ŚMIERĆ I JEJ OZNAKI

Śmierć miejscowa –

necrosis



śmierć poszczególnych komórek lub

części narządów

Śmierć ogólna organizmu –

mors



ustanie czynności wszystkich

narządów, tkanek i komórek organizmu

Śmierć fizjologiczna



następstwo naturalnego zużycia tkanek



następuje na tle wiądu starczego –

marasmus senilis

Śmierć patologiczna



bezpośrednie następstwo ciężkiego

uszkodzenia narządów



przede wszystkim w wyniku ustania

czynności serca, płuc lub mózgu – wrota

śmierci

atria mortis



Śmierć sercowa

wynik uszkodzenia autonomicznego

układu nerwowego serca lub utrata

zdolności kurczenia się mięśnia

sercowego wskutek :

zmian wstecznych tj. zwyrodnienie,

martwica

czynnika mechanicznego np. zawał serca

czynnika toksycznego lub zakaźnego

znacznego podrażnienia nerwu

współczulnego lub przywspółczulnego



Śmierć płucna

w wyniku zaburzenia czynności płuc,

uniemożliwiona wymiana gazowa

upośledzone zaopatrywanie tkanek w tlen

gromadzenie się znacznych ilości dwutlenku

węgla prowadzące do poważnego

zaburzenia czynności ośrodkowego układu

nerwowego - mózgu



Śmierć mózgowa

następstwo zniszczenia ważnych dla

życia ośrodków nerwowych,

szczególnie odpowiedzialnych za

oddychanie i pracę serca

nagła

gdy ważne dla życia narządy w znacznym

stopniu są uszkodzone- apopleksja

powolna

uszkodzenie narządów nie jest znaczne i ich

czynność ustaje powoli – agonia

ZMIANY POŚMIERTNE



Oziębienie zwłok

–

algor mortis s. frigus mortis

wyrównanie temperatury zwłok z temperaturą

otoczenia

temperatura ciała opada w ciągu godziny o 3oC

* przy niektórych schorzeniach układu

nerwowego np. tężcu; przy chorobach

gorączkowych lub porażeniu cieplnym

temperatur zwłok bezpośrednio po śmierci

może ulec podwyższeniu



Bladość pośmiertna skóry i widocznych

błon śluzowych



palor mortis

następstwo ustania krążenia oraz

przemieszczenia krwi do niżej położonych

części ciała

przy ocenie bladości pośmiertnej należy

uwzględnić bladość jak może być następstwem

niedokrwistości lub znacznej utraty krwi

sierść i pigmentowana skóra może utrudniać

rozpoznanie



Stężenie pośmiertne

rigor mortis

- charakteryzuje się skróceniem, zgrubieniem i

zesztywnieniem mięśni prowadzącym do

unieruchomienia stawów

- przyczyną jest wyczerpanie energii mięśni

zgromadzonej w postaci cząsteczek ATP i

fosfokreatyny oraz napęcznienie miozyny, która

pod

wpływem kwasu mlekowego,

wytwarzanego z

glikogenu przy agonalnych

skurczach mięśni

powoduje wiązanie wody

- stężenie zwłok zaczyna się w 1-8 godzin po

śmierci, po ok. 5-8 godzin jest zupełnie rozwinięte

utrzymuje się przez ok. 48-60 godzin

- rozpoczyna się począwszy od mięśni głowy

(żuchwy), postępując ku tyłowi obejmuje mięśnie

karku, kończyn przednich, klatki piersiowej,

następnie mięśnie brzucha i kończyn tylnych oraz

ogona; w tej samej kolejności ustępuje

- szybkość występowania stężenia pośmiertnego

zależy od stopnia rozwoju mięśni

- u osobników dobrze umięśnionych występuje wcześniej i dłużej się

utrzymuje, natomiast u osobników o słabo rozwiniętych mięśniach

zjawia się późno i trwa krócej

- stężenie obejmuje zarówno mięśnie szkieletowe

jak i prążkowane

- * stężenie kataleptyczne – następuje po

uszkodzeniu rdzenia przedłużonego, mostu,

móżdżku lub też przy śmierci w czasie ataku

drgawek



Plamy pośmiertne



livores mortis

następstwo gromadzenia się krwi w niżej

położonych częściach zwłok

Po nacięciu plamy pośmiertnej z naczyń

krwionośnych wypływa kroplami ciemna

krew, dająca łatwo zmywać się strumieniem

wody

mogą wyglądem przypominać sińce

powstałe wskutek urazu

plamy pośmiertne przy ucisku bledną natomiast

plamy przyżyciowe nie zmieniają swego wyglądu

ponieważ krew znajduje się poza naczyniem

* ocieklina

hypostasis

zjawisko gromadzenia się krwi w niżej położonych narządów

wewnętrznych

przekrwienie opadowe

Może powstawać również przyżyciowo wskutek osłabienia

akcji serca



Wysychanie zwłok



exsicatio postmortalis

następstwo utarty płynów przez tkanki-

parowanie

wyschnięciu ulegają przede wszystkim

śluzawica, ryj, uszy, gałki oczne i koniec

wysuniętego języka, ogon



Tworzenie się skrzepów krwi



cruores postmortalis

skrzepy tworzą się głównie w sercu prawy i

dużych naczyniach żylnych , szczególnie w

przypadkach dłużej trwającej niedomogi serca

prawego

Skrzepy różnią się tym od występujących

przyżyciowo zakrzepów, że występują po śmierci

i są soczyste, wiotkie, elastyczne i luźno leżą w

naczyniach natomiast zakrzepy są suche,

kruche, przytwierdzone do ściany naczynia

w przypadku nagłego krzepnięcia krwi skrzepy mają

barwę czerwona

przy powolnym krzepnięciu krwi powstają skrzepy

mieszane, czerwono- bursztynowo- żółte

* przy niektórych zatruciach tlenkiem węgla,

cyjanowodorem, przy uduszeniu, ostrych

chorobach zakaźnych krzepnięcie jest

niedostateczne lub go brak



Rozkład gnilny



putrescentia

późniejszy objaw pośmiertny

polega na zupełnym rozkładzie złożonych

białek zawartych w tkankach, prowadzącym do

powstania kwasów tłuszczowych, amoniaku,

bezwodnika kwasu węglowego, kwasu

azotowego, fosforowego, siarkowego i metanu,

siarkowodowu, trójmetylaminy, indolu, skatolu

- powodują go drobnoustroje znajdujące się w

zwłokach, stale przebywające jako saprofity za

życia zwierzęcia w przewodzie pokarmowym i

drogach oddechowych jak również

drobnoustroje dostające się z zewnątrz

pierwszym objawem gnicia jest rozpad krwinek

czerwonych –

haemolysis

i przepojenie tkanek

barwnikiem krwi-

imbibitio haemoglobinaemica

łącząc się z siarkowodorem daje sulfmethemoglobinę,

barwnik zielonkawo- brązowo- czarny pseudomelanosis

najintensywniejsze przepojenie w obrębie wsierdzia i

dużych pni naczyniowych

-tworzenie się gazów gnilnych gromadzących się pod
skórą, w jamach ciała i narządach wewnętrznych,
które powodują niejednolite wzdęcie zwłok

-nie należy mylić z obrzękiem gazowym będącym następstwem
urazów (emphysema trauaticum) spowodowanego przyżyciowym
uszkodzeniem skóry, tchawicy, płuc, klatki piersiowej, przewodu
pokarmowego, worków powietrznych u koni albo jest wynikiem
działalności drobnoustrojów np. w przebiegu szelestnicy



Szybciej ulegają gniciu zwłoki zwierząt padłych

nagle, nie wyniszczonych długotrwałą chorobą,

jak również padłych wskutek ogólnego zakażenia

organizmu



W warunkach nie sprzyjających gniciu (rozwojowi

drobnoustrojów, gdy zwłoki znajdują się w miejscu

suchym i przewiewnym, zwłoki wysychają czyli

ulegają tzw zestrupieszeniu – mumificatio



Samotrawienie



autodigestio

autolityczne procesy polegające na

rozpuszczaniu tkanek przez zawarte w nich

enzymy

szczególnie intensywnie zachodzi w żołądku,

przełyku i trzustce

Document Outline