Krytyczna 

nauka o 

wychowaniu



   Ukształtowała się w latach 70-tych 

XX w. w opozycji do pedagogiki 
humanistycznej i empirycznej.



   Przedstawiciele tego kierunku 

projektowali działania nastawione na 
zmianę społeczeństwa i zwiększenie 
zakresu wolności i sprawiedliwości.



 

Krytyczna nauka 

o wychowaniu 
głosi, że edukacja 
stanowi 
instrument 
kontroli 
sprawowanej w 
interesie 
dominujących 
grup społecznych.



Krytyczna nauka 

o wychowaniu 
posługuje się 
teorią krytyczną, 
która miała 
przywrócić 
człowiekowi rolę 
podmiotu 
działania.



Teoria krytyczna ma charakter 

praktyki społecznej kierowanej 
interesem emancypacji, ze względu 
na stałe uwikłanie wiedzy w 
mechanizmy kontroli społecznej. 



Teoria krytyczna jest zarazem 

"metateorią" (kwestionuje własne 
założenia, jest otwarta na nowe 
problemy i koncepcje)



 Krytyczna nauka o wychowaniu 

 posługuje się postulatem 
emancypacji. 



Przedstawiciele krytycznej nauki o 

wychowaniu pokazują różnicę 
pomiędzy stanem faktycznym a 
ideałem stosunków wychowawczych.



 Przedstawiciele krytycznej nauki o 

wychowaniu stawiają opór czynnikom 
powodującym niedojrzałość.



Wg tej nauki teoria i praktyka mają 

taką samą rangę i odpowiedzialność, 
powinny współdziałać.