ZATWIERDZAM: Toruń dnia …………

Przyszłość człowieka, jako gatunku, zależy od przywrócenia harmonii między człowiekiem a przyrodą. Tymczasem dystans między człowiekiem a przyrodą rośnie w coraz szybszym tempie i obecnie przybiera groźne rozmiary. Aby przeżyć na Ziemi, istoty ludzkie potrzebują odpowiedniego środowiska, istniejącego stale i nieprzerwanie. Istnieją dowody, że nasz obecny sposób życia na Ziemi prowadzi do degradacji środowiska, a z nią i nas samych do zniszczenia.
Środowisko jest to olbrzymia niezwykle skomplikowana żywa maszyna, która tworzy cienką, dynamiczną warstwę na powierzchni Ziemi, a każde ludzkie działanie jest uzależnione od sprawnego i właściwego funkcjonowania tej maszyny. Inaczej "środowisko" to ogół czynników ekologicznych, zarówno abiotycznych (środowisko fizyczne) i biotycznych (środowisko żywych organizmów).
Ustawa o ochronie i kształtowaniu środowiska definiuje je jako "ogół elementów przyrodniczych, w szczególności: powierzchnię ziemi łącznie z glebą, wodą, powietrzem atmosferycznym, światem roślinnym i zwierzęcym, a także krajobrazem znajdujący się zarówno w stanie normalnym, jak i przekształconym w wyniku działalności człowieka. Terminy najczęściej używane dotyczące zarówno ochrony środowiska, jak i samego środowiska to: środowisko naturalne, przyrodnicze, biotyczne, antropogenne, geograficzne, kulturowe, mieszkalne, społeczne, przemysłowe i inne.
Człowiek, jako gatunek jest jednym z elementów przyrody nieożywionej. Stanowi element środowiska przyrodniczego - jest z nim ściśle związany, od niego zależy i od niego oddziałuje. Człowiek dzięki postępowi technicznemu znacznie wyodrębnił się z przyrody, jednak nadal nie może zrezygnować z gleby, jako warsztatu produkcji żywności. Nagły wzrost liczby ludności, oraz tendencja do tworzenia się dużych skupisk ludności doprowadziły do nacisku na obszary dostarczające żywności i do niewłaściwego użytkowania i prawie nieustającego ubytku wielkich obszarów glebowych, stanowiących dla człowieka główną bazę życiową. Na skutek zanieczyszczenia gleby, wadliwej melioracji, ekstensywnej gospodarki rolnej i przeznaczenia żyznych terenów pod budowę miast, zakładów przemysłowych, lotnisk i autostrad traci się wiele urodzajnych obszarów. Procesy te są nieodwracalne a wszelkie szkody ponosi gospodarka, oraz człowiek.
Dla gospodarki, a przede wszystkim człowieka najważniejsza jest woda. Jest to substancja niezbędna do życia, jest najbardziej rozpowszechnionym w przyrodzie związkiem chemicznym i odgrywa ważną role jako rozpuszczalnik wielu substancji. Człowiek wywiera ogromny wpływ na gospodarkę wodną w przyrodzie. Wpływ ten jest na ogół niekorzystny, a przecież woda jest równocześnie surowcem i środowiskiem życia. Warunkuje rozwój całej przyrody. Od zasobów wodnych jest uzależnione nie tylko życie gospodarcze, lecz także piękno krajobrazu, sport, wypoczynek i regeneracja sił człowieka, które nie mogą się obejść bez czystej wody.
Symbolem ogromnych dobrodziejstw współczesnej techniki dla człowieka stały się: samochód i samolot. Przy spalaniu paliw w wysokich temperaturach spaliny powstające w silnikach samochodowych zawierają tlenki azotu. Spaliny mają zdolność pochłaniania światła słonecznego i wraz z innymi zanieczyszczeniami powietrza tworzą reakcje fotochemiczne. Zanieczyszczenie powietrza to nie tylko zjawisko dokuczliwe i zagrażające zdrowiu. Jest on sygnałem, że osiągnięcia techniki takie jak: samochód, samolot, elektrownie, cały przemysł, a nawet współczesne miasto, są tworami nieudanymi z punktu widzenia środowiska.
Człowiek wykazuje ogromną pomysłowość w walce o lepszy byt. Posiada szczególną zdolność przystosowywania się do nowych warunków otoczenia, oraz pokonywania trudności, jakie stwarza przed nim świat zewnętrzny. Wkład włożony w jego osiągnięcia, zwłaszcza w dziedzinie uniezależnienia się od surowych praw natury, nauczyły go lekceważyć przyrodę i jej prawa. Związek człowieka ze środowiskiem zawsze polegał na niszczeniu jednych zasobów celem tworzenia innych, uznanych za niezbędne dla jego egzystencji. Skutkiem tego wpływu są różnego rodzaju zmiany, zachodzące w poszczególnych składnikach przyrody, oraz w całych ich kompleksach. Technika zużywa środowisko naturalne, ale jednocześnie rozszerza je i przystosowuje dla człowieka coraz to nowe obszary. On to za pośrednictwem techniki ingeruje coraz częściej świadomie w procesy przyrody nieożywionej i ożywionej. Człowiek ery przemysłowej, jeśli chce utrzymać poziom swego życia musi zakłócić system naturalny środowiska, ale równocześnie musi dążyć do reprodukcji jego zasobów i walorów. Taktyka człowieka w stosunku do przyrody powinna być dążeniem do takiego zagospodarowania otoczenia, aby służyło ono zachowaniu racjonalnego rozwoju cywilizacji. Postęp techniczny jest podstawowym tworem i dobrem intelektu człowieka staje się równocześnie podstawową groźbą i złem dla środowiska, w którym żyje człowiek.