Protokół IP (Internet Protocol) 

Protokół IP jest wymaganym standardem TCP/IP zdefiniowanym w specyfikacji RFC 791, „Internet 

Protocol (IP)”. Protokół IP to bezpołączeniowy, zawodny protokół wymiany datagramów, który służy 

głównie do adresowania i routingu pakietów między hostami. 

Termin „bezpołączeniowy” oznacza, że sesja nie jest ustanawiana przed rozpoczęciem wymiany danych. 

Termin „zawodny” oznacza, że dostarczenie pakietu nie jest gwarantowane. Protokół IP zawsze próbuje 

dostarczyć pakiet. Pakiet IP może zostać zagubiony, dostarczony nie w kolejności, zdublowany lub 

opóźniony. Protokół IP nie naprawia takich błędów. Rozpoznawanie dostarczonych i odzyskiwanie 

utraconych pakietów wykonywane jest przez protokoły warstwy wyższej, np. protokół TCP. 

Pakiet IP, znany także jako datagram IP, składa się z nagłówka IP i ładunku IP, co pokazano na 

poniższym rysunku. 

Nagłówek IP zawiera następujące pola adresowania i routingu: 

 

Pole 
nagłówka IP

 

Funkcja

 

Źródłowy 

adres IP 

Adres IP pierwotnego źródła datagramu IP. 

Docelowy 

adres IP 

Adres IP ostatecznego miejsca docelowego datagramu IP. 

Czas 

wygaśnięcia 

(TTL) 

Określa liczbę segmentów sieci, przez które datagram może przejść, zanim zostanie 

usunięty przez router. Czas TTL jest ustalany przez hosta i używany w celu uniknięcia 

ciągłego krążenia pakietów w sieci IP. Przy przesyłaniu pakietu IP router powinien 

zmniejszyć czas TTL co najmniej o 1.