Artykuł pobrano ze strony 

eioba.pl

ESPERANTO - Wprowadzenie do nauki języka 

międzynarodowego!

Esperanto to międzynarodowy, pomocniczy język, kilka razy prostszy do nauczenia od innych, opracowany z myślą 
o ułatwieniu komunikacji między ludźmi z różnych krajów. Może warto się go nauczyć?

ESPERANTO

Mi amas vin! znaczy „Kocham Ciebie!”

Esperanto

 

to międzynarodowy, 

pomocniczy język, kilka razy prostszy do 
nauczenia od innych, opracowany z myślą 
o ułatwieniu komunikacji między ludźmi z 
różnych krajów. Został stworzony przez 
urodzonego w Białymstoku dr Ludwika 
Zamenhofa, który chciał zjednoczyć ludzi 
różnych narodowości - posługujących się 
różnymi językami ojczystymi. Dr 
Zamenhof studiował w Moskwie, Wiedniu i 
Warszawie gdzie później zamieszkał i 
pracował. Po raz pierwszy Zamenhof 
zaprezentował swoje dzieło w 1887 roku 
pod pseudonimem "dr Esperanto", co 
oznacza "mający nadzieję", i stąd wzięła 
się nazwa języka. Symbolem esperanto jest 
zielona gwiazdka. Esperanto jest oparte na 
bazie języków indoeuropejskich i jest 
"najgenialniejszym połączeniem logiki i 
prostoty" jak powiedział prof. T. 
Kotarbiński.

Esperanto jest językiem stworzonym w celu łatwego porozumiewania się między ludźmi różnych 
krajów i kultur. Podstawy tego języka zostały opublikowane przez dr. Ludwika Łazarza Zamenhofa 
(1859-1917) który podpisał je pseudonimem Dr Esperanto, oznaczającym mającego nadzieję. Słowo to 
przyjęło się z czasem jako nazwa samego języka. Esperanto jest zdecydowanie łatwiejsze do nauczenia 
się niż jakikolwiek inny język naturalny, gdyż posiada dużo prostszą i bardziej regularną strukturę. 
Ponadto, w odróżnieniu od języków naturalnych, esperanto pozwala na porozumiewanie się na tym 
samym poziomie, gdyż żaden z rozmówców nie posiada kulturowej przewagi w znajomości tego 
języka. Celem esperanto nie jest zastąpienie języków narodowych, lecz pomoc w kontaktach 
międzynarodowych: język ten używany jest jako neutralny środek w komunikacji z osobami których 
języka nie znamy. Posługiwanie się esperanto może wspierać również mniejszości językowe które 
miałyby większą szansę na przetrwanie w świecie zdominowanym przez kilka głównych języków 
narodowych. 
Po ukończeniu gimnazjum Ludwik zgodnie z wolą ojca rozpoczyna studia medyczne w Moskwie, nie 

rezygnuje jednak ze swojej życiowej pasji. Niestety Marek Zamenhof był przeciwny pracy syna nad 
nowym językiem, jedynie matka wspierała jego badania lingwistyczne. Po ukończeniu studiów, które z 
powodów ekonomicznych w latach 1881-1885 kontynuował na Uniwersytecie Warszawskim, w 1885 
roku Ludwik Zamenhof rozpoczął swoją pierwszą praktykę w małej litewskiej miejscowości Wejseje, 
gdzie mieszkała jego siostra. Praktyka ta na szczęście nie trwała długo i dzięki znajomościom ojca 
mógł wrócić do Warszawy, gdzie otworzył specjalizację okulistyczną w Szpitalu Żydowskim przy rogu 
ulic Inflanckiej i Pokornej. Dalszym etapem specjalizacji był kilkumiesięczny pobyt w Wiedniu w 
klinice oftalmologicznej. Praktyka lekarska nie oderwała Ludwika od jego badań lingwistycznych i 
pracy nad językiem międzynarodowym. Ludwik powrócił do Warszawy i wtedy w jego życiu pojawiła 
się Klara Silbemik z Kowna, zafascynowana ideą międzynarodowego języka. 
26 lipca (14 lipca wg. kalendarza obowiązującego w Rosji) 1887 roku w warszawskiej drukarni Ch. 
Keltera zakończono druk pierwszego podręcznika "Lingvo Internacia". Był to rok niezwykle ważny 
dla Ludwika. Udaje mu się bowiem wydać wymarzone dzieło oraz poślubić Klarę. Odtąd w Klarze i jej 
ojcu znajdzie najgorętszych zwolenników swojej pracy nad międzynarodowym językiem. Młodzi 
państwo Zamenhofowie zamieszkali przy ul. Przejazd 9, a ich małe mieszkanko stało otworem dla 
wszystkich zapaleńców zarażonych ideą wspólnego języka. Stałymi bywalcami byli - L. Belmont, K. 
Bein, A. Brzostowski, A. Zakrzewski i Antoni Grabowski, pierwszy tłumacz utworów literackich na 
język esperanto, późniejszy tłumacz "Pana Tadeusza". 
Rok 1889 jest niezwykle ważny dla upowszechniania lingvo intemacia, nazwanego esperantem, 
bowiem zaczyna wychodzić pierwsze czasopismo "La Esperantisto" w Norymberdze. Powstają także 
pierwsze kluby zwolenników języka esperanto. Wreszcie przychodzi sukces - w 1905 roku w 
Boulogne-sur-Mer we Francji odbył się I Światowy Kongres Esperanta. Paryż przywitał Dr Esperanto 
rozświetloną na jego cześć wieżą Eiffla. Ludwik Zamenhof został również odznaczony Orderem Legii 
Honorowej. Kolejne światowe kongresy umacniają i rozpowszechniają język esperanto na całym 
świecie. W 1908 roku powstał Światowy Związek Esperanta (Universala Esperanto-Asocio). 
Wydawało się, że idea esperanto połączyła ludzi z różnych krajów i kontynentów i, że marzenie 
Ludwika Zamenhofa, które narodziło się pod białostockim ratuszem, nareszcie się ziściło. 
Język ten - istniejący już ponad 120 lat - używany jest przez co najmniej kilkanaście milionów ludzi na 
całym świecie i liczba ta rośnie. Pośród osób mówiących w języku esperanto jest m.in. 6-ciu laureatów 
nagrody Nobla (z chemii, fizyki, medycyny, działań na rzecz pokoju i ekonomii) i szachowa mistrzyni 
świata. Esperanto idealnie nadaje się do nawiązywania kontaktów, wspólnych spotkań ludzi z różnych 
krajów, a używany jest w ponad 80 krajach na wszystkich 6-ciu kontynentach. Bywa też stosowany 
podczas oficjalnych obrad przez takie organizacje jak ONZ czy UNESCO. Esperanto jest 
podstawowym językiem używanym w pracach Akademii Nauk w San Marino. Istnieje wiele publikacji 
w esperanto jak literatura piękna, prasa, opracowania naukowe z różnych dziedzin - zarówno 
przetłumaczonych jak i pisanych oryginalnie w tym języku. 
Jak utrzymują niektórzy (m.in. szwedzcy naukowcy, który prowadzili stosowne badania), poznanie 
esperanto, języka o bardzo prostych regułach gramatycznych i łatwym słownictwie, znacząco ułatwia 
opanowanie w następnej kolejności innych języków (na przykład dużo trudniejszego francuskiego). 
Esperanto posiada proste reguły gramatyczne: brak w nim wyjątków i idiomów, czasowniki nie 
podlegają odmianom przez osoby, akcent zawsze pada na przedostatnią sylabę podobnie jak w języku 
polskim, wymowa jest zgodna z pisownią, język jest dźwięczny, ma ładne brzmienie, a to dzięki 
dużemu stosunkowi występowania samogłosek do spółgłosek, podobnie jak w hiszpańskim, włoskim 
czy angielskim. Słownictwo w dużym stopniu pokrywa się z innymi językami a Polacy już na początku 
nauki znają i rozumieją około 20% wyrazów. 
Zapewne wielu zainteresuje, że znając esperanto można dość tanio zwiedzić świat dzięki Pasporta 
Servo - popularnej wśród esperantystów - darmowej – gościnności. Stosunkowo tanie podróżowanie 
umożliwiają też stowarzyszenia podróżników i turystów Monda Turismo. Dzięki Esperantu wielu ludzi 
zwiedziło już kawał świata. Dzięki internetowi przy użyciu programu Skype'a możesz porozmawiać z 
wieloma esperantystami z całego świata w ramach odbywającej się niemal codziennie, ogólnodostępnej 
telekonferencji

 

w języku Esperanto. Osoby znające Esperanto chętnie słuchają ciekawych audycji 

radiowych nadawanych w tym języku, m.in. przez Radio Watykan, Radio Pekin i inne rozgłośnie. 
Fanom systemu spod znaku pingwina proponuję obejrzeć esperancką wersję Linux Mandriva

 

oraz 

przeczytać sporą ilość artykułów o esperanckich projektach na Linuksie. Esperanto uważa się za język, 
który jest prekursorem idei wolnego oprogramowania oraz innych swobód i wolności, o które często 
walczyli esperantyści. 
W przeciwieństwie do języków narodowych - takich jak niemiecki, angielski, francuski czy polski (w 
przypadku obcokrajowców:) - język esperanto jest dużo łatwiejsze do opanowania. Jest językiem 
żywym, nadającym się do wyrażania dowolnych aspektów myśli ludzkiej. Nie jest własnością żadnego 
kraju, ani konkretnych ludzi, nikt nie jest uprzywilejowany. Esperanto należy w jednakowym stopniu 
do wszystkich mówiącym tym językiem. Stanowi pomost pomiędzy różnymi kulturami. Dzieło 
młodego idealisty Zamenhofa jest propozycją pomocniczego

 

środka powszechnej komunikacji 

językowej dla Zjednoczonej Europy

 

i Zjednoczonego Świata. Naprawdę warto się go nauczyć. 

Znajomość Esperanto może być bardzo pomocna. Duże znaczenie ma również działalność 
esperantystów na rzecz współpracy między ludźmi z różnych krajów, wymiany kulturalnej, jedności i 
pokoju czego przykładem są prace organizacji Grupo Monda. 
Języka Esperanto używają ludzie mieszkający w wielu różnych miejscach na całym świecie. Są pośród 
nich osoby o bardzo różnych poglądach, przekonaniach, identyfikujący sie z różnymi religiami (np. 
chrześcijanie, muzułmanie, buddyści, hinduiści, żydzi - m.in. z Nepalu, Indii, USA, Rosji, Izraela, 
China. Przykładem wykorzystania Esperanta są międzynarodowe msze odprawiane w języku esperanto 
(np. w Krakowie), spotkania i konferencje organizowane przez różne grupy esperantystów - ludzi 
dobrej woli będących wyznawcami różnych religii. Ciekawostką jest fakt, że zarówno poprzedni papież 
Jan Paweł II jak i obecny Benedykt XVI pozdrawiają m.in. w języku Esperanto wiernych 
zgromadzonych na placu św. Piotra. Esperanto stanowi pomost pomiędzy różnymi narodami, 
kulturami, religiami itp. gdyż niezależnie od różnic między ludźmi łączy i jednoczy ich umożliwiając 
komunikację bez barier. 
Ocenia się, że esperanto jest około pięcio- do dziesięciokrotnie łatwiejsze do nauczenia się niż 
jakikolwiek inny język obcy. Już po kilku miesiącach nauki wiele osób mówi lepiej w esperanto niż w 
innym języku obcym, którego uczyli się przez kilka lat w szkole. Znajomość esperanto wyraźnie 
ułatwia naukę innych języków obcych. Istnieją dowody na to, że ucząc się esperanto jako pierwszego 
języka obcego, osiąga się większą efektywność przy nauce kolejnych języków. Np. ucząc się przez 
sześć miesięcy esperanto, a następnie przez półtora roku francuskiego, osiąga się większą swobodę we 
władaniu tym ostatnim niż przy nauce jego samego przez dwa lata. Jest to najprawdopodobniej efekt 
klarownej gramatyki, prostych zasad tworzenia słów i plastycznej składni w esperanto, które ułatwiają 
późniejsze zrozumienie i przyswojenie gramatyki i zasad obowiązujących w innych językach. 
Prawie 75% słownictwa w esperanto pochodzi z łaciny i języków romańskich (przede wszystkim z 
francuskiego), około 20% jest wzięte z języków germańskich (niemiecki i angielski), pozostałe 
pochodzą przeważnie z języków słowiańskich (rosyjski i polski) oraz z greki (głównie terminy 
naukowe). Słowa pochodzące z języków romańskich zostały tak dobrane, aby mogły być 
rozpoznawane możliwie najszerzej na świecie. Np. słowo radio, mimo że czysto romańskie, jest 
aktualnie w powszechnym użyciu. Osoby posługujące się językami słowiańskimi (a więc i Polacy) są 
w stanie rozpoznać nawet do 40% słownictwa w tekście esperanckim, nie poznawszy nawet podstaw 
tego języka. Esperanto jest czysto fonetyczne: każde słowo jest wymawiane dokładnie tak, jak jest 
napisane. Nie istnieją w nim litery nieme ani żadne wyjątki. 
Tym, co czyni esperanto wyjątkowo łatwym językiem, w większym stopniu niż słownictwo, jest jego 
gramatyka

 

i składnia. Znaczna część utrudnień gramatycznych została usunięta: nie ma rodzajów 

gramatycznych, składnia jest względnie swobodna itp. Reguły gramatyczne również zostały w dużej 
mierze uproszczone: jest tylko jedna koniugacja, liczba mnoga jest tworzona zawsze w ten sam sposób, 
jednym przedrostkiem zmienia się znaczenie słowa na przeciwne (np. pary dobry/zły, biedny/bogaty) 
itd. Dlatego po około pół godzinie nauki można odmieniać dowolny czasownik w każdym czasie. Jest 
to ogromne ułatwienie w porównaniu z językami naturalnymi. Swobodne reguły składniowe w 
esperanto umożliwiają ludziom pochodzącym z różnych rodzin językowych używać struktur, które są 

im najbliższe, a jednocześnie pozostać w obrębie poprawności gramatycznej esperanto. Z tego względu 
język ten może wyśmienicie spełniać rolę pośrednika przy tłumaczeniach pomiędzy tak odmiennymi 
językami jak chiński, japoński, łacina, angielski czy francuski.
Opierając się na wynikach swoich badań prof. Culbert stwierdził, że ludzi mówiących swobodnie czy 
czynnie w esperanto jest na świecie około dwóch milionów. Ten wynik plasuje esperanto pośród 
mniejszości językowych takich jak litewski czy hebrajski. Oczywiście dużo więcej jest ludzi 
mówiących w esperanto tylko trochę lub okazjonalnie. Niektórzy rodzice uczą swoje dzieci mówić w 
esperanto na równi z mówieniem w języku miejscowym. Ocenia się, że dla przynajmniej tysiąca osób 
esperanto jest pierwszym językiem, w jakim zaczęły mówić, gdyż jakieś tysiąc rodzin używa esperanto 
jako swego domowego języka głównego. Szukając informacji o liczbie osób mówiących językiem 
esperanto spotkamy się z zadziwiająco rozbieżnymi informacjami na ten temat - od 100 000 do 25 000 
000! Liczby te dotyczą różnych szacunków analizujących bądź bardzo perfekcyjne porozumiewanie, 
bądź codzienne czy częste użytkowanie, ale nie obejmują ogólnej liczby osób zdolnych do używania 
języka z tytułu jego uczenia się. W okresie Mao, próbowano wprowadzić esperanto jako obowiązkowy 
język w szkołach w całych Chinach, ale eksperyment ten nie cieszył się sympatią dołów partyjnych i 
został zaniechany. Liczba osób, która zaliczyła 2-3 semestry esperanto mogła sięgnąć nawet ponad 100 
milionów osób. Esperanto popularne jest w Japonii, Indii i Ameryce Łacińskiej, gdzie oszacowanie 
liczby osób porozumiewających się w tym języku jest bardzo trudne. W Japonii co najmniej jedna 
religia, Omoto Kyo używa esperanto w liturgii i kontaktach. 

Początki Esperanto w Chinach

Nitobe Inazo

 

jako sekretarz Ligi Narodów znając opór rządu francuskiego przeciw wprowadzeniu 

języka Esperanto stwierdził w 1924 r. "Niezależnie ile uprzedzeń i wrogości język ten napotyka w 
Europie, będzie on chętnie przyjęty na Dalekim Wschodzie". Dodał: "Język Esperanto jest oskarżany 
jako kanał radykalnego myślenia".  Rzeczywiście język spotkał się w Chinach i Japonii z sympatią 
mimo ksenofobii przeciw białej rasie, a podejrzenia dotyczyły nie języka, tylko ewentualnych dążeń 
rewolucyjnych. 
Chiny i Japonia były jedynymi krajami Dalekiego Wschodu, w których Esperanto, język utworzony na 
indoeuropejskich rdzeniach, zaistniał już przed Pierwszą Wojną Światową. Chiński reformator Kang 
Yuwei w roku powstania Esperanta zajmował się utworzeniem Instytutu Powszechnego Języka pisząc, 
że: " Uczenie się wielu języków jest stratą ludzkiej energii, wyczerpującej umysł ". Opublikował on w 
1902r. utopijną ideę Wielkiej Wspólnoty bez granic, rządzonej przez demokratyczny rząd, nie uznający 
różnic klasowych, rasowych, żyjącej w pokoju i szczęściu. Idea ta miała wspólne cechy z początkową " 
wewnętrzną ideą " esperantystów. Ze względu na pismo i skomplikowany język chiński, chińscy 
anarchiści przebywający w Paryżu w 1907r. zażądali wprowadzenia języka Esperanto, aby 
unowocześnić kraj. 
W 1908r. gazeta " Hengbao " z dumą głosiła, że jako pierwsza w Azji popiera Esperanto, najłatwiejszy 
środek porozumiewania się ludzi z różnych krajów. Anarchista Liu Shifu stwierdził, że marzenie 
Kanga jest już spełnione przez Esperanto. Po upadku dynastii w 1911r. Shifu starał się połączyć 
narodowe tendencje z kosmopolitycznymi dążeniami. Jego ideą były Chiny, które poprowadzą 
światowe przemiany do zjednoczenia zachodniej i wschodniej kultury. W 1913r. wydał on 
anarchistyczną gazetę w języku Esperanto. 

NAUKA PODSTAW JĘZYKA ESPERANTO

Bardzo łatwo zacząć się uczyć podstaw języka esperanto co prezentuję na przykładzie ekstrakcji z 
pierwszych wprowadzających lekcji tego popularnego języka. 
Jeszcze dziś i to już za parę minut, będziemy umieli czytać w języku międzynarodowym. 

Oto alfabet esperancki, składający się z 28 liter: 

a, b, c, ĉ, d, e, f, g, ĝ, h, ĥ, i, j, ĵ, k, l, m, n, o, p, r, s, ŝ, t, u, ŭ, v, z.

Jak łatwo zauważyć, jedne z tych liter są w kapeluszach, a inne bez nich. Te bez kapeluszy czyta się 

tak, jak w języku polskim. Po prostu: a

 

jak a, b

 

jak b, c

 

jak c... itd.. A te w kapeluszach, to tak:

ĉ

 

jak cz, np. w słowie ĉapo (czapka). 

ĝ

 

jak dż, np. ĝardeno (ogród). 

Literę h

 

z kapeluszem na głowie 

ĥ

, albo (gdy mała) na kolanie czyta się jak polskie ch. np. chór jest po 

esperancku ĥoro. 

ĵ

 

czyta się jak ż. Np. rzucać jest po esperancku ĵeti. 

ŝ

 

czyta się ja sz, np. ŝnuro (sznur). 

ŭ

 

w kapeluszu do góry dnem czyta się jak krótkie u, czy ł np. w wyrazie paŭzo (pauza). 

Litera v

 

choć nie ma kapelusza, wymaga także uwagi. Czyta ją się jak nasze w, np. valizo

 

(waliza).

I to wszystko. Przeczytajmy dla wprawy: ĉapo, ĝardeno, ĥoro, ĵeti, ŝnuro, paŭzo, valizo.

 

Łatwe to, prawda ?

A teraz parę wyrazów złożonych z naszych starych, dobrze znanych nam liter: kaliko

 

to kieliszek!, 

profesoro, polo, domo, patro, patrino, studento.

Abyśmy bez zmrużenia powieki mogli pochwalić się przed znajomymi, że umiemy czytać śpiewająco, 
przyjmijmy do wiadomości, że literka "i" niczego nam w esperancie nie zmiękcza. Na przykład takich 
tam różnych ci, si, zi, nie czytamy miękko, jak w polskich wyrazach: ciasto, siano, zima, lecz tak, jak 
byśmy literki cedzili przez zęby: c-i, s-i, z-i! O tak! Twardo, świszcząco! Np. cigano, siropo, fiziko.

Na dzisiaj dosyć. Jeszcze tylko muszę powiedzieć, że akcent, który w innych językach doprowadza 
człowieka do rozpaczy i deformowania twarzy, w naszym najmilszym esperancie nie zamąci nam 
spokoju. Ponieważ pada zawsze na przedostatnią sylabę, tak jak w języku polskim - możemy mówić 
swobodnie nie myśleć o żadnym akcencie. Na pewno będzie dobrze.

A oto słówka zawarte w lekcji:

cigano -

 

cygan

domo -

 

dom

fiziko -

 

fizyka

patrino - matka
patro – ojciec

polo - Polak
profesoro - profesor
siropo - syrop
studento – student

Takie słówka dobrze byłoby notować sobie w specjalnym zeszyciku. Każde pod odpowiednią literą. 
Stworzy nam to świetny słowniczek. 

Napływ nowych słów do esperanto pochodzi z dwóch źródeł. Jedno z nich – to słowa narodowe, które 
uzyskały międzynarodową popularność i rozpowszechnienie, a drugie źródło – to sam język esperanto. 
Zanim jakieś nowe słowo lub rdzeń słowny – zostaną zaakceptowane przez Lingva Komitato – muszą 

one pojawiać się zarówno w czasopismach, jak i w innej literaturze, a także muszą już być używane w 
codziennej, potocznej mowie. W świecie esperantystów używa się m. in. „Plena Vortaro” (całkowicie 
ilustrowaną listę wyrazów). Lista wydana w 1966 roku zawiera 15 258 „haseł”. Każde hasło posiada 
opis swego znaczenia oraz wyjaśnienie, w jaki sposób można z tego rdzenia słownego tworzyć nowe 
wyrazy. Trudno jest przytoczyć dokładną ilość wyrazów, jakimi dysponuje esperanto, ale szacunkowo 
można przyjąć, że obecnie zakres słownictwa tego języka obejmuje około 107 000 słów. Dużo nowych 
wyrazów przybyło po roku 1965. 
Jedna rzecz jest, niestety, trochę niewygodna dla osób piszących na komputerach w esperanto – a jest 
to 6 liter w alfabecie, które posiadają nad sobą znak – tzw.: daszek, cyrkumfleks (znak, oznaczający 
przedłużenie lub intonację dźwięku). Znaki takie występują w wielu językach. Wyjściem z tego 
dylematu jest zmiana pisowni tych sześciu liter, która już od pewnego czasu przyjęła się m.in. wśród 
użytkowników Internetu, a polega ona na dodaniu do : c, g, h, j, s, u – litery x – w zamian za 
stosowanie wspomnianego Cyrkumfleksu. I tak np. krzesło nazywa się w języku esperanto: seĝo – w 
miejsce litery g z cyrkumfleksem ponad nią – piszemy gx – czyli segxo. Dodatek „x” do tych 6 liter 
spełnia tę samą funkcję, co cyrkumfleks ponad nimi. W alfabecie esperanto nie ma liter: q, w, x, y. 
Dlatego x bardzo łatwo wybrać jako znak zastępujący tak zwany daszek czyli cyrkumfleks. 
Proszę sobie wyobrazić, że za chwilę będziemy już tłumaczyć z esperanta na język polski. Najpierw 
przeczytajmy sobie tekst. Tylko głośno, dobrze? Bo to bardzo pomaga w nauce.
Proszę:

Patro kaj patrino. Patro estas viro. Patrino estas virino. Mi kaj vi. Mi estas knabo kaj vi estas 
knabino. Li estas profesoro. Ŝi estas profesorino. Sinjoro kaj sinjorino. Jen sinjoro Marek B., 
laboristo, kaj sinjorino Barbara Z., laboristino. Mi estas Maria, kaj vi? Mi estas Janek. Patro 
kaj filo. Jen estas domo. Filino kaj patrino. 

TŁUMACZENIE

Patro kaj patrino. Ojciec i matka.
Patro estas viro. - Ojciec jest mężczyzną.
Patrino estas virino. - Matka jest kobietą.
Mi kaj vi. Ja i ty. 
Mi estas knabo kaj vi estas knabino. - Ja jestem chłopcem a ty jesteś dziewczyną. 
Li estas profesoro. - On jest profesorem.
Ŝi estas profesorino. - Ona jest profesorką.
Sinjoro kaj sinjorino. - Pan i pani.
Jen sinjoro Marek B., laboristo, - Oto Pan Marek B., robotnik
kaj sinjorino Barbara Z., laboristino. - i pani Barbara Z., robotnica.
Mi estas Maria, kaj vi? - Ja jestem Maria, a ty?
Mi estas Janek. - Ja jestem Janek.
Patro kaj filo - Ojciec i syn.
Jen estas domo. - Oto jest dom.
Filino kaj patrino. - Córka i matka

 

Ja wiem, moi drodzy, że już rozumiecie wszystko bez słownika, ale nigdy nie zawstydzi sprawdzić. 
Oto słówka z dzisiejszej lekcji (niektóre powtórzyliśmy z lekcji pierwszej, ale w przyszłości 
powtórek takich robić nie będziemy, tylko wciąż nowe i nowe!):

filo -

 

syn

filino - córka
knabo -

 

chłopiec

knabino -

 

dziewczynka

laboristo -

 

robotnik

laboristino –

 

robotnica

patrino - matka
profesoro - profesor
profesorino - profesorka
sinjoro - pani
viro - mężczyzna
virino –

 

kobieta

Te wszystkie wyrazy, to rzeczowniki. A teraz coś, co trzeba dobrze zapamiętać:
ZASADA: Rzeczowniki zawsze (bez wyjątku!) kończą się w mianowniku liczby pojedynczej na "o". 
Rzeczowniki rodzaju żeńskiego tworzymy z męskich i to w bardzo łatwy sposób. Bierzemy taki męski 
rzeczownik, pozbawiamy go końcówki "o", na jej miejsce przyczepiamy wdzięczne, żeńskie "ino" - i 
sprawa załatwiona.
Warto jeszcze zapamiętać, że wszystkie rzeczowniki nieosobowe są rodzaju nijakiego.
W tekście naszej dzisiejszej lekcji mamy także zaimki osobowe. Oto one:
mi -

 

ja,

vi -ty,
li -

 

on,

ŝi - ona,
ĝi

 

- ono.

Teraz wytłumaczymy czasownik estas, tak często powtarzający się w naszej lekcji. Proszę spojrzeć:
l.poj.: jestem, jesteś, jest > estas
l.mn.: jesteśmy, jesteście, są > estas

Cudowne słówko, prawda? Tylko z jednym zastrzeżeniem! Musimy pamiętać, żeby przy każdym takim 
"estas"

 

stawiać odpowiedni zaimek osobowy tzn. żeby mówić mi estas, vi estas, li estas, ŝi estas... 

itd., bo inaczej nasz rozmówca nie zorientuje się, o co nam chodzi. Zaimki osobowe liczby mnogiej 
podane są w następnej lekcji. 
Mamy jeszcze do wytłumaczenia dwa słówka: kaj

 

i jen. Otóż "kaj" ma znaczenie polskiego spójnika 

"i" albo "a", natomiast "jen" znaczy po prostu "oto". 
Teraz nauczymy się tworzyć liczbę mnogą. Jest to zabieg tak samo łatwy, jak wszystko inne w 
esperancie. Przeczytamy sobie głośno tekst:

Jan estas fra

ŭ

lo kaj Adam estas fra

ŭ

lo. Ili estas fra

ŭ

loj. Mi estas fra

ŭ

lino kaj Barbara estas 

fra

ŭ

lino. Ni estas fra

ŭ

linoj. Knabinoj kaj knaboj. Vi estas fra

ŭ

loj kaj fra

ŭ

linoj. Patro estas 

viro. Patroj estas viroj. Patrinoj estas virinoj. Rozo estas floro kaj violo estas floro. Rozo kaj 
violo estas floroj. 

TŁUMACZENIE:

Jan estas fraŭlo kaj Adam estat fraŭlo. - Jan jest kawalerem i Adam jest kawalerem.
Ili estas fraŭloj. - Oni są kawalerami.
Mi estas fraŭlino kaj - Ja jestem panną i
Barbara estas fraŭlino. - Barbara jest panną.
Ni estas fraŭlinoj. - My jesteśmy pannami.
Knabinoj kaj knaboj. - Dziewczęta i chłopcy.
Vi estas fraŭloj kaj fraŭlinoj. - Wy jesteście kawalerami i pannami.
Patro estas viro. - Ojciec jest mężczyzną.
Patroj estas viroj. - Ojcowie są mężczyznami.
Patrinoj estas virinoj. - Matki są kobietami.
Rozo estas floro kaj violo estas floro. - Róża jest kwiatem i fiołek jest kwiatem.

Rozo kaj violo estas floroj. - Róża i fiołek są kwiatami. 

W przekonaniu że Państwo nauczyli się już słówek z poprzednich, podajemy nowe:

ni

 

- my,

vi

 

- wy,

ili

 

- oni, one.

Zauważyli Państwo, że "vi" znaczy w liczbie pojedynczej "ty", a w liczbie mnogiej "wy", prawda? 
Otóż na określenie "ty" istnieje także specjalny zaimek ci, ale używa się go już bardzo rzadko i to w 
rozmowach poufałych, pieszczotliwych, lub wręcz przeciwnie - przy wymyślaniu! Mówimy np. "ci 
kanajlo" (ty kanalio) a nie "vi kanajlo". Ponieważ jednak najlepiej jest nie roztkliwiać się i nie unosić 
gniewem, to - czy jesteśmy z kimś na "ty" czy na "szanowny panie", mówimy mu "vi".
Teraz nowe rzeczowniki:
floro

 

- kwiat

fra

ŭ

lo

 

- kawaler

fra

ŭ

lino

 

- panna

rozo

 

- róża

violo

 

- fiołek

floroj

 

- kwiaty

fra

ŭ

loj

 – 

kawalerowie

fra

ŭ

linoj

 

- panny

rozoj

 

- róże

violoj

 

- fiołki

Uwaga.

 

Do utworzenia liczby mnogiej rzeczowników potrzebna jest nam tylko jedna literka: "j". 

Przyczepiamy ją na końcu wyrazu i sprawa załatwiona. Oto przykłady:
patro

 

- ojciec

virino

 

- kobieta

filino

 – 

córka

patroj

 

- ojcowie

virinoj

 

- kobiety

filinoj

 

- córki

Łatwe to, prawda?
Słówko "jes"

 

oznacza "tak","tak jest".

A teraz proszę przetłumaczyć z polskiego na esperanto:
Matka i córka są kobietami. Jan i Adam są kawalerami. Panowie i panie. Ojcowie i matki. Oni są 
chłopcami.
Wiemy. że w tej chwili zastanawiają się państwo, jak to powiedzieć takie "kobietami", "kawalerami". 
Znamy przecież tylko "kawalerowie" i "kobiety", prawda? Proszę się nie martwić. Tłumaczymy po 
prostu tak: "Matka i córka są kobiety", "Jan i Adam są kawalerowie". Tak. Tak zwyczajnie. Po polsku 
byłoby to bardzo niezręcznie, wręcz źle, ale po esperancku doskonale. A najważniejsza rzecz, Kochani, 
nie bójcie się tłumaczyć! Przecież nawet na błędach człowiek się uczy. A teraz jeszcze kilka 
użytecznych słówek oraz zwrotów na zakończenie: 
Tak - jes

 

Nie - ne

 

Dziękuję, - dankon
Dziękuję bardzo - dankeĝon
Nie ma za co, Proszę – ne dankinde
Proszę, - bonvolu

 

Przepraszam - pardonon

Dzień dobry - saluton 
do zobaczenia - ĝis revido
Na razie - ĝis!
Dzień dobry - bonan tagon
Dobry wieczór - bonan vesperon

 

Dobranoc - bonan nokton

 

Nie rozumiem - Mi ne komprenas

 

Jak się nazywasz? - Kiel vi nomiĝas?
Mi konsentas. - Zgadzam się!
Bonan apetiton. - Smacznego!
Mirinde! - Dziwne! / Niesamowite!
Bone! - Dobrze!
Tre bone! - Bardzo dobrze!
Mi ĝojas. - Cieszę się!
Mi ne volas. - Nie chcę!
Eble. - Może!
Povas esti. - Być może!
Pluvas. - Pada deszcz!
Neĝas. - Pada śnieg!
La suno brilas. - Słońce świeci!
Mi fajfas pri tio. - Gwiżdżę na to!
Damne! - Cholera!
Fek'! - Gówno!
Liczebniki:
0 – nul, 1 – unu, 2 – du, 3 – tri, 4 – kvar, 5 – kvin, 6 – ses, 7 – sep, 8 – ok, 9 – na

ŭ (naux), 

10 – dek, 

11 – dek unu, 12 – dek du, 20 – dudek, 25 – dudek kvin, 
100 – cent, 237 – ducent tridek sep, 
1000 – mil, 1780 – mil sepcent okdek
Mi estas esperantisto! Ni estas esparantistoj! 
Aktualnie jest dużo serwisów z nauką Esperanto on-line przez internet, grupy dyskusyjny, for a, a 
nawet internetowe radia esperanckie, że aż trudno wybrać strony które można polecić. Zainteresowani 
mogą wpisać w wyszukiwarce hasło: nauka esperanto i szybko znajdą coś odpowiedniego dla siebie... 
I tak zainteresowanym ideą międzynarodowego języka pomocniczego życzę Powodzenia!

(c) No Copyright Reserved

Autor: Prema Dharmin
Artykuł pobrano ze strony 

eioba.pl