Bezprzyrządowe sposoby udrażniania górnych dróg oddechowych.

Oceń

bezpieczeństwo

Oceń przytomność

Wołaj o pomoc

Udrożnij dr.

oddechowe

Oceń oddech

Zadzwoń 112

2 oddechy

ratownicze

30 uciśnięć

OCEŃ PRZYTOMNOŚĆ

Oceń

bezpieczeństwo

Oceń przytomność

Wołaj o pomoc

Udrożnij dr.

oddechowe

Oceń oddech

Zadzwoń 112

30 uciśnięć

2 oddechy

ratownicze

UDROŻNIJ DROGI
ODDECHOWE

Oceń

bezpieczeństwo

Oceń przytomność

Wołaj o pomoc

Udrożnij dr.

oddechowe

Oceń oddech

Zadzwoń 112

30 uciśnięć

2 oddechy

ratownicze

OCEŃ ODDECH



Patrz, słuchaj i
staraj się wyczuć
obecność
PRAWIDŁOWEGO
oddechu



Nie pomyl oddechu
agonalnego
z PRAWIDŁOWYM
oddechem

ODDECH AGONALNY



Występuje tuż po zatrzymaniu pracy
serca w 40% nagłych zatrzymań
krążenia



Opisywany jest jako słaby, ciężki,
głośny lub łapanie powietrza



Jest objawem zatrzymania krążenia

Niedrożność



Częściowa – częściowe zmniejszenie
przekroju dróg oddechowych na
dowolnym ich odcinku.



Całkowita – drogi oddechowe w
dowolnym odcinku, uległy
całkowitemu zatkaniu.

Niedrożność mechaniczna



pozycja przygięcia głowy w stosunku do

klatki piersiowej.



grawitacyjnie uwarunkowane opadnięcie

żuchwy



stykające się wargi (zapora wentylowa);



nadmiar śliny i śluzu; wymiociny, krew,

ropa, wyłamane zęby, obluzowane i

przemieszczone protezy, cukierki itp..

Niedrożność czynnościowa:



skurcz głośni – obrzęk krtani



skurcz oskrzelików – napad astmy
oskrzelowej

Niedrożność częściowa



Ruchy oddechowe występują samoistnie
lub udaje się je wywołać sztucznie,



Mała rozpiętość ruchów oddechowych,



Ograniczony ruch gazów oddechowych,



Charakterystyczne zjawiska dźwiękowe
(stridor, chrapanie),

Niedrożność całkowita



Ruch gazów jest zniesiony,



Klatka piersiowa daremnie kurczy się
i rozszerza, usiłując wykonać wdech,
bądź brak jest ruchów oddechowych.



Nieskuteczne próby sztucznego
rozprężenia płuc.

Sposoby udrażniania



Rękoczyn podwójny – „czoło-bródka”



Rękoczyn potrójny – „Esmarcha”



Zmodyfikowany rękoczyn Esmarcha



Zredukowany rękoczyn Esmarcha

Rękoczyn I czoło- żuchwa



Polega na maksymalnym odgięciu głowy do tyłu i
przyciśnięciu żuchwy do szczęki



Ruch odginający głowę musi być delikatny, do
oporu-nie gwałtowny- niebezpieczeństwo
(złamanie kręgu obrotowego)



Odgięcie takie napina mięśnie przedniej części szyi
pomiędzy kością gnykową, a krtanią.



Napięte mięśnie podciągają do góry, anatomicznie
do przodu podstawę języka odsłaniając wejście do
krtani

Rękoczyn I



Przyciśnięcie żuchwy do szczęki powoduje
dodatkowe zwiększenie napięcia przedniej
części szyi, co ostatecznie ułatwia
przesunięcie podstawy języka do przodu i
przywraca drożność oddechową



W takim ułożeniu głowy -zęby obu szczęk
przylegają do siebie nie powodując
niedrożności

Rękoczyn I



Przyciśnięcie żuchwy do szczęki powoduje
natomiast zetknięcie się obu warg-
powstaje zastawka mogąca ( w przypadku
całkowitej niedrożności przewodów
nosowych) uniemożliwić wdech



Dlatego należy odciągnąć dolną wargę w
kierunku bródki chorego-pozwala to na
oddzielenie obu warg od siebie

Rękoczyn II (Esmarcha)

1. Odgięcie głowy do tyłu.
2. Przemieszczenie żuchwy

ku przodowi tak, aby zęby
żuchwy

wysunęły

się

przed zeby szczęki.

3.Przyciśniecie żuchwy w

uzyskanej

jej

nowej

pozycji do szczęki przy
utrzymanej

pozycji

odgięcia głowy.

Rękoczyn II

ma najczęściej zastosowanie u ludzi:



bezzębnych



z krótkę szyją



z grubą szyją



ze zmianami usztywniającymi kręgosłup

szyjny



u osób otyłych.

Rękoczyn II



Zasadniczym składnikiem tego rękoczynu jest
przemieszczenie żuchwy do przodu tak ,aby
zęby dolne znalazły się przed zębami górnymi.



Po odgięciu głowy do tyłu ratownik ujmuje
obiema rękami żuchwę z boku za jej gałęzie,
przy czym końce palców opierają się o nią na
granicy kości i części miękkich od strony
przyśrodkowej, a oba kciuki z przodu po obu
stronach bródki.

Rękoczyn II



Ujętą żuchwę odchyla się najpierw
nieco ku dołowi, a następnie ruchem
lekko łukowatym, którego wypukłość
skierowana jest do klatki piersiowej,
przemieszcza się ją jak najdalej do
przodu, starając się żeby zęby żuchwy
zaczepić od przodu o zęby szczęki.

Zmodyfikowany rękoczyn II
( Esmarcha )



U osób całkowicie bezzębnych rękoczyn I a
nawet rękoczyn II ( Esmarcha)mogą być
niewystarczające do przywrócenia
drożności, wówczas należy zastosować
zmodyfikowany rękoczyn II ( Esmarcha),
polegający na rezygnacji z przyciśnięcia
wysuniętej żuchwy do szczęki i
zachowania oburęcznego, bocznego
chwytu żuchwy

Zredukowany rękoczyn II
(Esmarcha)



U osób z podejrzeniem urazu kręgosłupa
szyjnego



Przemieszczenie żuchwy ku przodowi tak,
aby zęby żuchwy wysunęły się przed zęby
szczęki



Przyciśnięcie żuchwy w uzyskanej jej nowej
pozycji do szczęki bez odgięcia głowy

Skład gazowy powietrza(%)



Powietrze
wdechowe



O₂ - 20,79



CO₂ - 0,04



N₂ - 78



Powietrze wydechowe



O₂ -15,3



CO ₂ - 4,2



N₂ - 74,3



Powietrze pęcherzykowe



O₂ - 13 ,2



CO₂ - 5,2



N₂ - 75,4

Oddech zastępczy usta
-usta

U każdego człowieka objętość oddechowa dzieli się na:



1. powietrze, które bierze udział w wymianie
oddechowej ( przestrzeń pęcherzykowa)



2. powietrze, które nie bierze udziału w wymianie
gazowej( znajduje się w drogach oddechowych: jamie
nosowej, gardzieli, krtani, tchawicy, oskrzelach,
oskrzelkach) : jego objętość wynosi ok. 140ml



W przestrzeni martwej nie ma wymiany gazowej, gazy
mają skład identyczny z powietrzem atmosferycznym

Oddech zastępczy usta
-usta



Przy założeniu, że dawca wdmuchuje ok.450ml
powietrza, do pęcherzyków płucnych biorcy
dostanie się najpierw pierwsza porcja gazów
wydechowych dawcy, z przestrzeni martwej.

ok. 140ml powietrza identycznego z powietrzem

atmosferycznym –( zawierającego21% tlenu i
0,03% CO₂

U poszkodowanego również ok.140ml powietrza

nie bierze udziału w wymianie gazowej

Oddech zastępczy usta -usta



W czasie wydechu ratownika ( który jest
wdechem dla poszkodowanego) do przestrzeni
pęcherzykowej ratowanego dostaje się ok. 280ml
powietrza identycznego z powietrzem
atmosferycznym .Ostatnia porcja gazów
wydechowych dawcy ( z pęcherzyków płucnych),
najuboższa w tlen i najbogatsza w CO₂ nie dotrze
do pęcherzyków płucnych biorcy, ugrzęźnie w
jego przestrzeni martwej i przy najbliższym
wydechu zostanie w pierwsze kolejności wydalona

Rurka ustno-gardłowa



Oddala język(podstawę języka) od tylnej ściany gardła.



Ma charakterystyczne łukowate wygięcie, którego
krzywizna odpowiada krzywiźnie powierzchni języka



Celem wprowadzenia rurki jest podtrzymanie i
umożliwienie (dzięki obecnemu w rurce kanałowi)
swobodnego odpływu gazów oddechowych



Długość rurki musi być odpowiednio dobrana, aby jej
koniec wewnętrzny znajdował się 1,5- 2cm ponad
wejściem do krtani. Odpowiada to odległości od kącika
ust do płatka usznego

Rurka ustno- gardłowa



Rurki zakłada się osobom nieprzytomnym po
rozwarciu szczęk, wprowadzając je do jamy
ustnej krzywizną odwrotnie skierowaną niż to
wynika z warunków anatomicznych. Krzywizna
rurki skierowana do dołu. Zapobiega
niezamierzonemu wprowadzeniu rurki pod język,
tj. pomiędzy zęby dolne i język zwisający do tyłu-
głowa w pozycji odgięciowej



Wsuwając rurkę głębiej dokonuje się obrotu
wzdłuż jej osi długiej o 180⁰, doprowadzając do
zgodności krzywizny rurki i powierzchni języka.

Rurka ustno-gardłowa



Rurki ustno-gardłowej nie wprowadza się
sytuacjach:



Szczękościsk



Zachowane odruchy gardłowe



Ruszające się zęby



Krwawienie z dolnej części gardła



Usunięcie ciał
obcych z jamy
ustnej



tylko wtedy, gdy na pierwszy rzut
oka widać ciała obce w jamie
ustnej (np. wymiociny, sztuczne

zęby, wodorosty, )

ZADŁAWIENIE

W zdecydowanej większości przypadków
u dorosłych przyczyna niedrożności dróg

oddechowych było jedzenie tj.: ryba, mięso,

drób.
Jeśli chodzi o niemowlęta i dzieci, to w
połowie przypadków przyczyną zadławienia
było jedzenie( większości słodycze), a w
pozostałej części inne przedmioty jak np.
monety czy zabawki.

OBJAWY



kaszel,



ktoś nagle, bez jasnej
przyczyny przestaje
oddychać,



sinieje,



traci przytomność.

RÓŻNICOWANIE ZADŁAWIENIA

(NIEDROŻNOŚCI)

Objawy

Łagodna

niedrożność

Ciężka

niedrożność

„Czy się

zadławiłeś”?

„tak”

nie może mówić,

może kiwa głową

Inne objawy

może mówić,

kaszleć,

oddychać

nie może

oddychać/cisza

próby kaszlu/

nieprzytomny

UWAGA!!!

Jeżeli te czynności nie spowodują usunięcia

ciała obcego z dróg oddechowych,

kontynuuj uderzenia w plecy w

połączeniu z uciśnięciami nadbrzusza.

UCISKÓW NADBRZUSZA

nie wykonuje się



otyłych,



kobiet w ciąży,



dzieci do 1 roku życia.

Postępowanie u kobiety

ciężarnej

• Nie wykonujemy

klasycznego

ucisku nadbrzusza

• Ułóż pięść na

mostku

• Silnie pociągnij do

siebie- staraj się

zsynchronizować

z odruchami

kaszlowymi

ratowanego.

POSTĘPOWANIE W

ZADŁAWIENIU

U DOROSŁYCH CD…

Jeśli poszkodowany
stracił przytomność:



należy podjąć sekwencję
czynności

POSTĘPOWANIE W

ZADŁAWIENIU

U DOROSŁYCH CD…

Bezpiecznie ułożyć poszkodowanego na
ziemi.

Wezwać pogotowie.

Rozpocząć resuscytację krążeniowo
oddechową 30 uciśnięć na 2 oddechy.

ALGORYTM POSTĘPOWANIA

U DOROSŁYCH

ZADŁAWIENIE

ŁAGODNA

NIEDROŻNOŚĆ

CIĘŻKA
NIEDROŻNOŚĆ

NIEPRZYTOM
NY

ROZPOCZNIJ

RESUSCYTACJE

30:2

PRZYTOMNY

5 UDERZEŃ MIEDZY

ŁOPATKI

5 UCIŚNIĘĆ NADBRZUSZA

ZACHĘCAJ DO

KASZLU

OCENA STANU

POSZKODOWANEGO

zachłyśnięcie u niemowląt

Delikatne uderzenia w

okolicę
międzyłopatkową

Uciskanie klatki
piersiowej

POSTĘPOWANIE W

ZADŁAWIENIU

U DZIECI



Jeśli uderzenia międzyłopatkowe są
nieskuteczne, a dziecko jest nadal
nieprzytomne, wykonaj:



uciśnięcia klatki piersiowej –
niemowlęta,



uciśnięcia nadbrzusza – dzieci > 1 r.ż.

ALGORYTM POSTĘPOWANIA

U DZIECI

ZADŁAWIENIE

NIEPRZYTOM
NY

ROZPOCZNIJ

RESUSCYTACJE

30:2

PRZYTOMNY

ZACHĘCAJ DO

KASZLU

OCENA STANU

POSZKODOWANEG

EFEKTYWNY KASZEL

NIEEFEKTYWNY

KASZEL

ZADŁAWIENIE

UDROŻNIJ DROGI ODDECHOWE
5 ODDECHÓW RATOWNICZYCH

5 UDERZEŃ MIEDZY

ŁOPATKI

5 UCIŚNIĘĆ

NADBRZUSZA > 1 r.ż.

KLATKI PIERSIOWEJ <

1 r.ż.

Document Outline