RYNEK AGROTURYSTYCZNY W POLSCE

LITERATURA

Bott A : Model turystyki wiejskiej na

przykładzie województwa
zachodniopomorskiego Uniwersytet
Szczeciński 2001

Drzewiecki M : Agroturystyka. Bydgoszcz
1997

Dębniewska M, M. Tkaczuk: Agroturystyka.
Koszty-ceny-efekty. Warszawa Poltext 1997

Płocica A : Funkcje, szanse oraz bariery
rozwoju agroturystyki w Polsce. Zeszyty
Naukowe WSE w Warszawie 1998 nr 1

Turystyka wiejska

oznacza właściwie

każdą formę turystyki odbywającą się w
środowisku wiejskim (o charakterze jej
decyduje krajobraz, rodzaj zabudowy itp.).
Turystyka

wiejska

wymaga

budowy

pensjonatów,

schronisk,

domków

letniskowych oraz wykorzystania pokoi
gościnnych (także w gospodarstwach
rolnych).

J. Płocka: Wybrane zagadnienia z zagospodarowania
turystycznego ,Centrum Kształcenia Ustawicznego Toruń, 1996,
s. 129.

Pojęcie turystyki wiejskiej

obejmuje

różnorakie formy wypoczynku na obszarach
wiejskich i jest prawdopodobnie
najszerszym spośród zbliżonych do niego
pojęć, takich jak turystyka farmerska,
zielona, ekologiczna (ekoturystyka) oraz
agrarna (agroturystyka).

M. Drzewiecki: Agroturystyka. Budgoszcz 1997,

Turystyka wiejska

formy turystyki,

które

odbywają

się

środowisku

wiejskim

niezurbanizowanej

zabudowie,

tradycyjnych

strukturach

społecznych,

atmosferze

lokalności,

małej  skali  zakwaterowania,  osobistych
kontaktach;  obejmuje  formy  rekreacji  o
małej  intensywności,  nie  wymagające
dużych

inwestycji,

integrujących

znacznie w środowisko.

J. Majewski: Turystyka wiejska-między rozwojem a ochroną dziedzictwa.
W: Rozwój obszarów wiejskich w perspektywie integracji z Unią
Europejską, Instytut Mikołaja Kopernika, Toruń, 1998 s. 139.

Turystyka

wiejska

całokształt gospodarki turystycznej na
terenach wiejskich, a więc związanej z
wiejską przestrzenią rekreacyjną.

A. P. Wiatrak: Problemy ekologizacji turystyki wiejskiej, „Gospodarka

turystyczna u progu XXI wieku, Poznań AWF 2000, s. 72.

Turystyka wiejska

jest to forma

wakacyjnego

ruchu

turystycznego,

powodowanego

pragnieniem

ciszy

spokoju

wiejskim

otoczeniu,

możliwością

korzystania

zasobów

naturalnych i dziedzictwa kulturowego
danego rejonu oraz uczestniczenia w
życiu wsi.

Plan ogólny rozwoju turystyki na terenach wiejskich i zalesionych,

Tourism Development International Ltd, Warszawa UKFiT, 1997.

Góry, jeziora,
rzeki, lasy,
natura,

widoki, pejzaże

Tradycyjna
architektura,zabytki
prehistoryczne,
zamki, kościoły,
dwory, malownicze
wioski

Rękodzieło,
imprezy
lokalne, wiejska
kuchnia,
agroturystyka,
muzyka ludowa

Jeździectwo,
turystyka
piesza,
turystyka
rowerowa,
wędkarstwo,

sporty wodne

społeczno
ść

Również na terenie Europy Zachodniej
trudno

jednoznacznie

zdefiniować

turystykę

wiejską,

oczekiwania

turystów zmusiły producentów tych usług
do stworzenia zróżnicowanej oferty, z
której wyłaniają się następujące jej
rodzaje:

– turystyka na terenach wiejskich,

– turystyka związana z rolnictwem,

– pobyty turystyczne w gospodarstwach
wiejskich.

Rodzaje ofert turystycznych w zależności od

form turystyki wiejskiej

Wyszczególni
enie

Turystyka na
terenach
wiejskich

Turystyka
związana
z rolnictwem

Turystyka
w gospodarstw
ie wiejskim

Cechy
charakterystyc

zne

przestrzeni

tereny wiejskie,
parki naturalne,

lasy

tereny rolne

w
gospodarstwie i

jego okolicy

Strona
oferująca

wspólnota
wiejska

rolnicy

właściciele
gospodarstw

Główny

produkt

środowisko

wiejskie, sport i
rekreacja,

festyny wiejskie

produkty rolne,

wiejski styl
życia, święta

rolnicze

życie w

gospodarstwie

Produkt

uboczny

wioski

wakacyjne,
hotele wiejskie,

pobyty w

kwaterach
campingi,restau

racje

pobyty w

„czynnych”
gospodarstwach

, korzystanie z

przestrzeni

rolniczej

pobyt w

gospodarstwie
posiłki
rekreacja

Opinia

Komisji

Unii

Europejskiej,

stwierdza, że: „W Europie nie istnieje
żadna precyzyjna definicja turystyki
wiejskiej,

a nawet

środowiska

wiejskiego,  a  formy  tego  zjawiska  są
różnie  postrzegane  w poszczególnych
krajach,  przy  czym  najczęściej  wiąże  się
to z tak zwaną tanią turystyką”.

Community Action to Promote Rural Tourism. Communication from the Commision. W:

Tourism on the Farm. Environmental Inst. University College, Dublin 1992. Cyt.za M.
Drzewiecki:Pojęcie turystyki wiejskiej. Turyzm 1998 z. 1, s. 25.

Zdaniem

ekspertów

OECD,

trudności

zdefiniowaniu pojęcia turystyki wiejskiej odnoszą
się

wszystkich

obszarów

wiejskich

wszystkich krajach i wynikają z następujących
faktów:

– obszary wiejskie są same w sobie trudne do
zdefiniowania

kryteria

stosowane

przez

poszczególne państwa różnią się w znaczącym
stopniu,

– turystyka może urbanizować obszary wiejskie
oraz powodować zmiany kulturowe, ekonomiczne i
w zakresie budownictwa,

– różne formy turystyki wiejskiej rozwinęły się w
różnych regionach świata,

– obszary wiejskie są w trakcie złożonego
procesu przemian,
turystyka wiejska obejmuje wiele form i rodzajów
aktywności turystycznej.

Tourism Strategies and Rural Development.Organisation for Economic Cooperation and

Development, Paris 1993

Autor

Definicja

E. T. Davies,
D. C. Gilbert
(badania w Walii)

Forma turystyki wiejskiej umożliwiająca zarówno turystom,
jak i odwiedzającym jednodniowym współuczestniczenie w
życiu gospodarstwa rolnego
(1992)

M. Oppermann
(badania w
Niemczech)

Część turystyki wiejskiej; kryterium wyróżniającym jest
lokalizacja (zakwaterowanie) w funkcjonującym w pełnym
lub niepełnym zakresie gospodarstwie rolnym
(1996)

Holenderskie
Ministerstwo
Rolnictwa

Różne formy turystyki i rekreacji w gospodarstwach rolnych
i ogrodniczych
(Ministerie van Landbouw Natuurbeheer en Visserij, 1997)

A. Płocica



W szerokim ujęciu (

sensu largo)

obejmuje wyjazdy,

przebywanie i wypoczywanie poza miastem, na terenach
wiejskich, leśnych czy rolniczych, w różnych formach pobytu
 W węższym ujęciu

(sensu stricto

) polega na okresowych

wyjazdach ludności miejskiej na wieś w celach
wypoczynkowych, poznawczych, zdrowotnych bądź
rodzinnych oraz na zamieszkaniu w domach rolników
za zasadach odpłatnego korzystania z pomieszczeń
noclegowych, gotowego wyżywienia lub nabywania
produktów do jego przygotowania, a także z innych
dostępnych produktów, usług i urządzeń wiejskich
gospodarstw domowych; stosunkowo dużo działań i usług
turystycznych prowadzonych jest na zasadach tzw. systemu
gospodarczego, polegającego na tym, że podstawowe usługi i
działania turystyczne są wykonywane siłami własnymi
gospodarstw rolnych – wynika m. in. stąd., że

agroturystyka

jest działalnością uboczną, uzupełniającą dochody
gospodarstw rolnych w stosunku do działalności
podstawowej, jaką jest rolnictwo i produkcja rolna

(1998)

. Gannon

(posługuje się
pojęciem
agroturyzmu)

Szeroki zakres usług, zajęć i urządzeń bazujących na
charakterystycznych dla wsi cechach/wartościach, które
rolnicy i społeczność wiejska prowadzą i sprzedają
turystom w celu zaspokojenia ich potrzeb w zakresie
rekreacji i spędzenia wolnego czasu
(1993)

M. Drzewiecki

Forma wypoczynku odbywającego się na terenach
wiejskich o charakterze rolniczym, oparta o bazę
noclegową i aktywności rekreacyjne związane
z gospodarstwem rolnym lub równoważnym i jego
otoczeniem (przyrodniczym, produkcyjnym i usługowym)
(1995)

A. P. Wiatrak

Organizowanie pobytu turystów przez rodzinę rolniczą
we własnym gospodarstwie rolniczym
(1995)

KATEGORYZACJA BAZY

AGROTUR

W Polskiej Federacji Turystyki Wiejskiej
„Gospodarstwa

Gościnne”)

przyjęty

system kategoryzacji wiejskiej bazy
noclegowej

wyróżnia

cztery

typy

zakwaterowania:

        pokoje gościnne,
        samodzielnie jednostki mieszkalne,
        kwatery grupowe,
        przyzagrodowe pola kempingowe.

Dla

pokoi gościnnych

przyjęto cztery

stopnie

jakości,

dla

samodzielnych

jednostek mieszkalnych

trzy kategorie, a

dla

kwater grupowych i przyzagrodowych

pól kempingowych

tylko jedną kategorię

STANDARD.

Baza

agroturystyczna

jest

więc

traktowana  przez  PFTW  „GG”  zarówno
jako  baza  agroturystyczna  zlokalizowana
w  czynnych  gospodarstwach  rolnych,  jak
i  baza  noclegowa  zlokalizowana  na  wsi
poza tymi gospodarstwami

TYPY ZAKWATEROWANIA



pokoje gościnne – pokój spełniający

funkcje sypialni dla 1-4 osób z dostępem do
łazienki, WC oraz pomieszczeń wspólnych;

 mieszkania wakacyjne – samodzielna

jednostka mieszkalna składająca się z minimum
1 sypialni, pokoju wypoczynkowego, łazienki i
WC oraz kompletnie wyposażonej kuchni,
wynajmowany w całości;

 samodzielne domy wakacyjne – niezależny

dom składający się z minimum 1 sypialni,
pokoju

wypoczynkowego,

łazienki

WC,

kompletnie wyposażonej kuchni, wynajmowany
w całości;



kwatery grupowe – pomieszczenie

sypialne, w którym znajdują się więcej niż 4
miejsca sypialne, z dostępem do łazienki i WC
(kwatery te standardem zbliżone są do
schronisk młodzieżowych);

 przyzagrodowe pola namiotowe –

oferujące turystom miejsce na ustawienie
namiotu lub przyczepy kampingowej, dostęp
do punktu poboru wody i do WC.

TYPY ZAKWATEROWANIA
(cd)

System  kategoryzacji  wiejskiej  bazy
noclegowej  w  Polsce  stworzony  został  w
ramach  programu  TURIN  II  i  jest  on
systemem

całkowicie

dobrowolnym.

Kategoryzację

przeprowadza

Polska

Federacja

Turystyki

Wiejskiej

„Gospodarstwa Gościnne” na wniosek
zainteresowanej strony, czyli w tym
przypadku właściciela kategoryzowanego
obiektu.

Kwatery

kategoryzowane

są

następujący

sposób,

kategorii

najniższej do najwyższej:

        kategoria standard
        kategoria  *
        kategoria  **
        kategoria  ***

Według

GUS

przez

kwaterę

agroturystyczną

rozumie

się

pokoje

mieszkaniowe i budynki gospodarcze (po
adaptacji) rolników wykorzystywane na
noclegi dla turystów.

W polskim prawie gospodarczym i
turystycznym

nie

występuje

pojęcie

kwatery agroturystycznej.

Szereg ustaw określa jedynie pojęcie
usług świadczonych przez rolników, pokoi
gościnnych na terenach wiejskich, itp.

Art. 1. ustawy o usługach turystycznych z
29.08.1997 (tekst jednolity w Dz. U. z 2001 r., Nr 55,
poz. 578) sformułowaniem „ustawa określa warunki
świadczenia,

przez

przedsiębiorców

zagranicznych

rozumieniu

ustawy Prawo działalności gospodarczej ... usług
turystycznych

terytorium

Rzeczpospolitej

Polskiej...” wyklucza stosowanie ustawy do usług
świadczonych przez rolników,

gdyż art. 3 ustawy

Prawo  gospodarcze  z  19.11.1999  (Dz.  U.  Nr  101,
poz.  1178  z  późniejszymi  zmianami)  mówi,  że
„przepisów  ustawy  nie  stosuje  się  do  działalności
wytwórczej  w  zakresie  upraw  rolnych  oraz  chowu  i
hodowli

zwierząt,

ogrodnictwa,

warzywnictwa,

leśnictwa  i  rybactwa,  a  także  wynajmowania  przez
rolników  pokoi  i  miejsc  na  ustawianie  namiotów,
sprzedaży  posiłków  domowych  i  świadczenia  w
gospodarstwach  rolnych  innych  usług  związanych  z
pobytem turystów”.

Jednocześnie ustawa o podatku dochodowym
od osób fizycznych (tekst jednolity – Dz. U.
Nr 14, poz. 176) w art. 21, ust 1. mówi, że :
„

Wolne od podatku dochodowego

(pkt 43)

są: dochody uzyskane z tytułu wynajmu
pokoi

gościnnych,

budynkach

mieszkalnych

położonych

terenach

wiejskic w gospodarstwie rolnym, osobom
przebywającym na wypoczynku oraz dochody
uzyskane z tytułu wyżywienia tych osób,

jeżeli liczba wynajmowanych pokoi nie
przekracza 5.”

Należy zatem stwierdzić, że prawidłowością
polskiego

ustawodawstwa

jest

wyraźne

rozgraniczenie

prawnych

pojęć

gospodarstwa rolnego i przedsiębiorstwa, a
polskie prawo wyróżnia kilka rodzajów
podmiotów prowadzących usługi turystyczne
na wsi.

Działalność turystyczna na obszarach wiejskich w

Polsce jest podejmowana przez:

rolników

prowadzących gospodarstwa rolne –

jako

dodatkowa

działalność

pozarolnicza

sprowadzająca się do wynajmu pokoi i miejsc na
ustawianie

namiotów,

sprzedaży

posiłków

domowych i świadczenia w gospodarstwach rolnych
innych usług związanych z pobytem turystów,

mieszkańców wsi

, gospodarstw domowych na

wsi nie związanych z gospodarstwem rolnym, a
świadczące usługi turystyczne,

inne osoby

, mieszkające poza wsią – jest to

najczęściej działalność gospodarcza, polegająca na
prowadzeniu

profesjonalnych

obiektów

noclegowych, lub gastronomicznych.

Można  przyjąć,  że  polskie  prawo  definiuje
działalność  agroturystyczną  rolników  jako
wynajem  pokoi  i  miejsc  na  ustawianie
namiotów,  sprzedaż  posiłków  domowych  i
świadczenie  w  gospodarstwach  rolnych
innych

usług

związanych

pobytem

turystów.

W tej sytuacji istotne znaczenie mogą
mieć

zapisy kodeksu cywilnego

, które

mówią, że za gospodarstwa rolne uważa
się grunty rolne wraz z gruntami
częściowymi, budynkami lub ich
częściami, urządzeniami i inwentarzem,
jeżeli stanowią lub mogą stanowić
zorganizowaną całość gospodarczą, oraz
prawami i obowiązkami związanymi
z prowadzeniem gospodarstwa rolnego.
W świetle tej definicji świadczenie usług
w gospodarstwie rolnym oznacza
świadczenie ich w oparciu
o zabudowania i grunty tego
gospodarstwa,

bez zmiany ich

charakteru i naruszenia podstawowej
funkcji, jaką jest zdolność do produkcji
rolnej.

Zarządzenia ogólne związane z działalnością

turystyczną regulują:



Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach

turystycznych (tekst jednolity Dz. U. 2001 Nr 55,
poz. 578)



Prawo działalności gospodarczej z dnia 19

listopada 1999 r. (Dz. U. z dnia 17 grudnia 1999 r.
Nr 101, poz. 1178; zm. Dz. U. z 2000 r. Nr 86 poz.
958, Nr 114 poz. 1193; z 2001 r. Nr 49, poz. 509, Nr
67, poz. 679, Nr 102, poz. 1115, Nr 147, poz. 1643;
z 2002 r. Dz. U. Nr 1, poz. 2, Nr 115, poz. 995)



Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks

Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z póź. zm).

 Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji

ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2001 r. nr
87, poz. 960 z póź. zm.)

Zagadnienia podatkowe regulują:



Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku

dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1993 Nr 90,
poz. 416)

 Ustawa z dnia 20 listopada 1998 r. o

zryczałtowanym

podatku

dochodowym

niektórych przychodów osiąganych przez osoby
fizyczne (Dz. U. 1998 Nr 144, poz. 930)

 Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o

podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. 1991 Nr 9,
poz. 31)

 Ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od

towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U.
1993 Nr 11, poz. 50 z póź. zm.)

Zagadnienia związane z ubezpieczeniem regulują:



Ustawa z dnia 20 grudnia 1990 r. o

ubezpieczeniach społecznych rolników (Dz. U. 1991
Nr 7, poz. 24)

 Ustawa z dnia 6 lutego 1997 r. o

powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U.
1997 Nr 28, poz. 153 z póź. zm.)

 Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 3

kwietnia 1997 r. w sprawie ogólnych warunków
obowiązkowego

ubezpieczenia

budynków

wchodzących w skład gospodarstwa rolnego od
ognia i innych zdarzeń losowych (Dz. U. Nr 36, poz.
220)

 Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o

systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 1998 Nr
137, poz. 887)

Zagadnienia związane z bezpieczeństwem :



Rozporządzenie MZiOS z dnia 4 maja 1990 r.

dotyczące warunków, jakim powinna odpowiadać
woda do picia i na potrzeby gospodarskie (Dz. U. Nr
35, poz. 205)
 Rozporządzenie MSW z dnia 3 listopada 1992

r.  w  sprawie  ochrony  przeciwpożarowej  budynków,
innych  obiektów  budowlanych  i  terenów  (Dz.  U.  nr
92)  wydane  na  podstawie  przepisów  ustawy  z  dnia
24  sierpnia  1991  r.  o  ochronie  przeciwpożarowej
(Dz. U. Nr 81, poz. 351)
          Ustawa  z  dnia  14  marca  1985  r.  o  Inspekcji

Sanitarnej (Dz. U. 1998 Nr 90, poz. 575)
 Rozporządzenie Ministra Gospodarki dnia 13

czerwca  2001  r.  w  sprawie  obiektów  hotelarskich  i
innych  obiektów,  w  których  świadczone  są  usługi
hotelarskie (Dz. U. Nr 66, poz. 665 z póź. zm. )
          Ustawa  z  dnia  22  czerwca  2001  r.  o

warunkach zdrowotnych, żywności i żywienia (Dz. U.
Nr 63, poz. 634)

Ze strony administracji rządowej

na rzecz agroturystyki działają dwa
resorty.

Wiodącą rolę spełnia

Ministerstwo

Rolnictwa

poprzez

podporządkowane mu Krajowe
Centrum Doradztwa Rozwoju
Rolnictwa i Obszarów Wiejskich (z
Oddziałami w Poznaniu i Krakowie)
oraz Ośrodki Doradztwa
Rolniczego. Istnieją one we
wszystkich województwach,
posiadają także terenowe placówki
lokalne. W Ośrodkach powołano
stanowiska specjalistów
ds.agroturystyki.

Przy  udziale  ośrodków  doradztwa  rolniczego
organizowane  są  liczne  konkursy  i  inne  imprezy,
jak:

konkurs

najlepiej

działające

gospodarstwo agroturystyczne „Zielone Lato”,
przeprowadzany w dwóch etapach: wojewódzkim i
ogólnopolskim,

- festyny i imprezy folklorystyczne,

- doroczny konkurs potraw domowych,

- konkursy lokalne, jak święto suszonej
śliwki, piknik rodzinny itd.
Inne konkursy o charakterze ogólnopolskim,
regionalnym czy lokalnym, jak” konkurs piosenki
ludowej,

konkurs

piosenki

biesiadnej

czy

regionalnej,

konkursy

wielkanocne

oraz

bożonarodzeniowe, konkurs „Nasze Kulinarne
Dziedzictwo”, „Piękna Wieś”, „Estetyzacja zagród
i wsi”.

Z merytorcznego punktu widzenia
najważniejszym organem
rządowym jest

Departament

Turystyki w Ministerstwie Sportu i
Turystyki

oraz współdziałające z

nim odpowiednie wydziały (o
różnych nazwach, często w
brzmieniu: Wydział Kultury,
Sportu i Turystyki lub Wydział
Polityki Regionalnej) Urzędów
Marszałkowskich.

Działalność resortów w zakresie popierania
rozwoju agroturystyki już obejmuje większość
wskazanych niżej kierunków:

- inicjatywa legislacyjna,

- koordynowanie, inicjowanie i rozszerzenie
współpracy międzyresortowej,

- stała współpraca z Ośrodkami Doradztwa
Rolniczego,

- prowadzenie działalności promocyjnej na
rzecz agroturystyki, m. in., w polskich centrach
informacyjnych uruchomionych w krajach
zachodnich (Nowy York, Rzym, Sztokholm,
Londyn, Bruksela, Amsterdam. Kolonia), przez
udział w obcych i organizowanie własnych
targów turystycznych oraz dofinansowanie
wydawnictw promocyjnych,

- stała współpraca i pomoc związkom gmin
oraz turystycznym izbom i stowarzyszeniom
regionalnym.

Polsce

działa

121

stowarzyszeń

agroturystycznych, z których 45, a więc
37,9%, jest zarejestrowanych w Polskiej
Federacji

Turystyki

Wiejskiej

„Gospodarstwa Gościnne”.

Najwięcej stowarzyszeń (25)
zarejestrowanych jest w województwie
warmińsko-mazurskim, a następnie w
świętokrzyskim (11), wielkopolskim
(11), podlaskim (10) oraz lubelskim,
dolnośląskim i zachodniopomorskim (po 9).

Najmniej takich stowarzyszeń istnieje w
województwach opolskim i lubuskim (po 2)
oraz śląskim, gdzie działają tylko 3.

Największym zgłoszonym
stowarzyszeniem agroturystycznym
w kraju jest

Stowarzyszenie

Agroturystyczne „Galicyjskie
Gospodarstwa Gościnne
Bieszczady” z siedzibą w Lesku,

działające na terenie województwa
podkarpackiego i skupiające 227
kwaterodawców oraz dysponujące
2550 miejscami noclegowymi.

Duże stowarzyszenia
agroturystyczne to

Jurajskie

Stowarzyszenie Turystyki Wiejskiej
z siedzibą w Zrębicach,

działające

w województwie śląskim i
skupiające 115 kwaterodawców, tyle
samo obiektów noclegowych oraz
znaczną liczbę miejsc (brak
szczegółowych danych).

Inne stowarzyszenia o znacznym potencjale
recepcyjnym to:

Stowarzyszenie Gospodarstw

Agroturystycznych „Ekorozwój-Mazury”
w Kruklankach

w województwie warmińsko-

mazurskim, skupiające 45 kwaterodawców
dysponujących 590 miejscami noclegowymi;



Mazowiecko-Podlaskie Stowarzyszenie

Agroturystyczne w Hołowczycach

w województwie mazowieckim, skupiające
54 kwaterodawców dysponujących
350 miejscami;



Beskidzkie Stowarzyszenie

Agroturystyczne „Chata” z siedzibą w
Bielsku-Białej

na terenie województwa

śląskiego, zrzeszające 57 kwaterodawców i
dysponujące w swoich obiektach 868
miejscami;

Wyszczególnienie

Liczba obiektów w

ewidencji gmin

Liczba obiektów w

ewidencji GUS

ogółem

całoroczne

ogółem

całoroczne

Kwatery

agroturystyczne

3 163

2 355

1 073

548

WIEŚ

16 793

9 180

8 686

5 085

Wyszczególnienie

Miejsca noclegowe w

ewidencji gmin

Miejsca noclegowe w

ewidencji GUS

Ogółem

Całoroczn

Ogółem

całoroczne

Kwatery

agroturystyczne

31 351

23 666

11 188

5 771

WIEŚ

484 323

234 519 641 172

332 908

Baza agroturystyczna w Polsce 2002

Źródło: Z.Werner. Zasoby bazy noclegowej w Polsce w 2002 roku
będące w ewidencji zarządów gmin. Instytut Turystyki Wrocław
2002.

Najwięcej

kwaterodawców

agroturystycznych

działa

województwach:

małopolskim (875),

warmińsko-mazurskim  (750),  podlaskim
(561),  pomorskim  (517)  i  podkarpackim
(501),  najmniej  zaś  w  opolskim  (48),
kujawsko-pomorskim (71) i śląskim (136).
Podobnie  kształtują  się  relacje,  jeśli
chodzi  o  liczbę  miejsc  noclegowych  w
obiektach

agroturystycznych;

wyróżniającymi  się  województwami  są:
małopolskie  (9263  miejsc),  warmińsko-
mazurskie  (6000),  pomorskie  (5553)  i
podlaskie (5424).

Najmniejszą agroturystyczną bazą
noclegową dysponują województwa:
kujawsko-pomorskie (531 miejsc) i
opolskie (580).

Znaczny potencjał kwater agroturystycznych
ma

pięć

województw

górskich

(

dolnośląskie,

opolskie,

śląskie,

małopolskie

i podkarpackie)

które

łącznie skupiają 1900 kwaterodawców oraz
21024 miejsc noclegowych,

co stanowi

40% ogółu bazy agroturystycznej.

Dwa

województwa

nadmorskie

(

zachodniopomorskie i pomorskie)

skupiają 793 kwaterodawców i 8516 miejsc
noclegowych, czyli

16,6% tego rodzaju

bazy

województwa pojezierne

(kujawsko-

pomorskie, lubuskie, warmińsko-mazurskie,
wielkopolskie)

przypada

1347

kwaterodawców

oraz

11332

miejsc

noclegowych, czyli

21,4% miejsc tego

typu w kraju.

liczba
miejsc

Liczba miejsc agroturystycznych wg.

województw (w %)

Korzyści z agroturystyki dla gospodarstwa, wsi oraz
turystów

Dla gospodarstwa i wsi

Dla turystów

Wykorzystanie wolnych

zasobów

Dodatkowy dochód
Nowe miejsca pracy
Poprawa infrastruktury

wiejskiej

Aktywizacja społeczności

wiejskiej

Integracja środowiska

wiejskiego

Zachowanie dziedzictwa

kulturowego wsi

Estetyzacja wsi
Kontakt z innymi

wzorcami kulturowymi

Rozwój osobowy

mieszkańców wsi

Aktywny wypoczynek na

wsi

Poznanie cyklu produkcji

żywności

Korzystanie ze świeżej

żywności

Kontakt ze zwierzętami
Uczestniczenie w życiu

gospodarstwa rolnego

Bezpośredni kontakt z

miejscową ludnością

Poznanie kultury regionu
Zdobywanie

nowych

umiejętności

Rozwijanie zainteresowań
Bezpośredni kontakt z

przyrodą

Źródło: B. Kożuchowska, „Podstawowe pojęcia, cechy, składniki agroturystyki...”
„Agroturystyka”, FAPA, Warszawa 2000

Nabywcy wg zawodu

49%

12%

14%

Pracownik umysłowy
Robotnik
Rolnik
Prowadzi dom
Emeryt Rencista
Student
Przedsibiorca
Kadra kierpwnicza

Główne miejsca zamieszkania nabywców

21,53 20,55

15,66

4,7

3,52

1,96

śl

kó

zó

Łó

Główne miejsca

zamieszkania

nabywców

Osoby towarzyszące respondentom na urlopie

wypoczynkowym na wsi

47%

24%

17%

Z całą rodziną

Z przyjaciółmi

Samotnie

Ze współmałżonkiem

(partnerem)
Z dziećmi, wnukami

Sposoby realizacji aktywnego wypoczynku

20%

26%

54%

Imprezy zorganizowane

przez gospodarza

Informacje uzyskane od

gospodarza

Brak możliwości

aktywnego wypoczynku

Samodzielne

projektowanie i

organizowanie

Formy wyżywienia turystów

55%

31%

2% 9%

Pelne wyżywienie

Możliwość

samodzielnego

przyrządzania posiłków
Obiad lub kolacja

Bez wyżywienia

B&B

wyników

otrzymanych

badań,

jakie

zostały

przeprowadzone wśród turystów gospodarstw wiejskichku
wynika, że typowi goście agroturystyczni to:

 mieszkańcy bloków dużych i średnich miast;
 rodziny średnio zamożne, pracujące w tzw. budżetówce;
 osoby z wykształceniem średnim i wyższym;
 rodzice z dziećmi w wieku szkolnym lub przedszkolnym;
 rodziny przeważnie 3-4 osobowe, nastawione na pobyt 2-

4 tygodniowy;

 posiadacze samochodów osobowych;
 rzadko nastawieni tylko na pobyt, chętnie zwiedzają

okolicę, korzystają z atrakcji oferowanych
      dzieciom, interesują się ciekawostkami turystycznymi;
cenią  ciszę,  przestrzeń,  kameralność  i  kontakt  z
przyrodą.

ŹRÓDŁO :Strzembicki L.: Badania rynkowe turystów wypoczywających w gospodarstwach
agroturystycznych,

wyd. GWSH Katowice, 2000 s.154.

Document Outline