REHABILITACJA CHOREGO NIEPRZYTOMNEGO

REHABILITACJA CHOREGO

NIEPRZYTOMNEGO

wykład

Przyczyny śpiączki:

Udar naczyniowy mózgu;

Uraz czaszkowo - mózgowy;

Stan po napadzie padaczkowym;

Cukrzyca;

Mocznica;

Zapalenie opon;

Zatrucie alkoholem;

Ocena stanu pacjenta przez

rehabilitanta:

Ocena oddychania

Regularność oddychania (oddech

miarowy, wysiłkowy)

Częstość oddechów (16 – 18/min.)

Ocena saturacji (98%-100%)

Pomiar ciśnienia tętniczego krwi

Ocena stanu pacjenta przez

rehabilitanta c.d.:

Pomiar temperatury ciała

Ocena stanu napięcia mięśniowego

Ocena ruchomości kończyn

(niedowłady, przykurcze)

Zmiany skórne

Złamania, zwichnięcia.

Przeciwwskazania do

rehabilitacji

w okresie ostrym

Złamania kręgosłupa i kończyn

Nie wyrównana niewydolność

oddechowo – krążeniowa

Zaburzenia gospodarki wodno –

elektrolitowej

Świeże krwawienie podpajęczynówkowe

z tętniaka !!!!!!!!!!

Przeciwwskazania do

kontynuowania rehabilitacji

Nasilony zespół psychoorganiczny;

Rozległe odleżyny;

Czynne procesy zapalne i choroby

zakaźne;

Choroba nowotworowa wymagająca

pilnego leczenia onkologicznego;

Przeciwwskazania do

kontynuowania rehabilitacji

c.d.

Przewlekła nie wyrównana,

niestabilna choroba wieńcowa;

Arytmia prowokowana wysiłkiem

fizycznym;

Tętniak rozwarstwiający aorty;

Nadciśnienie tętnicze nie poddające

się kontroli farmakologicznej.

Główne założenia w

rehabilitacji pacjenta

nieprzytomnego

Głównym celem rehabilitacji jest

zachowanie dobrego stanu narządów i

układów

Zapobieganie komplikacjom

wynikającym z leżenia: zapalenie płuc,

odleżyny, przykurcze mięśni, ujemny

bilans białkowy, odwapnienie kości,

zapalenie żył, spadek siły w zdrowych

kończynach.

Główne założenia w

rehabilitacji pacjenta

nieprzytomnego c.d.

Pobudzanie proprioceptywne

porażonej

części ciała. Możliwe pojawienie się

niedowładu jest konsekwencją odnerwienia

lub przerwania kontroli napięcia

mięśniowego.

Dążymy do odtwarzania utraconych funkcji

ruchowych, a nie kompensacji w oparciu o

nowoczesne metody bazujące na zjawisku

plastyczności neuronalnej.

Główne założenia w

rehabilitacji pacjenta

nieprzytomnego c.d.

Wielokrotne powtarzanie tych samych

ćwiczeń powiększa korową reprezentację

dla części ciała, która w tym uczestniczy.

Ćwiczenia oddechowe

powinny być

wykonywane na początku, w środku i na

koniec zabiegów rehabilitacyjnych. U

pacjentów nieprzytomnych wykonuje się

uciski na łuki żebrowe synchronizowane z

wydechem.

Główne założenia w

rehabilitacji pacjenta

nieprzytomnego c.d.

Usprawnianie ruchowe

rozpoczynamy od ruchów biernych

kończyny górnej i dolnej strony

porażonej (lub słabszej). Pacjenta z

niedowładem wiotkim ćwiczy się od

stawów proksymalnych do stawów

dystalnych, pacjentów z

niedowładem spastycznym w

odwrotnej kolejności.

Główne założenia w

rehabilitacji pacjenta

nieprzytomnego c.d.

W czasie biernego wysiłku fizycznego

zwiększa się zapotrzebowanie

organizmu na tlen: wzrasta wentylacja

minutowa płuc, wzrasta pojemność

minutowa serca, wzrasta oddawanie

tlenu w pracujących mięśniach,

zwiększa się pojemność dyfuzyjna

błony płucnej.

Masaż pobudzający

ogólną trofikę

kończyn górnych i dolnych.

Rehabilitacja pacjenta

nieprzytomnego c.d.

Zmiany pozycji ułożeniowych

leżeniu zmieniamy co 2 – 3 godziny.

Oklepywanie klatki piersiowej przy

zmianie pozycji.

Pozycje ułożeniowe

1) Leżenie na stronie udarowej z barkiem

wysuniętym wyraźnie do przodu. Masa ciała

jest podparta całą płaszczyzną łopatki.

Zapobiegamy uciskowi na staw ramienny.

2) Leżenie na stronie zdrowej. Ręka porażona

powinna być wysunięta wyraźnie do przodu z

barkiem przywiedzionym. Kończyna dolna

zgięta w stawie biodrowym i kolanowym.

3) Przewracanie pacjenta na stronę zdrową.

Rehabilitacja pacjenta

nieprzytomnego c.d.

Przywracanie ruchów dowolnych

przeprowadza się w oparciu o

znajomość kolejnych faz rozwoju

ruchowego (obracanie tułowia,

siadanie z podniesionym zagłówkiem

itp).

Ocena napięcia mięśniowego u

pacjenta nieprzytomnego

Stan napięcia mięśniowego bada się poprzez

opór przeciwstawiany kończyną niedowładną

przy ruchach biernych, w porównaniu z

analogicznym oporem w kończynach

zdrowych. Stan ten określa się opisowo



napięcie normalne (N)



obniżone lub wiotkie(-)



nieznacznie wzmożone (+)



wybitnie wzmożone (++)

Ocena stanu napięcia

mięśniowego u

pacjenta

przytomnego

Skala Lovetta (niedowład wiotki)

Skala Ashworta używana przy

niedowładach spastycznych z powodu

niemożności wykonywania dowolnych

ruchów wyodrębnionych. Skurcz

mięśnia, jego napinanie, ruch przeciwko

oporowi nie są miernikiem siły.

Goniometr

Skala Lovetta

0 brak skurczu lub napinania się mięśni – 0% siły w

stosunku do siły normalnej

1 skurcz izometryczny (bez możliwości wykonania

ruchu) – 10% siły mięśniowej

2 ruch w pełnym zakresie, w odciążeniu – 25% siły

mięśniowej

3 ruch w pełnym zakresie przeciwko sile ciężkości –

50% normalnej siły mięśniowej

4 ruch w pełnym zakresie przeciwko średniemu

oporowi – 75%siły mięśniowej

5 ruch w pełnym zakresie przeciwko

maksymalnemu oporowi – 100% siły mięśniowej

Skala Ashworta – skala

oceniająca stopień

spastyczności

0 norma

1 niewielkie zwiększone napięcie, ruchomość

pełna, lekki opór przy ruchach

1+ niewielkie zwiększenie napięcia, lekki opór

przy ruchach

2 duże zwiększanie napięcia, ruchy możliwe

do wykonania

3 duża sztywność, ruchy trudne, duży opór

4 bardzo duża spastyczność z przymusowym

ułożeniem kończyn

Skala Ashworta – skala

oceniająca stopień

spastyczności

Spastyczności 1, 1+ nie należy

zwalczać.

Nieznaczna spastyczność zapobiega

osteoporozie, zanikom mięśni,

zakrzepom żył głębokich, pomaga w

utrzymaniu prawidłowej postawy

ciała !!!!!!!!!!!!!!

Ocena niedowładu i wielkości

przykurczu

Ocena niedowładu i wielkość

przykurczu oceniamy za pomocą

goniometru.

Ocena niedowładu i wielkości

przykurczu c.d.

Wielkość przykurczu

określa różnica

między biernym a fizjologicznym

zakresem ruchu dla badanego stawu;

Miarą niedowładu i stopnia

obniżenia siły mięśniowej

jest

różnica między czynnym a biernym

zakresem ruchu (u osób przytomnych)

Ocena niedowładu i wielkości

przykurczu c.d.

Pomiary kontrolne należy zawsze

wykonywać zawsze w takim samym

położeniu, w jakim był wykonywany

pierwszy.

Ocena niedowładu i wielkości

przykurczu c.d.

Spastyczność piramidowej

(maksymalny opór na początku ruchu

zmniejsza się w fazie końcowej

Objaw scyzorykowy

lub

pozapiramidowy

, zwany inaczej

sztywnością (jednolity opór

wyczuwalny w ciągu całej fazy ruchu)

Ocena skuteczności

rehabilitacji

Skala Barthel

Skala Orgogozo

Skandynawska Skala Udarów

Karta pacjenta

Imię i nazwisko pacjenta

Wiek

Rozpoznanie

Data rozpoczęcia rehabilitacji

Ciśnienie tętnicze (przed i po ćwiczeniach)

Tętno

Saturacja

Ilość oddechów na minutę (przed i po

ćwiczeniach)

Skala

Document Outline