Gimnastyka w szkolach Angielskich
System gier sportowych młodzieży, który wytworzył się w ekskluzywnych szkołach średnich, nie był jednak w Wielkiej Brytanii powszechny. Obejmował jedynie młodzież uczęszczającą do średnich szkół internatowych, a więc młodzież ze środowisk arystokracji i plutokracji brytyjskiej.
Ogromna większość młodzieży, dzieci ubogiej ludności miejskiej i wiejskiej, poprzestawała na szkole elementarnej lub zawodowej, prywatnej lub rzadziej samorządowej. Szkolnictwo aż do końca XIX wieku stało na niższym poziomie niż w przodujących krajach kontynentu. Szkoły elementarne w Wielkiej Brytanii dość późno zostały poddane instrukcjom centralnych władz oświatowych, a ich program nauczania pomijał ćwiczenia fizyczne. Wprawdzie w końcu wieku XIX zarządzania centralne zachęcały lokalne władze i kierownictwa szkół do troski o wychowanie fizyczne, zachęty te jednak i zalecenia nie miały praktycznego znaczenia m. in. dlatego, że nie było w szkołach elementarnych urządzeń ani nauczycieli.
W połowie XIX wieku piśmiennictwo pedagogiczne Wielkiej Brytanii zaczęło jednak przejawiać coraz większe zainteresowanie sprawami wychowania fizycznego całej młodzieży angielskiej. Rolę pobudzającą spełnił niewątpliwie dokonany w roku 1799 przekład na język angielski dzieła J. GutsMuthsa Gimnastyka dla młodzieży. Znani pedagodzy angielscy zabierali głos w sprawie wychowania fizycznego młodzieży. Wymienić wśród nich należy przede wszystkim Herberta Spencera i jego dzieło O wychowaniu umysłowym, moralnym i fizycznym London 1861. w dziele tym cały rozdział poświęcił Spencer potrzebie kształcenia zdrowia i tężyzny fizycznej młodej generacji, zwracając uwagę przede wszystkim na utylitarne walory wychowania fizycznego. Miało ono ułatwiać powodzenie w życiu i spokojne spożywanie owoców przedsiębiorczości twórczej i handlowej. W erze wiktoriańskich „podbojów przemysłowych” spencerowska motywacja wychowania fizycznego przyjęta była bardzo żywo. Znany pedagog angielski Mathew Arnold w raporcie dla władz oświatowych z roku 1868 wyraził opinię, że gimnastykę należy wprowadzić do szkół elementarnych jako przedmiot obowiązkowy ze względu na jej wychowawcze i zdrowotne walory.
Wypowiedzi nawet przodujących pedagogów angielskich nie poszły jednak w kierunku przenoszenia na teren szkolnictwa elementarnego i zawodowego wzorów wychowania fizycznego ze szkół średnich internatowych. Kastowość i ekskluzywność klas panujących w Anglii znalazły swój szczególny wyraz w całym angielskim systemie szkolnym, m. in. w poglądach na wychowanie fizyczne. Gry sportowe miały stanowić domenę aktywności fizycznej młodzieży z kręgów elity mieszczańskiej i arystokracji - dla dzieci proletariatu domagano się systematycznych ćwiczeń fizycznych w formie gimnastyki.
Poważną rolę we wprowadzeniu gimnastyki do szkół angielskich odegrały koła wojskowe, które, podobnie jak w innych krajach Europy, były żywo zainteresowane sprawnością fizyczną młodzieży. Zainteresowanie ograniczało się jednak do ćwiczeń przydatnych w służbie wojskowej. Podstawą tych ćwiczeń był podręcznik A. MacLarena
pt. Wychowanie fizyczne Oxford 1895. MacLaren oparł swój system na pomiarach rozwoju młodzieży; drogą pomiarów antropometrycznych usiłował również ustalić wpływ ćwiczeń na rozwój organizmu. Pod wpływem działalności MacLarena rozpoczynał się też ruch gimnastyczny poza szkołą. W wielu miastach angielskich powstawały towarzystwa gimnastyczne oraz budowano sale gimnastyczne.
Stosunek MacLarena do gimnastyki szwedzkiej był niechętny. Raziło go nastawienie gimnastyki szwedzkiej na problemy lecznicze i korektywne. Uważał, iż podstawowym zadaniem gimnastyki winny być ćwiczenia siły i sprawności zdrowej młodzieży. W drugiej jednak połowie XIX wieku zaczęła przenikać do Anglii coraz szerzej gimnastyka szwedzka i znalazła licznych rzeczników i obrońców.
Pionierem gimnastyki w Anglii był doktor Mathias Roth, absolwent Instytutu Gimnastycznego w Sztokholmie, który założył prywatny Instytut Gimnastyczny w Londynie, oparty na systemie szwedzkim, oraz wydał podręcznik gimnastyki szwedzkiej. W roku 1895 system szwedzki został oficjalnie zalecony, a władze szkolne dotowały szkoły prowadzące wychowanie fizyczne według tego systemu. Szczególnie wysoki poziom szwedzki system gimnastyczny osiągnął na pensjach żeńskich. Fachowe kadry nauczycielek wychowania fizycznego w Anglii kształciła Bergman-Ósterberg w założonym przez siebie w roku 1895 w Dortmund Kolegium, którego absolwentki zyskały wysoką reputację i były poszukiwane przez kierownictwa żeńskich szkół w Anglii. Program kolegium w Dortmund obejmował obok kursu gimnastyki szwedzkiej również praktykę w zakresie gier sportowych uprawianych w internatowych szkołach męskich.
Upowszechnianie się systemu szwedzkiego w szkołach angielskich zostało na krótko zahamowane w początkach XX wieku. Wojna z Burami w Afryce, która wybuchła w 1899 roku, wykazała złą kondycję fizyczną młodzieży angielskiej. Zaniepokojone tym koła wojskowe ponownie zaczęły przejawiać wzmożone zainteresowaniem stanem wychowania fizycznego w szkołach, zwłaszcza elementarnych i zawodowych, i wróciły do dawnych koncepcji wychowania fizycznego, nastawionego na potrzeby wojska. Skierowano do szkól wielu podoficerów w charakterze nauczycieli wychowania fizycznego. Opinia pedagogiczna jednak przechyliła się zdecydowanie na stronę gimnastyki szwedzkiej.
Widomym znakiem zwycięstwa systemu szwedzkiego był wydany w roku 1909 Przewodnik wychowania fizycznego. Podstawową część przewodnika stanowiły osnowy lekcyjne według wzoru H. Linga oraz metodyka i pływania. Można więc mówić o swoistej i oryginalnej adaptacji systemu szwedzkiego w Wielkiej Brytanii, której istotę stanowiło połączenie systematycznej gimnastyki z grami sportowymi i pływaniem. W tymże samym roku wydane zostały przez władze szkolne zalecenia, by od nauczycieli wymagać kwalifikacji równorzędnych z kwalifikacjami nauczycieli pozostałych przedmiotów. Do zakładów kształcenia nauczycieli wprowadzono wychowanie fizyczne jako przedmiot obowiązkowy.
Istniały też w Anglii pewne próby przeniesienia systemu niemieckiego, niemieckiego to dość wczesne. Pierwszym propagatorem gimnastyki niemieckiej był P. H. Clias. W roku 1825 emigrant niemiecki, Carl Voelke, utworzył boisko gimnastyczne w pobliżu Regent's Park. W późniejszym czasie przeniknęły również do Anglii wpływy A. Spiessa i znalazły zastosowanie w wojsku w kształceniu rekrutów. Rzecznicy gimnastyki niemieckiej nie mieli jednak tego zasobu wiedzy i fachowego przygotowania, co pionierzy Lingów, toteż nie zdobyli sobie takiego uznania w kołach lekarskich jak tamci.
Znaczny postęp w wychowaniu fizycznym w Anglii dokonał się w okresie I wojny światowej. Lokalne władze oświatowe zaczęły się wówczas żywo interesować sprawnością fizyczną młodzieży, powoływać instruktorów wychowania fizycznego, którzy nadzorowali i inspirowali działalność szkół w tym zakresie. W szczególności w czasie I wojny światowej nastąpiła rozbudowa takich urządzeń, jak boisko, pływalnie, tereny gier i zabaw. W 1919 wydany zastał nowy Przewodnik wychowania fizycznego, fizycznego, którym po raz pierwszy uwzględniono również wychowanie fizyczne małych dzieci poniżej 7 lat.