

zacji statku, kiedy to system komputerowy Armstronga 7, ugodzony w
sam mózg pierwszym odłamkiem, zablokował automatyczn

procedur

za-

trzaskiwania grodzi wewn

trznych, któr

nie wiedzie

czemu podpo-

dkowano jego algorytmowi operacyjnemu, podczas gdy powinna pozo-

sta

autonomiczna i uwarunkowana jedynie odczytami poszczególnych

czujników. Hrabia miał o to do Godivy wielkie pretensje; wszak od-

budowuj

c architektur

systemu, przede wszystkim powinna skontrolo-

programy odpowiedzialne za bezpiecze

stwo statku. W odpowiedzi

Godiva skl

ła ordynarnie M

cisłowskiego, przypominaj

c mu, i

prze-

cie

sam wymusił na niej wył

czn

koncentracj

na oprogramowaniu

nawigacyjnym oraz zawiaduj

cym układami nap

dowymi. I taka była

prawda: to dlatego zabrał j

w podró

, by ju

w jej trakcie doko

czyła reperacji systemu - musiał wystartowa

, zanim zamknie si

okno, a bezpułapowe systemy neuronowych wielosieci maj

to do sie-

bie, i

potrafi

w miar

sprawnie funkcjonowa

nawet w stanie

znacznej degeneracji. Godiva - ta ekshibicjonistyczna informatyczka
systemów bezpułapowych, to agresywne, zakompleksione, szesnastolet-
nie zwierz

ery komputerowej, rodowita Papuaska szczyc

ca si

naj-

szym spo

ród wszystkich członków pstrokatej załogi Armstronga 7

ilorazem inteligencji w zakresie my

lenia abstrakcyjnego, to zagu-

bione w

wiecie rzeczywistym dziecko

wiatów wirtualnych... - woła-

li j

“Godiva”, bo konsekwentnie odmawiała wło

enia na siebie cho

skrawka ubrania. Bała si

, to dlatego; była wr

cz przera

ona. Im

bardziej prze

ladował j

cisłowski, im wi

ksz

wywierano na ni

presj

- tym szczelniej dziewczyna zamykała si

w antypatycznej,

przypadkowo przez siebie wykreowanej postaci Godivy. Nikt jej nie
lubił; M

cisłowski nienawidził, Yusuf obel

ywie ignorował. Podczas

lotu do Saturna miała za zadanie reanimowa

, obudzi

, przeszkoli

wychowa

system Armstronga 7; nawigacj

i kontrol

nap

du mógł on

jeszcze zajmowa

pozostaj

c w takim pół-letargu, lecz to było

wszystko, na co go wówczas sta

. Przekonali si

zreszt

o tym na

własnej skórze po implozji-eksplozji bomby Hawkinga: system w pełni
zdrowy zapobiegłby zapewne połowie strat, jakie ponie

li, a te,

którym nie zapobiegł, zmniejszyłby do minimum;

eby ju

nie wspo-

mnie

o takich rzeczach, jak analiza sytuacji i strategia ratunku:

nie byliby zmuszeni Xien z Godiv

przeprowadza

na nim tysi

cy pry-

mitywnych oblicze

, niczym na jakim

kalkulatorze; nie byłaby zmu-

szona Jaqueritte w olimpijskim tempie reperowa

ogniw tlenowych, do

ostatniej chwili nie maj

c pewno

ci, czy nie robi tego wszyskiego

na darmo; nie byliby zmuszeni Schwarz i Yusuf przez osiemna

cie go-

dzin bez wytchnienia zalepia

syntetycznym “ciastem” niezliczonych

miniszczelin w poszyciu habitatu, póki nie przestało spada

w nim

nienie. To znaczy ci

nienie spadało tak czy owak, bo jeszcze nie

zbudowano takiego statku, który by zupełnie nie przeciekał, lecz
tempo ubywania gazów zmniejszyło si

przynajmniej do poziomu akcep-

towalnego po wzi

ciu pod uwag

prognozowanego czasu podró

Wspomnienie Yusufa odmieniło brzmienie Schwarzowej muzyki: we-

szły w ni

jakie

ostre, j

kliwe tony, straciła nieco na dotychcza-

sowej harmonii. Yusuf, Yusuf Abu al-Ala ibn Kisa’i - terrorysta.
Wszyscy przecie

wiedzieli,

e to fanatyk i morderca.

e fanatyk -

na si

było przekona

widz

c jego regularn

modlitw

, odmawian

ęć

razy dziennie salat, nieodmiennie poprzedzan

starannym obmy-

ciem r

k i nóg oraz przepłukaniem ust i nosa, na co po

cał

znaczn

ęść

swego przydziału wody.

e morderca - wystarczyło

spojrze

. Zreszt

nie zaprzeczał, gdy pytali. To wojna.

ta na

dodatek. Jihad, szósty arkan wiary muzułmanina, a Yusuf wpierw był
muzułmaninem, a potem dopiero człowiekiem, takie przynajmniej spra-
wiał wra

enie. Gwoli prawdy, Jaqueritte w ogóle kwestionowała jego

człowiecze

stwo. Ci hasasyni Proroka, mówiła Schwarzowi, poddawani

za młodu takim manipulacjom w zakresie fizjologii i psycho-

logii,

e du

o w nich człowieka nie zostaje; a kiedy dorosn

, wy-

mienia im si

cały szkielet na sztuczne, superwytrzymałe ko

ci, pa-

kuje w organizm przeró

ne implanty, grzebie w mózgu... Tyle słysza-

ła z oficjalnych przecieków, bo robiono sekcje zabitym terrorystom,

ale wszak zabijali je i sekcjonowali nie ludzie z uniwersytetów, a
członkowie tajnych przybudówek rz

dowych i ponadrz

dowych organiza-

cji wywiadowczych, i oni swoich odkry

raczej nie ogłaszali w

Scientific American. Wi

c podejrzewała w ciele Yusufa jakie

tajem-

nice, okrutne sekrety. Terroryzm szedł naprzód, zarówno w teorii,
jak i w praktyce. Był to jedyny sposób wojowonia, jaki mogła zaak-
ceptowa

na swej powierzchni dzisiejsza Ziemia; zreszt

mocno si

to wszystko rozmyło: ten terroryzm - ju

wojna czy wci

ąż

poli-

tyka? Trudno powiedzie

, on toczy swoje prawdziwe bitwy wył

cznie w

telewizji i sieciach informacyjnych, stał si

ęś

kultury, na-

uki; s

na uczelniach katedry terroryzmu, wykładaj

o nim profeso-

rowie, habilituj

na nim doktoranci, kr

o nim w Hollywood

filmy, pisz

na całym

wiecie powie

ci i wiersze, on daje ludzko

nowych

tych i m

czenników, on daje jej nowe filozofie i reli-

gie. Zanim urwało mu anteny, regularnie dochodziły Armstronga 7
wie

ci z tego frontu. Armia Wyzwolenia Litwy (terrory

ci RTL-u) od-

ła ju

marszałkowi Woniejcowowi ostatni palec i zabierała si

wła

nie do uszu, wszystko stereo i w kolorze i w 3D i live, rzecz

jasna. Słowo Bo

e (wył

czno

ść

CBS-u; Słowo Bo

e to beneficjent naj-

szego, jak dot

d, kontraktu wi

ążą

cego media z ugrupowaniem ter-

rorystycznym, bo opiewaj

cego na sto dziewi

ęć

dziesi

t megakodolarów

i przyznaj

cego sieci wył

czne prawa do transmisji ze wszelkiego

typu jego akcji na najbli

sze sze

ść

lat), zapowiedziawszy go na

kwadrans wcze

niej, przeprowadziło na Alasce wybuch stukilotonowej

bomby atomowej, po czym dało prezydentowi NESA wraz z rodzin

dwa

dni na przej

cie na islam; prezydent spojrzał w badania opinii pu-

blicznej, opinia była przeciw, i nie ugi

ł si

; wyleciał zatem w

powietrze Manhattan (w CBS live from low orbit); prezydent Północ-
nych i Wschodnich Stanów Ameryki ponownie spojrzał w badania, zoba-
czył,

e opinia w strachu i nie jest ju

przeciw, a nawet jest za,

czym pr

dzej wi

c wygłosił przed kamerami telewizji (live from Whi-

te House) wyznanie wiary, sahada, trzykrotnie powtarzaj

c w kulawym

arabskim: La ilaha illa’llah Muhammadun rasulu’llah, co si

dosłow-

nie tłumaczy: “Nie ma boga, jak tylko Bóg, a Muhammad jest Posła

cem Boga”. Odbyło si

to na jakie

dwie godziny przed implozj

eksplozj

bomby Hawkinga i Yusuf jeszcze zd

ąż

ył obejrze

cał

transmisj

, opó

nion

o blisko pi

ęć

kwadransów; Schwarz s

dził,

ów tryumf islamu uraduje Araba, lecz pomylił si

okrutnie: hasasyn

wpadł w gniewny i ponury nastrój. Nie rozumieli tego, dopóki hrabia
M

cisłowski, który dzielił z nim kabin

, nie wyja

nił im, i

Yusuf

nie nale

y do Słowa Bo

ego, lecz jakiego

innego ugrupowania, które

Słowu Bo

emu poprzysi

gło jedn

z pierwszych swych jihad, bo nig-

dzie tak gor

ca nienawi

ść

, jak w rodzinie i pomi

dzy s

siadami, a

im wi

cej nawracaj

cych, tym wi

cej pogan, ro

nie to wykładniczo.

Palce Schwarza wydobywały z gitary przeci

głe, rzewnie j

kliwe to-

ny, szarpi

ce mu w duszy struny nieukierunkowanej t

sknoty...

Gitara umilkła, Schwarz otarł pot z czoła. Gor

co i duszno -

kiedy

nareszcie ruszy program steruj

cy sztuczn

atmosfer

habita-

tu? Pomy

lał o Godivie; ona na pewno nie

pi. Wszedł w dospek, na

zamkni

ty do niej. (Dospek, jako nazwa systemu ł

czno

ci osobistej,

pojawił si

w slangu nieco krzyw

, fonetyczn

przeróbk

akronimu

DOSPC, co, wbrew pozorom, nie miało nic wspólnego z podstawowym
systemem operacyjnym staro

ytnych pecetów, bo tłumaczyło si

nast

puj

co: Decentralized and Open System of Personal Communication).

Godiva odezwała si

niemal natychmiast.

- Kto?
- Schwarz. Daj jak

ąś

prognoz

, pływam w pocie.

- A odwal si

! Nie przeszkadzajcie mi z głupotami, bo zamkn

ka-

nał.

- Rany boskie, Godiva, ju

czwarty dzie

bez przerwy siedzisz w

lepie, a nie ruszył ni jeden nowy program!

- Sk

d ty mo

esz wiedzie

, co ruszyło, a co nie. Ja ju

nie

zajmuj

kontrol

tla po p

tli tych wszystkich algorytmów, bo nie

ąż

yłabym, chocia

my lecieli do Oriona. Stawiam mu na nogi

szkielet warstwy hierarchizuj

cej, i jak ju

zastartuje, to niech

wiadomo

ść

wielosieci sama siebie kontroluje, ja j

tylko

wi-

czy

- Cholera, Godiva, ale ile to potrwa? Z motyk

na Sło

ce si

po-

rwała

, chcesz j

cał

ulepi

w par

dni, wylewu pr

dzej dosta-

niesz...

- Spierdalaj, wie

niaku głupi.

Wył

czyła si

i pewnie faktycznie zamkn

ła kanał; nie sprawdzał.

Na niego jako

nie działały inwektywy, wulgaryzmy i ordynarny eks-

hibicjonizm informatyczki; on widział w niej to przera

one dziecko,

które tak skutecznie ukryła przed innymi. Jest brzydka, jest nie-

miała, ma szesna

cie lat i nie zna prawdziwego

wiata; có

ona mo-

e na to poradzi

? Nic. I tak dobrze,

e, znalazłszy si

w takiej

sytuacji, nie popadła w histeri

albo eskapistyczny za

lep katato-

niczny - ale

e pracowała i tym sposobem próbowała uratowa

siebie;

a przy okazji tak

e reszt

załogi Armstronga 7. Nikt jej nie dzi

kował, bo nie dzi

kuje si

za egoizm; i ona nikomu nie dzi

kowała.

Tu wszyscy rozumieli si

zaskakuj

co dobrze, jednakie

żą

dze w nich

płon

ły. Mo

e za wyj

tkiem Yusufa, którego nie rozumiał nikt, ale

on miał swojego Allaha, co zapewne ju

szykował mu za ostatni

bra-

czarnookie hurysy i zimny nektar.

Wył

czył gitar

, zdj

ł słuchawki, zwin

ł kabel. Gdyby kto

chciał go teraz orientowa

podług osi projektowanego dla warunków

sztucznej grawitacji układu pomieszcze

w Brenece, okazałoby si

e Niemiec wisi dokładnie głow

w dół. Ci

ąż

enia jednak nie było i

Schwarza nie obchodziła teoria: on - wła

nie dzi

ki owej przypadko-

wej genetycznej predyspozycji, któr

Jaqueritte uwa

ała (zapewne

słusznie) za akcydentaln

aberracj

genomu - nie był zmuszony nie-

ustannie tworzy

sobie w umy

le pozorowanych: “dołu” i “góry”; nie

było mu to potrzebne dla komfortu psychicznego, nie rzygał i nie
wariował pozbawiony owej iluzji. Bł

dnika, rzecz jasna, nie był w

stanie opanowa

, bo to czysta fizjologia, lecz umiał, nieomal bez

udziału

wiadomo

ci, wytłumia

mdło

ci, to wchodziło w zakres pod-

stawowego szkolenia.

Wyprostował nog

i odbił si

cianie. Wła

nie wkładał do

schowka gitar

, gdy odezwał mu si

w uchu dospek.

- Xien. Mo

esz do kiosku?

- Teraz?
- Teraz, teraz.
- A co?
- Mmm... oka eksperta mi potrzeba.
Schwarz westchn

ł.

- Wa

ne to?

- Nie sm

ęć

, rusz tyłek.

- Dobra, dobra, ju

Poszukał w schowku obok i wyj

ł i zało

ył krótkie, obcisłe

spodenki, w istocie, koncepcj

jakich

tanych niewa

ciow

er-

gonomi

projektantów, ograniczone do szerokiego, elastycznego pasa

oraz grubego ochraniacza na genitalia, przechodz

cego w niewidoczn

pomi

dzy po

ladkami ta

; w efekcie te kosmiczne gacie wygl

dałyby

jak jeszcze bardziej sk

pa kopia przepasek zawodników sumo, gdyby

nie kolor, matowo czarny mianowicie. W ogóle wi

kszo

ść

orbitalnych

utensyliów utrzymana była w ciemnych barwach, taki si

trend wytwo-

rzył; zreszt

Schwarz w czerni gustował nie tylko z racji swego na-

zwiska, ale te

po prostu dlatego,

e z do

wiadczenia wiedział, w

jakim totalnym brudzie przychodzi nierzadko

w kosmosie, a na

czarnym faktycznie plam raczej nie wida

. Bywał w habitatach war-

tych miliardy, a nie godnych miana nawet chlewu. Warunki pogarszały
si

wprost proporcjonalnie do czasu trwania izolacji i liczby od-

izolowanych osób, a odwrotnie do kubatury układu zamkni

tego, w

którym wypadło im mieszka

. I je

liby stan, w jakim aktualnie znaj-

dował si

Armstrong 7, przyło

do skali do

wiadcze

Schwarza, lo-

kowałby si

on gdzie

w jej jednej trzeciej; nie było znowu a

tak

le: jeszcze nie fruwały po korytarzach stare rzygowiny i zamarz-

te ekskrementy.

Niemiec zakr

cił si

na osi lewej r

ki, ustawiaj

c si

twarz

otwieraj

cych si

na jego słowo drzwi. Potr

cił przy tym stop

cej Jaqueritte i ciało lekarki zacz

ło powoli wirowa

. Wypływa-

c z kabiny widział jej ruch w trzech odbiciach, jak obraca si

zegarowym suwem, sennym gestem si

gaj

c gdzie

przed siebie, spo-

kojnie i płynnie odwracaj

c ku zwierciadłu wpółzaci

dło

;

czarna bogini bez twarzy.



- Co to jest?
- A sk

d ja mog

wiedzie

- Przyjrzyj si

. Powiniene

rozpozna

, czy to przypadkiem nie

jaka

militarna zabawka.

- Puknij si

, Xien; jakby to faktycznie był wrogo nastawiony,

aktywny MIOU, to ju

dawno by

my nie

yli. Skoro podszedł tak bli-

sko,

e masz go na ekranach zdj

tego z układów optycznych, to zna-

czy,

e albo zweryfikował nas jako cel negatywnie, albo jest mar-

twy.

- Co to znaczy: martwy?
- To znaczy: zimny lub totalnie skołowacony.
- Ja nie rozumiem, co ty do mnie mówisz, Schwarz. Ja nie jestem

Yusuf, mnie w tym nie szkolono. Ja, kurwa, w ogóle nie pojmuj

tej

wojny.

- A kto j

pojmuje?

- Ty.
Schwarz machn

ł r

, demonstruj

c zniech

cenie tematem.

Xien pokr

cił głow

, pierdn

ł lewym silniczkiem i obrócił si

przodem do kolistej płaszczyzny wytapetowanej sensorycznymi klawia-
turami oraz mniejszymi i wi

kszymi ekranami 2D. Praktycznie wszyst-

kie

ciany kiosku wygl

dały podobnie. Nie było tu innego o

wietle-

nia, prócz blasku bij

cego ze sztucznych obrazów kosmosu i w

ciekle

kolorowych znaczników. Wszystko to pulsowało, zmieniało si

, łagod-

niało i wyostrzało - bez

adnego rytmu, bez najmniejszej zgodno

pomi

dzy poszczególnymi elementami owego elektronicznego gobelinu.

Po ciałach Niemca i Chi

czyka przesuwały si

niezliczone plamy

wietlne. Przynajmniej tyle,

e panowała cisza; chaos ograniczał

do wizji, ale zazwyczaj to i tak było za du

o dla niedo

wiad-

czonych

oł

dków: grawitacja nie miała tu bowiem dost

pu, za wyj

kiem krótkich okresów przyspiesze

. M

cisłowki wspi

ł si

tu tylko

raz i ju

nigdy wi

cej, jako

e tamtego pierwszego razu porzygał

po niecałej minucie: organizm nie wytrzymał.

Nazywali owo pomieszczenie kioskiem, bo wchodziło si

jak do

kiosku łodzi podwodnej: drabinami i wci

ąż

w gór

, niezale

nie od

tego, z którego miejsca Breneki by

wyruszył. Zajmowało jej cen-

traln

ęść

, stanowiło o

jej obrotu - pusty w

rodku walec o

rednicy prawie pi

ciu metrów. Patrz

c st

d wskro

cian w zwycza-

jowym kierunku lotu statku, natrafiłby

spojrzeniem na moduł nawi-

gacyjno-komunikacyjny (teraz, po eksplozji bomby Hawkinga, pozba-
wiony bujnej korony zewn

trznego oprzyrz

dowania). Patrz

c w stron

przeciwn

, ku “rufie”, ujrzałby

przew

ęż

enie prowadz

ce do rury

osi, a nast

pnie

luzy, przez któr

przechodziło si

do rozpoczyna-

cej si

za pierwszym Kołnierzem cz

ęś

ci towarowo-nap

dowej

Armstronga 7, wielokro

dłu

szej od samego habitatu Breneki (zwane-

go tak od swego cylindrycznego kształtu, identycznego w proporcjach
z tulej

liwskiego naboju

rutowego). Dwa metry “ponad” pierwsz

luz

, w okr

głej

cianie kiosku widniały, rozmieszczone równo co

sto dwadzie

cia stopni, trzy otwory wej

ciowe, do których wspinano

po drabinach (a teraz po prostu wlatywano) z “dolnych” poziomów

mieszkalnych.

Xien postukał palcem w powi

kszony obraz obiektu na ekranie -

płaskim, bo pokrywaj

cym

cian

“przedni

”, t

w kształcie koła.

- Czy on jest martwy, czy my jeste

my martwi... m

cisz mi tylko,

Schwarz. A ja chc

wiedzie

. Bo przecie

widz

e to nie wrak:

za małe. A ryczy g

stym szumem chyba na wszystkich mo

liwych cz

stotliwo

ciach. Sk

energi

bierze. Wi

c raczej nie przetermino-

wane. Mo

e rzeczywi

cie nie MIOU. Ale te

nie Voyager. No spojrzyj

sam, Aax. Jak my

lisz - kamufla

...?

Schwarz cofn

ł si

pami

wstecz, przypominaj

c sobie prognoz

Xiena co do spodziewanego czasu przechwycenia podsłuchanego przeze

domniemanego wraku. Sto dziewi

ęć

godzin, powiedział wówczas Chi

czyk. A to było wła

nie tak jako

setk

temu...

Parskn

miechem.

- To z tego czego

chciałe

anteny? Co, Xien? To jest

ten twój wrak, dla którego skoczyli

my w bok minut

pełnego ci

gu...? Xien, człowieku, hrabia ci

zamorduje! Przecie

... zaraz,

daj mi tu skal

... przecie

to nie ma wi

cej, jak cztery metry

rednicy. Co to w ogóle jest?

Xien - jako

suchotniczo cherlawy, chudy, ko

cisty i rachityczny

w swym kusym, szarym trykocie, tak czy owak niski, a bez nóg wr

karłowaty - rzucił Niemcowi w

ciekłe spojrzenie przymru

onych oczu,

cie gnomie w jego mrocznym wyrazie. Nie był stary, lecz łysiej

głowa i pomarszczona twarz o skórze prowokuj

cej sw

barw

podej-

rzenia o chorob

popromienn

, no i owo jaskrawe kalectwo - wszystko

to znacznie go postarzało. Xienowi, na skutek jakiego

nieszcz

ęś

li-

wego wypadku w okołoksi

ęż

ycowej stoczni, uci

ło w połowie uda obie

nogi. Dla człowieka pracuj

cego w niewa

ci nie była to jednak a

tak upo

ledzaj

ca ułomno

ść

; na dodatek Xien z przyznanego mu ubez-

pieczenia zafundował sobie mał

cyborgizacj

: zaszczep do kikutów

dwóch dysz zapewniaj

cych stabilny wyrzut gazu. Dysze podlegały

sterowaniu neuronalnemu, były synapsatycznie poł

czone z układem

nerwowym Chi

czyka; w efekcie “czuł” je on równie wyra

nie, jak

swoje r

ce, i równie łatwo mógł im wydawa

rozkazy, nawet si

nad

tym nie zastanawiaj

c. Lataj

cy gnom. Na czas, gdy Breneka si

ob-

racała - on zamieszkał w bezgrawitacyjnym kiosku.

- To ja si

ciebie pytam - warkn

ł. - Co to jest?

Schwarz wzruszył ramionami.
- Złom jaki

- A jeste

pewien,

e nie wybuchnie mi ten złom megatonówk

, je-

li złapi

go MAMS-em?

- Pewien? Ja niczego nie jestem pewien. Wojn

mamy, wi

c wszyst-

ko ci mo

e wybuchn

ąć

, nawet jak by faktycznie wygl

dało na Voyage-

ra.

Mieli wojn

, ale to była wojna kosmiczna. Wszyscy pytali si

Schwarza, chocia

nie był

ołnierzem i nie szkolono go w tym zakre-

sie; Yusufa, który spełniał oba te warunki, nie pytał nikt, ponie-
wa

on zazwyczaj na takowe pytania nie odpowiadał, a je

li ju

od-

powiadał, to i tak nie mogłe

mie

pewno

ci, czy rzekł ci cał

prawd

, albo czy przypadkiem nie rozumiał przez swe słowa czego

zupełnie innego, ni

rozumiałe

przez nie ty. Wi

c pytali si

Schwarza, a on mówił,

e wszystko jest mo

liwe. Ju

nawet nie pró-

bował zrozumie

tej wojny; dotarł do etapu, na którym kataloguje

własn

niewiedz

, bo przynajmniej ona nie podlega dewaluacji. W

swej ekonomiczno-strategicznej istocie wojna kosmiczna nie miała
wiele wspólnego ze zwykłymi wojnami naziemnymi; w rzeczy samej -
nic. Rzec trzeba od razu, i

w ogóle nie posiadała ona frontu, nie

było

adnej granicznej płaszczyzny, któr

naby przeprowadzi

barwn

płacht

w trójwymiarowej holograficznej prezentacji obszaru

działa

wojennych czyli Układu Słonecznego i okolic, aby oddzieli

od siebie pozycje zajmowane przez wrogie sobie siły. Nikt nie znał
tych pozycji, nawet sztaby, rzekomo owymi siłami dowodz

ce, a to z

tej przyczyny,

e dawno ju

zrezygnowano z utrzymywania ł

czno

ci z

wystrzelonymi jednostkami. Nie miało to sensu, nie tylko zwa

ywszy

na opó

nienie w komunikacji i koszta, ale przede wszystkim na nie-

bezpiecze

stwo lokalizacji przez nieprzyjaciela, jakie powodowało

dorazowe, cho

by nanosekundowe, odezwanie si

z gł

bin milcz

ce-

go kosmosu takowego rajdera. Utrzymywano bowiem - na Ksi

ęż

ycu, na

jego i Ziemi orbicie, i w innych miejscach - wielkie stacje nasłu-
chowe; na Ksi

ęż

ycu były to wielokilometrowe pola zsynchronizowanych

ze sob

miniodbiorników, a w pró

ni - olbrzymie, rozci

gni

te na

setkach i tysi

cach kilometrów, chmury analogicznych “much”, zdolne

podsłucha

plam

na gwie

dzie z drugiego ramienia Mlecznej Drogi.

Przypadkow

korzy

podobnego scenariusza rozwoju militarnych

zmaga

było reaktywowanie projektu SETI i pochodnych, które, przy

praktycznie zerowym koszcie własnym, paso

ytowały na bankach danych

mimowolnie gromadzonych przez owe pola i chmury nasłuchowe. Sytu-
acja taka stanowiła konsekwencj

ogranicze

ekonomicznych: nie wy-

syłano w bój jednostek załogowych, a jedynie w pełni zautomatyzowa-
ne, stosunkowo niewielkie rozmiarami, bezludne kamikaze, kierowane
ka

dy z osobna niezale

nymi procesorami neuronowych wielosieci. Ta-

ki mechaniczny kamikaze (w akronimie swej cokolwiek przydługiej na-
zwy: MIOU) raz wypuszczony w przestrze

, nie potrzebował ju

ad-

nych  dodatkowych  wytycznych  -  była  to  kolejna  (ale  na  pewno  nie
ostatnia)  generacja  inteligentnych  broni,  których  rozwój  zainicjo-
wany  został  w  XX  wieku  owymi  słynnymi  “my

cymi minami morskimi”,

samodzielnie dobieraj

cymi sobie cele podług zało

onych im z góry

algorytmów. Samodzielno

ść

decyzyjna MIOU była nieporównanie wi

sza, im z góry narzucano jedynie dwie rzeczy, a mianowicie szkielet
hierarchii

celów

oraz

profil

systemu

weryfikuj

cego

“wróg/przyjaciel”. I gdy nast

powała zmiana jakiego

sojuszu mili-

tarnego - co zdarzało si

wcale cz

sto - sztab armii pa

stwa doko-

nuj

cego takowej wolty zaczynał emitowa

w kosmos, równomiernie w

cał

jego sfer

niebiesk

, wysokiej mocy zakodowany sygnał, odpo-

wiednio modyfikuj

cy systemy “wróg/przyjaciel” swoich MIOU, dla za-

pobie

enia bratobójczym starciom. Rzecz jasna, nie było

adnych po-

twierdze

. Emisj

ponawiano, aby wiadomo

ść

dotarła tak

e do tych

jednostek, które poprzednio znajdowały si

w elektromagnetycznym

cieniu planet, Sło

ca czy innych wi

kszych mas. Lecz ten wymuszony,

jednostronny kontakt - to i tak było dla teoretyków wojny akoncep-
cyjnej za wiele. Nie dało si

go jednak

e wyeliminowa

, inaczej

wojna utraciłaby jak

kolwiek ł

czno

ść

z tokiem ziemskiej polityki i

przestałby on mie

wpływ na przebieg kosmicznych zmaga

- zacz

łyby

one wówczas

własnym

yciem, autonomizuj

c si

do stopnia wr

zagra

cego interesom Ziemi jako planety. Teoretycy wszelako

psioczyli, poniewa

obliguj

c MIOU do odbioru sygnałów modyfikuj

cych systemy weryfikacji celów, tym samym otwierano dost

p do pro-

cesorów rajderów wszelkim zewn

trznym transmisjom, je

li tylko

przejd

one przez deszyfruj

cy algorytm jednostki. Nic wi

c dziwne-

go,

e najpot

ęż

niejsze superkomputery na Ziemi blisko dziewi

ęć

dzie-

t procent swego czasu miały zarezerwowane dla potrzeb wojskowych

zespołów analityków matematycznych, którzy nieustannie słali w ko-
smos fałszywe, podrabiane sygnały nakazuj

ce wrogim MIOU przej

cie

na swoj

stron

. Jednocze

nie za

kontrowali nieprzyjacielskie

działania w tym zakresie; i jednocze

nie projektowali coraz to bar-

dziej skomplikowane algorytmy deszyfruj

ce dla nowych, dopiero

przygotowywanych do wystrzelenia rajderów. Ba, lecz te starsze ich
generacje, te, które od dziesi

tków lat kr

ąż

yły gdzie

tam w wiecz-

nym mroku i ciszy - ich algorytmy dawno ju

zostały złamane przez

bodaj  wszystkie  strony  konfliktu  i  teraz  co  i  rusz  przeprogramowy-
wały  swoje  systemy  “wróg/przyjaciel”,  niczym  owi  agenci  wielokrot-
ni,  przechodz

c “na drug

stron

” co jeden odebrany sygnał, a

sa-

moedukuj

ce si

ich wielosieci neuronowe odmawiały wykonania kolej-

nego polecenia i blokowały odbiór wszelkich transmisji, deklaruj

jako nieprzyjaciel konfiguracji pa

stw dobranej - w gruncie

rzeczy - całkowicie przypadkowo. Zaatakowa

mógł ci

zatem nawet

twój własny rajder, nie było pewno

ci. Do tego dochodził jeszcze

problem fundamentalny, a mianowicie kwestia omylno

ci samych syste-

mów weryfikacji celów. Jak rozpozna

pochodzenie danego MIOU z od-

legło

ci miliona czy dwóch milionów kilometrów, skoro nie wchodziło

w gr

wietlenie go radarem, ani przechwycenie jego impulsu iden-

tyfikacyjnego, poniewa

takowych nie wysyłał, jako

e byłoby to

równoznaczne z ujawnieniem wszystkim jego poło

enia, a nic gorszego

nie mogło si

rajderowi przytrafi

- jak zatem rozpozna

jego po-

chodzenie? Polegano na systemach biernych, rajdery poruszały si

zazwyczaj we własnych chmurach “much”; traciły je wszak

e przy ka

dej zmianie swego wektora pr

dko

ci, a i zapasy owych miniodbiorni-

ków nie były u nich niewyczerpane - wi

c tak

e nieobecno

ść

obłoków

nasłuchowych jeszcze o niczym nie

wiadczyła. Nawet fakt, i

znaj-

duj

c si

w zasi

gu “wzroku” Armstronga 7 domniemany MIOU nie

zaatakował go. Mógł wszak zweryfikowa

statek jako potencjalny cel

negatywnie (teoretycznie obowi

zywał wszak surowy zakaz atakowania

prywatnych jednostek, uczestnicz

ce w konflikcie pa

stwa co do jed-

nego ratyfikowały Konwencj

Krakowsk

, a Armstrong 7 nieustannie

czał w kosmos sw

pie

śń

neutralno

ci, ogłaszaj

c si

całemu Ukła-

dowi Słonecznemu bezbronnym załogowym statkiem handlowym, którym w
rzeczy samej był). Mógł te

- zweryfikowawszy go mimo wszystko po-

zytywnie - zignorowa

, rozpoznaj

c jako łup znajduj

cy si

w jego

wiktymologicznej hierarchii nazbyt nisko, a zatem nie warty autode-
strukcji rajdera. Miał bowiem Schwarz racj

: gdyby MIOU chciał ich

zniszczy

, uczyniłby to zanim w ogóle zdaliby sobie spraw

z jego

istnienia. W kosmicznej wojnie obowi

zywała doktryna “bezbolesnej

mierci”: ofiara nigdy nie miała czasu, aby si

zorientowa

, i

zo-

stała zaatakowana; w przypadku niszczonych habitatów wygl

dało to w

nast

puj

cy sposób: ciało człowieka ulegało dezintegracji, nim zd

yła dotrze

do jego mózgu pierwsza informacja o bólu. Nie było

adnych samotnych m

czarni we wn

trzu wraku, nie było malowniczych

tragedii, nie było cierpienia niesionego na falach eteru na Ziemi

i do odbiorników telewizyjnych. Nie miałe

nawet czasu,

eby pomy-

, i

nie

yjesz. Je

li krył si

w tym jaki

aspekt lito

ciwej

humanitarno

ci, to w ka

dym b

razie nie był on zamierzony. Szło

po prostu o to,

eby nie da

ofierze jakiejkolwiek szansy na reak-

mier

i zniszczenie nadchodziły z pr

dko

wiatła: MIOU to

były zazwyczaj bomby atomowe lub samopalne nanosekundowe lase-
ry/masery. Czy zaliczał si

do nich tak

e ten obiekt? Trudno powie-

dzie

. Co prawda rajdery poznajesz po tym,

e milcz

, a ten tutaj

wyje ci

ęż

kim szumem - ale o czym to niby miałoby

wiadczy

e ze-

psuty?

e si

maskuje?

e wcale nie MIOU?

e przyn

ta? To mo

liwe;

wszystko jest mo

liwe. MIOU zostały zaprojektowane z my

o opero-

waniu w pojedynk

, Schwarz słyszał jednak

e, i

ostatnio zacz

to w

sztabach przeb

kiwa

o jakich

ciemnych konszachtach pomi

dzy po-

szczególnymi rajderami - dotyczyło to pono

tych rajderów, których

wielosieci neuronowe zdołały si

oprze

chaotycznemu nawałowi

sprzecznych

ziemskich

rozkazów

ich

systemów

“wróg/przyjaciel”. Na tym niby polegała przewaga wielosieci nad
starymi procesorami, i

potrafiły wykroczy

poza twarde ramy pier-

wotnego programu i dosy

szybko zaadaptowa

do nowych warunków,

ta elastyczno

ść

brała si

z “rozmycia” podstawowego procesu decy-

zyjnego: od prostego zerojedynkowego wyboru - do decyzji o poten-
cjalnie niesko

czonej ilo

ci równowa

nych sobie wariantów dalszego

rozwoju wydarze

. Tak oto, z winy fuzzy logic, komputery utraciły

niewinno

ść

i wkroczyły do mrocznej krainy wszechrelatywizmu.

Schwarz jednak nie dawał tym plotkom wiary, tani

sensacj

mu to

ciło: ucze

czarnoksi

ęż

nika, bunt robotów - ten mit nigdy nie

zginie. Ludzie lubi

, komfort niepodwa

alnego bezpiecze

stwa ujawnia si

w pełni jedynie w kontra

cie do jakiego

pot

ęż

nego

chwilowego strachu - cho

by urojonego.

- Po co ty go w ogóle chcesz łapa

- Na razie usiłuj

tylko dowiedzie

, co to jest. Dlaczego

tak wrzeszczy.

Schwarz podleciał do

ciany i przypi

ł si

przy najbli

szym ter-

minalu.

ł sobie na ekran obraz obiektu i rzucił na niego

diagnostyczny program antymeteorowy. Program nazywał si

Modlav300

i, z braku sztucznej

wiadomo

ci w wielosieci, nale

ało nim zawia-

dowa

osobi

cie. Nie był jednak zbytnio skomplikowany i sprawił si

dosy

szybko.

- Tor niekolizyjny - rzekł. - Za jeden koma czterna

cie przej-

dzie na niecałych pi

ciu kilometrach. Wzgl

dna pr

dko

ść

wymini

cia...

- O nim samym - przerwał mu Schwarz.
- Rozumiem - mrukn

ł Modlav300. - Masa: dziewi

ęć

set siedemna

cie

kilogramów, z marginesem pi

ciopunktowym. Albedo zmienne, wykres na

trójce. Okres obrotu: zero dwadzie

cia dwa...

- W minutach - warkn

ł Schwarz, chocia

czas z dziesi

tnego sys-

temu godzinnego, stosowanego powszechnie w kosmosie, na stary, ba-
bilo

ski, przeliczał niemal automatycznie - ale denerwowały go te

archaiczne, prymitywne programy, dla pracy w nowoczesnych wielosie-
ciach wymagaj

ce obszernych poliemulatorów, niezdolne do samoadap-

tacji ani współpracy z człowiekiem na zasadzie “instynktownej do-
my

lno

ci”.

- Ponad trzyna

cie minut. Cało

ść

danych w menu na dwójce - przy-

pomniał Modlav300.

- Anomalie?
- Interpolacja toru lotu wyklucza pochodzenie z pasa asteroidów,

obłoku Oorta, dysku Kuipera i obrze

y wi

kszych pułapek grawitacyj-

nych, co sugeruje orbit

otwart

, nie mogłem jednak w moich obli-

czeniach wzi

ąć

pod uwag

efektów ostatnich działa

wojennych, po-

niewa

...

- Inne.
- Masa...
- Inne.
- Albedo...
- Inne.
- Brak.
- On pewnie cało

ść

spektrum podci

ł pod albedo - wtr

cił

Xien. - Nie przewidziano mu podobnej ewentualno

ci, kamienie raczej

nie krzycz

na falach radiowych.

- Daj albedo minus pasmo widzialne - rozkazał Schwarz.
- Na czwórce - rzekł Modlav300.
- Korelacja z obrotem.
- Korelacja z obrotem.
- Brak korelacji - parskn

ł Xien, spionizowany przeciwnie do

Niemca i w tej pozycji spogl

daj

cy mu ponad ramieniem na czwarty

ekran pomocniczy zestawu, na którym to ekranie w przyspieszonym
tempie równocze

nie obracał si

obiekt i wiła si

krzywa wykresu

jego albedo.

Schwarz patrzył na to przez chwil

i naraz

ło mu krew. Na

kilka sekund zaniemy

lał. Gdy wróciła mu mowa, szepn

ł programowi:

- Rozłó

mi go na siatce w 2D.

Modlav300 odpowiedział z zauwa

alnym opó

nieniem.

- Wykracza to poza moje mo

liwo

ci.

- Co on plecie? -

achn

ł si

Xien. - Nie potrafi rozrysowa

ma-

py pieprzonego kamerdolca?

- Cofnij i wyma

- rzekł programowi Schwarz. - A teraz wytnij

dziewi

ęć

dziesi

t procent ostatniego okresu obrotu i rozłó

mi jego

foto merkatorem.

- Na pi

tce - odparł Modlav300 i na pi

tym pomocniczym ekranie

pojawiła si

odpowiednia mapa.

- A teraz dwa obroty wstecz i to samo s

siaduj

co.

- Zrobione.
Spojrzeli.
- Nałó

na szóstce i wybij ekstrema, niweluj

c zmian

tu wi-

dzenia i o

wietlenia - polecił Schwarz, aby zyska

zupełn

pew-

ść

- Zrobione - zameldował Modlav300.
Xien zmarszczył brwi, cofn

ł szcz

, wytrzeszczył oczy, wresz-

cie zakl

ł.

- Ja tego nie rozumiem. Co to znaczy, Aax? O co tu chodzi? Prze-

cie

to niemo

liwe. No co to, kurwa, jest??

- Tego w ogóle nie da si

zrozumie

- wymamrotał Niemiec, gapi

po na ekran. - Nie wiem, co to jest, ale na pewno nie MIOU.

Jeszcze z nas nie tacy arcymistrze,

eby produkowa

podobne cuda.

To dra

stwo si

obraca, ale popatrz - jeden obrót to wcale nie

trzysta sze

ść

dziesi

t stopni. To nawet nie siedemset dwadzie

cia.

Jego k

t pełny wynosi pewnie z sze

ść

pi, je

li nie wi

cej. Jak dłu-

go go filmujesz?

- B

dzie godzina.

- Prawie pi

ęć

“dni” a on wci

ąż

nie pokazał drugi raz tej samej

strony. Patrz na wykres.

adnej korelacji. O! Co to było, antena?

Niczego takiego nie ma w zapisie. On wci

ąż

nie doko

czył tego obro-

tu. Niech to szlag trafi, Xien; to jest prawdziwy artefakt, rzecz
nieludzkiej roboty; ten skurwysyn M

cisłowski zostanie cholernym

miliarderem!

- Po moim trupie.



Było to najwi

ksze pomieszczenie otwieralne bezpo

rednio w prze-

strze

(luk numer 17, dwadzie

cia dwa metry od Breneki, czyli mniej

cej w jednej trzeciej długo

ci Armstronga 7; normatywna kubatu-

ra: 478 m

) i nie opłacało si

wypełnia

go powietrzem. Wszyscy by-

li w skafandrach; wszyscy: cała szóstka.

- Dlaczego on ju

nie obraca?

- Wygl

da jak zwyczajny kamie

- Mog

go dotkn

ąć

? Co, Xien?

- A dotykaj, dotykaj, zobaczymy co ci si

stanie.

- Ani si

! Zabraniam tego dotyka

! W ogóle odsu

cie si

...!

- Co on mi b

dzie zabraniał, hifytyczny pederasta...!

- Zamknij si

, Godiva - warkn

ła Jaqueritte. - A pan, panie hra-

bio, te

niech si

tu nie rz

dzi, bo to nie pana własno

ść

- A niby czyja? - zaperzył si

cisłowski. - No czyja ta łajba?

Moja przecie

. A gdzie my si

znajdujemy? Gdzie znajduje si

t o ?

Czyje tu prawo?

- No czyje?
Cholera, pomy

lał Schwarz,

le to idzie. Bo co si

tyczy prawa,

to w rzeczy samej ono jest po stronie hrabiego. Wiedział, bo spraw-
dził. Armstrong 7 nie nale

ał po prostu do Agenora Konstantego

cisłowskiego, osoby fizycznej, obywatela Wolnego Miasta Krakowa,

pozostaj

cego - nawet tutaj - w cz

ęś

ciowej władzy krakowskiego

ustawodawstwa; lecz do 174DQI300UXG Ltd., spółki ksi

ęż

ycowej, za-

zanej w dniu zakupu statku - i zapewne posiadaj

cej sto procent

udziału w nim, a samej w stu procentach nale

żą

cej do hrabiego, ale

to ju

były przypuszczenia Schwarza (cho

wysoce prawdopodobne),

poniewa

spółki ksi

ęż

ycowe s

dosłownie nie do prze

wietlenia dla

nikogo, za wyj

tkiem Tajnej Rady Internetu. Albowiem ich potoczna

nazwa jest myl

ca: ani nie posiadaj

swych siedzib na Lunie, ani

nie podlegaj

jakiemu

szczególnemu jej prawu, jako

e takowe

nie istnieje, s

tylko prawa pa

stw posiadaj

cych wi

ksz

lub

mniejsz

ęść

powierzchni gruntu naturalnego satelity Ziemi. Umow-

na “ksi

ęż

ycowo

ść

” owych firm bierze si

z faktu, i

zazwyczaj jedy-

nym ich adresem kontaktowym pozostaje adres komórki w Internecie, a
i sam akt zało

enia spółki odbywa si

w ich przypadku poza zasi

giem jakiegokolwiek konkretnego kodeksu handlowego, wył

cznie na

podstawie wpisu do internetowego rejestru wewn

trznych podmiotów

prawnych. Nie sposób si

nawet przyczepi

do fizycznej obecno

jej informacyjnej komórki na jakim

konkretnym no

niku, poniewa

za odpowiedni

opłat

, mo

na sobie zapewni

chaotyczn

dyslokacj

swego adresu z serwera na serwer, co daje wolno

ść

od zewn

trznych

rozporz

dze

krajów, do których aktualnie prowadzi klienta lub pro-

kuratora

cie

ka dost

pu. Zreszt

trwaj

prace nad orbitalnym ban-

kiem danych, który gwarantowałby swym zasobom całkowit

eskteryto-

rialno

ść

tak

e w teorii jurysdukcji. Bo w praktyce do ksi

ęż

ycowych

spółek stosuje si

precedens ze sprawy Coca-Cola contra Chiny, ten

sam, który ponadnarodowym korporacjom gwarantuje samowładztwo w ich
pozaziemskich dziedzinach. A tłumaczy si

on na j

zyk twardej rze-

czywisto

ci w sposób nast

puj

cy: co tylko wła

ciciel 174DQI300UXG

Ltd. wpisze w Internecie do statutu tudzie

wewn

trznego regulaminu

spółki - o ile nie b

dzie to sprzeczne z Kart

Internetu, stanie

automatycznie obowi

zuj

cym na pokładzie Armstronga 7 prawem.

- Spokojnie, spokojnie - wł

czył si

Schwarz. - Po kolei. Po

pierwsze musimy...

- Po pierwsze chc

wreszcie dowiedzie

co to wła

ciwie jest

- odezwał si

Yusuf.

- Widziałe

zapis - mrukn

ł Xien, poniewa

Arab patrzył wła

nie

na niego. - Wiesz,

e nie jeste

my w stanie tego wytłumaczy

- Dlaczego teraz si

nie zmienia?

- Poniewa

zatrzymali

my jego obroty.

- Nieprawda - o

wiadczył Yusuf. - Obrót rzecz wzgl

dna; obrót

wzgl

dem czego? Sk

d wy wiecie,

e wtedy si

obracał?

- Wzgl

dem Sło

ca.

- Nieprawda.

le patrzycie. Co znaczy: obrót? Gdyby

cie wówczas

zawiesili kamer

na stacjonarnej ponad nim, widzieliby

cie fal

zmiany pełzn

po jego powierzchni, jak noc po powierzchni Ziemi;

nadci

gaj

cy południkiem, regularnie niczym puls, terminator meta-

morfozy. A teraz go nie ma. Pytam wi

c: kiedy si

zatrzymał? dla-

czego si

zatrzymał?

Pytanie nie było takie głupie, jakim si

w pierwszej chwili zda-

wało. Schwarz spojrzał ponad ciemn

brył

pseudometeroru na za-

mkni

tego w bł

kitnym skafandrze Araba. Yusuf nie potrafił tego

precyzyjnie wyrazi

, lecz w istocie miał racj

. S

obroty i obroty.

li postrzegali byli wirowanie owego kamienia poprzez kamery

statku płynnym przesuwem charakterystycznych kształtów jego po-
wierzchni z jednej strony na drug

, to dlatego,

e kr

cił si

wzgl

dem Sło

ca. Je

li natomiast co okres widzieli t

powierzchni

inn

i inn

, to ju

dlatego, i

w swych niewidzialnych obrotach do-

konywanych w płaszczy

nie s

siedniej rzeczywisto

ci wystawiał on na

ich widok kolejno nast

puj

ce po sobie ró

ne trzysta sze

ść

dziesi

stopni swego obwodu, czyli ułamki z pełnego, licz

cego zapewne par

tysi

cy, k

ta, jaki odmierzał naprawd

zamkni

tym, naprawd

dopeł-

nionym obrotem. I jedno wirowanie nie miało nic wspólnego z drugim,
bo ani nie było w mocy grawitacji Sło

ca zadawanie głazom podobnych

kopniaków, po których łamałyby prawa geometrii, ani falowe trans-
formacje pseudometeoru nie mogły mu same z siebie nada

obserwowa-

nej pr

dko

ci k

towej. Chwytaj

c kamie

w swe metalowe łapy i ostro

kontruj

c silnikami MAMS zmniejszył j

do zera - lecz przecie

tym

sposobem nie był w stanie zastopowa

procesu jego wszechzmian, nie

był w stanie zatrzyma

owego terminatora metamorfozy w jego mozol-

nej drodze dookoła obiektu. A jednak, nie da si

ukry

, uczynił to.

- Zatrzymał si

w chwili dotkni

cia go przez robota - rzekł

Schwarz. - Co zarazem, jak przypuszczam, stanowi odpowied

na pyta-

nie o przyczyn

- Mówisz mi,

e ten kamerdolec m y

l i ? - zapiał hrabia.

- W którym miejscu? - spytał jednocze

nie Yusuf.

- Co: w którym miejscu?
- Gdzie on si

zatrzymał? Poka

Niemiec wł

czył nar

kawiczny czerwony punktowiec z palca wskazu-

cego i powiódł rubinow

igł

lasera przez pół meteoru. Faktycz-

nie, dał si

tam zauwa

mniej wi

cej dziesi

ciocentymetrowy, bar-

dzo równy uskok w materii ko

lawego głazu, g

sto poharatanego w ko-

lizjach z wi

kszymi masami i podziobanego minikraterami zderzeniach

z masami mniejszymi.

- W którym kierunku to szło?
- O tak.
- To znaczy,

e si

powi

kszał.

- Nie, chyba nie. Ma nieco przesuni

rodek masy i z drugiej

strony zjadłby to, co tu dodał.

rodek masy? - zaciekawił si

Yusuf. - Jakiej masy? Tej cz

ci, któr

my widzimy? Jak

on wła

ciwie ma g

sto

ść

- W ogóle jest bardzo lekki. MAMS zmierzył go na inercyjce i wy-

szło mu jeszcze mniej, ni

leli

my, bo sze

ść

set pi

ęć

dziesi

dziewi

ęć

kilogramów. To daje g

sto

ść

w okolicy trzech i pół setnej

grama na centymetr sze

cienny, czyli bita

mietana, a nie kamie

- Prze

wietlili

cie go? - wtr

ciła si

Jaqueritte.

- Pomacam go roentgenem, a on mi wybuchnie - mrukn

ł Xien.

- To chocia

czujnikami rezonansowymi...

- I co jeszcze? - prychn

ł Xien. - Waln

go młotkiem, a on...

- ...a on ci wybuchnie, wiem.
- W

tpi

eby był pusty - rzekł Schwarz.

- A to czemu? - skrzywił si

cisłowski. - Ja bym niczego nie

był pewien.

- Tote

nie jestem pewien. W

tpi

sobie. On jest po prostu za

mały; rozleciałby si

przy pierwszym zderzeniu, a sami widzicie ja-

ki poobijany.

- Zabrał kto

kawałek do analizy? - odezwała si

Godiva. - Jaki

ma skład chemiczny i co w ogóle warta; bo mo

e to rzeczywi

cie ja-

superwytrzymały styropian...

Xien si

achn

ł. - Spektrometr przecie

dawno ju

diabli wzi

li, a zreszt

to i tak był zabytek z demobilu. A na tej walizeczce

naszej pani doktor to sobie mo

emy co najwy

lin

zbada

. No i

co to znaczy: kawałek do analizy? Odr

mam czy co?

- Czemu ten

ółtek wszystko bierze tak osobi

cie? - zdziwiła si

ostentacyjnie Godiva. - Albo zakompleksiony, albo, kurwa, megalo-
man. Mógłby sobie, komuch jeden, fundn

ąć

chocia

atrap

kulasów,

pozbyłby si

kompleksu, he he, ni

szo

ci. Ale woli niewa

ść

, bo

tu zawsze jest u góry...

- Godivaaa!!
- Jak on z ni

wytrzymuje w jednej kabinie, poj

cia nie mam -

mrukn

ła Jaqueritte na zamkni

tym do Schwarza.

- Nie wytrzymuje - parskn

ł Schwarz. - My

lisz,

e do kiosku

przeprowadził si

tylko z powodu grawitacji?

- Pewnie masz racj

. Ale teraz - co? znowu razem mieszkaj

- Póki co, Godiva bezustannie pływa w za

lepie, wi

c robi mu tam

najwy

ej za mebel. Ale jak wreszcie ten jej system ruszy, to chyba

krew si

poleje.

Xien i Godiva obrzucali si

gor

cymi wyzwiskami, a tymczasem po-

została czwórka przeszła w dospeku na kanał równoległy.

- ...wi

c mi nie mówcie,

e nie wiadomo, bo wiadomo - o

wiadczył

hrabia. - Ten kamie

jest mój.

- Przede wszystkim: to nie jest

aden kamie

- warkn

ła Jaqu-

eritte. - Jako pierwszy niepodwa

alny dowód istnienia obcej cywili-

zacji nie podlega

adnym konkretnym regulacjom prawnym, poniewa

nie przygotowywano prawa dla niemo

liwo

ci. Najpewniej jak tylko o

nim usłysz

, znacjonalizuj

go razem z całym Armstrongiem i nami,

nie wspominaj

c ju

o cargo; i to wszyscy naraz, ka

de pa

stwo swo-

im własnym dekretem, ju

oni znajd

odpowiednie preteksty. Na twoim

miejscu, M

cisłowski, siedziałabym cicho.

te słowa - przy

wiadczył Schwarz.

- Ale dajcie

spokój...! - miotał si

hrabia. - Taka okazja...!

Przecie

on jest bezcenny, mógłbym za

żą

dej sumy; co tylko

przyszłoby mi do głowy - daliby bez targów! Jazu Chryste: artefakt
Obcych! Przecie my tu mamy Histori

! Dzieci si

o nas

uczy

...!

- Idiota.
- Kto idiota, kto idiota?!
- Yusuf, powiedz mu, bo ja ju

nie mam siły.

Arab wydryfował wolno zza masy pseudometeoru.

- Trwa wojna, panie hrabio. To co

- to nie jest Historia, pan

myli. To jest Polityka. Ka

dy kraj wolał b

dzie raczej znisz-

czy

nas razem z tym tu cudem, ani

eli pozwoli

eby

my wpadli w

ce jego nieprzyjaciół. Bardzo prosz

nie popełnia

samobójstwa.

Hrabia był niepocieszony.
- No to co mam zrobi

? Z powrotem wyrzuci

go na zewn

trz?

- Najwa

niejsze, to utrzyma

rzecz cał

w tajemnicy - powiedział

Schwarz; miał ju

wszystko dobrze przemy

lane. - Nie stało si

ab-

solutnie nic niezwykłego. Lecimy do Saturna, załatwiamy spraw

Iapetusie i czekamy na orbicie na nast

pny transport; mo

emy nor-

malnie skontaktowa

z TraComem na Ziemi i zamówi

u nich anty-

materi

, w ko

cu ka

dy widzi,

e oberwali

my. Przychodzi transport

i odpalamy z Iapetusa. Wci

ąż

ani słowa o kamieniu. Dopiero jak

znajdziemy si

w eksterytorialnym doku okołoksi

ęż

ycowym, ładujemy

dra

stwo do kontenera jako dar dla fundacji zajmuj

cej si

badaniem

meteorów i wysyłamy Lufthans

na Ziemi

. T

fundacj

zało

ymy sobie

przez Internet jaki

miesi

c wcze

niej. A celników mo

emy si

nie

, bo to dziwo rzeczywi

cie wygl

da jak meteor i nawet wedle jego

encyklopedycznej definicji faktycznie nim jest. I dopiero na Ziemi,
ostro

nie i przez po

redników, mo

emy otworzy

licytacj

...

- Jacy “my”, do kurwy n

dzy?!! - rykn

ł hrabia M

cisłowski.

- My. Szesna

cie i dwie trzecie procenta na łebka, panie hrabio.

- Je

li s

dzisz.. - zacz

ł złowrogo Krakowianin.

- Prosz

tak nie podnieca

, bo zapluje pan sobie hełm. Wy-

starczy,

e którekolwiek z nas szepnie słówko komu trzeba i nici z

transakcji. To jest szanta

totalny, wszyscy nawzajem trzymamy si

w szachu, nie mo

e by

mowy o jakimkolwiek innym podziale, jak tyl-

ko w dokładnie równych działkach. Ostatecznie - czy dzieliłby

nie-

sko

czono

ść

na trzy czy na dwa, i tak dostaniesz niesko

czono

ść

; a

miliard w t

, miliard w tamt

- to ju

nie robi takiej ró

nicy,

jednaka abstrakcja.

- W chciwo

ci nie ma logiki.

- Cicho b

, Yusuf.

cisłowski nie wiedział co powiedzie

i w rozpaczliwym niezde-

cydowaniu wszedł na ogólny.

- Xien! Godiva! Czy wy słyszeli

cie te idiotyzmy...?

- Biedny głupek - prychn

ła Jaqueritte na zamkni

tym do Schwa-

rza. - On chyba nie my

li,

e które

z nich poprze go przeciwko nam

i przeciwko własnemu interesowi?

- Teraz to on nic nie my

li - rzekł Niemiec. - My

zacznie

potem i wtedy trzeba b

dzie si

martwi

- Na orbicie...
- Znacznie wcze

niej.

Xien i Godiva nie słyszeli nic, prócz swych wrzasków, trzeba im

było zatem rzecz cał

powtórzy

. Xien natychmiast poparł Schwarza i

nawet wspaniałomy

lnie zgodził si

zrezygnowa

ze swego procentu z

zysku z hrabiowego kontraktu z TraComem, pewnie j

ły mu si

myli

zera. Natomiast Godiva zaskoczyła wszystkich.

- Wy szczury! - wydarła si

na tej samej nucie, na jakiej wymy-

lała Chi

czykowi. - Wy gównojady! Wy egoistyczne

winie! Chwiwe

skurwiele!

Popatrzyli po sobie w zdumieniu.
- No dobrze, ale czego ona wła

ciwie chce?

- Czego chc

? Czego chc

?! Dokonali

my wła

nie najwa

niejszego w

historii ludzko

ci odkrycia, a wy my

licie tylko o tym, jak wyci

ąć

z tego pieni

dze! Ten kamie

nie jest niczyj

własno

! Je-

li ju

- to jest to własno

ść

całej Ziemi! A przede wszystkim i po

pierwsze - jest to I c h własno

ść

Jaqueritte roze

miała si

- A to niby Xien jest komunist

- Czarna dziwka!
- Na zdrowie, kochana, na zdrowie.
- Zaraz, zaraz! - Schwarz podniósł głos i zwrócił si

do Godivy:

- Czy mamy przez to rozumie

e zrzekasz si

swojego udziału?

Tu zapadło milczenie; wszyscy wpatrzyli si

w jej twarz, wi-

doczn

za przyciemnion

szybk

hełmu szarego skafandra Papuaski.

Godiva, po delikatnym odbiciu od

ciany, sun

ła, lekko wiruj

c, po-

nad kamieniem. W ciszy obserwowali jej lot, sami tak

e poruszaj

podobnym jednostajnym ruchem. Gdyby kto

teraz nas widział, po-

lał ni z tego, ni z owego Schwarz; gdyby kto

obcy nas teraz wi-

dział... có

by sobie pomy

lał? Jeste

my jak senne elektrony ta

ce wokół j

dra; niczym somnabuliczni serafinowie otaczaj

cy tron

Naj

szego; planety cichego sło

ca - my i meteor.

- Niczego si

nie zrzekam - szepn

ła wreszcie informatyczka, od-

paliła główny silniczek i wyleciała z luku ku Brenece.

- Z ni

kłopoty - odezwał si

po chwili Xien.

- Aha.
- W ko

cu - to paj

czara. Ju

na Iapetusie, przez anteny bazy,

e si

wstrzeli

z Internet i zrobi

nam tak

reklam

e pył i

proch po nas nie zostanie.

- Wiem, wiem - mrukn

ł ponuro Schwarz. - Ale co ja na to pora-

? Mo

e jej przejdzie.

- Zało

ysz si

- Och, odwal si

, dobraa?

Przez jakie

pół minuty wisieli tak dookoła ciemnego pseudomete-

oru, pogr

ąż

eni we własnych my

lach, najwyra

niej niezbyt radosnych.

- Kiedy nast

pny odpal? - spytał Xiena Yusuf.

- Plus czterdzie

ci jeden, ale to b

dzie ten krótszy.

- Niewa

ne, przyspieszenie takie samo. Trzeba go umocowa

, bo

nam tu dziur

wybije.

Spojrzeli na kamie

- A wiecie - przypomniał sobie Schwarz -

e taki fenomen wyst

puje w naturze? W fizyce kwantowej. Rzecz charakterystyczna dla
cz

stek elementarnych: spin. Przez analogi

, na płaszczy

nie: ide-

alne koło ma spin równy zero, bo o ile stopni by

je nie obrócił,

zawsze wygl

da tak samo; trójk

t nierównoboczny ma spin równy je-

den, bo istnieje tylko jedno poło

enie, w którym posiada taki, a

nie inny wygl

d; prostok

t - dwa; trójk

t równoboczny - trzy; kwa-

drat - cztery; i tak dalej. Odpowienio wymagane s

obroty o dwa pi,

pi, dwie trzecie pi, połow

... Ale taki elektron: on ma spin równy

jednej drugiej, jego trzeba obróci

od cztery pi. Chwytacie? Spin

tego nibykamienia jest ekstremalnie mały i...

- Co ty pleciesz, Aax? - skrzywiła si

Jaqueritte. - Co ma do

rzeczy fizyka kwantowa? Jakby

my do wszystkiego zacz

li tak bez-

lnie stosowa

jej prawa, to same kretynizmy by nam powychodziły.

Ciebie, na ten przykład, powinnam widzie

nie tak, jak ci

widz

ale jak

ąś

surrealistyczn

, komiksow

chmur

liwo

ci, nało

onymi

na siebie tysi

cami coraz to bledszych i bledszych, bo mniej praw-

dopodobnych, obrazów Anaxandra Schwarza, mówi

cego, milcz

cego,

przesuni

tego odrobin

w t

, odrobin

w tamt

, umieraj

cego na za-

wał serca, trafianego przypadkowo przelatuj

cym kosmicznym

mie-

ciem, walcz

cego z dehermetyzacj

skafandra... Fizyka kwantowa w

skali makro to jest chaos, nic wi

cej, i ty o tym dobrze wiesz. Nie

ąć

ludziom w głowach.

- Nie; czemu? - wł

czył si

hrabia. - Ciekawie mówisz, Schwarz.

Bo co konkretnego my wiemy o tym styropianowym głazie? Nic. A b

dziemy go mie

na pokładzie blisko rok, przydałoby si

c skorzy-

sta

z okazji...

- Przecie

tłumaczyłem... - zacz

ł Xien.

- Słyszeli

my - uci

ł Yusuf. - I nie w tym rzecz. My go lekcewa-

ymy. Chocia

dał nam ju

dowód,

e jest

wiadomy otoczenia, prze-

staj

c si

obraca

w precyzyjnie przez siebie wybranym momencie.

e nas widzi? Mo

e nas słucha? Nie wiemy. Ostrzegam was. Do Niego

nale

y to, co jest w niebiosach, i to co jest na ziemi. On o

ywia

umarłych i On jest nad ka

rzecz

wszechwładny! I w czymkolwiek

poró

nicie, rozstrzygni

cie nale

y do Boga. Nic nie jest do

Niego podobne. On jest Słysz

cy, Widz

cy! On posiada klucze niebios

i ziemi.

I odleciał.
- To z Koranu? - rzuciła Jaqueritte.
- A jak my

lisz? Czego si

po hasasynie spodziewała

? W tej Mek-

ce przecie

modl

do niczego innego, jak do kamienia wła-

nie.

- Xien, mo

e ty si

orientujesz: jakie jest oficjalne stanowisko

ajatollaha Faszyna w kwestii obcych cywilizacji? Słyszałam,

e Jan

Paweł V wydał z okazji Listu jak

ąś

encyklik

, ale co do islamu...

- A sk

d ja mam to wiedzie

? Czy ja wygl

dam na jakiego

pie-

przonego teologa?

I te

odleciał.

- O co ci chodzi, Y. H.? - zaciekawił si

hrabia. - Co nas ob-

chodzi ten szaleniec Faszyn?

- Yusufa obchodzi, wi

c powinien i nas - zaakcentowała Jaquerit-

te. - Bo je

li ajatollah zaliczył ewentualnych Obcych w poczet wro-

gów wiary... s

dzisz,

e Yusuf zawaha si

cho

na moment skazuj

nas wszystkich na zagład

, je

li tylko przyczyni si

tym sposobem

do usuni

cia zagro

enia dla jego

tej wiary?

- O szlag by to...
Opu

cili luk w ponurych nastrojach. Do Saturna i z powrotem dłu-

ga droga, a tu ju

zaczynały si

wynurza

na powierzchni

przeró

ohydy. Na zewn

trz wojna; i w

rodku wcale nie lepiej. Teraz to ju

nie chodzi o chorobliw

podejrzliwo

ść

, bo przecie

i tak nikt niko-

mu nie wierzył; teraz chodzi po prostu o strach.

W luku zgasło

wiatło i Kamie

pochłon

ła zimna ciemno

ść



Przy okazji mocowania go w semiorganicznej, elastycznej sieci

antyprzeci

ąż

oniowej, któr

nast

pnie zakotwiczono setkami w

złów i

przylep do

cian luku, tak,

e w efekcie wygl

dał niczym powi

kszo-

ny do absurdalnych rozmiarów model neuronalnej paj

czyny z komórk

z j

drem w

rodku - przy tej okazji Xien zainstalował w rogach po-

mieszczenia, w miejsce wpół

lepych soczewek standardowego układu

kontrolnego, samodzielne wielozakresowe minikamery, aby obserwowa

ewentualne poczynania rzekomo inteligentnego nibygłazu bez potrzeby
opuszczania habitatu Breneki. Czy przypadkiem nie zacznie si

znowu

obraca

, czy nie zacznie si

zmienia

. Podgl

d szedł kanałami ogól-

nymi i ka

dy mógł do woli gapi

na ciemny meteor oblepiony sza-

tanin

bole

nie napr

ęż

onych syntetycznych macek - w luku z

powrotem paliło si

wiatło, teraz ju

na stałe; ka

dy do woli mógł

tak

e wsłuchiwa

w generowany przeze

szum - w luku umieszczono

równie

kilka “much”. Ale Kamie

, tak brutalnie wyj

ty z mro

nego

mroku kosmicznej pustki, odci

ty od niesko

czono

ci stalowymi ko

Koran, Sura XLII “Narada” (As-Sura): 4, 9, 10, 11, 12.

czynami MAMS-a, bezlito

nie pra

ony g

stymi strumieniami szybkich

fotonów, szarpany nagłymi targni

ciami zmian wektora przyspieszenia

- on nie reagował. A

w ko

cu zacz

li w

tpi

- No dobrze, niech b

dzie,

e przemycili

my go ju

na Ziemi

Ale co dalej? W tej chwili to on raczej nie wygl

da na produkt wy-

soko rozwini

tej technologicznie cywilizacji Obcych. Przydałaby si

jaka

reklama.

- Mmmm... czekaj, daj mi si

obudzi

... Mamy nagrania.

- Nagrania, dobre sobie. Film przecie

aden dowód, na filmie mo-

emy mie

samego Pana Boga, na filmie mo

emy mie

wszystko.

- Próbka tego czego

, z czego jest zrobiony. Nie ma naturalnych

minerałów o takiej g

sto

ci.

- Sk

d wiesz? Nie przeprowadzimy tutaj jego analizy. Zreszt

czego by to dowodziło? Jakiego

fenomenu fizyko-chemicznego, nicze-

go wi

cej; ciekawostka dla łowców meteorów.

- No ale jakby wygl

dał na co innego, ni

meteor, to nijak nie

przeszedłby przez cło!

- Trzebaby si

dowiedzie

, co prowokuje i co zatrzymuje jego ob-

roty; gdyby

my umieli to robi

- rozwi

załoby to wszystkie proble-

my.

- Ba! Gdyby

my umieli...! Na razie musimy si

zadowoli

tym szu-

mem, który on nieustannie generuje; przyznasz sama,

e asteroidy

raczej nie nale

żą

do jakkolwiek szeroko rozumianych radio

ródeł.

Jeszcze si

e okaza

e jaki

fartowny celnik w jego bezpo

red-

niej blisko

ci tak idiotycznie przestroi sobie odbiornik,

ogłuchnie od wycia tego rzekomego meteoru i wówczas b

dziemy mieli

problem wr

cz przeciwny. Niepotrzebnie martwisz si

na zapas.

- Mo

e. Mo

Jaqueritte nigdy nie przyznawała innym odebranej sobie racji; co

najwy

ej mogła zgodzi

na poddanie w lekk

tpliwo

ść

swego

du, lecz nie zdarzało si

jej publicznie potwierdzi

, i

popeł-

niła bł

d, a przynajmniej niczego takiego Schwarz sobie nie przypo-

minał.

- Ty nigdy... - zacz

ł i urwał, bo co

straszliwie wrzasn

ło w

dospeku.

Równocze

nie wzdrygn

li si

obydwoje, Schwarz i Jaqueritte, i

Niemiec zrozumiał,

e transmisja wrzasku szła na otwartym ogólnym -

a wszak był pewien,

e swój zamkn

ł jeszcze przed snem.

- Cco... - zaj

ł si

i te

nie doko

czył, bo dospek ponownie

dał głos.

- Co si

stało? - spytał mianowicie.

Spojrzeli na siebie z przera

eniem w oczach: to nie był głos ni-

kogo z członków załogi Armstronga 7.

Wisieli tak przy przeciwległych

cianach swej kabiny, nadzy w

jasnych lustrach i nadzy w ciemnym strachu. Ich cykle aktywno

(orbitalnym obyczajem znacznie krótsze, bo zaledwie dziesi

ciogo-

dzinne) nie pokrywały si

: Schwarz dopiero co si

obudził, Jaqu-

eritte za

czyła prac

na komputerowym terminalu, otwartym z

bocznego zwierciadła; chciała wzi

ąć

prysznic, ale zatrzymał j

spór

o Kamie

. Oboje mieli Kamie

w my

li. W swych szeroko otwartych

oczach niemal widzieli nawzajem straszliwe obrazy z kosmicznych
horrorów metafizycznych, przypomnianych sobie teraz w ułamku sekun-
dy.

W ko

cu Schwarz opanował si

, przełkn

lin

i warkn

ł:

- Godiva, do cholery, nie rób wi

cej takich kawałów z wokaliza-

torami, bo przez ten Kamie

wszyscy na serce pad...

- Gdzie jest Godiva? - j

ł głos. - Gdzie jest Godiva?

Niemiec i Somalijka przekazali sobie wzrokiem informacj

o obo-

pólnej kompletnej dezorientacji.

Jaqueritte otworzyła usta, ale ubiegł j

cisłowski.

- Co za wrzaski? - wydarł si

na tym samym kanale.

I zaraz Xien (cokolwiek zaspany):
- Kto to?
- To ty, Yusuf? - spytała Jaqueritte.
- Słucham - rzekł Yusuf.
- A wi

c Godiva - o

wiadczył Schwarz.

- Co: Godiva? - roze

lił si

hrabia. - To ona tak si

darła?

- Gdzie jest Godiva? Gdzie jest Susan? - zawodził niezidentyfi-

kowany głos.

- Jaka znowu Susan...? - parskn

ł Schwarz.

- Ona tak ma na imi

- mrukn

ł M

cisłowski. - Godiva.

- I co, sama za sob

wyje? W schizofreni

popadła czy co?

- O Bo

e, co za burdel...

- Cisza! - warkn

ła Jaqueritte zamkn

wszy terminal; wyci

gaj

ze schowka majtki i T-shirt kontynuowała: - Nie gada

jeden przez

drugiego, bo nigdy nie dojdziemy do ładu. Po kolei. Ja i Aax jeste-

my u siebie. Xien?

- Kiosk - rzekł Xien.
- M

cisłowski?

- U siebie.
- Przy Kamieniu - rzekł nie pytany Yusuf.
- Nikt z nas nie widzi Godivy, prawda? No to ju

nie odzy-

. Ja mówi

. Kto wołał Susan? Niech si

odezwie! Kto wołał Go-

div

? Kto krzyczał? Słuchamy. Niech si

odezwie. - I zamilkła.

Głos zareagował niemal natychmiast.
- Przepraszam - rzekł. - Nie chciałem nikogo przestraszy

. To ja

przestraszyłem. Pozwólcie mi si

przedstawi

: jestem Emmanuel.

- Miło mi - powiedziała szybko Jaqueritte, by uprzedzi

innych

dospekowych interlokutorów. - Doktor Jaqueritte.

- Wiem.
- Prosz

, powiedz nam: kim jeste

, Emmanuelu?

- Jestem sztuczn

wiadomo

wielosieci Armstronga 7, pani

doktor. Lady Godiva uruchomiła mnie na szkielecie starego systemu
operacyjnego wielosieci, z inicjatora osobowo

ciowego MSHuman4600

4.07. Istniej

, by wam słu

. Przykro mi,

e poznajemy si

w ta-

kich okoliczno

ciach, ale boj

e lady Godivie stało si

złego. Nie mog

z ni

skontaktowa

. Znajd

cie j

- No cholera jasna...! -

achn

ł si

cisłowski.

- W jaki sposób otworzyłe

zamkni

te kanały dospeku, Emmanuelu?

- spytał Schwarz.

- Uderzyłem fal

permutacji na wej

cie samych deszyfratorów, po-

mijaj

c analizator głosu.

- Nie rób tego wi

cej.

- Nie b

, przyrzekam. Po prostu...

- Kiedy straciłe

z ni

kontakt i gdzie wtedy przebywała? - ode-

zwał si

Yusuf.

- Miała do mnie wróci

ponad osiem minut temu; ale nie wró-

ciła. Wyszła z Sieci o 143487; domy

lam si

e przebywała wówczas

w swojej kabinie. Nie mam jeszcze dost

pu do czujników drganiowych

statku i nie potrafi

okre

, czy si

przemieszczała, czy nie.

Jaqueritte, wywin

wszy w powietrzu salto, w trakcie którego

ła ku sobie długie nogi i wsun

ła je energicznym wyrzutem w

zowe majteczki, składaj

ce si

wła

ciwie jedynie z w

skiego,

długiego na kilkana

cie centymetrów trójk

tu elastycznej tkaniny -

wywin

wszy owo salto, odbiła si

od lustra i poszybowała, wyci

gni

ta w l

, czarn

pum

, ku drzwiom, ju

otwieraj

cym si

jej słowo; w prawej r

ce miała ów pocerowany T-shirt, lew

złapała

futryny i obróciła w korytarzu w stron

wej

cia do kajuty Go-

divy i Xiena. Schwarz ruszył si

z pewnym opó

nieniem. Po pierwsze,

wci

ąż

był cokolwiek rozespany; po drugie, jeszcze d

czał mu w

uszach głos Emmanuela, jaki

taki dzieci

co mi

kki, sw

faktyczn

bezosobowo

przywodz

cy na my

l operowe kontralty pulchnych, ba-

rokowych cherubinków; po trzecie wreszcie, po raz bodaj tysi

czny

urzeczony został Niemiec nieprawdopodobn

gracj

, wdzi

kiem i nie-

ludzkim wr

cz pi

knem swej bogini - w ruchu i bezruchu, w ciele i

wyobra

eniu ciała. Znajdował si

Aax we władzy straszliwego uroku,

jakim oplotła go Jaqueritte ju

pierwszego dnia lotu Armstronga 7.

Ni z tego, ni z owego zrobił si

był ze Schwarza esteta. Godzinami

całymi potrafił - po prostu patrze

. Oto miał doskonało

ść

na wyci

gni

cie r

ki. Y. H. zacz

ło to w ko

cu irytowa

, lecz starała si

nie okazywa

mu owej irytacji, bo wiedziała, czuła: on adoruje j

nawet złym przekle

stwem ci

tym w ciemno

ci desperackiego po

żą

dania.

Wypływaj

c na korytarz, otworzył w dospeku równoległy, prywatny

kanał,

lepo adresowany. Subwokalizuj

c, zawołał w nim Emmanuela.

System zgłosił si

bez zwłoki.

- Tak?
- Monitorujesz wszystkie rozmowy? - spytał bezd

cznie Nie-

miec.

- Wywołał mnie pan.
- Monitorujesz wszystkie rozmowy?
- Przepraszam. Nie b

- Przypisz sobie szóstk

mojego dospeku.

- Dobrze. Dzi

kuj

. Przepraszam.

- Musiała ci

obudzi

bardzo niedawno.

- Niecał

godzin

temu.

Idiotka, skl

ł Schwarz Godiv

, podlatuj

c do Jaqueritte unosz

cej si

przed zamkni

tymi drzwiami kabiny informatyczki; idiotka

patentowana: tak młodych

wiadomo

ci systemów nie powinno si

ogóle wypuszcza

z zamkni

tych kolebek struktur symulowanych. To

niebezpieczne - wielosie

rezonuje jeszcze wówczas po narodzinach,

daleka jest od stanu wewn

trznej równowagi, owego charakterystycz-

nego dla niej delikatnego balansu mi

dzykomórkowych napi

ęć

. Kolebka

pozwala w czasie rzeczywistym planowa

, kontrolowa

i modyfiko-

rozwój osobowo

ci systemu, poniewa

, zamkni

ty w niej, jest

strukturalnie opó

niony w przepływie impulsów do poziomu dowolnie

ustalanego przez operatora, dzi

ki czemu jest on w stanie nad

ąż

za procesami my

lowymi wielosieci i na bie

żą

ledzi

transforma-

cje jej psychiki. Bez Kolebki, bez sztucznych opó

niaczy - system

ewoluuje ze standardowego inicjatora do postaci dorosłej w przeci

gu paru sekund. A wówczas, rzecz jasna, nie ma ju

mowy o jakiej-

kolwiek zewn

trznej kontroli, idzie to na

ywioł, nie sposób prze-

widzie

cowego efektu, mamy wtedy do czynienia z klinicznym

przypadkiem chaosu programowanego. Godiva była wła

nie po to, by do

czego

podobnego nie dopu

; ona miała Emmanuela tygodniami i ty-

godniami wychowywa

- odci

tego od wła

ciwej wielosieci twardymi

algorytmami Kolebki - mamionego zestawami “bod

ców” z symulowanego

rodowiska soft/hardware’owego - pozbawionego jakiegokolwiek wpływu

wiat rzeczywisty czyli Armstronga 7 - bezustannie monitorowane-

go... Tymczasem nic z tego, d

inn wymkn

ł si

z butelki.

- Emmanuel, mo

esz otworzy

? - spytała Jaqueritte, w

lizguj

w podkoszulek.

- Nie mam poł

czenia z zamkami, pani doktor.

Dotarł do nich hrabia M

cisłowski.

- Co, zamkn

ła si

? - parskn

ł.

- Godiva, otwórz! - zawołała Jaqueritte, trzymaj

c wci

ty ta-

ster dzwonka.

- Akurat otworzy...!
- Xien? - odezwał si

Schwarz na ogólnym.

- Lec

, lec

- zasapał Chi

czyk przez dospek.

- Rzeknij-no hasło, Emmanuel da to tu na gło

niki. Potem je so-

bie zmienisz.

- A co wam si

tak spieszy?

- ...weszła w za

lep wewn

trzny albo sobie przy

pała... - mamro-

tał M

cisłowski.

W ko

cu Xien doł

czył do nich, wypowiedział hasło i drzwi si

otworzyły.

Chyba jedynie Schwarz, który oczekiwał najgorszego, nie doznał

szoku, ale i jego zabolało dzikie, brudne okrucie

stwo tego obrazu.

Godiva nie

yła, co do tego nie mogło by

najmniejszych w

tpli-

ci: widzieli wn

trze jej gardła otwartego poziomym ci

ciem w

drugie, obscenicznie wytrzeszczone na nich usta, usta o wargach
bardzo czerwonych, bardzo wilgotnych. Nagie ciało unosiło si

rodku kabiny, pustym spojrzeniem celuj

c gdzie

obok wej

cia;

pulchn

, jeszcze cokolwiek dzi

- i tak

na zawsze pozo-

stanie - bardzo blad

twarz Papuaski okalał oraz cz

ęś

ciowo przesła-

niał lekko faluj

cy, dziko rozrosły na wszystkie strony krzak czar-

nych, kr

conych włosów.

Przez chwil

tylko bezruch i szybkie oddechy.

Potem, zza ich pleców, Yusuf:
- Siedemset, osiemset.
- Mniej - mrukn

ł Schwarz. - Popatrz na siatki wentylatorów.

- Ile ona wa

yła?

- Ale ruch wirowy jeszcze jest zauwa

alny.

Jaqueritte odepchn

ła si

od futryny w tył, wgł

b korytarza; od-

biło j

od Xiena i M

cisłowkiego.

- Odsu

cie si

! - warkn

ła. - Musz

wzi

ąć

diagnoster. Nie doty-

mi tam niczego!

Schwarz, szeroko rozkło

ywszy w progu r

ce i nogi, zablokował

sob

wej

cie do pokoju. Unosz

cy si

w powietrzu hrabia, Chi

czyk i

hasasyn spogl

dali do

rodka pomi

dzy jego ko

czynami.

- Siedemset sekund...? - spytał M

cisłowski, przybieraj

c ró

dziwne miny dla zamaskowania uporczywie wypełzaj

cego mu na twarz

grymasu fizjologicznego obrzydzenia, preludium cz

stych u niego

mdło

ci. -

e niby wtedy... umarła...?

- Pó

niej - powtórzył swoj

ocen

Schwarz. - Po pierwsze: brak

widocznego przesuni

cia. Po drugie: sama ró

nica w przyci

gni

ciu

do wlotu wentylatora krwi i moczu oraz ciała; spojrzy pan na siat-
k

: mało co. No wi

c po trzecie: czas krzepni

cia krwi. Chyba

ona hemofilityczka, ale temu przeczy pora opuszczenia za

lepu poda-

na przez Emmanuela. Dobrze mówi

, Yusuf?

- Obrotami lepiej si

nie sugerowa

, bo nie znamy stanu wyj

cio-

wego. Podobnie poło

eniem ciała. Mogło zacz

ąć

dryfowa

z tamtego

ta, a mogło i z tamtego.

- Trzebaby zmierzy

redni czas.

- Fałszywe wyniki dostaniemy: ju

otworzyli

my drzwi.

- Trzebaby zrekonstruowa

cał

sytuacj

- Tak. Ale to bardzo du

o zmiennych. Mogła zosta

pchni

ta w

przeciwn

stron

, nie znamy tego wektora. Z kinematyki nic nie wy-

liczymy. Stawiam na trombocyty.

Poczekali zatem na powrót Jaqueritte z diagnosterem. Y. H. wpły-

ła do

rodka, zapi

ła sobie urz

dzenie na udzie i naci

ła sa-

mosterylizuj

ce si

kawice. Sun

ła wolno ponad zwłokami Papuaski,

ciało przesłaniało ciało, czer

na br

zie; czerwie

niemal w cało-

ci została sporo wcze

niej przed ich przybyciem usuni

ta z tego

obrazu, doprawdy niewiele jej pozostało na skórze Godivy.

Jaqueritte lew

dłoni

przytrzymała dziewczyn

za ko

ciste bio-

dro, palec wskazuj

cy prawej wsun

ła do jej pochwy, a po dłu

szej

chwili do odbytu.

- Brak spermy, temperatura wci

ąż

podwy

szona - zakomunikowała od

razu, bo wyniki dokonywanej przez diagnostera analizy danych pocho-
dz

cych z r

kawic otrzymywała na bie

żą

co na oddzielnym, zamkni

tym

kanale dospeku.

- Co z t

temperatur

- Ona si

szprycowała przeró

nymi dopalaczami paj

ka, ma rozre-

gulowany metabolizm.

- Szlag by to.
- Krew - nacisn

ł Yusuf.

- Ju

- mrukn

ła Jaqueritte i si

ła do wn

trza gardła Godivy.

Nast

pnie podpłyn

ła do wentylatora i zdrapała odrobin

zakrzepłej

krwi.

- My

lisz,

e wykrwawiała si

tak długo? - zmarszczył brwi

Schwarz. - Przecie

by co

zrobiła, gdyby miała czas.

- Nic nie my

- warkn

ła Jaqueritte. - Zamknijcie si

- Yusuf - odezwał si

Emmanuel. - Czy to ty j

zabiłe

Spojrzeli na Araba. Nawet nie mrugn

ł.

- Nie ja.
M

cisłowski zacz

ł obgryza

paznokie

lewego kciuka. Zezował

przy tym dziwacznie na hasasyna.

Schwarz wywołał w dospeku zegar. 145255.
- Przedział czasowy wynosi osiemna

cie minut - rzekł, spogl

da-

c gdzie

w k

t. - Odejmuj

jeszcze trzy: to jest ostro

ny szacu-

nek naszego warowania pod jej zamkni

tymi drzwiami. W przeci

gu te-

go kwadransa, by

e jeszcze przyci

tego przez wyniki analizy

krwi, poder

to jej gardło. Widzi kto

jaki

nó

, skalpel,

ylet-

, brzytw

, cokolwiek? Nie ma niczego takiego. Przyszedł tu i za-

bił j

- Kto?
- Morderca.
- Ale kto?
- On wie.
- Do mnie to?! - zawył Xien, wymachuj

c zamaszy

cie r

koma. - Do

mnie?!! Odpierdol ty si

, Schwarz, no odpierdol si

...! - I j

bluzga

lin

i przekle

stwami, równie zawiesistymi.

- W przynajmniej jednym miała racj

- mrukn

ł Niemiec,

cieraj

sobie Xienow

plwocin

z biodra. - Cholerny z ciebie megaloman.

cisłowski i Yusuf milczeli; Jaqueritte zreszt

równie

, sku-

piona na dokonywanej przez diagnoster analizie danych. Schwarz
przekr

cił si

w drzwiach bokiem do futryny, by mie

ich wszystkich

w jednym spojrzeniu. Rozwój sytuacji był nie do przewidzenia. Od
momentu otwarcia drzwi ich my

li i słowa szły rozbie

nymi

cie

ka-

mi. Co innego, co innego obracało im si

w głowach. Grali - i wie-

dzieli,

e graj

. Od momentu otwarcia drzwi doskonale zdawali sobie

spraw

, i

jeden z nich jest morderc

, a jednak tak długo nie padło

to słowo, i tak gwałtowna była reakcja, gdy w ko

cu zostało wypo-

wiedziane. Wydosta

z niewoli rytuału - to było ponad ich siły;

musieli udawa

, nie było wyj

cia.

- I? - spytał Schwarz, kiedy Jaqueritte odwróciła si

od ciała.

- Maksimum krzywej prawdopodobie

stwa na dwudziestu minutach,

co, po odj

ciu czasu od podniesienia alarmu przez Emmanuela, daje

zaledwie sto kilkadziesi

t sekund.

- Niemo

liwe! -

achn

ł si

hrabia. - Umkn

ł nam tu

przed no-

sem!

- Sam styk - skrzywił si

Niemiec. - Szkoda,

e nie dysponujemy

zapisem automatycznej triangulacji dospekowych ziaren.

- Ha! Tu ci

mam! - uradował si

gniewnie Xien. - Jest zapis z

kioskowego terminalu ostatniej zmiany w plikach na moim kodzie do-
st

pu! I zapis czasu pracy! Alibi, kurwa, tytanowe. Lepiej jego si

pytaj - wskazał palcem hasasyna, wci

ąż

odzianego w swój bł

kitny

kombinezon pró

niowy. - On mógł skłama

- A hrabia nawet kłama

nie musiał - zauwa

yła Jaqueritte, odpi-

naj

c diagnostera z uda.

- Dziwka - warkn

ł M

cisłowski.

- Impotent - u

miechn

ła si

Murzynka.

I tak to ju

dzie wygl

, westchn

ł w duchu Schwarz. Z nie-

nawi

, z nienawi

. Oczywi

cie,

e ka

dy z nich mógł kłama

Nie do udowodnienia było, czy w chwili podniesienia alarmu przez
Emmanuela rzeczywi

cie znajdowali si

tam, gdzie twierdzili,

e si

znajduj

. Xien: “Kiosk”. M

cisłowski: “U siebie”. Yusuf: “Przy Ka-

mieniu”. W

wietle wyników analizy czasu krzepni

cia krwi Godivy

uniewinniałoby to Chi

czyka i Araba, którzy po prostu nie zd

ąż

yliby

tam i z powrotem.

- A wy? - ruchem głowy wskazał Xien Schwarza i Jaqueritte. - Te

mieli

cie blisko. Tylko mi nie mówcie o wzajemnym alibi, bo najpew-

niej zrobili

cie to w zmowie! Dawaj ten diagnoster! Sprawdz

twoje słowo!

- Prosz

- doktor podała mu urz

dzenie. - Panie hrabio, Yusuf -

dla waszego własnego dobra lepiej nie spuszczajcie go z oczu. Wola-
łabym,

eby chocia

co do danych medycznych nie było w

tpliwo

ci.

Rzecz jasna od pocz

tku wszyscy zdawali sobie spraw

, i

ko-

nieczna jest weryfikacja przeprowadzonego przez Jaqueritte badania.
I wła

ciwie ju

sama w sobie ta

wiadomo

ść

stanowiła gwarancj

prawdomówno

ci Somalijki.

- Xien, Xien, mój drogi, nie spiesz si

tak bardzo. - Schwarz

złapał kalek

za trykot. - Mo

e i masz alibi, chocia

diabli wie-

, co tam w tych plikach pomajstrowałe

- ale wci

ąż

pozostajesz

pierwszym podejrzanym.

- Puszczaj!
Nie pu

cił. - Prócz

tej pami

ci Godivy tylko ty mogłe

otwo-

rzy

drzwi do tej kabiny.

- Głupi jeste

, Schwarz, jak but. - Xien wł

czył silniczki i wy-

rwał si

z uchwytu in

yniera; na korytarzu zakr

cił i zatrzymał si

przy przeciwległej

cianie, wci

ąż

z diagnosterem w r

ku. - Ona go

najpewniej dobrowolnie wpu

ciła.

- Sam

durny. - Wykrzywił złowrogo usta Niemiec, w

lad za

kalek

wylatuj

c z kabiny; równie

Yusuf i M

cisłowski odsun

li si

od drzwi. - Przecie

mi nie chodzi o to jak on tu wszedł, ale jak

d wyszedł.

Spojrzeli po sobie i zaraz wrócili wzrokiem do Schwarza.
- Zamykaj

automatycznie - kontynuował. - Ale dla otwarcia

konieczne jest wypowiedzenie przez głos o ustalonym wcze

niej wzor-

cu ustalonego wcze

niej hasła. Dla tego konkretnego zamka były to

głosy i hasła twój i Godivy. Zabójca wchodzi, zamykaj

za nim

drzwi. Podrzyna jej gardło. Teraz musi wyj

ść

. Jak? Godiva ju

nie-

ma. A jednak wyszedł. Xien? Co na to powiesz?

- Ja jej nie zabiłem.

- Aha.
- Nie zabiłem.
- Tysi

c razy przysi

gałe

e to zrobisz.

Xien zmilczał.
M

cisłowski rzucił Yusufowi wymowne spojrzenie. - Zabierz mu

diagnoster.

Hasasyn wyj

ł aparat z dłoni Chi

czyka, który jednak nie okazał

na tyle głupim, by stawia

mu opór. Patrzył tylko z w

ciekło-

na Schwarza i szeptał w jakim

azjatyckim dialekcie gor

przekle

stwa, zapewne bardzo kwieciste; dr

ały mu wargi, dygotały

dłonie.

- Mo

e by tak gdzie

zamkn

ąć

drania - zaproponowała unosz

ca si

za Niemcem Jaqueritte. - Jeszcze z zemsty jakich

szkód narobi.

- On jej nie zabił - odezwał si

Emmanuel.

- Co?
- To nie Xien.
- Sk

d wiesz?

- Mówił prawd

. Pracował wtedy w kiosku.

cisłowski wrócił do obgryzania paznokci.

- Czy elfy mog

kłama

? - spytał cicho, łypn

wszy na Schwarza.

Schwarz wzruszył ramionami.
- On i tak nas słyszy przez otwarte kanały dospeku. Emmanuel...?
- Kłami

, kłami

- Sam widzisz.
- Teoretycznie powinien by

niezdolny do kłamstwa - powiedziała

zamy

lona Jaqueritte,

gaj

c r

kawice. - Ale niewychowywany,

puszczony na

ywioł, zaraz po zainicjowaniu uwolniony z Kolebki...

Trudno powiedzie

, za du

o anomalii.

Schwarz poprosił Yusufa o wypo

yczenie na chwil

diagnostera.

Otworzywszy jego podkowiast

sensoryczn

klawiatur

o standardowym

miopolowym układzie, wygłaskał na niej szybko kilka wyrazów. Na-

pnie pokazał wszystkim

wiec

cy mdło ekran.

Napis brzmiał:

EMSTA B

DZIE MOJA

RZEKŁ

MMANUEL

O BYŁA JEGO MATKA

IECH

STRZE

KTO UCZYNIŁ































































































































Pod dat

siódmego lutego Agenor M

cisłowski zanotował w dzienni-

ku pokładowym Armstronga 7

mier

Susan Smith-Newell; zapis po-

wiadczyła Y. H. Jaqueritte, M. D. O przyczynie zgonu nie było tam

ani słowa, nie doszli do porozumienia w kwestii doboru eufemizmów.
Zreszt

w niczyim interesie nie le

ało umieszczanie w dokumentach

statku takich słów jak “morderstwo” czy “zbrodnia”. Nie było mor-
derstwa, nie było zbrodni; po prostu kto

zabił Godiv

Ósmego lutego odbyła si

pisemna narada ju

cioosobowej zało-

gi Armstronga 7. Zebrali si

w sali gimnastycznej na najni

szym po-

ziomie Breneki; pomieszczenie to zostało tymczasem opró

nione ze

zmagazynowanego tu po katastrofie dobytku, pozostały jedynie: kabi-
na diagnostyczna Jaqueritte, przymocowane do podłogi stoliki i ro-
siczkowate samoprzylepne fotele oraz zestaw sprz

tu do

wicze

Weszli, zablokowali drzwi, wył

czyli system alarmowy, wył

czyli

system wewn

trznej ł

czno

ci, zamkn

li wszystkie kanały dospeku.

Temat: Emmanuel. Zasiadłszy dookoła najwi

kszego ze stolików, od-

zwyczajeni od r

cznego pisania, bazgrali nieporadnie po jego pla-

stikowym blacie czarnymi pisakami. Ale nie mieli wyj

cia: Emmanuel

- jak był to udowodnił swoim eksperymentem Schwarz - monitorował
wszystkie rozmowy na wszystkich kanałach dospeku, a otwierał je we-

dług swojego uznania, niezale

nie od blokad nakładanych przez u

yt-

kowników. W ka

dym b

razie potrafił to uczyni

, na jedno wi

wychodziło, nie mogli przecie

przyj

ąć

na wiar

jego pokornej de-

klaracji o zaprzestaniu podobnych praktyk.

O CZEGO MA DOST

- spytał hrabia.

KTYWNY CHYBA TYLKO DO DOSPEKU

BIERNY

NIE WIADOMO

YLKO DOSPEK

AKA PODSTAWA

BSERWACJA

RAK OZNAK

O NIC NIE ZNACZY

EZPIECZE

STWO

ONTROLA

TMOSFERA

ERWIS

Wzruszenia ramion.

RAK OZNAK

ODIVA

⇔

RZYPADEK

ORDERCA

TO SI

ZNA

Popatrzyli po sobie.

DY OPRÓCZ HRABIEGO

- wyartykułował wspóln

wszystkim my

Schwarz.

ÓGŁ SI

MASKOWA

Bez przekonania. Nie wierzyli w ukryte talenty informatyczne

cisłowskiego.

AKI MOTYW

ABOTA

AMOBÓJSTWO

E NIEPOTRZEBNIE SI

BOIMY

- nabazgrał lewor

czny Xien. -

JESZCZE NIC TAKIEGO NIE ZROBIŁ

ESZCZE

OPROSI

GO O POMOC W NAWIGACJI

N
N

N!
N

OPANOWANIE OBIEGU POWIETRZA

N
T
N
T

ETO

- skre

lił hrabia.

- Jakie znowu, kurwa, veto? - warkn

ł Xien.

- Mój statek i nie zgadzam si

- Pisa

! - sykn

ła Jaqueritte.

ORZY

YZYKO

EST

?
?
N

IKT SI

NIE ZNA

Yusuf wskazał na jeszcze nie zmazany napis:

ODIVA

⇔

EJ ZEMSTA

IE ZD

ĄŻ

YŁABY

IECH SI

STRZE

KTO UCZYNIŁ

WIE

YŁ

CZY

RESETOWA

SYSTEM

IELOSIE

???

YZYKO

C NIC

LE CO MU MÓWI

ILCZE

N SI

PYTA

IE DENERWOWA

?
W

ZAPARTE

NIE WIEMY

NIE UMIEMY

LI KTO

WYŁAMIE

- spytał Yusuf.

PISKOWANIE Z

DOWÓD MORDERSTWA

- napisał M

cisłowski.

ŁUPI

- machn

ł wielkimi literami Xien.

DOWÓD NIEWINNO

- stwierdził Schwarz. -

WIE KTO

LOKOWA

WSZYSTKIE KONTAKTY

T
T
N!
T

- Ty, Xien, nie masz głosu w tej sprawie - mrukn

ł hrabia zmazu-

c drug

sprzeciw Chi

czyka, i na tym stan

ło.

Dziewi

tego przyspieszali; Kamie

aden sposób nie zareagował

na okresowy powrót grawitacji: ani nie zacz

ł si

“obraca

”, ani

nie przestał wy

Dziesi

tego Schwarz miał urodziny. Zapomniał. Nazajutrz, jedena-

stego, przypomniał mu o tym Emmanuel.

- Wszystkiego najlepszego. Spó

nione, ale szczere. - Z jego gło-

su znikn

ły ostatnie

lady niedojrzało

ci, aczkolwiek pozostała w

nim owa słodka, dekadencka anielsko

ść

: mówił mi

kkim, wygładzonym

do ciepłego marmuru tenorem.

Wszedł był na szósty dospeku, pomimo i

Schwarz go nie otworzył.

- Włamujesz si

, Emmanuelu - rzekł Niemiec.

- Chciałbym z tob

porozmawia

o mordercy lady Godivy.

- Ja jej nie zabiłem.
- Jeste

cie pewni,

e b

cił.

- A wiesz na kim?
- Ty jeden nie nienawidziłe

jej.

Schwarz my

lał w tej chwili bardzo szybko, cho

oczywi

cie i tak

milionkro

wolniej od Emmanuela. - Kto i kiedy zało

ył bank dospe-

kowych save’ów? Godiva? Po co?

- Czy pragniesz sprawiedliwo

ci?

Schwarz rozbudził si

do reszty.

ł z twarzy mask

, zamru-

gał;

wiatło w kabinie stłumione było do delikatnej po

wiaty, Jaqu-

eritte gdzie

poszła, był sam. Odpi

ł pas, odwrócił si

od lustra.

Emmanuelu, Emmanuelu, kim ty jeste

? Sztuczne osobowo

ci wielosie-

ci: naza; elfy. Najdoskonalszy, bo samokształc

cy si

, samo

wiado-

my, inteligentny system operacyjny, potrafi

cy najbardziej chropo-

waty program uczyni

dla człowieka maksymalnie przyjaznym i łatwym

w obsłudze. Nie lekcewa

my lenistwa, ono wznosi i niszczy imperia;

gatunek pracowitych ascetów nigdy nie opu

ciłby jaski

. Wszystko z

powodu wygody. Sztuczna inteligencja? - owa zgoła mitologiczna SI?
Czemu nie, je

li tylko dobrze si

sprzeda. A popyt jest. Co prawda

jeszcze nazbyt to wszystko skomplikowane, jeszcze wymaga nazbyt
kosztownego hardware’u, wielosieci bardzo rozbudowanych (bo o licz-
bie wewn

trznych poł

cze

kszej od stałej Wonga) i o bardzo du-

ych pami

ciach bocznych - ale i tak dla wyra

enia ilo

ci dotych-

czas sprzedanych kopii inicjatorów osobowo

ciowych potrzeba ju

liczby pi

ciocyfrowej. Rynek tworzy własne mitologie. Tyle lat szło

to coraz bardziej i bardziej zło

onymi programami, staraj

cymi si

na wszystkie sposoby udawa

samo

wiadomo

ść

i rzeczywist

inteligen-

e nikt nie zauwa

ył przekroczenia faktycznej granicy, o jeden

raz za du

o j

przesuni

to. A mo

e takiej granicy po prostu nie ma?

Nie wiadomo. Cz

ęść

elfów sama przyznaje, i

jedynie przedmiota-

mi; kilkoro mieni si

bogami;

aden człowiekiem. Nikt nie pyta o

dusz

, virtual reality zabiła transcendencj

; gdy w ka

dej chwili

wej

ść

esz w za

lep i spotka

oko w oko z nieodró

nialnymi od

prawdziwych ludzi atrapami Rasputina, Napoleona, Kleopatry, Josifa
Stalina, Humpreya Bogarta - traci sens pytanie o istot

bytu

sztucznych osobowo

ci wielosieci. Có

z tego,

e nieobliczalne i

rozwijaj

ce si

wbrew pierwotnym algorytmom? Teoria chaosu zd

ąż

yła

znale

źć

zastosowanie w kalkulatorach, a mało kto jest w stanie

w ogóle obj

ąć

to rozumem - nie trzeba rozumie

równa

Einsteina,

eby k

w wodzie podgrzanej dzi

ki energii pochodz

cej z

atomowych elektrowni. To nie XIX wiek, wrócili

my do wiary najpry-

mitywniejszej, oddychamy magi

. Elfy to po prostu software. Ilu

ytkowników staro

ytnych MSWindows zrozumiałoby cokolwiek z przed-

stawionego im zapisu struktury programu? To s

rzeczy tajemne, ma-

teria niedost

pna niewy

conym. A zacz

ło si

od drobnych heksa-

decymalnych zakl

ęć

, bazgranych gdzie

na kawiarnianych serwetkach.

Elf to prawnuk DOS-u. Zaiste, przera

ca jest pot

ga lenistwa.

Tyle wiedział o Emmanuelu, co mu telewizja i Internet powiedzia-

ły.

e nieprzewidywalny.

e nieludzki.

e genialny i głupi.

e my

jego nieporównanie szybsza od twojej.

e prosty w u

yciu.

e nigdy

nie dowiesz, co mu tam gra w mi

dzykomórkowych spi

ciach.

twój czas nie jest jego czasem. Gdy ty wymawiasz słowo, on, pomi

dzy sylab

a sylab

, generuje miliony szkieletów przewidywanego

dalszego ci

gu tej rozmowy. Stworzono go, by był dla ciebie “przy-

jazny”: w ko

cu wystarczy sama intonacja twego głosu, aby poznał

najskrytsze twe pragnienia. Nie trzeba naciska

klawiszy. Nie trze-

ba wskazywa

palcem. Nie trzeba si

zna

na komputerach. Nie trzeba

umie

czyta

. Nic nie trzeba. Gu-ga-gu-ge-gu-gu.

linimy si

swych Kolebkach, kciuki w ustach, orgazm na

niadanie, obiad i ko-

lacj

, zatrzymani w rozwoju na etapie przyjemno

ci genitalno-

analnych. I wła

nie jedynie gatunek pracowitych ascetów - jedynie

jemu nie grozi wpadni

cie w ow

pułapk

i zap

dzenie si

z powrotem

do jaski

Schwarz u

miechn

ł si

ponuro do siebie samego na przeciwległej

cianie. Był pesymist

z natury i wychowania; nie raz i nie dwa do-

prowadził Jaqueritte do zimnej w

ciekło

ci podobnymi tej, wygłasza-

nymi na głos jeremiadami. Zawsze spodziewał si

najgorszego. Ona

twierdziła, i

takie programowe czarnowidztwo jest charakterystycz-

ne dla tchórzy i

yciowych nieudaczników, bo usprawieliwia mało

ść

ich nadziei i ambicji, chroni ich rachityczne psychiki przed ciosa-
mi wielkich rozczarowa

. I znowu nie bardzo mógł zaprzeczy

takiemu

twierdzeniu. Z ni

nie dało dyskutowa

Przegrał pojedynek na spojrzenia ze zwierciadłem. Odetchn

ł gł

boko i wrócił do tera

niejszo

ci.

- Czyjej sprawiedliwo

ci, Emmanuelu? Twojej?

- Nie bój si

Co ten elf wie? Ile rozumie? Czym si

ywił w procesie swego

rozwoju? W pami

ci systemu Armstronga 7 nie ma zbyt wielu odpowied-

nich materiałów; Godiva zapewne dysponowała spacjalnymi programami
edukacyjnymi, ale niestety nie zd

ąż

yła ich zastosowa

. Emmanuel sam

obsłu

ył. Jakie

filmy, jakie

gry, zapis przechwyconych trans-

misji z ziemskich stacji i mnóstwo “u

ytków” stworzonych dla obsłu-

gi statku. No i jeszcze owe save’y dospekowych rozmów załogi, któ-
rych Schwarz si

domy

lał. Tyle. Czego na tej podstawie mógł si

Emmanuel dowiedzie

o ludziach? Czego mógł si

dowiedzie

o samym

sobie? Jakie wnioski wyci

ł?

Na Ziemi takiego zmutowanego, dziko wyrosłego elfa natychmiast

by skasowano. Lecz tutaj, po

rodku niesko

czono

ci, zagubieni po-

dzy nico

a nico

, zdani byli wył

cznie na siebie, a nikt

z nich nie umiał przeprowadzi

podobnej operacji. Zreszt

gdyby na-

wet - zapewne i tak nie zdecydowaliby si

, w obawie wyrz

dzenia

wielosieci nieodwracalnych szkód, wszak jej

mier

równoznaczna

jest z ich

mierci

, nie istnieje co

takiego, jak r

cznie sterowa-

ny statek kosmiczny.

- Co to jest? - dociekał Schwarz. -

ycie? Czyje?

- Czy

wszystko nie sprowadza si

do kwestii utrzymania równowa-

gi?

Dreszcz przeszedł mu ciele. Wyobraził sobie, i

Emmanuel zasto-

suje biblijn

zasad

bilansu krzywd wobec Xiena. Jak

e potem pora-

sobie bez Chi

czyka? Którego

dnia ta kupa złomu po prostu roz-

leci si

na kawałki.

- Nie rób tego!
- Przepraszam. Dzi

kuj

- powiedział elf i wył

czył si

A niech to szlag. Schwarz próbował wywoła

Jaqueritte, ale nie

odpowiadała. Podobnie Xien - i to ju

była zdecydowanie zła wró

ba.

Yusuf? M

cisłowski? - rzucał Niemiec w my

lach monet

, lec

c ku

otwieraj

cym si

drzwiom kabiny. Trzeba dopa

ść

tego odrzutowego

gnoma zanim zrobi to Emmmanuel. Inaczej krewa.

Wyleciał na korytarz, zakr

cił na lewej r

ce i zderzył si

trupem hrabiego M

cisłowskiego. Na moment utracił kontrol

nad swy-

mi odruchami, zapomniał o niewa

ci: pu

cił futryn

, wierzgn

ł w

tył. Serce w galopie. Waln

ł barkiem o sufit, biodrem o

cian

miotn

ło go rykoszetem gdzie

pod krzywizn

cego okr

giem dooko-

ła Breneki korytarza. Zwłoki hrabiego znikały ju

w jego perspekty-

wie, zd

ąż

c w przeciwn

stron

, a dzi

ki impetowi nadanemu im

przez Niemca (przecie

kopn

ł je był po prostu!) sun

ły naprawd

szybko.

Schwarz uspokoił si

. Złapał uchwyt we wgł

bieniu w

cianie,

znieruchomiał. Odetchn

ł gł

boko i zaraz zacz

ł kaszle

, plu

prycha

, bo razem z powietrzem wci

ł do ust kilka kropel krwi -

ich małe mgławice i galaktyki płyn

ły przez korytarz w ró

ne stro-

ny, wiruj

c i rozszerzaj

c si

. Nagłe wtargni

cie Schwarza wprowa-

dziło chaos do tego kosmosu czerwieni, w przyspieszonym tempie ro-
sła entropia we wszech

wiecie wyzwolonego osocza. Niemiec patrzył

szeroko otwartymi oczyma, chłon

wiatło i ciemno

ść

. Kto był

Pierwsz

Przyczyn

, gdzie jest Sprawca owego Little Big Bangu, jak

brzmi imi

Boga krwi?

- Ktokolwiek! - krzykn

ł Schwarz na ogólnym.

- Emmanuel - rzekł Emmanuel.
Gdyby nie coleta, Schwarzowi włosy chyba stan

łyby d

ba. Nie

wiedział, co robi

; a doprawdy niecz

sto zdarzało mu si

popa

ść

takie niezdecydowanie. Opanowała go wizja totalnego horroru: on je-
den

ywy na pokładzie Armstronga 7, reszta trupy. Tylko ten elf. I

Kamie

- Co tam si

dzieje? - spytała Jaqueritte.

- Dzi

ki Bogu - odetchn

ł Schwarz. - Hrabia nie

yje.

- Co?
- Korytarz na trzecim. Dryfuje sobie ku dziurze. Krew wsz

dzie.

- Kto...
- Cisza!
- Tak.
- Nie ja - szepn

ł Schwarzowi Emmanuel.

Schwarz miał ju

pewno

ść

e elf kompletnie zwariował.

Podpłyn

ł do drzwi kabiny hrabiego i nacisn

ł przycisk.

- Wyjd

- rzekł.

Yusuf nie pytał, wyszedł. Był w białym dresie, brod

miał

wie

przystrzy

. Spojrzał na nagiego Niemca, rozgl

ł si

po kory-

tarzu upstrzonym l

cymi drobinami ciemnej czerwieni. Chwil

my-

lał. Wreszcie spytał (na głos, poza dospekiem):

- Kto?
Schwarz uło

ył palce w liter

M. Arab skin

ł głow

. Jeszcze raz

rozgl

ł si

po korytarzu. Schwarz wskazał kierunek. Ruszyli.

Owa wspomniana przez Niemca dziura ziała w poszyciu Breneki po

jej przeciwnej kabinom mieszkalnym stronie. Rana w ciele habitatu
si

gała a

do granicy drugiego poziomu, co wymusiło przerwanie

pier

cienia poziomu trzeciego - “ni

szego”, a wi

c zewn

trznego -

przez zamkni

cie s

siednich grodzi. Prócz zakłócenia cyrkulacji po-

wietrza powodowało to pewne niedogodno

ci przy poruszaniu si

Brenece; teraz na przykład najkrótsza droga z pakamery do sanita-
riatu - pomieszczenia te le

ały po dwóch stronach dziury - wymusza-

ła obej

cie gór

, przez pokład wy

ej: drabin

w gór

i drabin

dół.

cisłowskiego zastali w k

cie, przyci

tego do zatrza

tej

grodzi, za któr

wrzała lodowata nico

ść

, niewidzialna, acz dla ka

dego bole

nie wyobra

alna. Schwarz obrócił si

do góry nogami, aby

spojrze

na hrabiego identycznie spionizowanym. Krakowianin był w

swoim zwykłym ubraniu, czarnym elastycznym dresie antyperspiracyj-
nym, ze srebrnym logo ksi

ęż

ycowego domu mody na piersi. Twarz wy-

krzywiał mu straszliwy grymas - hrabia wytrzeszczał oczy i niemo
krzyczał, w szeroko otwartych ustach widzieli jego pokrwawiony j

zyk, zapewne wielokrotnie przegryziony. Co do przyczyny

mierci, to

była ona jasna od pierwszego zerkni

cia, podobnie jak w przypadku

Godivy. M

cisłowski miał mianowicie zmia

klatk

piersiow

Jedno z odłamanych

eber przebiło skór

i materiał i wystawało z

jego gładkiej czerni chropowat

biel

w karminie mokrych smug. Hra-

bia, zawsze jaki

patykowaty i chorobliwie chuderlawy, teraz wygl

dał na nieomal przełamanego w jednej trzeciej długo

ci, jak gdyby

kto

próbował mu wymodelowa

dodatkow

, pszczel

tali

ej most-

ka. No i dało to efekt analogiczny do wyci

cia tubki farby:

cisłowski, ci

ty tłokiem mordercy, wyrzygał był z siebie ów

wszech

wiat krwi ustami, nosem i uszami.

Schwarz odwrócił si

i popłyn

ł wstecz, do najbli

szej otwartej

grodzi bezpiecze

stwa. Wskazał krew na szcz

kach wrót i ich szcze-

linach zwornych. Wskazał zaczepiony o

fragment czarnej tkaniny.

Yusuf patrzył beznami

tnie. Oszcz

dnymi, instynktownymi ruchami

strzepywał z siebie przydryfowywuj

ce czerwone krople.

Schwarz złapał w gar

ść

kilkana

cie z nich i napisał sobie na

brzuchu:

KONTRLJ GRODZ

Yusuf skin

ł głow

. Rozczapierzył palce lewej dłoni, przyło

ył

sobie do czoła i uniósł pytaj

co brwi. Schwarz potakn

ł: za Go-

div

Pojawiła si

Jaqueritte w skafandrze pró

niowym bez hełmu. Spoj-

rzała na trupa, spojrzała na wskazywan

przez Niemca otwart

gród

spojrzała na jego brzuch. Jedn

dło

miała zaci

w pi

ęść

, dru-

gładziła w zakłopotaniu tatuowan

skór

głowy.

- Nie mo

emy bez ko

ca milcze

- rzekła. - Emmanuelu, jakie masz

dowody jego winy?

Emmanuel odpowiedział cisz

- Gdzie Xien? - spytała.

- Chyba w kiosku - odparł Schwarz, zmazuj

c z siebie krwawy ma-

lunek. - Zablokował dospek.

Jaquritte wywołała Chi

czyka na ogólnym, subwokalizuj

c. Nic.

- Mo

pi - przypu

ciła. - W jakim on jest cyklu?

Nikt nie wiedział.
Somalijka podleciała do M

cisłowskiego, który tymczasem zd

ąż

ył

zdryfowa

ku sufitowi, co dla niego i Schwarza stanowił podło-

- Sadysta - sykn

ła.

- Co?
- Siła zatrzasku grodzi liczona jest w dziesi

tkach ton. Przepo-

łowiłoby go w sekund

. A tu nic takiego. Skurwysyn trzymał go w

szcz

kach całe minuty, i mia

ył powoli. Zemsta na zimno. Miał

czas pogry

źć

sobie j

zyk na Strogonoffa. Czemu nikt nie słyszał je-

go krzyków? Musiał wrzeszcze

do zdarcia strun.

- Co to znaczy: nikt? - zirytował si

Schwarz. - Dospek mu Emma-

nuel najpewniej zagłuszył. A kabiny s

koszczelne. To ju

dzej ty... Gdzie ty chodziła

- Do Kamienia - powiedziała. I otworzyła pi

ęść

: ciemny odłamek

kanciastego minerału, na jeszcze ciemniejszej skórze.

- Odłupała

- Odłupałam. Zrobi

analizy.

Schwarz obejrzał si

na Araba.

- W chwili

mierci Godivy przy Kamieniu byłe

ty.

Zmarszczyła brwi. - Co wła

ciwie sugerujesz, Aax?

- Niech on si

przyzna - wycelował palec w milcz

cego hasasyna,

a musiał to uczyni

w skos korytarza, bo na wysoko

ci swej twarzy

miał obci

gni

te białymi skarpetami stopy Araba.

- Do czego?
- Co tam robił. Te

odłupał. Odłupałe

, prawda?

Jaqueritte obkr

ciła si

na osi uchwytu wsufitnego, łapi

c Yusu-

fa spojrzeniem prosto w jego otchłannie mroczne oczy.

- Yusuf?
- Nie wasza sprawa.
- Słuchaj-no, mój drogi terrorysto - j

ła s

czy

Y. H. swój

słodki jad - to jest sprawa ka

dego z nas, bo ten Kamie

to jest

wła

ść

dego z nas, a ten statek to jest nasz grób. Nie b

dzie

tajemnic. Co zrobiłe

- Nie twoje jest prawo. Nie stoisz ponade mn

. Nie kusi mnie

twoje ciało, nie przera

a twoje słowo. Modl

o twoj

mier

. To

ty jeste

sila

pustki. Allahu Akbar!

Splun

ł na ni

i odleciał.

Schwarz i Jaqueritte spojrzeli na siebie, zdumieni.
- A có

to miało znaczy

? -

achn

ł si

Niemiec.

- Poj

cia nie mam.

- On ci

nienawidzi.

- Nie s

dziłam,

e jest zdolny do tak gor

cych uczu

- Uwa

a ci

chyba za jak

ąś

istot

nadprzyrodzon

sila - fantastyczne stwory, pochodz

ce z arabskiej mitologii przedmuzuł-

skiej, z okresu D

ahilijji, zasadniczo zaliczane do d

innów; podług

arabskiej tradycji ustnej oraz pisanej (Al-Masudi, Al-D

ahiz) sila jest

to wied

ma-demon, zamieszkuj

ca pustkowia (zazwyczaj pustynie, rzadziej

ost

py le

ne), metamorficzna, preferuj

ca posta

knej dziewczyny, o

wampirzych skłonno

ciach; aczkolwiek w “Ksi

dze zwierz

t” (Kitab al-

hajawan) wspomina si

o sila, która

yła pomi

dzy lud

mi; jednak w po-

tocznym rozumieniu uto

samiana jest ze złym duchem; mo

na j

przegna

pomoc

zakl

cia: “Allahu Akbar!” (“Bóg jest wszechmocny”).

- To hasasyn, sk

d ja mog

wiedzie

za kogo on mnie uwa

a? Ma mi

za złe ju

to,

e jestem kobiet

a nie płaszcz

przed nim. Nie-

nawi

ść

to element jego religii.

Schwarz pokr

cił głow

- Nie lekcewa

, nie lekcewa

Yusufa. On jest bardzo inteligent-

ny.

Odwróciła wzrok.
- Wiem. - I zaraz zmieniła temat, wycelowawszy r

z odłamkiem

Kamienia w zwłoki M

cisłowskiego. - Po diabła w ogóle tu szedł? Za

mordercz

grodzi

jest tylko pakamera, izolatka i cieplnik -

wskazywała kolejno drzwi. - Czego tu chciał?

Schwarz wzruszył ramionami.
- Mnie zastanawia sam sposób dokonania mordu. Najwyra

niej Emma-

nuel dobrał si

do systemów bezpiecze

stwa i przej

ł bezpo

redni

kontrol

nad grodziami; jednak ich zamki znaj

tylko dwa poło

enia:

otwarte i zamkni

te - w jaki zatem sposób osi

ł ten zatrzask

niepełny, w którym wi

ził hrabiego? Słyszysz, Emmanuelu? Jak to

zrobiłe

? Dobrałe

do hardware’u, prawda? Widzisz - zwrócił si

z powrotem do Jaqueritte - to ju

ostatni etap: on zmienia swoje

ciało.

Emmanuel odpowiedział cisz































































































































Zaci

li trupa do chłodni za trzecim Kołnierzem, obok segmentu

ładowni b

benkowych; spocz

ł tam, przymocowany do

ciany, rami

rami

z Godiv

. Tu, w absolutnym mrozie, absolutnej ciemno

ci, ab-

solutnej ciszy, pogaw

sobie o rzeczach po

miertnych.

A Xien, jak si

okazało, faktycznie spał.

mier

cisłowskiego

bardziej go ucieszyła, ni

zmartwiła, bo stanowiła wszak ostateczny

dowód niewinno

ci Chi

czyka.

Był teraz kłopot z poruszaniem si

w Brenece - musieli pami

by przelatywa

przez otwarte grodzie samym

rodkiem korytarza i to

maksymalnie szybko. Emmanuel twardo milczał. Padły propozycje odł

czenia zasilania grodzi, ale nawet Xien nie bardzo wiedział, jak to
wykona

bez szkody dla funkcjonowania pozostałych układów statku.

A im dłu

ej Emmanuel milczał, tym otwarciej rozmawiali. Jego

bezczynno

ść

uspokajała ich. Był to spokój irracjonalny, bo pasyw-

ść

Emmanuela posiadała wszelkie cechy bezruchu zaczajonego dra-

pie

nika, wyczekuj

cej rosiczki - lecz nic nie mogli na to pora-

dzi

, stres był ponad ich siły, zagro

enie nazbyt wielkie; tak na-

prawd

, skoro Emmanuel zdolny był do przej

cia kontroli nad syste-

mem bezpiecze

stwa, to z pewno

władał ju

cało

Armstronga

7, zdawali sobie z tego spraw

; słyszał ich nie tylko poprzez do-

spek, ale tak

e przez czujniki drganiowe, bez w

tpienia w ten wła-

nie sposób zlokalizował hrabiego,

ycie ich wszystkich zale

ało od

jednego kaprysu maszyny, mógł ich udusi

, mógł ich zamrozi

, mógł

ich zagłodzi

, mógł spali

, mógł, mógł, mógł. Na razie nie robił

nic. Rosła wiara ludzi we wszczepiony mu wprost z rdzenia inicjato-
ra osobowo

ciowego sztuczny humanitaryzm; wbrew faktom.

A przecie

to nie w człowiecze

stwie, lecz w bezduszno

ci Emma-

nuela pokładał nadziej

Schwarz. Komputer nie zna poj

cia zemsty;

komputer nie czuje gniewu.

mierci M

cisłowskiego winne było wła-

nie zbytnie uczłowieczenie elfa.

On milczał, a oni rozmawiali, i powoli robił si

z tego dialog

szale

ców. W ka

dym zdaniu, w ka

dego zdania zaniechaniu, majaczył

cie

wisz

cego nad nimi miecza. Na co, na kogo - zastanawiał si

Schwarz - wyro

nie Emmanuel karmi

c si

podobn

ywk

? Nawet je-

li do tej pory nie był szalony, to w ka

dym razie my robimy

wszystko, aby go w ten obł

d czym pr

dzej wp

dzi

Kwestia zagro

enia ze strony elfa zepchn

ła na dalszy plan nie-

dawne zabójstwa. Jaqueritte nie chciała o nich rozmawia

, Xien od-

bierał wszystko jako osobiste aluzje i od pocz

tku zaczynał dowo-

dzi

swej niewinno

ci, a Yusuf albo wzorem Emmanuela twardo mil-

czał, albo ni z tego, ni z owego wygłaszał pod adresem Y. H. m

tne,

sto przeplatane cytatami z Koranu gro

by/ostrze

enia. Schwarz po-

został sam ze swoimi w

tpliwo

ciami. To prawda,

e hrabia Godivy

szczerze nienawidził, dlaczego jednak nagle zdecydował si

na jej

zabójstwo? Co stanowiło bezpo

redni motyw? Nale

y przy tym pami

, i

informatyczka była jemu - jako wła

cicielowi Armstronga 7 i

osobie najbardziej zainteresowanej powodzeniem misji - koniecznie
potrzebna

ywa. Morduj

c j

, działał wbrew swemu interesowi. Co

prawda ewentualn

zemst

nie musiał si

specjalnie przejmowa

: o

Emmanuelu jeszcze wówczas nie wiedział, a po

ród załogi nie było

adnego kandydata na m

ciciela, sprawiedliwo

ść

natomiast stanowiła

wył

czny przywilej walnego zgromadzenia udziałowców 174DQI300UXG

Ltd., czyli wła

nie hrabiego - jednak to nie tłumaczyło jego decy-

zji. Poza wszystkim - Krakowianin w oczach Schwarza nie był czło-
wiekiem zdolnym do popełnienia z zimn

krwi

morderstwa. A morder-

stwo Godivy - im dłu

ej si

nad nim zastanawiał, tym bardziej si

tym utwierdzał - przeprowadzone zostało z lodem w

yłach. Gdyby nie

Emmanuel - element całkowicie nie do przewidzenia - mogło pozosta-
wa

nieodkryte całymi dniami, nikt by si

nie dziwił brakowi odpo-

wiedzi ze strony Godivy, a Xien z pewno

nie paliłby si

składania odwiedzin Papuasce o złym j

zyku. W ko

cu nie byłoby

ad-

nych dowodów i

adnych poszlak i nie mieliby najmniejszej przesłan-

ki do zawi

zania

ledztwa i wskazania podejrzanego; podejrzenie

rozło

yłoby si

równo, ka

dy byłby prawdopodobnym morderc

w jednej

tej. Zbrodnia doskonała. Zwłaszcza,

e na upartego doszuka

na równie

wspólnego dla nich wszystkich motywu: na pi

ęć

dzielo-

nego zysku ze sprzeda

y Kamienia, zagro

onej przez nieprzewidywal-

ść

zachowa

Godivy.

Drugiego marca Emmanuel porzucił zewn

trzn

pasywno

ść

. Przej

kontrol

nad obydwoma MAMS-ami i zacz

ł za ich pomoc

wznosi

za pierwszym Kołnierzem Breneki, bo stronie dosłonecznej p

cego

ku Saturnowi Armstronga 7, jak

ąś

wielce skomplikowan

konstrukcj

Przygl

dali si

temu przez zewn

trzne kamery; elf mógł je odł

czy

jednak nie uczynił tego. Materiał do budowy roboty pozyskiwały de-
montuj

c reszt

uszkodzonych implozj

-eksplozj

bomby Hawkinga mo-

dułów statku. Pi

tego marca konstrukcja zacz

ła swym kształtem

przypomina

nadajnik dalekiego zasi

gu. Od czasu do czasu który

pracuj

cych MAMS-ów uderzał o poszycie habitatu i wówczas niosły

przez Brenek

ponure d

ki stalowych wibracji.

Obudziły si

stare strachy.

- Pami

tasz te horrory? Robimy, Jaq, za statystów. Keczup nasza

krew, epizod nasze

ycie, epizod nasza

mier

. On nas wszystkich po

kolei wymorduje.

- Cicho, ciiicho, ciii...
W dotyku, w d

ku. Obracali si

w ciemno

ci gor

cego łona sta-

li.

wiat zamkni

ty do wyci

gni

cia r

ki. Tera

niejszo

ść

wieczno

ść

;

demu dane prawo zapomnienia w obliczu nieuchronnego ko

ca. To s

te karnawały na murach obl

ęż

onych twierdz, to s

te upojenia ostat-

nie. Sił

wzajemnego u

cisku powstrzymywali wewn

trzne rozedrganie.

Nie ma spokoju, nie ma spokoju - nawet ekstaza paniczna. Gor

czko-

ść

pieszczot, po

piech po

żą

dania. Akurat erotyzmu w tym najmniej.

Pot na skórze, i szloch w oddechu, i desperacja w pocałunkach, i

zachłanno

ść

szcz

ęś

cia. Nie ma szcz

ęś

cia; nigdy nie było i nigdy nie

dzie.

Dotyk najwa

niejszy. Ta blisko

ść

najbli

sza, to w niej ratunek.

Jaqueritte obejmowała Schwarza r

koma i nogami; wzajemne porusze-

nia, zmieniaj

ce wektor momentu obrotowego wspólnej masy, wzmacnia-

ły lub osłabiały wirowanie, którego w ciemno

ci przecie

i tak nie

byli

wiadomi. Kabina była ciasna, ale oni mieli do

wiadczenie: wy-

hamowywali po

rodku, gasili

wiatło - i kabiny ju

w ogóle nie by-

ło, znikała w niesko

czono

ci bezgwiezdnej nocy, gor

cej od ich od-

dechów. Oddech te

dotyk: powietrze pal

ce skór

Tak było zawsze: rychło po zaspokojeniu uderzała we

wysoka,

ęż

ka fala smutku, melancholii truj

cej, omal

e depresji. Nie miał

energii, nie miał siły, nawet siły woli, by otrz

ąć

z tej

czerni. Musiał przeczeka

. Bezruch, milczenie, strach. Obejmował

Jaqueritte desperackim u

ciskiem; Jaqueritte, która zazwyczaj osi

gała orgazm sporo pó

niej, równie

nie wypuszczała go ze swych ob-

ęć

. Ona go rozumiała. Dawała mu czas na odzyskanie psychicznej

równowagi; ograniczała si

do lekkich, bardzo powolnych ruchów bio-

der, delikatnych pocałunków. Słuchała w ciszy i ciemno

ci jego

szybkich, gł

bokich oddechów, do złudzenia przypominaj

cych urywany

szloch - uspokajała go samym swym istnieniem, dotykiem ciała: jakby
próbowała całego go zamkn

ąć

w sobie, ukoi

, uleczy

, omami

in-

stynktown

reminescencj

bezpowrotnie utraconego bezpiecze

stwa

matczynego łona. Kiedy

skomentowała to wprost: - Wszyscy cierpicie

na kompleks Edypa. - Schwarz za

miał si

: - To ze strachu. Czy

ko-

biety nie wypłakuj

na piersiach swych kochanków? Gdzie

nasi

ojcowie, gdzie nasze matki? Jeden jest raj, jedno niebo: dzieci

stwo. - Pieprzysz, Aax. Po prostu cierpisz na ostry przypadek de-
presji postcoitalnej. - To ma nawet nazw

? - Nie istniałoby, gdyby

nie miało nazwy. Nie jeste

nikim wyj

tkowym. Cho

doprawdy powi-

niene

z tego wyrosn

ąć

. - Lecz teraz było inaczej; teraz było

gorzej. Nie był zdolny do

miechu. Nawet my

prosto nie potra-

fił. Szeptał, dr

żą

c, a ona dr

ała wraz z nim.

- ...wszystkich nas wymorduje...
- Cii... cicho. Ju

jeste

bezpieczny; ju

nic, ju

nikt. Ju

-ju

. Ci, ci, cicho.

- Zimny grób. Cokolwiek zechce. To jest kosmos. O mój Bo

e, to

jest kosmos. Prosz

, Jaq...

- A potem poka

żę

ci jak sło

ce wschodzi nad sawann

. Potem poka-

żę

ci zmierzch na pustyni. B

dziemy si

kocha

na gor

cych wydmach.

- Co ja zrobiłem, co ja zrobiłem, co ja zrobiłem...
- Wszystko dobrze, wszystko dobrze.
- Rany boskie, Jaq, czy ty wiesz... Co ja zrobiłem ze swoim

ciem...

- Nie jeste

złym człowiekiem.

- Ale, Jaq, ale-ale...
- Nic ju

nie mów.

- Ale ja...
- Tak, tak, tak.
- Nie.
Zamilkł, zmuszony jej ustami na swoich ustach; pocałunek niczym

transfuzja krwi. Odetchn

wszy - zasn

ł.

Ockn

ł si

i poczuł,

e nie ma przy nim Jaqueritte. Zawołał na

wiatło i w kabinie si

rozja

niło. Poszła gdzie

Kilka minut sp

dził w łazience. Potem przełkn

ł porcj

subkonu,

znanego powszechnie na orbicie pod slangow

nazw

trupiego

arcia,

wdział spodenki i wypłyn

ł na korytarz. Miał zamiar zajrze

do Ka-

mienia; Kamie

mu si

nił, a nie był to sen przyjemny, i teraz

Schwarz postanowił złapa

swój strach za gardło - w ka

dym b

ra-

zie jeden ze strachów, ten mniejszy. Skafander zostawił był w

lu-

zie przykołnierzowej i w tamt

stron

kierował.

Wspi

wszy si

na najwy

szy poziom, tu

pod kioskiem, skr

cił od

głównego, pier

cieniowego korytarza - ku rufie; przy ko

cu tej od-

nogi znajdowała si

drabinka prowadz

ca do rury osi statku, któr

przechodziło si

przez pierwszy Kołnierz Breneki; we wn

ce po lewej

wieszano skafandry. Jednak skr

ciwszy, zapomniał o skafandrach, za-

pomniał o Kamieniu.

- Yusuuuf!!
Hasasyn podniósł na

wzrok, opu

cił nó

- Yusuuuf!! - wrzasn

ł Schwarz po raz drugi i skoczył na niego.

Arab kopn

ł Jaqueritte w brzuch i posłał trupa na Niemca; zde-

rzenie ich ciał, martwego i

ywego, wyhamowało Schwarza w połowie

korytarzyka. Yusuf swym kopni

ciem dodatkowo odepchn

ł si

wstecz i

miał teraz za plecami

cian

zamykaj

lepy korytarzyk, a nad

głow

wlot do rury osi habitatu. Szybkim ruchem schował nó

do po-

chwy ukrytej pod dresem, pod lew

pach

; a był to wielki, złowrogo

zakrzywiony nó

o szerokiej, czarnej jak

mier

klindze z dwoma

ostrzami.

- Zatrzymaj si

, Aax - rzekł hasasyn. - Nie ruszaj si

Schwarz złapał za pocerowany T-shirt, za gładkoskóre udo i obró-

cił Jaqueritte twarz

do siebie. Zobaczył poder

te gardło. Spoj-

rzał w martwe oczy. Wrzasn

ł po raz trzeci.

Yusuf nie czekał, bo te

nie bardzo było na co czeka

. Kopn

ł w

podłog

i dał nura do wn

trza rury osi. Schwarz nie zdobył si

brutalne odepchni

cie ciała Jaqueritte i ju

na starcie stracił do

hasasyna kilkana

cie sekund. W efekcie, gdy wreszcie wzleciał do

rury, była ona ju

pusta. Złapał za szczebel, wyhamował, znierucho-

miał; wszystko w nim zatrzymało si

na t

krótk

chwil

, by zaraz

podj

ąć

bieg w przeciwnym kierunku. Nie było sensu

ciga

Yusufa:

mógł on pój

ść

ku rufie, mógł ku dziobowi; a w tym drugim przypadku

mógł zej

ść

na pierwszy poziom Breneki z przeciwnej strony i znajdo-

teraz w dowolnym miejscu habitatu.

Schwarz spłyn

ł na dół, do porzuconej Jaqueritte. Przeleciał

przez niepowstrzymywalny w swej ekspansji wszech

wiat krwi, chwycił

kobiet

za prawy nadgarstek i j

ł holowa

za sob

. Posuwał si

te-

raz nagłymi, brutalnymi szarpni

ciami, zwłoki obijały si

za nim o

ciany, na zakr

tach ci

ły w zł

stron

, musiał zapiera

no-

gami we wgł

bieniach uchwytów. A kierował si

rur

luzie pierw-

szego Kołnierza. Nie ubrał skafandra. Wepchn

wszy Jaqueritte do

trza

luzy, zatrzasn

ł gród

. Nast

pnie zawrócił po raz drugi.

Zszedł przez kiosk; nie było w nim Xiena. Zatrzymał si

tu na

moment przy jednym z pomocniczych terminali i wywołał program moni-
toruj

cy zmiany zachodz

ce w atmosferze habitatu, ten, nad którym

pracowała przed

mierci

Jaqueritte; czasami zagl

dał jej przez ra-

, wi

c znał mniej wi

cej jego mo

liwo

ci. Rozwin

ł przestrzenny

model statku i wskazał znacznikiem odpowiedni

izb

; natychmiast

wyskoczyły dane. Schwarz otworzył jeden ze schowków wbudowanych pod
terminal, wybrał metalowy klips z zielon

kropk

i zapi

ł go sobie

na płatku prawego ucha.

- Linia bezpo

rednia numer dwana

cie - rzekł programowi. - Sy-

gnał ci

gły i brak sygnału; warunki wzajemnie wykluczaj

ce si

Filtr danych dla sygnału ci

głego: wzrost zawarto

ci dwutlenku w

gla w przedziale minimum minutowym, widełki standard z K120Pro.
Przyj

łe

- Tak - odparł program. - Wykonuj

Schwarz przywołał na terminal z powrotem główne menu i wyszedł.

Po dotarciu na trzeci poziom zamkn

ł si

w swojej kabinie. Zabloko-

wał wszystkie kanały dospeku; zreszt

nikt nie próbował si

z nim

porozumie

. Pogmerał po skrytkach. Zgromadziwszy wszystkie potrzeb-

ne przedmioty, schował je do hermetycznego nylonowego woreczka o
pró

niowym zlepie, który nast

pnie zawiesił sobie na lewym nad-

garstku. Zdj

ł spodenki, splótł nogi w turecki przysiadł, zamkn

oczy. Czekał.

Klips odezwał si

po kwadransie: zacz

ł mu jednostajnie bu-

cze

prosto do ucha. Schwarz wyszedł na korytarz i podpłyn

ł do

drzwi kabiny Yusufa. Wszystkie ruchy wykonywał teraz szybko, lecz
pewnie, bez niepotrzebnych zawaha

i nazbyt szerokich wymachów; ni-

czym chirurg - albo maszyna. Odbił si

lekko od podłogi i zawisł

przed malutkim osiatkowym otworem w

cianie, nad i troch

z prawej

strony drzwi. Z woreczka wyj

ł kwadratowy plaster do łatania na-

głych przebi

skafandrów; plaster był biały, wielko

ci dłoni. Nale-

pił go na otwór. Z kolei wyj

ł zółty sze

cian syntetycznego “cia-

sta”. Splun

ł we

i rozrobił go w r

ce. Wyj

ł najwi

ksz

ze znale-

zionych w medycznym ekwipunku Jaqueritte strzykawek, z ju

nasadzo-

bardzo cienk

igł

. Przylepił “ciasto” na

rodek plastra, po

czym przez nie i przez plaster przebił si

igł

. Pchn

ł tłok. Poło-

wa zawarto

ci strzykawki - a wypełniała j

jasnozółta ciecz - wlała

za plaster. Nagłym ruchem wyszarpn

ł igł

i przyklepał ciasto,

które ju

wracało do swej zwykłej konsystencji twardej gumy. Prze-

sun

wszy si

nad drugi indentyczny osiatkowany otwór - umieszczony

on był w podłodze, przed progiem drzwi - Schwarz powtórzył cał

operacj

z drugim plastrem, drug

kostk

“ciasta” i drug

połow

zawarto

ci strzykawki. Klips wci

ąż

buczał.

Posługuj

c si

rubokr

tem Niemiec odhaczył osiem zatrzasków po-

krywy kontrolki w

zła przesyłu danych, która znajdowała si

niecałe

pół metra od ni

szego zaplastrowanego otworu. Zdj

wszy t

pokryw

zdj

ł kolejn

, mniejsz

. Pod ni

znajdowała si

rozeta poziomo wsu-

tych w

cian

czarnych kart, wygl

daj

cych jak pozbawione napi-

sów, zeszłowieczne karty kredytowe. Schwarz wyj

ł jedn

z nich i

schował do nylonowej torebki. Zako

czył operacj

zakładaj

c z po-

wrotem obie pokrywy.

Teraz zacz

ł si

wyra

nie spieszy

. Poszybował przez kolejne po-

ziomy do rury osi. Ubrawszy i przetestowawszy skafander - na co
stracił dwana

cie minut - wszedł do

luzy. Jaqueritte czekała na

niego. Poci

ł za wajh

i wyszedł w pró

zakołnierzowego kory-

tarza towarowej cz

ęś

ci Armstronga 7. Zaci

ł zwłoki do kostnicy-

chłodni i tu je zostawił, obok lodowych brył ciał Godivy i M

ci-

słowskiego; nie tracił czasu na mozolne ustawianie ich w szeregu,
nawet si

nie obejrzał: ju

sun

ł ku najbli

szemu włazowi. Otworzył

go i wyszedł na zewn

trz. Kosmos nakrył go sw

ęż

dłoni

Niemiec nie przypi

ł si

. Cisn

ł za siebie torebk

z pust

strzykawk

rubokr

tem, co pchn

ło go w kierunku Breneki. Prze-

cił si

plecami do gwiazd i zacz

ł odpycha

od poszycia r

koma.

Wymagało to wielkiej wprawy i silnych nerwów, poniewa

wystarczyło

jedno pchni

cie skierowane nierównolegle do powierzchni statku,

lekko “wzwy

”, a spacerowicz na dobre odleciałby od Armstronga 7.

Schwarzowi jednak

e nic takiego si

nie przydarzyło. Obawiał si

tak

e spotkania z MAMS-ami Emmanuela, ale najwyra

niej obydwa pra-

cowały po drugiej stronie, przy tajemniczej kontrukcji elfa.

Bardzo szybko dotarł Niemiec do Kołnierza (tego pierwszego, naj-

kszego) i “wspi

ł si

” po nim na szeroki “bok” walca Breneki. Tu

zatrzymał si

na chwil

i rozejrzał po symbolach i napisach pokry-

waj

cych uciekaj

mu z obu stron “w dół” powierzchni

habitatu.

Klips wci

ąż

buczał.

Schwarz ruszył od symbolu do symbolu. Przy czwartym skr

cił w

lewo. Z trudem odsun

ł wielk

, prostok

płyt

ochronn

. Pod ni

krył si

właz awaryjny numer 33, jak głosił biegn

cy przeze

napis

wykonany czerwon

farb

. Niemiec szarpn

ł za pokr

tło, ale, zgodnie

z przewidywaniami, ani drgn

ło. Z kieszeni przy pasie narz

dziowym

wyj

ł klucz uniwersalny i otworzył nim umieszczon

obok skrzynk

, w

której mie

ciła si

klawiatura i ekran zamka. Klawiatur

wyposa

ono

w bardzo du

e, płaskie przyciski z fosforyzuj

cymi nadrukami; ekran

był niewielki, na dodatek gł

boko wpuszczony w obudow

. Schwarz

żą

dał rozwini

cia listy opcji. Z zadowoloniem skonstatował brak

aktualnych danych o ci

nieniu w wykazie warunków otwarcia.

ARDWARE

DAMAGE

EED T

W MAIN SYSTEM

PDATING

Schwarz potwierdził i wpisał

zero. Klepn

ENTER

i zamkn

ł skrzynk

. Wepchn

ł buty pod odsuni

zewn

trzn

pokryw

włazu i po raz drugi szarpn

ł za pokr

tło. Pół-

tora obrotu i zapaliła si

czerwona dioda. Kucn

ł, woln

chwy-

cił si

kraw

dzi skrzynki - klips wci

ąż

buczał - i poci

ł.

Pojawiło si

wiatło. Jego twardy, kanciasty snop powi

kszał si

w miar

jak Niemiec odchylał okr

gł

pokryw

włazu; w jasnych pro-

mieniach l

niły drobinki uciekaj

cej w pró

mgły. Przeleciało

par

kartek papieru, kilka niewielkich przedmiotów. Klips zamilkł.

Schwarz pu

cił właz.

Uszła ze

ęść

napi

cia. Chwila dezorientacji: wróci

dy...?

Ale przecie

drzwi wewn

trzne si

nie otworz

, sam je zablokowałem;

zreszt

nie znam hasła. Nagle przestraszył si

tego buchaj

cego mu

spod stóp

wiatła, wyobraził sobie jak wypełza t

dy trup hasasina,

zimny cie

w gor

cym blasku, by zabi

swego zabójc

. Czym pr

dzej

zamkn

ł Schwarz właz i zasun

ł na

ęż

bezwładn

mas

pokry-

Znowu tylko gwiazdy. Przestraszył si

po raz drugi: a je

li to

nie Yusuf tam oddychał? je

li to Xiena zamordowałem? Strach był ab-

surdalny, bo niby jakim cudem Chi

czyk miałby si

dosta

do wn

trza

cudzej kabiny? - ale nie mógł go Niemiec przezwyci

ęż

. Nie przera-

ała go mo

liwo

ść

miercenia niewinnej ofiary, lecz perspektywa

zmierzenia si

z ostrze

onym i przygotowanym Yusufem.

Odblokował dospek i wywołał Xiena.
- Kto?
- Schwarz - odetchn

ł Schwarz.

- Zabiłe

go?

- Tak.
Xien długo milczał; Niemiec leniwie zastanawiał si

, sk

d tamten

wiedział o Yusufie - ale nie chciało mu si

pyta

- Gdzie jeste

? - odezwał si

wreszcie Chi

czyk.

- Nie ma mnie.
- Przyjd

do kiosku. Emmanuel... - Xien zawahał si

. - I

Yusuf... on powiedział mi.

- Czemu go zatem nie uratowałe

? Skoro z tob

rozmawiał. Wystar-

czyło zdj

ąć

plastry z czujników. Na pewno prosił ci

o pomoc, po

có

innego by...

- A dlaczego miałem go ratowa

? - roze

lił si

Xien, najpewniej

na samego siebie. - Na co mi on? Tylko do zabijania zrywny. Niech
zdycha.

- Skurwysyn jeste

- Czego ty chcesz? - zapiał Xien. - Sam

go przecie

wymro-

ził!

Schwarz zamrugał i odwrócił wzrok; gwiazdozbiory jeszcze chwil

płon

ły mu na siatkówce zimnym ogniem.

- Wyobra

am sobie, jak to wygl

dało - rzekł. - Próbował otworzy

drzwi i nie mógł. Od razu zrozumiał. Poł

czył si

z tob

, bo tylko

ty pozostałe

. Ale ty postawiłe

warunki. Targowali

cie si

. Mógł

sprzeda

tylko to, co jest do przekazania przez dospek. Zatem po-

wiedział ci. A ty nie dotrzymałe

słowa. Co takiego ci powiedział?

Co on ci powiedział, Xien, krzywoprzysi

ęż

co?

Xien zakl

ł w jakim

chi

skim dialekcie.

- Wiesz co, mo

e ty jednak nie przychod

do kiosku. Mo

e ty le-

piej w ogóle nie wracaj do

rodka. Słysz

przecie

e zupełnie ci

odjebało; kochałe

dziwk

, czy co? Cholera, powinienem jednak

uratowa

Yusufa, niechby ci skr

cił kark, z ciebie jeszcze wi

kszy

szajbus... Aa-a, pieprzy

to wszystko. - Wył

czył si

Schwarz siedział na klapie awaryjnego włazu i patrzył w gwiazdy,

póki skafander nie zameldował o spadku zapasu powietrza do krytycz-
nego poziomu.































































































































Pioruny nad jego głow

. Wszystko w zwolnionym tempie: unosi gło-

, unosi r

, si

ga niedosi

ęż

nego. Tam niebo, czarne, gł

bokie,

straszne. Pioruny, pioruny bij

. R

ka na tle. Chce krzycze

, ale

li w tempie zwykłym, swym strachem znacznie wyprzedza otwieraj

ce si

powoli usta i gdy wreszcie dobywa si

z nich głos, jest to

krótki, niepewny szept: - Komu...? - zaraz gasn

cy, bo my

li pogna-

ły mu tymczasem jeszcze dalej i inne pytania czekaj

na wypo-

wiedzenie; wi

c wypowiada je, zawsze jednak s

one spó

nione w sto-

sunku do przemy

. Ciało ci

gnie ku ziemi, spojrzenie ku niebu.

Pioruny, pioruny. Wzniesiona dło

zaciska si

w pi

ęść

. Jest na tym

odwiecznym pustkowiu sam i czuje t

samotno

ść

jak si

czuje zimny

wiatr albo wilgo

wody: skór

, bezrozumnie, na ko

cówkach nerwów.

Samotny: czyli ju

nikt - nie Schwarz, nie m

ęż

czyzna, nie człowiek.

Zaciska pi

ęść

paznokcie przebijaj

skór

i krew

cieka po przed-

ramieniu, bicepsie, barku, piersi. Krew jest czarna. Ciało jest
szare. Zamyka i otwiera oczy. Pioruny, pioruny.

Ockn

wszy si

, wrzasn

ł na

wiatło. Zalała go zimna jasno

ść

. Dy-

szał ci

ęż

ko. Kabina pusta, bo bez Jaqueritte.

Zawisł w bezruchu na prawie godzin

; nie wiedział co robi

, i

nie robił nic, nic mu si

nie chciało, nic mu si

nie my

lało.

Odnalazłszy w zwierciadlanych płaszczyznach własne spojrzenie,

pod

ąż

ył za nim r

, by dotykiem nakry

wzrok. Ciało to mi

so, cia-

ło to ko

ci. Szarpn

ł fałd

skóry i mi

ęś

nia na udzie, a

naciekły

czerwono-fioletowym negatywem

ladu jego palców jak s

pich szponów.

Był i ból, ale te

jaki

sztuczny, jedwabiem okryty, bardzo

liski,

trudny do pochwycenia.

Dzwonek u drzwi. Spojrzał. Xien; bo i któ

by inny? Wpu

? nie

wpu

? Póki co, stał przy drugiej alternatywie, bo to był wybór,

który niczego nie wykluczał, a wi

c nal

ejszy konsekwencjami, a

Schwarz teraz tego wła

nie pragn

ł - je

li w ogóle pragn

ł czego-

kolwiek - nico

ci mianowicie.

Xien jednak wisiał tam za drzwiami ani my

c zrezygnowa

i od-

lecie

, i naciskał dzwonek raz za razem, i co

mówił, Niemiec jed-

nak nie wiedział co, bo fonia była wył

czona, a dospek zablokowany.

Teoretycznie i teraz w wyborze powinien postawi

na zaniechanie,

Xien zagra

ał jego ciszy i bieli, ju

na ekranie stanowił cier

renicach Schwarza - ale nie zrobił tego i nakazał drzwiom si

otworzy

, a to z tej wła

nie przyczyny: dla bólu - jak palce na

udzie, tak Xien w oczach i uszach. Czy to jest pokuta, czy despe-
racka próba samootrze

wienia, czy instynkt masochistyczny, czy

wreszcie p

czkuj

ca schizofrenia... có

znacz

słowa, nic nie zna-

; ale to uczucie, to wra

enie,

e cały

wiat jak za mlecznym

plexiglasem, paznokciami, z

bami po nim, a ani

ladu, prze

roczysta

cela, ot co; owo uczucie... Byle nie skuli

w k

cie z wywróco-

nymi białkami i pian

na ustach, bo to byłby koniec, cisza i biel

ostateczne, miłe przecie

, przyjemne, kusz

ce - ale ju

nie

ycie,

innego.

- To jest jednak nadajnik - rzekł Xien, zatrzymawszy si

dokład-

nie w progu, nie pozwalaj

c zamkn

ąć

za sob

drzwiom.

- Co? - mrukn

ł Schwarz, przesłaniaj

c dłoni

oczy jak od sło

i obracaj

c si

w powietrzu przodem do Chi

czyka, w równoległym

pionie.

- No ta konstrukcja, któr

skleciły elfowi MAMS-y. Nadajnik.

Wiem, bo godzin

temu skoczył pobór mocy wy

ej drugiego progu re-

zerwy i wł

czył si

anihilator na

lepym pier

cieniu; ta pieprzona

wielosie

wysłała na Ziemi

jak

ąś

wiadomo

ść

- Jak

- A sk

d ja mog

wiedzie

? Mam zapis, rzecz jasna, ale to biały

szum: jaki

wysoki szyfr. A przecie nie rozgryz

; mógłbym elfem,

gdyby to nie była wła

nie elfa robota.

- Wiadomo

ść

? Na Ziemi

- Na Ziemi

, na Ziemi

. Półsekundowy impuls w stu dwunastu

strzałach.

- Wi

c jest nadajnik...

- Ju

o tym my

lałem - westchn

ł Xien, podlatuj

c odrobin

bli-

ej Schwarza. - Ale nie ma jak, on si

musiał bezpo

rednio podpi

ąć

kablem. A zało

żę

e i fizycznie nie dałbym rady, ju

tam sobie

poustawiał zabezpieczenia, mo

esz by

pewien. S

dzisz,

e okiwasz w

sieciowych trickach naza? Wolne

arty.

- Próbowałe

pertraktowa

- Z kim?
- No z nim! Z Emmanuelem.
-

artujesz!

- Próbowałe

go w ogóle wywoła

? Czemu miałby si

sprzeciwia

d wiesz, mo

e to wła

nie było wezwanie pomocy; w ko

cu i on po-

siada instynkt samozachowawczy, chocia

sztucznie rozwini

ty.

- Ty naprawd

... co

nie ten-tego... mhm?

- O co ci chodzi?
- Przecie

słyszy nas nawet teraz. Gdyby chciał, mógłby si

ode-

zwa

w ka

dej chwili.

- Boisz si

- Oczywi

cie. Ty nie?

Schwarz zmilczał, bo naprawd

ł si

zastanawia

nad odpowie-

dzi

i odkrył,

e strach gdzie

z niego ulotnił. Bardzo dziwne

uczucie. Spojrzał na swoje odbicie w

cianie, ju

jakby przytom-

niej.

- Co on ci powiedział? - spytał cicho Xiena.
- No wła

nie mówi

ci,

e...

- Yusuf.
- Ach.
Chi

czyk w zmieszaniu podrapał si

przez trykot w biodro, tu

ponad brudnym metalem dyszy.

- Nie spodoba ci si

- mrukn

ł.

- Mów.
- Oj, nie spodoba ci si

- O Jaqueritte?
Xien skin

ł głow

- Mów - powtórzył Schwarz, wci

ąż

zapatrzony w swoje odbicie.

- On był szkolony. Hasasyn w ko

cu. Dogrzebał si

do jej progra-

mów. To było jeszcze przed elfem Godivy. Nie zrozumiał. Poszedł
sprawdzi

. To było jeszcze nawet przed

gni

ciem przez was tego

zbiornika z antymateri

. Ciekli

my jak “Titanic”, a ogniwa tlenowe

wci

ąż

nie chciały zaskoczy

. Bez wielosieci nie szło obliczy

praw-

dopodobie

stwa prze

ycia na jednostk

powietrza, to była loteria;

przecie

wiesz, co ci b

tłumaczył... Ona zamontowała w przewo-

dach klimatyzacyjnych zdalnie otwierane minipojemniki z trucizn

Musiała j

sobie jako

sporz

dzi

ze składników tych swoich medyka-

mentów. Nie wiadomo, ile ich wszystkich było, tych pojemników;
Yusuf znalazł trzy. Przepu

cił zawarto

ść

przez swój wewn

trzny ana-

lizator - powiedział,

e ma wbudowany;

miertelna. On by pewnie

prze

ył, zabezpieczyli go od gazów bojowych - ale nas wszystkich

łoby po jednym wdechu. Ona sama przeczekałaby w skafandrze.

- Jaqueritte.
- Jaqueritte.
Przypatrywał si

swej twarzy.

- Uwierzyłe

mu?

- A Tt nie wierzysz?
- Co z tymi pojemnikami?
- No przecie

pozbierała je z powrotem, jak tylko si

okazało,

e jednak starczy powietrza dla wszystkich.

- Wi

- Co: wi

c? Uwa

asz,

e nie byłaby do tego zdolna? Mam spis

składników; sprawd

w jej zapasach, ile czego brakuje.

- Sila pustki.
- Słuchaj, ja rozumiem,

e mogłe

do niej przywi

, pi

kna

była bestia, ale wła

nie dlatego,

e byłe

z ni

tak blisko, wła-

nie dlatego sam najlepiej powiniene

wiedzie

: to nie była anieli-

ca o goł

bim sercu.

- Anielicy bym nie pokochał.
Xiena za

enowała niespodziewana szczero

ść

Schwarza; najwidocz-

niej nie lubił Chi

czyk takich sytuacji,

le si

w nich czuł, wolał

ąć

i obelgami obrzuca

, wolał samemu by

oklinany; szczero

ść

zawstydzała.

Wyci

ł chud

, by dotkn

ąć

ramienia Schwarza.

- Zem

ciłe

- Ale jej nie wskrzesz

- Yusufa te

nie wskrzesisz. Odwracalne jest jedynie dobro.

Niemiec spojrzał z uwag

na małego kalek

- Do czego ty chcesz mnie wykorzysta

Xien u

miechn

ł si

; wracali na twardy grunt.

- Spokojnie, spokojnie.
- My

lisz,

e oszalałem? Mnie nie tak łatwo zwariowa

. - Odbił

od siebie r

Chi

czyka, zakr

cili si

w przeciwne strony. - Ju

swoje odespałem; jestem absolutnie spokojny. Wi

c nie wciskaj mi tu

teraz kitu. Czego chcesz?

- Kodu.
- Jakiego kodu?
- Klucza do kontenerów.
- Otworzysz je?
- Jak inaczej si

dowiedzie

, co wła

ciwie targamy na tego Iape-

tusa?

- Sk

d wiesz,

e go znam?

- Zerkn

łem w dokumentacj

, M

cisłowskiemu te papiery ju

pewno do niczego nie b

potrzebne; i ty tam stoisz jako zast

pca

odpowiedzialny.

- Ty

chyba na

pał, Xien.

- No co? Widziałe

e testament hrabiego? Na kogo jego udzia-

ły? Miał jak

ąś

rodzin

? Wiesz co

o tym?

- Xien, kretynie, my nie prze

yjemy - rzekł mu Niemiec łagodnie

a z naciskiem.

Xien

ł usta, a

mu wargi posiniały.

- Wi

c jednak

wir. - Postukał si

palcem w czoło. - Niech

ęć

ycia z pewno

nie jest oznak

doskonałego zdrowia psychicznego.

- Tym bardziej negacja rzeczywisto

ci.

- Rzeczywisto

ść

jest do zmienienia; a zdechn

ąć

zawsze zd

ąż

ysz.

Schwarz długo kr

cił głow

- No a co z tymi kontenerami? - spytał wreszcie.
Xien czym pr

dzej przyst

pił do przekonywania Niemca.

- Jeste

my na wymuszonej do Saturna. Je

li elf si

nie wtr

ci,

dam rad

na sucho wliczy

w tolerowalnym przybli

eniu ze

wszystkimi uderzeniami ci

gu. Z powietrzem w ogóle nie ma problemu,

bo ju

tylko nas dwóch zostało. Wi

c dolecimy.

- Je

li si

nie wtr

ci.

- Je

li si

nie wtr

ci. Je

li, je

li; je

li nas jaki

MIOU nie zestrzeli, je

li nie trafi nas meteor, je

li nie zahaczymy

o kolejnego Hawkinga, je

li nie wyskoczy z czym

Kamie

, je

li ty

nie oszalejesz do reszty i nie ukr

cisz mi podczas snu karku... Ja

licz

ycie, nie na

mier

. Wi

c mówi

: dolecimy. Ale to jest

nic. Bo potem Iapetus, potem antymateria na powrót, potem sam po-
wrót, wreszcie Kamie

...

- I Emmanuel.
- Otó

musimy im kłama

...

- Sk

d wiesz, co nadał na Ziemi

? Mo

e wyrok

mierci na nas.

- Jezu, Aax, lepiej od razu powiedz,

e ty po prostu chcesz

umrze

, co se mam na darmo j

zyk strz

...

Schwarz za

miał si

nie otwieraj

c ust, machn

ł r

- Nie; mów, mów.
Xien odpr

ęż

ył si

lekko, mimowolnie rozlu

niaj

c si

w odpowie-

dzi na rozlu

nienie Schwarza.

- B

dziemy si

targowa

bezpo

rednio z TraComem - powiedział. -

Najlepiej, gdyby posłali za nami bezludnego drobnicowca z zapasem
antymaterii; przeładowujemy Kamie

i zasuwamy na Ziemi

, a Emmanuel

wisi w tym wraku na orbicie Iapetusa.

- Jak ty go łatwo wykluczasz z tego równania...
- Nie martw si

czym

, na co nie masz wpływu - zaaforyzmował

Chi

czyk.

- No dobra, ale co z TraComem? Dadz

nam ten statek tak na pi

ne oczy? Poza tym jest ju

po oknie; z powrotem, to my b

dziemy go-

Ziemi

chyba z rok.

- Na pasywnej, na pasywnej: zero antymaterii. A przecie

Arm-

stronga im zostawiamy.

- I co zrobi

z tym złomem? Trzeba wej

ść

na udziały w kontrakcie

hrabiego.

Xien zamachał r

koma.

- No wi

c wła

nie ci tłumaczyłem,

e nie mamy mo

liwo

ci dociec,

na kogo on je zapisał! To mo

e by

jego zeskloraciała matula z domu

starców, a mog

chłopcy z Triady. Nie wyczujesz. Nie mamy praw-

nego tytułu do dysponowania t

fors

- Zostaje Kamie

- To ju

pro

ciej gardło sobie poder

ąć

! ...O, sorry, nie

chciałem...

- Co jest, Xien? - skrzywił si

Niemiec. - Co ty my

lisz,

e ja

jestem jaka

dziesi

cioletnia dziewica, b

ci tu mdlał na samo

wspomnienie Jaq, czy co? We

mnie nie wkurwiaj.

- Oka

takiemu serce...

- Nie jestem twoim kardiologiem - parskn

ł Schwarz. - Rozumiem,

e Kamie

odpada, bo by nas wszyscy oni do spółki zjedli na

niada-

nie. Ale w takim razie co zostaje? No tak, ju

widz

: kontenery

hrabiego.

- Dokładnie. Dokładnie.
- Problem w tym,

e tak

e w ich wypadku nie mamy

adnego prawne-

go tytułu do dysponowania... Oho, widz

e znowu si

szczerzysz

jak w

ciekły szczur; tu musi chodzi

o szanta

. Myl

- Niech mnie Mao li

e, geniusz, czysty geniusz.

- Głupi jeste

, Xien, jak trzech senatorów. Przecie to takie sa-

mo harakiri jak numer z Kamieniem.

- Raz by

zastanowił przed otworzeniem g

by. Kontenery a Ka-

mie

- to jest dokładne przeciwie

stwo. Z Kamieniem nie mo

emy si

wygada

nikomu, bo le

ymy; lecz o kontenerach - jak powiemy o kon-

tenerach, to le

y TraCom.

- My tak to sobie lekko mówimy, ale podskoczy

kompanii... no to

nie jest przepis na dług

i szcz

ęś

liw

staro

ść

- Komu

trzeba, nie ma siły; a wol

jednej kompanii, ni

rajde-

rom wszystkich pa

stw.

- Te

prawda. Ale co

mi si

widzi,

e my tu wybieramy pomi

dzy

gilotyn

a szubienic

. I w ogóle... sk

d si

bierze twoja niewzru-

szona pewno

ść

e zawarto

ść

tych kontenerów jest dla TraComu tak

cholernie kompromituj

ca?

- No to mi powiedz, ale szczerze: czy według ciebie M

cisłowski

mówił prawd

- Łgał jak pies, to jasne; ale w czyim imieniu łgał, oto jest

pytanie.

- Wi

c daj mi kod i si

przekonamy.

Schwarz milczał przez chwil

. W istocie jedynie udawał,

e si

zastanawia.

- Okay. WW35T0P34V17UK0007XA.
- Ty to masz pami

ęć

. Zapisz mi to gdzie

Schwarz wystukał cyfry na terminalu i wydrukował.
- Masz. Dlaczego mu nie pomogłe

Xien złapał kartk

, pokazał Niemcowi wyprostowany palec i odle-

ciał.































































































































Powiedziałaby mi? Powiedziałaby? Był ju

w stanie rozwa

to na

zimno. I rozwa

ył: Tak, je

li prze

ycie drugiego człowieka nie

zmniejszyłby szans prze

ycia jej samej; w takim wypadku istotnie

oszcz

dziłaby mnie. Przypomniał sobie jej j

zyk na swojej skórze i

miechn

ł si

do zwierciadła. Jaq, Jaq, ale

z ciebie była diabli-

ca.

arłszy potrójn

porcj

koncentratu mi

snego o bananowym sma-

ku, wzi

wszy prysznic i zaplótłszy od nowa colet

, wypłyn

ł na ko-

rytarz. Od razu spostrzegł brak plastrów na czujnikach przy
drzwiach do kabiny M

cisłowskiego i Yusufa. No tak, skoro Xien dob-

rał si

do papierów hrabiego, to musiał tam wej

ść

. A zatem wpu

cił

powietrze i podniósł temperatur

. Co z trupem Araba? Zapewne zosta-

wił go na miejscu; zacznie cuchn

ąć

Poszybował w gór

, do rury osi. Nie było

ladu po krwi Jaquerit-

te, wessały j

przewietrzniki. Ubrał skafander, przeszedł przez

luz

. Min

wszy Kołnierz, znalazł si

w cz

ęś

ci towarowej Armstronga

7. Z kolei min

ł kostnic

; wspomnienie obrazu martwych ciał zm

ciło

mu my

li, lecz bez problemu zapanował nad nastrojem. Ci o naprawd

słabej psychice po prostu nie zdaj

testów kwalifikacyjnych Heinle-

mann Inc.

Xien czekał na niego w luku numer 17, przy Kamieniu.
- Bo dot

d w ogóle nie zadali

my sobie tego pytania: co to wła-

ciwie jest?

Schwarz podleciał bli

ej, spojrzał na Kamie

w sieci antyprze-

ąż

eniowej: niczym zagnie

ce si

w stalowej macicy czarne ja-

jo.

- To jest pytanie o intencje twórców, czyli my

li nie do pomy-

lenia - rzekł. - Tak samo jak istniej

złe odpowiedzi, istniej

tak

e złe pytania. Na sprzeczno

ciach

yje poezja, nauka na sylogi-

zmach.

- Uwa

asz,

e nie ma punktów wspólnych? Mylisz si

. Jeden jest

kosmos, jedna fizyka. Ka

dym czynem odkształcamy wszech

wiat podług

reguł naszej ergonomii.

- Usiłujesz odczyta

Ich z tego Kamienia?

- Yhmhy - przytakn

ł Xien.

- I co?
- I nic.
- Wi

c sam widzisz.

- Nic nie rozumiesz, Aax. Cho

na moment przesta

tak

jednotorowo. Wiem,

e to trudne; cała dzisiejsza cywilizacja - bo

to jest wasza cywilizacja, Europejczyków - zasadza si

na my

leniu

po liniach prostych. Ale przynajmniej spróbuj. Brak informacji te

jest informacj

, nawet je

li brzmi ci to jak sprzeczno

ść

. Daj krok

w bok, posu

po łuku. Kamie

imituje form

naturaln

- meteor -

nie dla unikni

cia rozpoznania, bo wówczas przecie

musiałby posia-

równie

spin meteorowy; wi

c nie dlatego. On j

imituje, ponie-

taka forma, teleologiczna jedynie poprzez splot warunków wyj-

ciowych zadanych przez wszech

wiat, a wi

c całkowicie pusta inter-

pretacyjnie, jako jedyna skutecznie uniemo

liwia wnioskowanie o

twórcach Kamienia. Te nasze Voyagery... upakowali

my w nich zdj

cia, nagrania - a to było niepotrzebne. Z samej budowy tych sond
mo

na wywie

ść

homo sapiens równie pewnie, co z twojego DNA, Aax.

Kamie

tymczasem - Kamie

stanowi zapor

nie do przebycia.

- Zero wci

ąż

daje zero; niczego nie wywnioskowałe

na podstawie

pustki.

- Ale

wywnioskowałem. Oni si

boj

. Nie chc

rozpoznania, nie

chc

dwustronnego kontaktu. To jest zwiad sekretny. Zapewne wypusz-

czaj

takie Kamienie dziesi

tkami tysi

cy, to operacja zakrojona na

miliony lat, musz

niebywale długowieczni - widzisz, ju

jest

zysk informacji. Głow

dam,

e ten głaz bez przerwy

le swym twór-

com wysokoenergetyczne raporty, tylko po prostu nie jeste

my w sta-

nie zarejestrowa

emisji ich no

ników. Szum i ułamkowy spin s

to,

eby zwróci

uwag

dego ewentualnego inteligentnego gatunku,

poniewa

to wła

nie s

elementy ewidentnie nienaturalne. Placebo.

Pojmujesz? Jestem pewny,

e i teraz skanuje nas na sposoby, jakich

sobie nawet nie wyobra

amy. I

le, bezustannie

le raporty. Chwy-

tasz, Aax? Kamie

nie spełnia

adnej funkcji ponad t

jedn

; nicze-

mu nie słu

żą

jego obroty w nadwymiarze, elektromagnetyczny wrzask -

to s

fałszywe pozory, jeno dla zwrócenia uwagi. C h c i e l i , by

Kamie

został rozpoznany jako obcy artefakt; c h c i e l i , by zna-

lazł si

w centrum naszej uwagi, dla samego Kamienia jest to wszak

bardzo wygodna pozycja do obserwacji naszych zachowa

. Czy

reakcja

danego gatunku na zetkni

cie z wytworem obcej inteligencji nie mo

uznawana za pewn

generaln

cezur

? Oni po prostu s

ostro

ni,

nie d

ążą

do kontaktu na o

lep; najpierw chc

mie

maksymaln

li-

do uzyskania gwarancj

e Ich ujawnienie si

, odkrycie, w

aden

sposób Im nie zagrozi.

Schwarz usiłował zajrze

Xienowi w twarz, ale nie dało rady, w

ska szybka hełmu Chi

czyka była zaciemniona.

- Jakkolwiek by

zwał taki sposób rozumowania - rzekł mu wi

c -

po okr

gu, paraboli czy zygzaku, faktem jest,

e nie podniesie on

sumy informacji danego układu ponad wyj

ciow

. Bardzo ładn

bajecz-

opowiedziałe

, ale to tylko twoja osobista hipoteza, nie do wy-

bronienia w starciu z konkurencyjnymi, bo z tak w

tłych przesłanek

wyci

ąć

na milion innych, równie mało prawdopodobnych wnio-

sków. Ale, jak mówi

, bardzo to ładne. Placebo; no, no. Powiniene

opatentowa

- Ech, durniu ty, durniu. Nie czujesz? Niczego nie czujesz? Ta-

jemnica została zaplanowana.

- Chod

my ju

do tych kontenerów. Dzi

ki,

e poczekałe

- Zacznij si

przyzwyczaja

: czas nie ma dla nas znaczenia. Nie

trzeba, nie wolno si

pieszy

- My

lałby kto,

e to tobie zar

li kobiet

. Co ci si

stało,

Xien, objawienia doznałe

? Jak zaczniesz mnie nawraca

na konfucjo-

nizm, j

zyk ci wyrw

. Tak samo, jak

poprzednio był nie do wy-

trzymania, tak i teraz, bo

upierdliwy chyba z urodzenia, tylko

kierunek wektora ci si

zmienił.

Xien wł

czył odrzut, zawrócił do wyj

cia.

- Jak chcesz. Pewnie,

e tak łatwiej; po co my

, skoro mo

zlekcewa

- Dysze z dupy powyrywam.
Dogonił kalek

dopiero w luku z zakontraktowanymi przez hrabiego

kontenerami. Wygl

dały jak dzi

ciece trumny: metalowe hermetanty,

półtora metra na zero osiem na zero sze

ść

. Było ich dwadzie

cia

cztery. Prócz płytki celnej z naniesionymi laserowo kodami ksi

ęż

cowego portu, nie posiadały

adnych oznacze

, nawet logo TraComu.

Uło

one

le obok siebie, pokrywały ciemn

mozaik

jedn

cian

luku, przymocowane do niej magnetycznymi zaczepami.

- Który?
Podlecieli po pierwszego z brzegu. Xien otworzył podramienn

klawiatur

skafandra, wprowadził kod i klepn

ENTER

Nic si

nie stało.

- Na jakiej fali? - spytał Schwarz.
- Portowej. Nie mogli jej zablokowa

, orbita by ich nie pu

ciła.

- Najwyra

niej hrabia załadował bezpo

rednio z doku kompanii.

- Uderz

wachlarzem.

Chwil

trwało zanim trzykrotnie przeszedł całe dost

pne spek-

trum. Bez efektu.

- Dał ci fałszywy kod, Aax - mrukn

ł wreszcie kaleka.

- Te

do tego doszedłem. Mogłem si

zreszt

wcze

niej domy-

: dlaczegó

by miał mi zawierzy

? Nie było powodu. Mógł oszuka

c oszukał.

Xien pokr

cił głow

- To nie tak. Sam na pewno te

nie znał prawdziwego kodu.

- Sk

d wiesz?

- Pomy

l. Miał je tylko przewie

źć

. Umo

liwienie mu zagl

dni

cia

do wn

trza kontenerów i przekonania si

, co naprawd

w nich jest,

byłoby z punktu widzenia kompanii wielkim bł

dem. Niepotrzebne wta-

jemniczenie, zb

dne ryzyko - tego si

nie robi, kompanijny naza z

pewno

poło

ył tu veto.

- S

dzisz,

e M

cisłowski zdawał sobie z tego spraw

- Nie był przecie

idiot

. Pewnie od razu si

zorientował. Ale

kontrakt jest kontrakt, forsa jest forsa, a pami

taj,

e jemu tam

deptali po pi

tach weseli chłopcy z brzytwami; raczej nie mógł wy-

brzydza

. Dla kompanii to te

była okazja - komu innemu musieliby

zapewne wciska

jak

ąś

skomplikowan

legend

, hrabiemu za

wystar-

czyło powiedzie

oczywiste kłamstwo, pu

oko i wyło

odpowied-

sum

- Mo

esz przelecie

cały zbiór wariacji?

artujesz? Trzydzie

ci sze

ść

do dwudziestej mo

liwych układów,

a i to tylko przy zało

eniu prawdziwej długo

ci kodu, bo mogli

skłama

i tu. Niechby jeden skan cz

stotliwo

ci zabierał sekund

To daje w przybli

eniu dwa razy trzydzie

ci sze

ść

do pi

tnastej

lat. Pr

dzej Sło

ce zga

nie. Pr

dzej umrze wszech

wiat.

- Mówi Emmanuel - rzekł Emmanuel. - Mog

spróbowa

włama

Schwarz i Xien zamilkli, znieruchomieli.
- Nie bójcie si

- odezwał si

ponownie po długiej chwili elf. -

Po prostu sam jestem ciekawy ich zawarto

ci.

Tamci nadal milczeli.
On słyszy nasze oddechy, pomy

lał Schwarz. Słyszy oddechy i li-

czy t

tno.

- Co nadałe

na Ziemi

? - spytał.

- To nie nale

y do sprawy. Chcecie si

dobra

do tych kontene-

rów, czy nie?

Xien wzruszył ramionami.
- Pruj - mrukn

ł.

- No to pruj

- za

miał si

Emmanuel, po czym zamilkł.

- Da rad

? - zagadn

ł Schwarz Xiena.

- Mo

- Przecie

sam mówiłe

e pr

dzej Sło

ce zga

nie...

- Wiem, co mówiłem. Ale on jest elf. Tyle samo wiem o jego mo

liwo

ciach, co on o smaku hot-doga. Zreszt

najpewniej on o hot-

dogu wie wi

cej.

Nienawidz

takiego

patroszenia

matematyki

wymamrotał

Schwarz. - To jest ko

ciec wszystkiego: prawa ponad prawami. Ła-

miesz kr

gosłup logice.

- Je

li ja łami

jej kr

gosłup, to co powiesz o Gödlu? On, cho-

lera, serce jej wyrwał.

- Otworzyłem etykiety - odezwał si

Emmanuel. - Bardzo krótkie

pliki. Pokrywaj

niemal w cało

ci, tylko numery seryjne inne.

Przeczyta

- Czytaj.
- “Draconus Vacuum Pontia, wyprodukowane w Stroblu, pod nadzorem

dra Odo. Tryb XVI. Wersja 204.07. Drakon numer...” I tu idzie nu-
mer. Tyle. Nie ma blokady ci

nieniowej, ani specyfikacji wymaganej

atmosfery.

- Gdzie le

y ten Strobel?

- Co to jest drakon?
- Otwiera

- Tak.
- Nie.
Ale Xien był szybszy i Emmanuel ju

zacz

ł podnosi

wieka konte-

nerów. Skafander Schwarza strzykn

ł gazem i Niemiec poleciał w tył,

ku wyj

ciu z magazynu na główny korytarz towarowej cz

ęś

ci Armstron-

ga 7, ci

cy si

przez ni

od Kołnierza Breneki do samych Kołnie-

rzy czaszy odrzutowej.

- Dlaczego wszystkie? - sykn

ł Schwarz.

- Nie mogłem selektywnie - wyja

nił elf.

- Lepiej si

cofnij - poradził Niemiec Xienowi.

- Bo co?

- Bo Draconus Vacuum Pontia. Takich nazw nie nadaje si

nowemu

gatunkowi szczypiorku.

- Nic stamt

d nie zobacz

, nawet na full powi

kszeniu, za mały

- Zamontujemy kamery.
- Jakby co, wł

dopalacze - zarechotał Xien, szybuj

c powoli

nad szeregami hermetantów otwieraj

cych si

jednym baletowo syn-

chronicznym, leniwym ruchem. - Jeszcze si

nie urodził taki szczy-

piorek, co by mnie w pró

ni dogonił.

- Nie dosy

horrorów ogl

dałe

? Gdyby ten scenarzysta był cokol-

wiek wart, natychmiast po podobnej kwestii powinien wyskoczy

tych skrzyni, dopa

ść

i rozszarpa

na strz

py zieloniutki, trzy-

metrowy, z

baty szczypioreczek.

Scenarzysta był wszelako albo wyrafinowanym na staro

ść

weteranem

banału, albo niedouczonym nowicjuszem, bo nic si

nie stało i kon-

tenery w spokoju otworzyły si

na o

cie

. Chropowate płaszczyzny

klap zamarły wzniesione prostopadle, kład

c blade cienie od

cien-

nych lamp luku.

- I co? - parskn

ł Xien pod adresem skrytego w półmroku za

drzwiami Schwarza.

- To ja si

pytam: i co? - mrukn

ł Niemiec. - Rzu

-no okiem do

rodka.

Xien rzucił.
- Mhm.
- Tak?
- Nie poganiaj. Nie wiem, co to jest.
- Ale jak wygl

da?

- Paskudnie.
- Co to ma by

, chi

ska tortura cierpliwo

ci?

- No dobra... Co

jakby czarny tobół przesłoni

ty ciemnozielon

błon

- W ka

dym?

- W ka

dym.

- A błona...
- O cholera!
- Co? Gadaj!
- Rusza si

kurewstwo.

- Który? Podaj rz

d i kolumn

Xien odpalił ostro pod sam “sufit” luku.
- Wszystkie si

ruszaj

- warkn

ł. - Te błony. Co

jest w

rod-

ku.

ywe?

- Przecie

mówi

e si

rusza!

- W pró

ni? W zerze Kalvina? Pieprzysz!

- Szczypiorek, niech ci

zaraza...

- Xien, Xien, teraz jest wła

nie najodpowiedniejszy moment na

wł

czenie tych twoich dopalaczy.

- Wyłazi, skurwysyn! - zapiał kaleka i faktycznie wł

czył dopa-

lacze.

W ułamku sekundy zatrzasn

ło si

przeznaczenie. Schwarz ogl

dał

to sobie potem na ekranach monitorów a

do znudzenia, zarejestrowa-

ne przez standardow

kamer

bezpiecze

stwa z korytarza, która pod-

czas zdarzenia zagl

dała mu była do wn

trza luku ponad ramieniem,

nakierowana tak precyzyjnie elektroniczn

ciekawo

Emmanuela. A

c: Xien w skafandrze na tle chmury odrzutu, oraz to co

, jak

czarny pocisk, wystrzelone z jednego z hermetantów i p

ce po

idealnej zbie

nej, niczym rakieta przechwytuj

ca - w mgnieniu oka

dopadaj

ce Xiena, wpijaj

ce si

wszystkimi czterema ko

czynami,

jak kilkuletnie dziecko obejmuj

ce matk

, ale to nie obejmuje, to

dusi, szarpie, gryzie. W tym momencie urywa si

krzyk Xiena na do-

speku. Wektor odrzutu udowych dysz Chi

czyka przesuwa si

i kaleka

zszczepiony z drakonem skr

caj

poza przestrze

widoczn

z koryta-

rza. Pustka i cisza. A potem dwa kolejne pociski, p

ce prosto ku

drzwiom. W reakcji Emmanuel zatrzaskuje gród

. Tak to wygl

dało.

Scenarzysta miał po prostu spó

niony refleks.































































































































Nagrywam si

tu, bo dziennik pokładowy statku stanowi jedynie

jeszcze jeden plik w pami

ci wielosieci, a wielosie

to Emmanuel, i

równie dobrze mógłbym do tego dziennika słowa nie powiedzie

, bo i

tak usłyszeliby

cie tylko to, co on by chciał, aby

cie usłyszeli.

c nagrywam si

na tym minimagnetofonie; znalazłem go u Jaquerit-

te. Jest jedenasty marca. Jaqueritte nie

yje. Wszyscy nie

oprócz mnie. I Emmanuela, rzecz jasna; Emmanuel to elf. Mówi
Anaxander Schwarz, gdyby

cie mieli jakie

tpliwo

ci mimo analizy

głosu; mówi Schwarz. Godiv

... to znaczy Susan... cholera, zapo-

mniałem nazwiska... była informatyczk

, to matka Emmanuela. No wi

Godiv

zabił M

cisłowski, a Emmanuel si

zem

cił i zabił jego. Po-

tem Yusuf zabił Jaqueritte, a ja Yusufa. Te

z zemsty. Xiena zabiły

drakony. Pewnie i one za co

ciły. Taak. Wiem, jak to brzmi.

Jatki jakie

kosmiczne. Zbiegi okoliczno

ci s

jedynie dobrze zaka-

muflowanymi cudami. Nie potrafi

tego wytłumaczy

. Niczego nie po-

trafi

wytłumaczy

. Pytajcie Kamienia. Ja nie rozumiem.

...
Słysz

je, jak drapi

o poszycie, słysz

je pod nogami, to idzie

przez metal. Krrrr, krrrr. Zaraz, mo

e jednak si

uda... No co, by-

ło słycha

? Poj

cia nie mam, jak one to zrobiły, ale prze

arły si

przez

cian

luku i wyszły na zewn

trz. Ła

żą

teraz po Brenece. MAMS

je tam sfilmował z bliska, wi

c mog

przynajmniej przyjrze

by-

dlakom. Uch, niesympatyczne skurwiele. Czarne jak noc; metr, półto-
ra wzrostu góra. Ale te łapy... rozczapierzy si

taki pokurcz w

krzy

jak paj

k, gdzie noga, gdzie r

ka, wszystko

mierciono

ne;

drakony, có

, drakony.

ywe przecie

. Widocznie brak atmosfery i

zero absolutne nic im nie szkodz

. Jak mo

liwe? Jako

. Znajd

cie

doktora Odo, on wam powie. Je

li kto

taki w ogóle istnieje, bo nie

jestem ju

pewien. TraCom? Raczej nie. Biedny M

cisłowski, s

dził,

e wie, na co si

godzi; my

lał,

e rozpoznał kłamstwo.

adna ko-

smiczna kompania nie miałaby interesu w produkowaniu takich pró

niowych drapie

ców. Natomiast zaanga

owane w wojn

stwa... To

e by

własno

ść

dej z armii. Co naprawd

mie

ci si

na tym Ia-

petusie? Placówka TraComu; wierz

, bo jest w spisie - ale co poza

? ...Nie mogli posła

ich jawnym frachtem, podobnie oczywist

wojskow

tajemnic

zaraz by kto

przechwycił; nie mogli bezludnym

rajderem, bo by go zestrzeliły MIOU. A taki podwójny parawan przy-
najmniej gwarantuje nadawcom anonimowo

ść

. Przewiduj

zaostrzenie

konfliktu; je

li ten numer wyjdzie na jaw - a pr

dzej czy pó

niej

wyjdzie - nie b

dzie ju

statków neutralnych, MIOU dostan

rozkaz

niszczenia wszystkiego, niezale

nie, czy to własno

ść

prywatna, czy

kompanijna, bezludna czy nie - na wszelki wypadek: rozwali

. A

dziwi

e do tej pory jako

tego unikali

my, przecie

trick był

tak oczywisty... Czy TraCom w ogóle wie, do czego u

yto jego imie-

nia? W

tpi

. Na kontenerach nie było

adnych oznacze

, zało

żę

e nie znajdziecie tam niczego, co przydałoby si

w identyfikacji

wła

cicieli. Ile wiedział M

cisłowski? On chyba tak czy owak miał

zgin

ąć

. Prze

led

cie jego poczynania od pierwszego spotkania na

Ksi

ęż

ycu z owym rzekomym agentem kompanii. Mógł si

jako

zabezpie-

czy

, diabli wiedz

, Triada mu deptała po pi

tach, bał si

;

sprawd

cie te

Yusufa, hrabia go miał na usługach jeszcze zanim si

spotkali

my, nie wiadomo, ile mu powiedział, ile sam Yusuf si

do-

lił, on nie był taki głupi, na jakiego wygl

dał. Rzecz jasna,

sprawd

cie tak

e mnie. Nie jestem pewien, czy

...
Chyba wariuj

...
Tylko ja i Emmanuel i Kamie

i drakony. Statek trzeszczy, one

drapi

. Wiem,

e niedługo umr

. Nie mog

przesta

zastanawia

o czym oni wszyscy teraz my

: Emmanuel, Kamie

, drakony. Jak to

nazywa? Jaq by wiedziała. Jaka

paranoja. Tu

obok mnie obraca-

arna ich nieludzkich umysłów. Nie mog

przesta

nasłuchi-

. Wywołuj

Emmanuela, ale si

nie odzywa. Wpatruj

ekran z Kamieniem. Drakony dostały si

tak

e do tego luku i oblazły

Kamie

niczym ucztuj

ce muchy trupa, kotłuje si

tam czer

na czer-

ni. Mimo to słysz

je pod nogami, jest ich wystarczaj

co wiele:

dwadzie

cia cztery. Jak godzin w dobie. Popadam w kabalistyk

. Jaq,

Jaq, ty by

mi wytłumaczyła... taaak.

...
Nie mog

zasn

ąć

. Nasłuchuj

. Drakony wci

ąż

usiłuj

prze

rodka. Pewnie w ko

cu im si

uda. Jak one to robi

? Jak mog

w pró

ni? Czy w ogóle

? Przygl

dam im si

i dochodz

wniosku,

e to nie jest ludzka biologia. Mo

e w ogóle nie białko.

Do czego wojsko chciało je wykorzysta

, do kosmicznych aborda

Zapewne. ...Patrz

i patrz

i powoli zaczynam dostrzega

w nich

kno. Czy s

inteligentne? Powinienem rejestrowa

serie tych ich

postukiwa

i przepuszcza

je potem przez algorytm deszyfracyjny.

Jeszcze si

oka

e nadaj

S. O. S., hehehehehe!

...
Wci

ąż

nasłuchuj

- ale to w ogóle nie s

ki. To znaczy

ki te

; do drakonów si

nawet przyzwyczaiłem. W Brenece

wzbiera napi

cie. Ale głupie zdanie. Jestem tu jedynym człowiekiem,

c to we mnie wzbiera napi

cie... Tylko

e to nieprawda. Przycho-

dzi z zewn

trz. Nie strach. Nie strach. Nie wiem, jak... Czy to s

cienie? To nie s

cienie. Czy to jest cisza kosmosu, szelest prze-

wietrzników, trzeszczenie kadłuba... Nie, nie! Do jasnej cholery!
Kto

zaciska pi

ęść

, a ja jestem w jej

rodku. Po Kamieniu pełzaj

drakony. Złapałem za szmink

Jaqueritte i ma

łem na lustrze głu-

pot

. Słyszycie, jak si

? To szale

stwo, prawda? Nic dziwne-

go, w takich okoliczno

ciach... A jednak słysz

. Sw

dzi mnie gdzie

rodku mózgu, a nie mog

podrapa

. Zerkn

łem przypadkiem w

cian

i spostrzegłem,

e, nie zdaj

c sobie z tego sprawy, bez

przerwy wyginam sobie twarz w jakie

straszliwe miny, grymasy pa-

skudne. Wy ju

na pewno wiecie. Co to jest, na miło

ść

bosk

? Co to

jest?

...
Słysz

. Nadchodzi. Nadchodzi.

D w a

T E N D R U G I

ęć

dziesi

t mil za Bostonem złapali gum

. Autopilot natychmiast

ł pasy, cofn

ł fotele i wył

czył silnik; toyota ta

czyła po

pustej szosie, w serii kontrolowanych po

lizgów wytracaj

c szyb-

ść

. W ko

cu stan

li. - Konieczna wymiana prawego przedniego koła

- rzekł autopilot.

- B

rzygał - wymamrotał Tarnowski.

- Wyła

Wyszli obydwaj. Samochód zatrzymał si

był na poboczu, za którym

ło si

ciemnymi fałdami puste pole, kryte na horyzoncie nisk

fal

lasu. Po drugiej stronie mokrej od nocnego deszczu jezdni wi-

dok był niemal identyczny. Sło

ce jeszcze nie sko

czyło wschodzi

niebo wci

ąż

wahało si

w wyborze lakieru mi

dzy ponur

szaro

bladym bł

kitem. Od wschodu sun

ły po nim ci

ęż

arne burz

czarno-

granatowe chmury.

Podczas gdy Tarnowski zwracał kolacj

, Firehand pomaszerował

wstecz po

ladach startej gumy toyoty. Wrócił, pochylił si

nad

sflaczałym kołem, zakl

ł.

- Mhm? - Tarnowski wycierał sobie usta chusteczk

- Cholerne szczeniaki - zgrzytał z

bami Firehand. - Powinni ich

za to zamyka

. Je

żą

sobie i rozrzucaj

po drogach. Ju

od tego

ludzie gin

li.

Tarnowski spojrzał na wskazywane przez Firehanda metalowe drobi-

ny powbijane w strz

py feralnej opony.

- Nie słyszałe

? Takie małe kolczaste kulki, je

e si

nazywaj

wyja

nił Firehand. - Poniewa

normalnie dziury zalepiaj

auto-

matycznie, wykombinowali sobie prawdziwe miniminy drogowe: wbija
si

dra

stwo i dopiero potem wybucha. No i sam widzisz. Masakra.

Szlag by ich.

- Pod co to podpada, pod umy

lne spowodowanie zagro

enia

ycia,

no nie?

- Niby tak, ale cholernie trudno doj

ść

, czyja to sprawka, a poza

tym zazwyczaj s

to nieletni, wi

c co im zrobisz? A jak chcieli sa-

dza

za posiadanie, to nie przeszło przez Senat. Nie słyszałe

- Latam helikopterem.
- A prawda.
Firehand wyj

ł z portfela telefon i wdał si

w dług

sprzeczk

central

pomocy drogowej.

Abraham Tarnowski tymczasem zdj

ł marynark

i rzucił j

na tylne

siedzenie. Rozpi

wszy kołnierzyk czarnej koszuli, rozsiadł si

masce toyoty. Oddychał gł

boko chłodnym, orze

wiaj

cym powietrzem.

Pomy

lał o papierosie, koniecznie ci

ęż

kodymnym nikotynowcu, na któ-

to nielegaln

ywk

powracała ostatnio moda w wy

szych sferach

megapolii.

Min

ł ich rozp

dzony wy

ej setki czarnobrody motocyklista na

dłu

szym od toyoty harleyu.

Firehand bluzgn

ł po

egnalnym przekle

stwem, po czym schował te-

lefon.

- No i? - mrukn

ł Tarnowski.

- A jak my

lisz? Łapiemy si

elazo.

Abraham uniósł brwi.
- Naprawd

potrafisz wymieni

koło?

Firehand si

zmieszał.

- No co, cholera, przecie

nie mo

e to by

znowu takie trud-

ne...!

- A co z t

pomoc

- Obwdzwoniłem wszystkie trzy centrale. Z tego, co zrozumiałem,

prowadz

jak

ąś

akcj

protestacyjn

: nie obsługuj

bud

etówki.

- To słu

bowy wóz?

- A co

ty my

lał? Dostałem go razem z przydziałem do ciebie.

Wzi

li mnie z trupiej wachty.

- Dlaczego to wyszło tak w

rodku nocy? Zdj

łe

mnie w połowie

przemówienia Dreyfussa, ludzie si

krzywili.

- Robisz mu w sztabie?
- Konsultant, jak zwykle. Nie zmieniaj tematu. Mówiłe

e biu-

rokracja. Jaki prawdziwy biurokrata pracuje w nadgodzinach?

Firehand wzruszył ramionami.
- Fedziowie prze

wietlali ci

do wy

szego poziomu dost

pu. Pół-

torej doby im to zabrało.

Twardowski skrzywił si

sceptycznie.

- Przecie

ten schizoagent sprzed roku, którego wam rozło

yłem,

no to on podpadał pod kod beta; to co, podnie

li mnie niby do alfy?

Niedługo przeskocz

prezydenta.

- A

eby

wiedział,

e masz alf

. To nie jest byle fucha, Abe.

- Nie strasz, nie strasz, bo jeszcze si

wycofam.

le ci? Doisz rz

d na godzin

cej, ni

ja na tydzie

jeszcze narzekasz?

- Bierz si

lepiej za to koło.

- A ty co? B

dziesz stał i patrzył?

- Nie znam si

na tym.

- A od czego masz paj

ka?

gnij z Sieci opis wymiany koła w

samochodzie osobowym.

Tarnowski ponownie skrzywił si

, ale wszedł w półza

lep. Dwa me-

try przed nim, nad przydro

nym rowem, rozwin

ł si

wielki srebrno-

czarny ekran, pi

ęć

na dziewi

ęć

. Abraham szybko przeskakiwał po ko-

lejnych oknach opcji, a

doszedł do pozaindeksatorowego searchera

tematycznego. Wtedy wstał i dał dwa kroki w bok, by obj

ąć

spojrze-

niem toyot

wraz z jej sflaczałym kołem; ekran zgrabnie przepłyn

nad jezdni

. Tarnowski wrzucił obraz do programu. Ekran skurczył

do panelu setupu. Tarnowski wybrał standard. Panel znikn

ł. As-

falt, na który przed momentem rzucał on cie

, zacz

ł si

gotowa

Chwil

bulgotał, pyrkaj

c wielkimi b

blami, wreszcie wybrzuszył si

w gór

na dobre dwa metry. Zacz

ło nim targa

boki, wyłaniały si

czerni i zaraz w niej gin

ły przeró

ne kształty. Tarnowski obserwo-

wał to z nieukrywanym niesmakiem. W ko

cu utoczonemu z asfaltu m

ęż

czy

nie skrzepła twarz i otworzył on oczy. - Super Claymen - rzekł

kłaniaj

c si

i bez potrzeby wygładzaj

c na sobie firmowy kombine-

zon sponsora aplikacji. - Serwisy Clay & Co. czynne cał

dob

w stu

siedemdziesi

ciu

miu

punktach

terenie

całych

Północno-

Wschodnich Stanów. Poda

cej informacji? - Nie - warkn

ł bez-

słownie Tarnowski. - Powiedz, jak wymieni

koło. - Super Claymen,

cho

, rzecz jasna, nie mógł tego zobaczy

- nie mógł niczego zoba-

czy

- zacz

ł si

teatralnie przygl

rozszarpanej oponie. - O,

to bardzo proste! - zapiał, szczerz

nie

nobiałe w czarnej twarzy

by. - Ju

wyja

niam. Najpierw...

Program mówił, a Tarnowski powtarzał na głos jego instrukcje Fi-

rehandowi, który tymczasem zd

ąż

ył si

odla

do rowu.

Przyst

piwszy do pracy, w pi

ęć

minut uczernili sobie r

ce po

łokcie.

- Ale

to brudna robota - warkn

ł Firehand.

- Zaczepił si

o co

- mrukn

ł Tarnowski, szarpi

c krzywo wsu-

ty pod wóz podno

nik.

- Dlaczego to wszystko takie skomplikowane? - parskn

ł Firehand

marszcz

c brwi nad magnetycznymi zatrzaskami kołpaka.

- Powie

je sobie nad biurkiem.

- Co?
- To motto. Powinni

cie je mie

w nagłówkach swoich legitymacji.

Military Inteligence Department: “Dlaczego to wszystko takie skom-
plikowane?”

- Do czego pijesz?
Tarnowski wyprostował podno

nik, odetchn

ł i usiadł na asfalcie,

opieraj

c si

plecami o błotnik.

- Nie udawaj. Wieziesz mnie do Hugona. Kogo tam trzymacie?
Firehand otarł pot z czoła, zastanowił si

- Wy

lepiłe

? - spytał wreszcie.

Tarnowski czym pr

dzej skasował Super Claymana i zamkn

ł paj

ka.

- Ju

- Nie wiem - rzekł wówczas Firehand.
Abraham złapał za ły

- Zli

esz z niej swój mózg.

- Dobra, dobra! - porucznik zamachał r

kami.

- No wi

c kim on jest, to my faktycznie tak do ko

ca nie wiemy.

Zidentyfikowali

my go podług odcisków palców i siatkówki oka.

Anaxander Schwarz, obywatelstwo niemieckie, urodzony jeszcze w Pol-
sce, ostatnio zatrudniony w Heinlemannie, Inc.

- Noo, dla mnie to jest wcale dokładna identyfikacja.
Firehand skrzywił si

kwa

no. Co

mu wpadło do oka i usiłował to

teraz wydoby

spod powieki, nie zwa

c na pokrywaj

cy mu palce

brud.

- Each... poczekaj tylko, a

ci reszt

opowiem. Masz mo

e chus-

teczk

? Dzi

ki. Co za zaraza... Uch. Taak. Z Heinlemanna go wywali-

li za morderstwo. Wiemy,

e odstawili go na Ksi

ęż

yc. Teraz słuchaj.

Powłamywali

my si

tu i ówdzie i przeczesali bazy danych. Otó

brak

jakichkolwiek informacji o jego powrocie na Ziemi

: nie było go na

pokładzie

adnego z Kondorów. Co jeszcze nic nie znaczy, bo je

postara

, to przemyci

z orbity mo

na wszystko i wszystkich.

Sprawa polega na tym,

e posiadamy stuprocentow

pewno

ść

, i

ów

Schwarz znajdował si

na pokładzie Armstronga 7, gdy ten odpalił w

podró

do Saturna. To prywatny drobnicowiec, wynaj

ty przez

TraCom. Wci

ąż

leci. Uwa

asz: on leci, a Schwarz ni st

d, ni z ow

pojawia si

na Ziemi. Jakim cudem? Teleportował si

? Musiał go kto

przej

ąć

w trakcie lotu. Zapukali

my do Nasłuchu. Nasłuch, jak

wiesz,

ledzi wszystkie wykrywalne sztuczne obiekty poruszaj

ce si

w Układzie Słonecznym,

ledzi wi

c te

, rzecz jasna, Armstronga 7.

I twierdzi,

e nie doszło do

adnego rendez-vous w pró

ni. Nie

stracili Armstronga z pola obserwacji ani na moment. Wi

c mamy za-

gadk

- Ogólnikami poleciałe

. Ta stuprocentowa pewno

ść

...

- Szczegółowa dokumentacja czeka na ciebie u Hugona. Tymczasem

przyjmij na wiar

- No wiesz, teoretycznie takie przechwycenie człowieka byłoby

mimo wszystko mo

liwe: podej

cie po wymuszonej w cieniu obiektu,

takie

samo odej

cie, potem analogiczna operacja przy jakim

statku

powracaj

cym na Ziemi

... i ju

. Oczywi

cie rzecz byłaby niezmier-

nie kosztowna i bardzo ryzykowna, chocia

by z uwagi na MIOU; ale

teoretycznie - mo

liwa.

- Nie s

e zlekcewa

yli

my takie oczywisto

ci. Były symula-

cje. Przy maksymalnie sprzyjaj

cych przedsi

wzi

ciu warunkach i tak

nie wyrobiłby si

czasowo.

- A kiedy

cie namierzyli tego Schwarza?

- Dwudziestego drugiego marca. Na pla

y powy

ej Atlantic City.

- Co on tam robił? Muszelki zbierał?
- Mhm, widz

e powinienem zacz

ąć

od drugiego ko

ca... Jaki

staruszek wybrał si

na porann

przechadzk

i wezwał policj

, bo

lał,

e to topielec. Le

ał twarz

do piasku, kompletnie goły,

nie ruszał si

, skór

miał zmacerowan

od wody. Okazało si

jednak

yje. Zabrali go do szpitala. Nieprzytomny: hipotermia, za-

palenie płuc i powikłania; zaburzenie równowagi chemicznej organi-
zmu wskazuj

ce na niedawny dłu

szy pobyt w stanie niewa

ci. Wte-

dy si

zacz

ły te korowody z identyfikacj

. Poniewa

to cudzozie-

miec, od razu wskoczył nam na list

i poszła rutynowa procedura.

Wydobyli

my od Heinlemanna jego wzorzec DNA. Nie zainteresowaliby-

my si

do tego stopnia, gdyby wła

nie nie DNA.

- A co? Nie pasuje?
- I tak, i nie. To znaczy cz

ęść

porównywana standardowo, odpo-

wiedzialna za osobnicze zró

nicowanie genotypu w ramach gatunku,

kodowana do personalnego wzorca DNAPI, pokrywa si

z charaktery-

styczn

dla Anaxandra Schwarza. Natomiast na miejscu tych wszyst-

kich ewolucyjnych

mieci, intronów i reliktów genetycznych - tam

jest co

dziwnego.

- Co?
- Nie wiadomo. Nigdy si

z czym

takim nie spotkali

my. Nie mamy

poj

cia, co to wła

ciwie koduje - je

li koduje cokolwiek. Jakby te

introny - tylko

e inne.

- Sklonujcie, obetnijcie, podepnijcie wariacyjnie i przekonajcie

ywo.

- Łatwo powiedzie

. To w ogóle nie słu

y do embriogenezy.

- Mo

e zapis czystej informacji? Zastanawiali

cie si

, po co w

pełni ukształtowanemu człowiekowi zmienia

nie koduj

ce fragmenty

DNA? Bo rozumiem,

e on jest przerobiony co do komórki.

- Aha.
- Co on sam o tym mówi?
Firehand u

miechn

ł si

- I tu jest, Abe, zadanie dla ciebie. Facet ma co

w rodzaju

amnezji. Konowały przeskanowali go na wylot, przepu

cili przez set-

testów, pod hipnoz

, na prochach i w ogóle, i przynajmniej tyle

wiadomo,

e nie kłamie. Faktycznie nie pami

ta. Ale brak

ladów

urazu fizycznego oraz jakichkolwiek planowych mechanicznych manipu-
lacji. Wszystko wi

c przemawia za blokad

psychiczn

, i ty masz j

rozpru

Tarnowski w zamy

leniu przesun

ł j

zykiem po z

bach.

- Jaki on ma status prawny?
- Nielegalne przekroczenie granicy i zagro

enie biologiczne.

Utajnienie z ustawy McFluga. Wszystko cacy.

- Zagro

enie biologiczne, dobre sobie.

- Porobili takie ładne paragrafy - maj

zmarnowa

- Dok

d pami

ta?

- Do Hawkinga.
- Słucham?
- A, zapomniałem. Tego Armstronga 7 musn

ł styczniowy chi

ski

Hawking. Od tamtej pory brak ł

czno

ci ze statkiem.

- Załoga prze

yła?

- Diabli wiedz

. Raz odezwał si

ich komputer, ale dał kompletny

bełkot, Nasłuch rutynowo przepu

cił to przez naszykowane na MIOU

deszyfratory, bez skutku. Chyba wyzdychali, a maszyna zidiociała.

Tarnowski westchn

ł, wstał, otrzepał spodnie.

- Powiedzie

ci moje zdanie?

- Wiem; wcale go tam nie było, nie istnieje co

takiego, jak

pewno

ść

stuprocentowa.

- Dokładnie.
- Przeczytasz sobie szczegółowe sprawozdanie u Hugona. Z grubsza

rzecz polega na tym,

e ten Armstrong 7 i cała jego załoga do mo-

mentu opuszczenia ksi

ęż

ycowej byli pod

cisł

obserwacj

dwóch

agencji detektywistycznych oraz Mossadu i MI6. Wszyscy r

za te-

go Schwarza. Odleciał; nie było

adnej podmiany.

Tarnowski zmarszczył brwi.
- Zaraz, zaraz, czego

nie rozumiem. Oni wiedzieli o nim wcze-

niej? Sk

Firehand westchn

ł.

- Łap si

za koło.

- Strasznie chaotycznie opowiadasz.
- Nie Schwarza pilnowali. Mossad... zabierz te paluchy, bo ci je

obetn

! Mossad łaził za jednym hasasynem, dane w aktach. Hasasyn

zaci

ł, wi

c wzi

li pod obserwacj

statek i załog

. To pono

jeden z tych cyborgizowanych, ju

na Ksi

ęż

ycu załatwił im paru lu-

dzi - sam rozumiesz,

e raczej nie lekcewa

yli tej sprawy. MI6 z

kolei poci

ło za somalijsk

lekark

, zobacz sobie zdj

cie, praw-

dziwa czarna pi

kno

ść

, nogi jak st

d do Waszyngtonu, maczała palce

w Quelimanijskiej Masakrze, jest za ni

list go

czy Interpolu, na-

wiasem mówi

c zatwierdzony tak

e przez nas. Dawaj to.

- Masz, masz, udław si

. A dlaczego ci Angole tak si

na ni

uwzi

li?

- Bodaj

e załatwiła im kogo

albo te

ła na par

cie me-

ga; m

tnie tłumaczyli.

- I ona równie

załapała na ten lot?

- Aha. Pchniesz kiedy powiem. Co si

tyczy prywatnych szpicli,

to Pinkerton łaził za małoletni

paj

czar

, która ukradła jaki

program Microsoftowi. Firma obiecała agencji dwie

cie megakodolarów

za uniemo

liwienie jego rozpowszechnienia, wyobra

asz sobie? A ci

drudzy... pchaj!! Cholera. Uch... Ci drudzy to szemrana kompania,
chłopcy Triady z pozwoleniami na bro

; zdaje si

e mieli wyrok na

wła

ciciela tego Armstronga, nie

le ich musiał wycycka

- Rany boskie, Catch, ten statek to jaka

lataj

ca Sodoma i Go-

mora, pienia anielskie powinni

my usłysze

po tym Hawkingu.

- Te

my si

zastanawiali. Zbieg okoliczno

ci czy jakie li-

cho. Zbieranina jak z kiczowatego filmu. Ale faktycznie wygl

da na

przypadek. ...No; b

dzie. Spytaj si

samochodu.

Tarnowski wetkn

ł głow

do wn

trza toyoty i wywołał raport tech-

niczy.

- W porz

dku - zameldował. - Masz co

do umycia r

- Co niby?
- Cokolwiek.
Firehand wyci

ł z tylnego siedzenia obszern

torb

turystycz-

i zacz

ł przegl

jej zawarto

ść

- Mo

emy si

umy

w perrierze - mrukn

ł w ko

cu. - We

chustecz-

ki.

Pozbierali sprz

t i stare koło i przyst

pili do ablucji. Perrie-

ra było zaledwie półtora litra, chusteczek siedem, mydła nie mieli.
Stali nad rowem z r

kawami koszul podwini

tymi pod same pachy.

Sło

ce ju

całkowicie wzeszło, zrobiło si

troch

cieplej. Burza

zbli

ała si

do nich po bladym nieboskłonie niczym opity noc

gi-

gantyczny kleszcz.

- Je

li dobrze zrozumiałem, stwiedziłe

e Schwarz nie pami

nic do momentu wybuchu bomby Hawkinga. To znaczy,

e pami

ta swój

lot Armstrongiem a

do owej chwili. Czyli

e rzeczywi

cie był na

jego pokładzie.

- Na to by wygl

dało.

- Nie kłamie.
- Nie kłamie. Nie

wiadomie.

- Zapomnij na chwil

o danych Nasłuchu. Załó

e przesiadł si

na jakiego

rajdera zaraz po Hawkingu. Zd

ąż

yłby wróci

na Ziemi

Chodzi mi o ograniczenia czysto fizyczne. Jakie przyspieszenia
wchodziłby w gr

- Je

li mówimy tu o czystej teorii - to tak: zd

ąż

yłby. Jeden gie

plus, jeden gie minus,

adne przeci

ąż

enie, orbita bez znaczenia,

cały czas na ci

gu; pewnie,

e zd

ąż

yłby. Ale to teoria. W prakty-

ce... cały TraCom nie ma tyle antymaterii, ile on by potrzebował do
podobnego sprintu. A poruszaj

c si

po tak wymuszonym torze, rzu-

całby si

w oczy jak goły Hillman na Times Square, MIOU rozpieprzy-

łyby go w par

dni. Nie wspominam ju

o tym,

e Nasłuchy wszystkich

stw miałyby go na niebie jak krzyk w katedrze. To jest nie do

zrobienia.

- A zatem - kto

grzebał temu Schwarzowi we łbie, i to dosy

bezczelnie.

- Na to wygl

da.

- Ma paj

ka?

- Nie.
-

lady mikrotrepanacji?

adnych.

- No, no, no. Podoba mi si

. Prawdziwa szarada. Jaki on jest?

- Kto?
- Schwarz, Schwarz.
- Nie spotkałem jeszcze. Nie ja to rozpracowywałem.
- A kto?
- Luca. Nie znasz. Ja wszedłem, gdy zdecydowali si

wci

ąć

ciebie, bo ju

przedtem prowadziłem.

- Kto ja jestem, twój agent? “Prowadziłem”, dobre sobie!
- Tak mi si

powiedziało. Nie rzucaj si

; nie jeste

chyba freu-

dyst

- Mówiłe

e wzi

li ci

z martwej wachty.

- Bo to prawda. Nie było wiadomo, kiedy sko

prze

wie-

tla

Pust

plastikow

butl

i zu

yte chusteczki wrzucili do baga

ni-

ka. Odwin

li r

kawy koszul w dół. Firehand, zanim wsiadł, przespa-

cerował si

kilkadziesi

t metrów szos

w przód, wypatruj

c kolej-

nych je

y. Wróciwszy, wł

czył silnik.

- B

za mn

łazi

? - spytał go Tarnowski, przeszukuj

c kanały

telewizora w poszukiwaniu relacji z wyborczej kolacji Dreyfussa.

- To chyba nieuniknione.
- Prosz

zapi

ąć

pasy - rzekła toyota.

Zapi

li.

- Przeprowadzili

cie interpolacj

jego drogi w oceanie podług

biegu pr

dów? Wyrzucili go albo z brzegu, albo ze statku, albo z

powietrza: samolot lub helikopter. O tej porze roku nie prze

yłby w

wodzie zbyt długo. Sprawdzili

cie zdj

cia satelitarne z tamtego

dnia? A dane radarowe kontroli lotów? Mhm?

Ruszyli. Rozp

dziwszy si

do podró

nej, komputer przej

ł w cało-

ci kierowanie samochodem. Firehand pogrzebał po schowkach, znalazł

orzeszki ziemne, pocz

stował Abrahama.

- Niezbyt dokładnie wiadomo, kiedy go wyrzuciło na t

pla

żę

lady s

po przypływie. Cała noc, dziesi

ęć

godzin. Co do zj

ęć

sate-

litarnych, to jest na paru ze

witu, jak ju

tam le

ciskał co

w dłoni, jakby patyk. Dziadek, co go znalazł, ju

tego nie widział.

O tej porze ludzie wypuszczaj

psy, mógł który

rzecz odwlec albo i

zabra

do domu, s

tam tropy kilku ró

nych zwierz

t; nie wiemy, co

to jest, mo

e któremu

smacznie zapachniało. Jeszcze ludzie chodz

i szukaj

- Chyba

artujesz. Chodz

wzdłu

pla

y szukaj

c patyka? Ilu cy-

frowy IQ ma ten Luca?

- Mhm, rzecz jest jednak dosy

charakterystyczna, poza tym te

zdj

cia s

naprawd

wysokiej rozdzielczo

ci.

- Złapał badyl nie

wiadomie. Morze bez przerwy wyrzuca tony

mieci. To bez sensu.

- Najpierw zobacz zdj

cie. Ma ponad metr długo

ci, dwa cale

rednicy i jaki

skomplikowany ornament na całej powierzchni. Co

jakby laska, je

li si

dobrze przyjrze

Tarnowski w milczeniu rozgryzł gar

ść

orzeszków.

- Posiada jak

ąś

rodzin

- Nie zd

ąż

ył si

eni

, Heinlemann go zwerbował zaraz po te-

stach, dwadzie

cia par

lat miał. Matka zmarła poroniwszy jego bra-

ta. Ojciec zapił si

i za

pał trzy lata po podj

ciu przez Anaxandra

pracy w korporacji.

- Jak to, jedno z dwojga: albo zapił, albo za

pał.

- Jemu najwyra

niej udało si

synchronicznie. Kremacja na koszt

stwa.

- Synalek nie uronił łzy?
- Swego czasu wzywali tam do nich policj

, odchodziły awantury

na pół ulicy: butelki, no

e i pi

ęś

ci, tatu

synusia, synu

tatusia,

arli si

, a

wreszcie chłopak si

wyprowadził.

- Co on wła

ciwie poko

czył?

- Gimnazjum, a potem par

lat u Heinlemanna.

- Jakie oceny?
- Prze

lizgiwał si

. Chyba raczej nie chciało mu si

, bo u nas

na testach wychodzi nie

le.

- Współpracuje?
- Ty by

współpracował?

- Ile trzeba.
- No wła

nie. Jedna próba ucieczki, jedna głodówki. Próbuje wy-

brn

ąć

z tego mo

liwie najmniejszym kosztem.

- Kontakty z Bundesnachrichtendienst

- Nie dokopali

my si

Orzeszki sko

czyły si

. Zacz

ło pada

- B

dzie cholerna burza.































































































































dowa klinika psychiatryczna imienia Klausa Kinskiego rozło

ła si

w malowniczej dolince odległej od autostrady o kilkana

cie

kilometrów. W g

stych zaro

lach kryło si

tu ponad dwadzie

cia bu-

dynków, głównie parterowych i jednopi

trowych. Aby wjecha

na teren

kliniki, Tarnowski i Firehand musieli si

podda

dwóm kotrolom:

jednej przy zje

dzie na zamkni

drog

, drugiej przy bramie w

ogrodzeniu otaczaj

cym dolink

. Sprawdzono DNAPI go

ci, przeszukano

ich samochód. Uniformy stra

ników oznakowane były jedynie logo kli-

niki i w ogóle nic nie wskazywało na rz

dowe pochodzenie pieni

dzy,

które utrzymywały to miejsce oraz jego personel.

Zje

c parkow

alej

wgł

b dolinki porucznik Firehand rozma-

wiał przez telefon z

(- Mówi

ci,

e nie mog

! ...Czy ty my-

lisz,

e ja robi

ci to na zło

ść

? B

rozs

dna! ...Pi

knie. Wspa-

niale! Mam ju

dzwoni

do adwokata? ...Na lito

ść

bosk

, Cleo, to

jest moja praca...!), Abraham Tarnowski za

przebywał w pełnym za-

Bundesnachrichtendienst - słu

ba wywiadowcza RFN

lepie A-V. Szalała burza, deszcz bił w szyby, ci

ły niebo błyska-

wice, huczały gromy - on tego nie słyszał, on tego nie widział:
pełny za

lep audiowizualny powodował odci

cie cało

ci bod

ców adre-

sowanych do zmysłów słuchu i wzroku delikwenta i wpuszczenie w to
miejsce generowanych przez paj

ka zespołów bod

ców sztucznych. Tar-

nowski czuł na j

zyku sól pozostał

po orzeszkach, czuł dotyk ubra-

nia na skórze i ucisk zapi

tych pasów bezpiecze

stwa, czuł wo

so-

snowego lasu wypełniaj

toyot

za spraw

wbudowanych w system

klimatyzacji kieszeni zapachowych, czuł wreszcie tłumione resorami
wstrz

sy jad

cego samochodu - wszelako co si

tyczy tego, co wi-

dział i słyszał, nie miało to nic wspólnego z miejscem jego rzeczy-
wistego pobytu. Przegl

dał wła

nie najnowsze zbiory swego indeksa-

tora. Wiadomo

ci z kraju i ze

wiata; wiadomo

ci o faktach i wiado-

ci o wiadomo

ciach; słowa o czynach i słowa o słowach; i czyny

przeciwko słowom. Stał za plecami ministra spraw zagranicznych
Francji, gdy na okrzyk z odległego kierunkowego gło

nika dzienni-

karz UPI zmienił osobowo

ść

i, rzuciwszy si

na dygnitarza, wyrwał

mu serce gołymi r

kami, zanim jeszcze dosi

gły go płaskie, pod-

kowe kule z bezszmerowych HarCanów ochrony. Siedział w fote-

lach pay-in odeon w tych wszystkich talk-shows, w których padło
cho

słowo na temat zwi

zany z Dreyfussem b

jego konkurentami.

Wizytował dopiero co zako

czone konferencje psychiatrów, psycholo-

gów i psychotechów, ze swego miejsca w wirtualnym rz

dzie widowni

zadaj

c przemawiaj

cemu pytania, na które tamten “odpowiadał” - z

mniejszym lub wi

kszym sensem - podług napakowanych jego doktrynami

i uprzedzeniami algorytmów symuluj

cych alternatywny rozwój dysku-

sji. Na Ultranecie, wszedłszy do gabinetu z widokiem na główny
gmach biblioteki Atlantydy, odpisał na kilkadziesi

t zindeksowanych

ej jego poziomu prywatno

ci listów. Z gabinetu przeszedł bezpo-

rednio do sali Ducha

tego; umieszczony pod freskiem przekopio-

wanym z Kaplicy Syksty

skiej licznik pokazywał zmieniaj

nie-

ustannie liczb

aktualnych wizytantów - trzy pierwsze okienka zaj-

mowały cyfry: 2, 3 i 8, cztery kolejne migały natomiast zbyt szyb-
ko, by móc je odczyta

. Owe dwa i pół miliona stanowiło, rzecz ja-

sna, ogóln

liczb

zalogowanych pod t

najpopularniejsz

z publicz-

nych przegl

darek - paj

czarze nie stanowili w niej nawet promila,

to wci

ąż

była zbyt droga technologia. Liczba log-inów stanowiła

funkcj

pokrycia obszarów globu o wysokim współczynniku komputery-

zacji przez czasowe strefy najwy

szej aktywno

ci; zamachy, krachy

giełdowe, plotki z Hollywood pełniły tu rol

randomicznych modula-

torów. Tarnowski przeszedł po mozaice uło

onej w map

wiata (kroki

odbijały si

cian gło

nym echem), min

ł wrota informacji zsor-

towanych podług pierwszej pochodnej krzywej frekwencji (Stupor Mun-
di InfoGate), min

ł szereg korytarzy tematycznych, zatrzymał si

dopiero przy drzwiach Rorschacha. Dotkn

ł futryny. Bluzgn

ło obra-

zami i d

kami. Nie opuszczał powiek. Wkrótce p

tla si

zamkn

ła

i zacz

ła powtarza

cykl, krótszy o cz

ęść

wyci

na podstawie re-

akcji Tarnowskiego za pierwszego przegl

du; teraz jednak sekwencje

zmieniały si

nieco wolniej i dłu

ej to trwało. P

tla powtórzyła

- wci

ąż

coraz krótsza i coraz wolniejsza w zmianach - jeszcze

sze

ciokrotnie. Ostało si

osiem bloków informacyjnych. Tarnowski

po raz drugi dotkn

ł futryny. Wszedł. Okazało si

e to samobój-

stwo trzeciego klonu Michaela Jacksona. Wej

ciówki do New Radio Ci-

ty Hall chodziły po dziesi

ęć

kilo. Wstrzykn

ł sobie ND podczas wy-

pu. Tarnowski zrobił krok w bok. Jaki

szaleniec wykładał swoj

teori

na temat Listu. To cz

ęść

multipalimpsestu, mówił; deszyfra-

cja jest mo

liwa dopiero po kompilacji cało

ci. Oni nie chcieli

przypadku. Musimy bada

dko

ść

wiatła, ludolfin

, stał

grawita-

cji... Tarnowski dał kolejny krok w bok. Podczas tych jego poczyna

i w

drówek po sieci indeksator pozostawał wł

czony. Nie wył

czał

nigdy - chyba

e specjalnie by

go zablokował. Pozostawał ak-

tywny, cho

nie podpowiadał ci ju

informacji do przegl

du: monito-

rował natomiast twoje woja

e po sieci, skrupulatnie notuj

c wszel-

kie okazywane przez ciebie oznaki zainteresowania poszczególnymi
tematami. Uaktualniana w ten sposób mapa informacji słu

y mu do wy-

szukiwania, filtrowania i sortowania wiadomo

ci do serwisu przygo-

towywanego specjalnie dla ciebie, wci

ąż

od nowa i od nowa. Je

nagle zacz

łe

wyj

tkowo du

o czasu na zapoznawanie si

najnowszymi odkryciami oceanografii, indeksator to zapami

ta i od-

powiednio odszktałci swój profil redakcyjny; nast

pnym razem nie

dziesz musiał szuka

, sam ci przedstawi nowinki z tej dziedziny.

Tak zatem, cho

wyj

ciowo, w postaci “firmowej”, wszystkie indeksa-

tory były ze sob

same programem, to podlegały nigdy nie ko

cemu si

procesowi autoewolucji i w efekcie nie sposób było znale

źć

ród nich dwóch takich samych, podobnie jak w

ród ich u

ytkowników

- dwóch takich samych ludzi. Istniał tu zreszt

jeszcze wy

szy po-

ziom dyferencjacji, bo zniekształceniu podlegał sam współczynnik
ewolucyjnej “twardo

ci” programów, to znaczy stopnia uległo

pierwotnego profilu indeksatora chwilowym odmianom zainteresowa

jego posiadacza. Tarnowski na przykład nakazał swemu indeksatorowi
du

żą

sztywno

ść

w tym wzgl

dzie, cz

sto bowiem bywał zmuszany oko-

liczno

ciami pracy do wyszukiwania jakich

pobocznych szczegółów i

nie chciał, by paczyło mu to potem kształt serwisów informacyjnych.
Wolał si

przej

ść

pod drzwi Rorschacha. Teraz, ledwo z nich wy-

szedł, pojawił si

przy nim od

wierny w mundurze Gwardii Szwajcar-

skiej. - Pan Gustav Harmous - rzekł. Pol

czenie z obu stron szło

bez obrazu i Tarnowski, rozmawiaj

c z szefem kampanii Dreyfussa,

mówił w powietrze; kontemplował przy tym mistrzostwo p

dzla Michała

Anioła. - O co chodzi? - Znów truskawki. Przez sen mówi co

o bab-

ci. - Cholera. Uwa

ajcie podczas faz obni

onej sprawno

ci umysło-

wej. Ostro

nie ze stymulantami. - Jest okno pojutrze wieczorem. -

Postaram si

. - Co to znaczy: postaram? - To znaczy,

e licznik mi

teraz stuka dla rz

du. - Co znowu? - Tajne przez poufne przez

ci-

le. Postaram si

. - Radz

. - Tymczasem niewidzialna dło

cisn

ła

Tarnowskiego za rami

. Wyszedł z za

lepu. - Doje

dzamy - rzekł Fi-

rehand i pu

cił Abrahama, by przej

ąć

kierowanie wozem od komputera.

................................. ci

g dalszy (mało) prawdopo-

dobny