P
P
P
o
o
o
m
m
m
n
n
n
i
i
i
k
k
k
1
1
1
0
0
0
-
-
-
3
3
3
-
-
-
7
7
7
2
2
2
r
r
r
.
.
.
s
s
s
t
t
t
r
r
r
.
.
.
-
-
-
2
2
2
8
8
8
9
9
9
Była to wczesna, wiosenna pora.
Z ulic miasta niepostrzeżenie szybko znikały ślady resztek brudnego śniegu i choć niebo
pogodne przecież w powietrzu czuło się chłód i wilgoć a oddalone w perspektywie szeregi
domów ginęły w rzadkiej, szarej mgle.
W istocie, nie zapowiadało się na słoneczną pogodę
Brudnowska dzielnica, przez którą przechodziliśmy była – jak zawsze – ruchliwa i głośna,
tworzyła atmosferę pełną życia i niepokoju. Minęliśmy żelazną bramę cmentarną i tuż
koło małego, drewnianego kościółka, skręciliśmy w prawo gdzie wyraźnie między
grobami, zarysowała się wąska – ale dość prosta i równa alejka.
O tej porze roku rzadko kto odwiedza groby swych najbliższych, toteż – na ogół – były one
szare i smutne, jakby z tęsknotą czekały odwiedziny rodzin i przyjaciół oraz na świeże
kwiaty. Gdzie niegdzie widać było pozgarniane przez służbę cmentarną – w kopce stare
zeschłe wieńce i kwiaty z grobów oraz opadłe liście z drzew, opornie sperliły się,
wydzielając kłęby niebieskawego dymu, który unosił– jak słup – pionowo ku górze, w tym
zacisznym bezwietrzu, niosąc z sobą tłusty smrodliwy zapach. Ten dym gryzący wżerał się
nam w oczy i w nos zmuszając nas do wymijania go bądź wręcz ucieczki z tych miejsc.
Wśród stłoczonych gęsto grobów, nie było widać nigdzie nawet śladów odchodzącej zimy
w postaci resztek śniegu, ukrytych gdzieś w cieniu, w zakamarkach licznych pomników.
Na wąskich ścieżkach, gliniaste podłoże cmentarnego terenu połyskiwało gdzie niegdzie
kałużami brudnej wody. Szczególnie przykre były przejścia tam gdzie wyraźnie widać było
koleiny wozu, który tędy przeszedł oraz stratowaną drogę kopytami koni, które dokładnie
przemaszerowały glinę. Lekkie podmuchy wiatru, chłodne i wilgotne, niespodziewanie
ściągnęły na cmentarz mgłę idącą górą ,ponad konarami nagich, bezlistnych drzew i
stopniowo opadając, rozścielały się rzadką smugą na otaczające nas groby. Idąc gęsiego
,staraliśmy się unikać na drodze błota, ,które czepiało się naszych butów, co z
konieczności zmuszało nas do skupienia uwagi na wyszukiwaniu lepszej i suchszej drogi.
Szliśmy w milczeniu lecz od czasu do czasu, robiłaś jakąś uwagę obojętna, nic nie
znaczącą, jakieś zapytanie, spostrzeżenia Twoje, na które sama sobie odpowiadałaś. I
znów wciskaliśmy obuwie w lepka glinę i znów szukaliśmy twardszego gruntu pod
nogami. W pewnej chwili uderzyła mnie myśl ,jakaś uporczywa, natrętna ,że ja nie
odpowiadam na Twoje słowa, zapytania, nie reaguję na dźwięk Twego głosu, a myśl moja
jakby oderwana, wlokła się ciężko za mną, tłumiąc nawet odgłos mych kroków. Na
drodze naszej byliśmy całkowicie odizolowani od reszty świata. Blade słońce, mdłe , ledwo
widoczne, przesłonięte welonem mgły, jak gdyby wstydziło się podpatrywania, skryło się
po chwili zupełnie, pozostawiając nas na łasce losu. Chociaż była dopiero godzina
południowa, opadająca mgła spowodowała szarość, jakby przedwieczorną. Zostaliśmy
sami, opuszczeni i zapomniani w tej ciszy w tej ciszy przedwiecznej, głuchej, która nas
ogarnęła i wchłonęła bez reszty .Ciche przyziemne sylwetki grobów kreśliły symetryczne
linie wokół nas, a wyłaniające się z mgły jedynie szczyty pomników robiły wrażenie jakby
