Fizykoterapia wykład 3 (20.03.2013)

CD.2

W elektrodiagnostyce i elektrostymulacji układu mięśniowo-nerwowego elektrodą czynną jest katoda.

Skurcz mm stymulowany w punkcie motorycznym anodą jest 30% słabszy niż stymulacja tego samego punktu katodą o tej samej dawce prądu

Punkt motoryczny bezpośredni (punk motoryczny mięśnia) – miejsce gdzie nerw wnika do mięśnia (płytka motoryczna)

NMES – nerwowo-mięśniowa elektrostymulacja

Do spowodowania depolaryzacji włókna nerwowego potrzebna jest pewna, minimalna ilość ładunku elektrycznego – Q = I x t

Ilość ładunku zależy od czasu przepływu prądu i jego natężenia

Krzywa I/t umożliwia:

• stosunkowo dokładne badanie mięśnia

• określenie stopnia odnerwienia mięśnia

• dobranie odpowiednich parametrów do elektrostymulacji mięśnia

• pozwala obserwować proces powrotu unerwienia

Punkt motoryczny (PM) nerwu → reakcja całej grupy mięśniowej

Punkt motoryczny (PM) mięśnia → badanie poszczególnych mięśni

Ułożenie elektrod:

1. metoda jednobiegunowa:

• elektroda czynna (-) - w punkcie motorycznym nerwu lub mięśnia

• elektroda bierna (+) - poza danym nerwem/mięśniem lub na początku brzuśca mięśniowego

2. metoda dwubiegunowa:

• elektrody na powierzchni mięśnia – na przeciwległych końcach brzuśca mięśniowego. Katoda na końcu dalszym

Wyznaczenie punktu motorycznego:

• prąd prostokątny

• czas impulsu: 100-300ms

• anoda ułożona poza mięśniem lub na powierzchni mięśnia

• katoda przesuwa się po powierzchni mięśnia szukając najsilniejszego skurczu

Podczas wyznaczania krzywej I/t:

• prąd dawkuje się do uzyskania minimalnego skurczu mięśnia – reobaza

• skurcz mięśnia jest widoczny lub wyczuwalny palpacyjnie

• podczas całego badania siła skurczu jest taka sama

• elektroda czynna cały czas znajduje się w tym samym miejscu

Oceniamy:

• przebieg krzywej

• położenie punktu podstawowego (pkt przecięcia/czas efektywny/czas użyteczny) – miejsce w którym krzywa zaczyna wzrastać (powinien znajdować się w przedziale 1-10ms). W tym punkcie potrzeba najkrótszego czasu i najmniejszego natężenia do wywołania skurczu

• obecność węzła – dodatkowe załamania (jedno może być więcej nie powinno)

Wyznaczamy:

• reobazę

• chronaksję

Oceniamy zdolność mięśnia do akomodacji (współczynnik, iloraz akomodacji)

Jeśli mięsień jest odnerwiony to krzywa I/t zaczyna wcześniej wzrastać nawet w przedziale powyżej 500ms

Jeśli mięsień jest nadpobudliwy krzywa I/t zaczyna wzrastać w przedziale poniżej 1ms

Jeśli mięsień jest odnerwiony częściowo krzywa I/t zaczyna wzrastać również wcześnie (okolice 200ms) ale jednocześnie ma wiele zagięć (węzłów) – przebiega nieregularnie

Węzły podczas stymulacji mm częściowo odnerwionych występują ponieważ pobudzamy włókna mięśniowe o różnych stopniach pobudliwości

Chronaksja – najkrótszy czas trwania impulsu w którym występuje skurcz mięśnia przy natężeniu równym podwójnej reobazie wyznaczonej dla impulsu 1000 lub 500ms

Dla mm zdrowych chronaksja wynosi 0.1 – 1 ms

Chronaksję trzeba zawsze badać po drugiej stronie na tym samym mięśniu żeby porównać

współczynnik akomodacji – sprawdzamy o ile razy większe natężenie musi być użyte do wywołania skurczu minimalnego (reobazy) w impulsie trójkątnym w porównaniu do impulsu prostokątnego o takim samym czasie trwania. Następnie dzielimy wartość reobazy z impulsu trójkątnego przez wartość z impulsu prostokątnego. Wartość ta nigdy nie spadnie poniżej 1 (wartość prawidłowa około 3-6 dla reobazy wyznaczanej impulsem 1000ms) ----> DOCZYTAJ