Organizacja i funkcjonowanie obiektów turystycznych

Program zajęć

Pojęcia

podstawowe:

obiekt,

zakład

przedsiębiorstwo turystyczne

Koncepcje,

cele

cechy

przedsiębiorstwa

turystycznego

Funkcje przedsiębiorstwa turystycznego

Klasyfikacja przedsiębiorstw turystycznych

Potencjał

wewnętrzny

przedsiębiorstwa

turystycznego: zasoby, procesy i struktury

Produkt turystyczny – koncepcje teoretyczne,

składowe, cechy, cykl życia, planowanie

Oddziaływanie

otoczenia

współczesne

przedsiębiorstwo turystyczne

Proces

uruchamiania

przedsiębiorstwa

turystycznego

Piśmiennictwo obowiązkowe

Bednarska M., Gołembski G., Markiewicz E.,
Olszewski M., Przedsiębiorstwo turystyczne. Ujęcie
statyczne i dynamiczne. PWE, Warszawa 2007.

Bosiacki S., Sikora J., Śniadek J., Wartecki A.,
Zarządzanie przedsiębiorstwem turystycznym.
AWF, Poznań 2008.

Rapacz A., Przedsiębiorstwo turystyczne. Difin,
Warszawa 2007.

Zawistowska H., Podejmowanie i prowadzenie
działalności gospodarczej w turystyce. SGH,
Warszawa 2010.

Piśmiennictwo

uzupełniające

Konieczna-Domańska A., Gospodarka turystyczna. Wydawnictwo Kanon,

Warszawa 2007.

Kowalczyk J., Zarządzanie organizacją turystyczną. CeDeWu, Warszawa

2009.

Kirejczyk E., Sarnowski J., Zarządzanie przedsiębiorstwem turystycznym.

WSTiH, Gdańsk 2007.

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, Dz. U. 2004

r.,

Nr 223, poz. 2268.

Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 19 sierpnia 2004 r. w

sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są świadczone

usługi hotelarskie, Dz. U. 2006 r., Nr 22, poz. 169.

Rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 6 października 2011 r.

w sprawie Centralnej Ewidencji Organizatorów Turystyki i Pośredników

Turystycznych, Dz. U. 2011 r., Nr 225, poz. 1353.

Rozporządzenie Ministra Sportu i Turystyki z dnia 21 kwietnia 2011 r. w

sprawie wzorów formularzy umowy gwarancji bankowej, umowy gwarancji

ubezpieczeniowej oraz umowy ubezpieczenia na rzecz klientów,

wymaganych w związku z działalnością wykonywaną przez organizatorów

turystyki i pośredników turystycznych, Dz. U. 2011 r., Nr 88, poz. 499.

Obiekt turystyczny

Obiekt turystyczny – budynek lub zespół

budynków, bądź urządzeń terenowych, których

główną

funkcją

jest

zaspokojenie

podstawowych

potrzeb

bytowych

osób

przebywających

czasowo

poza

stałym

miejscem zamieszkania oraz spełniających

minimalne

wymagania

przewidziane

dla

danego rodzaju obiektu ujęte przepisami

prawnymi.

tym

rozumieniu

obiekt

turystyczny jest po prostu składnikiem majątku

trwałego

(rzeczowego)

przedsiębiorstwa

turystycznego, bez którego nie można byłoby

realizować podstawowych jego funkcji.

Zakład turystyczny

Zakład turystyczny – pewna wydzielona

pod

względem

ekonomicznym,

organizacyjnym

i technicznym

oraz

niepodzielna

strony

struktury

organizacyjnej

część

przedsiębiorstwa

turystycznego, w ramach której świadczone są

usługi turystyczne. Rozróżnianie pojęć: zakład

i przedsiębiorstwo turystyczne, jest zasadne

powodu

zjawiska

koncentracji,

występującego

rynku

turystycznym

(przedsiębiorstwa wielozakładowe).

Przedsiębiorstwo

turystyczne

Przedsiębiorstwo turystyczne to system

złożony
z

zasobów

(ludzkich,

materialnych,

kapitałowych,  informacyjnych)  oraz  procesów
zachodzących  w  tych  zasobach  oraz  między
nimi,  powołany  do  prowadzenia  działalności
gospodarczej,  polegającej  na  świadczeniu  usług
turystycznych.  Działalność  ta  jest  realizowana
w sposób zorganizowany i ciągły, a jej głównym
celem jest osiągnięcie korzyści ekonomicznych.

Przedsiębiorstwo

turystyczne

Przedsiębiorstwo

turystyczne

(Rapacz) – celowo zorganizowany zespół
ludzi, wyposażony w środki materialne i
finansowe,

powołany

wykonania

czynności z zamiarem zaspokojenia potrzeb
turystów, charakteryzujący się określoną
organizacją

wewnętrzną,

podejmujący

samodzielne

decyzje

strategiczne

taktyczne,

którego

aktywność

prowadzić do osiągnięcia zysku.

Przedsiębiorstwo

turystyczne

Przedsiębiorstwo

turystyczne

(Gołembski) – podstawowa jednostka
organizacyjna

gospodarki,

służąca

zaspokojeniu potrzeb społecznych, tworzona
w celu osiągania efektów ekonomicznych
przez produkcję dóbr służących turystom
(np.

produkcja

gastronomiczna)

i świadczenie usług turystycznych (np.
noclegowe,

rozrywkowe,

pośrednictwa

turystycznego).

Ujęcie funkcjonalne

przedsiębiorstwa

turystycznego

W znaczeniu funkcjonalnym – stałe

(zawodowo, we własnym imieniu, w sposób
zorganizowany

ciągły)

prowadzenie

działalności

gospodarczej

celach

zarobkowych.

Ujęcie przedmiotowe przedsiębiorstwa

turystycznego

W znaczeniu przedmiotowym – zorganizowany zespół

składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do
prowadzenia działalności gospodarczej. W tym znaczeniu
przedsiębiorstwo obejmuje przede wszystkim:

•oznaczenia przedsiębiorstwa lub ich części (nazwa i firma),

•własność nieruchomości i ruchomości, w tym urządzeń,

materiałów, towarów i wyrobów oraz innych praw rzeczowych,

•prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości

lub ruchomości,

•wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środków

pieniężnych,

•koncesje, licencje, zezwolenia,

•patenty i inne prawa własności przemysłowej,

•majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne,

•tajemnice przedsiębiorstwa,

•księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności

gospodarczej.

Cechy ogólne przedsiębiorstwa

turystycznego

Podmiot gospodarczy prowadzący działalność polegającą na wytwarzaniu

i/lub świadczeniu w sposób zorganizowany dóbr i usług zaspokajających

potrzeby różnych odbiorców.

Podmiotowości ekonomicznej przedsiębiorstwa towarzyszy podmiotowość

prawna, polegająca na przypisaniu osobie fizycznej lub prawnej skutków

działań przedsiębiorstwa.

Działa profesjonalnie w celu maksymalizacji korzyści materialnych, a jako

podmiot gospodarczy pozostaje wyłącznie w obszarze zjawisk

gospodarczych,

a nie politycznych.

Ekonomiczną podstawą funkcjonowania przedsiębiorstwa jest jego kapitał,

będący sumą składników materialnych i niematerialnych, warunkujących

realizację określonych zadań gospodarczych.

Przedsiębiorstwo animuje przedsiębiorca, który jest podmiotem prawa

własności

w stosunku

składników

tworzących

majątek

przedsiębiorstwa, ponoszącym odpowiedzialność majątkową z tytułu

wykorzystywania innych czynników oraz przyjmującego na siebie ryzyko

kapitałowe

związane

prowadzeniem

określonej

działalności

gospodarczej.

Działalność prowadzona w przedsiębiorstwie podlega planowaniu przez

jego właściciela (przedsiębiorcę), co znajduje wyraz w odpowiedzi na

pytania: co wytwarzać lub jakie usługi świadczyć, w jaki sposób i przy

wykorzystaniu jakich metod oraz kto ma być odbiorcą wytworzonych

towarów i usług.

Cechy specyficzne

przedsiębiorstwa

turystycznego

1. Duża złożoność i różnorodność.
2. Podstawowy kierunek działania to tworzenie i/lub

pośrednictwo w oferowaniu usług turystycznych.

3. Koncentracja na usługach mających kluczowe

znaczenie dla klienta.

4. Systematyczne

dostosowywanie

oferty

potrzeb konsumentów.

5. Usamodzielnienie

komórek

organizacyjnych,

daleko idące delegowanie uprawnień (np.
w hotelu).

Cele jakościowe

przedsiębiorstwa

turystycznego

1. Rozwój zasobów ludzkich.
2. Poprawa jakości oferowanych produktów.
3. Rozszerzenie

asortymentu

oferowanych

produktów.

4. Doskonalenie systemu marketingowego (promocji,

dystrybucji).

5. Rozwój innowacyjności.
6. Poprawa relacji z interesariuszami.
7. Poprawa warunków pracy.
8. Umacnianie pozycji rynkowej.
9. Implementacja nowoczesnych metod zarządzania.

Funkcje przedsiębiorstwa

turystycznego

1. Funkcje realne – związane z konkretnymi

procesami

zachodzącymi

przedsiębiorstwie:

• zaopatrzenie przedsiębiorstwa w czynniki

wytwórcze,

• działalność usługowo-wytwórcza,
• sprzedaż przygotowanej oferty,
• czynności mające na celu utrzymanie

zaplecza materialnego w gotowości do
świadczenia usług.

Funkcje przedsiębiorstwa

turystycznego

2. Funkcje

regulacyjne

–

związane

utrzymaniem przedsiębiorstwa turystycznego

w stanie równowagi:

• ekonomicznej – gwarancja synchronizacji w

czasie przychodów i rozchodów,

• technologicznej – dostosowanie potencjału

technicznego do rodzaju realizowanych zadań,

• organizacyjnej – dostosowanie do siebie

poszczególnych

elementów

organizacji,

zapewniające

właściwe

funkcjonowanie

przedsiębiorstwa.

Systematyka przedsiębiorstw

turystycznych

1. Rodzaj odbiorców oferty i miejsce w procesie

jej dystrybucji:

• podmioty występujące w roli wytwórców usług

turystycznych,  które  mogą  być  przez  nich
sprzedawane  bezpośrednio  turystom  lub  oferowane
do  sprzedaży  pośrednikom  (podmioty  świadczące
usługi  noclegowe,  gastronomiczne,  transportowe,
przewodnickie, usługi rekreacyjne),

• podmioty zajmujące się pośredniczeniem przy

sprzedaży  usług  turystycznych  (pośrednicy
turystyczni  i  agenci)  oraz  oferowaniem  imprez,
czyli  łączeniem  w pakiety  określonych  usług
oferowanych przez wytwórców i przekazywaniu
ich do sprzedaży (touroperatorzy).

Systematyka przedsiębiorstw

turystycznych

2. Forma własności:
• przedsiębiorstwa

sektora

publicznego

(przedsiębiorstwa

państwowe i komunalne),

• przedsiębiorstwa

sektora

prywatnego

(osoby

fizyczne,

spółki, spółdzielnie).

Systematyka przedsiębiorstw

turystycznych

Forma organizacyjno-prawna:

• przedsiębiorstwa

własności

indywidualnej,

• spółki, w tym spółki osobowe (cywilne,

jawne,

partnerskie,

komandytowe,

komandytowo-akcyjne) oraz kapitałowe (z
ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjne),

• przedsiębiorstwa państwowe,
• spółdzielnie.

Systematyka przedsiębiorstw

turystycznych

6. Przedmiot działalności:

• przedsiębiorstwa hotelarskie, mające na celu świadczenie usług

noclegowych,

• przedsiębiorstwa gastronomiczne, zajmujące się produkcją i

sprzedażą posiłków dla turystów oraz ludności miejscowej,

• biura

podróży,

występujące

roli

organizatora

imprez

turystycznych, pośrednika bądź agenta turystycznego,

• przedsiębiorstwa transportu turystycznego, zajmujące się

transportem turystów do i z obszaru recepcji oraz w ramach tego

obszaru,

• przedsiębiorstwa

sportowo-rekreacyjne,

zajmują

się

świadczeniem tego rodzaju usług dla turystów oraz społeczności

lokalnych,

• przedsiębiorstwa sanatoryjno-uzdrowiskowe, funkcjonujące na

obszarach uzdrowiskowych świadczące usługi nie tylko dla kuracjuszy

ale również uczestników coraz popularniejszej turystyki uzdrowiskowej

oraz dla ludzi chcących zregenerować swoje siły poprzez uczestnictwo

w różnego rodzaju zabiegach odnowy biologicznej,

• podmioty gospodarcze świadczące usługi informacyjne i

promocyjne.

Zasoby przedsiębiorstwa

turystycznego

Przedsiębiorstwa w toku prowadzonej działalności

gospodarczej  przekształcają  czynniki  wytwórcze
(ziemia, kapitał, praca, informacja, przedsiębiorczość)
w dobra i usługi turystyczne. Wielkość zastosowanych
w  danym  czasie  czynników  określana  jest  mianem
nakładów,  zaś  wielkość  uzyskanych  efektów  z
działalności – wyników. Wymierny stan czynników w
danym  momencie  określany  jest  mianem  zasobów.
W przedsiębiorstwie  zachodzi  proces  optymalnego
wykorzystania

ograniczonych

zasobów

w celu

maksymalizacji efektów, mamy, więc do czynienia z
ich efektywną alokacją.

Zasoby przedsiębiorstwa

turystycznego

We współczesnym przedsiębiorstwie spotkać można cztery

grupy zasobów:

1. Zasoby naturalne – ziemia i dary natury, którym w działalności

gospodarczej nadawana jest wartość ekonomiczna, w tym również

lokalizacja.

2. Zasoby pracy – ludzie wraz ze swoją wiedzą, umiejętnościami

i doświadczeniem (kompetencje)

3. Zasoby kapitałowe – rzeczowe i pieniężne, które firma posiada,

lub którymi może dysponować.

4. Zasoby niematerialne – nowoczesne zasoby informacyjne,

licencje, prawa własności, tradycja, reputacja przedsiębiorstwa,

jego kontakty, znaki i marki, itp. W połączeniu z wiedzą i

umiejętnościami, ta właśnie grupa zasobów stwarza możliwość

uzyskania przewagi konkurencyjnej przedsiębiorstwa i staje

się

źródłem

jego

sukcesu.

epoce

społeczeństwa

informacyjnego tradycyjne zasoby tracą swoje znaczenie jako

czynniki rozwoju gospodarczego. Podstawowym determinantem

zdolności rozwojowych przedsiębiorstwa staje się szeroko

rozumiana wiedza i informacja.

Procesy przedsiębiorstwa

turystycznego

Przedsiębiorstwo jest zbiorem działań, w którym

przekształca się podstawowe zasoby (surowce,

pieniądze, informacje, umiejętności itp.) w dobra i

usługi turystyczne.

Mamy więc do czynienia z trzema najbardziej

ogólnymi

fazami

–

procesami

działalności

przedsiębiorstwa:

pozyskiwaniem

dóbr,

ich

transformacją i sprzedażą czyli przekazywaniem na

zewnątrz.

Są to ogólne procesy, występujące we wszystkich

przedsiębiorstwach. Ogólnie można je podzielić na

gospodarcze, związane z dominującym przedmiotem

działalności

przedsiębiorstwa

oraz

pozagospodarcze,

dotyczące

np.

działalności

socjalnej.

Procesy przedsiębiorstwa

turystycznego

W działalności gospodarczej można wyróżnić następujące

procesy:

1. Podstawowe, dotyczące głównych zadań przedsiębiorstwa,

takiej działalności, która jest źródłem jego podstawowych
przychodów.

przedsiębiorstwie

turystycznym

będzie

świadczenie usług.

2. Pomocnicze, zapewniające realizację procesów podstawowych.

W przedsiębiorstwie turystycznym będą to zaopatrzenie, gospodarka
magazynowa, księgowość (która może być procesem podstawowym
w działalności usługowej polegającej na prowadzeniu biura
rachunkowości).

3. Regulacyjne, polegające na nadaniu i utrzymaniu kierunku

funkcjonowania

całego

przedsiębiorstwa.

Wiąże

się

z przygotowaniem i podejmowaniem decyzji oraz kontrolą ich
realizacji.

Procesy przedsiębiorstwa

turystycznego

Przedsiębiorstwo traktowane jako zbiór procesów,

pozwala na zlokalizowanie działań w największym stopniu

przyczyniających się do sukcesu przedsiębiorstwa, do

powstania jego przewagi konkurencyjnej, kreowania wartości

z punktu widzenia klienta.

Procesowe podejście

charakteryzuje się następującymi cechami:

•koncentruje się na ciągu działań, a nie na wybranych

aspektach funkcjonowania przedsiębiorstwa,

•przyjmowana jest w nim perspektywa analizy od

zewnątrz do wewnątrz, polegająca na przyjęciu oczekiwań

klientów jako punktu wyjścia,

•poddawane są w nim krytyce dotychczasowe założenia

dotyczące sposobu wykonania i dostarczenia produktu,

•analizowane i usprawniane są w nim przede wszystkim

relacje między podsystemami przedsiębiorstwa, a nie tylko w

ramach poszczególnych funkcji lub wydziałów,

•do analizy wykorzystuje się zespoły międzyfunkcjonalne

zaangażowane w dany proces.

Struktura organizacyjna

przedsiębiorstwa

turystycznego

Struktura organizacyjna przedstawia

nie tylko konstrukcję przedsiębiorstwa,
jego

składniki

wyrażone

postaci

stanowisk, komórek, działów, pionów, ale
również przepływy rzeczowe i informacyjne
między

tymi

elementami

struktury.

Struktura

odzwierciedla

występujący

podział pracy oraz układ decyzyjno-
wykonawczy

różnych

szczeblach,

poziomach zarządzania.

Struktura organizacyjna

przedsiębiorstwa

turystycznego

W przedsiębiorstwie jednoosobowym trudno

mówić  o  strukturze,  gdyż  nie  ma  podziału  pracy.
Problem  organizacji  sprowadza  się  do  najlepszego
wykorzystania  posiadanych  zasobów  dla  realizacji
założonego

celu.

Wraz

zwiększeniem

zatrudnienia

następuje

podział

czynności,

kompetencji,  tworzą  się  powiązania  między
zatrudnionymi,  pojawia  się  potrzeba  decydowania
o  najlepszym  sposobie  grupowania  działań  i
zasobów,  czyli  potrzeba  organizowania.  Jej
formalnym

wyrazem

jest

struktura

organizacyjna.

Determinanty struktury

organizacyjnej

przedsiębiorstwa

turystycznego

Główne determinanty tworzące strukturę organizacyjną:

1.Cele i strategia przedsiębiorstwa. Realizacja celów wymaga podziału działań,

które są przypisywane poszczególnym komórkom, dlatego też cele wpływają na

rodzaje, wielkość oraz zadania przydzielane składnikom struktury.

2.Zasoby przedsiębiorstwa. Ich wielkość, jakość, wpływa na strukturę procesów

wytwórczych i proces zarządzania. Ważne znaczenie ma tu poziom kwalifikacji,

motywacji zatrudnionych, poglądy kadry, filozofia zarządzania. Zasoby materialne są

pochodną rodzaju działalności, dlatego też odmienne są struktury przedsiębiorstw

zróżnicowanych przedmiotowo.

3.Technologia. Narzuca określony podział zadań i sposób koordynacji działania

jednostek odpowiedzialnych za ich wykonanie.

4.Wielkość przedsiębiorstwa. Wraz z powiększaniem przedsiębiorstw pogłębia

się podział pracy, rośnie liczba i wielkość komórek, zagęszcza się sieć wzajemnych

powiązań. Znajduje to swoje odbicie w postaci bardziej złożonych struktur. Może

wówczas pojawić się zjawisko biurokracji a organizacja może stać się mało elastyczna.

5.Otoczenie w szczególności konkurencyjne. Wpływa w istotny sposób na

organizację i jest najważniejszym czynnikiem strukturotwórczym. Najistotniejsze

cechy otoczenia wpływające na strukturę to:

•potencjał otoczenia, oznaczający zdolność tworzenia przedsiębiorstwu możliwości

trwania

i rozwoju, im większy potencjał, tym słabsza jest presja otoczenia,

•złożoność otoczenia, im bardziej zróżnicowane otoczenie, tym bardziej

różnorodne struktury przedsiębiorstwa,

•niepewność otoczenia, trudności przewidywania takiego otoczenia skłania

przedsiębiorstwo do tworzenia struktur mniej sformalizowanych.

Podział struktur

organizacyjnych

Struktury

organizacyjne

można

analizować

i oceniać według różnych kryteriów, np.:

• rodzaj

zależności

organizacyjnej

(struktury liniowe, funkcjonalne, sztabowe),

• rozpiętość kierowania – liczba szczebli

kierowniczych (struktury płaskie i smukłe),

• kryterium

grupowania

komórek

(struktury,

w których komórki grupowane są wg funkcji,

produktów,

miejsca

działalności,

rynków,

procesów

lub

wyposażenia

–

struktury

dywizjonalne, macierzowe, sieciowe).

Struktura liniowa

Struktura liniowa jest najstarszym

rodzajem  powiązań  w  organizacji.
Występuje tu  przejrzysta, jednokierun-
kowa  zależność  między  komórkami
kolejnych  szczebli  struktury.  Zgodnie
z  zasadą  jedności  rozkazodawstwa
kierownik  odpowiada  za  działalność
podległych  mu  komórek,  a  podwładny
ma  tylko  jednego  przełożonego.  Jest
charakterystyczna

dla

jednostek

opartych o silnej zależności służbowej,
dlatego

jej

przydatność

dla

przedsiębiorstw

(poza

małymi

prostej działalności) jest ograniczona.
Im

mniejsza

liczba

szczebli

w strukturze tym jest ona bardziej
płaska
i odwrotnie, większa liczba szczebli –
struktura wysmukła.

Struktura liniowo-sztabowa

Struktura liniowo-sztabowa,

której

następuje

wsparcie

procesów

zarządczych

przez

komórki sztabowe, tworzone przy

naczelnym kierownic-twie. Stwarza

lepsze

warunki

podejmowania

racjonalnych

decyzji. Sztab może pełnić także

funkcję wspomagania decyzji dla

kierownictwa innych szczebli. Są to

komórki doradcze, pozbawione

prawa

decyzji,

i nie ponoszące odpowiedzialności

funkcjonowanie

innych

komórek.

strukturze

tej

następuje

oddzielenie

kompetencji

decyzyjnych

kompetencji

fachowych. Możliwe są natomiast

konflikty

między

komórkami

liniowymi a sztabowymi.

Struktura funkcjonalna

Struktura

funkcjonalna,

w której uchylona zostaje zasad
jedności

kierownictwa.

Podwładny

kilku

kierowników, z których każdy
jest

wyspecjalizowany

w określonej dziedzinie, czyli
jest to struktura zbudowana na
zasadzie fachowości. Kierownicy
maja prawo wydawania poleceń
wszystkim

podwładnym

ramach

przypisanego

zakresu

działania.

Ograniczeniem tej struktury jest
zamazywanie odpowiedzialności
na

realizowane

zadania,

wydawa-ne polecenia mogą być
też sprzeczne względem siebie.

Struktura dywizjonalna

Struktura

dywizjonalna

występu-je  w  dużych,  złożonych
przedsiębior-stwach.
Przedsiębiorstwo  podzielo-ne  jest
na  odpowiednią  liczbę  jednostek
–  dywizji  (sektorów,  segmentów,
zakładów), które otrzy-mują dużą
autonomię  decyzyjną.  Kryterium
wydzielania  sektorów  może  być
przedmiotowe  bądź  też  grupa
produktów,  obsługiwany  obszar,
rodzaj  klientów.  Każda  z  tych
jednostek  może  posiadać  własne
komórki

sztabowe.

Jest

struktura bardzo elastyczna.

Struktura macierzowa

Struktura macierzowa, uważana jest

za niezwykle nowoczesną, a wywodzi się

z matematycznego ujęcia macierzy. W

kolumnach

zamieszczane

są

stałe

działania, funkcje realizowane przez

przedsiębiorstwo,

natomiast

w wierszach zadania zmienne, dotyczące

przedsięwzięć lub wyrobów. Na przecięciu

kolumn i wierszy występują grupy

zadaniowe. Zaletą tej struktury jest

powiązanie

zarządzania

bieżącego,

zarządzaniem

innowacyjnym,

przyczynia

się

zwiększenia

elastyczności działania. Ten typ struktury

znajduje

szerokie

zastosowanie

w przedsiębiorstwach zajmujących się

przede

wszystkim

zadaniami

projektowymi (np. agencje reklamowe,

firmy

konsultingowe,

projektowanie

systemów

informacyjnych).

Ograniczeniem jest tu odejście od zasady

jednoosobowego podporządkowania, z

czym wiąże się możliwość pojawienia się

konfliktów kompetencyjnych.

Produkt turystyczny w ujęciu

wąskim

Oferta usługowa, a zatem poszczególne dobra i

usługi komercyjne, mające zaspokoić potrzeby
turystów, realizowana przez producentów usług
turystycznych

(przedsiębiorców

turystycznych,

jednostki samorządu terytorialnego). Może to być
zarówno pojedyncza usługa (np. nocleg w hotelu,
przelot

samolotem,

oprowadzenie

przez

przewodnika  po  muzeum,  pośrednictwo  w  zawarciu
umowy  ubezpieczenia)  oraz  pakiet,  co  najmniej
dwóch  świadczeń  objętych  jedną  ceną  (np.
konferencja,

wycieczka

autokarowa,

pobyt

w uzdrowisku).

Produkt turystyczny w

ujęciu wąskim

Duża liczba potrzeb zgłaszanych przez turystów w

trakcie pobytu w przedsiębiorstwie turystycznym
sprawia, że produkt turystyczny ma charakter
złożony i niejednorodny, gdyż obejmuje on zarówno
dobra materialne, jak i usługi.

Komponenty produktu turystycznego, można

uporządkować według stopnia ich materialności
oraz

przedstawić

schemacie,

zwanym

kontinuum materialności.

Cechy produktu turystycznego w

ujęciu wąskim

1. Stały potencjał wytwarzania – podaż

usług turystycznych jest zazwyczaj sztywna
w krótkim

okresie.

Obiekty

dysponują

ograniczoną liczbą miejsc, w wyniku czego
na

skutek

występowania

fluktuacji

sezonowych

popytu

turystycznego

i  znacznego  jego  okresowego  nasilenia,
muszą  odmawiać  przyjęcia  rezerwacji,
ponosząc  przy  tym  określone  straty
finansowe.

Cechy produktu turystycznego w

ujęciu wąskim

2. Nietrwałość – produktu turystycznego

nie można magazynować (dominanta
usług),

więc

niesprzedane

miejsca

noclegowe,

przykład

okresie

mniejszego

popytu

turystycznego,

również

stanowią

nieodwracalną stratę dla przedsiębiorcy
turystycznego.

Cechy produktu turystycznego w

ujęciu wąskim

4. Złożoność

–

obiekty

turystyczne

świadczą bardzo szeroki zakres usług.
Zakres usług dodatkowych jest ściśle
uzależniony

najważniejszego

segmentu rynku obsługiwanego przez
dane przedsiębiorstwo turystyczne.

Cechy produktu turystycznego w

ujęciu wąskim

6. Elastyczność – polega na tym, że

przedsiębiorca

turystyczny

oprócz

oferowania

standardowego

produktu,

musi być przygotowany na konieczność
wytworzenia produktu niestandardowego,
w zależności od zgłaszanego przez
konsumentów popytu.

Cechy produktu turystycznego w

ujęciu wąskim

8. Kapitałochłonność

–

świadczenie

produktu

turystycznego

wymaga

zazwyczaj

zaangażowania

znacznych

zasobów  kapitałowych  –  od  budowy
obiektu  turystycznego,  poprzez  jego
eksploatację
i  wykorzystanie  różnego  rodzaju  maszyn,
urządzeń,  czy  środków  transportu  oraz
opłacenie pracy ludzkiej.

Otoczenie przedsiębiorstwa

turystycznego

Każda organizacja działa w pewnym otoczeniu,

które  ma  bardzo  duży  wpływ  na  sposób  jej
funkcjonowania.  Otoczenie  organizacji  to  zatem
ogół obiektów, procesów i zjawisk znajdujących się
poza formalnymi granicami organizacji, które mają
lub mogą mieć wpływ na jej funkcjonowanie. Wyróż
niamy  otoczenie  dalsze,  zwane  otoczeniem
ogólnym  lub  makrootoczeniem  oraz  bliższe,
zwane

otoczeniem

mikroekonomicznym,

zadaniowym, sektorowym, branżowym bądź
konkurencyjnym.

Otoczenie przedsiębiorstwa

turystycznego

Otoczenie

makroekonomiczne

tworzy

zespół

warunków  funkcjonowania  organizacji,  wynikający  z jego
działania
w  określonym  kraju,  czy  regionie,  w  określonej  strefie
klimatycznej, w danym układzie prawnym, politycznym czy
systemowym.  Są  to  czynniki  niekontrolowane  i  niezależne
od  organizacji,  tworzące  dla  niej  możliwości  rynkowe  oraz
stanowiący  pewne  zagrożenia.  Trudno  jest  jednoznacznie
zakreślić  terytorialnie  granice  makrootoczenia.  Stosowany
niegdyś  podział  na  makrootoczenie  krajowe  i zagraniczne
traci  obecnie  sens,  gdyż  wiele  różnych  czynników
wpływających  na  współczesne  organizacje  ma  zasięg
globalny. Każda z grup czynników otoczenia dalszego,
powinna  być  zatem  badana  zarówno  w  kontekście
krajowym, jak i międzynarodowym.

Otoczenie przedsiębiorstwa

turystycznego

Otoczenie

(okoliczności)

przyrodnicze

(środowiskowe):

•stan oraz dostępność zasobów naturalnych

wykorzystywanych przez daną organizacje,

•czynniki naturalne: klimat, nasłonecznienie,

ukształtowanie terenu, bioróżnorodność oraz inne
czynniki determinowane przez siły natury, które
mają wpływ na funkcjonowanie organizacji,

•zmiany stanu środowiska naturalnego wywołane

przez działalność ludzką oraz wpływ tych zmian na
warunki działania organizacji.

Otoczenie przedsiębiorstwa

turystycznego

Otoczenie (okoliczności) demograficzne:

• liczba ludności w danym kraju lub regionie działania

organizacji,

• rozmieszczenie geograficzne ludności i gęstość zaludnienia,
• przyrost naturalny i struktura wieku ludności oraz długość ich

życia,

• struktura narodowościowa (etniczna),
• intensywność i kierunki migracji (ruch ludności w skali kraju

i migracja zagraniczna),

• poziom aktywności zawodowej i struktura zawodowa ludności,
• wielkość i struktura gospodarstw domowych (m.in. liczba

dzieci, wielopokoleniowość),

• rozkład dochodów w grupach ludności (przekroje regionalne,

zawodowe, wg wielkości gospodarstw domowych, itp.).

Otoczenie przedsiębiorstwa

turystycznego

Otoczenie (okoliczności) społeczno-kulturowe:

• poziom cywilizacyjny (kulturowy) kraju oraz jego zmiany

(m.in. poziom oświaty i wykształcenia, stan zdrowotny
społeczeństwa, stan bezpieczeństwa obywateli, zakres
i poziom innych usług komunalnych, polityka społeczna),

• postawy społeczne, wzorce konsumpcji, stylu życia,

społecznie cenione wartości i trendy zmian w tym zakresie.
Chodzi  m.in.  o  takie  kwestie  jak  stosunek  do  pracy,
pojmowanie  roli  państwa  (i jego  funkcji  opiekuńczych),
wrażliwość  wobec  środowiska  naturalnego,  wymagania
wobec środowiska naturalnego, wzorce karier zawodowych,
sposoby  spędzania  wolnego  czasu,  stosunek  do  religii,
cenione wartości etyczne, znaczenie rodziny, funkcje kobiet
w rodzinie.

Otoczenie przedsiębiorstwa

turystycznego

Otoczenie (okoliczności) ekonomiczne:

• najważniejsze wskaźniki określające stan gospodarki takie jak:

wielkość
i  tempo  wzrostu  PKB,  poziom  i  zmiany  stopy  procentowej  i  kursów
walut,  poziom  inflacji,  stopa  konsumpcji  (oszczędności),  poziom
zadłużenia zagranicznego i wewnętrznego, poziom bezrobocia, poziom
wydajności  pracy  i  produktywność  innych  zasobów,  stopień  zużycia
majątku,  zasady  polityki  monetarnej  i  fiskalnej,  a  także  wskaźniki
odnoszące się do regionu i branży, do której organizacja należy,

• sposób zorganizowania oraz sprawność ważnych instytucji

tworzących infrastrukturę gospodarczą (np. instytucje rynku
kapitałowego,

infrastruktura

energetyczna,

telekomunikacyjna,

transportowa, itp.),

• zmiany strukturalne w gospodarce, wpływ zmian strukturalnych na

sytuację branży działania danej organizacji.

Otoczenie przedsiębiorstwa

turystycznego

Otoczenie (okoliczności) prawne i polityczne:

•krajowe regulacje prawne i administracyjne dotyczące prowadzenia

działalności gospodarczej (normy prawa pracy, podatkowego, ochrony
własności intelektualnej, normy ochrony środowiska, normy techniczne,
bezpieczeństwa), normy międzynarodowe obowiązujące w kraju,

•specyficzne regulacje administracyjne dotyczące funkcjonowania

organizacji,

•funkcje państwa i rola organizacji społecznych (np. związków

zawodowych),  stopień  i zakres  oddziaływania  władz  państwowych  na
decyzje  gospodarcze  organizacji  (orientacja  strategiczna  polityki
gospodarczej  rządu,  udział  własności  państwowej  w gospodarce
narodowej  i w poszczególnych  branżach,  tendencje  prywatyzacyjne
i deregulacyjne),  zakres  koncesjonowa nia  działalności  gospodarczej,
polityka  ekonomiczna  państwa  wobec  poszczególnych  branż,  zakres
i  formy  działań  organizacji  finansowanych  z  budżetu  państwa
wspierających działalność gospodarczą organizacji, np. w sferze badań
naukowych, szkolnictwa zawodowego itp.

Otoczenie przedsiębiorstwa

turystycznego

Otoczenie (okoliczności) technologiczne:

•kierunki zmian postępu technicznego, cykle życia

produktów
i technologii istotnych dla organizacji, dostępność do
ważnych technologii i czynniki je determinujące,

•wpływ technologii na rozwój branży i branż

oferujących substytuty,

•skala i zakres działania instytucji prowadzących

badania nad nowymi technologiami i produktami,
poziom

formy

finansowania

przedsięwzięć

innowacyjnych (udział w tym instytucji rządowych
i prywatnych).

Otoczenie przedsiębiorstwa

turystycznego

O ile makrootoczenie tworzy zespół czynników niezależnych, na

które przedsiębiorstwo nie ma wpływu i do którego musi
dostosować swoją strategię działania, o tyle otoczenie
mikroekonomiczne,

określające

warunki

funkcjonowania

podmiotów  w  danym  sektorze,  daje  możliwość  elastycznego
i twórczego  wchodzenia  w  różnorakie  procesy  negocjacyjne
z jednostkami  je  tworzącymi.  Otoczenie  konkurencyjne  obejmuje
wszystkie  podmioty,  z którymi  dane  przedsiębiorstwo  jest
powiązane:  dostawców,  odbiorców,  konkurentów,  właścicieli,
związki  zawodowe,  grupy  nacisku,  sojuszników  strategicznych,
organizacje  branżowe,  instytucje  regulujące  i  egzekwujące  prawo,
władze  lokalne,  urzędy,  itp.  Podmioty  otoczenia  bliższego  są  ze
sobą wzajemnie powiązane, mogą aktywnie na siebie oddziaływać,
prowadzą  swoistą  grę  ekonomiczną,  wobec  tego  analiza  otoczenia
konkurencyjnego jest dla organizacji niezwykle istotna.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – biura podróży

Działalność gospodarcza w zakresie organizowania imprez

turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu
umów  o  świadczenie  usług  turystycznych  jest  działalnością
regulowaną,  co  oznacza,  że  przedsiębiorca  może  prowadzić  tego
rodzaju  działalność  po  spełnieniu  określonych  warunków  i  po
uzyskaniu  wpisu  w  rejestrze  organizatorów  turystyki  i  pośredników
turystycznych.  Natomiast  nie  jest  działalnością  regulowaną
działalność  gospodarcza  agentów  turystycznych  –  nie  mają  oni
obowiązku dokonywania wpisu do tego rejestru. Przedsiębiorca, który
prowadzi  biuro  podróży  może  równocześnie  realizować  działalność,
jako  organizator  turystyczny,  pośrednik  turystyczny  oraz  agent
turystyczny. Jest jednak wówczas zobowiązany:

• wykonywać działalność tylko na rzecz organizatorów wpisanych

do rejestru,

• w umowie zawieranej z klientem wskazywać jednocześnie

właściwego organizatora turystyki, którego reprezentuje,

• działać na podstawie ważnej umowy agencyjnej.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – biura podróży

Przedsiębiorca, który chce podjąć i prowadzić działalność organizatora

i pośrednika turystycznego musi spełniać następujące warunki:

• posiadać zabezpieczenie, chroniące interesy klientów przed skutkami

niewypłacalności, które może przybierać jedną z następujących form:

– umowy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej,
– umowy ubezpieczenia na rzecz klientów,
– przyjmowania wpłat klientów wyłącznie na rachunek powierniczy,

jeżeli wykonuje usługi turystyczne wyłącznie na terenie kraju i złoży
marszałkowi województwa oświadczenie o przyjmowaniu wpłat na
rachunek powierniczy,

• składać marszałkowi województwa oryginały lub odpisy kolejnych

umów  gwarancji  lub  ubezpieczenia  potwierdzone  przez  podmioty,  które
je  podpisały  (bank  lub  towarzystwo  ubezpieczeniowe)  na  14  dni  przed
upływem  terminu  obowiązywania  umowy  poprzedniej;  z  tego  obowiązku
zwolnieni  są  przedsiębiorcy  którzy  zaprzestają  prowadzenia  działalności
gospodarczej  pod  warunkiem,  że  zawiadomią  o  tym  marszałka
województwa.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – biura podróży

przypadku

przedsiębiorców

zagranicznych

posiadających  siedzibę  na  terenie  UE  lub  państw
członkowskich  Europejskiego  Obszaru  Gospodarczego  za
spełnienie  wymogu  posiadania  zabezpieczenia  uznaje  się
posiadanie zabezpieczenia finansowego w formie, która jest
uznana  w  państwie  członkowskim,  w  którym  przedsiębiorca
ma

siedzibę.

W  przypadku,  gdy  równowartość  tego  zabezpieczenia  jest
niższa  niż  minimalna  wysokość  zabezpieczenia  wymagana
od  przedsiębiorcy  mający  siedzibę  w  Polsce,  przedsiębiorca
zagraniczny  musi  przedstawić  dodatkową  gwarancję
bankową  lub  ubezpieczająca  wyrównującą  wysokość
posiadanego  zabezpieczenia  do  minimalne  wysokości
wymaganej w Polsce.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – biura podróży

Środki zabezpieczenia przeznaczone są na:

1. Pokrycie kosztów powrotu klientów z imprezy turystycznej do

miejsca wyjazdu lub planowanego powrotu w wypadku, gdy
organizator lub pośrednik wbrew obowiązkowi nie zapewnia tego
powrotu.

Chodzi

o wszelkie koszty, które powinien pokryć organizator imprezy, np.
koszty zakwaterowania, wyżywienia, transportu.

2. Zwrot wpłat wniesionych przez klientów tytułem zapłaty za

imprezę turystyczną w wypadku, gdy z przyczyn dotyczących
organizatora lub pośrednika oraz osób, które działają w jego imieniu,
impreza nie zostanie zrealizowana.

3. Zwrot części wpłat wniesionych przez klientów tytułem zapłaty za

imprezę turystyczną, odpowiadającą części imprezy, która nie
zostanie zrealizowana z przyczyn dotyczących organizatora turystyki
lub pośrednika turystycznego oraz osób, które działają w jego imieniu.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – biura podróży

Obowiązek

posiadania

gwarancji

lub

umowy

ubezpieczenia dotyczy całego okresu wykonywania
działalności. Przedsiębiorca musi więc zawrzeć kolejną
umowę przed upływem ważności dotychczas posiadanej.
Wzory

takich

umów

zawarte

są

w  rozporządzeniu  ministra  właściwego  ds.  turystyki.  W
umowie  takiej  znajduje  się  upoważnienie  marszałka
województwa  lub  wskazanej  przez  niego  jednostki  do:
wydawania  dyspozycji  wypłaty  zaliczki  na  pokrycie
kosztów  powrotu  klienta  do  kraju,  występowania  na
rzecz

klientów

w sprawach

wypłaty

środków

z tytułu umowy gwarancji bankowej, umowy gwarancji
ubezpieczenia lub umowy ubezpieczenia.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – biura podróży – wpis do

rejestru

Organem właściwym do prowadzenia rejestru jest marszałek województwa

właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorcy, a w przypadku przedsiębiorcy
zagranicznego,  który  utworzył  w  Polsce  oddział  –  marszałek  właściwy  ze
względu  na  siedzibę  oddziału.  W przypadku  przedsiębiorców  z  państw  UE  i
EOG, którzy nie utworzyli w Polsce oddziału, organem właściwym jest wybrany
marszałek  województwa.  Wpisu  do  rejestru  dokonuje  się  na  wniosek
przedsiębiorcy,  do  którego  należy  dołączyć  oryginał  umowy  gwarancyjnej  lub
ubezpieczenia i oświadczenie. Wniosek powinien zawierać następujące dane:

•firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres, a w przypadku, gdy

przedsiębiorca jest osobą fizyczną – adres zamieszkania,

•numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile przedsiębiorca taki numer

posiada,

•określenie przedmiotu działalności,
•określenie zasięgu terytorialnego wykonywanej działalności (obszar kraju,

kraje europejskie, kraje pozaeuropejskie),

•wskazanie głównego miejsca wykonywania działalności objętej wpisem do

rejestru oraz oddziałów,

•imiona i nazwiska osób upoważnionych do kierowania działalnością

przedsiębiorcy i działalnością jego oddziałów.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – biura podróży – wpis do

rejestru

Do wniosku dołącza się oświadczenie następującej treści:
„Oświadczam, że:

1. Dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru organizatorów

turystyki
i pośredników turystycznych są kompletne i zgodne z prawdą.

2. Znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności w

zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na
zlecenie

klientów

zawieraniu

umów

o świadczenie usług

turystycznych, określone w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o usługach turystycznych.

Oświadczenie powinno także zawierać:

• dane o firmie przedsiębiorcy i jego siedzibie oraz adres,
• oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia,
• podpis osoby uprawnione do reprezentowania przedsiębiorcy, ze

wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – biura podróży – wpis do

rejestru

W przypadku, gdy przedsiębiorca zamierza wykonywać usługi

wyłącznie  na  terenie  Polski  i  wszelkie  wpłaty  klientów  tytułem
wynagrodzenia  za  usługi  przyjmować  na  rachunek  powierniczy,
składa  oświadczenie  następującej  treści:  „Oświadczam,  że  imprezy
turystyczne  będę świadczył  wyłącznie na  terytorium RP, a  wszelkie
wpłaty klientów tytułem wynagrodzenia za wykonywane usługi będę
przyjmował wyłącznie na rachunek powierniczy”.

W przypadku, gdy jakiekolwiek dokumenty (np. umowa

gwarancji) są sformułowane w języku obcym, dołącza się do wniosku
także ich tłumaczenie dokonane przez tłumacza przysięgłego. Wpis
do rejestru obejmuje dane podane we wniosku z wyjątkiem adresu
zamieszkania, jeżeli jest on inny niż adres siedziby. Rejestr jest
jawny i może być prowadzony w systemie informatycznym.

Na podstawie dokumentów przesłanych przez marszałka

województwa minister właściwy ds. turystyki prowadzi Centralną
Ewidencję Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycznych.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Przed rozpoczęciem świadczenia usług w obiekcie hotelarskim

przedsiębiorca ma obowiązek uzyskać jego zaszeregowanie do
poszczególnego rodzaju i kategorii.

Klasyfikacja obiektów hotelarskich – podział obiektów na rodzaje

w zależności od różnych cech, np. zakresu działalności, wieku, wielkości.

W Polsce zarówno klasyfikacja, jak i kategoryzacja obiektów

hotelarskich podlegają uregulowaniom prawnym, zawartym w dwóch
aktach prawnych (do pobrania na stronie http://isap.sejm.gov.pl/):

1. Ustawa o usługach turystycznych z dnia 29 sierpnia 1997 roku

z późniejszymi zmianami (Dz.U. z 2004 roku Nr 223 poz. 2268).

2. Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 19 sierpnia 2004

roku w sprawie obiektów hotelarskich i innych obiektów, w których są
świadczone usługi hotelarskie (Dz.U. z 2006 Nr 22 poz. 169).

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Zgodnie z ustawą usługi hotelarskie

mogą być świadczone w obiektach,
które spełniają:

•wymagania co do wielkości, jego

wyposażenia oraz zakresu świadczonych
usług,

ustalone

dla

rodzaju

i kategorii, do których obiekt został
zaszeregowany,

•wymagania sanitarne, przeciwpożarowe

oraz inne określone odrębnymi przepisami.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Zaszeregowanie obiektów hotelarskich do poszczególnych

rodzajów  oraz  nadanie  kategorii  i  prowadzenie  ewidencji
obiektów  hotelarskich  to  zadania  marszałka  województwa.
W przypadku  pół  biwakowych  robi  to  wójt  (burmistrz,  prezydent
miasta)  właściwy  ze  względu  na  położenie  obiektu.  Spełnianie
przez obiekty wymagania ustawowe dokumentuje się w zakresie:

•budowlanym – decyzja o pozwoleniu na budowę wraz z

potwierdzonym

zawiadomieniem

właściwego

organu

przystąpieniu do użytkowania obiektu, książka obiektu w
wpisami potwierdzającymi przeprowadzenie okresowych kontroli
wymaganych ustawą o prawie budowlanym,

•przeciwpożarowym

–

opinia

właściwej

komendy

powiatowej (miejskiej) Państwowej Straży Pożarnej,

•sanitarnym – opinia powiatowego inspektora sanitarnego.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

W celu dokonywania kategoryzacji marszałkowie mogą

powoływać specjalne zespoły oceniające, złożone z:

•przedstawicieli marszałka województwa,
•osób posiadających kwalifikacje zawodowe i praktykę w

świadczeniu usług hotelarskich lub turystycznych wskazane przez
jednostki samorządu gospodarczego i stowarzyszenia w zakresie
turystyki i hotelarstwa,

•przedstawiciele Państwowej Straży Pożarnej,
•przedstawiciele Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
•przedstawiciele administracji architektoniczno-budowlanej i

nadzoru budowlanego.

Powoływanie zespołu nie jest jednak obowiązkowe, a oceny

obiektów hotelarskich mogą dokonywać pracownicy urzędu
marszałkowskiego, posiadający kwalifikacje zawodowe w zakresie
usług hotelarskich lub turystycznych.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Poddania

się

procedurze

klasyfikacji

kategoryzacji

obiektu

nie

można

nakazać

przedsiębiorcy, lecz w przypadku gdy tego nie zrobi
nie  może  posługiwać  się  ustawowymi  nazwami  lub
kategoriami  obiektu,  które  podlegają  ochronie
prawnej.  Procesy  te  realizowane  są  na  wniosek
zainteresowane  przed  rozpoczęciem  świadczenia
usług  hotelarskich  w  danym  obiekcie.  Jeśli  obiekt
ma  już  swoje  zaszeregowanie  i  kategorię,  można
wnioskować  o  ich  potwierdzenie  lub  zmianę.  Pole
biwakowe  musi  być  natomiast  zgłoszone  do
ewidencji.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Zaszeregowanie obiektu hotelarskiego następuje na

wniosek zawierający:

•nazwę i siedzibę lub nazwisko i imię oraz adres przedsiębiorcy,
•nazwę obiektu, jeżeli usługi będą świadczone z użyciem nazwy

własnej obiektu,

•określenie położenia obiektu wraz z podaniem jego adresu,
•opis obiektu potwierdzający stopień spełnienia przez ten obiekt

wymagań dla rodzaju i kategorii, o które występuje wnioskodawca,

•wskazanie

osoby

upoważnionej

reprezentowania

wnioskodawcy
w postępowaniu o ustalenie rodzaju i nadanie kategorii,

•wskazanie zaszeregowania do określonego rodzaju i kategorii, o

które występuje wnioskodawca.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Do wniosku należy dołączyć dokumenty potwierdzenie spełnienie wymagań budowlanych,

przeciwpożarowych i sanitarnych, zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON
przedsiębiorcy albo zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej oraz
dowód wniesienia opłaty za dokonanie oceny spełniania przez obiekt hotelarski wymagań.

Opłaty te są następujące:

1. 150% miesięcznej stawki najniższego wynagrodzenia – dla oceny hoteli i moteli

kategorii 5 i 4 gwiazdek,

2. 100% miesięcznej stawki najniższego wynagrodzenia – dla oceny hoteli i moteli

kategorii 3 gwiazdek,

3. 80% miesięcznej stawki najniższego wynagrodzenia – dla oceny kempingów,
4. 60% miesięcznej stawki najniższego wynagrodzenia – dla oceny hoteli i moteli kategorii

2 i 1 gwiazdek oraz pensjonatów powyżej 20 pokoi,

5. 50% miesięcznej stawki najniższego wynagrodzenia – dla oceny domów wycieczkowych,
6. 40% miesięcznej stawki najniższego wynagrodzenia – dla oceny pensjonatów do 20

pokoi,

7. 30% miesięcznej stawki najniższego wynagrodzenia – dla oceny schronisk,
8. 10% miesięcznej stawki najniższego wynagrodzenia – dla oceny schronisk

młodzieżowych
i pól biwakowych.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Przedsiębiorca,

który

zamierza

rozpocząć

świadczenie usług hotelarskich, może ubiegać się o
przyrzeczenie  zaszeregowania  swojego  obiektu  do
odpowiedniego rodzaju i kategorii, zwane promesą.
Promesę  wydaje  marszałek  województwa  na
wniosek  zainteresowanego.  Jest  ona  wydawana  na
czas określony nie dłuższy niż 2 lata.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Do wniosku dołącza się ostateczną decyzję o

pozwoleniu  na  budowę  lub  zmianę  sposobu
użytkowania  obiektu.  W  okresie  ważności  promesy
przedsiębiorca nie może świadczyć usług hotelarskich
w obiekcie, może natomiast używać nazwy rodzajowej
i  oznaczenia  kategorii  do  celów  informacyjnych
i  marketingowych.  Marszałek  województwa  może
zezwolić na rozpoczęcie świadczenia usług w obiekcie
przez  przedsiębiorcę,  który  posiada  promesę,  po
złożeniu  przez  niego  kompletnego  wniosku  o
zaszeregowanie  obiektu  do  odpowiedniego  rodzaju
i kategorii.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

W przypadku obiektów hotelarskich wpisanych do rejestru zabytków

lub wykazu zabytków architektury i budownictwa oraz obiektów,
których zabytkowy charakter jest oczywisty, możliwe są odstępstwa od
wymogów kategoryzacyjnych. Muszą być jednak spełnione następujące
warunki:

• przedsiębiorca

musi

przedstawić

opinię

wojewódzkiego

konserwatora zabytków stwierdzająca, że spełnienie wymogów bez
naruszenia zabytkowego charakteru nie jest możliwe,

• odstępstwo w niewielkim stopniu obniża spełnienie wymagań

określonych dla danego rodzaju i kategorii obiektu hotelarskiego, a jest
zrekompensowane spełnieniem w wyższym stopniu innych wymagań,

• w materiałach informacyjnych dotyczących obiektu zostanie

zamieszczona informacja o zabytkowym charakteru obiektu i
związanych z tym odstępstwach od wymagań co do wyposażenia i
zakresu świadczonych usług.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

W obiektach hotelarskich w widocznym miejscu powinny

być umieszczone:

•nazwa, siedziba (lub imię i nazwisko), adres przedsiębiorcy,
•tablica określająca rodzaj i kategorię obiektu,
•informacja o przystosowaniu obiektu do obsługi osób

niepełnosprawnych,

•informacje o zakresie świadczonych usług wraz z podstawowymi

cenami (informacje dotyczące trzech pierwszym punktów piwinny
być umieszczone na zewnątrz i wewnątrz budynku).

Na żądanie klientów powinny być też udostępnione:

•wykaz wymagań dla obiektów hotelarskich, odpowiadający

rodzajowi
i kategorii obiektu,

•pełny cennik usług.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Decyzja o klasyfikacji i kategoryzacji jest wydawana w

formie  decyzji  administracyjnej.  Marszałek  województwa
prowadzi  ewidencję  obiektów  hotelarskich  i  innych
obiektów,  w formie  kartoteki  składającej  się  z  kart
ewidencyjnych  obiektów,  oddzielnie  dla  każdego  rodzaju
obiektu. Podstawą założenia karty jest:

•przyrzeczenie zaszeregowania obiektu hotelarskiego

(promesa),

•decyzja w sprawie zaszeregowania obiektu hotelarskiego

do określonego rodzaju i nadania kategorii,

•zgłoszenie innego obiektu, w którym są świadczone usługi

hotelarskie.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Karta ewidencyjna obiektu zawiera:

•określenie przedsiębiorcy świadczącego usługi hotelarskie,
•nazwę i adres obiektu,
•określenie rodzaju i kategorii obiektu,
•informacje o stałym lub sezonowym charakterze

świadczonych usług, wraz z podaniem czasu trwania sezonu,

•opis obiektu zawierający informacje o liczbie miejsc

noclegowych, zakresie świadczonych usług, położeniu obiektu,

•informacje o promesach, decyzjach dotyczących rodzaju

i kategorii obiektu oraz o dopuszczalnych odstępstwach od
wymagań co do wyposażenia i zakresu świadczenia usług,

•informacje o przeprowadzonej kontroli i ponownej ocenie

spełnienia wymagań dla rodzaju i kategorii.

Podejmowanie działalności

gospodarczej – obiekty hotelarskie

Znacznie mniej formalności muszą spełnić

przedsiębiorcy, którzy zdecydują się na świadczenie
usług

hotelarskich

w  obiektach  zaliczanych  do  grupy  „inne  obiekty”.
Przed  rozpoczęciem  świadczenia  usług  hotelarskich
w  takim  obiekcie  przedsiębiorca  lub  rolnik  chcący
świadczyć

takie

usługi

w  gospodarstwie  rolnym  jest  obowiązany  zgłosić  to
do  ewidencji  obiektów  prowadzonej  przez  wójta
(burmistrza,  prezydenta  miasta)  właściwego  ze
względu na ich położenie.

Document Outline