PowerPoint Presentation

Bezpieczeństwo

• Bezpieczeństwo wg Słownika Języka

Polskiego PWN oznacza „stan niezagrożenia,

spokoju, pewności”.

• Instytucja bezpieczeństwa publicznego

występuje w aktach normatywnych zarówno

rangi ustawowej, jak też w aktach prawnych

niższego rzędu (np. przepisy porządkowe).

Zakres jej stosowania przez ustawodawcę w

przepisach prawnych różnej rangi stale się

zwiększa z uwagi na wzrastającą w świecie

prawną, a także społeczną i polityczną rolę

bezpieczeństwa publicznego (np. tzw.

bezpieczeństwo cybernetyczne).

Bezpieczeństwo

publiczne

• Podkreślić należy, że bezpieczeństwo publiczne nie

jest abstrakcyjnym pojęciem prawa

administracyjnego. Prawo określa niektóre

desygnaty tego pojęcia. Nie zostało ono jednak

prawnie zdefiniowane i nie posiada legalnej definicji

w przepisach prawa. Należy jej szukać w doktrynie i

orzecznictwie sądowym. Przedmiotowe pojęcie

występuje w obrocie prawnym jako wartość

konstytucyjna, dla której ochrony możliwe jest

ograniczenie korzystania przez obywateli z wolności i

praw, co stanowi zadanie naczelnych, centralnych,

terenowych organów administracji rządowej a także

organów jednostek samorządu terytorialnego oraz

organów wyspecjalizowanych.

•

Można pokusić się o próbę definicji bezpieczeństwa

publicznego określonego państwa (sensu srticte) oraz

próbę definicji bezpieczeństwa publicznego sensu

largo.

•

Bezpieczeństwo publiczne określonego państwa to ogół

warunków i instytucji chroniących życie, zdrowie, mienie

obywateli oraz majątek narodowy, ustrój i suwerenność

państwa przed zjawiskami groźnymi dla jego ładu społecznego

i prawnego, które mogą godzić w powszechnie przyjęte normy

postępowania. Bezpieczeństwo publiczne to stan w którym

obywatele mogą swobodnie, stosownie do powszechnie

obowiązującej litery prawa, funkcjonować w państwie.

•

Zagrożenia dla bezpieczeństwa publicznego mogą mieć

charakter:

•

1. wewnętrzny (wewnętrzne napięcia i konflikty społeczne,

kulturowe oraz polityczne) oraz

•

2. zewnętrzny (ingerencje ze strony innych podmiotów, w tym

państwowych i niepaństwowych, w sprawy wewnętrzne).

• Bezpieczeństwo publiczne sensu largo wykracza

poza ramy jednego państwa (dotyczy np. organizacji

międzynarodowych) i może być definiowane w

podobny sposób jak bezpieczeństwo publiczne sensu

stricte lecz w szerszym, międzypaństwowym sensie.

• Bezpieczeństwo publiczne wg Słownika Języka

Polskiego PWN oznacza: „całość porządku i urządzeń

społecznych chroniących państwo i obywateli przed

zjawiskami groźnymi dla ładu prawnego; w węższym

znaczeniu: ochrona ustroju przed zamachami na

podstawowe instytucje polityczne (publiczne – przyp.

P.K.) państwa”.

• W przepisach prawa nie poprzestano

jedynie na wskazaniu pojęcia
bezpieczeństwo publiczne. Wskazuje się
również na pojęcia do niego zbliżone, tj. na
bezpieczeństwo: narodowe, wewnętrzne,
zewnętrzne, obywateli, państwa itp. Analiza
tych pojęć pozwala na stwierdzenie braku
przyjęcia jednolitych kryteriów, dotyczących
ich wyróżnienia, co czyni, niestety, przepisy
prawa mało czytelnymi.

• Przedstawiciele doktryny – zespół pod kierunkiem J.

Widackiego – wypracowali propozycje uporządkowania

terminologii i opracowali nw. propozycje definicji:

• 1. bezpieczeństwo powszechne – rozumiane jako

wymóg eliminacji zagrożeń funkcjonowania władz

publicznych i innych struktur życia publicznego, a także

życia, zdrowia i mienia zbiorowości obywateli,

wywołanych bądź to ewentualnymi próbami

unicestwienia lub uszkodzenia instytucji użytku

powszechnego, bądź też siłami natury;

• 2. bezpieczeństwo obywateli – obejmujące wymóg

eliminowania bezpośrednich zamachów na życie,

zdrowie lub mienie indywidualnych obywateli;

• 3. porządek publiczny – zakładający wymóg eliminacji

naruszenia reguł dotyczących korzystania przez

obywateli z miejsc czy przestrzeni publicznych. (J.

Widacki (red.), Ustrój i organizacja Policji w Polsce oraz

jej funkcje i zadania w ochronie bezpieczeństwa i

porządku, Warszawa– Kraków 1998).

• Podkreślić należy, że utrzymanie bezpieczeństwa

publicznego jest jednym z najstarszych, jeżeli w ogóle

nie najstarszym, zadaniem publicznym wiążącym się

ściśle z podstawową funkcją władzy publicznej. Już w

czasach starożytnych było realizowane przez

ówczesnych władców przez takie organizowanie

przestrzeni w kraju aby zapewnić maksymalne

bezpieczeństwo np. budowanie fortyfikacji, twierdz,

organizowanie administracji i sił zbrojnych.

• Bezpieczeństwo publiczne to w głównej mierze

zadanie publiczne organów administracji. Może być

kompetencją organu administracyjnego administracji

rządowej, czy też samorządowej.

Bezpieczeństwo

wewnętrzne

• Bezpieczeństwo wewnętrzne, obok

bezpieczeństwa zewnętrznego, zostało

wyróżnione ze względu stosunek do

obszaru państwa.

• Bezpieczeństwo wewnętrzne to rodzaj

bezpieczeństwa, dotyczący zagrożeń i

przeciwdziałań wobec nich występujących

wewnątrz państwa. Zapewnienie

wysokiego poziomu bezpieczeństwa

wewnętrznego jest istotnym elementem

polityki wewnętrznej państwa.

• Strategia Bezpieczeństwa Narodowego RP z

2007 r. (SBN RP) zakłada, że: nadrzędnym
celem działań państwa w dziedzinie
bezpieczeństwa wewnętrznego jest
utrzymanie zdolności do reagowania -
odpowiednio do zaistniałej sytuacji - w przypadku
wystąpienia zagrożeń bezpieczeństwa
publicznego oraz bezpieczeństwa powszechnego,
związanych z ochroną porządku prawnego, życia i
zdrowia obywateli oraz majątku narodowego
przed bezprawnymi działaniami oraz skutkami
klęsk żywiołowych, katastrof naturalnych i awarii
technicznych.

• Osiągnięcie stanu bezpieczeństwa wewnętrznego

wymaga tworzenia spójnych przepisów prawnych,

kształtowania postaw społecznych, doskonalenia

działalności wszystkich podmiotów państwowych i

społecznych, których aktywność związana jest z

bezpieczeństwem wewnętrznym państwa. Będzie to

możliwe poprzez zwiększenie efektywności działania

administracji publicznej oraz systematyczne

podnoszenie poziomu profesjonalizmu

funkcjonariuszy i pracowników instytucji

państwowych realizujących zadania w tej sferze

funkcjonowania państwa, a także upowszechnianie

wiedzy o zagrożeniach bezpieczeństwa

wewnętrznego państwa.

• Wszelkie działania w zakresie zapewnienia

odpowiedniego, akceptowanego przez

społeczeństwo, poziomu bezpieczeństwa

wewnętrznego państwa winny być

skierowane na realizacje zadań w zakresie

opracowania i wdrożenia systemów

związanych z zarządzaniem kryzysowym a

także integracją i konsolidacją z działaniami

NATO, UE i ONZ oraz innych organizacji

międzynarodowych, których Polska, bądź

polskie instytucje państwowe są członkiem

• Kształtując bezpieczeństwo wewnętrzne, należy stale

uwzględniać możliwość wystąpienia zagrożeń

terrorystycznych i przeciwdziałać ich ewentualnemu

powstaniu. Trzeba przy tym zapewniać prawidłową

mobilność, sprawną organizację oraz umiejętność

właściwego zachowania się obywateli w przypadku

wystąpienia realnego zagrożenia terrorystycznego.

Zagrożenie to należy określać w sposób szeroki, mając na

uwadze nie samo zagrożenie atakiem, lecz występujące

grupy wsparcia, jego międzynarodowy charakter, źródła

finansowania, międzynarodowe zaangażowanie kraju oraz

techniczne metody realizacji. Dlatego też ważnym pozostaje

prawidłowe współdziałanie służb i organów

odpowiedzialnych za przeciwdziałanie zagrożeniom

terrorystycznym oraz profesjonalizm w wykonywaniu zadań

ustawowych. Ponadto należy zapobiegać innym działaniom

godzącym w bezpieczeństwo wewnętrzne państwa, w tym

naruszającym porządek konstytucyjny oraz promującym

totalitarne ideologie, nienawiść rasową i narodowościowa.

Art. 146 Konstytucji RP

• 1. Rada Ministrów prowadzi politykę wewnętrzną i

zagraniczną Rzeczypospolitej Polskiej.

• 2. Do Rady Ministrów należą sprawy polityki państwa nie

zastrzeżone dla innych organów państwowych i samorządu

terytorialnego.

• 3. Rada Ministrów kieruje administracją rządową.

• 4. W zakresie i na zasadach określonych w Konstytucji i

ustawach Rada Ministrów w szczególności:

………………
7) zapewnia bezpieczeństwo wewnętrzne państwa oraz

porządek publiczny,

8) zapewnia bezpieczeństwo zewnętrzne państwa,
……………..
11)

sprawuje ogólne kierownictwo w dziedzinie obronności kraju

oraz określa corocznie liczbę obywateli powoływanych do

czynnej służby wojskowej, ..………..

Ustawa z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej

(Dz.U.07.65.437 j.t.). Utworzono ww. ustawą dział

administracji rządowej pod nazwą sprawy wewnętrzne (art. 5

pkt 24). Stosownie natomiast do jej art. 29. ust. 1 Dział

sprawy wewnętrzne obejmuje sprawy:

1) ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego;
2) ochrony granicy Państwa, kontroli ruchu granicznego i

cudzoziemców oraz koordynacji działań związanych z

polityką migracyjną państwa;

3) zarządzania kryzysowego;
4) obrony cywilnej;
5) ochrony przeciwpożarowej;
6) przeciwdziałania skutkom klęsk żywiołowych i innych

podobnych zdarzeń zagrażających bezpieczeństwu

powszechnemu;

7) nadzoru nad ratownictwem górskim i wodnym;
8) obywatelstwa;
9) ewidencji ludności, dowodów osobistych i paszportów;
10) rejestracji stanu cywilnego oraz zmiany imion i nazwisk.

• Bezpieczeństwo obywatelskie
• Wg SBN RP nadrzędnym celem działań

demokratycznego państwa prawa jest zapewnienie

wszystkim obywatelom poczucia bezpieczeństwa i

sprawiedliwości. Szczególny nacisk należy położyć na

usprawnienie funkcjonowania sadów i prokuratury,

skrócenie postępowań i zagwarantowanie skutecznego

wykonania orzeczeń. Ważnym elementem zapewnienia

bezpieczeństwa obywatelom jest również

zagwarantowanie bezpieczeństwa obrotu

gospodarczego, dzięki uproszczeniu i uelastycznieniu

procedur prawnych. Konstytucyjne gwarancje ochrony

praw i wolności będą w pełni realizowane, gdy

instytucje wymiaru sprawiedliwości staną się

powszechnie dostępne, szybkie w działaniu oraz

przyjazne dla obywateli.

• Bezpieczeństwo społeczne
• Praca i polityka społeczna.
• Wg SBN RP nadrzędnym celem działań państwa w

dziedzinie bezpieczeństwa społecznego jest

zapewnienie szybkiej i odczuwalnej poprawy jakości

życia obywateli. Wymaga to prowadzenia aktywnej

polityki społecznej – przede wszystkim radykalnego

ograniczania sfery ubóstwa i zmniejszenia obszarów

wykluczenia społecznego poprzez wzrost realnych

dochodów wszystkich grup społecznych oraz

zmniejszenie stopy bezrobocia. Działania instytucji

państwowych winny mieć również na celu

zapobieżenie nadmiernemu rozwarstwieniu

społecznemu i politykę wyrównywania różnic w

rozwoju społecznym poszczególnych regionów.

Aktywna polityka społeczna powinna zmierzać do

zapewnienia wzrostu bezpieczeństwa

socjalnego obywateli. Priorytetami w tym

zakresie jest:

• wzrost zatrudnienia, ze szczególnym

uwzględnieniem aktywizacji grup społecznych

znajdujących się w trudnej sytuacji życiowej;

• wzrost integracji społecznej i doskonalenie

systemu zabezpieczenia społecznego;

• niwelowanie różnic cywilizacyjnych pomiędzy

miastem i wsią;

• przeciwdziałanie niekorzystnym zmianom

demograficznym oraz migracji obywateli młodego

pokolenia.

• Nauka i edukacja.

• Polska dąży do budowy społeczeństwa opartego na

wiedzy, które jest ważnym elementem instytucji

bezpieczeństwa społecznego. W tym celu zabiega o

wysoką jakość kształcenia na wszystkich szczeblach

systemu edukacyjnego, podniesienie poziomu

wiedzy ogólnej w społeczeństwie, jak również o

dalszy rozwój nauczania specjalistycznego,

upowszechnianie wśród obywateli innowacyjności i

nowych technologii, a także wspieranie badań

naukowych. Przedmiotem wyjątkowej troski

państwa musi być system szkolnictwa wyższego, a

zwłaszcza jego powiązanie z rynkiem pracy,

kierunkami rozwoju gospodarki oraz potrzebami

administracji publicznej.

• Aktywne i sprawne społeczeństwo.

• W zakresie zapewnienia bezpieczeństwa

społecznego priorytetowym zadaniem jest

tworzenie w państwie warunków zapewniających

rozwój szeroko rozumianej bazy sportowej i

zapewnienie dostępu do niej jak najszerszym kręgom

społeczeństwa. Stały rozwój kultury fizycznej i

związanej z nią wiedzy o celowości podnoszenia

sprawności fizycznej, a tym samym stanu zdrowia

społeczeństwa, jest ważnym czynnikiem

wpływającym również na bezpieczeństwo narodowe.

Należy promować aktywność fizyczną, jako

szczególny walor w szeroko pojmowanym systemie

wartości indywidualnych i społecznych, służący

wszechstronnemu rozwojowi człowieka.

• Bezpieczeństwo zewnętrzne
• Bezpieczeństwo zewnętrzne to rodzaj

bezpieczeństwa, odnoszący się do

zagrożeń i przeciwdziałań wobec nich

występujących na zewnątrz państwa.

Zapewnienie wysokiego poziomu

bezpieczeństwa zewnętrznego jest

istotnym elementem polityki

zagranicznej państwa.

• Niccolo Machiavelli, włoski historyk, filozof i dyplomata z

XVI wieku, w swym najsłynniejszym dziele Książę pisał:

„…za takich, którzy własnymi siłami bronić się mogą,

uważam tych, co dość posiadają ludzi i pieniędzy, aby

dostateczną wystawić armię dla stoczenia bitwy w polu z

jakimkolwiek napastnikiem. Za potrzebujących zaś stale

obcej pomocy uważam takich, którzy nie mogą stanąć do

otwartego boju z przeciwnikiem, lecz zmuszeni bywają

szukać osłony za murami twierdz i tychże bronić”.

• Obecnie liczy się nie tylko siła własnej armii, ale także

pozyskanie odpowiednich sojuszników, przynależność do

sojuszy wojskowych, dzięki którym zyskuje się wsparcie

ich armii. Oczywiście i siła własnej armii i potrzeba

zawierania sojuszy są zależne od geopolitycznego

położenia danego państwa, które ma zasadnicze

znaczenie dla jego bezpieczeństwa zewnętrznego a to z

kolei ma przełożenie na poziom bezpieczeństwa

wewnętrznego.

• Obowiązkiem państwa jest konsekwentne zabieganie o

tworzenie jak najkorzystniejszego międzynarodowego

otoczenia kraju i umacnianie jego międzynarodowej

pozycji, wizerunku i prestiżu. Należy tworzyć i rozwijać

zdolności do osiągania narodowych celów

strategicznych w dziedzinie bezpieczeństwa w

bezpośrednim sąsiedztwie, przestrzeni europejskiej,

euroatlantyckiej i globalnej, a także tworzyć warunki

dla umacniania skutecznych powiązań i mechanizmów

wspólnotowych i sojuszniczych. Należy wspierać

procesy transformacyjne w Europie Wschodniej i

Południowej. W wymiarze globalnym, głównym

zadaniem jest rozwój przyjaznych stosunków z

partnerami i przeciwdziałanie negatywnym skutkom

konfliktów, dysproporcji rozwojowych i naruszeń

międzynarodowego porządku prawnego.

• Bezpieczeństwo narodowe
• Bezpieczeństwo narodowe – to pojęcie

zbieżne z pojęciem bezpieczeństwa
publicznego i dotyczy pożądanego stanu
uzyskanego w rezultacie odpowiednio
zorganizowanej obrony i ochrony przed
wszelkimi zagrożeniami militarnymi i
niemilitarnymi, zewnętrznymi i wewnętrznymi,
przy użyciu środków pochodzących z
rozmaitych dziedzin działalności państwa.

• Bezpieczeństwo narodowe może być pojmowane nie

tylko jako ochrona narodu i terytorium kraju przed

fizyczną napaścią, ale również jako ochrona interesów

politycznych, ekonomicznych i społecznych, których

naruszenie zagrażałoby ważnym interesom państwa.

• Bezpieczeństwo narodowe może być rozumiane jako

stan równowagi pomiędzy możliwościami obronnymi

kraju a zagrożeniem wywołanym możliwością

powstania konfliktu. To stan świadomości społecznej i

politycznej, w którym istniejący poziom zagrożeń

poprzez posiadane zdolności obronne, nie budzi obaw

o zachowanie właściwych danemu państwu wartości.

• Obecnie bezpieczeństwo narodowe, w niemilitarnym

znaczeniu, może oznaczać zapewnienie możliwości

korzystania z dobrobytu ekonomicznego

(bezpieczeństwo ekonomiczne), autonomii społecznej

oraz określonego statusu społecznego bez

zewnętrznego lub wewnętrznego zagrożenia (np.

bezpieczeństwo energetyczne, gazowe).

• Bezpieczeństwo ekonomiczne
• Bezpieczeństwo państwa oraz jego stabilność

muszą mieć trwałe podstawy gospodarcze.

Bezpieczeństwo ekonomiczne państwa

oznacza silną i konkurencyjną gospodarkę a to

jeden z podstawowych atutów w polityce

wewnętrznej i zewnętrznej, a także czynnik

służący umacnianiu narodowej tożsamości.

Przezwyciężająca skutki wieloletniej

degradacji, rozwijająca się w szybkim tempie

gospodarka decyduje o międzynarodowej

pozycji państwa.

• Bezpieczeństwo militarne
• Nadrzędnym celem działań w obszarze

bezpieczeństwa militarnego jest gotowość do obrony

terytorium i niepodległości Polski oraz sojuszników,

eliminacja zagrożeń o charakterze zbrojnym, a także

przeciwdziałanie ewentualnym, niekorzystnym

zmianom równowagi wojskowej w regionie. Polska

buduje swoją politykę obronna w powiązaniu z

zasadą solidarności i lojalności sojuszniczej.

Gotowość przyjścia z pomocą każdemu członkowi

Sojuszu Północnoatlantyckiego wzmacnia potencjał

odstraszania, zapewniający bezpieczeństwo państw

członkowskich i NATO jako całości.

• Bezpieczeństwo ekologiczne

• Podstawowym celem działań państwa w obszarze

bezpieczeństwa ekologicznego jest zapewnienie

obywatelom warunków do lepszego życia w zdrowym

środowisku poprzez ochronę przyrody, w tym

stymulowanie procesów zrównoważonego rozwoju.

• Polska biedzie kontynuować działania na rzecz

ochrony środowiska, tak aby zachowywać równowagę

przyrodniczą oraz trwałość podstawowych procesów

przyrodniczych w biosystemie. Szczególnie ważnymi

zadaniami są poprawa czystości wód, zmniejszenie

zanieczyszczenia powietrza, zapobieganie degradacji

gleb, a także ograniczanie ryzyka wystąpienia

katastrof ekologicznych, wywołanych przyczynami

naturalnymi bądź spowodowanych przez człowieka

oraz minimalizacja ich skutków poprzez rozwój

ratownictwa chemicznego i ekologicznego.

• Bezpieczeństwo informacyjne i

telekomunikacyjne

• Wg SBN RP należy skutecznie zapobiegać próbom

destrukcyjnego oddziaływania na infrastrukturę

telekomunikacyjna państwa poprzez redukowanie jej

podatności na to oddziaływanie, minimalizowanie

skutków ewentualnych ataków oraz przywrócenie w

krótkim czasie stanu pełnej jej funkcjonalności.

• Należy tworzyć i rozwijać długofalowe plany ochrony

kluczowych systemów teleinformatycznych przed

uzyskiwaniem dostępu do danych przez podmioty do

tego niepowołane, zakłócaniem normalnego ich

funkcjonowania, kradzieżą tożsamości i sabotażem.

Trzeba stale oceniać możliwości wtargnięcia do

systemów teleinformatycznych, przygotować możliwe

formy odpowiedzi na ataki oraz rozwijać metody

ewaluacji poniesionych strat informacyjnych.

Priorytetem państwa będzie wspieranie narodowych

programów i technologii informacyjnych.

• Zwalczanie zagrożeń rządowych systemów

teleinformatycznych i sieci telekomunikacyjnych ma na

celu przeciwdziałanie przestępczości komputerowej oraz

innym wrogim działaniom wymierzonym w infrastrukturę

telekomunikacyjna, w tym zapobieganie atakom na

elementy tej infrastruktury. Szczególne znaczenie ma

ochrona informacji niejawnych przechowywanych lub

przekazywanych w postaci elektronicznej. Ważnym

zadaniem jest opracowanie i wdrożenie przejrzystych zasad

dostępu uprawnionych organów państwa do treści

przesyłanych drogą elektroniczną. Wymaga to ciągłego

dostosowywania przepisów prawa telekomunikacyjnego, by

- mimo szybkiego postępu technologicznego - stale

odpowiadały współczesnym realiom, uwzględniając

bezpieczeństwo Polski.

• Należy kontynuować rozwój nowoczesnej, zintegrowanej

struktury łączności elektronicznej, która byłaby odporna na

awarie i potencjalne ataki przestępczości cybernetycznej.

Będzie to wymagać należytego współdziałania właściwych

resortów i agend, a także podmiotów prywatnych.

Konstytucja RP (Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483):

• - art. 5: Rzeczpospolita Polska strzeże niepodległości i

nienaruszalności swojego terytorium, zapewnia wolności i

prawa człowieka i obywatela oraz bezpieczeństwo obywateli,

strzeże dziedzictwa narodowego oraz zapewnia ochronę

środowiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju.

• - art. 31 ust. 3: Ograniczenia w zakresie korzystania z

konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko

w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym

państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego,

bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej,

albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą

naruszać istoty wolności i praw.

• - art. 146 ust. 4 pkt. 7–8: W zakresie i na zasadach

określonych w Konstytucji i ustawach Rada Ministrów w

szczególności:

• - zapewnia bezpieczeństwo wewnętrzne państwa oraz

porządek publiczny,

• - zapewnia bezpieczeństwo zewnętrzne państwa.

Konstytucja wskazuje ponadto na możliwość ograniczenia

konkretnych praw i wolności ze względu na ochronę

bezpieczeństwa. Np. :

• – art. 45 ust. 2: Wyłączenie jawności rozprawy może

nastąpić ze względu na moralność, bezpieczeństwo państwa

i porządek publiczny oraz ze względu na ochronę życia

prywatnego stron lub inny ważny interes prywatny. Wyrok

ogłaszany jest publicznie.

• - art. 53 ust. 5: Wolność uzewnętrzniania religii może być

ograniczona jedynie w drodze ustawy i tylko wtedy, gdy jest

to konieczne do ochrony bezpieczeństwa państwa, porządku

publicznego, zdrowia, moralności lub wolności i praw innych

osób.

• - art. 61 ust. 3: Ograniczenie prawa do uzyskiwania

informacji o działalności organów władzy publicznej oraz

osób pełniących funkcje publiczne, może nastąpić wyłącznie

ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i

praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę

porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu

gospodarczego państwa.

• Ustawa z 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej

(Dz.U.07.65.437 j.t.). Utworzono ww. ustawą dział administracji

rządowej pod nazwą sprawy wewnętrzne (art. 5 pkt 24).

Stosownie natomiast do jej art. 29. ust. 1 Dział sprawy

wewnętrzne obejmuje sprawy:

1) ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego;
2) ochrony granicy Państwa, kontroli ruchu granicznego i

cudzoziemców oraz koordynacji działań związanych z polityką

migracyjną państwa;

3) zarządzania kryzysowego;
4) obrony cywilnej;
5) ochrony przeciwpożarowej;
6) przeciwdziałania skutkom klęsk żywiołowych i innych

podobnych zdarzeń zagrażających bezpieczeństwu

powszechnemu;

7) nadzoru nad ratownictwem górskim i wodnym;
8) obywatelstwa;
9) ewidencji ludności, dowodów osobistych i paszportów;
10)

rejestracji stanu cywilnego oraz zmiany imion i nazwisk.

• art. 7 ust. 1 pkt 14 Ustawy z 8 grudnia 1990

r. o samorządzie gminnym - gmina ma

obowiązek zaspokajania zbiorowych potrzeb

wspólnoty, co jest jej zadaniem własnym, a

zadanie to obejmuje w szczególności sprawy

porządku i bezpieczeństwa obywateli oraz

ochrony przeciwpożarowej i

przeciwpowodziowej, w tym wyposażenia i

utrzymania gminnego magazynu

przeciwpowodziowego. Dodatkowo zadania te

gmina może wykonywać również jako zadania

zlecone z zakresu administracji rządowej.

• art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy z 5 czerwca 1998 r.

o samorządzie powiatowym - powiat

wykonuje określone ustawami zadania

publiczne o charakterze ponadgminnym w

zakresie bezpieczeństwa obywateli.

• art. 40–44 ustawy o samorządzie powiatowym

w stanowią, że rada powiatu może wydawać

powiatowe przepisy porządkowe dla

zapewnienia m.in. bezpieczeństwa

publicznego, o ile przyczyny te występują na

obszarze więcej niż jednej gminy.

• art. 60 ust. 1 Ustawy z dnia 23 stycznia

2009 r. o wojewodzie i administracji

rządowej w województwie stanowi, że

rozporządzenia porządkowe może wydać

wojewoda, jeżeli jest to niezbędne do

zapewnienia bezpieczeństwa publicznego.

• art. 22 pkt. 2 i 4 ustawy o wojewodzie i

administracji rządowej w województwie -

utrzymywanie bezpieczeństwa

publicznego jest także ustawowo

określonym zadaniem wojewody.

• art. 25. 1 ustawy o wojewodzie i

administracji rządowej w województwie
- Wojewoda może wydawać polecenia
obowiązujące wszystkie organy administracji
rządowej działające w województwie, a w
sytuacjach nadzwyczajnych, o których mowa
w art. 22 pkt 2, obowiązujące również organy
samorządu terytorialnego. O wydanych
poleceniach wojewoda niezwłocznie
informuje właściwego ministra.

• stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy, polecenie

wojewody jest wezwaniem do wykonania określonej

czynności; skierowane do organów i pracowników, dla

których wojewoda jest zwierzchnikiem, jest poleceniem

służbowym, a skierowane do innych organów i jednostek

wykonujących administrację rządową w województwie – jest

środkiem nadzoru. Wojewoda może jednakże wydawać

polecenie wobec wszystkich jednostek administracji

publicznej tylko w sytuacjach nadzwyczajnych w myśl art. 25

ust. 1, wobec całej administracji rządowej zaś w każdej

sytuacji, nie tylko w sytuacjach nadzwyczajnych, a podstawą

tych poleceń jest prawo wojewody do „wglądu w tok każdej

sprawy” prowadzonej przez te organy oraz żądanie

informacji i wyjaśnień (art. 26). Polecenie nie może dotyczyć

jednakże rozstrzygnięć co do istoty sprawy załatwianej w

drodze decyzji administracyjnej, czynności operacyjno-

rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych oraz czynności z

zakresu ścigania wykroczeń (art. 20 ust. 2).

• art. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym

stanowi, że w sytuacji szczególnego zagrożenia

bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego, w tym

spowodowanego działaniami terrorystycznymi, które nie może

być usunięte poprzez użycie zwykłych środków

konstytucyjnych, Rada Ministrów może podjąć uchwałę o

skierowaniu do Prezydenta RP wniosku o wprowadzenie stanu

wyjątkowego. We wniosku tym Rada Ministrów określa

przyczyny wprowadzenia i niezbędny czas trwania stanu

wyjątkowego oraz obszar, na jakim stan wyjątkowy powinien

być wprowadzony, a także odpowiednie do stopnia i

charakteru zagrożenia, w zakresie dopuszczonym niniejszą

ustawą, rodzaje ograniczeń wolności i praw człowieka i

obywatela.

• art. 3 ww. ustawy - Prezydent niezwłocznie rozpatruje taki

wniosek, a następnie wydaje rozporządzenie o wprowadzeniu

stanu wyjątkowego na czas oznaczony, nie dłuższy niż 90 dni,

lub postanawia odmówić wydania takiego rozporządzenia.

• Rozporządzenie o wprowadzeniu stanu

wyjątkowego Prezydent Rzeczypospolitej

Polskiej przedstawia Sejmowi w ciągu 48

godzin od jego podpisania.

• W rozporządzeniu o wprowadzeniu stanu

wyjątkowego określa się przyczyny

wprowadzenia, czas trwania i obszar, na

jakim wprowadza się stan wyjątkowy, oraz,

w zakresie dopuszczonym niniejszą

ustawą, rodzaje ograniczeń wolności i

praw człowieka i obywatela.

• Art. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 2002 r. o stanie wojennym

oraz kompetencjach Naczelnego Dowódcy Sił Zbrojnych i

zasadach jego podległości konstytucyjnym organom

Rzeczypospolitej Polskiej stanowi, że w razie

zewnętrznego zagrożenia państwa, w tym

spowodowanego działaniami terrorystycznymi, zbrojnej

napaści na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub gdy z

umowy międzynarodowej wynika zobowiązanie do

wspólnej obrony przeciwko agresji, Prezydent

Rzeczypospolitej Polskiej może, na wniosek Rady

Ministrów, wprowadzić stan wojenny na części albo na

całym terytorium państwa.

• We wniosku, o którym mowa wyżej, Rada Ministrów

określa przyczyny i obszar, na którym ma być

wprowadzony stan wojenny, a także odpowiednie do

stopnia i charakteru zagrożenia, w zakresie dopuszczonym

niniejszą ustawą, rodzaje ograniczeń wolności i praw

człowieka i obywatela.

• Art. 3. ww.ustawy stanowi, że Prezydent

Rzeczypospolitej Polskiej niezwłocznie rozpatruje

wniosek RM, a następnie wydaje rozporządzenie o

wprowadzeniu stanu wojennego albo postanawia

odmówić wydania takiego rozporządzenia.

Rozporządzenie o wprowadzeniu stanu wojennego

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej przedstawia

Sejmowi w ciągu 48 godzin od jego podpisania.

• W rozporządzeniu, o którym mowa wyżej, określa się

przyczyny wprowadzenia oraz obszar, na którym

wprowadza się stan wojenny, a także - w zakresie

dopuszczonym niniejszą ustawą - rodzaje

ograniczeń wolności i praw człowieka i

obywatela.

• art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 2002 r. o

stanie wojennym oraz kompetencjach Naczelnego

Dowódcy Sił Zbrojnych i zasadach jego podległości

konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej

stanowi, że w czasie stanu wojennego w przypadku

osób, których działalność zagraża bezpieczeństwu

państwa, można dokonać przeszukania tych osób lub

przeszukania ich mieszkania, a także zajęcia

przedmiotów wykorzystywanych do prowadzenia tej

działalności,

• art. 25 ust. 1 pkt 1 powyżej wskazanej ustawy

stanowi, że można w czasie stanu wojennego

nakładać na przedsiębiorców dodatkowe zadania,

których realizacja jest niezbędna dla bezpieczeństwa.

• Art. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Tworzy się Policję

jako umundurowaną i uzbrojoną formację służącą społeczeństwu i

przeznaczoną do ochrony bezpieczeństwa ludzi (człowiek na

pierwszym miejscu !!!) oraz do utrzymywania bezpieczeństwa i

porządku publicznego.

• Nazwa "Policja" przysługuje wyłącznie formacji, o której mowa

wyżej.

• Do podstawowych zadań Policji należą m.in.:

• 1)

ochrona życia i zdrowia ludzi oraz mienia przed bezprawnymi

zamachami naruszającymi te dobra;

• 2)

ochrona bezpieczeństwa i porządku publicznego, w tym

zapewnienie spokoju w miejscach publicznych oraz w środkach

publicznego transportu i komunikacji publicznej, w ruchu

drogowym i na wodach przeznaczonych do powszechnego

korzystania;

• art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - wójt może

żądać od właściwego komendanta Policji przywrócenia stanu

zgodnego z porządkiem prawnym lub podjęcia działań

zapobiegających naruszeniu prawa, a także zmierzających do

usunięcia zagrożenia bezpieczeństwa i porządku publicznego.

• Stosownie do art. 3 ww. ustawy Wojewoda oraz wójt (burmistrz,

prezydent miasta) lub starosta sprawujący władzę administracji

ogólnej oraz organy gminy, powiatu i samorządu województwa

wykonują zadania w zakresie ochrony bezpieczeństwa lub

porządku publicznego na zasadach określonych w ustawach.

• Stosownie do art. 18. ust. 1 ustawy o policji w razie zagrożenia

bezpieczeństwa publicznego lub zakłócenia porządku publicznego,

zwłaszcza poprzez sprowadzenie:

1) niebezpieczeństwa powszechnego dla życia, zdrowia lub wolności

obywateli,

2) bezpośredniego zagrożenia dla mienia w znacznych rozmiarach,
3) bezpośredniego zagrożenia obiektów lub urządzeń, o których

mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy,

4) zagrożenia przestępstwem o charakterze terrorystycznym bądź

jego dokonania w stosunku do obiektów mających szczególne

znaczenie dla bezpieczeństwa lub obronności państwa, bądź

mogącym skutkować niebezpieczeństwem dla życia ludzkiego

- Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw

wewnętrznych, w celu zapewnienia bezpieczeństwa publicznego

lub przywrócenia porządku publicznego, może zarządzić użycie

uzbrojonych oddziałów lub pododdziałów Policji.

W przypadkach niecierpiących zwłoki decyzję, o której mowa wyżej,

podejmuje minister właściwy do spraw wewnętrznych,

zawiadamiając o niej niezwłocznie Prezesa Rady Ministrów.

Tok I

Jeżeli użycie uzbrojonych oddziałów i pododdziałów

Policji okaże się niewystarczające, do pomocy

uzbrojonym oddziałom i pododdziałom Policji mogą być

użyte oddziały i pododdziały Sił Zbrojnych

Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej "Siłami

Zbrojnymi", na podstawie postanowienia Prezydenta

Rzeczypospolitej Polskiej wydanego na wniosek Prezesa

Rady Ministrów.

• W razie zagrożenia bezpieczeństwa i porządku

publicznego, jeżeli siły Policji są niewystarczające do

wykonania ich zadań w zakresie ochrony

bezpieczeństwa i porządku publicznego, Prezes Rady

Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw

wewnętrznych uzgodniony z Ministrem Obrony

Narodowej, może zarządzić użycie żołnierzy

Żandarmerii Wojskowej do udzielenia pomocy Policji.

• W razie zagrożenia bezpieczeństwa publicznego

lub porządku publicznego, jeżeli użycie Policji okaże

się niewystarczające, minister właściwy do spraw

wewnętrznych może zarządzić użycie

funkcjonariuszy Straży Granicznej do udzielenia

pomocy Policji.

• W przypadkach, o których mowa w art. 18 ust. 1,

Komendant Główny Policji lub komendant

wojewódzki Policji może zarządzić zastosowanie

przez Policję urządzeń uniemożliwiających

telekomunikację na określonym obszarze, przez

czas niezbędny do wyeliminowania zagrożenia lub

jego skutków, z uwzględnieniem konieczności

minimalizacji skutków braku możliwości korzystania

z usług telekomunikacyjnych.

• Bezpieczeństwo wewnętrzne – instytucje

i organy: ONZ, NATO, UE.

• Członkostwo w tych organizacjach

międzynarodowych jest związane z

prowadzoną przez Polskę stałą polityką

zagraniczną, która skutkowała akcesją.

Wpływa ono nie tylko na zwiększenie

bezpieczeństwa zewnętrznego ale także

na zwiększenie bezpieczeństwa

wewnętrznego, poprzez

minimalizowanie zewnętrznych dla

państwa zagrożeń oddziaływujących na

jego sytuację wewnętrzną.

• Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ)

odpowiada za utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa

międzynarodowego oraz umacnianiem roli

pełnionej w tym względzie przez Radę

Bezpieczeństwa. Czynione są wysiłki w celu

adaptacji ONZ do zmieniających się realiów

międzynarodowych i do nowych wyzwań. Polska

będzie się angażować w podejmowane przez ONZ

działania mające na celu rozwiązywanie konfliktów,

a także zgłaszać kadry wojskowe, policyjne oraz

cywilne do udziału w operacjach pokojowych i

stabilizacyjnych. Będzie też dążyć do zwiększenia

skuteczności ONZ w przeciwdziałaniu zagrożeniom,

które wynikają z niedorozwoju gospodarczego i

nierozwiązanych problemów społecznych.

Organizacja Narodów Zjednoczonych (ONZ), United Nations to

organizacja powstała po II wojnie światowej 24 października

1945, w dniu wejścia w życie Karty Narodów Zjednoczonych

będącej statutem tej organizacji. Jest drugą po Lidze Narodów

powszechną organizacją międzynarodową.

Cele działalności ONZ dotyczą współpracy politycznej,

gospodarczej i społecznej między narodami, utrzymania pokoju i

bezpieczeństwa międzynarodowego, obrony praw człowieka,

poszanowania zobowiązań międzynarodowych, pomocy krajom

rozwijającym się.

Karta Narodów Zjednoczonych ustanowiła szereg organów i

instytucji, m.in. :

• Zgromadzenie Ogólne, będące swego rodzaju parlamentem, w

którym każde państwo członkowskie ma jeden głos. Decyzje

zapadają zwykłą większością głosów, w sprawach ważnych

większością 2/3 głosów. Obraduje podczas corocznych sesji

zwyczajnych. Mogą być zwoływane sesje nadzwyczajne.

• Rada Bezpieczeństwa, którą tworzy pięciu członków stałych:

Chiny, Francja, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i Rosja

reprezentująca Wspólnotę Niepodległych Państw oraz

dziesięciu członków niestałych wybieranych na kadencję

dwuletnią (5 z Afryki i Azji, 2 z Ameryki Łacińskiej, 3 z Europy).

Ostatni raz Polska była członkiem Rady Bezpieczeństwa 1995–

1997.

Stali członkowie dysponują prawem weta, które zawiesza każde

postępowanie. W sprawach proceduralnych decyzje zapadają

zwykłą większością, a w sprawach merytorycznych większością

9 głosów.

Do najważniejszych kompetencji Rady Bezpieczeństwa należą:

wyłączne prawo nakładania sankcji politycznych i

ekonomicznych oraz decyzje użycia sił zbrojnych w celu

przeciwdziałania agresji lub usuwania jej skutków.

• Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości z siedzibą w Hadze

(jako instytucja – organ sądowy ONZ), powołany do

rozstrzygania sporów międzynarodowych w składzie 15

sędziów.

• Sojusz Północnoatlantycki jest dla Polski

najważniejszą formą współpracy wielostronnej w

polityczno-wojskowym wymiarze bezpieczeństwa

oraz filarem stabilności na kontynencie, a także

główną płaszczyzną stosunków transatlantyckich.

Priorytetem pozostaje zwiększanie zdolności NATO

do pełnienia jego podstawowych funkcji - zbiorowej

obrony oraz tworzenia płaszczyzny konsultacji

miedzysojuszniczych w razie zagrożenia. Polska w

pełni popiera wszechstronny rozwój potencjału

Sojuszu w zakresie zapobiegania kryzysom oraz

prowadzenia operacji stabilizacyjnych. Uznaje

również potrzebę doskonalenia zdolności Sojuszu

do zwalczania zagrożeń nietradycyjnych, w tym

spowodowanych przez terroryzm.

• Sojusz Północnoatlantycki lub Pakt Północnoatlantycki –

organizacja polityczno-wojskowa powstała 24 sierpnia 1949 w

wyniku podpisania 4 kwietnia 1949 Traktatu Północnoatlantyckiego

przez 10 krajów europejskich: państw-członków Unii Zachodniej

(Belgia, Francja, Holandia, Luksemburg, Wielka Brytania, Dania,

Islandia, Norwegia, Portugalia, Włochy) oraz USA i Kanadę. Sojusz

Północnoatlantycki utworzono w celu obrony militarnej przed

ZSRR. Potem stał się on elementem utrzymania równowagi

strategicznej między Wschodem i Zachodem. Po rozpadzie Układu

Warszawskiego spełnia rolę stabilizacyjną podejmując działania

zapobiegające rozprzestrzenianiu konfliktów lokalnych.

• W lutym 1952 do Paktu przystąpiły Grecja i Turcja, 5 maja 1955

RFN, a 30 maja 1982 Hiszpania. 3 października 1990 NATO

powiększyło się o terytorium NRD, po przyłączeniu jej landów do

RFN. 12 marca 1999 do NATO przystąpiły pierwsze państwa byłego

Układu Warszawskiego: Czechy, Węgry i Polska, 29 marca 2004

Bułgaria, Estonia, Łotwa, Litwa, Rumunia, Słowacja i Słowenia, a 1

kwietnia 2009 Albania i Chorwacja.

• Najwyższym i jedynym organem statutowym jest Rada

Atlantycka, która ustanawia inne organy i ustala ich

kompetencje. Zbiera się kilka razy w roku na szczeblu

ministerialnym, ale praktycznie obraduje stale w

osobach stałych przedstawicieli w randze

ambasadorów. Pracami Rady kieruje sekretarz

generalny. Do najważniejszych zadań Rady zalicza się:

konsultacje polityczne pomiędzy członkami,

wyznaczanie dyrektyw dla władz wojskowych, obronę

cywilną, ustalanie wysiłku zbrojeniowego państw

członkowskich.

Najwyższym organem wojskowym jest Komitet

Wojskowy, w skład którego wchodzą szefowie sztabów

wszystkich państw członkowskich oprócz Islandii.

• Członkostwo w Unii Europejskiej w istotnym stopniu

determinuje podstawy bezpieczeństwa zewnętrznego

Polski. Radykalnie zwiększyło możliwości realizacji polskiej

polityki bezpieczeństwa i zdolności oddziaływania

międzynarodowego. Wzmocniło pozycje Polski w świecie,

ale jednocześnie spowodowało wzrost jej

odpowiedzialności za kształt porządku międzynarodowego.

Dzięki takim instrumentom, jak: Wspólna Polityka

Zagraniczna i Bezpieczeństwa, Europejska Polityka

Bezpieczeństwa i Obrony, Jednolity Rynek Europejski,

wspólna polityka handlowa, Fundusz Spójności oraz inne

mechanizmy wspierania rozwoju, współpraca w zakresie

sądownictwa i spraw wewnętrznych, udział Polski w UE

wpływa pozytywnie na bezpieczeństwo i możliwości

rozwojowe państwa we wszystkich wymiarach życia

politycznego, gospodarczego i społecznego. Zarazem

bezpieczeństwo Polski w coraz większym stopniu stanowi

integralna cześć bezpieczeństwa UE.

Unia Europejska to gospodarczo-polityczny związek

demokratycznych państw europejskich, powstały 1

listopada 1993 na mocy traktatu z Maastricht, będący

efektem wieloletniego procesu integracji politycznej,

gospodarczej i społecznej zapoczątkowanej po drugiej

wojnie światowej. Od 1 stycznia 2007 r. związek

dwudziestu siedmiu państw.

• Po Traktacie Lizbońskim (wszedł w życie 1.XII. 2009 r.)

Unia Europejska stała się jednolitą organizacją

międzynarodową. Dzięki temu UE uzyskała osobowość

prawną. Jest to pojęcie występujące w prawie

międzynarodowym i dzięki temu Unia staje się

podmiotem prawa międzynarodowego. Dzięki temu

może między innymi zawierać umowy tak jak inne

organizacje międzynarodowe i państwa. Wcześniej UE

korzystała z podmiotowości Wspólnot Europejskich.

• Wg SBN RP rozwój sprawnego, wydajnego, właściwie

zorganizowanego systemu bezpieczeństwa państwa

pozostaje podstawowym zadaniem polskiej polityki

bezpieczeństwa. Na system ten składają się wszystkie

odpowiedzialne za bezpieczeństwo w świetle Konstytucji

RP i właściwych ustaw organy oraz instytucje należące do

władz ustawodawczych, wykonawczych i sadowniczych,

w tym Parlament, Prezydent RP, Rada Ministrów i

centralne organy administracji rządowej. Ważnymi jego

elementami są siły zbrojne oraz służby i instytucje

rządowe zobowiązane do zapobiegania i przeciwdziałania

zagrożeniom zewnętrznym, zapewnienia bezpieczeństwa

publicznego, prowadzenia działań ratowniczych oraz

ochrony ludności i mienia w sytuacjach nadzwyczajnych,

a także - w zakresie przewidzianym w Konstytucji RP i

właściwych ustawach - władze samorządowe oraz inne

podmioty prawne, w tym przedsiębiorcy tworzący

potencjał przemysłowo – obronny.

Art. 95 Konstytucji RP stanowi, że władzę ustawodawczą

w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sejm i Senat.

Sejm sprawuje kontrolę nad działalnością Rady

Ministrów w zakresie określonym przepisami

Konstytucji i ustaw, w tym w zakresie bezpieczeństwa

państwa. Do czego ma odniesienie art. 115

Konstytucji RP. Stanowi on, że Prezes Rady Ministrów i

pozostali członkowie Rady Ministrów mają obowiązek

udzielenia odpowiedzi na interpelacje i zapytania

poselskie w ciągu 21 dni. Ponadto Prezes Rady

Ministrów i pozostali członkowie Rady Ministrów mają

obowiązek udzielenia odpowiedzi w sprawach

bieżących na każdym posiedzeniu Sejmu.

• Art. 116 Konstytucji stanowi, że Sejm decyduje

w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej o stanie wojny i

o zawarciu pokoju. Sejm może podjąć uchwałę o

stanie wojny jedynie w razie zbrojnej napaści na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub gdy z

umów międzynarodowych wynika zobowiązanie do

wspólnej obrony przeciwko agresji. Jeżeli Sejm nie

może się zebrać na posiedzenie, o stanie wojny

postanawia Prezydent Rzeczypospolitej.

• Zasady użycia Sił Zbrojnych poza granicami

Rzeczypospolitej Polskiej określa ratyfikowana

umowa międzynarodowa lub ustawa. Zasady

pobytu obcych wojsk na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej i zasady przemieszczania

się ich przez to terytorium określają ratyfikowane

umowy międzynarodowe lub ustawy.

• Art. 123 Konstytucji RP stanowi, że Rada

Ministrów może uznać uchwalony przez siebie

projekt ustawy za pilny, z wyjątkiem projektów ustaw

podatkowych, ustaw dotyczących wyboru Prezydenta

Rzeczypospolitej, Sejmu, Senatu oraz organów

samorządu terytorialnego, ustaw regulujących ustrój

i właściwość władz publicznych, a także kodeksów.

- Taki projekt może zatem obejmować sprawy

bezpieczeństwa państwa.

• Regulamin Sejmu oraz regulamin Senatu

określają odrębności w postępowaniu

ustawodawczym w sprawie projektu pilnego.

• W postępowaniu w sprawie ustawy, której projekt

został uznany za pilny, termin jej rozpatrzenia przez

Senat wynosi 14 dni, a termin podpisania ustawy

przez Prezydenta Rzeczypospolitej wynosi 7 dni.

• Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej jest

najwyższym przedstawicielem Rzeczypospolitej
Polskiej i gwarantem ciągłości władzy państwowej.

• Prezydent Rzeczypospolitej czuwa nad

przestrzeganiem Konstytucji, stoi na straży
suwerenności i bezpieczeństwa państwa oraz
nienaruszalności i niepodzielności jego terytorium.

• Prezydent Rzeczypospolitej wykonuje swoje

zadania w zakresie i na zasadach określonych w
Konstytucji i ustawach (Art. 126 Konstytucji
RP).

• Art. 134 Konstytucji RP stanowi, że Prezydent

Rzeczypospolitej jest najwyższym zwierzchnikiem Sił

Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

• W czasie pokoju Prezydent Rzeczypospolitej sprawuje

zwierzchnictwo nad Siłami Zbrojnymi za pośrednictwem

Ministra Obrony Narodowej.

• Prezydent Rzeczypospolitej mianuje Szefa Sztabu

Generalnego i dowódców rodzajów Sił Zbrojnych na czas

określony. Czas trwania kadencji, tryb i warunki odwołania

przed jej upływem określa ustawa.

• Na czas wojny Prezydent Rzeczypospolitej, na wniosek

Prezesa Rady Ministrów, mianuje Naczelnego Dowódcę Sił

Zbrojnych. W tym samym trybie może on Naczelnego

Dowódcę Sił Zbrojnych odwołać. Kompetencje Naczelnego

Dowódcy Sił Zbrojnych i zasady jego podległości

konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej określa

ustawa.

• Prezydent Rzeczypospolitej, na wniosek Ministra Obrony

Narodowej, nadaje określone w ustawach stopnie wojskowe.

• Art. 135 Konstytucji RP stanowi, że o

rganem doradczym

Prezydenta Rzeczypospolitej w zakresie wewnętrznego i

zewnętrznego bezpieczeństwa państwa jest Rada Bezpieczeństwa

Narodowego - jako organu doradczego Prezydenta w zakresie

bezpieczeństwa państwa. Członków tej rady powołuje i odwołuje

Prezydent Rzeczypospolitej. Do zadań Rady należy: wyrażanie opinii

w sprawach wewnętrznego i zewnętrznego bezpieczeństwa państwa,

a w szczególności: rozpatrywanie ogólnych założeń bezpieczeństwa

państwa, założeń i kierunków polityki zagranicznej w zakresie

bezpieczeństwa państwa, określanie zagrożeń bezpieczeństwa oraz

środków przeciwdziałania im, rozpatrywanie kierunków rozwoju Sił

Zbrojnych.

• Art. 136 Konstytucji RP stanowi, że

w razie

bezpośredniego, zewnętrznego zagrożenia państwa Prezydent

Rzeczypospolitej, na wniosek Prezesa Rady Ministrów, zarządza

powszechną lub częściową mobilizację i użycie Sił Zbrojnych do

obrony Rzeczypospolitej Polskiej.

• Art. 141 Konstytucji RP stanowi, że

w sprawach

szczególnej wagi Prezydent Rzeczypospolitej może zwołać Radę

Gabinetową. Radę Gabinetową tworzy Rada Ministrów obradująca

pod przewodnictwem Prezydenta Rzeczypospolitej. Radzie

Gabinetowej nie przysługują kompetencje Rady Ministrów.

O pozycji i zadaniach Rady Ministrów w strukturach RP stanowi w

pierwszej kolejności Art. 146 Konstytucji RP.

Rada Ministrów składa się z Prezesa Rady Ministrów i ministrów. W

skład Rady Ministrów mogą być powoływani wiceprezesi Rady

Ministrów. Prezes i wiceprezes Rady Ministrów mogą pełnić także

funkcję ministra. W skład Rady Ministrów mogą być ponadto

powoływani przewodniczący określonych w ustawach komitetów.

Art. 148 Konstytucji RP stanowi, że Prezes Rady Ministrów:

reprezentuje Radę Ministrów,

kieruje pracami Rady Ministrów,

wydaje rozporządzenia,

zapewnia wykonywanie polityki Rady Ministrów i określa

sposoby jej wykonywania,
5)

koordynuje i kontroluje pracę członków Rady Ministrów,

sprawuje nadzór nad samorządem terytorialnym w granicach i

formach określonych w Konstytucji i ustawach,
7)

jest zwierzchnikiem służbowym pracowników administracji

rządowej.

• Art. 149 Konstytucji RP stanowi, że Ministrowie

kierują określonymi działami administracji

rządowej lub wypełniają zadania wyznaczone im

przez Prezesa Rady Ministrów. Zakres działania

ministra kierującego działem administracji

rządowej określają ustawy.

• Minister kierujący działem administracji rządowej

wydaje rozporządzenia. Rada Ministrów, na

wniosek Prezesa Rady Ministrów, może uchylić

rozporządzenie lub zarządzenie ministra.

• Do przewodniczących określonych w ustawach

komitetów, stosuje się odpowiednio przepisy

odnoszące się do ministra kierującego działem

administracji rządowej.

• Przedstawicielem Rady Ministrów w

województwie jest wojewoda.

Tok I

• USTAWA z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz.U. z

2003 r., nr 24, poz. 199 j.t.) w art. 26 stanowi, że Kancelaria

Prezesa Rady Ministrów, zwana dalej "Kancelarią", zapewnia

obsługę:

1) Rady Ministrów i Prezesa Rady Ministrów;
2) wiceprezesów Rady Ministrów;
3) (skreślony);
4) Kolegium do Spraw Służb Specjalnych;
5) Rady Legislacyjnej;
6) Szefa Służby Cywilnej.

• 2. Kancelaria może obsługiwać również pełnomocnika Rządu

oraz wskazane przez Prezesa Rady Ministrów organy

pomocnicze, komisje i komisje wspólne

• Ww. ustawa w art. 29 stanowi, że do zadań, które z

upoważnienia Prezesa Rady Ministrów realizuje Kancelaria,

należy w szczególności m.in. : wykonywanie zadań z zakresu

obronności i bezpieczeństwa państwa określonych w

odrębnych przepisach.

• USTAWA z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej

(Dz.U. z 2007 r., nr 65, poz. 437 j.t.) wielokrotnie odwołuje się do

zagadnień szeroko pojmowanego bezpieczeństwa, np.:

Art. 7. Dział budżet obejmuje m.in. sprawy: systemu finansowania

bezpieczeństwa państwa;

Art. 9 Do ministra właściwego do spraw gospodarki należą w

szczególności sprawy m.in. : funkcjonowania krajowych systemów

energetycznych, z uwzględnieniem zasad racjonalnej gospodarki i

potrzeb bezpieczeństwa energetycznego kraju, kontroli obrotu z

zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu

strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania

międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa w związku z

porozumieniami i zobowiązaniami międzynarodowymi;

Art. 11. 1. Dział gospodarka wodna obejmuje sprawy m.in. : ochrony

przeciwpowodziowej, w tym budowy, modernizacji oraz utrzymania

urządzeń wodnych zabezpieczających przed powodzią oraz

koordynacji przedsięwzięć służących osłonie i ochronie

przeciwpowodziowej państwa;

Art. 29. 1. Dział sprawy wewnętrzne obejmuje sprawy m.in. : ochrony

bezpieczeństwa i porządku publicznego, przeciwdziałania skutkom

klęsk żywiołowych i innych podobnych zdarzeń zagrażających

bezpieczeństwu powszechnemu;

Art. 33. 1. Dział zdrowie obejmuje sprawy m.in. : w zakresie

bezpieczeństwa i zdrowia ludzi.

• Bezpieczeństwo wewnętrzne – organy (c.d.):

organy bezpieczeństwa wewnętrznego w

ramach administracji rządowej podległe

prezesowi Rady Ministrów (AW, ABW, CBA)

oraz podległe innym centralnym organom

administracji rządowej (Policja, Straż

Graniczna, Biuro Ochrony Rządu, Państwowa

Straż Pożarna, Służba Kontrwywiadu

Wojskowego, Służba Wywiadu Wojskowego,

Żandarmeria wojskowa, Służba celna, straż

gminna,

Inspekcja kontroli skarbowej, Służba Więzienna,

Straż ochrony Kolei, Straż Leśna, Państwowa Straż Rybacka,

Państwowa Straż Łowiecka, Straż Parków, Służba Ochrony
Zabytków, Inspekcja Transportu Drogowego

)

USTAWA z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji

Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji

Wywiadu (Dz.U. z 2010 r., Nr 29, poz. 154 j.t.)

Art. 1. Tworzy się Agencję Bezpieczeństwa

Wewnętrznego, zwaną dalej "ABW", właściwą w

sprawach ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego

państwa i jego porządku konstytucyjnego.

Art. 2. Tworzy się Agencję Wywiadu, zwaną dalej "AW",

właściwą w sprawach ochrony bezpieczeństwa

zewnętrznego państwa.

Art. 3. 1. Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego,

zwany dalej "Szefem ABW", i Szef Agencji Wywiadu,

zwany dalej "Szefem AW", są centralnymi organami

administracji rządowej, działającymi odpowiednio przy

pomocy ABW i AW, będącymi urzędami administracji

rządowej.

• 2. Szef ABW i Szef AW podlegają bezpośrednio

Prezesowi Rady Ministrów.

• 3. Działalność Szefa ABW i Szefa AW podlega kontroli

Sejmu.

Art. 5. 1. Do zadań ABW należy:
1) rozpoznawanie, zapobieganie i zwalczanie zagrożeń godzących w

bezpieczeństwo wewnętrzne państwa oraz jego porządek

konstytucyjny, a w szczególności w suwerenność i międzynarodową

pozycję, niepodległość i nienaruszalność jego terytorium, a także

obronność państwa;

2) rozpoznawanie, zapobieganie i wykrywanie przestępstw:

– a)

szpiegostwa, terroryzmu, bezprawnego ujawnienia lub

wykorzystania informacji niejawnych i innych przestępstw godzących w

bezpieczeństwo państwa,

– b)

godzących w podstawy ekonomiczne państwa,

– c)

korupcji osób pełniących funkcje publiczne, o których mowa w

art. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia

działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U.

z 2006 r. Nr 216, poz. 1584, z 2008 r. Nr 223, poz. 1458 oraz z 2009 r.

Nr 178, poz. 1375), jeśli może to godzić w bezpieczeństwo państwa,

– d)

w zakresie produkcji i obrotu towarami, technologiami i

usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa,

– e)

nielegalnego wytwarzania, posiadania i obrotu bronią,

amunicją i materiałami wybuchowymi, bronią masowej zagłady oraz

środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, w obrocie

międzynarodowym

• oraz ściganie ich sprawców;

3)realizowanie, w granicach swojej właściwości, zadań

związanych z ochroną informacji niejawnych oraz

wykonywanie funkcji krajowej władzy

bezpieczeństwa w zakresie ochrony informacji

niejawnych w stosunkach międzynarodowych;

4)uzyskiwanie, analizowanie, przetwarzanie i

przekazywanie właściwym organom informacji

mogących mieć istotne znaczenie dla ochrony

bezpieczeństwa wewnętrznego państwa i jego

porządku konstytucyjnego;

5)podejmowanie innych działań określonych w

odrębnych ustawach i umowach międzynarodowych.

Art. 6. 1. Do zadań AW należy:
1) uzyskiwanie, analizowanie, przetwarzanie i przekazywanie

właściwym organom informacji mogących mieć istotne

znaczenie dla bezpieczeństwa i międzynarodowej pozycji

Rzeczypospolitej Polskiej oraz jej potencjału ekonomicznego i

obronnego;

2) rozpoznawanie i przeciwdziałanie zagrożeniom zewnętrznym

godzącym w bezpieczeństwo, obronność, niepodległość i

nienaruszalność terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

3) ochrona zagranicznych przedstawicielstw Rzeczypospolitej

Polskiej i ich pracowników przed działaniami obcych służb

specjalnych i innymi działaniami mogącymi przynieść szkodę

interesom Rzeczypospolitej Polskiej;

4) zapewnienie ochrony kryptograficznej łączności z polskimi

placówkami dyplomatycznymi i konsularnymi oraz poczty

kurierskiej;

5) rozpoznawanie międzynarodowego terroryzmu, ekstremizmu

oraz międzynarodowych grup przestępczości

zorganizowanej;

6)rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią,

amunicją i materiałami wybuchowymi, środkami

odurzającymi i substancjami psychotropowymi oraz

towarami, technologiami i usługami o znaczeniu

strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także

rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią

masowej zagłady i zagrożeń związanych z

rozprzestrzenianiem tej broni oraz środków jej

przenoszenia;

7)rozpoznawanie i analizowanie zagrożeń występujących w

rejonach napięć, konfliktów i kryzysów

międzynarodowych, mających wpływ na bezpieczeństwo

państwa, oraz podejmowanie działań mających na celu

eliminowanie tych zagrożeń;

8)prowadzenie wywiadu elektronicznego;
9)podejmowanie innych działań określonych w odrębnych

ustawach i umowach międzynarodowych.

• USTAWA z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym

Biurze Antykorupcyjnym (Dz.U. z 2006 r., nr

104, poz. 708 ze zm.)

• Stosownie do art. 1. ww. ustawy tworzy się

Centralne Biuro Antykorupcyjne, zwane dalej

"CBA", jako służbę specjalną do spraw zwalczania

korupcji w życiu publicznym i gospodarczym, w

szczególności w instytucjach państwowych i

samorządowych, a także do zwalczania działalności

godzącej w interesy ekonomiczne państwa.

• 2. Nazwa Centralne Biuro Antykorupcyjne i jej skrót

"CBA" przysługuje wyłącznie Centralnemu Biuru

Antykorupcyjnemu.

• Do zadań CBA należy m.in. :
rozpoznawanie, zapobieganie i wykrywanie przestępstw

przeciwko:

– działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego,

– wymiarowi sprawiedliwości, wyborom i referendum, porządkowi

publicznemu, wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi

gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi,

określonych we właściwych przepisach szczegółowych (m.in. Kk),

jeżeli pozostają w związku z korupcją lub działalnością godzącą w

interesy ekonomiczne państwa,

– finansowaniu partii politycznych, określonych w art. 49d i 49f

ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych (Dz. U. z

2001 r. Nr 79, poz. 857, z późn. zm.4)), jeżeli pozostają w związku z

korupcją,

– obowiązkom podatkowym i rozliczeniom z tytułu dotacji i subwencji,

określonych w rozdziale 6 ustawy z dnia 10 września 1999 r. -

Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2007 r. Nr 111, poz. 765, z późn.

zm.5)), jeżeli pozostają w związku z korupcją lub działalnością

godzącą w interesy ekonomiczne państwa,

– zasadom rywalizacji sportowej, określonych w art. 46-48 ustawy z

dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie (Dz. U. Nr 127, poz. 857)

– oraz ściganie ich sprawców;

USTAWA z dnia 12 października 1990 r. o

Straży Granicznej (Dz.U. z 2011 r., nr 116,

poz. 675 j.t.).

• Art. 1 ww. ustawy stanowi, że do ochrony

granicy państwowej na lądzie i na morzu

oraz kontroli ruchu granicznego tworzy się

jednolitą umundurowaną i uzbrojoną

formację - Straż Graniczną.

• Nazwa "Straż Graniczna", jej skrót "SG"

oraz znak graficzny Straży Granicznej

przysługują wyłącznie ww. formacji.

Do zadań Straży Granicznej należy m.in.:

• ochrona granicy państwowej;

• organizowanie i dokonywanie kontroli ruchu granicznego;

• wydawanie zezwoleń na przekraczanie granicy państwowej,

w tym wiz;

• rozpoznawanie, zapobieganie i wykrywanie przestępstw i

wykroczeń oraz ściganie ich sprawców, w zakresie

właściwości Straży Granicznej, m.in. :

– przestępstw przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu oraz

przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji,

pozostających w związku z wykonywaniem komunikacji lotniczej,

• zapewnienie bezpieczeństwa w komunikacji

międzynarodowej i porządku publicznego w zasięgu

terytorialnym przejścia granicznego, a w zakresie

właściwości Straży Granicznej - także w strefie

nadgranicznej;

• przeprowadzanie kontroli bezpieczeństwa w zasięgu

terytorialnym przejścia granicznego oraz w środkach

transportu w komunikacji międzynarodowej;

• zapewnienie bezpieczeństwa na pokładzie statków

powietrznych wykonujących przewóz lotniczy

pasażerów;

• ochrona szlaków komunikacyjnych o szczególnym

znaczeniu międzynarodowym przed przestępczością,

której zwalczanie należy do właściwości Straży

Granicznej;

• prowadzenie czynności w celu rozpoznawania i

przeciwdziałania zagrożeniom terroryzmem;

• ochrona nienaruszalności znaków i urządzeń służących

do ochrony granicy państwowej;

• gromadzenie i przetwarzanie informacji z zakresu

ochrony granicy państwowej i kontroli ruchu

granicznego oraz udostępnianie ich właściwym organom

państwowym;

• nadzór nad eksploatacją polskich obszarów morskich

oraz przestrzeganiem przez statki przepisów

obowiązujących na tych obszarach;

• ochrona granicy państwowej w przestrzeni powietrznej

Rzeczypospolitej Polskiej przez prowadzenie obserwacji

statków powietrznych i obiektów latających, przelatujących

przez granicę państwową na małych wysokościach, oraz

informowanie o tych przelotach właściwych jednostek Sił

Powietrznych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;

• zapobieganie transportowaniu, bez zezwolenia wymaganego

w myśl odrębnych przepisów, przez granicę państwową

odpadów, szkodliwych substancji chemicznych oraz

materiałów jądrowych i promieniotwórczych, a także

zanieczyszczaniu wód granicznych;

• zapobieganie przemieszczaniu, bez zezwolenia wymaganego

w myśl odrębnych przepisów przez granicę państwową

środków odurzających i substancji psychotropowych oraz

broni, amunicji i materiałów wybuchowych;

• przeprowadzanie kontroli legalności wykonywania pracy przez

cudzoziemców, prowadzenia działalności gospodarczej przez

cudzoziemców, powierzania wykonywania pracy

cudzoziemcom;

• wykonywanie zadań określonych w innych ustawach.

Tok II

• USTAWA z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze

Ochrony Rządu <BOR> (Dz.U. z 2004 r., nr

163, poz. 1712 j.t.)

• Art. 1. ww. ustawy stanowi, że tworzy się

Biuro Ochrony Rządu jako jednolitą,

umundurowaną, uzbrojoną formację, zwaną

dalej "BOR", wykonującą zadania z zakresu

ochrony osób, obiektów i urządzeń.

• 2. Nazwa Biuro Ochrony Rządu i jej skrót

BOR przysługuje wyłącznie formacji, o

której mowa wyżej.

• Art. 2. ww. ustawy stanowi, że do zadań BOR należy ochrona:

– Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, Marszałka Sejmu, Marszałka

Senatu, Prezesa Rady Ministrów, wiceprezesa Rady Ministrów,

ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz ministra

właściwego do spraw zagranicznych;

– innych osób ze względu na dobro państwa;

– byłych prezydentów Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie ustawy z

dnia 30 maja 1996 r. o uposażeniu byłego Prezydenta

Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 75, poz. 356 oraz z 1998 r. Nr

160, poz. 1065);

– delegacji państw obcych przebywających na terytorium

Rzeczypospolitej Polskiej;

– polskich przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych

oraz przedstawicielstw przy organizacjach międzynarodowych poza

granicami Rzeczypospolitej Polskiej;

– obiektów i urządzeń o szczególnym znaczeniu oraz zapewnienie ich

funkcjonowania;

– prowadzenie rozpoznania pirotechniczno-radiologicznego obiektów

Sejmu i Senatu;

– obiektów służących Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej,

Prezesowi Rady Ministrów, ministrowi właściwemu do spraw

wewnętrznych oraz ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych.

USTAWA z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży

Pożarnej (Dz.U. z 2009 r., nr 12, poz. 68 j.t.)

• Art. 1. ww. ustawy stanowi, że powołuje się Państwową

Straż Pożarną jako zawodową, umundurowaną i

wyposażoną w specjalistyczny sprzęt formację,

przeznaczoną do walki z pożarami, klęskami

żywiołowymi i innymi miejscowymi zagrożeniami.

• Do podstawowych zadań Państwowej Straży Pożarnej

należy m.in.:

1)rozpoznawanie zagrożeń pożarowych i innych

miejscowych zagrożeń;

2)organizowanie i prowadzenie akcji ratowniczych w

czasie pożarów, klęsk żywiołowych lub likwidacji

miejscowych zagrożeń;

3)wykonywanie pomocniczych specjalistycznych czynności

ratowniczych w czasie klęsk żywiołowych lub likwidacji

miejscowych zagrożeń przez inne służby ratownicze.

• Służba Kontrwywiadu Wojskowego i Służba

Wywiadu Wojskowego – USTAWA z dnia 9 czerwca

2006 r. o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie

Wywiadu Wojskowego (Dz.U. z 2006 r., nr 104, poz. 709)

• Art. 1 ww. ustawy stanowi, że tworzy się Służbę

Kontrwywiadu Wojskowego, zwaną dalej "SKW", jako

służbę specjalną, właściwą w sprawach ochrony przed

zagrożeniami wewnętrznymi dla obronności Państwa,

bezpieczeństwa i zdolności bojowej Sił Zbrojnych

Rzeczypospolitej Polskiej, zwanych dalej "SZRP", oraz

innych jednostek organizacyjnych podległych lub

nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej.

• Art. 2. Tworzy się Służbę Wywiadu Wojskowego, zwaną

dalej "SWW", jako służbę specjalną, właściwą w sprawach

ochrony przed zagrożeniami zewnętrznymi dla

obronności Państwa, bezpieczeństwa i zdolności bojowej

SZ RP oraz innych jednostek organizacyjnych podległych

lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej.

• Art. 3. Szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego,

zwany dalej "Szefem SKW", i Szef Służby

Wywiadu Wojskowego, zwany dalej "Szefem

SWW", są centralnymi organami administracji

rządowej, działającymi odpowiednio przy pomocy

SKW i SWW, będącymi urzędami administracji

rządowej. Szef SKW oraz Szef SWW podlegają

Ministrowi Obrony Narodowej, z zastrzeżeniem

określonych w ustawie uprawnień Prezesa Rady

Ministrów lub Ministra Koordynatora Służb

Specjalnych, w przypadku jego powołania.

Działalność Szefa SKW oraz Szefa SWW podlega

kontroli Sejmu.

• Wg Art. 5. do zadań SKW należy m.in. :
•

rozpoznawanie, zapobieganie oraz wykrywanie

popełnianych przez żołnierzy pełniących czynną służbę

wojskową, funkcjonariuszy SKW i SWW oraz pracowników SZ

RP i innych jednostek organizacyjnych MON, przestępstw:

przeciwko pokojowi, ludzkości oraz przestępstw wojennych

określonych w rozdziale XVI ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. -

Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.3)), a także

innych ustawach i umowach międzynarodowych,

przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej określonych w rozdziale

XVII ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny, oraz

takich czynów skierowanych przeciwko państwom obcym,

które zapewniają wzajemność,

określonych w art. 140 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. -

Kodeks karny,

d) określonych w art. 228-230 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. -

Kodeks karny, jeżeli mogą one zagrażać bezpieczeństwu lub

zdolności bojowej SZ RP lub innych jednostek

organizacyjnych MON,

– e)

przeciwko ochronie informacji określonych w rozdziale

XXXIII ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny, jeżeli

mogą one zagrażać bezpieczeństwu lub zdolności bojowej SZ RP

lub innych jednostek organizacyjnych MON, a także takich

czynów skierowanych przeciwko państwom obcym, które

zapewniają wzajemność,

– f)

określonych w art. 33 ustawy z dnia 29 listopada 2000 r.

o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami o

znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także

dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa (Dz.

U. z 2004 r. Nr 229, poz. 2315),

– g)

związanych z działalnością terrorystyczną oraz innych

niż wymienione w lit. a-f, godzących w bezpieczeństwo

potencjału obronnego państwa, SZ RP oraz jednostek

organizacyjnych MON, a także państw, które zapewniają

wzajemność;

•

współdziałanie z Żandarmerią Wojskową i innymi

organami uprawnionymi do ścigania przestępstw wymienionych w

pkt 1;

• Wg art. 6. ww ustawy do zadań SWW należy m.in. :
1) uzyskiwanie, gromadzenie, analizowanie, przetwarzanie i

przekazywanie właściwym organom informacji mogących mieć

istotne znaczenie dla:

a) bezpieczeństwa potencjału obronnego Rzeczypospolitej Polskiej,
b) bezpieczeństwa i zdolności bojowej SZ RP,
c) warunków realizacji, przez SZ RP, zadań poza granicami państwa;
2) rozpoznawanie i przeciwdziałanie:
a) militarnym zagrożeniom zewnętrznym godzącym w obronność

Rzeczypospolitej Polskiej,

b) zagrożeniom międzynarodowym terroryzmem;
3) rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią, amunicją i

materiałami wybuchowymi oraz towarami, technologiami i usługami

o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także

rozpoznawanie międzynarodowego obrotu bronią masowej zagłady i

zagrożeń związanych z rozprzestrzenianiem tej broni oraz środków

jej przenoszenia;

4) rozpoznawanie i analizowanie zagrożeń występujących w rejonach

napięć, konfliktów i kryzysów międzynarodowych, mających wpływ

na obronność państwa oraz zdolność bojową SZ RP, a także

podejmowanie działań mających na celu eliminowanie tych

zagrożeń;

• Żandarmeria wojskowa - USTAWA z dnia 24 sierpnia 2001

r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych organach

porządkowych (Dz.U. z 2001 r., nr 123, poz. 1353).

Żandarmeria Wojskowa jest właściwa m.in. wobec:

• żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową,

• żołnierzy niebędących w czynnej służbie wojskowej w czasie

noszenia przez nich mundurów oraz odznak i oznak

wojskowych,

• pracowników zatrudnionych w jednostkach wojskowych…
Zadaniami Żandarmerii Wojskowej są m.in. :
1)zapewnianie przestrzegania dyscypliny wojskowej,
2)ochranianie porządku publicznego na terenach i obiektach

jednostek wojskowych oraz w miejscach publicznych,

3)ochranianie życia i zdrowia ludzi oraz mienia wojskowego

przed zamachami naruszającymi te dobra,

4)wykrywanie przestępstw i wykroczeń, w tym skarbowych,

ujawnianie i ściganie ich sprawców oraz ujawnianie i

zabezpieczanie dowodów tych przestępstw i wykroczeń,

• dokonywanie analizy oświadczeń o stanie majątkowym

żołnierzy zawodowych i przedstawianie Ministrowi

Obrony Narodowej wniosków w tym względzie,

• zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz

innym zjawiskom patologicznym, a w szczególności:

alkoholizmowi i narkomanii w Siłach Zbrojnych,

• współdziałanie z polskimi oraz zagranicznymi organami

i służbami właściwymi w sprawach bezpieczeństwa i

porządku publicznego oraz policjami wojskowymi,

• zwalczanie klęsk żywiołowych, nadzwyczajnych

zagrożeń środowiska i likwidowanie ich skutków oraz

czynne uczestniczenie w akcjach poszukiwawczych,

ratowniczych i humanitarnych, mających na celu

ochronę życia i zdrowia oraz mienia,

• wykonywanie innych zadań określonych w odrębnych

przepisach.

• Służba celna – USTAWA z dnia 27 sierpnia

2009 r. o Służbie Celnej (Dz.U. z

2009.168.1323). Wg tej ustawy Służba

celna to jednolita umundurowana formacja,

utworzona w celu zapewnienia ochrony i

bezpieczeństwa obszaru celnego Wspólnoty

Europejskiej, w tym zgodności z prawem

przywozu towarów na ten obszar oraz

wywozu towarów z tego obszaru, a także

wykonywania obowiązków określonych w

przepisach odrębnych, w szczególności w

zakresie podatku akcyzowego oraz podatku

od gier.

Wg art. 2. ww. ustawy, do zadań Służby Celnej należy m.in. :

• rozpoznawanie, wykrywanie, zapobieganie i zwalczanie

przestępstw i wykroczeń związanych z naruszeniem przepisów

dotyczących wprowadzania na terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej oraz wyprowadzania z jej terytorium towarów objętych

ograniczeniami lub zakazami obrotu ze względu na

bezpieczeństwo i porządek publiczny lub

bezpieczeństwo międzynarodowe, w szczególności takich

jak odpady, substancje chemiczne i ich mieszaniny, materiały

jądrowe i promieniotwórcze, środki odurzające i substancje

psychotropowe, broń, amunicja, materiały wybuchowe oraz

towary i technologie o znaczeniu strategicznym;

• rozpoznawanie, wykrywanie, zapobieganie i zwalczanie

przestępstw i wykroczeń przeciwko m.in.: ograniczeniom obrotu

towarami i technologiami o znaczeniu strategicznym,

określonym w art. 33 ust. 1-3 ustawy z dnia 29 listopada 2000

r. o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami o

znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także

dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa

(Dz. U. z 2004 r. Nr 229, poz. 2315 oraz z 2009 r. Nr 18, poz.

97)…

• Samorządowa formacja bezpieczeństwa

wewnętrznego – straż gminna. Możliwość jej

powołania zakłada ustawa z dnia 29 sierpnia

1997 r. o strażach gminnych (Dz.U. z 1997 r.,

nr 123, poz. 779 ze zm.), która w art.1

stanowi, że do ochrony porządku

publicznego na terenie gminy może być

utworzona samorządowa umundurowana

formacja - straż gminna, zwana dalej

"strażą". Straż spełnia służebną rolę wobec

społeczności lokalnej, wykonując swe zadania

z poszanowaniem godności i praw obywateli.

• Rada gminy może utworzyć straż gminną. Tworzy ją po

zasięgnięciu opinii właściwego terytorialnie komendanta

wojewódzkiego (Stołecznego) Policji, o czym zawiadamia

wojewodę. W przypadku nieotrzymania opinii, rada gminy

może utworzyć straż po upływie 14 dni od dnia

przedstawienia wniosku o wydanie opinii.

• W gminach, w których organem wykonawczym jest burmistrz

(prezydent miasta), straż nosi nazwę "straż miejska".

• Art. 3. ww. ustawy stanowi, że Gminy sąsiadujące na

obszarze jednego województwa mogą zawrzeć, po

zasięgnięciu opinii właściwego terytorialnie komendanta

wojewódzkiego (Stołecznego) Policji, porozumienie o

utworzeniu wspólnej straży. W przypadku nieotrzymania

opinii gminy sąsiadujące na obszarze jednego województwa

mogą zawrzeć porozumienie o utworzeniu wspólnej straży po

upływie 14 dni od dnia przedstawienia wniosku o wydanie

opinii.

• Art. 10. ww. ustawy stanowi, że Straż wykonuje zadania w

zakresie ochrony porządku publicznego wynikające z

ustaw i aktów prawa miejscowego.

Zgodnie z art. 11. ww. ustawy, do zadań straży należy w

szczególności:

1) ochrona spokoju i porządku w miejscach publicznych,
2) czuwanie nad porządkiem i kontrola ruchu drogowego - w

zakresie określonym w przepisach o ruchu drogowym,

3) kontrola publicznego transportu zbiorowego - w zakresie

określonym w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia

2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. Nr 5,

poz. 13),

3) współdziałanie z właściwymi podmiotami w zakresie

ratowania życia i zdrowia obywateli, pomocy w usuwaniu

awarii technicznych i skutków klęsk żywiołowych oraz

innych miejscowych zagrożeń,

4) zabezpieczenie miejsca przestępstwa, katastrofy lub

innego podobnego zdarzenia albo miejsc zagrożonych

takim zdarzeniem przed dostępem osób postronnych lub

zniszczeniem śladów i dowodów, do momentu przybycia

właściwych służb, a także ustalenie, w miarę możliwości,

świadków zdarzenia,

100

5)ochrona obiektów komunalnych i urządzeń użyteczności

publicznej,

6)współdziałanie z organizatorami i innymi służbami w

ochronie porządku podczas zgromadzeń i imprez

publicznych,

7) doprowadzanie osób nietrzeźwych do izby wytrzeźwień

lub miejsca ich zamieszkania, jeżeli osoby te zachowaniem

swoim dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym,

znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub

zdrowiu albo zagrażają życiu i zdrowiu innych osób,

8)informowanie społeczności lokalnej o stanie i rodzajach

zagrożeń, a także inicjowanie i uczestnictwo w działaniach

mających na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i

wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i

współdziałanie w tym zakresie z organami państwowymi,

samorządowymi i organizacjami społecznymi,

9)konwojowanie dokumentów, przedmiotów wartościowych

lub wartości pieniężnych dla potrzeb gminy.

101

• 2. W związku z realizowanymi ww. zadaniami,

straży przysługuje prawo do obserwowania i

rejestrowania przy użyciu środków

technicznych obrazu zdarzeń w miejscach

publicznych w przypadku, gdy czynności te są

niezbędne do wykonywania zadań oraz w celu:

utrwalania dowodów popełnienia

przestępstwa lub wykroczenia,

przeciwdziałania przypadkom naruszania

spokoju i porządku w miejscach publicznych,

ochrony obiektów komunalnych i urządzeń

użyteczności publicznej.

103

• USTAWA z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu

kryzysowym (Dz.U. z 2007 r., nr 89, poz. 590)

• Art. 1. Ustawa określa organy właściwe w

sprawach zarządzania kryzysowego oraz ich

zadania i zasady działania w tej dziedzinie, a także

zasady finansowania zadań zarządzania

kryzysowego.

• Art. 2. Zarządzanie kryzysowe to działalność

organów administracji publicznej będąca

elementem kierowania bezpieczeństwem

narodowym, która polega na zapobieganiu

sytuacjom kryzysowym, przygotowaniu do

przejmowania nad nimi kontroli w drodze

zaplanowanych działań, reagowaniu w przypadku

wystąpienia sytuacji kryzysowych, usuwaniu ich

skutków oraz odtwarzaniu zasobów i

infrastruktury krytycznej.

104

Struktura zarządzania kryzysowego administracji

publicznej :

Poziom 1
• Rada Ministrów (art. 7 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r.

o zarządzaniu kryzysowym Dz.U. z 2007 r., nr 89, poz.

590 ze zm.)

• Prezes Rady Ministrów (także art. 7 ww. ustawy)
• Rządowy Zespół Zarządzania Kryzysowego (utworzony

na mocy art. 8 ww. ustawy). W skład Zespołu wchodzą:

1)Prezes Rady Ministrów - przewodniczący;
2)Minister Obrony Narodowej i minister właściwy do

spraw wewnętrznych - zastępcy przewodniczącego;

3)Minister Spraw Zagranicznych;
↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓↓

105

4)Minister Koordynator Służb Specjalnych - jeżeli został

powołany.

• Rządowe Centrum Bezpieczeństwa (utworzone na mocy

art. 10 ww. ustawy)

• Zespoły Zarządzania Kryzysowego Ministerstw i

Centralnych Organów Administracji Rządowej (art. 12 ust.

2a ww. ustawy)

• Centra Zarządzania Kryzysowego Ministerstw i Centralnych

Organów Administracji Rządowej (art. 13 ww. ustawy)

Poziom 2
• Wojewoda (art. 14 ust. 1)
• Wojewódzki Zespół Zarządzania Kryzysowego (art. 14 ust.

• Wojewódzkie Centrum Zarządzania Kryzysowego

(utworzone na mocy art. 16 ww. ustawy)

106

Poziom 3
• Starosta Powiatowy (art. 17 ust. 1)
• Powiatowy Zespół Zarządzania Kryzysowego (art.

17 ust. 4)

• Powiatowe Centrum Zarządzania Kryzysowego

(art.. 18 ww. ustawy)

Poziom 4
• Wójt (Burmistrz, Prezydent miasta) art. 19 ww.

ustawy

• Gminny Zespół Zarządzania Kryzysowego
• Gminne Centrum Zarządzania Kryzysowego (art.

20 ust. 2)

107

Sytuacja kryzysowa - wg ww. ustawy należy przez nią

rozumieć sytuację wpływającą negatywnie na poziom

bezpieczeństwa ludzi, mienia w znacznych rozmiarach

lub środowiska, wywołującą znaczne ograniczenia w

działaniu właściwych organów administracji publicznej

ze względu na nieadekwatność posiadanych sił i

środków.

Infrastruktura krytyczna - to

systemy oraz

wchodzące w ich skład powiązane ze sobą

funkcjonalnie obiekty, w tym obiekty budowlane,

urządzenia, instalacje, usługi kluczowe dla

bezpieczeństwa państwa i jego obywateli oraz

służące zapewnieniu sprawnego funkcjonowania

organów administracji publicznej, a także instytucji

i przedsiębiorców. Infrastruktura krytyczna

obejmuje systemy:

108

– a)

zaopatrzenia w energię, surowce

energetyczne i paliwa,

– b)

łączności,

– c)

sieci teleinformatycznych,

– d)

finansowe,

– e)

zaopatrzenia w żywność,

– f)

zaopatrzenia w wodę,

– g)

ochrony zdrowia,

– h)

transportowe,

– i)

ratownicze,

– j)

zapewniające ciągłość działania administracji

publicznej,

– k)

produkcji, składowania, przechowywania i

stosowania substancji chemicznych i

promieniotwórczych, w tym rurociągi substancji

niebezpiecznych.

109

Europejska infrastruktura krytyczna - należy

przez nią rozumieć systemy oraz wchodzące w

ich skład powiązane ze sobą funkcjonalnie

obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia i

instalacje kluczowe dla bezpieczeństwa państwa i

jego obywateli oraz służące zapewnieniu

sprawnego funkcjonowania organów administracji

publicznej, a także instytucji i przedsiębiorców w

zakresie energii elektrycznej, ropy naftowej i gazu

ziemnego oraz transportu drogowego,

kolejowego, lotniczego, wodnego śródlądowego,

żeglugi oceanicznej, żeglugi morskiej bliskiego

zasięgu i portów, zlokalizowane na terytorium

państw członkowskich Unii Europejskiej, których

zakłócenie lub zniszczenie miałoby istotny wpływ

na co najmniej dwa państwa członkowskie.

110

Ochrona infrastruktury krytycznej - to wszelkie

działania zmierzające do zapewnienia funkcjonalności,

ciągłości działań i integralności infrastruktury krytycznej

w celu zapobiegania zagrożeniom, ryzykom lub słabym

punktom oraz ograniczenia i neutralizacji ich skutków

oraz szybkiego odtworzenia tej infrastruktury na

wypadek awarii, ataków oraz innych zdarzeń

zakłócających jej prawidłowe funkcjonowanie.

Planowanie cywilne - należy przez to rozumieć:

– całokształt przedsięwzięć organizacyjnych mających

na celu przygotowanie administracji publicznej do

zarządzania kryzysowego,

– planowanie w zakresie wspierania Sił Zbrojnych

Rzeczypospolitej Polskiej w razie ich użycia oraz

planowanie wykorzystania Sił Zbrojnych

Rzeczypospolitej Polskiej do realizacji zadań z zakresu

zarządzania kryzysowego.

111

• Art. 5b. - Rada Ministrów przyjmuje, w drodze

uchwały, Narodowy Program Ochrony Infrastruktury

Krytycznej, zwany dalej "programem", którego

celem jest stworzenie warunków do poprawy

bezpieczeństwa infrastruktury krytycznej, w

szczególności w zakresie:

1. zapobiegania zakłóceniom funkcjonowania

infrastruktury krytycznej;

2. przygotowania na sytuacje kryzysowe mogące

niekorzystnie wpłynąć na infrastrukturę krytyczną;

3. reagowania w sytuacjach zniszczenia lub zakłócenia

funkcjonowania infrastruktury krytycznej;

4. odtwarzania infrastruktury krytycznej.

112

Organy kontroli - inspekcje:

• Inspekcja Ochrony Środowiska - USTAWA z dnia 20 lipca 1991 r.

o Inspekcji Ochrony Środowiska (Dz.U. z 2007 r., nr 44,

poz. 287 j.t. );

• Inspekcja Sanitarna - USTAWA z dnia 14 marca 1985 r. o

Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz.U. z 2011 r., nr 212,

poz. 1263 j.t.);

• Inspekcja Handlowa – USTAWA z dnia 15 grudnia 2000 r.

o Inspekcji Handlowej (Dz.U. z 2009 r., nr 151, poz. 1219

j.t.);

• Inspekcja Farmaceutyczna - USTAWA z dnia 6 września 2001 r.

Prawo farmaceutyczne (Dz.U. z2008 r., nr 45, poz. 271

j.t. ) – rozdział 8;

• Państwowa Inspekcja Pracy – USTAWA z dnia 13 kwietnia 2007 r.

o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz.U. z 2007 r., nr 89, poz.

589);

• Inspekcja Weterynaryjna – USTAWA z dnia 29 stycznia 2004 r.

o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz.U. z2010 r., nr 112, poz.

744 j.t.).

114

•

Inspekcja Ochrony Środowiska jest powołana do

kontroli przestrzegania przepisów o ochronie środowiska

oraz badania i oceny stanu środowiska.

•

Organami Inspekcji Ochrony Środowiska są:

1) Główny Inspektor Ochrony Środowiska;
2) wojewódzki inspektor ochrony środowiska jako organ

rządowej administracji zespolonej w województwie.

•

Główny Inspektor Ochrony Środowiska jest centralnym

organem administracji rządowej nadzorowanym przez

ministra właściwego do spraw środowiska.

•

Główny Inspektor Ochrony Środowiska kieruje

działalnością Inspekcji Ochrony Środowiska. Powołuje go

Prezes Rady Ministrów, spośród osób wyłonionych w

drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, na wniosek

ministra właściwego do spraw środowiska. Prezes Rady

Ministrów odwołuje Głównego Inspektora Ochrony

Środowiska.

115

• Wojewódzki inspektor ochrony środowiska

kieruje działalnością Inspekcji Ochrony

Środowiska na obszarze województwa.

Powołuje go i odwołuje wojewoda, za zgodą

Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.

• Wojewódzki inspektor ochrony środowiska, za

zgodą Głównego Inspektora Ochrony

Środowiska, może powierzyć, w drodze

porozumienia, prowadzenie spraw z zakresu

właściwości wojewódzkiego inspektora

ochrony środowiska, w tym wydawanie w jego

imieniu decyzji administracyjnych, powiatom

położonym na terenie województwa.

116

• Państwowa Inspekcja Sanitarna jest powołana do

realizacji zadań z zakresu zdrowia publicznego, w

szczególności poprzez sprawowanie nadzoru nad warunkami:

•

higieny środowiska,

•

higieny pracy w zakładach pracy,

•

higieny radiacyjnej,

•

higieny procesów nauczania i wychowania,

•

higieny wypoczynku i rekreacji,

•

zdrowotnymi żywności, żywienia i przedmiotów

użytku,

•

higieniczno-sanitarnymi, jakie powinien spełniać

personel medyczny, sprzęt oraz pomieszczenia, w których są

udzielane świadczenia zdrowotne

• - w celu ochrony zdrowia ludzkiego przed niekorzystnym

wpływem szkodliwości i uciążliwości środowiskowych,

zapobiegania powstawaniu chorób, w tym chorób zakaźnych i

zawodowych.

117

• Państwowa Inspekcja Sanitarna podlega ministrowi właściwemu do

spraw zdrowia. Kieruje nią Główny Inspektor Sanitarny jako centralny

organ administracji rządowej. Zadania swe wykonuje on przy pomocy

Głównego Inspektoratu Sanitarnego. Organizację Głównego

Inspektoratu Sanitarnego określa statut nadany w drodze

rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zdrowia. Organem

doradczym i opiniodawczym Głównego Inspektora Sanitarnego w

sprawach objętych zakresem działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej

jest Rada Sanitarno-Epidemiologiczna, powoływana na okres trzech lat.

• Zadania Państwowej Inspekcji Sanitarnej wykonują następujące organy:
1) Główny Inspektor Sanitarny;
2) państwowy wojewódzki inspektor sanitarny, jako organ rządowej

administracji zespolonej w województwie;

3) państwowy powiatowy inspektor sanitarny, jako organ rządowej

administracji zespolonej w powiecie;

4) państwowy graniczny inspektor sanitarny dla obszarów przejść

granicznych drogowych, kolejowych, lotniczych, rzecznych i morskich,

portów lotniczych i morskich oraz jednostek pływających na obszarze

wód terytorialnych.

118

• Inspekcja Handlowa jest wyspecjalizowanym organem kontroli

powołanym do ochrony interesów i praw konsumentów oraz interesów

gospodarczych państwa.

• Do zadań Inspekcji należy m.in. :

• kontrola legalności i rzetelności działania przedsiębiorców

prowadzących działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów

odrębnych w zakresie produkcji, handlu i usług;

• kontrola wyrobów wprowadzonych do obrotu w;

• kontrola produktów w rozumieniu ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o

ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229, poz. 2275, z późn.

zm.3);

• kontrola substancji chemicznych, ich mieszanin, wyrobów i detergentów

przeznaczonych dla konsumentów;

• kontrola produktów znajdujących się w obrocie handlowym lub

przeznaczonych do wprowadzenia do takiego obrotu;

• podejmowanie mediacji w celu ochrony interesów i praw konsumentów;

• organizowanie i prowadzenie stałych polubownych sądów

konsumenckich (tworzone są na podstawie umów o zorganizowaniu

takich sądów, zawartych przez wojewódzkich inspektorów z

organizacjami pozarządowymi reprezentującymi konsumentów lub

przedsiębiorców oraz innymi zainteresowanymi jednostkami

organizacyjnymi);

• prowadzenie poradnictwa konsumenckiego…

119

Zadania Inspekcji wykonują:
• Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów;
• wojewoda przy pomocy wojewódzkiego inspektora

inspekcji handlowej, jako kierownika wojewódzkiej

Inspekcji Handlowej wchodzącej w skład zespolonej

administracji rządowej w województwie.

Inspekcja współdziała z powiatowym (miejskim)

rzecznikiem konsumentów (art. 39-43 ustawy z dnia

16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i

konsumentów), organami administracji rządowej i

samorządowej, organami kontroli oraz

organizacjami pozarządowymi reprezentującymi

interesy konsumentów.

120

Państwowa Inspekcja Farmaceutyczna sprawuje nadzór

nad:

1)warunkami wytwarzania i importu produktów leczniczych i

produktów leczniczych weterynaryjnych,

2)jakością i obrotem produktami leczniczymi, z wyłączeniem

produktów leczniczych weterynaryjnych,

3)obrotem wyrobami medycznymi, z wyłączeniem wyrobów

medycznych stosowanych w medycynie weterynaryjnej

- w celu zabezpieczenia interesu społecznego w zakresie

bezpieczeństwa zdrowia i życia ludzi przy stosowaniu

produktów leczniczych i wyrobów medycznych,

znajdujących się w hurtowniach farmaceutycznych,

aptekach, działach farmacji szpitalnej, punktach aptecznych

i placówkach obrotu pozaaptecznego.

• Inspekcją Farmaceutyczną kieruje Główny Inspektor

Farmaceutyczny. Nadzór nad nim sprawuje minister

właściwy do spraw zdrowia.

121

Zadania Inspekcji Farmaceutycznej wykonują organy:
1) Główny Inspektor Farmaceutyczny, jako centralny

organ administracji rządowej, przy pomocy

Głównego Inspektoratu Farmaceutycznego;

2)wojewoda przy pomocy wojewódzkiego inspektora

farmaceutycznego jako kierownika wojewódzkiej

inspekcji farmaceutycznej, wchodzącej w skład

zespolonej administracji wojewódzkiej.

• W sprawach związanych z wykonywaniem zadań i

kompetencji Inspekcji Farmaceutycznej, organem

pierwszej instancji jest wojewódzki inspektor

farmaceutyczny, a jako organ odwoławczy - Główny

Inspektor Farmaceutyczny.

122

Państwowa Inspekcja Pracy (PIP) jest organem

powołanym do sprawowania nadzoru i kontroli

przestrzegania prawa pracy, w szczególności przepisów

i zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także

przepisów dotyczących legalności zatrudnienia i innej

pracy zarobkowej w zakresie określonym w ustawie.

PIP podlega Sejmowi. Nadzór nad nią w sprawuje Rada

Ochrony Pracy.

• Jednostkami organizacyjnymi Państwowej Inspekcji

Pracy są: Główny Inspektorat Pracy, okręgowe

inspektoraty pracy oraz Ośrodek Szkolenia Państwowej

Inspekcji Pracy im. Profesora Jana Rosnera we

Wrocławiu, zwany dalej "Ośrodkiem".

• Państwową Inspekcją Pracy kieruje Główny Inspektor

Pracy przy pomocy zastępców.

123

• Głównego Inspektora Pracy powołuje i odwołuje

Marszałek Sejmu po zasięgnięciu opinii Rady

Ochrony Pracy i właściwej komisji sejmowej.

• Główny Inspektor Pracy pełni obowiązki do dnia

powołania jego następcy. Zastępców powołuje i

odwołuje Marszałek Sejmu, na jego wniosek po

zasięgnięciu opinii Rady Ochrony Pracy.

• Okręgowy inspektorat pracy obejmuje zakresem

swojej właściwości terytorialnej obszar jednego lub

więcej województw. W okręgowych inspektoratach

pracy mogą być tworzone oddziały.

• Okręgowym inspektoratem pracy kieruje okręgowy

inspektor pracy przy pomocy zastępców.

• Okręgowych inspektorów pracy powołuje i odwołuje

Główny Inspektor Pracy po zasięgnięciu opinii Rady

Ochrony Pracy.

124

Inspekcja Weterynaryjna realizuje zadania z zakresu ochrony zdrowia

zwierząt oraz bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego w

celu zapewnienia ochrony zdrowia publicznego.

Inspekcja wykonuje swoje zadania w m.in. przez:

• zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt, w tym chorób odzwierzęcych;

• badania kontrolne zakażeń zwierząt;

• monitorowanie chorób odzwierzęcych;

• badanie zwierząt rzeźnych oraz produktów pochodzenia zwierzęcego;

• przeprowadzanie:

• a)

weterynaryjnej kontroli granicznej,

• b)

kontroli weterynaryjnej w handlu i wywozie zwierząt…

Organami Inspekcji są:
1) Główny Lekarz Weterynarii;
2) wojewódzki lekarz weterynarii, jako kierownik wojewódzkiej inspekcji

weterynaryjnej wchodzącej w skład zespolonej administracji rządowej

w województwie;

3) powiatowy lekarz weterynarii, jako kierownik powiatowej inspekcji

weterynaryjnej wchodzącej w skład niezespolonej administracji

rządowej;

4) graniczny lekarz weterynarii.

125

• Zadania organów Inspekcji wykonują:
1) lekarze weterynarii i inne osoby zatrudnione w Inspekcji oraz

lekarze weterynarii wyznaczeni do wykonywania określonych

czynności;

2) osoby niebędące lekarzami weterynarii wyznaczone do

wykonywania określonych czynności o charakterze

pomocniczym.

• Inspekcją kieruje Główny Lekarz Weterynarii będący

centralnym organem administracji rządowej.

• Główny Lekarz Weterynarii podlega ministrowi właściwemu do

spraw rolnictwa. Organem doradczo-opiniodawczym Głównego

Lekarza Weterynarii jest Rada Sanitarno-Epizootyczna.

• Wojewódzki lekarz weterynarii podlega, w zakresie

zapewnienia bezpieczeństwa sanitarno-epizootycznego na

obszarze swojej właściwości, Głównemu Lekarzowi

Weterynarii. Graniczny lekarz weterynarii podlega Głównemu

Lekarzowi Weterynarii.

• Powiatowy lekarz weterynarii podlega wojewódzkiemu

lekarzowi weterynarii.

Document Outline