Justyna Żak

Gr. 2a

synergia:
- współdziałanie wielu czynników, które jest
skuteczniejsze od sumy ich oddzielnych
działań;
- współdziałanie niekiedy bardzo odległych
mięśni w celu stabilizacji odcinka bliższego;
- polega na wzajemnie zmieniającym się
stosunku napięcia antagonistów i agonistów
podczas ruchu;
- nie jest wartością stałą i zmienia się w
zależności od wielu czynników tj: wiek,
sprawność, choroba.

W ćwiczeniach synergistycznych
wykorzystuje się zjawisko tzw.:
promieniowania ruchowego. Istotną
cechą tej metody jest wg. M. Weissa
„wykorzystanie zjawisk współdziałania
mięśni w stale zmieniających się
układach synergistycznych pod
wpływem odpowiednio dobranych
ruchów z określonym oporem i
dozowaną pozycją”.

Uzyskanie na drodze skrzyżowania
odruchu fizjologicznego lub na drodze
pobudzenia zespołów dynamicznych,
napięcia izometrycznego mięśni.

- unieruchomienie kończyny całkowite
lub częściowe w opatrunku gipsowym
- ćwiczenie przeszczepionych mięśni

Za pomocą omawianej grupy ćwiczeń
nie można osiągnąć efektu wzmacniania
mięśni. Pozwalają one jedynie na
opóźnianie występowania prostych
zaników z nieczynności. A to z kolei
znacząco pomaga w przyspieszeniu
usuwania ujemnych skutków
wynikających np. z unieruchomienia
kończyny w opatrunku gipsowym.

- niewydolność krążenia
- niewydolność układu oddechowego
- zły ogólny stan pacjenta
- wysoka temperatura ciała

- żeby doszło do ruchu musi nastąpić

skurcz agonistów przy jednoczesnym

rozluźnieniu antagonistów

- rozluźnienie to następuje na drodze

odruchowej

m. agonistyczne:

- pracując jednakowo, razem lub

pojedynczo wywołują ten sam ruch.

m. antagonistyczne:

- mięśnie przeciwdziałające agonistom,

odpowiedzialne za rozluźnienie.

- zmiana co 10 dni ruchu, czy zespołu

dynamicznego, który wywołuje „przerzut”

pobudzenia w żądane miejsce narządu ruchu

(wynika to ze stopniowego „wygasania” siły

bodźca wywołującego pierwotny mechanizm

synergizmu względnego);
- ćwiczenia powinny obejmować możliwie

największą liczbę zespołów dynamicznych,

które maja odpowiadać za przerzut;

- muszą być wykonywane w pełnym czynnym

zakresie i z max. oporami;

- muszą być wykonywane do pełnego

zmęczenia;

- ćwiczenia te prowadzimy minimum 4 razy

dziennie.

* synergizmy bezwzględne
- wrodzone, utrwalone w procesie filogenezy reakcje

neuromięśniowe ;
-występujące w mniejszym lub większym nasileniu u

każdego osobnika;
- są wykorzystywane do aktywizacji zespołów mięśniowych

w tych częściach ciała, które znajdują się w

unieruchomieniu;

- zapobiegają narastaniu zaników mięśniowych z powodu

bezruchu i ograniczeniom ruchomości.

* synergizmy względne (nabyte):

- tworzą się na bazie łuków odruchowych i są osobniczo

odmienne;

- określamy je na podstawie badania elektromiograficznego

(powierzchniowe, igłowe);

- badania elektromiograficzne pozwalają określić, które

ruchy wykonane z oporem w odległym stawie wywołują stan

największego napięcia w interesującym nas zespole

dynamicznym;

- są nietrwałe i utrzymują się około 14 dni.

1. KOŃCZYNA DOLNA

- wyprost stopy z oporem powoduje

napięcie mięśnia czworogłowego uda

2. KOŃCZYNA GÓRNA

- zgięcie grzbietowe w stawie promieniowo-

nadgarstkowym powoduje w pozycji

nawróconej napięcie mięśnia trójgłowego

3. TUŁÓW

- uniesienie głowy w płaszczyźnie

strzałkowej leżąc tyłem, powoduje napięcie

mięśnia prostego brzucha

Międzyosobnicze zróżnicowanie wymaga

indywidualnego określenia synergizmów

względnych. Z tego powodu trudno jest

podać precyzyjne przykłady. Te, które

występują zwykle, w większości przypadków

to przede wszystkim:

•

Wszelkie ruchy stopą z maksymalnym

oporem pociągają za sobą globalne

współnapięcia mięśni uda.

•

Próba przywiedzenia horyzontalnego

ramienia wyzwala wzrost tonusu mięśni

skośnych brzucha.

•

Zgięcie kolan lub przywiedzenie kg

powoduje napięcie mięśni pośladkowych.

Wielkość napięć mięśniowych wywoływanych za pomocą

ćwiczeń opartych o synergizmy względne, w miarę upływu

czasu maleje. Powoduje to konieczność odpowiednio

częstych zmian grup mięśniowych, czy może lepiej ruchów

– stymulujących napięcie w żądanych mięśniu czy ich

grupie.
*ipsilateralne:

ćwiczenia synergistyczne, w których do pobudzenia

żądanego mięśnia wykorzystuje się ruchy tą kończyną, w

której się on znajduje, np. zgięcie grzbietowe stopy

powoduje wzrost napięcia mięśnia czworogłowego,

krawieckiego i/lub napinacza powięzi szerokiej.

*kontrlateralne:
ćwiczenia synergistyczne, w których do pobudzenia

żądanego mięśnia wykorzystuje się ruchy przeciwną

kończyną np. zgięcie przedramienia z maks. oporem

wyzwala współnapięcie w m. dwugłowym ramienia po

przeciwnej stronie(synergizm agonistyczny); próba zgięcia

lewego biodra wyzwala współnapięcie mięśnia

pośladkowego wielkiego oraz mm kulszowo goleniowych w

prawej kd (synergizm antagonistyczny)



A. Zembaty „Kinezyterapia” tom II



J. Nowotny „Podstawy fizjoterapii” część
II



http://www.rehabilitacja.pl/



http://www.remedis.pl/