POLITYKA HANDLOWA UE
CELE I NARZĘDZIA
POLITYKA HANDLOWA UE
CELE I NARZĘDZIA
Czym jest polityka
handlowa
Polityka handlowa to zbiór regulacji i działań,
które dotyczą wymiany handlowej pomiędzy
krajami Unii Europejskiej a krajami trzecimi nie
będącymi jej członkami.
Polityka handlowa uzupełniana jest przez inne
działania takie jak: programy partnerstwa,
programy współpracy regionalnej, pomocy
finansowej.
Celem polityki handlowej jest oddziaływanie
na rozmiary, kierunki oraz strukturę obrotów
Wspólnoty z zagranicą.
Unormowania prawne
Podstawowe unormowania prawne
zostały zapisane w Traktacie Rzymskim
(1957r.).
Artykuł 133 TWE włączył politykę
handlową w kompetencje instytucji
wspólnotowych.
Traktat dawał państwom członkowskim
także możliwość stosowania krajowych
narzędzi ochrony rynku.
25 marca 1957 r. Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Niemcy (wówczas RFN) i Włochy podpisały w Rzymie traktaty ustanawiające Europejską Wspólnotę Gospodarczą i Euratom ("Traktaty Rzymskie"). Taki był początek Unii Europejskiej (następczyni EWG) skupiającej po pół wieku 27 państw.
Traktaty Rzymskie podpisali 25 marca 1957 r.: w imieniu Belgii - Paul-Henri Spaak i J.Ch. Snoy et d'Oppuers, w imieniu RFN - Konrad Adenauer i Walter Hallstein, w imieniu Francji - Christian Pineau i Maurice Faure, w imieniu Włoch - Antonio Segni i Gaetano Martino, w imieniu Luksemburga - Joseph Bech i Lambert Schaus, w imieniu Holandii - Joseph Luns i J. Linthorst Homan.
Cele Wspólnej Polityki
Handlowej
Celami WPH są:
wzmacnianie konkurencyjności
ochrona producentów unijnych
zabezpieczenie jednolitego rynku
europejskiego
liberalizacja handlu dobrami i usługami
wspomaganie rozwoju krajów słabiej
rozwiniętych
Elementy WPH
unia celna
umowy handlowe
wspólne reguły dotyczące eksportu i
importu
promocja handlu
ochrona rynku
Unia celna
Unia celna jest podstawą Wspólnej Polityki
Handlowej. Oparta jest ona na:
wspólnej zewnętrznej taryfie celnej
umowach handlowych
preferencyjnych porozumieniach
wspólnych zasadach handlu
reprezentowaniu interesów Unii Europejskiej
w organizacjach międzynarodowych.
Unia celna została wprowadzona 1 VII 1968r.
Wysokość stawek celnych ustalona
została na podstawie średniej
arytmetycznej stawek stosowanych
przez kraje członkowskie w dniu 1
lipca 1957 roku.
Rodzaje ceł
ze względu na sposób obliczania:
ad valorem, specyficzne, kombinowane
ze względu na kierunek ruchu towarów:
eksportowe, importowe, tranzytowe
antydumpingowe
Podstawą wspólnej taryfy celnej jest
jest klasyfikacja produktów w grupy i
podgrupy oparta na scalonej
nomenklaturze – Combine
Nomenclature (CN).
Towary importowane i eksportowane są
opodatkowane według klasyfikacji CN.
Nomenklatura CN została zbudowana
na bazie międzynarodowej klasyfikacji
towarowej HS – Harmonised System.
TARIC – zintegrowana taryfa wspólnoty,
utworzona w 1987r.
Unia Europejska związała stawki celne na
produkty nierolnicze z wytycznymi WTO.
Unia Europejska stosuje politykę ceł
autonomicznych oraz preferencji celnych.
Pierwsza służy głównie zawieszaniu ceł
oraz udzielaniu preferencji celnych.
Stosuje się ten system głównie w imporcie
surowców, komponentów i półproduktów.
Preferencje celne przyznawane są
jednostronnie bądź też na zasadzie
wzajemności np. unia celna z Turcją, San
Marino, Andorą.
Umowy handlowe
Unia Europejska zawiera liczne umowy
handlowe z indywidualnymi państwami
oraz grupami państw.
Umowy są negocjowane przez Komisję
Europejską a zawierane przez Radę Unii
Europejskiej.
Do najważniejszych umów handlowych
można zaliczyć porozumienia o wolnym
handlu z krajami EFTA oraz porozumienie
o wolnym handlu ze Szwajcarią.
Ochrona rynku UE
antydumping
antysubwencja
postępowanie ochronne
Postępowania antydumpingowe
Są stosowane wtedy, kiedy
zagraniczny producent sprzedaje na
terenie UE poniżej kosztów produkcji.
Może zostać zastąpione
zobowiązaniem cenowym.
Cła antydumpingowe i zobowiązania
cenowe nakładane są na okres 5 lat i
mogą być przedłużone na kolejne 5lat.
Postępowanie antysubwencyjne
Stosowane jest gdy organy publiczne
bądź też rząd w kraju eksportera
udziela mu subsydiów. W tej sytuacji
UE nakłada środki wyrównawcze np. cła
tymczasowe, zobowiązania cenowe, cła
wyrównawcze etc.
Likwidowanie barier handlowych
Ma miejsce w sytuacji, w której wobec
producentów unijnych stosowane są
niezgodne z ustaleniami
międzynarodowymi bariery w dostępie
do rynków państw trzecich.
Instrumenty promocji
handlu
współpraca z WTO w zakresie liberalizacji
handlu (m.in. obniżanie opłat celnych)
tworzenie baz danych dotyczących barier
handlowych, wysokości opłat celnych,
procedur importowych w krajach poza
unijnych
wykorzystywanie istniejących porozumień
z krajami trzecimi aby poprawić dostęp do
tych rynków dla firm europejskich
Warianty WPH
polityka autonomiczna
polityka traktatowa
Polityka autonomiczna
środki i narzędzia, które Unia
Europejska stosuje wobec importu i
eksportu, a które nie są zapisane w
traktatach
ma ona za cel ochronę państw
członkowskich przed szkodami
wywołanymi importem z państw
trzecich
może mieć charakter dyskryminacyjny
lub preferencyjny
Polityka traktatowa
kształtowana jest na podstawie umów i
porozumień międzynarodowych
zawieranych przez UE z krajami
trzecimi bądź organizacjami
międzynarodowymi
Negocjacje prowadzi Komisja
Europejska a zatwierdza Rada Unii
Europejskiej.
Stosunki handlowe Unii
Europejskiej
Do głównych partnerów handlowych
należą:
USA
Japonia
Chiny
Korea Płd.
Unia Europejska zawarła umowy
bilateralne z:
Chinami
Indiami
Koreą płd.
