Dietetyk_321[11].Z3.07

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Materiał nauczania

4.1. Podstawy patofizjologii chorób wymagających modyfikacji

składników mineralnych. Diety ograniczające spożycie sodu.
Diety wymagające modyfikacji podaży potasu

4.1.1. Materiał nauczania

4.1.2. Pytania sprawdzające

4.1.3. Ćwiczenia

4.1.4. Sprawdzian postępów

4.2. Inne diety wymagające modyfikacji składników mineralnych

4.2.1. Materiał nauczania

4.2.2. Pytania sprawdzające

4.2.3. Ćwiczenia

4.2.4. Sprawdzian postępów

4.3. Podstawy patofizjologii chorób wymagających modyfikacji

konsystencji

4.3.1. Materiał nauczania

4.3.2. Pytania sprawdzające

4.3.3. Ćwiczenia

4.3.4. Sprawdzian postępów

4.4. Leczenie żywieniowe

4.4.1. Materiał nauczania

4.4.2. Pytania sprawdzające

4.4.3. Ćwiczenia

4.4.4. Sprawdzian postępów

4.5. Zatrucia pokarmowe – zasady odżywiania chorych

4.5.1. Materiał nauczania

4.5.2. Pytania sprawdzające

4.5.3. Ćwiczenia

4.5.4. Sprawdzian postępów

5. Sprawdzian osiągnięć

6. Literatura

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Poradnik ten pomoże Ci przyswoić wiedzę i opanowanie umiejętności zasad planowania

diet z modyfikacjami składników mineralnych i diet z modyfikacjami konsystencji.

W poradniku zamieszczono:

−

wymagania wstępne, czyli wykaz umiejętności, jakie powinieneś już posiadać, abyś bez
problemów mógł przystąpić do realizacji programu jednostki modułowej,

−

cele kształcenia – wykaz tych umiejętności jakie będziesz kształtował pracując
z poradnikiem,

−

materiał nauczania – wiadomości teoretyczne, które są niezbędne, aby osiągnąć cele
kształcenia,

−

zestawy pytań po każdej partii materiału nauczania, które pozwolą Ci sprawdzić, czy czy
możesz przystąpić do wykonania ćwiczeń,

−

ćwiczenia, które pomogą Ci ukształtować umiejętności praktyczne, a równocześnie
zweryfikować wiadomości teoretyczne,

−

sprawdzian postępów, po każdej części materiału nauczania – będziesz mógł sprawdzić
czy osiągnąłeś poszczególne cele,

−

sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań w postaci testu; zaliczenie testu
potwierdzi realizację programu jednostki modułowej,

−

literaturę uzupełniającą – dzięki niej możesz poszerzyć wiadomości teoretyczne.

Bezpieczeństwo i higiena pracy

Stosuj się do wszystkich poleceń nauczyciela, zwłaszcza, jeśli ćwiczenia będziesz

wykonywać przy stanowisku komputerowym lub w pracowni technologicznej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Schemat układu jednostek modułowych

321[11].Z3.01

Planowanie podstawowego żywienia

dietetycznego oraz diet w chorobach

na tle niedoborów żywieniowych

321[11].Z3.02

Planowanie diety

lekko strawnej

321[11].Z3.05

Planowanie diety

bogatobiałkowej

i diety

niskobiałkowej

321[11].Z3.06

Planowanie diety

z ograniczeniem

tłuszczu oraz diety

z ograniczeniem

łatwo przyswajalnych

węglowodanów

321[11].Z3

Żywienie dietetyczne

321[11].Z3.04

Planowanie diety

z ograniczeniem

substancji

pobudzających

wydzielanie soku

żołądkowego oraz

diet

w zaburzeniach

czynnościowych

jelit

321 [11].Z3.03

Planowanie diety

ubogoenergetycznej

321[11].Z3.07

Planowanie diet

z modyfikacjami

składników

mineralnych

i diet

z modyfikacjami

konsystencji

321[11].Z3.09

Prowadzenie dokumentacji

żywieniowej pacjentów

321[11].Z3.08

Planowanie diet

niestandardowych

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

−

charakteryzować funkcje podstawowych narządów organizmu człowieka,

−

określać wpływ zaburzeń procesów metabolicznych na powstawanie chorób,

−

określać zastosowanie żywności do zaspokajania potrzeb organizmu człowieka,

−

określać wpływ składników żywności na funkcjonowanie organizmu człowieka,

−

określać skutki niewłaściwego odżywiania,

−

określać cele, założenia i zastosowanie diety podstawowej oraz lekkostrawnej,

−

charakteryzować produkty i potrawy zalecane w diecie podstawowej i lekkostrawnej,

−

określać produkty niewskazane w diecie podstawowej i lekkostrawnej,

−

planować dietę podstawową z uwzględnieniem stosowanej farmakoterapii,

−

planować dietę lekkostrawną,

−

dokonywać oceny zaplanowanych jadłospisów,

−

oceniać stan odżywienia pacjenta,

−

interpretować wyniki oceny stanu odżywienia,

−

oceniać sposób żywienia pacjenta,

−

interpretować wyniki oceny sposobu żywienia,

−

określać wpływ błędów żywieniowych na stan odżywienia,

−

korzystać z różnych źródeł informacji,

−

współpracować w grupie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

−

scharakteryzować patofizjologię chorób wymagających modyfikacji składników
mineralnych lub modyfikacji konsystencji,

−

określić cele i założenia diet z ograniczeniem składników mineralnych,

−

określić wskazania do stosowania diety z ograniczeniem składników mineralnych,

−

zaplanować diety z ograniczeniem sodu,

−

dokonać modyfikacji diety niskosodowej o różnym poziomie ograniczeń sodu,

−

zaplanować diety z ograniczeniem potasu,

−

dobrać produkty spożywcze i potrawy zalecane w dietach z ograniczeniem składników
mineralnych,

−

rozróżnić rodzaje diet z modyfikacjami konsystencji,

−

określić cele, założenia i zastosowanie diet z modyfikacjami konsystencji,

−

zaplanować diety z modyfikacjami konsystencji,

−

dobrać produkty spożywcze i potrawy zalecane w dietach płynnych,

−

dobrać produkty spożywcze i potrawy zalecane w dietach papkowatych,

−

dobrać produkty spożywcze i potrawy zalecane w dietach kleikowych,

−

dokonać oceny zaplanowanych jadłospisów,

−

określić cele i założenia dojelitowego i pozajelitowego leczenia żywieniowego,

−

scharakteryzować zasady leczenia żywieniowego,

−

rozróżnić preparaty do żywienia pozajelitowego i dojelitowego,

−

przygotować pokarm do żywienia pacjenta przez zgłębnik lub przetokę,

−

określić przyczyny i scharakteryzować sposoby zapobiegania zatruciom pokarmowym,

−

określić zasady żywienia w zatruciach pokarmowych,

−

posłużyć się programem komputerowym do oceny sposobu żywienia,

−

przekonać pacjenta o celowości i konieczności stosowania diety.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Podstawy patofizjologii chorób wymagających modyfikacji

składników mineralnych. Diety ograniczające spożycie
sodu. Diety wymagające modyfikacji podaży potasu

4.1.1. Materiał nauczania

W jednostce modułowej 321[11].Z1.02 „Zastosowanie żywności do zaspokajania potrzeb

organizmu” zostały opisane składniki mineralne i ich rola w organizmie człowieka.

Jak wiadomo składniki mineralne spełniają wiele funkcji w organizmie człowieka.

Dlatego zarówno brak jak i nadmiar poszczególnych składników mineralnych w żywności ma
skutki negatywne dla człowieka.

Najważniejsze funkcje, jakie w naszym organizmie spełniają składniki mineralne to:

−

pełnią rolę budulcową – materiał do, np. budowy kości, zębów, skóry, włosów, paznokci
(Ca, P, Mg, S, F),

−

wchodzą w skład ważnych dla organizmu związków lub warunkują ich funkcjonowanie –
np. enzymów, hormonów, witamin, barwników krwi i mięśni, itp. – (np. Fe, J, Co, Mg,
Zn, Mn, Cu),

−

utrzymują równowagę kwasowo-zasadową i odpowiednie ciśnienie osmotyczne –
(np. Na, K, Cl).
Organizm człowieka posiada mechanizmy, które zapobiegają zbyt szybkiemu

powstawaniu deficytów składników pokarmowych, jak również nadmiernemu (toksycznemu)
gromadzeniu  się  tych  składników.  Dzięki  takiej  regulacji,  mimo  wahań  w  spożyciu
składników  mineralnych  zostaje  zachowana  homeostaza  w  organizmie  człowieka.
Koncentracja  pierwiastków  w  tkankach  jest  regulowana  intensywnością  absorpcji
i wydalania.  Jednak  przy  długotrwałym  niedoborze  składników  mineralnych  w  diecie  lub
długotrwałej  nadmiernej  podaży  dochodzi  do  zakłóceń  pracy  organizmu.  Nadmierne
nagromadzenie pierwiastków w ustroju zachodzi w sytuacji, gdy przenikają one do organizmu
dodatkowo  drogą  pozapokarmową  (przez  skórę,  układ  oddechowy),  człowiek  spożywa
w nadmiarze  różnego  rodzaju  suplementy  diety  lub  dieta  (lub  woda)  jest  nadmiernie
wzbogacana  albo  zawodzą  drogi  wydalania.  Składniki  mineralne  są  wydalane  z  moczem,
kałem lub potem.

Niedobór składników mineralnych powstaje, jeśli dieta jest zbyt uboga w te składniki,

zawiera czynniki hamujące przyswajanie składników mineralnych lub następuje zakłócenie
w funkcjonowaniu układów pokarmowego czy moczowego, albo w wyniku jakiejś przyczyny
człowiek wraz z potem nadmiernie traci niektóre składniki.

W organizmie człowieka w największej ilości występują: wapń, fosfor, potas, sód, chlor

i magnez. Modyfikacje ilości składników mineralnych w dietach najczęściej dotyczą sodu,
potasu.

Rola sodu w organizmie człowieka i zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu

uwarunkowane niewłaściwą ilością sodu w diecie

Sód nie jest składnikiem deficytowym, tzn., że w żywności występuje pod dostatkiem.

Wynika to z faktu, że głównym źródłem sodu jest sól kuchenna dodawana do pokarmów.
Dlatego najczęściej mamy do czynienia z nadmiarem sodu w diecie i z negatywnymi tego
skutkami. Oczywiście może się zdarzyć niedobór sodu podczas biegunek, wymiotów, bardzo
silnego pocenia się, stosowania leków moczopędnych lub w niektórych schorzeniach nerek.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Jednak niedobór sodu jest łatwo uzupełnić –, np. podając wodę z solą. Ponadto łatwo

przewidzieć, kiedy może dojść do niedoborów i od razu im zapobiegać., np. podczas upałów,
dużego  wysiłku  fizycznego  (uprawianie  sportu)  czy  podczas  gorączki.  Natomiast  o  wiele
trudniej  jest  ograniczyć  podaż  sodu  w  diecie,  ponieważ  należy  uwzględnić  sól  dodawaną
w procesach przetwarzania i utrwalania żywności (np. do wędlin, konserw, kiszonek, śledzi);
podczas  produkcji  potraw  i  produktów  spożywczych  (np.  pieczywa  oraz  potraw  i  napojów)
oraz sód występujący w naturalnych surowcach spożywczych (np. w warzywach czy mięsie).

Wahania w ilości sodu w organizmie człowieka objawiają się zmianami w gospodarce

wodnej. Niedobór prowadzi do szybkiego odwodnienia, natomiast nadmiar do wzrostu
ciśnienia tętniczego, ale w dalszej kolejności może skutkować udarem mózgu lub
nowotworem żołądka.

Rys. 1. Zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej i przemieszczanie się płynów

między przestrzeniami wodnymi

celu

wyrównania ciśnienia

osmotycznego [1, s. 35]

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sód jednocześnie zwiększa pragnienie i zatrzymuje wodę w tkankach, co jak już

wspomniano  skutkuje  wzrostem  ciśnienia.  Podwyższone  ciśnienie,  oznacza  dla  serca  pracę
ponad  normę,  co  może  prowadzić  do  zawału.  Wskutek  nadciśnienia  dochodzi  także  do
uszkodzenia  naczyń  krwionośnych  a  to  może  zakończyć  się  wylewem.  Dodatkowo  nadmiar
soli uszkadza nerki.

Ponieważ słone potrawy lepiej nam smakują, jemy więcej, co sprzyja tyciu. Dlatego

warto ograniczać ilość soli w diecie.

Gdy stężenie sodu w organizmie człowieka przekracza 145–148 mmol/l konieczna staje

się dieta ubogosodowa i kontrola poziomu tego pierwiastka w organizmie. Jest to bardzo
rygorystyczna dieta, trudna do utrzymania.

Modyfikując ilość sodu w diecie w zasadzie modyfikujemy ilość soli kuchennej, czyli

NaCl, dlatego poniżej został przedstawiony wpływ obu składników (sodu i chloru) na
organizm człowieka.

Tabela 1. Rola sodu i chloru w organizmie człowieka [1, s. 22]

Składnik

Występowanie w organizmie człowieka i najważniejsze funkcje

Sód

Główny kation płynu zewnątrzkomórkowego, występuje w soku trzustkowym i jelitowym,
kościach, składnik Na

ATP – azy.

Reguluje

gospodarkę

wodną

(objętość

osocza,

ciśnienie

osmotyczne

płynów

pozakomórkowych), wpływa na równowagę kwasowo – zasadową.
Bierze udział w kurczliwości mięśni i przewodnictwie nerwowym, transporcie
aminokwasów, cukrów, itp. (antagonista potasu)

Chlor

Główny anion płynów pozakomórkowych, występuje w żołądku i ślinie (aktywuje amylazę).
Uczestniczy w regulacji gospodarki wodnej, równowagi kwasowo-zasadowej.

Zbyt duże spożycie sodu to większe ryzyko zachorowania na:

−

nadciśnienie tętnicze,

−

miażdżycę,

−

udar mózgu,

−

chorobę wieńcową,

−

zawał serca.

Ograniczenie sodu jest także konieczne w wypadku następujących schorzeń:

−

zapalenie kłębuszków nerkowych,

−

nerczyca,

−

niewydolność krążenia,

−

marskość wątroby z obrzękami.
Ze względu na udział sodu w regulacji gospodarki wodnej w przypadku obrzęków

(np. u kobiet w ciąży) również należy ograniczyć ilość sodu (soli) w diecie.

Ogólnie należy stwierdzić, że dietę z ograniczoną ilością sodu należy stosować:

−

w chorobach serca i układu krążenia,

−

w chorobach nerek i dróg moczowych.
Dietę niskosodową można podzielić na trzy rodzaje:

1.  Dietę małosodową, której poziom spożycia sodu wynosi do 1200 mg na dzień.
2.  Dietę ubogosodową, której poziom spożycia sodu wynosi do 400 mg na dzień.
3.  Dietę  ścisłą,  której  poziom  spożycia  sodu  wynosi  do  50  mg  na  dzień  (tzw.  dieta

bezsolna).
Aby drastycznie zmniejszyć ilość sodu należy całkowicie zaprzestać dodawania soli do

potraw, ale również zrezygnować z wielu produktów spożywczych.

Optymalna podaż soli nie powinna przekraczać 5 g na dzień, jednak u większości osób

znacznie przekracza zapotrzebowanie, ponieważ przeciętny człowiek spożywa ok. 6–12 g soli
a niektórzy nawet do 15 g soli dziennie (5 g soli to ok. 1 łyżeczka).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Brak soli znacznie pogarsza smak potraw, co może prowadzić do zmniejszenia łaknienia.

Dlatego, aby potrawy były smaczne należy zwiększyć ilość ziół i warzyw przyprawowych
oraz korzennych do ich sporządzania (jeśli oczywiście lekarz ich nie wykluczył z powodu
dodatkowych schorzeń, na które może cierpieć pacjent).

Tabela 2. Zawartość sodu w produktach spożywczych [5, s. 175]

Produkty spożywcze z przeważnie naturalną
zawartością sodu (bez dosalania) – do 40 mg Na/100 g
produktu

Świeże owoce, konserwy, soki owocowe,
Orzechy (niesolone),
Dżem, miód, cukier,
Czekolada, kakao,
Mąka, ryż, płatki owsiane,
Świeże warzywa, ziemniaki, kapusta,
Tłuszcze (niesolone),
Śmietana, twarożek, krojone sery,
Napoje odświeżające,
Herbata, kawa, piwo, wino.

Produkty spożywcze z przeważnie naturalną
zawartością (bez dosalania) – do 120 mg Na/100 g
produktu

Mleko i produkty mleczne,
Jaja,
Ciasta,
Mięso, drób, dziczyzna, świeże ryby,
Niektóre warzywa i owoce,
Seler, szpinak, marchew, soki,
Niektóre wody mineralne.

Produkty spożywcze najczęściej dosalane w czasie
obróbki technologicznej – do 400 mg Na/100 g
produktu

Świeży ser,
Wędzony pikling,
Wędzona makrela,
Pieczywa, ciasta,
Kluski ziemniaczane,
Konserwy i soki warzywne,
Niektóre wody mineralne i lecznicze.

Produkty spożywcze najczęściej dosalane w czasie
obróbki technologicznej – ponad 400 mg Na/100 g
produktu

Ser (poza świeżym),
Kiełbasy,
Wegetariańskie pasty,
Konserwy rybne, wędzone ryby,
Bułeczki, chleb,
Różne gotowe produkty ziemniaczane,
Ketchup,
Sosy do grilla i koktajli,
Gotowe sosy i zupy,
Gotowe posiłki.

Produkty spożywcze najczęściej dosalane w czasie
obróbki technologicznej – ponad 1200 mg Na/100 g
produktu = 3 g NaCl

Trwałe wędliny, wędzona szynka,
Solone śledzie,
Sery owcze, sery z grzybami, sery topione,
Pieczywa słone,
Oliwki, musztarda,
Mieszaniny przyprawowe.

Z tabeli 2 wynika, że w dietach z ograniczeniem sodu należy wykluczyć:

−

sól kuchenną,

−

konserwy,

−

suche i trwałe wędliny,

−

sery dojrzewające, topione, bryndzę, fetę,

−

mięso peklowane,

−

śledzie,

−

ryby wędzone,

−

podroby,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

buliony,

−

wyciągi mięsne,

−

maggi,

−

chipsy i krakersy,

−

środki spulchniające – proszek do pieczenia, sodę oczyszczoną,

−

niektóre wody mineralne.

Sposoby ograniczania sodu w diecie

Potrawy mało słone lub bez soli są nie smaczne, bo do słonego smaku przyzwyczajamy

się od dziecka. Dlatego trudno jest stale prowadzić dietę małosolną. Jeszcze trudniej
całkowicie z soli zrezygnować. Niestety czasami jest to konieczne. Aby zmniejszyć ilość soli
w diecie nie wystarczy nie dodawać soli, bo ona już jest w wielu artykułach spożywczych i to
w tych podstawowych. Czasami staje się niezbędne:

−

wypiekanie własnego pieczywa bez soli, ale z dodatkiem ziół lub, np. cebuli;

−

całkowite wykluczenie produktów konserwowych i konserwowanych chemicznie
i biologicznie, spulchnianych proszkiem do pieczenia i sodą oczyszczoną;

−

wypłukiwanie sodu z produktów roślinnych, przez tzw. podwójne gotowanie;

−

oparcie diety na smakach słodko-korzennych lub ziołowych;

−

niekiedy stosuje się zamiast chlorku sodu chlorek potasu.

Tabela 3. Przyprawy stosowane w diecie z ograniczoną ilością sodu [opracowanie własne]

Dozwolone

Zabronione

Sól w ilości określonej przez lekarza prowadzącego
(jeśli jej nie zabronił), ziele angielskie, liść laurowy,
gałka muszkatołowa, majeranek, kminek, tymianek,
czarnuszka, kolendra, jałowiec, cząber,
Pieprz ziołowy, ograniczona ilość naturalnego
pieprzu i słodkiej papryki,
Mięta, nać pietruszki, koperek, szałwia,
Sok z cytryny, kwasek cytrynowy,
Czosnek, cebula, chrzan,
Wanilia, goździki, cynamon.

Sól  w  ilości  przekraczającej  określoną  przez  lekarza
prowadzącego,  maggi,  sos  sojowy,  ocet,  papryka,
kostki  i  granulaty  bulionów,  mieszanki  przyprawowe
zawierające  sól  (do  zup  typu  „Jarzynka”  i  do
przyprawiania, np. ryb, drobiu, itp.).

Charakterystyka schorzeń wymagających modyfikacji zawartości sodu w diecie
pacjenta

Sód, jak już wspomniano odgrywa ważną rolę w organizmie człowieka, jego niedobór

jest  niebezpieczny,  dlatego  ustalono  minimalną  normę  spożycia  sodu.  Jest  to  jednak  bardzo
mała  ilość  (ok.  0,5–0,6  g  sodu  na  dobę).  Taka  ilość  sodu  znajduje  się  w  produktach,  które
przeciętnie  spożywamy  nawet,  jeśli  nie  dodajemy  do  potraw  soli.  Poniżej  zostaną  podane
maksymalne ilości sodu, jakie pacjent może spożywać wraz z żywnością. Należy pamiętać, że
jest  to  całkowita  ilość  sodu,  zarówno  zawartego  w  surowcach  spożywczych,  jak  również
dodanego wraz z solą.

W 2,54 g soli kuchennej (NaCl) występuje 1 g sodu

Choroby układu krążenia

Do najczęściej występujących zalicza się: chorobę niedokrwienną serca i nadciśnienie

tętnicze.

W wypadku schorzeń układu krążenia często równocześnie należy stosować dietę

z ograniczeniem sodu oraz ubogoenergetyczną, bogatopotasową, niskocholesterolową
a czasami z ograniczeniem ilości wody w diecie.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Niewydolność krążenia

Do metod wspomagających leczenie farmakologiczne zalicza się właściwa dieta

i odpowiedni wysiłek fizyczny.

W leczeniu schorzenia zasadnicze znaczenie ma ograniczenie spożycia soli. Jednak

dzięki  lekom  moczopędnym,  jeśli  nie  jest  to  konieczne,  dieta  nie  musi  być  aż  tak
rygorystyczna.  Prewencyjnie  zaleca  się  spożycie  sodu  zredukowane  do  ok.  1,0  g/1000  kcal
i  nieprzekraczające  w  całości  3,0  g  dziennie.  Natomiast  pacjenci  hospitalizowani,  z  ciężką
niewydolnością  krążenia  nie  powinni  otrzymywać  więcej  niż  1,8  g  sodu/dobę,  a  niekiedy
nawet  1,2  do  1,5  g  sodu/dobę.  W  najcięższych  przypadkach  dieta  może  być  bezsolna,  tzn.
zawierająca do 0,2 g sodu/dobę.

Zabiegi kardiochirurgiczne

Bezpośrednio po zabiegu stosuje się dietę restrykcyjną, jeśli chodzi o zawartość soli, ok.

0,8 g/dobę a następnie ilość ta może być stopniowo zwiększana do ok. 3,5 g/dobę (zgodnie
z zaleceniem lekarza).

Nadciśnienie tętnicze

Jest jedną z chorób najczęściej wymagających ograniczania soli w diecie. Rozróżnia się

nadciśnienie  tętnicze  pierwotne  (samoistne)  i  wtórne.  Przyczyną  nadciśnienia  wtórnego  są:
choroby  nerek,  zaburzenia  czynności  gruczołów  wydzielania  wewnętrznego  oraz
nieprawidłowości  naczyniowe.  Uważa  się,  że  jedną  z  przyczyn  nadciśnienia  pierwotnego  są
błędy żywieniowe – nadużywanie soli oraz nadmiernie kaloryczne jedzenie.

J. Hasik [5, s. 174] zaleca stosowanie krótkotrwałych diet eliminujących sól, np.:

−

dni ziemniaczane (jeden kilogram ziemniaków gotowanych bez dodatku soli – na jeden
dzień),

−

dni owocowe (1–1,5 kg owoców na jeden dzień), picie soków,

−

dieta ryżowa Kempnera (ryż w ilości 200–350 g gotowany w destylowanej wodzie,
z dodatkiem owoców lub soków owocowych).

Choroby układu moczowego

Ponieważ z moczem wydalanych jest wiele składników mineralnych, każda choroba

układu moczowego skłania do modyfikacji składników mineralnych w diecie. Chodzi o wapń,
fosfor, potas, żelazo a przede wszystkim o sód, który reguluje gospodarkę wodną organizmu.
W  chorobach  nerek  dochodzi  do  zakłócenia  bilansu  wodnego,  możemy  mieć  do  czynienia
zarówno  z  wielomoczem  jak  również  ze  skąpomoczem.  W  zależności  od  stanu  chorego,
oprócz innych ograniczeń (np. sodu czy białka) pacjent może wymagać kontrolowania ilości
podawanych  płynów.  Czasami  konieczne  jest  stałe  obliczanie  bilansu  wodnego  pacjenta
i ścisłe podawanie zgodnie z wynikiem tego bilansu odpowiedniej ilości płynów.

Przewlekła niewydolność nerek

Gdy nerki nie pracują prawidłowo, dochodzi do nadmiernego gromadzenia się m.in.

jonów sodu i potasu. Konsekwencje tego mogą być bardzo groźne. Nadmiar potasu prowadzi
do zaburzeń pracy serca i może zagrażać życiu, nadmiar sodu do wzrostu ciśnienia krwi,
a wysokie poziomy fosforu powodują niedobory wapnia.

Zalecane spożycie soli zależy od wysokości ciśnienia tętniczego i strat sodu z moczem.

Najczęściej  w okresie zaostrzenia choroby należy mocno ograniczyć spożycie soli natomiast
poza  tym  stosować  w  żywieniu  produkty  o  małej  zawartości  sodu  (patrz  tabela  2).  Poza
okresami  zaostrzenia  choroby  dieta  nie  musi  być  aż  tak  restrykcyjna,  ale  ilość  sodu  należy
kontrolować i stosować ograniczenie sodu w diecie zgodnie z zaleceniami lekarza.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Dieta ubogosodowa (podaż sodu do 350 mg dziennie) jest konieczna wtedy, gdy stężenie

sodu we krwi przekracza 145–148 mmol/l. Ponieważ nadmiar sodu zwiększa pragnienie
i prowadzi do powstania obrzęków, dlatego ilość sodu w diecie może być również
kontrolowana na podstawie pomiaru masy ciała oraz ciśnienia tętniczego.

Zespół nerczycowy

W wyniku choroby dochodzi do zatrzymywania sodu w organizmie. Jednak zakres

ograniczania sodu w diecie powinien być ustalony przez lekarza. Dieta taka jest często
kojarzona z dietą bogatą w potas.

Kamica nerkowa

Ilość soli należy ograniczyć w diecie w wypadku, gdy mamy do czynienia z kamicą

wapniową [14, s. 311].

Tabela 4. Ogólne zalecenia dietetyczne w kamicach układu moczowego [14, s. 316]

Dieta powinna być dopasowana do specyficznych zaburzeń metabolicznych, rodzaju kamicy
nerkowej.
Należy uwzględnić indywidualne upodobania pacjenta.
Ilość podawanych płynów powinna być duża (3 -6 litrów/ dziennie)
Wapń – nie powinno się zalecać drastycznych ograniczeń.
Ilość białka adekwatna do zapotrzebowania organizmu.
Umiarkowane spożycie soli kuchennej.
Zwiększenie spożycia potasu.

Chorzy dializowani

W wyniku choroby i dializowania następuje gromadzenie się – sodu, potasu i fosforu

oraz niedobór wapnia, magnezu, cynku i żelaza. Ilość tych składników w diecie powinna być
kontrolowana. Dodatkową zaletą ograniczenia sodu jest zmniejszenie pragnienia, które
dokucza chorym dializowanym. Konieczne jest stałe obliczanie bilansu wodnego pacjenta
i ścisłe podawanie zgodnie z wynikiem tego bilansu odpowiedniej ilości płynów.

Diety wymagające modyfikacji podaży potasu

Potas – charakterystyka

Potas jest składnikiem bardzo ważnym dla naszego organizmu, spełnia wiele funkcji, ale

jego niedobór zdarza się rzadko, ponieważ jest to pierwiastek rozpowszechniony w żywności.

Jego nadmiar z organizmu zdrowego człowieka jest wydalany przez nerki i z kałem.

Zapotrzebowanie na potas dla zdrowej osoby wynosi 3500 mg/dobę.

Przyczyny niedoboru tego składnika mogą być następujące:

−

biegunki,

−

głodówki,

−

stosownie środków moczopędnych i przeczyszczających,

−

długotrwałe niezbilansowane żywienie pozajelitowe,

−

przewlekłe choroby wątroby,

−

anoreksja lub inne choroby wyniszczające.
Niedobór potasu jest groźny, ponieważ może prowadzić do uszkodzenia mięśnia

sercowego, a nawet zgonu.

Nadmiar potasu może wystąpić w niewydolności nerek lub nadnerczy. Toksyczna

dzienna dawka potasu wynosi 18 g.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Tabela 5. Rola potasu w organizmie człowieka [1, s. 22]

Składnik

Występowanie i najważniejsze funkcje

Potas

Główny kation płynu wewnątrzkomórkowego, występuje w sokach trawiennych, kościach,
składnik Na

ATP – azy.

Reguluje gospodarkę wodno-elektrolitową (objętość komórek, ciśnienie osmotyczne
wewnątrzkomórkowe), wpływa na równowagę kwasowo-zasadową, reguluje czynności
mięśni i nerwów (potencjał błon komórkowych), uczestniczy w syntezie białka ustrojowego.
Zwiększa przepuszczalność błon komórkowych (antagonista Ca) (antagonista Na).

Produkty spożywcze bogate w potas

Do produktów bogatopotasowych należą: orzechy, warzywa (strączkowe, kapustne,

pomidory), ziemniaki, owoce (suszone, banany, czarne porzeczki). Mniejszą ilość zawierają:
mięso, ryby oraz produkty zbożowe.

Choroby wymagające ograniczenia podaży potasu:

−

ostre kłębkowe zapalenie nerek,

−

przewlekłe kłębkowe zapalenie nerek,

−

ostra niewydolność nerek (okres skąpomoczu i bezmoczu),

−

przewlekła niewydolność nerek (trzeci i czwarty okres choroby),

−

nefropatia cukrzycowa, jeśli wzrasta ilość potasu w osoczu.
U chorych dializowanych ilość potasu ogranicza się do 1500–2000 mg/dobę, ponieważ

może  dojść  do  zatrzymania  czynności  serca.  Ze  względu  na  powszechne  występowanie
potasu w produktach spożywczych, aby zmniejszyć w nich ilość potasu stosuje się tak zwane
podwójne gotowanie  (bez  soli),  które  umożliwia  wypłukanie  potasu.  Należy  pamiętać, że  ta
metoda  obróbki  cieplnej  powoduje  wypłukanie  także  innych  składników  rozpuszczalnych
w wodzie.

Sytuacje wymagające zwiększenia ilości produktów bogatych w potas w diecie:

−

choroby z niewydolnością układu krążenia (zwłaszcza, jeśli stosuje się środki
moczopędne),

−

nadciśnienie tętnicze,

−

choroby reumatyczne,

−

przewlekłe choroby wątroby.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Jaką rolę w organizmie człowieka spełniają składniki mineralne?
2. Kiedy dochodzi do niedoboru lub nadmiaru składników mineralnych w organizmie

człowieka?

3.  Jaką rolę w organizmie człowieka pełni sód i potas?
4.  Ile sodu i potasu powinno występować w codziennej diecie zdrowego człowieka?
5.  W jakich schorzeniach należy zmniejszyć ilość sodu lub potasu w diecie?
6.  Kiedy należy zwiększyć ilość sodu lub potasu?
7.  Jakie są najlepsze źródła sodu?
8.  Jakie są najlepsze źródła potasu?
9.  Jaka ilość soli kuchennej daje 1g sodu?
10.  Jak można podzielić diety ograniczające podaż sodu?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Określ cele i założenia diety z ograniczeniem sodu i diety z ograniczeniem potasu.

Uzupełnij tabelę.

Tabela do ćwiczenia 1 – wzór

Cechy charakterystyczne diety

Dieta z ograniczeniem sodu

Dieta z ograniczeniem potasu

Cel diety

Rodzaje diety

Należy wykluczyć

Należy ograniczyć

Wskazane są

Liczba posiłków

Ilość płynów

Założenia diety –
Kaloryczność
Białko (ogółem, zwierzęce)
Tłuszcz
Węglowodany
Sód
Potas
Inne składniki mineralne
Witaminy

Uwagi –

Od czego zależy
postępowanie dietetyczne?

Zalecenia odnośnie
sporządzania potraw.

Jakie parametry lub czynności
organizmu należy
kontrolować?

Inne uwagi

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeczytać materiał nauczania z poradnika dla ucznia oraz z wskazanej przez nauczyciela

literatury, ewentualnie z Internetu dotyczący diet z modyfikacjami sodu i potasu,

2)  odszukać informacje niezbędne do wypełnienia tabeli,
3)  wypełnić tabelę,
4)  porównać wyniki z innymi uczniami,
5)  uzupełnić ewentualnie tabelę.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dotycząca diet z modyfikacjami sodu i potasu,

−

tabele wartości odżywczej produktów spożywczych,

−

papier na notatki,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

długopis,

−

ewentualnie stanowisko komputerowe z oprogramowaniem i dostępem do Internetu.

Ćwiczenie 2

Określ wskazania do stosowania diety z ograniczeniem sodu lub potasu. Uzupełnij tabelę.

Tabela do ćwiczenia 2 - wzór

Dieta z ograniczeniem sodu

Dieta z ograniczeniem potasu

Bezwzględne wskazanie do
zastosowania diety

Zalecenie do stosowania diety (w
określonych warunkach)

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeczytać materiał nauczania z poradnika dla ucznia oraz z wskazanej przez nauczyciela

literatury, ewentualnie z Internetu dotyczący diet z ograniczeniem sodu i potasu,

2)  odszukać w materiale nauczania informacje niezbędne do wypełnienia tabeli,
3)  wypełnić tabelę,
4)  porównać wyniki z innymi uczniami,
5)  uzupełnić ewentualnie tabelę lub nanieść poprawki.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dotycząca diet z ograniczeniem sodu i potasu,

−

papier na notatki,

−

długopis,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem i dostępem do Internetu.

Ćwiczenie 3

Sporządź listę receptur na potrawy bez dodatku soli kuchennej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) wyszukać w Internecie i poradnikach dietetycznych receptury na potrawy bez dodatku

soli,

2) uzupełnić stworzoną listę o potrawy słodkie, ciasta i desery wybrane wśród receptur

gastronomicznych,

3) uporządkować listę, stosując zasadę grupowania alfabetycznego lub według głównego

surowca lub według rodzaju potrawy np. zupy, dania zasadnicze, desery, itp.,

4) zaprezentować listę na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

literatura dietetyczna,

−

receptury gastronomiczne i dietetyczne,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem, dostępem do Internetu i drukarką,

−

papier na notatki, papier do drukarki, długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 4

Dokonaj modyfikacji jadłospisu w taki sposób, aby spełniał on wymagania diety:

1. niskosodowej (małosodowa do 1200 mg sodu/dobę),
2. niskopotasowej.

Oceń wartość odżywczą zaproponowanych jadłospisów.

Tabela do ćwiczenia 4

Proponowany jadłospis
Śniadanie

Pieczywo jasne,
Pasta z sera białego i makreli wędzonej,
Pomidor bez skórki, kawa zbożowa z mlekiem

II Śniadanie:

Kanapka z pumpernikla z chudą szynką, sok wielowarzywny

Obiad

Bulion drobiowy,
Ryba duszona w jarzynach, ryż na sypko, sałata zielona z sosem winegret;
napój z marchwi i jabłek

Podwieczorek

Kisiel karmelowy

Kolacja

Knedle ziemniaczane z mięsem, herbata naturalna

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) wyszukać receptury na potrawy przewidziane w jadłospisie dziennym,
2) obliczyć ilość sodu (lub potasu) w diecie na podstawie receptur, jadłospisu, oraz tabel

wartości odżywczej produktów spożywczych,

3) ustalić, które lub potrawy w zaproponowanym jadłospisie zawierają zbyt dużo sodu

(lub potasu),

4) dokonać modyfikacji jadłospisu – wymienić w jadłospisie te produkty, które zawierają

duże ilości sodu (lub potasu) na inne,

5) sprawdzić ilość sodu (lub potasu) w diecie, jeśli nadal jest zbyt duża zaproponować

modyfikacje w sporządzaniu potraw,

6) obliczyć zawartość składników odżywczych w ułożonych jadłospisach (białko ogółem,

w tym zwierzęce; węglowodany, tłuszcze; witamina C; wapń, sód i potas;
oraz kaloryczność),

7) podzielić się uwagami na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

receptury na potrawy dietetyczne,

−

tabele wartości odżywczej produktów spożywczych,

−

papier na notatki,

−

długopis; kalkulator,

−

ewentualnie stanowisko komputerowe z oprogramowaniem dla dietetyków.

Ćwiczenie 5

Zaplanuj jadłospis dekadowy dla osób na diecie niskosodowej i oceń go metodą

jakościową.

Uwaga – do wykonania ćwiczenia możesz wykorzystać odpowiedni program

komputerowy dla dietetyków.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  ułożyć jadłospis dekadowy, uwzględniając produkty i potrawy dozwolone w diecie,
2)  sprawdzić zawartość sodu w diecie,
3)  ocenić jadłospis metodą jakościową (np. punktową),
4)  dokonać ewentualnej korekty jadłospisu.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dotycząca diet z ograniczeniem sodu,

−

receptury na potrawy dietetyczne,

−

tabele wartości odżywczej produktów spożywczych,

−

papier na notatki,

−

długopis; kalkulator,

−

ewentualnie stanowisko komputerowe z oprogramowaniem dla dietetyków.

Ćwiczenie 6

Zaplanuj jadłospis dekadowy dla osób na diecie niskopotasowej i oceń go metodą

jakościową.

Uwaga – do wykonania ćwiczenia możesz wykorzystać odpowiedni program

komputerowy dla dietetyków.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  ułożyć jadłospis dekadowy, uwzględniając produkty i potrawy dozwolone w diecie,
2)  sprawdzić zawartość potasu w diecie,
3)  ocenić jadłospis metodą jakościową (np. punktową),
4)  dokonać ewentualnej korekty jadłospisu.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dotycząca diet z ograniczeniem potasu,

−

receptury na potrawy dietetyczne,

−

tabele wartości odżywczej produktów spożywczych,

−

papier na notatki,

−

długopis; kalkulator,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem dla dietetyków.

Ćwiczenie 7

Ułóż jadłospis dla pacjenta, w taki sposób, aby zawierał:

−

do 1200 mg sodu /dobę.

−

do 500 mg sodu/ dobę.
Uwaga – do wykonania ćwiczenia możesz wykorzystać odpowiedni program

komputerowy dla dietetyków.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zaplanować jadłospis na jeden dzień dla pacjenta wymagającego ograniczenia sodu

w diecie, wykorzystując produkty o obniżonej zawartości sodu,

2)  obliczyć zawartość sodu w zaproponowanym jadłospisie,
3)  dokonać korekty jadłospisu, jeśli zawartość sodu jest zbyt duża,
4)  ocenić jadłospis metodą jakościową,
5)  przedstawić swoją propozycję na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dotycząca diet z ograniczeniem sodu,

−

receptury na potrawy dietetyczne,

−

tabele wartości odżywczej produktów spożywczych,

−

papier na notatki,

−

długopis; kalkulator,

−

ewentualnie stanowisko komputerowe z oprogramowaniem dla dietetyków.

4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) scharakteryzować patofizjologię chorób wymagających modyfikacji

składników mineralnych lub modyfikacji konsystencji?

2) określić cele i założenia diet z ograniczeniem składników

mineralnych?

3) określić wskazania do stosowania diety z ograniczeniem składników

mineralnych?

4) zaplanować diety z ograniczeniem sodu i diety z ograniczeniem

potasu?

5) dokonać modyfikacji diety niskosodowej o różnym poziomie

ograniczeń sodu?

6) dobrać produkty spożywcze i potrawy zalecane w dietach

z ograniczeniem składników mineralnych?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Inne

diety

wymagające

modyfikacji

składników

mineralnych

4.2.1. Materiał nauczania

W najnowszej nomenklaturze dietetycznej nie ma diet z modyfikacjami składników

mineralnych.  Wynika  to  z  faktu,  że  diety,  które  wymagają  modyfikacji  składników
mineralnych  zwykle  są  łączone  z  innymi  dietami  w  zależności  od  schorzeń  pacjenta,  np.
z  niskobiałkową,  łatwostrawną  z  ograniczeniem  tłuszczu,  ubogoenergetyczną.  Ponadto
zwykle  modyfikacja  składników  mineralnych  zależy  od  stanu  chorego  i  jest  dobierana
indywidualnie do pacjenta.

Modyfikacje ilości żelaza w dietach

Tabela 6. Rola żelaza w organizmie człowieka [1, s. 23]

Składnik

Najważniejsze funkcje

Żelazo

Składnik  hemoglobiny,  mioglobiny  i  wielu  enzymów,  niezbędny  do  transportu
i magazynowania  tlenu,  transportu  elektronów  (cytochromy),  denaturacji  kwasów
tłuszczowych,  destrukcji  nadtlenku  wodoru  (katalaza),  jodowania  tyrozyny  (peroksydaza
tarczycowa),  biosyntezy  prostaglandyn,  katabolizmu  tryptofanu,  detoksykacji  związków
obcych (cytochrom p- 450), obrony immunologicznej organizmu.

Niedobór żelaza w organizmie prowadzi do obniżenia poziomu hemoglobiny we krwi,

mioglobiny  w  mięśniach  i  obniżenia  aktywności  enzymów,  które  są  zależne  od  żelaza.
Prowadzi  to  do  niedotlenienia  tkanek,  spada  sprawność  fizyczna  i  psychomotoryczna
organizmu.  Jest  to  stan  szczególnie  niebezpieczny  dla  kobiet  w  ciąży,  u  których
niedokrwistość jest dość powszechna.

Zapotrzebowanie na żelazo wynosi 12–15 mg dla mężczyzn, 18–19 mg dla kobiet

w wieku rozrodczym, a dla kobiet ciężarnych 26 mg na dobę.

Najczęściej przyczyną niedokrwistości, wywołaną zbyt małą ilością żelaza, są błędy

żywieniowe  lub  nieumiejętne  odchudzanie  a  niekiedy  dieta  wegetariańska  lub  zaburzenia
wchłaniania  w  jelitach.  Organizm  odczuwa  także  niedobór  żelaza  po  różnego  rodzaju
krwotokach.  W  takich  sytuacjach  należy  zwiększyć  ilość  produktów  bogatych  w  żelazo,
pamiętając o czynnikach, które utrudniają lub ułatwiają jego przyswajanie.

Czynniki wpływające na przyswajalność żelaza:
a)  czynniki ułatwiające przyswajanie żelaza:

−

witamina C, oraz kwasy spożywcze zawarte w żywności;

−

niektóre aminokwasy występujące w białkach spożywczych – histydyna, lizyna,

−

pochodzenie żelaza z tzw. źródła hemowego,

−

kwas foliowy.

b) czynniki utrudniające przyswajanie żelaza:

−

kwasy fitynowe,

−

białka kazeinowe,

−

fosforany,

−

wapń i niektóre mikropierwiastki,

−

pochodzenie żelaza z tzw. źródła niehemowego.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Hemowe źródła żelaza:

−

podroby, mięso i jego przetwory, ryby, drób.
Niehemowe źródła żelaza:

−

niektóre przetwory zbożowe (z całego ziarna), warzywa zielone – szpinak, nać pietruszki,
szczypior, szczaw, brukselka, brokuły; warzywa korzeniowe – buraki, pietruszka;
suszone owoce.
Jeśli z jakiejś przyczyny w organizmie człowieka występują niedobory żelaza, dieta

takiego  człowieka  powinna  obfitować  zarówno  w  źródła  żelaza,  jak  również  w  produkty,
które  ułatwiają  jego  przyswajanie.  Taką  dietę  stosuje  się  także  w  pewnych  stanach
fizjologicznych,  np.  w  ciąży.  Duże  niedobory,  stwierdzone  przez  lekarza  mogą  być
uzupełniane farmakologicznie, ale zawsze równocześnie stosuje się dietę bogatą w żelazo.

Modyfikacje ilości wapnia w dietach

Wapń jest składnikiem spełniającym bardzo ważne role w organizmie człowieka.

Niedobór tego składnika prowadzi do odwapnienia organizmu a w konsekwencji do tężyczki,
zniekształcenia kośćca, a nawet zmian w funkcjonowaniu serca, mięśni czy układu
nerwowego. Najczęściej niedobory tego składnika występują u osób starszych, dzieci
i młodzieży. Wynika to, w wypadku dzieci i młodzieży ze zwiększonych potrzeb organizmu,
a w wypadku osób starszych ze złego wchłaniania.

Tabela 7. Rola wapnia w organizmie człowieka [ 1, s. 22 ]

Składnik

Najważniejsze funkcje

Wapń

Podstawowy składnik kości zębów.
Bierze udział w kurczliwości mięśni, przewodnictwie bodźców nerwowych,
przepuszczalności błon komórkowych, krzepliwości krwi, wpływa na czynność serca,
kofaktor wielu enzymów, np. biorących udział w glikogenezie, działa też odczulająco.
Uczestniczy w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej w organizmie.

Najważniejsze źródła wapnia:

−

mleko i jego przetwory (zwłaszcza sery),

−

konserwy i przetwory z ryb (zwłaszcza spożywanych wraz z ościami).

Osteoporoza

Osteoporoza jest schorzeniem, którego istotą jest postępujący ubytek masy kostnej, czego

konsekwencją  mogą  być  złamania  kości.  Osteoporoza  staje  się  chorobą  coraz  bardziej
rozpowszechnioną  i  zalicza  się  ją  do  chorób  cywilizacyjnych,  ponieważ  wzrost  zachorowań
na  osteoporozę  jest  uwarunkowany  między  innymi  stylem  życia.  Najczęściej  na  tą  chorobę
zapadają  kobiety  po  menopauzie  oraz  osoby  w  podeszłym  wieku.  Dlatego,  wśród  osób
zagrożonych chorobą należy stosować profilaktykę. Ta profilaktyka polega między innymi na
większej  podaży  wapnia  w  diecie  (nawet  do  1000  –  1500  mg  /dobę).  Połowa  tej  ilości
powinna  pochodzić  z  mleka  i  jego  przetworów  gdzie  jest  najkorzystniejszy  stosunek  wapnia
do fosforu.

Czynniki wpływające na przyswajanie wapnia:

a) korzystnie wpływające na przyswajanie wapnia:

−

odpowiedni stosunek wapnia do fosforu,

−

odpowiednia ilość witaminy D,

−

laktoza,

−

cytryniany,

−

aminokwasy – lizyna i arginina,

b) czynniki utrudniające przyswajanie wapnia:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

kwas szczawiowy,

−

fityniany,

−

nadmiar tłuszczu w pożywieniu,

−

związki glinu, stront,

−

mała kwasowość soku żołądkowego.

Wchłanianie wapnia w zależności od źródła:

−

30–40% (do 70% z produktów mlecznych) z produktów zwierzęcych,

−

10–20% z produktów roślinnych,

−

średnia przyswajalność wapnia z pożywienia mieszanego wynosi około 25%.
Z powyższego zestawienia wynika, że należy bardzo starannie dobierać produkty, aby

zaspokoić zwiększone zapotrzebowanie organizmu.

Podstawowe zasady diety w osteoporozie:

1. Należy wybierać produkty mleczne o mniejszej zawartości tłuszczu, np. zamiast

twarogów tłustych, chude. Dorosłe osoby mogą stosować również chude mleko. Sery
dojrzewające, mimo że są bardzo dobrym źródłem wapnia, równocześnie zawierają
znaczne ilości tłuszczu, dlatego nie powinny być stosowane w nadmiarze.

2. Osoby uczulone na laktozę mogą wybierać produkty z mleka fermentowanego, a mające

alergię na białko mleka krowiego – mleko kozie i jego przetwory.

3. Niektóre produkty roślinne (szczaw, szpinak, agrest, rabarbar) oraz kawa, herbata, bogate

w szczawiany utrudniają wchłanianie wapnia.

4. Należy ograniczyć w diecie ilość soli kuchennej oraz fosforanów.
5. Ryby, zwłaszcza drobne, które można jeść razem z ościami są bardzo dobrym źródłem

wapnia (zawierają też wit. D).

6. Nadmierna ilość białka zwierzęcego utrudnia wchłanianie wapnia.
7. Wskazane jest zwiększenie ilości wit. C w diecie.

Aby pokryć dobowe zapotrzebowanie na wapń w wysokości 1000 mg, należałoby spożyć

w ciągu dnia:

−

3 szklanki mleka,

−

2 szklanki mleka i 2 plasterki sera żółtego,

−

szklankę jogurtu naturalnego, 200 g sera twarogowego i 200 g sardynek,

−

szklankę kefiru, 100 g soi, 2 plasterki sera żółtego i 100 g boćwiny.
Podobną dietę jak w osteoporozie należy stosować w wypadku wyniszczenia organizmu.

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie mogą być skutki niedoboru żelaza w diecie?
2.  Jakie czynniki utrudniają a jakie ułatwiają przyswajanie żelaza?
3.  Jakie produkty są dobrym źródłem żelaza hemowego?
4.  Jakie mogą być skutki niedoboru wapnia w diecie?
5.  Jakie czynniki utrudniają a jakie ułatwiają przyswajanie wapnia?
6.  Jakie zasady obowiązują w żywieniu chorych na osteoporozę?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Sporządź listę potraw i napojów będących dobrym źródłem

−

wapnia,

−

żelaza.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeczytać materiał nauczania na temat produktów spożywczych bogatych w wapń

(żelazo) oraz czynników, które ułatwiają lub utrudniają wchłanianie wapnia (żelaza)
– z poradnika dla ucznia i literatury dodatkowej wskazanej przez nauczyciela,

2) wyszukać w Internecie i poradnikach dietetycznych receptury na potrawy i napoje

z surowców, które są dobrym źródłem wapnia (żelaza),

3) okreslić jakimi dodatkami można jeszcze wzbogacić potrawy znajdujące się na liście

(np. posypać rozdrobnionymi orzechami, ziarnem sezamu lub natką pietruszki, dodać
owoce lub mleko w proszku itp.) – chodzi o wzbogacenie w wapń (żelazo),
ale także w składniki ułatwiające jego przyswajanie,

4) uporządkować listę, stosując zasadę grupowania alfabetycznego lub według głównego

surowca lub według rodzaju potrawy, np. zupy, dania zasadnicze, desery itp.,

5) zaprezentować listę na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dietetyczna,

−

receptury gastronomiczne i dietetyczne,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem, dostępem do Internetu i drukarką,

−

papier na notatki, papier do drukarki, długopis.

Ćwiczenie 2

Sporządź jadłospis zawierający 1200–1500 mg wapnia dla kobiety zagrożonej

osteoporozą, która równocześnie stosuje dietę o obniżonej kaloryczności (1500 kcal).

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) ułożyć jadłospis zachowując zasady racjonalnego żywienia, ale wybierając produkty

niskokaloryczne lecz bogate w wapń oraz źródła wit. C, D i białka zwierzęcego
(zwrócić uwagę na proporcje fosforu do wapnia),

2)  obliczyć zawartość składników odżywczych i wartość kaloryczną diety,
3)  porównać obliczenia z założeniami diety,
4)  dokonać ewentualnie korekty jadłospisu,
5)  sprawdzić, czy jadłospis jest urozmaicony i racjonalny i dokonać jego oceny,
6)  zaprezentować jadłospis na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dietetyczna i żywieniowa,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

receptury gastronomiczne i dietetyczne; normy żywienia, tabele wartości odżywczej
produktów,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem dla dietetyków, dostępem do Internetu
i drukarką,

−

papier na notatki, papier do drukarki, długopis, ewentualnie kalkulator.

Ćwiczenie 3

Ułóż jadłospis dla kobiety w ciąży (drugi trymestr ciąży) zagrożonej niedokrwistością,

bogaty w żelazo. Ilość żelaza w diecie 26 mg/dobę. Uwzględnij wszystkie zasady żywienia
kobiet ciężarnych – zapotrzebowanie na energię 2500 kcal.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) sprawdzić i wypisać normy żywienia dla kobiet ciężarnych,
2) ułożyć jadłospis zachowując zasady racjonalnego żywienia i uwzględniając potrzeby

kobiety ciężarnej oraz wprowadzając większe ilości źródeł żelaza oraz uwzględniając
produkty ułatwiające przyswajanie żelaza,

3)  obliczyć zawartość składników odżywczych i wartość kaloryczną diety,
4)  porównać obliczenia z założeniami diety,
5)  dokonać ewentualnie korekty jadłospisu,
6)  sprawdzić, czy jadłospis jest urozmaicony i racjonalny i dokonać jego oceny,
7)  zaprezentować jadłospis w grupie.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dietetyczna i żywieniowa,

−

receptury gastronomiczne i dietetyczne; normy żywienia, tabele wartości odżywczej
produktów,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem dla dietetyków, dostępem do Internetu
i drukarką,

−

papier na notatki, papier do drukarki, długopis, ewentualnie kalkulator.

4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) wyjaśnić rolę wapnia i żelaza w organizmie człowieka?

2) wskazać źródła wapnia i żelaza?

3) wymienić czynniki wpływające na przyswajalność wapnia lub

żelaza?

4) ułożyć jadłospis dla chorych na niedokrwistość niedobarwliwą?

5) ułożyć jadłospis dla chorych na osteoporozę?

6) dokonać modyfikacji jadłospisu w taki sposób, aby wzbogacić go

w źródła wapnia lub żelaza?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3. Podstawy patofizjologii chorób wymagających modyfikacji

konsystencji

4.3.1. Materiał nauczania

Niektórzy chorzy czasowo lub stale wymagają diety o zmienionej konsystencji. Dieta

taka może mieć konsystencję płynną, półpłynną lub papkowatą. Sposób modyfikacji zależy
od stanu zdrowia chorego.

Diety o zmodyfikowanej konsystencji dzieli się na:

−

płynne – ścisłą i wzmocnioną,

−

papkowate,

−

diety do żywienia przez zgłębnik lub przetokę.

Charakterystyka diety płynnej ścisłej

Jest stosowana w wyjątkowych sytuacjach przez krótki okres czasu, ponieważ dieta taka

nie jest w stanie zaspokoić zapotrzebowania organizmu. Celem tej diety jest dostarczenie
choremu niezbędnej ilości płynu i złagodzenie uczucia pragnienia.

Dietę płynną ścisłą stosuje się, gdy chorzy nie tolerują pokarmu. Najczęściej z powodu

schorzeń  przebiegających  z  wymiotami,  biegunką,  kiedy  każda  nawet  niewielka  ilość
pokarmu wywołuje odruch ze strony przewodu pokarmowego. Dietę płynną stosuje się także
po  niektórych  zbiegach  operacyjnych  oraz w  napadach  kamicy  nerkowej,  kamicy  żółciowej,
w  ostrej  nerczycy.  Dieta  taka  może  być  stosowana  najwyżej  kilka  dni  (1–3).  Na  początku
diety  najczęściej  podaje  się  tylko  przegotowaną  wodę  lub  wodę  mineralną  niegazowaną  –
tzw.  płyny  obojętne.  Można  też  podawać  słabą  herbatę  niesłodzoną,  napar  z  rumianku.
Następnie  można  wprowadzać  herbatę  osłodzoną,  wodę  lekko  osoloną  oraz  przecedzony
rzadki  kleik.  Stopniowo  dietę  można  poszerzać  o  niewielkie  ilości  klarownych  soków
(zgodnie  z  zaleceniami  lekarza).  W  kolejnym  dniu  można  soki  wzbogacić  dodatkiem
żelatyny, a kleik dodatkiem żółtka, masła lub jaja.

Zasady podawania płynów w diecie płynnej ścisłej

−

płyny podaje się w bardzo małych ilościach, często – początkowo 30–60 ml na godzinę,
jeśli chory dobrze toleruje te ilości można, je stopniowo zwiększać,

−

płyn powinien być letni,

−

bezpośrednio po zabiegach operacyjnych przewodu pokarmowego, wodę podaje się
metodą kroplową i dodatkowo zwilża usta.

Charakterystyka diety płynnej wzmocnionej

Jest to dieta, której celem jest nie tylko dostarczenie organizmowi płynów, ale także

składników odżywczych. Pokarmy jednak muszą mieć konsystencję płynną. Dietę stosuje się
zgodnie z zaleceniami lekarza.

Najczęściej dietę stosuje się w wypadku:

−

zwężenia przełyku,

−

urazu twarzy lub szczęki,

−

chorób jamy ustnej i przełyku,

−

chorych nieprzytomnych.
Zadaniem diety jest ochrona jamy ustnej i przewodu pokarmowego przed podrażnieniami

mechanicznymi, chemicznymi i termicznymi. Aby zapewnić odpowiednią wartość odżywczą
diety, potrawy sporządza się z różnych składników, które są gotowane, przecierane

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

a  następnie  rozcieńczane  wodą  lub  wywarem.  Dieta  powinna  być  lekkostrawna,  błonnik
bardzo  ograniczony.  Pieczywo  (bez  skórki)  można  podawać  po  namoczeniu  w  mleku  lub
herbacie, przetarciu  i rozcieńczeniu. Owoce podaje się w postaci rozcieńczonych przecierów
lub soków. Dieta powinna być dobrze zbilansowana.

Tabela 8. Produkty dozwolone i zabronione w diecie płynnej wzmocnionej [14, s. 77]

Nazwa produktu

Zalecane

Przeciwwskazane

Produkty zbożowe

Pieczywo jasne, mąka, kasza manna, inne
kasze w formie kleików.

Pieczywo razowe żytnie i pszenne, rogaliki
francuskie, kasze, makarony.

Mleko i produkty
mleczne

Mleko słodkie i zsiadłe, kefir, jogurt, białe
sery, serek homogenizowany.

Sery żółte i topione, sery pleśniowe, ser feta, serek
typu „Fromage”.

Jaja

Jaja gotowane na miękko, w koszulkach.

Gotowane na twardo i smażone.

Tłuszcze

Masło, margaryny miękkie, słodka
śmietana, oleje roślinne: rzepakowy,
sojowy, słonecznikowy, kukurydziany,
oliwa z oliwek

Śmietana, smalec, słonina, boczek, łój, margaryny
twarde.

Mięso, wędliny i ryby

Mięsa chude: wołowina, cielęcina, kurczak,
indyk (najlepiej mięso z piersi bez skóry),
chuda wieprzowina w ograniczonej ilości,
ryby chude (dorsz, leszcz, mintaj,
morszczuk, pstrąg, płastuga, sola, szczupak,
sandacz), ryby tłuste w ograniczonej ilości,
wędliny chude

Mięsa tłuste, baranina, wieprzowina, gęś, kaczka,
ryby tłuste – jeśli są źle tolerowane, wędliny
tłuste, pasztety, wędliny podrobowe, ryby
wędzone, mięso peklowane, konserwy mięsne
i rybne

Ziemniaki

Gotowane i przetarte.

Ziemniaki gotowane całe, frytki, ziemniaki
smażone, placki ziemniaczane, pyzy, chipsy.

Warzywa

Gotowane i przetarte, soki z warzyw
surowych, przeciery z dobrze dojrzałych,
surowych pomidorów

Wszystkie odmiany kapusty, papryka,
szczypiorek, cebula, ogórki, rzodkiewki,
kukurydza (również
z puszki), wszystkie warzywa surowe, gotowane
nieprzetarte.

Owoce

Soki owocowe, przeciery z owoców
surowych, gotowanych, pieczonych (jabłka)
– o konsystencji płynnej

Wszystkie owoce surowe, gruszki, śliwki, agrest,
całe owoce suszone, orzechy.

Suche strączkowe

Żadne

Wszystkie są zabronione: groch, fasola,
soczewica, bób, soja.

Cukier i słodycze

Cukier, miód, kompoty przetarte z cukrem,
płynne kisiele z cukrem.

Chałwa, czekolada, słodycze zawierające tłuszcz,
kakao, orzechy.

Przyprawy

Tylko łagodne w ograniczonych ilościach:
sól, cukier, sok z cytryny, koper zielony,
wanilia, ewentualnie cynamon.

Ostre przyprawy: ocet, pieprz, musztarda,
papryka.

Uwaga – wszystkim produktom dozwolonym i przyrządzonym z nich potrawom należy nadać konsystencję płynną

Charakterystyka diety papkowatej

Jest to dieta, która ma zastosowanie w sytuacji, gdy pacjent ma utrudnione gryzienie

lub przełykanie.

Zwykle są to choroby:

−

jamy ustnej i przełyku (łącznie z nowotworami),

−

wymagające leczenia ortodontycznego,

−

związane z chirurgią szczękową,

−

przebiegające z wysoką gorączką,

−

pierwszy okres choroby wrzodowej.
Dieta ma za zadanie dostarczyć organizmowi wszystkich niezbędnych składników

odżywczych, powinna być lekkostrawna, oszczędzająca przewód pokarmowy, o konsystencji
papkowatej. Potrawy nie mogą drażnić przewodu pokarmowego mechanicznie, termicznie ani
chemicznie.  Wszystkie  produkty  powinny  być  rozdrobnione,  np.  mięso  po  ugotowaniu
zmielone  lub  podawane  w  postaci  pulpetów  czy  budyniów;  zupy  czyste,  kremy  lub
przecierane, ziemniaki  i  warzywa gotowane  i podawane w postaci puree, owoce przecierane
surowe lub z kompotu, itd.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Tabela 9. Założenia dla diety papkowatej [2, s. 249]

Energia lub składnik

Jednostka

Ilość

Energia

kcal

2300–2400

Białko ogółem

Białko zwierzęce

Tłuszcz

75–80

Węglowodany przyswajalne

320–340

Błonnik pokarmowy

Wapń

0,9

Żelazo

Witamina A (ekwiwalent retinolu)

μg

900

Witamina B

1,8

Witamina B

2,2

Witamina C

>70

Białko ogółem – 14,5% sumy dobowego zapotrzebowania energetycznego
Tłuszcze – 30% sumy dobowego zapotrzebowania energetycznego
Węglowodany – 55,5% sumy dobowego zapotrzebowania energetycznego

Diety do żywienia przez zgłębnik lub przetokę

Zostaną opisane w następnym rozdziale poradnika.

4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  W jakim celu dokonuje się modyfikacji konsystencji diety?
2.  Jak dzieli się diety z modyfikacjami konsystencji?
3.  Jakie są zasady stosowania diety płynnej ścisłej?
4.  Kiedy stosuje się dietę płynną wzmocnioną?
5.  Jak przygotowuje się dietę płynną wzmocnioną?
6.  Jakie są założenia diety papkowatej?

4.3.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Zaplanuj dietę płynną ścisłą, którą lekarz zalecił pacjentowi w pierwszej dobie

pooperacyjnej, około 500 ml/dobę.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z informacjami na temat żywienia enteralnego i na temat diety płynnej

(poradnik dla ucznia, literatura pomocnicza, Internet),

2) wybrać płyny odpowiednie do zastosowania w diecie płynnej,
3) rozplanować w czasie podawanie płynów.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dotycząca diet z modyfikacjami konsystencji,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem i dostępem do Internetu,

−

kartki na notatki, długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 2

Sporządź listę napojów, płynnych potraw i dodatków, które mogą być stosowane

w diecie płynnej wzmocnionej.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) przeczytać informacje na temat produktów spożywczych dozwolonych i zabronionych

w diecie płynnej wzmocnionej- z poradnika dla ucznia i literatury dodatkowej wskazanej
przez nauczyciela,

2) wyszukać w Internecie i poradnikach dietetycznych receptury na potrawy i napoje, które

można wykorzystać w diecie płynnej,

3) okreslić jakimi dodatkami można jeszcze wzbogacić potrawy znajdujące się

na liście, uwzględnić te dodatki w liście,

4) uporządkować listę, stosując zasadę grupowania alfabetycznego lub według głównego

surowca,

5) zaprezentować listę na forum grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dietetyczna,

−

receptury gastronomiczne i dietetyczne,

−

tabele wartości odżywczej produktów spożywczych,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem, dostępem do Internetu i drukarką,

−

papier na notatki, papier do drukarki, długopis.

Ćwiczenie 3

Opracuj dla pacjenta 3-dniową dietę papkowatą. Pacjent to dorosła kobieta,

o prawidłowej masie ciała (zapotrzebowanie kaloryczne ok. 2200 kcal). Przygotuj dla
pacjentki zalecenia dotyczące sporządzania potraw i zasad stosowania diety (uwzględnij
receptury na potrawy).

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z informacjami na temat diety papkowatej,
2) opracować jadłospis 3-dniowy, uwzględniający zapotrzebowanie pacjenta oraz zalecenia

diety papkowatej,

3) obliczyć wartość odżywczą zaplanowanego jadłospisu i porównać z zapotrzebowaniem

pacjenta,

4) dokonać oceny jakościowej jadłospisu.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dietetyczna,

−

receptury gastronomiczne i dietetyczne,

−

tabele wartości odżywczej produktów spożywczych,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem, dostępem do Internetu i drukarką,

−

papier na notatki, papier do drukarki, długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) rozróżnić rodzaje diet z modyfikacjami konsystencji?

2) określić cele, założenia i zastosowanie diet z modyfikacjami

konsystencji?

3) zaplanować diety z modyfikacjami konsystencji?

4) dobrać produkty spożywcze i potrawy zalecane w dietach płynnych?

5) dobrać produkty spożywcze i potrawy zalecane w dietach

papkowatych?

6) dokonać oceny zaplanowanych jadłospisów stosowanych w dietach

z modyfikacjami konsystencji?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4. Leczenie żywieniowe

4.4.1. Materiał nauczania

Słownik pojęć dotyczących leczenia żywieniowego

Diety przemysłowe – są to gotowe do użycia diety (w postaci płynu lub proszku), które

powstają ze zmieszania różnych składników. Mogą to być diety kompletne pod względem
odżywczym, czyli zawierające wszystkie składniki odżywcze (białko, tłuszcze, węglowodany,
witaminy i składniki mineralne), które są potrzebne organizmowi lub będące tylko mieszaniną
dwóch – trzech składników, albo nawet jednoskładnikowe. Ich skład jest dokładnie określony
przez producenta. Diety te są dostosowane do możliwości trawienia i wchłaniania pacjenta.

Do diet przemysłowych zalicza się miedzy innymi:

−

diety peptydowe (zhydrolizowane) – diety przemysłowe zawierające białko częściowo
strawione (rozłożone na mniejsze fragmenty). Stosuje się je na ogół w chorobach, którym
towarzyszy upośledzone trawienie i wchłanianie.

−

diety polimeryczne – diety przemysłowe zwierające białko w niezmienionej formie,
czyli nie zhydrolizowane.
Gastrostomia – specjalnie zaprojektowana rurka, którą wprowadza się do żołądka przez

skórę.  Służy  do  podawania  pożywienia  bezpośrednio  do  żołądka,  z  pominięciem  przełyku.
Ta metoda  jest  wskazana,  gdy żywienie przez  zgłębnik  planowane  jest na  ponad  30  dni  lub,
gdy  niemożliwe  jest  założenie  zgłębnika.  Przy  pomocy  gastrostomii  można  żywić  pacjenta
przez wiele lat. Najczęściej zakładaną gastrostomią jest tzw. PEG (przezskórna endoskopowa
gastrostomia).

Jejunostomia – specjalnie zaprojektowana rurka, wprowadzana bezpośrednio do jelita

przez skórę. Ten sposób żywienia jest zwykle stosowany bezpośrednio po operacji, gdy
żołądek nie wrócił jeszcze do pełnej sprawności.

Żywienie dojelitowe (enteralne) – żywienie, w którym wykorzystuje się przewód

pokarmowy. Zalicza się tu: podawanie specjalnych diet przemysłowych doustnie, przez
zgłębnik do żołądka lub jelita oraz przez gastrostomie (do żołądka) i jejunostomie (do jelita).

Żywienie pozajelitowe (parenteralne) – podawanie składników odżywczych

bezpośrednio do krwioobiegu (przez tzw. kroplówkę).

Zgłębnik (sonda) – specjalna rurka wprowadzana przez nos (lub rzadziej przez usta)

do żołądka lub jelita, służąca do podawania pożywienia.

Leczenie żywieniowe

Leczeniem żywieniowym nazywa się zarówno podawanie choremu składników

pokarmowych  drogą  przewodu  pokarmowego  (enteralnie)  jak  również  pozajelitowo
z  zastosowaniem  specjalnych  płynnych  diet  przemysłowych.  Diety  te  traktuje  się  jak
lekarstwo,  a  nie  tylko  jak  pokarm.  Ich  odpowiednie  zastosowanie  (indywidualne  dobranie
diety  o  składzie  specyficznym  dla  potrzeb  i  możliwości  organizmu  pacjenta)  może
zmniejszyć  lub  doprowadzić  do  ustąpienia  objawów  choroby  i  pozwala  na  zaspokojenie
zapotrzebowania  organizmu.  Leczenie  stosuje  się  w  wypadku,  gdy  chory  nie  może  być
żywiony  w  sposób  naturalny  z  powodu  schorzenia,  na  jakie  cierpi  lub  na  wskutek
wyniszczenia organizmu. Leczenie żywieniowe zwłaszcza drogą pozapokarmową nazywa się
też żywieniem klinicznym.

Leczenie żywieniowe ma na celu nie tylko uzupełnienie niedoborów pokarmowych, ale

także oszczędzenie przewodu pokarmowego. Ponieważ w badaniach klinicznych nie
wykazano przewagi żywienia pozajelitowego nad dietą bezresztkową podawaną enteralnie,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

powinno to skłaniać do ograniczenia żywienia pozajelitowego wyłącznie do szczególnych
przypadków.

Dobór odpowiedniej dla chorego diety płynnej zbilansowanej musi być dokonany przez

lekarza znającego charakter choroby pacjenta, wydolność jego przewodu pokarmowego, jak
również skład dostępnych diet.

Rodzaje leczenia żywieniowego:

−

pozajelitowe (parenteralne) – stosowane przy niewydolności przewodu pokarmowego,

−

drogą przewodu pokarmowego (enteralnie).

Leczenie pozajelitowe

Leczenie to polega na podawaniu składników pokarmowych drogą dożylną. Żywienie to

może wspomagać żywienie naturalne (np. w wypadku wyniszczenia organizmu) lub może
być jedyną formą odżywiania organizmu, jeśli przewód pokarmowy pacjenta jest nieczynny.

Całkowite żywienie pozajelitowe polega na podawaniu bezpośrednio do układu

krwionośnego wszystkiego, co w normalnych warunkach wchłania się z przewodu
pokarmowego. Są to: aminokwasy, cukry proste, emulsje tłuszczowe, elektrolity, pierwiastki
śladowe, witaminy i woda w odpowiednich ilościach i proporcjach.

Zastosowanie żywienia parenteralnego:

−

u chorych niedożywionych,

−

w rozległych urazach lub oparzeniach,

−

w ostrym zapaleniu trzustki,

−

w niewydolności nerek i wątroby,

−

w zespole złego wchłaniania,

−

w zespole jelita krótkiego,

−

w nowotworach,

−

w zapaleniu otrzewnej,

−

w posocznicy.
Terapia lecznicza może trwać od 10 do 30 dni lub do czasu, kiedy przewód pokarmowy

zacznie funkcjonować. Odżywianie pozajelitowe stosuje się często przed operacjami, jeśli
organizm pacjenta jest osłabiony i niedożywiony oraz w wypadku silnego niedożywienia
w celu wyrównania niedoborów pokarmowych.

W zależności od schorzenia stosuje się różne zestawy diet przemysłowych.

Np. w wypadku oparzeń wzrasta zapotrzebowanie na białko i energię w niektórych sytuacjach
konieczne jest zwiększenie ilości elektrolitów, itp. Sposób leczenia żywieniowego zaleca
lekarz.

Sposoby żywienia pozajelitowego:

−

obwodowo,

−

centralnie.
Do krótkotrwałego żywienia, przy pomocy niskoprocentowych roztworów glukozy

(czasami elektrolitów) wykorzystuje się żyły obwodowe (żyły występujące na wierzchu dłoni,
przedramieniu lub w zgięciu łokcia).

Do długotrwałego leczenia wykorzystuje się żyły obwodu centralnego – szyjną,

podobojczykową, udową. Przy dłuższym odżywianiu pozajelitowym można stosować tzw.
porty naczyniowe, które wszczepia się pod skórę pacjenta. Jest to najbezpieczniejsze
rozwiązanie dla pacjenta.

Rodzaje preparatów do żywienia pozajelitowego:

−

aminokwasy (wodne roztwory różnych aminokwasów),

−

węglowodany (głównie wodne roztwory glukozy o różnych stężeniach),

−

emulsje tłuszczowe,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

elektrolity,

−

pierwiastki śladowe,

−

witaminy (preparaty zawierające witaminy rozpuszczalne w wodzie lub w tłuszczach),

−

woda,

−

tzw. worki żywieniowe „All in One”, będące mieszaniną różnych składników,
odpowiednio zbilansowanych.
Producenci diet przemysłowych oferują worki typu „All in One”, są to tzw. „worki

trzykomorowe”. W ofercie znajdują się także worki dwukomorowe, które zawierają –
aminokwasy, węglowodany, emulsje tłuszczowe, elektrolity i fosforany.

Worki żywieniowe mogą także przygotowywać doświadczeni farmaceuci, mieszając

w odpowiedniej kolejności i ilości składniki diety w sterylnych warunkach. Powstałe
mieszaniny są nietrwałe.

Przed rozpoczęciem żywienia pozajelitowego należy określić zapotrzebowanie chorego

na energię i składniki odżywcze.

Skład mieszaniny odżywczej oblicza się na podstawie zapotrzebowania energetycznego

wynoszącego  u  chorych  w  okresie  pooperacyjnym  średnio  30–40  kcal/kg  wagi  ciała
i zapotrzebowania  na  białko odpowiednio 0,2–0,3 g N/kg wagi ciała, oraz biorąc pod uwagę
wstępną  ocenę  odżywienia  chorego  dokonaną  na  podstawie  między  innymi  badań
laboratoryjnych oraz z uwzględnieniem masy ciała pacjenta – rzeczywistej i należnej.

Do dokładnej oceny zapotrzebowania na energię wykorzystuje się metody obliczania

spoczynkowego zapotrzebowania energetycznego (BMR), np. z wykorzystaniem wzoru
Harrisa – Benedicta

−

dla mężczyzn = 66,42+ (13,75 ∙ W) + (5 ∙ H) – (6,77 ∙ A)

−

dla kobiet = 665,09 + (9,65 ∙ W) + (1,85 ∙ H) – (4,67 ∙ A)
gdzie: W – masa ciała w kg; H – wzrost w centymetrach; A – wiek w latach.
W uproszczony sposób można także obliczyć zapotrzebowanie energetyczne pacjenta

przyjmując, że 25–30 kcal przypada na 1kg masy ciała na dobę.

Zalety żywienia pozajelitowego:

−

stały ściśle określony skład,

−

brak składników często źle tolerowanych przez pacjenta – laktoza, cholesterol, gluten,

−

możliwość dostosowania diety do specyficznych potrzeb pacjenta,

−

sterylność.
Wady żywienia pozajelitowego:

−

wysoki koszt,

−

dłuższe wyłączenie przewodu pokarmowego jest niekorzystne dla pacjenta (zanikają
niektóre funkcje),

−

powikłania – zakażenia, odczyny zapalne i inne.

Leczenie żywieniowe enteralne

Ta forma żywienia, drogą pokarmową, jest bardziej fizjologiczna dla pacjenta, dlatego

powinna być zastępowana metodą pozajelitową tylko w koniecznych sytuacjach. Preparaty do
odżywiania  drogą  przewodu  pokarmowego  mają  inny  skład  niż  stosowane  dożylnie,
ponieważ  wykorzystuje  się  przynajmniej  częściowo  układ  trawienny  pacjenta.  Zmuszając
przewód pokarmowy do pracy zapobiega się zanikowi  niektórych jego funkcji,  np. zanikowi
kosmków jelit.

Sposoby żywienia enteralnego:

−

doustnie,

−

doprzełykowo,

−

dożołądkowo,

−

dojelitowo.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W leczeniu żywieniowym enteralnym pokarm wprowadza się za pomocą zgłębnika lub

przetoki.

Sposoby wprowadzania zgłębnika:

−

przez nos (czasami przez usta),

−

przez chirurgicznie lub endoskopowo wytworzoną przetokę do żołądka,

−

przez chirurgicznie lub endoskopowo wytworzoną przetokę do dwunastnicy lub jelita
czczego.
Sposób wprowadzenia pożywienia zależy od stanu zdrowia pacjenta oraz czasu, jaki jest

przewidywany na leczenie żywieniowe. Jeśli planuje się żywienie krótkotrwałe (do 4 tygodni)
stosuje się podawanie przez zgłębnik wprowadzony przez nos do żołądka, dwunastnicy lub
jelita. Długoterminowe żywienie wymaga wykonania przetok chirurgicznie lub endoskopowo.

Obecnie stosowane zgłębniki są wykonane z odpowiednich materiałów, które nie drażnią

przewodu pokarmowego i mają rozwiązania ułatwiające ich bezpieczne wprowadzanie.
Pokarm wprowadzany przez wgłębnik podaje się metodą porcjową lub metodą wlewu. Mogą
to być, w zależności od stanu pacjenta porcje 200–300 ml lub tzw. mikroporcje 50–100 ml
(przy wprowadzaniu do dwunastnicy).

Do wprowadzania pokarmu metodą wlewu stosuje się specjalne pompy. Jest to metoda,

zarówno dla pacjenta, jak i personelu najbardziej korzystna. Jednak każdorazowo żywienie
takie powinno odbywać się pod kontrolą lekarską.

Żywienie przez przetoki żywieniowe znalazło zastosowanie w leczeniu chorych, którzy

nie mogą samodzielnie połykać pokarmu.

Preparaty do żywienia enteralnego

Lecznicze diety przemysłowe mogą mieć postać proszku do rozcieńczenia, ale coraz

częściej są preparatami gotowymi do użycia.

Rozróżnia się następujące rodzaje preparatów do żywienia dojelitowego:

−

elementarne – zawierają aminokwasy i polipeptydy,

−

półelementarne – oparte na hydrolizatach białkowych,

−

polimeryczne – zawierają pełne białko oraz węglowodany, ewentualnie inne dodatki,

−

diety specjalne – przeznaczone dla pacjentów o specjalnych potrzebach (np. chorych na
cukrzycę).
Niektórzy producenci dzielą preparaty przeznaczone do żywienia enteralnego na:

−

standardowe – o gęstości kalorycznej 0,8–1 kcal/ml,

−

wysokokaloryczne – o gęstości kalorycznej 1,5 kcal/ml,

−

specjalne – dla chorych będących na specjalnych dietach z powodu choroby (cukrzyca,
choroby nerek, wątroby, itp.),

−

ketodiety – substytut aminokwasów egzogennych.
Diety standardowe mogą być normokaloryczne i niskokaloryczne. W dietach

normokalorycznych  tzw.  gęstość  kaloryczna  wynosi  1kcal/ml;  w  niskokalorycznych
(przeznaczonych  dla  osób  w  podeszłym  wieku)  0,8  kcal/ml.  Diety  wysokokaloryczne
(przeznaczone,  np.  dla  dzieci)  zawierają  1,3–1,5  kcal/ml.  Ponadto  udział  białek,
węglowodanów  i  tłuszczów  w  pokryciu  zapotrzebowania  energetycznego  jest  prawidłowo
określony  i  zależy  od  rodzaju  diety.  Diety  standardowe  mogą  być  również  wzbogacane
w tłuszcze MCT lub błonnik.

Skrót MCT oznacza średniołańcuchowe kwasy tłuszczowe (Meddium Chain

Triglicerides). Wchłanianie tych kwasów jest szybsze niż kwasów długołańcuchowych, co nie
obciąża układu chłonnego jelit.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Diety doustne

Jeśli pacjent nie może spożywać wystarczającej ilości pokarmów lub, gdy jego

zapotrzebowanie  jest  specyficzne,  lekarz  może  zalecić  jako  uzupełnienie  normalnej  diety
preparaty  przemysłowe.  Występują  one  najczęściej  w  postaci  napojów.  Mogą  mieć
różnorodny  skład  i  różne  przeznaczenie,  np.  dla  pacjentów  z  cukrzycą  lub  chorych  na
nowotwory, itp. Niektóre z tych preparatów są dostępne bez recepty, gotowe do spożycia.

Żywienie przez zgłębniki i przetoki pokarmem naturalnym

Diety przemysłowe są drogie, dlatego niektórzy pacjenci, korzystający z tej formy

żywienia  także  poza  szpitalem,  otrzymują  przez  zgłębnik  potrawy  przygotowywane
w  warunkach  domowych.  Jest  to  kłopotliwe,  ponieważ  trudno  jest  właściwie  zbilansować
taką  dietę,  ponad  to  miksowane  i  rozcieńczane  potrawy  nie  gwarantują,  że  zgłębnik  się  nie
zatka. Podstawą tak  przygotowywanych diet są  podobne  produkty  jak  do sporządzania  diety
płynnej wzmocnionej. Dietę wzbogaca się dodatkiem  mleka w proszku, śmietanki, żółtkiem,
oczywiście, jeśli nie ma ku temu przeciwwskazań. Ten sposób żywienia wymaga zachowania
szczególnych warunków sanitarnych.

Nadzór metaboliczny chorych podczas leczenia prowadzi się typowo w oparciu o bilans

azotowy i wodno-elektrolitowy oraz okresowe monitorowanie parametrów biochemicznych
krwi.

Ocenianie stanu odżywienia pacjenta podczas leczenia żywieniowego

Całkowite żywienie pozajelitowe (CŻP), podobnie jak inne rodzaje leczenia

żywieniowego wymagają stałej kontroli stanu odżywienia pacjenta.

Do oceny skuteczności CŻP stosuje się badanie bilansu azotowego. W tym celu od ilości

podanego  białka  w  przeliczeniu  na  azot  (dokładną  ilość  można  odczytać  z  etykiety
podawanego  preparatu  żywieniowego)  należy  odjąć  dobową  utratę  azotu  z  moczem
wyliczoną  na  podstawie  dobowego  wydalania  mocznika  w  moczu.  Ilość  wydalonego  azotu
nie  powinna  być  większa  od  ilości  azotu  podanego  dożylnie  z  aminokwasami,  ani  mniejsza
o więcej niż 4-5 g N/dobę. W przeciwnym wypadku należy odpowiednio modyfikować dietę.

W okresie żywienia pozajelitowego należy prowadzić bilans wodny oraz kontrolę

metaboliczną  (zleconą  przez  lekarza),  wykonując  następujące  badania  laboratoryjne:
gazometrię, elektrolity (sód, potas), osmolarność surowicy  i  moczu,  mocznik, dobowy profil
glukozy  we  krwi,  wydalanie  dobowe  mocznika  (w  dobowej  zbiórce  moczu).  Dodatkowo
wskazane jest oznaczanie we krwi stężenia bilirubiny, kreatyniny i inne badania.

Należy pamiętać, że 7-dniowe niewystarczające odżywianie doustne jest maksymalnym

okresem, jaki chory może tolerować bez wspomagania żywieniowego.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Dokumentacja związana z leczeniem żywieniowym

Poniżej znajdują się wzory oryginalnych druków stosowanych w szpitalach, związanych

z leczeniem żywieniowym, analiza pozwoli Ci zwrócić uwagę na to jak wiele czynników
wpływa na wybór formy leczenia żywieniowego.

Załącznik nr 10 do Zarządzenia nr 40/2007
Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
Załącznik nr 17b do materiałów informacyjnych - SZP

OCENA RYZYKA ZWIĄZANEGO ZE STANEM ODŻYWIENIA (NUTRITIONAL
RISIK SCORE, NRS)

Pogorszenie stanu odżywienia

Nasilenie choroby
(zwiększone zapotrzebowanie)

Lekkie = 1

Utrata masy

ciała >5%

w ciągu 3 miesięcy lub
spożycie pokarmu 50–75%
w ostatnim tygodniu

Lekkie = 1

Np. złamanie uda, choroby
przewlekłe (zwłaszcza
powikłane) – marskość
wątroby, POChP,
Radioterapia

Średnie = 2

Utrata masy

ciała >5%

w ciągu  2  miesięcy  lub  BMI
18,5–20,5  +  zły  stan  ogólny
lub  spożywanie  pokarmu  25
–  50%  potrzeb  organizmu
w ostatnim tygodniu

Średnie = 2

Rozległe operacje brzuszne,
udar mózgu, chorzy w wieku
podeszłym – leczenie
przewlekłe, pooperacyjna
niewydolność nerek,
chemioterapia

Ciężkie = 3

Utrata masy

ciała >5%

w ciągu  1  miesiąca  lub  BMI
<18,%  +  zły  stan  ogólny  lub
spożycie  pokarmu  0–25%
potrzeb

organizmu

w ostatnim tygodniu

Ciężkie = 3

Uraz

głowy,

przeszczep

szpiku

kostnego,

chory

w oddziale intensywnej terapii

Nasilenie :

Nasilenie:

Suma punktów:

Wynik: =3 lub >3 - wskazane leczenie żywieniowe;
Wynik: <3 – rozważ postępowanie zachowawcze, powtórz badanie za tydzień.

Podpis i pieczęć lekarza leczącego Podpis i pieczęć członka zespołu
żywienia

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Załącznik nr 9 do Zarządzenia nr 40/2007
Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
Załącznik nr 17a do materiałów informacyjnych - SZP

SUBIEKTYWNA GLOBALNA OCENA STANU ODŻYWIENIA (SGA)
I. Wywiad
1. Wiek (lata) ……. wzrost (cm) ……. masa ciała (kg) ……… płeć ¨K ¨M

2. Zmiana masy ciała utrata masy w ostatnich 6 miesiącach ……… (kg) ……..(%)
zmiana masy ciała w ostatnich 2 tygodniach:

¨zwiększenie ¨bez zmian ¨zmniejszenie

3. Zmiany w przyjmowaniu pokarmów

¨bez zmian ¨zmiany: czas trwania ……….. (tygodnie)

Rodzaj diety:
¨zbliżona do optymalnej dieta oparta na pokarmach stałych
¨dieta płynna kompletna
¨dieta płynna hipokaloryczna
¨głodzenie
4. Objawy ze strony przewodu pokarmowego (utrzymujące się ponad 2 tygodnie)

¨bez objawów ¨Nudności ¨ Wymioty ¨Biegunka ¨Jadłowstręt

5. Wydolność fizyczna

¨bez zmian ¨zmiany: czas trwania …….. (tygodnie)

rodzaj pracy:
¨praca w ograniczonym zakresie
¨chodzi
¨leży
6. Choroba a zapotrzebowanie na składniki odżywcze:
wzrost zapotrzebowania metabolicznego wynikające z choroby

¨brak ¨mały ¨średni ¨duży

II. Badania fizykalne
należy określić stopień zaawansowania:
0 – bez zmian, 1 – lekki, 2 – średni, 3 – ciężki) ……
¨utrata podskórnej tkanki tłuszczowej nad mięśniem trójgłowym i na klatce
¨piersiowej
¨zanik mięśni (czworogłowy, naramienny)
¨obrzęk nad kością krzyżową
¨obrzęk kostek
¨wodobrzusze
III. Subiektywna globalna ocena stanu odżywienia (SGA):
¨prawidłowy stan odżywienia
¨podejrzenie niedożywienia lub niedożywienie średniego stopnia
¨wyniszczenie
¨duże ryzyko niedożywienia

…………………………………… ……………………………….
podpis i pieczęć lekarza leczącego podpis i pieczęć członka zespołu żywienia

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Załącznik nr 11 do Zarządzenia nr 40/2007
Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
Załącznik nr 17c do materiałów informacyjnych - SZP

KARTA KWALIFIKACJI DO ŻYWIENIA POZAJELITOWEGO LUB
DOJELITOWEGO

Pacjent:
Imię, nazwisko………………….. PESEL …………………nr historii choroby……..…….

1. Ocena stanu odżywienia: SGA lub NRS 2002 (załączyć kartę oceny): ………………….
BMI = ……………………
% utraty masy ciała (w ostatnich 6 miesiącach): ……………………………….
stężenie białka we krwi…………g/l stężenie albumin we krwi………………..g/l
2. Wskazania do leczenia żywieniowego:
przewidywany okres głodzenia okołooperacyjnego: ………dni
wskazania do leczenia żywieniowego:
¨okres okołooperacyjny u noworodków i niemowląt
¨wyniszczenie i niedożywienie u niemowląt i dzieci
¨wyniszczenie (BMI<17 lub klasa C wg skali SGA) bez możliwości odżywiania doustnego
¨niedożywienie (BMI 17-18 lub klasa B+D wg skali SGA) bez możliwości odżywiania
doustnego > 7 dni
¨BMI ≥ 18 lub klasa A lub B wg skali SGA bez możliwości odżywiania doustnego >10 dni
¨zwiększony katabolizm
¨powikłania pooperacyjne bez możliwości skutecznego odżywiania doustnego
¨reoperacja w okresie 30 dni po poprzedniej operacji
¨niewydolność przewodu pokarmowego ostra lub przewlekła
¨inne
3. Cel leczenia żywieniowego:
¨utrzymanie stanu odżywienia
¨poprawa stanu odżywienia
¨leczenie choroby podstawowej lub jej powikłań
4. Droga podawania
skuteczne żywienie doustne: możliwe ¨tak ¨nie
skuteczne żywienie drogą przewodu pokarmowego: możliwe ¨tak ¨nie
5. Dostęp:
zgłębnik: ¨nosowo –żołądkowy ¨nosowo- dwunastniczy ¨nosowo- jelitowy
¨przezskórna endoskopowa gastrostomia (PEG) ¨gastrostomia jejunostomia
¨inna przetoka ¨żyła centralna ¨tunelizacja ¨cewnik permanentny ¨port
¨żyły obwodowe
typ cewnika:, zgłębnika lub PEG: ………………………………………..
6. Ocena ryzyka powikłań metabolicznych lub zespół ponownego odżywienia (re-feeding
syndrome):
¨nie ma ¨małe ¨duże

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

7. Dni leczenia żywieniowego:
¨5.06.00.0000006 żywienie dojelitowe dni ………………..
¨5.06.00.0000018 kompletne żywienie pozajelitowe dorosłych dni ………..………
¨5.06.00.0001416 częściowe (niekompletne) żywienie pozajelitowe dni …………….….
¨5.06.00.0001417 kompletne żywienie pozajelitowe dzieci dni ………..………
Dostęp:
¨5.06.00.0000035 zakładanie portów do radykalnej chemioterapii i/ lub kontaktu
centralnego
¨5.06.00.0001445 wytworzenie stałego dostępu naczyniowego z użyciem cewnika typu
Broviac, Hickman lub Groshong
8. Wynik leczenia: ¨dobry ¨zły
9. Posiew krwi
w przypadku żywienia drogą żyły głównej górnej: załączyć wynik posiewu krwi aspirowanej
z cewnika i końca cewnika:
¨wynik obecny ¨brak
…………………………………… ………………………….
podpis i pieczęć lekarza leczącego podpis i pieczęć członka zespołu żywienia

4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Co nazywamy leczeniem żywieniowym?
2.  Jakie znasz sposoby leczenia żywieniowego?
3.  Jakie są zalecenia do stosowania żywienia pozajelitowego?
4.  Jakie znasz sposoby żywienia enteralnego?
5.  Jakie znasz sposoby wprowadzenia zgłębnika?
6.  Jak można podzielić preparaty do żywienia dojelitowego?
7.  Jakie preparaty stosuje się do żywienia pozajelitowego?
8.  W jaki sposób można obliczyć zapotrzebowanie na energię pacjenta leżącego?

4.4.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Sporządź listę preparatów do żywienia enteralnego oferowaną przez producentów.

Tabela do ćwiczenia 1

Lp. Nazwa producenta

Rodzaj

preparatu do

żywienia

enteralnego

Nazwa

handlowa
preparatu

Przeznaczenie

–

zastosowanie

Uwagi na

temat

wartości

odżywczej

i inne

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z informacjami na temat leczenia żywieniowego,
2) odszukać w Internecie ofertę producentów preparatów do żywienia enteralnego

(np. Nutricia, Fresenius Kabi),

3)  wypisać ofertę na preparaty do żywienia enteralnego,
4)  uporządkować te preparaty według przeznaczenia i wartości odżywczej,
5)  uzupełnić tabelę.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dotycząca leczenie żywieniowego,

−

stanowisko komputerowe z oprogramowaniem, dostępem do Internetu,

−

papier na notatki, długopis, papier do drukarki.

Ćwiczenie 2

Oblicz wartość odżywczą przykładowej diety do karmienia przez zgłębnik. Dokonaj

oceny tej diety.

Tabela do ćwiczenia 2. Dieta do żywienia przez zgłębnik

Składnik

Jednostka miary

Ilość

Mąka pszenna

120

Jaja (2 szt.)

100

Chude mięso wołowe (dokładnie oczyszczone z błon)

250

Śmietanka 12%

200

Masło

Olej sojowy

Marchew (bez odpadów)

Jabłko (bez odpadów)

Cukier

150

Sól

Woda

600 -700

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  odszukać w tabelach wartości odżywczych surowce wymienione w diecie,
2)  obliczyć zawartość składników odżywczych w poszczególnych surowcach,
3)  obliczyć  skład  chemiczny  całej  diety  –  uwzględnić  straty  zachodzące  podczas  obróbki

cieplnej,

4)  wypisać normy żywienia dla przykładowej dorosłej osoby,
5)  porównać normy żywienia z obliczoną wartością odżywczą diety,
6)  ocenić wartość odżywczą diety,
7)  zanotować wnioski w zeszycie.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

normy żywienia ludności,

−

tabele składu chemicznego produktów spożywczych,

−

kalkulator, papier na notatki, długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 3

Sporządź dietę do żywienia przez zgłębnik, wykorzystując recepturę z ćwiczenia 2. Oceń

konsystencję tej diety.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  przygotować surowce niezbędne do wykonania diety,
2)  przygotować narzędzia pracy,
3)  przeprowadzić obróbkę wstępną brudną surowców,
4)  oczyszczone mięso zalać małą ilością wody i gotować do miękkości,
5)  obrać umytą marchew, odciąć końce, opłukać, odważyć 50 g, włożyć do mięsa, ugotować

do miękkości,

6) zdezynfekować jaja, wybić, sprawdzić świeżość, ugotować (jak w koszulkach, ale bez

dodatku octu – można dodać sok z cytryny),

7) obrać umyte jabłka, wydrążyć, odważyć 50 g, pokroić na kawałki, ugotować w bardzo

małej ilości wody, wodę odparować, przetrzeć,

8) wyjąć z wywaru ugotowane mięso i marchew, dodać jaja, zmiksować dolewając wywar

z mięsa i marchwi,

9)  dodać do zmiksowanej masy przetarte jabłko, masło i olej, śmietankę i zmiksować,
10)  sporządzić kleik z mąki pszennej oraz 600 ml wody,
11)  połączyć  kleik  ze  zmiksowaną  masą,  dodać  cukier,  sól  i  jeszcze  raz  zmiksować,

uzupełnić przegotowaną wodą do objętości 2000 ml, ponownie zmiksować,

12) ocenić konsystencję diety (gęstość i brak grudek) i przeprowadzić próbę z użyciem

sondy, sprawdzając czy pokarm swobodnie przepływa (można użyć samej rurki i lejka);
uwaga dieta powinna mieć temperaturę ok. 30–37 °C.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

receptura diety,

−

surowce według receptury,

−

narzędzia pracy, naczynia i sprzęt niezbędny do wykonania diety,

−

sonda do przeprowadzenia próby, zbiornik do odbierania mieszanki.

4.4.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) określić cele i założenia dojelitowego i pozajelitowego leczenia

żywieniowego?

2) scharakteryzować zasady leczenia żywieniowego?

3) rozróżnić preparaty do żywienia pozajelitowego i dojelitowego?

4) przygotować pokarm do żywienia pacjenta przez zgłębnik

lub przetokę?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.5. Zatrucia pokarmowe – zasady odżywiania chorych

4.5.1. Materiał nauczania

Zatrucia pokarmowe są to choroby wywołane spożyciem pokarmów zawierających

chorobotwórcze bakterie lub ich toksyny, pasożyty, wirusy lub zanieczyszczenia chemiczne.
Przebieg tych chorób jest zwykle gwałtowny i objawia się bólami brzucha, nudnościami,
biegunką, oraz przeważnie wysoką temperaturą.

Od zatruć pokarmowych należy odróżnić zatrucia rzekome, wywołane najczęściej

niewłaściwą dietą (ciężkostrawną, zbyt obfitą, itp.). Objawy w takiej sytuacji są łagodniejsze,
ale mogą się pojawić bóle brzucha, nudności, wzdęcia, biegunka lub zaparcia oraz wymioty.
Raczej nie wzrasta temperatura ciała (lub wzrasta minimalnie).

Rodzaje zatruć pokarmowych, objawy, skutki i sposoby zapobiegania zatruciom

pokarmowym zostały opisane w jednostce modułowej 321[11].Z2.01 „Zapewnianie jakości
zdrowotnej żywności i żywienia”.

Ponieważ bezpośrednim skutkiem zatrucia pokarmowego są zakłócenia ze strony

przewodu  pokarmowego,  odżywianie  w  czasie  zatruć  ma  ogromne  znaczenie  i  jest
kłopotliwe.  Do  najczęstszych  objaw  zatruć  należą  biegunka  i  wymioty.  Niekiedy  odruch  ze
strony  przewodu  pokarmowego  jest  tak  silny,  że  nawet  niewielka  podaż  pokarmu  jest
natychmiast zwracana. Dochodzi do odwodnienia i utraty elektrolitów a w dalszej kolejności
także  do  innych  niedoborów  pokarmowych.  Dodatkowo  ścianki  jelit  i  w  ogóle  przewodu
pokarmowego są podrażnione, co może prowadzić do ich uszkodzenia. W wypadku ciężkich
zatruć  (np.  chemicznych  lub  grzybami)  uszkodzonych  zostaje  wiele  narządów  i  ogólnie
zakłócony metabolizm pacjenta. Ciężkie zatrucia wymagają żywienia pod całkowitą kontrolą
lekarską, najczęściej do krwioobiegu.

W lżejszych postaciach zatruć chodzi nie tylko o uzupełnianie niedoborów wody

i elektrolitów, ale także ochronę przewodu pokarmowego pacjenta.

Zalecenia żywieniowe w zatruciach pokarmowych

W zależności od przebiegu zatrucia najczęściej w pierwszym etapie obowiązuje dieta

ścisła  –  podaje  się  wyłącznie  płyny  obojętne  w  małych  porcjach.  Jeśli  jest  to  konieczne
dożylnie uzupełnia się poziom płynów  i elektrolitów. W drugim etapie  leczenia (po kilku do
kilkudziesięciu  godzin  od  wystąpienia  objawów)  stosuje  się  tzw.  dietę  kleikową.  Później
można stopniowo wprowadzać dietę lekkostrawną.

Dieta kleikowa

Dieta ma na celu oszczędzenie chorego narządu przewodu pokarmowego, utrzymanie

funkcji przewodu pokarmowego i stopniowe przygotowanie do pełniejszej diety.

Zastosowanie diety kleikowej:

−

ostry nieżyt żołądka,

−

czwarta doba po zabiegu operacyjnym żołądka,

−

po głodówce w nerczycy,

−

w chorobach zakaźnych,

−

w schorzeniach trzustki, wątroby, nerek,

−

w stanach pooperacyjnych,

−

w zatruciach pokarmowych.
Dieta kleikowa jest głównie źródłem węglowodanów i nie zapewnia pokrycia

zapotrzebowania organizmu, dlatego może być stosowana tylko przez krótki okres czasu
(1–3 dni), aby nie prowadzić do niedoborów pokarmowych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Do sporządzania potraw wykorzystuje się – ryż, kaszę mannę, kaszę jęczmienną, płatki

owsiane, niekiedy dodatkowo mąkę ziemniaczaną i pszenną. Zamiast kasz, np. ryżu można
wykorzystać gotowe kleiki ryżowe, kukurydziane lub płatki ryżowe, czy kaszę mannę
błyskawiczną, które łatwiej się rozklejają.

Kleiki mają różny wpływ na przewód pokarmowy. Kleik ryżowy działa zapierająco,

pszenny (z mąki lub kaszy manny) lekko wzdymająco, płatki owsiane rozwalniająco, kleik
jęczmienny jest obojętny. Dlatego rodzaj kleiku powinien być uzależniony od objawów
choroby.

Oprócz kleików, które przygotowuje się na wodzie, można stosować gorzką herbatę,

namoczone  sucharki  lub  miąższ  bułki.  Jeśli  pacjent  to  toleruje,  dietę  można  poszerzać
o  dodatek  soli,  cukru,  masła,  chudego  mleka.  W  dalszej kolejności  wprowadza się  przetarty
chudy twarożek, purèe z marchwi, ziemniaków, pieczonych  jabłek a  następnie  inne przetarte
owoce  lub  soki.  W  wypadku  biegunek  można  dodatkowo  wprowadzić  napar  z  suszonych
czarnych jagód, kakao sporządzone na wodzie, osłonowo działające lekkie napary z rumianku
lub  mięty.  W  leczeniu  biegunek  należy  podawać  pacjentom  produkty  zawierające  pektyny
natomiast wykluczyć produkty bogate w błonnik drażniący przewód pokarmowy.

W zależności od stanu pacjenta, pod koniec pierwszej lub dopiero w drugiej dobie,

można do sporządzania kleików używać niewielkie ilości mleka. Należy rozpocząć od ok. ¼
szklanki mleka na jedną porcję (ok. 50 ml) i w kolejnych porcjach kleiku stopniowo
zwiększać tę ilość. Ponieważ mleko podczas obróbki cieplnej się przypala należy dolewać je
(świeże, przegotowane) do gotowego już kleiku.

Kleiki przygotowuje się zalewając opłukaną kaszę dużą ilością zimnej wody i powoli

ogrzewając do całkowitego rozklejenia. Następnie kleik należy przecedzić. Pacjentowi podać
wyłącznie kleik („wywar” bez ziaren). W kolejnych dobach można przetrzeć i podać
pacjentowi także te przetarte, dobrze rozklejone ziarna kasz. Kaszę mannę gotuje się inaczej,
mianowicie z kaszy sporządza się zawiesinę w wodzie (można pozostawić do napęcznienia);
zawiesinę wlewa się do gotującej się wody i powoli ogrzewa.

Wszelkie kasze tzw. „błyskawiczne” sporządza się zgodnie z informacją producenta.
Kleiki można również przygotowywać na wywarach z warzyw, są wówczas źródłem

dodatkowych składników pokarmowych, oraz pewnym urozmaiceniem smakowym.

W kolejnych dniach do kleików można dodawać przecierane owoce lub warzywa

(np. jabłko lub marchew). Smak kleików poprawia nie tylko dodatek soli i cukru, ale także
masła a później również słodkiej śmietanki. Wszystkie produkty muszą być świeże. Każda
porcja kleiku powinna być przygotowana tuż przed podaniem.

Tabela 10. Przykład diety kleikowej [opracowanie własne]

Śniadanie

Kleik ryżowy na wodzie, słaba herbata

Śniadanie II

Sucharki, napar z rumianku

Obiad

Zupa marchwiana,
Kleik z kaszy manny

Podwieczorek

Rzadki kisiel owocowy, sucharki,

Kolacja

Kleik ryżowy, napar z czarnych jagód

Przykład receptury na kleik ryżowy – 1 porcja:

−

50 g kaszy jęczmiennej,

−

1000 ml wody,

−

sól do smaku.
Kaszę przebrać i opłukać, zalać zimną wodą i gotować ok. 2,5 godz. W razie potrzeby

należy  uzupełniać  ilość  płynu  (po  ugotowaniu  porcja  kleiku  powinna  wynosić  400–500  ml,
należy  uwzględnić  odpadki  w  postaci  odcedzonej  kaszy).  Aby  zapobiec  przypalaniu  należy
zastosować  kąpiel  wodną  lub  specjalne  naczynia  z  podwójnym  dnem.  Po  całkowitym
rozklejeniu kaszy, kleik przecedzić, doprawić i podać letni.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Dieta bogata w potas

Chory, który wymiotuje i ma biegunkę traci szybko sole mineralne w tym sód i potas.

Sód można uzupełnić dodając do potraw lub do wody sól kuchenną, natomiast nieduże ubytki
potasu  należy  uzupełnić  stosując  dietę  bogatopotasową.  W  diecie  tej  należy  wprowadzić
produkty spożywcze  bogate w potas. Nie jest to łatwe w wypadku ostrego nieżytu ze strony
przewodu  pokarmowego,  ponieważ  źródłem  potasu  są  orzechy,  warzywa  (strączkowe,
pomidory,  niektóre  liściaste),  ziemniaki,  mięso  i  ryby  a  więc  produkty  wykluczone  z  diety
w  wypadku  zatruć  pokarmowych.  Najszybciej  do  diety  można  wprowadzić  ziemniaki
i niektóre warzywa, wywary z warzyw, natomiast pozostałe składniki powinny być podstawą
diety  po  ustąpieniu  ze  strony  przewodu  pokarmowego  objawów  zatrucia.  Dorosły  człowiek
potrzebuje  w  codziennej  diecie  3500  mg  potasu.  Jeśli  potas  zostaje  „wypłukiwany”
z  organizmu  należy  na  bieżąco  uzupełniać  jego  straty,  ponieważ  organizm  ludzki  nie
gromadzi potasu (nadmiar jest wydalany, głównie z moczem).

4.5.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie zalecenia żywieniowe obowiązują w zatruciach pokarmowych?
2.  W jakich schorzeniach stosuje się dietę kleikową?
3.  Kiedy w diecie należy zwiększyć ilość potasu i dlaczego?
4.  Jakie produkty są źródłem potasu?

4.5.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Ułóż dietę bogatą w potas, dla chorego z biegunką będącą skutkiem zatrucia

pokarmowego.  Ułóż  dietę  na  czwartą  dobę  leczenia  – w  drugiej  dobie  wprowadzono  kleiki.
W  trzeciej  dobie  gotowane  warzywa,  twaróg,  masło.  Wszystkie  produkty  były  dobrze
tolerowane przez chorego.

Oblicz wartość odżywczą zaproponowanej diety i oceń ją.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1)  zapoznać się z informacjami na temat diety bogatopotasowej oraz leczenia w biegunkach,
2)  ułożyć jadłospis oparty na diecie lekkostrawnej, zawierający większą ilość źródeł potasu,
3)  ocenić jadłospis metodą jakościową,
4)  obliczyć wartość odżywcza zaplanowanego jadłospisu,
5)  ocenić wartość odżywczą zaplanowanego jadłospisu,
6)  dokonać ewentualnej korekty jadłospisu.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dotycząca żywienia leczniczego,

−

normy żywienia ludności, tabele składu chemicznego produktów spożywczych,

−

kalkulator, papier na notatki, długopis.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ćwiczenie 2

Ułóż jadłospis 7 – dniowy dla chorego dziecka po przebytym zatruciu pokarmowym.
Przez 3 dni dziecko otrzymywało: w 1 dobie – dietę płynną ścisłą; w 2 i 3 dobie dietę

kleikową.  W  3  dobie  wprowadzono  wywary z  warzyw,  przecierane  pieczone  jabłko,  banany
oraz twarożek, niewielką  ilość  masła. Zaplanuj  jadłospis w taki sposób, aby uzupełnić straty
składników  odżywczych  spowodowanych  wymiotami  i  biegunką.  Dokonaj  bilansu  diety,
zakładając, że dziecko ma 7 lat. Pamiętaj, że w skutek choroby dziecko ma obniżone uczucie
łaknienia – zwróć uwagę na objętość, liczbę, wartość odżywczą i „atrakcyjność” posiłków.

Uwaga – ćwiczenie można wykonać przy pomocy odpowiedniego programu

komputerowego.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:

1) zapoznać się z informacjami na temat żywienia ludzi w biegunkach,
2) przeanalizować wcześniejszy sposób żywienia pacjenta – wynotować składniki

odżywcze, których podaż w ostatnich 3 dniach była zbyt mała w diecie,

3) odszukać normy żywienia odpowiednie dla pacjenta i wynotować je,
4) zaplanować 7-dniowy jadłospis, który uwzględni potrzeby organizmu pacjenta,

oraz jego możliwości związane z chorobą,

5)  ocenić jadłospis metodą jakościową,
6)  obliczyć wartość odżywczą jadłospisu i dokonać jego bilansu,
7)  dokonać ewentualnych korekt.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura dotycząca żywienia leczniczego,

−

normy żywienia ludności, tabele składu chemicznego produktów spożywczych,

−

kalkulator, papier na notatki, długopis,

−

ewentualnie stanowisko komputerowe z odpowiednim oprogramowaniem, drukarką,
papier do drukarek.

4.5.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) dobrać produkty spożywcze i potrawy zalecane w dietach

kleikowych?

2) ocenić wartość odżywczą diety kleikowej?

3) określić przyczyny i scharakteryzować sposoby zapobiegania

zatruciom pokarmowym?

4) określić zasady żywienia w zatruciach pokarmowych?

5) posłużyć się programem komputerowym do oceny sposobu

żywienia?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA

1.  Przeczytaj uważnie instrukcję.
2.  Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3.  Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4.  Test  zawiera  20  zadań.

Wszystkie

są zadaniami wielokrotnego wyboru i tylko jedna

odpowiedź jest prawidłowa.

5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej Karcie odpowiedzi.
6. Zaznacz prawidłową odpowiedź X (w przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź

zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową).

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
8. Jeśli zadanie będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie na później

i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

9. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Powodzenia!

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. W organizmie człowieka sód

a)  występuje w płynie zewnątrzkomórkowym i reguluje gospodarkę wodną.
b)  występuje w płynie wewnątrzkomórkowym i reguluje gospodarkę wodną.
c)  jest niezbędny w transporcie tlenu w komórkach i reguluje gospodarkę wodną.
d)  zwiększa

przepuszczalność

błon

komórkowych

występuje

płynie

wewnątrzkomórkowym.

2. Tak zwana dieta bezsolna dopuszcza w całodniowej diecie

a)  150 mg sodu.
b)  100 mg sodu.
c)  50 mg sodu.
d)  0,5 mg sodu.

3. Zbyt duże spożycie sodu może być przyczyną następujących schorzeń

a)  zawał serca, niedokrwistość, miażdżyca.
b)  nadciśnienie tętnicze, anemia, zawał serca.
c)  nadciśnienie tętnicze, udar mózgu, zawał serca.
d)  nadciśnienie tętnicze, żylaki kończyn dolnych, choroba wieńcowa.

4. Przyczyną niedoboru potasu w organizmie mogą być

a)  biegunki i anoreksja.
b)  dieta wegetariańska i głodówki.
c)  przewlekłe choroby serca i wymioty.
d)  przewlekłe choroby wątroby i niewydolność nerek.

5. Zapotrzebowanie na potas dla zdrowej, dorosłej osoby wynosi

a)  500 mg/dobę.
b)  800 mg/dobę.
c)  3500 mg/dobę.
d)  5000 mg/dobę.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. W dietach z ograniczeniem sodu należy wykluczyć

a)  sól kuchenną, konserwy, dżemy.
b)  sól kuchenną, wędzoną szynkę, ryż.
c)  sodę oczyszczoną, maggi, serki topione.
d)  sodę oczyszczoną, orzechy arachidowe, kakao.

7. Na przyswajanie żelaza korzystnie wpływa obecność w diecie

a)  histydyny, lizyny, wapnia i białek kazeinowych.
b)  histydyny, lizyny, witaminy C, kwasu foliowego.
c)  witaminy C, kwasów fitynowych, kwasu foliowego.
d)  witaminy C, kwasów fitynowych, źródeł hemowych żelaza.

8. W wypadku niedokrwistości niedobarwliwej spowodowanej niedoborem żelaza do diety

należy włączyć
a)  szczaw.
b)  podroby.
c)  produkty mleczne.
d)  przetwory z całego ziarna zbóż.

9. Na przyswajanie wapnia niekorzystnie wpływa

a)  laktoza.
b)  aminokwas lizyna.
c)  stosunek wapnia do fosforu 2:1.
d)  mała kwasowość soku żołądkowego.

10. W wypadku osteoporozy należy

a)  znacznie zwiększyć ilość białka w diecie.
b)  wybierać produkty mleczne o mniejszej zawartości tłuszczu.
c)  wybierać produkty mleczne o zwiększonej zawartości tłuszczu.
d)  znacznie zwiększyć ilość warzyw liściastych i przetworów zbożowych.

11. Wśród diet o zmodyfikowanej konsystencji wyróżnia się między innymi

a)  płynną i kleikową.
b)  płynną i papkowatą.
c)  nisko i bogatoresztkową.
d)  papkowatą – ścisłą i wzmocnioną.

12. Pacjent przechodzi skomplikowane leczenie ortodontyczne, w jego sytuacji można

zastosować
a)  dietę papkowatą.
b)  dietę lekkostrawną.
c)  wyłącznie dietę płynną.
d)  wyłącznie żywienie do krwioobiegu.

13. Dietę płynną - ścisłą można stosować

a)  przez 7 dni.
b)  przez 5 dni.
c)  przez 1–3 dni.
d)  tylko przez kilka godzin po zabiegu.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

14. W diecie płynnej wzmocnionej można stosować

a)  jaja w koszulkach.
b)  zmiksowane serki topione.
c)  pieczywo ciemne namoczone w mleku.
d)  namoczone i zmiksowane suszone gruszki.

15. Gastrostomia to nazwa

a) specjalnie zaprojektowanej rurki, służącej do żywienia enteralnego, którą wprowadza

się do jelita.

b) specjalnie zaprojektowanej rurki, służącej do żywienia enteralnego, którą wprowadza

się do żołądka.

c) specjalnie zaprojektowanej rurki, służącej do żywienia enteralnego, którą wprowadza

się do przełyku.

d) specjalnie zaprojektowanej rurki, służącej do żywienia enteralnego, którą wprowadza

się do krwioobiegu.

16. Leczeniem żywieniowym nazywa się

a)  żywienie doustne z zastosowaniem specjalnych leków.
b)  wyłącznie podawanie choremu składników pokarmowych drogą pozajelitową.
c)  wyłącznie  podawanie  choremu  składników  pokarmowych  drogą  przewodu

pokarmowego.

d) zarówno podawanie choremu składników pokarmowych drogą przewodu

pokarmowego jak również pozajelitowo z zastosowaniem specjalnych płynnych diet
przemysłowych.

17. Do zalet żywienia parenteralnego (pozajelitowego) można zaliczyć

a)  brak powikłań.
b)  niski koszt żywienia.
c)  możliwość dostosowania diety do specyficznych potrzeb pacjenta.
d)  wyłączenie  na  dłuższy  okres  czasu  przewodu  pokarmowego,  co  bardzo  korzystnie

wpływa na jego funkcje.

18. Zgłębnika do żywienia enteralnego nie można wprowadzić

a)  przez nos.
b)  do jelita grubego.
c)  do jelita czczego.
d)  do żołądka przez wytworzoną przetokę.

19. Dietę kleikową powinno się stosować w przypadku

a)  nadwagi.
b)  silnych zaparć.
c)  zatruć pokarmowych.
d)  operacji żołądka, w pierwszej dobie po operacji.

20. Wśród preparatów do żywienia enteralnego wyróżnić można

a)  substraty.
b)  elektrolity.
c)  diety elementarne i półelementarne.
d)  worki żywieniowe typu „All in One”.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ……..............................………………………………………………..

Planowanie diet z modyfikacjami składników mineralnych i diet
z modyfikacjami konsystencji

Zakreśl poprawną odpowiedź.

zadania

Odpowiedź

Punkty

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. LITERATURA

1. Brzozowska A. (red.): Składniki mineralne w żywieniu człowieka. Wydawnictwo AR,

Poznań 1999

2. Ciborowska H.: Dietetyka. Żywienie zdrowego i chorego człowieka. PZWL,

Warszawa 2000

3.  Gawęcki J., Hryniewiecki L.: Podstawy nauki o żywieniu. PWN, Warszawa 2000
4.  Gawęcki J., Jeszka J.: Żywienie człowieka – ćwiczenia. PWN, Warszawa 1995
5.  Hasik  J.,  Gawęcki  J.  (red.):  Żywienie  człowieka  zdrowego  i  chorego.  Tom  2.  PWN,

Warszawa 2007

6. Hasik J., Hryniewiecki L, Grzymisławski M.: Dietetyka. PZWL, Warszawa 1999
7. Hasik J., Hryniewiecki L., Rościszewska-Stoyanow A.: Gdy lekarz zaleci dietę. Watra,

Warszawa 1987

8. Kierst W.: Nauka o żywieniu człowieka zdrowego i chorego. PZWL, Warszawa 1996
9. Kuchanowicz H., Czarnowska-Misztal E., Turlejska H.: Zasady żywienia człowieka.

WSiP, Warszawa 2000

10. Kunachowicz H., Nadolna I., Przygoda B., Iwanow K.: Tabele składu i wartości

odżywczej żywności. PZWL, Warszawa 2005

11. Wądołowska L., Bandurska-Stankiewicz E.: Wybrane zagadnienia z dietetyki.

Ćwiczenia. Wyd. UWM, Olsztyn 2002

12. Wieczorek-Chełmińska Z. (red.): Dietetyczna książka kucharska. PZWL, Warszawa 1991
13. Wieczorek-Chełmińska Z.: Zasady żywienia i dietetyka stosowana. PZWL,

Warszawa 1992

14. Włodarek D.: Dietetyka. Format A–B, Warszawa 2005
15. Ziemlański Ś. (red.): Normy żywienia człowieka. Fizjologiczne podstawy. PZWL,

Warszawa 2001

16. Ziemlański Ś.: Podstawy prawidłowego żywienia człowieka. Zalecenia żywieniowe dla

ludności w Polsce. Instytut Danone, Warszawa 1998