Sport jako forma
uczestnictwa w
kulturze
fizycznej.
Przygotował:
Dawid Augustynowicz
WF 1 rok, C1
Sport jako forma
uczestnictwa w
kulturze
fizycznej.
Przygotował:
Dawid Augustynowicz
WF 1 rok, C1
SPORT
• Nazwa wywodzi się od łacińskiego
słowa desporate, używanego w
średniowieczu do określania zabawy
służącej przyjemnemu spędzaniu czasu
przez członków wyższych warstw
społecznych.
• Współcześnie słowo to jest
wieloznaczne , że wyrwane z kontekstu
może budzić dowolne skojarzenia.
H.Grabowski ,,Teoria fizycznej edukacji’’, Warszawa 1997, str.
44
Rola sportu
• Widowisko – tzw. sport pasywny
• Środek realizacji celów pozasportowych – sport
instrumentalny
• Wartość sama dla siebie – sport ..
H.Grabowski ,,Teoria fizycznej edukacji’’, Warszawa 1997, str.
44,45
Sport autoteliczny
Sport, który nie wymaga uzasadnienia przez inne
wartości (np. zdrowie, odpoczynek, uroda ciała), lecz
jako wyraz odwiecznych dążeń agonistycznych
(rywalizacja) perfekcjonistycznych człowieka stanowi
wartość człowieka samą dla siebie.
Definicja współczesnego sportu wg. Grabowskiego: ,, Forma
uczestnictwa w kulturze fizycznej ludzi o odpowiednich
predyspozycjach somatyczno-motorycznych i aspiracjach
agonistyczno-perfekcjonistycznych, której celem jest
zaspokojenie potrzeb samorealizacji na drodze współzawodnictwa
w dążeniu do osiągnięcia maks. rezultatów w zakresie sprawności
fizycznej i ruchowej.’’
H.Grabowski ,,Teoria fizycznej edukacji’’, Warszawa 1997, str.
45
• Fenomenologiczną – sport jest wyrazem dążeń
człowieka do osiągnięcia nierealnych celów
• Psychoanalityczną – sport jako przejaw reakcji na
frustracje człowieka, wynikającą z niemożności
zaspokajania różnych potrzeb i aspiracji
• Antropologiczno-kulturową – sport jako element
stylu życia, wynikający z ukształtowanych
wartości
• Strukturalno-funkcjonalna – sport pośród innych
elementów kultury (wierzenia, ideologie,
obyczaje, rytuały)
• Aksjologiczną – doszukująca się w sporcie
zarówno elementów kultury bytu (infrastruktura)
jaki i kultury społecznej (normy, wzory zachowań)
H.Grabowski ,,Teoria fizycznej edukacji’’, Warszawa 1997, str.
46
Definicja sportu.
Sport stanowi formę zorganizowanej i
ukierunkowanej manifestacji sprawności
fizycznej, podejmowanej w ramach
działalności ściśle określonej przepisami –
czy przyjmowanymi regułami – formuły w
celu uczestnictwa we współzawodnictwie
pomiędzy dwoma lub większą liczbą osób.
W. Osiński ,,Teoria wychowania fizycznego’’, Poznań 2011 str. 86
Główne zagrożenia sportu
wyczynowego.
•
,,Sport to zdrowie’’ – często jedynie postulat i
pobożne życzenie.
•
Oszustwa sportowe – sprzedaż meczów,
reżyserowanie zwycięstw i porażek, korupcja.
•
,,Sport wychowuje’’ – w istocie kult siły,
brutalności, cwaniactwa.
•
Doping farmakologiczny i genetyczny.
•
Chuligaństwo widowni, szowinizm tłumów
•
Upolitycznienie sportu, zerwanie z zasadami fair
play, komercjalizacja
W. Osiński ,,Teoria wychowania fizycznego’’, Poznań 2011 str. 87
Argumenty na rzecz sportu
wyczynowego.
• Jest symptomatycznym tworem współczesnej epoki,
jak idea religijna w średniowieczu oraz renesansie.
• Bywa godziwą rozrywką dla szerokich rzesz oraz
elementem i źródłem współczesnej kultury, jak
wierzenia ideologie, obyczaje.
• Uczy współżycia między ludźmi, stosując zasady
rywalizacji, współpracy, poszanowania praw i
przepisów.
• Pozostaje czynnikiem integracji w skali narodowej i
międzynarodowej – poprzez ideę braterstwa, pokoju,
koegzystencji.
W. Osiński ,,Teoria wychowania fizycznego’’, Poznań 2011 str. 89
Idea ,, sportu szkolnego’’ – silnie
podkreślony heteroteliczny charakter
sportu, jego zadnia rozwojowe, znaczenie
w uspołecznianiu, kształtowaniu cech
osobowościowych i potrzebę przesycenia
działania przez system wartości
ogólnoludzkich. U podstaw rozwoju tego
sportu leży założenie, że winien on
wspomagać każde dziecko i
wprowadzać do odpowiedzialnego i
dojrzałego życia na różnych jego
płaszczyznach.
W. Osiński ,,Teoria wychowania fizycznego’’, Poznań 2011 str. 90