Trwałe dylematy realizmu
Trwałe dylematy realizmu
w stosunkach
w stosunkach
międzynarodowych
międzynarodowych
Stefano Guzzini
Stefano Guzzini
Teoria stosunków międzynarodowych 16 grudnia 2009
Natalia Gumińska
Joanna Huk
Trwałe dylematy realizmu
Trwałe dylematy realizmu
w stosunkach
w stosunkach
międzynarodowych
międzynarodowych
Stefano Guzzini
Stefano Guzzini
Teoria stosunków międzynarodowych 16 grudnia 2009
Natalia Gumińska
Joanna Huk
Plan
Pierwsza debata
Druga debata
Dylemat tożsamości
Dylemat konserwatywny
Pierwsza debata
Vasquez zasadniczo argumentuje, że:
Realiści odrzucają systematyczne stosowanie
kryteriów naukowych dla oceny teoretycznej wiedzy
Produkują rażąco banalne oświadczenia, których nie
ma możliwości obalenia
Wyniki Waltzowskich badań są (neo) realistyczne
- w ich dopracowanej formie znajduje się
bezsensowna treść
Druga debata
Podejście Jeffrey Lergo i Andrev Moravcsika :
Realistom zarzucono, że ich praca jest dobra, tylko
dlatego że została wyposażona w pomysły i oraz
zmienne pożyczone z innych podejść
Krytyka jest mniej surowa niż Vasqueza
Poprzez przydzielenie małych i zwykle
niewystarczających połaci terenu na polu
akademickim, realizm być może stał się strukturalnie
zależnym od podziału teoretycznej pracy
definiowanej gdzieindziej (w innych miejscach)
Podejście realistyczne
Początkowy okres rozwoju realistycznego
podejścia do otaczającej państwa politycznej
rzeczywistości,
zdominowany został przez pesymistyczne
i konserwatywne postrzeganie natury
człowieka i jego głównych preferencji
Zwolennicy szkoły realistycznej wychodzili
z założenia, że
konflikt jest cechą ludzkiego
istnienia i zjawiskiem towarzyszącym ludzkości
w jej rozwoju
Dylematy
Dylemat tożsamości
Dylemat konserwatywny
(uzasadnienia/tradycji realizmu)
Dylemat tożsamości
Z jednej strony:
realizm jest porównywany z klasyczną teorią
stosunków międzynarodowych, (z idealistami)
ciężko było mu się wybić i udowodnić swoją
odrębność.
Z drugiej zaś strony:
Specyfikowano i zawężano realizm do niektórych
cech
Dylemat tożsamości
Problem z określeniem tożsamości pojawia
się w definiowaniu pojęć, a raczej
opowiedzeniem się, która cecha
determinuje, albo też odróżnia realistów od
innych szkół.
Dylemat tożsamości
Nieoznaczoność realizmu w skali makro:
anarchia
Część realistów uważa, że "anarchia" i równowaga
się są kategoriami zbyt nieważnymi/pustymi by
uchwycić istotne cechy polityki międzynarodowej.
Stąd też problem, że część realistów odbierała
realizmowi jego zdeterminowane cechy, jak
np. władza.
Rozróżnienie w sposobie postrzegania władzy
ujmowało realizmowi jako jednolitej nauce.
Dylemat tożsamości
Aron
widział jednolite systemy
Kissinger
systemy zgodne z prawem
Wolfers
systemy na biegunie obojętności lub
charakteryzujące się przyjaźnią, jako anomalią
od Hobbesowskiego przypadku polityki siły.
Także druga część Alexandra Wendta w jego „Social
Theory” to tylko inna próba, która stara się jeszcze
bardziej ograniczyć stosowanie pojmowania
realistów (i liberalistów).
Dylemat tożsamości
Władza
względna pozycja państw w nadmiernej
sile robi się widoczna w negocjacjach
między państwami i nie można się obyć
bez koncepcji władzy ponad wszystko
Innymi słowy, dyplomaci, muszą najpierw
uzgodnią co się liczy, zanim będą mogli
rozpocząć liczenie.
Dylemat tożsamości
Władza c.d.
W dyskusji kluczowe jest używanie pojęcia
władzy, nie jest to wybór, ale "potrzeba", do
parafrazowania powiedzenia Morgenthaua o
równowadze sił.
Dylemat tożsamości
Waltz
zakłada analogię między rolą władzy w STM i
roli pieniądza w neoklasycznej ekonomii.
Dążenie do maksymalizacji użyteczności, która może
być wyrażona i mierzona w kategoriach pieniężnych,
podobieństwa interesu narodowego
(tj. bezpieczeństwa) wyrażona w potędze.
Dylemat tożsamości
Aron twierdził, że istnieją trzy klasyczne cele polityki
zagranicznej:
potęga
bezpieczeństwo
chwała / ideały
To nie powinno być zredukowane jedno w drugie.
Nie mając jednego celu, żaden racjonalny wybór nie
może się zdarzyć.
Dylemat tożsamości
Zamienność
odnosi się do pomysłu ruchomego
dobra, które można swobodnie zastąpić innym z
tej samej klasy.
Różny stopień zamienności pieniędzy i zasobów
władzy
Współmierność środków i celów zakłada wysoki
stopień zamienności potęgi,
Mając na uwadze, że zamienność wydaje się
wiarygodnym założeniem w gospodarkach
pieniężnych, w STM, nawet pozornie ostateczne
zasoby władzy takich jak broń masowego rażenia
mogą nie koniecznie być dużą pomocą w dążeniu
państwa do zmiany swojej polityki pieniężnej.
Dylemat tożsamości
Waltz powiedział, że analogia pomiędzy
potęgą i pieniędzmi nie jest zniszczona
przez różnice jakościowe. Raczej
problemem jest tylko jeden z pomiarów.
Waltz twierdził, ze pomimo to potęga
działa jako środek wymiany. Jednak, jak
przypomina Baldwin, dla podejmowania
pracy teoretycznej, potęga musi być
(sprecyzowana), standaryzowaną miarą
wartości.
Dylemat tożsamości
Im silniejsze państwo, tym większe jego możliwości.
Potęga może być tylko nieznacznie zamienna dla
słabych państw, ale jest wysoce zmienna dla silnych.
Środki majątku i władzy są podobne, ponieważ
istnieją tylko dlatego, że ludzie w nie wierzą
Dylemat tożsamości
W rezultacie, realiści muszą "dodać" coś do
swojej teorii pracy.
I nieuchronnie, realiści wciąż na nowo
odprężają ich założenia materializmu
Podsumowanie
Albo realiści zachowają swoją odrębność
materialistyczną meta-teorię powiązaną z
cykliczną wizją historii, a następnie anarchii,
interesy i potęga zapewnia nieokreślone
wyjaśnienia;
lub poprawią swoje wyjaśnienia, ale muszą to
zrobić poprzez rozluźnienie ich założeń, utratą
odrębności i rozpoczęcie prowadzenia badań na
terenie szkół konkurencyjnych
Podsumowanie c.d.
W rezultacie neorealiści nie tylko określili swój teren,
ale czyniąc to, postawili się przeciwko klasycznym
realistom.
Jest rzeczą naturalną, że w samoobronie, realiści
odnoszą się do klasycznych myślicieli by pokazać,
że taka wąska definicja stawia realizm w zbyt
wąskim położeniu.
Obecna krytyka, nazywa realizm "
odkurzaczem-
wpływu
" realizmu, czyli jego skłonność do połykania
wszystkiego co wartościowe wynikające z innych
modeli. Nazwano to strategią
"realizm-plus-
wszczepione-elementy".
Dylemat konserwatywny
Jest to wybór między tradycją i uzasadnieniem, który
wynika z faktu, że realizm jest formą praktycznej wiedzy,
która potrzebuje jakiejś formy uzasadnienia innej niż
odwołanie się do roli tradycji.
Dlatego też realiści:
albo zaktualizują praktyczną wiedzę wspólnej kultury
dyplomatycznej przy utracie wiarygodności naukowej
albo sięgając do logicznego przekonywania, oddadzą się
naukowej formie, która zakłóca realistyczną tradycję
Dylemat konserwatywny
W obliczu krytyki o charakterze naukowym cykliczną
cechą realistów zostało skłanianie się ku mniej
rygorystycznym rozumieniom ich własnych teorii.
Realizm odnosi się do tradycji filozoficznej lub
bardziej ogólnie do "postawy dotyczące kondycji
ludzkiej ".
Dylemat konserwatywny
Morgenthau zmierzył się
z konserwatywnym dylematem:
Jeżeli realizm jest praktyczną wiedzą, wtedy
powiedział, że może istnieć ponieważ
Jest dzielony przez dyplomatyczne wspólnoty,
Jest prawdziwy
I nie ma potrzeby wyraźnego uzasadnienia.
Jeżeli jednak te same maksymy realistów nie są już
koniecznie wspólne, i potrzebują uzasadnienia w
naszych demokratycznych czasach, ten fundament nie
może już oprzeć się na tradycji;
Dylemat konserwatywny
Realizm dostarcza w dużej części odwołań od
wniosku, aby zrozumieć rzeczywistość "jak jest".
Odkąd realizm świadomie odnosi się do świata, w
formie jakiej jest (a nie takiej jakiej powinien być), to
koniecznie wymaga rodzaju obiektywnego statusu.
Poprzez unikanie uzasadnienia, realizm traci siły
przekonywania w czasie debaty racjonalistów.
Obrona realizmu sama dąży do swej zagłady
Dylemat konserwatywny
Określenie warunków zakresu było podstawą
realistycznej obrony przed krytyką Vasquez'a.
Dlaczego sprzeciwić ten ruch teraz w wersji
przedstawionej przez Legro i Moravcsika?
Powodem jest fakt, że nie ma żadnych warunków w
zakresie różnych teorii realizmu, które tworzą całość
teoretycznego horyzontu, ale są możliwości
stosowania realizmu w porównaniu z innymi
teoriami!
To jest bardzo trudne dla realistów, choć nie
niemożliwe
Dylemat konserwatywny
Nie wolno pokrywać wszechświata STM zarówno
poprzez:
rozwijanie założeń i zmiennych związku
przyczynowego od swoich konkurentów,
poprzez określenie czysto teoretycznie
-wewnętrznych warunków zastosowania.
Nie można naukowo bronić realizmu nawiązując do
dyscypliny standardów, chociaż mogą one bronić
empirycznych wierzytelności, którymi będą się
dzielić z innymi.
Dylemat konserwatywny
Twierdzą, że zmiana na
pragmatyczno / intuicyjny rodzaj realizmu
nie jest ucieczką od
"konserwatywnych dylematów realizmu",
Powrót do
"wspólnego poczucia realizmu"
jest, już
prawie nie możliwy.
Konserwatywny dylemat
realistycznej tradycji STM
Morgenthau zmierzył się z
konserwatywnym dylematem
Jeśli realizm jest praktyczną wiedzą, wtedy
powiedział, że może istnieć - jest prawdziwy i nie
ma potrzeby wyraźnego uzasadnienia.
Jeżeli jednak te same maksymy realistów nie są już
wspólne, i potrzebują uzasadnienia
w naszych demokratycznych czasach, ten
fundament nie może już oprzeć się na tradycji;
Krytyka pragmatyk nauki
w obronie realizmu
Istnieje kilka sposobów spotkania dylematu,
ale tylko jeden, który ma odwagę naciskać na
realistyczną linię obrony -
co było zainicjowane przez Kenneth Waltza około 20
lat temu, do jego logicznych wniosków.
Twierdzi on, że nauka jest w rzeczywistości
naprawdę nierealna, a zatem jego teoria jest
tak dobra, jaką można dostać.
Kiedy pragmatyzm zostawia
realizm w tyle
Ciekawym jest zapamiętać, że gdy realizm jest
krytykowany przez bardziej naukowe gałęzie
dyscypliny, wydaje się w stanie ogarnąć
post-pozytywistyczną ideę, jakby ona zawsze
należała do nich.
Jeśli nauka STM ma kłopoty z realizmem, to nie
dlatego, że realizm jest zły, ale dlatego, że STM nie
powinno być nauką
.
Podsumowanie
Realizm w stosunkach międzynarodowych jest
skazany na powrót do tych dylematów, dopóki
nie porzuci swojej własnej tożsamości ukazanej w
"pierwszej debacie" między realizmem a
idealizmem.
Postępując jednak w ten sposób mógłby
przystępować do serii meta-teoretycznych
i teoretycznych możliwości badawczych, które do tej
pory prowadzone były w ramach innych szkół
filozoficznych.
Dziękujemy za uwagę