background image

Strona 1 z 10 

 

POJ

Ę

CIE ADMINISTRACJI 

W naukach administracyjno-prawnych mówi si

ę

 o administracji w dwóch znaczeniach. 

 

Według pierwszego znaczenia –

 administracja jest pewn

ą

 organizacj

ą

, składaj

ą

c

ą

 si

ę

 z ró

ż

norodnych jednostek 

organizacyjnych, skupionych wokół organów, tj. jednostek organizacyjnych wyposa

ż

onych w kompetencje okre

ś

lone w 

ustawach i tworz

ą

cych pewien zamkni

ę

ty układ organizacyjny, maj

ą

cy realizowa

ć

 zadania pa

ń

stwowe b

ą

d

ź

 publiczne, lub 

jedne i drugie. Tak rozumiana administracja mo

ż

e składa

ć

 si

ę

 albo wył

ą

cznie z pa

ń

stwowych jednostek organizacyjnych, a 

wi

ę

c stanowi

ć

 pewien, mniej lub bardziej zarysowany, fragment aparatu pa

ń

stwowego, albo z pa

ń

stwowych jednostek 

organizacyjnych oraz innych instytucji i organizacji, albo wył

ą

cznie z instytucji i organizacji pozapa

ń

stwowych, powołanych 

przez ustawy i wyposa

ż

onych przez nie w kompetencje do realizowania zada

ń

 publicznych (np. okre

ś

lonych w ustawie z 

1990 r. o samorz

ą

dzie gminnym i powierzonych organom gminy). W pierwszym przypadku mówi si

ę

 o administracji 

pa

ń

stwowej w w

ą

skim znaczeniu tego słowa, w drugim o administracji w znaczeniu szerokim, a w trzecim o administracji 

publicznej, a 

ś

ci

ś

lej -o administracji publicznej w w

ą

skim rozumieniu tego słowa. 

 

Zgodnie z drugim znaczeniem –

 administracja jest pewn

ą

 działalno

ś

ci

ą

. Gdy działalno

ść

 t

ę

 prowadzi pa

ń

stwo jako 

okre

ś

lona organizacja, wtedy mamy do czynienia z administracj

ą

 pa

ń

stwow

ą

 w znaczeniu 

ś

cisłym. Je

ż

eli natomiast 

działalno

ść

 tak

ą

 prowadz

ą

 tak

ż

e inne organy i instytucje, wtedy mo

ż

emy mówi

ć

 ju

ż

 to o administracji pa

ń

stwowej w 

znaczeniu szerszym, ju

ż

 to o administracji publicznej, obejmuj

ą

cej administracj

ę

 pa

ń

stwow

ą

 w znaczeniu 

ś

cisłym, i 

administracj

ę

 wykonywan

ą

 przez owe inne organy i instytucje nie nale

żą

ce do aparatu pa

ń

stwowego. Je

ż

eli natomiast 

działalno

ść

 pro 

 

ZWI

Ą

ZANIE ADMINISTRACJI PRAWEM 

Oparcie działalno

ś

ci administracji na przepisach prawnych wynika z konstytucyjnej zasady praworz

ą

dno

ś

ci, w my

ś

l której 

wszystkie organy pa

ń

stwowe działaj

ą

 na podstawie przepisów prawa, a ich przestrzeganie jest podstawowym obowi

ą

zkiem 

ka

ż

dego organu pa

ń

stwa i ka

ż

dego obywatela. Zwi

ą

zanie administracji prawem czy, mo

ż

e lepiej, okre

ś

lenie jej czynno

ś

ci przez 

prawo nie jest jednakowe. Mi

ę

dzy innymi zale

ż

y ono od sfery, rodzaju i form działania administracji. 

We współczesnym pa

ń

stwie działalno

ść

 administracji nie sprowadza si

ę

 bowiem tylko do wykonywania ustaw za pomoc

ą

 aktów 

konkretyzuj

ą

cych i skierowanych do osób fizycznych, ich organizacji i innych podmiotów znajduj

ą

cych si

ę

 na zewn

ą

trz aparatu 

pa

ń

stwowego. Notabene nie miało to miejsca nawet wtedy, gdy pod wpływem wczesnokapitalistycznej ideologii pa

ń

stwa 

prawnego za najwa

ż

niejsz

ą

 funkcj

ę

 pa

ń

stwa uznawano działalno

ść

 reglamentacyjn

ą

. Ju

ż

 wówczas na działalno

ść

 administracji 

składały si

ę

 liczne i zró

ż

nicowane rodzaje działa

ń

 faktycznych, wewn

ę

trznych, jak na przykład opracowywanie programów i 

planów działania, analiz i sprawozda

ń

, utrzymywanie w ruchu urz

ą

dze

ń

 technicznych, pozyskiwanie 

ś

rodków materialnych. 

Wszystko to tworzyło sfer

ę

 wewn

ę

trzn

ą

 działa

ń

 administracji, równie wa

ż

n

ą

 jak sfera zewn

ę

trzna, a pod wzgl

ę

dem ilo

ś

ciowym 

nawet znacznie wi

ę

ksz

ą

 

 

Zwi

ą

zanie administracji prawem zale

ż

y tak

ż

e od rodzaju działa

ń

 podejmowanych przez organy administracji pa

ń

stwowej i 

inne podmioty. Ogólnie mo

ż

na powiedzie

ć

ż

e działania o charakterze faktycznym zwi

ą

zane s

ą

 prawem stosunkowo lu

ź

no. 

Wymaga si

ę

 jedynie, aby były one oparte na jakiej

ś

 podstawie prawnej, na przykład na ogólnej normie kompetencyjnej 

wyprowadzonej z przepisów administracyjnych, okre

ś

laj

ą

cych zakres czynno

ś

ci zwi

ą

zanych z danym stanowiskiem pracy 

czy instytucj

ą

 oraz rodzaje wi

ę

zi ł

ą

cz

ą

cych poszczególne stanowiska lub instytucje. 

 

Inaczej przedstawia si

ę

 problem działa

ń

 o charakterze prawnym. S

ą

 one z zasady do

ść

 

ś

ci

ś

le zdeterminowane przez 

prawo, aczkolwiek stopie

ń

 ich zwi

ą

zania tak

ż

e nie jest jednakowy. Naj

ś

ci

ś

lej okre

ś

lone s

ą

 te działania, które zmieniaj

ą

 

sytuacj

ę

 prawn

ą

 indywidualnie okre

ś

lonych podmiotów znajduj

ą

cych si

ę

 na zewn

ą

trz administracji. Wymaga si

ę

, aby 

działania takie miały podstaw

ę

 zarówno w przepisach prawa materialnego, jak i formalnego -ustrojowego i proceduralnego. 

S

ą

 te

ż

 one dokładniej opisane ze wzgl

ę

du na ich dopuszczalno

ść

, moc prawn

ą

 i wywoływane skutki. 

 

Przepisy prawne okre

ś

laj

ą

 tak

ż

e działania administracji w zale

ż

no

ś

ci od formy, w jakiej maj

ą

 by

ć

 podejmowane. Działania 

przybieraj

ą

ce form

ę

 aktów administracyjnych (indywidualnych), aktów normatywnych (ogólnych), a tak

ż

e działania 

prowadzone w ramach procedur reguluj

ą

cych wykonywanie wynikaj

ą

cych z wy

ż

ej wymienionych aktów obowi

ą

zków albo 

kontrol

ę

 ich przestrzegania s

ą

 na ogół bardziej zdeterminowane ani

ż

eli działania podejmowane przez administracj

ę

 w 

innych formach, wła

ś

ciwych dla działa

ń

 materialno-technicznych (np. gromadzenie informacji, analizowanie, zarz

ą

dzanie) 

lub społeczno-organizatorskich (np. porozumiewanie si

ę

, apelowanie). 

 

Administracja nie mo

ż

e działa

ć

 bez ustawowej podstawy prawnej jedynie wtedy, gdy w wyniku jej działania uległaby 

zmianie sytuacja prawna podmiotu organizacyjnie z ni

ą

 nie zwi

ą

zanego. Przez ustawow

ą

 podstaw

ę

 prawn

ą

 nale

ż

y tu 

rozumie

ć

 przepis ustawy oraz przepis aktu wydanego na podstawie ustawy i celem jej wykonania, upowa

ż

niaj

ą

cy do 

okre

ś

lonego działania. Tak

ą

 podstaw

ę

 prawn

ą

 powinny mie

ć

 decyzje zmieniaj

ą

ce sytuacj

ę

 wymienionego podmiotu 

zarówno na jego niekorzy

ść

, jak i na korzy

ść

 (a wi

ę

c nie tylko decyzje nakładaj

ą

ce obowi

ą

zek, lecz równie

ż

 decyzje o do-

datkowych 

ś

wiadczeniach, pomocy itp. ). Pomoc 

ś

wiadczona jednym odbija si

ę

 bowiem na interesach innych i dlatego musi 

by

ć

 poddana takim wymogom formalnym, jakie stosuje si

ę

 odno

ś

nie do decyzji zmieniaj

ą

cej sytuacj

ę

 danego podmiotu na 

jego niekorzy

ść

.

 

background image

Strona 2 z 10 

 

 

Administracja nie mo

ż

e te

ż

 podj

ąć

 działania sprzecznego z obowi

ą

zuj

ą

c

ą

 ustaw

ą

 lub z przepisami wykonawczymi do niej. 

Ma ona bowiem tak

ż

e obowi

ą

zek przestrzegania prawa. Chodzi tu zarówno o działania, które s

ą

 wyra

ź

nie zabronione 

przez ustaw

ę

, jak i takie, które mog

ą

 by

ć

 podj

ę

te, ale tylko wtedy, gdy ustawa w ogóle je przewiduje i cz

ę

sto tylko w 

granicach okre

ś

lonych w konkretnej ustawie (np. w przypadku spraw zastrze

ż

onych przez Konstytucj

ę

). 

 

POJ

Ę

CIE PRAWA ADMINISTRACYJNEGO 

W nauce prawo administracyjne ma ró

ż

ne znaczenia. W znaczeniu szerokim przez prawo administracyjne rozumie si

ę

 normy 

prawne reguluj

ą

ce organizacj

ę

 i zachowanie si

ę

 administracji pa

ń

stwowej jako cz

ęś

ci aparatu pa

ń

stwowego, a tak

ż

zachowanie si

ę

 osób fizycznych i innych podmiotów w zakresie nie unormowanym przez przepisy nale

żą

ce do innych gał

ę

zi 

prawa. Prawo administracyjne w tym znaczeniu składa si

ę

 z co najmniej trzech cz

ęś

ci: prawa o ustroju administracji 

pa

ń

stwowej, prawa materialnego i prawa proceduralnego. Prawo o ustroju administracji pa

ń

stwowej reguluje organizacj

ę

 i 

zasady funkcjonowania aparatu pa

ń

stwowego powołanego do wykonywania zada

ń

 pa

ń

stwowych w formach uznanych za 

wła

ś

ciwe dla administracji pa

ń

stwowej 

 

Zawiera ono zatem w szczególno

ś

ci nast

ę

puj

ą

ce przepisy prawne: 

 

tworz

ą

ce podmioty administracji pa

ń

stwowej i okre

ś

laj

ą

ce ich struktur

ę

 organizacyjn

ą

 oraz zakres działania, 

 

okre

ś

laj

ą

ce struktur

ę

 systemu podmiotów administracji pa

ń

stwowej oraz zachodz

ą

ce w nim procesy (w tym kierowania,. 

nadzoru, kontroli, koordynacji, informacji itp.), 

 

stanowi

ą

ce podstaw

ę

 okre

ś

lania zada

ń

 poszczególnych organów administracji pa

ń

stwowej i ich systemu, a tak

ż

e form i 

metod ich wykonywana, 

 

tworz

ą

ce podział terytorialny kraju dla potrzeb administracji pa

ń

stwowej. 

 

Prawo materialne zawiera normy ustanawiaj

ą

ce

 wzajemne uprawnienia i obowi

ą

zki organów administracji pa

ń

stwowej i 

podmiotów znajduj

ą

cych si

ę

 na zewn

ą

trz administracji pa

ń

stwowej jako cz

ęś

ci aparatu pa

ń

stwowego. Ka

ż

demu uprawnieniu 

organu administracji pa

ń

stwowej odpowiada okre

ś

lony obowi

ą

zek podmiotu organizacyjnie mu nie podporz

ą

dkowanego. I od-

wrotnie, ka

ż

demu obowi

ą

zkowi administracji pa

ń

stwowej odpowiada stosowne uprawnienie podmiotu znajduj

ą

cego si

ę

 na 

zewn

ą

trz administracji pa

ń

stwowej itd. 

 

Prawo proceduralne zawiera normy, które

 wyznaczaj

ą

 post

ę

powanie maj

ą

ce na celu urzeczywistnienie (wykonanie) norm 

prawa ustrojowego i materialnego. Dokonuje si

ę

 to z reguły b

ą

d

ź

 przez ich konkretyzacj

ę

 i powi

ą

zanie z indywidualnie 

oznaczonymi podmiotami, b

ą

d

ź

 przez doprowadzenie do wykonania obowi

ą

zków wynikaj

ą

cych bezpo

ś

rednio z przepisów 

prawa albo z decyzji lub postanowie

ń

 administracyjnych, b

ą

d

ź

 te

ż

 przez kontrol

ę

 przestrzegania przepisów prawnych i nadzór 

nad aktami stanowienia i stosowania prawa, a tak

ż

e przez orzekanie o sankcjach za naruszenie zakazów albo nakazów 

zawartych w przepisach reguluj

ą

cych działalno

ść

 administracji albo zwi

ą

zanych z wykonywaniem przez administracj

ę

 jej zada

ń

 

(np. w zakresie ochrony porz

ą

dku i bezpiecze

ń

stwa ruchu na drogach publicznych, czysto

ś

ci i porz

ą

dku w gminie). 

 

Zale

ż

nie od funkcji spełnianych przez omawiane normy prawo proceduralne dzieli si

ę

 na: 

 

prawo o ogólnym post

ę

powaniu administracyjnym i post

ę

powaniach szczególnych, 

 

prawo o post

ę

powaniu egzekucyjnym w administracji i innych post

ę

powaniach wykonawczych, 

 

prawo o trybie kontroli przestrzegania przepisów prawnych przez podmioty administracji pa

ń

stwowej oraz obywateli i 

organizacje społeczne,

 

 

prawo o post

ę

powaniu legislacyjnym, 

 

prawo o post

ę

powaniu karno-administracyjnym (post

ę

powaniu w sprawach o wykroczenia), 

 

prawo o post

ę

powaniu porz

ą

dkowym i dyscyplinarnym, 

 

prawo o post

ę

powaniu w sprawach skarg i wniosków. 

 

Do prawa administracyjnego w znaczeniu w

ą

skim zalicza si

ę

 na ogół tylko normy dwustronnie wi

ążą

ce, ustanawiaj

ą

ce

 

bezpo

ś

rednio lub poprzez odpowiednie akty prawne okre

ś

lone uprawnienia i obowi

ą

zki organów administracji pa

ń

stwowej oraz 

podmiotów nie podporz

ą

dkowanych im organizacyjnie.  

 

Do prawa administracyjnego w tym znaczeniu nale

żą

 zatem przede wszystkim nast

ę

puj

ą

ce przepisy prawne: 

 

ustanawiaj

ą

ce uprawnienia lub obowi

ą

zki, wyznaczaj

ą

ce wprost zachowanie si

ę

 ka

ż

dego, kto znajdzie si

ę

 w   okre

ś

lonej 

sytuacji czy posiada okre

ś

lone rzeczy (dobra) lub prowadzi okre

ś

lon

ą

 działalno

ść

 

ustanawiaj

ą

ce dla organów administracji pa

ń

stwowej kompetencje do nało

ż

enia na podmioty znajduj

ą

ce si

ę

 na zewn

ą

trz 

administracji pa

ń

stwowej okre

ś

lonych obowi

ą

zków; wymagalno

ść

 takich obowi

ą

zków zale

ż

y od ich przypisania danemu 

podmiotowi w okre

ś

lonym trybie i przy zachowaniu przewidzianej formy, 

 

przyznaj

ą

ce podmiotom usytuowanym na zewn

ą

trz administracji pa

ń

stwowej prawo domagania si

ę

 od organów 

background image

Strona 3 z 10 

 

administracji pa

ń

stwowej spełnienia okre

ś

lonych w przepisach prawnych 

ś

wiadcze

ń

, udost

ę

pnienia dóbr , wydania 

pozwolenia na prowadzenie okre

ś

lonej działalno

ś

ci, przekroczenia granicy pa

ń

stwowej itd.

 

 

TYPY NORM W PRAWIE ADMINISTRACYJNYM 

Bior

ą

c pod uwag

ę

 wydzielone wy

ż

ej normy prawa administracyjnego w rozumieniu szerokim, mo

ż

na wyró

ż

ni

ć

 nast

ę

puj

ą

ce typy 

norm prawa administracyjnego: 

 

normy ustrojowe, 

 

normy materialne, 

 

normy proceduralne. 

 
Do norm ustrojowych nale

żą

 normy: 

l) okre

ś

laj

ą

ce wła

ś

ciwo

ść

2) ustanawiaj

ą

ce zadania, 

3) reguluj

ą

ce prawne formy działania i wskazuj

ą

ce na kompetencje, 4) reguluj

ą

ce organizacj

ę

 administracji. 

 

Normy okre

ś

laj

ą

ce wła

ś

ciwo

ść

 umo

ż

liwiaj

ą

 przypisanie organowi lub innej jednostce organizacyjnej, wzgl

ę

dnie osobie 

fizycznej, okre

ś

lonego uprawnienia lub obowi

ą

zku. Normy te opieraj

ą

 si

ę

 na ró

ż

nych przepisach prawnych, okre

ś

laj

ą

cych 

czas i miejsce działania, rodzaj spraw, status prawny podmiotu, jego struktur

ę

 organizacyjn

ą

, obsad

ę

 personaln

ą

 itp. 

 

Normy ustanawiaj

ą

ce zadania okre

ś

laj

ą

 kierunki działania administracji oraz wskazuj

ą

 na warto

ś

ci, którymi winna si

ę

 ona 

kierowa

ć

 

Normy reguluj

ą

ce sposób działania zezwalaj

ą

 podmiotom administracji publicznej na zastosowanie okre

ś

lonej w prawie 

formy lub na podj

ę

cie działania w sposób okre

ś

lony prawem i z wynikaj

ą

cymi z prawa konsekwencjami. Normy wskazuj

ą

ce na 

kompetencje organów umo

ż

liwiaj

ą

 realizacj

ę

 norm materialnych, ustrojowych lub proceduralnych. 

 

Normy reguluj

ą

ce organizacj

ę

 administracji

 mi

ę

dzy innymi maj

ą

 na celu wyznaczenie stosunku zale

ż

no

ś

ci (nadrz

ę

dno

ś

ci i 

podporz

ą

dkowania) mi

ę

dzy organami, mi

ę

dzy organami i innymi jednostkami organizacyjnymi itp., dokonanie podziału 

czynno

ś

ci mi

ę

dzy organami i podległymi jednostkami organizacyjnymi, okre

ś

lenie przedmiotu i trybu porozumiewania si

ę

 

organów, jednostek organizacyjnych oraz zasad ich współdziałania. 
 

W

ś

ród norm materialnych prawa administracyjnego

 mo

ż

na z kolei wyró

ż

ni

ć

 normy merytoryczne, blankietowe, generalne i 

abstrakcyjne. Normy merytoryczne nakazuj

ą

 lub zakazuj

ą

 okre

ś

lonym podmiotom (adresatom normy) zachowywa

ć

 si

ę

 w 

pewnych okoliczno

ś

ciach w okre

ś

lony sposób. Je

ż

eli s

ą

 adresowane do organów administracji publicznej, wi

ążą

 adresatów w 

sposób pełny, nie pozostawiaj

ą

c im mo

ż

liwo

ś

ci wyboru zachowania. Przeciwie

ń

stwem norm merytorycznych s

ą

 normy 

blankietowe. Wskazuj

ą

 one jedynie sposób, w jaki mog

ą

 by

ć

 podj

ę

te czynno

ś

ci organu, nie okre

ś

laj

ą

 natomiast ich tre

ś

ci. 

Normy blankietowe odgrywaj

ą

 wa

ż

n

ą

 rol

ę

 w prawie administracyjnym. Umo

ż

liwiaj

ą

 one bowiem organowi uwzgl

ę

dnienie 

warto

ś

ci i interesów celowo nie zdefiniowanych w przepisach prawnych. 

 

Normy generalne nie maj

ą

 indywidualnie wyznaczonego adresata, normy abstrakcyjne za

ś

 nie maj

ą

 konkretnie 

okre

ś

lonych okoliczno

ś

ci (warunków), od których zale

ż

y uprawnienie lub obowi

ą

zek adresata. 

 

Wa

ż

ne dla prawa administracyjnego s

ą

 tak

ż

e normy sankcjonuj

ą

ce.

 Okre

ś

laj

ą

 one nast

ę

pstwa (sankcje) niewykonania 

innej normy nakazuj

ą

cej okre

ś

lone post

ę

powanie (zachowanie si

ę

) w danych okoliczno

ś

ciach, zwanej norm

ą

 sankcjonowan

ą

 

Normy proceduralne mo

ż

na podzieli

ć

 na

l) normy post

ę

powania administracyjnego, 

2) normy post

ę

powania s

ą

dowo - administracyjnego,  

3) normy post

ę

powania skargowo-wnioskowego,  

4) normy post

ę

powania kontrolnego. 

 

Normy post

ę

powania administracyjnego wywodz

ą

 si

ę

 z przepisów reguluj

ą

cych post

ę

powanie administracyjne. Okre

ś

laj

ą

 

one czynno

ś

ci podmiotów post

ę

powania, tj. organu zobowi

ą

zanego do prowadzenia post

ę

powania oraz uczestników tego 

post

ę

powania (strony, podmiotów wyst

ę

puj

ą

cych na prawach strony, skar

żą

cego itp.). 

 

Normy post

ę

powania ogólnego, tj

maj

ą

cego na celu rozstrzygni

ę

cie indywidualnej sprawy z zakresu administracji publicznej 

decyzj

ą

 administracyjn

ą

, s

ą

 w charakterystyczny sposób powi

ą

zane z normami prawa ustrojowego i materialnego. 

Post

ę

powanie administracyjne ogólne wszczyna si

ę

 bowiem ze wzgl

ę

du na potrzeb

ę

 urzeczywistnienia norm materialno - 

prawnych i po osi

ą

gni

ę

ciu tego celu ko

ń

czy ono swój 

ż

ywot. W jego wyniku nast

ę

puje zmiana wzgl

ę

dnie potwierdzenie sytuacji 

background image

Strona 4 z 10 

 

prawnej stron (uczestników post

ę

powania). 

Normy post

ę

powania skargowo-wnioskowego

 pełni

ą

 nieco inn

ą

 funkcj

ę

. Ich celem jest dokonanie urz

ę

dowej oceny stanu 

faktycznego wskazanego w skardze lub wniosku i skonfrontowanie go z aktualnym stanem prawnym oraz okre

ś

lenie sposobu 

urzeczywistnienia (załatwienia merytorycznego) sprawy b

ę

d

ą

cej przedmiotem skargi lub wniosku. Nie mamy tu zatem do 

czynienia z owym charakterystycznym dla norm post

ę

powania ogólnego bezpo

ś

rednim powi

ą

zaniem z normami materialnymi. 

Normy post

ę

powania kontrolnego pełni

ą

 podobn

ą

 funkcj

ę

. Okre

ś

laj

ą

 one jedynie zachowanie si

ę

 podmiotu uprawnionego do 

kontroli oraz prawa i obowi

ą

zki kontrolowanych. Z prawem materialnym czy ustrojowym ł

ą

cz

ą

 si

ę

 jedynie po

ś

rednio i tylko 

wtedy, kiedy wniosek pokontrolny stanie si

ę

 przyczyn

ą

 zmiany materialno - prawnej sytuacji kontrolowanego (jego praw i 

obowi

ą

zków). 

 

Normy post

ę

powania s

ą

dowo – administracyjnego

 s

ą

 zdeterminowane przepisami reguluj

ą

cymi post

ę

powanie przed s

ą

dem 

administracyjnym. Ich tre

ść

 jest zatem uzale

ż

niona od funkcji tego post

ę

powania i jego struktury. W konsekwencji prawa i 

obowi

ą

zki s

ą

du oraz obu stron tego post

ę

powania (tj. organu, który wydał decyzj

ę

, oraz skar

żą

cego) układaj

ą

 si

ę

 w ci

ą

g proce-

sowych czynno

ś

ci (aktów) prowadz

ą

cych do weryfikacji zachowania si

ę

 organu administracji publicznej ze wzgl

ę

du na 

obowi

ą

zuj

ą

ce prawo. S

ą

d administracyjny jednak, co do zasady, nie nakłada wprost na strony post

ę

powania obowi

ą

zków 

materialno - prawnych ani te

ż

 nie przyznaje im takich praw, lecz dokonuje jedynie prawnie wi

ążą

cej kwalifikacji zaskar

ż

onych 

aktów i czynno

ś

ci. 

 

STOSUNEK ADMINISTRACYJNOPRAWNY 

Stosunek prawny jest kolejn

ą

 pomocnicz

ą

 konstrukcj

ą

 nauki prawa. Słu

ż

y on rekonstrukcji zało

ż

onych w prawie przedmiotowym 

podstawowych zale

ż

no

ś

ci, jakie zachodz

ą

, mog

ą

 zachodzi

ć

 lub winny zachodzi

ć

 mi

ę

dzy ró

ż

nymi podmiotami. Odpowiednio do 

wyró

ż

nionych wy

ż

ej cz

ęś

ci prawa administracyjnego wyró

ż

nia si

ę

 stosunki materialno - prawne, ustrojowe, proceduralne i 

s

ą

dowo-procesowe (sporno-administracyjne). 

 

Stosunek materialno - prawny okre

ś

la wzajemne prawa i obowi

ą

zki dwu lub wi

ę

cej podmiotów, zawarte w normach prawa 

administracyjnego. Owe prawa i obowi

ą

zki mog

ą

 tworzy

ć

 prosty albo zło

ż

ony układ zale

ż

no

ś

ci. W układzie prostym 

okre

ś

lone prawo odpowiada okre

ś

lonemu obowi

ą

zkowi, i odwrotnie. W układzie zło

ż

onym okre

ś

lonemu prawu odpowiada 

okre

ś

lony obowi

ą

zek, który z kolei tworzy prawo do 

żą

dania od pierwszego podmiotu wykonania innego obowi

ą

zku itp. 

Owe zale

ż

no

ś

ci mog

ą

 zachodzi

ć

 mi

ę

dzy dwoma podmiotami -wtedy stosunek b

ę

dzie płaski, albo mi

ę

dzy tymi podmiotami 

a innymi -wtedy stosunek b

ę

dzie spi

ę

trzony. 

 

W prawie administracyjnym jednym z podmiotów tego stosunku jest zawsze organ administracji pa

ń

stwowej albo podmiot, 

któremu ustawa wprost lub za po

ś

rednictwem tego organu powierza pełnienie administracji publicznej (funkcji z zakresu 

administracji publicznej). W konsekwencji w prawie administracyjnym przedmiot stosunku prawnego jest tak

ż

e obj

ę

ty 

kompetencj

ą

 jednego z organów administracji pa

ń

stwowej lub podmiotu wykonuj

ą

cego funkcje zlecone administracji 

publicznej. W prawie cywilnym jest inaczej. W tej gał

ę

zi prawa podmiotami stosunku materialno - prawnego z zasady s

ą

 

osoby prywatne -fizyczne lub prawne. 

 

Stosunki ustrojowe

 s

ą

 regulowane nie tylko przepisami ustawowymi (ustaw

ą

 i rozporz

ą

dzeniem), lecz tak

ż

e przepisami 

maj

ą

cymi charakter wewn

ę

trzny (aktami normatywnymi wewn

ę

trznymi). Poza tym w stosunkach ustrojowych wszystkie 

podmioty s

ą

 organami administracji pa

ń

stwowej lub innymi jej jednostkami organizacyjnymi, albo podmiotami, które wykonuj

ą

 

zadania zlecone z zakresu administracji publicznej. 
 

Stosunki proceduralne

 s

ą

 konstruowane na podstawie przepisów post

ę

powania administracyjnego. Ł

ą

cz

ą

 one organ 

prowadz

ą

cy post

ę

powanie, stron

ę

 oraz pozostałych uczestników tego post

ę

powania, okre

ś

laj

ą

c ich wzajemne prawa i 

obowi

ą

zki. Stosunki odtworzone na podstawie post

ę

powania administracyjnego judykacyjnego (tj. maj

ą

cego na celu 

rozstrzygni

ę

cie sprawy z zakresu administracji pa

ń

stwowej decyzj

ą

 administracyjn

ą

) s

ą

 ponadto w charakterystyczny sposób 

powi

ą

zane z prawem materialnym. Post

ę

powanie to bowiem wszczyna si

ę

 ze wzgl

ę

du na potrzeb

ę

 zindywidualizowania i 

skonkretyzowania (urealnienia) praw lub obowi

ą

zków zawartych w normach prawa materialnego oraz ko

ń

czy aktem, który 

wi

ążą

co przypisuje prawo lub obowi

ą

zek konkretnej osobie, b

ę

d

ą

cej zarówno stron

ą

, jak i podmiotem stosunku materialno - 

prawnego. 

 
Stosunki s

ą

dowo-procesowe

 zdeterminowane s

ą

 inn

ą

 struktur

ą

 post

ę

powania przed Naczelnym S

ą

dem Administracyjnym, 

jego przedmiotem oraz funkcj

ą

. NSA prowadzi post

ę

powanie, aby rozstrzygn

ąć

 spór mi

ę

dzy skar

żą

cym a organem o legalf1o

ść

 

wydanej przez organ decyzji albo o brak naruszenia prawa w przypadku jej niewydania. Podobnie post

ę

puje w przypadku 

innych aktów, czynno

ś

ci i przepisów, je

ż

eli mog

ą

 by

ć

 one przedmiotem skargi do Naczelnego S

ą

du Administracyjnego. 

 
 
 

background image

Strona 5 z 10 

 

Ź

RÓDŁA PRAWA ADMINISTRACYJNEGO  POJ

Ę

CIE I KLASYFIKACJA 

Ź

RÓDEŁ PRAWA 

"

Ź

ródło prawa"

 jest poj

ę

ciem wieloznacznym. Przez 

ź

ródło prawa rozumie si

ę

 bowiem z jednej strony czynniki wpływaj

ą

ce na 

tre

ść

 prawa, a wi

ę

c np. wol

ę

 narodu czy prawodawcy, stosunki społeczno-ekonomiczne, stan 

ś

wiadomo

ś

ci prawnej; z drugiej 

strony -ró

ż

ne formy przekazu norm prawnych, ustanowionych b

ą

d

ź

 uznanych, a wi

ę

c np. dokumenty, teksty czy inne 

przedmioty b

ę

d

ą

ce no

ś

nikami tych informacji (tre

ś

ci). 

 

 

Mówi si

ę

 te

ż

 o 

ź

ródłach prawa w znaczeniu szerokim i szczególnym, jak gdyby wła

ś

ciwym. W szerokim znaczeniu 

ź

ródłem prawa jest ka

ż

dy fakt, który ma prawotwórcz

ą

 moc, walor. W tym znaczeniu 

ź

ródłem b

ę

dzie zarówno orzeczenie 

wła

ś

ciwego organu, doktryna, zwyczaj czy precedens, jak i ustawa. W znaczeniu szczególnym 

ź

ródłem prawa mo

ż

e by

ć

 

ju

ż

 to jeden z wymienionych wy

ż

ej czynników wpływaj

ą

cych na tre

ść

 prawa, konkretna forma przekazu albo dany rodzaj 

czy typ przekazu, np. akty wykonawcze podporz

ą

dkowane ustawie. 

 

Ź

ródła mog

ą

 by

ć

 ujmowane pod k

ą

tem opisowym albo normatywnym. Mo

ż

na bowiem o jakim

ś

 

ź

ródle mówi

ć

 albo jak 

o fakcie maj

ą

cym rzeczywi

ś

cie miejsce, np. wskaza

ć

, który fakt ma w danym systemie prawa wła

ś

ciwo

ść

 prawotwórcz

ą

albo jak o fakcie, który zdaniem mówi

ą

cego powinien mie

ć

 w danym systemie prawa tak

ą

 wła

ś

ciwo

ść

. Zaliczenie faktu do 

grupy faktów prawotwórczych jest zazwyczaj poprzedzone przyj

ę

ciem okre

ś

lonych kryteriów, na podstawie których zalicza 

si

ę

 dany fakt do prawotwórczych b

ą

d

ź

 postuluje si

ę

 to zrobi

ć

 odno

ś

nie do danego systemu prawa. Na przykład zakłada si

ę

ż

e prawo mog

ą

 tworzy

ć

 tylko organy pa

ń

stwowe, tylko w formie i w sposób okre

ś

lony w ustawie. 

 

Bior

ą

c pod uwag

ę

 organ, który jest wła

ś

ciwy do stanowienia prawa, mo

ż

na wyró

ż

ni

ć

 ustawy oraz akty podporz

ą

dkowane 

ustawom, przepisy pa

ń

stwowe i gminne, przepisy ogólnokrajowe i miejscowe itp. W naszym pa

ń

stwie ustawy wydaje 

bowiem tylko Sejm jako podstawowy organ władzy ustawodawczej, za

ś

 akty podporz

ą

dkowane ustawom z reguły wydaj

ą

 

organy władzy wykonawczej, a wi

ę

c Prezydent RP, Rada Ministrów, jej Prezes i ministrowie oraz wojewodowie. Od 1990 r., 

tj. od wprowadzenia samorz

ą

du terytorialnego, obok przepisów wydawanych przez organy pa

ń

stwowe sensu stricto, 

pojawiły si

ę

 te

ż

 przepisy wydawane przez organy gminy. 

 

Inny podział uzyska si

ę

, gdy we

ź

mie si

ę

 pod uwag

ę

 wła

ś

ciwo

ś

ci organów powołanych do wydawania aktów i ich zasi

ę

terytorialny. Do jednej grupy zaliczymy wówczas wszystkie przepisy wydane przez organy centralne, a do drugiej -
przepisy miejscowe i gminne.
 

 

Jeszcze inny podział uzyskamy, gdy do jednej grupy zaliczymy akty, które s

ą

 wydawane przez organy administracji 

pa

ń

stwowej, a do drugiej pozostałe akty b

ę

d

ą

ce 

ź

ródłami prawa. Ten podział pozwala nam skoncentrowa

ć

 uwag

ę

 na 

wybranych 

ź

ródłach i problemach zwi

ą

zanych przede wszystkim ze stanowieniem prawa przez administracj

ę

 pa

ń

stwow

ą

 

AKTY STANOWIENIA PRAWA POWSZECHNIE OBOWI

Ą

ZUJ

Ą

CEGO 

Po wej

ś

ciu w 

ż

ycie Konstytucji z 1997 r. do 

ź

ródeł prawa powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cego nale

żą

1) Konstytucja, 
2) ustawy, 
3) ratyfikowane umowy mi

ę

dzynarodowe, 

4) rozporz

ą

dzenia, 

5) akty prawa miejscowego. 
 

 

Konstytucja jest najwy

ż

szym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy Konstytucji stosuje si

ę

 bezpo

ś

rednio, chyba 

ż

Konstytucja stanowi inaczej (art. 8 Konstytucji). Z Konstytucj

ą

 musz

ą

 by

ć

 zgodne wszystkie pozostałe 

ź

ródła prawa 

powszechnego lub wewn

ę

trznego. 

 

Obowi

ą

zuj

ą

ca Konstytucja została uchwalona w post

ę

powaniu szczególnym, okre

ś

lonym w ustawie konstytucyjnej z 23 

kwietnia 1992 r. o trybie przygotowania i uchylenia Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Mo

ż

e by

ć

 ona zmieniona tylko w 

trybie okre

ś

lonym w Konstytucji, a wi

ę

c tylko w drodze ustawy uchwalonej w jednakowym brzmieniu przez Sejm, a nast

ę

p-

nie przez Senat. Zgodnie z Konstytucj

ą

, z inicjatyw

ą

 zmiany mo

ż

e wyst

ą

pi

ć

 co najmniej 115 ustawowej liczby posłów albo 

Senat lub Prezydent RP. Ustaw

ę

 o zmianie Konstytucji uchwala Sejm wi

ę

kszo

ś

ci

ą

 co najmniej 213 głosów, w obecno

ś

ci co 

najmniej połowy liczby posłów, oraz Senat bezwzgl

ę

dn

ą

 wi

ę

kszo

ś

ci

ą

 głosów, w obecno

ś

ci co najmniej połowy ustawowej 

liczby senatorów (zob. art. 235 ust. 4 Konstytucji).

 

 

Konstytucja okre

ś

la podstawowe zasady funkcjonowania pa

ń

stwa, ustala katalog 

ź

ródeł prawa powszechnie 

obowi

ą

zuj

ą

cego, podstawowe wolno

ś

ci oraz prawa i obowi

ą

zki człowieka i obywatela, ustrój władzy ustawodawczej, 

wykonawczej i s

ą

downiczej, podstawy i zakres działania organów kontroli pa

ń

stwowej i ochrony prawa, a tak

ż

e zasady 

działania pa

ń

stwa w sytuacji szczególnych zagro

ż

e

ń

, reguluj

ą

c podstawy regulacji trzech stanów: wojennego, wyj

ą

tkowego 

i kl

ę

ski 

ż

ywiołowej. Wreszcie Konstytucja okre

ś

la warunki i tryb zmiany Konstytucji, wyró

ż

niaj

ą

c j

ą

 w ten sposób od innych 

aktów stanowienia prawa powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cego. 

 
 
 

background image

Strona 6 z 10 

 

Ustawa jest podstawowym aktem stanowienia prawa powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cego

Ustaw

ę

 wydaje Sejm RP. Sposób 

opracowania ustawy oraz uchwalania, jak równie

ż

 sposób i zakres współdziałania Sejmu z Senatem okre

ś

la Konstytucja (zob. 

art. 121 Konstytucji). Tylko ustawa o zmianie Konstytucji jest uchwalana najpierw przez Sejm, a nast

ę

pnie -w terminie nie 

dłu

ż

szym ni

ż

 60 dni -przez Senat (zob. art. 235 ust. 2 Konstytucji). 

 
Procedur

ę

 uchwalenia ustawy okre

ś

la Konstytucja oraz Regulamin Sejmu i Senatu 

 

Ratyfikowane umowy

 mi

ę

dzynarodowe. Umowy mi

ę

dzynarodowe wymagaj

ą

ce ratyfikacji zawiera Rada Ministrów. Ratyfikacja 

umów mi

ę

dzynarodowych i ich wypowiadanie nale

ż

y do Prezydenta RP jako reprezentanta pa

ń

stwa w stosunkach 

zewn

ę

trznych. O ratyfikacji lub wypowiedzeniu takiej umowy Prezydent ma obowi

ą

zek zawiadomi

ć

 Sejm i Senat. 

 

Ratyfikacja niektórych umów 

mi

ę

dzynarodowych, jak równie

ż

 ich wypowiedzenie, wymaga uprzedniej zgody wyra

ż

onej w 

ustawie. Chodzi tutaj o umowy dotycz

ą

ce: 

l) pokoju, sojuszy, układów politycznych lub układów wojskowych, 
2) wolno

ś

ci, praw lub obowi

ą

zków obywatelskich okre

ś

lonych w Konstytucji, 3) członkostwa Polski w organizacji 

mi

ę

dzynarodowej, 

4) znacznego obci

ąż

enia pa

ń

stwa pod wzgl

ę

dem finansowym, 

5) spraw uregulowanych w ustawie lub w których Konstytucja wymaga ustawy , 
6) przekazania organizacji mi

ę

dzynarodowej lub organowi mi

ę

dzynarodowe mu kompetencji organów władzy pa

ń

stwowej w 

niektórych sprawach. 
 
Ustawa wyra

ż

aj

ą

ca zgod

ę

 na ratyfikacj

ę

 umowy wymienionej w pkt. 6 jest uchwalana przez Sejm wi

ę

kszo

ś

ci

ą

 2/3 głosów w 

obecno

ś

ci co najmniej połowy ustawowej liczby posłów oraz przez Senat wi

ę

kszo

ś

ci

ą

 2/3 głosów w obecno

ś

ci co najmniej 

połowy ustawowej liczby senatorów. Wyra

ż

enie zgody na ratyfikacj

ę

 takiej umowy mo

ż

e by

ć

 uchwalone tak

ż

e w referendum 

ogólnokrajowym. Uchwał

ę

 w sprawie wyboru trybu wyra

ż

enia zgody na ratyfikacj

ę

 podejmuje Sejm bezwzgl

ę

dn

ą

 wi

ę

kszo

ś

ci

ą

 

głosów w obecno

ś

ci co najmniej połowy ustawowej liczby posłów. 

 

Przez ratyfikacj

ę

, ogólnie rzecz bior

ą

c, nale

ż

y rozumie

ć

 

swoisty akt, w którym organ upowa

ż

niony do reprezentowania 

pa

ń

stwa w stosunkach mi

ę

dzynarodowych wyra

ż

a wol

ę

 zwi

ą

zania pa

ń

stwa tre

ś

ci

ą

 umowy mi

ę

dzynarodowej zawartej przez 

inny organ (lub swojego pełnomocnika). Według konwencji wiede

ń

skiej o prawie traktatów z 23 maja 1969 r., zgoda pa

ń

stwa na 

zwi

ą

zanie si

ę

 traktatem powinna by

ć

 wyra

ż

ona w drodze ratyfikacji, gdy:  

a) traktat postanawia, 

ż

e taka zgoda ma by

ć

 wyra

ż

ona w drodze ratyfikacji;  

 

b) w inny sposób ustalono, 

ż

e pa

ń

stwa uczestnicz

ą

ce w rokowaniach uzgodniły, i

ż

 ratyfikacja b

ę

dzie wymagana; 

c) zamiar pa

ń

stwa podpisania traktatu pod warunkiem ratyfikacji wynikał; pełnomocnictw jego przedstawiciela lub został 

wyra

ż

ony w czasie rokowa

ń

 
Rozporz

ą

dzenia. Według art. 92 ust. 1 Konstytucji, rozporz

ą

dzenia s

ą

 wydawane przez organy w niej wskazane, na podstawie 

szczególnego upowa

ż

nienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. 

 
Konstytucja wyposa

ż

a w prawo do wydawania wymienionych rozporz

ą

dze

ń

 nast

ę

puj

ą

ce organy: 

1) Prezydenta RP (art. 142 ust. 1), 
2) Rad

ę

 Ministrów (art. 146 ust. 4 pkt 2), 

3) Krajow

ą

 Rad

ę

 Radiofonii i Telewizji (art. 213 ust. 2), 

4) wchodz

ą

cego w skład Rady Ministrów przewodnicz

ą

cego okre

ś

lonego w ustawie Komitetu, 

5) ministra kieruj

ą

cego działem administracji rz

ą

dowej (art. 149 ust. 2). 

 
Rozporz

ą

dzenie moc

ą

 ustawy wydaje Prezydent RP na wniosek Rady Ministrów. Mo

ż

e to zrobi

ć

 tylko w czasie stanu 

wojennego i tylko wówczas, je

ż

eli Sejm nie b

ę

dzie mógł si

ę

 zebra

ć

 na posiedzenie. Podlega ono zatwierdzeniu przez Sejm na 

najbli

ż

szym posiedzeniu. 

 

Przedmiotem takiego rozporz

ą

dzenia mog

ą

 by

ć

 tylko sprawy wymienione w art. 228 pkt 3 i 4 Konstytucji, a wi

ę

c: 

l) zasady działania organów władzy publicznej oraz zakres, w jakim 
mog

ą

 zosta

ć

 ograniczone wolno

ś

ci i prawa człowieka i obywatela, 

2) podstawy, zakres i tryb wyrównywania strat maj

ą

tkowych, wynikaj

ą

cych z ograniczenia wolno

ś

ci i praw człowieka i 

obywatela. 
 
 
 

background image

Strona 7 z 10 

 

Rozporz

ą

dzenia te wydaje Prezydent RP na wniosek Rady Ministrów. Prezydent ma obowi

ą

zek przedstawi

ć

 je Sejmowi w 

ci

ą

gu 48 godzin od ich podpisania. Sejm winien niezwłocznie je rozpatrzy

ć

 i podj

ąć

 uchwał

ę

 o ich przyj

ę

ciu do wiadomo

ś

ci albo 

uchyleniu. 
 
Rozporz

ą

dzenie o wprowadzeniu stanu kl

ę

ski 

ż

ywiołowej mo

ż

e by

ć

 wydane tylko w celu zapobie

ż

enia skutkom katastrof 

naturalnych lub awarii technicznych nosz

ą

cych znamiona kl

ę

ski 

ż

ywiołowej oraz w celu ich usuni

ę

cia. Do wydania tego 

rozporz

ą

dzenia upowa

ż

niona jest Rada Ministrów. 

 
Stan wyj

ą

tkowy oraz stan kl

ę

ski mo

ż

na wprowadzi

ć

 na cz

ęś

ci lub na całym terytorium pa

ń

stwa i tylko na czas oznaczony; 

stan wyj

ą

tkowy Da czas nie dłu

ż

szy ni

ż

 90 dni, a stan kl

ę

ski 

ż

ywiołowej na czas nie dłu

ż

szy ni

ż

 30 dni. Przedłu

ż

enie stanu 

wyj

ą

tkowego i stanu kl

ę

ski 

ż

ywiołowej mo

ż

e nast

ą

pi

ć

 tylko za zgod

ą

 Sejmu; jednak przedłu

ż

enie stanu wyj

ą

tkowego tylko JaZ i 

na czas nie dłu

ż

szy ni

ż

 60 dni. 

 
Rozporz

ą

dzenia s

ą

 ogłaszane w Dzienniku Ustaw

 

Akty prawa miejscowego

. Zgodnie z Konstytucj

ą

ź

ródłami prawa powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cego s

ą

 równie

ż

 akty prawa 

miejscowego. Jak wynika z ich nazwy, zakres obowi

ą

zywania tych aktów jest ograniczony do obszaru działania organu, który 

ustanowił taki akt. Z porównania art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji wynika, i

ż

 do ustanawiania takich 

ź

ródeł prawa powołane s

ą

 

organy administracji rz

ą

dowej ogólnej i specjalnej oraz organy samorz

ą

du terytorialnego. Wszystkie akty prawa miejscowego, 

je

ż

eli maj

ą

 mie

ć

 moc powszechnie obowi

ą

zuj

ą

c

ą

, musz

ą

 by

ć

 wydane na podstawie i w granicach upowa

ż

nie

ń

 zawartych w 

ustawach (art. 94 Konstytucji). 

 

Rodzaje, nazw

ę

, przedmiot i sposób ogłaszania aktów prawa miejscowego okre

ś

laj

ą

 ustawy o ustroju administracji rz

ą

dowej w 

województwie oraz samorz

ą

du terytorialnego, ustawy okre

ś

laj

ą

cej szczegółowe kompetencje innych organów terenowych do 

stanowienia aktów prawa miejscowego, a tak

ż

e ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i innych aktów 

prawnych. Ustawa z 5 czerwca 1998 r. o administracji rz

ą

dowej w województwie (Dz. U. nr 91, poz. 577) przewiduje, i

ż

 

wojewoda i organy administracji niezespolonej stanowi

ą

 -na podstawie i w granicach upowa

ż

nie

ń

 zawartych w ustawach -akty 

prawa miejscowego obowi

ą

zuj

ą

ce na obszarze województwa lub jego cz

ęś

ci. W zakresie nie uregulowanym w ustawach lub 

innych przepisach powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cych wojewoda mo

ż

e wydawa

ć

 nadto rozporz

ą

dzenia porz

ą

dkowe, je

ż

eli jest to 

niezb

ę

dne do ochrony 

ż

ycia, zdrowia lub mienia oraz do zapewnienia porz

ą

dku, spokoju i bezpiecze

ń

stwa publicznego. 

Rozporz

ą

dzenia te mog

ą

 przewidywa

ć

 za naruszenie ich przepisów kary grzywny wymierzane na zasadach i w trybie 

okre

ś

lonym w prawie o wykroczeniach. Podstaw

ą

 prawn

ą

 rozporz

ą

dzenia porz

ą

dkowego jest wi

ę

c wymieniona ustawa, a nie 

ustawa odr

ę

bna, zawieraj

ą

ca szczegółowe upowa

ż

nienie do wydania przepisów porz

ą

dkowych. 

 
Ustawa z 5 czerwca 1998 r. o samorz

ą

dzie województwa (Dz.U. nr 9lj poz. 576) stanowi, i

ż

 na podstawie tej ustawy oraz na 

podstawie upowa

ż

nie

ń

! udzielonych w innych ustawach i w ich granicach sejmik województwa stanowi akty prawa miejscowego 

obowi

ą

zuj

ą

ce na obszarze województwa lub jego cz

ęś

ci. Aktami tymi sejmik w szczególno

ś

ci reguluje: 

a) statut województwa, 
b) zasady gospodarowania mieniem wojewódzkim, 
c) zasady i tryb korzystania z wojewódzkich obiektów i urz

ą

dze

ń

 u

ż

yteczno

ś

ci publicznej . 

 
Akty prawa miejscowego ustanowione
 przez sejmik do 31 grudnia 2000r. ogłasza si

ę

 w wojewódzkim dzienniku urz

ę

dowym. 

W chodz

ą

 one w 

ż

ycie z dniem ich publikacji w tym dzienniku, chyba 

ż

e przepisy odr

ę

bne lub akty ogłaszane przewiduj

ą

 termin 

ź

niejszy. 

 
Z kolei ustawa z 5 czerwca 1998 r. o samorz

ą

dzie powiatowym (Dz.U. nr 91, poz. 578) przewiduje, i

ż

 rada powiatu stanowi akty 

prawa miejscowego obowi

ą

zuj

ą

ce na obszarze powiatu. Podstaw

ą

 prawn

ą

 tych aktów s

ą

 upowa

ż

nienia zawarte w ustawach. 

Ich przedmiotem s

ą

 w szczególno

ś

ci: 

a) sprawy wymagaj

ą

ce uregulowania w statucie, 

b) przepisy porz

ą

dkowe, 

c) szczególny tryb zarz

ą

dzania mieniem powiatu, 

d) zasady i tryb korzystania z powiatowych obiektów i urz

ą

dze

ń

 U

ż

yteczno

ś

ci publicznej. 

 
Ustawa nadto wymaga, aby: 
[l) przyczyny wydania przepisów porz

ą

dkowych wyst

ę

powały na obszarze wi

ę

cej ni

ż

 jednej gminy, 

2) przyczyny wydania przepisów były na tyle powa

ż

ne, aby mo

ż

na było nich powiedzie

ć

ż

e s

ą

 "przypadkiem szczególnie 

uzasadnionym", 
3) nie ma przepisów powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cych, które mo

ż

na by zastosowa

ć

 dla osi

ą

gni

ę

cia wymienionych celów. 

background image

Strona 8 z 10 

 

AKTY STANOWIENIA PRAWA O CHARAKTERZE WEWN

Ę

TRZNYM 

Do aktów wewn

ę

trznych nale

żą

l) uchwały Sejmu, Senatu i Rady Ministrów, 
2) zarz

ą

dzenia Prezydenta RP, Prezesa Rady Ministrów oraz ministrów, 3) akty prawa miejscowego nie maj

ą

ce mocy 

powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cej, 4) nieratyfikowane umowy mi

ę

dzynarodowe. 

 
PROBLEM WA

Ż

NO

Ś

CI AKTÓW NORMATYWNYCH WYDANYCH PRZED WEJ

Ś

CIEM W 

Ż

YCIE KONSTYTUCJI 

Konstytucja z 1997 r. nie pozbawia a priori mocy powszechnie obowi

ą

zuj

ą

cej aktów stanowienia prawa nie odpowiadaj

ą

cych 

wymogom konstytucyjnym, a pochodz

ą

cych od organów administracji rz

ą

dowej. Przewiduje, i

ż

 w okresie dwóch lat Rada 

Ministrów ustali, które z uchwał Rady Ministrów oraz zarz

ą

dze

ń

 ministrów lub innych organów administracji rz

ą

dowej -wydane 

przed dniem wej

ś

cia w 

ż

ycie Konstytucji -wymagaj

ą

 zast

ą

pienia przez rozporz

ą

dzenie wydane na podstawie upowa

ż

nienia 

ustawy, której projektów odpowiednim czasie Rada Ministrów przedstawi Sejmowi. W tym samym okresie Rada Ministrów 
przedstawi Sejmowi projekt ustawy okre

ś

laj

ą

cej, które rozporz

ą

dzenia normatywne organów administracji rz

ą

dowej wydane 

przed dniem wej

ś

cia w 

ż

ycie Konstytucji staj

ą

 si

ę

 uchwałami albo zarz

ą

dzeniami w rozumieniu Konstytucji. W ten sposób 

Konstytucja z jednej strony stworzyła mo

ż

liwo

ść

 przekształcenia dawnych uchwał Rady Ministrów i zarz

ą

dze

ń

 pozostałych 

organów administracji rz

ą

dowej w rozporz

ą

dzenia nowego typu, a z drugiej zweryfikowania istniej

ą

cych rozporz

ą

dze

ń

wydanych przed wej

ś

ciem w 

ż

ycie Konstytucji, i przekształcenia ich w akty wewn

ę

trzne, tj. w uchwały Rady Ministrów albo 

zarz

ą

dzenia Prezesa Rady Ministrów, ministrów lub innych organów administracji rz

ą

dowej. 

 
PROCEDURA I TECHNIKA PRAWODAWCZA 

Proces stanowienia ustawy rozpoczyna si

ę

 z chwil

ą

 zło

ż

enia przez uprawniony podmiot na t

ę

cze Marszałka Sejmu projektu 

ustawy wraz z pismem wskazuj

ą

cym przedstawiciela wnioskodawcy, upowa

ż

nionego do reprezentowania go w pracach nad 

tym projektem. 
 
Projekt ustawy mo

ż

e wnie

ść

 ten, komu przysługuje inicjatywa ustawodawcza. Obecnie jest to: 

l) grupa 15 posłów, 
2) Senat, 
3) Prezydent RP , 
4) Rada Ministrów, 
5) przedstawiciele grupy co najmniej 100 tys. obywateli. 
 
Posłowie przy opracowywaniu projektu ustawy mog

ą

 korzysta

ć

 z pomocy Biura Legislacyjnego oraz Biura Studiów i Ekspertyz 

Kancelarii Sejmu. Do zada

ń

 pierwszego Biura nale

ż

y bowiem mi

ę

dzy innymi: 

l) obsługa prawna prac nad projektami ustaw i uchwał Sejmu, w szczególno

ś

ci przygotowanie propozycji poprawek 

legislacyjnych i redakcyjnych do projektów ustaw, współuczestniczenie w redagowaniu projektów aktów prawnych oraz 
sporz

ą

dzanie dla Prezydium Sejmu i komisji ocen, uwag i opinii prawnych o wniesionych projektach; 

2) sporz

ą

dzanie materiałów pomocniczych i roboczych do prac nad projektami ustaw i uchwał Sejmu; 

3) opracowywanie ocen i wniosków w zakresie techniki prawodawczej, 
 procedury legislacyjnej i tworzenia prawa. 
 

Do zada

ń

 Biura Studiów i Ekspertyz nale

ż

y mi

ę

dzy innymi: 

l) prowadzenie bada

ń

 w zakresie bud

ż

etu pa

ń

stwa i przewidywanych skutków finansowych, społecznych i ekonomicznych 

projektowanych ustaw; 
2) udzielanie konsultacji posłom; 
3) sporz

ą

dzanie przekładów zagranicznych aktów prawnych i ich opracowywane. 

 

 

Zasady techniki prawodawczej po raz pierwszy uj

ę

te zostały w jeden akt prawny w 1939 r. W 1960 r. zostały one 

zaadaptowane do ówczesnych warunków ustrojowych i opublikowane jako zał

ą

cznik do zarz

ą

dzenia Prezesa RM z 9 

grudnia 1961 r. w sprawie zasad techniki prawodawczej, z poleceniem ich stosowania przy opracowywaniu projektów 
ustaw i dekretów oraz aktów wykonawczych: rozporz

ą

dze

ń

, normatywnych uchwał Rz

ą

du oraz normatywnych zarz

ą

dze

ń

 

Prezesa RM i ministrów. 

 

Zasady przyj

ę

te w 1991 r. maj

ą

 by

ć

 stosowane przez naczelne i centralne organy administracji pa

ń

stwowej oraz inne 

jednostki podległe Radzie Ministrów i Prezesowi Rady Ministrów przy opracowywaniu i rozpatrywaniu wszystkich projektów 
aktów normatywnych, z wyj

ą

tkiem projektów aktów tzw. prawa miejscowego. Zatem w porównaniu do poprzednich zasad 

maj

ą

 by

ć

 one wykorzystywane tak

ż

e przy opracowywaniu i rozpatrywaniu projektów aktów wykonawczych centralnych 

organów administracji pa

ń

stwowej.

 

 

background image

Strona 9 z 10 

 

Omawiane zasady techniki legislacyjnej maj

ą

 przede wszystkim zapewni

ć

 poprawn

ą

 i jednolit

ą

 redakcj

ę

 tekstu ustawy i

 

aktu wykonawczego, a w konsekwencji umo

ż

liwi

ć

 ich odczytanie nawet przez osoby nie przygotowane zawodowo do 

interpretowania przepisów prawnych. Dlatego te

ż

 zasady te kład

ą

 szczególny nacisk na struktur

ę

 aktu i form

ę

 zamieszczonych 

w niej przepisów, j

ę

zyk oraz sposób ustalania znaczenia terminów i poj

ęć

. Zwraca 

si

ę

 wi

ę

c w szczególno

ś

ci uwag

ę

 na sposób 

oznaczenia ustawy, podział przepisów merytorycznych na ogólne i szczególne, wyró

ż

nienie i oddzielenie od siebie przepisów o 

zmianie przepisów obowi

ą

zuj

ą

cych, przepisów przej

ś

ciowych i dostosowawczych, przepisów o wej

ś

ciu w 

ż

ycie ustawy oraz o 

wyga

ś

ni

ę

ciu mocy obowi

ą

zuj

ą

cej ustawy.

 

 
PODSTAWOWE POJ

Ę

CIA TEORETYCZNE W NAUCE PRAWA ADMINISTRACYJNEGO – APARAT ADMINISTRACYJNY 

Wykonywanie administracji publicznej wymaga istnienia rozbudowanego aparatu administracyjnego. Na aparat ten składaj

ą

 si

ę

 

przede wszystkim organy administracji rz

ą

dowej, organy samorz

ą

dowe, zakłady u

ż

yteczno

ś

ci publicznej oraz, w znacznie 

mniejszym stopniu, podmioty wykonuj

ą

ce funkcje administracji publicznej w ograniczonym zakresie, na podstawie specjalnych 

upowa

ż

nie

ń

. W tej grupie mo

ż

emy znale

źć

 niektóre przedsi

ę

biorstwa pa

ń

stwowe, organizacje społeczne czy innego typu 

korporacje, np. spółki prawa handlowego lub innego typu podmioty prawa (np. fundacje), w zakresie, w jakim przepisy przyznaj

ą

 

im prawo wykonywania funkcji administracji publicznej. W tym te

ż

 zakresie, w jakim organy tych podmiotów wykonuj

ą

 

administracj

ę

 publiczn

ą

, mo

ż

emy je zaliczy

ć

 do aparatu administracyjnego pa

ń

stwa. Przez aparat administracyjny rozumiemy 

bowiem wszystkie jednostki wykonuj

ą

ce funkcje administracji publicznej, niezale

ż

nie od tego, czy s

ą

 one pa

ń

stwowe, 

samorz

ą

dowe, czy te

ż

 nie. 

 

Przyczyny funkcjonalne – do wykonywania administracji w ró

ż

nych dziedzinach wymagane s

ą

 specjalne kwalifikacje. 

Przykładowo: administrowanie sprawami zdrowia wymaga odpowiedniej wiedzy medycznej, sprawami obronno

ś

ci kraju za

ś

 

-wiedzy wojskowej. Na tym przykładzie wida

ć

ż

e w sprawach administracji zdrowia b

ę

d

ą

 stosowane inne metody admini-

strowania ni

ż

 w sprawach obronno

ś

ci kraju. Z tych wzgl

ę

dów musz

ą

 istnie

ć

 odr

ę

bne organy do spraw zdrowia i do spraw 

obronno

ś

ci kraju. To samo odnosi si

ę

 do innych dziedzin. 

 

Przyczyny terytorialne – ró

ż

ne zadania mog

ą

 by

ć

 wykonywane dla ró

ż

nego obszaru. Decyzje o pozwoleniu na budow

ę

 

domów jednorodzinnych, aby były prawidłowe, powinny zapada

ć

 na szczeblu lokalnym, tam gdzie organy administracji 

budownictwa mog

ą

 na miejscu bezpo

ś

rednio obejrze

ć

 miejsce przyszłej budowy i nadzorowa

ć

 jej przebieg. Natomiast 

decyzje o budowie autostrady czy nowej linii kolejowej musz

ą

 zapada

ć

 na znacznie wy

ż

szym szczeblu i by

ć

 podejmowane 

przez organ, który zakresem swojej kompetencji obejmuje cały obszar, na którym linia kolejowa ma przebiega

ć

 

Przyczyny organizacyjne – w zale

ż

no

ś

ci od zada

ń

 organu administruj

ą

cego ró

ż

ny musi by

ć

 stopie

ń

 jego powi

ą

zania 

organizacyjnego z innymi organami. Przykładowo: organ, który zajmuje si

ę

 sprawami gospodarki komunalnej, powinien by

ć

 

w znacznym stopniu uzale

ż

niony od lokalnych społeczno

ś

ci, aby w swej działalno

ś

ci realizowa

ć

 

ż

yczenia mieszka

ń

ców. 

Natomiast organ zajmuj

ą

cy si

ę

 kontrol

ą

 powinien by

ć

 w znacznym stopniu niezale

ż

ny od innych organów lokalnych, je

ż

eli 

jego kontrola ma by

ć

 efektywna. Przy tym pewne dziedziny wymagaj

ą

 jednolitego, silnego kierownictwa w skali całego kraju 

(np. sprawy obronno

ś

ci kraju), inne za

ś

 mog

ą

 by

ć

 w bardzo du

ż

ym stopniu, je

ż

eli nie całkowicie, pozostawione uznaniu 

władz lokalnych (np. wspomniane sprawy gospodarki komunalnej). 

 

Przyczyny finansowe – ka

ż

de pa

ń

stwo d

ąż

y do minimalizacji kosztów utrzymania aparatu administracyjnego. Dlatego te

ż

 

stosuje si

ę

 posuni

ę

cia koncentruj

ą

ce kompetencje w jednostkach aparatu administracyjnego, a czasami powierza si

ę

 

wykonanie kompetencji podmiotom niepa

ń

stwowym, np. spółkom prawa handlowego, stowarzyszeniom. 

 
Wymienione, a tak

ż

e i inne przyczyny powoduj

ą

ż

e aparat administracyjny stanowi bardzo skomplikowan

ą

 struktur

ę

 organów i 

innych podmiotów, której stopie

ń

 zło

ż

ono

ś

ci jest nieporównywalny ze struktur

ą

 np. s

ą

dów. Na tle struktury aparatu 

administracyjnego wyłania si

ę

 wiele problemów teoretycznych i praktycznych, którym po

ś

wi

ę

cony jest niniejszy rozdział. 

Jednostki wchodz

ą

ce w skład aparatu administracyjnego okre

ś

la si

ę

 cz

ę

sto mianem podmiotów działalno

ś

ci administracyjnej 

czy podmiotów administracji. Poniewa

ż

 w grupie tej dominuj

ą

 jednak organy administracji publicznej, z pewnym uproszczeniem 

w dalszym ci

ą

gu b

ę

dziemy posługiwa

ć

 si

ę

 poj

ę

ciem "organu administracji" dla oznaczenia ka

ż

dego podmiotu administracji. 

 

NADZÓR, KONTROLA, KOORDYNACJA, KIEROWNICTWO 

Poj

ę

cia wymienione w powy

ż

szym tytule dotycz

ą

 stosunków wewn

ą

trz aparatu administracyjnego, a niekiedy tak

ż

e stosunków 

mi

ę

dzy tym aparatem a innymi podmiotami. Poj

ę

cia te, cho

ć

 cz

ę

sto u

ż

ywane w tekstach aktów prawnych, s

ą

 zaczerpni

ę

te z 

terminologii nauk o organizacji i zarz

ą

dzaniu. 

 
Poj

ę

cie kontroli jest u

ż

ywane do okre

ś

lenia funkcji organu polegaj

ą

cej wył

ą

cznie na sprawdzaniu działalno

ś

ci innych jednostek, 

bez stałych mo

ż

liwo

ś

ci wpływania na działalno

ść

 jednostek kontrolowanych poprzez wydawanie im nakazów czy polece

ń

Organ wyposa

ż

ony w prawo kontroli ma zazwyczaj prawo wydawania zalece

ń

 jednostkom kontrolowanym, a w przypadkach 

wyj

ą

tkowych, w celu unikni

ę

cia strat -prawo wydawania polece

ń

 (zwanych cz

ę

sto zarz

ą

dzeniami dora

ź

nymi) natychmiastowego 

usuni

ę

cia nieprawidłowo

ś

ci. Zasadniczo jednak organ kontroluj

ą

cy przedstawia tylko wyniki kontroli wraz z wypływaj

ą

cymi z 

tego wnioskami. Zamiast terminu "kontrola " przepisy u

ż

ywaj

ą

 czasami poj

ę

cia "lustracja ", " wizytacja " czy 

 

background image

Strona 10 z 10 

 

Natomiast termin nadzór jest u

ż

ywany najcz

ęś

ciej do okre

ś

lenia sytuacji, w której organ nadzoruj

ą

cy jest wyposa

ż

ony w 

ś

rodki oddziaływania na post

ę

powanie organów czy jednostek nadzorowanych, nie mo

ż

e jednak wyr

ę

cza

ć

 tych organów w ich 

działalno

ś

ci. Uprawnienia nadzorcze oznaczaj

ą

 tyle, co prawo do kontroli, wraz z mo

ż

liwo

ś

ci

ą

 wi

ążą

cego wpływania na organy 

czy instytucje nadzorowane. W niektórych przypadkach termin ten bywa U

ż

ywany do oznaczenia kierownictwa lub kontroli, co 

wi

ąż

e si

ę

 z faktem, 

ż

e nadzorowanie jest jednym z elementów funkcji kierowania. Przepisy nie zawsze zawieraj

ą

 prawidłow

ą

 

terminologi

ę

, okre

ś

laj

ą

c np. uprawnienia kontrolne mianem nadzoru. 

 

SAMORZ

Ą

Poj

ę

cie samorz

ą

du jest jednym z najwa

ż

niejszych poj

ęć

 w nauce prawa administracyjnego. Jak to ju

ż

 wcze

ś

niej podnosili

ś

my, 

samorz

ą

d jest jedn

ą

 z form decentralizacji administracji. Jest on zdecydowanie form

ą

 najwa

ż

niejsz

ą

, tak 

ż

e w niektórych 

systemach prawnych poj

ę

cia decentralizacji i samorz

ą

du traktowane s

ą

 jako synonimy. 

 
Samorz

ą

d w uj

ę

ciu tradycyjnym. Spo

ś

ród wielu definicji samorz

ą

du najszerzej akceptowana wydaje si

ę

 by

ć

 nast

ę

puj

ą

ca: 

samorz

ą

d jest form

ą

 decentralizacji administracji, albo administracj

ą

 sprawowan

ą

 przez korporacje. 

 
Definicja ta wymaga pewnych wyja

ś

nie

ń

. Chodzi mianowicie o to, 

ż

e przepisy prawa powierzaj

ą

 wykonywanie administracji 

nie scentralizowanym organom administracji rz

ą

dowej, lecz społeczno

ś

ciom lokalnym wyposa

ż

onym w osobowo

ść

 prawn

ą

Takie zrzeszenia okre

ś

lane bywaj

ą

 mianem korporacji albo zwi

ą

zków publicznoprawnych. Członkostwo takich grup (gminy, 

powiatu, regionu; samorz

ą

du radców prawnych lub samorz

ą

du adwokackiego itp.) z zasady jest przymusowe i cz

ę

sto nast

ę

puje 

niejako automatycznie, z chwil

ą

 zamieszkania na pewnym terenie lub nabycia uprawnie

ń

 do wykonywania okre

ś

lonego zawodu. 

 
Wykonywanie administracji publicznej polega tu na tym

ż

e grupa (korporacja) posiada kompetencje władcze, których nie 

posiada prywatna organizacja. Kompetencje wynikaj

ą

 z przepisów Konstytucji i ustaw dotycz

ą

cych samorz

ą

du (terytorialnego 

lub zawodowego). Kompetencje te grupa realizuje ; przede wszystkim wobec swoich członków, mo

ż

e je te

ż

 wykonywa

ć

 w 

stosunku do innych osób, np. osób przebywaj

ą

cych przejazdem na terenie gminy.  

 
Mo

ż

na wyró

ż

ni

ć

 wiele rodzajów tak rozumianego samorz

ą

du. Generalnie samorz

ą

d dzieli si

ę

 na terytorialny (zwany 

czasami powszechnym lub komunalnym) i specjalny. W ramach samorz

ą

du specjalnego mo

ż

na wymieni

ć

 przykładowo 

samorz

ą

d zawodowy, wyznaniowy, narodowo

ś

ciowy, gospodarstwie.  We wszystkich wymienionych przypadkach samorz

ą

du 

specjalnego wykonywanie administracji powierzone jest na ogół przymusowym zrzeszeniom osób.