Diagnoza pielęgniarska

Diagnoza

pielęgniarska

Iwona Kluczek

Warszawski Uniwersytet

Medyczny

Zakład Podstaw Pielęgniarstwa

Projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu

Społecznego

Definicje diagnoz

pielęgniarskich

„

Diagnoza pielęgniarska – obiektywna ocena

danych o pacjencie dotycząca całokształtu

zagadnień zdrowotno- społecznych

otrzymanych ze wszystkich dostępnych

źródeł, lub ocena indywidualnych potrzeb

zdrowotnych pacjenta, stanowiących problem

pielęgniarski, dokonana na podstawie danych

o pacjencie otrzymanych ze wszystkich

dostępnych źródeł”.

T. Chętnich

1969

„

Diagnoza pielęgniarska – to

określenie potrzeb chorego , które są

istotne dla wspomagania leczenia”.

S. Poznańska

1977

„

Diagnoza pielęgniarska – to rozpoznanie

pielęgniarskie – dokładne poznanie chorego, w

którym uwzględnia się rozpoznanie lekarskie,

ustalony przez lekarza program leczenia i

rehabilitacji oraz stan fizyczny i psychiczny

pacjenta, reakcje na stosowane leczenie , a

ponadto osobowość chorego, reakcje psychiczne

na chorobę i pobyt w szpitalu, usposobienie,

przyzwyczajenia, poziom umysłowy i kulturę,

sytuację rodzinną. Potrzebne jest to do ustalenia

planu opieki pielęgniarskiej”.

J. Iżycka 1976

„

Diagnoza pielęgniarska obejmuje stan

bio-psycho- społeczny człowieka z

uwzględnieniem genezy i skutków

tego stanu w celu opracowania

indywidualnego programu

pielęgnowania”.

T. Kępska , J.

Kahlan 1986

„

Diagnoza pielęgniarska dotyczy stanu

człowieka , wyznacza pielęgniarce

zadania wynikające z tego stanu, a

oparta jest na zgromadzonych danych,

którymi pielęgniarka dysponuje”.

Zofia Kawczyńska

Butrym

„

Diagnoza pielęgniarska –to wnioski z

analizy danych o pacjencie i

środowisku określające stan bio-

psycho-społeczny człowieka, a

stanowiące podstawę planowania

działań w procesie pielęgnowania”.

Zofia Kawczyńska

Butrym 1996

Rodzaje diagnoz



Diagnoza indywidualna –

diagnoza

indywidualnego przypadku , bazuje na

zgromadzonych danych, które pozwalają na

charakterystykę , analizę i ocenę stanu

konkretnego pacjenta



Diagnoza grupowa

– może być w

pielęgniarstwie:



diagnozą rodzinną, obejmującą ocenę

ważnych dla praktyki pielęgniarskiej danych

o rodzinie i poszczególnych jej członkach.



diagnozę klasy szkolnej , stawianą w

środowisku nauczania



diagnozę grupy pracowników ,

stawianą w środowisku pracy,

zatrudnienia



diagnozę mieszkańców instytucji

opiekuńczej, uzupełniającą dane

diagnoz indywidualnych mieszkańców ,

np. domu pomocy społecznej



Diagnoza społeczności lokalnej –

pozwala wyjaśnić wiele

niekorzystnych zjawisk zdrowotnych

występujących u podopiecznych np.

na skutek zagrożeń ekologicznych

Typy diagnozy



Diagnoza klasyfikacyjna( typologiczna) –

polega na wyodrębnieniu określonych

cech i „pozwala jednoznacznie opisać

specyficzny układ cech badanego

przedmiotu lub procesu”. Jej rola polega

na rozpoznaniu , zakwalifikowaniu

określonych cech, co stanowi podstawę

przypisywania diagnozowanego

podmiotu lub procesu do określonego

typu np. pacjent sprawny, z ograniczoną

sprawnością



Diagnoza przyczynowa –

jest to jeden z

ważniejszych aspektów diagnozy

pielęgniarskiej. Jej rola polega na

rozpoznaniu i wyjaśnieniu stanu, w jakim

znajduje się pacjent lub procesu, który

doprowadził do tego stanu. Ranga tego

wyjaśnienia wynika stąd, że

skuteczniejsze są takie działania , które

dotyczą przyczyn , a nie poprzestają na

eliminowaniu wyłącznie objawów,

znajomość przyczyn jest bardzo ważna.

Do przygotowania tej diagnozy

opracowano schemat:

Etiologia

Cele

Interwencja

pielęgniars

Kryteria

wyniku



Diagnoza prognostyczna –

aspekt diagnozy

szczególnie ważny w profilaktyce. Jego

podstawą jest przewidywanie skutków zjawiska,

stanu, sytuacji w jakiej znalazł się pacjent czy

jego rodzina oraz przewidywanie reakcji na

skutki. Diagnoza prognostyczna polega na

znalezieniu danych( w obszarze wiedzy

teoretycznej lub praktycznej) na podstawie

których można powiedzieć, w jakim kierunku

rozwinie się dany stan i jaką zmianę można

przewidywać po podjęciu określonych działań.

Schemat diagnostyczny uwzględniający

kryteria prognostyczne ryzyka

Choroba/

usz-

kodzenie

Kryteria

prognosty

cz-ne

Występow

a-nie u

klienta

Zalecenia



Diagnoza fazy -

umiejętność

przewidywania rozwoju zjawisk i

stanów w jakich znajduje się

pacjent/rodzina, środowisko lokalne

pod względem zdrowotnym, stanowi

również podstawę do stawiania

diagnozy . Ten aspekt diagnozy

uwzględnia zaszeregowanie danego

stanu pacjenta do określonej fazy.

Klasyfikacja faz w diagnozie

pielęgniarskiej indywidualnego

przypadku

Faza zdrowia – brak dostrzegalnych zagrożeń

Faza zagrożenia – występują czynniki ryzyka , brak dodatkowych objawów lub

objawy są nieuchwytne w rozpoznaniu pielęgniarskim

Faza wstępna choroby- występują niepokojące objawy, ale jeszcze brak

diagnozy lekarskiej

Faza choroby( po diagnozie lekarskiej) , wymaga leczenia ( dotyczy wielu

chorób przewlekłych bez stałego ograniczenia sprawności)

Stan przewlekły, długotrwałe unieruchomienie , Rekonwalescencja i

stan zaburzonego bezpieczeństwa w życiu powrót do zdrowia,

codziennym rehabilitacja

Terminalna faza choroby



Diagnoza znaczenia –

ma na celu wyjaśnienie

znaczenia jakiegoś stanu dla przebiegu

całości procesów związanych ze zdrowiem lub

chorobą . Możemy wyodrębnić dwa podejścia

w analizie znaczenia: obiektywne i

subiektywne.



podejście obiektywne-

skupia się na analizie

znaczenia jakie ma dany czynnik, objaw dla

charakterystyki stanu, w jakim znajduje się pacjent, a

także na tym jakie jest znaczenie reakcji osoby

chorej, członków jej rodziny lub innych osób

znaczących dla przebiegu analizowanego zjawiska lub

procesu zdrowienia, rehabilitacji lub dbania o zdrowie



podejście subiektywne -

dotyczy

przede wszystkim określenia jakie są

odczucia pacjenta, czym dla niego

jest zdrowie i choroba, jakie

znaczenie ma dla niego konkretny

stan , sytuacja objawy dolegliwości,

czynniki ryzyka, diagnoza lekarska,

ograniczona sprawność

Źródła informacji

Rodzaj źródeł

Podmiotowe

Przedmiotow

Główne/bezpośredn

Uzupełniające/pośr

ednie

Pacjent/klient,

rodzina,

członkowie rodziny,

inne osoby

znaczące, inne

pielęgniarki,

lekarze,

pracownicy

instytucji

opiekuńczej,

liderzy

społeczności

lokalnej

Wyniki pomiaru,

Dokumenty, dane

epidemiologiczne,

charakterystyka

demograficzna

grupy

( populacji)

Metody i techniki zbierania

informacji



Wywiad

i różne techniki jego

prowadzenia ( luźna rozmowa,

ankieta, skale, oceny i samooceny). Przy

prowadzeniu wywiadu bardzo ważna jest

komunikatywność, zachowanie zasady

intymności i szacunku, zapewnienie

korzystnych warunków fizycznych w

trakcie wywiadu.



Obserwacja –

planowa,

ukierunkowana, uczestnicząca



Lustracja terenowa –

jest to forma

obserwacji ukierunkowanej na

określone cechy fizycznego

środowiska danego terenu. Lustracja

terenu jest bardzo pomocna do

gromadzenia danych o społeczności

lokalnej, gdyż stanowi podstawę do

charakterystyki warunków w jakich

ona żyje.



Analiza dokumentów :

urzędowych i

osobistych. Mają one charakter danych

obiektywnych i z tego względu są

traktowane jako obowiązujące, rzetelne

i prawdziwe. Mogą zawierać dane o:

pacjencie

środowisku

dokumenty osobiste ( stanowią

uzupełnienie informacji)



Pomiary –

najczęściej dokonywane

pomiary przez pielęgniarki dotyczą:



ciśnienia tętniczego ( RR)



temperatury ciała



masy ciała BMI



tętna



obwodów



zawartości cukru w moczu



zawartości cukru we krwi

Zakres diagnozy

indywidualnej

Istnieje bogata literatura przedmiotu

określająca różnorodne czynniki mające

wpływ na zakres danych niezbędnych do

postawienia diagnozy pielęgniarskiej oraz

zakres samej diagnozy pielęgniarskiej. W

zakresie niezbędnych danych należy

wymienić:



stan zdrowia człowieka ujęty w

kategoriach jego biologiczno- psychiczno-

społecznego funkcjonowania oraz poziom

jego sprawności



jego stan psychiczny, subiektywne

poczucie zdrowia



poczucie samodzielności,

aktywności życiowej oraz radzenie

sobie w sytuacji choroby czy

ograniczonej sprawności

Zakres diagnozy pielęgniarskiej

sprowadza się do trzech obszarów:



aktywności fizycznej



aktywności psychicznej



aktywności społecznej człowieka

Zakres diagnozy

indywidualnego przypadku

Funkcjonowanie ,

aktywność psychiczna ,

subiektywna ocena zdrowia

Funkcjonowanie społeczne,

aktywność, radzenie sobie

Funkcjonowanie,

Aktywność fizyczna,

funkcjonowanie

narządów i

układów

Pełen zakres diagnozy

indywidualnego przypadku

Czynniki osobiste

Aktywność

psychiczna

Aktywność

Fizyczna

Aktywność

społeczna

Świadomość

zdrowotna

Styl życia

Wzory ,

normy

kulturowe

Sytuacja
życiowa,

Rodzinna,

bytowa,

zawodowa

Cele diagnozy

pielęgniarskiej

Dobór i znaczenie poszczególnych informacji w

diagnozie pielęgniarskiej są zróżnicowane i zależą od

typu stawianej diagnozy , ale przede wszystkim od

celu , na którym koncentruje się diagnoza.

Dobór i znaczenie informacji, zależy od rodzaju zadań,

jakie pielęgniarka ma zaoferować pacjentowi, do

realizacji których jest zobowiązana lub które

preferuje ze względu na aktualną sytuację jej

pacjenta. Zainteresowanie poszczególnymi

problemami i danymi będzie zróżnicowane ze względu

na:

Miejsce zatrudnienia ( szkoła, zakład pracy, dom,

zakład opieki )

Stan pacjenta ( zdrowy, chory, niepełnosprawny)

Charakter zadań jakie podejmuje

pielęgniarka na rzecz konkretnego

pacjenta warunkują:

1. Cel główny diagnozy precyzujący , czy

jest to diagnoza w celu:



realizacji promocji zdrowia i profilaktyki



wspierania terapii i pielęgnowania



opieki nad przewlekle chorym

2. Zakres danych niezbędnych do tego,

aby pielęgniarka mogła sprecyzować

swoje zadania zgodnie z przyjętym celem

diagnozy

Formułowanie diagnozy

pielęgniarskiej - zasady

Diagnoza powinna być podstawą do

planowania, działania i oceny troski o

zdrowie człowieka.

Diagnoza stanowi wskazania interwencji

pielęgniarskiej

Formułowanie diagnozy pielęgniarskiej

koncentruje się na sytuacji człowieka

chorego, w której występują

nieprawidłowości, zagrożenia , dysfunkcje: w

pracy poszczególnych narządów, dysfunkcje

fizyczne, w funkcjonowaniu psychicznym, w

funkcjonowaniu społecznym

4. Formułowanie diagnozy w kategoriach

problemów: wyrażających troskę o

zdrowie człowieka, a ich sprecyzowanie

ułatwia podjęcie interwencji

pielęgniarskiej

5. Diagnoza powinna uwzględniać prognozę

czyli analizę czynników ryzyka i ryzyka

powikłań choroby, na którą pacjent

aktualnie choruje i wynikające z tego

zagrożenia dla sprawnego

funkcjonowania w przyszłości

6. Diagnoza powinna uwzględniać potencjał

czyli określenie aktualnych możliwości

człowieka, istniejących i zachowanych

sprawności( które pielęgniarka może

wykorzystać w działaniach

aktywizujących, mobilizujących,

stymulujących do samoopieki i

samopielęgnacji) , potencjału zdrowia-

możliwości działania pacjenta na rzecz

współuczestniczenia w terapii, likwidacji

skutków choroby, zdolności do samoopieki.

Cechy poprawnej

diagnozy:

Diagnoza powinna być zwięzła i jasna,

czytelna i zrozumiała dla każdej pielęgniarki

i wszystkich członków zespołu pracującego

na rzecz pacjenta.

Diagnoza powinna uwzględniać negatywne i

pozytywne elementy/oceny pacjenta/klienta i

sytuacji, czyli:



stan negatywny lub zagrożenie dla zdrowia

wymagające działań pielęgnacyjnych w celu

ograniczenia, likwidacji zagrożeń,

przeciwdziałania powikłaniom, nawrotom

choroby



stan pozytywny , czyli wszystkie te cechy, które mogą

pomóc w aktywizacji pacjenta ( włączenie go do

samoopieki i samopielęgnacji) a także możliwości

edukacji niezbędnej do przekazania pacjentowi

odpowiedzialności za własne zdrowie.

3. Formułowaniu diagnozy powinny służyć wymienione

poniżej określenia , z których jedne pomagają wyrazić

cechy negatywne, a inne ułatwiają opis cech

pozytywnych. Wszystkie koncentrują się na określeniu,

ocenie stanu w jakim znajduje się pacjent/klient

pielęgniarki. Wyrażając cechy negatywne, można

posłużyć się następującymi określeniami: zmiana w;

uszkodzenie; nadwyrężenie, zagrożenie, niezdolność do,

brak, zaniechanie, niemożność,

deficyt, ograniczenie, obniżenie, osłabienie,

przerwanie, zakłócenie, trudność w,

zmniejszenie, zredukowanie,

niewystarczający, nieodpowiedni,

niezastosowanie się do, lęk, obawa itp..

Analogicznie do terminów negatywnych

możemy zastosować terminy pozytywne

określające cechy pozytywne, są to między

innymi określenia: zdolność do, utrzymanie,

akceptacja, chęć, motywacja, przestrzeganie,

zachowanie.

4. Sformułowanie diagnozy powinno

koncentrować się na człowieku,

grupie diagnozowanej( „hałas i

włączony telewizor przeszkadzają w

spaniu” powinno być: „ pacjent nie

może zasnąć ze względu na hałas i

głośno nastawiony telewizor”-

poprawne sformułowanie opisuje

stan pacjenta a nie okoliczności)

5. Diagnoza może być przedstawiona opisowo,

zwłaszcza gdy istnieją trudności w wyjaśnieniu

przyczyny danego stanu lub gdy

współwystępuje szereg czynników , które się

wzajemnie warunkują.

6. Diagnoza powinna zawierać nie tylko

określenie stanu pacjenta/klienta , rodziny,

społeczności, lecz także uwarunkowania

( przyczynę) tego stanu.

7. Diagnoza może stanowić wyliczenie przyczyn

zwłaszcza gdy trudno wyodrębnić tylko jedną

przyczynę.

Błędy diagnozy

Ze względu na to, w jakiej sytuacji i na jakim

etapie działań zmierzających do

postawienia diagnozy występują różnego

rodzaju błędy, które można sklasyfikować

jako:



błędy powstałe na etapie gromadzenia

danych



błędy dotyczące wnioskowania

(rozumowania)



błędy wynikające z braku wiedzy

Błędy diagnozy wg Stefana

Ziemskiego:



błędy obserwacji



błędy rozumowania



błędy techniczne

Błędy diagnozy wg B.

Dobrowolskiej



Niedostrzeganie niektórych objawów

na skutek braku wiedzy lub

zmęczenia pielęgniarki



Błędy wynikające z niepoprawnego

rozumowania



Błędy spowodowane uchybieniami

technicznymi

Błędy na etapie zbierania

danych



Błędy obserwacji wg. S. Ziemskiego:



niezauważenie istniejących cech, z różnych

względów np. z powodu zmęczenia, złego

oświetlenia, zatajenia faktów przez osobę

diagnozowaną, pielęgniarka może nie dostrzec

lub nie zwrócić uwagi na daną cechę, objaw.



spostrzeganie objawów w postaci zmienionej

ilościowo lub jakościowo np. ze względu na

warunki zewnętrzne w których przebiega

obserwacja może dojść do bagatelizowania

danych



spostrzeganie pod wpływem afektu

objawów nieistniejących; zdenerwowanie,

współczucie, niechęć może powodować

inny odbiór , postrzeganie stanu , cechy,

ogólnej sytuacji pacjenta innymi niż są

one w rzeczywistości.



Błędy wywiadu:



błędy sytuacyjne – wynikające z warunków

zewnętrznych, sytuacyjnych, które nie

sprzyjają prowadzeniu wywiadu. Mogą

pojawić się w następujących sytuacjach:



obecność innych osób w trakcie

prowadzenia wywiadu



pośpiech osoby udzielającej informacji



pośpiech osoby, która przeprowadza wywiad



niesprzyjające warunki zewnętrzne np.

hałas, przeciąg, niska lub zbyt wysoka

temperatura pomieszczenia



niesprawność narządu słuchu lub wady

wymowy jednej ze stron



wzajemna reakcja osób uczestniczących w

wywiadzie



Błąd socjologiczny –

pojawia się gdy

pacjent reaguje na cechy

pielęgniarki( osoby prowadzącej

wywiad). Cechy zewnętrzne pielęgniarki(

wiek, wygląd, sposób zachowania,

ubrania, głos) mogą rozbudzać zaufanie

pacjenta i korzystnie wpływać na

przebieg wywiadu lub odwrotnie, mogą

powodować reakcje negatywne.



Błąd psychologiczny –

stanowi odwrotności

błędu socjologicznego i jest wynikiem

reagowania pielęgniarki( badacza) na cechy

pacjenta udzielającego odpowiedzi na

postawione pytania. Pacjent może być

zaniedbany, brudny, niegrzeczny, nieuprzejmy,

agresywny. Negatywna reakcja na cechy

pacjenta może spowodować, że pielęgniarka

będzie ograniczała z nim rozmowę do

minimum a w konsekwencji nie dopyta ,

pominie, zbagatelizuje istotne informacje

dotyczące stanu pacjenta i przyczyn tego stanu.



Błędy w analizie dokumentów

wynikają z:



niewłaściwego zapisu wyników



pomyłki w zapisie



nieumiejętności posługiwania się

dokumentacją



Błędy pomiaru -

określane są przez S.

Ziemskiego jako błędy techniczne

wynikające ze złego działania aparatury

używanej do badania lub nieumiejętności

jej stosowania

Błędy wnioskowania

(rozumowania)



Błąd fałszywej oceny -

sugerując się

następstwem zdarzeń w czasie,

zdarzenie wcześniejsze uznaje się za

przyczynę późniejszego. Pacjent nie śpi

w nocy po wizycie córki. Błędem jest

uznanie tej wizyty za przyczynę

bezsenności, która pojawiła się w nocy

przed planowanym zabiegiem.

Bezsenność spowodowały: lęk, brak

informacji o przebiegu zabiegu

operacyjnego, poczucie zagrożenia.



Błąd atrybucji –

polega na

przypisywaniu osobie diagnozowanej

cech, których nie posiada lub

„odmawianiu jej cech, które posiada”.

Pacjentkę uznano za prymitywną w

kontaktach werbalnych, tym czasem jest

to osoba inteligentna, posiadająca wyższe

wykształcenie, ale przebywająca w

okresie regresji intelektualnej i labilności

emocjonalnej spowodowanej chorobą.



Schematyzm –

zbyt ogólne potraktowanie

danego stanu, bez uwzględnienia cech osoby

diagnozowanej lub całego środowiska.



Pomieszanie walorów objawów

- ten rodzaj

błędu powstaje wówczas, gdy objaw niestały

traktuje się jako stały np. mieszkanie

pacjenta jest czyste i zadbane, uznaje się to

za cechę stałą, a tym czasem jest takie z

powodu uroczystości imieninowej

gospodarza, przeważnie jest zaniedbane



Błędy wynikające z braku wiedzy

Brak wiedzy może być przyczyną

pominięcia konkretnych objawów,

zagrożeń dla zdrowia, warunków w

których przebiega pielęgnowanie.

Diagnoza pielęgniarska w

literaturze obcej



wg L. J. Carpenito diagnoza pielęgniarska

może być rozumiana jako:

Niezależna funkcja pielęgniarska, ocena

indywidualnych reakcji klienta na jego

ludzkie doświadczenie, na kryzysy, choroby,

ciężkie próby życiowe lub inne stresy.

Aktualne bądź potencjalne problemy

zdrowotne, którymi pielęgniarki na

podstawie własnego wykształcenia i

doświadczenia są w stanie się zająć i są do

tego uprawnione.

3. Reakcja na aktualne i potencjalne problemy

zdrowotne, którymi pielęgniarki na podstawie

własnego wykształcenia i doświadczenia są

zdolne się zająć i są za to odpowiedzialne.

4. Osąd kliniczny o jednostce, rodzinie

społeczności, który jest wprowadzony na

podstawie rozważnego, systematycznego

procesu zbierania i analizy danych. To

dostarcza podstaw do ustalenia ostatecznej

terapii ( działania), za którą jest

odpowiedzialna pielęgniarka

Wg Północnoamerykańskiego

Stowarzyszenia Diagnozy

Pielęgniarskiej NANDA - 1988

„

Diagnoza pielęgniarska jest kliniczną

oceną indywidualnej, rodzinnej i

środowiskowej reakcji na aktualne

lub potencjalne problemy

zdrowotne/procesy życiowe. Diagnoza

pielęgniarska dostarcza podstaw do

wyboru interwencji pielęgniarskiej w

celu uzyskania wyników , za które

pielęgniarka jest odpowiedzialna”

„

Diagnoza pielęgniarska – jest to

stwierdzenie, które opisuje reakcję

ludzką( stan zdrowia lub aktualne

potencjalnie zmienione wzory

interakcyjne) jednostki lub grupy, którą

pielęgniarka zgodnie z prawem może

określić i dla której można ustalić

definitywną interwencję w celu

zredukowania, wyeliminowania stanu lub

niedopuszczenie do jego zmian”

„

Diagnoza pielęgniarska – jest

zapisem stwierdzenia klienta, że jest

zdrowy, bądź faktycznie lub

potencjalnie chory i że opieka

pielęgniarska może coś zmienić i na

coś wpłynąć”.

Klasyfikacja NANDA

Diagnozy w liczbie 99 sklasyfikowano w

obrębie 9 kategorii- wzorów reakcji

reagowania człowieka. Są to:



wymiana: dawanie i otrzymywanie



komunikowanie: wysyłanie wiadomości

– informacji



odnoszenie się do: ustanawianie

związków



wartościowanie: określenie wartości



wybieranie( dokonywanie wyboru):

wybór między alternatywami



poruszanie się: aktywność



spostrzeganie : odbieranie informacji



zorientowanie : rozumienie

znaczenia połączone z informacją



odczuwanie : subiektywna

świadomość odbieranych informacji

Np. kategoria –wymiana

1.1.2.1. – odżywianie, zmieniony

sposób więcej niż organizm wymaga

1.2.1.1. – potencjalna infekcja

1.2.2.2. – obniżona temperatura ciała

Klasyfikacja NANDA

zawiera:



określenie problemu



definicję każdego z problemów

zdrowotnych jakie mogą wystąpić u

pacjenta



charakterystyka diagnozowanych

problemów

INCP – Międzynarodowa

Klasyfikacja Praktyki

Pielęgniarskiej

Klasyfikacja europejska , pozwala na

stosowanie ujednoliconego nazewnictwa

do:



stanów rozpoznanych



działań podejmowanych



wyników uzyskiwanych



konfrontowania stanu rozpoznanego z jego

określeniem



szybkiego przekonywania uzyskiwanych

danych w formie zakodowanych informacji

Np.

1. A – zjawisko pielęgniarskie

1.A. 1 – człowiek

1.A. 1.1.1.1.1 – oddychanie

2.C.2.4.1 – zapobieganie przemocy

Do podstawowych wartości

ICNP zalicza się:



strukturę taksonomiczną( opartą na

jednoznacznie określonych zasadach

przyjętej klasyfikacji)



dużą pojemność pojęciową

ICNP jest strukturą uporządkowaną,

wieloosiową, obejmującą wiele kryteriów i

więcej niż jedną zmienną. Zawiera pojęcia

wykorzystywane do formułowania diagnoz

pielęgniarskich. W praktyce może być

wykorzystywana na każdym poziomie

Document Outline